Χωρισμοί και αποχωρισμοί
Κάθε ζωή χτίζεται με συναντήσεις και χωρισμούς. Όταν είσαι νέος οι ανακαλύψεις είναι περισσότερες. Όσο περνάν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ αποχαιρετάς.
Κάθε αποχωρισμός είναι και ένα μικρός θάνατος. Στους «Δρόμους» γράφω:
Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει κανείς;
Μετράω και δεν θυμάμαι τους «μικρούς θανάτους» μου. Κάθε φορά που φεύγω ταξίδι.. (Partir c’ est mourir un peu έλεγε η μητέρα. Δίκιο που είχε! Η αναχώρηση είναι λίγο θάνατος). Πριν μία εγχείρηση.
Κάθε φορά η ίδια τελετουργία, του αποχαιρετισμού των πάντων. Και όταν επιστρέφω, η έκπληξη που τα ξαναβρίσκω όλα.
Μέχρι που μία φορά δεν θα επιστρέψω. Αλλά δεν θα το ξέρω.
Οι χωρισμοί μέτρησαν πολύ στην ζωή μου. H αγαπημένη μου ποιήτρια Emily Dickinson έγραψε:
Parting is all we know of Heaven
And all we need of Hell
(O χωρισμός είναι ό,τι γνωρίζουμε από τον Παράδεισο και ότι μας χρειάζεται από Κόλαση).
Έχω κι εγώ ένα κείμενο για τον χωρισμό (ίσως το καλύτερο που έχω γράψει): Το Ποτέ και το Πουθενά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή αύριο θα κάνω μία επέμβαση στο μάτι μου (2ος καταρράκτης) και βρίσκομαι σε φάση χωρισμού.
Αν όλα πάνε καλά, θα επανέλθω σύντομα. Αλλά μέχρι τότε μπορούμε εδώ να μιλάμε για χωρισμούς και αποχωρισμούς...
109 Comments:
Καλή επιστροφή!
Καλη επιστροφή και γρήγορη ανάρρωση, κύριε Δήμου!Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά :-)
Υγιαίνετε και ό,τι προαιρείσθε.
Καλη και γρηγορη αναρρωση
Περαστικά και καλή ανάρρωση! Όλα θα πάνε μια χαρά και όταν επιστρέψετε θα είστε ακόμα καλύτερα από τώρα. Θα σας περιμένουμε με αγάπη.
Καλή εγχείρηση! Όπως και να 'χει, μια εγχείρηση καταρράχτη δεν είναι και τίποτε τρομερό...
Όσο για τον πόνο του χωρισμού και του αποχωρισμού, νομίζω ότι παίρνει την ανώτατή του μορφή στη σύνθλιψη που βιώνει ο ξενιτεμένος.
Μερικοί αποχωρισμοί περνανε ανώδυνα...άλλοι παλι ευχόσουν να μην είχαν συμβεί ποτέ κάθε αποχωρισμός από την άλλη,πραγματοποιείται για να συμβει μια καινούρια αντάμωση,φέρνοντας καινούρια τροφή για την ψυχή,ελπίδες..περισσότερη ομορφία & αρμονία,καινούριες ιδέες που αλατοπιπερίζουν την ψυχή & το σώμα.
Καλή Αντάμωση Κε Δήμου ! :)
Πολύ όμορφη η φωτογραφία,αρκούντως μελαγχολική και το τοπίο της ομίχλης ταιριαστό με την θολή θέαση των πραγμάτων μέσα από ένα μάτι που υποφέρει από καταρράκτη.
Χωρισμοί- αποχωρισμοί:ολόκληρη η ζωή μας είναι μια μαθητεία τέτοιων καταστάσεων.Και αποδεικνυόμαστε συνήθως ανέτοιμοι...
Εύχομαι με την σειρά μου στον Ν.Δ καλή επιστροφή!
Θα σας περιμένουμε.
Μεγάλε σε παρακολουθώ συνεχώς και ενώ έχω τόσα να σχολιάσω, ποτέ δεν έγραψα τίποτα. Είναι απίθανο, ίσως και ανάποδο, που σήμερα που μας χαιρετάς, εγώ θέλω να γράψω. Είμαι ανάποδος σου λέω. Όπως ανάποδο, βέβαια είναι, για ένα άνθρωπο που βλέπει τόσο βαθιά και τόσο ανοικτά και τόσο καθαρά, να εγχειρείται στα μάτια. Δηλαδή, τότε με τόσους στραβούς στην κοινωνία μας, τι πρέπει να κάνομε;
Αλλά να σημειώσω ακόμα ένα ανάποδο: Τον σημερινό τίτλο του blog. Μεγάλε, είσαι από αυτούς που έχουν βρει τον τρόπο να μην μπορεί να τους αποχωριστεί κανείς ποτέ...
Ποιο ποτέ και ποιο πουθενά; Είμαστε όλοι συνεχώς κοντά σου!Καλή δύναμη και καλή αντάμωση!
δεν υπάρχει διαδικασία να μην μπορούμε να μετάσχουμε και να καταλάβουμε και να φέρουμε σε πέρας ό,τι είναι να έρθει ή να φύγει και να καταλήξει. τώρα πάντα και ποτέ παντού και πουθενά. είμαστε με τους μέσα και με τους έξω και είμαστε μέσα και είμαστε έξω. αχ, και μέσα και έξω και πιο μέσα και πιο έξω και όλα τα γουρούνια ίδια μούρη. τι να είναι όμως η ελλειπτική γεωμετρία και τα αξιώματά της. σαν τσάι;
Καλημέρα, πράγματι το 95% περίπου της πληροφορίας στον άνθρωπο λαμβάνεται μέσω της όρασης. Τις θερμότερες ευχές μας για άμεση αποκατάσταση λοιπόν και γρήγορα πάλι κοντά μας.
©μεγάλο νίκο
Γρήγορη ανάρρωση νίκο :) σιδερένιος :) εδώ θα’μαστε να σε περιμένουμε ανυπόμονα όπως πάντα :)
Το πιο σημαντικό μάθημα που έχω πάρει μέχρι τώρα, είναι πως ο μόνος τρόπος για να ζει πραγματικά κάποιος είναι με το να αποδέχεται τους μικρούς θανάτους. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να γεννιέται ξανά η ζωή μέσα μας.
©μικρό νίκο (από μικρή μαιρούλα)
Εγώ δεν πολυκατάλαβα γιατί θα βάλεις το μάτι σου μέσα σε καταρράκτη, αλλά η μεγάλη μαίρη λέει πως είναι για καλό που θα το κάνεις και πρέπει να λείψεις για λίγο. Φαντάζομαι πως είναι κάτι σαν το τρενάκι στο Eurodisney, γι’αυτό μη φοβηθείς τους πειρατές γιατί είναι ψεύτικοι, και εγώ όταν ήμουνα στο τρενάκι δεν τους φοβήθηκα και πέρασα σουπερ και πετούσα, ενώ ο γιωργάκης που τους φοβήθηκε και έκλαιγε, δεν ήθελε να μπει σε άλλο τρενάκι και δεν πέρασε καλά κι όταν βγήκε ζαλιζόταν. Γι’αυτό καλό τρενάκι και θα σε περιμένω γρήγορα πίσω να παίξουμε :)
Τις καλύτερες ευχές μου για ταχεία ανάρρωση, να σας χαρούμε γρήγορα πίσω κοντά μας
Από καρδιάς ευχές για επιτυχία και γρήγορη ανάρρωση.
