Μικρός χαιρετισμός στον Διονύση
Τον ξαναθυμήθηκα τώρα με τις «Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες». Έτσι μου ήρθε πάλι μία «κρίση Σαββόπουλου» και αυτές τις μέρες ξανάκουσα πολλούς δίσκους του. (Είναι ίσως και ο μόνος δημιουργός του οποίου έχω την πλήρη δισκογραφία).Σαράντα τόσα χρόνια κομμάτια. Τον παρακολούθησα από την πρώτη μέρα. Έχω την ανάμνηση (σωστό η λάθος;) ότι τον πρωτάκουσα στην «Ρουλότα του Τσιγγάνου» στην οδό Βουλής το 63. Μετά τακτικά, σχεδόν κάθε βράδυ, στο «Συμπόσιο» στην Πλάκα. Κι από εκεί, όπου πήγαινε, ξοπίσω του.
Δεν θα γράψω εδώ για την τέχνη του Σαββόπουλου – έχουν γράψει πολλοί, πιο σημαντικοί: ο Ράμφος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μαρωνίτης, ο Βακαλόπουλος, ο Σαββίδης ο Αρανίτσης, ο Ξυδάκης…
Όμως ήμουν ο πρώτος που τον αποκάλεσε «Μέγα». Το 1974, στον επίλογο της «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας», έγραψα: «ο μεγάλος (σε στίχο και μουσική) Διονύσης Σαββόπουλος». Σε μία εποχή που πολλοί ακόμα τον αμφισβητούσαν και μερικοί τον κορόιδευαν.
Σε στίχο και μουσική. Γιατί είναι αυτό το σπανιότατο είδος καλλιτέχνη που συνδυάζει την ποίηση (διαβάστε τα τραγούδια του στο βιβλίο – υπέροχα ποιήματα!) την σύνθεση και την εκτέλεση. Μια εκτέλεση που συναρπάζει – είναι και άριστος performer.
Μόνο τρεις ξέρω, παγκόσμια, που τον συναγωνίζονται: τον Jacques Brel, τον Bob Dylan και τον Leonard Cohen. (Οι δύο τελευταίοι έχουν προταθεί για Νόμπελ λογοτεχνίας). Υπάρχουν βέβαια και άλλοι: ο Brassens (θαυμάσιοι στίχοι αλλά η μουσική του μονότονη) η Barbara (κορυφαία αλλά με μικρό έργο) ο Lucio Dalla (επίσης), ο Leo Ferré (κομμάτι γλυκανάλατος μου μοιάζει) o Bierman (αλλά το έργο του γέρασε πρόωρα).
Και από τους μεγάλους ο Διονύσης είναι πιο καλός εκτελεστής από τον Dylan και έχει μουσικά πιο πλούσιο έργο από τον Cohen. Και τώρα, κάθε βράδυ, συναρπάζει το κοινό.
Υπάρχει ένα τραγούδι του Σαββόπουλου που με συγκλονίζει κάθε φορά που το ακούω – με ταξιδεύει στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, της ανθρώπινης μοναξιάς. Η Σωτηρία Μπέλου γεννήθηκε για να κάνει την πρώτη φωνή σε αυτό το τραγούδι, στην δεύτερή του δισκογραφική εκτέλεση. Ξέρετε όλοι για ποιο μιλάω – το «Ζεϊμπέκικο»:
Μ’ αεροπλάνα και βαπόριακαι με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δεν μας ακούς…
Γεια σου Διονύση, απαράμιλλε! Καλή χρονιά!
Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε
Τρώνε βρώμικο ψωμί…
Τα είπες όλα!
Επάνω: ζωγραφική του Στεργιου Δελιαλή για "το Περιβόλι του Τρελού". Κάτω: φωτογραφία του Άλκη Σαχίνη από το "Βρώμικο Ψωμί".
261 Comments:
... Τον συναγωνίζεται ακόμη ένας, ο Frank Zappa, έχουν πολλά κοινά.
Αυτό που εκτιμώ στη μουσική τού Νιόνιου είναι ότι γράφει στίχους, συνθέτει μουσική κι ερμηνεύει ο ίδιος, κάτι που δεν είναι ο κανόνας στη σύγχρονη μουσική παραγωγή της Ελλάδας, όπου άλλος γράφει μουσική, άλλος στίχους κι άλλος ερμηνεύει...κατά παραγγελία. Γι' αυτό άλλωστε και κανένας άλλος τραγουδιστής δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα τραγούδια του τόσο καλά όσο αυτός, ακόμη και το 'Ζεϊμπέκικο' πιστεύω ότι το τραγουδάει καλύτερα από τη Σωτηρία.
Καλημέρα σας!
Καλημέρα Χρόνια Καλά!
Από μικρή κι εγώ τον ακολουθούσα. Στο αφιέρωμα χθες (προχθές?) στην tv ξαναζούσα μαζί του την πορεία όλα αυτά τα χρόνια.
Νιόνιος ο Μεγάλος!!! Μας κάνει να προβληματιζόμαστε κι ας γίναμε τώρα μεγάλα παιδιά. Δεν παύουμε όμως να ονειρευόμαστε σαν τον...Καραγκιόζη.
Kαλημέρα σ' όλους και πάλι Χρόνια μας Πολλά.
Πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης, είναι και καρντάσι, ήταν και γείτονας στα μαθητικά του χρόνια. Ο περισσότερο πιστεύω αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης στο ευρύ κοινό. Πότε τα τραγούδια και οι στίχοι άρεσαν, όταν ήταν φυσικά ευκολοχόνευτα, και όταν σε κάποια δουλειά προχωρούσε παραπέρα, άρχιζε η αμφισβήτηση, τι χαζή μουσική, τι στίχοι είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνεις τι νόημα έχουν και τα συναφή.
Καλημέρα!
Μέγας Σαββόπουλος!!!!
Συμφωνώ απόλυτα!
Ανοίγω καμμιά φορά ένα όμορφο "ημερολόγιο μωρού" που κρατούσε η μητέρα μου και χαμογελώ καθώς διαβάζω σε συνέχειες
2μηνών:
Του αρέσει πολύ ο Σαββόπουλος!
Κάθε φορά που ακούει κάποιο τραγούδι του χαμογελά.
12 μηνών:
Τελικά είναι αλήθεια!
Έχει αδυναμία στο Σαββόπουλο!
Εξακολουθεί να χαμογελά κάθε φορά που τον ακούει και είναι ακόμη πιο εκδηλωτικός!
4ετών:
Αγαπημένο του τραγούδι "Η συννεφούλα"
Δεν σταμάτησα ποτέ να τον ακούω.Και πάντα χαμογελώ...
Πέρσι τέτοιο καιρό προχωρούσα στην Πανεπιστημίου.
Στο Φανάρι ένα τζιπ σταματημένο!
Συνοδηγός ο Νιονιος.
Φορά ένα πολύχρωμο σκούφο.
Τα μάτια μας συναντιούνται.
Του γνέφω ένα ευχαριστώ.
Βγήκε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά μου.
Ανταπόδωσε. Με ένα ίδιο νεύμα και μετά με μια μεγάλη χαιρετούρα!
Ωραίος ο Διονύσης!
Καλημέρα!
Πολύ ωραίο ποστ. Σημαντικό. Έβαλες τον Διονύση στη θέση που του αξίζει. Ο σημαντικότερος μελοποιός ποιημάτων στην Ελλάδα αλλά και ανάμεσα στους πρώτους στον κόσμο (αν είχε το κατάλληλο μάρκετιγκ θα ήταν πρώτη παγκόσμια φίρμα).
Δυστυχώς τα 2-3 τελευταία χρόνια έγινε ... καθηγητής. Το είπε κι ο ίδιος άλλωστε, δεν μπορεί να γράψει. Το είχε πει και παλιά: "Δεν έχω ήχο, δεν έχω ήχο" αλλά τότε είχε επανέλθει. Έκατσε κι έγραψε τη σούμα σαν ταφόπλακα.
Έβαλε τα μαθητούδια του να κάνουν πρακτική εξάσκηση σε συναυλίες που ο κόσμος πληρώνει για να τον ακούσει. Πικράθηκαν πολλοί απ' την συμπεριφορά του αυτή. Τον αγαπάμε, τον εκτιμάμε αλλά να μην το ξανακάνει.
Mr Pnin said...
... Τον συναγωνίζεται ακόμη ένας, ο Frank Zappa, έχουν πολλά κοινά.
-------------------------
και πολλές διαφορές ένας πιο σατριικός ο άλλος πιο λυρικός...
δεν συμφωνώ για την Μπέλου - η φωνή της έρχεται κατευθείαν από τα βάθη του "καημού της Ρωμιοσύνης".
"Σε μία εποχή που πολλοί ακόμα τον αμφισβητούσαν και μερικοί τον κορόιδευαν."
Άλλαξε η εποχή, άλλαξε ο νιόνιος αλλά η αμφισβήτηση εκει! Δεν αλλάζει. Ο Πανούσης είχε μισή ώρα υλικό για το "ξενοδοχείο" και το μεταγλωττισμό του "perfect day". Κι εγώ αισθάνθηκα κορόιδο που έτρεξα να αγοράσω τον δίσκο γιατί δίπλα στον "παλιάτσο και το ληστή" φαινόταν αστείο να ακούς το νιόνιο να τραγουδάει μεταφράζοντας. Ίσως ο Dylan είναι πιο κοντά στην Ελλάδα από τον Reed, ίσως ο Σαββόπουλος ήταν πιο κοντά τους τότε παρά τώρα. Παρόλα αυτά, τον ευχαριστώ από καρδιάς για τον "Μπάλλο" του. Με κάνει να αισθάνομαι περήφανος που είμαι Βαλκάνιος και μου ξυπνάει μνήμες που δεν (ξέρω ότι)έχω. Άσε που κάνει τον Bregovıc να φαίνεται μετριότατος αντιγραφέας.
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι... ήρθε κι ο πατέρας μου από τη Σμύρνη το εικοσιδυό... για μικρό αριστούργημα μου κάνει...
Μπορεί να είναι και ράδιο αρβύλα.
Όταν ο Σαββόπουλος έβαλε την κασέτα στην Μπέλου με το "αεροπλάνα και βαπόρια", αυτή του είπε τη γνώμη της: "Ρε Νιόνιο, τι μαλακία είναι αυτή!"
Αργότερα, άλλαξε γνώμη.
Εμείς παραμένουμε αταλάντευτοι στο μεγαλείο της ποίησης του Νιόνιου και στην απόδοση της με νότες από τον ίδιο.
Ως νέα γενιά στεναχοριώμαστε γιατί δεν έχει αφήσει αντικαταστάτη.
Σε συνέχεια του παραπάνω σχολίου μου, Ο Νιόνιος ηταν μέρος της θρυλικής φουρνιάς του τότε Ε' Γυμνασίου αρρένων, που στεγάζονταν σ' ένα πανέμορφο νεοκλασσικό κτήριο και από την πίσω βρέχονταν από την θάλασσα, πτιν ακόμη ανοιχτεί η λεωφ. Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί του ο Χατζηνάσιος, Ο Γιάννης Ιωαννίδης (ο μπασκετάνθρωπος), και κανά δυό άλλοι που τώρα με διαφεύγουν.
Ο Διονύσης ήταν θεός. Η μουσική έρεε από μέσα του με ένα τρόπο φυσικό. Τελευταία κουράσθηκε, το παραδέχτηκε άλλωστε και ο ίδιος. Φαντάζομαι είναι τραγικό να έχεις ένα τέτοιο χάρισμα και μετά αυτό να σε αρνείται, το να περπατάς στη γη πρέπει να μοιάζει αλλόκοτο όταν έχεις πετάξει στον ουρανό. Έτσι όμως είναι η ζωή και αυτό τον κάνει ποιο ανθρώπινο, τον φέρνει ποιο κοντά μας. Τα τραγούδια του θα μείνουν για πάντα.
Όλοι μας οι μεγάλοι στερεύουν γρήγορα. Σκεφθείτε τον Ξαρχάκο. Ο Χατζιδάκις ποτέ δεν ξεπέρασε τον Μεγάλο Ερωτικό και ο Θεοδωράκης μετά τις Μπαλάντες δεν έδωσε μεγάλα τραγούδια.
Να προσθέσω και τον Peter Hammil?
Για τον Νιόνιο συμφωνώ μέχρις ενός σημείου.
"Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ!
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ μου!...."
Μήπως κανείς ξέρει όλους τους στίχους αυτής της υπέροχης μπαλάντας του Σαββόπουλου; Αν θυμάμαι καλά είναι μετάφραση αγγλικών στίχων , όταν συνεργάστηκε με έναν Άγγλο καλλιτέχνη.
Όπως και νάχει θα ήμουν ευγνώμων!
Χρόνια πολλά σε όλους.
Ενας Μεγας που παρεμεινε παιδι ,γιαυτο και τα σαραντα τοσα χρονια, κομματια,το ενα καλητερο απο το αλλο!!!!
Εύχομαι σε όλους και τον οικοδεσπότη χρόνια πολλά και όσο γίνεται καλύτερα, όπως ο καθένας θα τα ήθελε...
Aχ,τι να πω για τον Σαββοπουλο....
Εχω υπαρξει με τα τραγουδια του....
Μαθαινα κιθαρα για να παιξω το << μια θαλασσα μικρη >> στην αγαπημενη...
Εχει τον πιο εκφραστικο τροπο να ερμηνευει απο ολους τους τραγουδιστες που εχω ακουσει ή δει...
Επισης ειναι και καλός οικοδεσποτης, η εκπομπη << ζητω το ελληνικο τραγουδι >> ήταν υπεροχη.Παρακκληση στην κρατικη τηλεοραση......Αντι να μας προβαλλει γλυκαναλατα καινουργια προγραμματα καλυτερα να παιξει σε επαναληψη καποια σπουδαια παλια...
Καπως θα πρεπει και εμεις οι μικροτεροι να τα δουμε....
Ο Σαββοπουλος ειναι ο μοναδικος απο τους μεγαλους συνθετες που εχει τοσο νεο σε ηλικια κοινο....
Παντα οταν πηγαινα να ακουσω τραγουδια χατζιδακι , θεοδωρακη,ξαρχακου,κηλαηδονη , κ.α ,παντα ημουνα ο πιο μικρος μεσα στην αιθουσα....Ο Σαββοπουλος εχει καταφερει να τραβα ακομα πολυ τους νεους...
Θα συμφωνουσα οτι τα τελευταια χρονια δεν εχει γραψει καποια τραγουδια ανταξια των παλιων....Αλλα το σπουδαιο στο Σαββοπουλο ειναι οτι οσο πλησιαζει το τελος ( ναι δυστυχως σε ολα υπαρχει καποιο τελος,εκτος και αν μας εντυπωσιασει ξανα ) δεν εχει επαρση σαν κατι αλλους μεγαλους συνθετες ....
Ουτε αναζητα απεγνωσμενα την αναγνωριση του κρατους...ουτε την τραβα απο τα μαλλια....
Και ακριβως για αυτο το λογο την εχει κατακτησει
Υ.Γ -Τι υπεροχος ειναι σε ενα παλιο βιντεοκλιπ οπου ειναι ανεβασμενος πανω σε ενα τρικυκλο και τραγουδα << δυο δυο περασαν να τα κοριτσια >>
-Τραγουδα ζωντανα για οποιον ενδιαφερεται,εγω δυστυχως δεν προλαβα να παω...
Σε μια μάλλον πρόσφατη συνέντευξη του Διονύση, άκουγα και δεν πίστευα:
Έλεγε ότι κάποια στιγμή, εκεί γύρω στο ΄90 (;) το κοινό δεν ενέκρινε τις επιλογές του (ίσως αναφερόταν στο "κούρεμα") με αποτέλεσμα για πολυν καιρό να μη τον θέλουν τα μαγαζιά και να μη βρίσκει δουλεια! Τότε, είπε, αποφάσισαν με την Ασπα και πήγανε στις ΗΠΑ: "ξενιτευτήκαμε γιατί δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πέρα. Αργότερα, βέβαια, αποκαταστάθηκε η επαφή μου με τον κόσμο".
Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας καλλιτέχνης σαν τον Σαββόπουλο θα περνούσε τέτοιες αναδουλειές. Φαίνεται όμως ότι αν ο καλλιτέχνης δεν είναι και λίγο καλός μάνατζερ (στο βαθμό που έχει και συνεργάτες) και λιγάκι καταφερτζής...
Διχως συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, δεν είναι εύκολο να ζήσει ο καλλιτέχνης. Είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που πεθάνανε στην ψάθα;
Τηρουμένων τον αναλογιών, το αντίστοιχο του Σαββόπουλου, στην προπολεμική Ελλάδα ήταν ο Αττικ, ο οποιος όμως ήδη είχε διαπρέψει στο εξωτερικό: έγραφε , μελοποιούσε και ερμήνευε. Εδωσε φυσικά και αλλού τραγούδια (στην Δανάη).
Λέω, τηρουμένων των αναλογιών επειδή ο Αττίκ στίχους έγραφε, τραγούδια, όχι ποιήματα όπως ο Σαββόπουλος. (Του έχω μεγάλη αδυναμία για λόγους που δεν είναι του παρόντος.)
Με αγάπη
Παραγραφος
ακόμα θυμάμαι τα κορίτσια στην γειτονία να τραγουδάνε το ‘σύννεφουλα’ χαζογελώντας και ρίχνοντας άμορφες ματιές…
το ζεμπέκικο εκτός από ύμνος παρεών δεκαετιών έχει γίνει και ένα από τα εθνικά λαϊκά άσματα
μια τηλεδιαφημιζόμενη κασετίνα είναι ‘μικρή’ για να χωρέσει όλα του τα τραγούδια
δεν θα μηνώ όμως εκεί…. θέλω να θυμίσω την ανθρώπινη μορφή του κ διονύση σαββόπουλου. κύριος γιατί εκτός από άνθρωπος μέσα στα τραγούδια του είναι και άνθρωπος μέσα στην ζωή του. λιτός, πάντα ευγενικός, που θα πει την αλήθεια, δεν θα το μασκαρευτεί λιτός για την δημοσιότητα, ένας καλλιτέχνης που δεν δίστασε να ανέβει στην οροφή την αγοράς της θεσσαλονίκης για το κέφι του και χωρίς οικονομικό συμφέρον. ένας καλλιτέχνης που και στο τηλεοπτικό παράθυρο να βγει θα πει πάντα κάτι χρήσιμο για όλους μας.
Τις καλύτερες ευχές στον κύριο διονύση
Προταση
αν καποιος μπορει και εχει διαθεση ας ανεβασει ενα δυο τρια δειγματα του καλλιτεχνη στο youtube...
απο τα τρελλα, τα βαθεια και τα αλλα....
maiosone said...
"Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ!
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ μου!...."
Μήπως κανείς ξέρει όλους τους στίχους αυτής της υπέροχης μπαλάντας του Σαββόπουλου;
Είναι απόδοση στα ελληνικά από τον Δ. Σ. της μπαλάντας του Nick Cave "Into my arms". Δίσκος: "Το ξενοδοχείο".
Παρακολουθώ το Νιόνιο από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης. Πιο πριν ήμουνα μικρός, ήταν και χούντα, δεν υπήρχε και κασετόφωνο. Μετά όμως ήταν για μένα πραγματική αποκάλυψη. Εκπληκτικός στίχος, μουσική, ερμηνεία. Δε νομίζω να υπήρξε άλλος καλλιτέχνης που να έκφρασε καλύτερα το κλίμα εκείνης της περιόδου.
Και το εκπληκτικότερο είναι ότι δεν κόλλησε σαν άλλους σε μιαν εποχή ή σ’ ένα στυλ έκφρασης. Τον ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μας έδωσε, αλλά και για όλα αυτά που έχει ακόμα να μας δώσει. Νιόνιος for ever !!!
Ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν αναγνωρίσει το στίχο του νομίζω ότι είναι κι ο Γιάννης Ρίτσος. Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, είχα διαβάσει (αρκετές δεκαετίες πριν) ότι όταν ρωτήθηκε για το ποιον θεωρεί ως τον καλύτερο σύγχρονο ποιητή, είχε απαντήσει το Σαββόπουλο.
Θα ήθελα επίσης να πω ότι το δικό μου νικ είναι dimitris με s στο τέλος. Παρακολούθησα τη συζήτηση τις τελευταίες μέρες, αλλά δεν έκανα παρέμβαση. Ο Richard Dawkins είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, άρα ήμουν προκατειλημμένος. Στα περί Ιησού δεν είχα να προσθέσω κάτι, ειπώθηκαν σχεδόν όλα. Σήμερα όμως με το Νιόνιο θεώρησα υποχρέωσή μου να προσθέσω και το δικό μου ευχαριστώ.
Οι στίχοι του "Αδεια μου αγκαλιά" ΕΔΩ
This post has been removed by the author.
Nikos Dimou said...
Οι στίχοι του "Αδεια μου αγκαλιά" ΕΔΩ
Τρι Δεκ 26, 01:31:18 μμ
-----------------
Αγαπημένε ΝικόΔημε,
με προλάβατε!!!
με πολλή αγάπη
Α.
Ο Σαββόπουλος ήταν μέγας.
Σήμερα δεν είναι.
Αλλά γιατί να απαιτούμε από κάποιον θνητό (σαν κι εμάς, δηλαδή) να είναι μονίμως τέλειος;
Εγώ, προσωπικά, κρατάω το "Φορτηγό", τον "Μπάλο", το "Βρώμικο Ψωμί" και τα "10 χρόνια κομμάτια".
Και μόνο γι' αυτά, θα είναι πάντοτε στην καρδιά μου...
Α, και να προσθέσω ότι σε εκείνους τους πρώτους δίσκους ήταν πολύ πιο ροκ από άλλους γνωστούς έλληνες "ροκάδες"...
Και πώς μπόρεσα να ξεχάσω τον "Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια";
Ο κορυφαίος δίσκος του, πιστεύω...
Προσωπική ανθολογία από στιγμές του Διονύση:
- Μιά θάλασσα μικρή
- Το περιβόλι του τρελού ("Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ...")
- Είδα την Άννα κάποτε
- Ο Μπάλλος
- Ζεϊμπέκικο
- Η Δημοσθένους Λέξις
- Μαύρη Θάλασσα
- Στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ
- Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη
- Σαν τον Καραγκιόζη
- Τι έπαιξα στο Λαύριο
- Πρωτομαγιά
- Ας κρατήσουν οι χοροί
- Τσάμικο
- Εμείς, του 60 οι εκδρομείς...
Θα έβαζα και το "Mακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο" αλλά είναι πολύ Bob Dylan (Hurricane).
Κι άχ, εκείνη η αφήγηση για τον κότσυφα!
για μένα ο σαββόπουλος ανήκει σε εκείνους τους τραγουδοποιούς που μας συντροφεύουν στις μικρές μας στιγμές όπως και ο λοΐζος.
όταν έρχεται βροχή μου έρχεται στο αντίστοιχο τραγούδι.
τώρα με την συννεφούλα εγώ δεν ενθουσιάζομαι. ίσως γιατί με έχουν κουράσει πια οι συννεφούλες, ασχετώς αν αυτές με γοητεύουν συνήθως.
όμως θα συμφωνήσω για το "θάλασσα μικρή" αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πια καρδιές που να γοητεύονται από τέτοιους στίχους. (άλλωστε περνούν και μόνες τους καλά κατά το άσμα ;-p).
παρόλα αυτά αυτό που του αναγνωρίζω είναι ότι ήταν "έντεχνος" χωρίς να έχει γίνει ένα με την μελαγχολία. τα τραγούδια του έχουν ψυχή και δείχνουν ένα άτομο που ακόμη και στις δύσκολες φάσεις του ξέρει να περνάει καλά ή ίσως πιο σωστά ξέρει και σε αυτές να βρίσκει μια ομορφιά αλλά και το φως που ακολουθεί μετά από αυτές.
"... είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκειά.."
"Κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη..."
Ελπίζω να μην πάψω ποτέ, παρά τις "παροτρύνσεις" πολλών παιδιόθεν έως της σήμερον ;)
Ίσως μόνο το Imagine μπορεί να σταθεί δίπλα σε αυτό το τόσο απλό και τόσο ουσιαστικό δίστιχο - BTW θεωρείτε τον John Lennon εκτός "συναγωνισμού";
Κατά τα άλλα, πιστεύω πως ο Νιόνιος ήταν, είναι και θα παραμείνει "σημείον αντιλεγόμενον" σαν κάποιον ...γνωστό μας που (αντ)εκθειάσαμε στο προηγούμενο Post.
Νομίζω πως ο λόγος είναι απλός και δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την όποια "ποιότητα" του έργου του ή τις κριτικές μας πάνω σε αυτό ή τις ιδέες του.
Ο άνθρωπος τολμά!
Υ.Γ. Ήταν μακράν ο πιο αληθινός και αυθόρμητος τραγουδιστής στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών από τους παριστάμενους και πραγματικά μας "μαγνήτισε" - κάτι που φυσικά δε μπορούσε να δείξει η τηλεόραση ;)
Παραπολιτικός στη στιχουργική μέριμνα ο Διονύσης Σαββόπουλος και στην αγάπη ηδονοβλεψίας.
mickey said...
BTW θεωρείτε τον John Lennon εκτός "συναγωνισμού";
--------------------------
Τον John Lennon ως μοναχικό τραγουδοποιό θα έπρεπε να τον είχα περιλάβει στην λίστα - αν και τα καλύτερα τραγούδια του (εκτός από το Imagine) τα έγραψε ως μέλος των Beatles.
Εχω την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος είναι χριστιανός ορθόδοξος.
Σας έχει προβληματίσει αυτό κ. Δήμου η απλώς του το "συγχωρείτε" μπροστά στο μεγάλο ταλέντο του ?
Καλημέρα και από εμένα με πιο χαλαρό θέμα.
Έχω ακούσει "αποσπασματικά" Σαββόπουλο και όντως πολλά τραγούδια του μου άρεσαν.
Καιρός είναι να εμβαθύνω περισσότερο!
ΥΓ: Για ένα θέμα που είχε προκύψει στο παρελθόν, ότι «έκλεψε» τη μουσική ενός τραγουδιού του από soundtrack ξένης ταινίας, γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες? Αλήθεια ή λασπολογία?
Χριστουγεννιάτικη εκπομπή στην ΕΤ3, πριν καμμιά δεκαριά χρόνια αν θυμάμαι καλά. Ο Νιόνιος μπροστά σε μιά στοά της αγοράς Μοδιάνο, με τσουχτερό κρύο, ψιλόχιονο ντυμένος στην μακριά παλτουδιά, τυλιγμένος στο κασκόλ και με σκούφο στο κεφάλι έχοντας γιά συνοδεία έναν νεαρο με κιθάρα έβγαλέ με ελάχιστα έξοδα παραγωγής ένα θαυμάσιο πρόγραμμα πάνω από μια ώρα τραγουδώντας, και παίζοντας εναλλακτικά φλάουτο ή φυσαρμόνικα, βγάζοντας τα πότε πότε από τις τεράστιες τζέπες του παλτού του. Φυσικά τα άλλα κανάλια πρόβαλαν πανάκριβες εκπομπές με τις φίρμες της εποχής και σκηνικά προσωποποίησης του κιτς. Ατέλοιωτος, εφευρηματικός μιά ζωή.
Διακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του. Ό,τι καλό άκουγε από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, το μετέφραζε και το προσάρμοζε στην ίδια μουσική. Εκτός από το "μακρύ ζεϊμπέκικο", που γράφτηκε πάνω στην ιδέα του hurricane. Βέβαια, και αυτή η διάσταση του ταλέντου του δεν είναι ασήμαντη. Κάθε άλλο. Μόνο που θέλω να υπάρχει μία κάποια πρωτοτυπία στην ιδέα, στη σύνθεση, στους στίχους. Γι' αυτό προτιμώ τον άλλο Σαββόπουλο (λιγότερο από το μισό του έργο). Συνεχιστής; Ο ίδιος έχει δείξει πάντως μία αδυναμία στον δικό μου αγαπημένο τραγουδοποιό. Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Θα έλεγα ότι αυτός είναι καλύτερος από τον κ. Νιόνιο.
Καλή μέρα και χρόνια καλά!
kontorevithoulis said...
Εχω την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος είναι χριστιανός ορθόδοξος.
Σας έχει προβληματίσει αυτό κ. Δήμου η απλώς του το "συγχωρείτε" μπροστά στο μεγάλο ταλέντο του ?
----------------------------
Όπως συγχωρώ και τον Μπαχ που ήταν προτεστάντης.
Μα στο θεό σας - τι ρατσισμό προσπαθείτε να μου επιβάλετε;
exiled said...
Διακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του.
-------------------------
Προφανώς δεν γνωρίζετε καλά το έργο του. Ελάχιστα είναι τα κομμάτια όπου δημιουργικά ανασυνθέτει ξένες επιδράσεις. Όταν ρωτήθηκε ο Χατζιδάκις για το ίδιο θέμα στον Σαββόπουλο είπε: "Όταν έχεις ισχυρή προσωπικότητα, ό,τι και να πάρεις γίνεται δικό σου. Ο Έλιοτ είχε πάρει ολόκληρα κατεβατά από διάφορα έργα, έχει αντιγράψει, αλλά όλα έχουν γίνει δικά του. Η έννοια της αντιγραφής, στα υψηλά επίπεδα, δεν έχει την σημασία που της αποδίδει ο κόσμος".
Θας θυμίζω ότι και την εποχή του Μπαχ (ο οποίος έχει αντιγράψει ολόκληρα κοντσέρτα του Βιβάλντι) ίσχυε ο κανόνας ότι η elaboratio (επεξεργασία) είναι σημαντικότερη από την inventio (εφεύρεση).
Όσο για την σύγκριση με τον (συμπαθέστατο) Θανάση Παπακωνσταντίνου, δείχνει ότι δεν έχετε συναίσθηση των μεγεθών.
Γυμανασιόπαις ήμουν όταν βγήκε ο Μπάλλος και θυμάμαι τον αγόρασα 5-6 φορές γιατί απο το πολύ παίξιμο στο παλιό πικ-απ μετά απο λίγο δέν ακουγόταν καλά. Ο Μπάλλος ήταν το κομμάτι που με έκανε να αρχίσω να ακούω Ελληνική Μουσική.
Εδώ στη Νέα Υόρκη παρουσίασε για πρώτη φορά το 'Μην πετάξεις τίποτα΄. Εκέινος ο στίχος,
"Κι εμείς που αριστερίσαμε, ποιο τάχα ήταν το λάθος;
εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος"
κούρνιασε στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να σκεφτώ τιποτ'άλλο.
Πρόσφατα τον είδα στό Γκάζι με τον Κιουρτσόγλου και τον Λάντσια. Συγκλονιστική βραδυά.
Μπορεί να μη μας δωρίζει νέα δημιουργήματα συχνά αλλά ξέρει να μας θυμίζει τα παλιά με μια φρέσκια διάσταση.
Ευχαριστούμε Νιόνιο και σένα Νίκο για το blogo-αφιέρωμα.
Μπορείτε να τον απολαύσετε τώρα στην ΕΡΤ-3
Nα πω και κατι ακόμα:
Βρισκω απίθανα αξιοπρεπή και ώριμη την στάση του Σαββόπουλου να αποδέχεται το γεγονός ότι δεν έχει πια έμπνευση. Προσφατα είπε σε μια συνέντευξη: "Δεν γράφω πια για να μην χάσω την μικρή έστω πιθανότητα να κάνω κάτι αληθινά καινούργιο. Αν γράψω τώρα κάτι θα είναι σαν αυτά που έχω ήδη φτιάξει. Οπότε τι να το κάνω;"
Παράβαλε με την επιμονή του θεοδωράκη να παράγει ποταμούς από ατάλαντα πράγματα - ενώ έχει πίσω του τόσο σπουδαίο έργο.
Πω, πω θα σας χαλάσω την σούπα.
Ο Σαββόπουλος είναι "λίγος" ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα.
Δεν έχει την φωνή του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει τον στίχο του Τριπολίτη ή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, δεν έχει τη μουσική του Θεοδωράκη.
Το "Όλα από χέρι καμμένα" (μουσική:Θάνος Μικρούτσικος, στίχοι: Κώστας Τριπολίτης, ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου) είναι για μένα ο πιο μεστός δίσκος της ελληνικής μουσικής, τουλάχιστον από το 1980 και μετά.
Όσο για την σύγκριση του Σαββόπουλου με την παγκόσμια μουσική σκηνή νομίζω ότι αποβαίνει μοιραία γι'αυτόν:
Συγκρίνετε τώρα τον Σαββόπουλο με τους Pink Floyd?
Σε μουσική;
Σε στίχους;
Σε φωνή;
Θα μας πάρουν με τις πέτρες...
Φυσικά η άποψη περί μουσικής εμπεριέχει υποκειμενισμό-πόσο μάλλον η δική μου.
Από την στιγμή όμως που κάποιοι εκστασιάζονται με τον Λε-Πα και την Άντζελα Δημητρίου, τότε όλα είναι δυνατά.
doctor
Νομίζω ότι μιλάμε για μοναχικούς τροβαδούρους κι όχι για μουσικούς ή συνθέτες γενικά.
Μοναχικός τροβαδούρος λέγεται κάποιος που γράφει ο ίδιος μουσική και στίχους, ερμηνεύει με φωνή και κιθάρα, κυρίως μπαλάντες, στις ΗΠΑ τον λένε singer-songwriter.
Οπότε δεν θα έβαζα στην κουβέντα τον Lennon, τον Lou Reed ή τον Frank Zappa.
Στην κορυφή της δικής μου λίστας singers-songwriters ο Dylan, μακράν.
Ο Νιόνιος θα μπορούσε όντως να κάνει διεθνή καριέρα.
Ο βασικός λόγος που δεν την έκανε είναι η γλώσσα, μιας και ο στίχος του είναι πιο δυνατό στοιχείο σε σχέση με τη μουσική του (όπως και του Cohen).
Δεν θέλω να πω ότι η μουσική του είναι κακή, αλλά δεν είναι κορυφαία.
Η λίστα του ΝΔ με το top-10 των τραγουδιών του με βρίσκει σύμφωνο.
Θα συμφωνήσω ότι το «Ζεϊμπέκικο» είναι συγκλονιστικό, ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών και παρότι η ερμηνεία του Νιόνιου είναι εξαιρετική, αυτή της Μπέλλου έρχεται από άλλο κόσμο...
Πολύ ψηλά στη λίστα μου ο Tim Buckley (αλλά και ο γιος του ο Jeff), o Woody Guthrie, o Nick Drake, η Joan Baez, η Joni Mitchell, o Van Morrison, ο Neil Young, η Patti Smith, ο Peter Hammil, o ύστερος Johnny Cash κι απ’ τους νεότερους ο Ryan Adams (προσοχή, όχι ο σαχλαμάρας ο Bryan), o Elliot Smith, ο John Frusciante (στα προσωπικά του άλμπουμ).
Σχεδόν κανείς καλλιτέχνης δεν έχει έμπνευση για πάνω από 20 χρόνια, οι αξιοπρεπείς ή σταματούν
ή ερμηνεύουν τα παλιά, χωρίς να συνθέτουν νέα
ή διασκευάζουν άλλους, όπως έκανε ο Johnny Cash στην τελευταία του περίοδο (της Def American και του Rick Rubin).
Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι απόψεις των καλλιτεχνών, παρά μόνο το έργο τους.
Και ο Νιόνιος και ο Dylan και ο Johnny Cash και πολλοί άλλοι έχουν πει απίστευτες μπούρδες κατά καιρούς.
Ό,τι μπούρδα και να ’χει πει ο Dylan την ξεχνάω, όταν ακούω το Like a Rolling Stone, το Blowin’ in the wind, το Hurricane, το It’s all over now Baby Blue, το I want you, το Just like a Woman, το Kno- kno- knockin’ on Heaven’s Door.
doctor said...
Πω, πω θα σας χαλάσω την σούπα.
------------------------------
Μπα - δεν χαλάει έτσι εύκολα. Και τον Μότσαρτ μερικοί συγκαιρινοί του τον έβρισκαν ατάλαντο. Χρειάζεται σίγουρα να ξαναδείτε τον Σαββόπουλο. Όλοι αυτοί που αναφέρετε δεν είναι άξιοι ούτε καρδόνια του να λύσουν.
Η καλαμιά και ο άνεμος:
Από το δίσκο του Λουδοβίκου των Ανωγείων "Ανοιξα μανταρίνι και σε θυμήθηκα"
Η καλαμιά, αγαπούσε πολύ τον άνεμο.
Εκείνος όλο έφευγε.
Κάποτε, γυρνάει κουρασμένος και αδύναμος χαράματα..
Ααααχ η καλαμιά, που ήσουν και εγώ που σε περίμενα!
Θα ξεχάστηκες πάλι στα μαλλιά καμιάς μικρής, ή στην απλώστρα της με τα ασπρόρουχα, ή θα φοβήθηκες τη βροχή και κρύφτηκες, εε?
Αααχ η καλαμιά, καλά να σε είχαν κρατήσει οι γέροι και οι ερωτευμένοι για τον αναστεναγμό τους,
μα η μαγεύτρα η θάλασσα να σ έχει πάρει και εγώ να περιμένω?
Ο άνεμος δεν μίλησε.
Πλησίασε μόνο, και σε ένα τρύπιο καλάμι της καλαμιάς, φύσηξε μία μελωδία με παραάπονο.
Ετσι γεννήθηκε η φλογέρα..
