I

Από το παράθυρο του ερημητηρίου μου βλέπω μία υπέροχη και παράταιρη θέα: τον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας και στη μέση ένα τεράστιο τριώροφο αυθαίρετο – εκτός σχεδίου, εκτός νόμου και, κυρίως, εκτός αισθητικής. Είναι κακάσχημο.

Σκέπτομαι την Ρουμπίνη Σταθέα που αυτοκτόνησε πέφτοντας στο γκρεμό, σαν την Στέλλα Βιολάντη. Άραγε θα αισθάνονται ενοχές αυτοί που την έσπρωξαν; Εννοώ τους μεγαλόσχημους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων. Για τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες δεν μιλάω: αυτοί δεν έχουν πια συνείδηση, άρα ούτε και τύψεις. Οι άλλοι όμως, οι χρυσοκάνθαροι που απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα καθισμένοι επάνω στην αυθαίρετη βεράντα τους, δεν νιώθουν τίποτα;

ΙΙ

Τι άκουσε ο δύσμοιρος! Θα μου πείτε ήταν και εύκολος στόχος. Διαβάζω σήμερα (14.10) στα «Νέα». Γράφει η Εύα Κοταμανίδου για τον: «ατάλαντο μπρατσαρά, με μυαλό κουκούτσι, βραδύγλωσσο, άσχετο πολιτικά, κρυφοναζιστή…» Και τελειώνει: «Άλλος ένας εκλεγμένος πανύβλαξ».

Πανύβλαξ ο Σβαρτσενέγκερ; Του μετρήσατε τον Δείκτη Νοημοσύνης; Διότι η πορεία του δεν τεκμηριώνει καθόλου τέτοιο συμπέρασμα. Έφτασε πάμφτωχος και άγνωστος στις ΗΠΑ και πέτυχε όλους τους στόχους που είχε βάλει στον εαυτό του. Και όχι – δεν τα κατάφερε με τα μπράτσα. Υπάρχουν χιλιάδες μποντυμπιλντεράδες σαν κι αυτόν, που φυτοζωούν. Και ως επιχειρηματίας ευδοκίμησε, και σπάνια σύζυγο απέκτησε και πρώτο κασέ στις ταινίες. Δεν σας πάει στις εμφανίσεις του; Ούτε εμένα. Αλλά, πανύβλαξ;

Η μήπως για σας – όπως για πολλούς άλλους ανθρώπους του πνεύματος – η ύπαρξη μυώνων σημαίνει αυτόματα και ανυπαρξία νόησης; Και μήπως αυτό λέγεται ρατσισμός;