Από την άλλη θα υποστούμε κι εμείς το...σύνδρομο της στέρησης Ν.Δ. Θα δείξει και το μέγεθος της δύναμης αυτής εδώ της επικοινωνίας μαζί σας. Θα...συμπάσχουμε δηλαδή!!!!
Σύντομη λοιπόν επιστροφή και οι ευχές μας στο πλευρό σας.
Εύχομαι από καρδιάς η εγχείρηση του καταρράκτη να πάει καλά . Σας παρακολουθώ... στενά αν και δεν σας γράφω. Είμαι βέβαιος ότι η περιπέτεια αυτή θα επιφέρει καταρρακτώδη…έμπνευση στο δημιουργικό σας πνεύμα!
Αγαπητέ κύριε Δήμου. Ανθρώπινα ανησυχείτε για την αυριανή σας επέμβαση, αλλά μην φοβάστε για το αποτέλεσμα. Ο καταρράκτης έχει μεγάλα περιθώρια επιτυχούς αποκατάστασης της όρασής σας! Θα βλέπετε καλύτερα από πρώτα! Όσο για τον χωρισμό που μιλάτε... Να προσέχετε τον εαυτό σας τις δύσκολες ώρες! Vaya con Dios, Μαριαλένα
Νιώθω κάθε χωρισμό σαν μια αναπηρία - ένα κομμάτι του εαυτού μου αποκόβεται και απομακρύνεται από μένα. Άλλοτε πρόκειται για ένα υγιές κομμάτι που χάνω άλλοτε για ένα νοσηρό που ξεφορτώνομαι. Η αίσθηση της αναπηρίας είναι όμως, έτσι κι αλλιώς, ίδια.
Προσπαθώ, ωστόσο, να αντιμετωπίζω κάθε αποχωρισμό με ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που είχα να πάρω κάτι και να δώσω κάτι από μένα - κι ως γνωστόν, ό,τι προσφέρεις επιστρέφει σε σένα πολλαπλασιασμένο (είναι μια μαγική και ανεξήγητη διαδικασία).
(αύριο εγχειρίζεται και ο πατέρας μου) Κανένας πανικός, καλή επιστροφή!
Καλή επιτυχία, καλή ανάρρωση και καλή επιστροφή!
είναι περίεργο πάντως που αυτοί οι οποίοι ασχολούνται με την ιατρική σε προσωπικές ώρες καταφεύγουν στα απρόσωπα νούμερα και στατιστικές.
Ναι, ο καταράκτης είναι απλή επέμβαση, (όπως φαντάζομαι το ξέρετε ήδη) αλλά το μικρό αγκάθι στο βάθος του μυαλού παραμένει...
Ολόκαρδα καλή ανάρωση!
Φίλοι ευχαριστώ για τις ευχές - ξέρω πως δεν είναι δύσκολη επέμβαση (έχω ήδη κάνει μία) αλλά όπως σωστά είπε ο Αλβιώνος Μήτσος το αγκάθι είναι εκεί.
Όμως αντι για ευχές θα προτιμούσα να συζητήσουμε τους χωρισμούς. Έχουμε ακόμα καιρό ως τον δικό μας...
Η δυναμη της θελησης ειναι ζωηφορος. Θα συμφωνουσε & ο Ζολωτας με το 100αρι του.
Όταν έχεις αφήσει ένα κομμάτι σου πίσω, και ξέρεις πως κάποιος θα σε περιμένει, η επιστροφή είναι πιο γλυκιά. Περαστικά. Θα σας περιμένουμε.
Τις καλύτερες ευχές μου για ταχεία ανάρρωση. Σας περιμένουμε!!!!
Περαστικά κ.Δήμου.
Κοινοτοπία θα μου πείτε , αλλά θα πω ότι εκείνο που εξέλειψε εντελώς απ' τη ζωή των μοντέρνων κοινωνιών είναι η συγκατάθεση του ατόμου στη συναισθηματική ψαύση του σημείου όπου προκλήθηκε το τραύμα.
Ο άνθρωπος υποχρεώνεται να ξεχνάει, να προσπερνάει, να προσποιείται.
Είναι ο μοντέρνος τρόπος.
Ο θάνατος, ο χωρισμός, το τραυματικό συμβάν, ό,τι κι αν είναι αυτό, διώχνεται από παντού, εξοστρακίζεται, παραδίδεται στον πυθμένα για να στοιχειώσει, ενώ το εγώ κινείται όλο και πιο γρήγορα, επιπλέοντας στις διαθλάσεις του.
Και ιδού γιατί η ζωή -π.χ. η λεγόμενη ζωή- έχει προσλάβει αυτό τον γκροτέσκ και μακάβριο χαρακτήρα.
ΥΓ. «Για να χάσεις το εγώ σου πρέπει να έχεις εγώ».
Δηλαδή να έχεις ένα υγιές εγώ: αυτό είναι που αξίζει να χαριστεί στον άλλον.
Πιθανόν το πιο σωστό πράγμα που άκουσα ποτέ.
One Art
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled
with the intent to be lost
that their loss is no disaster.
Lose something every day.
Accept the fluster of lost door keys,
the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther,
losing faster: places, and names,
and where it was you meant to travel.
None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch.
And look! my last, or next-to-last,
of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones.
And, vaster, some realms I owned,
two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
Even losing you (the joking voice,
a gesture I love) I shan't have lied.
It's evident the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
Tης Elizabeth Bishop.
Αυτό το ποίημα ελευθερώνει την ψυχή μου...
Τις πιο γλυκές ευχές μου...
Ε, κι αν όλα πάνε Θεόστραβα -χτύπα ξύλο, κούφια η ώρα, φτού! να φάω τη γλώσσα μου- τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πάλι ο γνωστός Νίκος Δήμου θα είσαι:
ένας Πειρατής στα FM...
(Merde!)
Όσον αφορά το σημερινό θέμα, κάνω χρήση του δικαιώματός που έχω να απέχω.
"Πάσο", λοιπόν!
Ενδιαφέρον.Αναφέρθηκε το 'The Art of Losing', που διάβαζαμε με μια φίλη χθές.Αδελφή-ψύχη..
Σαν απάντηση στο παραπάνω ποιήμα δίνω το 'With A Ten-foot Pole':
The sky is whitε and nerveless and involves/standing off at a ludicrous distance,thinking/but thoughts-well,not bad really,rather say/homeless,images of a time and place/long since scattered to dust-but still, what power!/
my dearest wish-but one shouldn't have wishes,/wishes are horse that kick you in the heart,/then ask you if you'd like another ride./I rode one once,or let's say she rode me-/but you don't want to hear that story again./I know I don't.Maybe you'd like to hear/about a time and place that kept their distance./the sky was white and nerveless..leave it at that.
Aυτά, όσο αφορά στον πόνο που μου προκαλεί ο χωρισμός.
Καλή επιτυχία και περαστικά!
