Η γλυκιά αιμομιξία των blogger
Όταν ανοίξεις bloggόσπιτο σου έρχονται. Ένας ένας, μία μία και μετά περισσότεροι. Στην αρχή δεν ξεχωρίζεις ονόματα ή ύφος. Ύστερα μερικοί αρχίζουν και «γράφουν» στον νου σου. Και θέλεις να μάθεις περισσότερα γι αυτούς - και θες να γνωρίσεις το δικό τους σπίτι...
Ο ένας σε οδηγεί στην άλλη, αυτή σε τρίτο, αλλά όλα δουλεύουν κυκλικά, από πλάγιο δρόμο επιστρέφεις και ανακαλύπτεις ότι οι πιο πολλοί συνδέονται με υπόγεια δικτύωση. Από το υπνοδωμάτιο της μίας που γράφει για τους οργασμούς της, πηγαίνεις στο γραφείο του άλλου που αναπτύσσει πολιτικό-οικονομικές θεωρίες. Τα περισσότερα είναι συναρπαστικά, με μία αμεσότητα που δεν την έχει η έντεχνη και έντυπη γραφή. Άλλα είναι κοινότοπα ή κουραστικά – μαθαίνεις να τα αποφεύγεις. Καμιά φορά μπλέκεσαι και στα comments.
Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κάνει όχι μόνο ταξίδια στον χώρο αλλά και στο χρόνο, ανατρέχοντας στο παρελθόν πολλών bloggers. Περασμένα posts. Μερικά μεγάλα και πλούσια σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα από καιρό (η τελευταία εγγραφή πριν δύο μήνες) και αναρωτιέσαι τι συνέβη: αρρώστια, ταξίδι, δουλειά – ή απλά βαρεμάρα;
Ανακαλύπτεις παλιούς γνωστούς κάτω από άλλο όνομα και με άλλο πρόσωπο – τόσο που δεν τους αναγνωρίζεις. Μερικοί εκμυστηρεύονται σε προσωπικά e-mail: «εγώ είμαι ο Χ». Τόσο αλλιώτικος στο blog από τη ζωή... Μετανιώνω που γράφω επώνυμα.
Παρ’ όλες τις τεράστιες διαφορές στο ύφος και τα θέματα, υπάρχει μία κοινή ατμόσφαιρα παντού – κάτι από μαγική κάμερα που σου επιτρέπει να κάνεις μάτι σε ζωές άλλων. Μερικές φορές νιώθεις voyeur. «Πρέπει να είναι επιδειξιμανείς οι συντάκτες των blogs», είπε η φίλη.
Δεν ξέρω που τελειώνει η ανάγκη της επικοινωνίας και που αρχίζει η επιδειξιμανία. Το όριο είναι δυσδιάκριτο. Όμως, ενώ ήμουν χρόνια αναγνώστης blogs, (πρώτα ξένων και μετά ελληνικών) τώρα που έχω δικό μου, νιώθω τελείως διαφορετικά. Σαν να είμαι μέλος της οικογένειας. Γι αυτό μίλησα για αιμομιξία…
57 Comments:
Εκτός από την ανάγκη για επικοινωνία και την επιδειξιμανία υπάρχει και ανάγκη για ψυχοθεραπεία. Πολλοί άνθρωποι διατηρούν blog για να λυτρωθούν...
Πολλοί οι bloggers. Σε ποιο σπίτι να πρωτομπείς; Σιγά-σιγά όμως μαθαίνεις να διακρίνεις τους πιο φιλόξενους!
Πολύ ταιριαστός ο πίνακας...
Συμβολικός!!!!!
Με τόσα πρόθυμα γιουσουφάκια που μαζεύονται γύρω γύρω σ' αυτό το blog θα μπορούσες να έχεις χαρέμι υμνωδών.
Κάντο για τεστ : γράψε ένα( εν γνώσει) σου κάκιστο post και θα διαπιστώσεις στην πράξη το θεώρημα ότι "οι γλύφτες έχουν μηδενική τριβή"... Από κεκτημένη ταχύτητα θα εξακολουθήσουν τα ωσαννά...
Γιατί δεν κάνεις και ένα 'ανώνυμο' μπλογκ για να δεις την διαφορά και να αισθανθείς πιο ελέυθερος; Δες το σαν προσωπικό πείραμα στο κάτω κάτω...
a.f.marx: Γλύφτες; Γιατί; Δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από μένα! Εκτός αν ονομάζεις γλύψιμο την εκτίμηση που μπορεί να εκφράσει κάποιος για το έργο του άλλου. (Με βάση τον νεοελληνικό ισοπεδωτισμό).
Τζιτζίκος: Μπορεί να το κάνω κάποτε - αλλά προς το παρόν ήδη αυτό μου τρώει πολύ χρόνο.
Ναι ισ - υπάρχει και η ψυχοθεραπευτική πλευρά...
Ενα σωρό θέματα για σχολιασμό (υποτάσσομαι στον κανόνα οτι ο συγγραφέας ορίζει θέμα και οι άλλοι σχολιάζουν) που, όμως, περιστρέφονται στον άξονα "η ψυχολογία του blogger-συγγραφέα και του blogger-σχολιαστή" (που δεν είναι πάντα ίδια).
Μετανιώνω που γράφω επώνυμα.
Κάποιος επίσης επώνυμος -Νίκος Νικολαΐδης- προτίμησε την ανωνυμία (σχετικό εδώ).
Είναι δεδομένο οτι οι επισκέπτες και σχολιαστές αλλάζουν (αριθμητικά πρώτα και ποιοτικά μετά) με βάση την ταυτότητα του συγγραφέα-ιστολόγου.
Στην ανωνυμία, αργεί να έρθει μια εύθραυστη ισορροπία, ειδικά αν τα θέματα που αναπτύσσονται είναι τολμηρά (κάθε είδους). Αυτό απαιτεί κόπο, ειδικά όταν και όσο η περσόνα (η προβαλλόμενη προσωπικότητα μέσω του ψευδωνύμου) γίνεται γνωστή στην "κοινότητα".
