Mal du départ
Ξύπνησα σήμερα με έναν έντονο «πόνο της φυγής» (mal du départ) τον λέει ο Καββαδίας.
Μου συμβαίνει συχνά αυτό, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Το έχω περιγράψει και αλλού:
«Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης. Ονειρεύομαι πως, σιωπηλά, χωρίς κανείς να με πάρει μυρωδιά, μαζεύω μερικά απαραίτητα πράγματα και εξαφανίζομαι. Το που πάω δεν έχει σημασία και αλλάζει από ξημέρωμα σε ξημέρωμα: άλλοτε λιάζομαι σε εξωτικά μέρη και άλλοτε χάνομαι σε μεγαλουπόλεις. Σημασία έχει ότι φεύγω. Αυτή η λαχτάρα της φυγής είναι τόσο έντονη που με πονάει σωματικά». (Οι Δρόμοι μου, σελ. 652 «Φεύγοντας Ακίνητος»).
Ναι το κεφάλαιο λέγεται «Φεύγοντας ακίνητος» γιατί όσο περισσότερο νιώθω αυτόν τον πόθο, τόσο δεν πάω πουθενά. «Οι χειρότερες φυλακές» λεω παρακάτω, δεν είναι αυτές που δεν μπορείς αλλά που δεν θέλεις να φύγεις».
Α, το ταξίδι! Έχω κάνει πολλά – αλλά είναι πάντα λίγα. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, βγάζω ρίζες και μετακινούμαι πιο δύσκολα. Το ξεκίνημα, το ξερίζωμα πονάει – αλλά μετά νιώθεις φτερό στον άνεμο που σε τρέχει. Και φεύγεις, φεύγεις.
Καλύτερα από όλους έχει περιγράψει αυτό το αίσθημα ο Baudelaire:
Mais les vrais voyageurs sont ceux-là seuls qui partent
Pour partir;
Μα οι πραγματικοί ταξιδιώτες είναι αυτοί μόνο που φεύγουν
Για να φύγουν. Ανάλαφρες καρδιές, σαν αερόστατα
Από την μοίρα τους ποτέ δεν απομακρύνονται
Και δίχως να ξέρουν γιατί, λένε πάντα : πάμε!
Ναι, ξύπνησα το πρωί με μια γεύση φυγής στο στόμα. Κι όσο μπορώ, θα την αξιοποιήσω. Ίσως μέσα στη μέρα πεταχτώ σε έναν από τους Κρυφούς Τόπους όπου μπορείς να μείνεις μόνος μέσα σε πολλή ομορφιά. Έχω ένα κατάλογο από αυτούς του τόπους – κάτι πανέμορφοι αρχαιολογικοί χώροι σε ακτίνα δύο ωρών από την Αθήνα, όπου δεν θα συναντήσετε ποτέ επισκέπτη ή τουρίστα (ίσως κανένα αρχαιομανή Γερμανό) ακόμα και στην μεγάλη τουριστική έξαρση.
Η φυγή. Το ταξίδι. Κι αν ακόμα δεν φύγω, η αίσθηση της αλλαγής με γέμισε.
«Αλλά αχ, εκείνα τα πρωινά που σε πλημμυρίζει η βεβαιότητα της απόδρασης! Τώρα, λες, ΤΩΡΑ θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Για μια στιγμή είσαι γεμάτος και ευτυχής».
69 Comments:
Κάποτε, νέος ων, όταν περνούσα έξω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, με έπιανε πάντα μια ακατανίκητη επιθυμία να βρισκόμουν μέσα σ' ένα αεροπλάνο... Κάποια στιγμή άρχισα να ταξειδεύω. Επαγγελματικά. Κράτησε αρκετά πολλά χρόνια αυτό το πήγαιν' έλα. Το 1982 έλλειψα για ένα χρόνο στις ΗΠΑ όπου προσπάθησα να πραγματοποιήσω ένα παιδικό όνειρο. Ανακούφιση η επιστροφή στα πάτρια! 'Εκτοτε αγγαρία τα ταξείδια στην αλλοδαπή. Χαρά να (ξανα)ανακαλύπτω την Ελλάδα. Μέσα σ' ένα αυτοκίνητο, με τις φωτογραφικές μηχανές και τα τρίποδα, να αναζητώ τις εικόνες που θα μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Σε νοιώθω, αγαπητέ μου Νίκο Δήμου, και χαίρομαι γιατί μάλλον αισθάνεσαι πολύ νέος για να έχεις αυτές τις παρορμήσεις για φυγή... Καλές διαδρομές!
Όταν πρωτοδιάβασα το topic σκέφτηκα "Μα η λύση είναι απλή. Ο άνθρωπος (=operator) σκέφτεται έτσι γιατί δεν έχει την κατάλληλη παρέα για να κάνει το ταξίδι".
Ομολογώ ότι και σε μένα περίπου το ίδιο συμβαίνει: όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο δύσκολα αποφασίζω να κάνω μόνος ένα ταξίδι γιατί τόσο πιο δύσκολα βρίσκω την παρέα. Πιέζω όμως τον εαυτό μου να κάνει το ταξίδι μόνος και μάλιστα σε ξένη χώρα, μακριά από τον πολιτισμικό μου καθορισμό. Ιδίως τις στιγμές που περπατώ μόνος, το μυαλό μου συμμαζεύεται και αποκτώ θαυμάσιες επιγνώσεις. Γυρνάω λοιπόν πλούσιος πίσω και μάλιστα όλο και περισσότερο καθώς περνούν τα χρόνια.
Δυστυχώς η δυσαναλογία ανάμεσα στην καθήλωση και στο όφελος αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου ενώ τις περισσότερες φορές μόνο η θέληση μπορεί να παρέμβει για να αρχίσει το ταξίδι.
Νάσαι καλά Νίκο που με τις Τέλεις Διαδρομές σου και τους παροξυσμούς σου για διαφυγή ξυπνάς και σε μας ανάλογα αισθήματα. Αύριο φθάνουν τα ξαδέλφια μου από την Ελλάδα και για δυό βδομάδες θα δώσουμε διαφυγή σε όλες μας τις επιθυμίες για βόλτες, περιπάτους, μικρά ταξίδια και αποδράσεις ...
Το mal du depart το αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι, πολλές φορές στη ζωή τους, και με πραγματικό πόνο, μα δεν είναι απλώς επιθυμία για ταξίδι. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ανάγκη απόδρασης από την ίδια τη ζωή μας, τον τρόπο και τον χώρο της ζωής μας. Το ταξίδι, η μετακίνηση ή μια σύντομη περιπλάνηση δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά (ηδονικά) υποκατάστατα αυτής της τυραννικής επιθυμίας.
Γιατί πώς να αφήσεις, αγαπητέ Νίκο Δήμου και φίλοι, 30000 βιβλία και εκατοντάδες cd και dvd και φωτογραφίες και άλλα αντικείμενα και συνήθειες, που, τελικά, αποτελούν την ίδια τη ζωή σου; Για να μην αναφέρω τους ανθρώπους και τις γάτες (τους σκύλους, τις χελώνες...), που πρέπει να εγκαταλείψεις προκειμένου στ' αλήθεια να φύγεις για αλλού. Όλα αυτά είναι οι πραγματικές αλυσίδες της φυλακής μας, που μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει και, αν τον περισσότερο καιρό μάς αγκαλιάζουν τρυφερά, κάποτε μάς σφίγγουν ασφυκτικά.
