H εποποιία των ποδιών
Για μένα ο πιο δυνατός Έλληνας φωτογράφος ήταν μία γυναίκα:
Η Βούλα Παπαϊωάννου.
Όταν είδα για πρώτη φορά την επάνω φωτογραφία μου άρεσε.
Στην δεύτερη ματιά πάγωσα.
Τα παιδιά ήταν ξυπόλητα!
Στις φωτογραφίες που τράβηξε η Παπαιωάννου τα χρόνια της Κατοχής, το μοτίβο "πόδια" παίζει καθοριστικό ρόλο.
Όπως και το μοτίβο παπούτσια.
Με συγκινεί διαίτερα γιατί έζησα αυτή την εποχή.
Οι άνθρωποι φορούσαν ό,τι έβρισκαν, ποδένονταν εκ των ενόντων. Με ταινίες, λουρίδες πανιών, γάζες...
Χιλιομπαλωμένα, σκισμένα, κομματιασμένα παπούτσια, ίσα ίσα να μην πληγώνονται τα πόδια από τους κακοτράχαλους δρόμους.
Γι αυτό, ένα ζευγάρι καινούργια υποδήματα ήταν τότε το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο.
Εκτός από αυτούς που δεν τα είχαν πια ανάγκη.
Και προσπαθούσαν να βρούνε παρηγοριά σε άλλους, περίεργους κόσμους.
_________________________________________
149 Comments:
Η μεγάλη έκθεση της Βούλας Παπαιωάννου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς) έχει κλείσει αλλα΄κυκλοφορεί το βιβλίο - κατάλογος στις εκδόσεις Άγρα.
Σεφτές!
(Αποφάσισα να κάνω μόνος μου σεφτέ - δεν ταιριάζει το ...έθιμο σε αυτό το θέμα).
Η Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων ήταν χώρα τριτοκοσμική - αυτά που βλέπουμε τώρα στην Αφρική τα είχαμε εδώ.
Δύσκολο να το πιστέψει ένας σημερινός νέος.
Καλημέρααααααα!!!
Εκείνη η Α/Μ φωτο με το ξυπόλυτο αγοράκι μες το λαμπρό χαμόγελο και κλειστά τα ματάκια, να σφίγγει στην αγκαλιά του κάτι παπούτσια της συμφοράς αλλά να ακτινοβολεί χαρά, με στοιχειώνει ακόμα...
:(((
Με πρόλαβε το αφεντικό!
Καλημέρα!
Αυτές οι φωτογραφίες βοηθούν εμάς τους νεότερους να αντιληφθούμε τα προβλήματα μιας εποχής!
Πολλές φορές ο πατέρας μου αλλά και άλλοι συγγενείς μου λένε τα προβλήματα φτώχειας και πείνας και δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Διάβαζα κείμενα εκείνης της εποχής και μου ήταν αδύνατο να φανταστώ.
Μεγαλώσαμε ευτυχώς με πολύ καλύτερες συνθήκες και δεν μας έλειψαν ποτέ τουλάχιστον τα βασικά!
Σίγουρα ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε αλλά δεν είναι η πλειοψηφία όπως τότε!
Αυτές οι φωτογραφίες είναι γροθιά στο στομάχι!
Μιλάω για την χώρα μας βέβαια έτσι.
Θυμάμαι ένα θείο μου που σήμερα δενμπορεί να φαει σχεδόν τίποτε (χοληστερίνη,ζάχαρο,ουρικό οξυ κλπ. κλπ΄) όταν πήγαινε super market γύριζε με ένα σωρό άχρηστα πράγματα!
Έλεγε οτι κάθε φορά που παω super market έχω πάντα τον ίδιο φόβο.
Οτι αύριο θα ξυπνήσω και δεν θα έχω την δυνατότητα να ξαναπάω!
Τα εγγόνια μας θα βλέπουν φωτος με αγκαλιές και human touch και θα δυσκολεύονται να το πιστέψουν φοβάμα πως... Θα πήξουμε στο παπουτσικό, από επαφή ψυχή με ψυχή τι γίνεται?...
(από "3 parties a day" το νικ της φίλης μας, το κάναμε "3 in this day party" μου φαίνεται... Καλημέραααα κι άλλο!)
Πραγματικά συγκλονιστικές οι φωτογραφίες.....
ωραιες φωτό, κριμα να μην υπαρχει ιστοτοπος για τετοιες φωτο απο ελληνες φωτογραφους που κατεγραψαν την ιστορια μας, ωραιες και οι φωτο με δεντρα, θαλασσα και το αγορι μου, δε λεω, ομως κατι τετοιες φωτο σαν της παπαιωαννου σε κανουν να κοιτας οπως λετε, "δευτερη φορα"
Καλημέρα!
Μακάρι το πρόβλημα εκείνης της εποχής να ήταν μόνο η υπόδηση.
Σε άλλες "αιχμηρότερες" φωτογραφίες της, η Βούλα Παπαϊωάννου καταγράφει την πείνα κι άλλοτε τον ίδιο το θάνατο. Εικόνες σκελετωμένων και υποσιτισμένων παιδιών, που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου και να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος.
Νομίζω ότι πρέπει να τις βλέπουμε συχνότερα και να ... γκρινιάζουμε λιγότερο.
Διαβάζοντας το τίτλο του θέματος πίστεψα ότι ο γάτος έχει βάλει φωτογραφίες από γυναικεία πόδια!
Διαβάζοντάς το κείμενο, μου ήρθαν στο μυαλό ιστορίες από τα παιδικά χρόνια των γονιών μου.
Στομάχι κόμπος.
Καλημέρα
Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα,
Καλημέρα σας.
Έχουν ήδη ειπωθεί όλα,από τον συνδυασμό,τίτλου,κειμένου,
φωτογραφιών:
Η παιδική αθωότητα και η καθαρότητα της σκέψης(τ΄άσπρο του χιονιού,από το οποίο ξεκινήσαμε να βαδίζουμε).
Η εκ των ενόντων πόδεση (οι λύσεις ανάγκης στα χρόνια της εφηβείας).
Τα χιλιομπαλωμένα παπούτσια των γηρασμένων(χωρίς άλλο σχολιασμό για το πώς γήρασαν).
Τα καινούργια παπούτσια (της νέας εποχής οι δυνατότητες,που πάντοτε αν τις παρατηρούμε δίνονται).
Ποια είναι άραγε η πιο δυσβάστακτη αναπηρία για έναν μεσήλικα(του σώματος, ή του πνεύματος και της ψυχής;)
Τελικά και ο κύκλος της ζωής είναι σαν της ιστορίας...
Βλέποντας τις φωτογραφίες, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όπου κι εμείς παιδιά τότε, δεν είχαμε παπούτσια και περπατούσαμε ξυπόλυτα στα σοκάκια -χωρίς τσιμέντο- στους χωματόδρομους και στα μονοπάτια. (Είχαμε μόνο ένα ζευγάρι που ήταν "τα καλά μας" και τα φορούσαμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία). Ακόμα θυμάμαι πόσο σκληρές είχαν γίνει οι πατούσες μας, σαν σόλα, κι έτσι όταν περπατούσες κανονικά δεν αισθανόσουν πόνο. Ήταν τέχνη να ξέρεις να τρέχεις ξυπόλητος, επιλέγοντας ταυτόχρονα που θα πατήσεις… Ακόμα θυμάμαι σαν να ‘ναι τώρα, τον οξύ πόνο που μας διαπερνούσε ξεκινώντας από την πατούσα και φτάνοντας μέχρι επάνω, στον εγκέφαλο –σαν βελονιά- όταν τρέχαμε και πατούσαμε σε κανένα μικρό αλλά αιχμηρό χαλίκι ή σε κανένα αγκάθι.
Θυμήθηκα ακόμη μια αποστροφή του Μενέλαου Λουντέμη νομίζω, που έλεγε: «Λυπόμουν που δεν είχα παπούτσια ώσπου είδα κάποιον που δεν είχε πόδια» ή κάπως έτσι…
Εδώ ταιριάζει το "Παραπονιόμουνα που δεν είχα παπούτσια ώσπου μια μέρα είδα έναν άνθρωπο χωρίς πόδια".
Καλημέρα σε όλους.
doctor
Eίναι απίθανο να σκεφθεί κανείς αυτή την θείτσα, μέσα στην Κατοχή, στα 45 της (ηλικία απόσυρσης για εκείνα τα χρόνια) να παίρνει την μηχανή, να πηγαίνει παντού και να τολμάει ότι δεν τολμούσαν οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ της εποχής.
Ναι υπάρχουν και πιο άγριες φωτό με τα σκελετωμένα παιδάκια και τους νεκρούς.
Διάλεξα ένα μοτίβο, επί μέρους αλλά πολύ εύγλωττο.
Υποδειγματική ντοκουμενταρίστικη φωτογραφία - εδώ η αισθητική έρχεται δεύτερη και η τεχνική τρίτη.
Παρόλο που είμαι νέος αυτές οι φωτογραφίες μου προκαλούν σκέψεις. Είναι τόσο φρικιαστικές όσο και οι φωτογραφίες του ξεριζομού των Μικρασιατών. Φαντάζομαι η κατοχή είναι και αυτή ένας ξεριζομός.
Γενικότερα αυτά τα 50 πρώτα χρόνια του αιώνα μάλλον δεν θα ήθελε να τα ζήσει κανείς.
Ηταν και τα άλλα που φορούσαμε τον χειμώνα στα χιόνια και τις λάσπες, γιατί δεν υπήρχε άσφαλτος στην Τούμπα τωνς δεκαετιών '50 και '60.
Λαστιχένιες "μπότες" τις λέγαμε τότε, σαν αυτές που φορούν οι ψαράδες ακόμη.
Με μάλλινες χειροποίητες πλεχτές κάλτσες, ήταν η μόνιμη υπόδηση τους χειμωνιάτικους μήνες. Σήμα κατατεθέν, η κόκκινη γραμμή σαν δακτυλίδι, που σχηματίζονταν γύρω-γύρω στην γάμπα απ το σκληρό χείλος της μπότας. Η εναλλαγή ήταν παπούτσια με πρόκες και πέταλα στην μύτη και φτέρνα γιά λόγους αντοχής. Ελυωναν όμως και αυτά από τις ατέλειωτες τσουλήθρες στο μωσαικό του σχολείου.
Καλημέρα σας.
Η έκθεση στο Μπενάκη ήταν απλά συγκλονιστική.
Και είναι αυτό που λέει ο ΝΔ. Ήταν η μοναδική φωτογράφος που γύρισε όλη την Ελλάδα και μας άφησε πραγματικά ντοκουμέντα για την ζωή της εποχής εκείνης. Κι εμείς που δεν υπήρχαμε τότε, πήραμε μία ελάχιστη ιδέα. Στο δωμάτιο δε με το Μαύρο Λεύκωμα το σφίξιμο στο στομάχι ήταν πολύ δυνατό.
Βέβαια η ζωή συνεχίζεται, και καλό θα ήταν να γινόταν χωρίς 'βλήματα'. Ποιος ξέρει σε 60 χρόνια τί θα δείχνουν από την δική μας ζωή. Και ποιο θα είναι το 'Μαύρο Λεύκωμα' της σημερινής εποχής.
18 βαθμοί λέει σήμερα.....
Καλημέρα.
Οσο όμορφες κι εντυπωσιακές κι αν είναι οι φωτογραφίες τοπιων, δεν μπορουν να προσφέρουν την συγκίνηση εκείνων όπου κυριαρχεί ο άνθρωπος.
Διαβάστε στο βιβλίο "Τα μαύρα λουστρινία" της Μάρως Δούκα μια συναρπαστική ιστορία για παιδικά παπούτσια.
Αχ αυτή η σημερινή μέρα, πόσο ξελογιάστρα μπορεί να είναι;
Nikos Dimou said..
Υποδειγματική ντοκουμενταρίστικη φωτογραφία - εδώ η αισθητική έρχεται δεύτερη και η τεχνική τρίτη.
Πράγμα που μας φέρνει ξανά στο θέμα που έθιξε τις προάλλες ο (η/το??) Alogaki.
Αν η φωτογραφία έπαψε οριστικά να αναπαριστά την / κάποια πραγματικότητα στα μάτια μας, μπορεί να (ξανα)υπάρξει ντοκουμενταρίστικη φωτογραφία;
Κάθε πισσομένος κορμοράνος δείχνει ύποπτος; Ο Μπεχράκης και ο Κόντος, παλεύουν με το αδύνατο; Μήπως θολώσαν τα μάτια; Και δεν κυκλοφορεί και κανείς με "θαυματουργό" πηλό αυτή την εποχή...
This post has been removed by the author.
Μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνουν τα σχόλια για το θέμα και η τεράστια απόσταση του χθές με το σήμερα, ποσο μακρινή για μας είναι η κακουχία.
Ξυπόλυτα παιδιά να περπατούν στα χιόνια 'είδα' (TV) πριν ένα χρόνο περίπου σε ορεινά χωριά του Πακιστάν μετά τον καταστροφικό σεισμό. Ισως ακόμη και τώρα βοήθεια σε αυτούς να μην έχει φτάσει.
Αγόρασα το βιβλίο (άλμπουμ) από το κατάστημα του μουσείου Μπενάκη, και το έκανα δώρο σε φίλους την πρωτοχρονιά.
Πήρα ένα και για την βιβλιοθήκη μου.
Συγκλονιστικό!
Η βούλα Παπαϊωάννου είχε ζητήσει να πάει να φωτογραφήσει στο Αλβανικό μέτωπο αλλά δεν της το επέτρεψαν. Ετσι φωτογράφησε στην κυρίως Ελλάδα.
Εκτιμώ πολύ και την φωτογράφο Nelli.
Αυτή η φωτογραφία της γυμνής γυναίκας στον Παρθενώνα, όπου η ομορφιά του κλασσικού και η υφή του μαρμάρου δίπλα και παράλληλα, με την σφύζουσα από ζωή, ομορφιά του γυμνού γυναικείου σώματος είναι συγκλονιστική!
Μία φωτογραφία αλλά όχι η καλύτερη εδώ
Ξεπερνώντας τα όρια της εσωστρέφειάς μας, ίσως χρειάζεται να δούμε λίγο πιο μακριά. Ότι αυτές οι εικόνες είναι πραγματικοτήτα για πολλά μέρη του κόσμου ακόμα (και στη γειτονιά μας π.χ. Ρουμανία, Μολδαβία, Βουλγαρία) κλπ). Κατάλοιπα, θα μου πείτε. Ναι, αλλά και εμείς πιο ανθρώπινοι, πιο μεταδοτικοί. Για να μάθουν τα παιδιά μας από το παράδειγμά μας.
Ε και τότε θα φωτογραφίζουμε εμείς παιδάκια χαρούμενα με ωραία παπούτσια!
H Nelly's ήταν το αντίθετο της Παπαιωάννου.
Ήξερε να προβάλλει τον εαυτό της - και ήταν φωτογραφος της "ομορφιάς".
Στα πρώτα της χρόνια επηρεασμένη από τους κλασικιστές Γερμανούς δασκάλους της έδωσε ωραία πράγματα.
Μετά το γύρισε στην τουριστική φωτογραφία. Πάντα αισθητικά προσεγμένη βέβαια.
Nαι είναι πιο δύσκολη η ντοκουμενταρίστικη και η ειδησεογραφική φωτογραφία όταν υπάρχουν τόσες δυνατότητες παρέμβασης.
Πρόσφατο το παράδειγμα του φωτορεπόρτερ που προσθεσε καπνούς πάνω από την Βυρηττό....
Βέβαια πάντα μετράει το αποτέλεσμα - όπως στην τέχνη. Δεν μας ενδιαφέρουν οι μέθοδοι. Αυτά είναι θέματα ηθικής - όχι αισθητικής.
Το θέμα είναι άσχετο, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να σας το μεταφέρω:
Τρεις καταδικασμένοι σε θάνατο παρουσιάζονται στον κυβερνήτη. Αυτός, θέλοντας να δώσει χάρη σε έναν ή περισσότερους τους λέει τα εξής: " Έχω πέντε καπέλα, δύο άσπρα και τρία μαύρα. Θα σας φορέσω από ένα, χωρίς εσείς να ξέρετε το χρώμα και τα άλλα δύο θα τα κρύψω.
Όποιος βρει τι χρώμα καπέλο φοράει θα του χαρίσω τη ζωή.
Ο καθένας μπορεί να δει τα καπέλα των άλλων δύο και όχι το δικό του. Ο τρίτος κατάδικος είναι τυφλός.
Ρωτάει ο κυβερνήτης τον πρώτο και αυτός απαντά δεν ξέρω. Ρωτά το δεύτερο, τα ίδια. Ρωτά τον τρίτο και αυτός (αν και τυφλός) με απόλυτη σιγουριά του λέει: Μαύρο!
Πώς το βρήκε;
Ο ευρών αμοιφθήσεται με καπέλο από το πιλοποιείον Πουλόπουλου!!
Περιττόν βεβαίως βεβαίως να προσθέσω ότι μου πήρε λίγο χρόνο αλλά το βρήκα!
Καλημέρα!
Θυμήθηκα τον παππού μου, όταν μου έλεγε ότι ως πιτσιρίκοι μαζεύονταν στις αλάνες να παίξουν ποδόσφαιρο ξυπόλυτοι. Με μια ¨μπάλα¨ ξεχαρβαλωμένη, να την κλωτσάν και να ματώνουν τα νύχια στα δάχτυλα τους.
Όταν είδα την φωτογραφία με τα πόδια τυλιγμένα στα πανιά, τον θυμήθηκα.
εμένα μου άρεσε πολύ και το βιβλίο της. βέβαια κάποιος μου είπε ότι καλλιτεχνικά, είναι πολύ λίγη σε σχέση με έναν άλλο αγαπημένο μου τον Cartier Bresson. δεν είμαι ειδικός στην φωτογραφία και δεν μπορώ να πω πόση διαφορά έχουν οι καλλιτέχνες. ίσως και εγώ προτιμώ τον δεύτερο αλλά η εντοπιότητα των θεμάτων της και ο τρόπος αποτύπωσης τους σε εμάς που ως νέοι δεν έχουμε βιώσει όλες αυτές τις εικόνες είναι συγκινητική!
Ένα ποίημα αφιερωμένο στη φωτογράφο Βούλα Παπαϊωάννου.
Η μνήμη φωτογραφίζει ασπρόμαυρα
Δεν λένε ψέματα οι παλιές φωτογραφίες.
Ψεύτικος είναι ο πακτωλός τόσων χρωμάτων σήμερα
Που επί χάρτου υποδύονται μοιραίες διαφορές
Και τονικότητες
Για τους ευπίστους.
Το ουσιώδες το συνέλαβε η πρωτόγονα σοφή
Τεχνολογία της αθανάτισης:
Μάυρο λευκό και γκρι αρκούν
Με ακρίβεια
Να μεταφράσουν όσα πάει να ψελλίσει μια στιγμή.
Όσα υποτίθεται.
Μαύρο πυκνό (δεν υπαινίσσεται απλώς-
Μπορεί μονότονα
Μα καθαρά το λέει το μάθημά του)
Γκρι αρκετό (σε όλα πάντα περισσεύει
ο δισταγμός, το ξέρουμε)
Και μόνο λίγες αστραπές του άσπρου
Ως να φωτίζεται
Μέσα σε δάση νοσταλγίας η ατραπός
Που αργά ή αργότερα
Κι εσύ
Θα περπατήσεις.
Τεχνολογία πρωτόγονα σοφή
Του επέκεινα. Που αυτόματα
Λιχνίζει κάθε περιττό των οφθαλμών
Και ακέραιη
Φωτογραφίζει πριν ακόμα γεννηθεί
Τη μνήμη.
Αντώνης Φωστιέρης
Οι εικόνες είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας στο χαρτί. Η πραγματικότητα(η δύσκολη πλευρά της ζωής) μας φοβίζει. Τη φωτογραφία την αντιμετωπίζεις πιο εύκολα.Κι όμως οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...Είναι μια υπενθύμιση ότι πολλές φορές "κλείνουμε" τα μάτια σε ότι δεν θέλουμε να δούμε. Το ότι μια παλιά ή πρόσφατη φωτογραφία μας λυπεί, είναι γιατί υποσυνείδητα αισθανόμαστε πως γυρίσαμε πλάτη στο παρόν(αναφέρομαι στις ντοκουμενταριστικές φωτογραφίες που πραγματικά συγκλονίζουν).
Δυνατό το σημερινό θέμα..
Απο πολυ μικρη θυμαμαι τον πατερα μου να μου διηγειται ολες αυτες τις τραγικες ιστοριες του πολεμου. Πως οντως οι στρατιωτες ήταν ξυπολητοι, τα κρυοπαγηματα και τους μετέπειτα ακρωτηριασμούς.
Μετά μου μιλούσε πολύ για τους πολεμους που ειχαν γινει. Η χειροτερη σφαγη μου ελεγε ειχε γινει στο Νακινγκ της Κινας από τους Γιαπωνεζους. Ως και παιδιά βιαστηκαν και σφαγιάστηκαν.
Κι ετσι άρχισα να αγοραζω βιβλία με φωτογραφίες πολέμου, ειναι αυτές που λένε πολλά, πάρα πολλά.
Η φωτογραφια από το Νακινγκ που εχει μεινει στο νου μου ειναι εδω
Αργοτερα με τον πολεμο στην Γιουγκοσλαβια και την σφαγη ανδρων και αγοριών στην Σρεμπρενικα από τους "αδελφους" Σερβους, η φωτογραφια που εμεινε στο νου μου ειναι εδω
maison said...
Προφανώς Μαύρο. Γιατί αν ο πρώτος φορούσε Άσπρο ο δεύτερος θα είχε απαντήσει ότι φορούσε αυτός Μαύρο, διότι σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή φορούσε κι αυτός Άσπρο θα είχε ήδη απαντήσει ο τρίτος ότι αυτός φορούσε Μαύρο αφού θα έβλεπε τους δύο μπροστινούς του να φορούν τα 2 διαθέσιμα Άσπρα.
ΥΓ. Οι τρεις μπαίνουν στην σειρά, δηλαδή ο τρίτος βλέπει των δύο μπροστινών του, ο δεύτερος μόνο του πρώτου και ο πρώτος κανενός.
"Η Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων ήταν χώρα τριτοκοσμική - αυτά που βλέπουμε τώρα στην Αφρική τα είχαμε εδώ."
Άντε να ψοφήσεις να τελειώνουμε και με τους φορείς του τριτοκοσμικού πνεύματος, την γκρίνια και θάψε και τις γάτες μαζί σου.
Ώπα! χτύπησε πάλι ο ελλεινός zzzzzz!Τελικά μερικοί δε διορθώνονται με τίποτα...
This post has been removed by the author.
This post has been removed by the author.
@Πανάσχημη
H σφαγή στη Nanjing ήταν από τις χειρότερες που έκαναν οι Ιάπωνες στην Κίνα.
Πριν τρία χρόνια επισκέφθηκα το μουσείο της πόλης για τη σφαγή. Είναι απίστευτη η θηριωδία πο έγινε.
Ε, αυτό είναι σχολιασμός. Ούτε ιδέες ούτε οπτική – βιώματα και υπέρβαση από τη μια φωτογραφία στην άλλη με γνώμονα τη ζωή (κυρίως από τον τύπο με τις πατερίτσες στους μουσικούς στα αμαξάκια).
Ο αγαπημένος ΝικόΔημος, σταμάτησε τάχα τα κείμενα (απο πότε η ποίηση δεν είναι κείμενο;) και αποφάσισε δήθεν κατι πιο... εύκολο:
να μας κόβει την ανάσα άλλοτε με εικόνες πρωτόγνωρης μελαγχολικής ομορφιάς (Αλκυονίδες), άλλοτε με την τέχνη της φιλοσοφημένης και ζηλευτής φωταγωγίας (Photo blogging) και τώρα με σκηνές που αγγίζουν τις πληγές της ιστορίας...
Κατά τ΄ άλλα το μπλόγκ κυλάει... χαλάρα με το στομάχι δεμένο κόμπο:
από τη μια τα ξυπόλυτα παιδιά με της φτώχειας την απλυσιά και από την άλλη, ανάπηρα (από τα κρυοπαγήματα του ΄40) παλικάρια, με την πρόσκαιρη και αναγκαστική καθαριότητα του νοσοκομείου, στημένα αναγκαστικά μπροστά στο βιολί – τι μελωδία άραγες να άκουγαν; (Και πόσοι να αξιώθηκαν ένα περίπτερο στη «σωστή» θέση;)
Την ίδια εποχή, που η φτώχεια μάστιζε και την Κύπρο, ο παππούς μου είχε βρει τρόπο να μη λείπει το ψωμί από το τραπέζι: βοηθούμενος από όλη την οικογένεια και με άδεια των αποικιοκρατών, μάζευε στο τότε πεδίο βολής (παραλία της Μόρφου, κοντά στο κτήμα μας) τους κάλυκες και τα υπολείμματα από τις οβίδες που άφηναν τα αεροπλάνα (μετά τις ασκησεις τους), και τα μοσχοπωλούσε πάλι στους Εγγλέζους.
Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι, επί χρόνια, έπαιζαν, καθημερινά, τη ζωή τους κορώνα-γράμματα.