- οι ανώνυμοι έχουν αρκετό θράσος (άγνοια; ζήλεια;) έναντι άλλων πιο... διάσημων ανώνυμων, ισοπεδώνουν και εκχυδαΐζονται πολύ εύκολα (αντί να αναρρωτηθούν "μήπως αυτός τελικά έχει να πει κάτι"), κάτι που είναι ψυχοφθόρο και κουραστικό
- η περσόνα λαμβάνει ετικέττες από πολλούς και συχνά καλείται να αποδείξει οτι δεν είναι ελέφαντας (το "και ποιος είσαι εσύ" είναι συχνότατο φαινόμενο)
- μέχρι να φτιαχτεί-εδραιωθεί μια περσόνα, μπορεί ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω της να μην αντέξει άλλο και το blog να εγκαταλειφθεί
- η περσόνα μπορεί να είναι μια κρυμμένη φαντασίωση, ένα απωθημένο του ιστολόγου, εξ' ού και πιθανές διαφορές με το άτομο πίσω από αυτήν
Στην επωνυμία, όπως είπε σε άλλο σχόλιο η Λίλη, βάζουν όλοι το φράκο τους (σεβασμός; φόβος;) με όλα τα επακόλουθα (επίπεδο και αριθμός σχολίων και σχολιαστών). Είναι όμως αληθινά αυτά; (όχι οτι έχει σημασία: την περσόνα αντιμετωπίζουμε όχι το άτομο και αυτή δικαιούται να φορέσει φράκο σε επίσημες δεξιώσεις). Το σίγουρο είναι οτι η κατάσταση (αυτο)ελέγχεται πολύ πιο εύκολα, από πλευράς ύφους τουλάχιστον - από πλευράς σχολίων θα φανεί σε τυχόν τολμηρά θέματα.
Μπανιστιρτζής: η πιο πετυχημένη λέξη για τον αναγνώστη των blogs :)
Η ταυτότητα και η "ιστορία" του blogger πρέπει να παίζει αποφασιστικό ρόλλο τόσο στην επισκεψιμότητα του Blog, όσο και στο ύφος των σχολίων. 'Εφτιαξα κι εγώ Blog αλλά, σε τρεις μέρες, μόνο ένας επισκέπτης έγραψε κάτι. (50 είδαν το προφίλ μου)! Επισκέπτης που εκτιμά, γενικώς, τον Blogger θα είναι πολύ πιό ήπιος ακόμη και σε περίπτωση ασυνάρτητης ανάρτησης. Σχετικά όλα σ' αυτόν τον κόσμο!
Βλέπεις λοιπόν ότι οι άνθρωποι είναι προτιμότεροι από τις γάτες ... ;-)) Για φαντάσου τον πίνακα (του Delacroix νομίζω) με γάτες ... Μπρρρρρρ ...
Υ.Γ. Βλέπω γίναμε δύο οι χρησιμοποιούντες τον όρο ιστολόγιο αντί για blog ... Προσωπικά προτιμώ και το ιστο-λόγιος αντι για blogger. Δεν αλλάζεις και πληκτρολόγιο επίσης ...
Και τωρα σαν μελος αυτης της οικογενειας κυριε Δημου, ετοιμαστειτε να αντιμετωπισετε και τα γνωστα τσουρομαδηματα!
Ερχεται στη μπλογκοσφαιρα ενας ανθρωπος που οταν εγραφε και μιλουσε για το Ιντερνετ, εμεις δεν ξεραμε τι θα πει Enter, τον καλωσοριζουμε και μας αποκαλουν "γλυφτες" "γιουσουφακια" και δε ξερω τι αλλο ακομα, δεν τον καλωσοριζουμε, μας αποκαλουν "αγενεις" "υπεροπτες" και "βεντετες", ελεος ρε παιδια, γραψτε κατι ενδιαφερον να διαβασουμε και σταματειστε να κρυφοκοιταζετε διαρκως τι κανει ο γειτονας, ποιος μπαινει και ποιος βγαινει στο σπιτι του!!
Υ.Γ. οποιος ενοχληθηκε απο το μελιτζανακι μου, εχουμε και περγαμοντο για κερασμα :-ΡΡ (επισης μου περισσεψαν και κατι διπλες απο τα Χριστουγεννα)
A.F.Marx Hat said:
"Πολύ ταιριαστός ο πίνακας...
Συμβολικός!!!!!"
Θα προτιμούσα ένα στιγμιότυπο από το "Eyes Wide Shut" αντί του πίνακα, ή ένα μότο του τύπου: "άντρα μου πρέπει να σου ομολογήσω ότι εγώ ήμουν η μεταμφιεσμένη που σε οδήγησε στο όργιο του πύργου!"
Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη προκατάληψη απέναντι στις προθέσεις του οποιουδήποτε τυγχάνει να μιλά πολιτισμένα;
Επίσης θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος γιατί το να μιλάς πολιτισμένα αποκλείει εκ προοιμίου την πιθανότητα να διαφωνήσεις με κάποιον. Προϋπόθεση διαφωνίας δεν είναι τα χριστοπαναγίδια αλλά οι διαφορετικές απόψεις.
Προς τζιτζικο & a.f.marx: ποιό είναι το πρόβλημα σας; (οχι οτι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα). Τι σας ενδιαφέρει εσας αν εγω θελήσω κάποτε να γίνω γλύφτης και γιουσουφάκι του Νίκου Δήμου; Ποιός σας λέει οτι ο Δήμου χρειάζεται η αποζητάει "χαρέμι υμνωδών";
Και τελος (και σημαντικότερο): ποιός σας έδωσε την άδεια να με βρίζετε και να με υποτιμάτε - εμένα και όλους όσους σχολιάζουν εδω; Η μήπως το να με λέτε γλύφτη πρέπει να το εκλάβω ως κομπλιμέντο;
Ντροπή σας!