Ο βουδισμός, που λέγαμε τις προάλλες, από τέτοιες αλυσίδες επιδιώκει να μας απαλλάξει, μα απ' ό,τι φάνηκε, κανείς δεν έχει διάθεση να απαλλαγεί με αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό επιχειρούμε όμορφα ταξίδια και τέλειες διαδρομές.
Δοκιμάστε, λοιπόν, κάποιο πρωινό το Αμφιάρειο, το Σούνιο, τον Κεραμεικό (τέτοια εποχή όμως) ή ακόμη και μια άγνωστή σας συνοικία. Καλό δρόμο!
Όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ, σκέφτομαι πως ξεκινάω ταξίδι και βλέπω ακριβώς τη στιγμή που πατάω την μανιβέλα της μοτοσικλέτας. Ποτέ μίζα.
Δεν υπάρχει νύχτα να μη ρίξω μια μανιβελιά.
Ξεκινάμε μ’ ένα ελαφρό γουργουρητό σαν ραπτομηχανή.
Μετά σκέφτομαι καφενεία με παχιά σκιά δίπλα στο δρόμο.
Όποιο μ’ αρέσει , αράζω.
Cha. Giannakopoulos said:
"Γιατί πώς να αφήσεις, αγαπητέ Νίκο Δήμου και φίλοι, 30000 βιβλία και εκατοντάδες cd και dvd και φωτογραφίες και άλλα αντικείμενα και συνήθειες, που, τελικά, αποτελούν την ίδια τη ζωή σου;"
Περπατώντας σε μια πόλη του βορρά την προηγούμενη εβδομάδα ήρθα σε μια
επίγνωση που μου φάνηκε σα μια πύρινη αποκάλυψη: τίποτα δεν έχει αξία
στον κόσμο μας.
Η αξία ενός όντος είναι απόρροια του βαθμού φύλαξής του.
Προβληματιζόμουν εδώ και χρόνια γιατί ο χρυσός να είναι τόσο ακριβός.
Γιατί είναι σπάνιος; Και βέβαια όχι! Είναι ακριβώς γιατί φυλάσσεται με
αυστηρότατα μέτρα και τεχνικές.
Υπάρχουν σπάνια υλικά, ή σπάνια είδη ζώων που στοιχίζουν 1 ευρώ το κομμάτι.
Το σπίτι μας και ο διάκοσμός του είναι ακριβά γιατί τα φυλάσσουμε, και
αυτό γίνεται κυρίως με το κλείσιμό τους μέσα σε 4 τοίχους.
Το ανθρώπινο σώμα είναι ακριβό γιατί το φυλάσσουμε με τεράστιες
δαπάνες για την περίθαλψή του.
Τα μυστικά μας είναι ακριβά γιατί τα φυλάσσουμε προσεκτικά.
Με λίγα λόγια όλα είναι μια διανεμημένη ανάξια ύλη με δυναμικό να
φυλαχθεί και να αποκτήσει αξία.
Και η μεγαλύτερες αυταπάτες μας προέρχονται από το γεγονός ότι εμείς
φυλάσσουμε πράγματα που η πλειονότητα ποτέ δεν θα φύλαγε...
Ένα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι
αφήνει αγάλια το λιμάνι -προς το βράδυ.
Η νηνεμία των νερών, καθώς τη σχίζει,
μ' αντιφεγγίσματα λευκών πανιών γεμίζει.
Είν' ένα ξενικό καράβι· στα πλευρά του
με κόπο συλλαβίζει ο κόσμος τ' όνομά του.
Από ποιά μακρυνά έχει έρθει μέρη
και το πού πάει -κανένας δεν το ξέρει.
Ούτ' ένα άσπρο μαντίλι δεν το χαιρετάει,
τώρα που απ' τ' ακρολίμανο σιγά περνάει.
Μόνο οι γυναίκες το κοιτάν' απ' τα μπαλκόνια,
σα ν' απολησμονήθηκαν εκεί από τα χρόνια.
Και τώρα που στο πέλαγο αρμενίζει
κι ο δειλινός ο ήλιος το φωτίζει,
-λάμπουν από χρυσάφι τα κατάρτια,
πορφύρες κυματίζουνε στα ξάρτια-,
οι άνθρωποι που κοιτάν στην παραλία
νοιώθουν πιο άδεια, πιο στενή την πολιτεία
και πιο γυμνή ο καθένας τη ζωή του
-σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του...
Κ. Ουράνης
Αγαπητέ NewLens, μπορεί τα αντικείμενα και τα πρόσωπα να είναι ουδέτερα ως προς την αξία τους, όπως λες, (άποψη πολύ συζητήσιμη, εδώ που τα λέμε), αλλά η αξία που ο καθένας τούς προσδίδει δεν είναι καθόλου αυταπάτη ή άνευ ουσίας. Προέρχεται από εμάς και αυτή, τελικά, μάς προσδιορίζει. Αν κάποιος αξιολογεί, ας πούμε, τον χρυσό πάνω από τον έρωτα, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για την προσωπική του αξία ως ανθρώπου.
Η αξία που προσδίδουμε στα αντικείμενα, στα πρόσωπα, στις πράξεις αντανακλά με ακρίβεια τη δική μας αξία ως ανθρώπων.
*
Ο εαυτός μου χάθηκε
μέσα σ ένα PC
και κει σε περιμένω, αγάπη, να με βρεις
όταν χαθείς και συ.
*
araxtos bloggoταξιδεμένος
Cha. Giannakopoulos said:
"Η αξία που προσδίδουμε στα αντικείμενα, στα πρόσωπα, στις πράξεις αντανακλά με ακρίβεια τη δική μας αξία ως ανθρώπων."
Δεν είμαστε και πολύ αντίθετοι. Το κλειδί βρίσκεται στον πετυχημένο επαναπροσδιορισμό της κοινωνικής αξίας από τον καθένα μας. Αν λείψουν οι ισορροπίες σε αυτή τη πορεία ο δρόμος προς την τρέλα είναι ανοικτός.
P.S. Επειδή φοβάμαι ότι επαναλαμβάνω πράγματα που έχουν ειπωθεί εδώ και αιώνες αλλά δεν τα έχω διαβάσει, αλλά και επειδή θα γίνω οριστικά ρεζίλι στους εργοδότες μου, καλημέρα, τα λέμε ίσως αργότερα.
Μια εκδρομή ως την παραπέρα γωνία, μια βόλτα με τα πόδια σε μέρη που ταχύτατα άλλες φορές προσπερνάς με ένα αυτοκίνητο, μια μέρα στο σπίτι που απλά δεν πας στη δουλειά και ταξιδεύεις μέσα σου συνομιλώντας με το μεγάλο άγνωστο κρυψίνου, τον εαυτό σου.
Προσομοιώσεις φυγής που δίνουν το φιλί της ζωής στη σταθερότητα του βίου. Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα ζώα, αγαπημένα μέρη, αγαπημένα αντικείμενα, αγαπημένες συνήθειες, αγαπημένοι βρόγχοι.
Καληνημέραν συνταξιδιώται.
