7 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες (3)
Ιστορία Τέταρτη
1963 - Οι Πατέρες.
Μία παρέα φίλοι, σκεπτόμαστε να κάνουμε Χριστούγεννα σε μοναστήρι. Κάποιος μας μιλάει για την Μονή Ιερουσαλήμ ψηλά στον Παρνασσό, πάνω από την Δαύλεια. Ωραία ιδέα λέμε και ξεκινάμε προπαραμονή. Ο ένας διαθέτει Ι. Χ. στριμωγνόμαστε και δρόμο.
Η αλήθεια είναι πως φύγαμε κομμάτι αργά. Ο ήλιος κόντευε να δύσει όταν φτάσαμε στην Δαύλεια - και όταν με το καλό σκαρφαλώσαμε τον απαίσιο λασπόδρομο ως την μονή είχε πέσει το σούρουπο. Μεγάλη ταλαιπωρία η λάσπη, πέντε φορές αναγκαστήκαμε να κατέβουμε και να σπρώξουμε το αυτοκίνητο που είχε κολλήσει.
Όταν όμως είδαμε την μονή με τα καντήλια της να τρεμοσβύνουν στο σύθαμπο, αναγαλλιάσαμε. Ζέστη, φαγητό και κατάνυξη - να τι ζητούσαν τα παγωμένα σώματα και οι άπληστες ψυχές μας.
Αλίμονο! Η μεγάλη κεντρική πύλη, ίδια καστρόπορτα σε τείχος, ήταν θεόκλειστη. Κορνάρουμε. Μόνον η ηχώ απαντάει. Ξανακορνάρουμε. Τίποτα. Χτυπάμε την πόρτα. Καμία απόκριση.
Φωνάζουμε. Σιωπή. Σηκώνουμε ολόκληρα αγκωνάρια και τα πετάμε στην μεταλλική πόρτα. Αντιβουίζει το βουνό, αλλά αντίδραση καμία.
Εν τω μεταξύ έχει νυχτώσει για τα καλά, κάνει άγριο κρύο και ο οδηγός μας αρνιέται να κατέβει νύχτα τον λασπόδρομο. 'Εχει δίκιο, δεν αστειεύονται οι γκρεμοί γύρω-γύρω. Κάτω έχει ψιλό παγωμένο χιόνι, πώς θα βγάλουμε την νύχτα; Δύο στο αυτοκίνητο, δύο ξάπλα στη γη αγκαλιασμένοι μέσα σε μία παλιοκουβέρτα, που βρέθηκε στο πορτμπαγκάζ κι ένας να φυλάει τσίλιες μη μας ορμήξουν τίποτα λύκοι. Αλλαγή βάρδιας κάθε τόσο. Δεν κοιμήθηκε βέβαια κανένας.
Χαράματα, στις έξη ξαγρυπνισμένοι και παγωμένοι βλέπουμε να ανοίγει η βαριά σιδερόπορτα. Βγαίνει ένας καλόγερος καβάλα σε μουλάρι. Αγανακτισμένοι τον περικυκλώνουμε - τόση φασαρία κάναμε, είναι δυνατόν να μην μας ακούσατε;
"Κάτι ακούσαμε", λεει ατάραχος ο καλόγερος, "αλλά δεν ξέραμε τι ήτανε. Κι εσείς ευλογημένοι, δεν φωνάζατε: 'Πατέρες! Πατέρες!' να καταλάβουμε πως ήσασταν καλοί Χριστιανοί, να σας ανοίξουμε;"
Πέρασαν χρόνια, η παρέα σκόρπισε. Αλλά όποτε συντυχαίνουμε ο ένας τον άλλον η προσφώνηση είναι δεδομένη: "Πατέρες! Πατέρες!"
Ιστορία Πέμπτη
1972 - Το δώρο της Πίπση.
Πρέπει τώρα να σας πω την ιστορία μιας γάτας. Δεν ήταν όμορφη, ούτε χαδιάρα. Ήταν ίσως η πιο άσκημη και άκομψη γάτα που έχω γνωρίσει. Μονοκόμματη και τραχιά σαν μπουλντόγκ. Δεν ήταν καν δική μου. Όμως μου έκανε ένα θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Ζούσα τότε σε προάστιο της Αθήνας. Το σπίτι, μονοκατοικία παλιά και άβολη, ήταν απομονωμένο σε ένα ύψωμα. Πίσω του το δάσος. (Τώρα έχει γίνει πολυκατοικίες!)
Το παλιό κτίσμα είχε μείνει καιρό ακατοίκητο. Ανήκε σε ένα γέροντα γιατρό, που ζούσε εκεί ολομόναχος. Είχε πεθάνει πάνω από ένα χρόνο. Πέρασε και άλλος καιρός μέχρι να συμφωνήσω με τους κληρονόμους για την ενοικίαση και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές.
Για αρκετούς μήνες, αφού μετακόμισα, έβλεπα μία γριά και άσκημη γάτα που τριγύριζε συστηματικά το σπίτι. Βέβαια γάτες εκεί υπήρχαν πολλές - και οι δικές μου και οι τακτικές επισκέπτριες και οι περαστικές. Όμως αυτή ήταν αλλιώτικη. Ούτε πλησίαζε πολύ ούτε απομακρυνόταν. Βρισκόταν πάντα σε ίδια απόσταση από το σπίτι, σαν να ήταν δεμένη με ένα αόρατο σκοινί. Στηνόταν απέναντι και κοιτούσε συνεχώς τα παράθυρα, με μάτια κουρασμένα, κοκκινισμένα ενώ έβγαζε ένα χαμηλόφωνο μακρόσυρτο ήχο - κάτι ανάμεσα ουρλιαχτό και παράπονο.
Φερόταν σαν άγρια γάτα - αλλά δεν έμοιαζε άγρια. Όταν στηνότανε απέναντι στο παράθυρο της άνοιγα να μπει αλλά αυτή στεκόταν εκεί στην ίδια πάντα απόσταση. Αν πλησίαζα, οπισθοχωρούσε, χωρίς να τρομάζει και να εξαφανίζεται. Έτρωγε το φαγητό που της έδινα, με τον όρο ότι πάντα θα σεβόμουνα την προκαθορισμένη απόσταση. Αν στεκόμουν κοντά στο πιάτο, προτιμούσε να μείνει νηστική.
Το αίνιγμα λύθηκε όταν μίλησα με την κόρη του παλιού ιδιοκτήτη. 'Ηταν η γάτα του! Η μοναδική του συντροφιά! Την έλεγαν Πίπση κι ο γέροντας την υπεραγαπούσε. Μόνο που την είχε τόσα χρόνια, που κανείς δεν φανταζόταν ότι ζούσε ακόμα. Πρέπει να ήταν πάνω από δεκαπέντε χρόνων - υπέργρια. Όταν πέθανε ο γιατρός, δεν την βρήκαν στο σπίτι. Το κλείδωσαν - κι ούτε που την σκέφτηκαν. Κι εκείνη, πήρε τα βουνά και έγινε άγρια.