Το παραθέτω επειδή ίσως είναι σε πολλούς άγνωστο και, είναι μία μικρή ιστορία σε αφήγηση χωρίς μουσική.
Μα η αφήγηση του Διονύση το κάνει να είναι σαν όλα τα όργανα να είναι εκεί σε μία πανδαισία συναισθημάτων.. (σκόπιμα τα 2 α στο παράπονο).
Πολύ μεγάλος ο Σαββόπουλος!Για μένα μέσα στους πιο αγαπημένους μου Ελληνες συνθέτες, αναμφισβήτητα!
Το ΚΟΥΡΕΜΑ,ακόμη γεννάει πολλές αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του γραμμής...Προσωπικά, τον θεωρώ εναν από τους καλύτερους δίσκους του, υπέροχα μελωδικός και με μερικούς από τους καλύτερους στίχους του Σαββόπουλου...
@paragrafos
Έχει πολύ ενδιαφέρον η σύνδεση που κάνατε μεταξύ Σαββόπουλου και του άλλου μεγάλου, του Αττίκ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΓΛΕΖΙΚΗ
«ΣΥΝΝΕΦΟΥΛΑ»
@zoros, που έγραψε :
“ΥΓ: Για ένα θέμα που είχε προκύψει στο παρελθόν, ότι «έκλεψε» τη μουσική ενός τραγουδιού του από soundtrack ξένης ταινίας, γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες? Αλήθεια ή λασπολογία?”
Το θέμα που αναφέρεις, είναι η κατηγορία πως είχε αντιγράψει τη «συννεφούλα» απο μιά ξένη ταινία.
Πρίν ακόμα απασχολήσει όλο τον κόσμο το ζήτημα, θυμάμαι πως είχα δεί την ταινία, Εγγλέζικη άν θυμάμαι καλά, πρίν πάρα πολλά χρόνια, σ’ ένα καλοκαιρινό σινεμά στην πλατεία Αγίου Νικολάου Αχαρνών, το «Μόν Ρεπό», που τώρα είναι εγακαταλειμμένο γκαράζ, αλλα ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ!
Εκεί λοιπόν, με θυμάμαι μιά νύχτα με ποπ-κόρν, να βλέπω μιά ταινία που δέν με τοσοενθουσίαζε, κι’ έλεγα αμάν πότε θα τελειώσει να φύγω.. Ώσπου ξαφνικά, στην οθόνη εμφανίστηκε ένα πειρατικό καράβι που έπαιζε κάποιο ρόλο στο έργο αλλα μή με ρωτάς ποιόν γιατι δέν θυμάμαι, και οι ναύτες τραγουδούσαν όλοι ενθουσιασμένοι το «εμβατήριό τους», την ...«συννεφούλα»!
Μόνο γι’ αυτή τη σκηνή άξιζε το έργο αυτό, για τίποτα άλλο.. Με ενθουσίασε! Έφυγα, και μού ‘μεινε το εμβατήριο των πειρατών καρφωμένο στη σκέψη όλο το βράδυ.. Ώσπου, κάποια στιγμή είπα «γιά στάσου!.. Αυτό, ..κάπου το έχω ξανακούσει!». Καί, γρήγορα ήρθε η «συννεφούλα» στο μυαλό μου..
«Ά, τον κλέφτη τον Σαββόπουλο!...» είπα μέσα μου, και πικράθηκα.. Όλα τελικά είναι ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ σ’ αυτή τη χώρα...
Όμως, παρά τον ίδιο ρυθμό, η «συννεφούλα» είναι εντελώς διαφορετικό τραγούδι, είναι ερωτικό, ξυπνάει άλλα συναισθήματα, έχει στίχο, λέει πράγματα και καταστάσεις, ενώ το ξένο είναι απλώς ένα ενθουσιώδες «λά-
ραλάρα, λά-ραλάρα..» απο ένα πειρατικό πλήρωμα, ένα εμβατήριο πρίν απο τη μάχη! Καμμία σχέση το ένα με το άλλο!
--------
Πέρασαν τα χρόνια, και διάβασα στις εφημερίδες άν θυμάμαι καλά, ότι ο Σαββόπουλος διαμαρτυρόταν πως οι παραγωγοί της ταινίας του είχαν κλέψει το τραγούδι!
Απο τότε, μένω με την εντύπωση πως η «συννεφούλα» είναι μάλλον δική του, και η ταινία την είχε κλέψει.
Και πάλι όμως, δέν ξέρω όλη την αλήθεια γι’ αυτό το ζήτημα..
Μπορεί δέ, και να μήν αναφέρεσαι ούτε κάν στη «συννεφούλα» zoros, αλλα σε κάποιο άλλο τραγούδι. Δέν ξέρω...
Δεν μου αρέσει καθόλου σας λέω ο Σαββόπουλος!
Είναι όπως το φαγητό.
Δεν μπορώ να φάω με τίποτα μουσακά.
Με τίποτα!
Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στη μουσική και ακόμη και αν υπάρχει, δηλαδή κάποιος μου αποδείξει ότι το Α τραγούδι είναι καλύτερο του Β, από την στιγμή που μου αρέσει το Β, τέλος!
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο τραγούδι του Νιόνιου δίπλα στο "High Hopes" των Pink Floyd.
Δεν συγκρίνω φυσικά τον ήχο στις συναυλίες ή τον φωτισμό σε σχέση με τους Pink Floyd, it's unfair...
andy dufresne, ξεχάσατε το "Tambourine man" "it ain't me baby".
Να μην ξεχάσω να αναφέρω και τον James Douglas (Jim) Morrison, τον σύγχρονο Διόνυσο.
Στον τάφο του αναγράφεται σε αρχαία ελληνικά το:
"Κατά τον Δαίμονα Εαυτού".
Ιδού και φωτό: http://www.musicheaven.gr/html/modules/Splatt_Forums/attachment/7dd11ae2d5ed34925bdbdc9b01866349.0.Morrison.JPG.atch
Συμφωνώ απολύτως με το post για τον Σαββόπουλο. Ίσως ο κορυφαίος τραγουδοποιός στην Ελλάδα.
Για μένα, ο καλλιτέχνης που συναγωνίζεται, και κατά την γνώμη μου ξεπερνάει το Σαββόπουλο σε στοίχο, μελωδία, εκτέλεση και διάρκεια είναι ο Tom Waits.
Aυτό που διερωτώμαι-ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας και της αγάπης που όλοι του έχουμε-είναι το εξής:Ο ίδιος πώς νιώθει, μετά την ανάδυση της Καλομοίρας από "τούρτα" στη συναυλία του Ηρωδείου και από την πρόσφατη διαφήμιση εταιρίας παραγωγής γιαουρτών,όπου ακουγόταν τραγούδι του;Και πιστεύετε ότι διασώζεται η κατάσταση από το ότι,η ως ανωτέρω ανάδυση,χαρακτηρίσθηκε, από κριτικό ολκής,ως θυμίζουσα τις Ελύτειες Πλειάδες,ή από την αγάπη που και εσείς του δείχνετε με το κείμενό σας και εμείς του έχουμε;Τελικά,πώς θα ήθελε να τον θυμόμαστε:Ως εκείνον που τραγούδησε για το ρύζι που πυρπολήθηκε στο Βιετνάμ,ή ως κάποιον που δεν θα ηρνείτο να δώσει τη μουσική του για(τυχόν) υπόκρουση διαφήμισης ρυζιού;
Διονύση,υπάρχει ακόμη καιρός να
επιστρέψεις σ΄εμάς που σε αγαπήσαμε.
Zoros said...
Καλημέρα και από εμένα με πιο χαλαρό θέμα.
Έχω ακούσει "αποσπασματικά" Σαββόπουλο και όντως πολλά τραγούδια του μου άρεσαν.
Καιρός είναι να εμβαθύνω περισσότερο!
ΥΓ: Για ένα θέμα που είχε προκύψει στο παρελθόν, ότι «έκλεψε» τη μουσική ενός τραγουδιού του από soundtrack ξένης ταινίας, γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες? Αλήθεια ή λασπολογία?
Τρι Δεκ 26, 03:
είναι το τραγούδι συνεφούλα, του οποίου η μουσική είναιγιάνκι ντουντλ ντάντυ
επίσης είχε παρουσιάσει σαν δικό του το Ντιρλαντά, μηνύθηκε και έχασε την δίκη...
δεν έχει ακόμη κατηγορηθεί για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας του Φέημ Στόρυ, επειδή έβγαλε την Καλομοίρα από την τούρτα...
(αυτό ήταν την εποχή που συζητούσε με τον Αντέννα να παρουσιάσει το επόμενο Φέημ Στόρυ, αλλά δεν τα βρήκε στα λεφτά (και, αυτό, δεν είναι αρβύλανιούς)
Μιας και το θέμα είναι σήμερα καθαρά και μόνον ο Νιόνιος και όχι κάτι του στυλ "ποιός καλλιτέχνης σας αρέσει και γιατί" και προκειμένου να μην καταλήξουμε πάλι στο ...ολοκαύτωμα(!) θέλω να κάνω μία πρόταση.
Οσοι φίλοι δεν τους εκφράζει ο Δ.Σ. (πω πω, σαν διοικ. συμβούλιο ακούγεται!) να εκφράζουν καλύτερα το ΓΙΑΤΙ δεν τους εκφράζει.
Μιας λοιπόν κ το θέτω, ας αρχίσω πρώτος.
Χωρίς να γνωρίζω σε βάθος το έργο του ΔΣ παρά μόνον από σκόρπια ακούσματα, δεν επεκτάθηκαν αυτά πέραν του να πω: Φοβερός, αλλά δεν μου αρέσει! Γιατί;
Τον γνώρισα από τη συννεφούλα, μπάλο, βρώμικο ψωμί σε γ.γραμμές.
Τραγούδια δλδ που σε μένα περιέγραφαν μία κατάσταση όχι ευχάριστη στην Ελλάδα που δεν μου άρεσε. Απείχα σε προσωπικό επίπεδό όσο μπορούσα, δεν είχα ταύτιση, δεν την ήθελα.
Προτιμώ ακούσματα και μουσική που απευθύνονται καθαρά ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ στην δική μου την ψυχή.
Οπότε, πολύ περισσότερο θεωρώ αριστουργηματική την 'πύλη της άμμου' του Λουδοβίκου (κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αποκτήστε το) παρά τη συννεφούλα που να γυρίσει της ζητώ να μου θυμίζει πως δεν την έχω...
be frank-gr said...
Aυτό που διερωτώμαι-ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας
-------------------------
Tι θα πει "ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας";
Ένας καλλιτέχνης ΕΙΝΑΙ η καλλιτεχνική του αξία. Αυτά που αναφέρετε είναι άσχετα πράγματα, τόσο άνευ σημασίας όσο και ότι ο Μπετόβεν ήταν οργίλος και πέταγε αντικείμενα στον ανεψιό του.
αυτα΄που αναφέρετε
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο για την υπόδειξη του πού να βρω τους στίχους και ακόμη ένα στον damien για την πληροφορία ότι στην ΕΤ3 έπαιζε ο Νιόνιος! Έτσι το τραγούδι που ήθελα το βρήκα , αλλά και το άκουσα από το Νιόνιο λίγα λεπτά αργότερα!
Μήπως έχουμε μεγάλη δύναμη, εμείς οι χρήστες και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;
Αγαπητέ Ντόκτορ, ως έχω βαβαίως το δικαίωμα, απορρίπτω την αξιολόγησή σου μετά πολλών επαίνων. Μπορεί στα περί μουσικής αξιολόγησης θέματα να υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο, αλλά ας μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα!
doctor said...
Δεν μου αρέσει καθόλου σας λέω ο Σαββόπουλος!
--------------------------
Δικαίωμά σας.
Όμως με κάθε ειλικρίνεια θα έλεγα ότι όταν κάτι "αρέσει" σε όλους τους ειδικούς και τους γνώστες, θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς αν έχει προσεγγίσει σωστά αυτό το έργο.
Αυτός που λέει "δεν μου αρέσει ο Μότσαρτ" δεν χαρακτηρίζει τον Μότσαρτ - χαρακτηρίζεται ο ίδιος.
Καλησπέρα από τα πάτρια εδάφη!
Ο Σαββόπουλος είναι κεφάλαιο για την Ελλάδα. Από τους λίγους καλλιτέχνες που θεωρώ τυχερρή τη χώρα μας γι' αυτούς.
Χαίρομαι που είδα τον Lucio Dalla στους 'αντίστοιχους' του Σαββόπουλου. Υπάρχει ακόμα ένας, που μάλλον δεν θα τον ξέρει κανείς εδώ - και δίκαια: λέγεται Juice Leskinen και είναι Φινλανδός. Αληθινός τραγουδοποιός, με εξαιρετικό επίσης στίχο.
Για τον Σαββόπουλο: ας μην είχε μόνο τα τελευταία ελληνορθόδοξα...
Παρατηρώ ότι πολλοί κρίνουν τον Σαββόπουλο χωρίς να τον ξέρουν - μία πρόταση: ακούστε τον, μελετήστε τον ΚΑΙ διαβάστε τον. Δεν είναι εύκολος δημιουργός, έχει ιδιαίτερο βάθος και η μουσική του (διαφωνώ Andy) έχει πολλούς και πλούσιους τρόπους. (Πολύ πιο πλούσιους από του Bob Dylan).
Syvaritis
ουδεμία σχέση έχει η Συννεφούλα με το
Yankee doodle dandy (το έχω τραγουδήσει πολλές φορές στο σχολείο μου).
Καλησπέρα!
Προσυπογράφω το σχόλιο του andy!
Επίσης θυμήθηκα απάντηση Νιόνιου σε πικρόχολο σχόλιο δημοσιογράφου για την Καλομοίρα και την τούρτα......
ΔΗΜ:Ναι αλλά βγάλατε την Καλομοίρα μέσα από την τούρτα.....
ΝΙΟΝΙΟΣ: Και ποιόν θέλατε να βγάλω? Το Θεοδωράκη?
Έλεος πάρτι ήταν!
Έγραψε!
Τι ξέρεις για το Λόγο του Θεού; Έχεις μελετήσει και αναλύσει σωστά τη Γραφή; Μα πρέπει. Έτσι πρέπει. Και θα δεις.
Συμφωνώ με τον ΝΔ και την πλειοψηφία των σχολιαστών. Το «περιβόλι του τρελλού» είναι Νο 8 στη λίστα των πιό αγαπημένων μου δίσκων (http://www.sci.ccny.cuny.edu/~themis/albums.html) και έχω 2 του τραγούδια στη λίστα των αγαπημένων μου τραγουδιών, αν και θα μπορούσα να βάλω κι άλλα (http://www.sci.ccny.cuny.edu/~themis/songs.html).
Χρόνια πολλά Διονύση !
Και πια ακριβως ειναι η θεση του John Lennon στο Πανθεον των αστερων συνθετων / ερμηνευτων;
Καλησπέρα, χρόνια πολλά σας.
Μην πέφτετε παρακαλώ στην παγίδα της σύγκρισης των δημιουργών. Ο Σαββόπουλος είναι ο Σαββόπουλος, ο Dylan είναι o Dylan, o Neil Young είναι ο Neil Young, εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ. Και όλοι τους ήταν υπέροχοι. Κύριε Δήμου νομίζω ότι είναι πολύ φτωχή η λίστα των "συγκρίσιμων" δημιουργών που παραθέτετε... Υπάρχουν πάρα πολλοί υπέροχοι singers-songwriters παγκοσμίως. Καταλαβαίνω βέβαια ότι η προσωπική σας σχέση με τον κο Νιόνιο εντείνει την αγάπη σας προς αυτόν. Και φυσικά θεωρώ τον Δ.Σ. υπέρτατο δημιουργό. Όμως, ας μην ισοπεδώνουμε.
Αντιπαρέρχομαι φυσικά αυτούς (βλ. doctor) που θεωρούνε τον Σαββόπουλο παρακατιανό σε σχέση με Dylan, Pink Floyd κ.λπ. (ρε παιδιά, στο Θεό σας, έχετε ακούσει ποτέ Σαββόπουλο;). Θέλω όμως να σταθώ λίγο στο θέμα του στερέματος της έμπνευσης του Δ.Σ. που θίχθηκε. Δεν συμφωνώ! Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Σαββόπουλος λέει ότι στέρεψε, βρίσκω τουλάχιστον ενδιαφέρον ό,τι καινούριο βγάζει. Στα 90s έβγαλε το "Μην πετάξεις τίποτα" που έχει υπέροχα τραγούδια. Το Ξενοδοχείο είναι μια δημιουργικότατη προσαρμογή διαφόρων τροβαδούρων στην ελληνική πραγματικότητα. Ο Χρονοποιός, αν και κάπως κατώτερος μελωδικά, έχει εξαίρετους στίχους και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις. Πριν τρία-τέσσερα χρόνια, είχα παρακολουθήσει σε σινεμά της Αθήνας μια βωβή ταινία του Χίτσκοκ την οποία ο Δ.Σ. επένδυσε live με ωραιότατη (αλα Philip Glass) μουσική. Γενικώς ο Νιόνιος είναι παρών. Δεν στερεύουνε εύκολα τέτοιες προσωπικότητες!
o σαββοπουλος συναγωνιζεται επαξια τις κορυφες της τεχνης του (van morrison, bob dylan). η περιορισμενη του απηχηση (σε "μεγαλα" ακροατηρια) οφειλεται αποκλειστικα στη γλωσσα, οπως αναφερει ο andy dufresne.
ας σημειωθει οτι ως performer ηταν & παραμενει πρωτοποριακος (εισαγοντας στις παραστασεις του στοιχεια απο circus, θεατρο σκιων, video performance, "παραδοσιακους" & νεους καλλιτεχνες)
τελος, υπηρξε σημαντικος μουσικος παραγωγος
Με βαση αυτο που ειδα στις συναυλιες-παραστασεις του, νομιζω ο Νιονιος ειναι αυτο που λεμε "τρελος μουσικος"! Να 'ναι καλα να μας διασκεδαζει και να μας θυμιζει τα κουσουρια μας ως εθνος οπως μονο αυτος ξερει.
Καλησπέρα σας
Συμφωνώ με την κριτική σας κ. Δήμου για την καλλιτεχνική αξία του ΔΣ. Θα ήθελα όμως να σχολιάσετε 2 επιλογές του των στερνών του χρόνων:
- την συμμετοχή της Καλομοίρας στη γιορτή των γενεθλίων του στο Ηρώδειο, &
- την συμμετοχή του στην τελετή λήξης των ΟΑ 2004, με Ρουβά & Βίσση.
Συννάδουν αυτά με την προσωπικότητα Σαββόπουλου, ή αποτελούν το τίμημα της κοινωνικής καταξίωσης & αναγνώρισης, ως του κατά γενική ομολογία "μεγάλου" της ελληνικής τέχνης?
Μήπως αυτή η καταξίωση & η γενική αποδοχή, αποτελούν το αίτιο της δημιουργικής στέρεψης, όλων των μεγάλων μας δημιουργών?
invent... said...
"Μην πέφτετε παρακαλώ στην παγίδα της σύγκρισης των δημιουργών.."
-------------------------------
Έχετε δίκιο, οι δημιουργοί δεν ειναι συγκρίσιμοι - όμως η σύγκριση χρησιμεύει συχνά για να εκφράζει κανείς αναλογίες.
Για το στέρεμα του Σ. δεν το λέμε εμείς - το λεει ο ίδιος (το απόσπασμα που παραθέτω είναι από το τελευταίο Elle όπου έδωσε συνέντευξη). Και ουσιαστικά εκτός από τον Χιτσκοκ τα τελευταία 10 χρόνια δεν έχει δώσει τίποτα.
Δεν πειράζει - έχει δώσει τόσα πολλά ήδη!
doctor said:
"Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο τραγούδι του Νιόνιου δίπλα στο "High Hopes" των Pink Floyd."
Οπως λέτε και ο ίδιος περί (μουσικής) ορέξεως ουδείς λόγος. Οπότε μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα (το Σαββόπουλο με μιά κιθάρα και ένα μικρόφωνο και τις πιο μεγάλες ηχογραφικές και συναυλιακές παραγωγές παγκοσμίως, όπως αυτές των Pink Floyd)...
Ο Σαββόπουλος ήταν απο τα πιο ευαίσθητα καλλιτεχνικά όντα του καιρού του, με αιχμή το στίχο και την πρωτότυπη πολιτική και κοινωνική (κυρίως) κριτική, σχεδόν συνθηματολογική.
Κάλυψε τη μουσική και ερμηνευτική του ανεπάρκεια (ο ίδιος είναι απολαυστικός όταν διηγείται πως προσπαθούσε να παίξει δυο ακόρντα στην κιθάρα, ενώ ήδη δήλωνε μουσικός)με τη γνησιότητα, την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την ευστροφία του και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η μοναδικότητα και η καίρια θέση του στην διεθνή τραγουδοποιία.
Τα αντιδάνεια στη μουσική του είναι δείγμα ακριβώς της ευαίσθητης κεραίας του και οι τούρτες κλπ εμφανίσθηκαν πολύ αργά για να μας αλλάξουν γνώμη. Επί χρόνια άλλωστε σχοινοβατούσε επικίνδυνα πάνω στην bonviveur όψη της προσωπικότητάς του με φόντο το κάθε έίδους περιθώριο που κάποτε συνδέθηκε μαζί του.
Δεν ήταν άλλωστε ο Νικόλας Ασιμος ποτέ. Και το ξέραμε αυτο...
Μας λείπουν άνθρωποι του λόγου και της τέχνης σαν κι αυτόν.
invent... said... (2)
Κύριε Δήμου νομίζω ότι είναι πολύ φτωχή η λίστα των "συγκρίσιμων" δημιουργών που παραθέτετε...
----------------------------------
Είναι αυτοί που ξέρω και αγαπώ. Και βλέπω ότι όλοι αγνοούν τον χώρο όπου κατ'εξοχήν ανθισε ο τύπος του τροβαδούρου - την Γαλλία των πολλών chansonniers.
Όσο για την προσωπική μου σχέση με τον Δ. Σ, είναι ...ανύπαρκτη. Μία φορά μου είπε τα κάλαντα!
22 χρονών. Ευτυχώς η μανούλα μου μού έβαζε απ'τα γενοφάσκια μου ν'ακούω Σαββόπουλο και φέτος κατάφερα να τον ακούσω ζωντανά! Μετά από πολύ σκέψη για το αν πρέπει να πάω ή θα απομυθοποιηθεί περισσότερο κι απ' όταν άκουσα το χρονοποιό, πήγα. Καθισμένη σε κάτι σκαλάκια, σ'ένα μπουζουξίδικο του Ρεθύμνου που φέρνει αραιά και που "σημαίνοντες, έντεχνους" τραγουδιστές κ τραγουδοποιούς, περίμενα από την πρώτη ώρα ότι θα τελείωνε και φυσικά το δικαιολογούσα λόγω ηλικίας. Κι όμως! 4 ώρες και βάλε κράτησε πάνω στη σκηνή, με ένα 10λεπτο διάλλειμα μονάχα, και στηρίζωντας όλο το πρόγραμμα. Δεν υπήρχε τραγούδι που να κατάφερνα να θυμηθώ και να μην το είπε. Δεν ήθελα, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος εκεί μέσα να τελειώσει η βραδιά. Το καλύτερο live που πήγα φέτος. Με κέρδισε ξανά απ' την αρχή, όπως τότε στα πρώτα μου χρόνια που τραγουδούσα τη συννεφούλα, που δεν ήξερα από πολιτική, ούτε από καλομοίρες και κακομοίρες. Η τέχνη είναι διαδραστική και έχει πομπό και δέκτη. Εκεί φαίνεται η αξία του καλλιτέχνη τελικά, στη σχέση με το κοινό και εμένα εκεί με κέρδισε, μέχρι την επόμενη αμφισβήτηση. Γιατί η αποδοχή δεν έχει νόημα χωρίς την αμφισβήτηση, έτσι δεν είναι; Νιόνιο ας κρατήσουν οι χοροί για σένα και για μας. Ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο...
@gerasimos74
απάντησα ήδη στις 5:28 - αυτά είναι ασήμαντα πράγματα μπροστά στο έργο.
Μικρές σκέψεις για το Σαββόπουλο: έχω την εντύπωση πως ανέκαθεν ήταν κυρίως... Διονυσιακός. Σαν να του είχε παίξει και η μοίρα ένα περίεργο παιχνίδι με το όνομά του.
Θέλω να πω, προσεγγίζει τα πάντα από τη μεριά του πανηγυρτζή, του προεξάρχοντος της γιορτής. Αυτό μπορεί να φαίνεται ρηχό, γελοίο, προκλητικό, αλλά οδηγεί σε σοφία: είναι ευθύτατος, η απουσία του ‘μέτρου’ απελευθερώνει το στίχο και το συναίσθημα, ενώ το φως είναι πάντα εκεί. Ακόμα και στις σκοτεινές του στιγμές (π.χ. Κωλοέλληνες) δίνει την άλλη πλευρά της γιορτής - και οι ήρωές του είναι ακόμα φασουλήδες.
Για το Σαββόπουλο η Ελλάδα είναι μια σκηνή.
Μα μπαίνει η άνοιξη στην πόλη
κι απ’ τ’ ανοιχτό λεωφορείο μου φαίνεστε όλοι
τόσο γλυκούτσικοι κι αχνοί
στη θερινή σας τη στολή...
Αυτός, παρατηρητής. Κι ερμηνευτής (όχι μόνο τραγουδιών, αλλά και καταστάσεων).
Ή, έχετε ακούσει ποτέ τρυφερότερη περιγραφή της ελληνικής υπαίθρου;
Άθλία χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία
καθετί μισοχωμένο μες τη γη
όπως το κωφάλαλο αδελφάκι τώρα λάμπει
με το φως που βγάζει ο κόσμος ο βουβός...
Κυριότερο δίσκος του, εκεί που πραγματικά ταυτίστηκε με το θέμα του, θεωρώ τον Αριστοφάνη που Γύρισε από τα Θυμαράκια.
Γιορτή:
Τότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Τάσου / και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά / Εθνική Ελλάδας γεια σου!
Ο Σαββόπουλος, με την τέχνη της ‘σκηνής’, μας έκανε να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν Καραγκιόζη. Να κοιτάμε (και να γελάμε, να συγκινούμαστε ή να αναλογιζόμαστε) με τις ίδιες τις σκιές μας πάνω στον μπερντέ – την Ελλάδα.
Πιθανόν να έχουν δίκιο αυτοί που τον παραλληλίζουν με τον Μπομπ Ντύλαν – αλλά είναι πιο πιθανόν η οικειοποίηση της ελληνικής παράδοσης να υπήρξε από μέρους του πολύ μεγάλη: δεν μπορώ να τον δω σαν Έλληνα Ντύλαν. Παραγίνεται θεωρητικός ο παραλληλισμός, χάνει την ουσία του. Για μένα παραμένει ένας Διονυσιακός καλλιτέχνης.
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος έφτασε στο τρέξιμο τον καλλιτέχνη. Και βγήκαν τραγούδια όπως «Ο γιος μου πάει στο στρατό ενώ εγώ δεν πήγα», στίχοι για «το θρόνο του νέου Πατριάρχη, ο θεός να του δίνει δύναμη και φως», κοκ.
Του αναγνωρίζω ότι παρέμεινε αυθεντικός. Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα, πιστεύω να συζητάς με ένα Σαββόπουλο για την ορθοδοξία παρά με ένα Χριστόδουλο.
Τέλος, κάτι που δεν του αναγνωρίζουν πολλοί: πέρα από αυτόχειρας σε προσωπικό επίπεδο (π.χ. με το ‘Κούρεμα’), υπήρξε και καλλιτεχνικά αυτόχειρας: αναλογιστείτε πόσα «επίκαιρα τραγούδια» έγραψε, πάει να πει, τραγούδια που μιλάν για γεγονότα, περιέχουν ονόματα, συμβάντα! Αυτά τα τραγούδια, ένας σώφρον καλλιτέχνης θα τα άλλαζε για να τ κάνει διαχρονικά – αλλά ο Σαββόπουλος τα κράτησε έτσι, με τα ονόματα και τις καταστάσεις, πυροβολώντας τα πόδια του.
Θυμίζω:
«Λοιπόν ας έρθουν του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτες...» (Κούρεμα)
Εκλογική μαντινάδα (παρελαύνουν Καραμανλής, Παπανδρέου, Φλωράκης – από τη Ρεζέρβα)
Πρώτη του 2000 (θα μπορούσε να είναι πιο γενικό, να αναφέρεται στην Αρχή εν γένει – και ν’ ακούγεται κάθε Πρωτοχρονιά)
Αυτά... Σόρι για το μεγάλο ποστ – αλλά είναι μεγάλο θέμα
Και κάτι ακόμα για την "φωνή" που αναφέρει ο Doctor. Κανένας από του μεγάλους ποιητές-συνθέτες-ερμηνευτές δεν είχε σπουδαία φωνή. (Έχει ο Dylan φωνητικά προσόντα;). Αυτό που μετράει είναι κυρίως η εκφραστικότητα.
Bongiorno,
ξερει κανείς που μπορούμε να κατεβάσουμε ελληνική μουσικη στο internet?
_
( )
/
.
Με συγχωρείται κ. Δήμου. Το να βγαίνεις & να τραγουδάς με τον Ρουβά & την Βίσση, δεν αποτελεί καλλιτεχνική δραστηριότητα? Τι σχέση έχει μ'αυτούς ο ΔΣ? Και βέβαια δεν προσβάλλεται το έργο του, μήπως όμως αποτελεί σημείο της καθιέρωσης & της παρακμής?
Ναι, αυτός ο στίχος μου έδινε και μένα φαρμάκι κάποιες φορές, αλλά εδώ κήρυξα μια κάποια επανάσταση και τρώω μόνο το καλύτερο ψωμί. Το πρόβλημα με μας τους μεσογειακούς και τα φιλότιμά μας, είναι ότι πληγωνόμαστε πολύ περισσότερο απ' ότι τσατιζόμαστε. Όπως είχα πει και σε μια γυναίκα πρόσφατα "την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε ξενοδοχείο μόνος μου την ώρα που οι άλλοι ψιλογλεντάνε με τα δικά μου λεφτά, θα πάρω επιτόπου το αεροπλάνο για Ρώμη, Μόναχο και μετά Λας Βέγκας για ένα μήνα σερί κι όταν γυρίσω θα βγαίνω με 24άρες".
(το Λας Βέγκας είναι και φτηνό)
Το ξέρουν τώρα ότι θα το κάνω. Το έχω κάνει ήδη 4 φορές με άλλο τρόπο και η αγάπη ήταν πάντα το παιχνίδι που ήταν πιο δυνατό από μένα, αλλά ήταν δικό μου. Και τώρα φέρνουν τα καλύτερα ψωμιά, τυριά και καφέδες. Κάτω όλες οι κουλτούρες του "αγαπώ και τρώω βρώμικο ψωμί". Τώρα είναι "αγαπώ και τρώω τον καλύτερο αστακό". Κάτω η Δραπετσώνα του Ιησού Χριστού.
Ζήτω η Ρώμη του Αυγούστου.
Λευτέρης
ΥΓ. Εμένα μ' άρεσε πάντα το "μη μιλάς άλλο γι' αγάπη".
gerasimos74 said...
Με συγχωρείται κ. Δήμου. Το να βγαίνεις & να τραγουδάς με τον Ρουβά & την Βίσση, δεν αποτελεί καλλιτεχνική δραστηριότητα? Τι σχέση έχει μ'αυτούς ο ΔΣ? Και βέβαια δεν προσβάλλεται το έργο του, μήπως όμως αποτελεί σημείο της καθιέρωσης & της παρακμής?
-----------------------------
Ο Παπαϊωάννου ήθελε να δώσει μία εικόνα του ελληνικού κεφιού και τραγουδιού - δεν ήταν μόνο Ρουβάς και Βισση αλλά όλο το Ελληνικό Τραγούδι - και το ποιοτικό. Αν ο Σαββόπουλος αρνιόταν να λάβει μέρος θα τον επικρίνατε για σνομπισμό και ελιτισμό.
ΝΔ said...
<< Παράβαλε με την επιμονή του θεοδωράκη να παράγει ποταμούς από ατάλαντα πράγματα - ενώ έχει πίσω του τόσο σπουδαίο έργο. >>
Aυτο ΝΔ με εχει στενοχωρησει πολυ στον Θεοδωρακη....Νομιζω πως ειναι μεγαλη τεχνη και πολυ σπουδαιο να ξερεις που θα σταματας..
Επισης παλευει για την αναγνωριση,τουλαχιστον αυτην την εντυπωση μου εχει δωσει τα τελευταια χρονια,δεν ξερω αν συμφωνειτε....
Μα γιατι το κανει αυτο?Αναγνωριση εχει,μονο κακο κανει αυτο...
Κατι αλλο που θυμαμαι απο μια συνεντευξη του Σαββοπουλου που ελεγε οτι σπουδαζε θεσσαλονικη ( νομικα νομιζω ) και αποφασισε για να εκφραστει να κατεβει στην Αθηνα....Ετσι πηρε το ρισκο....
Και μετα γνωρισε και τον Λοιζο που του εμαθε τις συγχορδιες στην κιθαρα....Και ακολουθησε μια λαμπρη πορεια...
Μα δεν ειναι σαν παραμυθι?
grasimos said
την συμμετοχή της Καλομοίρας στη γιορτή των γενεθλίων του στο Ηρώδειο, &
Μα για πόσα χρόνια θα μιλάμε γι αυτό το γεγονός?
Βγήκε το Καλομοιράκι απο την τούρτα αλα Αμέρικα για να χορέψει Τσάμικο
αλα Ελληνικά
Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό
. . . . . .
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Ένας δυνατός συμβολισμός που χάθηκε γιατί όλοι κολλήσαμε στην τούρτα και στην Καλομοίρα.
Όπως είπε και ο blogoκύρης μας, άδικο να κρίνουμε καλλιτέχνες χωρίς να γνωρίζουμε το έργο τους.
Μήπως πήγε κάποιος να τον δει φέτος; να μας πει εντυπώσεις.
Πέρυσι ήταν καταπληκτικός αλλά είχε πλούσιο θέαμα με ακροβάτες ζογκλέρ κ.λπ. καιμπαλαντέρ τον Μαργαρίτη!.
Προσωπικά εγώ κ. Δήμου, θα τον λάτρευα, γιατί αλλιώς ποιός? Αν ο Σ δεν υπερασπίσει το έργο του & όσους εμπνέονται από αυτό ποιος θα το κάνει? Ή μήπως δεν είναι καλό να διαφοροποιείται η τέχνη από την μαζική, τηλεοπτική κουλτούρα? Φαντάζεστε τον Σ να παραλαμβάνει το βραβείο Αρείων από τον Ρουσσόπουλο?
giant13 said:Μαζί του ο Χατζηνάσιος, Ο Γιάννης Ιωαννίδης (ο μπασκετάνθρωπος), και κανά δυό ...
Αγαπητέ giant13 ούτε ο Χατζηνάσιος ούτε ο Ιωαννίδης ήταν συμμαθητές του Νιόνιου.
Ο Χατζηνάσιος ήταν μεγαλύτερος και o Ιωαννίδης εβγαλε το 4ο. Τυχαίνει ο άντρας μου να είναι παιδικός φίλος του Νιόνιου και συμμαθητής του στο 5ο Γυμνάσιο.
Μέσα στους δυο τρείς που ξεχνάς είναι ο Γ. Βέλτσος...
βασικά πιστεύω ότι καλλιτέχνες τέτοιου μεγέθους έχουν κερδίσει το δικαίωμα να κάνουν και τις "πατάτες" τους. γιατί όπως και να το κάνουμε το συμβάν με την τούρτα δεν ήταν κι ότι καλύτερο. όσο για τους Ο.Α. γιατί κοιτάμε μόνο το Δ.Σ. και δεν κοιτάμε και την αγαπητή άλκιστις; δεν ήταν μοναχός του. και στην τελική όλη η ελλάδα δεν ακούει ποιοτικό τραγούδι. μάλλον το αντίθετο.
rallousilach
ψάξε για το πρόγραμμα DC++ στο Internet και οδηγίες χρήσης. Ένα καλό Hub είναι το Aggelos αλλά θέλει ορισμένες προϋποθέσεις για να συμμετάσχεις.
Πάντως όλα όσα ανέφερε ο Νίκος υπάρχουν!!!
Καλό ψάξιμο
Nikos Dimou said: Αυτό που μετράει είναι κυρίως η εκφραστικότητα.
Αυτό είναι ο Νιόνιος, εκφραστικός, όχι μόνο όταν τραγουδάει αλλά και όταν μιλάει και όταν κινείται.
Ανήκει στην κατηγορία αυτών που μιλάνε με το σώμα τους, με τα χέρια τους, πόσο μάλλον όταν εκφράζονται και τραγουδώντας...
Πάλι τα ίδια;
Όταν ο ίδιος ο οικοδεσπότης και γνωστοί σχολιαστές έχουν γράψει φράσεις "προς Θεού, όχι Ινγκλέσιας" και "όσο σκέφτομαι το βούρλο που τραγουδάει το Careless Whispers" ή όταν θυμάμαι αρνητικές κριτικές που έχουν γίνει π.χ. για το "Matrix" και τον "Κώδικα Da Vinci", ειλικρινά δεν ξέρω να πρέπει να γελάσω ή να προβληματιστώ.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει ορθολογισμός και αντικειμενική προσέγγιση στην τέχνη προσπαθούν να πείσουν με "εκλογικευμένα" (δε θα τα χαρακτήριζα "ορθολογικά") επιχειρήματα για την αξία ή την απαξία ενός καλλιτέχνη ή ενός έργου τέχνης.