Οτι απωθημένα και διαφορές έχετε με τον Νίκο Δήμου να τα λύσετε μαζί του - οχι προσβάλλοντας εμένα.
Θα σας έβριζα πολυ χειρότερα - αλλά εδω είναι ξένος χώρος.
H ραγδαία αύξηση των blogs δείχνει ότι ο έλληνας μπορεί να μη διαβάζει, αλλα θέλει σαν τρελός να γράφει.Οι "επιδειξιομανείς" ήταν μόνο η αρχή.΄Οσο το "φρούτο" διαφημίζεται απο τα παραδοσιακα media, τόσο χειρότερο crowd θα μαζεύει*: το είδος των ατόμων που απλά και νεοελληνικότατα θέλουν να γίνουν "γνωστοί" χωρίς αυτό να είναι απότοκο κάποιας συγκεκριμένης δραστηριότητας.Το είδος των ατόμων που μέχρι τώρα βρίσκανε διέξοδο στο Big Brother.
(*αναλογικά πάντα, σίγουρα θα προστίθενται και αξιόλογα άτομα)
Ο όρος ανωριμότητα μας δείχνει μια κατάσταση της βούλησης που μας κάνει να αποδεχόμαστε την εξουσία κάποιου άλλου.
Υπάρχει άραγε στις μέρες μας, το σθένος, η ικανότητα ή η δυνατότητα στους ανθρώπους να υποστηρίζουν την ποικιλομορφία τους και ν' αρνούνται μέσα απ' τον ελεύθερο λόγο τους τη μονόδρομη εξελικτική πορεία που μας προτάσσουν;
Ο πίνακας είναι του Ingres, (από τους αγαπημένους μου). Γιατί μπρρρ Τάκη Αλεβαντή; Θα μου άρεσε ένα συνονθύλευμα από γούνινα σώματα. (Άλλωστε συχνά το κρεββάτι μου μοιάζει με τον πίνακα, όταν χουζουρεύω και μαζεύονται όλες μου οι γάτες να με περιστοιχίσουν).
Newlens, ο operator αρνείται να γίνει moderator. Εγώ γράφω το post κι εσείς ό,τι θέλετε. Αν είναι άσχετο ή ενοχλητικό σας κρίνουν οι άλλοι - ενδεχομένως και εγώ.
Voyeur, Voyageur. Αυτός ο συνδυασμός άρχισε να στροβιλίζεται στο μυαλό μου μόλις διάβασα την αναφορά σας στον γαλλικό όρο «voyeur» και είδα την εικονογράφηση με τον πίνακα του Ingres.
Ο ηδονοβλεψίας είναι ένας ταξιδιώτης και ο ταξιδιώτης είναι με τον τρόπο του ένας ηδονοβλεψίας, γιατί όχι και του εαυτού του. Στο "τουρκικό λουτρό" του ο ζωγράφος τοποθέτησε το αντικείμενο του πόθου του μακριά από το γνώριμό του Παρίσι, μέσω μιας πολιτισμικής μεταφοράς έγινε ένας άλλος εαυτός και θέλησε να τον δούμε ως άλλον.
Στα fora και στα blogs συχνά γινόμαστε με τη σειρά μας αυτοί οι άλλοι εαυτοί και μοιάζουμε με τον ομηρικό Οδυσσέα που "πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω". Περιπλανιόμαστε σε φανταστικές ηλεκτρονικές πολιτείες, δικτυοναύτες σε ένα γαλαξία μεταφορών, ενεργοί συμμέτοχοι σε ένα καρναβάλι παραπλανήσεων και μεταμφιέσεων.
Φοράμε μάσκες, επιλέγουμε ταυτότητες χωρίς τις συμβάσεις της καθημερινότητας, υπακούοντας σε μια εσωτερική παρόρμηση. Ξεγελάμε και ξεγελιόμαστε: così fan tutte, così fan tutti.
Με το παιχνίδι των έλξεων και των απωθήσεων μαθαίνουμε το ποιοι και -κυρίως- το πόσοι είμαστε. Πολύτροποι, αντιφατικοί, ondoyants, κυματοειδείς, όπως η δικτυακή θάλασσα στην οποία αρμενίζουμε.
"Τόσο αλλιώτικος στο blog από τη ζωή... Μετανιώνω που γράφω επώνυμα."
Σε πολλά μπλογκς διαβάζεις πράγματα που ο άλλος θα τα κρατούσε για τον εαυτό του σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Που θα το σκεφτόταν αν το έλεγε στα πιο κοντινά του πρόσωπα μετά από χρόνια, που θα έγραφε και θα τα ξαναέγραφε και θα τα έσβηνε.
Και όμως τα γράφει για να τα διαβάσει τόσος κόσμος ή να τα συναντήσει χρόνια μετά στο Google.
Γι'αυτό ίσως σε αυτό το μπλογκ νιώθω πιο πολύ στο μυαλό του Ν.Δήμου, περισσότερο από περιοδικά ή βιβλία.
Και το ίδιο συμβαίνει όταν διαβάζω ελληνικά μπλογκ, μπλογκ δικηγόρων, φοιτητών, κατοικών μιας πόλης, σα να μεταφέρομαι ξαφνικά στο μυαλό τους, στα προβλήματα και τις αρρώστιες τους, στις επιτυχίες και αποτυχίες τους.
Μία ευχάριστη παρενέργεια αυτού του post ήταν να μου θυμήσει ότι ο πίνακας του Ingres "Le bain turc" (ή, αν προτιμάτε, "Χαμάμ") κοσμούσε και το εξώφυλλο του δίσκου "Electric Bath" (Don Ellis Orchestra) και να με κάνει να τον ξανακούσω ύστερα από πολύ καιρό!
