Γράμμα στον πατέρα
Φωτογραφίζω τον πατέρα μου δέκα χρόνια πριν από τον θάνατό του
Θυμάμαι πότε αλλά όχι πώς τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Σε κάποιον περίπατο, ίσως γύρω από την Ακρόπολη. Εγώ σε διακοπές από το Πανεπιστήμιο στην Γερμανία.
Έχω αφιερώσει αρκετά κείμενα στην σχέση μου με τον πατέρα. Μία σχέση που ήταν καθοριστική για την ζωή μου, επειδή ποτέ δεν λειτούργησε. Η απουσία της με βαραίνει ακόμα.
Ποτέ δεν μπόρεσα να του μιλήσω στον ενικό.
Περισσότερο από όλα μου τα κείμενα, αυτή η εικόνα εκφράζει την σχέση μου. Εντελώς αυθόρμητα χαμήλωσα και τον φωτογράφισα με την «οπτική γωνία του σκουληκιού», όπως λένε στην φωτογραφική διάλεκτο.
Τότε νόμισα πως το έκανα για να δείξω όλη του την επιβλητικότητα – ίσως, ακόμα και να την σχολιάσω ειρωνικά. (Είχε, σε πολλά πράγματα, μέγεθος υπερφυσικό). Τώρα βλέπω αυτή τη φωτογραφία σαν ένα «Γράμμα στον Πατέρα», που δεν έλαβε ποτέ.
Γρηγόρης Ν. Δήμος, 1897-1966
129 Comments:
Καλησπέρα σας.Πολύ προσωπικό θέμα ανοίξατε...
Τι σχόλιο να κάνει κανείς που να μην είναι ανώδυνο;
Μου ήρθε όμως μια ερώτηση:
Αν είχατε παιδί αγόρι -που δεν ξέρω αν ήδη έχετε- θα το βαφτίζατε με το όνομα του πατέρα σας;
Για τον πατέρα(το θέμα μας):
Πάντα νομίζουμε πως έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας.Απωθούμε το γεγονός πως πρόκειται για έναν άνθρωπο,σαν όλους τους άλλους,διόλου υπερφυσικό,που θα έρθει η σειρά του να ''φύγει'' και αυτός και πάντοτε έχουμε μια καλή αφορμή να αναβάλουμε μια ''συνάντηση'' μαζί του.
Καμιά φορά,συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να του μιλά θυμωμένα,άλλες πικραμένα άλλες τρυφερά.Αλλά συνήθως μετανιώνουμε στο τέλος που δεν μιλήσαμε εμείς πρώτοι,που δεν βρήκαμε το θάρρος - ή και τον χρόνο - να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε,να τον ακούσουμε.
Πού ξέρετε,ΝΔ,αφού του αφιερώνετε ένα κεφάλαιο(δεν έχει σημασία που είναι μικρό)στον αυτοβιογραφικό τόμο και τούτο εδώ το post,ίσως και να έχει ακούσει και καταλάβει όλα όσα θα θέλατε,αναδρομικά,να του πείτε.
Καμιά φορά σκέπτομαι πόσο άδικος είναι ο χρόνος με όλους μας,και σε αυτό το θέμα:όταν φτάνουμε κάπως να ωριμάζουμε και να ηρεμούμε από τις εντάσεις του παρελθόντος,τότε είναι που φεύγουν οι γονείς(των περισσοτέρων)...
Ευχαριστούμε για το ωραίο θέμα που βάλατε...
Είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μου,αν και χρησιμοποιεί υπολογιστή, δεν μπαίνει σε blogs(και καλά κάνει!)αλλά,να,με αφορμή το θέμα αυτό θα ήθελα να του πω ότι τον αγαπώ πολύ κι ας μην του το έδειξα ποτέ μέχρι τώρα.
(Ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη από όλους για το πολύ προσωπικό μήνυμα.)
Κακοηθεια η εκφραση για σταση του σκουληκιου,αντιθετα πολλοι -οπως & εγω- εχουμε τραβηξει τετοιες φωτο σε προσωπα που θαυμαζουμε & δεχομαστε την ηγεσια τους. Παντως ηταν καραμπινατος αρβανιτης,οσο για τον πληθυντικο,εισασταν απο τους τελευταιους των μη-ενικων...
Ένας απών πατέρας. Έτσι ήταν και ο δικός μου.
Τη φωτογραφία του πατέρα σας την είχα δει στο λεύκωμα του Internet βιογραφικού σας και αμέσως σκέφτηκα τι "βάρος" (για να μην πω "ανυπόφορος") θα ήταν για εσάς βλέποντας συγχρόνως και τις ζωντανές φωτογραφίες από τις νεανικές σας παρέες που λένε τόσα πολλά...
Ποτέ στον ενικό;
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να είναι αυτό. Μιλούσα σε όλους μου τους συγγενείς πάντα στον ενικό.
Ο πληθυντικός της ευγένιας δημιουργεί αποστάσεις;
Για να το επισημαίνετε μάλλον θα σας απασχολεί.
georgia.m said...
να του πω ότι τον αγαπώ πολύ κι ας μην του το έδειξα ποτέ μέχρι τώρα
Γεωργία, βρες τον πατέρα σου τώρα και δείξε αυτό που έχεις.
Ο κ. Δήμου αναφέρεται στον πατέρα που δεν είναι πια μαζί μας, οπότε έχει νόημα η αναφορά.
Για τους ζώντες όμως είναι λάθος επιλογή απλώς να περιγράφουμε εκείνα που μπορούμε να κάνουμε.
Κ.Δήμου
Κάποια ταινία της σειράς, απ' την οποία συγκρατώ μόνο την αίσθηση του μαύρου χιούμορ, παρουσιάζει μια γυναίκα να ρωτάει έναν γνωστό της σχετικά με τον πατέρα του.
«Εχει πεθάνει», ομολογεί αυτός, «εδώ και τέσσερα χρόνια... Αλλά δεν το ξέρει. Δεν του το έχουμε πει ακόμη... Καταλαβαίνεις, δεν θα ήθελα να το μάθει από μένα...».
Αυτός ο νεκρός πατέρας είναι ο Λόγος.
Αν δεν του το έχουν πει ακόμη τα παιδιά του είναι επειδή δεν πρόκειται να τα ακούσει.
* Ετσι σε αντιδιαστολή με την υπέροχη φωτογραφία που "ποστάρατε" για να ανατρέψετε τη συνήθεια που θέλει να καταναλώνουμε τις εικόνες σαν χάμπουργκερ.
Που θέλει επίσης ν' αγνοεί πως πίσω από κάθε μορφή υπάρχει μια γενεαλογία· δηλαδή πως οι εικόνες έχουν και πατέρα και μητέρα και πολύ περισσότερο προμάμμη.
Πως κρύβουν ένα νόημα που το προσφέρουν σαν δώρο στον πείσμονα της ματιάς, στον τρυφερό τού βλέμματος.
Νε είστε καλά
@finteias:
Σαε ευχαριστώ για την προτροπή.
Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου και αυτό που επείγει τώρα περισσότερο για διάφορους λόγους - η αρχή έχει ήδη γίνει και χαίρομαι να τον βλέπω χαρούμενο,σχεδόν ανακουφισμένο.
@harry & finteias:
Μην σας φαίνεται τόσο παράξενος ο ενικός και σίγουρα ο ΝΔ δεν είναι από τους τελευταίους που μιλούσαν στους γονείς στον πληθυντικό.Έχω και εγώ μια τέτοια περίπτωση(μητέρα με παιδιά που της μιλούσαν στον πληθυντικό όταν ήταν μικρά).
bazohead: δεν έχω παιδιά - αν είχα, ναι, θα έδιαν το όνομα...
harry: Wormperspektive - worm perspective - τεχνικός όρος της φωτογραφίας.
Απο τους 70αρηδες που εφταναν ακομα & σε πληθυντικο,στους 40ρηδες με απλο ενικο,στους 20ρηδες που τον λενε & (κ*λο)γερο. Αλλαζουνε τα ηθη... Οσο για τα...υπερφυσικα μεγεθη,αυτα συνηθως κληροδοτουνται στο γιο,εκτός αν παρει απο τη μανα του...
Τωρα ειδα την παρεμβαση,προτεινω lowpost up.
Αλλο πράγμα να έχεις και να νομίζεις ότι δεν μπορείς και άλλο εντελώς να μη μπορείς επειδή δεν έχεις ...
Όντως περίεργη η σχέση σου με τον πατέρα σου Νίκο Δήμου! Την έχω διαβάσει και στους «Δρόμους» και ήταν από τα κομμάτια που με κέντριζαν περισσότερο...
Θεωρώ γενικότερα είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν στενές σχέσεις με τα συγγενικά μας πρόσωπα, ακόμα και με τα α’ βαθμού. Το ότι είμαστε συγγενείς δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι ταιριάζουμε. Αναλόγως και εγώ νιώθω ότι δεν ταιριάζω καθόλου με τη μητέρα μου (χωρίς να σημαίνει ότι δεν την αγαπώ) και το έχω αποδεχτεί πλήρως.
