Send As SMS

nikosdimou

Τα "Επίκαιρα" από το ndimou.gr σε άλλη παράλληλη έκδοση. The "Epikaira" posts from ndimou.gr in a parallel publishing format.

My Photo
Name:Nikos Dimou
Location:Athens, Greece

This blog belongs to my cat Don. I am his guest. I am now posting not only from my computer doncat but also from my mobile phone! doncatmobile

Πέμπτη, Μάρτιος 02, 2006

Μια στιγμή χαράς



Το πάθος της φωτογραφίας το έχω από παιδί. Έχω τραβήξει χιλιάδες λήψεις, ντουλάπια ολόκληρα υπάρχουν εδώ γεμάτα με διαφάνειες ή αρνητικά. Μερικές πήραν βραβεία, άλλες πούλησαν προϊόντα, εμφανίστηκαν σε εκθέσεις, μπήκαν σε βιβλία και σε εξώφυλλα. Όμως η ωραιότερη φωτογραφία που έβγαλα ποτέ είναι ένα στιγμιότυπο χαράς, τόσο εκρηκτικής, τόσο μεταδοτικής, που μπορεί να πει κανείς: «αξίζει τον κόπο η ζωή για μία τέτοια στιγμή».

Εγώ είμαι πίσω από την μηχανή αλλά γελάω σίγουρα γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Στην εικόνα, σκασμένοι στα γέλια είναι με την σειρά η μικρή Αννούλα Θεμελή, η Ζοζέτα Θεμελή, ο Νίκος Σαξώνης, η Ελένη Δήμου-Φυλακτού, η Όλιγκα Σαξώνη, η Μιράντα Νικολοπούλου η Αλίκη Δαμασκηνού, ο Δημήτρης Θεμελής και ο Τέλης Δαμασκηνός. Είναι προφίλ, πιασμένοι από τους ώμους σαν να χορεύουν έναν άγνωστο χορό – και στην φιγούρα σηκώνουν όλοι το αριστερό τους πόδι. Θαυμάσια συγχρονισμένοι στην κίνηση αλλά ακόμα πιο πολύ στην έκφραση. Λες και αυτόματος μηχανισμός πυροδότησε την έκρηξη κεφιού στα πρόσωπά τους.

Είμαστε το Πάσχα του 1968, στην Κέρκυρα. Στον κήπο του παλιού προγονικού σπιτιού της Ζοζέτας Θεμελή, στην Ανάληψη. Τα τρία ζευγάρια και η Μιράντα (κάποτε γραμματεύς μου) ήταν τότε η μόνιμη παρέα μας. Με τους Θεμελή, κουμπάρους μας, είχαμε κάνει πολλά ταξίδια μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Με τον Νίκο Σαξώνη ήμασταν φίλοι και συνεργάτες. Αυτός σταδιοδρόμησε γερά, έφτασε διευθυντής σε μεγάλη πολυεθνική – και κάποια στιγμή αυτο-προβιβάστηκε. Έγινε ξενοδόχος στο Πάπιγκο. Ίσως ο πιο ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Ανεβαίνω καμιά φορά στο βουνό του, στα χίλια μέτρα, και μιλάμε. Τον Τέλη τον βλέπω καμιά φορά στο Ψυχικό. Από τα ζευγάρια της φωτογραφίας μόνον οι Θεμελή δεν είχαν χωρίσει. Τους χώρισε ο θάνατος του Δημήτρη. Το σπίτι της Ανάληψης πουλήθηκε. Τώρα έχει και πισίνα.

Το κείμενο αυτό είναι ένα κεφάλαιο από την αυτοβιογραφία μου. Περιγράφει την φωτογραφία, αλλά δεν την δείχνει. Εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά.

78 Comments:

τη εξαιρεσει εμου said...

Σαν σκηνή από τα sixties στο San Fransisco.

Πεμ Μαρ 02, 09:55:40 πμ 2006  
harry said...

Μακαριοι οσοι κρατησαν τις αληθινες φιλιες τους απο τα παιδικα τους χρονια,τοτε που οι καρδιες ηταν αγνες. Τελικα ο πανδαματωρ χρονος ειναι ο πιο σημαντικος παραγοντας στις σχεσεις.Ειχα δει στι τιβι το ζευγαρι Οικονομου-Ροντοπουλου με...57 χρονια γαμου. Ενας 70αρης μπορει να εχει 57χρονες φιλιες,αλεξισφαιρες,που τις τελειωνει μονο ο θανατος.

Πεμ Μαρ 02, 10:16:44 πμ 2006  
traveller said...

Ξενοδόχος στο Πάπιγκο...
Μάλιστα...

Πόσο μάγκας ήταν (είναι) λοιπόν ο κύριος Σαξώνης??? Να τα βλέπουμε όσοι εργαζόμαστε με το κεφάλι κάτω χωρίς ανάσα, στο κυνήγι της "καριέρας" χωρίς να σταματάμε για τις απαραίτητες εκείνες στιγμές (όπως της φωτογραφίας του post). Τον συγκεκριμένο κύριο τον ζηλεύω και ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να ακολουθήσω τα χνάρια του.

Μπράβο του.

Πεμ Μαρ 02, 10:20:29 πμ 2006  
gravoura said...

Σε ταξιδεύουν οι φωτογραφίες, μπορείς να περάσεις όμορφα ξαναζώντας τον απαθανατισμένο χρόνο, ακέραιο όπως τη στιγμή εκείνη. Τα πρόσωπα τα έχει παγώσει ο φακός, δεν θα γεράσουν ποτέ, δεν θα φύγουν, θα είναι εκεί μάρτυρες αιώνιοι της χαράς, της λύπης, της ομορφιάς, των γεγονότων. Το ίδιο ισχύει και για το τοπίο.
Πόσο ξέγνοιαστη παρέα. Μεταδίδει το κέφι της, χαμογέλασα μόλις την είδα. Μου θύμισε αντίστοιχες δικές μου εποχές, πάντως σαν να χορεύουν(τάνγκα;) μοιάζουν.
Tον κ. Σαξώνη το γνώρισα για λίγο ψάχνοντας δωμάτιο πριν λίγα χρόνια στο Παπιγκο, μα δυστυχώς δεν είχε. ΄Οντως ζήλεψα την τωρινή ζωή του, τον καλαίσθητο χώρο του, την ηρεμία του!!

Πεμ Μαρ 02, 10:41:57 πμ 2006  
BeeHappy said...

1968....Όταν τα 'σκιαζε η Χούντα και τα πλάκωνε η..ΕΣΑ...κάποιοι εξαργύρωσαν τους "αγώνες" τους - γιατί μου έρχεται η Δαμανάκη και Λαλιώτης πάντα στο μυαλό στην περίπτωση??? - κάποιοι απλώς ιδιώτευσαν και κάποιοι όπως πάντα έκαναν τους μαλάκες....τι θέλω και μπερδεύομαι τώρα και δεν πάω στις μελισσούλες μου???

Πεμ Μαρ 02, 10:43:35 πμ 2006  
A.F.Marx said...

Η Finos Films παρουσιάζει...

H Ζοζέτα, η Όλιγκα, ο Τέλης, ο Ντίντης....
Πλάκα έχει η χρυσή νεολαία του ΄50

Πεμ Μαρ 02, 10:46:34 πμ 2006  
traveller said...

@ beehappy

Η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών κατά της χούντας δεν εξαργύρωσαν τις πράξεις τους. Αντίθετα οι περισσότεροι λουφαδόροι, εκ των (πολύ) υστέρων έρχονται να λοιδορήσουν όσους υπέπεσαν στο ατόπημα να πάνε... εκδρομή και ναι... να περάσουν και καλά στη διάρκειά της (της εκδρομής).