<< Κανεις δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο αν δεν περάσει πρώτα απο το ποτέ και το πουθενά.... >>
Τι μαγική φράση...
Συμφωνω πολύ με τον cha.giannakopoulo....
Kάθε χωρισμός είναι σαν ακρωτηριασμός αλλά πολλές φορές και ευκαιρία να προχωρήσεις μπροστά.Δυστυχως ή ευτυχώς η ΖΩΗ προυποθέτει τις αλλαγές και τους χωρισμούς( πρώτος χωρισμός απο τη μήτρα της μητέρας )...
Ο άνθρωπος δεν είναι δέντρο να ριζώνει,είναι σαν ένα καράβι που θέλει συνεχώς να ταξιδεύει.Νιώθει ευγνωμοσύνη για τα λιμάνια που τον φιλοξένησαν,τα αγαπάει.Πάντα τα σκέφτεται με γλυκιά νοσταλγία.....Ναι ο χωρισμός είναι ξεριζωμός μα είναι απαραίτητο στοιχείο της ζωής
Η αρνηση της ανάγκης του χωρισμού το μόνο που θα έχει ως αποτέλεσμα είναι ο χωρισμός απο τον εαυτό μας
Ευχομαι το καλύτερο Ν.Δήμου!
Οι ευχές μου σας συνοδεύουν.
όλλα κα΄τ' ευχήν.
Περαστικά!
Δύο σχόλια και μία ευχή από μένα για σήμερα:
Σχόλιο 1: Ο αποχωρισμός είναι αυτός που αυξάνει την ηδονή της ανακάλυψης. Παρόμοιος δυισμός έχει ξανασυζητηθεί σε αυτό το blog (αν και δεν θυμάμαι κάτω από ποιό θέμα).
Σχόλιο 2: Για σταθείτε ρε παιδιά!!! Ο αποχωρισμός μπορεί να είναι και ευχάριστος σε αρκετές περιπτώσεις (άρα απαλλαγή και "ξεφόρτωμα"). Όλοι ξέρετε τι εννοώ αν και πολλοί θα αποφεύγαμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Η ευχή: (παραβιάζοντας ΝΔ τη δική σας προτροπή) Να γυρίσετε γρήγορα γερός και (όπως θα έλεγε ο λαός)... αετομάτης.
και ο χωρισμός διαστροφή είναι.
hra: χωρίζουμε να αποκτήσει νόημα η φράση "κεντρικό δελτίο";
Με το καλό να γυρίσετε κ.Δήμου
Το πιό δύσκολο είναι να ξέρεις πότε πρέπει να χωρίσεις,πότε να πείς αντίο....
Καλή επιτυχία και γρήγορη, ανώδυνη ανάρρωση, μέσα από την καρδιά μου.
Θα νιώσω την έλλειψη τις λίγες αυτές ημέρες – έχω (δηλαδή έχουμε) κακομάθει!
Χωρισμός; Πονάνε οι στιγμές τις άθαφτες... Ναι, υπάρχουν τέτοιες...
πριν να γίνεις, π.χ., γιάννης δημαράς...ποια άλλα δημόσια πρόσωπα είναι που είναι προσώπατα...πριν...λοιπόν..έχει διαχωριστεί η ύλη από το πνεύμα...αυτομάτως...άρα όλη χαμέρπεια του αέρος γίνεται συμπαγής και νιώθεται...και λες: χώρισα με την έτσι...που...υπάρχαμε ως...ενωμένα..δύο τίποτα γιατί έσταζε το μανουάλι της καρχηδόνας και εγχειρίσθηκε ο παπανδρέου...ανδρέας...στον ινδικό προθάλαμο της σκόνης με προσκείμενες γουρουνοκεφαλές εις...ισ..τα τεύτλα. και απλοποιείται η ελλειπτική γεωμετρία με τα αξιώματα υπό την οποία...αντλεί..προϋποθέσεις συνεχούς ισορροπίας το ξερό και μόνο βατραχάκι του εκβιασμού. δήθεν.
euxomai ola na pane kala.
An thes na gelaseis ligo perna apo to blog mas gia na matheis tis peripeteies mas stin makrini india.
Exeis taksdepsei pros asia pote?
Perastika
''Φίλοι
που φεύγουν
που χάνονται μια μέρα
φωνές
τη νύχτα
μακρινές φωνές
μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
ερείπια
σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.
Εφιάλτες,
στα σιδερένια κρεβάτια
όταν το φως λιγοστεύει
τα ξημερώματα.''
Μανόλης Αναγνωστάκης
''Come back early or
never come.''
Louis Mc Neice
Παραθέτω ένα παλιό κείμενο από το blog A Diary of Kyramas. (το οποίο δυστυχώς απ'ότι φαίνεται είναι down, μάλλον μετακόμισε.)
Emptiness
I sit here in front of my PC and I stare at the empty screen.
It seems that my mind is so empty.
I am so damn empty.
And the worse thing is that I dont know why.
Or maybe I do.
Even if I have convinced myself that the unfortunate outcome of my last relationship didn't have any major impact in my inner me I see now that I experience some post effects of it.
Nothing serious or dramatic...Just this emptiness...
Was I experiencing it during the last awful months and I wasn't aware of it ?
Maybe yes. Maybe no.
But now its more clear.
Even if I get out and have fun with friends, I feel a coldness in my heart.
Like a piece of ice.
I dont know if it will go away.
Ακριβώς το συναίσθημα που είχα και εγώ μετά το τέλος μιας σχέσης (χρόνια πριν). Αρχικά ένιωθα να πεθαίνω μέσα μου. Έπλεα σε ωκεανούς θλίψης και ύστερα ένα αβάσταχτο κενό...
Ακούγεται κοινότοπο αλλά ο ζωντανός χωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα,η απομάκρυνση του ενός από τον άλλον για οποιοδήποτε λόγο,είναι κάτι βίαιο που μας ραγίζει την καρδιά και μας ξεσκίζει.Δεν ξέρω κι αν συνερχόμαστε ποτέ.Είναι σαν θάνατος.Ποτέ πια δεν θα είμαστε ίδιοι ή όπως πρώτα ''αθώοι''.
Είναι τέτοια η αμηχανία, το δέος, ή ακόμη και ο τρόμος μπροστά στο απόλυτο άγνωστο του θανάτου, που κάθε παρέκκλιση από την καθημερινή ρουτίνα - την ανακουφιστική, σε αρκετές περιπτώσεις, ρουτίνα - σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτόν τον αρχέγονο φόβο. Ακόμη και αυτοί που αρνούνται να δεχθούν την ύπαρξη οποιαδήποτε μεταφυσικής διάστασης σε αυτό τον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, νομίζω πως μπροστά στο θάνατο στην καλύτερη περίπτωση ... αποσυντονίζονται.
Ο αποχωρισμός ενέχει την ιδέα, έστω την υποψία της οριστικής απώλειας.