Τρελαίνομαι να οδηγάω -μα δεν έχω αυτοκίνητο!(πια... Το πούλησα έπειτα από ένα ατύχημα)
Τα τελευταία χρόνια(εδώ και μια δεκαετία, ίσως και παραπάνω)έχω, παρόμοιες του οικοδεσπότη, τάσεις φυγής. Άλλοτε ξεκινούσα για Λονδίνο, άλλοτε για Βελιγράδι, άλλοτε για Πάτρα κι από κει για Ιταλία. Ποτέ όμως δεν κατάφερνα να κάνω το όνειρο πράξη. Ένα αόρατο χέρι με σταμάτουσε -πάντα στο παραένα!(την πρώτη φορά στο Ελληνικό, την δεύτερη στον σταθμό του ΟΣΕ στη θεσ/νίκη με το εισιτήριο στο χέρι και την τρίτη, στην αποβάθρα του λιμανιού της Πάτρας, περιμένοντας το πλοίο για Ιταλία).
Τελικά όμως, τα κατάφερα. Τα Χριστούγεννα που πέρασαν, είχα άλλη μια έντονη διάθεση φυγής για το Παρίσι. Πήγα! Έμεινα 4 μέρες μόνο, με 170 ευρώ όλα κι όλα στην τσέπη, αλλά άλλαξε τη ζωή μου.
Παρά το άγχος -δεν ήθελα να επιστρέψω-, ένοιωσα δυνατός, ανεξάρτητος, σχεδόν ευτυχισμένος και σίγουρα ο εαυτός μου, ίσως για πρώτη φορά.
"Φεύγοντας ακίνητος"!!! Όλα αυτά τα ταξίδια που με περιμένουν και δεν κάνω, όλες αυτές οι νέες πιθανότητες που υπάρχουν τόσο κοντά κι αντί να τολμήσω παραμένω ακίνητη. Η στιγμή της ονειροπόλησης γεμίζει ενέργεια που όμως αν δεν εκτονωθεί με την πραγματοποίηση της "φυγής" ή του ταξιδιού τότε κάτι μέσα μου σαπίζει...
τα - ξι - δια - του - νου
(διαβάστε το όπως θέλετε)
Ταξίδι με ιστιοφόρο.Ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσεις καθυστερημένα εκεί πού δεν θα 'θελες να πας.Φυγή σε όλο το μεγαλείο της.Καλά ταξίδια σε όλους
το σπιτάκι στο βάθος, μου αρέσει. θα αναδείξω σε σύντροφο βίου την ιδιοκτήτρια και θα μοιραζόμαστε τα υλικά της αγαθά σε υπόγεια με χαμηλές οροφές και σε σοφίτες με χαμηλές στέγες. οι καμήλες της θα μας περιμένουν έξω από τα φωτισμένα δωμάτια των δεξιώσεων και θα ξερνούν την αηδία των πολυελαίων πάνω στα δεντρολίβανα. οι κόλακες που μας έλεγαν ότι υπάρχει και στη μεταφυσική το όριο που διαχωρίζει τον προβληματισμένο από τον προβληματικό, εννοούσαν ότι δεν περιμένουν οι καιροί, ότι δεν υπάρχει έλεος, σε πολύ λίγο ότι σβήνει η φλόγα του ουρανού, ότι αυτό το τώρα ή το ποτέ είναι το ίδιο το βέλος του χρόνου που ρίχνει τα ζάρια μας και περιλούει τα Σύμπαντα.
Ας παραβάλλουμε στο σημείο αυτό ολόκληρο το στιχουργικό έργο του Αντώνη Βαρδή (ιδιαίτερως το ποίημα "Βαρέθηκα").
Ένα από τα μέρη που αναφέρεις, Δον Γάτο, πρέπει να είναι και το Ηραίον στο Λουτράκι. Ταξίδι όχι απλά στον χώρο, αλλά και στον χρόνο, και στο υπερπέραν, μιάμισυ ώρα από την Αθήνα. Με επιστροφή.
http://mavrosgatos.blogspot.com/2006/01/blog-post_12.html
Στην Αnnie με τον Ουράνη(ορκίζομαι πως ήρθε τυχαία η ομοικαταληξία)έχω να προτείνω την Μικρή Πατρίδα(μουσική/στίχοι:Γ.Ανδρέου/Π.Καρασούλος).
saltarw_sto_keno,το ''σπιτάκι στο βάθος'' - δεν ξέρω πώς το εννοείτε λέγοντάς το έτσι - μου μοιάζει με τα κάστρα του Λίγηρα αλλά δεν είμαι σίγουρη.Φαντάζομαι ότι θα μας το επιβεβαιώσει ή διαψεύσει ο Ν.Δ
Μαύρε Γάτε,πραγματοποίησα σχετικά πρόσφατα αυτό το ταξίδι - πράγματι ενδιαφέρον αλλά ο πολύς κόσμος χαλούσε τη σιωπή και την ομορφιά του τοπίου.
Isisdoros said…
"Ταξίδι με ιστιοφόρο.Ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσεις καθυστερημένα εκεί πού δεν θα 'θελες να πας.Φυγή σε όλο το μεγαλείο της.Καλά ταξίδια σε όλους"
Φαντάζομαι αναφέρεστε με αυτό στο "Φεύγοντας ακίνητος". Εντάξει, το να φτάσεις καθυστερημένα με το ιστιοφόρο είναι λίγο-πολύ εγγυημένο. Τι γίνεται όμως με τις άλλες δουλειές που πρέπει να κάνεις πάνω στο ιστιοφόρο; Αυτές δεν εγγυώνται ακινησία. Και γιατί φτάνεις "εκεί πού δεν θα 'θελες να πας"; Επίσης, τι γίνεται σε περίπτωση φουρτούνας; Δεν μετατρέπεται το ταξίδι σε κακό εφιάλτη; Πώς επεξεργάζεσαι μετά αυτό το δυσάρεστο γεγονός; (αν είναι δυσάρεστο...)
Αγαπητέ newslens, το ταξίδι δεν έχει όρια.Ταξίδι του νου του σώματος των αισθήσεων ακόμα και των αντοχών σου.Όσο για το τέλος κανείς ποτέ δεν ξέρει.
Τι ωραία σχόλια! Να είστε καλά, επισκέπτες μου.
Να διευκρινήσω πως η φωτογραφία απεικονίζει ένα (μικρό) πύργο στην Σκωτία, κοντά στο Loch Lomond. Δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του. Διάλεξα την εικόνα όχι τόσο για τον πύργο όσο για την προοπτική του δρόμου που υποδηλώνει φυγή - σαν στο παραμύθι.
newlens παρέα για ταξίδι υπάρχει - και πρόθυμη. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Onoufrios εγώ κάθε βράδυ βυθίζομαι στον ύπνο με την αίσθηση ότι βάζω μπροστά ένα μεγάλο πολυκύλινδρο μουρμουριστό κινητήρα και φεύγω... συγγενείς αισθήσεις.