Έλεος πια με τα όψιμα αντιχουντικά αντανακλαστικά. 32 χρόνια μετά ο κόσμος έχει αφουγκαραστεί αυτά που έγιναν και τολμάει να κοιτάξει και παρακάτω.

Πεμ Μαρ 02, 10:55:33 πμ 2006  
Stathis said...

Εμένα οι παλιές φωτογραφίες με μελαγχολούν. Στιγμές που πέρασαν , άνθρωποι που έφυγαν , άνθρωποι που μεγαλώνουν. Ο χρόνος που κυλάει, και η ζωή μας σαν ένα διάλειμα φωτός μέσα στο σκοτάδι.

Πεμ Μαρ 02, 11:05:11 πμ 2006  
BeeHappy said...

@traveller

Την ιστορία, και όχι μόνο την αρχαία, τη μελετάμε και δε τη ξεχνάμε (έτσι κοιτάμε παρακάτω) γιατί υπάρχουν και αυτοί, 32 χρόνια μετά, (λόγω ηλίκίας) που τη μαθαίνουν από τα βιβλία και τις αφηγήσεις. Λυπάμαι αν θεωρήσατε ότι προσβάλεστε προσωπικά από το σχόλιό μου.

Πεμ Μαρ 02, 11:09:47 πμ 2006  
Dimitris Nikolsky said...

Στο σύγγραμα σας "Οδός Γαλήνης" γίνεται αναφορά σ' αυτή τη φωτογραφία, νομίζω. Απ' ότι βλέπω η περιγραφή ήταν άψογη ως προς το αποτέλεσμα της φωτογραφίας.

Πράγματι, οι φωτογραφίες λειτουργούν και υπάρχουν για να φρεσκάρουν τη μνήμη. Η αποτύπωση της στιγμής στη διάρκεια του χρόνου.

Πεμ Μαρ 02, 11:13:02 πμ 2006  
MIRACLE said...

Το μειονέκτημα της φωτογραφίας είναι ότι δεν έχει και τον Δήμου μέσα. Προσωπικά θα τον έβαζα μεταξύ της Όλιγκα Σαξώνη και της Μιράντα Νικολοπούλου, έτσι για να χαίρεται περισσότερο από όλους :)

Η όμορφη και η Ελένη Δήμου – Φυλακτού.

Πεμ Μαρ 02, 11:16:40 πμ 2006  
tassos_papadakis said...

Έγραφε στο προηγούμενο post, ο γνωστός σε όλους mickey:

"Απολαυστικός όπως πάντα και αειθαλής ο οικοδεσπότης! Χαίρεσαι να τον βλέπεις και να τον ακούς. Νομίζω πως πρόκειται για την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στη Μ.B. (Μετά Blog) εποχή - τουλάχιστον εγώ πρώτη φορά τον είδα. Εκτός από τα "γνωστά" (συγκροτημένος λόγος, ήρεμο ύφος, ευγενική παρουσία)..."


Αν και τα θεωρώ υπερβολικά, ειδικά για την χθεσινή του εμφάνιση, διαβάζοντας (και) το σημερινό θέμα, καταλαβαίνεις φίλε mickey γιατί εκπέμπει όσα έγραψες ο ΝΔ. Πέρασε καλά. Κι αυτό βγαίνει ακόμα και σήμερα. Καλύτερα από τον μέσο όρο, οπωσδήποτε.

Εμείς άραγε στα 70, πώς να είμαστε;
Δεν τολμώ καν να το σκέφτομαι...

Πεμ Μαρ 02, 11:16:49 πμ 2006  
traveller said...

Αγαπητέ /ή beehappy:

Δεν προσβλήθηκα από το σχόλιό σας, απλά θεώρησα παράταιρο το περιεχόμενό του με το αντικείμενο του post. Τέλος, δεν νομίζω ότι διαφωνούμε επί της ουσίας.

Πέρα από το τελευταίο σχόλιο (που δικαιούστε άλλωστε) θα πρότεινα να μην κάνουμε κατάχρηση της φιλοξενίας του οικοδεσπότη. :)

Πεμ Μαρ 02, 11:27:55 πμ 2006  
tassos_papadakis said...

Με προβλημάτισε η παρέμβαση της/του beehappy, αν και άκομψη/άστοχη("εμείς είμασταν αληθινοί πατριώτες!")σε ένα post που αφορά "μια στιγμή χαράς"(δείγμα του πόσο δύσκολη είναι η ζωή τελικά, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ)και όχι η πολιτική του στάση(στο κάτω-κάτω, δεν την ξέρουμε για τον ΝΔ)

Δεν έζησα την εποχή της Χούντας. Για την ακρίβεια είμαι "παιδί της"(όχι της Χούντας - της εποχής)
Έχω πάντα την εντύπωση -με βάση όσα έχω διαβάσει ή ακούσει για άλλες δικτατορίες αλλού(Αργεντινή-Πινοσέτ, Κούβα-Κάστρο, Β.Κορέα-δεν ξέρω-ούτε θέλω να μάθω)- πως ήταν μάλλον μια "light" εκδοχή απολυταρχίας. Αν κάνω λάθος, είμαι δεκτικός σε "νουθετίσεις"...

Ίσως γι' αυτό ο κόσμος δεν επαναστάσησε μαζικά, ούτε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά αλλού. Αν γινόνταν τα αίσχη της Αργεντινής κι εδώ ας πούμε, ίσως να ήταν όλα διαφορετικά.

Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση.

(sorry - μάλλον βγήκα "εκτός")

Πεμ Μαρ 02, 12:11:59 μμ 2006  
blade runner said...

Νίκο Δήμου, ο Τέλης Δαμασκηνός είναι ο Αριστοτέλης Δαμασκηνός, που τώρα εργάζεται σε πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, ως νομικός σύμβουλος;

Συγνώμη για την αδιακρισία, αλλά αν είναι ο ίδιος, τυχαίνει να είμαστε συνεργάτες, και η αλήθεια είναι πως στη θέα αυτού του κομψού νέου άνδρα, διέκρινα τη φιγούρα του ευγενέστατου Νομικού μας Συμβούλου.

Μάλλον δεν είναι σύμπτωση.

Πεμ Μαρ 02, 12:18:17 μμ 2006  
Stathis said...

tassos_papadakis said:

Ίσως γι' αυτό ο κόσμος δεν επαναστάσησε μαζικά, ούτε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά αλλού. Αν γινόνταν τα αίσχη της Αργεντινής κι εδώ ας πούμε, ίσως να ήταν όλα διαφορετικά.

Μήπως όμως τα αίσχη δεν γίναν επειδή ο κόσμος δεν επαναστάτησε; Μήπως πολλοί βολεύτηκαν με τα θαλασσοδάνεια της χούντας;
Αν και πιστεύω πως γίναν αίσχη, με βασανισμούς , εκτελέσεις κλπ. Ακόμη με βασανίζει η εικόνα του Σπ. Μουστακλή , χρόνια μετά τη χούντα, στην τηλεόραση με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια

Πεμ Μαρ 02, 12:19:37 μμ 2006  
pangianax said...

Θα ήθελα να γράψω τόσα για τις στιγμές χαράς που φωτίζουν όχι το παρελθόν αλλά το μέλλον...
Το είπε όμως τόσο ωραία η Edna St. Vincen Millay

My candle burns at both ends; it will not last the night; but ah, my foes, and oh, my friends - it gives a lovely light!