Η γλυκιά αιμομιξία των blogger
Σιγά κ.Δήμου...
Μη μας πηδήξετε κιόλας !...
Εσάς Δημήτριε, όχι. Αλλά μερικές γλυκύτατες επισκεπτριες...
Για πνευματική αιμομιξία μιλάμε, κύριε!
Δημήτριος said:
"Σιγά κ.Δήμου...
Μη μας πηδήξετε κιόλας !..."
Αγαπητέ Δημήτριε,
νομίζω ότι είστε ο άντρας που ζητώ!
Ελάτε το βράδυ στο ΙP: 127.0.0.1
Θα είμαι γυμνή!
Γιατί Μπρρρ ...; Γιατί τα γατιά μυρίζουν και μου προκαλούν αλεργία.
Δεν μας είπες όμως αν τελικά προτιμάς περισσότερο τα γατένια από τα ανθρώπινα σώματα. Βεβαίως «de gustibus non est disputandum».
Φιλικά,
να αντικαταστύσουμε το στηθοσκόπιο του "ισ" με τη γραβάτα του "alevantis" και να αρνηθούμε να απαγγείλουμε στους μαραμένους μαστούς με μούρη κοπέλας. μετά, να ξυλώσουμε όλα τα σανίδια της ετοιμόρροπης άλλωστε στέγης, και να φάμε tsakiris sticks στα ερείπια των αεροπορικών δυστυχημάτων της θάλασσας. μη μου μιλάτε αν δεν ξελιγώνεστε για μένα.
Πριν σαλτάρεις στο κενό,
κάνε μια βόλτα από 'δώ:
ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ – ΕΡΑΣΤΗΣ ή ΘΥΜΑ;
Η κρυφή αιμομιξία...
Δεν θα το έλεγα. Νομίζω ότι το διαδίκτυο αποτελεί περισσότερο έναν άλλο κόσμο, παρά μια – εικονική έστω - οικογένεια. Στο νετ κυκλοφορώ σαν euro_man – ένα νικ που μου πάει πολύ και προσωπικά και με βάση την ιστορία της ζωής μου. Λοιπόν, στο Pathfinder όπου συνήθως γράφω, έβλεπα τη δομή του και αναρωτιόμουν τι να σκεφτόταν άραγε ο δημιουργός του; Κάποιες φορές νομίζω πως θα ένιωθε σαν μικρός θεός που δημιουργεί από το τίποτα έναν καινούριο κόσμο. «Γεννηθήτω τα προφίλ!» Και ιδού, η θέση για τη φωτογραφία, για το νικ, το όνομα, την οικογενειακή κατάσταση, την απασχόληση, την ηλικία... Γεννηθήτω οι προσωπικότητες! Και μπήκε το μέρος για τις αγαπημένες ασχολίες, την αγαπημένη έκφραση, τα τελευταία νέα, τα αγαπημένα link. Και ακόμα, γράφτηκαν έτοιμες κατηγορίες ενδιαφερόντων όπου ο χρήστης κάνει κλικ και αναφέρονται στο προφίλ του.
Ακόμα, δημιουργήθηκαν οι «χαρτοφύλακες», όπου κάθε χρήστης βάζει αγαπημένα πράγματα: φωτογραφίες, δικές του ή τοπίων ή με ροζ αγγελάκια που κουνιούνται και σου γράφουν ‘καλημέρα’, αρχεία midi, κείμενα, προγράμματα. Και κάθε προφίλ, σιγά-σιγά, μοιάζει με σπίτι. Με γκαρσονιέρα, για να είμαστε ακριβείς.
«Τα νικ δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους» είπε ο δημιουργός και δημιούργησε χώρους για να αφήνει δημόσια ο ένας μηνύματα στον άλλο. Σαν να είμαστε όλοι μια γειτονιά και να φωνάζεις στο γείτονα «καλημέρα! Πώς πάει;;» Μόνη – αυτονόητη - προϋπόθεση, να είσαι μέλος της γειτονιάς: να αποκτήσεις νικ στο νέο αυτό κόσμο. Κι αυτό έχει σημασία: ο κόσμος σε τραβάει μέσα του, δεν εμπνέει να τον απολαύσεις απλώς σαν θεατής.
«Αλλά πού θα συναντιούνται τα νικς;» αναρωτήθηκε ο δημιουργός. Και δημιούργησε το στερέωμα των clubs, όπου χρήστες με ειδικά ενδιαφέροντα ανταλλάσσουν απόψεις (ας τις πούμε παρέες), το στερέωμα των φόρουμ όπου συνομιλούν κάτω από ένα θέμα σε real time (ας το πούμε ανοικτή συγκέντρωση), το στερέωμα του chat για πιο χαλαρές συζητήσεις (ας το πούμε απογευματινό καφέ) και το στερέωμα του messenger, για τις πιο απόκρυφες (ας το πούμε, μπουντουάρ ή έστω, μεταμεσονύκτιο μπαράκι).
Αλλά πήγε παραπέρα και δημιούργησε «σχέσεις με άλλους χρήστες», ένα μέρος όπου ο καθένας διαλέγει ένα χρήστη και κάνει κλικ σε έναν κατάλογο σχέσεων: διαλέγει να είναι αδελφός, κουνιάδος, φίλος, υπάλληλος, εργοδότης κτλ. Αυτά τα βλέπουν μόνο οι δύο άμεσα ενδιαφερόμενοι, είναι τα κρυφά οικογενειακά άλμπουμ. Και δημιουργούνται σόγια ολόκληρα – στο φόρουμ (στην ανοικτή συγκέντρωση) και ενώ μιλάνε για τα ελληνοτουρκικά, διαβάζεις δίπλα σου ‘γεια σου κουνιαδίτσα!’.
