Με ρωτάνε συχνά αν είμαι υπέρ της Ευρώπης. Άλλοι που με ξέρουν, δεν ρωτάνε, με κατατάσσουν αυτόματα. Μερικοί, που δεν με χωνεύουν, με αποκαλούν ευρώφιλο και ευρωλιγούρη.

Άρα, είμαι υπέρ της Ευρώπης.

Εδώ υπάρχει ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται για επιλογή, διότι δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου το αντίθετο. Θα ήταν η άρνηση της ύπαρξής μου. Όπως δεν μπορώ να είμαι υπέρ ή κατά του εαυτού μου, γιατί είμαι μέσα σε αυτόν, ταυτισμένος, έτσι δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξή μου εκτός Ευρώπης.

Μόνο ως τουρίστα μπορώ να με δω για λίγο στην Ιαπωνία, στην Ινδία ή την Αλάσκα. Αλλά θα είμαι παράταιρος. Δεν μιλάω τώρα για περιοχές σαν τον Καναδά και την Νέα Ζηλανδία γιατί κι αυτές είναι Ευρώπη, κάπως μακρινή βέβαια, αλλά μοιράζονται το ίδιο ύφος και τις ίδιες αξίες. Αλλά ούτε εκεί θα ένιωθα τόσο οικεία όσο στην παλιά καλή Ευρώπη.

Βέβαια, όπως ένας Κρητικός νιώθει πρώτα Κρητικός και μετά Έλληνας, έτσι κι εγώ νιώθω πρώτα Έλληνας και μετά Ευρωπαίος. Είμαι από την ευρωπαϊκή περιοχή που ονομάζεται Ελλάδα.

Ξέρω ότι πολλοί συμπατριώτες μου δεν νιώθουν έτσι. Κι αυτό γιατί μεγάλωσαν αλλιώς, διδάχθηκαν άλλα και κατέληξαν αλλού. Αλλά πού αλλού; Υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο να μπορεί να ενταχθεί κανείς;

Η Ευρώπη είναι κάτι σαν την δημοκρατία – κουτσό πολίτευμα, με πολλά λάθη, αλλά το καλύτερο που έχουμε. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Και η Ευρώπη έχει πολλά στραβά, όμως είναι ο μοναδικός χώρος όπου μπορεί κανείς να πολεμήσει για να τα αλλάξει. Πού αλλού να πάμε; Στους Ταλιμπάν;