Πεμ Μαρ 02, 12:20:25 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

Οι στιγμές δεν έχουν χρονολογίες. Θα μπορoύσε να ήταν το 66 ή το 76. Και στα επτά χρόνια της Χούντας οι άνθρωποι γιόρταζαν το Πάσχα, έκαναν έρωτα ή αρρώσταιναν.

Κάποτε ίσως μιλήσουμε για την Χούντα - πως ήταν πραγματικά και πως την φαντάζονται όσοι δεν την έζησαν...

Πεμ Μαρ 02, 12:23:55 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

blade runner said...
Νίκο Δήμου, ο Τέλης Δαμασκηνός είναι ο Αριστοτέλης Δαμασκηνός...


Nαι, μάλλον είναι ο ίδιος

Πεμ Μαρ 02, 12:26:49 μμ 2006  
apousia said...

Πράγματι,εκτός θέματος και πράγματι κατάχρηση της φιλοξενίας του οικοδεσπότη,συμφωνώ με τον traveller.'Ομως,beehappy,ειδικά ο Κώστας Λαλιώτης,επιπεβεβαίωσε δύο φορές την τελευταία εικοσαετία,με κορυφαία την αποχωρησή του το '85,την απόλυτη συνέπεια πράξεων και ιδεών του.Προσωπικά πιστεύω πως δεν εξαργύρωσε τίποτα...

Πεμ Μαρ 02, 12:27:11 μμ 2006  
Φιντείας...Finteias said...

Σχετικά με την ημερομηνία λήψης

Όποια κι αν είναι η χούντα που επικρατεί, καλό είναι να ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΖΟΝΤΑΙ οι στιγμές της χαράς.
Κάποιος που στην επταετία έλεγε:
"Δεν θα χαρώ μέχρι να πέσει η χούντα" εύκολα θα έλεγε και σήμερα:
"Δεν θα χαρώ μέχρι να ανεβούν οι συντάξεις και οι μισθοί" ή "δεν θα χαρώ μέχρι να πέσουν οι τιμές στα super markets" και άλλα τέτοια.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα είναι τελείως αντίθετο με τις απόψεις μας.
Άλλο όμως η αντίσταση και άλλο ο πλήρης ευχουχισμός της χαράς.
Ακόμα κι όσοι έκαναν ένοπλη αντίσταση σε κάποιο καθεστώς...τραγουδούσαν κάποτε.

Πεμ Μαρ 02, 12:49:32 μμ 2006  
tassos_papadakis said...

Προσπαθώντας να επανέλθω στο βασικό μας θέμα, προσπάθησα να θυμηθώ μια προσωπική "στιγμή χαράς", αντίστοιχη αυτής που μοιράζεται ο ΝΔ σήμερα μαζί μας.

Θα την βρείτε "πεζή" μάλλον, αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπόρεσα να σκεφτώ...

1985. Αλεξάνδρειο Μέλαθρον(γνωστό και ως "Παλαί")

Κύπελλο Κόρατς, ημιτελική φάση. Πρώτος αγώνας σε μια διπλή σειρά αγώνων: ΑΡΗΣ - CIAO CREME VAREZE

Μιλάμε για την ανατέλουσα εποχή των Γκάλη-Γιαννάκη και της Αριανής Αυτοκρατορίας και των πανίσχυρων ιταλικών ομάδων. Το γήπεδο είναι ασφυκτικά γεμάτο Αριανά, παρότι ο Γκάλης δεν παίζει.Μόλις την προηγουμένη, έχει σπάσει το δάκτυλο του στην προπόνηση...

Τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα: σκορ 80-80...

Μία επίθεση μένει κι αυτή είναι για τον ΑΡΗ. Κατεβαίνει η μπάλα στα χέρια του Γιαννάκη και αφού αλλάζει μερικές πάσες με τους συμπαίκτες τους, ξαναβρίσκεται με την μπάλα στα χέρια, για να σουτάρει τελικά σε 'νεκρό χρόνο':...

ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΜΕ ΤΑΜΠΛΟ!(από την κορυφή της ρακέτας, για τους επαΐοντες)

Τέλος του ματς την ίδια στιγμή και εμείς από την χαρά μας πανυγηρίζουμε σαν τρελοί. Ο αδελφός μου μάλιστα με το που μπήκε το καλάθι πήδηξε δυο-τρεις σειρές καθίσματα παρακάτω...

Πεμ Μαρ 02, 01:01:07 μμ 2006  
giant13 said...

Νίκο, η φωτογραφία και το σχόλιο της συγκινητικά, αλλά κακά τα ψέματα μόνο ορισμένους μπορούν να αγγίξουν, αυτούς που έχουν κάποια χρονάκια στην πλάτη. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ βλέποντας παληές φώτο, στιγμές αιχμαλωτισμένες, στιγμές από το μικτό Γυμνάσιο Τούμπας, τα μόνα μικτά στην Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 60, μαζί με το γυμνάσιο της Καλαμαριάς.
Ορισμένα ειρωνικά σχόλια στο blog,οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας.

Πεμ Μαρ 02, 01:23:39 μμ 2006  
giant13 said...

Αλήθεια η χούντα τι σχέση έχει με το θέμα;

Πεμ Μαρ 02, 01:26:08 μμ 2006  
tassos_papadakis said...

@giant13:

Σ' αυτό το blog, τα πάντα έχουν σχέση με τα πάντα.

Δεν έχετε διαβάσει ποτέ σας ..."σαλτάρω";;;(πως λέμε "Καβάφη" -καμία σχέση)

Πεμ Μαρ 02, 01:32:30 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

φιντείας...findeias said
"Ακόμα κι όσοι έκαναν ένοπλη αντίσταση σε κάποιο καθεστώς...τραγουδούσαν κάποτε".

Ιδιαίτερα αυτοί!

giant13 said...
"Νίκο, η φωτογραφία και το σχόλιο της συγκινητικά, αλλά κακά τα ψέματα μόνο ορισμένους μπορούν να αγγίξουν, αυτούς που έχουν κάποια χρονάκια στην πλάτη"


δεν συμφωνώ - ίσια ίσα απευθύνονται σε όλους: οι νέοι θα νιώσουν συγχρονισμό - οι μεγαλύτεροι νοσταλγία..

Πεμ Μαρ 02, 02:01:35 μμ 2006  
georgia.m said...

Αποφεύγω να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες γιατί σχεδόν πάντα νιώθω έντονη νοσταλγία για εκείνο που η στιγμή αιχμαλώτισε αλλά που είναι πια μόνο ανάμνηση,μακρινό παρελθόν.Κι εμείς πια,όχι οι ίδιοι.
Ωραίος ο τίτλος - ''στιγμή χαράς''.Κάτι φευγαλέο.Όσο μεγαλώνουμε(όλοι)τόσο πιο πολύτιμες μας είναι τέτοιες στιγμές.

Πεμ Μαρ 02, 02:08:06 μμ 2006  
healinggame said...

Συγγνώμη αλλά εμένα με πιάνει μελαγχολία όταν κοιτάζω παλιές φωτογραφίες με την παλιό-παρέα.Σκέφτομαι πως έχουμε χαθεί έτσι,τι να κάνουν στη ζώη τους,τι μας είχε ενώσει τότε και τι μας χώρισε και εξακολουθεί να μας χωρίζει?Είχαμε μοιραστεί και ζήσει τόσα πολλά που κατά κάποιο τρόπο μας καθόρισαν και σαν άτομα..Μου χτυπάει άσχημα όταν ο κ.ΝΔ δεν είναι σίγουρος για το αν είναι ο ίδιος άνθρωπος ο Τέλης ή Αριστοτέλης.Μήπως να του τηλεφωνούσατε μήπως να κάνω και εγώ το ίδιο με τα παιδιά?Θα δείξει..Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Πεμ Μαρ 02, 02:16:36 μμ 2006  
tassos_papadakis said...