This post has been removed by the author.
Παίρνοντας αφορμή από αυτό που είπε ο zoros θα ήθελα να ρωτήσω τον ΝΔ αν ταίριαζε με την μητέρα του. Έχω μια προαίσθηση ότι και με αυτή ήταν ασυμφιλίωτος.
Ανατριχιαστικό θέμα αφού με αγγίζει μέχρι και γω δεν ξέρω πού. Εγώ δεν του μιλούσα στον πληθυντικό αλλά η απόσταση που είχαμε ήταν τεράστια. Όχι πως δεν τον καταλάβαινα, το αντίθετο: νόμιζα ότι τον καταλάβαινα. Είχε μία καλοσύνη με όλους η οποία ήταν από μόνη της ύποπτη. Μόνο που δεν θέλαμε να τον υποπτευθούμε... Από τότε που βρέθηκε κρεμασμένος που έμεινε ένας κόμπος στο λαιμό...
¨Ευτυχώς¨, μία περιπέτεια υγείας του πατέρα μου σε αρκετά νέα ηλικία (και γι αυτόν και για μένα) ξεθόλωσε τη σχέση και από τυπική γονική (και κάπως απόμακρη) έγινε πολύ νωρίς ουσιαστική, φιλική.
This post has been removed by a blog administrator.
This post has been removed by the author.
με τους δικούς μου γονείς πέτυχα - από μια περίεργη εγρήγορση που ακόμη δεν έχω αντιληφθεί πως απέκτησα, ήταν σχεδόν ασυνείδητη - να λύσω τα περισσότερα από τα ακανθώδη ζητήματα που έστεκαν εμπόδιο ανάμεσά μας. Βεβαίως συμβαίνει το εξής παράξενο. Να μιλάω με τον πατέρα μου, που είναι ένας γλυκύτατος νεανίζων άνθρωπος, πιο κοντός από μένα και καθόλου επιβλητικός, να με αγκαλιάζει και να τον αγκαλιάζω, να γελάμε, και ξαφνικά, να προκύπτει ένα θέμα που να παραπέμπει στα πάλιά, και τότε να γεμίζουν ξανά τα μάτια μου δάκρυα, να με πνίγει ο θυμός και να το βάζω στα πόδια. Το λέω αυτό γιατί τελικά ό,τι δουλειά και να νομίσουμε πως έχουμε κάνει, οι πληγές που ανοίγουν εκείνα τα πρώτα, δύσκολα και αχνά στη συνειδητή μνήμη χρόνια, δεν κλείνουν δυστυχώς ποτέ εντελώς.
'Η τουλάχιστον αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει εγώ.
Ωστόσο, υπάρχει μια μικρή ιστοριούλα που θα μοιραστώ μαζί σας, και αφορά τη μητέρα μου και τη μάνα της. Και λέω μάνα, γιατί τέτοια ήταν η κυρά-Γεωργία από τη Σπάρτη, κλασική μάνα. Υπέρβαρη, ψηλή, ψυχρή, βασανισμένη, και μονίμως ντυμένη στα μαύρα. Λίγους μήνες πριν φύγει από θερμοπληξία (ναι, εκείνο το καλοκαίρι του '87 που η Αθήνα θρήνησε πολλά θύματα), το είχε νιώσει το τέλος. Ενα βράδυ, με φώναξε δήθεν για να μου δώσει ένα πιάτο από το φαγητό που είχε μαγειρέψει νωρίτερα. Με έβαλε να κάτσω απέναντί της και μου είπε: Επειδή εγώ δεν κατάφερα να δείξω στη μητέρα σου πόσο την αγαπώ, θέλω να την προσέχεις εσύ και η Ιωάννα (η αδελφή μου). Είναι καλός άνθρωπος κι εγώ την αδίκησα...". Μου χάιδεψε τα χέρια, μετά το μάγουλο, με φίλησε και μ' έδιωξε. Μετά από λίγο, έφυγε για πάντα, η δωρική γιαγιά, με τα λίγα λόγια και τους πολλούς στεναγμούς. Αυστηρή, σχεδόν άτεγκτη, κανονική Σπαρτιάτισα / Μανιάτισα βλέπετε, πιο εύκολο ήταν να γυρίσει το φεγγάρι ανάποδα, παρά να τη δεις να χαμογελάει.
Ήμουν τότε 14 ετών, αλλά αυτή η σκηνή θα μου μείνει για πάντα εντυπωμένη στο νου και την ψυχή μου.
Η μητέρα μου με βάζει ακόμη να της την διηγούμαι και πάντα κλαίει σαν μικρό παιδί.
Από τότε, βάλθηκα κι εγώ να αναζητώ το χαμένο χρόνο.
Έσβησα τα προσβλητικά σχόλια και εκείνα που τα σχολίαζαν.
Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα.
Η σχέση μας ήταν και μακρινή και κοντινή. Ξεσήκωσα ή κληρονόμησα πολλά από τα χαρακτηριστικά του. Με αγαπούσε πολύ αλλά πάντα κάτι έλειπε. Τον αγάπησα κι εγώ, ιδίως αργότερα, όταν άρχισα να τον καταλαβαίνω καλύτερα.
Είναι ένα παράξενο συναίσθημα τώρα που δε ζει πια. Σα να λείπει ένα κομμάτι από μέσα μου. Ένας πόνος που δεν περιγράφεται με λέξεις. Δεν το περίμενα. Ξαφνιάστηκα.
This post has been removed by the author.
Γονείς!"Οι άνθρωποι που δεν σε ξέρουν καλύτερα απ' όλους"...
This post has been removed by the author.
Νίκο Δήμου γιατί σβήσατε το σχόλιό μου;
This post has been removed by a blog administrator.
nopast said...
"θα ήθελα να ρωτήσω τον ΝΔ αν ταίριαζε με την μητέρα του. Έχω μια προαίσθηση ότι και με αυτή ήταν ασυμφιλίωτος".
Λάθος προαίσθηση - είχα καλή σχέση, με άλλα προβλήματα (μοναχοπαίδι). Έχω γράψει γι αυτά - ίσως κάποτε έρθουν κι εδώ.
Νίκο Δήμου δεν ήταν προσβλητικό το σχόλιο. Σας αγαπάμε πιστέψτε με. Ειλικρινά δεν κατανοώ τέτοιου είδους αντιδράσεις. Εσείς ανοίξατε τους ασκούς του Αιόλου με το θέμα σας. Όλα είναι ανοικτά!
This post has been removed by the author.
This post has been removed by the author.
This post has been removed by the author.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποιο σχόλιο σβήνεται και ποιο μένει. Τώρα βλέπω το σχόλιό μου που νόμιζα ότι λογοκρίθηκε να είναι online. Παίρνω λοιπόν πίσω αυτά που είπα.
Σε ένα αληθινό γράμμα, κάποιο ‘κοκοράκι’ (δικός του ο χαρακτηρισμός) έλεγε τα εντελώς αντίθετα (δεν βρέθηκε ακόμα αυτός που θα με γελοιοποιήσει, κτλ.)
Μια φωτογραφία μπορεί να αξίζει όσο ένα γράμμα με χίλιες (σωστές) λέξεις...
Aπο κει που δεν το περιμένεις σου έρχεται.(αυτό για το τελευταίο σχόλιο του αποδιοπομπαίου τράγου).
γμ τον εγωισμό μου...........
Είμαι μεταξύ του πατέρα μου και των παιδιών μου.
Έγινα πατέρας και άρχισα να καταλαβαίνω τον πατέρα μου.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήμουνα παιδί για να καταλαβαίνω τα παιδιά μου.
Εύχομαι να χρειαστεί να καταλάβω (και) τα εγγόνια μου.
Η αλήθεια είναι ότι αγάπησα πραγματικά τους γονείς μου και αισθάνθηκα έλλειψη και ανησυχία αφού πέρασαν αρκετά χρόνια που έφυγα από το πατρικό σπίτι.
Τα παιδιά μου έχουν τα ονόματα των παππούδων.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να δώσουν το δικό μου όνομα σε ένα παιδί τους.
Ποτέ δεν ξέρεις...
Ωραία λοιπόν μπορούμε να έχουμε τώρα το σχόλιο που σβήστηκε; Νισάφι!
Σωστη κινηση,δεν πρεπει να εισαι καλός με τους κακους.
η κηδεμονία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για το προστατευόμενο. ο κηδεμόνας σπάνια παίρνει ρίσκο για τις αποφάσεις του πάνω στο παιδί του. είναι μια σχέση εξάρτησης και οι ενοχές του κηδεμόνα κυνηγάνε για πάντα το παιδί. η εναλλακτική λύση προς αυτή τη σχέση προτείνεται το χάος, η ανασφάλεια και η στέρηση της ελευθερίας του παιδιού. οι καλοί γονείς είναι η εξαίρεση του κανόνα.
This post has been removed by the author.
Τα σέβη μου στο σχόλιο του sigmund_01. Πραγματικά εκπληκτικό.