Όλα αυτά, εντάθηκαν σαν πρόσθετες υπηρεσίες στις ειδήσεις, τις συνεντεύξεις, τον καιρό (τον κόσμο της πληροφορίας), το πρόγραμμα τηλεόρασης, τα παιχνίδια, τα ανέκδοτα (ο κόσμος της ψυχαγωγίας) ενώ ανάβουν μπάνερ με neon επιγραφές e-shop για ηλεκτρονικά είδη και ringtones.
Και αναφωνούνε οι χρήστες: Τα πάντα εν σοφία εποίησε...
Και ο δημιουργός το ονόμασε portal. Και είδεν ότι είναι καλό.
Τώρα, κάπου θα πρέπει να μπει και ο απαγορευμένος καρπός της Γνώσης με τους χρήστες που τον δοκίμασαν και έφαγαν μπαν. Αλλά αυτό θα κάνει την ιστορία πολύ μεγάλη...
Ο Ν.Δ είναι μιά από τίς τελευταίες γνήσιες φωνές αυτού τού τόπου γι’ αυτό καί πολλές φορές έχει επιδεικτικά αγνοηθεί απ΄τή νομεκλατούρα τών μπουρτζόβλαχων καί συστηματικά συκοφαντηθεί ως ύποπτος ανεξαρτησίας καί αμετανόητα έφηβος.
Βέβαια δέν είναι απαραίτητο νά συμφωνείτε μαζί του, αλλά αυτός πιστεύει σέ μας, διαφορετικά δέν θά βρισκόταν εδώ μέσα.. Θέλει καί νά πεί καί νά μάθει!... –Καί τό κυριότερο, δέν τό κρύβει. Ακόμα ως σάκκος του μπόξ όχι μόνο αντέχει, αλλά μεταφράζει -τή μετά τό κάθε χτύπημα- επαναφορά του σέ σέ ξεγυρισμένη φάπα. – Ενδιαφέρον!..
Δεν θα έλεγα ότι οι μπλόγκερς είναι μία οικογένεια. Είναι απλώς άνθρωποι που έχουν επιλέξει έναν ευρύτατα διαδεδομένο μέσο για να εκφράζονται, δίχως κανέναν άλλο δεσμό. Το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί η λεγόμενη "μπλογκόσφαιρα" ουδόλως έχει να κάνει με οικογένεια, αλλά με μία φυσική τάση των ανθρώπων με κοινό κώδικα να συνεστιάζονται. Κατά τούτο δε όλοι οι άνθρωποι που μιλάμε την ίδια γλώσσα είμαστε μία ευτυχισμένη οικογένεια.
Το ιστολογείν θα μπορούσε να είναι η πραγμάτωση ενός δημοκρατικού ονείρου. Όλοι πίσω από το ασυνάρτητο παρατσούκλι μας είμαστε ίσοι και ελεύθεροι να πούμε ότι θέλουμε. Άσχετο αν ο μπλόγκερ είναι ο κ. Δήμου ή ο "η βανδή έπαιζε τόμπολα", τον διαβάζουν 10.000 ή 2 άτομα. Επιδειξιμανείς είμαστε τρόπον τινά όλοι μας ιστολόγοι και μη... Άλλος επιδεικνύει τα κάλλη του, άλλος το πνεύμα του, άλλος το χιούμορ του και άλλος απλώς την ικανότητα να διαβλέπει ότι όλοι επιδεικνύονται- τι σημασία έχει;
sal.lo, σημασία με την ένοια της κριτικής αποδοκιμασίας, όχι τόσο.Σημασία υπό το πρίσμα ποιές μορφές, πόσες και πώς (και πότε) παίρνει η ανθρώπινη έκφραση, τεράστια.("σοβαρό" και βαρύγδουπο ακούστηκε αυτό,ε;sorry, δεν θα το ξανακάνω εν ώρα αιμομιξίας ;-))
Για σκεφτείτε να γίνει πράγματι το διαδίκτυο το "πιο διαδεδομένο μέσο"..
Αυτή την ώρα είμαστε ελάχιστοι!
Αργησα λίγο, αλλά σας ανακάλυψα!
Καλωσορίσατε κ. Δήμου :-)
Κάτι τι ακόμα που είπε φίλος: Δεν νοείται καλλιτέχνης να μην έχει μερικούς κλώνους να εκφράζεται.
Σκεφτείτε το και αυτό, ε
Η γλυκια αιμομιξια των blogger;
Οξω ρε που βρηκες ενα νεο μεσο να επικοινωνεις με κανεναν και αμεσως νιωθεις και αιμομικτης μαζι του (ελπιζω να εχεις τον παθητικο ρολο)
Και δινω και αλλα παραδειγματα σαν τον τιτλο που διαλεξες για να μας πεις ποσο ωραια νιωθεις που βρεθηκες στον ιδιο χωρο με μερικους αλλους, για να καταλαβεις πως σε βλεπω:
Τα γλυκα τρελα γαμησια με ολους τους πελατες στο Καρφουρ
Ο Σοροπιαστος ομαδικος σοδομισμος με ολους τους συνεπιβατες του λεωφορειου
Προς Pringui:
Τελικά ένα blog έχει πολλά κοινά με έναν εργασιακό χώρο ή ένα στρατόπεδο. Γενικά έχει πολλά κοινά με ένα άσυλο... Η τακτική όμως του "χτυπάω και φεύγω" δεν οδηγεί εδώ στον κατασπαραγμό. Ξαναπροσπάθησε!
Δεν είμαστε ελάχιστοι Rodia! Υπάρχουν σήμερα πάνω από ένα δις χρήστες του Internet και 21 εκατομμύρια blogs σε όλο τον κόσμο. Και στην Ελλάδα, αν εξαιρέσουμε την Ραδιο-Τηλεόραση, το Δίκτυο είναι ήδη το πιο δυνατό μέσο επικοινωνίας.