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ(ΘΥΕΛΛΗΣ...:-):

ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Νίκο, σου 'φεξε!

Πεμ Μαρ 02, 02:21:07 μμ 2006  
georgia.m said...

Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα θέμα από μόνο του:η καύση των νεκρών,γνώμες,κλπ
@tassos papadakis:
Ελλείψει χώρου ταφής των νεκρών,ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις,πίστευα ότι κάποια στιγμή θα υπάρχει αυτό το δικαίωμα και στην Ελλάδα.
Αλλά ας μην βγούμε από το θέμα μας.Σταματώ εδώ.

Πεμ Μαρ 02, 02:25:10 μμ 2006  
mihalis, a dreamer said...

Σχεδόν όλοι μιλήσατε για τη μελαγχολία της παγωμένης στιγμής του χρόνου, για τις ευτυχισμένες στιγμές και πόσο-αλλίμονο- αυτές είναι φευγαλέες. Αναρωτηθείτε όμως και για τη δύναμη της φωτογραφίας:Αν ο ΝΔ δεν ήταν ο φωτογράφος της παρέας, τότε αυτή η στιγμή θα ήταν χαμένη στο χρόνο, ίσως για πάντα-φευ, ασθενής η μνήμη του ανθρώπου-, πάντως σίγουρα χωρίς τη "ζωντάνια" και τη ζεστασιά της στιγμής. Και για όσους από εμάς βασιλεύει στο νου η αμφιβολία για τη μέλλουσα ζωή μετά το θάνατο, φωτογραφιές σαν κι αυτή είναι μια μικρή νίκη, παρηγοριά αν θέλετε απέναντι στη θνητότητα. Όχι η αιωνιότητα, αλλά μια γεύση αιωνιότητας.(Που δεν υπήρχε σε όλους τους αιώνες πριν την ανακάλυψη της φωτογραφίας)

Πεμ Μαρ 02, 02:47:16 μμ 2006  
dimitrakis said...

Aν ζηλεύω κάτι σε σας τους μεγαλύτερους (σε δυο μήνες κλείνω τα 37) είναι οι παρέες σας, τα γλέντια σας (όχι ότι δεν έχουμε εμείς παρέες και δεν διασκεδάζουμε, αλλά είναι λίγο πλαστικά) και το ότι ζήσατε τα πιο δημιουργικά σας χρόνια χωρίς την πίεση που έχουμε εμείς σήμερα. Νάστε γεροί και πάντα τέτοια!

Πεμ Μαρ 02, 03:44:50 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

Παλιά έλεγαν ότι ο φωτογράφος "απαθανατίζει".

΄Ενα δοκίμιο μου για την φωτογραφία έχει ως τίτλο τον στίχο του Κάλβου "Και με φως και με θάνατον".

Η φωτογραφία είναι μία συμμαχία με το φως εναντίον του θανάτου.

Y. Γ. Για την "καύση"... θα τα ξαναπούμε.

Πεμ Μαρ 02, 04:15:21 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

dimitrakis είχαμε άλλη πίεση εμείς τότε... τα παιδικά μας χρόνια στην Κατοχή, τα εφηβικά στον Εμφύλιο, και μόλις δημιουργήσαμε ένα δικό μας χώρο... η δικτατορία. Μη μας ζηλεύετε, δεν είμασταν τυχερή γενιά!

Πεμ Μαρ 02, 04:39:28 μμ 2006  
TiEL said...

Κύριε Δήμου, λυπηθείτε μας. Μας έχετε καταστρέψει. Δε φτάνει που περιμέναμε την αρχή του μήνα για να διαβάζουμε τη στήλη σας στο RAM, τώρα τρέχουμε κάθε μέρα (και περισσότερες από μία φορά μάλιστα) να διαβάζουμε το blog σας!!!

Να είστε πάντα καλά και να μας συντροφεύετε με τα κείμενα (και τις φωτό σας). Και ας μας πιάνει καμμιά φορά μελαγχολία με όλα όσα βλέπουμε-διαβάζουμε εδω μέσα... είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού!

Πεμ Μαρ 02, 05:11:06 μμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΝΑΚΑΛΗΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι
στα χαράματα
στους δρόμους
στην Αθήνα.
Τότε που ο αέρας έδενε στα σύννεφα
σαν πεταλούδα έχασα το χνούδι.
Τώρα δεν έχω δρόμους ουράνιους
φεύγοντας απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω
ειν’ ο κόσμος ενάντιος
ειν’ ο Ιησούς
τριήμερος ολοένα σκάβει την Ιστορία
δίχως φωνή
δίχως αγγέλους.
Είναι μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί
αιωρούμενος απάνω στα νερά της κακίας
χορηγός των ψιχίων
ωραίος φίλος των δύο Λαζάρων -
έδωσε τον ένα στην πείνα
έδωσε τον άλλο στην ανάσταση.
Κ’ εγώ γράφοντας αγγίζω τ’ αστέρια
θνητός
εναγκαλίζομαι την εσπέρα
θνητός
και μεσ’ στη νύχτα κλαίω.
Χαίρετε σεις αηδόνια του καλού
με διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη
τ’ άνθη της λησμονιάς -
είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.

Πεμ Μαρ 02, 05:12:28 μμ 2006  
chanana said...

Είναι μονάχα σε στιγμές η χαρά ή άραγε μπορεί και να ανθίσει σε διάρκεια;

Πεμ Μαρ 02, 05:32:22 μμ 2006  
georgia.m said...

@chanana:
Η χαρά και η απειροελάχιστη στιγμή μέσα στην οποία γεννιέται αυτή,είναι ένα μεγάλο θέμα στην ποίηση του Οδ.Ελύτη.
Προσωπικά πιστεύω ότι η χαρά δεν μπορεί να είναι παρατεταμένη.Θα το θέλαμε αλλά δεν θα είχε,όταν θα μας επισκεπτόταν,τον χαρακτήρα του απρόσμενου.Κι έτσι δεν θα την εκτιμούσαμε τόσο πολύ.

Πεμ Μαρ 02, 05:49:13 μμ 2006  
hem said...

η χαρά είναι στα παιδιά που σε κάνουν υπερήφανο μια φορά το χρόνο όταν σου λένε " μπαμπά θα κόψω τα ναρκωτικά". σε πιάνει τότε η μεγάλη χαρά και λες σήμερα θα βγούμε στο ζαμπέτα. τα ίδια γίνοντα κάθε χρόνο όμως . και τελικά κλείνεις τραπέζι στη τζίνα βαρώνη. αυτές είναι οι κάλές ημέρες που νόμιζες ότι θα διαρκούν για πάντα, πάλευες και θεωρούσες ότι για πάντα θα νικάς. η χαρά είναι για τα παιδιά και για τους εργένηδες.

Πεμ Μαρ 02, 06:23:04 μμ 2006  
Astrapoyiannos said...

Εάν δεχθούμε το στερεότυπο ότι δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή παρά ευτυχισμένες στιγμές τότε η αρπαγή της εικόνας της χαράς (ευτυχίας) μέσω φωτογραφίας μοιάζει με κυνήγι πεταλούδων.

