Σάββατο, δώδεκα το μεσημέρι, έξω από τον μεγάλο "ΑΒ" στον Φάρο του Ψυχικού. Δεκάδες τα παραφορτωμένα καρότσια ξεχύνονται από τις πόρτες, κάθε ένα με τουλάχιστον εκατοστάρικο ψώνια. Ο κόσμος ψωνίζει σαν να έρχεται πόλεμος, αποκλεισμός, τσουνάμι.

Μέσα στην μεγάλη φασαρία από τα καρότσια, τα αυτοκίνητα που παρκάρουν και ξεπαρκάρουν, τα παιδιά που φωνάζουν – μία νησίδα σιωπής. Στο πεζοδρόμιο, μπροστά από την πόρτα, ένας ηλικιωμένος άνδρας, ευθυτενής, προτείνει ένα έντυπο. Είναι η "Σχεδία", το περιοδικό των αστέγων.

Ο κόσμος περνάει μπροστά και γύρω του σαν να είναι αόρατος. Κανείς δεν τον κοιτάει, κανείς δεν σταματά. Εγώ, περαστικός, τον πρόσεξα από μακριά. Ίσως επειδή δεν έχω καρότσι. Σταματάω, ζητάω ένα περιοδικό και δίνω τρία ευρώ. Ξέρω - το έχω ξαναπάρει - ότι δεν θα δεχόταν περισσότερα. Υπάρχουν κανόνες.

«Ευχαριστώ κύριε», μου λέει, «ελπίζω να μου κάνατε καλό σεφτέ».

«Σεφτέ;» ρωτάω. «Πόση ώρα είστε εδώ;»

«Από τις δέκα κύριε – δύο ώρες.»

Μου πέσανε τα μούτρα. Εκατοντάδες καρότσια έχουν γεμίσει και αδειάσει μπροστά του σε δύο ώρες, και δεν πούλησε ένα τεύχος! Ντροπή μας!

Το περιοδικό είναι περίφημο, 70 σελίδες ύλη: άρθρα, χρονογραφήματα, συνεντεύξεις, γελοιογραφίες. Τετραχρωμία, καλό χαρτί, εκλεκτοί συνεργάτες. Στο περίπτερο θα κόστιζε περισσότερα. Δεν κάνετε ελεημοσύνη.

Από τα τρία ευρώ, ο άστεγος που το πουλάει, κρατάει το ενάμιση. Με αυτά συντηρείται. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει 19 τεύχη και, όσο πάει, βελτιώνεται.

Αν το επέτρεπε η υγεία μου θα στηνόμουν και εγώ σε κάποια γωνιά, όπως το έχουν κάνει πολλοί εθελοντές, επώνυμοι και μη. Επειδή δεν μπορώ, γράφω αυτό το κείμενο.

Δεν χρειάζεται να πω διάφορα μελοδραματικά γι αυτόν τον «κόσμο χωρίς Ε9», όπως τον αποκαλεί ειρωνικά στο κύριο άρθρο του ο Διευθυντής Σύνταξης Χρήστος Αλεφάνης.

Αλλά βρε γαμώτο, πελάτες του Βασιλόπουλου, του Μαρινόπουλου και του Θανόπουλου, βγάλτε τρία φράγκα από την τσέπη! Κόψτε τα από τα ντελικατέσεν. Θα κάνετε καλό στην υγεία σας και την ψυχή σας – όση σας έχει μείνει...