Θυμάμαι που διαφωνούσαμε σε παλιότερο post έντονα με την Blade Runner αν η Nicole Kidman μπορεί να χαρακτηριστεί ή όχι "Ντίβα" με τα σημερινά standards, ενώ κατά καιρούς είχαν δει το φως σε αυτό το Blog "συγκριτικά" posts μεταξύ π.χ. Θεοδωράκη και Χατζηδάκη ή μεταξύ Μπιθικώτση και Καζαντζίδη. Λυπάμαι πολύ, αλλά η "κριτική τέχνης" είναι ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ και ΦΥΣΕΙ υποκειμενική και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ισχυριστεί μετά πάσης βεβαιότητας πως η στάση του απέναντι σε έναν καλλιτέχνη ή έργο τέχνης είναι και η "σωστή" (απόλυτα ή συγκριτικά) - τουλάχιστον, όχι για τον Νιόνιο και το έργο του ;)
Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις έχουν μεγαλύτερη αξία ή "σοβαρότητα" από ...θεολογικές διαμάχες για το αν τα Σεραφείμ έχουν ή όχι έξι πτέρυγες, αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού ή αν το ψωμί και το κρασί στη Θεία Λειτουργία μετατρέπονται σε σώμα και αίμα Χριστού πραγματικά ή "συμβολικά" (τα παραπάνω παραδείγματα, πέρα από ανούσιες λογομαχίες και σπατάλη χρόνου, μελάνης και χαρτιού, οδήγησαν δυστυχώς και σε απίστευτες φρικαλεότητες).
Ή αν η Αμερικάνικη Τέχνη είναι "ανώτερη" από τη ...Σοβιετική - για ...σκεφτείτε το λιγάκι ;)
Επίσης, θεωρώ εξαιρετικά απίθανο κάποιος να αλλάξει τη γνώμη που ήδη έχει σχηματίσει για έναν καλλιτέχνη από τα σχόλια ενός post, τις κριτικές που έχουν γραφτεί σε εφημερίδες ή έχουν ακουστεί σε ραδιόφωνο και TV ή τη γνώμη των ...ειδικών.
Προσωπικά, σε θέματα τέχνης κινούμαι ΠΑΝΤΑ με αυτό το δεδομένο και επειδή έχω μάθει να ΣΕΒΟΜΑΙ τον κόπο του άλλου και να μην προσπαθώ να "βαφτίσω" τον σπουδαίο "ασήμαντο" (για να το παίξω π.χ. "αυστηρός" και "γνώστης" της τέχνης) a priori τηρώ μια ΘΕΤΙΚΗ στάση απέναντι σε κάθε καλλιτέχνη και έργο (αρκεί να μην προσβάλλει την προσωπική μου αισθητική).
Μάλιστα, πρόσφατα που είδα ένα κινηματογραφικό έργο με μια φίλη μου (το οποίο εκείνη διάλεξε), εξεπλάγην που το απαξίωσε συλλήβδην μετά το τέλος του, βασιζόμενη κυρίως (ή μήπως αποκλειστικά;) σε μια "αποστροφή" της προς μια συγκεκριμένη (και πολύ όμορφη) ηθοποιό.
Προσωπικά δεν το βρήκα αριστούργημα, αλλά το απόλαυσα με τον τρόπο μου και διέκρινα τα μηνύματα που περνούσε (έστω και με "χαζοχαρούμενο" κατ' εκείνη τρόπο).
(συνεχίζεται...)
Γενικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα την "κουλτουρέ" διανόηση που μας επιτάσσει να νιώθουμε "τύψεις" και "αμφιβολίες" για την κρίση μας αν δε συμφωνούμε με τον τάδε "σπουδαίο" κριτικό - εκείνος άραγε πώς κρίθηκε "σπουδαίος";
Σχεδόν σε όσες "κουλτουρέ" εκθέσεις τέχνης πήγα, απλά ...έφριξα - και ΟΧΙ, δε με ενδιαφέρει να "καταλάβω" τι συμβολίζει ένας ...μπιντές σε ένα άδειο και πανάθλιο δωμάτιο ενός εγκαταλειμμένου βιομηχανικού κτηρίου ;)
Προσωπικά, θεωρώ πως η προσπάθεια επιβολής "γούστου" και "αισθητικής" είναι απολύτως ανάλογη με την προσπάθεια επιβολής "συμπεριφοράς" και "πίστης" από τις θρησκείες. Από κει και πέρα, σαφώς δε θα βάλω στο ίδιο τσουβάλι τον Μπαχ με τον ...Σαββόπουλο, αλλά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να απολαύσω ΚΑΙ τους δυο - στις "κατάλληλες" περιστάσεις φυσικά.
Ειδικά οι "διαφορές αξίας" ανάμεσα σε όσους παραθέσατε μαζί με τον Νιόνιο μου φαίνονται αστείες και μηδαμινές για να μιλάμε για διαφορά ...μεγεθών!
Η προτροπή επομένως "όσοι διαφωνούν με την αξία του Σαββόπουλου να μας εξηγήσουν το ΓΙΑΤΙ" είναι απλώς ΑΤΟΠΗ. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ εκείνοι που ισχυρίζονται την "ύπαρξη" της αξίας του ως κάτι "αντικειμενικά αποδεκτό", αφού είχαμε πει παλιότερα πως κάποιος που ισχυρίζεται κάτι φέρει και το βάρος της ...απόδειξης ;)
Γι' αυτό, συνιστώ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Σε αντίθεση με τα "θεολογικά" ζητήματα που έθιξα, ουδόλως θα επηρεαστεί η ζωή μας αν θεωρούμε τον Σαββόπουλο "μέγα" ή ασήμαντο - ή έστω συγκριτικά, μεγαλύτερο ή μικρότερο από κάποιους άλλους ομοίους του.
Αν δε μπορούμε να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση και αρχίσουμε πάλι τα γνωστά "επιχειρήματα" περί "ανωτερότητας" κάποιων, τότε καλύτερα να περιμένω το επόμενο post :))
Για τους ενδιαφερομενους να διαβασουν την ποιηση
- οχι μονο του Σ.-
επαναλαμβανω το site που ανεφερε το πρωι ο Νικος
www.stixoi.info
κηπος απεραντος,
περαστε, δεν θα χασετε
Δε μπορούμε να λέμε στους "χριστιανούς απολογητές" πως αν θέλουν να συζητήσουμε σε μια "σωστή" βάση θα πρέπει να υιοθετήσουν τον ορθολογισμό και να αποτάξουν επιχειρήματα του τύπου "έτσι τα λέει η Αγία Γραφή" ή "έτσι τα ερμηνεύει ο Τρεμπέλας" και από την άλλη να κρίνουμε τον Σαββόπουλο (ή όποιον άλλο) και το έργο του στη βάση "έτσι το λέει ο Δήμου" ή ο Andy, ο Doctor, ο Mickey ή δεν ξέρω 'γω ποιος άλλος - "ειδικός" και μη.
Συμφωνούμε;
(ή μήπως πρέπει να γράψω κάνα μίνι Σι-Φι διήγημα με "κουλτουριάρικες" A.I. για να το ...χωνέψουμε; :)))
Εγώ προτείνω πάντως να τηλεφωνήσει ο γάτος στον Νιόνιο, να του δείξει τα σχετικά posts στο blog, να μαζευτούμε σε ένα κεντρικό σημείο παραμονή πρωτοχρονιάς (είναι και "μη θρησκευτική" εορτή) και να μας πει τα ...κάλαντα με τους συνεργάτες του. Τι λέτε;
Κι από μένα ένας μικρός χαιρετισμός στον Διονύση!
(τον θεωρώ ως τον πιο αυθεντικό εκφραστή του ελληνικού τραγουδιού κι αν δε συμφωνείτε δε με πειράζει :)))
"...Επισης παλευει για την αναγνωριση,τουλαχιστον..."
Και από πότε είναι κακή η αναγνώριση; Δηλαδή οι γκόμενες κάθε ηλικίας που για να ντυθούν θέλουν 6 ώρες κάθε μέρα και 3 κιλά μπογιές, για την αναγνώριση και την προσοχή δεν το κάνουν; Καλύτερες είναι αυτές; Από πότε η αναγνώριση και λίγος στόμφος (βάλε και καλόπιστη και άκακη υπεροψία, καλή είναι κι αυτή), από πότε είναι αυτά όχι καλά; Οι γκόμενες πρέπει να τα έχουν μονοπώλιο;
Ας τον άνθρωπο να παλεύει.
"άδικο να κρίνουμε καλλιτέχνες"
Μεγάλε, άμα έχεις χρόνο να κρίνεις κιόλας, εσύ περνάς καλά... εδώ κάνω αμάν να βρω μια στιγμή να βάλω και τίποτα ευχάριστο ν' ακούσω (και ποτέ δεν μ'ενδιέφερε ποιος το έγραψε).
Καλησπέρα και χρόνια πολλά!
Ο Νιόνιος είναι πολύ μεγάλος. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικός σε κάποια τραγούδια του και στα μέτρια είναι τουλάχιστον εκφραστικός.
Ένα πολύ μεγάλο τραγούδι του που δεν είδα να αναφέρει κανείς είναι το Καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι, μια οσμή νεκροθαλάμου μεσημέρι...
Εμένα βέβαια σαν performer μου πηγαίνει καλύτερα ο Μικρούτσικος αλλά είναι εκτός θέματος μιας και δεν γράφει στίχους (μόνο μουσική -τέλειος- και κάποιες εκτελέσεις -ΘΕΟΣ- και ας μην έχει φωνή).
Για την Καλομοίρα πάντως νομίζω ότι είστε άδικοι. Το μοναδικό δώρο που έχει κάνει η κοινωνία στο ΔΣ είναι αυτό το κωλαράκι... Να το πετάξει για να τον λένε ποιοτικό;
Καλησπέρα & καλές αργίες
Tim Buckley, Nick Drake, Syd Barret,
Elliott Smith, Leonard Cohen (κύριως για τα αριστουργηματικά τραγούδια γύρω στο 1970) Donovan είναι μερικοί από τους τραγουδοποιούς που προτιμάω. Οι περισσότεροι από αυτούς
ήξεραν να σταματήσουν όταν έπρεπε, πριν στερέψουν. Δυστυχώς μερικοί σταμάτησαν οριστικά να υπάρχουν στη ζωή.
Από τον ελληνόφωνο χώρο, θεωρώ πιο σημαντικό αυτόν τον καιρό τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, καθώς δεν διστάζει να πειραματίζεται, δεν στέκεται στην ασφάλεια της πεπατημένης, όυτε καν της δικιάς του.
OK Mickey τίποτα δεν αποδεικνύεται - αλλά ίδιαίτερα όταν η τέχνη είναι δύσκολη (και η σημαντική συνήθως είναι)χρειάζεται ερμηνευτές, μεσολαβητές, κριτικούς
Δεν θα πετάξουμε στα σκουπίδια τους μουσικολόγους, τους ιστορικούς τέχνης, την αισθητική φιλοσοφία, την τεχνοκριτκή - επειδή δεν μπορούν να αποδείξουν την ποιότητα ενός καλλιτεχνήματος.
Η πρόσληψη ενός έργου τέχνης είναι δύσκολο άθλημα. Συχνά νομίζεις ότι το έχεις καταλάβει, διαβάζεις ένα δοκίμιο και σου ανοίγονται άλλα πέντε επίπεδα.
Μην καταλήξουμε και στο "ως εμοί δοκεί"...
sterna hirundo και στα τελευταία του ο Cohen είναι υπέροχος.
Μέχρι πριν λίγους μήνες προσέγγιζα την κλασσική μουσική και πιο συγκεκριμένα την όπερα με μία δυστακτικότητα, ένα φόβο αν θέλετε. δεν μπορούσα να την κατανοήσω, όχι ότι τώρα μπορώ όμως με την βοήθεια μίας υπέροχης κοπέλας (την αταλάντης) άρχισα να μυούμαι σιγά σιγά και να μου μπαίνει το μικρόβιο.
τι θέλω να πω με αυτό; ότι μερικές φορές ίσως οι γνώσεις μας πράγματι να μην μας βοηθάνε να καταλάβουμε κάτι ή να νοιώσουμε.
το ότι πολλές φορές η κριτική πλησιάζει προς τον ακαδημαϊσμό κι ότι ευνουχίζει τα αισθητήρια μπορούμε να πούμε ότι ισχύει. όμως ένα σωστός κριτικός (ίσως και κρητικάκης ) που αγαπάει το αντικείμενο που σχολιάζει μπορεί να σε βοηθήσει να προσεγγίσεις καλύτερα ένα έργο τέχνης.
η απαξίωση όπως σωστά είπε ο ΝΔ των μουσικολόγων και γενικά της κριτικής τέχνης (για μένα είναι κι αυτό τέχνη) οδηγεί στην ισοπέδωση. κι η ισοπέδωση δεν είναι σχετική αλλά απόλυτη.
Τώρα τελευταίο ,άσχετο με τον ΔΣ και την μουσική αλλά σχετικό με την κριτική, έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με κριτικές του Βασίλη Ραφαηλίδη που είχε γράψει στο ΕΘΝΟΣ για κάποιες ταινίες. μέσα από τη δική του ματιά όπου ξεχώριζε η γνώμη του καθαρά μπόρεσα να προσεγγίσω ή να δω καλύτερα κάποια κινηματογραφικά έργα ή αν θέλετε να δω και μια άλλη ματιά αυτών.
exiled said...
"....Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του... Βέβαια, και αυτή η διάσταση του ταλέντου του δεν είναι ασήμαντη. Κάθε άλλο. Μόνο που θέλω να υπάρχει μία κάποια πρωτοτυπία στην ιδέα, στη σύνθεση, στους στίχους".
Χτες έξω πήγα τίποτα παράγκα ναι και κοράκια άσπρα.
Προσθέστε στο φοβερό μου στίχο και τις ανάλογες νότες και θα έχετε πραγματικά κάτι πρωτότυπο.
Όλα τα υπόλοιπα ωραία πράγματα που θα ειπωθούν ή θα τραγουδηθούν και έχουν νόημα, έχουν ήδη ειπωθεί στο παρελθόν.
Είναι στο μεγαλείο του καλλιτέχνη να τα θεωρεί ο κόσμος δικά του.
...Και (προς όσους κατακρίνουν Καλομοίρα, Βίσση κ.τ.λ.) το μεγαλείο του καλλιτέχνη κρύβει και το να μπορεί να απευθύνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς αποκλεισμούς.
Ο Νιόνιος το έπιασε, είμαστε τόσο λίγοι, γιατί θα πρέπει να σνομπάρουμε οι ποιοτικοί τα ακούσματα των μή. Υπάρχει ένας κόσμος που θα έρθει να ακούσει το Ρουβά, θα ακούσει όμως και το Σαββόπουλο.
Ποιοτικός και μεγάλος ο Σαββόπουλος δε θέλει να αποκλείσει κανέναν, όσο χαμηλά και να βρίσκεται στη συνείδηση των σνομπ που καθόλου ποιοτικοί στη μουσικότητα και στη σκέψη δεν είναι.
Δεν σκόπευα να επανέλθω,αφού-άλλωστε,όπως κι εσείς επισημαίνετε-
δεν είναι σημαντικά για τον καλλιτέχνη τα "Καλομοιρέικα" κλπ,τα οποία,πάντως,δεν διεπράχθησαν από εμάς(εννοείται,όσοι)που τα παρατηρήσαμε [αν και θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω μαζί σας ως προς τον παραλληλισμό με τον Μπετόβεν,που πετούσε πέτρες στον ανεψιό του,αφού αυτό γινόταν όταν συνέθετε και όχι σε δημόσια παράσταση,ενώ επισημαίνω και ότι άλλο το ιδιωτικό πάρτυ, που αναφέρθηκε από συνομιλούντα, και άλλο συμπεριφορές που,συνάδουν μεν σε τέτοιο αλλά,εκδηλώνονται σε χώρο παραχωρηθέντα από τον σχετικό φορέα του κράτους για πολιτιστική εκδήλωση].Ο μόνος δε λόγος που,προσωπικά, επισημαίνω τα προηγούμενα,είναι ότι προέρχονται από καλλιτέχνη που,κατά καιρούς, εξέφραζε γνώμη επί παντός επιστητού,στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα των άλλων και όχι περί ουδετέρου στα κοινωνικά δρώμενα προσώπου.Ερέθισμα,όμως,για να στείλω το παρόν σημείωμα,μου δόθηκε από την αναφορά ατα χορευτικά των Ολυμπιακών Αγώνων.Είναι τότε,που είχα,με αφορμή την τελετή λήξεως,κρατήσει(παραφράζοντας ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου)την σημείωση:Α ρε κατακαημένε Δαλιανίδη να΄ξερες γιατί τόσα χρόνια σε τσάκιζαν οι κριτικοί.Για να κερδίσει,χρόνια ύστερα,τη φήμη κολλεγιόπαιδο.
Σας εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Γιατί θα πρέπει να αναδείξουμε σε αξίες εκείνους που μας αρέσουν ή όχι. Και με ποιο κριτήριο. Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης, Αλβανός, Ιαβέρης, Μαυριτανός, Βασίλης, Βαρύ Πεπόνι, 100 ευρώ, κατάθλιψη.
Απόπειρα 100άρας...
Έχω πολύ καιρό να...
@nikos dimou (Τρι Δεκ 26, 07:58:22 μμ):
Απεναντίας, το αντίθετο θα πρέπει να κάνουμε - προσωπικά π.χ. ΠΑΝΤΑ απολαμβάνω να διαβάζω τις σινεκριτικές του James Berardinelli κι ας μη συμφωνώ αρκετές φορές, καθώς νιώθω πως συχνά μού ανοίγει ένα άλλο "παράθυρο" θεώρησης μιας ταινίας.
Απλά δε νομίζω πως η κριτική συνιστά απόδειξη (ακόμα κι αν βασιστεί στο "πλήθος" των (ανεξάρτητων ή μη) κριτικών ή στο "ειδικό" βάρος κάποιων προσώπων). Ειδικά όταν είναι απαξιωτική!
Και φυσικά δε μου αρέσει η τέχνη να "ποδοσφαιροποιείται" - το πολύ πολύ ας αναγνωρίσουμε την ύπαρξη διαφορετικών (και όχι κατ' ανάγκη αντιμαχόμενων) "σχολών" και πολλών καλλιτεχνών (σίγουρα περισσότερων από όσους συνηθίζαμε να (συγ)κρίνουμε πριν την εμφάνιση του ραδιοφώνου, της TV και προσφάτως του Internet).
Επίσης ενδιαφέρον έχει η "εμπορική" διάσταση της τέχνης σήμερα και ειδικά της μουσικής. Αντί για "μαικήνες" αυτοκράτορες της εποχής του Μπαχ, έχουμε δισκογραφικές που κινούνται σχεδόν αποκλειστικά με βάση τα "γούστα" της πλειονότητας και τα charts (και σε τελική ανάλυση τα κέρδη τους).
Αν τώρα οι καταναλωτές (και ειδικά οι νέοι που αποτελούν και τη μεγαλύτερη "μάζα") δεν έχουν την "κατάλληλη" (βάλτε εσείς τα "κριτήρια" καταλληλότητας) Παιδεία τότε... (κατανοητό, έτσι;)
Κάτι που επίσης μου κάνει εντύπωση είναι η έννοια του "κλασικού" (με την "ευρεία" έννοια του all-time classic και όχι την "ειδική" έννοια της "κλασικής μουσικής"). Η επανάληψη δεν είναι μόνο "μήτηρ μαθήσεως", αλλά και ...μοχλός πωλήσεων.
Και τι ακριβώς θα πει "κλασικό"; Αυτό που ...επιβιώνει - "δαρβινικά" ή όπως αλλιώς; Μήπως αυτό που είναι "δημοφιλές" - πριν τα Mass Media με βάση το awareness των ανθρώπων και σήμερα με βάση τις "πωλήσεις" και την "προβολή" τους;
Για να μην πάμε σε "μεγάλα" έργα, το γνωστό θέμα από την ταινία "A Summer Place" του Percy Faith ή το επίσης γνωστό στο "Chariots of Fire" είναι "κλασικά" έργα ή όχι; Το "Imagine" του John Lennon;
(άσχετα αν θεωρούνται "γλυκανάλατα" - κι ο Μότσαρτ έχει γράψει ...γλυκανάλατα)
Αν όχι, τι παραπάνω έχει ο Bob Dylan και θεωρείται "μέγας" και "κλασικός" - με τη "ευρεία" έννοια πάντα; Ποιος καθορίζει πόσο "στενός" ή "ευρύς" θα είναι ο κύκλος των "κλασικών" ή των "αριστουργημάτων" και ποιος ή τι θα ...χωράει μέσα σε αυτόν;
Για ...homework βάλτε όσους κριτικούς ή άλλους θέλετε (ακόμα και τους εαυτούς σας) να καταρτίσουν μια λίστα με τα top-10 (ή 20, 50, 100 κλπ) σε οποιονδήποτε τομέα τέχνης για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα και πείτε μου πόσες φορές συναντήσατε την ίδια λίστα ;)
Και για να ολοκληρώσω τη σκέψη μου (που επαναλαμβάνω ΔΕΝ σκοπεύει να απαξιώσει τους κάθε λογής κριτικούς, αλλά να καταδείξει έναν τρόπο σκέψης):
Το "Gone with the Wind" ήταν ΟΝΤΩΣ τόσο σπουδαία ταινία ή απλώς αποτελεί το αποκορύφωμα του Marketing της συγκεκριμένης εποχής, τον "απόηχο" του οποίου ζούμε ακόμα και σήμερα; Ήδη πολλοί "ειδικοί" και μη έχουν ξεπεράσει την "ευσέβεια" που του αποδιδόταν κάποτε (κάτι σαν τοτέμ ή ταμπού) και έχουν ξεκινήσει την ...αποκαθήλωση ;)
Όταν "βομβαρδίζεσαι" καθημερινά από Βίσση, Yanni, Williams (ή σε άλλο "χώρο" διάφορα "blockbusters") εύλογο και αναμενόμενο είναι κάποια έργα να προβληθούν και να αποσπάσουν μεγαλύτερο "μερίδιο αγοράς" (έστω κι αν κάποια πάνε άπατα ή στην πορεία "ξεφουσκώσουν"). Μήπως το "καλό" έργο έχει να κάνει με την "εντύπωση" μιμιδίων (memes) στον εγκέφαλο και τον αντίστοιχο επηρεασμό (ακόμα και των "ειδικών") σε "καλά" και "ασήμαντα" έργα ή καλλιτέχνες;
(βλ. και σχετικά βιβλία του Dawkins και άλλων)
Επίσης πόσο ρόλο παίζει (να και πάλι η Παιδεία) η "αναμάσηση" διάφορων κλισέ - από τα "απαράμιλλης" (γιατί, ο Μικελάντζελο "δευτεράντζα" ήταν;) ομορφιάς αρχαία ελληνικά αγάλματα (όπως π.χ. της γνωστής Αφροδίτης του ...νησιού μου) μέχρι το "μοναδικό" χαμόγελο της Τζιοκόντα και την "Τέχνη της Φούγκας" του Μπαχ; Σήμερα πιο πολύ ακούγεται ο Μάλερ παρά ο Μπετόβεν. Δε μας λέει κάτι αυτό;
Ποιος έχει τα ...κότσια (ή την ευκαιρία) να "ξεφύγει" από τα συνηθισμένα και να εντρυφήσει σε "παρθένες" και "άσημες" (αλλά συχνά καθόλου "ασήμαντες") περιοχές της τέχνης; Και γιατί κάποιος που "εντρυφά" σε ήδη "πεπατημένες" περιοχές θα πρέπει να δεχτεί τις υπάρχουσες "στάσεις";
Αποκλείεται δηλαδή κάποιος να καταλάβει σε βάθος τον Μπαχ, χωρίς να τον "προσκυνήσει" κιόλας; Αν, παρά τη μακρόχρονη ενασχόλησή του, δεν του αρέσει τελικά ή (θου Κύριε!) τον θεωρήσει "υπερτιμημένο", σημαίνει de facto πως δεν τον "κατάλαβε" ή δεν τον προσέγγισε "σωστά" και χρειάζεται να ...ξαναπροσπαθήσει;
(οι ομοιότητες με τη θρησκεία είναι παραπάνω από εντυπωσιακές - απλώς εδώ δεν έχουμε κόλαση και παράδεισο, αλλά από "μαζική" λατρεία ή/και μισαλλοδοξία άλλο τίποτα)
Και τι γίνεται με την ...ιστορική προοπτική; ΟΚ, θαρρώ πως ο Μότσαρτ δε θα ξεχαστεί ποτέ, αλλά θα λέγαμε το ίδιο για τον "μέγιστο" έλληνα τραγουδιστή Μπιθικώτση ή Καζαντζίδη ή όποιον άλλον θέλετε; Αποκλείεται ο Νιόνιος μετά από 100 χρόνια να χαρακτηρίζεται ως "μετριότητα" ή ως "ιδιοφυΐα";
Και για να κλείσουμε με ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, από πόσες αμφισβητήσεις πέρασε ο Καβάφης για να καταλήξει (ή μήπως έπεται νέα "αναθεώρηση";) στον ...θρόνο του; Και ο Ελύτης; Αν ΔΕΝ είχε πάρει το Νόμπελ; Just ...imagine ;)
Τα θέτω απλώς για προβληματισμό και όχι για να υποστηρίξω ή να καταρρίψω τη μία ή την άλλη άποψη ούτε για να "αποκαθηλώσω" ή να "εξισώσω" κάποιους.
Απλά θεωρώ πως συχνά παίρνουμε ως ΔΕΔΟΜΕΝΑ, πράγματα που ίσως να μην τα έχουμε "ψάξει" επαρκώς και που φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν την "ισχύ" του ...Δεύτερου Θερμοδυναμικού Αξιώματος π.χ. ;)
Πάντως επαναλαμβάνω πως για μένα ...Nionios Rocks!
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον aggelos-x-aggelos για την κατοστάρα.
Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
(...)
Για την αντιγραφή
Παράγραφος - Με αγάπη
mickey said...
Σχεδόν σε όσες "κουλτουρέ" εκθέσεις τέχνης πήγα, απλά ...έφριξα - και ΟΧΙ, δε με ενδιαφέρει να "καταλάβω" τι συμβολίζει ένας ...μπιντές σε ένα άδειο και πανάθλιο δωμάτιο ενός εγκαταλειμμένου βιομηχανικού κτηρίου ;)
-
Δεν καταλαβες το βαθυτερο νοημα του εγκαταλελειμενου μπιντε γιατι δεν παρακολουθησες την ιστορια της τεχνης τα τελευταια 100 με 150 χρονια. Ειναι πραγματι σκληρο για εναν απαιδευτο να καταλαβει το νοημα της συγχρονης αισθητικης. Γι'αυτο διαφωνω μ'αυτην.
Ο πρωτος μπιντες εκτεθηκε προπολεμικα απο εναν κυριο ονοματι Ντουσαμπ. Ο Ντουσαμπ το εκανε για να τη σπασει στους ζωγραφους που ασχολουνταν με σκυλακια, γατακια, γκαζον και λουλουδακια (πραγματα που θα καταλαβαινες δηλαδη). Ολα αυτα ειναι πολυ ελιτιστικα,διοτι σκυλακια και γατακια και ωρα για χασιμο ειχε τοτε μονο η αρχουσα ταξη, ενω παραλληλα κανεις καλλιτεχνης δεν τολμαγε να κανει κοινωνικη κριτικη, τα πραγματα ηταν κοινωνικα ασφυκτικα. Τοτε ομως εσπασε το γυαλι και πρωτεργατης ηταν αναμεσα σε αλλους ο Ντουσαμπ, τον οποιο ακομη σημερα ολοι προσπαθουν να αντιγραψουν (ο μπιντες εκτεθηκε και προκαλεσε σοκ τοτε, φαινεται οτι προκαλει ακομη και σημερα σε νεες εκδοσεις απο νεους καλλιτεχνες)
Ομως η απομακρυνση απο καθε τι παραστατικο οδηγησε στο αλλο ακρο, που ισως ειναι παρομοιως ελιτ...
τουλαχιστον ο μπιντες λειτουργουσε?
A ρε Νιονιο!
Διπλα-διπλα με τους
Βοb Dylan και Leonard Cohen!
Κριμα μονο που δεν εκανες μεχρι τωρα και καμια διασκευη στα ελληνικα του Cohen που εχει τοσο στενη σχεση με την Ελλαδα.
Παντως για τον Λεοναρδο που ετοιμαζει καινουριο album
και πιθανοτατα θα κανει περιοδεια ξανα μετα απο πολλα χρονια ελπιζω να μας δοθει η ευκαιρια να τα
ξαναπουμε.
Στο μεταξυ προτεινω το ντοκυμανταιρ
"Ι'm Your Man" της Lian Lunson οπου θα τον δειτε να μιλα για την ζωη του και να κανει κι ενα ντουετο με τους U2!
www.leonardcohenimyourman.com
Anula - διόρθωση:
Το έκθεμα του Marcel Duchamp ήταν ανδρικό ουρητήριο.
«Arguments are to be avoided - they are always vulgar and often convincing»
exiled said...
Διακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του.
------------------------
ΜΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ, ΜΟΝΟ ΚΛΕΒΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ Δ.Σ. ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΧΩΝΕΤΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ, ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ 3 ΓΕΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ADAGIO ΤΟΥ ΜΙΚΗ, ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ Σ' ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ.
ΙΔΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΛΕΙΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΛΕΝΤΟ.
ΑΥΤΑ!~
Και μιά ατάκα του Νιόνου σε μιά συναυλία του πριν πολλά χρόνια στο Παλαί Ντε Σπόρ:
Στο τέλος του πρώτου μέρους της συναυλίας, πλησιάζει μιά κοπέλα την σκηνή από την πλατεία και ενώ ο Νιόνος χαιρετά τον κόσμο, του αφήνει στα πόδια μιά τεράστια ανθοδέσμη, και τότε ακούγεται ο Νιόνιος " Τι μου φέρατε εδώ μπροστά μου αυτή την λαχανοσαλάτα;
(...)
Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν το νιώθω στ' αεράκι.
εκείνο το καρύδι σπάει, άκου και τ' αηδονάκι.
του πάει το ντέρτι κι ο καημός, η λύπη του ταιριάζει
μα θέλει και το φάρμακο. Ποιος το χει; Το μοιράζει;
Κι εμείς που αριστερίσαμε, ποιο τάχα ήταν το λάθος;
εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος.
και βούλιαξε στον χείμαρρο, στο δίκιο του πνιγμένο,
και ξάφνου βγήκε απ' τα κλαδιά της Πίστης φωτισμένο.
Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν , τίποτα πια δεν σβήνει
την δίψα την λαχτάρα μου, την ομορφιά μου εκείνη
που μου ΄γινε πατρίδα μου, πόλη μου και Θεός μου
ματιά που με κομμάτιασε να ξαναβρώ το φως μου.
(...)
--------------------------
Για την αντιγραφή
Παράγραφος - Με αγάπη
ΥΓ. Αν και οι στίχοι αυτοι, όπως και ολόκληρο το τραγούδι, έχουν υποτίθεται "αντιδυτικό προσανατολισμό", εγώ τους νιώθω αλλιώς. Όπως ξέρετε, έχω τους λόγους μου...
Θυμάμαι τον Σαββόπουλο τον εκτός "συστήματος". Κάθε δίσκος του και κάθε εμφάνισή του ενα γεγονός για εμένα.
Πόσες φορές έκανα την διαδρομή Αθήνα- Θεσσαλονίκη με αυτοκίνητο ακούγοντας μόνο τις κασσέτες του!
Ο εντός "συστήματος" όμως, και "βολεμένος" Δ.Σ. κάπου με ενοχλεί. Ισως επειδή κάνω σύγκριση με τον παλιό στο "Κύτταρο" αλλά και με τον λιγώτερο παλιό, μέχρι εκείνη την παράσταση στο Ολυμπιακό Στάδιο. (1984;)
Ηταν η πρώτη φορά που έφυγα με μια πικρή γεύση, από παράστασή του. Ισως το λάθος ήταν και δικό μου που πήγα να τον δω στο Στάδιο.
Φανταζόσαστε τον Νικ. Ασημο να τραγουδάει "πετυχημένος" και "αναγνωρισμένος" στο Στάδιο;
Θα ήταν απογοήτευση η όχι! (Για αυτούς που τον ήξεραν από τα Εξάρχεια. Για τους άλλους θα ήταν αποκάλυψη). Υπήρχε περίπτωση να γίνει αυτό ποτέ; Τον Cohen, η τον Brassens επίσης, τους φαντάζεστε; Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι αυτό δεν έχει γίνει ποτέ αλλά θα ήταν έκπληξη για μένα αν κάποιος, που ήξερε καλύτερα, μου έλεγε ότι αυτό έχει συμβεί.
Στάδιο σημαίνει αρπαχτή. Και αρπαχτή και Μπάλλος δεν συμβιβάζονται.
Εκτοτε, μετά το Στάδιο, έχω πάει σε πολλές παραστάσεις του Δ.Σ. Ποτέ όμως δεν είναι όπως παλιά και αν τον δώ στην τηλεόραση πλέον, μπορεί να κάνω και zapping.
Δεν τον κατηγορώ για τίποτα τον Δ.Σ. φυσικά. Η πορεία του ήταν αναμενόμενη και φυσιολογική.
Κάποτε έρχεται η επιτυχία και ο (σχετικός) συμβιβασμός με τον εαυτό μας.
Αυτό βγήκε στα τραγούδια του και στις εμφανίσεις του, που το θέαμα πλέον υπερισχύει.
Στο είδος του πάντως εξακολουθεί να είναι, κατά την άποψή μου, ταλαντούχος, μοναδικός και ασυναγώνιστος στην Ελλάδα.
Στην λίστα των τραγουδιών του post, με την οποία συμφωνώ, θα πρόσθετα και το "Καραϊσκάκης".
Τι θα πει performer;
@anula:
Τώρα που το θυμάμαι καλύτερα, δεν ήταν μπιντές, αλλά νιπτήρας!
Και δε μπορώ να ξέρω αν λειτουργούσε, καθώς είχε μέσα μια ανθοδέσμη και είπα να μην κάνω καμιά πατάτα και χαλάσω το ...έκθεμα ;)
Όντως, ομολογώ πως δεν "παρακολούθησα" την ιστορία της τέχνης τα τελευταία 100 με 150 χρόνια, καθώς είμαι μόνο 35. Ελπίζω να ...επανορθώσω για την παράλειψή μου τα ...επόμενα 150 χρόνια ;)
Ένα άλλο δωμάτιο ήταν παντελώς άδειο, με του τοίχους γραμμένους μέχρι εκεί που δεν παίρνει - όπως σε ένα σχολείο που κάνει ...κατάληψη καλή ώρα.
Αν υποθέσω πως συμβόλιζε την αγωνιώδη κραυγή διαμαρτυρίας του σύγχρονου μαθητή απέναντι σε ένα μανιχαϊστικό εκπαιδευτικό σύστημα που ευνουχίζει τα ριζοσπαστικά του οράματα και τον εξαναγκάζει σε ένα σεχταριστικό παπαγαλισμό, ο οποίος σκοπό έχει να τον εκμηδενίσει ως προσωπικότητα και να τον καταστήσει ένα άψυχο μικροτσίπ στον μεγάλο υπολογιστή που ονομάζεται ελεύθερη αγορά, στα πλαίσια της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης ...θα συνεχίσεις να με θεωρείς ...απαίδευτο;
Τουλάχιστον μελέτησα διεξοδικά τον φίλο σου και το ...μνημειώδες έργο του :))))
doctor said...
andy dufresne, ξεχάσατε το "Tambourine man" "it ain't me baby".
Θα συμπλήρωνα το Masters of war καθώς και το Subterranean homestick blues.
Θα συμφωνήσω με τον Mickey και ειδικά στο σημείο που αναλύει την υποκειμενικότητα όσον αφορά την κριτική της τέχνης:
--------------------------
Μίκυ σέηντ...
η "κριτική τέχνης" είναι ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ και ΦΥΣΕΙ υποκειμενική και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ισχυριστεί μετά πάσης βεβαιότητας πως η στάση του απέναντι σε έναν καλλιτέχνη ή έργο τέχνης είναι και η "σωστή" ...
------------------------
Ένα μουσικό κομμάτι είναι θύμησες, είναι κομμάτι ζωής, συγκινεί, πονάει, διχάζει, ξύνει πληγές...
Τότε οι κριτικοί και η κριτική πάνε στο διάολο.
Όταν ακούω το "telecom99" των Stereo Nova θυμάμαι τις πρώτες σκοπιές στο Κιλκίς.
Όταν ακούω το "Philby" του Rory Galagher θυμάμαι το πρώτο μεθύσι στο γυμνάσιο.
Όταν ακούω το "Still loving you" των Scorpions θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα.
Όταν ακούω early 90's, θυμάμαι κραιπάλες στα φοιτητικά πάρτυ και όλα ζωντανεύουν ξανά.
Όταν ακούω Ψαραντώνη θυμάμαι τον καλύτερο μου φίλο που έχασα λόγω τροχαίου.
Αυτό είναι μουσική και η σχέση της με τον καθένα μας προσωπικά.
Τον Σαββόπουλο δεν τον "έζησα", τον άκουσα αλλά δεν ξετρελάθηκα.
