To τζίνι... (αυτοαναφορικό)

1. Γιατί φτιάξατε το blog?

Το ξεκίνησα σαν παιχνίδι και σαν πείραμα. Πού να φανταστώ τι τζίνι θα έβγαινε από το μπουκάλι! Τώρα έγινε η κύρια απασχόλησή μου και (έχω την αμυδρή εντύπωση) το κυριότερο πνευματικό μου έργο.

Αν και, από ένα σημείο και πέρα, είναι λάθος να το ονομάζω δικό μου. Μπορεί να ξεκίνησε από μένα, αλλά τώρα είναι πια ένα συλλογικό δημιούργημα. Καθημερινά σχολιάζουν και γράφουν σε αυτό γύρω στα εκατό άτομα – όχι πάντα τα ίδια. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι στο Διαδίκτυο υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με σπάνια καλλιέργεια, γνώση και ευαισθησία – και τόσο έτοιμοι για διάλογο. Συχνά δυσκολεύομαι να σταθώ στο ύψος τους.

Είναι ένα φαινόμενο που με έχει ξεπεράσει. Από 100 μέχρι 500 σχόλια την ημέρα! Υποπτεύομαι πως κάποτε θα γράφονται διδακτορικές διατριβές γι αυτό.

2. Τι νόημα έχει το blog για έναν που γράφει και στον καθημερινό ή περιοδικό τύπο; (Το λέω επειδή ξέρω πολλούς δημοσιογράφους που φτιάχνουν blogs).

Είναι πιο ελεύθερο. (Ξέρω τι σας λέω – μετράω δέκα παραιτήσεις από τα μεγαλύτερα ελληνικά ΜΜΕ). Είναι εντελώς ελεύθερο. Επιπλέον είναι πιο προσωπικό. Μπορεί κανείς εύκολα να μιλήσει στο πρώτο πρόσωπο. Ακόμα περισσότερο αν το blog είναι ψευδώνυμο.

3. Ποια η βασική διαφορά ενός που διατηρεί καθημερινό blog κι ενός που διατηρεί καθημερινή στήλη σε εφημερίδα;

Βλέπε παραπάνω. Συν κάτι ακόμα. Το κοινό των blogs δεν έχει σύνορα. Από τους 1500 αναγνώστες που επισκέπτονται καθημερινά το δικό μου, οι μισοί ζούνε εκτός Ελλάδος – μερικοί στα πιο μακρινά μέρη της γης.

4. Ποια πιστεύετε πως θα είναι η εξέλιξη των blogs;

Ήρθαν για να μείνουν – είναι μία μεγάλη κατάκτηση του ανθρώπου. Πριν 12 χρόνια είχα γράψει πως ένας βασικός λόγος που το Internet αποτελεί το μεγαλύτερο πνευματικό γεγονός στην ιστορία, είναι πως, αντίθετα με τα άλλα ΜΜΕ, είναι αμφίδρομο. Ο κάθε δέκτης μπορεί να γίνει πομπός. Με μηδενική δαπάνη ο καθένας γίνεται εκδότης του εαυτού του. Κι αν αξίζει, θα βρει το κοινό του.

5. Πόση μεγάλη είναι η ανάγκη των ανθρώπων να γράψουν;

Όσο μεγάλη είναι η ανάγκη τους για επικοινωνία. Ο άνθρωπος ολοκληρώνεται και υπάρχει μόνο μέσα από την επικοινωνιακή πράξη.

6. Είναι τα blog μία μορφή ψυχοθεραπείας;

Μπορεί να είναι. Ανάμεσα στα 31.000.000 blog του πλανήτη, υπάρχουν πολλά είδη: από ειδησεογραφικά (που ρίχνουν κυβερνήσεις) μέχρι τεχνοκριτικά (που αναδεικνύουν καλλιτέχνες), από αθλητικά μέχρι πορνογραφικά. Από αυτά, τα προσωπικά, και εξομολογητικά σίγουρα εκτονώνουν και βοηθάνε τους δημιουργούς τους.

7. Νιώθετε επιτέλους πως έχετε την ευκαιρία να εκφραστείτε ελεύθερα δίχως κανέναν περιορισμό;

Α, ναι – είναι ένα μεθυστικό συναίσθημα!

8. Οι εφημερίδες και τα blog είναι αντίπαλοι ή μήπως συνοδοιπόροι;

Συνοδοιπόροι και συνεργάτες. Έχει αποδειχθεί ότι κανένα μέσο δεν ακυρώνει το άλλο. Η φωτογραφία δεν σταμάτησε την ζωγραφική (την άλλαξε) και ο κινηματογράφος δεν έκλεισε τα θέατρα.

9. Επειδή έχω κάποιους φίλους που μπαίνουν καθημερινώς στο blog σας και μου λένε, αλλά και από προσωπική παρατήρηση, έχω την αίσθηση πως πρέπει να περνάτε πλέον πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή σας...

Ναι, και μερικές φορές με βαραίνει. Αλλά γενικά έχω την αίσθηση ότι συμμετέχω σε κάτι πολύ σημαντικό και πολύ μεγαλύτερο από μένα.

10. Πόση μαγεία κρύβει η ανωνυμία του internet? Αν κάποια μέρα τα λέγατε εκ του σύνεγγυς με όσους μπαίνουν στο blog σας θα χανότανε αυτή η μαγεία; Θα επικρατούσε μήπως κάποιου είδους αμηχανία;

Εγώ βέβαια ξεκίνησα επώνυμος (δεν πάω την ανωνυμία), πράγμα που μερικοί παλιότεροι μπλόγκερς το κατακρίνουν. Θεωρούν ότι, επειδή ήμουν γνωστός, η επωνυμία αποτελούσε αθέμιτο ανταγωνισμό. Σίγουρα βοήθησε στο ξεκίνημα. Το γεγονός όμως ότι όλο και περισσότεροι μπαίνουν τώρα στο blog (συνολικά στους τρεις μήνες έχουν περάσει τις 110.000) σημαίνει πως έχει την δική του αυτόνομη έλξη. Αν απογοήτευε, θα είχαν αποχωρήσει και οι πρώτοι.

Ναι, η ανωνυμία είναι γοητευτική. Γι αυτό και σε προτάσεις μερικών να συναντηθούμε όλοι, δεν συναίνεσα. (Ας αφήσουμε που θα ήταν δύσκολο λόγω διασποράς – και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Προτιμώ να τους φαντάζομαι...

Συνέντευξη (αδημοσίευτη ακόμα) στον συντάκτη της Ελευθεροτυπίας Δημήτρη Κανελλόπουλο. Εικονογράφηση του Charles van Sanwdyk από την εκδοση The Blue Fairy Book. Στο τέλος εγώ, ο γάτος, παπουτσωμένος (στην πραγματικότητα: δύο πόδια σε ένα παπούτσι).