Βρισκόμαστε εδώ και λίγες μέρες στην Ελβετία,  καλεσμένοι φίλης που μας παραχώρησε το διαμέρισμά της. Ξέρω πως οι Ελβετοί δεν χαίρουν καλής φήμης στη χώρα μας - ξενέρωτους ρολογάδες και τραπεζίτες τους λέει ο λαός μας. Τα τυριά τους βέβαια είναι ωραία και η Δημοκρατία τους τόσο αποτελεσματική όσο και η απόλυτη καθαριότητα που βασιλεύει παντού.

 Βέβαια είναι πλούσιοι. Πολύ και ενοχλητικά. Γιατί όμως μας ενοχλεί ο πλούτος τους; Μήπως εκμεταλλεύτηκαν άλλους λαούς όπως οι αποικιοκράτες; Αλλά δεν είχαν ποτέ αποικίες.  Μήπως ήταν σκανδαλωδώς τυχεροί και ζούσαν πάνω σε πετρέλαια; Αντίθετα, η χώρα τους ήταν θεόφτωχη, όλο βουνά.

 Ο πλούτος των Ελβετών είναι απόρροια της παλιάς αστικής χρηστομάθειας που έλεγε: η σκληρή δουλειά φέρνει καρπούς. Γενικά η Ελβετία είναι το απόλυτο αστικό όραμα. Ο επινοητής του κοινωνικού συμβολαίου και πατέρας της αστικής Γαλλικής επανάστασης (που αποκαλούσε τον εαυτό του "πολίτη της Γενεύης") θα ήταν ευτυχής αν την έβλεπε σήμερα.

 Βρεθήκαμε λοιπόν στο αντίθετο της Ελλάδας.  3% ανεργία, επιστημονική και τεχνολογική πρωτοπορεία, ευμάρεια, πανάκριβα αυτοκίνητα, απόλυτη τάξη και ησυχία.

 Μήπως όμως με την τόση οργάνωση έχουν χάσει την ψυχή τους;

 Επ αυτού δύο περιστατικά που μας έτυχαν την πρώτη μέρα:

 Οδηγούμε το αυτοκίνητο της φίλης μας, για πρώτη φορά σε στενό ορεινό δρόμο. Καταλαβαίνουμε πως έχουμε χαθεί και θέλουμε να κάνουμε αναστροφή. Βρίσκουμε ένα ξέφωτο, γυρίζουμε, αλλά ξαφνικά, η γυναίκα μου που οδηγεί, δεν ξέρει να βάλει την όπισθεν. Μένουμε κάθετοι στη μέση του δρόμου. Έρχονται αυτοκίνητα, σταματάνε. Δεν κορνάρουν δεν βρίζουν. Κατεβαίνει ένας κύριος, ρωτάει αν μπορεί να βοηθήσει, και εξηγεί στην γυναίκα μου πως να βάλει όπισθεν.

 Το ίδιο απόγευμα. Ανεβαίνω έναν κάθετο ανήφορο, φορτωμένος ψώνια και αγκομαχώ. Από το πουθενά πετάγεται ένας νεαρός, μου παίρνει την σακούλα και την ανεβάζει επάνω. Πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω, εξαφανίζεται.

 Εκτός λοιπόν από την ποιότητα ζωής, φαίνεται πως έχουν και ποιότητα αισθημάτων. Ευγένεια σίγουρα. Ίσως και ψυχή...