Δηλαδή, το σπίτι που έμενα ήταν το δικό της! Έκανα ότι μπορούσα να την πείσω να επιστρέψει - μάταια. Δεν εμπιστευόταν κανένα. Η χαϊδεμένη και καλομαθημένη, που γριά βρέθηκε στο δρόμο, επέζησε - αλλά δεν πίστευε πια σε τίποτα.
Μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα, παραμονές και ξαφνικά ακούω ένα άλλο νιάου και βλέπω την Πίπση με την μύτη κολλημένη στο τζάμι. Ανοίγω το παράθυρο και - δεν πιστεύω τα μάτια μου - μπαίνει στο σπίτι. Πρώτη φορά μπαίνει στο σπίτι, μυρίζει δεξιά-αριστερά με μεγάλη προσοχή, ψάχνει - και τελικά έρχεται εκεί που καθόμουνα, νιαουρίζει παρακλητικά και πηδάει στην αγκαλιά μου. Η Πίπση - που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα!
Είχε έρθει για να γεννήσει. Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα. Κάθισε δύο μήνες στο σπίτι, τα μεγάλωσε, τα ανάθρεψε - και μία μέρα τα πήρε και εξαφανίστηκαν. Δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Ούτε αυτά.
Δεν τα πήρε όλα όμως. Έμεινε ένα, το γλυκύτερο, που αργότερα έγινε η γάτα της ζωής μου. Το καλλίτερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο.
____________________________________________
Δεν έχω φωτογραφία της Πίπσι και οι φωτογραφίες μου από την Μονή Ιερουσαλήμ είναι στο Μουσείο Μπενάκη. Έβαλα λοιπόν ένα σκίτσο της Αθηνάς Ταρσούλη (από άλλο μοναστήρι) και μια φωτογραφία μου που αγαπώ: της γάτας του Σαξώνη από το Πάπιγγο.
1963 - Οι Πατέρες.
Μία παρέα φίλοι, σκεπτόμαστε να κάνουμε Χριστούγεννα σε μοναστήρι. Κάποιος μας μιλάει για την Μονή Ιερουσαλήμ ψηλά στον Παρνασσό, πάνω από την Δαύλεια. Ωραία ιδέα λέμε και ξεκινάμε προπαραμονή. Ο ένας διαθέτει Ι. Χ. στριμωγνόμαστε και δρόμο.
Η αλήθεια είναι πως φύγαμε κομμάτι αργά. Ο ήλιος κόντευε να δύσει όταν φτάσαμε στην Δαύλεια - και όταν με το καλό σκαρφαλώσαμε τον απαίσιο λασπόδρομο ως την μονή είχε πέσει το σούρουπο. Μεγάλη ταλαιπωρία η λάσπη, πέντε φορές αναγκαστήκαμε να κατέβουμε και να σπρώξουμε το αυτοκίνητο που είχε κολλήσει.
Όταν όμως είδαμε την μονή με τα καντήλια της να τρεμοσβύνουν στο σύθαμπο, αναγαλλιάσαμε. Ζέστη, φαγητό και κατάνυξη - να τι ζητούσαν τα παγωμένα σώματα και οι άπληστες ψυχές μας.
Αλίμονο! Η μεγάλη κεντρική πύλη, ίδια καστρόπορτα σε τείχος, ήταν θεόκλειστη. Κορνάρουμε. Μόνον η ηχώ απαντάει. Ξανακορνάρουμε. Τίποτα. Χτυπάμε την πόρτα. Καμία απόκριση.
Φωνάζουμε. Σιωπή. Σηκώνουμε ολόκληρα αγκωνάρια και τα πετάμε στην μεταλλική πόρτα. Αντιβουίζει το βουνό, αλλά αντίδραση καμία.
Εν τω μεταξύ έχει νυχτώσει για τα καλά, κάνει άγριο κρύο και ο οδηγός μας αρνιέται να κατέβει νύχτα τον λασπόδρομο. 'Εχει δίκιο, δεν αστειεύονται οι γκρεμοί γύρω-γύρω. Κάτω έχει ψιλό παγωμένο χιόνι, πώς θα βγάλουμε την νύχτα; Δύο στο αυτοκίνητο, δύο ξάπλα στη γη αγκαλιασμένοι μέσα σε μία παλιοκουβέρτα, που βρέθηκε στο πορτμπαγκάζ κι ένας να φυλάει τσίλιες μη μας ορμήξουν τίποτα λύκοι. Αλλαγή βάρδιας κάθε τόσο. Δεν κοιμήθηκε βέβαια κανένας.
Χαράματα, στις έξη ξαγρυπνισμένοι και παγωμένοι βλέπουμε να ανοίγει η βαριά σιδερόπορτα. Βγαίνει ένας καλόγερος καβάλα σε μουλάρι. Αγανακτισμένοι τον περικυκλώνουμε - τόση φασαρία κάναμε, είναι δυνατόν να μην μας ακούσατε;
"Κάτι ακούσαμε", λεει ατάραχος ο καλόγερος, "αλλά δεν ξέραμε τι ήτανε. Κι εσείς ευλογημένοι, δεν φωνάζατε: 'Πατέρες! Πατέρες!' να καταλάβουμε πως ήσασταν καλοί Χριστιανοί, να σας ανοίξουμε;"
Πέρασαν χρόνια, η παρέα σκόρπισε. Αλλά όποτε συντυχαίνουμε ο ένας τον άλλον η προσφώνηση είναι δεδομένη: "Πατέρες! Πατέρες!"
Ιστορία Πέμπτη
1972 - Το δώρο της Πίπση.
Πρέπει τώρα να σας πω την ιστορία μιας γάτας. Δεν ήταν όμορφη, ούτε χαδιάρα. Ήταν ίσως η πιο άσκημη και άκομψη γάτα που έχω γνωρίσει. Μονοκόμματη και τραχιά σαν μπουλντόγκ. Δεν ήταν καν δική μου. Όμως μου έκανε ένα θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Ζούσα τότε σε προάστιο της Αθήνας. Το σπίτι, μονοκατοικία παλιά και άβολη, ήταν απομονωμένο σε ένα ύψωμα. Πίσω του το δάσος. (Τώρα έχει γίνει πολυκατοικίες!)
Το παλιό κτίσμα είχε μείνει καιρό ακατοίκητο. Ανήκε σε ένα γέροντα γιατρό, που ζούσε εκεί ολομόναχος. Είχε πεθάνει πάνω από ένα χρόνο. Πέρασε και άλλος καιρός μέχρι να συμφωνήσω με τους κληρονόμους για την ενοικίαση και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές.
Για αρκετούς μήνες, αφού μετακόμισα, έβλεπα μία γριά και άσκημη γάτα που τριγύριζε συστηματικά το σπίτι. Βέβαια γάτες εκεί υπήρχαν πολλές - και οι δικές μου και οι τακτικές επισκέπτριες και οι περαστικές. Όμως αυτή ήταν αλλιώτικη. Ούτε πλησίαζε πολύ ούτε απομακρυνόταν. Βρισκόταν πάντα σε ίδια απόσταση από το σπίτι, σαν να ήταν δεμένη με ένα αόρατο σκοινί. Στηνόταν απέναντι και κοιτούσε συνεχώς τα παράθυρα, με μάτια κουρασμένα, κοκκινισμένα ενώ έβγαζε ένα χαμηλόφωνο μακρόσυρτο ήχο - κάτι ανάμεσα ουρλιαχτό και παράπονο.
