Οριζόντιες σκέψεις

Την τελευταία εβδομάδα με ταλαιπωρούσε πολύ η μέση μου. Παρόλα αυτά μπορούσα (με κόπο και πόνο) να κινούμαι και να κάνω τις δουλειές μου. Σήμερα το πρωί ξύπνησα χωρίς πόνο. Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και σκέφθηκα διάφορους τρόπους να αξιοποιήσω την ημέρα.

Η χαρά μου κράτησε πολύ λίγο. Με το που σηκώθηκα, μάγκωσα – και αυτό ήταν. Τελικά είμαι χειρότερα. Στην παραμικρή κίνηση πονάω και αναγκαστικά πρέπει να μείνω στο κρεβάτι. Βέβαια η ιατρός και γυναίκα μου φρόντισε να μου δώσει όλα τα φάρμακα που θα με βοηθούσαν: αντιφλεγμονώδη, παυσίπονα, ακόμα και έμπλαστρο μου έβαλε. Προς το παρόν δεν είχαν αποτέλεσμα. Μόνη παρηγοριά το μικροσκοπικό μου sub-notebook που, με 1.400 γραμμάρια, δεν βαραίνει την κοιλιά μου και μου επιτρέπει να γράφω και να επικοινωνώ διαδικτυακά.

Οριζόντιος λοιπόν. Και ο νους πηγαίνει πίσω στις διάφορες αρρώστιες που με έριξαν στο κρεβάτι. Μερικές σοβαρές και άλλες σχεδόν ...ευχάριστες. Όπως τα κρυολογήματα και οι μικρό-ενοχλήσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Κοπάνα από το σχολείο, και πίεση στους γονείς να μου φέρνουν βιβλία και περιοδικά που καταβρόχθιζα. Μέχρι που έκανα και την κλασική μίνι-απάτη: τρίψιμο του θερμομέτρου. (Με τα ψηφιακά νομίζω πως δεν πιάνει – τώρα, που καταργούν τον υδράργυρο, οι πιτσιρικάδες και οι φυλακισμένοι θα έχουν πρόβλημα).

Αρρώστιες: μικρός αρρώσταινα συχνά (ή με αρρώσταιναν – η μητέρα μου μετέφερε την υποχονδρία της και σε μένα). Ποτέ βαριά όμως και έτσι μόνο τα βιβλία που διάβασα θυμάμαι. Ακόμα τα έχω – και ξέρω: αυτό το διάβασα μετά την επέμβαση των αμυγδαλών, εκείνο με πυρετό στις διακοπές, το άλλο το διέκοπτα συνεχώς (γαστρεντερίτιδα...).

Οριζόντιος. Γύρω μου, στο κρεβάτι, έχουν πάρει θέση όλες οι γάτες του σπιτιού, έτσι που η κάθε μία να ακουμπάει λίγο επάνω μου (χωρίς όμως να αγγίζουν η μία την άλλη). Με άλλα λόγια με έχουν χτίσει γύρω-γύρω και δεν ξέρω πως θα μπορέσω να σηκωθώ όταν χρειαστεί. Κάποια θα ξεβολέψω – όχι όπως ο προφήτης Μωάμεθ που, προκειμένου να ενοχλήσει την γάτα του, η οποία είχε αποκοιμηθεί επάνω στο φαρδύ καφτάνι του, πήρε ένα ψαλίδι και το έκοψε. (Ο μόνος λόγος που συμπαθώ τον Μωάμεθ).

Κρίμα – σήμερα είχα και μία πρόσκληση για μεσημβρινό γεύμα σε καλούς φίλους. Μία ευκαιρία να δω λίγο κόσμο. Δεν πειράζει. Θα γράφω στο blog και σε email, θα δω το Γκραν Πρι το μεσημέρι – κι όσο για βιβλία υπάρχει μία τόσο μεγάλη στοίβα με αδιάβαστα, που θα έπρεπε να κρατήσει η μέση μου πολλούς μήνες...

Ελπίζω πως όχι. Για μία μέρα καλό είναι το κρεβάτι, αλλά μετά ...αρρωσταίνεις.



Eπάνω είναι το Γκνάκι ανάμεσα στα πόδια μου (φωτογραφημένο τώρα με το κινητό). Στη μέση το Σατανάκι χωμένο μέσα στα ρούχα (μαγική εικών). Και κάτω το Τάκι με την φουντωτή ουρά.