Εκατοντάδες ζωντανά ελληνικά blogs είναι μεγάλη υπόθεση - πού, πότε μπόρεσαν τόσοι απλοί άνθρωποι να εκφραστούν ελεύθερα και να επικοινωνήσουν;
Ως παλιότερος έζησα την αγωνία των νέων που ήθελαν να διαβαστούν από άλλους - ήταν από δύσκολο ως αδύνατο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα ούτε η πιο έξαλλη επιστημονική φαντασία δεν μπορούσε να το ονειρευτεί.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί προσπαθούμε, μετά από 15 περίπου χρόνια διαδικτυακής ζωής, να δώσουμε τον ορισμό του Internet! Και του Blog που είναι μεν νέο φρούτο αλλά δεν έχει τίποτε το μυστήριο ούτε διαφέρει ουσιαστικά από τους επιστολικούς διαλόγους σε έντυπα, εκτός, βέβαια, από την ταχύτητα την αμεσότητα και την ελευθερία στην έκφραση. Δεν γνωρίζω τι ποσοστό Blogs έχει τόση επισκεψιμότητα όπως του Ν.Δ. αλλά υποθέτω ότι στην πλειψηφία τους είναι μοναχικοί τόποι...
Nikos Dimou said…
"Εκατοντάδες ζωντανά ελληνικά blogs είναι μεγάλη υπόθεση - πού, πότε μπόρεσαν τόσοι απλοί άνθρωποι να εκφραστούν ελεύθερα και να επικοινωνήσουν;"
Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά θα έπρεπε να μιλήσουμε και για την δραστικότητα των blogs. Όταν πριν από δύο μέρες μπήκα εδώ μου φάνηκε σαν αποκάλυψη η όλη συνδιαλλαγή (είναι το πρώτο blog στο οποίο συμμετέχω). Μετά από λίγες ώρες είχα μάλιστα τη ψευδαίσθηση ότι το κύρος του operator θα έδινε κύρος και στα δικά μου γραφόμενα. Φοβάμαι ότι βιώνω μια οικτρή πλάνη τη στιγμή μάλιστα που είμαι ανώνυμος/η (ας αποφασίσουν οι άλλοι για το φύλο μου).
Αν βλέπω τώρα κάποια χρησιμότητα σε όλα αυτά, είναι να πάρει κάποτε κάποιος τα γραφόμενα όλων μας και να βγάλει κάποιο συμπέρασμα ή να χτίσει κάτι καινούριο. Ακόμη και μέσα από τα δειλά χτυπήματα. Μπορεί να είναι ο ίδιος ο Νίκος Δήμου, τέλος πάντων όμως κάποιος που θα παλέψει για να ακουστεί η φωνή του. Peace.
Διαβάζοντας ότι είπε ο Alombar, και ως ένας από αυτούς που μπλογκάρω (πολύ) επώνυμα, η άποψή μου είναι η εξής:
Όταν blogάρεις επώνυμα, σε βρίζουν στα σχόλια ανώμυμα.
Όταν blogάρεις ανώνυμα, σε βρίζουν στα σχόλια επώνυμα.
Και είμαι βέβαια πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι. :-)
κάτω από άλλο όνομα και με άλλο πρόσωπο – τόσο που δεν τους αναγνωρίζεις.
Πολλές φορές το πρόσωπο που βγαίνει στο μπλογκ, είναι πιο κοντά στην αλήθεια (ή τουλάχιστον στο κομμάτι της που για διάφορους λόγους παραμελήθηκε) , απ' αυτό που παρουσιάζεται στην καθημερινότητα- όπου άλλως τε οι περισσότεροι απ' όσους συναντάμε είναι τελείως άσχετοι με μας.
Εδώ χρειάζεται λιγότερο χρόνο και λιγότερες εξηγήσεις.
Καλώς ήλθατε Κύριε Δήμου.
Φίλε Νίκο
είσαι μεγάλο πειραχτήριον
Φιλια
:))
your man: έχεις δίκιο για την ανωνυμία, γίνεται κατάχρηση. Πρέπει όμως να διαφυλλαχτεί ως δικαίωμα.
'Οσο για τους υβριστές, κρίνονται. Η καλύτερη τακτική κατά τη γνώμη μου είναι να τους αγνοείς.
ident: αν ζεις το διαδίκτυο ως προϋπόθεση "για να φοράς μάσκες", "για να καταργείς τη σύμβαση" και "για να υπακούεις στην εσωτερική παρόρμηση" ίσως εις το μέλλον να αναρωτηθείς: "ποια είναι η σύνδεσή μου με την πραγματικότητα" και όλα τα αντίστοιχα πως και γιατί. καλά ξεμπερδέματα.
saltarw_sto_keno Hat said…
"αν ζεις το διαδίκτυο ως προϋπόθεση "για να φοράς μάσκες", "για να καταργείς τη σύμβαση" και "για να υπακούεις στην εσωτερική παρόρμηση" ίσως εις το μέλλον να αναρωτηθείς: "ποια είναι η σύνδεσή μου με την πραγματικότητα" και όλα τα αντίστοιχα πως και γιατί. καλά ξεμπερδέματα"
Μα ακριβώς εκεί έγκειται και η σύνδεση της χρήσης του Ίντερνετ σε εφαρμογές όπως το blog με την κατάσταση που βιώνει κανείς με τον έρωτα ή τα ναρκωτικά. Απλά βρίσκεσαι πάνω στο "flow", σερφάρεις σε άγνωστη παραλία. Σανίδα σου είναι ένα τεχνολογικό μέσο. Πρέπει όμως να επιβιώσεις στο crash landing.
Epicuros: "ούτε διαφέρει ουσιαστικά από τους επιστολικούς διαλόγους σε έντυπα"
Δοκιμάστε να επιστρέψετε σε επιστολικούς διαλόγους σε έντυπα - και θα δείτε την διαφορά. Που δεν είναι μόνο η ταχύτητα, η ευκολία και η ελευθερία (λίγο είναι αυτό;) αλλά και η εμβέλεια και η διασύνδεση των πάντων με τα πάντα.