Εντελώς βιωματικό και προσωπικό: Οταν είμαι ερωτευμένη, κάθε φορά που χωρίζω με τον άλλο άνθρωπο απλώς για να πάει ο καθένας στο σπίτι του ή στη δουλειά του, ή ένα σύντομο ταξίδι, με κατακλύζει αυτό το βασανιστικό συναίσθημα της απώλειας. Χαιρετώ τον άλλον σαν να τον αποχαιρετώ... Με ένταση που πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από τον άλλο άνθρωπο, και δικαίως. Οταν προσπάθησα να το εξηγήσω, μήπως και καταφέρω να αντιμετωπίζω αυτό το συναίσθημα πιο ... λογικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η αίσθηση υπάρχει λόγω του ότι από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ζωής μας, πριν καν περπατήσουμε, αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα της απώλειας.
Ο πρώτος αποχαιρετισμός είναι αυτός που συντελείται όταν αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια της μήτρας.
Κι αυτό σαν ένας μικρός θάνατος είναι, κι ας το εκλογικεύουμε μετά, ως την απαρχή της ζωής.
Νίκο Δήμου, περαστικά σου εύχομαι.
Και τις δικές μου ευχές για περαστικά!
Πριν από ένα μήνα έκανα το πρώτο χειρουργείο της ζωης μου. Ήμουν από τους τυχερούς. 28 χρόνια δεν είχε χρειαστεί να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω λύση στο προβλημά μου που δεν ήταν άλλο απο την παχυσαρκία χειρουργικά.
Αν και απο την πρώτη στιγμή με είχαν βεβαιώσει οτι η επέμβαση θα γινόταν λαπαροσκοπικά και πως πλέον ήταν υπόθεση ρουτίνας, ένοιωσα την ανάγκη να δώσω οδηγίες σε έναν αδελφικό μου φιλό αν κάτι δεν πήγαινε καλά τι θα ήθελα να κάνει.
Φεύγοντας για το νοσοκομείο νόμιζα πως έβλεπα ανθρώπους και αντικείμενα για τελευταία φορά.
Έγραψα δεν ντρέπομαι να το πω ένα μύνημα στον υπολογιστή μου με μερικές τελευταίες? κουβέντες μου.
Τελικά όλα πήγαν μια χαρά το προβλημά μου φαίνεται να βρίσκει τη λύση του και μου έμειναν μόνο οι αναμνήσεις.
Στο επόμενο χειρουργείο που θα χρειαστώ στη ζωη μου είμαι σίγουρος πως τα ίδια πράγματα θα νοιώσω!
Νίκο καλή επιτυχία!
Φιλικά!
Την Κυριακή τον θάψαν, στες δέκα το πρωί.
Την Κυριακή τον θάψαν: πάει εβδομάς σχεδόν.
Στην πτωχική του κάσα του έβαλε λουλούδια,
ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ
στην εμορφιά του και στα είκοσι δυο του χρόνια.
Όταν το βράδυ επήγεν - έτυχε μια δουλειά,
μια ανάγκη του ψωμιού του - στο καφενείον όπου
επήγαιναν μαζύ: μαχαίρι στην καρδιά του
το μαύρο καφενείο όπου επήγαιναν μαζύ.
(Απόσπασμα από το ποίημα του Κ. Καβάφη
"Ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ")
Κι ένα ακόμη σχόλιο:
Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει την εμπειρία του οριστικού και αμετάκλητου αποχαιρετισμού (ο θάνατος του πατέρα, της μητέρας, ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου, της γάτας ή του σκύλου σου ή ό,τι άλλο μπορεί κανείς να θεωρεί αγαπημένο), παρατηρώ πως στη συνέχεια οχυρώνονται μ' έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο απέναντι στην ιδέα του αποχαιρετισμού (συνήθως, κρατώντας στο εξής μιαν απόσταση από στενές σχέσεις, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με περισσότερο χιούμορ, κρατώντας ανθρώπους και πράγματα κοντά τους, όχι όμως τόσο κοντά τους, ώστε να μην διακινδυνεύσουν έναν ακόμη αποχαιρετισμό.
Πάντα λυπόμαστε για αυτό που υπήρξε η χαρά μας.
Το αντίδοτο στην λύπη του χωρισμού είναι να είμαστε ανοιχτοί σε νέες χαρές.
Άλλο ο θάνατος και άλλο ο χωρισμός. Τον πρώτο, δεν θέλω καν να τον σκέφτομαι. Είναι αμετάκλητος. Μη αναστρέψιμος. Απόλυτος. Ο απλός χωρισμός, τυραννάει διαφορετικά και ίσως, περισσότερο. Δεν ξέρεις αν είναι αμετάκλητος, μη αναστρέψιμος, πάντα υπάρχει ένα «και αν;»
Ο θάνατος δεν έχει «αν». ΕΙΝΑΙ
ή καλύτερα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
…πλέον.
blade runner:
Συμφωνώ απολύτως με αυτήν σας την παρατήρηση,το έχω δει και εγώ αυτό - αλλά δεν μπορώ να μην δω την αδικία που συντελείται και την σκληρότητα(συναισθηματική απομάκρυνση) με την οποία έτσι αντιμετωπίζονται τα άλλα πρόσωπα.
Ακόμα και ο ίδιος αυτός ο άνθρωπος χάνει πολύτιμες στιγμές που θα μπορούσε να τις μοιραστεί και σίγουρα καταντά συναισθηματικά ανάπηρος στο τέλος...Κατά τη γνώμη μου η άμυνα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος - για κάποιους όμως φαίνεται έτσι να έχουν τα πράγματα.
"Partir, c'est crever un pneu", κατά τον ανατρεπτικό Coluche.
Περαστικά!
yannis h:
Πάνω σε αυτό που είπατε,θα σας θυμίσω το γνωστό:''ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει''...
Το Ποτέ και το Πουθενά είναι από τα αγαπημένα μου κείμενα. Κάθε φορά που το διαβάζω, κλαίω.
Όσο για τους αποχαιρετισμούς... συνιστώ Καβάφη ("Απολείπειν ο θεός Αντώνιον"), 3 φορές την ημέρα, μετά το φαγητό ;)
Ο χωρισμός που επιβάλλεται από άλλον ή από ανώτερη…δύναμη, είναι ο πιο δύσκολος. Και υπάρχει και η περίπτωση ποτέ να μην τον δεχτούμε. Κρατάμε μέσα μας ζωντανή την ανάμνηση, χαμογελούμε με όσα δώσαμε ή πήραμε, οι εικόνες μας ακολουθούν στις μοναχικές στιγμές.
Για άλλους είναι λυτρωμός, καινούργια αρχή, όνειρα που αρχίζουν πάλι από το μηδέν και η προοπτική με την ελπίδα αποκτούν φτερά και μας σηκώνουν ψηλά.
Εμπειρία ο χωρισμός, βούτηγμα στα βαθιά.
Περί χωρισμού: Οι πρώτοι δέκα είναι οι δύσκολοι, μετά συνηθίζεις.
Περί αποχωρισμού: Σε έμβια μόνο σιαμαία απο-χωρίζονται. Σε αντικείμενα, καίγομαι όταν πουλάω το προηγούμενο αμάξι μου.
Περί θανάτου: Ενας είναι ο αξεπέραστος, ο δικός σου.
Περί Ν.Δ: Γερός και δυνατός, μη μασάς...
Συμφωνώ με το κείμενο.
