Νίκος Δήμου

Ο νέος μας Άγιος

Ο γέροντας Παΐσιος, λόγω ασφυκτικής πίεσης των πιστών, προήχθη εκτάκτως σε Άγιο σε 22 χρόνια (αντί για 70 που απαιτούνται συνήθως). Ο Πρωθυπουργός διαμηνύει ότι οι ιερές εικόνες στα δημόσια κτήρια θα παραμείνουν εσαεί (κατά τα άλλα είναι …Τσάρλυ). Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαφάνισε από το πρόγραμμά του τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας κι εγώ δεν νιώθω πια καθόλου καλά. Αναρωτιέμαι: τι παραπάνω θα συνέβαινε σε ένα θεοκρατικό κράτος;

Πριν από δεκαετίες ένας έμπειρος πολιτικός μου έλεγε: «με όλους μπορείς να τα βάλεις, εκτός από την Εκκλησία. Όποτε το Κράτος ή κάποιο κόμμα συγκρούστηκε με αυτή, βγήκε χαμένο». Ακόμα και ο Σημίτης που (μόνος αυτός σε 200 χρόνια!) νίκησε την εκκλησία στην διαμάχη για τις ταυτότητες, μπορεί να κέρδισε μία μάχη αλλά τον πόλεμο τον χάσαμε όλοι. Δεν άλλαξε τίποτα - παραμένουμε θεοκρατία.

Ήμουν νιος κι γέρασα συζητώντας για την καύση των νεκρών. Η εκκλησία με χίλιους τρόπους σαμποτάρει ένα νόμο του κράτους που πέρασε με μεγάλη πλειοψηφία πριν δέκα ολόκληρα χρόνια!

Όταν με ρωτάνε ξένοι δημοσιογράφοι (τώρα με τις εκλογές πλάκωσαν πάλι λεφούσια) γιατί αντιδρούμε στις μεταρρυθμίσεις, απαντώ πως οι δύο ισχυρότεροι  ιδεολογικοί πόλοι στη χώρα είναι η Ορθοδοξία και το ΚΚΕ. Και οι δύο είναι ασάλευτοι, μαρμαρωμένοι στον χρόνο. Η επίδρασή τους στη σκέψη μας είναι βαθύτατη. Ακούς πολιτικό να μιλάει στο Ραδιόφωνο την καθαρόαιμη διάλεκτο της Αριστεράς και στην αποφώνηση αποκαλύπτεται ότι ανήκει στην Νέα Δημοκρατία.

Πριν τριάντα χρόνια η Ελλάδα ήταν πιο ανοιχτή, πιο φιλελεύθερη, πιο κοσμοπολίτικη – υπήρχαν αριστεροί που φρόντιζαν γι αυτό. (Αχ, Μιχάλη!) Με την πτώση του Τείχους η δική μας Αριστερά έγινε δογματική και εθνικιστική – ακόμα και θρησκευόμενη (λέγε με Λιάνα). Η Εκκλησία νίκησε και τον Μαρξ.

Αξίζει να κάνετε μια βόλτα στο Googleψάχνοντας και διαβάζοντας Παΐσιο. Νομίζω πως η αγιοποίησή του είναι πνευματικά και πολιτιστικά σημαντικότερο γεγονός από την έκβαση των εκλογών. Δείχνει ακριβώς ποιοι και πού είμαστε.