This post has been removed by a blog administrator.
Θεωρω εσχατη προδοσια να μην δωσει καποιος στα παιδια του τα ονοματα των γονιων του,αλλα & να αποποιειται το επωνυμο του & να κυκλοφορει με ψευδωνυμο σαν κακοποιος, οπως οι " καλλιτεχνες " Επισης,να αφηνει ατιμωρητους οσους προσβαλλουν τη μνημη των γονιων του μετα θανατον .
@σαλτάρεις(λες και μας νοιάζει)
Τί χιούμορ, τί χιούμορ!
(τι γράφεις ρε μήτσο τσάμπα και βερεσέ -πάλι 'deleted' θα καταλήξεις)
σαλτάρω... φρένο!
Θα ήταν αλήθεια μοναδικό για την εποχή μας τα παιδιά να μπορούν να διαλέγουν το όνομα τους, την θρησκεία, την γλώσσα, την εθνικότητά τους;
Είμαι κατά του σβησίματος σχολίων. Όλα πρέπει να εμφανίζονται, τα σκατά μαζί με τα μαργαριτάρια. Ή στη χειρότερη περίπτωση πρέπει να παρατίθενται όλα τα censored σχόλια κάπου με link.
Παράξενες συμπτώσεις... το απόγευμα ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να ανεβάσω αυτό το post για τον πατέρα μου. Τώρα πληροφορήθηκα πως η αγαπημένη του μικρή αδερφή (ήταν επτά παιδιά) πέθανε σήμερα, πλήρης ημερών, και κηδεύεται αύριο.
Πως να εξηγήσω τώρα αυτή την παρόρμηση - να γράψω για τον πατέρα μου που δεν τον είχα σκεφθεί για χρόνια...
nopast τα σχόλια που βρίζουν εμένα δεν τα σβήνω... αλλά όχι και τους νεκρούς...
Έχω ακούσει για αυστηρούς γονείς που αξίωναν από τα παιδιά τους να τους μιλούν στον πληθυντικό κι όχι μόνο. Κι έχω ακούσει από τα ίδια αυτά τα παιδιά, όταν τους έχασαν, να λένε μετά από χρόνια ότι θα έδιναν τα πάντα για να ζήσουν και πάλι μαζί τους και να τους διηγηθούν τι κατάφεραν στην ζωή τους.
Κάτι προσωπικό για τον πατέρα μου (θα τον βάλω να το διαβάσει!!!):
Ευχαριστώ και συγνώμη.
Δεν είναι οι συμπτώσεις που είναι παράξενες - απλώς είναι δύσκολο να πιστέψουμε σε αυτό που δεν μπορούμε να δούμε και που δεν είναι χειροπιαστό.
Δεν είναι σύμπτωση. Είναι ένα είδος επικοινωνίας που η επιστήμη ακόμα δεν έχει εξηγήσει.
Αφού ο πατέρας μου ήταν ένα τέρας, το κενό προσπάθησε να καλύψει η γιαγιά, η μητέρα του. Στάθηκε δίπλα μας σα μάνα και πατέρας.
0 πατέρα μου με δίδαξε τι θα πει απανθρωπιά και τι σήμαίνει κακος γονιός. Η μητέρα μου, τι θα πει αγάπη και στοργή. Η γιαγιά τι θα πει χρέος και αφοσίωση.
Για συχγώρεση δεν έμαθα τίποτε ακόμα... (δεν θέλω ούτε ν΄ ακούσω) Κι όμως εσείς κύριε Νίκο, αν και ακούγεται ότι που και που δαγκώνετε, εντούτοις κρύβετε μέσα σας τεράστια συγγνωμονικά αποθέματα. Ποιοw σας τη δίδαξε τη συγχώρεση;
Ακούστε τον Γεωργουσόπουλο να μιλάει στη τηλεόραση για την ελληνική γλώσσα για να ξεχάσετε ότι είστε Έλληνες με ορθολογική κρίση. Αυτοί μας κυβερνούν δυστυχώς...
paragrafos τη συγγνώμη στην διδάσκει η ζωή (με κάποιο κόστος). Φυσικά αν διδάσκεσαι από την ζωή (υπάρχουν και οι ανεπίδεκτοι). Για τους άλλους είναι θέμα ηλικίας...
Οσο για τη " συμπτωση" αναμνησης & αποδημιας θειας,ισως υπαρχουν ψυχες. Παντως με 6 θειο/θειες,εχετε την ευτυχια να συντροφευεστε απο πολλα ξαδελφια. Μεγαλη υποθεση οι πολλοι συγγενεις,αλλα & η καλη χημεια μεταξυ τους.
Συγχώρεση = Χρόνος
Διάβασα σήμερα για τον απόμακρο, ψυχρό πατέρα, για τον πατέρα με τον οποίο η σχέση ήταν υπέροχη, για τον σαδιστή πατέρα...
Φανταστείτε τώρα έναν πατέρα με τα δικά του βαθιά τραύματα, που ήταν νοσηρά κυκλοθυμικός, απορριπτικός τη μια, από την άλλη απομονωμένος στο δικό του, πυκνό σκοτάδι απ' το οποίο αποκλείονταν ακόμη και τα παιδιά του -κι αυτό γινόταν σιωπηλά, αυστηρά, πνιγηρά, μόνο με το βλέμμα του, αετίσιο, βλοσυρό, με τη συσσωρευμένη οργή του ανθρώπου που δεν εννοεί να παραδεχθεί ότι ο πόνος είναι συστατικό της ανθρώπινης ψυχής...ενίοτε να μετατρέπεται σε γενναιόδωρο, υπερπροστατευτικό πατέρα. Αν δεν ήμουν παιδί και έφηβος απέναντί του, θα έμενα έκπληκτος(έστω ανατριχιάζοντας)απέναντι σ' αυτό το παράξενο κράμα
ενός ψυχικού κόσμου που διέπρεψε στην εξαγωγή του συγκρουσιακού του φορτίου.
Βαθύτατος πόνος από κάποιον που δε με χτύπησε ποτέ(ναι, ούτε μία φορά!) κάποιον που δε μπορούσες ούτε ν' αγαπήσεις, ούτε να μισήσεις, ούτε να προσπεράσεις( τουλάχιστον όχι όσο ήσουν παιδί).
Κοιτάζω τα δικά μου παιδιά( μωρά ακόμη ) και συνειδητοποιώ ότι το χάσμα μέσα μου θα κλείσει όταν τους δώσω όλη μου την αγάπη, όλο μου το σεβασμό στις προσωπικότητές τους που αναπόφευκτα θα αναδυθούν με το χρόνο, και τους χαρίσω την αλήθεια μιας φράσης από την έλλειψη της οποίας έκανα πολλά χρόνια να συνέλθω και που πιστεύω όλοι οι άνθρωποι σαν παιδιά αξίζουν να ακούσουν:"ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ-ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ"
@mihalis a dreamer:
Νομίζω ότι θα είναι πολύ καλό αυτό που θα κάνετε.Και θα γιατρευτείτε κι εσείς με έναν τρόπο...
Να τους λέτε επίσης και να τους δείχνετε με πράξεις ότι τα αγαπάτε πολύ.Η εκδήλωση της αγάπης δεν έβλαψε ποτέ,κανέναν.
Ειχα διαβασει για εναν Φραγκο πρωθυπουργο,νομιζω τον Μπαλλαντυρ,που μιλουσε με την συζυγο του στο πληθυντικο. Αυτο ειναι οντως ψωναρα,αν τους φανταστεις σε συγκεκριμενες στιγμες...Παντως ειναι κριμα που καποιοι απο τους σχολιαστες δεν εχουν καλες αναμνησεις απο γονεις. Αν διαλυθει η οικογενεια,δεν μενει κανενα καταφυγιο πλεον.Το τριπτυχο πατρις-θρησκεια-οικογενεια ειναι κατα το 1/3 σωστο.
Ναι harry να διαλυθεί η οικογένεια. Αυτή είναι η προϋπόθεση της εξέλιξης.
P.S. Δεν συμμερίζομαι τη δικιά σου άποψη της οικογένειας.
@harry:
Δεδομένου ότι και οι καλύτεροι άνθρωποι,ως γονείς,μπορεί να είναι άσχετοι ψυχικά με το παιδί τους θεωρώ ότι υπάρχει και άλλη μια ''οικογένεια''(που να συνδέεται όχι με δεσμούς αίματος)που μπορεί κανείς να δημιουργήσει μέσα του και να είναι κάποιοι φίλοι του,με τους οποίους να νιώθει πολύ ζεστά.Αν αυτό πετύχει,τότε είναι πολύ στενός ο δεσμός.Αρκεί να μην υπάρξει και εκεί προδοσία.
Επισης,τον ρόλο του στοργικού γονιού πιστεύω ότι μπορεί - ελλείψει γονιών - επάξια να παίξει μια γιαγιά,ένας παππούς,θείοι,κλπ - αν μπορούν να αγαπούν.
