Γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν να με έχουν ακινητοποιήσει με λαβή; Ούτε μεγάλες κινήσεις μπορώ να κάνω, ούτε και μικρές.

Να τώρα μόλις διαπίστωσα πως η πιστωτική μου κάρτα δεν μπορεί να πληρώσει ούτε 144 λίρες – την συνδρομή μου σε Αγγλικό επιστημονικό περιοδικό που διαβάζω πάνω από σαράντα χρόνια.

Τι είναι χειρότερο: επιστήμονες χωρίς ενημέρωση, επιχειρήσεις χωρίς πιστώσεις, ή κεφαλαιούχοι χωρίς κεφάλαια; Μα είναι απλό: άστεγοι χωρίς δουλειά. Που είναι το αποτέλεσμα των παραπάνω.

Και πότε θα ανακεφαλαιοποιηθούν πάλι οι τράπεζες, μήπως και λήξουν οι έλεγχοι των κεφαλαίων; Φαντάζομαι πως οι επικεφαλής τους, χωρίς κεφάλαια, θα έχουν πάθει πονοκέφαλο. Κεφαλαιώδες!

Βέβαια, μέχρι πριν μερικούς μήνες οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν τα κεφάλια των τραπεζιτών επί πίνακι. Τώρα θα τους δώσουν κεφάλαια – για τα κεφάλια τους όμως, πώς στέκουν, δεν είμαι σίγουρος…

Και τι περίεργο: έχουμε μία αριστερή κυβέρνηση που θεωρεί τον καπιταλισμό (ελληνιστί: κεφαλαιοκρατία) ως την μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας. Παρόλα αυτά τον εφοδιάζει με κεφάλαια γιατί διαπιστώνει πως ακόμα και εκεί όπου κυβερνούν αντικαπιταλιστές, για να κινηθεί η οικονομία, χρειάζονται ΚΕΦΑΛΑΙΑ με κεφαλαία.

Αν κάνουμε μία ανακεφαλαίωση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Δεκέμβριο μέχρι σήμερα θα φανεί μία κεφαλαιώδης διαφορά. Ότι από την ρήση Βαρουφάκη (όταν απέρριψε τα 7,2 δις): «δεν θέλουμε κεφάλαια αλλά αξιοπρέπεια» φτάσαμε στην παραδοχή: «δώστε τα δύο – και τα κεφάλια μέσα!».

Μπήκε και ο σύγχρονος κεφαλικός φόρος, ο ΕΝΦΙΑ, και ανάσανε το κράτος. Οι πολίτες βέβαια έπαθαν εγκεφαλικό.

Θυμήθηκα την μακαρίτισσα την μάνα μου που μου έλεγε ότι πρέπει να αποκτήσω κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου. Ναι, αλλά τώρα έγινε κεραμίδα πάνω στο κεφάλι μου!

Σταματάω γιατί με έπιασε κεφαλαλγία – κοινώς πονοκέφαλος… Αργότερα, αν χαλαρώσει το κεφαλοκλείδωμα, ίσως γράψω και άλλα κεφάλαια...