Με συγκίνηση και αγάπη
Α.
Εγώ δυστυχώς έχασα την έκθεση . Θυμήθηκα, τώρα που συζητούμε μάλιστα, τους παπούδες μου κι άλλους χωριανούς, που γυρόφερναν με κίνδυνο της ζωής τους ένα σωρό εγκαταλελειμμένα Εγγλέζικα φορτηγά ''Μπέντλευ'' δίπλα στον χωμάτινο τότε 'εθνικό δρόμο' Αθήνα - Λάρισα (μέσω Μπράλλου) , με την υποχώρηση του στρατού : τραβούσαν τα ελαστικά απ' τις ζάντες και τάβγαζαν, γιατί ήταν πολύτιμα: απ' αυτά έκοβαν σόλες για τ σ α ρ ο ύ χ ι α κλπ !
Μού αφηγήθηκαν το παρακάτω κωμικοτραγικό :
επειδή το Εγγλέζικο στρατιωτικό υλικό ήταν άφθονο, ένας συγχωριανός μας είχε τρέξει νωρίς- νωρίς (Απρίλης 1941)στον κάμπο της Αμφίκλειας (Δαδί). Μ' όλην την άνεσή του είχε βάλει χάμω μιάν ολόκληρη σαμπρέλλα κι ανύποπτος, της έκανε ...απαλλοτρίωση ! Δέν είχε προσέξει όμως τον Γερμανό φρουρό που τριγύριζε σα μαντρόσκυλο γύρω-γύρω απ' τα φορτηγά κτλ., που αποτελούσαν λεία πολέμου.
Κάποια στιγμή τον ανακαλύπτει ο φρουρός, τον βουτάει απ' το γιακά κι αρχίζει ...ανάκριση σ' οργισμένα Γερμανικά. Ο δικός μας πάλι δικαιολογούνταν σε γνήσια Ρουμελιώτικα...Ελληνικά, στριφογυρίζοντας .Κι ευτυχώς με τα πολλά κατάφερε να ξεφύγει : Λαγός !
DIMITRIZZZ said :
"...να τελειώνουμε και με τους φορείς του τριτοκοσμικού πνεύματος"
Καλέ ΚουτσοΒλαχε, καλέ Αρβανίτη, ωρε Τουρκοφωνογενή !
Έρδε μπόμπουλι !
Όσες αρχαίες χλαμύδες και να βάλεις, όσα Εθνικά βαπτίσματα και να σου κάνουν οι ευκλεείς...'διδάσκαλοι' με την τρίωρη καθ'εβδομάδα Αρχαιογνωσία και με τα είδη του Υποθετικού Λόγου της Αττικής διαλέκτου, και μ' όλα τ' ανώμαλα ρήματα του "ειμί-ήν-έσομαι-εγενόμην-γέγονα-εγεγόνειν" κι Αορίστους Β'(!), κατάλαβέ το:
δέν είσαι απόγονος των Αρχαίων Ελλήνων, ούτε του Αριστοτέλη.
Καί δεν μπορείς να κοκκορεύεσαι μπρός στους ατυχείς λαούς του Τρίτου Κόσμου.
Γιατί
όσους Μαιάνδρους και να σούχουν τυλίξει,
όσους ''Επιτάφιους'' και νάχεις παπαγαλίσει,
όσα Μουσεία και νάχεις ψειρίσει,
τ' ΑρβανιτοΒλάχικο τσαρούχι σου πάντα στο τέλος θα ...μυρίσει!
Πόσα τραύματα δεν έχουν αφήσει τα παπούτσια..
Και πόσες αφορμές όμως να ξεπροβάλλει ανθρωπιά και ενότητα στην οικογένεια.
Θυμάται η Μητέρα: Σπούδαζε ο αδελφός της στην Αθήνα και βρέθηκε άνεργος σε ανάγκη.
Ημέρες εορτών. Αναμονή για παπούτσια, εκείνα του "πλανόδιου".
Οι επιλογές της οικογένειας ήταν 2: Στέλνουμε χρήματα Αθήνα ή η Αγγελική δεν θα πάρει παπούτσια! (Φαντάζομαι θα καμάρωνε σαν έπαιρνε σαν το κοριτσάκι στην φωτογραφία). Ηταν σε αυτή την ηλικία..
Και πως θα της το πούμε, να λεν στην οικογένεια.
Πονήρω καθώς ήταν πάντα, άκουσε.
"ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΠΕΙΝΑ!"
Και όμως, πέταξε το "καμάρι" της στα σκουπίδια!
Αυτό έκανε και τις πληγές της στα πόδια βάλσαμο..
Κάθε πληγή και ένα γεύμα..
Για τις εποχές που οι αξίες ήταν πιό αληθινές από το να μην έχουμε την τελευταία Nikon στη συλλογή μας, ότι και αν λέμε...
Γιά την διεκδίκηση των αληθών προγόνων,
Γιά την εμβάθυνση στην πραγματική Ιστορία,
για την ανακάλυψη της γνήσιας καταγωγής,
τα βάσανα, τα δάκρυα, η καταπίεση και τα συμφωνημένα με τη βία συνοικέσια, η πατριαρχική βαρβαρότητα κι η κρατική δεσποτεία πάνω στ' αργασμένο πρόσωπο της γιαγιάς μου, που ζύμωσε με τους ιδρώτες της χωράφια ολόκληρα, εκατόμετρα ξερολιθιές, μιά σκληρή τίμια ζωή,
είτε ήταν Βλάχα,
είτε ήταν ''γνήσια Ελληνίς, τέκνον της Ασπασίας'' (κλπ Εθνικές ονειρώξεις),
αξίζουν περισσότερο από χίλιους Παρθενώνας, εκατό Σοφιστάς, ''Ικτίνους'' και ''Καλλικράτας''.
Γιά όποιον σέβεται τους αληθείς προγόνους του.
Γιά τον μ ή επίπλαστο.
dimitrizzzz
καλώς μας ήρθες...
δεν θα σβήσω το σχόλιό σου
δεν βρίζεις εμένα - βρίζεις την ιστορία της χώρας σου, τον πόνο των ανθρώπων της.
Κάτι τέτοια μνημεία κακεντρέχειας και μικροψυχίας αξίζει να μένουν.
Όποτε παύει το μοντερέσι, αρχίζει η αναίδεια. Μαθηματικό αξίωμα έγινε.
manosnikol, όχι , ο καθένας μπορεί να βλέπει τους άλλους δύο. Τελευταίος ερωτάται ο τυφλός.
Προσπάθησε!
kostas trent, Συμφωνώ με την απάντησή σου στον dimitrizzz, αν και τέτοια ...σχόλια δεν αξίζουν απάντησης.
Προς τους αγαπητούς συμΒLOGίτες :
συνιστώ, σ' όποιον-αν του αρέσει η πρόσφατη Ιστορία, το έντιμο, κατά το δυνατόν απροκατάληπτο, βιβλίο του MARK MAZOWER :
''Μετά τον Πόλεμο : Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943 - 1960" (εκδ.''Αλεξάνδρεια'', 2003)
Αποτελείται από Ιστορικές-Πολιτικές-Κοινωνικές μελέτες των Τασούλας Βερβενιώτη,της έγκριτης Αναστασίας Καρακασίδου, Πολυμέρη Βόγλη, της γνωστής Ιστορικού Riki Van Boeschoten, ακόμα δε και του 'αναθεωρητή' Στάθη Ν. Καλύβα...
ALOGAKI said :
"Μαύρο λευκό και γκρι αρκούν
με ακρίβεια
να μεταφράσουν όσα πάει να ψελλίσει μια στιγμή..."
Πολύ συγκινητικό το ποίημά σου αυτό για τη φωτογράφο...Πάει και σκάβει βαθειά πίσω απ' τα μάτια.Ευχαριστώ.
GASIREU said...
εμένα μου άρεσε πολύ και το βιβλίο της. βέβαια κάποιος μου είπε ότι καλλιτεχνικά, είναι πολύ λίγη σε σχέση με έναν άλλο αγαπημένο μου τον Cartier Bresson.
-------------------------------
Kαμία σχέση η Β.Π. με Cartier Bresson. Ο τελευταίος είναι ένας εστέτ που προσέχει φοβερά την αρμονία των τόνων, την ισορροπία των όγκων, την σύνθεση και την αισθητική - ακόμα και όταν κάνει ρεπορτάζ. Σαφώς πολύ μεγάλος φωτογραφος που άρχισε (και κατέληξε) σαν ζωγράφος. Και πιο συμαντικό είναι πως φωτογράφιζε πάντα με την ίδια μηχανή, τον ίδιο 50άρη φακό και δεν επεξεργαζόταν τις φωτογραφίες του. (Αυτά για τους μανιακούς της τεχνολογίας).
Αντίθετα η Β. Π. δίνει σχεδόν ωμό το περιεχόμενο της - που συγκλονίζει.
Ιδού,λοιπόν,άλλο ένα ωραίο ερώτημα:Μπορεί τις μνήμες από τον αχό της ιστορίας και της κοινωνίας τα αποτυπώματα-δια φωτογραφιών που κόβουν την ανάσα-να αποσπάσει η απορία για το πώς το αντελήφθη ο τυφλός:Μόνο αν είμασταν τυφλοί θα ακούγαμε την απάντηση.
Εξαιρετικές φωτογραφίες, πράγματι!
Η μητέρα μου γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο και την Κατοχή, αλλά όχι πολύ μετά: το Δεκέμβριο του '47. Οταν ήταν κοριτσάκι, θυμάται πως φορούσε συνεχώς χιλιομπαλωμένα παπούτσια, και τα ποδαράκια της ξύλιαζαν στο δρόμο για το σχολείο... Περπατούσε μέσα στο χιόνι, και πολλές φορές ήταν τόση η ψύχρα, που της έπεφτε η σάκα χωρίς καν να το αντιληφθεί, οπότε αναγκαζόταν να γυρίσει πάλι πίσω και να την αναζητήσει, για να μην τιμωρηθεί με επιπλέον ... "ξύλιασμα" στο σχολείο, από το άλλο είδος αυτή τη φορά, που σε μελανιάζει λόγω έντασης και όχι λόγω χαμηλής θερμοκρασίας...
Τα δε ρούχα της, μεταχειρισμένα κυρίως, από τα πακέτα που έφταναν από τη Δύση, στα πλαίσια της περίφημης βοήθειας των Πακέτων Marshall...
Το ένα ζευγάρι παπούτσια το χρόνο, που κατάφερναν να της αγοράσουν οι γονείς της καινούριο (πολλές φορές ο χρόνος γινόταν διετία), το φύλαγε δίπλα στο μαξιλάρι της, χαζεύοντας τη λάμψη του μαύρου λούστρου, και φυλώντας τα για να μην χαλάσουν γρήγορα...
Κάπως έτσι ένιωθε όταν έβλεπε τη κυρία Γεωργία να ρίχνει ένα αυγό μέσα στα χόρτα, μία στο τόσο, "για να νοστιμίσουν". Γιορτή στο σπίτι.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε τον Ιανουάριο του '46. Επαιζε φανατικά ποδόσφαιρο, ήταν μαζί με τις κρυφές επιδρομές του στα θερινά σινεμά η αγαπημένη του ασχολία. Οταν τα παπούτσια του τρυπούσαν, τα μπάλωνε κι εκείνος και συνέχιζε το παιχνίδι, με την μπάλα που κι αυτή από κουρέλια ήταν, όχι καμία της προκοπής...
Μια ωδή στην ανέχεια. Οπως και οι φωτογραφίες της Παπαϊωάννου.
Ωραία ιδέα το βιβλίο, θα το αναζητήσω.
@kostas trent
φίλε μου, πολύ εύστοχο το σχόλιό σου... Γιατί η καταγωγή μας είναι από τους ανθρώπους μας, και όχι από αφηρημένες ιδέες... Αυτά, για όσους δεν μπορούν να βολευτούν με την ιδέα ότι είναι ταπεινοί άνθρωποι, κρίκοι σε μια τεράστια αλυσίδα, το μήκος της οποίας ούτε καν μπορούν να συλλάβουν με τη νόησή τους, και ως εκ τούτου, ψάχνουν να βρουν αποκούμπι σε ιστορίες για ... αγρίους, αγίους ή αρχαίους!!!
