«Για δύο αιτίες μοχθούνε οι άνθρωποι – τον πλούτο και την δόξα», έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Και συμπλήρωνε με μίαν άλλη κοινοτοπία: «την δόξα πολλοί εμίσησαν, αλλά τον πλούτο ουδείς». Πρακτικός άνθρωπος, έλεγε το γνωμικό ανάποδα.

Βλέπω τις προσπάθειες των κομμάτων να στρατολογήσουν υποψήφιους. Τι έχουν να προσφέρουν; Χρήματα λίγα και δόξα καθόλου. Σήμερα, στην Ελλάδα, το επάγγελμα του πολιτικού συναγωνίζεται σε κύρος εκείνο του νταβατζή. Όσο για τα χρήματα, δέκα εισαγγελείς καραδοκούν.

Και μετά σε περιμένει ο βόθρος.

Το ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι μία βρώμικη υπόθεση, είναι γνωστό. Γι αυτό και ελάχιστοι σοβαροί άνθρωποι τολμούν να «κατέβουν» (το ρήμα είναι χαρακτηριστικό) στον πολιτικό στίβο. Δεν αναφέρομαι τόσο στην διαφθορά και την συναλλαγή, αλλά στο γεγονός ότι από την στιγμή που θα εμφανιστείς, θα σε υποδεχθούν οι διαφωνούντες με λάσπη και λύματα.

Παρόλο που η διαφωνία τους είναι με τις απόψεις σου, δεν πρόκειται ούτε ένα λεπτό να ασχοληθούν με αυτές. Θα ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με το άτομό σου. Θα σε βρίσουν χυδαία, θα σου προσάψουν ιδιότητες που δεν έχεις. Θα βάλουν στο στόμα σου πράγματα που δεν είπες και θα διαστρεβλώσουν όσα είπες, μέχρι που να μην καταλαβαίνεις πια σε τι αναφέρονται. ( Έτσι, ενώ εγώ μίλησα στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου για διακρατική χρηματοδότηση ταχύρρυθμων προγραμμάτων επιμόρφωσης, οι καλοθελητές την μετέτρεψαν σε …χρηματοδότηση κόμματος από το εξωτερικό! Κυκλοφορεί και πειραγμένο βίντεο. Όποιος θέλει να ακούσει τι ακριβώς είπα, ας πάει στο YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=nu_s7D6BEZg

Έλεγα πως τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, ότι οι νεότερες γενιές θα μπορούν να κάνουν ένα στοιχειώδη διάλογο, ότι δεν θα πνίγεται κάθε ίχνος λογικής μέσα σε βρισιές και συκοφαντίες. Μάταιες προσδοκίες. Αντίθετα, τα πράγματα μάλλον χειροτερεύουν. Τώρα, με τα social media, ο στίβος είναι ανοιχτός και απέραντος…

Θυμήθηκα τον Τ. Σ. Έλιοτ. Στο παραληρηματικό ποίημα του «Δυσκολίες Πολιτευόμενου», που μετέφρασε ο Γιώργος Σεφέρης, αφού απαριθμήσει όλα τα περίεργα και παράλογα της (αγγλικής μάλιστα!) πολιτικής, τελειώνει με τους στίχους:

«Ω μάνα

Τι να φωνάξω;

Απαιτούμεν μίαν επιτροπήν, μίαν αντιπροσωπευτικήν επιτροπήν, μίαν επιτροπήν ελέγχου

ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ! ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ! ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ!».