Ευχαριστώ Annie που μου θύμισες το ωραίο ποίημα, από τα αγαπημένα της εφηβείας μου. Ο Σπανός και ιδίως ο Μικρούτσικος έσωσαν τον Καββαδία από την λήθη - οι ομότεχνοί του (Ουράνης, Άγρας και άλλοι ξεχάστηκαν). Δέστε και το "Γράμμα στον Κόλια"
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=145
Μισώ τα επαγγελματικά ταξίδια. Όμως δεν θα ξεχάσω πως σε ένα διάλειμμα σύσκεψης στο Amsterdam πετάχτηκα στο μουσείο και είδα την Νυχτερινή Φρουρά του Rembrandt.
Πραγματικά, το ταξίδι με ιστιοφόρο είναι το απόλυτο ταξίδι. Πως αθόρυβα γλιστράει πάνω στο νερό...
Κάτι έχει γιά σένα ο Kissmyhell,κάτι γιά Black & White nights..
Isisdoros said:
"Αγαπητέ newslens, το ταξίδι δεν έχει όρια.Ταξίδι του νου του σώματος των αισθήσεων ακόμα και των αντοχών σου.Όσο για το τέλος κανείς ποτέ δεν ξέρει."
Μάλλον δεν μιλάτε για πραγματικό ταξίδι με ιστιοφόρο...
@Nikos Dimou: νομίζω ότι σήμερα παίζετε με το μυαλό μας. Πάντως συγχαρητήρια, είναι πολύ πετυχημένο...
Πώς να δώσεις όμως υπόσταση στην ακίνητη φυγή; Είναι η μυρωδιά του χώματος όταν βρέχει; Είναι το δροσερό αεράκι που σε νανούριζε όταν ήσουν μικρός κάτω από το πεύκο το καλοκαίρι; Είναι τα άπειρα μέλη που σου δόθηκαν χωρίς υποχρέωση; Τι θα σε βοηθήσει να κάνεις τον καλύτερο ύπνο;
Όταν μεγάλωσα,πάντα είχα στο μυαλό μου ένα ταξίδι με τη γιαγιά.Όταν θα έπαιρνα το αυτοκίνητο,θα την έβαζα στο κάθισμα του συνοδηγού και θα την είχα σαν βασίλισσα - που λένε.Δεν είχα σκεφτεί τον προορισμό - πάντως όχι κάτι πολύ μακρινό γιατί η γιαγιά ζαλιζόταν.Θα κάναμε στάσεις για να ξεκουραστεί,σε διάφορα μέρη,και θα της αγόραζα πράγματα που της άρεσαν αλλά δεν τα έτρωγε στο σπίτι γιατί η μητέρα μου επέμενε να τρώμε πολύ υγιεινά:κόκκινα γλειφιτζούρια σαν μασουράκια που τα πουλούσαν στα πανηγύρια,γκαζόζες,λεμονάδες,πατατάκια.Αυτά τα απαγορευμένα της άρεσαν.Είχα σχεδιάσει να της δείχνω την αγάπη μου σε εκείνο το ταξίδι και να της προσφέρω και εγώ κάτι λίγο σε όσα εκείνη μου είχε απλόχερα δώσει στα πρώτα χρόνια.
Οι καταστάσεις και διάφοροι λόγοι έφεραν το αυτοκίνητο αργά,στις αρχές του φθινοπώρου του '99.Μόνο που η γιαγιά είχε ήδη αρχίσει να ''βαραίνει'' και να καταπέφτει.Τα πόδια της ήταν βαριά αλλά ένα ηλιόλουστο πρωϊνό του Οκτώβρη του '99 κατέβηκε σιγά-σιγά τα σκαλοπάτια του σπιτιού και,χαρούμενη,μου ευχήθηκε καλά ταξίδια και ασήμωσε το αυτοκίνητο με νομίσματα σε δραχμές(για το καλό).Τα έχω ακόμη στο ντουλαπάκι.
Όταν,μετά από λίγο καιρό,άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα με την υγεία της σκέφτηκα ότι έπρεπε να παραιτηθώ από αυτό το όνειρο.Θα ήθελα πολύ να την πάρω να πάμε έστω μια μικρή βόλτα αλλά σχεδόν βασανιζόταν και έτσι ντρεπόμουν και να το προτείνω(βλέποντας την ανημπόρια της).Φαινόταν να μη θέλει και η ίδια.Σχεδόν τίποτε δεν ήθελε.Είχε κουραστεί.
Τώρα είναι σε κάθε διαδρομή μαζί μου:μέσα στο ντουλαπάκι έχω τοποθετήσει ένα μαντίλι της,ένα συγκεκριμένο μαύρο-γκρι μαντίλι που το έβαζε συχνά στο λαιμό της και που ήταν το αγαπημένο της.Για να μην σκονιστεί με τον καιρό το έχω βάλει σε μια τσάντα και,όταν ξεκινάω,πότε το χαϊδεύω νοερά,πότε με τα μάτια(ανοίγω και το βλέπω),πότε με τα χέρια.Το μυρίζω κιόλας αλλά υπάρχει η μυρωδιά του απορρυπαντικού - έχει φύγει η δική της μυρωδιά.''Γιαγιούλα μου! -της λέω -μη με ξεχάσεις''.Φοβάμαι μήπως με ξεχάσει εκεί που είναι - μήπως ξεχάσει το πρόσωπό μου.Το ξέρω,παιδική η σκέψη και αφελής αλλά ιδιαίτερα με αυτό το πρόσωπο της ζωής μου θα είμαι πάντα μικρή και παιδί,ακόμα και αν φτάσω 100 ετών.Θα είναι πάντα η γιαγιά μου και εγώ η μικρή της εγγονή.
Όταν δω κάτι ωραίο στο δρόμο και είναι για πρώτη φορά,όταν έχει ησυχία,καλό καιρό και τα πουλιά κελαηδούν,τότε κάνω μια στάση να ξεκουραστώ και να χαρώ και ανοίγω το ντουλάπι να δει λίγη ζωή και η γιαγιά.
(στη μνήμη της γιαγιάς Γεωργίας και όλων των καλών γιαγιάδων του κόσμου).
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους αναγνώστες επειδή το κείμενο έπιασε αρκετό χώρο...
δυο -τρια σχόλια
- είναι ενδιαφέρον ότι σε ένα post περί φυγής η φωτό είναι φωτογραφία επιστροφής. όταν φεύγουμε δεν κοιτάμε πίσω μας συνήθως, κοιτάμε το δρόμο μπροστά. Αυτό το εξαιρετικό θέαμα δηλαδή, θα το βλέπαμε μόνο όταν είχαμε φτάσει πια.
- δεν κατάλαβα αν το post έχει να κάνει με τη φυγή αυτή καθεαυτή (με το ταξίδι) ή με τον προορισμό του. Προσωπικά με συγκινούν και τα δυο με διαφορετικό τρόπο.
- Την έκπληξη που κρύβει ένα ταξίδι μπορούμε να τη βρούμε και στον δίπλα δρόμο, ναι. Εγώ ας πούμε, φωτογραφίζοντας ένα site για μια εργασία του Πολυτεχνείου, μια συνέχεια του αρχαιολογικού χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος που βγαίνει στη Λένορμαν, ανακάλυψα έκπληκτη ένα κοπάδι κατσίκια(στη μέση της Αθήνας) να έχουν κάνει επιδρομή σε ένα μποστάνι!!! Πίσω από κάτι γιγαντοαφίσες, κρυβόταν η Λένορμαν, μα εδώ κάτι πιτσιρίκια κυνηγάγανε τα κατσίκια. Νομίζω όμως, ότι στο post αυτό η ουσία είναι η φυγή και ως απόσταση. Είναι εκπληκτικά απελευθερωτική η αίσθηση του να είσαι "ξένος σε ξένο τόπο". Για το μυαλό και την ψυχή. Όταν(αν) γυρίσεις πίσω, οι μπαταρίες σου είναι φορτισμένες, νιώθεις δυνατός, ανανεωμένος, έτοιμος για όλα.