Κάποτε καρφιτσωμένες σε ένα καμβά, λίγο ζαρωμένες και ξεθωριασμένες από το χρόνο, θα μας θυμίζουν με κάποια δόση μελαγχολίας, τα φανταχτερά τους χρώματα και την εποχή που πετούσαν ανέμελα στο δάσος και εμείς μαζί τους!

Ερώτημα: Μαζεύετε πεταλούδες; Αξίζει; ή καλυτερα να τις αφήσουμε να πετάξουν και ας χαθούν.

Πεμ Μαρ 02, 06:30:43 μμ 2006  
chanana said...

Λέω ότι ο χρόνος, όταν τον βλέπεις από απόσταση ασφαλείας, ενώνει τις κουκίδες της χαράς και φτιάχνει τη δική του διάρκεια. ΟΚ...
Αλλά και ο πόνος, η πίκρα, όταν μένουν πίσω και γυρίζεις να κοιτάξεις τι να ΄ναι; Μια στιγμή χαράς;(εκ του διασώθηκα)...

Πεμ Μαρ 02, 06:46:41 μμ 2006  
harry said...

Προφανως ο Σαξωνης ειναι αυτο που λεει το επωνυμο του,Σαξωνογραικος,μαζι με τον Βαραγκη & τους εχοντες το επωνυμο Γερμανος μπορουν να αποτελεσουν πολυτιμους μαρτυρες εναντιον της ναζιστικης πανουκλας της ανυπαρκτης καταγωγης μας απο (αρχαιους) ελληνες. Ο Φυλακτος εχει σχεση με τον εθνικοφρονα κιν/γραφιστη & οι Θεμεληδες με του Ελεγ. Συνεδριου ?

Πεμ Μαρ 02, 07:11:58 μμ 2006  
gargoyle said...

harry: Έχεις κάνει κανένα τάμα στην Αγία Αθανασία του Αιγάλεω να αναφέρεις σε κάθε post τις λέξεις Γραικός/Φράγκος;

Καλύτερα κάνε τάμα στον Άγιο Φανούριο να σου φανερώσει κάτι πιο ενδιαφέρον, γιατί αυτό το έκαψες πλέον.

Σε τελική ανάλυση εσύ έχεις δηλώσει μη Έλληνας, αυτοπροσδιορίστηκες. Δε χρειάζεται να προσδιορίσεις κι εμάς. Το κάνουμε και μόνοι μας αν θέλουμε.

Πεμ Μαρ 02, 07:51:24 μμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

δεν υπάρχει πρέπει κι όμως πρέπει να είσαι εκεί στις στιγμές της χαράς να τις γαβγίσεις κι αυτές να τις κρατήσεις να πεις λόγια στα λόγια να πατήσεις στα χόρτα αλίμονο που δε χαίρεσαι την αιώνια ήττα της ανυπαρξίας σου. και μιλάμε για σένα πάντοτε για σένα που έχεις κλειστεί στον πολιτισμό μέσα κι όλο παχαίνεις και δε χορταίνεις, κι απορούμε: σε έκανε να χαρείς άλλος καλύτερα, κι απορούμε στην ευχαρίστηση πόσο λάδι βάζεις άραγε κι αν οι άνθρωποι ακούνε.

Πεμ Μαρ 02, 08:02:40 μμ 2006  
paragrafos said...

Πριν δώδεκα χρόνια γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι (συνταξιούχων πια αλλά ουχί ανενεργών) εγγλέζων καθηγητών και συγγραφέων: εκλαϊκευαν, σε κλιμακούμενα επίπεδα δυσκολίας, πασίγνωστα διηγήματα και μυθιστορήματα (με συγκεκριμένη τεχνική και αυστηρούς περιορισμούς) για λογαριασμό του... πικγουίνου και αποδέκτες εκατοντάδες χιλιάδες επίδοξους αγγλομαθείς της Λατινικής κύρίως Αμερικής.

Είχαν ταξιδέψει, και που δεν είχαν πάει! Μιλούσαν επιπλέον Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και το είχαν μαράζι που δεν μπορούσαν να μάθουν καλά την αγαπημένη τους γλώσσα: τα ελληνικά. Συνεχώς τα μπέρδευαν με τα Ιταλικά.

Κάπου εδώ κολλούσα εγώ. Κι επειδή ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ζωή, σχολιάζαμε μαζί (στα ελληνικά) φωτογραφίες και φωτογραφίες από τα ταξίδια τους.

Ο κος Τζων ήταν ανοιχτόκαρδος, διασκεδαστικός με σπανιο χιούμορ. Διάλεγε τις πιο ευχάριστες, τις πιο ξεκαρδιστικές και τις πιο παράξενες μερικές φορές φωτογραφίες. Φιλοσοφούσε κι όλας: οι φωτογραφίες έχουν τη δική τους ξεχωριστή ζωή και αναγεννώνται διαρκώς κλπ κλπ

Η κυρία Σίλια, ευγενέστατη, αν και μονίμως τυπική, συγκρατημένα απόμακρη, προτιμούσε τοπία και κτίρια, ποτάμια και λίμνες, μουσεία και εκκλησίες, γάτες και πάλι γάτες. Τις λάτρευε από παιδί!

Ξαφνικά, μετά από δέκα χρόνια, άλλαξε ρότα. Άρχισε να φέρνει φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία στην Ιδνία, στο Παρίσι, τη Γενεύη και το Λονδίνο. Τώρα μιλουσε εγκαρδια, χαμογελούσε κι όλας! "Εδώ με τους γονείς μου το και το... Εκεί με τον αδελφό μου... Παραπέρα με τη Φρίξη (τη γάτα της) κοκ. Το πιο συχνά, ξέφευγε από το θέμα και αναπολούσε της νιότης τις χαρές, τις εκδρομές, τη φοιτητική ζωή.

Δεν παρενέβαινα φυσικά. Αν και επέμενε να διορθώνω τα λάθη της, προσποιούμουν ότι τα έλεγε όλα σωστά. Την άκουγα με απληστία. Ζούσε την κάθε λέξη της. Χόρταινε τη κουβέντα της, έλαμπαν τα γαλάζια μάτια της και τα μαλλιά της από άσπρα γινούντουσαν πάλι ξανθά και φλογισμένα από ζωή.

Είχαν φύγει τα φαντάσμα (έλεγε) και τώρα βιαζόταν να βάλει σε τάξη στα σπαράγματα της ζωής της. Δεν πρόλαβε όμως.

Την έχω τώρα μπροστά μου; κάθεται στον καναπέ του γραφείου με το γάτο μου το Σωκράτη αγκαλιά. (Μου λείπουν κι οι δυό τους.) Μια φωτογραφία γεμάτη ανοιξιάτικη μελαγχολία, αναπόληση και μ΄ εκείνο το προαίσθημα του επικείμενου χαμού.

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες...

Πεμ Μαρ 02, 08:03:46 μμ 2006  
tassos_papadakis said...

Μυστήριο. Μόλις 2 σχόλια σε ένα σύνολο 45, αναφέρθηκαν σε "στιγμές χαράς".

Τόση δυστυχία;(ή μήπως βαρεμάρα;)

Πεμ Μαρ 02, 08:25:59 μμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

This post has been removed by a blog administrator.

Πεμ Μαρ 02, 08:33:12 μμ 2006  
hem said...