Φερόταν σαν άγρια γάτα - αλλά δεν έμοιαζε άγρια. Όταν στηνότανε απέναντι στο παράθυρο της άνοιγα να μπει αλλά αυτή στεκόταν εκεί στην ίδια πάντα απόσταση. Αν πλησίαζα, οπισθοχωρούσε, χωρίς να τρομάζει και να εξαφανίζεται. Έτρωγε το φαγητό που της έδινα, με τον όρο ότι πάντα θα σεβόμουνα την προκαθορισμένη απόσταση. Αν στεκόμουν κοντά στο πιάτο, προτιμούσε να μείνει νηστική.
Το αίνιγμα λύθηκε όταν μίλησα με την κόρη του παλιού ιδιοκτήτη. 'Ηταν η γάτα του! Η μοναδική του συντροφιά! Την έλεγαν Πίπση κι ο γέροντας την υπεραγαπούσε. Μόνο που την είχε τόσα χρόνια, που κανείς δεν φανταζόταν ότι ζούσε ακόμα. Πρέπει να ήταν πάνω από δεκαπέντε χρόνων - υπέργρια. Όταν πέθανε ο γιατρός, δεν την βρήκαν στο σπίτι. Το κλείδωσαν - κι ούτε που την σκέφτηκαν. Κι εκείνη, πήρε τα βουνά και έγινε άγρια.
Δηλαδή, το σπίτι που έμενα ήταν το δικό της! Έκανα ότι μπορούσα να την πείσω να επιστρέψει - μάταια. Δεν εμπιστευόταν κανένα. Η χαϊδεμένη και καλομαθημένη, που γριά βρέθηκε στο δρόμο, επέζησε - αλλά δεν πίστευε πια σε τίποτα.
Μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα, παραμονές και ξαφνικά ακούω ένα άλλο νιάου και βλέπω την Πίπση με την μύτη κολλημένη στο τζάμι. Ανοίγω το παράθυρο και - δεν πιστεύω τα μάτια μου - μπαίνει στο σπίτι. Πρώτη φορά μπαίνει στο σπίτι, μυρίζει δεξιά-αριστερά με μεγάλη προσοχή, ψάχνει - και τελικά έρχεται εκεί που καθόμουνα, νιαουρίζει παρακλητικά και πηδάει στην αγκαλιά μου. Η Πίπση - που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα!
Είχε έρθει για να γεννήσει. Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα. Κάθισε δύο μήνες στο σπίτι, τα μεγάλωσε, τα ανάθρεψε - και μία μέρα τα πήρε και εξαφανίστηκαν. Δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Ούτε αυτά.
Δεν τα πήρε όλα όμως. Έμεινε ένα, το γλυκύτερο, που αργότερα έγινε η γάτα της ζωής μου. Το καλλίτερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο.
____________________________________________
Δεν έχω φωτογραφία της Πίπσι και οι φωτογραφίες μου από την Μονή Ιερουσαλήμ είναι στο Μουσείο Μπενάκη. Έβαλα λοιπόν ένα σκίτσο της Αθηνάς Ταρσούλη (από άλλο μοναστήρι) και μια φωτογραφία μου που αγαπώ: της γάτας του Σαξώνη από το Πάπιγγο.
60 Comments:
Απ' όλα έχουν τα Χριστούγεννά σας κ.Δήμου.
Στους περισσότερους το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του σκυλάδικου ή των καλλιτεχνών.
Τα ίδια φαγητά, οι ίδιοι άνθρωποι...
Καλημέρα
doctor
Η γατοϊστορία σας είναι βαθειά ανθρώπινη Κε Δήμου. Μου θυμίζει την εξημέρωση της αλεπούς στον "μικρό πρίγκιπα".
Απο όλες τις ιστορίες, πάντα προτιμούσα το Δώρο της Πίπση.
Καλημέρα
Αγαπητε Νικο
οι ιστοριες σου βγαζουν πολυ ευαισθησια αλλα και κατι σαν παραπονο, καποιο κενο εχει μεινει,βεβαια δεν ειμαι του να δημοσιοποιουνται τα προσωπικα,απλα κανω μια διαπιστωση που μου βγαινει σαν διαισθηση χωρις καν να σε ξερω προσωπικα.
τις γατες τις αγαπας, τους σκυλους ομως ουτε καν τους αναφερεις αν και ειναι πιο εκφραστικοι στα συναισθηματα τους
η Γερμανια μου προκαλει και εμενα νοσταλγια και εχω μετανιωσει που δεν εμεινα εκει.
Στη βαυαρια ημουνα κοντα στο Augsburg ειναι πιστευω απο τις ωραιοτερες περιοχες
αυτα τα λιγα προς το παρον γιατι πρεπει να συνεχισω την δουλεια
Σε κάποιο βιβλίο διάβασα ότι οι γάτες που μοιάζουν μπαρουτοκαπνισμένες και έχουν αυτό το μολυβί χρώμα,είναι οι πιο τρυφερές από όλες τις γατομητέρες.Το διαπίστωσα και πριν λίγο καιρό,με μια γάτα του κήπου.
Το γατάκι στη φωτό,είναι όλα τα λεφτά.
Αυτή η ιστορία με τη γάτα Πίπση και το δώρο της με συγκινούσε πολύ πάντα,όχι για το δώρο ή κάτι άλλο αλλά για τη γάτα που έμεινε ξαφνικά χωρίς σπίτι όταν πέθανε ο ηλικιωμένος κύριος.Κανείς δεν την σκέφτηκε.Σιγά - θα είπαν - κάπου αλλού θα βρει να φάει.Μπορεί και να μην την σκέφτηκαν καθόλου.Κι αν ήταν λυπημένη,που σίγουρα ήταν,με την ξαφνική αλλαγή της ζωής της και τον φίλο-κύριο που έχασε,ποιος σκέφτηκε τότε τον πόνο της;Κανείς.
Θα πρέπει να ένιωσε μεγάλη απελπισία.
Ευτυχώς που υπήρξε αίσια εξέλιξη της ιστορίας,για το Πιπσάκι.
Το 1963 μου φαντάζει πολύ μακρινή ημερομηνία.
Με αυτή την ιστορία πάντα γελούσα,με το πάθημα των επίδοξων "Πατέρων".Και μόνο στη σκέψη πως κάποιος προσφωνεί τον ΝΔ "Πατέρα",με την έννοια του Γέροντα,μου φαίνεται αστείο!