@γεωργία μ.: υπέροχο! Και η δική μου γιαγιά είχε αγάπη στα απαγορευμένα. Πέθανε από τα τριγλυκερίδια και τη χοληστερίνη... Αν θυμάμαι να μαλώνουμε κάποιες φορές, ήταν για τις παρατηρήσεις που τις έκανα για αυτά που τρώει.
Αγαπητέ newlens,η δική μου έφυγε από Alzheimer στις 22-01-2002.Δεν περνάει μέρα που να μην τη σκέπτομαι.Όσο για τα ''απαγορευμένα'',τα προμηθευόμουν εγώ από το περίπτερο και ανέβαινα στο κρεββάτι της να τα φάμε μαζί!Μου άρεσε πολύ - και εκείνης - αυτή η κρυφή συννενόηση,η συνενοχή κατά κάποιο τρόπο.
Αυτές και άλλες αναμνήσεις μου είναι πολύτιμες.
Η φυγή έχει πολλά "πρόσωπα", μορφές, έννοιες...
Όμως πάντα -πιστεύω- ότι "αφήνει" πίσω της μία σκιά.
Τη σκιά του ίδιου του ταξιδιώτη ή του ατόμου που επιθυμεί τη φυγή (με την όποια της έννοια).
Άλλοτε τη σκιά της επιθυμίας του ατόμου για φυγή.
Μερικές φορές ίσως μία σκιά απελπισίας.
Απόγνωσης.
Απόδρασης.
Λύτρωσης.
Ερωτισμού.
Μαγείας.
Αναζήτησης.
Δίψας.(με την -εννοείται- μεταφορική έννοια)
...ή μία σκιά των όσων αφήνεις πίσω ...
Ας σημειώσουμε -όμως- σ' αυτό το σημείο και το ότι...όταν επιθυμείς να φύγεις, η μη-φυγή -και κατά συνέπεια και η αρχική επιθυμία του αντιθέτου της- σε βασανίζει πολλές φορές αλύπητα...
Καλές διαδρομές σε όλους μας -κι ας μην έχουμε βαλίτσες!
Nikos Dimou said...
"Ο Σπανός και ιδίως ο Μικρούτσικος έσωσαν τον Καββαδία από την λήθη - οι ομότεχνοί του (Ουράνης, Άγρας και άλλοι ξεχάστηκαν)."
Ευτυχώς βρέθηκαν τα Διάφανα Κρίνα που μελοποίησαν υπέροχα Καρθαίο και Ουράνη (Θα πεθανω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι...) και συνεχίζουν να δοκιμάζονται με παλιούς και νεότερους ποιητές - ακόμη και Γιάννη Ευσταθιάδη έχουν τραγουδήσει! Και στις συναυλίες τους όλοι ξέρουν απ' έξω και τραγουδάνε τους στίχους:
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος,
στη στερνήν αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
evee: "είναι ενδιαφέρον ότι σε ένα post περί φυγής η φωτό είναι φωτογραφία επιστροφής".
Περίεργο evee, πού σου ήρθε η επιστροφή; Μετάβαση ήταν - έτσι πρωτοαντίκρισα τον πύργο.
Πραγματικά ωραίο το κείμενο της γεωργίας μ. για την γιαγιά της.
χάνεται.
η οικεία.
όψη.
των αεροδρομίων.
τώρα.
που.
οι πληγές.
της.
ψυχής.
θ ε ρ α π ε ύ ο ν τ α ι.
γεωργία μ:
δεν σ' απαρνούμαι εκτός να δεις
νεκρό το σώμα νάναι
και νάρχονται οι φίλοι μου
σερβιέτες να πετάνε
Πίστευα πως το Ταξίδι μου άγγιζε το τέλος του, έχοντας φτάσει στο ύστατο όριο της δύναμής μου, πως το μονοπάτι εμπρός μου σταματούσε, πως οι προμήθειές μου είχανε στερέψει, και πως είχε φτάσει πιά ο καιρός, να βρω καταφύγιο σ'ένα σιωπηλό σκοτάδι.
Ανακαλύπτω όμως ότι η βούλησή μέσα μου δεν γνωρίζει τέλος. Όταν τα γερασμένα λόγια σβήνουν στην γλώσσα, καινούργιες μελωδίες ξεπηδάνε από την καρδιά. Κι εκεί που χάνονται οι παλιές πατημασιές, μια καινούργια χώρα φανερώνεται, μαζί με όλα της τα θαύματα.
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ
μετάφραση: Άννα Κουντουριώτου
Η αλήθεια είναι ότι την οπτική αυτή, του δρόμου που οδηγεί στο σπίτι, την έχει κανείς και όταν επιστρέφει στο σπίτι και όταν περνάει απέξω και στρίβει το κεφάλι για να ρίξει μια ματιά. Αυτό εννούσατε "μετάβαση" υποθέτω. Πάντως εννοούσα ότι σε καμμιά περίπτωση δεν είναι still που δείχνει ότι φεύγεις από το σπίτι. Τα λέω αυτά από μια κινηματογραφική οπτική. Α, και υποθέτωντας ότι το σπίτι εδώ, είναι το εκάστοτε σπίτι που μένει κάποιος. Και ας γνωρίζω ότι δε μένετε στα υπέροχα highlands. Μάλλον την έχω πάει μακριά τη βαλίτσα ε? Το σκέφτομαι εννοιολογικά.
ND said:
“Η φυγή. Το ταξίδι. Κι αν ακόμα δεν φύγω, η αίσθηση της αλλαγής με γέμισε.”
Ενδιαφέρον. Φυγή λοιπόν.
Η δικιά μου περίπτωση είναι το άκρος αντίθετο. Σιχαίνομαι τα ταξίδια και δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω όλους αυτούς τους τουρίστες με τις βαλίτσες στο χέρι. Είναι η φυγή μία εξήγηση?
Όποτε αναγκάστηκα να φύγω, είτε με ανάγκασε η γυναίκα είτε για άλλους λόγους, πάντα λαχταρούσα να γυρίσω πίσω στη φωλιά μου και μετρούσα τις μέρες και τις ώρες ανυπόμονος.
“Η αίσθηση της αλλαγής με γέμιζε” μόνο τις πρώτες ώρες, μετά η αίσθηση της νοσταλγίας με βασάνιζε απάνθρωπα.
Η δικιά μου ψυχή είναι στο σπιτάκι μου.
Οι τουρίστες που έχουν τη ψυχή τους?
saltarw_sto_keno:
πολύ ευγενικό το σχόλιό σας.Σας ευχαριστώ πολύ!