Επειδή οτιδήποτε δεν συνεπάγεται ότι σε όλες τις εποχές δεν μας κρατάνε χαμηλά και δεν μας απαξιώνουν αποδίδοντας μας τη μεγαλύτερη ή τη μικρότερη αξία αλλά ουσιαστικά απαγορεύοντας. Και είναι ταυτισμένοι με τα ιδανικά αυτοί που κατέβασαν τη γερμανική σημαία επειδή τους τίμησαν οι δυνάμει ταγματασφαλίτες και πράκτορες των Άγγλων αργότερα που μετακόμισαν στο Κάιρο. Και η Δήμητρα Παπανδρέου κρίμα να έχει και να παζαρεύει το αρχείο του Ανδρέα. Περισσότερο θα της ταίριαζε το αρχείο του πατέρα του. Να έχουν και ισχυρότερες δημοκρατικές αφορμές για να ουρλιάζουν οι ηδονοβλεψίες δημοσιογράφοι του ΔΟΛ. Να ξεφτιλίζονται όλοι μαζί στις υψηλές και μεγαλόπρεπες αναφορές στην υπέρτατη ουσία και όχι τόσο πια μικροαστικά.
Nikos Dimou said...
"...το πιο σημαντικό είναι πως φωτογράφιζε πάντα με την ίδια μηχανή, τον ίδιο 50άρη φακό..."
Αχ, γατούλη τί μας έκανες τώρα! Νοιώθω σαν κάτι παπούδες όταν τα λέω αυτά, αλλά άντε να εξηγήσεις σ' ένα νέο φωτογράφο, τι σημαίνει να φωτογραφίζεις σταθερά με 50mm. Από πού ν' αρχίσεις και τι να του πεις...
@kostas trent
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Το ποίημα, ξαναλέω, είναι του Αντώνη Φωστιέρη.
@ blade runner
Εξαιρετικό το τελευταίο σου σχόλιο!
Βέβαια η σύνθεση στον Cartier Bresson γινόταν στην επιλογή. Για ένα θέμα τράβαγε εκατοντάδες αρνητικά - κρατούσε ένα.
Αυτή είναι και η συμβουλή μου με τους νέους φωτογραφους - ιδιαίτερα τώρα στην ψηφιακή εποχή.
Θυμάμαι κάποτε που έκανα ένα ρεπορτάζ για το Geo. Μου έστειλαν ένα κιβώτιο με φιλμ ζητώντας μου να το τραβήξω όλο (σε διάφορες ώρες, στιγμές, κινήσεις) και να τους το στείλω όλο - και τα σκάρτα. Το ζητούμενο ήταν τρεις λήψεις - που τελικά δημοσιεύτηκαν.
This post has been removed by a blog administrator.
Πραγματικά μεγάλη η Παπαϊωάννου! Εγώ δεν έζησα αυτά τα χρόνια αλλά εκτιμώ πολύ τη φωτογραφική της δουλειά! Η φωτογραφία με το κοριτσάκι που κοιτάζει τα καινούρια της παπούτσια (αν και, φαινομενικά, από τις πιο "ανώδυνες" της φωτογράφου) είναι από τις αγαπημένες μου.
@ anula @ doncat. Η θάλασσα, τα ωραία ατμοσφαιρικά δέντρα και το αγόρι/κορίτσι μου που βλέπουμε σήμερα κατα κόρον από έλληνες "φωτογράφους" μπορεί να είναι τεχνικά και συνθετικά άψογες αλλά από περιεχόμενο sub-zero. H σύγχρονη φωτογραφία στην Ελλάδα πάσχει από μια λατρεία της φόρμας και από έλλειψη concept & περιεχόμενου.
Ως θεατής, δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για την τεχνική, αρκεί η φωτογραφία να με σπρώχνει ένα βήμα παρακάτω, να με κάνει καλύτερο, να έχει κάτι να μου πει...
Υ.Γ. Η ντοκουμενταρίστικη, ειδησεογραφική φωτογραφία εκτός από κότσια θέλει και ταλέντο. Δεν είναι όλοι οι φωτορεπόρτερς εύστοχοι και περιεκτικοί.
Sorry, με έπιασε η φλυαρία παλι...
...Όσο για τη σύγκριση με τον Cartier Bresson, δεν καταλαβαίνω... γιατί πρέπει οπωσδήποτε να συγκρίνουμε τους πάντες με το Bresson. Ήταν ένας σπουδαίος φωτογράφος που άφησε υπέροχες φωτογραφίες αλλά ως όνομα έχει γίνει τόσο ψωμοτύρι στις φωτογραφοσυζητήσεις που έχει κανείς την (απολύτως εσφαλμένη) αίσθηση ότι με το θάνατό του πέθανε και η φωτογραφία ως τέχνη.
Καταντάει κουραστικό.
Κατά τη γνώμη μου η υπερβολική προσκόλληση στον Bresson μόνο ως αρνητικό πρότυπο μπορεί να λειτουργήσει πια.
sorry Ξαναφλυαρώ ε;
Κοιτοντας τις φωτογραφιες, καρφωθηκαν στο νου μου δυο πραγματα...η ευτυχια με το λουστρινι της μικρης που εφερε η ελειψη και η δυστυχια της αφθονιας του σημερα.
Κι όλοι τότε περπατούσαν με σκισμένα πόδια κι όχι παπούτσια να φωνάζουν αμέρικα αμέρικα στους δρόμους ενώ αντιχούσε τ' όνειρο κι όχι η ιδέα της ξενιτιάς.
maioson said..
Υπόθεση: Έστω ότι ο τυφλός φορούσε Άσπρο καπέλο.
Τότε ο πρώτος που απάντησε ότι δεν ξέρει, σήμαινε ότι έβλεπε ότι ο δεύτερος φορούσε μαύρο καπέλο γιατί αν έβλεπε ότι και ο δεύτερος φορούσε άσπρο θα είχε απαντήσει με σιγουριά ότι αυτός φορούσε μαύρο.
Ο δεύτερος ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ την απάντηση του πρώτου –ότι δεν ξέρει- και ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ότι ο τυφλός φορούσε άσπρο –από την υπόθεση- θα απαντούσε με σιγουριά ότι αυτός φορούσε Μαύρο (γιατί είπαμε ότι αν θεωρούσε ότι φορούσε άσπρο τότε θα είχε ήδη απαντήσει με σιγουριά ο πρώτος), χωρίς καν να χρειάζεται ΝΑ ΔΕΙ τι χρώμα καπέλο φορούσε ο πρώτος!
Όμως κανείς από τους δύο δεν απάντησε, επομένως η υπόθεση ότι ο τυφλός φορούσε Άσπρο καπέλο ήταν λανθασμένη. Άρα ο τυφλός με σιγουριά απάντησε ότι φορούσε μαύρο καπέλο.
ΥΓ1. Είναι προφανές ότι βάζοντας τους μελλοθάνατους στην σειρά, τον ένα πίσω από τον άλλο, «δυσκολεύει» το πρόβλημα, μια που ο δεύτερος έχει λιγότερη πληροφορία απ’ ότι στην περίπτωση του εδώ διατυπωθέντος προβλήματος. Άρα κατά μείζονα λόγο η ήδη δοθείσα προηγούμενη λύση ήταν σωστή…
ΥΓ2. Συγγνώμη για το, "άσχετο" με το θέμα, comment.
"η υπερβολική προσκόλληση στον Bresson μόνο ως αρνητικό πρότυπο μπορεί να λειτουργήσει πια."
Το καλύτερο ...πρότυπο!!!
Με ασπρόμαυρα αρνητικά δούλευε ο Bresson! :)
Πάλι "ξέφυγα", έ?
Ο πατέρας μου, μεταξύ των πολλών άλλων ειδικοτήτων του,( για να βγάλει τα προς το ζην ) ήταν και σκαρπάρης ( δηλαδή τσαγκάρης ). Καθόμουν με τις ώρες δίπλα στον πάγκο του και τον παρακολουθούσα που μαστόρευε. Μύριζε το δέρμα, η μπογιά, οι γόμες, άκουγα το σφυρί να κτυπά ρυθμικά, έβλεπα τις πρόκες, τη μια μετά την άλλη, να καρφώνονται στις σόλες. Έβλεπα το σουβλί, την πένσα να βγάζει τα παλιά σκουριασμένα καρφιά, την φαλτσέτα να σπινθηρίζει στον τροχό. Εικόνες που χάθηκαν για πάντα. ( και η φωτογραφική ήταν πολυτέλεια και το φιλμ και το καθάρισμα πανάκριβα )
Τότε, τέλη του 50, αρχές του 60, ένα ζευγάρι παπούτσια, ήταν μεγάλη υπόθεση. Γι αυτό και ένας σκαρπάρης ήταν απαραίτητος σε κάθε ενορία. Δεν θα το πιστέψετε αλλά υπήρχε περίοδος που έβλεπα τα παπούτσια κάποιου ( στον πάγκο όταν τα έφερνε για επιδιόρθωση ) και μπορούσα να καταλάβω από την πρώτη σε ποιον ανήκαν. Ήταν σαν ταυτότητα. ( το ίδιο μου συμβαίνει τώρα με τα αυτοκίνητα, στο τέλος μοιάζουν στον οδηγό τους ). Κάθε διαφορετικό ζευγάρι και διαφορετικά συναισθήματα. Θυμάμαι ακόμα και τη χαρά και την ικανοποίηση στα πρόσωπα των ανθρώπων σαν έπαιρναν τα διορθωμένα τους παπούτσια. Σπάνια βλέπεις σήμερα τέτοια πρόσωπα, ακόμα κι αν τους χαρίσεις, όχι καινούρια παπούτσια αλλά καινούρια αυτοκίνητα. Αλήθεια πως αλλάζουν οι καιροί ?
Διόρθωση
Σπάνια βλέπεις σήμερα τέτοια πρόσωπα, ακόμα κι αν τους ( μας ) χαρίσεις, όχι καινούρια παπούτσια αλλά καινούρια αυτοκίνητα.
Έψαξα στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα το βιβλίο της Παπαιωάννου, αλλά δυστυχώς η τιμή είναι απαγορευτική. 110 ευρώ για ένα λεύκωμα θα έδιναν είτε εκείνοι που παρακολουθούν στενά τη φωτογράφο είτε εκείνοι που πουλάνε μούρη μέσω του coffee table τους.
Καλησπέρα στην παρέα!
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το blog διανύει μια από τις καλύτερες φάσεις του. Εύγε στον οικοδεσπότη (κυρίως) και τους σχολιαστές!
Alogaki said:
"Αχ, γατούλη τί μας έκανες τώρα! Νοιώθω σαν κάτι παπούδες όταν τα λέω αυτά, αλλά άντε να εξηγήσεις σ' ένα νέο φωτογράφο, τι σημαίνει να φωτογραφίζεις σταθερά με 50mm. Από πού ν' αρχίσεις και τι να του πεις..."
Πάντως εγώ ενδιαφέρομαι - ελπίζω να μην είμαι ο μόνος. Άλλωστε κάποιοι νέοι αισθητήρες CCD βγαίνουν σε μεγαλύτερες διαστάσεις από τις συνηθισμένες, για τους εραστές του είδους.
Και θαρρώ γενικότερα, πως μόλις η τεχνολογία πάψει για κάποιους να είναι "μόδα" και "γκάτζετ", θα μπορέσουν να την αξιοποιήσουν προς χάριν της τέρψης, αλλά και της τέχνης, όπως άλλωστε έκαναν και οι παλιοί, με τη δική τους τεχνολογία.
(τώρα μπορεί να φαντάζει κάπως πρωτόγονη, αλλά ήταν σχεδόν αδιανόητη μέχρι πριν από 200 χρόνια)
Απλώς σήμερα οι αλλαγές και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και είναι εύκολο να χάσει κανείς τη μπάλα - αλλά και να δημιουργήσει αριστουργήματα, χωρίς τεράστια έξοδα. Όπως πάντα η διάθεση, η γνώση και ο πειραματισμός, σε συνδυασμό με την προσιτή τεχνολογία και τις συμβουλές ειδικών μπορούν να κάνουν θαύματα (λατρεύω την εποχή μας).
Συμφωνώ πως πρέπει να διαλέγει κανείς μια καλή λήψη από δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλες. Είναι μια ...καλή συνήθεια (οι τεράστιες χωρητικότητες σε συνδυασμό με τις φτηνές τιμές παίζουν καταλυτικό ρόλο). Αν μη τι άλλο, η ψηφιακή τεχνολογία θέτει τις ιδανικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, χωρίς τύψεις για σπατάλη χρημάτων ή φυσικών πόρων.
Δεν είναι και λίγο, αν το φανταστεί κανείς...
. . .
Θα με ενδιέφεραν ιδιαίτερα συμβουλές για τη λήψη καλών και καθαρών φωτογραφιών με ψηφιακή compact (όχι dSLR) από προσοφθάλμιο φακό "κλασικού" τηλεσκοπίου (που δε διαθέτει δηλ. δικό του CCD).