όταν κάθεται κάποιος αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και νιώθει ότι αρχίζουν οι πόνοι στο μυαλό ,από υπαρξιακές αναζητήσεις, και αρχίζει να φιλοσοφεί τότε έχει κάποιες στιγμές χαράς.
επίσης όταν κάθεται σε ένα μπαρ(ο ίδιος) και πίνει και νομίζει ότι βρήκε το λόγο που τον άφησε η αγαπημένη του, έχει τέτοιες στιγμές.
όταν νομίζει κάποιος ότι είναι πολύ δυνατός για να κάνει αυτό που φοβάται, ζει τέτοιες στιγμές.
με λένε αντώνη και ο πύρρος φιλούσε υπέροχα

Πεμ Μαρ 02, 08:54:53 μμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

This post has been removed by a blog administrator.

Πεμ Μαρ 02, 09:02:13 μμ 2006  
harry said...

Καποια γιουζερνεμια πανε να κανουν το μαγαζι το κλουβι με τους τρελλους,ευτυχως που πλεον δεν βρισκουν αφελεις να ανοιξουν διαλογο μαζι τους.

Πεμ Μαρ 02, 09:04:26 μμ 2006  
hem said...

μια ιστορία λέει ότι κάποιος είχε ανησυχίες γιατί πάλευαν μέσα του 2 λύκοι.ο ένας ήταν κακός και αντιπροσώπευε τη λύπη, τη στεναχώρια και ο άλλος ήταν καλός και αντιπροσώπευε την καλοσύνη και τη χαρά. και τελικά ρώτησε κάποιον ποιος τελικά θα νικήσει. και του είπε ο άλλος. αυτόν που ταίζεις.
δηλαδή ο αντώνης.

Πεμ Μαρ 02, 09:18:34 μμ 2006  
paranaloma said...

Υπάρχουν σε διάφορα μέρη διάφορα είδη τρελών. Νομίζω ότι εδώ έχει ΜΟΝΟ καθεαυτού τρελές!

Πεμ Μαρ 02, 09:23:36 μμ 2006  
harry said...

Ασχετο αλλα ενδιαφερον,οντας συνδρομητης του αμερ. Car & Driver στην ηλ. μορφη του μεσω Ζινιο,με $ 12/χρονο,μου ηρθε μια προσφορα για το Motor Trend με $10. Το πισι λοιπον ειναι αληθινη επανασταση,η πιο φιλολαικη/φιλεργατικη, η..." αισχροκερδια " με τα Ε 5/μηνα απο τους " νταβατζηδες " των εντυπων,θα τελειωσει.

Πεμ Μαρ 02, 09:24:52 μμ 2006  
New Kid On The Blog said...

Ορισμένοι ανθρώποι εδώ μέσα, είναι το πιο γνήσιο καθημερινό μου χαμόγελο!

Ο καθένας (σας) μπορεί να πάρει προσωπικά αυτό το κομπλιμέντο.

Πεμ Μαρ 02, 09:26:34 μμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

τη μια στιγμή είναι καλά και γίνονται και την επόμενη ακριβώς στιγμή το τίποτα, η άρνηση. αυτή η άρνηση: να φύγουμε από παντού, να χαθούμε, να μην έχουμε είδωλο. πόσα χρόνια στο κενό.

Πεμ Μαρ 02, 09:27:33 μμ 2006  
New Kid On The Blog said...

Πάντως και ο τελευταίος δημοσιογράφος γνωρίζει ότι οι τρελοί έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους νορμάλ!

Εάν είσαι νορμάλ και θέλεις να έχεις ενδιαφέρον πρέπει να πεις κάτι που να είναι ξεχωριστό. Η κοινοτυπία δεν περνάει πια. Ζούμε σε εξτριμ εποχές!

ΥΓ. Μήπως οι τρελοί βλέπουν τους "κανονικούς" σαν παράφρονες;
Που είναι ο φρουντ να μας απαντήσει.

Πεμ Μαρ 02, 09:31:43 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

Πάλι τα ίδια... αδιόρθωτος! Με αναγκάζεις να παρέμβω.

Πεμ Μαρ 02, 09:33:14 μμ 2006  
paranaloma said...

Μα τον διαβάζει κανένας; Είναι γραμμένος στην αιωνιότητα για να το πούμε πιο κομψά.

Πεμ Μαρ 02, 09:36:55 μμ 2006  
gravoura said...

Το Γενάρη είχαμε συνάντηση παλιές συμμαθήτριες. Πολλές είχαν φέρει μαζί τους φωτογραφίες από τις εκδρομές μας και οι περισσότερες ήταν από την τελευταία στη Ρόδο.
Αχόρταγα τις κοιτούσαμε. Ναι η απόσταση πια μεγάλη, μα δεν μαλαγχολήσαμε. Θυμηθήκαμε χίλιες δυο ιστορίες που έβγαιναν μέσα από τις φωτογραφίες, σαν να ήταν το εξώφυλλο βιβλίου και από πίσω ακολουθούσαν οι σελίδες με αναλυτικές περιγραφές. Αν δεν ήμασταν πολλές και η φασαρία μικρότερη, ίσως να ακούγαμε και τη μουσική της εποχής και τα πόδια να χορεύουν πια κάτω από το τραπέζι. ΄Ισως και ο ήχος του κουδουνιού να ερχότανε στα αυτιά και γιατί όχι κάποια σφυρίγματα των αγοριών που περνούσαν απέξω.
Δεν ήταν μόνο οι παλιές φιλίες που μας έκαναν να γυρίσουμε πίσω, αλλά και οι αποτυπωμένες στιγμές που θύμιζαν πως όλα έτσι ακριβώς είχαν γίνει, ήταν η απόδειξη.

Πεμ Μαρ 02, 09:39:32 μμ 2006  
spyros stamatelatos said...

κ. Δήμου, η φωτογραφία νομίζω πως έχει ξαναδημοδιευθεί, άν δεν κάνω λάθος, στον "φωτογράφο".

Πεμ Μαρ 02, 09:49:41 μμ 2006  
tassos_papadakis said...

Νίκο, όπως βλέπεις η πολύ χαρά και η διασκέδαση δεν πουλά...

Στο επόμενο ρίξε αίμα-κλάμα-παράπονο. Τα μηχανάκια της AGB θα χτυπήσουν 'tilt'.

(μετά, απορούμε για την αθλιότητα των ειδήσεων...)

Πεμ Μαρ 02, 09:51:43 μμ 2006  
harry said...

Ολες οι επανασυνδεσεις/συναντησεις παλιων συμμαθητων,αφηνουν μια γλυκοπικρη γευση,για τα οσα μπορουσαμε να χαρουμε & δεν χαρηκαμε...Ισως ειμαστε μια πουριτανικη κοινωνια & ξεπεταγομαστε αργα,,ισως κρινουμε εξ ενεστωτος χρονου τα παρελθοντα,ισως η φραση " τωρινη μου γνωση να σε ειχα τοτε " ειναι μια ουτοπια.

Πεμ Μαρ 02, 09:54:11 μμ 2006  
Nikos Dimou said...

spyros stamatelatos said...
κ. Δήμου, η φωτογραφία νομίζω πως έχει ξαναδημοδιευθεί, άν δεν κάνω λάθος, στον "φωτογράφο".

Σωστά αλλά όχι σε σχέση με το βιβλίο...

Πεμ Μαρ 02, 09:56:56 μμ 2006  
dimitrakis said...

Ναι κ. Δήμου, είχατε άλλου είδους πίεση και πολλές δυσκολίες, αλλά πάντα ο εχθρός ήταν ορατός και συγκεκριμένος. Μεγάλη υπόθεση...

Πεμ Μαρ 02, 10:11:16 μμ 2006  
Deinosavros said...