Αγαπητε Νικο
εχω ζησει και εγω στη Γερμανια και μαλιστα στην Βαυαρια κοντα στο Augsburg
νομιζω οτι ειναι απο τα ωραιοτερα μερη
μπορω ναπω οτι εχω μετανιωσει που γυρισα εδω σε αυτο τον τοπο αν και μεγαλωσα και εγω εδω και μαλιστα στην Κυψελη
ετσι οπως εχει καταντησει ειναι κριμα
χτες διαβασα στο ενθετο της Καθημερινης για τον Δοξιαδη και τα ονειρα του για την Αθηνα
ειναι κριμα και ταυτοχρονα αξιο μελετης το πως αυτη η χωρα οχι απλα τωει τα παιδια της αλλα τα λιωνει τα διαλυει
αλλα γιαυτο αλλη φορα
σου βγαινει παντως μια μεγαλη μελαγχολια (?),παραπονο (?) στα κειμενα σου
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Ο φόβος είναι μάλλον το light motive των 2 ιστοριών. Εσείς φοβηθήκατε τους γκρεμούς, οι «Πατέρες» ν’ ανοίξουν την πόρτα, η γάτα να επιστρέψει σπίτι της. Η δύναμη της ζωής τελικά επέβαλε την άρση του φόβου για λίγο…
ε να μην κανω κι εγω μια πρωτιά? :)
Ανοίξτε μου!
Ανοίξτε μου να κάνω σεφτέ στο post σας!
ΠΑΤΕΡΕΕΕΕΣ!!!! :))
Καλημέρα. Αντιγράφω από το blog μου.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι έχουν από μια θλιμμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία. Λες και τα Χριστούγεννα φτιάχτηκαν για να προκαλούν θλίψη.
Να και μία ιστορία Χριστουγέννων (η 4η) που σου αφήνει ένα χαμόγελο στο τέλος.
"Κι εσείς ευλογημένοι, δεν φωνάζατε: 'Πατέρες! Πατέρες!' να καταλάβουμε πως ήσασταν καλοί Χριστιανοί, να σας ανοίξουμε;"
Χμμ... Μάθαμε κάτι. Οτι χρειάζεται σύνθημα - παρασύνθημα στις μονές και μοναστήρια...
Μία μορφή των πρόσφατων "πατερούληδων" να σκεφτώ συνειρμικά?..
Οποιος λοιπόν δεν είναι χριστιανός να ψοφήσει στο κρύο δλδ.
Αυτό και αν είναι η αγάπη που κυρρήτουν... :(
Πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι οι ιστορίες με τα ζωάκια με συγκινούν περισσότερο από αυτές των ανθρώπων...Όπως και αυτή του Doctor με το γουρουνάκι (είχα κι εγώ παρόμοια εμπειρία με κατσικάκι όμως).
Ευχαριστούμε ΝΔ για τις υπέροχες ιστορίες
Το "Δώρο της Πίπση" έγινε η γάτα της ζωής σας (και) γιατί η γνωριμία σας έγινε κάτω απο τις συγκεκριμένες περιστάσεις ή ανεξαρτήτως?
Μέχρι στιγμής ξεχωρίζω 2(3,5) από τις 5(μέχρι στιγμής)ιστορίες, η κάθε μια τους για διαφορετικούς λόγους, μα πιο πολύ με άγγιξε η ιστορία με τη γάτα και αυτό γιατί είχα σχετικά πρόσφατα μια παρόμοια εμπειρία. Βέβαια να πω την αλήθεια είχε λίγο διαφορετικούς πρωταγωνιστές, δεν είχε δώρο και δεν ήταν Χριστούγεννα αλλά το όλο story ήταν το ίδιο. Εμένα μου έτυχε μια σκυλίτσα η Ρορό. Όντας φοιτητής σε ένα από τα ΤΕΙ της χώρας και σε μια Ιερή πόλη που μέχρι να πάω την είχα ακούσει μόνο σε ποιήματα και την είχα δει μόνο στο χάρτη, μια μέρα έξω από την πόρτα μου στο χαλάκι είχε βρει καταφύγιο η Ρορό(την είχα δει καιρό να τριγυρνά στην γειτονιά)λόγο της βροχής. Στην αρχή με το που με έβλεπε απομακρυνόταν σιγά όμως αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Άρχισα να την ταΐζω και να την ποτίζω, μέχρι και στο γιατρό για να την εμβολιάσει είχα ετοιμαστεί να την πάω, μα η Ρορό μια μέρα ξαφνικά εξαφανίστηκε!
2-3 βδομάδες μετά την πέτυχα με ένα σκυλολόι να περιφέρετε στα στενά της πόλης, "Τι κρίμα που έφυγε" σκέφτηκα, αλλά η Ρορό δεν είχε πει την τελευταία της λέξη...
Μετά από ένα διάστημα ,ένα πρωινό έξω από την πόρτα μου ήταν η Ρορό αλλά δεν ήταν μόνη...Τρία μικρά την συντρόφευαν, το καθένα και διαφορετικό χρώμα φαντάσου την έκπληξη μου τα γένναγε όλο το βράδυ έξω από την πόρτα μου!
Δυστυχώς όμως όπως είπα και στην αρχή η εμπειρία μου δεν είχε την ίδια κατάληξη. Ένα από τα βράδια που έμεινε εκεί συνέβη κάτι και την επόμενη μέρα η Ρορό είχε εξαφανιστεί ξανα, με τα μικρά αυτή την φορά. Δυστυχώς όμως αυτή τη φορά ήξερα ότι δεν το ήθελε από μόνη της!
Μεσολόγγι Άνοιξη 2004
Περιμένουμε με ανυπομονησία και τις άλλες δύο ιστορίες να μας κάνουν και αυτές να νοσταλγήσουμε και να θυμηθούμε δικές μας ιστορίες ξεχασμένες και μη.
Κ. Δήμου μη μας κρατάτε σε αγωνία.
Υ.Γ. Είμαι νέος στο Blog είναι η πρώτη φορά που διάβασα τις ιστορίες
proinos said...
"Το "Δώρο της Πίπση" έγινε η γάτα της ζωής σας (και) γιατί η γνωριμία σας έγινε κάτω απο τις συγκεκριμένες περιστάσεις ή ανεξαρτήτως?"
Κυρίως επειδή ήταν μία πολύ τρυφερή και αισθαντική γάτα. Αρκούσε να αναστενάξω και ήταν αμέσως στα γόνατά μου κοιτώντας με μες τα μάτια.
Θα την βρήτε σε δύο ποιήματα του Βιβλίου των Γάτων. Είναι το Νίνι.
EPIKOUROS said...
χτες διαβασα στο ενθετο της Καθημερινης για τον Δοξιαδη και τα ονειρα του για την Αθηνα
ειναι κριμα και ταυτοχρονα αξιο μελετης το πως αυτη η χωρα οχι απλα τωει τα παιδια της αλλα τα λιωνει τα διαλυει
αλλα γιαυτο αλλη φορα
σου βγαινει παντως μια μεγαλη μελαγχολια (?),παραπονο (?) στα κειμενα σου
Ο Ντίνος Δοξιάδης ήταν ένα σπουδαίος άνθρωπος. Έμενα κάποτε (με νοίκι) στο σπίτι του στο ισόγειο - αυτός στο ρετιρέ.
Ανέβαινε τα σκαλιά τρέχοντας (ποτέ ασανσέρ) και μου έλεγε: όποιος ασκείται θα ζήσει εκατό χρόνια.
Έφυγε πολύ νωρίς. Την τελευταία φορά τον είδα στο γραφείο του. Η αρρώστεια του είχε παραλύσει την φωνή αλλά τα μάτια του έλαμπαν και μού έγραφε σημειώματα όλο δύναμη...
