To πιο δύσκολο Πάσχα

Τον Μάρτιο του 1994 έμαθα πως έπασχα από καρκίνο του προστάτη. Μετά από την μέτρηση του PSA η διάγνωση επιβεβαιώθηκε και από μία (πολύ οδυνηρή) ιστολογική εξέταση. Αποφασίστηκε, από τους ειδικούς, ότι η καλύτερη και πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση ήταν η ριζική προστατεκτομή. Μετά από έρευνα, κατέληξα στην Πανεπιστημιακή κλινική της Φρανκφούρτης, όπου με εγχείρισε ο καθηγητής Dietger Jonas.

Ανήμερα το Πάσχα του 1994 ήμουν κατάκοιτος, μόλις είχα βγεί από την εντατική. (Η εγχείρηση είναι βαριά). Ένα χρόνο μετά έγραψα ένα χρονογράφημα:

Η βυσσινιά

Πέρυσι έκανα Πάσχα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Από το μεγάλο παράθυρο έβλεπα, ουρά εναέρια, τα αεροπλάνα να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο της Φραγκφούρτης. Πονούσα και σκεπτόμουνα παιδικές Πασχαλιές με κουλουράκια και κόκκινα αυγά.

Πριν φύγω είχα αποχαιρετίσει την βυσσινιά του κήπου, ολόφωτη με τα άσπρα της λουλούδια. Δεν ήξερα αν θα την ξανάβλεπα. Τέτοιες ώρες το βλέμμα γίνεται χάδι στα πράγματα που χαιρετάει...

Η βυσσινιά ξανάνθισε φέτος, τις ίδιες μέρες ακριβώς - κι εγώ ήμουν εδώ και την είδα. Αλλά τώρα πια συλλογίζομαι πολύ τις φορές που θα λάμπει χωρίς εμένα.

Kέρδισα ένα χρόνο ζωή. Τι κέρδισα; Ο ισολογισμός αυτού του χρόνου δεν παρουσιάζει καθαρά κέρδη. ’Έλλειμμα ευτυχίας, περίσσευμα οδύνης. Αλλά η βυσσινιά με τα άσπρα λουλούδια είναι έκρηξη φωτός και με θαμπώνει.

«Ζωή να’ ναι κι ότι να’ ναι» έλεγαν οι παλιοί. Φράση ακραιφνώς Ελληνική. Γιατί μόνον οι Έλληνες αγάπησαν τη ζωή απόλυτα, πέρα από ισολογισμούς και αντιλογισμούς. Από τον Όμηρο ως τον Σολωμό: «Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα».

Από τη μαυρίλα έρχομαι εγώ. Σέρνοντας ίσκιους σκοτεινούς, βρίσκομαι πάλι μέσα στη γιορτή της ζωής. Γιατί από τα μυθικά χρόνια δύο είναι οι μεγάλες γιορτές του ανθρώπου - του Φωτός και της Ανάστασης. Όταν αρχίσουν να μεγαλώνουν οι μέρες - εκεί γύρω στις 25 του Δεκέμβρη - και όταν ξανανθίζει η βυσσινιά. Δεν έχει σημασία πως τις ονομάζουν οι διάφορες θρησκείες. Μέσα στα λουλούδια του Επιτάφιου είδε ο Σικελιανός:

το ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Άδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά.

Όσο θα ζω θα ξαναγυρίζω στην άνοιξη, την ανθισμένη βυσσινιά και την ποίηση. Γιατί το Ελληνικό Πάσχα είναι χορός ποιητών. Πιο πολύ κι από τα Ευαγγέλια με φέρνουν κοντά του ο Σολωμός, ο Σικελιανός και ο Παπαδιαμάντης.

Αλλά και το μυστικό χθόνιο σκοτάδι, την άλλη πλευρά του «ξανθού Απρίλη», ποιητής το καθήλωσε - βόρειος, ο Έλιοτ:

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Επιστρέφω στο φως - μία μικρή προσωπική Ανάσταση. Προσωρινή. Δεν είναι για μας η αιωνιότητα, μόνον μερικοί κύκλοι. Κάποια μέρα, στο προσκλητήριο των λουλουδιών, δεν θα φωνάξω «παρών».

Aλλά τώρα υπάρχω και βλέπω «φάος ηελίοιο», το φως του Ομήρου..

Και βρίσκομαι αντιμέτωπος με την έκπληξη του ανθρώπου που μετά το σκοτάδι ανακαλύπτει για πολλοστή φορά την ζωή. Την έγραψε ο Σολωμός: «Δεν τόλπιζα νάν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο!»

Από την ανθισμένη βυσσινιά προς όλους: Καλό Πάσχα, αναγνώστες, όπου κι αν είστε!