Έχω ξαφνικά την εντύπωση πως το ελληνικό έθνος, που είχε περιπέσει σε κατάσταση μέθης, αρχίζει να ξυπνάει. Με όλα τα συμπτώματα της δυσφορίας – του hang over όπως το ονομάζουν οι Αγγλοσάξονες: πονοκέφαλο, ανακατεμένο στομάχι, στόμα παπούτσι.
Για αρκετούς μήνες, ίσως πάνω από χρόνο, ο Ελληνικός λαός είχε μεθύσει. Από υποσχέσεις και οράματα που ένας ταλαντούχος δημαγωγός ανέμιζε μπροστά του. Και τι δεν έταξε! Με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» θα ανακουφιζόταν ο κάθε πονεμένος. Τα μνημόνια θα γίνονταν αμέσως μακρινό παρελθόν. Οι κακοί ξένοι εκβιαστές θα έκαναν πίσω, τρομοκρατημένοι. Και δεν θα άλλαζε μόνο την Ελλάδα, ο ταλαντούχος. Όλη η Ευρώπη θα υποκλινόταν σε αυτόν. Από την παγωμένη Ρωσία και την μακρινή Κίνα θα έρχονταν οι μάγοι με τα δώρα.
Και οι αγορές; Έ, οι κακές αγορές θα χόρευαν στον δικό μας σκοπό. Εμείς θα παίζαμε τα νταούλια και τους ζουρνάδες.
Στο κορύφωμα της μέθης και του κεφιού, πάνω από το 62% των Ελλήνων ψήφισε για την ανεξαρτησία και την αυτάρκεια της Ελλάδας, την απεξάρτηση από τους κακούς ξένους, την ολοκλήρωση του οράματος: «Η Ελλάδα στους Έλληνες» που είχε εξαγγείλει παλιότερα ο προκάτοχος του χαρίσματος – και πρότυπο του νεότερου.
Κι ύστερα, με ένα σοκ, ξυπνήσαμε νηφάλιοι.
Ο κόσμος δεν ήταν αυτός που μας είχε ζωγραφίσει και υποσχεθεί ο ταλαντούχος. Η χώρα ήταν ακόμα πιο χρεωκοπημένη από πριν (οι υπερήφανες διαπραγματεύσεις μας είχαν κοστίσει άλλα 60 δις), οι τράπεζες κλειστές, κανένας μάγος δεν έφερνε δώρα, η δραχμή που επερχόταν ολοταχώς, από όνειρο τον ολίγων έγινε εφιάλτης των πολλών, το μνημόνιο που ξορκίζαμε αποδείχθηκε η μόνη λύση.
Έγινε η κωλοτούμπα, ο χαρισματικός κατάπιε (αμάσητα) τα όσα έλεγε επί χρόνια και τώρα αμήχανα ψελλίζει αστείες δικαιολογίες που δεν πείθουν κανένα. Ήρθαν διχοτομήσεις και αποχωρήσεις, αλλά και το «κόμμα της δραχμής» απεδείχθη απόκομμα. Οι υπερφίαλοι ΑΝΕΛ από στρατάρχες έγιναν ορντινάντσες. Ο πεζός και «λαϊκάντζα» αντίπαλος, κερδίζει στα σημεία και ο κόσμος σφίγγει τα μηλίγγια από τον πονοκέφαλο, την απογοήτευση και το αδιέξοδο.
Δύσκολο το ξύπνημα μετά την μέθη. Για ένα καιρό νιώσαμε βασιλιάδες αν όχι του κόσμου, τουλάχιστον της Ευρώπης. Τώρα, μόνον οι καθαρίστριες χαίρονται…