Μελαγχολία και παράπονο στα κείμενά μου; - μα έτσι γεννιώνται τα κείμενα...
@ doctor: Πές 'τα χρυσόστομε!
@ Nikos Dimou: Διάβασα ότι το οικείο παρακλητικό νιαούρισμα που επιστρατεύεται από το συμπαθές τετράποδο όταν θέλει να ζητήσει κάτι κατευθύνεται αποκλειστικά προς τον άνθρωπο και δεν χρησιμοποιείται σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση (π.χ. μεταξύ γατών). Εσείς θα μπορούσατε να με κατατοπίσετε επ' αυτού...
ζηλεύω την τόσο γεμάτη ζωή ...
Μία ερώτηση για να σιγουρευτώ... ο Don είναι παιδί της Πίπση;
Από το "Βιβλίο των γάτων"
του Νίκου Δήμου (1977):
(αιτούμενος την άδειά του)
...επειδή για πολλούς ανθρώπους,
η αίσθηση αυτή που θίγει το ποίημα, ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων είναι πολύ έντονη...
Νινι
Πώς ξέρει, κάθε φορά που πονάω,
κι έρχεται κοντά μου
όλο μάτια.
Πώς ξέρει, κάθε φορά που σκέφτομαι,
και κάθεται ακίνητη
να συγκεντρωθώ.
Πώς με νιώθει, πριν από μένα,
και κινείται σωστά,
πατάει άψογα,
στέκεται σίγουρα,
πάντα.
Τόσα χρόνια γάτα μου,
ούτε μια λάθος στιγμή.
Ποιός άνθρωπος,
ποιός άνθρωπος
θα το μπορούσε;
Προς Mickey:
Μιχάλη μου έχω 2/2 σεφτέδες!
Φεύγω από τον βατήρα σε χρόνο αντίδρασης εφάμιλλο του Καρλ Λιούις!
Κύριε Δήμου πείτε ότι είναι σύμπτωση (μη φανεί ότι "πέφτει" σήμα!!!).
To the point now: Τα Χριστούγεννα είναι δομημένα μόνο για παιδιά.
Τώρα αν ένας μαντράχαλος πάει στην παιδική χαρά και ξενερώσει ποιος του φταίει;
doctor
Χαμένο κορμί said...
Μία ερώτηση για να σιγουρευτώ... ο Don είναι παιδί της Πίπση;
Πρέπει να είστε πρωτάρης στο blog αλλά και στις γάτες. Η Πίπση γέννησε τα Χριστούγεννα του 72 και χάθηκε. Αν ο Don ήταν γιός της, θα έπρεπε να κλείνει τώρα τα 34 χρόνια... Ο μέσος όρος ζωής των οικόσιτων γάτων είναι 12 (οι αδέσποτες πολύ λιγότερο).
Έχω γράψει συχνά (και εδώ) πως ο Don μου εμφανίστηκε πρώτα σε ένα όνειρο και το ίδιο βράδυ στην πραγματικότητα τον Ιούλιο του 98.
Univers said...
@ Nikos Dimou: Διάβασα ότι το οικείο παρακλητικό νιαούρισμα που επιστρατεύεται από το συμπαθές τετράποδο όταν θέλει να ζητήσει κάτι κατευθύνεται αποκλειστικά προς τον άνθρωπο και δεν χρησιμοποιείται σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση (π.χ. μεταξύ γατών). Εσείς θα μπορούσατε να με κατατοπίσετε επ' αυτού...
Έτσι είναι - αλλά όχι μόνο. Η κάθε γάτα έχει την δική της φωνή (ξέρω πάντα ποια γάτα είναι πίσω από την κλειστή πόρτα) και διάφορους τόνους ανάλογα με το αν εκφράζει φόβο, φιλιά, τρυφερότητα ή άλλο συναίσθημα.
Proinos ίσως θα σας ενδιέφερε ότι το Βιβλίο των Γάτων έχει μελοποιηθεί από την Μαριέλλη Σφακιανάκη (πρεμιέρα στον Μουσικό Αύγουστο του Μ. Χατζιδάκι) και κυκλοφορήσει σε δίσκο με Καρυτινό, Κοντογεωργίου και τους "Τραγουδιστές".
Η πρώτη ιστορία των "πατέρων" μου θυμίζει μια αντίστοιχη περιπετεια του Α. Φραγκίσκου της Ασίζης και του συνοδοιπόρου του, Φρα-Λεόνε, στα πρώτα κεφάλαια του "Φτωχούλη του Θεού" του Καζαντζάκη.
Βέβαια εκείνοι φάγαν και ξύλο από τους καλογέρους :))))
EPIKOUROS said...
"χτες διαβασα στο ενθετο της Καθημερινης για τον Δοξιαδη και τα ονειρα του για την Αθηνα
ειναι κριμα και ταυτοχρονα αξιο μελετης το πως αυτη η χωρα οχι απλα τωει τα παιδια της αλλα τα λιωνει τα διαλυει
αλλα γιαυτο αλλη φορα
σου βγαινει παντως μια μεγαλη μελαγχολια (?),παραπονο (?) στα κειμενα σου"
...και κάπως έτσι σταμάτησε αυτή η χώρα να παράγει ιδέες. Ποιος να μπει στον κόπο, όταν ξέρει ότι θα τον πουν γραφικό, τρελό ή το καλύτερο από όλα, τεμπέλη.
πειτε το Γκριζα διαφημιση αλλα εχω ιερο σκοπο:
Το Σωματείο Περίθαλψης και Προστασίας Αδέσποτων Ζώων - Stray.gr
δημιουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και χώρο ενημέρωσης ζωόφιλων!
Έχετε βιβλία σχετικά με ζώα, με φυλές, με κτηνιατρικά θέματα, θέματα
εκπαίδευσης, λογοτεχνικά, εγκυκλοπαίδειες?
Δωρίστε τα στο Σωματείο Περίθαλψης και Προστασίας Αδέσποτων Ζώων -
Stray.gr και βοηθήστε να δημιουργήσουμε μαζί μία δανειστική βιβλιοθήκη!
Αποστολή προς:
Stray.gr
ΤΘ 76325, ΤΚ 17102
Αθήνα
Επειδή για κάποιο περίεργο λόγο το link που έβαλα για το Βιβλίο των Γάτων έπαψε να βγαίνει θα το βρείτε εδώ (ευχαριστώ Παράγραφος).
Αν εξαιρέσουμε το λασπόδρομο, τα υπόλοιπα πρέπει να είναι ίδια με τότε.
Ο λασπόδρομος έχει γίνει άσφαλτος και χιόνι δεν είχε, αλλά η θέα του φιδωτού στενού δρόμου που ανεβαίνει την πλαγιά κάθετα, σου κόβει την ανάσα.
Όταν αντίκρυσα την καστρόπορτα είπα "ναι, αυτή είναι, η ίδια, δεν έχει αλλάξει".
Φαντάστηκα τη σκηνή στο σκοτάδι, με ντεκόρ χιονάτο και τα φρένα των αυτοκινήτων στα early '70s και ανατρίχιασα...
Όχι, δεν ζηλεύω που δεν ήμουν στην παρέα.
