Παρακολουθώ την πολιτική σκηνή άλλων χωρών. Εκεί συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Η κυβέρνηση κυβερνάει και η αντιπολίτευση κάνει κριτική. Μεθοδικά, συστηματικά και αθόρυβα, κάνουν και οι δύο την δουλειά τους. Μάλιστα σε ορισμένες χώρες (π. χ. Γερμανία) η αντιπολίτευση είναι στην κυβέρνηση και συγκυβερνά.

Εδώ έχεις την εντύπωση πως αντί για κυβέρνηση και κριτική, έχουμε ένα διαρκές ματς ποδοσφαίρου, όπου στο γήπεδο αγωνίζονται πολλές ομάδες, όλες εναντίον όλων. Π. χ. το ΠΑΣΟΚ αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση ενώ συμμετέχει σε αυτή. Η κυβέρνηση αντί να κυβερνάει, κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Υπάρχει μία μόνιμη ένταση – κι όχι μόνο τώρα που πλησιάζουν εκλογές – ένας διαρκής καυγάς, μία συνεχής αντιπαράθεση.

Το ματς γίνεται όχι στην πραγματική ζωή αλλά στο επίπεδο των εντυπώσεων και της προπαγάνδας. Ο καθένας περιμένει ένα στραβοπάτημα του άλλου για να επιτεθεί, δημιουργεί θέματα εκεί που δεν υπάρχουν και αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Μία συνεχής βαβούρα, ένας αχταρμάς περιβάλει την πολιτική ζωή μας.

Όπως στις τηλεοπτικές μας συζητήσεις είναι αδύνατο να καταλάβεις την ουσία του θέματος που συζητιέται γιατί όλοι φωνάζουν και διαπληκτίζονται – έτσι και στην καθημερινή πολιτική πράξη. Αναρωτιέμαι αν μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό είναι εφικτό για έναν σοβαρό και ψύχραιμο άνθρωπο να κάνει την δουλειά του – δηλαδή να κυβερνήσει.

Αν βέβαια υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, που πολύ πια αμφιβάλω. Διότι, αλίμονο, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλη η κρίση πήγε τζάμπα, κανένας πολιτικός δεν έμαθε το μάθημά του. Ακόμα ασχολούνται με διορισμούς (όπου το ΠΑΣΟΚ διαπρέπει) με το πολιτικό κόστος (όλοι) και με υποσχέσεις (όπου διαπρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ). Με πραγματική πολιτική προσπαθούν να ασχοληθούν μόνο μερικοί νέοι σχηματισμοί – αν καταφέρουν κι αυτοί να επιβιώσουν μέσα στη βαβούρα.

Το διαρκές ματς συνεχίζεται, θορυβώδες και αναποτελεσματικό, σαν τηλεοπτική αντιπαράθεση. Τώρα που το σκέπτομαι: Αυτή η χώρα ΕΙΝΑΙ μία διαρκής τηλεοπτική διένεξη, ένας αγώνας εντυπώσεων χωρίς ουσία. Διαφωνεί κανείς;