Αν μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει (εδώ ή με email), θα του ήμουν υπόχρεος. Τουλάχιστον να είμαστε έτοιμοι για την ...επόμενη ολική έκλειψη στη Σιβηρία ;)
Και κάτι που διαπίστωσα ξανακοιτάζοντας τις φωτογραφίες, πέραν των περί 1000 λέξεων κτλ...
Θέλει μάλλον μεγαλύτερα κότσια να είσαι εκεί, να φωτογραφίζεις κρατώντας την ψυχραιμία σου και ίσως και τα δάκρυά σου, και να μην συντρέχεις με χέρια και με πόδια να βοηθήσεις όπως-όπως (τουλάχιστον τη στιγμή του "κλικ"), γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή τη δουλειά διάτανε...
Παρά αν είσαι ακόμη και εν μέσω πολέμου σε μια γραφομηχανή η υπολογιστή, και να τρέχουν τα δάχτυλά σου - εκεί οι πονεμένοι είναι λίγο πιο πέρα...
Κι ακόμη κι αν είναι μπροστά σου, το να γράψεις έστω και σαν μηχανική πράξη, είναι πιο χρονοβόρο, οπότε πάλι για περισσότερες στιγμές είσαι εκτός πόνου...
Καλησπέρα - wish me luck tonight, things are rolling...:)))
gargoyle said...
Έψαξα στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα το βιβλίο της Παπαιωάννου, αλλά δυστυχώς η τιμή είναι απαγορευτική.
--------------------------
Πραγματικά τα 120€ είναι υπερβολικά. Φαντάζομαι πως η ίδια η φωτογράφος θα ήταν πολύ ενοχλημένη που το βιβλίο της μόνον οι πλούσιοι μπορούν να το πάρουν.
Πάντως στις μονογραφίες του περιοδικού "Φωτογράφος" Foto υπάρχουν μικρές μονογραφίες για έλληνες φωτογράφους (και για την Β.Π.) σε λογικές τιμές.
Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες -ως φωτογραφίες...
Χαιρετισμούς σε όλη την ομάδα.
Συγκεκριμένα το βιβλίο για την Παπαϊωάννου με 68 ολοσέλιδες φωτογραφίες έχει 5€!
gargoyle said...
"...δυστυχώς η τιμή είναι απαγορευτική. 110 ευρώ για ένα λεύκωμα...μέσω του coffee table τους."
Είναι κι αυτό μια τραγική αντίφαση της σημερινής κοινωνίας, για σκεφθείτε το.
Κάποιοι δίνουν 110 € για να βλέπουν αυτούς (τους γονείς τους ενδεχομένως) που κάποτε δεν είχαν παπούτσια!
-Εσύ χρυσή μου έχεις τους πεινασμένους και τους ξυπόλητους της Παπαϊωάννου στο δικό σου cofee table;
Mickey sorry αλλά δεν έχω ποτέ δοκιμάσει να φωτογραφήσω από τηλεσκόπιο - μάλλον θα πρέπει να απευθυνθείς σε (ερασιτέχνες ή επιστήμονες) αστρονόμους.
Mickey said...
Θα με ενδιέφεραν ιδιαίτερα συμβουλές για τη λήψη καλών και καθαρών φωτογραφιών με ψηφιακή compact (όχι dSLR) από προσοφθάλμιο φακό "κλασικού" τηλεσκοπίου"
-------------
Αγαπητέ Mickey,
Τι εννοείς όταν λες "κλασικό τηλεσκόπιο";
Αν εννοείς τα τηλεσκόπια που κυκλοφορούν στην αγορά (για ιδιώτες) ο μόνος τρόπος είναι να έχεις και το κατάλληλο adaptor για να το συνδέσεις με SLR.
Με compact δεν υπάρχει πιθανότητα να κάνεις δουλειά, για πολλούς λόγους (που δεν χωράνε τώρα εδώ).
Στείλε μου email, και θα σου εξηγήσω αναλυτικά.
This post has been removed by a blog administrator.
Good luck Afrodite
hey, aphro baby, things are rolling???
Ελπίζω προς καλή κατεύθυνση...
Θα είμαστε σε επαφή, αλλά έτσι κι αλλιώς, την καλύτερη τύχη σου εύχομαι.
This post has been removed by a blog administrator.
http://www.skai.gr/
master_story.php?id=36256
Μπορούμε;
Είναι δύσκολο,είναι δύσκολο.
Πώς μπορείς να σταθείς και να πάρεις τέτοιες φωτογραφίες;
Πώς μπορείς να δεις στα μάτια την αλήθεια της εποχής σου;
Πώς μπορείς να φωτογραφίσεις την ιστορία;
Πώς μπορούμε να πλησιάσουμε λίγο την φωτογράφο Βούλα Παπαϊωάννου;
Πολύ συγκινητικό το θέμα. Εγώ προσωπικά δεν γνώριζα τη συγκεκριμένη φωτογράφο. Ευχαριστούμε!
This is a nice thread.
I never thought much about shoes until I went to a Holocaust exhibit where there was a room full of shoes, most belonged to victims before they perished in the gas chambers. I wondered how many tortured steps they had taken...
Several years ago, I visited a dying friend at the hospital. She was laying there, probably unconscious. I noticed her shoes by the side of the bed and I thought that she would never walk in those shoes again...
I don't want to turn this into a morbid post but that what's came to my mind after seeing those barefooted kids in the snow...
Εψαξα στην "Τελική Συλλογή" του Robert Capa αν ήταν δική του η συγκλονιστική φωτογραφία από το Νακίνγκ, που περιέχει το σχόλιο της "Πανάσχημης".
Αν και ο Capa έχει φωτογραφίες από τον Ιαπωνοσινικό πόλεμο, δεν βρήκα την συγκεκριμμένη.
Μάλλον είναι αγνώστου φωτογράφου.
(Βρήκα όμως ένα ωραίο site για ιστορικά θέματα και φωτογραφίες).
Ο Capa φωτογράφισε στον Ιαπωνοσινικό πόλεμο, στον Ισπανικό εμφύλιο, στον WWII, στην Κορέα καί στο Βιετνάμ, όπου σκοτώθηκε...
kkai-lee said
Θυμάμαι ακόμα και τη χαρά και την ικανοποίηση στα πρόσωπα των ανθρώπων σαν έπαιρναν τα διορθωμένα τους παπούτσια. Σπάνια βλέπεις σήμερα τέτοια πρόσωπα,
Να σου πώ την αμαρτία μου, προτιμώ τώρα που όλοι έχουμε τουλάχιστον 2-3 ζευγάρια κι ας χαιρόμαστε λιγότερο, παρά τι εποχές της στέρησης και της ξυπολισιάς. Τώρα χαιρόμαστε διαφορετικά. Π.χ. πήρα ωραίο σχόλιο απ την Θεά στο μπλόγκ μου χθές και για μένα ήταν Πάσχα. Σα να μού χάρισαν όλα τα παπούτσια της Ιμέλντας Μάρκος.
Στο χωριό που κάναμε διακοπές, τα χωριατόπαιδα που αποτελούσαν την παρέα μου στα παιχνίδια, ήταν ξυπόλυτα και κουρεμμένα "με την ψιλή".
Εγώ με παιδικά παπούτσια από τον "Σίμη" ή τον "Μούγιερ"... τα ζήλευα για την ελευθερία τους. Παρακαλούσα την μητέρα μου να με αφήσει να παίξω ξυπόλυτος.
Κάποτε με άφησε και το ευχαριστήθηκα! Η επαφή της γή, στο τρέξιμο και στο παιχνίδι μου φάνηκε υπέροχη εμπειρία!
Οταν -κατά λάθος- πάτησα μια κοτσιλιά από κόττα, κλονίστηκα λίγο -ακόμα θυμάμαι το σοκ- αλλά είδα ότι με την επαφή με το χώμα η κοτσιλιά μετά από λίγο εξαφανίζεται και... ανεθάρρυσα.
Συνέχισα έτσι, όλο εκείνο καλοκαίρι. Το μοναδικό!
Και ενώ δεν είχαμε παπούτσια να φορέσουμε... πήγαμε στις Μερτσέντες!
Τρελαίνεσαι η δεν τρελαίνεσαι!...
Τα θεωρούμε όλα δεδομένα αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Τελικά είναι παρεξηγημένα τα ποδαράκια μας.
Στην παροιμία "σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι" τα πόδια προφανώς λοιδορούνται.
Στη διαμάχη ιδεαλισμού-υλισμού, η έριδα περιστρέφεται γύρω από το αν η θεωρία στηρίζεται στο κεφάλι ή τα πόδια. Για την ακρίβεια η υλιστές κατηγορούν τους ιδεαλιστές ότι στηρίζουν τον κορμό της θεωρίας τους στο κεφάλι ενώ το σωστό θα ήταν να τη στηρίξουν στα πόδια - εδώ έχουμε την περίφημη ομοδοξία των αντιθέτων: αμφότερες πλευρές αναγνωρίζουν ως υποδεέστερα τα πόδια.
Σκέφτηκε κανείς που θα ήταν το κεφάλι δίχως τα πόδια;
Έρχεται βεβαίως η στιγμή που θα τους απονεμηθεί η (καθυστερημένη έστω) εύφημη μνεία: αφού επικριθούν για τελευταία φορά ότι "δεν με βαστάνε", ο κατήγορος συνήθως συμπληρώνει "άντε καλά μου ποδαράκια, λίγα μέτρα ακόμα"..
Υπάρχουν και σημαντικές εξαιρέσεις. Ο πολιτισμός του υποδήματος και τα παραφερνάλια, τους φερόταν (και συνεχίζει να τους φέρεται) με μεγαλοπρέπεια, ενώ δεν πρέπει να ξεχνούμε και την ιατρική (ή παραϊατρική) ειδικότητα "ποδολόγου".
υ.γ.: Νομίζω ότι οι φωτό της Β. Παπαϊωάννου είναι (και) ένα είδος ανάποδου εγκωμίου...
chris
Αν μπούμε στη διαδικασία του "ποιό μέρος του σώματος είναι πιο σημαντικό", μπορεί το αποτέλεσμα να μας εκπλήξει.
Η έκθεση της Παπαϊωάνου ήταν συγκλονιστική γιατί έδινε οντότητα σε όλες αυτές τις άγνωστες και τόσο άδικα ξοδεμένες ζωές. Πιό τραγικές βρήκα τις φωτογραφίες των ανθρώπων που χαμογελούσαν...
Με συγκινεί ιδιαίτερα το θέμα γιατί το βίωσαν οι γονείς και οι παππούδες μου
Παιδιά προσφύγων από τη Μ.Ασία
Μια διαφορετική γενιά που ίσως η στέρηση έκανε τη διαφορά στην αξία ή στις αξίες της..την εκπαίδευση ακόμη αγώνα...την αγνότητα της ομορφιάς στα ελάχιστα και το ταξίδι με απλά υλικά..άσπρο και γκρίζο..πολύ μεγάλο
Μετά , ήταν που ο μπαρμπα-Νίκος που μόλις είχε στήσει το σπίτι του..επιβιώνοντας από την ελονοσία μικρός ..στο οικόπεδο που του έδωσε η Πολιτεία ..έφυγε για την Αλβανία αφήνοντας γυναίκα και δυο παιδιά πίσω
Και δεν είναι το κρύο..η μοίρα απλά το θέλησε..τα πόδια του να μην πατήσουν τη νάρκη που πάτησε ο επόμενος πίσω του Ενας σταυρός πάνω σε μια κορδέλα από μπλε και λευκό έμεινε και θυμίζει ότι έζησε η ταξιδιάρα χαμογελαστή ψυχή του
Θυμάμαι..μια ηλικιωμένη γυναίκα πριν χρόνια σε μια επίσκεψη μου σε ένα γηροκομείο
Ήταν πάνω από 95 χρόνων Παρότι τα χρόνια την βάραιναν..όχι τόσο το πρόσωπο της, παρέμενε στους τρόπους και στη συμπεριφορά η κόρη μιας γνωστής οικογένειας που μεγάλωσε σε μια συνοικία της Κων/λης
Παντρεύτηκε μεγάλη σε ηλικία ένα μεγαλέμπορο και δεν είχαν αποκτήσει παιδιά Είχε απομείνει η τελευταία από τους συγγενείς της και μόνη εκεί αλλά όμως με αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια και σεβασμό
Αυτό που κυρίως μαρτυρούσε την κατάσταση της υγείας της ήταν ένα πλαστικό στρώμα κάτω από το σώμα της Τραγουδούσε τόσο υπέροχα που δεν προσδιόριζες την ηλικία από την φωνή της..και στα γαλλικά.. στα αγγλικά ..