Η θέα είναι μοναδική.
Το μοναστήρι είναι κολλημένο στα βράχια, στην άκρη μιας μικρής κοιλάδας που θυμίζει Αλπικό τοπίο.
Από κάτω ο κάμπος της Δαύλειας.
Ο δρόμος είναι αδιέξοδο, τελειώνει στο μοναστήρι.
Μοναδική παρεά το θρόισμα των φύλλων και το κελάηδισμα των πουλιών.
Οι τουρίστες δεν φτάνουν εδώ και οι Πατέρες-Πατέρες είναι σαν να μην υπάρχουν.
Νομίζεις ότι το μοναστήρι είναι εγκαταλελειμμένο.
Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι κάποτε ο Αρχι-Πατέρας-Πατέρας έτυχε να διαβάσει τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία, χτύπησε τις καμπάνες με γοργό ρυθμό, αυτόν που σημαίνει άμεσο κάλεσμα, άρχισε να χορεύει το Χορό της Δαύλειας παρασύροντας μαζί του στο γκρεμό όλους τους Πατέρες-Πατέρες.
Υπάρχει κάτι μαγικό σ' αυτό το τοπίο, κάτι που δεν χωράει στο μυαλό, πόσο μάλλον στο χαρτί.
Ίσως είναι ο απότομος, κάθετος βράχος που ορθώνεται από πάνω, κάτι σαν ξαδέλφι των Δελφών.
Ίσως είναι η αίσθηση ότι πατάς στα ίδια χώματα που πάτησε κάποτε ο Ιούλιος Βερν σου...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
andy dufresne said...
Φαντάστηκα τη σκηνή στο σκοτάδι, με ντεκόρ χιονάτο και τα φρένα των αυτοκινήτων στα early '70s και ανατρίχιασα...
Very early sixties, Andy! Το αυτοκίνητο ήταν Volvo Amazon 122 μοντέλο 1960...
καλα καταπληκτικο το ιντεξ. Διαβαζα τα σχολια μου και με τον καιρο εχω αλλαξει ισα με 45 αποψεις. Αυτο ειναι κοπλιμέντο για το γάτο και μερικούς από τους σχολιαστές που με παρέσυραν με τον ορθολογισμό τους και την καλη τους θεληση...
αντε χρονια μας πολλα και να στε ολοι καλα...
αγαπημενη χριστουγεννιατικη ιστορια, η τρίτη...φιλια
Δεν μπορώ εύκολα να πω γιατί με άγγιξε η δεύτερη ιστορία, χρειάζεται σκέψη. Αλλά μπορώ να πω ότι η πιό δυνατή φράση, ήταν εκείνο το ΄δεν πίστευε πια σε τίποτα'. Και είναι ακόμη πιό δυνατή εκ των υστέρων, με το τέλος της ιστορίας.
Πιστεύουν τελικά και οι γάτες, έχουν κι αυτές μια 'θεωρία' για τη ζωή. Κι είναι καλό αυτό να το θυμόμαστε κάθε φορά που σκεφτόμαστε 'με' τη δική μας θεωρία για τη ζωή, να θυμόμαστε πως δεν κατάγεται μόνο από τη σκέψη, δεν είναι η αναπαράσταση των σκέψεων μέσα στη σκέψη, μονάχα, ή ίσως να είναι λιγότερο αυτό, και περισσότερο, κυρίως, αυτό που μας ταυτίζει με την Πίπση, η εμπειρία, δηλαδή η συναισθηματική μας ιστορία.
Δεν είναι που πίστευε πως, δεν θα μπορούσε να βρεί στοργή και φροντίδα η Πίπση, το 'ανθρωπάκι' της πίστευε πως δεν θα μπορούσε να ξαναβρεί. Αν ήταν να δεχτεί να μείνει σε κάποιο σπίτι, νομίζω πιό εύκολα θα πήγαινε το σπίτι του γείτονα. Το πιό ενδιαφέρον όμως είναι που η Πίπση άφησε πίσω ένα παιδί, και δεν γύρισε ποτέ. Άραγε είναι αυτό που αγαπούσε πιό πολύ;
:)) Θα της πήγαινε πάντως να είναι η χθεσινή animated pic που άφησε η Αφροδίτη, τη φαντάζομαι με γουώκμαν και ηλεκτρική κιθάρα να τραγουδάει, στη γωνία, έξω από το σπίτι, Χαρούλα: "Οοοολα σε θυμίιιιιζουν..." :))
Volvo Amazon 122 λοιπόν.. Κάποια απο αυτά κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα, τα βλέπω που και που.
Απο τώρα και στο εξής θα μου θυμίζουν τους "Πατέρες"!
Πέρασε τόσος καιρός από τότε που διάβασα αυτές τις ιστορίες. Και θα συμφωνήσω με τον καλό μου φίλο Δημήτρη (doctor) ότι τα Χριστούγεννα του Νίκου μας, έχουν απ΄όλα.
Όλα αυτά που θα θέλαμε να ζούσαμε, έστω και στο ελάχιστο.
Οι καιροί οι δικοί μας, έχουν παγώσει τον αυθορμητισμό. Όλα έχουν μια καταναλωτική τελετουργία από την στιγμή που θα σφυρίξουν οι έμποροι το σύνθημα των "Merry Xmas" (κάθε χρόνο και νωρίτερα).
Και φέτος δεν θα μας λείψει τίποτα. Εκτός από την ουσία.
Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τα στατιστικά του blog - οι επισκέψεις ανεβαίνουν τα σχόλια πέφτουν. Περισσότεροι διαβάζουν, λιγότεροι γράφουν. Απόλυτα φυσικό μια και δεν έχουμε κάποιο θέμα που να σηκώνει αντιθέσεις και αμφισβητήσεις.
Είμαστε όλοι μία ωραία ατμόσφαιρα.
Ο ...θεράπων ιατρός έφη:
"Προς Mickey:
Μιχάλη μου έχω 2/2 σεφτέδες!"
Γιατρέ μου, το παρατήρησα και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό. Καιρός είναι να αποκτήσουμε και λίγο σοβαρό ανταγωνισμό εδώ μέσα - είχα αρχίσει να ...βαριέμαι να κάνω 666άρες :)))
Κάποτε ήταν ο φοβερός και τρομερός Dormammu, που δεν είχε αφήσει σεφτέ για σεφτέ στο αρχικό blog, είχαμε πρόσφατα και τον Reactor69 να κλέβει την παράσταση στην ονομαστική γιορτή του γάτου, τώρα έχουμε τον Doctor μας, που γράφει τη δικιά του (και δη "Χριστουγεννιάτικη") Ιστορία!
Φυσικά, τη "δόξα" του Zoros δε μπορεί να την κλέψει ΚΑΝΕΙΣ (first comment ever - τουλάχιστον "παρηγοριέμαι" με τον "σεφτέ" στο doncat).
Όπως είπε και ο οικοδεσπότης:
Είμαστε όλοι μία ωραία ατμόσφαιρα.
Την καλησπέρα μου!