Θα προσθέσω και κάτι δικό μου...
Προσωπικά υποστηρίζω ότι εμείς οι άνθρωποι γνωρίζοντας το κακό, την ίδια στιγμή "μαθαίνουμε" και ένα μέρος του χειρότερου...
Άρα...γνωρίζοντας-βιώνοντας διάφορους χωρισμούς και αποχωρισμούς της ζωής, παράλληλα "μαθαίνουμε" ασυνείδητα κι ένα μέρος του μεγάλου Αποχωρισμού (όταν δηλαδή έρχεται ο θάνατος).
Έπειτα, ας μην ξεχνάμε και αυτό που πολλοί λένε...κάθε τι ωραίο πρέπει να έχει ένα τέλος.
Αλλιώς χάνει την ομορφία του και η ομορφιά του χάνει το νόημά της.
Ξέρω ότι αυτός είναι ένας αδιανόητος τρόπος σκέψης όταν εμείς αναφερόμαστε στη ζωή και στα σχετικά της ζωής, αλλά δεν παύει να ισχύει...
Μικροί, μεγάλοι χωρισμοί, αποχωρισμοί, όλα είναι μέσα στη ζωή και η ζωή είναι όλα αυτά...
Αυτά τα ολίγα,
καλό μεσημέρι. :)
Καταρρακτης στο ματι / κακα μαντατα στο κρεβατι (...? ).
Επωδυνος ο αποχωρισμος, ο χωρισμος, η αποσταση. Επωδυνο το αισθημα απωλειας αντικειμενων και κυριως προσωπων. Φοβος, αγχος, μοναξια. Διαδοχες εντονων συναισθηματων.
Γι'αυτο αλλωστε τα αντιθετα τους ειναι τοσο ευχαριστα. Σμιξιμο, παρεα, ιδιοκτησια (πραγματων), ανταμωση. Χαρα, γελιο, σιγουρια, ασφαλεια. Διαδοχες εντονων συναισθηματων.
Αλλοιμονο σε αυτους που δεν αισθανονται.
(εχω καιρο να ερωτευτω...)
@harry
Λες να μην μπορεί να...βγάλει τα μάτια του μετά;;;
Μπαααα ούτε για αστείο!!!
@ Διονύσης Σαββόπουλος
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή.
Ολο πάλι από την αρχή.
Κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος...
Όμως, είναι και μια Αρχή, για ένα νέο Ταξίδι
και το Ταξίδι, είναι η Ζωή.
Και κάθε Επιστροφή, είναι και μια μικρή, έστω προσωρινή, Ανάσταση...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά.
@georgia.m
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, είναι άδικο, κατανοητό αλλά άδικο.
Και μάταιο. Γιατί έτσι είναι σαν να κλείνεις μια κερκόπορτα πίσω σου. Μπροστά σε μια μόνιμη φαινομενική αταραξία και ασφάλεια, προτιμώ δεκάδες αποχωρισμών, μόνο και μόνο γι' αυτό που παρεμβάλλεται. Οσο μεγάλη και να είναι η κούραση της ψυχής, όσο κι αν η ευτυχία είναι ένα μάτσο στιγμές, είναι στη φύση του ανθρώπου ο αποχωρισμός, γιατί τέτοια είναι και η ίδια η Φύση: Η ζωή μας κύκλους κάνει κι η ευτυχία και η δυστυχία, η αντάμωση κι ο αποχαιρετισμός, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
ΥΓ το κείμενο "Το Ποτέ και το Πουθενά" είναι καθαρή ποίηση. Ό,τι πιο δυνατό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Mα αυτό δεν κάνεις κάθε μέρα; Αποχωρίζεσαι τον χτεσινό σου εαυτό, κάθεσαι στο χείλος τού γκρεμού και τότε σκέφτεσαι ότι μπορεί και να πετάξεις. Αν και ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.
Άμα όμως βλέπεις τον γκρεμό από χαμηλά, από την ασφάλεια του εδάφους, τότε είσαι πάντα σίγουρος ότι δεν θα μπορέσεις να πετάξεις.
Στους χωρισμούς είμαστε μόνοι. Στους αποχωρισμούς, «ήμασταν» τουλάχιστον μαζί!
για να είμαι ωστόσο απολύτως ειλικρινής με όλους εδώ, προτιμώ να ανταμώνω, παρά να αποχαιρετώ.
Δεν υπάρχει χωρισμός.
Δεν υπάρχει καν θάνατος.
Δεν υπάρχει ποτέ, ούτε πουθενά.
Υπάρχει ο φόβος: του χωρισμού, του θανάτου, του ποτέ, του πουθενά, της ανυπαρξίας.
Υπάρχει η αέναη εναλλαγή των μορφών - Τίποτα δεν χάνεται.
Και υπάρχει η Αγάπη (ή η έλλειψή της). Εις το διηνεκές.
Τάδε έφη των τριαντατριών μου Φλεβάρηδων η δεύτερη αθωότητα. Συγχωρέστε την. Τόσα ξέρει, τόσα λέει.
[Ν.Δ. καλή τύχη στην αυριανή σου επέμβαση!]
euxomai grigori anarwsi kai perastika! enas dikos mou anthrwpos xeirourgitai autes tis meres opote kserw i estw katalavainw to sunaisthima auto tis agwnias . siderenios
Πιστεύω ότι ο θάνατος έχει πολλά κοινά με τον χωρισμό, γιατί δεν χάνει απλά κανείς ένα πρόσωπο, αλλά όλες τις καταστάσεις που έχουν συνδεθεί με αυτό.
Για μας, πολλά πρόσωπα που έχουν απλά απομακρυνθεί από το στενό μας περιβάλλον είναι "πεθαμένα".
Και αν τα ξανασυναντήσουμε μετά από πολλά χρόνια, μέσα σε άλλες καταστάσεις, δεν θα είναι πια τα ίδια.
Όσο για αυτό που ανέφερε η georgia.m, δηλ. "ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει", συμφωνώ απόλυτα.
Σκεφτείτε όμως, ο ΝΔ γυρνά από την εγχείρηση καταρράκτη ένας εντελώς άλλος άνθρωπος, με άλλες αντιλήψεις, με άλλα γούστα. Εμείς θα συνεχίσουμε να μπλογκάρουμε εδώ σα να μη συνέβη τίποτα...
Το πρώτο είναι ο φόβος.
Φοβάμαι, άρα υπάρχω.
Φοβάμαι κι όταν δεν υπάρχει λόγος. (Πόσο μάλλον τώρα...)
Και είναι σωστό ότι δεν συνηθίζεις σε τίποτα.
Έχω κάνει επτά εγχειρίσεις. (Η αυριανή είναι η όγδοη).
Η πρόγευση είναι ίδια - μέχρι να μπεις μέσα στην διαδικασία και να αφεθείς, ανθρώπινο έρμα, στις εξετάσεις και τις επεμβάσεις.
Όταν αφεθείς, παύεις να φοβάσαι. Θες μόνο να τελειώσεις.
Όταν τελειώσεις (κι εφόσον όλα πάνε καλά) έχεις μερικές ημέρες ελεύθερες φόβου.
Σαν, επειδή βγήκες από μία δοκιμασία, να αποκλείεται η επόμενη.
