Πάλι, όπως και παλιά, η ποδοσφαιρική Εθνική Ελλάδος έχει τα χάλια της. Κι όμως, πριν 11 χρόνια, με την παρουσία ενός εμπνευσμένου – και πονηρού – προπονητή, η τότε εθνική κατάφερε να ξεπεράσει την διαχρονική της μετριότητα και να μας χαρίσει ένα πανευρωπαϊκό τρόπαιο. Κάθε φορά που το σκέπτομαι, το βρίσκω ακόμα πιο απίθανο. Κάτι σαν θαύμα.

Υπάρχει Ρεχάγκελ της πολιτικής;

Υπάρχει μαέστρος, συντονιστής, στρατηγός, που να επιλέξει τους καλύτερους, να ξεπεράσει τις διαφωνίες, διχόνοιες, και ιδεολογικές αγκυλώσεις, να καταστρώσει στρατηγικό σχέδιο και να το εφαρμόσει αγνοώντας τις διάφορες πιέσεις, παρεμβάσεις και υπονομεύσεις.

Διότι αυτό έκανε ο Ρεχάγκελ. Δεν έφερε ξένους (νιώθω άσκημα όταν σε ιστορικές ελληνικές ομάδες ανακαλύπτω ότι σε καίριους αγώνες δεν παίζει ούτε ΕΝΑΣ έλληνας) δεν ντοπάρισε, δεν κορόιδεψε. Πήρε ελληνικό υλικό και το μεταμόρφωσε σε μία αξιόμαχη και αποτελεσματική ομάδα.

Έχουμε τέτοιο υλικό στην πολιτική;

Βεβαίως και έχουμε. Είναι διάσπαρτο σε όλα τα κόμματα – αλλά και έξω από αυτά. Ιδιαίτερα έξω. Και δεν μιλάω για τεχνοκράτες ή ακαδημαϊκούς, αλλά για «επαγγελματίες» της πολιτικής. Μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες πολιτικούς βρίσκονται σήμερα εκτός γηπέδων. Τους έχουμε καταψηφίσει, ακυρώσει, δυσφημίσει. Τους έχουμε κολλήσει απαξιωτικές ετικέτες: νεοφιλελεύθερος, δεξιός, αριστερός, κλπ.

Ποια ομάδα δεν θα ήθελε να έχει την Διαμαντοπούλου, την Γιαννάκου, τον Γιαννίτση, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Ραγκούση, τον Στέφανο Μάνο, τον Ανδρέα Αδριανόπουλο. Ακόμα και τον σκαιώς υβριζόμενο Τζήμερο – εγώ τον θεωρώ καλό εξτρέμ, που με τον σωστό προπονητή θα έβγαζε πολλά γκολ.

Αλλά και μέσα στα κόμματα υπάρχουν αξιόλογες μονάδες που ασφυκτιούν σε ένα στείρο περιβάλλον. Ο προπονητής θα μπορούσε να επιλέξει τους καλύτερους και να τους εντάξει στο σχέδιό του.

Και αυτή η ηλίθια καραμέλα περί ασυμβατότητας Αριστεράς και Δεξιάς θα του ήταν αδιάφορη. (Είδαμε πόσο Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και πόσο Δεξιοί οι ΑΝΕΛ). Αριστερός ήταν αυτός που θεμελίωσε την μεγαλύτερη παγκόσμια ανάπτυξη τον τελευταίο αιώνα με την φράση: «άσπρη γάτα ή μαύρη γάτα, αδιάφορο: αρκεί να πιάνει ποντίκια!».

Που’ σαι Ρεχάγκελ!