Το παράπονο που μου πε..μιλώντας πάντα σε πληθυντικό, σε μια ιστορία από την φυγή ήταν και για το πιάνο της ..που έμεινε πίσω
Την τελευταία φορα που την είδα παραμιλούσε Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να μου πει Παρακαλούσε ..με γνώρισε ..μου φώναζε επίμονα να βοηθήσω...με αγωνία ΠΕΙΤΕ ΤΟΥ..να του πω πως τον αγαπάει και θα πάει κοντά του Ένοιωσα αμήχανα..δεν ήθελα να ακούσει κανένας προσωπικές της φράσεις
Έμαθα πως έφυγε για το τελευταίο ταξίδι της μια μέρα μετά και με τρόπο πως ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον λοχία που είχε σκοτωθεί εκείνες τις μέρες της μάχης στην Πόλη ..που χε το ίδιο όνομα του προσώπου που φώναζε
Την θυμήθηκα από την τελευταία εικόνα σας
kkai-Lee said...
"Δεν θα το πιστέψετε αλλά υπήρχε περίοδος που έβλεπα τα παπούτσια κάποιου ( στον πάγκο όταν τα έφερνε για επιδιόρθωση ) και μπορούσα να καταλάβω από την πρώτη σε ποιον ανήκαν... Κάθε διαφορετικό ζευγάρι και διαφορετικά συναισθήματα. Θυμάμαι ακόμα και τη χαρά και την ικανοποίηση στα πρόσωπα των ανθρώπων σαν έπαιρναν τα διορθωμένα τους παπούτσια".
Έτσι ήταν φαντάζομαι η φτώχεια τότε. Πολύ πιο απλή, κατανοητή, συγκινητική και φωτογραφίσιμη.
Ένω σήμερα τι να φωτογραφίσει κανείς, τους νεόπτωχους που παίρνουν το Prada χρεώνοντας την πιστωτική και ξέροντας ότι πολύ δύσκολα θα την ξεπληρώσουν;
Δεν είναι η ίδια χαρά, ούτε η ίδια φτώχεια. Πολύ πιο πολύπλοκη και εξαιρετικά δυσνόητη, καθόλου ελκυστική για φωτογραφίες.
Αυτές οι φωτογραφίες είναι τελικά αντίδοτο κατά της έπαρσης - αλλά και της νοσταλγίας. Οι "παλιοί καλοί καιροί" δεν ήταν πάντα τόσο καλοί όσο θέλουμε να πιστεύουμε...
Γεια σου ρε Νίκο!
Πως γίνεται με λίγα λόγια και εικόνες να μου γεννάς τόσα συναισθήματα?
Είσαι πραγματικά μοναδικός.
Νίκο Δήμου έχω μια απορία. Έχω ακούσει πολλούς παλιούς να λένε ότι στην κατοχή ήταν ξυπόλυτοι.
Ερώτηση... πριν τον πόλεμο δεν είχαν παπούτσια? Υπήρχαν και χρυσές εποχές (οικονομικές) απ όσο ξέρω, είναι δυνατόν μέχρι το 40 να μην είχαν όλοι αποκτήσει από 1 ή 2 ζευγάρια παπούτσια? Και τι τα κάναν στην κατοχή? Τους τα παίρναν οι Γερμανοί? Τα χαλάγανε από το πολύ περπάτημα? Πώς είναι δυνατόν να "μείνουν" τόσοι πολλοί άνθρωποι από παπούτσια μέσα σε 4 χρόνια ας πούμε έλλειψης?
Συγγνώμη που χαλάω το φιλοσοφικό της κουβέντας με μια λογική και πρακτική ερώτηση αλλά ειλικρινά ΑΠΟΡΩ!
help!
Ποπο τι μπορεί κάποιος να πει με μια φωτογραφία! Κ μου κάνει εντύπωση ότι δεν φαίνονται καθόλου παλιές (δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς)
This post has been removed by a blog administrator.
This post has been removed by a blog administrator.
Καλημέρα!
Συννεφιασμένη και βροχερή μέρα σήμερα!
Βγαίνουν πολλά συμπεράσματα από τις φωτογραφίες.
Βγαίνουν (φιλοσοφικά) συμπεράσματα κατά της έπαρσης και της νοσταλγίας, όπως είπε ο host.
Αναδεικνύονται επίσης ερωτήματα και βγαίνουν πολιτικοοικονομικά συμπεράσματα. Ενα βασικό ερώτημα είναι γιατί την τελευταία 50ετία έγινε τόσο μεγάλη αλλαγή στην οικονομική κατάσταση του μέσου Ελληνα, που δεν είχε γίνει το διπλάσιο προηγούμενο χρονικό διάστημα. Στην κατοχή π.χ. υπήρχε μεγάλη φτώχεια και αυτό εξηγείται από την εμπόλεμη κατάσταση και τον αποκλεισμό, αλλά μεγάλη φτώχεια δείχνουν και οι εν καιρώ ειρήνης φωτογραφίες του μεσοπολέμου. Γιατί υπήρξε τόσο μεγάλη επιτάχυνση της οικονομίας τα τελευταία 50 χρόνια εν σχέσει με το προηγούμενο διάστημα των 110 ετών;
Υπάρχουν και κοινωνικά ερωτήματα, που αφορούν στην επίδραση στον χαρακτήρα του νεοέλληνα, του γεγονότος ότι πέρασε μέσα σε μιά γεννιά από την κατάσταση της απόλυτης σχεδόν φτώχειας στην «μερτσέντες», και στα δύο εξοχικά. (Το ένα συνήθως αυθαίρετο) και ότι απόσταση που διήνησαν οι Ευρωπαϊκοί λαοί σε 600 χρόνια εδώ την διανύσαμε σε 100 παραλείποντας τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.
Καλημέρα!
Γκρινιάζατε πως τραβούσαν πολύ οι Αλκυονίδες - να που έφυγαν κι έχουμε σκοτάδι, βροχή και κρύο. Όχι, που δεν θαρχόταν ο χειμώνας!
Geotropical πριν από τον πόλεμο υπήρξαν "χρυσές εποχές" αλλά για λίγους. Στα χωριά ο κόσμος ήταν φτωχός. Αυτό που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες είναι το άπλωμα της ευμάρειας και των ανέσεων. Και τώρα υπάρχουν οικονομικές διαφορές αλλά αφορούν λιγότερους.
Στην Κατοχή φτωχύναμε όλοι - εκτός από τους μαυραγορίτες και (τι ειρωνεία!) τους χωρικούς που είχαν δική τους παραγωγή τροφίμων και την μοσχοπουλούσαν.
dion m.
δεν ήταν μία γενιά - ήταν τρεις - από το 50 ως σήμερα και η πορεία της ανάπτυξης ήταν αυτή που ακολούθησαν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη (πλην ανατολικής Ευρώπης). Ακόμα και τα πλούσια είχαν υποστεί φοβερές καταστροφές από τον πόλεμο (οι Γερμανοί ήταν πιο φτωχοί από μας).
Το άλλο που γράφεις είναι η ρίζα των δεινών μας - το ότι δεν περάσαμε από την διαδικασία Αναγέννησης - Μεταρρύθμισης - Διαφωτισμού, δεν αποκτήσαμε αστική τάξη ούτε κοινωνία πολιτών.
@ Mickey:
Το μόνο που μπορώ να σου πω από δική μου εμπειρία είναι ότι ότι είχα κατορθώσει παλιά να φωτογραφίσω μέσα από μικροσκόπιο, αλλά με μηχανή compact που η περίμετρος του φακού της ήταν μικρή και ταίριαζε με τον προσοφθάλμιο του μικροσκοπίου (κάποια Nikon Coolpix, αν δεν με απατά η μνήμη μου). Αντίθετα, με μια Sony Cybershot που έχω τώρα αυτό θα ήταν αδύνατο, εκτός αν έκανε κανείς cropping και κρατούσε το κέντρο της εικόνας μόνον. Ισχύει, τουλάχιστον για τις SLR, το περί ειδικού προσαρμογέα.
@nikos dimou said:
"Στην Κατοχή φτωχύναμε όλοι - εκτός από τους μαυραγορίτες και (τι ειρωνεία!) τους χωρικούς που είχαν δική τους παραγωγή τροφίμων και την μοσχοπουλούσαν."
Καλημέρα! Μεγάλη αλήθεια αυτό!
Για τους μαυραγορίτες τα έχω ακούσει από παλιότερους!
Για τους χωρικούς το βλέπω με τα μάτια μου ακόμη και σήμερα!
Η μητέρα μου είναι από την Χαλκιδική!
Οι γονείς της πρόσφυγες όπως και όλο το χωριό.
Άνθρωποι φιλόξενοι, κοινωνικοί, ανοιχτές πόρτες.
Στα πιο ορεινά της Χαλκιδικής που έχει ντόπιους, άλλος κόσμος.
Κλειστοί, δεν θέλουν πολλά πολλά και η νοοτροπία τους είναι έχω τα ζώα μου έχω τη γη μου αρα δεν θα σε χρειαστώ ποτέ!
Οι περισσότεροι είναι πάμπλουτοι και αν ψάξει πότε έκαναν λεφτά θα καταλήξεις στην εποχή που οι πόλεις κυριολεκτικά πεινούσαν.
@ Ναυαγός:
Συμφωνώ και υπερθεματίζω για τα περί Prada και πιστωτικής. Είναι θλιβερό να βλέπεις νεόπτωχους να αξιώνουν να ζουν ως αριστοκράτες.
Κάποτε, θαρρώ μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι περισσότεροι Έλληνες είχαν συνείδηση των οικονομικών τους περιθωρίων και αναλόγως πορευόντουσαν. Σήμερα έχει αγιοποιηθεί η Κατανάλωση και τα standards ζωής είναι ίδια για όλους. Άνθρωποι που τα μηνιαία εισοδήματά τους δεν ξεπερνούν τα 700 € ΠΡΕΠΕΙ το καλοκαίρι υποχρεωτικώς να κάνουν περαντζάδα από Μύκονο, για να συναγελασθούν με τους ξιπασμένους νεόπλουτους και την πάσης φύσεως εκτροχιασμένη ψευδο-αριστοκρατία, όπως επιτάσσει το κλίμα που δημιουργείται από τις lifestyle φυλλάδες, τις ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές και σωρεία νεανικών περιοδικών με την χαρακτηριστική greeklish γραφή.
Ειλικρινώς, δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ιδιαιτέρως αυτούς τους φαντασμένους "φτωχούς", όταν και αν κάποτε καταντήσουν σαν τους δυστυχείς των φωτογραφιών του post.
Πάντως, μου προξενεί αλγεινή εντύπωση η σιωπή των ελληνικών κομμάτων αριστερών καταβολών, που αντί να νουθετούν τους πολίτες εν ενδεία, (που λογικά βρίσκονται ιδεολογικά και κοινωνικά πιο κοντά τους) και να καυτηριάζουν τέτοιου είδους αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, μιλούν μόνον για δικαιώματα και απαιτήσεις. Ακόμα περιμένω να ακούσω Παπαρήγα και Αλαβάνο να λένε: "Σύντροφοι! Αφήστε τα SUV και τις Μυκόνους!" Αλλά προφανώς η Θεά Κατανάλωση είναι παντοδύναμη...
Καλημέρα σε όλους,
Γάτος said...
Γκρινιάζατε πως τραβούσαν πολύ οι Αλκυονίδες - να που έφυγαν κι έχουμε σκοτάδι, βροχή και κρύο. Όχι, που δεν θαρχόταν ο χειμώνας!
--------------------------------
Εδώ στην Θεσσαλονίκη πάντως, με τον βαρδαράκο εχουμε το φως των Ελλήνων.
Το φαινόμενο του νεοπλουτισμού δεν είναι καινούργιο - το σατίρισε τον περασμένο αιώνα ο Μπαλζάκ και στον Μεσοπόλεμο ο Ψαθάς με τη Μαντάμ Σουσού.
Ούτε ο καταναλωτισμός είναι καινούργιος - υπήρχε από τα βάθη της ιστορίες (καταναλωτικά όργια των Ρωμαίων).
Αυτό που άλλαξε είναι η κλίμακα των φαινομένων.
Από την μία μεριά αυτό είναι καλό - εκδημοκρατισμός της κατανάλωσης - και η κυρία Κατίνα πάει στην Κυανή Ακτή (και όχι μόνο η Λαίδη Τάδε).
Αφετέρου η συσσώρευση ενοχλεί και φέρνει προβλήματα.
Επίσης, η Λαίδη και ο Λόρδος Τάδε βρίσκονταν κυρίως στη πλευρά των εκμεταλλευτών. Το πλήθος που ζει πάνω από τις δυνατότητές του, βρίσκεται κυρίως στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων. Φυσικά, εν γνώσει του (πιστωτικές, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, κτλ.).
Το αποσπασματικό δικαίωμα στο όνειρο (γιατί μόνο αυτό ζούνε) κοστίζει...
Nikos Dimou said...