Ύστερα ξαναμπαίνεις στον τακτικό κύκλο.
Φοβάμαι, άρα υπάρχω.
Ναι, τελικά αυτό το... άρα υπάρχω μπορεί να κολλήσει παντού. Πεινάω άρα υπάρχω, νυστάζω άρα υπάρχω, θέλω να πάω στην τουαλέτα άρα υπάρχω. Ποιος διεστραμμένος άρχισε το παιχνίδι με αυτό το "άρα υπάρχω"; Όσο αφορά το "φοβάμαι άρα υπάρχω", το φαρμακείο του νοσοκομείου είναι πάντα ενημερωμένο.
Εύχομαι και η όγδοη χειρουργική επέμβαση να είναι επιτυχής.
Περαστικά σας.
Αυτή η αμετάκλητη έλλειψη... Αυτή η χωρίς τέλος απουσία...
Λέξεις κλειδιά ομολογώ το ποτέ και το πουθενά κύριε Δήμου, που αν τα κατανοούσαμε πραγματικά θα φροντίζαμε να ρουφήξουμε κάθε στιγμή από το πάντα... και το ...παντού(ξέρω ότι δεν αποδίδουν επιτυχώς τα αντίθετά τους αλλά για λόγους συνεννόησης ας τα δεχτούμε).
Πιο πολύ με τρομάζει πάντως ο αποχωρισμός σαν σκέψη παρά ως βίωμα. Μήπως πρέπει να το ψάξω;
Ανεκτίμητες και οδυνηρές οι πρόβες
αποχωρισμού.Αυτά τα άτιμα τα τελεσίγραφα!!! Όταν ο χρόνος μας κλείνει το μάτι και μας θέλει σαν έτοιμους από καιρό...
Κι όταν όλη η προετοιμασία για κάθε μορφής αποχωρισμό δώσει τη θέση της στο πάλι εδώ, ξανά μαζί, άραγε την αδειάζουμε εντελώς τη βαλίτσα;
Επιτρέψτε μου μέσα από το blog να αποστείλω... για μια ακόμη φορά τις ευχαριστίες μου σε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, που λίγο πριν αποχωριστούμε για πάντα μου ζήτησε συγνώμη, την οποία είχα τόσο ανάγκη. Ηταν ο πατέρας μου.
Αγαπητέ κύριε Δήμου γρήγορα περαστικά και... διαπεραστικά κοντά μας.
όλα θα πάνε καλά, σου στέλνω το πιό ζεστό μου χαμόγελο...
Διαβάζοντας τις πιο πάνω γραμμές θυμήθηκα τον Φρόιντ που σε μια σημείωση, έχει τον αφοπλιστικό διάλογο ενός μικρού παιδιού με τη θεία του, που καλείται να ξαγρυπνήσει ώστε αυτό να ονειρευτεί:
«Θεία», λέει το παιδί, «μίλα μου, φοβάμαι το σκοτάδι».
«Μα σε τι θα χρησίμευε», παρατηρεί εκείνη, «αφού δεν μπορείς να με δεις».
«Δεν πειράζει», επιμένει το αγοράκι, «όταν μιλάει κάποιος, φωτίζει».
Μετα απο μια ασθενεια ακολουθει μια περιοδοs απο τιs πιο ηρεμεs.Ειναι η γαληνη μετα την καταιγιδα.Καταρχην γιατι νιωθουμε καλυτερα απο πριν σωματικα,μετα γιατι οι γυρω μαs δεν απαιτουν πολλα απο μαs και εμειs απ τον εαυτο μαs,βλεπουμε τη ζωη για λιγο με αλλο ματι(ειδικα μετα απο επεμβαση στα ματια.Ε?)και γενικα απολαμβανουμε τισ μικροχαρεs καθωs νιωθουμε σαν να επισρεφουμε.. Μετα πισω στα ιδια και αs υποσχεθηκαμε οτι μετα απο αυτα που περασαμε σαν ασθενειs θα αλλαξουμε.Ευχομαι Περαστικα και γρηγορη αναρρωση.Για το χωρισμο σε λιγο...
Αυτό το "... άρα υπάρχω" newlens το ξεκίνησε ο Καρτέσιος (Descartes)
με το cogito (ergo) sum. Όταν όμως οι cogitationes (σκέψεις) είναι σκέτος φόβος τότε μετατρέπεται.Όπως και με την πείνα, κλπ.
Όσο πάντως μπορείς να σκεφθείς "...άρα υπάρχω" είναι καλά τα πράγματα. Ίσως να είναι καλά και όταν δεν μπορείς... αλλά κανείς δεν το ξέρει.
@ΝΔ: και βέβαια ξέρω ότι το "σκέφτομαι άρα υπάρχω" διατυπώθηκε από τον Καρτέσιο. Τόσο ανίδεος δεν είμαι -:) Εντυπωσιακό πράγμα πάντως να καταλαμβάνεις την τρύπα της αγοράς της φιλοσοφίας με τρεις λέξεις...
@the resident said:
''...βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι.''
Νομίζω πως ο newlens,λόγω ψευδώνυμου,μπορεί ακριβώς να μας μιλήσει γι αυτό!Ίσως να είναι και ο πλέον αρμόδιος...
Θα πρότεινα ένα μέτρο κατά του φόβου σε αυτές τις περιπτώσεις,αρκετά αποτελεσματικό(σε μένα τουλάχιστον):
η ιεράρχηση του φόβου.Και μετά η όσο το δυνατόν αποστασιοποίηση.
Εξηγώ:
για τι πραγμα πρόκειται να χειρουργηθώ;πόσο σοβαρό είναι;έχουν υποστεί και άλλοι(πολλοί;λίγοι;)αυτή τη διαδικασία;
τι ποσοστό επιτυχίας υπάρχει;υπάρχουν κάποιοι που χειρουργούνται αυτή τη στιγμή για θέμα ζωής ή θανάτου;Μήπως το δικό μου,μπροστά στο δικο τους,φαντάζει ελάχιστο και απλό;
Γνωρίζω,αγαπητοί,ότι αν σκεφτόμασταν τόσο λογικά και αντικειμενικά,τότε δεν θα φοβόμασταν καθόλου και ότι ο φόβος είναι ένα αρχέγονο συναίσθημα,που μας ''επιβάλλεται'' και μας καθιστά ανίκανους προς σκέψη.
Πάντως ίσως αρχίσουμε να φοβόμαστε λιγότερο,όσο περισσότερο μετακινήσουμε το ενδιαφέρον μας από τον εαυτό μας στον Άλλον...
"Υπάρχω, άρα υπάρχω;"
Σ;)))))
ΥΓ "κι όσο υπάρχω, θα υπάρχω..."
Υποψιάζομαι οτι είναι συνηθισμένο, αλλά φοβάμαι πριν και πάνω από όλα τον ίδιο μου το φόβο.
Κάποτε όμως θα τα καταφέρω και μ'αυτόν...
Τα πράγματα είναι καλά όταν δεν φοβόμαστε μήπως πάνε άσχημα.