Σκεφθείτε το Google. Μέρες θα χρειαζόμουν για να βρω τον πίνακα του Ingres...
Οι ειδικοί συγκρίνουν το Δίκτυο με την επινόηση της γραφής - μερικοί μάλιστα της γλώσσας. Είναι κάτι τόσο καινούργιο και διαφορετικό που δεν μπορούμε ακόμα να το συλλάβουμε.
Newlens: "να πάρει κάποτε κάποιος τα γραφόμενα όλων μας και να βγάλει κάποιο συμπέρασμα ή να χτίσει κάτι καινούριο".
Από τις συζητήσεις με τον Σωκράτη και τους άλλους Σοφιστές στην αγορά ξεπήδησε ο Πλάτωνας και η φιλοσοφία. Κανένας διάλογος δεν πάει χαμένος. Κάτι μένει και χτίζει μέσα μας.
Aν μή τι άλλο, γίνατε αιτία και δώσατε βήμα κοινό σε πολλούς, περισσότερους bloggers απο ό,τι συνήθως, να συζητήσουν,-με! Μου αρέσει η ιδέα της ευρύτερης συνύπαρξης και επικοινωνίας!
Και πάλι, καλώς σας βρήκαμε!!
Κύριε Δήμου, ατυχέστατο το post σας. Γιατί το ψειρίζετε, επειδή κάποιοι άλλοι μπλόγκερς σας επιτέθηκαν από τα δικά τους μπλογκς; Δικά τους είναι, ότι θέλουν κάνουν. Δικό σας είναι το παρόν μπλογκ, ότι θέλετε το κάνετε.
Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να επιτίθονται σε κάποιον που γράφει επώνυμα. Δηλαδή, το μπλογκ είναι ο σοσιαλισμός του ανώνυμου; Κι εγώ δεν είμαι τόσο ανώνυμος, όποιος είναι έξυπνος, το βρίσκει εύκολα το ονοματεπώνυμό μου. Απλά δεν έχω λόγο να αλλάξω νικνέημ, άρα και περσόνα. Γιατί να υποκριθώ κάτι άλλο που ΔΕΝ είμαι;
Κύριε Δήμου, προχωρήστε άφοβα και μην ασχολείστε με "παιδικές" αρρώστιες. Ή μάλλον, με αρρώστιες για ανώριμους. Διότι θα πέσετε στον ίδιο λάκκο που βρίσκονται κι αυτοί. Είστε ο Νίκος Δήμου και, απ' όσο καταλαβαίνετε στα σχόλια μας, θέλουμε να είστε ο Νίκος Δήμου. Όχι ένας ακόμη "υποκριτής".
Και σας συγχαίρω, όχι για το μπλογκ σας, αλλά επειδή μας δώσατε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σας, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί σας.
Νίκος Δήμου (αχ αυτή η ομοιότητα των αρχικών!): Οι ειδικοί συγκρίνουν το Δίκτυο με την επινόηση της γραφής - μερικοί μάλιστα της γλώσσας. Είναι κάτι τόσο καινούργιο και διαφορετικό που δεν μπορούμε ακόμα να το συλλάβουμε.
Γι'αυτό και μπορεί να αποτελεί ελπίδα, κι ας λένε οτι ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
οι ειδικοί που συγκρίνουν το diadiktio με την επινόηση της γλώσσας και της γραφής, είναι ειδικευμένοι στο εμπόριο ναρκωτικών. το ίντερνετ δεν είναι παρά φθηνό τηλέφωνο αυτή την εποχή. αργότερα, όταν θα χρησιμοποιείται η οπτική ίνα, θα αντικατασταθούν ο προσωπικός υπολογιστής από μια οθόνη (με τα ανάλογα εργαλεία) και θα εμφανίζονται εκεί όλες οι πληροφορίες για το σπίτι και για τα μέλη της οικογένειας, η θερμοκρασία του σπιτιού, οι πληροφορίες για την κίνηση στο δωμάτιο του μωρού. οι έμποροι ως αναλφάβητοι θεοποιούν μια εφαρμογή της τεχνολογίας, απλά για να την πουλήσουν - ενώ η απόλυτη τεχνολογία που εξυπηρετεί πλήρως, αφήνεται αυτή στο μέλλον και οι καλοπληρωτές της dsl του κόκκαλη και της kkenet στο ακριβό παρόν. όταν εκτιμηθεί η αξία της ανθρώπινης ζωής, θα αποδοθεί η τεχνολογία στους μικροαστούς της εποχής εκείνης. πίσω από την εμπορεύσιμη τεχνολογία για παλαιολιθικούς εκπαραθυρωμένους μικροαστούς, κρύβεται η τεχνολογία με την αλήθεια της που πατάει στέρεα στη γνώση και στην ανάγκη. αν δεν έχετε γράψει ένα απλό πρόγραμμα java, να γράψετε.
@NewLens
Το παθαίνουν πολλές αυτό...
Λυπάμαι αλλά θα πρέπει να κλείσετε ραντεβού...
Απόψε έχει σειρά άλλη...
Υ.Γ.: Ντυθείτε εντωμεταξύ...
justanothergoneoff said:
"Κύριε Δήμου, ατυχέστατο το post σας. Γιατί το ψειρίζετε, επειδή κάποιοι άλλοι μπλόγκερς σας επιτέθηκαν από τα δικά τους μπλογκς;"
Δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρεστε. Ποιο Post και ποιες επιθέσεις; Παρακαλώ διευκρινήστε!
Ενας από τα εικοσιένα εκατομμύρια-χτες,σήμερα ανέβηκε το θερμόμετρο- :
"Αραδιάζεις λέξεις που ποτέ κανείς- πιθανά- δεν συναντήσει και δεν σε νοιάζει γιατί είναι δικές σου και θέλεις να τις θαυμάζουν από μακριά αλλά να μη τις αγγίζουν.
