Ο κύριος Ευάγγελος είναι τώρα ελαιοπαραγωγός. Πριν έκανε άλλες δουλειές, αλλά εδώ και δύο μήνες έχει αφοσιωθεί, ψυχή τε και σώματι, στην ελιά. Την σκαλίζει, την ποτίζει – αλλά εκείνη δεν λέει να μεγαλώσει. Όσο για καρπό, ούτε ίχνος.

Το χωράφι είναι μικρό – κι αυτό απομεινάρι παλιάς δόξας. Πριν από δεκαετίες ήταν τεράστιο. Όπου έπεφτε το μάτι σου, πράσινο. Τώρα, «ήρθανε χρόνια δίσεχτα, ήρθαν καιροί οργισμένοι» που λέει και ο ποιητής (ο κύριος Ευάγγελος αγαπάει την ποίηση) και όλο μικραίνει το χωράφι. Πέρασε πρόσφατα, σαν χείμαρρος, κι ένα ποτάμι και του πήρε ένα κομμάτι.

Και τι δεν έκανε για να ευδοκιμήσει η ελιά. Πρώτα το Λίπασμα των 58, μετά αλλαγή ονόματος, μπολιάσματα με  "ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ." (που διαβάζεται και Ρήξη) – όλα τα δοκίμασε. Μάταια.

Όπως οι ξεπεσμένοι μεγαλουσιάνοι, οι κύριος Ευάγγελος, κρατάει το υψηλόν ύφος των παλιών ημερών. Δυστυχώς και τις παλιές κακές συνήθειες. Καίτοι μηδαμινός πια σε μέγεθος και δύναμη, καταφέρνει να ελίσσεται και να διαπλέκεται επιτυχώς.

Το πρόβλημα με τον κύριο Ευάγγελο – όπως και με τους περισσότερους συμπατριώτες του – είναι η έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Αν ακολουθούσε αυτές τις διανοητικής ασκήσεις, θα είχε εντοπίσει την ρίζα του κακού. Και αντί να του φταίνε όλοι και όλα, θα ήξερε πως για την πρόσφατη πτώση και παρακμή φταίει κυρίως ο ίδιος. Σίγουρα, πριν από αυτόν, υπήρξε ακόμα πιο αποτελεσματική καταστρεπτική παρουσία. Αλλά η Ελιά είναι δικό του παιδί.

Οι μετρήσεις δείχνουν πως ο κύριος Ευάγγελος είναι πλέον ο λιγότερο συμπαθής και δημοφιλής στο χώρο του. Τόνοι εγωπάθειας και αλαζονείας τον έχουν οδηγήσει εκεί. Αποτελεί πια βαρίδι – ένα βασικό λόγο για τον οποίο δεν προκόβει η Ελιά. Κι αντί να κρατήσει χαμηλό προφίλ, κάνει ανοιχτό εκβιασμό στο στιλ των Λουδοβίκων: ή εγώ ή ο κατακλυσμός.

Κρίμα – τόση ευφυΐα και ευστροφία να γίνονται αυτό- και έτερο-καταστροφικές. Και για την αυτοκαταστροφή, λίγο νοιάζομαι. Αλλά για τη χώρα;