Sygxwreste to pi8anon dysanagnwsto ths grafhs.

Parolo pou den eimai an8rwpos apaisiodo3os H mizeros pistevw oti h 8lipsh kai o ponos einai katastaseis/synais8hmata me megalytero va8os, dyskolia, polyplokothta kai plouto ap' oti einai h xara. H xara, zesth san hlios, einai perissotero epifaniakh, efkolh na th xeiristeis, aplh (oxi aploikh), ligotero plousia.

H 8lipsh kai o ponos dinoun ma8hmata, afhnoun shmadia, prokaloun tis antoxes kai tis dynameis tou ka8enos pou ta viwnei. H xara dinei 8eatrikes parastaseis, afhnei mnhmes, den prokalei antoxes kai dynameis. Pernaei kai xanetai.

Pernei thn a3ia ths apo th 8lipsh, ginetai akrivh giati yparxei o ponos.

Katalavainw kai sevomai ka8e diafwnia me ta parapanw ta opoia den exoun sxesh me thn alepou pou osa de ftanei ta kanei kremastaria.

Ta sevh mou.

Πεμ Μαρ 02, 10:16:52 μμ 2006  
fwteini said...

Αν και βγάζω φωτογραφίες, σπάνια τις κοιτάζω. Καμιά φορά μάλιστα δεν τις εμφανίζω καν. Επίσης σπάνια ονειροπολώ στο παρελθόν.

Πεμ Μαρ 02, 10:37:46 μμ 2006  
harry said...

Χρειαζεται προβληματισμος για ποιο λογο το μπλογκ εχει 1,5 ωρα να δεχθει σχολιο & γιατι ειναι καθηλωμενο σε 20 ονοματα.

Πεμ Μαρ 02, 11:57:16 μμ 2006  
vaggelis said...

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί πολλοί άνθρωποι δυσανασχετούν, όταν σε μία εκδρομή ή συγκέντρωση κάποιος προσπαθεί να κρατήσει μέσω της φωτογραφίας τις στιγμές ζωντανές?Έχω νιώσει πολύ άσχημα μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσα να κρατήσω κάποιες αναμνήσεις.Το αστείο είναι ότι όλοι μετά διαμαρτύρoνται γιατί αργείς να στείλεις τις φωτογραφίες και γιατί είναι τοσες λίγες...Τί πρόβλημα έχουν αυτά τα άτομα? Ανασφάλεια ,κόμπλεξ?

Παρ Μαρ 03, 02:04:27 πμ 2006  
Ψιχάδι said...

Συγγνώμη,συγγνώμη,συγγνώμη
συγγνώμη,συγγνώμη...συγγνώμη
συγγνώμη...
ένας ανθός αμυγδαλιάς κοιτάζει,
δεν με αναγνωρίζει από τα πέρσι
άλλαξα.
Χαρά πολλή φορτώνει τούτη τη
συγγνώμη.

Παρ Μαρ 03, 03:13:05 πμ 2006  
σαλτάρω στο κενό said...

ακούμε βασίλη παπακωνσταντίνου να τραγουδάει:
"γι' αυτό κρύψου να μη σε ξαναδώ
στο λάθος δεν μπορώ να αντισταθώ" επειδή θυμώνουμε με τον καπιταλισμό (που τον προκαλούν οι κακές γκόμενες-γυναίκες) για να νιώθουμε την αφορμή να ξεσπάμε πάνω στoυς θεσμούς τελειώνοντας και τραγουδώντας Άπονη Ζωή μας έριψες στης ιερόδουλης το κρεβάτι...

Παρ Μαρ 03, 03:46:13 πμ 2006  
mickey said...

Είχα και έχω - όπως ελπίζω όλοι μας - πολλές στιγμές χαράς, ακόμα και αφελούς. Όταν μάλιστα τις μοιραζόμαστε με άλλους (την παρέα μας, την/τον σύντροφό μας κ.α.) αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Μια από τις μεγαλύτερες (αν και "μοναχική") την έχω περιγράψει στο πρώτο μου σχόλιο στο post "Fun and Games" (23/1/2006). Νομίζω πως ξεσάλωσα αρκετά σε εκείνο το ποστάκι, οπότε τα πολλά σχόλια σε αυτό μάλλον περιττεύουν. Η χαρά δε θα πρέπει πάντως να μπερδεύεται με την ευτυχία - μία μάλλον ασαφή και "ιδανική" κατάσταση. Ακόμα και ο πιο δυστυχισμένος ή μελαγχολικός άνθρωπος μπορεί να νιώσει στιγμές χαράς (ακόμα και ψήγματα "ευτυχίας"). Άλλωστε ο άνθρωπος έχει χαρακτηριστεί και ως "ο πίθηκος που γελά", ενώ όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία, αλλά και οι πλέον έγκριτες επιστημονικές έρευνες: "Το γέλιο κάνει καλό".

Το μόνο που μπορεί να "σπιλώσει" τη χαρά είναι η ενοχοποίησή της. Ενδεικτική σταχυολόγηση:

"Γιατί γελάς;" - "Πού βρίσκεις το αστείο;" - "Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον η." - "Πώς μπορεί να χαίρεσαι ενώ τόσοι άλλοι υποφέρουν;" - "Μα καλά Ν.Δ. περνούσατε χαρούμενα εσείς και η παρέα σας την ώρα που η Χούντα βασάνιζε και σκότωνε;" Και τα πλέον πρόσφατα: "Χαίρεστε και πανηγυρίζετε που πήραμε το Euro 2004 ή - φτου κακά - τη Eurovision; Θα έπρεπε να ντρέπεστε και να μείνετε κλεισμένοι στα σπίτια σας και όχι να βγαίνετε στους δρόμους - ει δυνατόν παρακολουθώντας άλλα τηλεοπτικά προγράμματα για να σνομπάρετε τον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα πραγματικά τους προβλήματα με την προβολή τέτοιων ευτελών γεγονότων."

Δεν χρειάζεται να κολλήσουμε σε συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις - όλοι καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοώ. Φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να χαίρεται με αυτά που χαίρονται κάποιοι άλλοι (μπορεί κάλλιστα και να τα θεωρεί γελοία, επικίνδυνα ή ακόμα και πηγή προβληματισμού ή και δυστυχίας - και να έχει και δίκιο), αλλά ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την προσπάθεια επιβολής "κανόνων" για το πότε και με τι "πρέπει" να χαίρεται ή όχι κανείς. Και σίγουρα είναι πολύ ευκολότερο το "κλαίειν μετά κλαιόντων" παρά το "χαίρειν μετά χαιρόντων" ;)

Υ.Γ. 1: Ακόμα και τώρα που έχω περάσει τα τριάντα, με φωνάζουν "το γελαστό παιδί" - υποθέτω πιο πολύ για το "γελαστό" παρά για το "παιδί" ;) Θα ήθελα να μείνω για πάντα έτσι. Η μοναδική τελευταία μου επιθυμία άλλωστε είναι να φύγω χαρούμενος και αν ήταν δυνατόν να διαλέξω τόπο και χρόνο, θα διάλεγα οπωσδήποτε την Disneyland στο Anaheim την ώρα της παρέλασης των ηρώων (το έχω ξαναγράψει άλλωστε).