Υπάρχουν δυο παράλληλοι κόσμοι: ο κόσμος της τηλεόρασης και ο κόσμος του Internet. Ο κόσμος λοιπόν του Internet θα δράσει σαν Harpic για τον κόσμο της τηλεόρασης. Προς το παρόν φάτε τα περιττώματα των αρχαιολάγνων.
@georgia m.:
Πώς μπορεί οι καλύτεροι άνθρωποι, όπως λες, να μην είναι ψυχικά δεμένοι με το παιδί τους;
Ένας γονιός, εξ'ορισμού, έχει απίστευτη επιρροή στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού του, είτε για καλό είτε για κακό. Αν το παιδί δεν δέθηκε ψυχικά, κάτι δεν λειτούργησε σωστά απ' την πλευρά των γονιών. Διαφωνώ κάθετα.
das gefaellt mir, die Diskussion hat ein unglaublich hohes Niveau erreicht. Lebt wohl!
πρώτα μία διόρθωση-πιστεύω ότι ο δαίμων του πληκτρολογίου έδρασε....είναι Wurmperspektive στην γερμανικήν
τα περί πληθυντικού τα γνωρίζω από τις παλαιότερες γενιές....είναι όμως αποδεικτικό στοιχείο μεγάλης απόστασης;
δεν αποτελεί για τον κάθε άνδρα ο πατέρας του το(ίσως και υποσηνείδητο)πρότυπο;
υποννοείτε ότι σας έλλειψε η αγάπη από πλευράς του;
@mihalis a dreamer:
Μάλλον φταίω εγώ που δεν διατύπωσα καλά αυτό που ήθελα να πω.Εννοούσα ότι υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που το παιδί δεν μοιάζει ψυχικά με τους γονείς,ακόμα και αν εκείνοι το μεγάλωσαν σωστά.Με άλλα λόγια, αν δεν είχαν αυτόν τον δεσμό αίματος να τους ενώνει και συναντιούνταν κάποτε,κάπου,ίσως να μην αναγνώριζαν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου αυτό που λέμε την ''αδελφή ψυχή''.
Κάτω από αυτό το πρίσμα το είπα...
harry du sprichst sowieso Unsinn. Hau einfch ab. Das ist ein internationale Sache. Du hast nichts darin verloren.
Εκτός απο το DUI,υπαρχει & το BUI,b for blogging.Τοτε,ντεν καταλαβαινει τι γκραφει αλλος.Οσο για τις ψυχες,αλλα παιδια παιρνουν την ψυχη του ενος γονιου,αλλα βγαινουν αναμικτα,μερικα λενε οτι παιρνουν απο παπουδογιαγιαδες.
@ tasos_papadakis
κι εσύ ρε μήτσο τι γράφεις;
μπας και νομίζεις ότι δεν είσαι 'deleted';
traurige sache. was fuer ein topic hat unser nd gestellt. eltern sind fuer alles verantwortlich. was fuer ein schicksal.
Και ένα ακόμα σχόλιο σχετικά με τον πληθυντικό:
Τον θεωρώ τόσο περιττό και τόσο υποκριτικό. Ειδικά όταν δεν είναι αμφίδρομος, αλλά μόνο προς τη μια κατεύθυνση ως ένδειξη σεβασμού. Μου αρέσει τόσο πολύ ο ενικός της ισότητας και της ισοδυναμίας! Η ευγένεια είναι τμήμα του λόγου και δεν χρειάζεται ο πληθυντικός για να εκφραστεί. Σε αυτό διαφωνώ με το Νίκο Δήμου που θεωρεί τον πληθυντικό ως must σε μια αρχική γνωριμία. Μήπως ΝΔ αυτή η αντίληψη σου έμεινε κατάλοιπο από τη σχέση σου με τον πατέρα σου και το περιβάλλον που μεγάλωσες?
Δεν συζητώ βέβαια τον πληθυντικό ανάμεσα σε μέλη της ίδιας οικογένειας που τον θεωρώ τελείως απαράδεκτο. Υψώνει τείχη εκεί που δεν πρέπει να υπάρχουν και επιβάλει ένα (ψευδο)σεβασμό από τα παιδιά προς τους γονείς που κανονικά θα έπρεπε να κερδισθεί με άλλους τρόπους.
Νομίζω ότι στη σουηδία έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό-50%- γυναικών που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους.Είναι καλύτερα για τα παιδιά από το να είχανε ένα κακό πατέρα?Ίσως ναί τελικά.
Εκτός από τις προσωπικές μαρτυρίες, το ιδανικότερο βιβλίο για το σημερινό θέμα, θεωρώ ότι είναι το "Καπετάν Μιχάλης" του Ν. Καζαντζάκη. H απόλυτη περιγραφή ενός γιού για τον πατέρα του.
@cesar:
Επίσης:''Γράμμα στον πατέρα'' - Franz Kafka
@vaggelis
Νομίζω το ποσοστό που δίνεις είναι τόσο μεγάλο (50%), επειδή στη Σουηδία πολλά ζευγάρια δεν παντρεύονται λόγω ειδικού επιδόματος για τις ανύπαντρες μητέρες. Τα ζευγάρια ζουν κανονικά μαζί και μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους.
@zoros: Τα επιδόματα και η διαμόρφωση της συνείδησης. Λυπηρό...
Το ποστ μου θύμισε ένα παλιό προσφιλές μου φιλοσοφικό "παιχνίδι".
Η ερώτηση του ΝΔ είναι: Έχει ένα αυτοκίνητο ψυχή; Ας μου επιτραπεί, φιλοσοφική αδεία, να την παραλλάξω:
Έχει ένα αυτοκίνητο ζωή; Η, ίσως καλύτερα, ΕΙΝΑΙ ένα αυτοκίνητο ζωή; Χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο ενδεικτικά για να θέσω σκέψεις που αφορούν κάθε μηχάνημα που περικλείει δομές και αυτοματισμό.
Για την οικονομία του χώρου ας το θέσω καταφατικά: Ένα αυτοκίνητο -κάθε μηχάνημα- είναι ένα πρωτόλειο ζωής!
Έχει τα περισσότερα παραδεκτά από την επιστήμη κριτήρια για τον ορισμό της ζωής. Αν εξαιρέσουμε αυτό της αυτοαναπαραγωγης.
Από τη σκοπιά αυτή να πως θα περιέγραφα ένα αυτοκίνητο και ένα ζωντανό ον: μια "μηχανή", βιολογική ή όχι, που καταναλώνοντας ύλη, παράγει μέσα της ενέργεια την οποία πάλι μέσα από την (ικανή να αναλυθεί έλλογα) δομή της μετατρέπει σε κίνηση ή σε εν γένει δράση προς την επίτευξη ενός σκοπού.
Αυτός ο σκοπός στις "φυσικές" ανώτερες μορφές ζωής είναι η αυτοαναπαραγωγή και η αυθύπαρξη. Σε κατώτερες -ας πούμε τα βακτήρια- είναι η αυτοαναπαραγωγή και η τέλεση συγκεκριμένων "προδιαγεγραμμένων"(;) λειτουργιών.
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι κατασκευάσαμε τις μηχανές ενδοσκοπώντας.
Πράγμα που φέρνει τον άνθρωπο σε θέση "Δημιουργού" κατ' εικόνα και ομοίωση του.
Θα μου πείτε ότι οι μηχανές δεν έχουν ελεύθερη βούληση. Θα σας απαντούσα "-ίσως όχι ακόμα" και "-σάμπως έχει ένα βακτήριο;" Και κυρίως το θέμα της Ελ. Βούλησης είναι ζήτημα άλλου επιπέδου αναφοράς.
Μου αρέσει να βλέπω την κατασκευή μηχανών ως εξελικτική και εξελισσόμενη διεργασία να βαθαίνει στο άπλωμα των επερχόμενων αιώνων. Βλέπω καμιά φορά μέσα από την ολοένα βαθύτερη ωρίμανση της να ξεσκίζει τα πέπλα των ταμπού της μεταφυσικής και να γίνεται Αρσις Θανάτου!
Ολα τα βιβλια του Καζαντζακη ειναι καταδυση στην αβυσσο της ψυχης.
Φίλε ΝΔ, όλοι οι νεκροί είναι στάχτες πια, και αναμνήσεις μόνο.
Το να τον φέρνεις στο μυαλό σου είναι ενάντια στο συμφέρον σου. Είναι σαν να σχολιάζεις στάχτες.
Αυτό είναι το κακό της θρησκείας : η αναβίωση των νεκρών . Νομίζουμε ότι μας βλέπουν. Όμως απλά δεν υπάρχουν.
Κοιτάχτε το συμφέρον σας.
@zoros
Μπορεί αυτό να εξηγεί το υψηλότατο ποσοστό .Το πραγματικό νούμερο μπορεί να είναι 20% που και πάλι για μας είναι πολύ.Από τις ιστορίες που ακούω από φίλους και γνωστούς είναι λίγες οι περιπτώσεις αρμονικής συμβίωσης πατέρα-γιού.Ίσως οι πιό χαλαροί οικογενιακοί δεσμοί που ισχύουν σε πολλές χώρες είναι προτιμότεροι.
