Πώς ορίζεται ένα κέντρο; Μα φυσικά από τα άκρα. Είναι η μέση απόσταση ανάμεσά τους. Όταν όμως τα άκρα δεν είναι καθορισμένα, τότε κέντρο δεν υπάρχει.

Παλιά είχαμε Δεξιά και Αριστερά με παγιωμένες και συχνά δογματικές αντιλήψεις. Έτσι το Κέντρο ήταν ο μεσαίος δρόμος ανάμεσά τους. Π. χ. ανάμεσα στην διευθυνόμενη οικονομία και την ελεύθερη, τον κρατισμό και τον φιλελευθερισμό. Ήρθε όμως ο μετα-δικτατορικός Καραμανλής (με την «σοσιαλμανία») και έκανε περισσότερες κρατικοποιήσεις από οποιοδήποτε αριστερό κόμμα. Ενώ το σημερινό (υποτίθεται αριστερό) ΠΑΣΟΚ υπεραμύνεται της ελεύθερης οικονομίας.

Τώρα πια – διεθνώς – υπάρχει ελάχιστη σχέση ανάμεσα στο τι δηλώνεις και στο τι κάνεις. Ο Μπλαιρ, Εργατικός (και άρα αριστερός), συνεχίζει την πολιτική της Θάτσερ, ενώ τον πιο άγριο οικονομικό φιλελευθερισμό εφαρμόζει η «κομμουνιστική» Κίνα. Στην Ελλάδα, κανείς δεν δηλώνει Δεξιός, όσο για την αριστερά είναι ένα μείγμα πολλαπλών αποχρώσεων όπου αυτό-εντάσσονται όλες οι παρατάξεις, πλην της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και αυτής ο πρόεδρος πάει για προσκύνημα στα ξερονήσια της εξορίας, όπως και ο Κωνσταντόπουλος στην Παναγία του Σουμελά. Οι θέσεις των συνδικαλιστών της Ν. Δ. είναι συχνά πιο αριστερές από των αριστερών, ενώ στο ΚΚΕ συναγελάζονται η αριστερά με την εθνικιστική ακροδεξιά.

Άρα σήμερα κανένας από τους «τοπογραφικούς» πολιτικούς όρους δεν σημαίνει κάτι το ιδεολογικά συγκεκριμένο. Ιδιαίτερα δε ο όρος Κέντρο, που εξαρτάται από τους άλλους, είναι εντελώς κενός νοήματος. Μόνο σαν ιστορική αναφορά στο παρελθόν μπορεί να σταθεί.

Κέντρο; Ακόμα και ο Αριστοτέλης, που πρώτος έδωσε τον ορισμό του κέντρου («το ίσον απέχον αφ’ εκατέρου των άκρων») και καθόρισε την «μεσότητα» ως τον δρόμο της Αρετής, («αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι») στην περίπτωση αυτή θα ρωτούσε: «Κέντρο τινός;»

(Απάντηση στο ερώτημα αν η Ν. Δ. είναι κεντρώο κόμμα - δημοσιεύθηκε στην "Ελευθεροτυπία" 16.08.03).