Υ.Γ. 2: Πουθενά αλλού δε συνάντησα ανθρώπους που καταπίεζαν περισσότερο τη χαρά τους - και των άλλων - όσο σε κάποιους "χριστιανικούς κύκλους". Άλλωστε, ορισμένοι υποστήριζαν αυτή τη στάση και με το σκεπτικό ότι "κανένα ευαγγέλιο ή άλλη πηγή δεν αναφέρει ότι ο Ιησούς γέλασε ποτέ" (αν θυμάμαι καλά αναφέρεται και στο "Όνομα του Ρόδου" του Έκο). Δυστυχώς, είναι αλήθεια :(

Παρ Μαρ 03, 06:03:49 πμ 2006  
mickey said...

Και για να μην παραπονιούνται κάποιοι για την "καταθλιπτική ατμόσφαιρα" και την εμφανή έλλειψη "χαρούμενων σχολίων" στο post (φταίω κι εγώ που έλειψα :p), ας καταθέσω και κάποιες δικές μου χαρούμενες στιγμές - με παρέα αυτή τη φορά:

Έκανα ένα σημαντικό μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στη Λάρισα. Ήμασταν μια παρέα τεσσάρων νέων (όχι πιτσιρικάδων), περίπου συνομήλικων, που περνούσαμε πολύ όμορφα και χαρούμενα κάθε μέρα σχεδόν (βοηθούσαν και οι "ιδιαίτερες συνθήκες" της συγκεκριμένης μονάδας). Ένας από μας είχε ένα τζιπάκι, το οποίο χρησιμοποιούσαμε και για τις όποιες κοινές εξόδους μας. Ένα Σαββατοκύριακο που μπορούσαμε να κατέβουμε στην Αθήνα (έτυχε οι τρεις από μας να έχουν άδεια ταυτόχρονα), κάποιοι αγρότες είχαν αποκλείσει την Εθνική Οδό. Αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή με το τζιπ στη Βορειοδυτική Ελλάδα. Περάσαμε φανταστικά, με πολύ γέλιο, απίστευτα πειράγματα και καταστάσεις που βλέπεις μόνο στις ταινίες του Πίτερ Σέλερς. Όταν μετά από μήνες ήρθαν κάποια χαρτιά για μεταθέσεις μας σε διάφορες μονάδες της Αθήνας, στενοχωρηθήκαμε αφάνταστα που θα χάναμε την παρέα μας. Προσωπικά, προσπάθησα να βάλω "μέσο" για να κόψω την "ευμενή μετάθεση", αν και δεν το πέτυχα τελικά! Τουλάχιστον πέρασα το υπόλοιπο της θητείας μου με έναν από αυτούς. Αξέχαστη εκδρομή και μια από τις καλύτερες παρέες που είχα ποτέ - κρατάμε ακόμα κάποια επαφή.

Κάθε Πάσχα μαζευόμαστε στο σπίτι του κουμπάρου μου στην Αρκαδία και μια απίστευτα ετερόκλητη παρέα ατόμων ηλικίας 12 έως 70 ετών κάνουμε το χαβαλέ της χρονιάς. Μετά την καθιερωμένη απογευματινή βόλτα στα υπέροχα πέριξ, παίζουμε παντομίμα με τίτλους ταινιών, τραγουδιών κλπ. Κανόνες που ανατρέπονται, γέλια μέχρι θανάτου, κόντρες για τους πιο δύσκολους τίτλους, ζαβολιές, κλέψιμο στο χρόνο που μετρά η κλεψύδρα, απ' όλα έχει ο μπαξές! Έχει γίνει εξίσου Παράδοση με τον Οβελία. (αντιγραφή από προηγούμενο σχόλιο μου στο post "Fun and games" αυτού του blog).

Το μόνο που θέλω να θυμάμαι από τα χρόνια μου στο Κατηχητικό είναι οι ολοήμερες εκδρομές και οι κατασκηνώσεις. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω με λόγια τι γινόταν. Ίσως να ήμασταν τόσο καταπιεσμένοι από τα κηρύγματα και τις ενοχές, που βρίσκαμε την απόλυτη ευκαιρία να εκδηλώσουμε τη χαρά μας και να ξεσαλώσουμε - μέχρι και οι "μεγάλοι" φαίνονταν λιγότεροι αυστηροί και έπαιζαν μαζί μας. Η ατμόσφαιρα θύμιζε πολύ τις γνωστές χιλιοπαιγμένες ελληνικές ταινίες με τη Βουγιουκλάκη και άλλους (όπως π.χ. "Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο"), με τη γνωστή αφέλεια και πηγαία χαρά που αποπνέουν (αυτό ακριβώς μου θύμισε αυθόρμητα η σημερινή φωτό του οικοδεσπότη) και ίσως αυτός είναι ο λόγος που αντέχουν ακόμα στο χρόνο. Οι πιο χαρούμενες στιγμές πάντως εκτυλίσσονταν στο πούλμαν, με ανέκδοτα (κάπως αφελή και όχι σόκιν φυσικά), τραγούδια, πειράγματα και διαγωνισμούς γνώσεων - φυσικά η δικιά μου ομάδα κέρδιζε πάντα :p

Υ.Γ. Άντε, σταματήστε να στραβομουτσουνιάζετε και χαρείτε κι εσείς λιγάκι! Έρχεται και τριήμερο άλλωστε :)

Παρ Μαρ 03, 06:41:14 πμ 2006  
mickey said...

Είναι πάντως πραγματικά υπέροχο να απαθανατίζεις τη χαρά. Χαίρεται κανείς και μόνο που βγάζει τέτοιες φωτογραφίες, αλλά και όποιος τις (ξανα)βλέπει. Κοιτάζοντάς την, αισθάνομαι κι εγώ χαρούμενα, μαζί με τον Ν.Δ. και την παρέα του!

Παρ Μαρ 03, 06:46:07 πμ 2006  
paragrafos said...

Προδεύσαμε τόσο πολύ και στο τέλος ξεχάσαμε πώς να χαιρόμαστε.

Καλημέρα σας!

Παρ Μαρ 03, 06:47:13 πμ 2006  
Nikos Dimou said...

Kαλημέρα!

Καλά είπε ο Παπαδάκης - η Χαρά δεν πουλάει!

Μπαίνουμε στο επόμενο Post.

Παρ Μαρ 03, 09:45:08 πμ 2006  
alombar42 said...

Από κάτι πηγαδάκια σαν αυτό μπορεί να αρχίσει να πουλάει και η χαρά. Ετσι, ίσως κάποτε να αποβάλλουμε το "γεννηθήκαμε ένοχοι" :)

Σαβ Μαρ 04, 09:08:04 πμ 2006  
KOSTAS said...

Πως μπορεί μια χαρούμενη παρέα του 60 να με κάνει 40 χρόνια μετά να μελαγχολώ ??? Η εικόνα της όμορφης μελαχροινής Ζορζέτ (κα Θέμελη)... Φίλη και συμμαθήτρια της μάνας μου... Κι ο κ. Δημήτρης στο πιάνο στο σαλόνι τους στη Φιλοθέη ή μήπως στο Π.Ψυχικό ?? Θάταν αρχές της δεκαετίας του 70... Νομίζω έχω να τη δώ από τότε...

Βλέπω τις ρυτίδες της μάνς... Μάλλον δεν θέλω να ξαναδώ τη Ζορζέτ, προτιμώ την εικόνα του 70...

Όσο για το σπίτι στην Ανάληψη, έχετε δίκιο...

Μα άλλοι καιροί πια κι άλλα ήθη...

Τρι Μαρ 07, 03:32:20 μμ 2006  
Alkyoni said...

γιάνκα χορεύουν ή όπως αλλιώς λεγόταν...

Κυρ Μαρ 12, 12:16:32 μμ 2006  

Ανακοίνωση Σχολίου

<< Home