ουσιαστικά ο πόνος για τους νεκρούς, αντανακλά ότι τους έχουμε ενδοβάλλει σε σημαντικό βαθμό.
επίσης αντανακλά , μέσω της ταύτισης , ότι εμείς οι ίδιοι φοβόμαστε το θάνατο μας και τον κλαίμε μέσω του σημαντικού - ενηλίκου που έχουμε ενδοβάλλει.
ermis: είναι υβριστές με τρόπο μηδαμινό και κοινότοπο. άλλοι πάλι θεωρούν τα ... λόγια ως ύβρεις για ... νεκρούς. τα λόγια και από τα λόγια εκείνα που δεν βρίζουν. μας θέλουν να διαμαρτυρόμαστε για να βρουν έδαφος να συμπληρώσουν ανοησίες παραπληρωματικώς σε άλλες ανοησίες. ο παυλισμός έχει περάσει, έχει νικήσει.
-
cezar: το πιο ωραίο βιβλίο που υπάρχει είναι η ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ της Λιλής Ζωγράφου. Το βιβλίο της δε για τον Καζαντζάκη, ευαγγέλιο!
-
nd: ποιο το θέμα με αυτή την οπτική γωνία του σκουληκιού ως πόζα του φωτογράφου. με ποια προϋπόθεση θα μπορούσες να σταθείς απέναντι και να πεις: γέλα ρε τέτοιε να βγει το πουλάκι; μόνο αν δεν φοβόσουνα. αυτό το μέγεθος το υπερφυσικό που λες, σαφώς και δεν το είχε. το φόβο που σου ενέμπνευσε τον ονομάζεις είτε ειρωνικό σχόλιο είτε υπερφυσικό μέγεθος. συμβαίνουν και αυτά, τι να κάνουμε. όμως...όμως...μήπως..λέω..μήπως..αφαφαιρώντας το εξαίσιο σχόλιο μου...μήπως..ως τα σήμερα ακόμη...μήπως φοβάσαι αυτό το υπερφυσικό μέγεθος (που ούτε μέγεθος είναι)...ε, και μήπως..γενικώς...αυτοί που λένε "πατέρα" το μπαμπά...μήπως..λέω..μήπως καμιά φυσιολογική/βατή σχέση δεν τους συνδέει με αυτόν; δεν είναι κακό, συμβαίνει. και γιατί άραγε το post ετούτο να κατέχει μικρότερη έκταση σε σχέση με τα υπόλοιπα. και γιατί δεν τους μιλούσες στον ενικό. εξηγείται λογικά;
harry: όλα τα βιβλία του καζαντζάκη είναι για τα σκουπίδια. μαζί και ο καζαντζάκης και ο απόστολος σταύρου ή όπως τον λένε και μαζί όλοι οι κακιασμένοι του κόσμου.
@Νίκος Δήμου
σας θαυμάζω που έχετε το "στομάχι" να βάζετε ένα τόσο προσωπικό θέμα σε δημόσια συζήτηση, που να μεν μπορούν να βγούν ωραία πράγματα από ανταλλαγή απόψεων, αλλα ο κίνδυνος το θέμα να γίνει έρμαιο του κάθε μλκ εμένα προσωπικά θα με έκανε ράκο!
Νομιζω οτι ο σαλταρ. ειναι ο Ναιδ...,ενας μισοτρελλος που τον ειχαν φυγει σε 1 ημερα απο ενα ρηαλιτυ...
Μια οφειλόμενη συγνώμη
Από λάθος χειρισμό "ανέβασα" παραπάνω σε τούτο το ποστ μια παρέμβασή μου σχετική με το προηγούμενο ("έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή;") Ζητώ απ' όλους συγνώμη για το μπέρδεμα.
δεν είμαι ο νάιδας επειδή διαφωνώ με τον καζαντζάκη κι επειδή βλέπω τι κρύβεται πίσω από τα γραπτά του. και δεν θα γίνω ούτε ο νάιδας ούτε ο χριστόφορος παπακαλιάτης, ό,τι κι αν πεις εσύ harry. και είναι η τελευταία φορά που απαντώ σε τέτοιο σχόλιο. κι αν δεν ήσασταν όλοι μαζί τόσο χάλια δεν θα είχα βρίσει. ούτε το Net είναι ασφαλές. και να πω ότι δνε το ήξερα. μα τι μαλάκας είμαι!
Δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω ούτε να απαντήσω. Με έχει τόσο συγκλονίσει η "σύμπτωση": να θυμηθώ ξαφνικά τον πατέρα μου μετά από χρόνια, την ίδια μέρα που πέθανε η αδερφή του - χωρίς να γνωρίζω τίποτα!
"Τhere are more things in heaven and earth, Horatio /
Than are dreamt of in your philosophy".
Ίσως να είχε δίκιο ο Άμλετ.
Μοναδικη φορα που συμφωνω !
Το σχολιο μου πηγαινε στον σαλτ.,οταν το εγραψα περιεργως δεν ειχε παρεμβληθει το σχολιο ΝΔ. Εχει & το μπλογκ δαιμονα,οπως το τυπογραφειο.
...διαβάζουμε το καλύτερο ελληνικό blog - όλα τα post του nd είναι ωραία, μαγικά, λογικοφανή, ελλειπτικά, αντικραδασμικά, προκλητικά, τριγωνομετρικά, επουράνια (σρλπ σρλπ!)
...όλα τα βιβλία του καζαντζάκη είναι για τα σκουπίδια.
Ε ρεε καημένε σαλτάρω! τι δύναμη έχει η εξουσία! λίγο σου έκλεισε τον διακόπτη ο ΝΔ και έτρεξες να του φιλήσεις τα πόδια και τα @@.
Σκατόχυχοι προσποιούμενοι ποιητές. κρίμα στον αγώνα που κάναμε για σένα!
nd: ναι, δεν μπορείς σχολιάσεις και να γράψεις αλλά μπορείς να σβήνεις. ε, σβήνε. Καλό ξημέρωμα.
Εκ μερους ολων μας ( πιθανον ) ,ας αναπαυθουν οι ψυχες των κεκοιμημενων.
Αμήν
jacobo: είχα αρχίσει να γράφω στίχους, να μοιράζω φιλιά, να λέω σε αγαπώ, και να παραληρώ. μου άρεσε. ήθελα εκεί να μείνω. δεν μπορώ να πω γι' αυτά που λες... τα posts του θα είναι καλά πάντοτε ... διαφωνείς;
@Σαλτάρω
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν θα ήμουν εδώ αν δεν εκτιμούσα τον ΝΔ και το Blog. Και αυτό παρ'όλο που σε κάποια φάση το alder ego του μας χαρακτήρισε σκιάχτρα που τρομάζουμε τους καθως πρέπει blogers να πλησιάσουν!
δεν το είδα αυτό που λες. ήμουν αλλού. δεν ήθελα να συζητήσω με κανέναν. γαμώτο! οι καθώς πρέπει μπλόγκερς σούργελα είναι. και τι φταίω αν κάποιος δεν διαβάζει αυτό που είναι γραμμένο κι αντί αυτού διαβάζει ό,τι γουστάρει. λοιπόν. η σιωπή είναι καλύτερη. έχουμε και κβαντομηχανική. λήξη.
Το θέμα του post είναι "γράμμα στον πατέρα" απολογούμαι αληθινά για την παρεκτροπή :)
A, ρε γερο Freud ποσο δικιο ειχες!
ΥΓ1)Και ο Καζαντζακης μιλουσε με τον
πατερα του στον πληθυντικο μεχρι
τελους.Και με την δευτερη γυναικα του επισης.
(Αλλα βεβαια, η σχεση πατερα-γιου
στην περιπτωση του Καζαντζακη ειναι η
επιτομη της ψυχαναλυσης)
YΓ2)Πατροκλο Σταυρου τον λενε και αυτος
ειναι οντως για τα σκουπιδια!
ΥΓ3)"Η οικογενεια, αυτη η σφηκοφωλια!" Wilhelm Reich
ΥΓ4)"Και οι συγγενεις χρησιμευουν για να πινουν
το λικερ της γιορτης σου και τον καφε της
κηδειας σου" Οδ.Ελυτης
ΥΓ5)Κι αλλη παραξενη συμπτωση κ.Δημου:
Σημερα διαβαζα ακριβως το κεφαλαιο
για τον πατερα στο "Οδος Γαληνης".
Υστερα μπηκα εδω και ειδα το post.
Συνγχρονικοτητα το ελεγε αυτο ο Jung.
Τα ανθρώπινα όντα έχουν το τραγικό προνόμιο να έχουν συναίσθηση του θανάτου τους. Το βιώνουν έντονα όταν φύγει ο πατέρας/μητέρα.
@Jacobo
Αυτό ισχύει για μας τους χριστιανούς.Εάν είσαι ινδουιστής έχεις μερικές ευκαιρίες ακόμα...