Να απολογηθώ γι'αυτό;
Απλά δεν μου αρέσει.
Μπορεί να σου αρέσει κάτι με το ζόρι ή όπως λέει και ο Mickey να σου αρέσει διότι "έτσι πρέπει", διότι έτσι λένε οι μεγάλοι κριτικοί;
Μήπως τότε πάμε σε ένα ιδιότυπο mainstream επιβαλλόμενο από μια ελίτ κριτικών η οποία θα αποφασίζει ποια θα είναι τα must ακούσματα ενός υποψιασμένου;
Εμένα όμως οι Iron Maiden μου λένε πιο πολλά από τον Μπαχ.
Περί ορέξεως...
Το καλύτερο μουσικό μάθημα του «ποτέ μη λες ποτέ» το πήρα όταν είδα ζωντανό τον George Clinton (65άρη!) και τους Funkadelic.
Μέχρι τότε η χορευτική μουσική (και η soul και το funk) μου έφερνε αλλεργία, προτιμούσα ανέκαθεν μουσική για την ψυχή και το μυαλό, όχι όμως για το σώμα.
Είχα ακούσει και Funkadelic και James Brown (R.I.P) αλλά τι να καταλάβεις απ’ τη συγκεκριμένη μουσική απ’ τα ηχεία του σπιτιού σου.
Πήγα στη συναυλία με βαριά καρδιά, μετά από έντονη πίεση της παρέας.
Ο «γέρος» ήταν από άλλο πλανήτη. Μαζί με την 15μελή μπάντα του και τις μαύρες καλλονές να τον χαϊδολογούν παρότρυνε το κοινό να χαρεί τα νιάτα του εδώ και τώρα.
Σε μισή ώρα ήμουν κάθιδρος, χορεύοντας με ανθρώπους που δεν γνώριζα, οι περισσότεροι μαύροι, κάνοντας πράγματα που ακόμα δεν πιστεύω ότι έκανα, σε πραγματική έκσταση (όχι, δεν είχα πιει τίποτα...).
Το headbanging και το stagediving που ήξερα ως maximum fun έμοιαζαν σαν ασκήσεις προσκόπων...
Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου δεν ντρεπόμουν για το φούσκωμα του παντελονιού μπροστά σε κόσμο...
Eκείνο το βράδυ κατάλαβα την έκφραση υγρή μουσική...
Ήταν μία απίστευτη εμπειρία, αποκαλυπτική και κατανυκτική, που μόνο ένα black tribal beat μπορεί να σου προσφέρει.
Έτσι έλεγα μέχρι που είδα live τους Red Hot Chili Peppers και αφαίρεσα το black…
doctor
αυτή η προσωπική σχέση με την μουσική την ακυρώνει ως τέχνη - την κάνει κάτι σαν σουβενίρ
η τέχνη δεν υπάρχει για να μας θυμίζει τον φίλο μας ή το τάδε γεγονός
η τέχνη ειναι αυθύπαρκτη και δεν παίρνει αξία από συνειρμούς
από κει και πέρα η συμφωνία σου με τον Mickey δείχνει πόσο επικίνδυνος είναι ο υποκειμενισμός ως αξιολογικό κριτηριο που θα μπορούσε να τοποθετήσει τον Λε Πα πάνω από τον Μπετόβεν και τον Ψαθά πανω από τον Σαίκσπηρ.
Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μίας αξιολόγησης, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών.
Το αρέσει δεν αρέσει βέβαια είναι ελεύθερο - αλλά φέρει και το βάρος κάποιας ευθύνης.
Μια μικρή ένσταση:
Bad penny κι όχι Philby απο τον μακαρίτη τον Rory. Underrated diamond.
Χειμώνας του 93 . Ο Σαββόπουλος έχει έρθει Νέα Υόρκη για μιά σειρά εμφανίσεων σε μία μπουάτ ονόματι "Θίασος". Τα Σαββατοκύριακα χαμός, ουρά, τις καθημερινές λιγότερος κόσμος αλλα πάντα το μαγαζί σχεδόν γεμάτο. Μιά Τετάρτη πέφτει η θερμοκρασία σε επίπεδα πολικά. Μείον 30 η 40 ούτε που θυμάμαι. Τόσο που σε μερικά αυτοκίνητα πάγωσαν λάδια και υγρά. Τα τραίνα σταμάτησαν λόγω καιρού. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε με μιά παρέα να πάμε στο Θίασο, δεν ήρθε κανείς , μόνο η γυναίκα μου. Κατά τις 8:30 που πήγαμε το μαγαζί άδειο , μόνοι μας. Κατα τις 9 και κάτι εμφανίστηκαν 2-3 παρέες, ζήτημα αν είμασταν 20 άτομα όλλοι κι όλλοι. Ρωτάω αν θα εμφανιστεί ο Σαββόπουλος, δεν ξέρουμε , μου λένε. Το κρύο ήταν τόσο που και μέσα στο μαγαζί φορούσαμε τα παλτά μας αν και δούλευε το καλοριφέρ φούλ. Στο τραπέζι κονιάκ και ζεστό τσάι. Κατα τις 9:30 εμφανίζεται ο Διονύσης τυλιγμένος μένα μεγάλο κασκόλ , σαν σάρπα, κι ενα μαύρο σκούφο. Κάθεται στη σκηνή, " σας ευχαριστώ που με τόσο κρύο ήρθατε, είστε ήρωες. Μόνο για μαζευτείτε ετσι λίγο πιο κοντά εδώ στη σκηνή να ζεσταθούμε" . Κι΄ έτσι μιά παρέα , εμείς οι 20 , οι μουσικοί και ο Διονύσης ζήσαμε μια αξέχαστη βραδυά. Ο Σαββόπουλος των συναυλιών με χιλιάδες θεατές, τραγούδησε για μας τους 20 περίπου, πάνω απο 2 ώρες και ήταν περίφημος. Ζεσταθήκαμε απ τη μουσική (ε και το κονιάκ πρέπει λίγο να βοήθησε) και στο γυρισμό ούτε που καταλάβαμε κρύο. Τον έχω δεί πολλές φορές αλλα εκείνη η βραδυά έμεινε αξέχαστη. Σαν ένα πολύτιμο δώρο.
Andy
Καταλαβαινω απόλυτα αυτο που λες. Την περασμενη εβδομαδα στην Memphis είδα μαυρους μουσικους, πάμφτωχους, μάλλον αγράμματους να παίζουν στον δρομο με έναν τροπο που είχε καθηλώσει όχο μόνο εμενα αλλά και συνεργείο του NBC που τους τραβουσε. Οταν τέλειωσε το τραγούδι πλησιασα τον σαξοφωνιστα και τον ρωτησα -έκθαμβη- που εμαθε να παίζει τέτοια μουσική. Με κοίταξε ειρωνικά/καταδεκτικά και μου ειπε με εκεινο το λαμπερο χαμογελο
"In the alley city girl..."
Με είδε που ειχα μεινει άφωνη -και όντως σκεφτηκα εκεινη τη στιγμη τα δικα μας τα καθυστερημενα που τα στελναμε ωδεια δεκα χρονια και ούτε το φρερεζακε δεν βγάζουν- και μου εξήγησε.
"Jazz is a way of life here city girl. We are born, we play jazz, we die. End of story."
"Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μίας αξιολόγησης, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών."
"Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μιας θρησκείας, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών."
Να συνεχίσω ή το πιάσαμε το ...υπονοούμενο;
Και ΠΩΣ ακριβώς μας προκύπτουν οι "ειδικοί", αν όχι από τη "συμφωνία" τους με τα "καθιερωμένα" μεγάλα έργα κ.ο.κ; Υποψιάζεστε πώς υπάρχει κάποιος φαύλος κύκλος και μια αυτοαναφορικότητα εδώ πέρα ή πρέπει να το σπάσω σε δίφραγκα;
Και δε νομίζω πως η "συμφωνία με τον Mickey" οδηγεί στο (εξωφρενικό) συμπέρασμα πως κάποιος θα τοποθετούσε "τον Λε Πα πάνω από τον Μπετόβεν και τον Ψαθά πάνω από τον Σαίκσπηρ".
Καλή η επίκληση τέτοιων "ακροτήτων" ως παραδείγματα και οι συνεπακόλουθες εντυπώσεις που δημιουργούνται, αλλά ΔΕΝ συνιστούν επιχειρήματα. Και το "επικίνδυνο" του ζητήματος δεν το κατάλαβα. Γιατί είναι επικίνδυνο κάποιος να βάλει τον Ψαθά πάνω από τον Σαίκσπηρ; Ποιος κινδυνεύει - πέραν ενδεχομένως του ίδιου να ...αυτογελοιοποιηθεί αν προσπαθήσει να το περάσει ως "δεδομένο";
Είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ να ΜΗΝ αρέσει σε κάποιους ο Σαββόπουλος ή ακόμα και ο Μπαχ και να τους αρέσει ο Λε-Πα οι έστω οι Iron Maiden;
Αλλά πέραν των "ακραίων" απραδειγμάτων, θα μου πει επιτέλους κάποιος με ποιο ΚΡΙΤΗΡΙΟ, πέραν της καθαρά ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ προτίμησης, βάζει τον Σαββόπουλο πάνω, κάτω ή στο ίδιο επίπεδο με τον Bob Dylan;
Και με ποιο κριτήριο είναι "σπουδαίοι" αν όχι με τη "δημοτικότητά" τους;
Εκτός κι αν τους συγκρίνουμε μουσικά με τον Μπαχ και τον Μότσαρτ! Είναι ή δεν είναι "νάνοι" μπροστά τους, σύμφωνα με τους "ειδικούς";
Μην τρελαθούμε και τελείως, έτσι;
Υ.Γ. Ο φανατισμός και ο παραλογισμός δεν αποτελούν αποκλειστικό γνώρισμα της θρησκείας. Εκατομμύρια τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για να "αποδειχθεί" πως ο Μπαχ ή ο Μότσαρτ ή δεν ξέρω και 'γω ποιος άλλος είναι "μεγαλύτερος" μουσικός (αντίστοιχα και σε άλλους χώρους τέχνης). Τουλάχιστον δε θυμάμαι κανέναν να σκοτώθηκε για τέτοιες "διαφωνίες". Αλλά δυστυχώς αυτό το MODE σκέψης, δηλ. η προσπάθεια ΕΠΙΒΟΛΗΣ μιας ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ πεποίθησης και καταφυγή στους "ειδικούς" ή στους "πολλούς" ελλείψει επιχειρημάτων, είναι ακριβώς το ΙΔΙΟ με αυτό που συναντάται και στη θρησκεία.
Και αυτό ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο!
Mickey said
Ο φανατισμός και ο παραλογισμός δεν αποτελούν αποκλειστικό γνώρισμα της θρησκείας.
Η συζητηση γυρω από την θρησκεια εχθες αφτασε τα άκρα και απο τις δυο πλευρες. Αγγιξε τα όρια του harassment. Για ενα θεμα που το συνταγμα ολων των πολιτισμενων χωρων μας επιτρεπει να το προσεγγιζουμε από όποια ιδεολογικη/φιλοσοφική γωνιά γουστάρει ο καθένας μας. Διαβασα χαρακτηρισμούς και κοσμιτικα επιθετα που τα βρισκω επιεικώς απαραδεκτα.
Ας μην κάνουμε το ίδιο και με τη μουσική.
@dormammu:
ΚΑΙ το Philby KAI το Bad Penny είναι στο ίδιο άλμπουμ (top priority) - top album στο είδος του :)
Πάντως τα έχουμε μπλέξει λίγο εδώ μου φαίνεται - τέχνη, μνήμες, μουσική, συναίσθημα...
Η τέχνη έχει πολλούς τρόπους έκφρασης, η μουσική παίρνει από πολλούς χώρους, χαμός...
Τέχνη μπορείς να κάνεις ακόμα και με τον τρόπο που κάνεις το πιό απλό πράγμα, όπως να σερβίρεις ένα ποτό - και το πιο όμορφο/πολύπλοκο να το κάνεις με ευτελή τρόπο.
Ολα σχετικά, όλα παίρνουν και δίνουν απ΄ όλα..
Λευτέρη συμφωνούμε :)
Mickey όταν γράφεις για θέματα πληροφορικής και επιστήμης είσαι άπιαστος.
Τα θέματα της τέχνης έχουν άλλη μεθοδολογία.
Και φυσικά καμία σχέση με την θρησκεία η οποία εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές.
Επαναλαμβάνω: αιώνες αναλυτικής δουλειάς πάνω σε θέματα αισθητικής, κριτικής και ερμηνείας δεν απαξιωνονται με ένα "δεν μου αρέσει".
Η τέχνη μπορεί να είναι υποκειμενική, αλλά δεν είναι ξέφραγο αμπέλι.
Και μία καταληκτική άποψη:
Το γούστο καλλιεργείται.
Η παιδεία στην τέχνη δεν σταματάει ποτέ.
Αν δεχθούμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον καλλιεργημένο άνθρωπο και τον μη...
το "μου αρέσει" του ενός και του άλλου είναι διαφορετικά...
Και κάτι τελευταίο:
ΑΝ ο ουρητήρας του Duchamp ΕΙΝΑΙ τέχνη, γιατί να MHN είναι και η μουσική του Λε-Πα ή οι κωμωδίες του Ψαθά;
Επειδή ο ένας περιβάλλεται από "κουλτουρέ" ατμόσφαιρα και οι άλλοι από ..."λαϊκούρα"; Ο Dylan δηλαδή τι ήταν; Κλασικός συνθέτης; Μετά από 100 χρόνια μπορεί να έχει ξεχαστεί εντελώς.
Ή επειδή ο Duchamp (άλλος πάλι ...διάσημος) έκανε ΚΑΙ έργα τέχνης, θα πρέπει να θεωρήσουμε πως ΚΑΘΕ τι που εξέθεσε είναι ...αριστούργημα;
Ή μήπως θαρρούμε πως ο Μότσαρτ (ή όποιος άλλος πραγματικά "μεγάλος") έγραψε ΜΟΝΟ αριστουργήματα;
Και καμιά τέχνη δεν είναι "αυθύπαρκτη" - ήμαρτον! Χωρίς παρατηρητή και ερμηνευτή, δεν πα να σκοτώνεται ο ...δημιουργός, τέχνη ΔΕΝ υπάρχει!
Η "ερμηνεία" μας είναι που την κάνει Τέχνη. Και το "συναίσθημα" που επικαλείται ο Doctor ΠΑΝΤΑ έπαιζε και συνεχίζει να παίζει ρόλο. Αλλιώς είναι ένας σωρός υλικών (ή τελευταία και κάποια bits σε έναν υπολογιστή) ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ!
Επαναλαμβάνω: Σκεφτείτε τον Καβάφη!
Σχεδόν όλοι τον "έθαβαν" όσο ζούσε και τώρα τον έχουν αναδείξει πλέον ως έναν από τους σημαντικότερους ποιητές των νεώτερων χρόνων. Μήπως μερικές φορές η κριτική (ειδικά όταν εξασκείται αβασάνιστα) ΣΚΟΤΩΝΕΙ την τέχνη και την αντικαθιστά με σχολαστικισμό και ξερές ...αναλύσεις, χάνοντας την ουσία;
ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο κάνουν και οι "ειδικοί" θεολόγοι με τις "ανώτερες" ερμηνείες τους επί των κειμένων των Γραφών και τους αλλοιώνουν πλήρως το απλό και αυθόρμητο αρχικό νόημά τους - "ξέρεις, ναι μεν γράφει έτσι, αλλά εννοεί το ...αντίθετο" ;)
Κάποτε ο οικοδεσπότης, με αφορμή το "2" του Παπαϊωάννου είχε γράψει σε πρόσφατο ποστ:
"Τρέφω πάντα ιδιαίτερη δυσπιστία προς τα συμβολικά και αλληγορικά έργα. Αυτά που σου κλείνουν το μάτι («όταν δείχνω αυτό, εννοώ εκείνο») η σε τραβάνε από το μανίκι για να εμπεδώσεις «το μήνυμα». Κι εδώ έχουμε τέτοιες στιγμές, μερικές επιτυχημένες άλλες όχι (πολλές βαλίτσες και σακίδια…)."
Αν οι κριτικές των "ειδικών" ήταν θετικές (και θαρρώ πως είναι), θα άλλαζε γνώμη;
Αν ναι, τότε τι θα πει; Πως δεν το "προσέγγισε" σωστά και θα πρέπει να το ξαναδεί για να το καταλάβει;
Αν όχι, γιατί θα πρέπει να αλλάξει γνώμη ο Doctor για τον Σαββόπουλο;
(ειδικά από τη στιγμή που οι "ειδικοί" διχάζονται για τον "βαθμό" της αξίας του)
Μα συμφωνησω κύριε Δημου οτι υπάρχουν καλλιεργημενοι και μη.
Ποσους καλλιεργημενους γνωριζετε που την καταβρισκουν με τον Λεπα; Μπαινεις στα Τσεροκι τους και η Βισση ουρλιαζει σαν μαγισσα;
Εγω αρκετους.
Οποτε θα μου πειτε παιζεται ο ορισμος.
Εκει δεν ξερω τι να πω πλεον.
Ο Jacques Brel πέθανε πολύ νωρίς,πρόλαβε όμως να μας μαρκάρει δια βίου.Ανέβασε Don Κιχώτη,ήταν και το κύκνειο άσμα του,το ήξερες Don Cat;
Η δε Barbara έχει εξαγιάσει το όνομά της...άνκαι Gargara θα έλεγα πως της πάει πολύ καλύτερα.
Και Νιόνιος για πάντα.
Η Μαλβίνα Κάραλη είχε πει σε μια εκπομπή για τον Καζαντζίδη, «δεν είμαι απλά θαυμάστρια, είμαι οπαδός, οπότε δεν τον κρίνω κ ούτε θέλω να μου τον κρίνουνε οι άλλοι». Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει κ σε εσάς με τον Σαββόπουλο κ είναι ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ!!! Δείχνει πόσο νεανικό κ ενθουσιώδες πνεύμα έχετε.
Όσο για την Καλομοίρα, καλά απάντησε ο άνθρωπος περί Θεοδωράκη. Μα τι σοβαροφάνεια είναι αυτή που έχουν κάποιοι? Άλλωστε το χιούμορ είναι χαρακτηριστικό όλων των μεγάλων.
Εμένα ο αγαπημένος μου στίχος είναι το ‘κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή’ , γιατί κάποιος με φώναζε έτσι παλιά.
Φυσικά Νίκο και καλλιεργείται!
Οι τρόποι; Πάμπολοι. Ο καλύτερος;
Η ζωή η ίδια σε συνάρτηση με την διάθεση που ο κάθε ένας έχει να εμβαθύνει σε κάθε τι που συναντά μπροστά του, στα συναισθήματα που του γεννά και βέβαια στην (προ)διάθεση που έχει για αυτοβελτίωση.
Τότε αποκτά περισσότερα σημεία 'εισόδου' και επεξεργασίας των ερεθισμάτων που η τέχνη μπορεί να του προσφέρει. Του κεντρίζει πλευρές του εαυτού του που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν.
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός πως άλλα πράγματα μου προσφέρει μία πχ καλή ταινία, ένα μουσικό έργο στα 20 (τίποτα) και τελείως άλλα τώρα. (μα πως το είχα αγνοήσει τότε;..)
Το 'ωριμάζουμε' που λέμε.
Ευχή και κατάρα αυτό μαζί. Πρέπει να ξαναερχόμαστε σε επαφή με έργα που πολύ παλιά τα είχαμε απορρίψει, μπορεί να χάναμε θησαυρό.
Εκτός και μιλάμε για τέχνη για την τέχνη και συμβουλευόμαστε 'ειδικούς' για το τι πρέπει να νιώσουμε!!!
Την καληνύχτα μου.
nikos dimou said (Τετ Δεκ 27, 12:14:48 πμ):
"Mickey όταν γράφεις για θέματα πληροφορικής και επιστήμης είσαι άπιαστος.
Τα θέματα της τέχνης έχουν άλλη μεθοδολογία."
Ανυπομονώ να την μάθω. Μου αρέσει η γνώση και αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Αλλά η ΓΝΩΣΗ, όχι η ΓΝΩΜΗ ή κάποιοι "κανόνες" που στηρίζονται στο πουθενά - ΔΕΝ υπονοώ τίποτα φυσικά για τη συγκεκριμένη μεθοδολογία, αφού δεν την ξέρω ;)
(Μπορεί και να τη γνωρίζω βεβαίως, αλλά απλώς να μην την "ασπάζομαι" - όπως κάνω και με τη "μεθοδολογία" της Θεολογίας. Αλλά θα με ενδιέφερε να κάνω ένα fresh start, χωρίς προκαταλήψεις.)
"Και φυσικά καμία σχέση με την θρησκεία η οποία εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές."
Δεν ξέρω αν και η τέχνη "εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές" (και οι Γραφές "λογοτεχνικά" έργο τέχνης είναι άλλωστε), αλλά σχέση ΥΠΑΡΧΕΙ. Όποιος διαβάσει τα σχόλιά μου μπορεί να το καταλάβει - όπως και όποιος έχει εντρυφήσει στον τρόπο με τον οποίο εντυπώνονται κάποιες πεποιθήσεις στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Το ίδιο ακριβώς Mode of Thought υπάρχει και στην περίπτωση του Έρωτα. Κοινό σημείο όλων ο υποκειμενισμός - και συχνά η προσπάθειά μας να "πείσουμε" τους άλλους για αυτό που εμείς βιώνουμε (ανέφερα και τα μιμίδια σχετικά). Περισσότερα αναφέρονται σε πολλά βιβλία (το "The God Delusion" είναι ένα παράδειγμα).
"Επαναλαμβάνω: αιώνες αναλυτικής δουλειάς πάνω σε θέματα αισθητικής, κριτικής και ερμηνείας δεν απαξιωνονται με ένα "δεν μου αρέσει".
Η τέχνη μπορεί να είναι υποκειμενική, αλλά δεν είναι ξέφραγο αμπέλι."
Συμφωνώ απόλυτα και το ΕΓΡΑΨΑ στα σχόλιά μου. Συμφωνώ και με όλο το επόμενο σχόλιο (Τετ Δεκ 27, 12:29:40 πμ)
Αλλά πείτε μου, ο Bob Dylan και ο Νιόνιος απασχολούν τους κριτικούς στο ίδιο "επίπεδο" με τον ...Μπαχ; Ε, δε νομίζω! Μάλλον μπροστά του ως ...Λε-Πα φαντάζουν. Τότε ΓΙΑΤΙ εδώ μέσα ο καθένας δίνει "μαθήματα" για το πώς πρέπει να τους προσεγγίσουμε και ποιος είναι καλύτερος; Και ποιος άραγε από δω μέσα είναι "ειδικός" κριτικός τέχνης;
Κατά τα άλλα, νομίζω πως το θέμα μας είναι ο Νιόνιος (για τον οποίο οι γνώμες μας μάλλον συμπίπτουν). Δε θα ήθελα να δώσω συνέχεια σε αυτό το post. Τα έχουμε ξαναπεί και μάλλον θα επανέλθουμε από ό,τι κατάλαβα. Ας το θίξουμε τότε εκτενέστερα.
Καληνύχτα σε όλους!
@ Πανάσχημη said...
"Μα συμφωνησω κύριε Δημου οτι υπάρχουν καλλιεργημενοι και μη.
Ποσους καλλιεργημενους γνωριζετε που την καταβρισκουν με τον Λεπα; Μπαινεις στα Τσεροκι τους και η Βισση ουρλιαζει σαν μαγισσα;
Εγω αρκετους.
Οποτε θα μου πειτε παιζεται ο ορισμος.
Εκει δεν ξερω τι να πω πλεον."
............
Οι συγκεκριμμένοι, ηταν καλλιεργημένοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου...
Οσους έχω χαρακτηρίσει καλλιεργημένους και δω ότι παρουσιάζουν τέτοια συμπεριφορά, δεν έχω δυσκολία να τους... αποχαρακτηρίζω αμέσως.
Αυτό που περιγράφετε είναι σαφές κριτήριο αγοραίας συμπεριφοράς.
Υπάρχουν και άπειρα άλλα.
mickey said...
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον aggelos-x-aggelos για την κατοστάρα.
Ευχαριστώ mickey, είσαι πολύ ωραίος παίκτης. Τέτοιος είμαι και εγώ και είπα να μη χαλάσω το έθιμο της παρέας για χαρτί αυτές τις μέρες.
Και έχασα.
Λίγα (46€) αλλά τα τελευταία μου (άνεργος)...
Ήθελα κάπου να το πω...
Dion
Και ναι και οχι.
Οταν ειναι καλλιεργημενοι σε άλλους τομεις, τι στο καλο λες;
Στον Α τομεα καλλιεργημενος, στον Β τούβλο;
Δηλαδη, υπάρχει ορισμος του "καλλιεργημενος" που να είναι κοινά αποδεκτος;
Ποιος ειναι αν υπάρχει;
Ο ΝΔ είπε:
"Αυτός που λέει "δεν μου αρέσει ο Μότσαρτ" δεν χαρακτηρίζει τον Μότσαρτ - χαρακτηρίζεται ο ίδιος."
Μου αρέσει ο Μότσαρτ (πάλι καλά, έτσι δεν θα... χαρακτηριστώ). Αλλά, γατούλη, παραείσαι αυστηρός. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με το "πνεύμα" (όχι απαραίτητα το... γράμμα) του Ντόκτορ και του (πάντοτε ορμητικού) Μίκυ.
Και λέω να προβοκάρω (με την καλή έννοια) τη σεβαστή ομήγυρη, με λίγο Καρρά:
"Φαινόμενο δεν είναι οι σεισμοί και οι πλημμύρες,
ούτε οι διάνοιες και οι εθνοσωτήρες.
Φαινόμενο δεν είναι οι κεραυνοί και οι καταιγίδες,
ούτε το πώς χτίστηκαν παλιά οι πυραμίδες.
Φαινόμενο είμαι εγώ που ακόμα σε αντέχω,
που ακόμα σ' αγαπώ και σ' έχω όπως σ' έχω.
Φαινόμενο είμαι εγώ για όσα έχω κάνει,
κι ας μ' έχεις πικράνει."
Σπουδαίοι στίχοι του σπουδαίου Φοίβου, που μερικές φορές κάνει σπουδαία πράγματα νομίζοντας ότι είναι αφελή, κουτοπόνηρα ή ευτελή (ίσως να οφείλεται και σε αυτό).
Hadi eyvallah
_abdal
Καλημέρα!
Από ότι βλέπω υπαρχει τεράστια συγχιση στο θέμα.
Όταν η Πανάσχημη λέει "καλλιεργημένοι" εννοεί προφανώς ότι έχουν βγάλει Πανεπιστήμιο - κι εχουν και διδακτορικό.
Ουδεμία σχέση!
Η καλλιεργεια είναι άσκηση ευαισθησίας και αισθήσεων.
Κανένας δεν γεννιέται έτοιμος για τον Μπαχ (ούτε για τον Μότσαρτ).
Όσο για τους ειδικούς Mickey δεν είναι πάπες ούτε αλάνθαστοι.
Είναι όμως αυτοί που θα μας μυήσουν, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε.
Δεν θα ρωτούσες ποτέ τον αγράμματο για τον Πλάτωνα - γιατί δέχεσαι τον μουσικα αγράμματο να κρίνει τον Μότσαρτ;
Η θεωρία σου οδηγεί στον λαϊκισμό και γι αυτό είναι επικίνδυνη. Αν και απο τα κείμενά σου μάλλον δεν την πιστεύεις ούτε εσύ.
Μία ιστορία:
Ένας φίλος μου δεν πήγαινε καθόλου τον Σαββόπουλο.
1978 πήγαμε για Πάσχα στην Κέρκυρα με το δικό μου αυτοκίνητο, δύο ζευγάρια.
Είχα κασέτες με Σ. και τις έβαλα. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκε έντονα - αυτά θα ακούμε;
Κάνε μου την χάρη και άκου, του είπα. Για κάθε τραγούδι έκανα μικρή εισαγωγή και μετά σχόλιο. Ορισμένα τα ξανακούσαμε και δεύτερη φορά. Κανονικό μάθημα.
Ωσπου να φτάσουμε, είχε γίνει fan. Κι από τότε με ευγνωμονεί που "του άνοιξα τα μάτια" (ή μαλλον τα αυτιά).
Ακριβώς γι αυτό μιλάμε εδώ.
Και τελικά:
Γράφει ο Mickey: "Αλλά πείτε μου, ο Bob Dylan και ο Νιόνιος απασχολούν τους κριτικούς στο ίδιο "επίπεδο" με τον ...Μπαχ; Ε, δε νομίζω!Μάλλον μπροστά του ως ...Λε-Πα φαντάζουν."
Βλέπεις που κι ο ίδιος κάνεις διακρίσεις (βάσει ποίου κριτηρίου;).
Και κάνεις λάθος: Το επίπεδο είναι το ίδιο. Μόνο η προοπτική του χρόνου αλλάζει. Π. χ. Ο Χατζιδάκις είναι ο Σούμπερτ της εποχής μας (ή και ανάποδα).
Γράφεις παρακάτω: "Και ποιος άραγε από δω μέσα είναι "ειδικός" κριτικός τέχνης;".
Με όλη μου την σεμνότητα θα απαντήσω: εγώ. Δεν είμαι ο μόνος, ούτε αλάνθαστος. Αλλά αν πολύχρονες ειδικές σπουδές και δεκετίες ενασχόλησης δεν σου αρκούν, ίσως σε πείσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που μου αναγνωρίζουν αυτή την ιδιότητα.
Ως δημιουργός έχω αμφισβητηθεί - αλλά ως κριτικός και αναλυτής ποτέ.
Για να ακούσω το Νιόνιο πρέπει να ταυτιστώ με τα πρόσωπα μιας γενιάς που δεν είναι η δική μου, άλλοτε το κάνω με ευχαρίστηση κι άλλοτε μου προκαλεί δυσφορία. Όταν ήμασταν δεκάξι το ‘ελληνική’ μπροστά από το μουσική ακουγόταν σαν το ‘Αλβανός’ μπροστά απ’ το τουρίστας. Ηλίθιο το ανέκδοτο, ακόμη πιο ηλίθια η άποψη των δεκάξι χρόνων μας για τη μουσική. Μας τράβηξαν από το μανίκι οι φίλοι μας να πάμε σε συναυλία του Χατζιδάκι – δεν μας την έσπαγε ο Χατζιδάκις ο Γκάτσος μας την έσπαγε – και γίναμε Χατζιδακικοί, Σαββοπουλικοί δεν γίναμε γιατί μάλλον δεν είχαμε τους κατάλληλους φίλους. Ρεμπέτικα ακούγαμε αλλά ποτέ σε μοναχική ακρόαση, παρέα πάντα. Για Θεοδωράκη ούτε κουβέντα, η πρώτη φορά που συγκινήθηκα, ήταν όταν άκουσα το ‘Σημαδεμένος απ’ την αγάπη’ του Γκανά – πρέπει να το έχω ακούσει αυτό το τραγούδι, σε non stop re-play, ώρες ατελείωτες και τώρα που το θυμήθηκα φλερτάρω με την ιδέα να ξανα-κολλήσω, αν και μέρες που είναι μάλλον θα προτιμήσουμε τους Nouvelle Vague, που χορεύονται σε ατμόσφαιρα παρέας.
Μου φέρε μια θείτσα δώρο το ‘Πως ακούμε μουσική’ του Ρώτα και το πέταξα, αυτή πρέπει να είναι μια από τις ελάχιστες σοβαρές πράξεις που έκανα ως νέος. Συμφωνεί με αυτό μια καλή μου φίλη, που είναι το πιο καλλιεργημένο κορίτσι που ξέρω και που όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο της με κάνει να υποφέρω γιατί ακούει τέντα γκάζια Mylene (QI- avant que l’ ombre) & Juanes (la camisa negra –full phatt remix) – ο Μαργαρίτης είναι χειρότερος ή η Κοκκίνου;
Στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, ξένος, άφραγκος, επαναστατημένος, σε διαρκείς αναδιαπραγματεύσεις με τις ορμόνες της εφηβείας μου, να κάνουν ανακωχή ή να παραμείνουν ευέξαπτες, βρήκα καταφύγιο στο πιο hype ναρκωτικό. Περπατούσα χιλιόμετρα σε μια τρελλή πόλη, όχι αφιλόξενη, αλλά τρελλή, ακούγοντας από τα ακουστικά μου ξανά και ξανά Cocteau Twins (Lullabies, alas dies laughing –again and again & Sugar hiccup) & Summer in Siam. Τώρα πως γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να τρελλαίνεται να ακούει ‘when it’s summer in siam, when it’s summer in siam, summer in siam, the moon is full of rainbows, I truly am in the summer in Siam’ και μερικά χρόνια μετά το Ποίημα του Γκανά ‘Σαν θαλασσάκι να κυματίσεις, και σαν αέρας να σηκωθείς, να με ζαλίσεις, να με σκορπίσεις, και τη ζωή μου μη λυπηθείς…σημαδεμένος απ'την αγάπη, στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ…Σαν ένα δέντρο να φτερουγίσω, σαν καταρράκτης να ξοδευτώ, σημαδεμένος απ'την αγάπη, στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ’, με την ίδια αφοσίωση, με την ίδια απόλαυση, δεν ξέρω. Μάλλον στο ένα κάτι συμβαίνει με τη μουσική και στο άλλο κάτι με το λόγο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι ορμόνες έγιναν αρνάκια, λατρέψαμε τον Γκάτσο και τα ‘μεγάλα βόδια των Αχαιών του’, οι Cocteau Twins σκούριασαν, δεν αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο όταν πετυχαίνω το Ζειμπέκικο, έχω ακούσει Τερζή μόνος μου σπίτι, σε ένα cd που ακούω το πρωί όταν πηγαίνω στη δουλειά μετά το ‘love is good and love is kind, love is drunk and love is blind, love is good and love is mine, love is drunk all the time, shame’ ακούγεται το Frozen. ! Δεν ξέρω μουσική, τίποτε, ούτε γι’ αυτα που αγαπάω ξέρω πολλά πέρα από τα lyrics και σε ποιο album είναι το καθένα. Απ την άλλη υπάρχουν πράγματα που μπορώ να ακούσω live και να πάθω ότι έπαθε ο andy, πχ τη Bjork πριν πολλά χρόνια στο Λυκαβηττό, τον JJ, τα χάλκινα πνευστά της Φλώρινας, αλλά να μην μπορώ να τα ακούσω μόνος μου, με τίποτε. Διονυσιακοί ήχοι, Απολλώνιοι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει αν ακούγονται μοναχικά, με παρέα, ζωντανά, ηχογραφημένα, για μένα, για τους φίλους μου, για τους δικούς μου, για όσους λείπουν, για ότι με βοηθάν να αντέξω κοκ. Κι έχει σημασία τη στιγμή που συμβαίνει.
(break)
Μου έλεγε κάποτε ένας φίλος φίλου, μουσικολόγος, με παιδεία στην όπερα και διδακτορικό στην Αραβική λύρα (ήμαρτον !) μα έλα να ακούσεις λίγη αραβική λύρα, είναι σαν ξένη γλώσσα, αν καταλάβεις μια φορά τι ακούγεται, αν προσέξεις, μετά θα αποκτήσει νόημα. Δεν θέλω όμως να αποκτήσει νόημα, δεν θέλω, πεισματικά, σαν τετράχρονος, δεν θέλω νόημα, θέλω να παθαίνω, ζημιά θέλω, δε θέλω νόημα. Και βέβαια γιατί να αρνηθώ ότι ο άνθρωπος ξέρει καλύτερα από μένα, γιατί να αρνηθώ πως όλα τα παράδοξα που μου συμβαίνουν με τη μουσική εξηγούνται, γιατί να αρνηθώ ότι ο άλλος ξέρει καλύτερα, γιατί να αρνηθώ ότι δεν έχω κριτήριο και παιδεία. Δεν έχω. Γιατί να αρνηθώ πως ότι ακούω είναι μουσικά φτωχό και λίγο, άτεχνο και αφελές. Για να μου το λεν μάλλον είναι. Πες όμως τώρα εσύ σε έναν τετράχρονο ότι το παιχνίδι που παίζει με τα πλαστικά ακουστικά δεν τον κάνει γιατρό, ε, και; Δοκίμασε να το πεις, μόνο αν διασκεδάζεις με βλοσυρές ματιές από τετράχρονα, αν διασκεδάζεις να τους τη σπας. Μουσικά είμαι τεσσάρων, σε άλλα εξηντατεσσάρων, πχ στην όραση. Κι ο γνωστός με την λύρα πάντως όταν επιχείρησα μια φορά να του εξηγήσω το ρόλο του αιθουσαίου συστήματος στην αντίληψη της μουσικής, τεσσάρων έγινε και με το δίκιο του. Όχι δεν θα του πω εγώ βέβαια τι είναι σπουδαίο στη μουσική και τι όχι, αλλά υπάρχει κάτι στη μουσική που εγώ αγαπάω και καταλαβαίνω κατι που αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να μου εξηγήσει, άσε δε που αυτή η προσωπική μου ιδιοτροπία αφήνει την δική του επιστήμη παντελώς αδιάφορή, τη δική μου λιγότερο.