«Τα πιο καλά ακόμα μας προσμένουν». Υπάρχει ακόμα πολύς χρόνος. Όλα θα πάνε καλά. Περιμένω καινούργιο post σύντομα.
georgia.m: τρεις φορές μου πέθανε η ίδια κοπέλα και τρεις φορές την ανάστησα με προσευχές και τάματα και με ηχηρή ακρόαση αλκίνοου ιωαννίδη σε στίχους ενίοτε του εραστή ιωάννη σπάθα. κρύβει λοιπόν αναστάσιμους και θησαυρούς και θαμμένους η σύγχρονη νεοελληνική τραγουδοποιία και τους ανακαλύπτουμε αλλά τραβάει στο χρόνο η δουλειά και βγαίνει δύσκολα το λάστιχο. τι θες να ακούσεις δειγματοληπτικώς τυχαίε εσύ που χωρίζεις. άκου το φύλακα των σκουπιδιών του καρυωτάκη μελοποιημένο από κροκίδη. κάνε κάτι πες λυματολάσπη πιες ιωδοφόρμιο.
Ενας σαλταρισμενος με χυδαιο ονομα χαλαει το μπλογκ,προτεινω λογοκρισια,υπαρχουν ορια κοσμιοτητας.
Οταν τον χασουμε τοτε μασ λειπει(ο σαλταρω).Βεβαια σημερα το παρακανε λιγο, αλλα δεν με πειραζει.
Ο χωρισμός είναι η αφορμή να ανοίξουν δύο νέοι δρόμοι από το σημείο που τελειώνει ένα αδιέξοδο.
Ας βλέπουμε αισιόδοξα τα πράγματα.
Όλα καλά :)
Εύχομαι το service να είναι επιτυχημένο και να μπορέσετε σύντομα να (μας) οδηγήσετε για πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα με τους 4Οφθαλμούς σας...
Καλή επιτυχία στην επέμβαση. Ταχεία ανάρρωση και επάνοδο.
Δεν είχα υπόψη μου το κείμενο που μας προτείνατε. Υπέροχο, σπουδαίο...
Αν δεν προλάβω να ξαναγράψω αργότερα δηλαδή κατά τις μικρές ώρες που η (προεγχειρητική αγρύπνια κόβει βόλτες, εύχομαι όσο το δυνατόν καλύτερες σκέψεις μέχρι το ξύπνημα!
Με πολλή πολλή κατανόηση
Της παρηγοριας,το 8 ειναι κινεζικος πολυ τυχερος αριθμος,αρα η 8η θα ειναι & τυχερη. Περασαν τα χρονια που μπορουσαμε 8 στη σειρα,τωρα στη σειρα για 8η εγχειρηση...
Σιδερένιος κ. Δήμου και να μην ανησυχείτε, πρόκειται για πανεύκολη και ακίνδυνη επέμβαση.
για να είμαι ειλικρινής βλέποντας το τίτλο του post μόνο για μια στιγμή νόμιζα ότι βαρεθήκατε το blogging και τα παρατήσατε!!! Έχετε σκεφτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να σας τρώει πολύτιμο χρόνο η όλη διαδικασία και να τα παρατήσετε;
Μέτρο της όρασης δεν είναι αυτός που βλέπει, αλλά αυτός που κάνει τους άλλους να δουν. (Παράφραση από Πλάτωνα).
@klamena kavourakia said: "εύχομαι όσο το δυνατόν καλύτερες σκέψεις μέχρι το ξύπνημα!"
Δύσκολο βέβαια αυτό - η ώρα δεν περνάει και το να κάνεις πως δεν τρέχει τίποτα είναι αδύνατο.
Νομίζω πως θα ανεβάσω ένα νέο post για να σας βγάλω από αυτή την ατμόσφαιρα (ίσως βγάλω κι εμένα).
Εύχομαι από καρδιάς να πάνε όλα πολύ καλά
ΣΠΟΥΔΑΙΟ το κειμενο σου ( το ποτέ και το πουθενά )
Ταχεία ανάρρωση σας εύχομαι. Να τα βρείτε όλα όπως τα αφήσατε και να τα δείτε καλύτερα :-)
"καλύτερες σκέψεις μέχρι το ξύπνημα"
Μια φοράέκανα εγχείρηση στη ζωή μου - και όταν ξύπνησα, μια νοσοκόμα πάνω από το κεφάλι μου, μου είπε "άντε, έχουμε ψάρι σήμερα". Μέσα στη ζάλη μου, της απάντησα "θέλω και λευκό κρασί παρακαλώ".
Μετά αστειεύονταν, μου έδιναν νερό και μου έλεγαν "το λευκό κρασί σου".
Μακάρι, μετά την ανάρρωση, να βρεθούμε όλοι μαζί, κάπου, και να πιούμε ένα κρασί.
stormrider sais: "Έχετε σκεφτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να σας τρώει πολύτιμο χρόνο η όλη διαδικασία και να τα παρατήσετε;"
Μα ήδη μου τρώει πολύτιμο χρόνο - αλλά από την άλλη πλευρά μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση να συζητάω με τόσους ανθρώπους. Όσο λοιπόν αντέχω (και με αντέχουν) θα συνεχίσω...
Νίκο καλή επιτυχία, ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΓΑΤΟΥΣ ΣΟΥ.
Δημιούργησα τώρα το blog γιά να σου ευχηθώ καλή επιτυχία, σε γνωρίζω όμως από τούς 4τ της δεκαετίας του 70 αν θυμάμαι καλά
Φίλοι αποσύρομαι. Αύριο ξεκινάω νύχτα. Ευχαριστώ για την συμπαράσταση. Συνεχίστε. Θα σας στείλω μήνυμα!
Υπαρξιακή αγωνία νιώθουμε όχι μόνο απέναντι στο θάνατό μας αλλά και απέναντι στο θάνατο των Πραγμάτων. Υπάρχει πάντα ένας μικρός εαυτός μέσα μας που πάντα ελπίζει ότι τα πράγματα δεν θα μας προδώσουν.
Τα πράγματα; Οι άνθρωποι;
Και από τα δυο λαμβάνουμε θάνατο.
Υπάρχει λες μια δίοδος απ όπου εισέρχεται συχνά- πυκνά «ένας κρύος αέρας από την άλλη» ζωή και υφαρπάζει τα πράγματα που μας χάρισαν ηδονή – ζωή..
Πείτε τα σχέσεις, πείτε τα ιδέες, πείτε τα όνειρα.
Πέρα από τη βιολογική φθορά που μπορεί να μας «χωρίσει» από έναν άνθρωπο, είναι τόσοι οι θάνατοι καθώς αλλάζουμε στάδια ζωής – παιδική ηλικία, γονείς που ήλθαν στις πραγματικές τους διαστάσεις- αλλά και λόγω της εξέλιξη της ζωής- το παλιό μας σπίτι που γκρεμίστηκε, φίλοι που χαθήκαμε- που πλέον έχουμε αποκτήσει κάποιου είδους ανοσία.
Συνήθως ηρεμώ όταν σκέφτομαι αυτά τα ήδη των θανάτων/χωρισμών, με την απλή σκέψη ότι στη ζωή ΔΕΝ ελέγχουμε τίποτα. Για σκεφτείτε το λίγο....αν βρείτε κάτι που ελέγχουμε θα σας βγάλω το καπέλο.
