Πάθος στην οθόνη

Ξέρω πως οι ταινίες για τις οποίες θα μιλήσω εδώ δεν είναι οι καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Πως δεν συγκρίνονται με το Θωρηκτό Ποτέμκιν, τον Πολίτη Καίην, τις δημιουργίες του Κιούμπρικ ή του Χίτσκοκ (δύο πολυαγαπημένοι σκηνοθέτες).


Αλλά είναι οι ταινίες που έχω δει άπειρες φορές (ούτε θυμάμαι πόσες) στον κινηματογράφο πρώτα, σε βίντεο μετά και στο home cinema τα τελευταία χρόνια. Οι πρώτες που φρόντισα να αποκτήσω σε VHS και μετά σε DVD. Και αυτές που όσες φορές και να τις ξαναδώ με μαγεύουν. Ακόμα κι όταν δεν τις βλέπω, αλλά τις θυμάμαι, νιώθω την μαγεία τους μέσα μου.


Casablanca: Η πιο ερωτική ταινία της ιστορίας. Με δύο τέλειους ήρωες – το Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ στην καλύτερή του στιγμή και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Και με ένα τέλειο καστ – Κλώντ Ραίηνς, Πωλ Χενράιτ, και το τραγούδι που με κάνει να βουρκώνω – As time goes by.


(Όχι – ποτέ δεν είπε ο Μπόγκαρτ τη φράση: Play it again, Sam).

Με μία υπέροχη ατμόσφαιρα, φτιαγμένη στο στούντιο – πιο εξωτική από την πραγματική Καζαμπλάνκα. (Αν πάτε, θα απογοητευθείτε!). Και με τον πιο μεγάλο πλατύ, άπειρο έρωτα σε όλη την ιστορία του κινηματογράφου, παιγμένο με τέτοια ένταση, που καίει την οθόνη.

Casablanca, η μαγική.




Το άλλο φιλμ είναι το «Όσα παίρνει ο Άνεμος». Η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών. Με φόντο ιστορικό, πόλεμους, στρατιές, σκλάβους, πυρκαγιές, μάχες. Στον αριστοκρατικό Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών, σε βίλες νεοκλασικές με νευρωτικές κυρίες που φοράνε κορσέδες και κρινολίνα.

Η Βίβιεν Λη υπέροχη σαν πεισματάρα Σκάρλετ και απέναντί της ο γόης, ειρωνικός και γοητευτικός, Κλαρκ Γκέημπλ. (Frankly, my dear, I don’t give a damn!). Κι εδώ μία τέλεια διανομή – ξεχωρίζουν ο Λέσλυ Χάουαρντ και η Ολίβια ντε Χάβιλαντ. Μνημειώδης η μουσική του Μαξ Στάινερ – ίσως η σημαντικότερη που γράφτηκε για ταινία.


Gone with the Wind, η ρομαντική.

Δύο ταινίες μύθοι, που όταν παίζονται (συνεχώς) και ξαναπαίζονται, γοητεύουν όλες τις γενιές (τώρα ήδη τέσσερις!) άσχετα από την ηλικία τους και την εποχή τους.

Κι εδώ θα προσθέσω μία τρίτη. Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο – αλλά πενήντα χρόνια τώρα είμαι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστριά της: την Ρίτα Χαίηγουωρθ. Στην Γκίλντα (παλιά την προφέρανε Τζίλντα) έχει δώσει το οριστικό – για μένα – sex symbol. Δέκα ξενέρωτες Μαίρυλην μαζί, δεν την φτάνουν. Ίσως η μόνη που την άγγιξε κάποτε, να ήταν η ψυχρή πρασινομάτα Λωρήν Μπακώλ.

Τέτοιες ιστορίες πάθους και έρωτα δεν ξαναγυρίστηκαν. Όπως λεν και οι Αγγλοσάξονες: «They don’t make them like that, anymore».

Τώρα εσείς, οι νεότεροι, μπορεί και να μην ξέρετε για τί πράγμα μιλάω. Αν έτσι συμβαίνει, ψάξτε να βρείτε αυτές τις ταινίες (πανεύκολο μέσω Internet) και μετά μου γράφετε...