Μερικοί άντρες δεν είναι καλοί στα λόγια και από ότι φαίνεται σε αυτόν τον τομέα δεν λειτούργησε καλά η σχέση.
Εσείς κ. Δήμου μάλλον ήσασταν υπέρ του δέοντος ζωηρό παιδί. Ο πατέρα σας είχε περάσει δύσκολα χρόνια όποτε και θα δυσκολεύονταν να συντονιστεί μαζί σας. Ίσως να τον ενοχλούσε κιόλας αυτή η ασυνέπεια της ανέμελης παιδικής συμπεριφοράς με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε.
Ωστόσο επί του πρακτέου μια χαρά φέρθηκε. Και σας σπούδασε στο εξωτερικό σε μια πολύ δύσκολη και άγονη περίοδο και μάλιστα σε τομέα στον οποίο δεν έβλεπε και προοπτική.
Αν η οικογένεια ήταν μετατοπισμένη χρονικά 20 χρόνια αργότερα, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Μάλλον ήταν σαν τις γάτες και αυτός, αγαπούσε αλλά δεν το έδειχνε.
ΥΓ: Συλλυπητήρια για την θεία σας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα πιο βασανιστικό, επίπονο, δύσκολο και αυτοκαταστροφικό από το να προσπαθήσεις να βγάλεις από μέσα σου τον πατέρα σου - ή και τη μητέρα σου αντίστοιχα. (Λέγοντας "βγάζω από μέσα μου" εννοώ να πεις πως δεν σημαίνει τίποτα για σένα και να το αποδεχτείς). Όσοι το έχουν προσπαθήσει το ξέρουν και σίγουρα έχουν βγει συναισθηματικά και ψυχικά χαμένοι.
Δεν ξέρω και αν κάποιοι από όσους το προσπάθησαν τα κατάφεραν τελικά. Εγώ πάντως δεν τα κατάφερα. Μπορεί να μην έχω καμία ουσιαστική σχέση μαζί του (τυπικη ναι και μάλιστα φαινομενικά καλή), αλλά παραμένει μέσα μου ανοιχτή πληγή. Κουβαλάω μέσα μου και με καθορίζουν οι αναμνήσεις, τα τραύματα, οι επιρροές του και κυρίως η σχέση που ποτέ δεν υπήρξε.
Τι βαθιά που πήγε και ριζώθηκε και αυτή η ανάγκη μέσα μας, η ανάγκη για πατέρα..
Ακουγα μια συνέντευξη του Πέτρου Τατσοπουλου που ελεγε ότι δεν γνώρισε τους φυσικους του γονεις.Τόνισε οτι αυτο το γεγονός τον έκανε να νιώθει πως έχει απεριόριστες δυνατότητες.Πως δεν είχε μέτρο σύγκρισης όπως έχουν οι πιο πολλοι και αφου θα μπορούσε να είναι το παιδι οποιουδήποτε τότε θα μπορούσε να γίνει και οποιοσδήποτε....
Με προβλημάτισε αυτή η σκέψη,πόσο πραγματικά μας επηρεάζουν οι γονεις μας ,πόσο φοβόμαστε οτι θα γίνουμε ίδιοι,πόσο μας έχουν περάσει δικές τους νοοτροπίες,πόσο πολλες φορές παρ’όλη την αγάπη μας τους βλέπουμε σαν άγκυρα....
Σκέφτομαι και τους δικούς μου γονείς....κοιτάζω τον εσωτερικό μου καθρέπτη,αχ σε ποσα σημεία τους μοιάζω.....φωνάζω,είμαι άλλος,όχι εσύ,ούτε εσύ!!....φωνάζω μα ξέρω οτι έχω κάτι και απο τους δύο.......
Νίκο Δήμου, οι άνθρωποι διαθέτουμε ένστικτο, είναι σαν μια λεπτή κλωστή να μας συνδέει με τη φύση γύρω μας, μόνο που επειδή ακριβώς επενδύουμε πολύ στη λογική μας, συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό το δεσμό. Η διαίσθησή σας σάς υπαγόρευσε αυτό το θέμα σήμερα, απλώς η διαίσθηση διέπεται από αρχές και κανόνες που καμία σχέση δεν έχουν με τη λογική, αισθητηριακή αντίληψη των πραγμάτων. Δεν πιστεύω πως είναι σύμπτωση, μην προσπαθείτε να το εξηγήσετε με τη λογική σας. Δεν είναι τόσο μεταφυσικό αυτό, άλλωστε, ακόμη και η Επιστήμη με την πλέον αυστηρή έννοια που μπορεί να της αποδίδουμε έχει αρχίσει να ρίχνει τα τελευταία χρόνια νερό στο κρασί της σε σχέση με τέτοια ζητήματα. Λόγω της ρευστότητάς τους, πολλές φορές αποτελούν όπλο στα χέρια κάθε λογής τσαρλατάνων, που προσπαθούν να εξαργυρώσουν την ανάγκη σχεδόν κάθε ανθρώπου να κατανοήσει αλήθειες που δεν προσεγγίζονται μέσω των βασικών του αισθήσεων. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πράγματα εκεί έξω τα οποία, απλώς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε "δια γυμνού οφθαλμού". Ισως σε αυτές τις περιπτώσεις να είναι πιο αποτελεσματικό να αφήνουμε την ψυχή μας γυμνή και αθώα, να τα εκλάβει αυτούσια, χωρίς την παρεμβολή της λογικής.
Και για να είμαι απολύτως ευθύς με όσους διαβάσουν αυτό το σχόλιο: Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, ούτε στην τύχη. Αν και άθρησκη, πιστεύω ότι υπάρχει ένας μυστικός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ όσων βρίσκονται στην από δω και την απο κει πλευρά. Παραμένω σκεπτικίστρια, αλλά η θεωρία των συμπτώσεων πάντοτε μου φαινόταν ελλειπής και διόλου εύστοχη. Εχω πολλά προσωπικά, βιωματικά παραδείγματα που την καταρρίπτουν.
Αν ήμουν άνθρωπός σου και βρισκόμουν δίπλα σου αυτή τη στιγμή, αγαπητέ Νίκο, θα σου έλεγα να ηρεμήσεις και να δεχθείς όμορφα αυτή την αναπάντεχη διασταύρωση. Είναι απόδειξη του ότι υπάρχουν πράγματα που - ευτυχώς, κατ' εμένα - αδυνατούμε ακόμη να εξηγήσουμε προσεγγίζοντάς τα αυστηρά ορθολογικά.
Ηρεμία, γαλήνη, εύχομαι.
Καληνύχτα σε όλους.
This post has been removed by the author.
Καλημέρα και καλό μήνα.
Σας ευχαριστώ. Blade runner έγινες άνθρωπός μου και στάθηκες δίπλα μου αυτή τη νύχτα. Όλοι σας με βοηθήσατε - αυτή η δικτυακή οικογένεια λειτουργεί μερικές φορές καλύτερα από την πραγματική γιατί δεν έχει δεσμεύσεις.
Ωραία λιακάδα - μύρισε άνοιξη!
Καλημέρα.
Πήρα είδηση το post κάπως αργά.
Παραθέτω ένα πικρό ποίημα του Philip Larkin για τις σχέσεις παιδιών-γονέων.
This Be The Verse
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Καλή μέρα και καλό μήνα.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει πολλοί γονείς, παντού στον κόσμο, είναι κάτι που πρόσεξα σε κάποια παλιότερη συνέντευξη στην τηλεόραση. Νομίζω μιλούσε ο Πάολο Κοέλιο.
Έλεγε λοιπόν: οφείλουν οι γονείς να αποδεχθούν -όσο δύσκολο κι αν αυτό μοιάζει- πως τα παιδιά τους, δεν τους ανήκουν, δεν είναι ιδιοκτησία τους. Μοιάζουν με βέλη σε τόξο...
...Κάνουν αγώνα και κόπο μεγάλο να τα μεγαλώσουν σωστά, όπως ακριβώς ο τοξοβόλος χρειάζεται να βάλει δύναμη για να τεντωθεί η χορδή του τόξου. Οφείλουν κάποια στιγμή όμως να τα αφήσουν ελεύθερα να πάρουν τον δρόμο τους -όπως ακριβώς συμβαίνει με το βέλος...
Αλίμονο - το ξέρω απέξω το ποίημα του Larkin...
Aλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια!
@blade runner
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συγκρατούμε μόνο τα διαφορετικά και αυτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας. Για παράδειγμα όσοι πιστεύουν ότι τα όνειρα προβλέπουν το μέλλον, από τα 100 που θα δουν θα συγκρατήσουν μόνο το 1 που θα τους βγει και θα επιβεβαιώσει την πίστη τους. Η παρότρυνση στη μητέρα μου που τα πιστεύει ήταν να τα καταγράφει όλα και μετά από καιρό να μετρήσουμε πόσα από αυτά βγήκαν. Τα ποσοστά ήταν απογοητευτικά, εντούτοις δεν κατάφερα να αλλάξω την πίστη της...