Ο θάνατος όμως δεν αρκείται μόνο σε αυτούς, τους κατά κάποιον τρόπο «φυσιολογικούς» χωρισμούς.
Είναι τόσο λαίμαργος απέναντί μας, που αρέσκεται - θαλεγα παίζει μαζί μας- να θανατώνει τον πυρήνα μας. Εκεί που έχουμε δηλαδή στηρίξει την ύπαρξή μας. Οι αξίες μας, οι ελπίδες μας, τα όνειρά μας είναι το κύριο πιάτο του. Τελικά ο εαυτός μας. Εκεί δεν βιώνουμε πλέον χωρισμό αλλά αποχωρισμό.
Για αυτού του είδους τους θανάτους συνυφασμένους με το συναίσθημα της προδοσίας και που είναι δυστυχώς συχνοί, έχουμε αποκτήσει πια φοβία. Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν και τίποτα.Θα λεγα αυτούς φοβόμαστε πιο πολύ απ ό,τι το βιολογικό μας θάνατο.Είναι βίαιοι «αποχωρισμοί», συνήθως κεραυνοί εν αιθρία, που «ο μικρός μας εαυτός» με τίποτα δε δέχεται.
Ολα αυτά τα «ποτέ αυτής της ζωής» που μας σέρνουν για πολύ καιρό μετά νεκροζώντανους.Μέχρι να φτάσουμε στο Παράδεισο....
Ποιον παράδεισο; Μα τον παράδεισο της «αναισθησίας». Της συναισθηματικής νέκρωσης.Στην οποία φτάνουμε από την αποστασιοποίηση από τα πράγματα.
Ετσι δεν είναι κ. Δήμου; Μπορεί στο κείμενό σας να πραγματεύεστε την υπαρξιακή αγωνία, ωστόσο η απορία που βιώνει ο «μικρός εαυτός» στην ιστορία σας για την απώλεια «Εκείνης», με παραπέμπει στην οδύνη για τη «ζωή»,τουτέστιν, το συναίσθημα. Το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Τον μικρό μας εαυτό, όπως λέτε.
« Εκείνη» μπορεί να είναι οτιδήποτε. Οτιδήποτε πιστέψαμε ή επενδύσαμε με συναίσθημα και το οποίο προσπαθούμε να διασώσουμε συντηρώντας το ψέμα. Μέσω του Παραμυθιάσματος. Οπως ακριβώς κάνουμε κι με το βιολογικό μας θάνατο όταν καταφεύγουμε στο «μύθο» της ψυχής. Που είναι τελικά και το «πείσμα» της ζωής. Της αυτοσυντήρησης.
Το τραγικό στοιχείο σε αυτή τη συναισθηματική νέκρωση, δεν είναι αυτή καθ εαυτή η νέκρωση αλλά το καθρέφτισμά της πάνω στη συνείδηση, Το γεγονός δηλαδή του σχίσματος: ένας μικρός ευαίσθητος εαυτός που αγωνιά και εκλιπαρεί να υπάρξει και ένας μεγάλος «ενήλικας» εαυτός που τον παρατηρεί και εξετάζει την πορεία του μέχρι που τον βλέπει να ...φεύγει.
Πιστεύω ότι το μόνο που δε πρέπει να αποχωρίζεται ο άνθρωπος είναι το συναίσθημα.Οσο περισσότερο τον χτυπά η ζωή, τόσο να της παραδίδεται.Σαν τους πολεμιστές που γυμνώνουν το στήθος και ο εχθρός αιφνιδιάζεται.
Εις πείσμα του Θανάτου. Εις πείσμα των Πραγμάτων.
Και όπως το είπατε....μπορεί να κάνουμε μια ολόκληρη προετοιμασία και ψυχολογία όταν πρόκειται να «αποχωρήσουμε» για μια εγχείρηση φερ ειπείν αλλά τις περισσότερες φορές «επιστρέφουμε» . Στο κάτω- κάτω δεν αποφασίζουμε εμείς για την έκβαση της εγχείρησης αλλά η κατάρτιση και η μαεστρία του γιατρού. Εμείς μπορεί να διστάζουμε να ξαπλώσουμε στο χειρουργικό τραπέζι αλλά άπαξ και ξαπλώσουμε, άλλοι παράγοντες αποφασίζουν πλέον, εμείς απλά δίνουμε την συγκατάθεση προκειμένου να γιατρέψουμε τον καταρράκτη και να «δούμε» καλύτερα.
Το ίδιο ισχύει και στο «χειρουργείο» της ζωής. Πρέπει να της δίνουμε τη συγκατάθεσή μας να μας «χειρουργήσει».
Για τον καταρράκτη:
Γρηγορη αναρρωση
και...θαρρος καταρρακτη!
Για τον χωρισμο ομως:
"...There ain't no cure for love
All the rocket ships are climbing through the sky
The holy books are open wide
The doctors working day and night
But they'll never ever find that cure for love
There ain't no drink no drug
(Ah tell them, angels)
There's nothing pure enough to be a cure for love.." Leonard Cohen
Λίγο πριν κοιμηθώ και σας έχω στη σκέψη μου. Σαν δικός μου άνθρωπος!!!
Για άλλη μια φορά γρήγορα κοντά μας και περαστικά.
όταν οι χωρισμοί μπαίνουν σε συζήτηση μοιάζουν πιότερο με μοιρολόι πάνω από το νεκρό. Οι χωρισμοί , είναι βουβοί και μοναχικοί.Βαθύτατα προσωπικοί και πολύ εξαρτώμενοι από τα γιατί που τους προκάλεσαν.
Για το χωρισμό, ένα τραγούδι: one more cup of coffee for the road-to the valley below…για όλα τ άλλα ακόμα ένα τραγούδι: For Ever Young. Και τα δυο του B.Dylan
Καλή ανάρρρωση.
Μπιπ εγκυμονούσας, εγώ δε χωρίζω μαζί σου που να κάνεις τρίδυμα, να τσιτώσεις, να ματώσεις, να σκούξεις, να χαθείς!
Κάθε στιγμή και χωρισμός. Κάθε στιγμή καινούριος δρόμος...
Διαβάστε φίλοι την Οδύσσεια του Καζαντάκη... Θα πλουτίσετε...
κ. Δήμου σας περιμένουμε... Με οξύτερο βλέμμα !!!
Περαστικά κι ευχές για γρήγορη ανάρρωση!!
Αγαπητέ Νίκο,
Εύχομαι να είσαι δυνατός και υγιής... Αναρωτιέμαι, μετράνε οι "εκ των υστέρων ευχές"; (Σου μίλησα και γνωρίζω ότι είσαι καλά...)
Αναφορικά με το σχετικό κείμενό σου από τους "Δρόμους" (Κάθε φορά η ίδια τελετουργία, του αποχαιρετισμού των πάντων κι όταν επιστρέφω η έκπληξη που τα ξαναβρίσκω όλα"): έτσι νοιώθω κι εγώ, μόνο που μετά από κάθε επιστροφή, κοιτάζω κλεφτά προς τον Ουρανό και λέω ένα "Ευχαριστώ"...
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home