Νόμος, είναι το δίκιο του - ... ;

Άλλα είχα σκοπό να γράψω στο ημερολόγιό μου, αλλά με παρασύρει η επικαιρότητα γιατί θέτει ένα δύσκολο και δυσεπίλυτο πρόβλημα.

Μία τάξη ανθρώπων, μία ομάδα εργαζόμενων που διεκδικεί ορισμένα πράγματα, έχει δικαίωμα να παραλύει την ζωή μιας χώρας;

Το ζήσαμε με τους αγρότες που έκοψαν την Ελλάδα στα δύο, με τους μεταφορείς και τώρα με τους ναυτεργάτες.

Για το ΚΚΕ, που άλλωστε στηρίζει την σημερινή κινητοποίηση, η λύση, είναι απλή και εκφράζεται στο σλόγκαν: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!».

Ωστόσο αυτό το δίκιο μπορεί να αντιβαίνει στα δικαιώματα πολύ μεγαλύτερων ομάδων του πληθυσμού οι οποίες θα μπορούσαν να απαντήσουν λέγοντας: «νόμος είναι το δίκιο της πλειοψηφίας».

Ως ποιο σημείο φτάνει το «δίκιο του εργάτη»; Μπορεί να κρατάει σε ομηρία μία ολόκληρη κοινωνία; Μπορεί να εκβιάζει – επειδή είναι σε θέση να το κάνει; (Οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, δεν διαθέτουν δύναμη πίεσης.... κι ας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη).

Και πού σταματάει το όριο των αιτημάτων – αν είναι παράλογα, υπερβολικά και καταχρηστικά – τι γίνεται; Ποιος κρίνει;

Θέτω ερωτήματα γιατί δεν έχω απάντηση. Συμπάσχω και με τον ναυτεργάτη αλλά και με τον παραγωγό κηπευτικών της Κρήτης και με τον νησιώτη που έμεινε χωρίς καύσιμα... Όμως με το να συμπάσχω με όλους δεν λύνω κανένα πρόβλημα – μάλλον το επιδεινώνω.

Με ενοχλεί και με προσβάλλει το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης – αλλά δεν ξέρω αν θα έλεγα το ίδιο αν ήμουν κάτοικος αποκλεισμένου νησιού...

Κι είμαι σαν τον Νασρ-ελ-ντιν Χότζα που βρέθηκε, κατής, ανάμεσα σε δύο αντίδικους. Άκουσε τον πρώτο και του είπε: «Δίκιο έχεις». Άκουσε και τον δεύτερο και του είπε το ίδιο. Κι όταν κάποιος τρίτος παρατήρησε πως αυτό ήταν παράλογο, ο Χότζας του απάντησε: «Κι εσύ δίκιο έχεις»...


Η φωτογραφία από ένα παζάρι στα Τρίκαλα πριν πολλά χρόνια.