Ας περάσουμε στο παράδειγμα του ΝΔ (αρχικά, συλλυπητήρια για τη θεία σου): έχει βάλει πάνω από 60 posts στο blog. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή ένα από αυτά θα συσχετιστεί με ένα γεγονός που θα συμβεί στη ζωή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε ένστικτο όταν το έγραφε, απλά σύμπτωση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν με «βολεύει» καθόλου να υπάρχει το ένστικτο (με την έννοια που συζητάμε)! Θα ήταν μια τεράστια τρύπα στον ορθολογισμό μου...
Διάβασα με κάποια καθυστέρηση αυτό το blog και συνεχίζοντας στα σχόλια, είμαι έτοιμη να κλαψω, καθώς η μνήμη του πατέρα μου με πονάει πάντα, καθώς τον στερήθηκα σε μικρή ηλικία από κάτι ανθρωπάρια που παρίσταναν τους "κοινωνικούς επαναστάτες".
Ηρθε η ώρα της τιμωρίας τους πριν από λίγα χρόνια, αλλά το θράσος τους να επιμένουν σπιλώνουν τη μνήμη του παρόλο που του στέρησαν τη ζωή, δεν έχει όρια. Έκανα τότε ένα μικρό αγώνα, σαν ένα ακόμα μνημόσυνο....
Όσο για τη σύμπτωση κύριε Δήμου....δεν είναι τυχαίο που λέμε για τους "δεσμούς αίματος", πάντα υπάρχουν κι ας μην το συνειδητοποιούμε
Με αφορμή τα σχόλια της blade runner (3:43πμ) και του zoros (8:53πμ) θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάτι.
Έχω κι εγώ "παράξενα" βιώματα και μαζί με κάποιες "συμπτώσεις" και "προαισθήματα" με έχουν προβληματίσει αρκετά. Η προσέγγιση του zoros "παίζει" αρκετά ως επιστημονική εξήγηση, αλλά προσωπικά δε με ικανοποιεί, καθώς δεν έχω υπόψη κάποια ακριβή στατιστική ή πιθανοθεωρητική ανάλυση (υποθέτω πως είναι και δύσκολο να φτιάξει κανείς κάποιο σχετικό μοντέλο). Δε θα μου κάνει πάντως εντύπωση αν κάποτε φτάσουμε στη θέση να ερμηνεύουμε ικανοποιητικά και "επιστημονικά" τέτοια φαινόμενα. Και φυσικά, κρατώντας ανοιχτή στάση σε "κάτι άλλο", επουδενί δεν κλονίζεται ο ορθολογισμός, απλά κάποιες προσωπικές μας πεποιθήσεις ή "κρατούσες" επιστημονικές θεωρίες.
Άλλωστε, ακόμα και κορυφαίοι επιστήμονες αδυνατούσαν να αποδεχθούν θεωρίες που έρχονταν σε αντίθεση με τη δικιά τους επιστημονική θεώρηση και φιλοσοφία (βλ. π.χ. τη στάση του Αϊνστάιν απέναντι στην κβαντική φυσική, η οποία ανατρέπει πολλές πλευρές της "κοινής λογικής", όπως άλλωστε κάνει και η δικιά του Θεωρία της Σχετικότητας).
Ως επιστήμονας, παραμένω ανοιχτός σε ζητήματα που δεν έχουν εξηγηθεί (ακόμα τουλάχιστον) ικανοποιητικά από την επιστήμη (άλλωστε και η "ικανοποιητικότατη" θεωρία του Νεύτωνα ανατράπηκε, τουλάχιστον στις σχετικιστικές ταχύτητες), χωρίς βεβαίως να υιοθετώ τσαρλατανισμούς και ρηχές εξηγήσεις. Κάθε είδους δογματισμός είναι "αντιεπιστημονικός", ακόμα και αν αναφέρεται στις ίδιες τις επιστημονικές γνώσεις!
Ένα εξαιρετικό βιβλίο που πραγματεύεται μεταξύ άλλων και το θέμα αυτό είναι το "Childhood's End" του Arthur Clarke (θα το χαρακτήριζα ως "ποιητική" επιστημονική φαντασία).
Υ.Γ. Δεν ήθελα να σχολιάσω το κύριο θέμα του post, καθώς με "πονάει" αρκετά. Ίσως όμως στείλω προσωπικό μήνυμα στον Ν.Δ.
mickey said Η προσέγγιση του zoros "παίζει" αρκετά ως επιστημονική εξήγηση, αλλά προσωπικά δε με ικανοποιεί, καθώς δεν έχω υπόψη κάποια ακριβή στατιστική ή πιθανοθεωρητική ανάλυση...
mickey μπορει να μην υπαρχουν στατιστικα στοιχεια,αλλα αν το τσεκαρειs στον εαυτο σου, μια και εσυ εισαι που νιωθειs αυτα τα παραξενα βιωματα, με κατι παρομοιο με αυτο που εκανε ο zoros σxετικα με τα ονειρα,θα δειs μαλλον oτι αυτα που θεωρειs προαισθηματα,παραξενα βιωματα κλπ ειναι απλα συμπτωσειs.
προς zoros και mickey:
Δεν διαφωνώ με όσα είπατε και γράψατε, άλλωστε δήλωσα ότι κι εγώ παραμένω σκεπτικίστρια. Δεν πιστεύω σε κανένα θρησκευτικό δόγμα, εδώ και χρόνια έχω σαφή στάση απέναντι στις όποιες μεταφυσικές μου ανησυχίες. Οι οποίες υπάρχουν και τις ορίζω έτσι, όχι γιατί τις αποδίδω στην ύπαρξη κάποιου ανώτερου όντος, αλλά γιατί αφορούν εμπειρίες που δεν μπορώ να αντιληφθώ σε βάθος μέσω των βασικών μου αισθήσεων. Το ένστικτο υπάρχει στη φύση, παντού, γιατί όχι και στον άνθρωπο;
Το "πίστευε και μη ερεύνα" ποτέ δεν με αντιπροσώπευσε ως θέση, ωστόσο έχω αποδεχθεί πλέον ότι αυτά που μου υπαγορεύει το - απαίδευτο, κατά τ' άλλα - ένστικτό μου καλό θα ήταν να τα αντιλαμβάνομαι ως έχουν, και να μην προσπαθώ να τα αναλύσω. Το ένστικτο δεν αναλύεται. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες πάνω σ' αυτό, αλλά είναι θέμα άλλου post, μελλοντικού ίσως.
Χρησιμοποιώ το νου και τη λογική μου περισσότερο ίσως απ' όσο θα ήθελα ή θα έπρεπε, σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, πιστεύω ότι μια απολύτως ορθολογική προσέγγιση σε εμπειρίες που άπτονται του ενστίκτου, μας στερεί τη δυνατότητα να τις αντιληφθούμε στην ουσία τους, η οποία πολλές φορές μας διαφεύγει.
Και δεν είναι άσχετο με όλα αυτά το γεγονός ότι είμαστε Δυτικοί και ζούμε τον 21ο αιώνα. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Γενικά, κάθε τύπου αφορισμοί με φοβίζουν. Γιατί γίνονται από ανθρώπους για άλλους ανθρώπους, χωρίς τη μεσολάβηση άλλου τύπου ζωής, πιο εξελιγμένης από τη δική μας. Νομίζω ότι είναι μάταιη, για να μην πω ανόητη, αυτή η διαμάχη μεταξύ ορθολογισμού και μεταφυσικής. Και τα δύο αυτά είναι μέσα με τα οποία έχουμε τη δυνατότητα, ως έλλογα όντα, που ωστόσο διαθέτουμε και συνείδηση και αυτό που αποκαλούμε "ψυχή", να κατανοούμε αυτό που υπάρχει γύρω μας και να αναπτύσσουμε σχέσεις με αυτό.
Η απόρριψη του ενός, στο όνομα του άλλου, εμένα μου φαίνεται όπως προείπα, μάταιη, αν όχι ανόητη.
Νίκο Δήμου,χαίρομαι που αυτό που σας έγραψα είχε κάποιο νόημα για σας. Δεν το έγραψα αβασάνιστα, αυτές είναι σκέψεις που με έχουν ταλαιπωρήσει πολύ στο παρελθόν. Αν και οι επιστήμονες αποδίδουν στο γυναικείο φύλο το ταλέντο να ... ψυχανεμίζεται πράγματα που οι άνδρες συνήθως αδυνατούν να αντιληφθούν, ως εκ γενετής σκεπτικίστρια, καλούμαι συχνά να απαντώ σε τέτοιου είδους προβληματισμούς, από μια εσωτερική ανάγκη να τοποθετούμαι όσο πιο κοντά γίνεται στην αντικειμενική αλήθεια.
Μερικές φορές διαπιστώνω ότι αυτός ο αγώνας είναι άγονος, αν και συναρπαστικός. Στην περίπτωση του ενστίκτου ωστόσο, και όσων αυτό υπαγορεύει, έχω επιλέξει σαφή στάση πλέον, λόγω βιωματικών εμπειριών.
Αλλιώς, δεν θα τολμούσα να μιλήσω για κάτι τόσο ρευστό και ιδεατό.