Πολύ πιτσιρικάς είχα μιαν εντελώς αμφιθυμική σχέση με έναν πίνακα που υπήρχε στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού. Ήταν μια αντιγραφή του Σπορέα του van Gogh, από έναν μάλλον ασήμαντο σπουδαστή, εννοώ ότι ο πίνακας μάλλον είχε ούτως ή άλλως φτωχή καλλιτεχνική αξία. Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί αλλά ξέρω πως για μένα ήταν από τις πιο τρομακτικές και από τις πιο ελκυστικές εικόνες της παιδικής μου ηλικίας. Όταν είδα τον αληθινό The Sower, μου φάνηκε τίποτε μπροστά σε εκείνο το αριστούργημα που τρόμαζα και επιθυμούσα να κοιτάζω. Ο ορίζοντας δεν ήταν εκείνο το αλλόκοτο κιτρινοπορτοκαλλί του άσημου καλλιτέχνη, ούτε ο ήλιος είχε τον στροβιλισμό από χρώματα της ανατολής, ούτε το πρόσωπο δίχως μάτια του σπορέα είχε εκείνο το ακατανόητο κοκκινοπορτοκαλί χρώμα που το έκανε να μοιάζει σαν χαρακιές πάνω στη λάσπη. Ο δικός μου van Gogh δεν έχει συνεπώς καμμία θέση στο Amsterdam van Gogh Museum, ούτε θα μπορέσει ποτέ να γράψει κανείς γι’ αυτόν αλλά για μένα ήταν μια απίστευτη δόνηση που σπάνια έζησα ξανά και που δεν αναρωτήθηκα ποτέ σοβαρά τότε από πού έρχεται και που με πηγαίνει. Όταν το έκανα, βοήθησε λίγο και η συνήθεια, έπαψε και να έρχεται και να με πηγαίνει.
Το μόνο πράγμα με το οποίο αντικατέστησα εκείνη την αίσθηση είναι η αίσθηση που μου αφήνει ένα album, ολόκληρο όμως από την αρχή μέχρι το τέλος, κάθε τραγούδι χωριστά. Δεν νομίζω πως μπορεί άλλος να το ακούσει με τα δικά μου αυτιά, είναι πώς να το πω, το soundtrack των ονείρων μου. Ξεκινώντας από την αρχή: The Lacemaker ‘Dreams are like water, colourless and dangerous’. Κάθε τραγούδι του το νοιώθω σαν να είναι μια άρθρωση της ψυχής μου. Απλοικά μπορώ να πω πως είναι η στιγμή που η αγαπημένη μου μουσική συναντά αγαπημένη ποίηση, αλλά ως εδώ δεν με νοιάζει να το ψάξω παρακάτω. Με τη σχετική ανωνυμία που δίνει ένα ιντερνετικό ψευδώνυμο μπορώ να πω πως όποτε ακούω το τραγούδι μου – όλα είναι δικά μου εκεί, αλλά υπάρχει ένα – από εφτάμιση μέτρα ατσούμπαλος ορθολογιστής μαντράχαλος γίνομαι βρέφος, επιπλέω στο σύμπαν και κλαίω, γελάω, αγαπάω, θυμώνω, ζητάω, απολαμβάνω, χωρίς φωνή, μόνο κίνηση, αλλά κυρίως χωρίς βαρύτητα. Δεν το βρίσκω άκομψο αυτό για έναν μαντράχαλο, αλλά να είναι από τα λίγα που δεν θα έλεγες, παρά μόνο στους ανθρώπους που αγαπάς πολύ, γιατί θα σου κάνουν τη χάρη να μη σου λεν άσχετα μετά για το πόσο τους αρέσουν κι αυτούς οι This Mortal Coil κλπ. Άλλα τραγούδια από αυτό το album πάλι εντελώς παραδόξως τα νοιώθω σαν το χάδι της μάνας μου, σαν τη φωνή του πατέρα μου όταν μου έλεγε ιστορίες, σαν το βλέμμα της γιαγιάς μου όταν με ξεπροβόδιζε. Δεν ξέρω αν ένας θρήσκος νοιώθει λίγο πολύ παρόμοια πράγματα όταν προσεύχεται και μάλλον με αφήνει αδιάφορο τι νοιώθει όταν προσεύχεται γιατί είναι δικό του πράγμα. Μιλάει μάλλον κι αυτός με το πιο τρελό και αδάμαστο κομμάτι της ψυχής του. Μου αρκεί απλά να ξέρει πως συνομιλεί με την τρέλα του, με την αρχαία του ψυχή κι αυτό δεν ανήκει σε κανέναν άλλον πέρα από αυτόν. Κι εγώ κι εκείνος οφείλουμε να κάνουμε μιαν υπέρβαση στον κοινωνικό μας λόγο.
Έτσι όταν εγώ ακούω τη Louise Rukowski να τραγουδάει I Come And Stand At Every Door ξέρω πως είμαι σε απευθείας συνομιλία με την τρέλα μου, ότι κι αν πω για τη Χιροσίμα, για την πείνα, για το θάνατο συνομιλώντας με κάποιον θα είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτό το τραγούδι. Εδώ υπάρχουν πράγματα που δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί με ‘τρελαίνουν’, ούτε εγώ, ούτε οι κολλητοί μου, ούτε οι δικοί μου, ούτε ο ψυχαναλυτής μου που λέει ο λόγος. Όλοι μαζί να μαζευτούμε να γράψουμε βιβλίο, το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα διαφεύγει. Πόσο μάλλον στο πιο δικό μου τραγούδι, το ‘Till I Can Gain Control Again. Ούτε εγώ έχω το δικαίωμα να πουλήσω την προσωπική μου τρέλα για κοινωνικό αγαθό, ούτε κανείς άλλος οφείλει, διακιούται ή κλήθηκε να κατανοήσει μουσικολογικά την ψυχή κανενός, η επιστήμη τους δεν αφορά την ψυχή μας, έστω κι αν είναι οι μόνοι που μπορούν σοβαρά να απαντήσουν στο ερώτημα ‘τι είναι μουσικώς το ωραίον, το νέον και το υψηλό’.
και τα lyrics μιας και το μνημόνευσα το τραγουδάκι
just like the sun over the mountain top
you know I'll always come again
you know I love the sun, my morning sun
that sunlight dancing on your skin
i've never gone so wrong as for telling lies to you
what you see is what I been
there is nothing I could hide from you
you see me better than I can
out on the road that lies before me now
there are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now
'til I can gain control again
like a lighthouse you must stand alone
and mark a sailors' journey end
no matter what seas I have been sailing on
I'll always row this way again
along the roads that lie before me now
there are some turns where I will slip
I only hope that you can hold me now
'til I can gain control again
I only hope that you can hold me now
'Til I can gain control again
Ο Σαββόπουλος είναι αναμφισβήτητα μια σημαντική μορφή του ελληνικού τραγουδιού, ιδιαίτερα της κατηγορίας "τραγουδοποιός-ερμηνευτής" που στην Ελλάδα ανέκαθεν σπάνιζε και σπανίζει. (Εν αντιθέσει με Γαλλία, Αμερική κλπ). Το στυλ του μοιάζει περισσότερο σε αυτό του Luccio Dalla, φέρνει όμως κάπως και σε Bob Dylan, με τον τελευτάιο μάλιστα μοιάζει και η ζωή του, ξεκίνησε δηλαδή ως "επαναστάτης" και κατέληξε θεοσεβούμενος Χριστιανός. Επιλογή του, εμάς το έργο του μας ενδιαφέρει. Αυτό λοιπόν είναι αρκετά αξιόλογο, ιδιαίτερα μέχρι το περιβόλι του τρελλού και τον μπάλο. Κατόπιν λίγα καλά τραγούδια έδωσε (του 60 οι εκδρομείς υπέροχο) και τελευταία, όπως είπε και ο ίδιος, μάλλον έχει στερέψει η έμπνευση.
Πάντως δε θα τον σύγκρινα με τον Jacques Brel, το μεγάλο Βέλγο (και πρόωρα χαμένο) που τόσο η ερμηνευτική του δεινότητα, όσο και η μουσική αλλά και η ποίησή του υπερβαίνουν κατά πολύ το Σαββόπουλο. Ο Brassens επίσης αν και "μονότονος" στη μουσική (il disait la chanson) έχει ένα στίχο απίστευτα υψηλής αισθητικής και πληρότητας, τα πιο όμορφα γαλλικά που έχω ακούσει! Άσε το χιούμορ και ο σαρκασμός του. H Barbara ήταν πολύ καλή ερμηνεύτρια, δε θυμάμαι όμως και πολλά πολύ καλά της τραγούδια (από τα δικά της εννοώ), θα ξεχώριζα ίσως το "la solitude", ίσως το καλύτερο γαλλόφωνο τραγούδι για τη μοναξιά που έχει ποτέ γραφτεί. Τον Coen τον ξέρουμε όλοι, δε χρειάζονται ιδιάιτερα σχόλια, μεγάλη μορφή και ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία.
Άφησα για τέλος τον Leo Ferre. Δε ξέρω γιατί είναι τόσο παρεξηγημένος από τον ΝΔ. Σχεδόν τον απαξιώνει. Ο Ferre, και δε το λέω μόνο εγώ, υπήρξε ισάξιος του Brassens και του Brel, ίσως ο ΝΔ να μη του έχει δώσει τη δέουσα προσοχή, είναι και τα γαλλικά του συχνά δύσκολα αλλά και ο εν γένει τρόπος έκφρασής του. Ακούστε όμως τουλάχιστον ένα του τραγούδι, το "La memoire et la mer", προσπαθήστε να το κατανοήσετε και μάλλον θα μου δώσετε δίκιο!
Καλημέρα σε όλες και σε όλους!
όταν γράφω παραπάνω '...θα είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτό το τραγούδι...', εννοώ απλώς ότι μιλώντας με κάποιον άλλον δεν έχει σημασία το τραγούδι, αλλά ο τρόπος που ορθολογικά αντιμετωπίζεις το ζήτημα πείνα, Χιροσίμα, κλπ και όχι βέβαια ότι θα είναι ελάχιστη μια ορθολογική αντιμετώπιση του ζητήματος σε σύγκριση με την ποιητική. Κι επειδή το ανέφερα, ας αντιγράψω και τα lyrics :)
I come and stand at every door
But no one hears my silent dread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead
I'm only seven although I've died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow
My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind
I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead
All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow, and laugh and play
Οποιος τελικα μυηθει, οχι απο κριτικο, αλλα απο το πορταλ της γουικι για τη τεχνη, και πεντε εξι βιβλια ιστοριας της τεχνης, δεν θα εχει προβλημα να αναγνωρισει τη χαμηλη μουσικη αξια του Λεπα (αλλα τον σκληρα εργαζομενο στην λαικη διασκεδαση) και να μην τον κατακεραυνωσει σαν "λαικουρα" , απο την αλλη εχει το αισθητηριο να ακουσει Μοτσαρτ και να μην αλλαξει σταθμο επειδη αρχισε "η νεκροφορα".
Ο Λεπα δεν εχει τη μουσικη αξια του Μοτσρτ παει και τελειωσε. Οποιος ξερει απο μουσικη θεωρια το καταλαβαινει με την πρωτη. Απο την αλλη ο Λεπα ειναι διασκεδαστικος και ο τροπος διασκεδασης μας ειναι ιδιος απο τουρκικης κατχοης,οποτε καταληγουμε να ειμαστε πιο μυημενοι στον Λεπα παρα στον Μοτσαρτ. Ειναι και θεμα εθνικης κουλτουρας.
Αυτο βεβαια οπως ειπα, δεν κανει τον Μοτσαρτ αχρηστο!! Απλα δεν τον ξερουμε...
Αυτος ο διαχωρισμος αναμεσα σε εντεχνο και σκυλαδικο αρχισε να μη ειναι καθαρος κιολας. Διοτι πολυ απλα και οι μεν και οι δε πρεπει να βγαλουν το ψωμι τους. Ετσι κατεληξε ο Νταλαρας να συνδιασκεδαζει με τον Ρεμο...(αναρωτιεμαι ομως γιατι παντα θεωρουσαμε τον Νταλαρα, επισης λαικο διασκεδαστη, "κουλτουρε" ??)
Τελικα οποιος αποφασισει (δεν εχει σχεση με καταγωγη και παιδεια, μονο με την προσωπικη αποφαση)να μυηθει στις τεχνες, θα εκτιμησει και τις "δυο πλευρες" του νομισματος, και τους "λαικουρες" και τους "κλασσικουρες", για διαφορετικους λογους.
titmus
Ακούστε το Nantes της Barbara - είναι το κορυφαίο της τραγούδι. Και μόνον αυτό την καταξιώνει.
Συμφωνώ ότι ο Brel είναι μακράν ο πιο σημαντικός. Όσο για τον Ferre προσπάθησα - αλλά δεν τα κατάφερα. Όχι, δεν είναι το πρόβλημα η γλώσσα (τα Γαλλικά είναι η μητρική μου). Μάλλον πως είναι "κουλτουριάρης" και δεν έχει την φλόγα και την αμεσότητα του Brel.
Στέλνω παγωμένη καλημέρα σε όλους από τον τόπο των διακοπών.
Δυό λόγια για τον Σαββόπουλο:μου είναι αγαπητός γιατί πρωτοερωτεύτηκα με την συγκέντρωση της ΕΦΕΕ(όχι,δεν είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου!- έτυχε τότε που ήμουν ερωτευμένη να ακούσω το τραγούδι για πρώτη φορά στα 16).
Κρατώ επίσης τους στίχους που πάντα μου λένε κάτι:"σχεδόν 45 ετών,με μπλοκ επιταγών,χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν..."
Το "καλοκαίρι"(με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι)μου αρέσει γιατί το άκουγα που ήμουν πάλι ερωτευμένη,στα 20.
Και το κορυφαίο για μένα,που πάντα με συγκινεί,το "Μια θάλασσα μικρή".
Αυτή η συζήτηση του ποιός είναι κορυφαίος και ποιός όχι, έχει ξαναγίνει στο παρελθόν και επανέρχεται διότι προφανώς κανείς δεν έπεισε κανένα.
Γνωρίζω άνθρωπο στο συγγενικο μου περιβάλλον που κανείς δεν τον μύησε στο μότσαρτ αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ακούει απο μικρός συνέχεια κλασσική μουσική και να συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι το αγαπημένο του σπορ ενώ στο στενό οικογενειακό του κύκλο δεν υπήρχε καμμία ιδιαίτερη μουσική παιδεία.
Τις ίδιες τάσεις εμφανίζει και το βλαστάρι του το οποίο όμως με παρότρυνση της οικογένειας έκανε μουσικές σπουδές και έχει πάρει πτυχίο πιάνου απο το ωδείο αθηνών.
Εχουμε λοιπον δυο παραδείγματα ανθρώπων που αγαπάνε την κλασσική μουσικη απο τελείως διαφορετικές αφετηρίες και με εντελώς διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο.
Με την κόρη η θεωρία της μύησης συμβαδίζει.Με την μαμά όμως;
Εσύ ο ίδιος νίκο έχεις πεί στο παρελθόν οτι κάποιοι στο παιδικό μας προσκεφάλι είχαμε τον μότσαρτ και όχι το τσιφτεντέλι.
Είναι άραγε αυτό τυχαίο για τις μετέπειτα μουσικές σου προτιμήσεις;
Εαν η μουσική δεν μιλάει με το καλημέρα στην "ψυχή" του ακροατή αυτό είναι κόλαφος για τον ακροατή η για την μουσική;
Οταν ομολογούμε ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης και στη συνέχεια στην αξιολόγηση που κάνουμε είμαστε απόλυτα κατηγορηματικοί, δεν φάσκουμε και αντιφάσκουμε;
Και σε τελική ανάλυση τι σημαίνει μεγάλος συνθέτης,ποιητής κλπ;
Οπως έγραψε και ο mickey μεγάλος είναι κάποιος μόνο για αυτούς που τον αναγνωρίζουν σαν τέτοιο.
Στις θετικές επιστήμες έχουμε τον κέρβερο που ονομάζεται πειραματική επιβεβαίωση.
Στις τέχνες το να θέλει κανείς τον δικό του μεγάλο να τον επιβάλλει ως μεγάλο γενικώς είναι κάτι που κατά την άποψή μου εμπεριέχει κατ' ελάχιστο οίηση.
Μπορεί να κάνω λάθος αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη οι μουσικές προτιμήσεις είναι κατά βάση άθροισμα ψυχοσύνθεσης και βιωμάτων και όχι ζήτημα του κάτσε κάτω να σε διδάξω.
Να ένας καλος λόγος να προσκαλέσεις κόσμο στο σπίτι σου νίκο.Φώναξε τον μαιμουδογιατρό και δίδαξε τον πόσο μεγάλος είναι ο σαββόπουλος και εδώ είμαστε πάλι.
Και πάλι καλές γιορτές σε όλους.
Υ.Γ.Μου αρέσει πολύ ο (παλιός) σαββόπουλος.Το "είδα την άννα κάποτε" και αρκετά άλλα εκείνης της εποχής είναι απο τα αγαπημένα μου.
Να ‘δέσω’ λίγο το προηγούμενο post με το σημερινό: το ‘Μακρύ Ζεϊμπέκικο’ που πολλοί λέτε ότι θυμίζει το Hurricane (δεν το είχα σκεφτεί αλλά έχετε δίκιο) μου αφήνει μια άσχημη αίσθηση. Θέλω να πω, ο ήρωας του Hurricane ήταν αθώος – αλλά ο Κοεμτζής ήταν ένοχος. Φυσικά και ήταν θύμα καταστάσεων, της αυθαιρεσίας του κράτους και μπράβο στο Σαββόπουλο που με το τραγούδι αυτό μας έβαλε για λίγο στη θέση του κυνηγημένου, του απόκληρου.
Είναι σημαδιακό ότι στο προηγούμενο post, για τον Βομβιστή των Ναών, από αυτό το τραγούδι χρησιμοποίησα μια φράση: «ένα κράτος που θριαμβεύει με μια ατέλειωτη στριγκλιά / διαφυγή καμιά». Κι όμως… έτσι εύκολα αθωώνουμε ένα δολοφόνο εις τριπλούν; Δεν λέω να τον δικάσουμε , να καταδικάσουμε, να τον ρίξουμε στα σίδερα – δεν είμαι αυτής της σχολής. Αλλά ούτε και να τον αθωώσουμε συλλήβδην… Δεν είναι μικρό πράγμα ένα τριπλό φονικό ‘επειδή δεν του άφηναν διέξοδο’. Είναι η πλευρά του Σαββόπουλου από την εποχή εκείνη: όπου ο αντεξουσιαστής, όσο ακραίος και αν είναι, κοινωνικά αθωώνεται.
Άσχετο με το κυρίως θέμα – αλλά σκέφτηκα να το θίξω σαν 'γέφυρα'.
Καλημέρα!
Όπως είπα, δε θέλω να δώσω συνέχεια, αλλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μια παρεξήγηση (προφανώς στα πλαίσια ενός μπλογκ είναι αδύνατο να αποφευχθούν).
Δεν θέτω καμιά "θεωρία", πολύ δε περισσότερο "επικίνδυνη" ή που "οδηγεί σε λαϊκισμό". Τέτοια "ερμηνεία" των γραπτών μου ούτε ...θεολόγοι δε θα έδιναν.
Όσο για τη λέξη "επίπεδο", σαφώς και εννοούσα την "προοπτική χρόνου", όπως και τα "μεγέθη" των αντικειμένων - όχι της κριτικής. Θαρρούσα πως ήταν σαφές.
Όπως έγινε κατανοητό, φυσικά και εγώ ο ίδιος κάνω διακρίσεις (δε θα συγκρίνω Μπαχ με Λε-Πα). Τα κριτήρια δεν είναι μόνο προσωπικά (αποτέλεσμα των δικών μου σπουδών, ενασχόλησης και "καλλιέργειας"), αλλά και μορφολογικά/μουσικολογικά.
Άλλωστε δεν κατανοώ την τροπή που πήρε το ζήτημα. Κάποιος ΑΛΛΟΣ έγραψε πως "τάχα" πήγα να βάλω τον Λε-Πα πάνω από τον Μπαχ και ΟΧΙ εγώ - ούτε καν υπονόησα όσα μου ...καταλογίζονται (αν και δεν είναι η πρώτη φορά).
Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις, οι διακρίσεις δε μπορούν να γίνουν τόσο εύκολα. Αυτές νομίζω πως είναι εκείνες που τέθηκαν από πολλούς σχολιαστές για καλλιτέχνες που, όπως είπα, μπροστά σε κάποιους πραγματικά "μεγάλους", δε φαίνεται πως είναι και τόσο "ασύγκριτοι" μεταξύ τους.
Ο Νιόνιος, ο Bob Dylan και πλείστοι όσοι αναφέρθηκαν δεν έχουν ούτε το "υψηλό επίπεδο" του Μπαχ (όπως ούτε το "χαμηλό" του Λε-Πα) και οπωσδήποτε δεν έχουν από πίσω τους "αιώνες αναλυτικής δουλειάς σε θέματα αισθητικής, κριτικής, ερμηνείας" κλπ.
Δε μπορούμε να λέμε π.χ. πως "ο ένας δεν είναι ικανός να λύσει τα κορδόνια του άλλου" ή να προσπαθούμε να πείσουμε αλλήλους πως υπάρχει σαφής και αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα του ενός έναντι του άλλου. Άλλωστε, ακόμα και οι "ειδικοί" ΔΕΝ συμφωνούν σε όλα ;)
BTW, και η Αγία Γραφή έχει από πίσω της "αιώνες αναλυτικής δουλειάς σε θέματα κριτικής και ερμηνείας". Και ο Χριστός έχει αναλυθεί σαφώς περισσότερο από όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες από ολόκληρες στρατιές "ειδικών". Ορισμένοι μάλιστα είναι του "υψίστου" μεγέθους και οι σημερινοί κριτικοί τέχνης, μάλλον ...ούτε τα κορδόνια τους δεν είναι άξιοι να λύσουν - για να χρησιμοποιήσω "προσφιλή" και φυσικά άκρως "θρησκευτική" έκφραση.
Και όμως, σε αυτό το blog, όποιος ήθελε, κάλλιστα "απαξίωνε" όλη αυτή τη δουλειά αιώνων των "μυημένων" και "ειδικών" θεολόγων (Πατέρων της Εκκλησίας κλπ) με ένα απλούστατο ορθολογικό επιχείρημα. Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Στην κριτική της Τέχνης αφήνουμε την κρίση μας και εμπιστευόμαστε τυφλά την κρίση των ειδικών και περιμένουμε να μας ...ανοίξουν τα μάτια;
Αυτό που θέλω να καταδείξω και θαρρώ πως είναι σαφές, παρά τις όποιες "παρερμηνείες", είναι ο παρακάτω τρόπος σκέψης (mode of thought) που όντως μπορεί να αποβεί επικίνδυνος:
"Δεν ξέρεις εσύ, εμείς ξέρουμε καλύτερα, εμείς το έχουμε μελετήσει το θέμα, εμείς είμαστε ειδικοί και παρότι βλέπεις την επιφάνεια, τελικά υπάρχει κάτι άλλο από πίσω, το οποίο θα μάθεις αν καλλιεργηθείς και τότε θα καταλάβεις πως εμείς έχουμε δίκιο και όχι εσύ"
Ανέφερα άλλωστε σε προηγούμενο ποστ πως και η Επιστήμη ακόμα διδάσκεται με αυτόν τον λανθασμένο authoritative τρόπο - κάτι που θα πρέπει να αλλάξει (όπως και για την Ιστορία, την Τέχνη και όλα τα άλλα).
Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να "καλλιεργηθεί" όσο θέλει (ΚΑΙ με τη βοήθεια "ειδικών") και να βγάλει τα συμπεράσματά του από όσα γράφτηκαν εδώ ή γράφονται αλλού για τέτοια ζητήματα - δε νομίζω πως είναι και τόσο δύσκολο άλλωστε ;)
(τελικά είμαι "καταδικασμένος" να εξηγώ αναλυτικά τα ...αυτονόητα - Σισύφεια μοίρα)
"Ως δημιουργός έχω αμφισβητηθεί - αλλά ως κριτικός και αναλυτής ποτέ"
--------------------------------
Απ' ό,τι φαίνεται, ο πραγματικός ΝΔ πόρρω απέχει από τον ΝΔ που φαντάζεται κανείς διαβάζοντας τα βιβλία του...
Μια δειλή άποψη για την καλλιέργεια.
Καλλιέργεια είναι αυτό ακριβώς που έκανε ο Ν.Δ. στο φίλο του με την κασέττα του Σαββόπουλο.
Το προσπαθείς και το παλεύεις μέχρι να το καταλάβεις και να μάθεις να το απολαμβάνεις.
Ανεξαρτήτως χωραφιού όταν μαθαίνουμε όχι μόνο να καταβροχθίζουμε τα αγαθά του, αλλά να αντιλαμβανόμαστε όλη τη διαδικασία από τη σπορά μέχρι την κατανάλωση, αυτό είναι καλλιέργεια.
Ανεξαρτήτως χωραφιού, καθώς τα ινδικά του Καζαντζίδη που κάποτε κορόιδευε η κουλτούρα, σήμερα τα μελετάει. Εξέφραζαν λέει τον πόνο του απλού Έλληνα.
Αύριο, ποιος ξέρει μπορεί να μελετάνε και το Λε-πα, ή το Φοίβο για να καταλάβουν αυτή την εποχή.
Το μυστικό δεν είναι να ακούς, είναι να καταλαβαίνεις.
Το ξέρω καλά το "Nantes" της Barbara, που αναφέρεται στο θάνατο του πατέρα της που είχε χρόνια να δει και τελικά δεν πρόλαβε ζωντανό.Συγκινητικό τραγούδι, αλλά η "solitude" με αγγίζει περισσότερο! Α, φανταστείτε ότι όχι μόνο έχω ζήσει στη Γαλλία, αλλά η πόλη που έζησα ήταν η Nantes!
Για τον Brel συμφωνούμε απόλυτα, με τα τραγούδια του μεγάλωσα και ακόμη και σήμερα που τα ξέρω όλα απ'έξω και ανακατωτά καταφέρνει ακόμη και με συνεπαίρνει. Μου αρέσει όμως και ο φαινομενικά ήρεμος Brassens με τη συχνά σκληρή του ειρωνία και σαρκασμό καθώς και την αναρχική του σκέψη. Φανταστείτε ένα τραγούδι όπως ο gorille αν έβγαινε στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50! Θα τον είχαν λυντσάρει οι παπάδες και όχι μόνο...
το μπλογκ αυτο εχει συχνα τη χαρη να γινεται μουσικο σχολειο...ευχαριστουμε και το ΝΔ και τον τιτμους και τους υπολοιπους σχολιαστες
Νομίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Όλοι κρίνετε - θετικά ή αρνητικά - έναν μουσικό (τραγουδιστή, τραγουδοποιό, ό,τι κι αν τον θεωρείτε, μουσικός είναι) με κριτήρια ποιητή. Στους στίχους του αναφέρεστε. Τους στίχους του αναπολείτε. Για τη μουσική του ελάχιστες αναφορές. Όμως ο άνθρωπος δίσκους / CD κάνει. Όχι βιβλία. Ίσως θα πρέπει να δείτε συνολικότερα το έργό του. Και να το κρίνετε έτσι.
Εγώ πάντα είχα αλλεργία στους "τροβαδούρους". Δεν έτυχε να ακούσω κανέναν - και ναι, έχω ακούσει σχεδόν όλους τους μεγάλους Αμερικάνους και Γάλλους - που να είχε ικανότητες σύνθεσης τέτοιες ώστε να σταθεί το έργο του μουσικά, και κανέναν που να έγραφε τόσο καλά ποιήματα ώστε να είναι μόνο ποιητής. Χρυσές μετριότητες λοιπόν. Λίγο απ'όλα. Γιατί λοιπόν έγιναν κάποιοι τόσο γνωστοί; Επειδή ικανοποιούσαν κάποιες συγκυριακές ανάγκες. Με λίγα λόγια ήταν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Ο Σαββόπουλος; Ναι, αρκετοί στίχοι του μου αρέσουν. Ορισμένοι, πολύ. Όπως μου αρέσουν πολλών άλλων Ελλήνων στιχουργών (προσοχή: δεν λέω "ποιητών"). Δεν με συγκίνησε ποτέ κανένα του τραγούδι. Οπότε για μένα είναι ένας καλός στιχουργός.
Πρώτ να πω ότι πολλές φορές είμαι απόλυτος λόγω βραχυλογίας - στα σχόλια δεν χωράει ανάπτυξη.
Δεύτερω να διευκρινίσω ότι το μου αρέσει (π. χ.) ο Μότσαρτ μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα.
α) τον ακουω ευχάριστα (σαν μουσικό φόντο)
β) με συγκινεί επειδή τον συνδέω με προσωπικά ή άλλα γεγονότα
γ) τον καταλαβαίνω που πάλι σημαίνει:
1) μουσικά, 2) μουσικολογικά, 3) συναισθηματικά 4) εγκεφαλικά, 5) δραματουργικά (όπερες) 6) φιλοσοφικά (οι συμβολισμοί στον Μαγικό Αυλό και η Τραγική Μοίρα στον Ντον Τζιοβάνι).
Αλλιώς προσλαβάνει τον Μόσταρτ ένας εκτελεστής του κι αλλιώς ο ακροατής.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
Η μουσική που γεννιέται σε μια συγκεκριμένη εποχή αποκτά ανάλογη προσωπικότητα και επηρρεάζει τους ανθρώπους που έζησαν μαζί της και γνώρισαν τα γεγονότα που την δημιούργησαν και έκρυψε μέσα τους.
Το "Ζεϊμπέκικο", ένα τραγούδι περασμένης εποχής, μιλάει ακόμα στην γενιά μου, αν και δεν έχουμε ζήσει τίποτα απ' όσα αναφέρει.
"Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε
Τρώνε βρώμικο ψωμί…"
Εκτός ίσως από αυτό το στίχο.
Κι όμως, το συναίσθημα που αφήνει είναι δυνατό. Η ερμηνεία του είναι πολύ αληθινή, πολύ έντονη.
Το τραγούδι αυτό με άγγιξε μέσα από μια διαφήμιση -δεν θυμάμαι ποιου προιόντος, νομίζω της Amstel- και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το κεφάλι μου. Μπορεί να μην είχα κλείσει ούτε τα δέκα...
Για μένα η μουσική, όπως και όλες οι μορφές της τέχνης, ξαναγεννιούνται μέσα στον καθένα. Θεωρώ ανοησία τον διαχωρισμό που οδηγεί σε πόλωση. Η επιλογή ενός είδους από έναν άνθρωπο, λόγω προτίμησης, δεν μειώνει την αξία ενός άλλου είδους. Το τι "κάθεται" καλύτερα στο αυτί ή το μάτι κάποιου είναι υποκειμενικό όπως και ο εγκέφαλός του.
Η τέχνη θέλει φίλους, όχι κριτές. Το φτηνό ας μην αποκτά φίλους, προς τι όμως ο πόλεμος;
Την κούπα την γλεντάς με το Νιόνιο, την έκσταση με Psychedelic και ένα όμορφο ξημέρωμα με Vivaldi. "Προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός!"
Γιατί ένας πίνακας του Καραβάτζιο είναι ανώτερος από έναν πίνακα του βαν Γκόγκ όταν μπορείς να τους θαυμάσεις την τεχνική του πρώτου και την ελευθερία που σου προσφέρει ο δεύτερος;
Τον πήχη ας τον αφήσουμε στο άλμα εις ύψος!
ND said...
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
----------------------------------
Μεγάλη κουβέντα...
mscmkr said...
Νομίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Όλοι κρίνετε - θετικά ή αρνητικά - έναν μουσικό (τραγουδιστή, τραγουδοποιό, ό,τι κι αν τον θεωρείτε, μουσικός είναι) με κριτήρια ποιητή.
---------------------------
Όχι μόνο. Έχετε ακούσει μελωδίες του Δ. Σ. (ή του Λένον, ή του Ντυλαν) σε ορχητρικές εκτελέσεις; Είναι πολύ ωραίες! Άλλωστε υπάρχουν τραγούδια του όπως ο Μπάλος, η Μαύρη Θάλασσα, η Άννα, η Δημοσθένους Λέξις, η Ωδή στο Καραϊσκάκη που βασίζονται κυρίως στην μελωδία και τον ρυθμό.
mscmkr said...
ND said...Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
Μεγάλη κουβέντα...
----------------------------
Εννοούσα ότι στην επιστήμη υπάρχει η πειραματική επιβεβαίωση...
Καλημέρα!
Δηλαδή όποιος δεν είναι φαν του ΔΣ θα τρώει μοντερόπορτα?! ΛΟΛ!
Κι άμα μας κάνεις κι εμάς την περιποιήση του φίλου σας με την κασέτα και τις επεξηγήσεις και καταλάβουμε το μέγεθος του ΔΣ αλλά εξακολουθεί να ΜΗ μας αρέσει ΤΙ θα γίνει? Θα μας κατεβάσεις στα Τέμπη να γυρίσουμε Αθήνα με τα πόδια?
Ξανα-ΛΟΛ!
Μου άρεσε ο χαιρετισμός/ παρουσίασή σου Γάτε μας και πολλά από τα σχόλια των φίλων, είτε είναι το τιμώμενο πρόσωπο στους αγαπημένους τους είτε όχι.
Και το ότι τους έκανε δωρεάν σεμινάριο σε κάποια "Αρίων", αν δεν κάνω λάθος, περί του ποιές κατηγορίες οφείλουν να περιλαμβάνουν στις βραβεύσεις και πώς να διοργανώνουν το όλο εγχείρημα, δεν το είδα να αναφέρεται... Είχει πάρει το μικρόφωνο και ζωγράφιζε, ενώ οι παρουσιαστές / παραγωγή είχαν μείνει κάγγελο! Είναι μεγάλος σε όλες τις εκφάνσεις του, δεν περιορίζεται στα τραγουδιστικά η πληθωρικότητά του.
Πολύ groovy black tribal beat περιγραφή από andy (μόνο έτσι καταλαβαίνεις τη δύναμη της μουσικής, να σε δονεί ως τα μέσα-μέσα σου, ανεξαρτήτως είδους και στιγμής) και recital από +Μικάκειο+ περί υποκειμενικότητας κριτικής κτλ - με κόντρα πούντο από Γάτο-μύστη...
Συμφωνώ ότι στα περισσότερα έργα τέχνης, οποιασδήποτε τέχνης, καλό είναι να σε μπάσει κάποιος που ξέρει, μια και πολλά έργα και καλλιτέχνες σε κάτι τόσο υποκειμενικό είναι aquired tastes... Κι έτσι να κατανοήσουμε το μεγαλείο που τους αναγνωρίζει ο άλλος.
Αλλά πάντα θα διατηρούμε το δικαίωμα να μην μας αρέσει κάτι, και στην προσωπική μας κλίμακα να μην είναι στο τοπ-10 αυτών που μιλάνε στην καρδιά μας. Εκεί μπορεί να μπήκαν και να καπάρωσαν τις θέσεις έργα και καλλιτέχνες στους οποίους δε μας μύησε κανείς π.χ., μα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Λατρεύω τον Στράους π.χ, αλλά κάποια στιγμή στο Μαρόκο ακούγοντας δική τους μουσική (πριν τη δική μας λαικοποπ λαίλαπα), μου κόπηκαν τα γόνατα! Δεν μου την εξήγησε κανείς, δεν την είχα ως άκουσμα, αλλά... ΚΛΙΚ! (μη μου τη βάλει βέβαια κανείς έτσι, στην ψύχρα, πριν πιω καφέ κιόλας...)
:)))
Καλημέρα είπα? Ε, καλησπέρα πλέον!
Και Αγγελε, αφού εσύ κερδίζεις αλλού καρντιά μου, τι να τα κάνεις τα λεφτά (άμα δεν έχεις μία?!)
:)))
...Αλλάζουν όλα εδώ πάνω με ορμή τι να καταλάβουμε οι φτωχοί ....
Τάλαντο μεγάλο να ταλαντεύεται ( λικνίζεται ) κανείς με χάρη.
Παλιά πριν τα εμ πι θρι, αγοράζαμε δίσκους βινυλίου το οποίο πριν το ανακαλύψουν οι λαιφσταίλερς το είχε ανακαλύψει ο Πατσιφάς ο Μάτσας και η Κολούμπια . Όποτε έπαιρνα ένα νέο δίσκο λοιπόν του έβγαζα το εξώφυλλο ήταν σαν να έγδυνα μια γυναίκα και ετοιμαζόμουν να την απολαύσω .Μέσα μου θα έλεγε κάποιος ότι λειτουργεί η ίδια σχέση με τον έρωτα και τα ρούχα.
Δεν κάνεις με τα ρούχα έρωτα όπως δεν ακούς ένα δίσκο με το εξώφυλλο. Η τελετουργία όμως του ντυσίματος και του γδυσίματος αποτελούν τα βασικά συστατικά της ερωτικής μαγείας.
Ο Νιόνιος μας έδωσε απλόχερα εικόνες και ήχους μιας μουσικής που υπήρξε και υπάρχει μέσα μας, ενός χρόνου που δεν έφυγε, αλλά σταμάτησε μαγικά.
Και λικνιζόμενος απο ρόκ σε δημοτικό ενδύεται τα ρούχα των ήχων που κάποτε ακούστηκαν, αλλά δεν χάθηκαν γιατί ακόμη ταξιδεύουν πολύ μακριά, βαθιά μέσα μας...
Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές το τραγούδι προχώρησε
«Για πες μου μήπως ξέρεις για αυτή που σου μιλώ...» λέει ο Σαβόπουλος Μα απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα περαστικό ραδιόφωνο φωνάζει «Just a silly little dream we had...» και ο Σαββόπουλος του απαντά « Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού...» και αυτό επίμονο ανταπαντά «It never would have worked out, right?...» μα ο Νιόνιος γνωστός πεισματάρης το κόβει και του ρίχνει την χαριστική βολή «Και εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή ...» . Πεισματάρης και ο Σκίπ Εντγουιν του λέει «I never would have called but those old clouds...» και τότε ο Νιόνιος καλεί την «Συννεφούλα» τη «Συννεφούλα του..» «Είχα-είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου ...» την αρπάζει ο ρομαντικός Sykofantis που από ξανθιά γκάου μπάου έγινε «δεκαεξάρης και γαμάει τα Λύκεια» και το μεταλλάσσει σε βροχή από νότες που καθώς πέφτουν σαν να λένε «Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου ...».«Ηλιος εσύ…»
«Ας κρατήσουν οι χοροί » λοιπόν και τα λικνίσματα μέχρι «η αγαπημένη χορεύτρια να σκύψει στην μεριά του Τάσου και με μάτια κλειστά ας τραγουδήσουν αγκαλιά .... «It never would have worked out, right?...»...»
@mscmkr: Δηλαδή τι θές να πεις; Ότι η επιστήμη είναι δύσκολη; Αν ναι, τότε δεν έχεις ιδέα περί αυτής ή σ' έχουν τρομάξει μ' αυτήν όταν ήσουν μικρούλης.
aphrodite & sykofantis bastoyni
thanks!
Στο έργο του Σαββόπουλου μπορεί κανείς να ψηλαφίσει το ανάγλυφο των τελευταίων δεκαετιών του Ελλαδικού 20ου αιώνα (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό, αισθητικό και πολιτιστικό) μέσα από τη δημιουργική ματιά του καλλιτέχνη που κατάφερε να συγκεράσει την δική του πρωτότυπη (εξελισσόμενη) ματιά και φωνή (μουσική και ποιητικό στίχο) με τις συλλογικές παραστάσεις και ανάγκες μια κοινωνίας ακαταστάλακτης που αγωνίζεται να ισορροπήσει ενόσω βάλλεται τόσο από τις εσωτερικές της αντιφάσεις όσο και από τις καταιγιστικές επείσακτες επιρροές και επιδράσεις.
Ο Σαββόπουλος δεν είναι «εισαγόμενος» καλλιτέχνης, δηλαδή ξένο σώμα, αλλά "ιθαγενής", δηλαδή αυτοφυής και γνήσιος: μεταγλωττίζει, διασκευάζει, πρωτοτυπεί, φαντάζεται, ερωτοτροπεί και αφουγκράζεται την καρδιά τής κοινωνίας (αλλά και την δική του), ανταποδίδοντας τους χτύπους της σε ρυθμό, μελωδία και στίχο που της ταιριάζει, με έναν τρόπο όμως που σέβεται το εξασκημένο αφτί, πλουτίζοντας ταυτόχρονα και εμπλουτίζοντας τα βιώματα του αναγνώστη-ακροατή.
Με αγάπη
Παράγραφος
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ!
Σωτηρία said:
Κε ΔΗΜΟΥ ΕΙΠΑΤΕ ΟΤΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΑΝΤΕ ΚΑΛΕ. ΣΙΓΑ. ΔΕΝ ΕΙΔΑΤΕ ΕΜΕΝΑ; ΚΟΥΚΛΑ Μ' ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΑκΟΜΟΙΡΑ ΣΤΟ ΠΙ ΚΑΙ ΦΙ. ΠΟΙΑ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ; ΕΓΩ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!
:-)))
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ...
Όχι και τόσο σχετικό με το θέμα, αλλά επειδή δόθηκε ένα site για στίχους από τον οικοδεσπότη μας λέω να δώσω κι'εγώ άλλο ένα για τους γνώστες και μη των μουσικών οργάνων.
www.kithara.vu
Μη σας ξεγελάει το .vu το site είναι ελληνικό
Περιέχει στίχους 17.571 κομματιών από όλους τους έλληνες καλλιτέχνες παράλληλα με τις συγχωρδίες τους. Επίσης ενημερώνεται καθημερινά
π.χ. Για Δ.Σ έχει 112 κομμάτια έναντι 75 του stixoi.info
Χρόνια Πολλά
Κε. Δήμου και φυσικά σε όλους τους Blogers
YiorgosR
Κι άλλη μία διευκρίνηση:
Δεν είμαι μανιακός ούτε καν fan (φανατικός) του Διονύση. Επειδή βλέπω να μου αποδίδεται αυτή η ιδιότητα. Μου αρέσει, αλλά υπάρχουν πολλές μουσικές που μου αρέσουν ακόμα περισσότερο.
Π. χ. αυτές τις μέρες έχω γεμίσει ένα iPod 8Giga με Schubert. Περιττό να πω ότι χώρεσαν όλα του τα έργα (δεν προλαβε και πολλά ο καημένος - 31 ετών πέθανε!) και κάνω Σουμπερτοθεραπεία. Είναι ο πιο ανθρώπινος από τους μεγάλους...
Η αναγνωρισιμότητα είναι από τα ποιό δύσκολα κατορθώματα για έναν καλλιτέχνη.Ο χατζιδάκης ,ο θοδωράκης το έχουν .Όταν ακούς μελωδίες τους αναγνωρίζεις αμέσως το στύλ.Αυτό νομίζω το έχει και ο σαββόπουλος πράγμα που τον κάνει σπουδαίο.
Ο Μίκυ, εξηγώντας προηγούμενες σκέψεις του, είπε:
"Τα κριτήρια δεν είναι μόνο προσωπικά (αποτέλεσμα των δικών μου σπουδών, ενασχόλησης και "καλλιέργειας"), αλλά και μορφολογικά/μουσικολογικά."
Θα έλεγα ότι τα κριτήρια είναι κατά βάση "κοινωνιολογικά", και (εξ)ελίσσονται μέσα από τον "διάλογο" ομάδων με άλλες ομάδες, "ομάδων με άτομα", "ατόμων με ομάδες", ατόμων με άτομα, και "φτου κι απ΄την αρχή".
Το: "εννοείται ότι μιλάμε για τον (μουσικό/κοινωνικό) χώρο που αποτελεί το πεδίο αναφοράς μας", δεν με καλύπτει. Στον σημερινό κόσμο, δεν ξέρω ποιος θα τολμούσε να μου πει: "ναι αλλά εσύ δεν έχεις θέση εδώ" (δεν εννοώ το μπλογκ, εδώ είναι ιδιόκτητος χώρος), όταν μάθαινε ότι βάζω τα νανουρίσματα ορισμένων Ινουιτών (σκέτα κρωξίματα, κατά μερικούς) ή τις "πνοές" των Αμπντάληδων υψηλότερα στη δική μου κλίμακα μουσικής (θέλετε μουσικολογικής; -έστω) αξιολόγησης σε σχέση με τον Μότσαρτ και τον Μπαχ. Και, Αφροδίτη, αυτό που σε ενθουσίασε στο Μαρόκο είναι το δικό τους σκυλάδικο (μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε εύκολα έτσι γιατί είμαστε από αλλού).
Βέβαια τέτοια θέματα παραείναι μεγάλα και, ίσως, "τεχνικά", και ενδέχεται να μην χωράνε και τόσο σε μια μπλογκοσυζήτηση.
Συγγνώμη γι αυτό, και για την κατάχρηση χώρου.
Υ.Γ. Αnula, τον ΛεΠα δεν σου τον δίδαξε καμιά "τουρκοκρατία", αλλά η οθωμανική μουσική των πόλεων (π.χ. "ρεμπέτικες" μουσικές) και οι ανατολικές εκκλησιαστικές λειτουργίες (της σύγχρονης ρωσικής εκκλησιαστικής παράδοσης ΜΗ συμπεριλαμβανομένης).
Άλλος (δυσ-μπολογκικός) ωκεανός αυτός. Οπότε και πάλι σόρι.
Αν εκτιμώ κάτι στο Διονύση Σαββόπουλο αυτό δεν είναι τόσο η ποιητική-μουσική δουλειά του όσο οι εύστοχες παρατηρήσεις που έχει κάνει κατά καιρούς για την ελληνική κοινωνία.
username said...
@mscmkr: Δηλαδή τι θές να πεις; Ότι η επιστήμη είναι δύσκολη; Αν ναι, τότε δεν έχεις ιδέα περί αυτής ή σ' έχουν τρομάξει μ' αυτήν όταν ήσουν μικρούλης.
----------------------------------
@username:
Μάλλον παρεξήγησες. Εγώ απλώς συμφώνησα με τον ΝΔ - ο οποίος κατά τη γνώμη μου είπε μια μεγάλη αλήθεια, μια μεγάλη κουβέντα. Επί το λαϊκότερον, η φράση μου θα διαβαζόταν "Έγραψες, μεγάλε!!!". :-)
Ενα τελευταίο σχόλιο και σταματάω εδώ καθώς το έδαφος γλιστράει κομματάκι και δεν προσφέρεται για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει στο ένα κι ένα ίσον δύο όπως ο υποφαινόμενος.
Γιά μένα το επαναλαμβάνω ο καθένας στον τομέα των τεχνών είναι μέγιστος η ελάχιστος μέσα στο μυαλό αυτού που τον κρίνει.
Εαν ο πλούτος του βιώματος που λέγαμε και παλιότερα σε οδηγεί να βάλεις κάποιον σε θρόνο με γειά σου με χαρά σου.
Οι άνθρωποι ευτυχώς η δυστυχώς διαφέρουμε πολύ μεταξύ μας και ο καθένας απο μας αντιδρά διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα.
Μέγιστος είναι για τον καθένα μας αυτός που μας γεννά το μέγιστο συναίσθημα.Καθένας στο δικό του mind set κουβαλάει του δικούς του θεούς.
Η μουσική δεν είναι φούρνος να μετρήσουμε ποιός ζεσταίνει πιο γρήγορα.
Οτι δεν μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά δεν μπορεί και να αξιολογηθεί αντικειμενικά.
Συνεπώς ο σαββόπουλος και ο κάθε σαββόπουλος είναι μεγάλος για τον νίκο δήμου και δεν είναι μεγάλος επειδή το είπε ο νίκος δήμου.
Φυσικά είναι ευχάριστο να αρέσεις σε ένα τόσο καλλιεργημένο άνθρωπο όπως ο οικοδεσπότης.Αυτό όμως δεν σε καθιστά αυτόματα μέγιστο και για τους υπόλοιπους.
Ειδικά όταν είναι..ανεπίδεκτοι μαθήσεως όπως η αφεντιά μου.:)
Υοsemite Sam
είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις σκληρές (hard) επιστήμες όπως εσύ και ο Mickey τείνουν στον τομέα της τέχνης να βουλιάζουν μέσα σε άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό - κι αυτό επειδή εκεί δεν βρίσκουν τα στηρίγματα που έχει ο δικός τους χώρος.
Είναι αυτό που με έκανε να πω ότι εξισώνεται ο Μότσαρτ με τον Λε Πα γιατί ο ένας είναι σπουδαίος για τον α και ο άλλος για τον β.
Τόση ώρα προσπαθώ να εξηγήσω πως δεν είναι έτσι τα πράγματα - στο σχόλιο των 11:54 απαρίθμησα ολόκληρη σειρά κριτηρίων. Φυσικά, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο ένα πείραμα (αν και κανένα πείραμα δεν είναι τελεσίδικο) αλλά επιτρέπουν μία αρκετά στέρεη αξιολόγηση.
Don Cat said:
Μία ιστορία:
Ένας φίλος μου δεν πήγαινε καθόλου τον Σαββόπουλο.
1978 πήγαμε για Πάσχα στην Κέρκυρα με το δικό μου αυτοκίνητο, δύο ζευγάρια.
Είχα κασέτες με Σ. και τις έβαλα. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκε έντονα - αυτά θα ακούμε;
Κάνε μου την χάρη και άκου, του είπα. Για κάθε τραγούδι έκανα μικρή εισαγωγή και μετά σχόλιο. Ορισμένα τα ξανακούσαμε και δεύτερη φορά. Κανονικό μάθημα.
Ωσπου να φτάσουμε, είχε γίνει fan. Κι από τότε με ευγνωμονεί που "του άνοιξα τα μάτια" (ή μαλλον τα αυτιά).
Ακριβώς γι αυτό μιλάμε εδώ.
))))))
Στο παραπάνω σχόλιο του Γάτου με τον "πόλεμο" που άνοιξε στο blog, και με μερικές βαθυστόχαστες και σούπερ ειδικές αναλύσεις ορισμένων λες και όλοι ξαφνικά γίναμε κριτικοί μουσικής, θα ήθελα να σχολιάσω και γώ με μερικά απλά λόγια ότι:
Από κλασσική μουσική είμαι παντελώς απαίδευτος γιατί από μικρός μόνο Μ. Παρασκευή την άκουγα στο ραδιώφωνο και μου έφερνε μελαγχολία, μέχρι που γνώρισα ενα φίλο λάτρη της και ακούγοντας ορισμένα κομμάτια Βιβάλντι, Μπετόβεν, Μπάχ και κάνοντας μου φροντιστήριο πάνω στο κάθε μουσικό θέμα με έκανε να τα αγαπήσω. Το μάθημα όμως κράτησε πολύ λίγο. Δεν μπορώ όμως να απαρνηθώ το είδος αυτό της μουσικής, αλλοίμονο, αλλά δεν μπορεί και κάποιος να με χαρακτηρίσει σαν αμόρφωτο η και άξεστο επειδή η μουσική παιδεία μου αναλίσκεται στον Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Νιόνιο, Λοίζο, Καζαντζίδη, Διονυσίου ή Τζόαν Μπαέζ, Ντύλαν, Πίνκ Φλόυντ, Σινάτρα.
Ακόμη με φροντίδα και επιμέλεια φρόντισα και κατέβασα την ποπ της εφηβείας μου, Ανταμό, Εντρίκο, Πωλ Ανκα και πάρα πολλούς ακόμη. Ακόμη και Ολύμπιανς, Φορμινξ, Ιντολς κλπ. όλα όσα άκουγα στα τζούκ μποξ. Τι να πούμε λοιπόν αυτά τα ακούσματα με συνδέουν με το όποιο παρελθόν μου που κανέναν άλλο δεν ενδιαφέρει παρά μόνον εμένα. ΕΓΩ ακούω την μουσική μου ΕΓΩ την καταλαβαίνω και απολαμβάνω. Εξ άλλου όταν ρωτήθηκε κάποιος δημιουργός, δεν θυμάμαι τώρα ποιός, αν του αρέσει ο άλφα ή ο βήτα συνάδελφος του απάντησε πως δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές καλοί και κακοί δημιουργοι, όλοι έχουν και καλές και κακές στιγμές. Υπάρχουν μόνο όμορφα και άσχημα τραγούδια.
Ένσταση! Νομίζω ότι στις τέχνες υπάρχει το πείραμα.
Δέστε την Aphrodite σε μια καρέκλα επί 48 ώρες και παίξτε συνεχείς επαναλήψεις όλων των hit της Έφη Θώδη.
Αν το πειραματόζωο δεν αποβιώσει, πιθανότατα θα χορεύει χτυπώντας παλαμάκια για το υπόλοιπο του εργαστηριακού της βίου.
Μετά από σειρά παρόμοιων πειραμάτων, οι μιντιάδες του σήμερα κατάλαβαν με τι πρέπει να μας βομβαρδίζουν, ώστε να γεμίζει ματαιοδοξία η τσέπη τους, εύκολα γρήγορα και χωρίς Σαββόπουλους να τους πρήζουν.
(Χρησιμοποίσα την Aphrodite ως πειραματόζωο και όχι τον πόντικα, που θα ήταν και πιο σωστό, γιατί μάλλον δεν παρεξηγιέται)
Το γούστο καλλιεργείται και είναι όντως υπόθεση μύησης, η οποία μύηση γίνεται στην παιδική ηλικία. Γενικώς, είναι θέμα πολιτισμού. Ο πολιτισμός ΔΕΝ μαθαίνεται όπως μαθαίνεις ποδήλατο. Όπως έγραψα και παλαιότερα, ο broccoli ας ψάξει να βρει το απόσπασμα, είναι γελοίο να αυτό-υποβαλλόμαστε συνεχώς ότι μας τρελαίνει ο Μότσαρτ στην έκσταση επειδή είναι (κατά τους άλλους που έχουν μεγαλώσει με αυτού του είδους μουσικής) μέγας. Για αυτούς είναι μέγας, δεν θα τους αρνηθώ το μεγαλείο του, για εμάς όμως που πίναμε το τσιφτετέλι με το μπιμπερό είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά άκρος βαρετός μέχρι αηδίας. Εξίσου ενδιαφέρον είναι να ακούω ντζιντζεριντού, και πιστέψτε με, λιγότερο βαρετό από τον Μότσαρτ ή τον Σούμπερτ.
Ναι. Και τα συνημίτονα και τα τέτοια που είναι με τις γωνίες και έχουν όλα αυτά τα καρμπόν τους γλάρους και τα λαμπόνια...και μετά...και περπατάνε μέσα στους χώρους που είναι...ξέρεις τώρα εσύ...και τα συνημίτονα δεν είναι απλές απλούστατες και ηρωικές αν θέλεις ή και πένθιμες και απλοϊκές συναρτήσεις...ορίζονται με τους τρόπους και τι κρατάς...μιγαδικοί αριθμοί είναι έχουν μέσα i και i²=-1 και μετά ορίζουν το συνημίτονο ως [exp(ix)+exp(-ix)]/2 και με του όιλερ τα πολυώνυμα και όρια...και μετά όταν ο άνθρωπος γίνει διδάχτορας...δεν σε αγαπάει εντάξει...όμως είναι ανυποψίαστος τραγικά και δεν ξέρει τίποτα και κοιμάται ολόρθιος και μετά πεθαίνει. Έχει διδαχθεί ότι δεν υπάρχει ο ίδιος και αυτό διδάσκεται σε όλους τους ανθρώπους και ζούνε με τη φήμη της ζωής των άλλων και δεν είναι καλά πράγματα αυτά γιατί μας δημιουργούν δυσκολίες επειδή είναι αφάνταστα κολλημένοι και άρρωστοι ψυχικώς με την έννοια ότι υποφέρουν και το βρίσκουν και φυσιολογικό. Και μετά εγώ...για να σε εεε, στις κούνιες.
mickey said...
Αν όχι, γιατί θα πρέπει να αλλάξει γνώμη ο Doctor για τον Σαββόπουλο;
(ειδικά από τη στιγμή που οι "ειδικοί" διχάζονται για τον "βαθμό" της αξίας του)
Τετ Δεκ 27, 12:32:57 πμ
*********
Νιώθω σαν το παιδάκι που πρέπει να πιει την αντιβίωσή του.
- Μα δεν μου αρέσει, είναι πολύ πικρή αυτή η βλακεία.
- Πιες το παιδί μου, είναι για το καλό σου, θα γίνεις καλά. Γι'αυτό το έχουν φτιάξει οι γιατροί.
Ε, στο τέλος τον κρατάει ο μπαμπάς και ...τσουπ, η μαμά του βάζει το άσπρο κουταλάκι στο στόμα.
Ο μπόμπιρας φυσικά τα παίρνει κρανίο αλλά τι να κάνει!!!
Θα πιω λοιπόν (μπλιαχ!!!) τον Σαββόπουλο ως αντιβίωση.
Υπόσχομαι ότι θ'ακούω ένα τραγούδι του Σαββόπουλου κάθε 8 ώρες μετά το φαγητό!!! lol
Τάκη Βασιλόπουλε, βγαίνει και σε αναβράζοντα;
φιλικά
doctor
ΚΕ ΔΗΜΟΥ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΜΟΝΟ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ.
ΟΜΩΣ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΒΛΕΠΩ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΠΟΛΛΕς ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΑΡΑ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΤΗΤΑ. ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΕΡΦΑΡΙΣΜΑ ΔΗΛΑΔΗ.
ΣΑΦΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ. ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΜΩΣ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΝΑ + ΕΝΑ = ΔΥΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗς ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΚΗ ΤΗς ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΩΡΑ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ Ο ΧΑΜΟΣ: ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΟΥΝ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ''ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΩΣ ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΙ ΟΤΙ Η ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ'' ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΞΙΑ/ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΖΟΡΙΖΟΝΤΑΙ.
ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ: ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.
Η ''ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ'' ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ. Η ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΑΚΟΜΑ. Ή ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ: Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ/ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΒΡΕΙ ΑΚΟΜΑ. ΜΟΝΟ ΕΙΚΑΣΙΕΣ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΤΕΧΝΗ; ΜΙΑ ΑΛΗΘΟΦΑΝΗΣ ΕΙΚΑΣΙΑ!
Eρωτηση.
Ποια η σχεση της μουσικης με τον θορυβο?
Στον Δ.Σ.
Λοιπόν, μολύβι και χαρτί,
Τα τρωκτικά από το λαγούμι,
Ξεδιάντροπα βγαίνουν σουλάτσο
Στης μέρας το φως.
Πού νά ‘ναι τώρα
Του άγνωστου ο μίμος ο τραυλός,
Με λυγμό ν’ αγκαλιάσει τα χαμένα παιδιά,
Σαν αλλόκοτος μάγος, φωταυγής και σοφός,
Να φυσήξει ξανά
Στον Αυλό του Πανός;
Με τραγούδια υπάρχει, με τραγούδια μιλά,
Γητεύει και τσιμπά,
Προσεύχεται με όρκους και γητειές.
Σαν νήπιο, στρυφνό και ζαλισμένο,
τη δίψα του πασχίζει να ξορκίσει,
Μ’ ενα τερτίπι αδέξιο και στραβοφορεμένο.
Μα εκείνη η παλιά, χρυσή πληγή,
Σα ρήγμα, πού ‘χει μέσα του σκαμένο,
Το Θεό απηχεί στη βουή.
............................
Ο στίχος μου αδέξιος και λειψός,
Μυστήριες ανάγκες θεραπεύει...
Κι αν ίσως η ζωή είναι κάπου αλλού,
Για μένα είναι ένα σπιτικό,
Τόπος όπου για λίγο κοινωνώ,
Ο κύκλος απ’ το τεχνητό σου φως.
Λες ξανά πως τέλειωσες, τραγούδια πια δεν βρίσκεις.
Μόνο που σου απομένει πια - να φορτωθείς
Το ασήκωτο το βάρος του εαυτού,
Στο αδιάφορο το διάβα του καιρού.
Κι αν ο εαυτός μας μας συντρίβει,
Και αν άλλοι φεύγουνε μακριά
Απ’ το φρικτό και φάλτσο μας «εγώ»,
Η νοσταλγία για την έσχατη γιορτή
Και η ματιά εκείνου που μας ξέρει,
Ρίχνει ξαφνικά ένα πλάγιο φως
Μέσα στα λυπημένα αποκαϊδια
Κι εξαίσιες μορφές γράφει ξανά,
Στο εσώτερο, κρυφό, μαύρο κενό.
Συυυυζητούσαμε απ' το βράδυ ως το πρωί(τα-τζουμ, πα-πα τζουμ)....
:))
"Τρύπια είν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει"
Το' χω πει χιλιάδες φορές αυτό, με άλλα λόγια, το έλεγα πάντα για γονείς. Τότε που ανακάλυψα ότι το καλύτερο δίχτυ ασφαλείας ήταν η απόλυτη απεξάρτηση, η ανοιχτή περιπέτεια, τότε που έγινα φίλος του χρόνου και συναγωνιστής του, για να μη με τραβάει στα παλιά τα αίματα που είχανε σαπίσει.
Πάντα έχεις που να πας Διονύση. Ειδικά τότε που λες "τούτο το παιδί που δεν έχει απόψε που να πάει", τότε είναι που όλος ο κόσμος είναι σπίτι του κι ούτε αυτό τον χωράει.
Ρε τι κάθομαι και κάνω με τις λέξεις πρωί πρωί... το blog φταίει και ξυπνάω μια ώρα πιο νωρίς κάθε μέρα.
Καλή πρωτοχρονιά σε όλους και μαλακά με τις μπογάτσες
Λευτέρης
Ελπίζω το προηγούμενο σχόλιο να πάρθηκε όπως στάλθηκε, δηλ. σαν αστείο (κανένας συνειρμός με σωματική ανάγκη, μετά το σκέφτηκα).
Επίσης, στο post αυτό ο ΝΔ συμμετείχε πιο ενεργά – σαν να had to make his point. Άλλες φορές, κυρίως αφήνει τη συζήτηση να εξελίσσεται. Ήταν καλή η αλλαγή... Περισσότερο διάλογος.
"Eρωτηση.
Ποια η σχεση της μουσικης με τον θορυβο? "
Πιάνεις το θόρυβο πρώτα και τον ανακατεύεις με καρδιά. Μετά, κοσκινίζεις από το κόσκινο του μυαλού και έτσι έχεις τη μελωδία. Βάζεις δάκρυα χαράς και λύπης και ζυμώνεις. Μετά το βάζεις στο φούρνο σε θερμοκρασία ενός βαθμού πάνω από αυτή του σώματός σου. Όταν είναι έτοιμο, το δίνεις σε κάποιον άλλο και περιμένεις να σου πει κάτι. Αυτό που θα σου πει, είναι η μουσική.
Για τη σχέση μουσικής και θορύβου βλέπε Glenn Branca, Einstuerzende Neubauten και πολλούς άλλους. Τα "κομπρεσέρ" είχαν μπει στη μουσική ήδη στα sixties.
Φοβερός ο Σαββόπουλος πραγματικά. Για το ''Ζεμπέκικο'' τι να πει κανείς.. απίστευτο.
Αν και είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις το σύνολο της δουλειάς του, εγώ τα μισά τραγούδια του γνωρίζω πραγματικά, και αν..
Επίσης Cohen, Dylan μοναδικοί..
--------------
Κάτι άλλο τώρα- Προχθές έβλεπα στο γαλλικό κανάλι TV5-LeMonde μία μουσική εκπομπή με ζωντανή μουσική από ''ακουστικά'' συγκροτήματα.
Μία κιθάρα, και γυναικεία φωνή.. σε μερικά να συνοδεύει πιάνο..
τόσο απλά, τόσο ζεστά, τόσο εκφραστικά τραγούδια..
Απορώ γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει παρά ελάχιστα παραδείγματα(όπως Σαββό, Άσιμος κλπ) αυτή η παράδοση -του μουσικού-ερμηνευτή με την κιθάρα και τα ζεστά τραγούδια-..
Παρόλα αυτά υπάρχει υπερπληθώρα από μπουζούκια και τσιφτετέλια..
θεωρώ ότι μουσικά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είμαστε πολύ πίσω..
nikos dimou said :
Όλοι αυτοί που αναφέρετε δεν είναι άξιοι ούτε τα κoρδόνια του να λύσουν.
-------------------------
Ποιοί αυτοί? Οι Β. Παπακωνσταντίνου, Τριπολίτης , Λευτέρης Παπαδόπουλος, Θεοδωράκης, Pink Floyd...!
Οπως φαντάζομαι και οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...!
Απόλυτη θέση , υποκειμενική και πάντως όχι και τόσο "καλλιεργημένη"!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ
Giannis said...
Ποιοί αυτοί? Οι Β. Παπακωνσταντίνου, Τριπολίτης , Λευτέρης Παπαδόπουλος, Θεοδωράκης, Pink Floyd...!
Οπως φαντάζομαι και οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...!
--------------------------------
Να μην φαντάζεστε - αναφέρθηκα σε Θανάση (και όχι Βασίλη) Παπακωνσταντίνου, Λευτέρη Παπαδόπουλο και Τριπολίτη και Pink Floyd. Τους άλλους τους προσθέσατε εσείς για να διογκώσετε το επιχείρημά σας.
Εμμένω στην γνώμη μου - την οποία φαντάζομαι πως θα δέχονταν και οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Το μεταφυσικό βάθος των στίχων και της μουσικής του Σαββόπουλου δεν το έχει αγγίξει κανείς τους.
Καλημέρα!
Η Σουμπερτοθεραπεία πολύ μου άρεσε...φαν του Σούμπερτ και εγώ.
Πιστεύω πως σημαντικό είναι να μπορεί κανεις να ακούει και Σουμπερτ και Νιόνιο και Κέιτζ, ή και Όασις...για παράδειγμα.
Δεν γίνεται να συγκριθούν όλοι αυτοί, απευθύνονται σε διαφορετικά "κέντρα" του εγκεφάλου.
Δεν μπορεις να συγκρίνεις τον Durer, με τον Van Gogh και τον Θεόφιλο με τον Duchamp...αυτή η προσέγγιση θα είναι εξ'αρχής αποτυχημένη.
Apples and oranges.
Το δικό μου i-pod έχει ό,τι είδος μουσικής μπορεί να φανταστεί κανείς, και όταν λειτουργεί στο shuffle τ'αποτελέσματα κάποιες φορές είναι εντυπωσιακά. Μπορεί να πέσει τυχαία ο Νιόνιος μετά από Μotzart και η μετάβαση να ταιριάζει απόλυτα...και έπειτα jazz, και μετα rock, minimalism κλπ.Δοκιμάστε το ,έχει ενδιαφέρον.
(Όχι Λε Πα!
"Λε Πα ντυ του",
"Λε Πα-νίκ",
"Λε Πα-ναγία μου"...χαχα)
Ξανα να ρωτήσω: ξέρει κανείς κάποιο site για douwnloading ελληνικής μουσικής?
Ευχαριστώ!
@Mr Pnin said...
... Τον συναγωνίζεται ακόμη ένας, ο Frank Zappa, έχουν πολλά κοινά."
O frank zappa, κατά δήλωση Νιόνιου, αποτέλεσε πηγή έμνευσης και ζηλευτής επιδίωξης.
nikow dimou said
...Εμμένω στην γνώμη μου - την οποία φαντάζομαι πως θα δέχονταν και οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι.
---------------------------
Να μη φαντάζεστε...
Τελικά δεν απαντήσατε ,οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...είναι άξιοι να λύσουν τα κoρδόνια του Νιόνιου?
Giannis said...
Τελικά δεν απαντήσατε ,οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...είναι άξιοι να λύσουν τα κoρδόνια του Νιόνιου?
---------------------------------
Επιμένετε σε μία έκφραση που χρησιμοποίησα σε διαφορετικά συμφραζόμενα και δεν πάει εδώ.
Πάντως και οι τρεις που αναφέρετε είναι πολύ πιο αξιόλογοι - αλλά κατά την γνώμη μου κανένας τους δεν έχει συνολικό έργο που να συγκρίνεται σε όγκο και βάθος με του Δ. Σ.
Πολοί κατηγόρησαν τον Δ.Σ όταν με το "Κούρεμα" διαπίστωσαν ότι δεν είναι αναρχοαυτόνομος αλλά μάλλον κεντροδεξιός. Το μεγαλείο της πολιτικής του σκέψης το είπε με έν αμοναδικό στίχο
"και εμείς που αριστερίσαμε που τάχα ήταν το λάθος εφιαλτης ήταν το είδωλο αλήθεια όμως το πάθος"
Αυτός ο στίχος δείχνει όλη την πορεία της αριστεράς και τη μοναξιά των αθρώπων που πίστεψαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο (πολλοί θυσιαστηκαν γι αυτό) για να διαπιστώσουν ότι το όνειρο ήταν εφιάλτης.
Τελικά δεν μου απάντησε κανένας τι λέει το φετεινό του πρόγραμμα;
"είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις σκληρές (hard) επιστήμες όπως εσύ και ο Mickey τείνουν στον τομέα της τέχνης να βουλιάζουν μέσα σε άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό"
Αυτό τώρα ήταν επιχείρημα, διαπίστωση ή μια ακόμα "θεολογικού τύπου" σοφιστεία;
Τείνω λοιπόν, μαζί με όσους άλλους προέρχονται(!) από τις σκληρές (hard) επιστήμες (κι εγώ που νόμιζα πως προέρχομαι μόνο από τη ...Μήλο), να βουλιάζω στον "άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό"; Και είμαι τόσο ...στραβός που δε ζητώ "σανίδα σωτηρίας", καθώς οδεύω προς τον ...πάτο;
Χώρια που θα πρέπει να "καταριέμαι" τον εαυτό μου για την επιλογή μου να ασχοληθώ με "σκληρές" (και προφανώς ...άκαρδες) επιστήμες και θα είμαι "καταδικασμένος" μια ζωή να μη μπορώ να προσεγγίσω ή και να απολαύσω την τέχνη, όπως κάποιος που προέρχεται από τα πιο ...μαλακά :(
Παρακαλώ, σώστε και διαφωτίστε μας, εμάς τους ...βάρβαρους τεχνοκράτες!
Όταν κάποιοι θρήσκοι κατηγόρησαν εδώ μέσα τον οικοδεσπότη πως ενώ ΔΕΝ είναι πιστός, καταφέρεται ενάντια της θρησκείας και ενώ ΔΕΝ προέρχεται από τον χώρο της Θεολογίας, απαξιώνει με μια φράση ένα οικοδόμημα αιώνων που κουβαλά πίσω του μυριάδες εργατο-αιώνες σχολαστικής ανάλυσης, εκείνος απάντησε πως του ΑΡΚΕΙ ο ορθολογισμός για να καταπιαστεί με το ζήτημα και δεν έχει ανάγκη από "ειδικές" γνώσεις.
Για άλλα πράγματα προφανώς ο ορθολογισμός ΔΕΝ αρκεί. Απαιτείται μια άλλη "προσέγγιση", "μεθοδολογία" ή τέλος πάντων κάτι ...διαφορετικό! Να κάνω μια απόπειρα να το ...προσδιορίσω αυτό το "κάτι" ή είναι ΕΜΦΑΝΕΣ σε τι ακριβώς συνίσταται από τα σχόλια που προηγήθηκαν;
Λαϊκισμός και πάσης Ελλάδος (η προσωπολατρία είναι δεδομένη μάλλον)...
Υ.Γ. 1: Θεωρώ (ακόμα και μετά από εμπειρία ενός έτους σε αυτό το blog) ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το γεγονός πως οι εντυπώσεις που δημιουργούνται σε κάποιους, απέχουν ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ από τα όσα γράφτηκαν αναλυτικά και διεξοδικά από ανθρώπους που απλώς ΔΕΝ θέλουν να τρώνε "κουτόχορτο" και ως απάντηση δέχονται ...αοριστίες και αφορισμούς.
Εξακολουθούν να μην "καταλαβαίνουν" τι διαβάζουν και, ως άλλοι Δον Κιχώτες, επιτίθενται σε ...ανεμόμυλους που έπλασαν με τη φαντασία τους, ερμηνεύοντας τα γραπτά μας "ως αυτοίς δοκεί". Μια προσεκτική ανάγνωση θα σας πείσει ;)
Υ.Γ. 2: Είπα ποτέ σε κανέναν πως ΔΕΝ σπούδασα μουσική ή δεν ασχολήθηκα (ακόμα και αναλυτικά) με αυτή και δεν το θυμάμαι; Ή η "καταγωγή" μου (sic) από τις θετικές επιστήμες με καθιστά de facto ...ανεπίδεκτο μαθήσεως; Να ξέρω κι εγώ δηλαδή...
Υ.Γ. 3: Όποιος τολμήσει να ξαναμιλήσει για Πληροφορική και δεν έχει "μυηθεί" επαρκώς στο αντικείμενο, τον ...έφαγα - απαιτώ τα απαραίτητα "πιστοποιητικά" :)))
nikos dimou said...
κατά την γνώμη μου κανένας τους δεν έχει συνολικό έργο που να συγκρίνεται σε όγκο και βάθος με του Δ. Σ.
Αγαπητέ ΝΔ ας αφήσουμε αυτές τις αξιολογήσεις. Την απάντηση την έδωσε ο yosemite sam πιο πάνω. Για μένα η καλύτερη μουσική με το μεγαλύτερο βάθος είναι ο ήχος του ξυπνητηριού.
idea234 said...
Για μένα η καλύτερη μουσική με το μεγαλύτερο βάθος είναι ο ήχος του ξυπνητηριού.
----------------------------------
A όχι - προτιμώ το κομπρεσέρ!
This post has been removed by the author.
Εγώ προτιμώ τον ήχο μιας ...διακοσάρας :))
Κείνο που "μετράει" κείνο που μας "δένει"...
...είναι η "διακοσάρα" μας που όλα τα' άλλα γιαίνει :))
Έτσι είναι η ζωή...
Ξεκινήσαμε με μελωδίες και στίχους και καταλήξαμε σε ξυπνητήρια, κομπρεσέρ και διακοσάρες...
"Μας σφίγγει μια σωματική ανάγκη,δεν παίρνει αναβολή...κι έμεινε ο κυρ πόλεμος στον τόπο,σαν απόπληκος μπαμπάς"
Ετσι είναι η ζωή...!
Song she sang to me
Song she brang to me
Words that rang in me
Rhyme that sprang from me
Warmed the night
And what was right
Became me
You are the sun
I am the moon
You are the words
I am the tune
Play me
Neil Diamond
Καλομοίρα said:
oriste ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Απαντηση
Η μουσικη(ολες μα ολες οι δημιουργιες) μπορει να γινει θορυβος..ο θορυβος ομως δεν γινεται μουσικη!!!!