Πάντως μπορεί να θέλετε στο βάθος να πείτε κάτι καλό και απλώς αυτό να ξαστοχεί - για σκεφτείτε το...
evee γλυκυτάτη και μηδαμινή: μένω στα χάιλαντς. με την προϋπόθεση ότι βλέπεσαι, πες μου όταν διέλθεις να σου κάνω το ξύλινο τραπέζι και το ομοίως ξύλινο κρεβάτι. ξυλουργός στης χαρμο΄λύπης το καρνάγιο.
blue oji: οι τουρίστες έγιναν ομοφυλόφιλοι με την αντικατάστυση του καυσίμου των ατμομηχανών. ο θησαυρός από άνθρακας έγινε υδρογονάνθρακας και οι τουρίστριες μικροαστά ξόανα που παριστάνουν το διονύση σαββόπουλο στο "ξενοδοχείο" που λέει "και σπιτάκι μετά".
-
παίζει κανείς need for speed underground 2;
"mal d'arrive"
(το γράφω και λάθος-με ξέχασαν και τα γαλλικά)
Για χρόνια ξενύχτωνα με ένα φευγιό. Φώναζα στα ημερολόγια μου( που ταν πάντα μυστικά)
" Φεύγω φεύγω- με βλέπετε να μένω - μα φευγω φεύγω.."
Παραμονή Πρωτοχρονιάς πάντα διάβαζα τι έγραφα μεσα στο χρόνο που με αποχαιρετούσε και μετρούσα πόσες φορές είχα φύγει. Πάντα στην αρχή της νέας χρονιας, εφτιαχνα ένα 12λογο της γύφτισας και παντα ό ενας λογος τιμής ήταν ΝΑ ΦΥΓΩ.(πουχα το δικαιωμα ως γύφτισα να τον αψηφήσω).
Κάποια στιγμή ΕΦΥΓΑ ουσιαστικά. Με όλος το βάρος της ζωης μου.
Ένα χρονο τώρα ως γύφτισα αλλάζω τόπους.
Εχασα πια τη λαχτάρα του φευγιού( έτσι νομίζω προς το παρόν).
Φωνάζω πλέον: Θέλω "τόπο" να ανήκω.
Και ξέρω πλέον οτι τόπος δεν είναι ούτε βουνά ουτε νησιά με θαλασσες πλατιες μα είναι οι Ανθρωποι .
Το είπε πολύ όμορφα και ο Γεώργιος Χοιροβοσκός στο " ανθρωπον ουκ έχω".
Καλο Ξενύχτωμα σε όλους με πολλά θαυμαστικά!!!!!!!!!!!!!!!( γιατι είναι ενα ωραιότατο σημείο στίξης)
διά στόματος Χαρούλας..."κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, ΦΕΥΓΩ, τώρα ΦΕΥΓΩ"
Ασε τα ταξίδια, καμια "τολμηρή ιστορία" θα γράψεις ξανά, ή τώρα που μεγάλωσες, δεν....?
Σαλταρωστόκαινο τι παίρνεις; (για να μην το πάρω ποτέ :)
(ερώτηση άκυρη αν είσαι κάτω από δεκατρία χρονών)
Σ;)
Nikos Dimou said...
"Ο Σπανός και ιδίως ο Μικρούτσικος έσωσαν τον Καββαδία από την λήθη - οι ομότεχνοί του (Ουράνης, Άγρας και άλλοι ξεχάστηκαν)."
Έχετε λάθος, αγαπητέ κ. Δήμου. Ο Καββαδίας έχει κερδίσει τη μάχη με τη λήθη όχι χάρη στους συνθέτες, αλλά χάρη στην αυθεντική μαγεία των ποιημάτων του. Απλώς έγινε φίρμα και έξω από το target group που, φυσιολογικά, θα τον διάβαζε.
Κι άλλοι έχουν μελοποιηθεί (σχεδόν όλοι όσοι έφτιαχναν όμορφες ομοιοκαταληξίες), αλλά δεν... Άλλους δεν τους μελοποίησε κανείς, αλλά η λήθη απέτυχε μαζί τους, χάρη στα ίδια τους τα ποιήματα (Ακόμα και στα μπλόγκς θα τους συναντήσετε - συχνά πυκνά!)
Πάτε στοίχημα οτι σε πενήντα χρόνια, όταν τα τραγούδια δεν θα ακούγονται πια όπως ακούγονται τώρα, ο Καββαδίας θα εξακολουθεί να διαβάζεται;
Εκτός αν οι άνθρωπόι σταματήσουν να ονειρεύονται τα ταξίδια.
Πάνος said:
"Έχετε λάθος, αγαπητέ κ. Δήμου. Ο Καββαδίας έχει κερδίσει τη μάχη με τη λήθη όχι χάρη στους συνθέτες, αλλά χάρη στην αυθεντική μαγεία των ποιημάτων του."
Επιτέλους ένας άνθρωπος που βάζει τα πράγματα στη θέση τους! Υπερεκτιμημένη η συνεισφορά του Μικρούτσικου, όπως και να έχει.
Φιλική σημείωση:
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο ρομαντισμό και στην άνευ ουσίας έπαρση. Αυτό νομίζω άλλωστε ξεχωρίζει τους ποιητές απο τους "ποιητές". Και βέβαια ο ρομαντισμός μπορεί εύκολα να γίνει έπαρση όταν δεν βρίσκεται στο σωστό τόπο και χρόνο. Ο Νίκος Δήμου ευτυχώς για μας, τα καταφέρνει μια χαρά.
'Οταν μιλάω για ταξίδι λατρεύω την Οδύσσεια.Από την άλλη, απεχθάνομαι τους "Λόρδους Βύρωνες". Ο ρομαντισμός βγαίνει από την καθημερινότητα και όχι από αποστειρωμένες κατασκευές "εύοσμων" λέξεων.
Γιατί στο τέλος από τα πολλά μηρωδάτα ταξίδια ανακατεύεται και το στομάχι.
Αααααααχ, θυμάμαι ακόμα το άρθρο σας για το Loch Lomond, αν δεν κάνω λάθος, ήταν με εκείνο τον ευγενικότατο ταξιτζή που και πήρε συγκριτικά πολύ λίγα, και σας έκανε περιήγηση στα γύρω κάστρα, παρά την πυκνή ομίχλη [και η φωτό του κοσμούσε το άρθρο].
Πάντοτε είχα αυτόν τον εσωτερικό πόνο, όχι μόνο τις μέρες που δεν ήθελα να πάω με τίποτα στη σχολή, όχι μόνο τις μέρες που τα όποια προβλήματα με καταπίεζαν και διογκώνονταν σε υπερβολικό βαθμό μέσα στο κεφάλι μου
σε αυτές τις περιπτώσεις οι τάσεις φυγής είναι δικαιολογημένες, ως μια ανάσα από τον εαυτό μου - και μια απλή αλλαγή στο δρομολόγιο αρκούσε να με ζωντανέψει.
Από τους κυνηγούς της προϊστορίας μέχρι τους idlers του 19ου αιώνα,και από τους περιηγητές της αρχαιότητας μέχρι τους "μαζικούς" τουρίστες της σύγχρονης εποχής, όλη η ιστορία είναι η ιστορία της κίνησης...