Κάτι περίεργο λοιπόν υπάρχει στη ζωή, κάτι ανεξήγητο αλλά απίστευτα δυνατό, πέρα και πάνω από την ύλη, αν και (εάν θέλετε) εκπορευόμενο από αυτή. Μπορείτε να πείσετε τον εαυτό σας με όσες εκλογικεύσεις και επιχειρήματα θέλετε ότι το ζωντανό πλάσμα απέναντί σας (μπορεί μια γάτα) δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια άρτια λειτουργούσα πολυπλοκότατη βιολογική ΜΗΧΑΝΗ. Και εντούτοις, όταν τα δύο της μάτια θα κοιτάξουν μέσα στα δικά σας, αποκλείεται να μην αισθανθείτε την ΠΝΟΗ αυτής της ύπαρξης, αδύνατον να μην την αντιμετωπίσετε σαν κάτι πέρα από το σύνολο των υλικών στοιχείων που την απαρτίζουν.
Τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα στην ύλη και δίνει την δυνείδηση της υπάρξεως; Τι κάνει δύο έμβια όντα τόσο διαφορετικά να κοιτάζονται στα μάτια και να αναζητούν την μεταξύ τους επαφή; Ακόμη και η γάτα (που ο εγκεφαλικός της φλοιός είναι απλοϊκός σε σχέση με τον δικό μας) αναγνωρίζει σε μας τους ανθρώπους ένα σύνολο πάνω από τα υλικά μέρη που μας απαρτίζουν και ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ. Η ζωή διψάει να συναντήσει τη ζωή. Αγωνία για νοηματοδότηση ακόμη και στην ανατέλλουσα συνείδηση του γλυκύτατου θηλαστικού;
Και για να σχολιάσουμε και τα κείμενα (επίσης πολυδιαβασμένα και αγαπημένα - νομίζω πως η μια "ιστορία" είναι καλύτερη από την άλλη), να γράψω κι αυτά:
Όταν πρωτοδιάβασα την τέταρτη ιστορία, πως δηλαδή ο ...άθρησκος (και πολέμιος της θρησκείας) ΝΔ ήθελε να κάνει Χριστούγεννα σε ...μοναστήρι(!), ε δεν κρατήθηκα και είπα μέσα μου:
"Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;"
(πάλι καλά που επέστρεψε σώος και αβλαβής :)))
. . .
Όσο για το ...δώρο της Πίπση, πρόκειται ίσως για ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει από τον οικοδεσπότη μας - και όχι μόνο (και τώρα που το ξαναδιαβάζω, με πιάνουν πάλι τα ...ζουμιά).
Ήταν το κείμενο που με έκανε να σκεφτώ πολύ σοβαρά να αποκτήσω δικό μου κατοικίδιο - και μάλιστα γατί. Μόλις καταφέρω να ξεπεράσω κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζω αυτή την περίοδο, λέω να το κάνω το βήμα - άλλωστε τι πιο "ταιριαστό" (και απίστευτο) από το να το αποκτήσω από τα ίδια τα χέρια του συγγραφέα!
Είναι καταπληκτικό. Μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Αρκετά απ αυτά όταν τα ξαναπιάσω μετα από χρόνια στα χέρια μου, δεν θυμάμαι ότι τα διάβασα, δεν θυμάμαι το τέλος, κάτι δεν θυμάμαι τέλος πάντων.
Αυτές τις ιστορίες σας δεν τις ξεχνώ ποτέ. Είναι ξεχωριστές, η καθε μια τόσο διαφορετική .
Ζωγραφίζετε κ. Δήμου...και ξέρετε καλά από χρώματα!!!
@Nikos Dimou said...
....το Βιβλίο των Γάτων έχει μελοποιηθεί από την Μαριέλλη Σφακιανάκη (πρεμιέρα στον Μουσικό Αύγουστο του Μ. Χατζιδάκι)...
Μαριέλλη Σφακιανάκη. Συμμαθήτριά μου στο δημοτικό. Ιδιο σχολείο, ίδια τάξη, ίδια γειτονιά. Την θυμάμαι...
Εχει γράψει -μεταξύ άλλων- ένα βιβλίο με τίτλο "Την Κυριακή φορούσαμε τα καλά μας", όπου φαίνομαι σε μιά ένθετη φωτογραφία της τάξης στο δημοτικό.
univers
δεν είναι φλοιϊκό το θέμα εν τοιάυτη περιπτώση...Η γάτα είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να αλλάξει τη συμπεριφορά του με το λόγο και τη σκέψη, αλλά και πόσοι άνθρωποι εξίσου αδυνατούν να το πετύχουν; Θέλω να βάλω τη γάτα μου να...ψηφίσει :)
N.D. said...
"Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα".
Η γάτα γεννησε στην αγκαλιά σας;;;;!!!!!!!!!
"...Κι εσείς ευλογημένοι, δεν φωνάζατε: 'Πατέρες! Πατέρες!' να καταλάβουμε πως ήσασταν καλοί Χριστιανοί, να σας ανοίξουμε;"
ΚΑΛΟΟΟΟ.... μ' άρεσε πολύ αυτό!
άλλη φορά να ξέρεις, Νίκο, καλέ Χριστιανέ!
Ώστε θυμάσαι ακόμα Ποντικέ πως ξεκίνησε η αριθμολαγνεία, οι σεφτέδες, οι 100αρες και οι 666αρες...!
Χαίρομαι που μπήκαν νέοι παίκτες στο παιχνίδι..:-)
Για τις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες, θέλω να πω πως αυτό που κατάφερε ο Σαββόπουλος, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς (διαδικτυακώς ή δια ζώσης- που' σαι Θεά να τ' οργανώσεις!!!), αλλά μάλλον προτρέχω και αποκαλύπτω τα "προσεχώς"....
Η δική μου Χριστουγεννιάτικη ιστορία έχει να κάνει με το πιο ωραίο δώρο της ζωής μου/μας που μας χάρισε η γυναίκα μου ανήμερα πέρσι τα Χριστούγεννα, αλλά και πάλι προτρέχω....
Rallousilach said...
Η γάτα γεννησε στην αγκαλιά σας;;;;!!!!!!!!!
Δεν ήταν η πρώτη φορά... άμα η γάτα σε εμπιστεύεται έρχεται την δύσκολη ώρα κοντά σου.
Mickey said...
ο άθρησκος (και πολέμιος της θρησκείας) ΝΔ ήθελε να κάνει Χριστούγεννα σε ...μοναστήρι(!)
Δεν ήταν δική μου ιδέα... κι επιπλέον τι σχέση έχουν οι ξενώνες των μοναστηρίων με την θρησκεία; :))
Πως γίνεται να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ τα Χριστούγεννα;
Γιατί μου φαίνεται πως η μεταξύ μας απόσταση μεγαλώνει αυτές τις μέρες;
Εχω την εντύπωση πως "κάτι" παρασέρνει τους πάντες γύρω μου σε ξέφρενη πορεία. Ολοι τρέχουν να προλάβουν "κάτι", κι ανάθεμα αν ξέρουν τι!
Τους βλέπεις να ξερογλείφονται κυνηγώντας κάτι, και βάζω στοίχημα πως ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν το ίδιο τους το θήραμα.
