Κάθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες, κάνω Πάσχα δίπλα σε δύο μεγάλες, φουντωμένες πασχαλιές. Το χρώμα τους είναι σχεδόν κιτς και η μυρωδιά τους σε ζαλίζει.

Φέτος, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι πασχαλιές δεν άνθισαν. Καλά-καλά ούτε φύλλα δεν έχουν βγάλει. Κάτι μικροσκοπικά πράσινα προβάλλουν από μερικά ξερόκλαδα.

Θα φταίει ο καιρός και το κρύο που μέχρι την Μεγάλη Παρασκευή πάγωναν τα πάντα. Ή μήπως τις παρακλαδέψαμε πρόωρα; Πάντως, ούτε χρώμα ούτε μυρωδιά.

Κάτι μου λέει πάντως ότι τα φυτά επηρεάστηκαν από τη γενικότερη αναμονή, από το μούδιασμα όλης της χώρας. Όλοι κάνουμε τα παραδοσιακά, τα συνηθισμένα, με ένα ερώτημα να μας τρώει βαθιά: Πού πάμε; Πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο; Αυτή η Λαμπρή είναι μία σκέτη απορία.

Ακόμα και εκείνοι που ψήφισαν την κυβέρνηση, ακόμα και οι περισσότεροι που, χωρίς να την ψηφίσουν, σήμερα την στηρίζουν, διακατέχονται από την ίδια αβυσσαλέα αβεβαιότητα. Κάπου νιώθουμε πως έχουμε χάσει πριν καν πολεμήσουμε. Έχουμε χάσει χρόνο. Πολύ σωστά είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης: «Μέχρι να αποφασίσουν αν θα πάμε σε ρήξη ή συμβιβασμό, η χώρα θα έχει γκρεμιστεί».

Εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να γιορτάσουμε το παραδοσιακό μας Πάσχα, έστω και χωρίς πασχαλιές, έστω και χωρίς σιγουριές. Τουλάχιστον ο καιρός έφτιαξε – κι όσο λάμπει ο ήλιος υπάρχει ακόμα ελπίδα…

Καλή Πασχαλιά, συμπολίτες!