Για να παραφρασω το τραγουδι του Βοσκοπουλου...ολοι καποιο ταξιδι περιμενουμε / που δεν γινεται ποτέ,ας ειμαστε ρεαλιστες & ας παρηγορηθουμε με τηλεοραση.
harry said:
"Για να παραφρασω το τραγουδι του Βοσκοπουλου...ολοι καποιο ταξιδι περιμενουμε / που δεν γινεται ποτέ,ας ειμαστε ρεαλιστες & ας παρηγορηθουμε με τηλεοραση."
Γιατί τόσος πεσιμισμός; Σακίδιο στο ώμο και εμπρός! Η Ευρώπη είναι ανοιχτή και αν τα πόδια αντέχουν δεν υπάρχει δικαιολογία.
Εκτός αν και εσείς δεν μιλάτε για πραγματικά ταξίδια. Τι μπέρδεμα κι αυτό σήμερα...
Προς Πάνο:
Πώς μπορείτε και είστε τόσο σίγουρος και απόλυτος, φίλε Πάνο? Κατ' αρχήν αυτό είναι ένα ζήτημα που ΔΕΝ μπορεί να αποδειχτεί. Άρα πώς τόση σιγουριά?
Κατά δεύτερον, όταν λέμε:
"Ο Σπανός και ιδίως ο Μικρούτσικος έσωσαν τον Καββαδία από την λήθη - οι ομότεχνοί του (Ουράνης, Άγρας και άλλοι ξεχάστηκαν)."
...πρέπει σώνει και καλά να εννοούμε ότι ο Καββαδίας δεν άξιζε και ότι έχει μείνει στη μνήμη μας μόνο και μόνο χάρην στις μελοποίησεις του Σπανού και του Μικρούτσικου...???
Αποκλείεται το γεγονός να εννοούμε (να εννοεί ο Ν.Δήμου δηλαδή) ότι μεν το έργο του Καββαδία χαρακτηριζόταν και χαρακτηρίζεται για την αξία και το κύρος του, όμως παρ' όλα αυτά "υπάρχει" ζωηρότερα μέσα μας επειδή ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ! ύστερα ακολούθησαν κάποιες πολύ -θα λέγαμε- επιτυχημένες μελοποιήσεις...???
Μα ποιος είπε πως κατά αυτόν τον τρόπο αμφισβητούμε τον Καββαδία?
Φίλε Πάνο, κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να εγγυηθεί εάν ένας άνθρωπος που αποτελεί μεγάλη και άξια λόγου προσωπικότητα αναγνωριστεί άμεσα ή ποτέ, και στην περίπτωση που αναγνωριστεί, εάν αυτός ο άνθρωπος -όσο και μεγάλη να' ναι η συμβολή του στον πολιτισμό- τελικά θα κερδίσει τη μάχη με τη λήθη...
Ζητώ συγνώμη που έγραψα τη δικιά μου γνώμη ενώ εσείς απευθύνεστε στον Νίκο Δήμου. Αυτά είχα να πω, έτσι όπως προσωπικά τα συγκεκριμένα λόγια τα εκλαμβάνω και τα κατανοώ...
ευχαριστώ.
Αγαπητέ κύριε Πάνο θα διαφωνήσω με την άποψη σας πέρι Μικρούτσικου. Τα τραγούδια αυτά έχουν γίνει σχεδόν λαικά. Φυσικά την ποίηση του Καββαδία δε την έγραψε ο Μικρούτσικος, την κατοχύρωσε όμως σε όλη την ελληνική κοινωνία. Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε εκ των υστέρων για τη μαγεία της ποίησης. Στην πράξη όμως ο Μικρούτσικος μετέφρασε μια ποίηση (που στο κάτω κάτω είναι δύσκολη αν σκεφτεί κανείς ότι συνεχώς αναφέρεται σε άλλα έργα και χρησιμοποιεί λεξιλόγιο ναυτικό)σε μουσική προσιτή στον κάθε άνθρωπο. Πρόσφατα συνηδητοποίησα πως στο καλό μαγεύομουνα από μια φράση όπως 'ορθό πλάι σε μια ελαιογραφία του Γκόγια'. Πρόσφατα έμαθα ποιός είναι ο Γκόγια, κι όμως τον είχα δει με λόγια και με μουσική
ελεωνόρα: σε αγαπώ. σε αγαπώ που μπορείς να χρησιμοποιείς τους όρους κύρος και αξία για τα ποιήματα. δεν με νοιάζει τι είναι το ποιητικό έργο, η αξία του, και το κύρος του ποιητή. ξέρω ότι σε αγαπώ. αυτό αρκεί.
savas said:
"Πρόσφατα έμαθα ποιός είναι ο Γκόγια, κι όμως τον είχα δει με λόγια και με μουσική"
Νομίζω ότι έτσι υποβιβάζουμε τη μουσική σε μέθοδο υπνοθεραπείας -:)
Τι περιττή διαμάχη: Ο Καββαδίας (Κόλιας ή Μαραμπού για τους φίλους - και είχα την τύχη να είμαι ένας από αυτούς) ήταν καλός ποιητής. Όμως εξίσου καλοί ήταν σύγχρονοί του όπως ο Τέλλος Άγρας που σήμερα δεν τον ξέρει κανένας. Πριν να γραφτούν τα τραγούδια, τον ήξερε μόνο ένας μικρός κύκλος αναγνωστών.
Σαφώς η μελοποίηση ανέδειξε τα ποιητικά του χαρίσματα (γιατί ήταν σωστή) αλλά χωρίς αυτήν πόσοι θα τον ήξεραν και πόσοι θα τον θυμούνταν σήμερα;
Να υποτιμήσω τον Καββαδία; Αν είναι δυνατόν! Διαβάστε (όσoι δεν το κάνατε) το http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=145
όπως ο Τέλλος Άγρας που σήμερα δεν τον ξέρει κανένας
Δεν είναι αλήθεια αγαπητέ. Ή αν είναι, πρόκειται για μια πολύ σχετική αλήθεια.
Προσωπικά, τον διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση κατά τα χρόνια της εφηβείας μου (και ξέρω και αρκετούς άλλους που εκτιμήσαν τον Τέλλο Άγρα).
θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλους, όπως λ.χ. τον Μήτσο Παπανικολάου.
Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω όχι κατάλληλες τις συζητήσεις που αποπειρώνται να εκτιμήσουν το βεληνεκές ενός ποιητή ή συγγραφέα (ή και τα δυο μαζί) σε πληθυσμιακό αντίκρυσμα.
Η εποχή μας τα μετράει όλα σε "ποσότητα". Δεν έχει νόημα όμως κάτι τέτοιο, τουλάχιστον για μένα.
Η ποίηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει "σούπερ μάρκετ", και ευελπιστώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πάνω σ'αυτό.
Μία φίλη από την Γαλλία μου θυμίζει ωραίες φράσεις για το ταξίδι. Ξεχωρίζω δύο και μεταφράζω πρόχειρα.
Marcel Proust: "Το πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης δεν αναζητά καινούργια τοπία - αλλά καινούρια μάτια".
Arthur Rimbaud: "Αρκετά είδα... Αρκετά απόκτησα... Αρκετά γνώρισα... Αναχώρηση μέσα στο συναίσθημα και τον καινούργιο θόρυβο!".