Μια subzero καλησπέρα σε όλους και ένα θερμό απόσμασμα από "Το μωρό" του Διονύση μας
"Μες στη χοντρή μου κοιλιά
λεχώ - λεχώνα - λεχώνα
τη τροφή του χειμώνα
μαγείρευα κρυφά
Κι ήμουν εγώ ο ρυθμός
νταού - νταούλι - νταούλι
στο μεγάλο τραγούδι
χτισμένος ζωντανός
ο ουρανός
είν' ένας νόμος αδειανός
κι η χωματένια σου μορφή
ώ, είναι βρώμικο ψωμί".
*Γιατρέ, άσε την γκρίνια, μόλις έρθεις στην Σουηδία θα σε κεράσω παστίλιες dead can dance για το κρύο
;)
Eνα μικρό απόσπασμα απο το τραγούδι CANTO
...τόσο τους λώλανε η ερημιά τους
που ειναι η δουλειά τους
καψοχαρά τους
του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα
σπρώχνουν πιο πέρα
νύχτα και μέρα
και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο
ενώ κι αυτοί ψάχνουν το δρόμο
σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια
πίστη σέ τί, δε βρίσκω λόγια.
Φίλε doctor εκτός απο το σύνολο των CDs του Δ.Σ.(ΚΑΘ' ΗΜΑΣ) Νιόνιου , που ομολογώ δεν μπορώ να αποχωριστώ
ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ
για τρείς μήνες το βιβλίο Η ΣΟΥΜΑ
που περιλαμβάνει το σύνολο των στίχων του ΔΣ 1963-2003.
Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη σου μετά τη μελέτη των στίχων του.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ταρατα τζουμ
πα παμ
παμ ταρατα τζουμ
παμ παμ
Ασυγκριτος
και σε βαθος
και σε πλατος
Ομοιαζει αλλα δεν παρομοιαζει
τι ειναι, τι ειναι
Γιαουρτι και σκορδαλια
Καραγκιοζης}
Δήμου λαλάει:
Έτσι είναι η ζωή...
Ξεκινήσαμε με μελωδίες και στίχους και καταλήξαμε σε ξυπνητήρια, κομπρεσέρ και διακοσάρες...
Είναι που είστε καλός συντονιστής, χριστιανικά ταπεινώφρον... Ολοι οι καλοί χωράνε, αλλά μη και θίξουν την κρίση στην κρίση σας, την αδιασάλευτη!
:-)
(Πού προσκηνάμε;)
(α, στην κιθάρα του Νιόνιου πούν'ναι τ'ανάσκελα - κέρματα κανείς;)
Συνεισφέρω κι εγώ στην κοινή μνήμη μ΄ένα από τα θεατρικά του Διονύση:
Χατζιδάκι ΄μ, Θεοδωράκη ΄μ
υσείς τρώτε και πίνητε κι
μένα με τρώει η αρκούδα ,με
τρώει η αρκούδα.
Ταρατατζούμ,τζουμ τζαμ...
ιχνευμων said...
Είναι που είστε καλός συντονιστής, χριστιανικά ταπεινώφρον... Ολοι οι καλοί χωράνε, αλλά μη και θίξουν την κρίση στην κρίση σας, την αδιασάλευτη!
-----------------------------
Δεν είμαι συντονιστής - αυτό είναι το μπλογκ μου και εδώ εκφράζω τις δικές μου απόψεις και κρίσεις. Μήπως νομίζετε πως μπήκατε σε φόρουμ;
Και φυσικά η κρίση μου είναι κατασταλαγμένη από πολλά χρόνια και - αν μου το επιτρέπετε - έχω το θάρρος της γνώμης μου.
Εσείς όμως φέρεστε σωστά σε κάποιον που σας φιλοξενεί;
Όσοι πάντως ενοχλούνται από το γεγονός ότι έχω απόψεις και τις υπερασπίζομαι, ας κάνουν υπομονή πέντε μέρες. Στις δύο Ιανουαρίου κλείνω ένα χρόνο ως μπλόγκερ - και πολλά θα αλλάξουν.
Θα πιω λοιπόν (μπλιαχ!!!) τον Σαββόπουλο ως αντιβίωση.
Υπόσχομαι ότι θ'ακούω ένα τραγούδι του Σαββόπουλου κάθε 8 ώρες μετά το φαγητό!!! lol
Ρε μαλάκα, άμα το κάνεις θα σ'αφήσει να ξανακάνεις ποστάκι ρε! Αξίζει! Ελα το καλό παιδί...
(εγώ πόσο ν'ακούω Νιόνιο και να διαβάζω Φάουλς και να βλέπω Ντυσάμπ για να πιάσω πρώτο τραπέζι πίστα στους ληγμένους;)
Εσείς όμως φέρεστε σωστά σε κάποιον που σας φιλοξενεί;
Ενώ εσείς που περνάτε τους φιλοξενούμενους από σαρανταπέντε κύματα, είστε σωστός;
ΟΠΑ!
Μήπως είστε Ο σωστός;
ιχνευμων said...
Ενώ εσείς που περνάτε τους φιλοξενούμενους από σαρανταπέντε κύματα, είστε σωστός;
-------------------------------
Κανένας δεν είναι υποχρεωμενος να έρθει εδώ. Ούτε έχω καλέσει κανένα. Όποιος έρχεται, το κάνει με την δική του θέληση και πρωτοβουλία.
Κανένας δεν υποχρεώνεται να περνάει από κύματα - πέντε ή σαράντα πέντε.
Όποιοι μαζευόμαστε εδώ το κάνουμε επειδή μας ενδιαφέρει, μας αρέσει κι επειδή περνάμε καλά. Όποιος δεν περνάει καλά φεύγει - αυτό ισχύει και για μένα. Δικηγόρους απέξω δεν χρειάζονται οι επισκέπτες του μπλογκ - είναι μεγάλα παιδιά.
Αυτό το "ο Χατζιδάκις είναι ο Schubert της εποχής μας," ε, ούτε ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν θα το δεχόταν... Τελικά, την υπερβολή κανείς δε μπορεί να την αποφύγει...
Όσο περί καλλιέργειας: όχι δεν είναι τα πτυχία! Είναι το ήθος, και ο σεβασμός προς τον άλλο, το διαφορετικό και οτιδήποτε υπάρχει δίπλα μας. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. (γενικότερη συμπεριφορά Αθηναίων...)
Χρόνια πολλά!
Εν Αθήναις για λίγες μέρες, άντε να φύγουμε...
Τωρα μαλιστα
περιμενα να γινει της Κατινας απο το προηγουμενο POST
αλλα γινεται σιγα σιγα της Ποπης.
Κουλαρετε, για την μουσικη του Σ. μιλαμε...
Στεφανος Νασος said...
Αυτό το "ο Χατζιδάκις είναι ο Schubert της εποχής μας," ε, ούτε ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν θα το δεχόταν...
------------------------------
Είσαστε σίγουρος; Γιατί όταν εγώ το έγραψα και το είπα, δεν το αρνήθηκε. Χαμογέλασε σεμνά και είπε: "Τηρουμένων των αναλογιών, φυσικά..."
@Τρόλλ,
Η διαφορά μουσικής και θορύβου έγκειται αποκλειστικά στη νοηματοδότηση του ακούσματος από τον ακροατή. Με άλλα λόγια ΕΙΝΑΙ μουσική και όχι θόρυβος διότι ΕΓΩ έχω ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ να την προσλαμβάνω ως τέτοια.
Κατά τα άλλα, η περιορισμένη μου μουσική παιδεία (3 χρόνια αρμόνιο στον Νάκα όλα κι όλα μαζί με μερικές μάταιες απόπειρες αυτοδιδασκαλίας μου ως ακροατή "καλής μουσικής") δεν μου επιτρέπει να αποφανθώ για τη μουσική μεγαλοσύνη ή μη του Διονύση Σαββόπουλου.
Το μόνον που μπορώ να πω είναι ότι μου αρέσουν πολύ κάμποσα από τα τραγούδια του ... Το παράξενο όμως είναι ότι πάντα θεωρούσα τον ΔΣ περισσότερο στιχουργό και λιγότερο συνθέτη χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το «γιατί». Επίσης ακούγοντας τα τραγούδια και τις μουσικές του, μονίμως έχω στο μυαλό την εικόνα του ίδιου, κάτι που δεν μου συμβαίνει με κανέναν άλλο τραγουδοποιό ...
Με καλύψατε απόλυτα με το "τηρουμένων των αναλογιών."
Καλή σας νύχτα.
nikosdimou said:
Όσοι πάντως ενοχλούνται από το γεγονός ότι έχω απόψεις και τις υπερασπίζομαι, ας κάνουν υπομονή πέντε μέρες. Στις δύο Ιανουαρίου κλείνω ένα χρόνο ως μπλόγκερ - και πολλά θα αλλάξουν.
Τετ Δεκ 27, 11:58:58 μμ
Καλησπέρα!
Μπήκα πριν από λίγο μετά από δύσκολη μέρα και βλέπω πάλι τα ίδια!
Ελπίζω το πάνω να μην σημαίνει διακοπή επικοινωνίας έτσι?
Λέω να κλείσω τον κύκλο μου για αυτό το post,με αυτή τη φρασή που αφήστε μέ να πιστεύω πως είναι οτι ποιό έγκυρο και ποιό σωστό εχω ακούσει...
Λοιπόν τα πραγματα είναι απλά:
"Η Ομορφία είναι στα μάτια-και συγκεκριμένα στην περίπτωσή μας στα αυτιά-αυτού που τη βλέπει"
Από τη στιγμή που την "βλέπει",οτι και να κάνουμε δεν μπορούμε να του αλλάξουμε γνώμη!Δεν γίνετε να του επιβάλουμε την δική μας ομορφια!Αν και όταν ειναι ετοιμος και υπαρχει δυνατοτητα-θέληση από τον ίδιο θα τη "δεί".θα την περιεργαργαστεί πρωτα και μετά θα κρίνει με τα δικά του προσωπικά κριτίρια και γούστα αν είναι ομορφία ή ασχήμια αυτο που "βλέπει".πως να γίνει δηλαδή ο καθένας ειναι Δ-Ι-Α-Φ-Ο-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ
"The Beauty is in the eyes of the beholder"
Ευχαριστώ και please be cool την αποψή του είπε Don για έναν καλλιτέχνη που ακούει,δεν είπε "αυτός ειναι και κανένας άλλος στον κόσμο",είπε "ένας από τους καλλίτεχνες που συμπαθώ είναι και αυτός" και θέλησε να γράψει λίγα πράγματα που πιστεύει γι'αυτόν.
Αλλά είπαμε: Ελλάδα
"Η ευτυχία του νεο-Ελληνα έκφράζεται τέλεια στην ελληνική γκρίνια"
"Ο λεκτικός μοζοχισμός του Έλληνα(όπως εκφράζεται στην νεοελληνική γκρίνια):ανεξάντλητος,πληθωρικός και μονότονος."
Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας 1975-σήμερα και να δούμε...
Με όλο τον σεβασμό:
Δεν νομίζω πως ενοχλήθηκε κανείς επειδή ο ΝΔ (ή άλλος) έχει άποψη και την υποστηρίζει.
Αλλά ομολογώ πως ενοχλούμαι ο ίδιος όταν έχω θέσει ένα κάρο ζητήματα (υποκειμενισμός, αντοχή στο χρόνο, marketing, μεταβλητότητα, νέα δεδομένα, αστοχία συγκρίσεων) με παραδείγματα και αναλυτική συλλογιστική και αντί απάντησης (ή έστω σιωπής) λαμβάνω την "άποψη" πως επειδή έχω "hard science" background βουλιάζω στον άκρατο υποκειμενισμό και τον σχετικισμό - ή πως η "θεωρία" μου οδηγεί σε "λαϊκισμό" και εξίσωση του Λε-Πα με τον Μπαχ!
Ο καθένας κρίνεται σήμερα. Και προσπαθώ πάντα να στηλιτεύω τον authoritative τρόπο σκέψης (και όχι τα πρόσωπα) από όπου κι αν εκπορεύεται.
Αλλά ούτε και θα κρίνω έναν Νίκο Δήμου (ή όποιον άλλο) από ένα-δυο σχόλια, παραβλέποντας τη συνολική παρουσία και προσφορά του στον τόπο.
Πάντως προσωπικά δηλώνω πως περνάω καλά και δε χρειάζομαι ...δικηγόρους :)
Γεια σου ρε Διονύση Μεγάλε!
…Αλλά τότε , τι είναι ο Σαββόπουλος; Σε τι θεό πιστεύει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος και κάνει το κορόιδο – μαύρη κοροϊδία δηλαδή με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη – ναι, σε τι πιστεύει; Δεν ξέρω…
Αλλά ας μας πει ο ίδιος ο Διονύσης:
-«Εμένα μ’ έφερε εδώ ένα φορτηγό από ένα μέρος τόσο μακρινό που μερικές φορές αμφιβάλλω αν υπάρχει καν. Το μέρος αυτό λέγεται Θεσσαλονίκη κι εδώ λέγεται Αθήνα και είναι αίσχος!».
-«Δεν αντιπροσωπεύω παρά μόνο τον εαυτό μου. Προσπαθώ να εξηγώ τα εξελισσόμενα στοιχεία που τον αποτελούν».
-«Ναι, τώρα γράφω «έτσι», αύριο θα γράφω «αλλιώς». Δεν είμαι βέβαιος, ίσως ν’ αλλάξω ιδέες, να γίνω καλύτερος ή χειρότερος. Ότι λέω και κάνω δεν είναι για πάντα».
ΕΡ: Πώς αποφάσισες να γίνεις καλλιτέχνης;
ΑΠ: «Μα έγινα άραγε καλλιτέχνης ή μήπως κάτι άλλο;».
ΕΡ: Και τι θα βγει απ’ όλα αυτά;
ΑΠ: «Το τι θα βγει δεν εξαρτάται ούτε από εμένα ούτε από κανένα. Ξεκινάς μια εκδρομή που το τέλος της δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που φαντάστηκες. Ξεκινάς μια επανάσταση κι αυτή σου βγαίνει όπως θέλει. Ξεκινάς μια ερωτική σχέση κι αυτή εξελίσσεται ανεξάρτητα από τις θελήσεις των δυο ερωτευμένων. Δεν γνωρίζω πιο βάναυσο πράγμα από την πραγματικότητα.»
ΕΡ: Τι αλλαγές παρατηρείς ο ίδιος στον εαυτό σου τα τελευταία χρόνια, από τότε που έγινες γνωστός μέχρι σήμερα:
ΑΠ: Παρατηρώ βέβαια αρκετές αλλαγές, μάλιστα βλέπω καμιά φορά στον δρόμο τον παλιό μου εαυτό και δεν τον χαιρετάω. Όμως, όσο κι αν αλλάξει ο άνθρωπος, κάτι μέσα του παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο…».
-«Το ρεμπέτικο, το ροκ, αυτές είναι μουσικές. Δεν έχει σημασία αν παρακμάζουν τελικά και ξεφτίζουν. Έστω και μια φορά να ήρθαμε σ’ επαφή μαζί τους σ’ όλη μας τη ζωή, μπορεί να σωθούμε».
ΕΡ: Τελικά τι είσαι ρε Διονύση: Πού ανήκεις;
ΑΠ: «Εϊμαι ότι είμαι κι ότι τραγουδώ για σε. Είμαι η ζωή μου και το έργο μου. Και προς το παρόν, όχι μόνο μου αρέσει πολύ, αλλά πηδάω κι απ’ τη χαρά μου».
-«Η παράδοση, η πίστη, η εκκλησία είναι ακριβώς ένα σχολείο που μαθαίνει στους ανθρώπους τι συμβαίνει μέσα τους ή έξω τους».
«…Κι όλοι μου οι φίλοι απορούν
τι κάνει ετούτος ο μαλάκας…»
-«Η εργασία πρέπει να συνεχιστεί, το ζεύγος πρέπει να σωθεί πάση θυσία, οι ανήλικοι πρέπει να προστατευτούν. Αυτά δεν είναι τα πιο βασικά πράγματα;».
…Αλλά ο Διονύσης δεν μας ακούει, ετοιμάζεται για τη γιορτή. Εκεί που οι Άνθρωποι δεν καθορίζονται από τα συμφέροντα δηλαδή απ’ την ανάγκη, και καταφτάνουν γενναιόδωροι, και ξεχειλίζουν τα κρασιά, κι αρχίζει το έργο. Βαράτε τα όργανα. Βάλτε φωτιά στα τόπια. Ο Διονύσης «μαγειρεύει». Παίρνει «το ματωμένο κρέας» και το κάνει «τροφή» για τη γιορτή. Αυθεντικός, να μην τον φθείρει η Ιστορία. Ηθοποιός, να μην τον παρασύρει το κοινό και οι ατζέντηδες. Και είρωνας, είρωνας, με το ματάκι παιχνιδιάρικο και με το κεφαλάκι πάνω στον πάγκο του χα-σά-πη!
@ND said...
"...Στις δύο Ιανουαρίου κλείνω ένα χρόνο ως μπλόγκερ - και πολλά θα αλλάξουν."
"Θα αλλάξουν", ελπίζω να εννοείς πράγματα σε σχέση με τον Ντον, άμμο, κροκέττες, κτηνίατρο, τέτοια. Αντε και για να μπλογκάρει, ασύρματο πληκτρολόγιο... (να βλέπεις εσύ ταινία και από κει που κλειδαμπαρωνόταν στο γραφείο σου, τώρα να τον ακούς πίσω απ'τον καναπέ τσικι-τσίκι-τσίκι να ποστάρει Διονύση!).
:)))
Διότι ένας χρόνος να μανουβραριστεί το τζίνι δεν είναι αστείο... Εσύ ποστάρεις, εμείς τρέχουμε και μετά εσύ μοντεράρεις κι εμείς ξεροσταλιάζουμε... Γάτε, ΚΑΝΟΝΙΣΕ!!!
:)))
Αντε, καληνύχτα και όνειρα γλυκά σε όλους! Και τρόλλια, τζους, έχουμε και δουλειές!
Χαρά στο κουράγιο του οικοδεσπότη πάντως, που κάνει και πολιτισμένο διάλογο με μάλλον αγενή trolls που το παίζουν και "δικηγόροι".
Ο "ιχνεύμων" είναι και αυτός μάλλον "φρέσκος" (με τα νέα "μακρυνάρια" Blogger IDs δεν είναι εύκολο να το διαπιστώσω), αλλά και είδος εντόμου, που τυγχάνει μάλιστα να απασχόλησε τον ίδιο τον Charles Darwin!
(άντε, να μαθαίνουμε και λίγα "εγκυκλοπαιδικά")
Το σημαντικότερο στην περίπτωση του Σαββόπουλου είναι πως παρά τη δόξα και την επιτυχία δεκαετιών παραμένει ένας άνθρωπος με απαράμιλλο ήθος. Είναι μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης.
Επειδή είχα την τύχη να τον γνωρίσω σε μικρή ηλικία η εικόνα που έχω από αυτόν είναι ένα τεράστιο χαμόγελο. Έχει μια αύρα που σε κάνει να νοιώθεις καλύτερος άνθρωπος και μόνο που τον ακούς να σου μιλάει.
Έχω την αίσθηση πως ο Διονύσης κατά βάθος αγαπά πολύ τους ανθρώπους. Όλους ανεξαιρέτως.
Απέφυγα σκόπιμα να τοποθετηθώ για το Σαββόπουλο, απο σεβασμό στον οικοδεσπότη και για να βγάλω τη ρετσινιά του μόνιμου επικριτή που που μου εχει προσάψει στο παρελθόν.
Δεν αντέχω όμως άλλο, θα μιλήσω!
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ οτι μου αρέσει η μουσική του , έχει προσφέρει πολλά στο χώρο του, (βέβαια όχι και καλύτερος απο τον Ντύλαν, θα πέσει φωτιά να μας κάψει!), αλλά...
Αυτό που με εκνευρίζει με αυτόν τον τυπο είναι που μια ζωή το έπαιζε κατατρεγμένος -τάχα - απο τη Χούντα , και δήθεν γι ΄αυτό απέφυγε - είπε δημοσίως- να υπηρετήσει στο στρατό, γιατί θα κακοπερνούσε ως αριστερός κλπ. κλπ.
Και δεν αρνούμαι, οτι το είχα φάει κι εγώ το παραμύθι του σα νέος κι απονήρευτος που ήμουν.
Ως που έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του παλιού ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ (αρ 1036, 15/2/1974) επι χούντας παρακαλώ, όπου δίνει μια ωραιότατη συνέντευξη καλλιτεχνικού πειεχομένου, όπου καλεί τον κόσμο στο Κύτταρο να πάει να τον δεί! Κι εγώ ο φουκαράς που νόμιζα οτι τότε δεν τολμούσε ούτε να κυκλοφορήσει στο δρόμο αριστερός (τρόπος του λέγειν δηλαδή), κι αυτός τραγουδούσε κανονικά και έβγαζε και το νυχτοκάματό του!
Κι όλοι οι άλλοι οι κοινοί θνητοί που υπηρέτησαν και ταλαιπωρήθηκαν επι Χούντας, αριστεροί και μή , ήταν φαίνεται τρίτης κατηγορίας πολίτες. Και αντί να το βουλώσει και να λουφάξει απο ντροπή για όλα αυτά, έχει και άποψη επι παντός του επιστητού και κάνει και κριτική σε πολίτες που ήταν εντάξει με όλες τις υποχρεώσεις τους.
Λυπάμαι, αλλά τέτοιοι πολίτες είνα άξιοι της περιφρόνησής μας ανεξαρτήτως της όποιας καλλιτεχνικής τους αξίας.
Καλά έκανε και δεν πήγε φαντάρος. Κι εγώ αν μπορούσα δεν θα πήγαινα. Δεν έχω καταλάβει γιατί αποτελεί δείγμα μαγκιάς το να πας φαντάρος όπου ξοδεύεις δύο χρόνια από τη ζωή σου να μαλακίζεσαι και να είσαι βάρος στην κοινωνία. Τι σκατά μαθαίνει δηλαδή κάποιος στο στρατό που δεν μπορεί να το μάθει και έξω από εκεί;
Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο:
Αντιγρ;aφω απο το ίδιo τεύχος (πώς δεν το είχα προσέξει...), σελ.81 στα "ψιλά":
"Με μια μικρή οικογενειακή γιορτή η Δελτα-Δελτα-Δημου Διαφημίσεις ΕΠΕ αποχαιρέτησε τον χρόνο που πέρασε- τον καλύτερο στην ιστορία της εταιρίας. Πράγματι όπως είπε ο κ.Ν.Δήμου μιλώντας στο προσωπικό, το 1973 η Δ-Δ διπλασίασε τον κύκλο εργασιών της και τριπλασίασε τα κέρδη της έναντι του 1972. Ευχαριστώντας τους συνεργάτες της για τη συμβολή τους στην επιτυχία της, η Δ-Δ αποφάσισε να επιβραβεύσει τους καλύτερους με το ποσό των 250.000 δρχ."(τέτοιο εργοδότη να χα κι εγώ - αν δε κάνω λάθος ένας υπάλληλος τότε έπαιρνε 18.000-23.000δρχ)
"Ακόμη σην γιρτή αυτή τιμήθηκε με το πατροπαράδοτο "χρυσό ρολόι" της εταιρίας οσ υνεργάτης της Χρήστος Μακρυνιώτης- για τη συμπλήρωση 5 ετούς υπηρεσίας"
Ε, με τέτοια διοίκηση και τέτοιους θεσμούς πώς να μην πετάει η εταιρία; ;))
ως συνήθως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση
υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης της μουσικής εκτός απο τα αμιγώς μουσικολογικά (με κυριότερα κατά τη γνώμη μου την διαχρονικότητα και την επιδραστικότητα - δηλαδή πόσο συνέβαλε το έργο ενός μουσικού/καλλιτέχνη στην εξέλιξη της μουσικής/τέχνης)
τα μεγέθη αυτά είναι μετρήσιμα κυρίως για έργα του παρελθόντος (βλ. ιστορία της τέχνης), αυτά του παρόντος θα χρειαστεί να περιμένουν λίγο για να αξιολογηθούν πιο αντικειμενικά
εν τω μεταξύ τα υποκειμενικά κριτήρια σίγουρα υπερισχύουν των αντικειμενικών, χωρίς αυτό να σημαίνει ισοπέδωση (συμφωνώ με τα σχόλια του mickey)
και απο εκεί και πέρα ισχύει το de gustibus non est disputandum (το οποίο gusto διαμορφώνεται και καλλιεργείται όπως ο χαρακτήρας, ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς ιδιαίτερα στην παιδική του ηλικία, όσοι διαφορετικοί χαρακτήρες τόσα διαφορετικά γούστα)
είναι pointless να τραβάμε τις απόψεις στα άκρα, ειδικά σε τέτοια θέματα που δε χωράνε absolutisms
εξάλλου ο ίδιος ο ΝΔ έχει πει "Ο μόνος λόγος που προσεγγίζει κανείς ένα έργο τέχνης, είναι επειδή του χαρίζει ψυχική απόλαυση." και έχει "ξεφωνίσει" τους κριτικούς αρκετές φορές (βλ. πχ εδώ)
PS btw είμαι αλλεργικός στο Σαββόπουλo!
Έναν μόνο δικηγόρο χρειαζόμαστε....κι αυτός είναι ο antvol!! :)
Μη νευριάζετε το Γατούλη..
..να το θέσω ευγενικά: θα σας πάρει και θα σας σηκώσει (ψηλά...πολύ ψηλά..!)..
Το ζήτημα Σαββόπουλου μου φαίνεται ένα από αυτά τα μικρής φαινομενικά σημασίας θέματα που μου βγάζουν πολλές πτυχές από το κακά της χώρας μας στη φόρα. Δεν είχαμε ας πούμε την τύχη να έχουμε στην Ελλάδα κάποιον άλλο singer / songwriter κατά τα αμερικάνικα πρότυπα πραγματικά σημαντικό. Πόσο μάλλον που ο Σαββόπουλος έχει όλα αυτά τα προτερήματα που αναφέρονται στο post και δεν έχουν την παραμική δόση υπερβολής. Και όμως, η πλειονότητα των Ελλήνων ή δεν τον κατάλαβε ποτέ, ή τον μίσησε κομπλεξικά, ή έσπευσε να τον θεωρήσει ξοφλημένο με την πρώτη κοιλιά που έκανε στα 80s ή τον λέει «λαμόγιο» και πολιτικό χαμαιλέοντα λες και ο καλλιτέχνης θα πρέπει να περνάει αυστηρά τεστ τιμιότητας. Ή όλα αυτά μαζί. Τη στιγμή που ακούγονται παντού σουξέ (πολύ χειρότερα από τα αντίστοιχα αμερικανικά), ή βαρετές αηδίες του λεγόμενου έντεχνου, συνήθως από πάλαι ποτέ ταλαντούχους συνθέτες ή τραγουδιστές που εδώ και δεκαετίες εξαργυρώνουν κάποια καλή δουλειά τους στα 70s και μας το παίζουν θεματοφύλακες του παλιού καλού ελληνικού τραγουδιού. Το «Αηδόνι στην Κερασιά» όμως από τον τελευταίο δίσκο του Σαββόπουλου («Ο Χρονοποιός») ποιο ραδιόφωνο το έπαιξε και πόσοι του έδοσαν τη σημασία που έπρεπε; Για να μη λέμε ότι δεν βγαίνει και τίποτα «όπως τα παλιά χρόνια» πια. Και ποιος την έψαξε και παραέξω για να έχει και σημείο αναφοράς αξιόπιστο. Για να ακούσει εκτός από αυτούς που προαναφέρθηκαν και τον Scott Walker, τον Springsteen ή τους σύγχρονους Lambchop, Bonnie Prince Billy και άλλους πολλούς για να δει ότι ο Νιόνιος παίζει σε αυτή την κατηγορία και κατέχει μοναδική θέση στους μεγάλους τραγουδοποιούς των τελευταίων δεκαετιών. Αλλά τι λέω, οι έλληνες είναι μουσικός λαός και δεν «φραγκεύει» έυκολα (κατά Mickey Θοδωράκη). Και φυσικά, όλα αυτά περί δήθεν καθαρά υποκειμενικού γούστου τα οποία ευστόχως ο ΝΔ χαρακτηρίζει «σχετικιστικά» μόνο έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας μπορούν να φανερώνουν και δεν θα έπρεπε καν να τίθενται. Αλλά στην Ελλάδα η πνευματική καλλιέργεια θεωρείται κουσούρι: «κουλτουριάρης» σου λέει. Στα εφηβικά μου χρόνια, που χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη κατά κόρον, η μόνη που ενοχλούνταν ήταν η Γερμανίδα δασκάλα μου των Γερμανικών ...
Ιστολογομάστορα, πάντα θα έχεις μια θέση στους επίλεκτους της βιβλιοθήκης μου, όπως κι ο Σαββόπουλος μια αντίστοιχη στην ηχοθήκη μου. Αλλά όχι για το σύνολο, μόνο για ένα τμήμα σου. Φυσιολογικό, γι' αυτό μην κάνεις κι εσύ γενικεύσεις!
Είναι βέβαια απόρροια του τέλους που πλησιάζει (όπως σε όλους μας), αλλά βγαίνεις λίγο ψώνιο τελευταίως (π.χ. "ήμουν ο πρώτος που..."). Έως αρκετά. Με αγάπη το λέω. Αλήθεια.
Πρώτον: καλώς όρισες στο διαδραστικό διαδίκτυο, μάθε πως δεν φιλοξενείς κανένα εδώ.
Αν θέλεις να πιστεύεις πως όποιος γράφει εδώ είναι φιλοξενούμενός σου, τότε να στείλεις προσωπικές προσκλήσεις σε όσους πιστεύεις πως θέλεις/πρέπει να γράφουν εδώ. Έτσι, θα τους φιλοξενείς εσύ, με δική σου επιλογή. Βάλε τίτλο "Εγώ και όσα μου αρέσουν και όσοι δεν με ενοχλούν". Αν και ακόμη θα πρόκειται για μια δωρεάν υπηρεσία στην οποία εσύ θα φιλοξενείσαι.
Δεύτερον: ο Σαββόπουλος, έχει καταντήσει να δίνει άλλοθι σε ό,τι κατέκρινε.
Με κάθε του πράξη. Δεν έχει πλέον τη βαθιά εκτίμηση, αλλά όπως αρκετοί της παλιάς γενιάς, την ανοχή κι ένα χαμόγελο κατανόησης, στην καλύτερη. Αυτό, δεν σημαίνει πως είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε το βάθος του έργου του, αλλά πως δεν είμαστε μαλάκες για να το συνεχίζουμε στο διηνεκές. Όπως κράζαμε για τη μη συμμετοχή του Κεντέρη (δεν πιστεύαμε πως είναι καθαρός, αλλά πως μας την έφεραν μπαμπέσικα, επειδή είμασταν οι καλύτεροι από τους μη καθαρούς -δηλαδή όλους!).
Τρίτον: είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει πως οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να αμοίβονται για το έργο τους, αλλά όσοι συντάσσονται με μια ιδιωτική εταιρεία νταβατζή και επιδοτούν-επικροτούν τις πρακτικές της (ειδικά για την επιδότηση, θεωρήστε το γεγονός, όπως προσωπικά γνωρίζω ή απλά χλευάστε με, επειδή θα κρατήσω την ανωνυμία μου), πως ονομάζονται;
Διαβάστε:
ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ
του
Χατζηδημητριάδη Γεωργίου
Αγρότη - Καφετζή
Ριζοχώρι Αλμωπίας
Νομού Πέλλας
Τηλ. 2384041120
Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006
Προς τον/την προϊστάμενο/η του Ειρηνοδικείου Αμαρούσιου
(Τακτική Διαδικασία)
ΘΕΜΑ: Αδυναμία παρουσίας στην Δικάσιμο της 8-12-2006, ημέρα Δευτέρα και ώρα 9 π.μ. στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου Αμαρουσίου.
Αξιότιμοι κ. Δικαστές
Έλαβα στις 24/11/2004 ένα έγγραφο – αγωγή από τον δικηγόρο κ. Αντώνιο Σπυρίδωνος, Α.Μ. 7.130 Δ.Σ. Α. Θεμιστοκλέους 42 Αθήνα, που εκπροσωπεί νομίμως την ΑΕΠΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ Α.Ε. και το οποίο ισχυρίζεται εναντίον μου μια σειρά από ψεύδη.
Δυστυχώς παρά τις προσπάθειές μου να συγκεντρώσω κάποια χρήματα για να έλθω στην Αθήνα από εδώ τη βόρειο Ελλάδα που κατοικώ και να απαντήσω στα ψεύδη που λέει η ΑΕΠΙ, αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Και αυτό λόγω του ότι, τόσο οι παραγωγές μου, (τριφύλλια, ροδάκινα, φασόλια) δεν πήγαν καλά, ενώ οι φίλοι και οι συγγενείς από τους οποίους ζήτησα δανεικά, δεν μπόρεσαν να μου δανείσουν γιατί βρίσκονται στην ίδια άθλια οικονομική κατάσταση όπως και εγώ. Έχετε υπόψη πως μια επίσκεψη στην Αθήνα για μένα, με τα έξοδα του τραίνου και των ξενοδοχείων στοιχίζει πάνω από 300 ευρώ, ένα ποσό που για μένα είναι έσοδα ενός μηνός.
Σας δηλώνω ότι λυπάμαι βαθύτατα κ. Δικαστές που δεν μπορώ να βρεθώ ενώπιόν σας για να απαντήσω σε όλα τα ακαταλαβίστικα, απαράδεκτα και ψευδή λέει ότι έκανα η εταιρία αυτή στο καφενείο μου και ότι θα προσπαθήσω μέσω αυτής μου της επιστολής να σας απαντήσω, όσο μου είναι δυνατόν σε όσα ισχυρίζεται σε βάρος μου στο έγγραφο της, η ιδιωτική αυτή εταιρία.
Κατ΄ αρχάς το καφενείο μου βρίσκεται στο Ριζοχώρι Αλμωπίας, ένα χωριό 300 αγροτών και κτηνοτρόφων δίπλα στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα. Τα ετήσια συνολικά μου έσοδα είναι περίπου 2000 ευρώ μικτά. Το καφενείο αυτό το ανοίγω όπως όλοι οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες των χωριών το απόγευμα και το αφήνω ανοιχτό μέχρι να τελειώσουν το τάβλι ή τα χαρτιά τους οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι που παραγγέλνουν κατά κανόνα πορτοκαλάδα, καφέ ή το πολύ – πολύ τσίπουρο. Το καφενείο έχει μια τηλεόραση που την έχουμε ανοιχτή μόνο για να βλέπουμε ποδόσφαιρο, και δεν έχει ούτε ραδιόφωνο ούτε τίποτε άλλο που να παίζει μουσική. Ούτε εξάλλου χρειάζεται μουσική, μια που στο καφενείο μου έρχονται οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μετά τις δουλειές στο χωράφι και στο μαντρί για να παίξουν τάβλι ή χαρτιά για να περάσει η ώρα. Οπότε λένε ψέματα οι εκπρόσωποι της ιδιωτικής αυτής εταιρίας πως έπαιζα μουσική και μάλιστα κάποια τραγούδια τα οποία ούτε καν τα γνωρίζω. (Αν δεν είχα και εσένα, Στων αγγέλων τα μπουζούκια, Μια ζωή μέσα στους δρόμους Αννούλα του χιονιά, Τα γαλάζια σου γράμματα κλπ) Με τι να παίξω μουσική κ. Δικαστές, αφού δεν έχω ούτε καν ραδιόφωνο μέσα στο καφενείο μου; Και για ποιους να παίξω μουσική κ. Δικαστές και μάλιστα άγνωστα τραγούδια για μας; Για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους που μόλις γύρισαν από το μαντρί τους και από το όργωμα; Και για ποιο λόγο να παίξω τραγούδια στο καφενείο μου κύριοι Δικαστές; Για να αυξήσω το εισόδημά μου μερακλώνοντας στον καφενέ τους κτηνοτρόφους και τους αγρότες; Αν είναι δυνατόν να ακούγονται τέτοιες ανοησίες από εταιρίες όπως η ΑΕΠΙ. Η οποία μάλλον για να εισπράττει με κάθε δυνατό τρόπο εισφορές, συγκεντρώνει αποδείξεις από αναψυκτικά και καφέδες από τα καφενεία ανά την επικράτεια για να στοιχειοθετήσει τις απαιτήσεις της, τις οποίες και χρησιμοποιεί στη συνέχεια ως αποδεικτικό υλικό, ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων.
Λέει στην αγωγή της η εταιρία αυτή ότι δεν έχω άδεια για να παίζω τα τραγούδια που εκπροσωπεί. Μα δεν παίζονται τραγούδια της εταιρίας στο καφενείο μου, γιατί απλά, από τότε που άνοιξα τον καφενέ, δεν έβαλα κανένα μηχάνημα (ραδιόφωνο ή στέρεο) που να παίζει μουσική. Όπως σας επαναλαμβάνω, στο καφενείο έχω μόνο μια τηλεόραση, την οποία την βάζουμε μόνο όταν έχει κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Τώρα αναφορικά με όσα λέει η εταιρία αυτή, να με βάλετε φυλακή, να μου κατάσχετε την περιουσία μου κλπ, νομίζω πως αυτά είναι απειλές σε έναν απλό αγρότη σαν και μένα για να τρομάξω και να τους δώσω κάποια χρήματα όπως πολλές φορές ο αντιπρόσωπός τους κ. Λαζαρίδης μου είπε. Να του δώσω δηλαδή μερικά ευρώ, για να κλείσει η υπόθεση. Τώρα αν θέλουν να κατάσχουν με το έτσι θέλω, τα λίγα στρέμματα τριφύλλια και φασόλια που έχω, τι να πω εγώ κ. Δικαστές. Αυτό εναπόκειται σε εσάς, την ελληνική δικαιοσύνη, που είναι η τελευταία ελπίδα του Έλληνα πολίτη.
