Όχι δεν είναι ο Αντώνης. Ούτε ο Γιώργος Σαμαράς ο «καρηκομόων» της Εθνικής ποδοσφαίρου, ούτε ο Λουκάς Σαμαράς, ο διάσημος εκ Καστοριάς εικαστικός της Νέας Υόρκης. Ο Σούπερ Σαμαράς μου είναι  ο πατέρας του Αντώνη, Κωνσταντίνος (Κωστάκης)   Σαμαράς, επιφανής καρδιολόγος. Του χρωστάω κάτι, που στα μάτια ενός δωδεκάχρονου αγοριού, έμοιαζε με θαύμα.

Οι διασημότεροι Έλληνες καρδιολόγοι είχαν καταδικάσει οριστικά την μητέρα μου. Έζησε επτά χρόνια στο κρεβάτι, περιμένοντας τον θάνατο, παθαίνοντας κρίσεις, που καθεμία μπορεί να ήταν η τελευταία. (Καταλαβαίνετε πόσο ευχάριστα ήταν τα παιδικά μου χρόνια).

Γράφω στην αυτοβιογραφία μου («Οι Δρόμοι μου», σελ 32):

«Τότε εισέβαλε σαν Σούπερμαν στην ζωή μας ο  Κωστάκης  Σαμαράς, (πατέρας του Αντώνη) άρτι επανακάμψας εκ Γερμανίας,  όπου είχε κάνει την διατριβή του επάνω  στο  πρόβλημα  της  μητέρας:  το σύνδρομο  Wolf-Parkinson-White.  Σαν  Αη  Γιώργης  καβαλάρης, θαυματουργός,  έσκισε  τις  γνωματεύσεις  των  άλλων  γιατρών, σήκωσε  την μητέρα από το κρεβάτι,  όπου ήταν καθηλωμένη επτά χρόνια και τραβώντας την από το χέρι την ανέβαζε σκάλες.

"Θα πεθάνω!" αγκομαχούσε η μάνα.

"Εδώ είμαι  εγώ!"  αντέτεινε  εκείνος  (λες  και  μπορούσε  να αναστρέψει   και   τον   θάνατο).   "Δεν  θα  πάθεις  τίποτα!"

Ακτινοβολούσε τέτοια αισιοδοξία και ζωντάνια που πραγματικά θα μπορούσε να ξεσηκώσει και παραλυτικούς.

"Το πρόβλημά σου",  της  έλεγε,  "είναι  το  κρεβάτι,  όχι  η καρδιά!"».

Αυτός ήταν ο Σούπερ-Σαμαράς της ζωής μου. Έγινε οικογενειακός μας γιατρός. Ο Αντώνης ακόμα αγέννητος (γεννήθηκε το 51, είχαμε 16 χρόνια διαφορά). Θυμάμαι την μητέρα του, μία δυναμική και έξυπνη κυρία, από σπουδαίο σόι (Ζάννα, Μπενάκη, Δέλτα, κλπ.) που έτρεφε μεγάλες φιλοδοξίες για τον γιό της. Οι οποίες, μερικά, εκπληρώθηκαν.

Με τον Αντώνη είχαμε τυπικές σχέσεις συναπόφοιτων. Ουδέποτε υπήρξα οπαδός του. Κάποτε (τον καιρό του «Μακεδονικού») του είχα κάνει σκληρή δημόσια κριτική. Μετά με απωθούσε  η παρέα του με ακροδεξιούς (Μπαλτάκο, Χρύσανθο, Φαήλο, κλπ). Του κρατώ ότι επηρέασε και τον Ελύτη στα τελευταία του χρόνια, να γράψει διάφορα εθνικιστικά. Γι αυτό είχαμε λίγο ψυχραθεί με τον Οδυσσέα. Τον θυμάμαι να με παίρνει τηλέφωνο λέγοντας: «Θα σου στείλω ένα βιβλίο που δεν θα σου αρέσει – δες το μόνο λογοτεχνικά».

Από την όχθη του Ποταμιού, παρατηρώ τον κάποτε «Αντωνάκη». Μας προέκυψε τελικά υπέρ-φιλόδοξος, φιλόπατρις και φιλόπονος. Θα κερδίσει το στοίχημα; Θα δικαιώσει τελικά την κυρία Λένα, που τον ήθελε όχι απλά πρωθυπουργό, αλλά εθνάρχη;