Παλιέ μου φίλε, Νικηφόρε Διαμαντούρο, έχουμε χρόνια να ιδωθούμε, αλλά οι σχολικές φιλίες κρατάνε. Σε παρακολουθούσα στη Ευρωπαϊκή σου καριέρα και χαιρόμουνα. Όπως άλλοι λένε για ποδοσφαιριστές και αθλητές ότι «μας κάνουν εθνικά υπερήφανους», έτσι κι εγώ ένιωθα υπερήφανος που ένας Έλληνας, και μάλιστα φίλος, σταδιοδρομούσε με τέτοια επιτυχία στο υψηλότερο αξίωμα που κατείχε ποτέ Ρωμιός στην σημερινή Ευρώπη.

Επέστρεψες μετά από τρεις θητείες (μοναδικό!) στη θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή. Η εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσασα Ακαδημία Αθηνών, που τα τελευταία χρόνια δίνει σημεία ανάκαμψης, σε εξέλεξε μέλος.

Καθηγητής Πανεπιστημίου, διαπρεπής ιστορικός και πολιτικός επιστήμων, ανώτατος έλληνας και ευρωπαίος αξιωματούχος, ακαδημαϊκός, είχες προσφέρει πολλά, δεν σου  έλειπε τίποτα. Σκέφθηκες να προσφέρεις κάτι ακόμα. Έβαλες υποψηφιότητα για βουλευτής επικρατείας με το Ποτάμι.

Λάθος, Νικηφόρε. Υπήρξες άριστος, και κατά Μπαλτά «η αριστεία είναι ρετσινιά». (Με αυτή τη φράση θα περάσει στην ιστορία). Εδώ αυτά δεν περνάνε. Σου πήρε τη θέση ο πέμπτος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – του οποίου το όνομα δεν έχει καμία σημασία.

Το Ποτάμι ψαλλιδίστηκε. Εκτός από σένα έχασε την Λυμπεράκη, τον Καρκατσούλη και άλλους άριστους. Όλοι, ακόμα και οι αντίπαλοι, συμφωνούσαν πως είχε τα καλύτερα στελέχη. Καταποντίστηκε και αυτό από το σύνδρομο της μη αριστείας. Βάζεις τον Νίκο Αλιβιζάτο σε τιμητική θέση; Κακό του κεφαλιού σου! Τι δουλειά έχει ένα κόμμα της αριστείας και της λογικής στο ρωμαίικο παζάρι;

Ο Τσίπρας επιβεβαίωσε τον τίτλο (που πρώτος του έδωσα πριν πολλά χρόνια) του χαρισματικού δημαγωγού. Συναγωνίζεται πλέον και τον Ανδρέα, μια και κατάφερε το ακατόρθωτο: μετά από δεκάδες λάθη, ζημιές, μνημόνια, σχίσματα, να βρεθεί – με κλειστές τράπεζες – στην ίδια θέση εκκίνησης του Γενάρη! Η γοητεία του τον κάνει επικίνδυνο. Έχει πολλή δύναμη, για το καλύτερο και για το χειρότερο. Μακάρι να είναι για το πρώτο…