Από την μία μεριά αυτό είναι καλό -εκδημοκρατισμός της κατανάλωσης - και η κυρία Κατίνα πάει στην Κυανή Ακτή (και όχι μόνο η Λαίδη Τάδε).
Σαβ Ιαν 13, 11:25:45 πμ
******
Πολύ σωστά.
Έκλεισα εισιτήριο μέσω της easyjet για Μιλάνο, πήγαινε-έλα 49 ευρώ με τους φόρους!
Τα καλά της παγκοσμιοποίησης.
Θα δω επιτέλους το Duomo και τον "Μυστικό Δείπνο" του Da Vinci.
Αυτό νομίζω ότι εννοεί ο κ.Δήμου και εκεί απαντάω και στον Γιάννη (yannis h).
Και βέβαια θα συμφωνήσω ότι αν πας διακοπές παίρνοντας δάνειο μόλις έχεις υπογράψει μακροπρόθεσμα την οικονομική σου καταστροφή.
doctor
Kαλημέρα σας
nikos dimou said....
Γκρινιάζατε πως τραβούσαν πολύ οι Αλκυονίδες - να που έφυγαν κι έχουμε σκοτάδι, βροχή και κρύο. Όχι, που δεν θαρχόταν ο χειμώνας!
Tώρα που έχουμε σκοτάδι,βροχή και κρύο,ίσως να΄ναι πιο εύκολο,
για εμάς, που δεν ζήσαμε τα χρόνια εκείνα, να έχουμε ως αντίδοτο τις φωτογραφίες στην έπαρση και
τη νοσταλγία.Με τις αλκυονίδες,μόνο φαντασιωνόμασταν ταξίδια στις εξοχές με γρήγορα αυτοκίνητα.Τώρα,βέβαια,θα μου πείτε πως, τα αντίδοτα δεν χρειάζονται ούτε όταν έχουμε πεθάνει από την δηλητηρίαση,ούτε όταν δεν μας έχει δαγκώσει ακόμη φίδι,αλλά αμέσως μετά το δάγκωμά του.Το ερώτημα,όμως,είναι τι γίνεται όταν εμείς οι "δαγκωθέντες"-που, μάλιστα,δεν έχουμε επίγνωση του δήγματος-σε μια διαρκή διαδικασία αναπαραγωγής της δηλητηρίασης δαγκώνουμε και τους άλλους;Υπάρχει αντίδοτο σ΄αυτήν την περίπτωση;
Μετά από πολύ καιρό επανέρχομαι στο μπλογκ που μου δίδαξε ένα καινούργιο παιχνίδι το 2006. Πρέπει να επισημάνω ότι το διάβαζα ανελειπώς και θεωρώ την εξέλιξή του επιτυχέστατη. Λυπάμαι πολύ που πίστεψα μια πλαστοπροσωπεία όπως αποδείχθηκε ότι ήταν και θεώρησα τα σχολιά μου ανεπιθύμητα εδώ πέρα. Δεν ήξερα καν ότι γίνονται πλαστοπροσωπείες με το παιχνίδι αυτό. Και ακόμη δεν μπορώ να βρω την αιτία. Θέλω θερμά να ευχαριστήσω το "καλόπαιδο" που πρόφτασε τα μαντάτα στο Γάτο. Είναι φίλος του αλλά και φίλος μου. Αν μια κακόβουλη αδικαιολόγητη πλαστοπροσωπεία κάνει το παιχνίδι κάπως άγριο, ένας απροσδόκητος άγνωστος φίλος του δίνει μια ιδιαίτερη διάσταση. Ευχαριστώ λοιπόν διπλά το 2006 που με μύησε στο παιχνίδι αυτό και το Γάτο που κάνει ότι μπορεί για να φέρει τον κόσμο να παίξει.
Και κάτι για το θέμα. Δεν κίνησα με τα πόδια να έρθω σήμερα. Ομως είχαν τα πόδια μου φτερά.
Καλώς μας ήρθες Ελένη με το όμορφο αβατάρι.
Don said...
Είναι η ρίζα των δεινών μας - το ότι δεν περάσαμε από την διαδικασία Αναγέννησης - Μεταρρύθμισης - Διαφωτισμού, δεν αποκτήσαμε αστική τάξη ούτε κοινωνία πολιτών.
---------------
Τί να την κάνουμε την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό εμείς γατούλη. Αφού εμείς κάποτε χτίζαμε Παρθενώνες! ;-))
Αλήθεια, ο Harrygreco τι γίνεται ρε παιδιά; Έχει κανείς νέα του;
Alogaki said...
Αλήθεια, ο Harrygreco τι γίνεται ρε παιδιά; Έχει κανείς νέα του;
----------------------------
Επαιζε στο blog του Βενιζέλου πριν λίγο καιρό. Μάλιστα του ανέλυσε πως το επίθετο του έχει εβραικές ρίζες.
Αλήθεια μας λείπει εδώ, η απουσία του είναι αισθητή.
eleni63
χαίρομαι που επανήλθες!
@giant13
o αριστεριστής με τις ναζιστικές απόψεις;
ασφαλώς θα αστειεύεστε.
πάντα σκεπτικιστής said...
o αριστεριστής με τις ναζιστικές απόψεις;
ασφαλώς θα αστειεύεστε.
------------
Μόνο ναζιστικές δεν είναι οι απόψεις του, αν μιλάτε για τον ίδιο!
Πάντα σκεπτικιστής said...
o αριστεριστής με τις ναζιστικές απόψεις;
ασφαλώς θα αστειεύεστε.
---------------------------
Αυτό καταλάβατε;
Μα δεν ανέφερα πουθενά ότι είναι αριστεριστής, απλά οτι σχολιάζει κατά καιρούς στο blog του Βενιζέλου.
Μην τα βάζετε με την κατανάλωση, αυτό που σας ενοχλεί είναι το κακό γούστο και ο υπερπληθυσμός.
Εξαιρετικές φωτογραφίες, ωραίο κείμενο και ενδιαφέρον το concept των παπουτσιών που σκέφθηκε ο Γάτος.
Για την Nelly's κυκλοφόρησαν πρόσφατα ένα βιβλίο οι εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνου, μαντέψτε ποιος έγραψε την εισαγωγή...
eleni63,
καλωσήλθες!
Αναζήτησα τον harry για να του στείλω μπλουζάκι doncat, λείπει σε ταξίδι για δουλειές.
Ο φωτογράφος είναι ο ζωγράφος της νέας εποχής... Τελείωσε.
@ alogaki
δεν πρόκειται να το συζητήσω. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
@ doctor
Καλά να περάσετε στο Μιλάνο!
Μικρό tip: Για να δείτε το Μυστικό Δείπνο χρειάζεται κράτηση τουλάχιστον 10 μέρες πριν...
Εις εμαυτόν
Kατάλαβα;;;
Προς το παρόν λέω να πάω να μαζέψω χόρτα(πράσινα κι όχι μαύρα),για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου απ΄τον καθαρό αέρα και μετά οι αρτηρίες μου.
(Ελπίζω ,να μην εμπίπτουν και αυτά στην κατηγορία των ειδών που δεν πρέπει,ως λογικό ον,να τρώω).
Καλώς ήλθες Ελένη!!!
Σε φιλώ
με αγάπη
Α.
manosnikol, Συγχαρητήρια!!
Αλλά για το κυρίως θέμα τι να πω εγώ; Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν των 50 δραχμών από τα μπισκότα ΡΟΥΛΙΑ. Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται. Και το πρώτο μου θέμα: Ο πατέρας μου σκαλίζων τον κήπο! Την είχα τρβήξει κρυφά , από ένα μισάνοιχτο παράθυρο, γιατί, περίεργο πράγμα, αυτός ο άνθρωπος δεν ήθελε να φωτογραφίζεται. Συγκρίνοντάς την όμως με τις υπέροχες ασπρόμαυρες που είδα εδώ, κατάλαβα ότι είχα να κάνω με αριστούργημα!
Έχετε δίκιο Κε Δήμου ότι η Βούλα Παπαϊωάννου ήταν κορυφαία Ελληνίδα φωτογράφος.
Ίσως μόνο ο συχωρεμένος ο μπαρμπα Σπύρος Μελετζής ήταν του ιδίου διαμετρήματος.
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότερες από τις φωτογραφίες της βγήκαν για λογαριασμό της Αμερικανικής Υπηρεσίας Προπαγάνδας (USMAG νομίζω λεγόταν)τα χρόνια εκείνα.
Άσχετα πάντως από τον προορισμό τους είναι άριστα δείγματα νεορεαλιστικής νοοτροπίας.
Πού πάει,πού με πάει αυτό
το ποίημα;
Αλήθεια,έχετε διαβάσει την ποιητική συλλογή του Σταύρου
Βαβούρη(κι αυτός της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς είναι-άλλο
αν λίγοι τον γνωρίζουν-οπότε ταιριάζει, κάπως, με το "κλίμα" των φωτογραφιών και μερικών σχολίων).
Ναζιστής ποιος; Ο Χαρυ;
Δεν είμαστε καλά....
Δεν εκπλήσσομαι που το ακουω από το συγκεκριμενο άτομο. Οσο είχε καταλάβει αυτα που έγραψα για Πινοσε, άλλο τοσο καταλαβαίνει αυτα που γράφει ο Χαρυ.
Από τους Άθλιους σε μια
παραλλαγή του Έγκλημα και τιμωρία
και από την φωτογραφία στον κινηματογράφο:Μπορεί,αλήθεια,σοβαράνα υποστηριχθεί ότι δεν είναι τέχνη
η ταινία "Αποκάλυψη,τώρα" και μόνο ο φωτογράφος είναι ο ζωγράφος της εποχής μας;
nik-athenian said...
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότερες από τις φωτογραφίες της βγήκαν για λογαριασμό της Αμερικανικής Υπηρεσίας Προπαγάνδας (USMAG νομίζω λεγόταν)τα χρόνια εκείνα.
----------------------
Oι Κατοχικές φωτογραφίες που βλέπουμε βγήκαν με την αιγίδα του Ελβετικού Ερυθρού Σταυρού - έγιναν και λεύκωμα στην Ελβετία. Οι μετακατοχικές βγήκαν για την JUSMAG.
Kύριε Δήμου,
κάποιο περίεργο παιχνίδι μας παίζει η τεχνολογία της επικοινωνίας.Τα δύο τελευταία σχόλια μας φέρονται να έχουν ακριβώς την ίδια ώρα δημοσίευσης.
Επειδή,εγώ ο άσημος,δεν θα γίνω πιστευτός,παρακαλώ εσείς,εάν ερωτηθείτε,να διαβεβαιώσετε ότι δεν είμαστε το ίδιο πρόσωπο,που εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές.
Eleni63:
Welcome!
Έγραψες στο σχόλιό σου:
"Δεν ήξερα καν ότι γίνονται πλαστοπροσωπείες με το παιχνίδι αυτό."
Ελένη, δυστυχώς είχαμε και παλαιότερα κάποια κρούσματα με τον "σαλτάρω". Η πλατφόρμα του Blogger, ακόμα και στη νέα της έκδοση, πέραν των τεχνικών προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν, δίνει τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε να "πλαστογραφήσει" οποιονδήποτε άλλο, χωρίς να απαιτούνται ειδικές τεχνικές γνώσεις.
Ο μόνος αυτοματοποιημένος τρόπος για να γίνει άμεσα αντιληπτό κάτι τέτοιο, χωρίς να χρειαστεί να ψάχνει κανείς κάθε φορά ποιος είναι ποιος μέσω των Blogger IDs, είναι ένας ειδικός Web Browser, προσαρμοσμένος στη δομή των ιστοσελίδων σχολιασμού (σαν αυτή εδώ).
Είχα ξεκινήσει από μόνος μου τη δημιουργία ενός τέτοιου (μάλλον χρήσιμου) εργαλείου, αλλά το αρχικό ενδιαφέρον που είχαν κάποιοι ατόνησε, ενώ πριν λίγους μήνες και η Google αποφάσισε να δημιουργήσει μια νέα πλατφόρμα blogging (τον New Blogger, γνωστό μέχρι πρότινος ως Blogger Beta), οπότε δεν ήθελα να κάνω τζάμπα κόπο.
Δυστυχώς, πέρα από ασυμβατότητες που υπήρχαν (και ορισμένες εξακολουθούν, όπως π.χ. συμβαίνει με κάποια avatars) με τον παλιό Blogger, το πρόβλημα ασφαλείας και η δυνατότητα "πλαστοπροσωπίας" παραμένουν, ενώ και οι άλλες αλλαγές που έγιναν δεν είναι τίποτε το συνταρακτικό (προσωπικά έχω πολύ πιο προχωρημένες ιδέες).