Λυπάμαι ειλικρινά που δεν μπορώ λόγω οικονομικών δυσκολιών να έλθω στην Αθήνα για να σας εξηγήσω από κοντά με λεπτομέρειες τα ψέματα που λέει η ΑΕΠΙ. Ωστόσο, επειδή έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, πιστεύω ότι θα αντιληφθείτε τον εκβιασμό τον οποίο προσπαθούν να κάνουν σε μένα αλλά και σε άλλους αγρότες της περιοχής των Ελληνοσκοπιανών συνόρων από ότι ακούω οι κύριοι της ΑΕΠΙ, για να μαζέψουν χρήματα από εμάς τους φτωχούς και αγράμματους χωρικούς.
Με τιμή
Γιώργος Χατζηδημητριάδης
Αγρότης – Καφετζής
Ριζοχώρι Αλμωπίας
Νομού Πέλλας
Για να καταλήξω: ή με τη στάση σου κάνεις πράξη αυτά που λες πως πιστεύεις και πως σε εμπνέουν, ή καταντάς κενός και γραφικός. Ο Άσιμος το πήγε μέχρι τέλους, αλλά δυστυχώς δεν έφτασε μέχρι τούρτα στο Ηρώδειο, για να αναδειχθεί.
Υγιαίνετε.
"Κι εγώ ο φουκαράς που νόμιζα οτι τότε δεν τολμούσε ούτε να κυκλοφορήσει στο δρόμο αριστερός (τρόπος του λέγειν δηλαδή)"
Βεβαίως και τρόπος του λέγειν ήτανε και είναι. Δηλαδή, μόλις έφυγε η χούντα ξαφνικά έγινε αριστερό το 30% των Ελλήνων; Ήταν κι από πριν... και στο κάτω-κάτω, τι ήταν η χούντα; εθνικο-σοσιαλιστές. Εναλλακτική αριστερά σα να λέμε. Tough love for heretics...
Καλημέρα
Ο Διονύσης τράβηξε πολλά τα χρόνια της χουντας. Φυλακίστηκε, αποκλείστηκε, πείνασε. Στο τέλος έκανε λίγο τον καραγκιόζη και έβγαλε και σουξε (το "Ντιρλαντά") για να επιβιώσει. Και μπόρεσε να δουλέψει σε κέντρα.
Με το 95% των Ελλήνων αδιάφορο ή συμβιβασμένο - όχι και να τον κατηγορύμε ΚΑΙ γι αυτό!
potepotepotepote said...Πρώτον: καλώς όρισες στο διαδραστικό διαδίκτυο, μάθε πως δεν φιλοξενείς κανένα εδώ.
Ε, όχι και καλώς όρισα - εγώ είμαι στο διαδραστικό διαδίκτυο από το 1993! Και στο δικό μου blog είμαι οικοδεσπότης - δεν είναι φόρουμ.
Για το αν είμαι ψώνιο οι απόψεις διίστανται.
ΠΑΝΤΩΣ ο Σαββόπουλος (και ο οιοσδήποτε καλλιτέχνης ΔΕΝ ευθύνεται για τις ενέργειες της ΑΕΠΙ (προφανώς ούτε τις γνωρίζει εκ των προτέρων) η οποία ασχολείται με την είσπραξη πνευματικών δικαιωμάτων ΟΛΩΝ των δημιουργών (το εμφανίζετε σαν να κυνήγησε ο ίδιος τον καφετζή!).
Υπομονή!
4+1 έμειναν!
Εξαιτίας σας παιδιά, μου έχει κολήσει η συννεφούλα μονίμως, και διάφορα άλλα του κυρ.Διονύση εδώ και 2 μέρες και είναι αδύνατο να τα βρω στο διαδύκτιο...να τ'αγορασω δλδ!!!
Ελληνικές μπίζνες...
ΣΑΣ ΙΚΕΤΕΥΩ!!!
Ας μου πει κάποιος πως ή αν αυτό είναι δυνατόν!
Μickey,
αν μου δείξεις τα κατατόπια σ'αυτό εγώ θα σου εξηγήσω την contemporary art!!!
N.D. θα κάνω το μοντερέσι, θα βρώ τον Ντον την επόμενη φορά που θα εξαφανιστεί...
Λευτέρη, θα εξηγήσω στα ινδιάνικα τα περι κριτικής λεβεντιάς...
Τομόνο που βρήκα ήταν την συνεφούλα σε εκτέλεση συνθεσάιζερ με τους στίχους από κάτω...μπλιαχ!
Μ' ακούει κανείς;;;
Καλημέρα.
Είναι άδικο να κρίνουμε το έργο ενός καλλιτέχνη με βάση το τι έκανε στην χούντα ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Εμένα δεν μου αρέσει ο Σαββόπουλος ως μουσικός, κρίνω όμως μόνο την καλλιτεχνική του ιδιότητα.
potepotepotepote, η εξώδικη δήλωση είναι δικηγορίστικες λαϊκίστικες υπερβολές.
Την απόσταση "Ριζοχώρι-Αθήνα" την έκανε "Βλαδιβοστόκ-Μόσχα" ο τύπος...
Elinor, παστίλιες dead can dance?
Ναι, ναι, ν'αγοράσω.
Btw, η μουσική των Dead Can Dance είναι βάλσαμο.
4+1 κ.Δήμου; Τι ετοιμάζετε;
Να ξέρετε πάντως ότι η τιτάνια προσπάθεια που κάνετε εδώ και ένα χρόνο είναι μια όαση μέσα στην έρημο.
Όλοι έχουμε κερδίσει.
doctor
Στεφανος Νασος said...
Αυτό το "ο Χατζιδάκις είναι ο Schubert της εποχής μας," ε, ούτε ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν θα το δεχόταν...
ΝΔ said…
Είσαστε σίγουρος; Γιατί όταν εγώ το έγραψα και το είπα, δεν το αρνήθηκε. Χαμογέλασε σεμνά και είπε: "Τηρουμένων των αναλογιών, φυσικά..."
Me say:
Απ’ ότι θυμάμαι, ο Χατζιδάκις χαρακτήρισε τον Σούμπερτ alter ego του, ή ότι θα ήθελε πολύ να είναι αυτός – πέραν της μουσικής, επειδή ήταν και πανέμορφος.
Έχω και μια απορία – έχουμε χρόνο, άραγε;
Rallusilach said:
"Μickey,
αν μου δείξεις τα κατατόπια σ'αυτό εγώ θα σου εξηγήσω την contemporary art!!!"
Μπα, άσε καλύτερα. Εκτός κι αν έχει να μου δείξει κάτι καλύτερο από ...είδη υγιεινής :)))
Προτιμώ 1-2 βδομάδες στην αγαπημένη μου Καλιφόρνια! - BTW, τι καιρό κάνει εκεί;
Πάντως, μια και έγινε ντόρος με κάποια σχόλιά μου (ή έστω "χρησιμοποιήθηκαν" σε αυτόν), να διευκρινίσω πως δεν είμαι τόσο "βάρβαρος" τεχνοκράτης όσο νομίζουν κάποιοι. Απεναντίας, πρέπει να είμαι ο μοναδικός straight άντρας του Πλανήτη που πήγε μόνος στο Άμστερνταμ ("πετάχτηκα" αυθημερόν από το Αμβούργο) και δεν είδε τις περίφημες "βιτρίνες" (και γενικά τίποτε άλλο), αλλά φρόντισε να αποτίσει φόρο τιμής στον "μέγα" Φίνσεντ Φαν Χοχ (οι περισσότεροι ούτε να προφέρουν το όνομά του σωστά δεν ξέρουν, αλλά αυτό δεν έχει σημασία).
Βλέποντας από κοντά τα έργα του και έχοντας μελετήσει (έστω και "λίγο") τη βιογραφία και την τεχνική του, εκτός από τον θαυμασμό, δε μπορούσα να βγάλω από την άκρη του μυαλού μου το ...βασανιστικό ερώτημα:
Άραγε θα τα εκτιμούσα και θα τα "απολάμβανα" το ίδιο, αν δεν ήμουν "θετικά" προκατειλημμένος από όσα "παραφερνάλια" γνωρίζω γύρω από τον καλλιτέχνη παιδιόθεν ή αν, ακόμα χειρότερα, τα έβλεπα για πρώτη φορά σε μια σύγχρονη έκθεση, περιστοιχισμένα από άλλα "παρόμοια" έργα, χωρίς να είναι μέσα σε ένα μουσείο που φέρει το όνομά του;
Απεναντίας, με την μουσική και ειδικά την κλασική, ποτέ δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. It appealed to me παιδιόθεν. Ακόμα και τις φούγκες του Μπαχ τις άκουγα ευχάριστα και κατανοούσα τη βασική "δομή" τους χωρίς καμιά "ειδική" εκπαίδευση ή "καλλιέργεια" και πολύ πριν ξεκινήσω τις "θετικές" σπουδές μου (άλλωστε οι ολιγόχρονες μουσικές μου σπουδές απλώς επιβεβαίωναν και "τυποποιούσαν" όσα είχα ήδη "μέσα μου" - έλυνα ασκήσεις αρμονίας σχεδόν εξίσου εύκολα με μια δευτεροβάθμια εξίσωση). Και ξεχώριζα άνετα τα όργανα και κατανοούσα τις "μουσικές φράσεις" σε ένα "πλούσιο" ορχηστρικό έργο, ακόμα και από ένα παλιό πικάπ, χωρίς προγενέστερη θεωρητική κατάρτιση (και μετά που έμαθα λίγο πιάνο, μπορούσα να "αναπαραγάγω" σχεδόν ό,τι κι αν άκουγα, χωρίς παρτιτούρα).
Υποθέτω πως και η τάση μου για ορθολογισμό και μοντελοποίηση (σε αυτά ΟΝΤΩΣ "ρέπω") έπαιξε σημαντικό ρόλο, παρότι μιλάμε για χρόνια πριν ΚΑΝ ακούσω τη λέξη "Πληροφορική" ή πέσει στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο για υπολογιστές και προγραμματισμό (όταν συνέβη το "μοιραίο", αποφάσισα την ίδια στιγμή τι θα κάνω στη ζωή μου).
Αλλά μάλλον πρόκειται για γενετική προδιάθεση (κάποιοι αναφέρθηκαν σε σχετικά "γονίδια") ή κάποια πρώιμη "μόνιμη" καλωδίωση του εγκεφάλου. Ίσως και το γεγονός πως έχω προβλήματα όρασης να με έκανε πολύ περισσότερο "ακουστικό" (έχω το καλύτερο ακοόγραμμα ανάμεσα στους πελάτες του γιατρού μου) παρά "οπτικό" τύπο (γι' αυτό και θα έδινα πολλά λεφτά για ένα καλό ηχοσύστημα κι ας είχα μια γλόμπο TV 20 ιντσών - ακόμα και στο σινεμά επιλέγω τη θέση που θα κάτσω με βάση την τοποθέτηση των ηχείων).
Τέσπα, επειδή δε μου αρέσει τόσο ο "παθητικός" ρόλος του ακροατή (πλέον μόνο με "ενεργητική" οδήγηση το συνδυάζω), ο "άχαρος" του κριτή και ο "αγχώδης" του εκτελεστή, ίσως αποφασίσω να γράψω κάποτε μια μουσική σύνθεση για το παρόν blog (υπάρχουν πολλοί "χαρακτήρες", "ιστορίες" και "moods" και θα ήταν ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο μουσικό γύμνασμα).
Μάλλον θα είναι κάποια μορφή "συμφωνίας", αν και στην περίπτωσή μας η (Ζαμπεταίικη) "διαφωνία" θα ήταν πιο ...ταιριαστή ;)
Υ.Γ. Δε νομίζω πως μπορεί κανείς να "καταλάβει" την τέχνη, απλά και μόνο από τις "γνώσεις" που συσσωρεύει για αυτή, χωρίς να τη "νιώσει" να "μιλάει" σε κείνον. Τουλάχιστον όχι σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο ένας μαθητής "καταλαβαίνει" Ιστορία όταν την αποστηθίζει/παπαγαλίζει για να δώσει Πανελλαδικές...
ΟΚ, ακολουθεί η απορία μου:
Ο Διονύσης Σαββόπουλος τα τελευταία χρόνια πήρε μια αρκετά εθνοκεντρική και θρησκευτική πορεία. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να παραλληλιστεί με τον προτεσταντισμό του Μπαχ (αν και η ερώτηση όπως τέθηκε από κάποιο φίλο, «δεν σας ενοχλεί που ο Δ.Σ. είναι ορθόδοξος;» ήταν μονοκόμματη).
Το προηγούμενο ποστ έλεγε για τα δύο πιο άχρηστα επαγγέλματα, τους στρατιωτικούς και τους παπάδες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει εκθειάσει και τους δύο στους στίχους του.
Υπάρχει ένα δοκίμιο εδώ που δεν συμφωνεί με αυτά που λέω. Αλλά το λέει με τρόπο που με πιάνει πονοκέφαλος… Τελικά αναρωτιέμαι αν διάβασα το κείμενο ή τις λέξεις στη σειρά.
ελεος με τις βλακειες στα σχολια σε αυτο το ποστ...μερικοι ας κρατανε το στομα τους...εκνευριστηκα
καλημερα ΝΔ...συμβουλη, φυγε απο εδω μεσα θα σε κατασπαραξουν. εγω φοβηθηκα δε φοβασαι εσυ?
Yannis H said...
ΟΚ, ακολουθεί η απορία μου:
Ο Διονύσης Σαββόπουλος τα τελευταία χρόνια πήρε μια αρκετά εθνοκεντρική και θρησκευτική πορεία.
---------------------------------
Δεν ασχολούμαι με τις πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις των καλλιτεχνών. Αν το έκανα δεν θα έπρεπε να ξανα-ακούσω Θεοδωράκη ή Βάγκνερ...
ΝΔ, σκόπιμα δεν μίλησα για πεποιθήσεις αλλά για στίχους.
Πολλές φορές μου έχει τύχει να ακούω ένα τραγούδι του Σαββόπουλου και να ενοχλούμαι από το νόημα (και όχι την απόδοση) κάποιων στίχων. Περιμένω να τελειώσουν για να επιστρέψω στο αρχικό συναίσθημα.
Δέχομαι οτι ενδεχομένως να είναι όπως τα λέτε- το ενδεχομένως επειδή όπως είπατε δεν τον γνωρίζατε προσωπικά, άρα δε γνωρίζετε απο πρώτο χέρι.
Για τη μουσική του δεν έχω τίποτα να πω, μου αρέσει αν και τελευταία δεν έχει τίποτα σπουδαίο να παρουσιάσει.
Την εκτίμησή μου πάντως δεν την έχει κερδίσει.Κι άλλοι ταλαιπωρήθηκαν επι Χούντας και πολύ περισσότερο αλλά δεν βγήκαν να το εξαργυρώσουν. Μερικοί μάλιστα είχαν και κάθε λογο, αφού ασχολούνταν με την πολιτική (Λεντάκης, Πεπονής κλπ)
Απορία ψάλτου (βηξ):
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
ή
Εθνική Ελλάδος γειά σου?
(ναι, ναι και τα δυο, ξέρω, αλλά....)
Kαταλήγοντας- και επειδή η συζήτηση διευρύνθηκε πολύ,ίσως και να ξεστράτισε μερικές φορές-νομίζω πως αυτό που θα έπρεπε να απασχολήσει τη σκέψη μας είναι(ανεξαρτήτως του γούστου καθενός,ή των διαφωνιών για άσχετες προς τη μουσική του δημιουργία συμπεριφορές) ποια θα ήταν η θέσητου Διονύση Σαββόπουλου(ως τραγουδοποιού), στο διεθνές μουσικό στερέωμα(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τώρα δεν έχει,αν τα τραγούδια του είχαν αγγλικό ή γαλλικό στίχο.Και νομίζω,ότι θα ήταν σημαντική,με διεθνή απήχηση,όπως άλλη θα ήταν και η θέση του Βασίλη Λογοθετίδη, στον παγκόσμιο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου,αν έπαιζε με ομιλούσα γλώσσα την αγγλική ή γαλλική.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία
μιας και οι διακοπές τελείωσαν.
‘πάντα σκεπτικιστής’, μάλλον μιλάς για άλλον. Εκτός και αν ο Σαββόπουλος εξαργύρωσε την ταλαιπωρία του επί Χούντας με την έμπνευση της Ρεζέρβας και του Σαν Βγω απ’ Αυτή τη Φυλακή. Τότε ναι, ήταν υστερόβουλος!
rallusilach δεν διαβάζεις "αρχαίους" σου απάντησα χθές στις 7:26.
Φιλικά
Ο ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ,
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ,
ΚΑΙ ...ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ
@yannis h, που έγραψε :
«ΟΚ, ακολουθεί η απορία μου:
Ο Διονύσης Σαββόπουλος τα τελευταία χρόνια πήρε μια αρκετά εθνοκεντρική και θρησκευτική πορεία. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να παραλληλιστεί με τον προτεσταντισμό του Μπαχ (αν και η ερώτηση όπως τέθηκε από κάποιο φίλο, «δεν σας ενοχλεί που ο Δ.Σ. είναι ορθόδοξος;» ήταν μονοκόμματη).»
Ο φίλος στον οποίο αναφέρεσαι, είναι ο kontorevithoulis που έκανε την ερώτηση εδώ, την Τρίτη 26 Δεκ. Στις 2:57μμ, για να εισπράξει την αγανακτισμένη ( αλλα ΣΩΣΤΗ ) απάντηση του ΝΔ στις 3:16.
Είμαστε φίλοι, και έπεσε γέλιο με τον τίτλο του «ρατσιστή», που του είπε ο ΝΔ ! Γιατι ο kontorevithoulis, είναι
Α. Άθεος
Β. Μέγας θαυμαστής του ΝΔ
Γ. Λάτρης του Σαββόπουλου!
Εντυπωσιασμένος απο την ΑΠΟΔΟΧΗ του Σαββόπουλου απο τον ΝΔ, φαντάζομαι πως έκανε την ερώτηση μάλλον για να διαπιστώσει άν το «φαινομενικά παράδοξο» της αποδοχής ενός Ορθόδοξου απο έναν άθεο το έχει αιτιολογήσει ο ΝΔ μέσα του με τον ίδιο τρόπο που το έχει αιτιολογήσει και εκείνος στον εαυτό του..
Αφού δέ ο ίδιος δέν διευκρίνισε το θέμα αυτό, δέν θα έκανα παρέμβαση, αλλα μου έδωσες εσύ την αφορμή.
Αρχαίε,
σ'ευχαριστώ διπλά! Δεν ξέρω πως μου ξέφυγε το πρώτο σχόλιό σου, αν και που να φανταστώ πως ένας αρχαίος γνωρίζει την τεχνολογία τόσο καλά! Πρώτη φορά ακούω για dc++ η άσχετη...
Thanks!
Μickey,
ο καιρός στην Ν.Καλιφόρνια είναι πάντα τέλειος...
Αν έρθεις μην πολυπλησιάσεις την Disneyland γιατί θα σε στρώσουν στη δουλειά!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ
Με την ευκαιρία, να πώ κι' εγώ μιά σκέψη μου για το θέμα της Καλομοίρας, που σχολιάστηκε αρνητικά απο αρκετούς εδώ :
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ, είναι προφανώς να φανεί το πέρασμα της σκυτάλης ΣΤΑ ΝΕΙΑΤΑ.
Τα σημερινά νειάτα, δέν «αναδύονται» μέσα απο τη ΦΤΩΧΕΙΑ όπως τα παλιά «νειάτα» της εποχής Σαββόπουλου, Θεοδωράκη κλπ.. Αναδύονται μέσα απο την ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ Ελλάδα, η οποία συμβολίζεται με την ψεύτικη τούρτα..
Πώς πρέπει επομένως να τα αντιμετωπίσουμε, εμείς οι μεγαλύτεροι πλέον;
Να τα συγκρίνουμε με την ΑΞΙΑ εκείνης της παλιάς «νεολαίας», και να τα κριτικάρουμε αρνητικά, απορρίπτοντάς τα;
Ή, να τα ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ, να τα χειροκροτήσουμε ζεστά, έστω κι’ άν το έργο τους μας φαίνεται «άτεχνο» σε σχέση με το έργο των παλιών;
Νομίζω, ότι ή Καλομοίρα είναι το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να μας κάνει να μπούμε σ' αυτόν τον προβληματισμό. Ακριβώς επειδή τη δουλειά της δέν την θεωρούμε και τόσο σπουδαία, εμείς οι μεγαλύτεροι..
Μου φαίνεται λοιπόν, ότι μ’ αυτό τον τρόπο ο Σαββόπουλος μας λέει «..αφήστε τις γκρίνιες, και αγκαλιάστε την!. ΟΧΙ την Καλομοίρα, αλλα την ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ.»
Παρά το ότι δέν έχει ίσως το ίδιο ύψος με την ΠΑΛΙΑ "νέα γενιά". Αλλα, σκέφτεται άραγε κανείς, το ΠΟΣΟ ΧΡΗΜΑ, και το ΠΟΣΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και απο ΠΟΙΟΥΣ, είχε "επενδυθεί" σε εκείνη την παλιά "νέα γενιά" ώστε να βγάλει Σαββόπουλους; Υπάρχει τέτοια "επένδυση" στην νεολαία και τα ταλέντα της σήμερα;;
"Αγκαλιάστε αυτά τα ΦΤΩΧΟΠΑΙΔΑ ! Κι' ας μή σας δίνουν ακόμα πολλά!" θα μετέφραζα εγώ λοιπόν, το μήνυμα του Σαββόπουλου..
"Φτωχόπαιδα", όχι επειδή τους λείπει το ΧΡΗΜΑ, αλλα επειδή τους λείπει ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, και η ΑΓΑΠΗ των άλλων...
kato patisia,
Ο ΝΔ όντως έδωσε σωστή απάντηση έτσι όπως είχε διατυπωθεί η ερώτηση. Και δεν θεωρώ καθόλου παράξενο να παραδέχεται ένας άθεος έναν ορθόδοξο. Μάλιστα, στην αρχή νόμισα ότι η ερώτηση ήταν απλώς άστοχα διατυπωμένη (την είπα ‘μονοκόμματη’). Επαναλαμβάνοντάς την, όμως, δείχνεις ότι ήταν διατυπωμένη όπως εννοούνταν (άρα, ο ΝΔ απάντησε).
Η δική μου ερώτηση είχε να κάνει με τον στίχο και αφορούσε την εσωτερίκευση από τη μεριά του θεατή / ακροατή. Π.χ., όταν αναφερθήκαμε στον Ρίτσο, σταματήσαμε στους στίχους για τον Στάλιν: το θέμα τότε (και όχι η απόδοση) ήταν σημαντικό. Σε μικρότερο βαθμό φυσικά, αλλά παρόμοια ‘κουκούτσια’ περιέχουν κάποιοι στίχοι του Σαββόπουλου. Αυτό έθιξα.
Είμαι αγνωστικιστής. Δεν θα πω ποτέ ότι η ορθοδοξία δεν είναι σημαντική για τον ελληνισμό. Ίσα-ίσα, που μια σωστή ορθόδοξη εκκλησία θα αποτελούσε σημαντικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας. Αν μπορώ να θεωρηθώ παράδειγμα, λατρεύω τον στίχο του Σαββόπουλου «απ’ τους δυο σου ποταμούς θα γευτεί μια μέρα η έρημος καρπούς» (θεωρώ ότι οι δύο ‘ποταμοί’ είναι η αρχαιότητα και το Βυζάντιο). Ή οι στίχοι ‘άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου’, και ‘είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία’, θα με πειράξουν; Ένας άθεος μπορεί να δέχεται κάλλιστα έναν πιστό σαν καλλιτέχνη. Ο Ρίτσος δεν με ενοχλεί όταν γράφει ‘αυτά τα κόκκινα σημάδια μπορεί να είναι και από αίμα’ ή στη Ρωμιοσύνη. Με ενοχλεί στον Γρηγόρη Αυξεντίου (πολύ πατριωτικό) και στον θείο Στάλιν. Με αυτό το σκεπτικό το έθιξα.
Και σαν δώρο, ένα παραμύθι του Νιόνιου που ξέρω απ’ έξω:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που έψαχνε να βρει την ιδανική γυναίκα. Στη χώρα του δεν υπήρχε. Ταξίδεψε στο εξωτερικό. Αλλά κι εκεί σύντομα κατάλαβε ότι η γυναίκα των ονείρων του δεν υπήρχε στον κόσμο αυτό, αλλά σ’ ένα κόσμο... αλλιώτικο.
Απευθύνθηκε τότε στους σοφούς. «Πώς μπορώ να κάνω τον κόσμο αυτόν αλλιώτικο;» τους ρώτησε. Αλλά κανείς σοφός δεν μπορούσε να εμπιστευτεί μια τόσο επικίνδυνη γνώση σ’ έναν άνθρωπο της εξουσίας. Σ’ ένα βασιλιά.
Μονάχα ένας! Ένας λιπαρός εκεί, ένας γυαλαμπούκας, που η σοφία του δεν προέρχονταν από τις μελέτες, τις προσευχές και τα βάσανα παρά μονάχα από την τρέλα του, του είπε: «Βασιλιά, είναι απλό. Αν θέλεις να κάνεις τον κόσμο αυτό αλλιώτικο, δεν έχεις παρά να πεις δύο φορές τη μαγική λέξη ‘γιαλά-γιαλά’»
«Γιαλά-γιαλά» φώναξε αμέσως ο βασιλιάς και ευθύς ο κόσμος μεταμορφώθηκε σαν σκηνικό, όπου μέσα του χόρευε φωταγωγημένη η γυναίκα των ονείρων του βασιλιά.... σε ένα λεπτό την είχε βαρεθεί.
«Γιαλά-γιαλά» φώναξε ξανά απελπισμένος ο βασιλιάς και άλλη γυναίκα, ιδανικότερη, ούτως ειπείν της προηγουμένης εμφανίστηκε, σε ένα λεπτό την είχε βαρεθεί και αυτή και για να μη σας τα πολυλογώ, ο κόσμος πλέον άλλαζε με φοβερή ταχύτητα, εντός της οποίας τίποτα πλέον δεν είχε νόημα γιατί δεν είχε ...προοπτική.
Σε σημείο, καθώς σας διηγούμαι, ο θαυμαστός τους κόσμος να απειλείται με ολοκληρωτική εξαφάνιση! Σταθεροί δεσμοί δεν υπήρχαν και οι άνθρωποι δεν τεκνοποιούσαν, γιατί δεν πρόφταναν να φτάσουν μέχρι εκεί!
Η ιστορία αυτή δεν μοιάζει με τη δική μας, αγαπητοί μου φίλοι; Η αλαζονεία του ηγεμόνος δεν μοιάζει με την δική μας; Και η μούρλα του ανευθύνου σοφού δεν είναι η δική μας; Πόσες φορές δεν θα είχατε αλλάξει τον κόσμο εάν βαθύτερα συμφέροντα της ανθρωπότητας κι ενίοτε η θεία πρόνοια δεν σας εμπόδιζαν σ’ αυτό;
Το να θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο χωρίς ν’ αλλάξεις εσύ ο ίδιος, είναι η αρχή της σήψης και ενός παραμυθιού που τελειώνει με τα λόγια: «Και ζήσανε αυτοί κακά ...και μη χειρότερα!»
_______________
Από την παρουσίαση του δίσκου Το Κούρεμα. Ακολουθούσε το τραγούδι «Μην περιμένετε τραγουδάκια»
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ,
ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,
ΚΑΙ ΤΗΝ ...ΕΚΚΛΗΣΙΑ !
@yannis_h :
Δύσκολα μου βάζεις μου φαίνεται, yannis_h…
Για την αναφορά του Ρίτσου στον Στάλιν, που ενόχλησε όντως αρκετούς : Άν σε καταλαβαίνω σωστά και πάλι, λές ότι δέν διαφωνείς στην ΤΕΧΝΗ ( απόδοση ) αλλα στο ΝΟΗΜΑ.
Όπως το θέτεις, το ΝΟΗΜΑ ακυρώνει την ΤΕΧΝΗ.
Σ’ αυτό, δέν συμφωνώ!
Νομίζω, πως η Τέχνη στέκεται πιό ψηλά..
Πχ, εγώ αριστερός δέν υπήρξα, αλλα ...εκστασιαζόμουνα με το «Καζατζόκ», που το γνώρισα με τους στίχους «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα...», παρά την αρνητική γνώμη των γονιών μου για το ΕΑΜ... Οι Beatles, έγραψαν το «I’m back in the USSR..» μέσα στον Ψυχρό πόλεμο, αλλα δέν νομίζω να τους έχει κατακρίνει κανείς γι’ αυτό..
Απόψε, είδα τη νίκη του Τούρκου Ντέρια στο «Survivor Ελλάδα-Τουρκία», και τον θαύμασα γιατι στα πέναλτυ κατάφερε και νίκησε τον εαυτό του δύο φορές : είναι παλιός ποδοσφαιριστής, και όταν προσπάθησε να χτυπήσει «άπιαστο» πέναλτυ ψηλά στα αριστερά του τερματοφύλακα, απέτυχε αρχικά. Αλλα στην παράταση των πέναλτυ συγκεντρώθηκε, χτύπησε ΕΚΕΙ δύο πέναλτυ, και μόνο έτσι μπόρεσε να νικήσει τον δικό μας, τον Αμφικράτη.. Γιατί να μήν τον θαυμάσω λοιπόν, έστω και όταν ανέμιζε την Τούρκικη σημαία; Βλέπω τον ΑΝΘΡΩΠΟ, όχι τον Τούρκο εχθρό.. Και στο στίχο του Ρίτσου, βλέπω την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ για ένα καλύτερο μέλλον που θα έφερνε ο Στάλιν, και όχι τη βρώμικη προπαγάνδα υπέρ ενός εγκληματία...
Παρακάτω, γράφεις και το εξής :
«Είμαι αγνωστικιστής. Δεν θα πω ποτέ ότι η ορθοδοξία δεν είναι σημαντική για τον ελληνισμό. Ίσα-ίσα, που μια σωστή ορθόδοξη εκκλησία θα αποτελούσε σημαντικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας.»
Μολονότι είναι φανερή στο σχόλιό σου η διάθεσή σου ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ το αντίθετο, πράγμα που με βρίσκει σύμφωνο, θα ...τα χαλάσω εδώ μαζί σου, στο εξής : ΠΟΙΟΣ είσαι εσύ, που θα κρίνεις πως η «ορθόδοξη εκκλησία» ΔΕΝ είναι σωστή; Μπορώ εγώ να κρίνω άν είναι σωστή πχ η γυναίκα του άλλου; Αφού δέν είμαι εγώ παντρεμένος μαζί της, όταν εκείνος είναι ευχαριστημένος απ’ αυτήν μου πέφτει λόγος εμένα;
Αλλα ας το αφήσουμε αυτό, γιατι το θέμα του post είναι άλλο...
kato patisia
Το νόημα δεν ακυρώνει την τέχνη – όταν δεν την καπελώνει. Πάει να πει, το νόημα σε ένα έργο τέχνης πρέπει να είναι πλατύ, να ξεπερνάει το αντικείμενό του.
Σχηματικά μιλώντας: ένα τραγούδι για το τι μας δένει σαν ανθρώπους και πόσο σημαντική είναι η ελευθερία, τείνει να είναι πανανθρώπινο – ένα τραγούδι για το έθνος τείνει να είναι εμβατήριο.
Άλλο ένας ύμνος στο θείο (Μπαχ) και άλλο ένα που μιλάει για τα σύνορα μεταξύ αληθινής (δικής μας) και λάθους (δικής τους) πίστης.
Ο Σαββόπουλος παραγίνεται συγκεκριμένος σε κάποια σημεία του έργου του. Παύει να μιλάει για τον ελληνισμό πολιτισμικά και διαχρονικά (όπου όντως ο χριστιανισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο) και εστιάζει στο ρόλο του χριστιανισμού – και μάλιστα, στο σήμερα. Εκεί καπελώνεται από το ‘συγκεκριμένο’ και με χάνει. Δεν είναι πλέον ‘πανέλληνας’, είναι πρώτα πιστός. Χάνει την οικουμενικότητα που είχε πριν.
Αυτά όσον αφορά τα καλλιτεχνικά.
Φυσικά, οι στίχοι του ξυπνούν και συναισθήματα γιατί είναι σύγχρονος. Εδώ διαταράσσεται η ακρόαση (είναι η αντιστοιχία με τον Θείο Στάλιν – όπου φυσικά διαταράσσεται η ανάγνωση). Με βάση λοιπόν τα σημερινά δεδομένα, πάλι δεν με χάνει σαν αγνωστικιστή, Με χάνει πρώτα απ’ όλα σαν πολίτη. Πρόσεξε: ο Σαββόπουλος είναι και πολιτικός καλλιτέχνης. Όταν ακούς «κι εμείς που αριστερίσαμε ποιο τάχα ήταν το λάθος; / εφιάλτης ήταν το όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος» ή «Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες», το προσπερνάς γιατί νιώθεις όμορφα με το στίχο, σου αρέσει το νόημα. Όταν όμως τραγουδάει για το στρατό ή τον Πατριάρχη νιώθεις το ίδιο; Το να λέμε ότι δεν κρίνουμε έναν (ιδίως σύγχρονο) καλλιτέχνη με βάση το νόημα των στίχων του, μου φαίνεται παρατραβηγμένο. Άπαξ και διαταράσσεται η ακρόαση, μένεις σ’ αυτό που σε ενόχλησε.
Να το πάω μακρύτερα: σε μια ιδανική κοινωνία, ο Σαββόπουλος με κάποιους στίχους θα έπρεπε να χάνει και τον Έλληνα πολίτη που είναι πιστός. Τώρα, ίσως δίνει, άθελά του, άλλοθι στην επιθετικότητα εθνικιστών και πιστών. Ούτε αυτό μπορώ να το περάσω αψήφιστα. Ζούμε στο σήμερα
Τέλος (τρίτο μέρος και άσχετο με τον Σαββόπουλο.) Λες «ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω πως η ορθόδοξη εκκλησία …δεν είναι σωστή;».
Απαντώ προσωπικά: ένας πολίτης. Μια εκκλησία που θέλει να έχει λόγο στα του κράτους, στα κοσμικά, δεν είναι σωστή. Μια εκκλησία που αφήνει το πνευματικό της έργο και ασχολείται με την εθνική Παιδεία, τα κοινοτικά κονδύλια, που κάνει συλλαλητήρια, δεν είναι σωστή.
Για σκέψου όμως μια ορθόδοξη εκκλησία που δέχεται τα λάθη του παρελθόντος της, που ζητά συγνώμη γι’ αυτά και περιορίζεται στα του οίκου της: δεν θα ήταν δίδαγμα για τους ίδιους τους πιστούς; Μια ορθόδοξη εκκλησία που εμβαθύνει την πνευματικότητα και την εσωτερικότητα της ορθοδοξίας, δεν θα ήταν πλεονέκτημα για την Ελλάδα; Θυμήσου: «δεν ξέρω αν είμαι πιστός, πάντως ορθόδοξος είμαι σίγουρα». Η ορθοδοξία είναι αναπόσπαστο μέρος της αισθητικής μας, είμαστε δεν είμαστε πιστοί. Περιοριζόμενη στα του οίκου της, όχι μόνο δεν θα ενοχλούσε τους άπιστους Έλληνες, αλλά θα έκανε υπέρβαση σε πεδία που δεν την αφορούν άμεσα: θα ένωνε περισσότερους Έλληνες πολιτισμικά, αισθητικά. Άσχετα από το αν πιστεύουν στο θεό ή όχι. Διδάσκοντας, παράλληλα, η ίδια πολιτικούς τρόπους.
Δεν μου φαίνεται άσχημο σαν ένα ιδανικό μοντέλο της Ελλάδας…
Δεν ήξερα ότι είναι του Στέργιου Δελιαλή η εικόνα αυτή!
Ευχαριστώ για την πληροφορία.
Γνώρισα το Στέργιο εδώ και λίγα χρόνια, με την ιδιοτητα του ιδρυτή και διευθυντή του Μουσείου Design της Θεσσαλονίκης. Και τον αγάπησα. αυμάζω τον αγώνα του, σέβομαι και εκτιμώ τον άνθρωπο. Όμως είναι γνωστό ότι ο Στέργιος τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με το Μουσείο και καθόλου με την προβολή του προσωπικού του έργου-το τελευταίο μάλλον το κρύβει. Ευχαριστώ λοιπόν για την πληροφορία ως προς την εικόνα αυτή, που δεν είχα ταυτίσει με το δημιουργό της κι ας έχω το δίσκο στο σεντούκι μαζί με τα υπόλοιπα βινύλια. Ευχαριστώ και για την υπενθύμιση να ευχηθώ σ' αυτόν τον άνθρωπο.
Αγαπημένος δίσκος. Κι αγαπημένος Σαββόπουλος της εφηβείας. Αληθινά Μέγας, έχετε απόλυτο δίκιο. Και πρέπει να τον θυμόμαστε συχνότερα, κυρίως για τα παλιά, τ' αριστουργήματα του όλα.
Τα πράγματα είναι απλά: Ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε για πράγματα τόσο προσωπικά, που τελικά μας αφορούν όλους.
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home