Παντως διασημοι φυσικοι ασχοληθηκαν κατα καιρους με τα "παραψυχολογικα φαινομενα"(δεστε εδω πχ για μια ανταλλαγη αποψεων μεταξυ Wolfgang Pauli και C.G.Jung http://www.psychovision.ch/
synw/pauli_parapsychology_p1.htm
Και καπου διαβασα οτι ενας Νομπελιστας φυσικος ασχολειται αυτη τη στιγμη αποκλειστικα με την ερευνα της "τηλεπαθειας".
Αν βρω το ονομα και links θα τα δωσω.
Αλλα μαλλον ξεφυγαμε απο το αρχικο post για τον πατερα.
@mickey
“Και φυσικά, κρατώντας ανοιχτή στάση σε "κάτι άλλο", επουδενί δεν κλονίζεται ο ορθολογισμός, απλά κάποιες προσωπικές μας πεποιθήσεις ή "κρατούσες" επιστημονικές θεωρίες.”
Συμφωνώ με αυτό που λες. Πάντα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε κάποια καινούρια θεωρία που θα επεκτείνει την προηγούμενη και που θα ερμηνεύει καλύτερα τον κόσμο μας.
Μόνο που στην περίπτωση του ενστίκτου (που κακώς το λέμε έτσι, θα έπρεπε να το λέμε τηλεπάθεια από μεγάλη απόσταση) καταστρατηγούνται θεμελιώδεις νόμοι του σύμπαντος, όπως ο 1ος θερμοδυναμικός, δεδομένου ότι οι περισσότερες ερμηνείες βασίζονται σε αποστολή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων από τον εγκέφαλό μας. Θα εξαντλούμαστε ενεργειακά για να κάνουμε broadcast ένα σήμα σε έναν άλλο άνθρωπο που βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση και για αυτό το λόγο είμαι πολύ επιφυλακτικός με τέτοιες θεωρίες...
''It doesn't matter who my father was.It matter who I remember he was''
Anne Sexton
Ηλίθια ερώτηση:
ο πατήρ ήταν Γ. Δήμος, ενώ ο υιός Ν.Δήμου...
Γιατί η αλλαγή στη γενική μετά από μια γενιά;
(βλέπω ήδη τον συσχετισμό γενιάς-γενικής. Μάλλον από την αϋπνία θα είναι)
Kalo mina, gia na mirisw anoiksi apo dw pou eimai prepei na roufiksw poli dinata...
I'm sorry to hear the news. Simptwsi? An oxi, dialegei to mualo tis asinartites skepseis mas? kai an nai, me poio tropo?
Kυριε Δήμου κάποτε, που σχετικές συμπτωσεις μου συνέβαιναν συχνά άλλες σε σχεση με οικογένια (+ η -) η και σε σχεση με άλλα πρόσωπα) - παντα σε σχεση με μυθιστορήματα - τους ειχα δωσει μια ονομασια: "Ο Αγγελος της Αφήγησης". Ενας "Αμερικάνος φίλος", μεγαλος συγγραφεας , που χάρισε εναν καλυτερο ορισμο "Η Μηχανική της Ζωής"...
Θυμάμαι ένα γερμανικό βιβλίο στο δημοτικό, λεγόταν Vater und Sohn. Μου ήταν απεχθές. Εγώ και ο πατέρας μου, πάλι, ποτέ δεν μπορέσαμε να κάνουμε μια συζήτηση σε ήρεμο κλίμα, για περισσότερο από δεκαπέντε λεπτά. Ακόμη και στα ποδοσφαιρικά ήμασταν αντίθετοι. Γαύρος αυτός, βάζελος εγώ.Όχι ότι φανατιζόμασταν. Έχουν περάσει 7 χρόνια από το θάνατό του. Δεν μου λείπει. Τον μνημονεύω καθημερινά αλλά δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, Τον έζησα από κοντά γεμάτα 20 χρόνια. Είμαι 33 τώρα.Δεν του έκανα κανένα κακό. Υπέφερα από την παρουσία του. Πάτερ φαμίλιας με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν έχω κάνει οικογένεια,πολύ θα το ήθελα.Αν έμαθα κάτι τελικά από τη ζωή μου μαζί του είναι πως φύση και ελευθερία είναι δύο τελείως διακριτά πράγματα. Άλλο άνθρωπος, άλλο οργανισμός. Δεν ταιριάζαμε σαν άνθρωποι και δεν λυπάμαι που δεν είμαστε πλέον μαζί. Νοσταλγία, καμία. Τον θυμάμαι βεβαίως. Άλλωστε γράφω το κειμενάκι γιατί θυμήθηκα ότι βλέπαμε μαζί τις εκπομπές του Νίκου Δήμου για το βιβλίο (στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, αρχές ενενήντα). Μας άρεσαν και στους δύο. Για διαφορετικούς λόγους νομίζω. Ανακάλυψα πρόσφατα ότι αρκετοί έλληνες νιώθουν παρόμοια για τους πατεράδες τους αλλά δεν τολμούν να το παραδεχθούν.
υ.γ.: Η ιδέα του φόρουμ δεν είναι καθόλου άσχημη.
Είναι πολλά αυτά που αδυνατώ να καταλάβω όσων αφορά τη σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών. Όπως πως είναι δυνατόν οι περισσότεροι γονείς να δίχνουν παντελή έλλειψη κατανόησης της διαφορετικότητας των παιδιών τους, και ακόμα ακόμα να νομίζουν ότι έχουν το ισχυρό δικαίωμα να επιβάλλουν τη δικιά τους και μόνη σωστή άποψη/τρόπο ζωής. Προσωπικά δεν με πείραξε το γεγονός ότι μοιάζω ελάχιστα στους γονείς μου (στα πιστεύω κυρίως και στο πως φαντάζομαι/θέλω να ζω τη ζωή μου), όσο το ότι δεν δέχονται αυτό που πιστεύω για τον εαυτό μου και θα με άλλαζαν με το ζόρυ στα δικά τους πρότυπα αν μπορούσαν. Ψυχολογική βία, αίσθηση ανημπορίας μέσα σε ένα περιβάλλον που με καταπιέζει, αναρωτιέμαι πότε θα ξεφύγω από αυτό το οποίο μας συνδέει; Να θες να φύγεις και να μην σε νοιάζει αν τους θυμάσαι καθόλου..
Και διαβάζω για διάφορες κουταμάρες ελλήνων γονέων (όχι μόνο στην ψυχολογία αλλά και σε πρακτικά ζητήματα που επηρεάζουν το μέλλον των παιδιών) σαν να μην βλέπουν πέρα από το μικρόκοσμο τους, βλέπω τους περισσότερους σε διάφορα forums να έχουν προβλήματα συμβίωσης με το οικογενιακό περιβάλλον, και δεν μπορώ να πιστέψω ότι συμβαίνουν όλα αυτά χωρίς οι γονείς να αναρρωτιούνται "Μα τι κάνω;". Μου φαίνεται τόσο προφανές το ότι πρέπει να δείξω δεκτικότητα, το ότι τα μελλοντικά μου παιδιά δεν μου ανήκουν, που αναρρωτιέμαι πως οι σημερινοί γονείς δεν τα σκέφτονται όλα αυτά; Τόσο παράδοξο που πιστεύω ότι παρ'όλες τις τωρινές προσδοκίες μου, όταν γίνω γονέας δεν θα μπορώ να πιστέψω ότι έκανα τα ίδια λάθη!
Μεγάλο το post μου, θα μπορούσα να γράφω άπειρα πράγματα και ποτέ δεν μπορώ να συγκρατίσω τις σκέψεις μου σε λίγα λόγια. Και είναι πολλά ακόμα αυτά που ήθελα να γράψω αλλά θα σταματήσω εδώ..
p.s. Το θέμα της συγχρονικότητας μου είναι ενδιαφέρον, αν και συνηθίζω να αφουγκράζομαι έναν λογικό νου που μου λέει πως μάλλον θα εξηγείται με κάτι πεζό που δεν θα μου είναι τόσο συναρπαστικό αν το μάθω :)
Ευμίλιος said...
Ηλίθια ερώτηση:
ο πατήρ ήταν Γ. Δήμος, ενώ ο υιός Ν.Δήμου...
Γιατί η αλλαγή στη γενική μετά από μια γενιά;
Λάθος του ληξιαρχείου - που έμεινε.
Nicklag thanks for the message.
Optimus - έχω δει πολλούς φίλους μου να επαναλαμβάνουν τα λάθη για τα οποία κατηγορούσαν κάποτε τους γονείς τους...
Νεος στο Blog σου κ. Δημου. Προσωπικο θεμα ειναι οντως. Ενα δυνατο συναισθημα, παραπονο ισως, η μη ελλειψη αληθινης επικοινωνιας με τον Πατερα. Το ξερω αυτο το feeling. Αυτο σε ακολουθει μια ζωη, και ναι πολλες φορες επαναλαμβανουμε τα "λαθη" Του.
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home