Με λίγα λόγια "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς" ;)
Πάντως η Google είναι αποφασισμένη να "συνταξιοδοτήσει" τον παλιό Blogger, οπότε σύντομα όλοι (κι εγώ φυσικά) θα μεταβούμε στη νέα πλατφόρμα (ίσως ακόμα και όσοι δε θέλουν). Μόλις συμβεί αυτό, ενδεχομένως να συνεχίσω την ανάπτυξη του ειδικού Browser (για τον νέο Blogger) και να τον δώσω σε όποιον ενδιαφέρεται να γνωρίζει κατά πόσον ο σχολιαστής με το τάδε nickname είναι όντως η Eleni63 (ή όποιος άλλος) και όχι κάποιο κακόβουλο troll.
Θα επανέλθω κάποια στιγμή...
Και την καλησπέρα μου στην ομήγυρη φυσικά!
(το mini project που με απασχολούσε τις τελευταίες μέρες στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία - customer satisfaction guaranteed ;))
Και θερμές ευχαριστίες σε Νίκο Δήμου, Αλογάκι και Univers για το ενδιαφέρον να απαντήσουν στις "τηλεσκοποφωτογραφικές" απορίες μου!
Δεν αναφερομαι στις συγκεκριμενες φωτογραφιες
αλλα στο περπατημα χωρις παπουτσια
σε βοτσαλα, σε αμμο και...
σε χιονι
ειναι σημερα συστατικο ιατρικης θεραπειας κατα της υπερτασης και της καταθλιψης
"...Ηταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ητανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοιρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ηταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.
Ητανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις...Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ' αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί»." Οδυσσεας Ελυτης
όταν οι θαυμαστές του μεγαλείου της φυλής συναντούν τους απολογητές του Πινοσέτ, ε, τότε μιλάμα για ...άλλο επίπεδο!
Μια και μνημονεύσατε τον Ελύτη, σε αυτές τις φωτογραφίες ταιριάζει τούτο το κείμενο:
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ
Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση,
επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε πλατειες με
το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει : μια παλαμη τοπο κατω απο τ' ανοιχτο
πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε κρατος
η Ανοιξη.
Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθιο να γιορταζει τον αλλο
Σηκωμο, τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο. Και νωρις εβγηκανε
καταμπροστα στον ηλιο, με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σα σημαια, οι
νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες. Και ακολουθουσανε αντρες
πολλοι, και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια. Οπου εβλεπες
αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες, που 'λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα
σε λιγην ωρα.
Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο, μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχτηκαν.
Και τρεις φορες με το ματι αναμετρωντας το εχει τους, λαβανε την αποφαση να βγουν
εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια
πηχη φωτια κατω απ' τα σιδερα, με τις μαυρες κανες και τα δοντια του ηλιου. Οπου
μητε κλωνος μητε ανθος, δακρυο ποτε δεν εβγαλαν. Και χτυπουσανε οπου να 'ναι,
σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση. Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε. Σαν να μην
ητανε αλλος δρομος πανω σ' ολακερη τη γη, για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα
αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολυ μακρια, περ' απ' την ακρη
της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που
τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο
και τα δεκανικια.
Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα. Και θερισανε πληθος τα θηρια,
και αλλους εμαζωξαν. Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.
Ζητώ συγγνώμη για την παρένθεση:
Στη σειρά Αντιρρήσεις των εκδόσεων «τυπωθήτω» κυκλοφόρησε μόλις το βιβλίο του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ Ασκήσεις φιλελευθερισμού.
Πρόκειται για την πρώτη συλλογή 100 χαρακτηριστικών κειμένων ενός από τους σημαντικότερους πολιτικούς αρθρογράφους της σημερινής Ελλάδας.
Κύριος στόχος της πολεμικής του είναι τα εθνικά ιδεολογήματα, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο ολοκληρωτισμός, ο ρατσισμός, η ανελευθερία, ο ανορθολογισμός και τα κάθε λογής δόγματα.
Τα 3 πρώτα βιβλία των ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ που κυκλοφόρησαν τον Μάιο του 2006 είναι τα ακόλουθα:
Ασκήσεις ελευθερίας του ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ, μια ανθολογία με ανέκδοτα και εκδομένα κείμενα του πλέον εμβληματικού Έλληνα αντιρρητικού συγγραφέα.
Απέναντι στα εργαστήρια του ρατσισμού του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΑΚΑΛΟΥ (γεν. 1946), ένα βιβλίο για το πώς τα κοινωνικά και πολιτισμικά στερεότυπα εκτρέφουν το φόβο και γεννούν το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον αποκλεισμό.
Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα του ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΑΡΙΔΗ (γεν. 1970), μια απόπειρα διερεύνησης του πιθανοτήτων του φθαρτού ανθρώπινου σώματος απέναντι σε έθνη, θρησκείες και τη βία της μιας «αλήθειας».
http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3052
Ευχαριστώ Doctor!
Να προσθέσω κάτι που με τιμά ιδαίτερα: ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει αφιερώσει το βιβλίο του σε μένα.
@antifonitis
Οι Ελβετοι καταφεραν να κρατησουν την χωρα τους εξω απο τον πολεμο
ενω οη Ελληνες οχι
Με τα οικτρα αποτελεσματα και την δυστυχια της κατοχης και ακομα χειροτερα του εμφυλιου πολεμου,
τα αποτελεσματα της τραγωδιας αυτης ακομα ταλανιζουν την πορεια της χωρας
Μια μικρή διόρθωση:
Εχω την εντύπωση ότι στο κείμενο του Ελύτη το σωστό είναι " όπου είχε κράτος κι εξουσία η Ανοιξη".
Υπέροχο κείμενο, στέκεται μόνο του αλλά, οι φωτογραφίες του δίνουν άλλη διάσταση!
pensierix...
σωστό. Το αντέγραψα από μία On-line ανθολογία... που δεν είχε και τόνους
@sokianos:
Αν σκεφτούμε πως όλα τα όργανα του σώματος αντιστοιχούνται σε περιοχές του πέλματος (η βασική αρχή της ρεφλεξολογίας) τότε συμφωνώ και επαυξάνω.
Υπάρχουν ειδικά παπούτσια ακριβώς για να διεγείρουν αυτά τα σημεία.
Η επαφή με την μητέρα γη και φύση μας κάτι προσφέρει, γινόμαστε ένα με αυτή επειδή φύση είμαστε και εμείς.
Οπως ο ΝΔ περιέγραφε έξοχα στο ημ. του καύσωνα σχετικά με τα ισόγεια και τους ορόφους.
Εδώ βρήκα
δυο λόγια για την Βούλα Παπαϊωάννου
Με αγάπη
Παράγραφος
@rachmaninov,
"...Γενικότερα αυτά τα 50 πρώτα χρόνια του αιώνα μάλλον δεν θα ήθελε να τα ζήσει κανείς."
Το απόλυτο μάθημα για το να είμαστε άνθρωποι, από επιλογή κι όχι από τύχη.
Και πού καταλήξαμε? Στη βολή μας εμείς, και στο έλεος του θεού αυτοί που ακόμη σφάζονται, με αυτουργούς πάλι εμάς, ηθικούς, υλικούς, σκατά.
Δεν ξέρω, τα πανάκριβα παιδικά παπουτσάκια στην πανάκριβη αλυσίδα παιδικών, με απ'έξω το γυφτάκι να ζητιανεύει, μου φαίνονται πλέον χυδαία...
Καλησπέρα στην παρέα, σας διαβάζω και σας απολαμβάνω έναν-έναν! solon, you are a gem! k-kai-lee, blade ευχαριστώ, έπιασαν τόπο... eleni63, long time no see dear! Παρέα, ή ξεσαλώστε ή κοιμηθείτε, τέτοια ποστς να μας γίνονται μαθήματα, η ζωή είναι πολύτιμη.
Αντε λοιπόν να τη χαρούμε με τον τρόπο μας... Η να ξεκουραστούμε, γιατί από αύριο θα κάνουμε και τους άλλους να τη χαρούν με τον τρόπο τους, ε?
:)))
Aφού η βραδιά τελειώνει χαμηλόφωνα,με ποίηση,θα σας αφήσω και εγώ, ως ανάμνηση, το παρακάτω(κι ας μην είναι "δώρο ασημένιο") ποίημα,ενός απ΄τους αγαπημένους μου ποιητές:Του Μανόλη Αναγνωστάκη,του πιο γνωστού από τους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
'Ομως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα.
'Εβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής:
Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μιά γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Ορθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
----------------------------------
Υ.Γ. Ο ποιητής Σταύρος Βαβούρης,της ίδιας "ποιητικής γενιάς",που παραπάνω αναφέρθηκε,έχει και μια μεταγενέστερη ποιητική συλλογή,με τον τίτλο "Πού πήγε,ως πού πήγε αυτό το ποίημα".
Από τα ποιήματα του τελευταίου ποιητή,αυτό που μου αρέσει πολύ,είναι εκείνο με τον τίτλο
"Στον αστερισμό των χρόνων και των εγκλήσεων του ρήματος έρχομαι".Είναι τεράστιο για τα δεδομένα ενός σχολίου σε διαδικτυακό ημερολόγιο,ώστε να σας το μεταφέρω.
Καληνύχτα σε όλους σας
Το '74 που γυρίσαμε στην Κρήτη από Γερμανία, τα περισσότερα παιδιά στη γειτονιά δεν είχαν παρά ένα ζευγάρι παπούτσια (για το σχολείο).
Το χωριό της μάνας μου στη Ρούμελη το κάψανε οι κομμουνιστές και μετά οι δεξιοί (οι Γερμανοί το αγνόησαν...).
"..και ότι απόσταση που διήνησαν οι Ευρωπαϊκοί λαοί σε 600 χρόνια..."
Για να θυμηθούν και πάλι τον Ελληνο-Ρωμαϊκό πολιτισμό... φοβάμαι για τον επόμενο σκοταδισμό, αλλά γιατί να φοβάμαι αφού δεν θα είμαι εδώ...
Αυτοί που θα επιβάλουν τα δικά τους, θα είναι αυτοί που έχουν επαρκώς μεγάλο πληθυσμό και ισχυρό στρατό και οικονομία. Μέχρι τώρα έτσι γίνονται οι δουλειές.
Όσο για τον πόλεμο... δε νομίζω ότι υπάρχει τίποτα χειρότερο.
Τις προάλλες χάζευα έναν πίνακα. Πρέπει να ήταν κάποιου κλασικού, αλλά δεν ρώτησα. Είχε ζωγραφισμένους πέντε-δέκα τρωγλοδύτες του 18ου αι. να περιπατούν (να διαβιώνουν καλύτερα) στα ερείπια της αρχαίας Ρώμης. Βλέποντάς τον είπα μέσα μου: "κοίτα να δεις, πριν είκοσι αιώνες, κι οι άνθρωποι φτιάχναν τέτοια μεγαθήρια, και μετά από είκοσι αιώνες ούτε στο δαχτυλάκι τους, κουρελήδες φουκαράδες". Το σχολίασα, ρώτησα τις αιτίες, και κάποιος από δίπλα είπε: "Οι πόλεμοι, οι πόλεμοι είναι η αιτία".
This post has been removed by the author.
maiosone said...
Το θέμα είναι άσχετο, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να σας το μεταφέρω:
Τρεις καταδικασμένοι σε θάνατο παρουσιάζονται στον κυβερνήτη. Αυτός, θέλοντας να δώσει χάρη σε έναν ή περισσότερους τους λέει τα εξής: " Έχω πέντε καπέλα, δύο άσπρα και τρία μαύρα. Θα σας φορέσω από ένα, χωρίς εσείς να ξέρετε το χρώμα και τα άλλα δύο θα τα κρύψω.
Όποιος βρει τι χρώμα καπέλο φοράει θα του χαρίσω τη ζωή.
Ο καθένας μπορεί να δει τα καπέλα των άλλων δύο και όχι το δικό του. Ο τρίτος κατάδικος είναι τυφλός.
Ρωτάει ο κυβερνήτης τον πρώτο και αυτός απαντά δεν ξέρω. Ρωτά το δεύτερο, τα ίδια. Ρωτά τον τρίτο και αυτός (αν και τυφλός) με απόλυτη σιγουριά του λέει: Μαύρο!
Πώς το βρήκε;
Ο ευρών αμοιφθήσεται με καπέλο από το πιλοποιείον Πουλόπουλου!!
Περιττόν βεβαίως βεβαίως να προσθέσω ότι μου πήρε λίγο χρόνο αλλά το βρήκα!
Αγαπητέ φίλε. Μπορείς να μας πεις τη λύση, γιατί δεν έχω καταφέρει να το λύσω από χθες. Είναι σίγουρα σωστή η εκφώνιση;
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home