Το έργο του Καββαδία θα μείνει, γιατί υπάρχει λόγος. Των άλλων που αναφέρθηκαν, όχι - θα τους διαβάζουν μονάχα οι επαγγελματίες φιλόλογοι, όταν χρειάζεται να κάνουν κάποια δημοσίευση και τους λείπει το θέμα. Υπάρχει "φυσική επιλογή" και στην ποίηση...
*
Για να μην αφήνω λάθος εντυπώσεις, οι ενδιαφερόμενοι δείτε τι έγραψα τον περασμένο Σεπτέμβρη για τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, όταν κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι...
Των άλλων που αναφέρθηκαν, όχι
Δεν είμαι τόσο σίγουρος γι'αυτό , και ούτε εκείνος που θα κρίνει.
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σκεφθείτε π.χ. τον ...Κάλβο , ή ακόμα και αυτόν τον Rimbaud που παρατίθεται μόλις άνω.
Και οπωσδήποτε, δεν θα έλεγα ακόμη ότι αυτό είναι κατ'ανάγκην ζήτημα των "φιλολόγων" κ.λπ. που αναφέρετε.
Αφ ης στιγμής η ποίηση κάποιων μιλάει σε μερικούς ανθρώπους,τότε "μένει" (αν αυτό το πράγμα συνιστά πια μια τόσο ...μεγάλη αγωνία).
Φυσική επιλογή στην ποίηση ;
Ε, δεν θα το "δαρβίνιζα" έτσι το θέμα! ...πνευματική επιλογή ,ναι, σίγουρα. Και αυτή είναι πολύ πιο αμείλικτη από οποιαδήποτε "φυσική επιλογή".
Ταξί-Δή-μου
Νίκο Δήμου
Δημόσια - Γράφε
Δημοσιογράφε
Μην ακούς τις κασάνδρες
( πίσω από ψευδώνυμα ) Δεν είναι άνδρες
Τα -ξίδια τους αγνόα
Στην Κάβα του Δία
να πιούμε κρασύ
με τον Καββαδία
εμείς και συ
με τον Ορφέα
Εις υγεία
Συγγραφέα
Μετά το δείπνο
πάω για ύπνο
το συνηθίζω
Καλή νύκτα
και σε σας κουκουβάγιες
Κοιμηθείτε
κι ονειρευτείτε
ονειρεμένα ταξίδια
Όχι από κείνα
τα κοινά
και τα ίδια
see you
Το ερώτημα είναι : "Ακούει ο Νίκος Δήμου Μητροπάνο;". Συγνώμη, λάθος : "Ακούει ο κύριος Νίκος Δήμου Μητροπάνο;". (Έτοιμος ήμουν να σας αποκαλέσω "κυρ-Νίκο" πριν λίγες μέρες, παραπέμποντας σας (με παιγνιώδη διάθεση) σε κάποιον που υποθέτω πως ...συμπαθείτε πολύ, αλλά είμαι αντιδραστικός και κάνω πάντα τα αντίθετα απ' αυτά που μου λένε. Το άσμα αφιερωμένο εξαιρετικά. Ακούγεται ΔΥΝΑΤΑ. "...πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα...")
Τα πλοία των ερώτων
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
Στίχοι : Αλκαίος Άλκης
Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν πως πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες
Πάνω στο πάγκο ενός cafe τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
και εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
ή δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα
Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός μας είχε πει, θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα
Τρικάταρτο η αγάπη σου και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ’ αντίκρισα και μου ‘κλεψες το φως μου
ότι με πνίγει να αγαπώ είν’ η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου
Αγαπούσα τον Καββαδία πολύ πριν τα τραγούδια του κυρίου Μικρούτσικου, τα οποία ομολογώ πως ουδέποτε μου άρεσαν, δεν με ''άγγιξαν'' ούτε μια στιγμή, τα ένιωσα από την πρώτη στιγμή ψεύτικα και σε άλλο μήκος κύματος από τον κόσμο των ποιημάτων.
Αν ...διασώθηκαν από τη λήθη με την ''μελοποίηση'' δεν γνωρίζω.
Νομίζω, πως ο Καββαδίας ήταν ήδη αγαπητός σε αρκετό κόσμο-και δεν μιλάω για λόγιους και ειδικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70, ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, όπου μια εκδήλωση που κάναμε οι συμμαθητές για την ποίηση του Καββαδία, είχε εξαιρετική επιτυχία και, βέβαια η ώθηση δεν ήταν τα τραγούδια, μιας που ακόμα δεν υπήρχαν.
Ο Τέλλος Άγρας βγήκε από τα σχολικά βιβλία;
Ναι ο Νίκος Δήμου ακούει (και) Μητροπάνο. Ωραίο τραγούδι.
Σίγουρα the_return δεν μετράω "το βεληνεκές ενός ποιητή ή συγγραφέα (ή και τα δυο μαζί) σε πληθυσμιακό αντίκρυσμα".
Αυτή ειναι η λογική των best sellers. Αλλά και το αντίστροφο είναι λάθος (κάτι πολύ δημοφιλές δεν μπορεί να είναι καλό). Κι Μπαλζακ κι ο Ντοστογιέφσκη ήταν μπεστελλεράδες.
Ο Καββαδίας δεν γίνεται καλύτερος επειδή τον ξέρουν ένα εκατομμύριο Έλληνες (ενώ τον σημαντικό Νίκο Καρούζο τον ξέρουν... 5000;).
Αλλά είναι ευχάριστο όταν ένας ήδη καλός ποιητής ακούγεται και διαβάζεται από πολλούς.
Ναι, να φύγετε.
Τι πλήξη.
Nibelungen said:
"Αγαπούσα τον Καββαδία πολύ πριν τα τραγούδια του κυρίου Μικρούτσικου, τα οποία ομολογώ πως ουδέποτε μου άρεσαν, δεν με ''άγγιξαν'' ούτε μια στιγμή, τα ένιωσα από την πρώτη στιγμή ψεύτικα και σε άλλο μήκος κύματος από τον κόσμο των ποιημάτων."
Συμφωνώ απόλυτα, τις ίδιες διαπιστώσεις έχω κάνει και εγώ.
Επίσης, θα προτιμούσα σε κάθε περίπτωση το orient rock της Άννα Βίσση από την ψυχρή εκτέλεση κάποιου project.
This post has been removed by the author.
μου αρέσει η λέττα καρουζέλ: επειδή σκέφτηκε στα ελληνικά! (και τα βιβλία του δήμου άρχισα να τα ψωνίζω επειδή τα βρήκα κατ' αρχήν αναγνώσιμα).
Οντως,λαθος εκτιμηση,στα 2 τελευταια θεματα η αναλογια ανδρων - γυναικων ειναι 4/1,παντως ανδροκρατειται το μπλογκ.Να κανω 1 τολμηρη προταση,να επιτραπουν προσωρινα οι ανωνυμες καταχωρησεις & αν μετατραπει το σαητ σε ...βωμολοχαδικο,ξαναγυριζουμε στο τωρινο καθεστως...
"Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου".
Επιτέλους! Χρόνια έψαχνα να βρω κάποιον που να νιώθει το ίδιο!
Όσο για τα ταξίδια, σε λίγες μέρες φεύγω ταξίδι για 6 μήνες σε Ασία, Αυστραλία, Νησιά Ειρηνικού, Αμερική. Δειλέ εαυτέ μου, σε νίκησα!
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home