Πριν από τρία χρόνια (LiFO, 24.5.12) σας είχα απευθύνει μία ανοιχτή επιστολή. Αποσπάσματα:

«Πρέπει να ομολογήσω ότι από την αρχή δεν μου ήσασταν συμπαθής. Έχω γράψει ότι οι δύο ελληνικές ιδιότητες που αντιπαθώ είναι η μαγκιά και η κλάψα. Η μαγκιά σας τυγχάνει πλέον διεθνούς προβολής. Όσο για την κλάψα, αυτή υπερκαλύπτεται (από τη μαγκιά) αλλά παραμένει συστατικό στοιχείο της ελληνικής Αριστεράς. Η οποία δεν υπήρξε ποτέ μία παράταξη καινοτομίας και εκσυγχρονισμού – αλλά του παράπονου και της γκρίνιας.

Άσχετα όμως από την προσωπική μου συμπάθεια ή αντιπάθεια, πρέπει να ομολογήσω πως αυτή τη στιγμή είστε ο MVP του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο. Οι ανταγωνιστές σας είναι φθαρμένοι, γερασμένοι, απωθητικοί – μέχρι και γελοίοι. []

Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε την γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κλπ). Παραμένετε άρα ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη; Αυτό το ερώτημα είναι αποφασιστικό για το μέλλον σας και για το μέλλον της χώρας».

Εισέπραξα τότε πολλή κριτική επειδή σας ονόμασα τον πιο αξιόλογο παίχτη της χώρας (MVP) – αλλά αποδείχθηκε πως είχα δίκιο. Και το ερώτημα που διατύπωσα πριν τρία χρόνια, τώρα είναι όχι πια αποφασιστικό, αλλά φλέγον. Θα μεταμορφωθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη; Έχετε τα προσόντα και την δυνατότητα; Ή θα βουλιάξετε τη χώρα – και πρώτον απ’ όλα τον εαυτό σας;

Στο γήπεδο Ευρώπη παίζουν όλοι ποδόσφαιρο. Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να παίζουν άλλο παιχνίδι (κάποιο παλιότερο, που δεν παίζεται πια). Μπορεί να έχετε δίκιο. Όμως δεν είναι δυνατό να πείσετε όλους τους άλλους, μικρούς, μεγάλους, βόρειους, νότιους, να αλλάξουν. Κανείς σήμερα δεν συμφωνεί μαζί σας. Ούτε από τους 18, ούτε από τους 27.

Αποφασίστε λοιπόν να παίξετε κι εσείς ποδόσφαιρο. Να το παίξετε καλά – καλύτερα από τους άλλους. Μπορεί να γίνετε ο Μέσι.

Αλλιώς θα βρεθείτε να παίζετε μόνος σας – και χωρίς μπάλα.