Είναι γνωστό πως ο Μίκης πρώτα μιλάει και ύστερα σκέπτεται. Το ίδιο έπαθε και με τους Εβραίους. Άλλα ήθελε να πει (τα διατύπωσε αργότερα) και άλλα τελικά είπε. Αντί να εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική Σαρόν (οπότε όλοι θα συμφωνούσαμε μαζί του - κι ούτε το Ισραήλ θα αντιδρούσε υστερικά) μίλησε για τον λαό των Εβραίων και τον χαρακτήρισε ως ρίζα του Κακού. Τον λαό;

"...Παραδέχομαι, θα πω μια κουβέντα του Προέδρου μας Σαρτζετάκη, ότι είμαστε λαός ανάδελφος. Είμαστε μόνοι μας. Αλλά χωρίς αυτό το φανατισμό, την αυτογνωσία και τον φανατισμό που έχουν οι Εβραίοι. Είμαστε δύο λαοί ανάδελφοι στον κόσμο, εμείς και οι Εβραίοι, αυτοί όμως έχουν τον φανατισμό και καταφέρνουν να επιβάλονται... Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο μικρός λαός είναι στην ρίζα του κακού όχι του καλού..."

Όταν επικρίνουμε κυβερνήσεις, πρωθυπουργούς, στρατηγικές, κάνουμε νόμιμη πολιτική κριτική. Όταν χαρακτηρίζουμε λαούς στο σύνολό τους, γινόμαστε ρατσιστές. Το ίδιο σφάλμα είχε κάνει ο Μίκης παλιότερα όταν μας κάλεσε να μισήσουμε τους Αμερικανούς και κάθε τι το αμερικανικό. Την πολιτική (και οικονομική) ελίτ των ΗΠΑ την κατακρίνουμε όλοι. Αλλά τους Αμερικάνους γενικά; Και πρέπει να τους μισήσουμε; Τα συναισθήματα (όπως το μίσος) θα έπρεπε να μένουν έξω από την πολιτική. Αλλιώς γινόμαστε κι εμείς φονταμενταλιστές.

Πάντως το πιο χαρακτηριστικό σε αυτή την ιστορία ήταν η στάση των δύο παρακαθήμενων υπουργών. Δεν είπαν κουβέντα οι κύριοι Βενιζέλος και Ευθυμίου. Ούτε εκείνη τη στιγμή, ούτε αργότερα. Θα μπορούσαν (ευφυέστατοι είναι και οι δύο) με μία μικρή διόρθωση, να κάνουν τα πράγματα ανώδυνα.

Αλλά τι λετε; Να εμφανιστούμε υπέρ του Ισραήλ και κόντρα στον Μίκη; Τώρα που έρχονται εκλογές και χρειαζόμαστε όλους τους σταυρούς; (Ιδιαίτερα στην Β’ Αθηνών!).