Οσους ομοίους σου προσκαλείς , τους βάζεις όρια και ηδονίζεστε με απανωτά κύματα αλληλοεκτίμησης.
Είναι κάποιες στιγμές που η ανακούφιση είναι τέτοια όσο ένα καλό κατούρημα πάνω σε κατάλευκο χιόνι , την ώρα που μπορείς να γίνεις καλλιτέχνης του εφήμερου.
Είναι και ώρες που απορείς με το θράσος σου να βγάζεις βόλτα το μέσα σου μετά από παρατεταμένο εγκλεισμό που θα ζήλευε ως κι ο τρόφιμος του Σπαντάου.."
To κατέβασα το σκηνικό !
Και να πεις πως άξιζε κι η παράσταση.....
Νίκο Δήμου, λες:
"Μετανιώνω που γράφω επώνυμα"
και το λες εσύ, παρότι έχεις το θάρρος. Η επωνυμία σου είναι και η "φυλακή" σου. Κάποια στιγμή, δοκίμασε να δημιουργήσεις μια καρικατούρα. Εναν εσύ χωρίς εσένα. Εναν γάτο λχ, ένα καρτούν παιχνιδιάρικο αλλά ταυτόχρονα έξυπνο. Θα δεις ότι, ενίοτε, έχει πλάκα. Θα δεις και πόσο διαφέρει, οχι επειδή μπορεί ο "εσύ" σου να κρύβεται και να μιλά πραγματικά ελεύθερα όταν ο Εσύ δεν μπορεί/θέλει, αλλά και γιατί αυτή η μάσκα μπορεί να λειτουργήσει με τρόπους που δε φαντάζεσαι.
Γιατί αγαπητέ κύριε Δήμου μετανοιώνετε που γράφετε επώνυμα? Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω μόνο και μόνο για να υποστηρίξω το θάρρος της επώνυμης γνώμης μας καθώς και την ειλικρίνεια και την παρησσία των λόγων και των γραφομένων μας. Κρίμα δεν είναι να καλυπτόμαστε πίσω από οιανδήποτε ανωνυμία και να πλάθουμε διαστρεβλωμένες εικόνες στους αναγνώστες μας? Αρκετή εσωστρέφεια χαρακτηρίζει την ελληνική κοινότητα μέχρι τώρα, αν μετατραπεί σε αυτισμό, τότε θα προβληματιστώ τα μάλλα. Σας φιλώ!
Απλώς, καλώς ήρθες!
Το ιδιαίτερο αυτού του τύπου της επικοινωνίας δεν είναι το επώνυμα- ανώνυμα. Δικαίωμα του καθενός να γράφει όπως θέλει. Και ότι θέλει. Φοβάμαι μόνο, καμιά φορά, μη και δεν γράφει τα δικά του, αλλά γράφει γιατί πληρώνεται ή ξεπληρώνει χάρες ή δεν ξέρω τι άλλο κάνει. Αλλά πάλι, δικαίωμά του. Φοβάμαι ώρες- ώρες ,ίσως παραπάνω απ’ όσο πρέπει, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει έστω και μια τόση δα παρεούλα και να μην μπει κάποιος σφήνα να της στρώσει άποψη, να της φτιάξει γνώμη, και γούστα.
Και μαγκιά του. Παράξενος τρόπος επικοινωνίας, αλλά λίγο.. ψεύτικος(;) Λες και την έχουν καταβρεί μεταξύ τους ηλεκτρονικά, άνθρωποι που δεν θα άντεχαν ο ένας το άλλον ούτε για να φάνε ένα σουβλάκι. Και την φοβάμαι τούτη την έκθεση. Καλύτερα να μιλά κανείς σε όσους αντιπαθεί, παρά σε όσους φαίνονται φίλοι. Πολύ Big Brother κι’ εδώ. Και νόμιζα, κύριε Δήμου, ότι θα φυλαγόσασταν. Δεν ξέρω γιατί αλλά το φοβάμαι κατά κάποιο τρόπο αυτό μέρος. Το πολύ παράξενο είναι να γράφεις για έναν, και να το βλέπει ο καθένας εκτός απο αυτόν για τον οποίο έγινε. Κύριε Δήμου, καλή συνέχεια.
Δεν πιστεύω οτι η χρήση της ανωνυμιας ειναι κατακριτέα πράξη. Οπως ανέφεραν και πολλοι αλλοι σχολιαστές εδω, ειναι μία ελευθερεη επιλογη για το αν θα γνωστοποιήσεις το πρόσωπο που γράφει το blog ή οχι. Σε καθε περιπτωση, τα γραπτα εχουν σημασία πιο πολύ απο τα πρόσωπα. Ειτε αυτα ειναι επωνυμα ειτε ανώνυμα.
Η ελευθερία έκφρασης σημαίνει και την ανάλογη ποικιλία. Όλοι χωράνε στα blogs. Και σε καμιά περίπτωση δεν είναι το blog του καθενός η ίδια η ζωή του. Στιγμές καταγράφονται , ιδέες και απόψεις. Η ευκολία να κάνει κάποιος το δικό του blog ίσως να χαλάει το "φασισμό των επωνύμων".
συμφωνώ με το γρηγόρη ότι απλώς καταγράφονται στιγμιαίες σκέψεις εν είδη ημερολογίου, με την μόνη διαφορά ότι πρόκειται για υπερκείμενο που δύναται να ταξιδέψει μπρος και πίσω...
και είναι ακόμη άλλη μια κίνηση ενάντια στη σύγχρονη απομόνωση
Απόψεις απόψεις απόψεις . Η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία . Καλοπερνάμε γράφοντας και διαβάζοντας .
Άιμομειξἰα των bloggers!!!..αδερφια ειμαστε ή ξαδερφια;;´..και ποιος μας ξεγεννησε;;;;....
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home