Σαν να ξυπνάς από κώμα σε ένα παγωμένο, απρόσωπο δωμάτιο νοσοκομείου, σαν ν΄ανοίγεις τα μάτια σου για πρώτη φορά, συνειδητοποιώντας πως γιατρεύτηκες από κάτι που όλοι οι άλλοι δεν θεωρούν καν αρρώστια.
Κινούνται μηχανικά, σαν ρομπότ, και κοιτώντας τους, φτάνεις στο σημείο να αναζητάς το ζεστό, ανθρώπινο σε σύγκριση με ότι αντικρύζεις, βλέμμα ενός ζόμπι!
Ολοι τρέχουν στις γιορτές, ανοίγουν γκάζι για να προλάβουν να ζήσουν ό,τι δεν έζησαν όλο τον υπόλοιπο χρόνο... Και τελικά τα προσπερνούν όλα. Καμία στάση, κανένα νόημα. Ολες οι μέρες των γιορτών μέσα στο ρεζερβουάρ τους, εμπλουτισμένες με άγχος να "ζήσουν", και όλο αυτό το καύσιμο για να επιταχύνουν γρήγορα, να προλάβουν αυτό το "κάτι" πριν τελειώσει ο δρόμος και ξαναμπούν στις ράγες τους... Ολα πρέπει να είναι υπολογισμένα στην εντέλεια, τα καύσιμα μετρημένα για να γίνει η διαδρομή μεγαλύτερη, να νιώσουν ελεύθεροι για όσο πιο πολύ γίνεται. Ολα επιφανειακά, πλαστικοποιημένα και άγευστα. Ολοι κοιτούν το περιτύλιγμα, κανείς δεν θέλει εκπλήξεις και ούτε ένας δεν προλαβαίνει να δοκιμάσει, να γευστεί.
Αναμνήσεις fast food και χιόνι από βαμβάκι...
Λες και κάποιος τους επαναπρογραμμάτισε! Λες, "Αυτός δεν είναι ο Γιάννης, δεν ήταν έτσι ο μαλάκας!"...
Σαν να τους "πέρασαν" τον αλγόριθμο "employment/stop/try forget [9days]-->Consumer initialized\seek dreams-smile-be happy-exist-live through consuming/<--[9days]- remember/consuming postponed/employment/start"...
Και κάπου εκεί μένεις μόνος, με το σύστημά σου κρασαρισμένο και την εγγύηση του κατασκευαστή χαμένη.
Δεν ξέρεις αν μπορείς να προγραμματιστείς, αν μπορείς να κάνεις update. Το κυριότερο, δεν ξέρεις αν θες...
Από την άλλη, ζόρικη κι η μοναξιά.
Nikos Dimou said...
οι επισκέψεις ανεβαίνουν τα σχόλια πέφτουν. Περισσότεροι διαβάζουν, λιγότεροι γράφουν. Απόλυτα φυσικό μια και δεν έχουμε κάποιο θέμα που να σηκώνει αντιθέσεις και αμφισβητήσεις.
------
Ισως και μερικούς να τους ενοχλεί η moderation, και η συνεπαγόμενη χρονο-υστέρηση. Γιατί, άλλο πράγμα να διαβάζεις κάτι, να καταθέτεις την άποψή σου και να βλέπεις να εξελίσσεται, σε πραγματικό χρόνο, η συζήτηση, κι άλλο να γράφεις και να περιμένεις ώρα να δεις το κείμενο. Γιατί, έτσι, την αίσθηση του "διαλόγου" πάντως δεν την έχεις, νιώθεις περισσότερο ότι μπροστά σου εξελίσσεται μια σειρά από μονολόγους .
ΥΓ Με τα παραπάνω δεν επαναφέρω το θέμα, καταλαβαίνω και σέβομαι απολύτως τους λόγους για τους οποίους διατηρείτε την moderation, ακόμη και σε τόσο "αθώα" θέματα, όπως οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες.
Απλά απαντώ στην παραπάνω παρατήρησή σας, επισημαίνοντας μια παράμετρο που, για μένα τουλάχιστον, παίζει κάποιο ρόλο στην έλλειψη σχολίων.
Κύριε Δήμου, εν όψει της Χριστουγεννιάτικης θεματολογίας σας (+ της τελευταίας ατάκας της τρίτης ιστορίας) ήθελα να καταθέσω την απορία μου... Τι σημαίνει ευτυχία; -για εσάς…
antvol
Η moderation δεν εμπόδισε τα σχόλια στο "Τζάμπα" και τους "Πατερούληδες" να ξεπεράσουν τα 200...
Gnik nus
θέσατε το ίδιο ερώτημα στο περασμένο ποστ και σας απάντησα...
Ναι ναι έχετε δικιο,
είμαι καινούργιος στο σπορ..
Τα μόνα Χριστούγεννα που θυμάμαι έντονα ήταν, παραδόξως, εκείνα που πέρασα 15+ χρόνια πριν στο σπίτι των γονιών μου στη Κρήτη κρεβατωμένος από γερό κρυολόγημα.
Ο λόγος που έκανε εκείνες τις γιορτές να ξεχωρίζουν (κάτι πολύ ασυνήθιστο, αφού όλα τα Χριστούγεννα μοιάζουν εκπληκτικά όμοια στα μάτια μου ανεξαρτήτως του πού βρίσκομαι και του πώς τα περνάω) ήταν τα όσα άκουσα να λεει ένας μάλλον αδύνατος γκριζομάλλης κύριος με βαθιά υποβλητική φωνή σε κάποιο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης.
Ο Γκριζομάλλης κύριος (που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα ξαναδεί και δεν γνώριζα) μιλούσε για τα «Χριστουγιαννιάτικα διηγήματα» του Παπαδιαμάντη με έναν τρόπο τόσο ζεστό, ουσιαστικό και άμεσο όσο κανείς δάσκαλος μου δεν είχε μπορέσει μέχρι τότε.
Ο Παπαδιαμάντης που γνώριζα, μέσα από τα σχολικά βιβλία και τις αυτοσχέδιες «λογοτεχνικές βραδιές» της φιλολόγου μου, έγραφε στρυφνά, παράξενα και κουραστικά. Τίποτα δικό του δεν έδειχνε να έχει σχέση με τη δική μου ζωή. Όμως ο γκριζομάλλης κύριος έδειχνε να έχει διαφορετική γνώμη.
Την επόμενη μέρα έστειλα τον πατέρα μου να αγοράσει τα διηγήματα που τόσο ωραία σχολίαζε ο γκριζομάλλης κύριος. Δυστυχώς δεν τα βρήκε ... επέστρεψε όμως φορτωμένος με τους τόμους των «Απάντων» του σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου – τα προνόμια του να είναι κανείς (κρυολογημένος) μοναχογιός βλέπετε ...
Άρχισα να ξεφυλλίζω βαριεστημένα του χοντρούς τόμους που μερικές μέρες αργότερα θα γίνονταν (και θα παρέμεναν μέχρι τώρα) το καλύτερο δώρο που μου είχαν προσφέρει ποτέ.
Εκείνα τα Χριστούγεννα γνώρισα και αγάπησα το σκιαθίτη κοσμοκαλόγερο χάρη στα ολιγόλεπτα σχόλια ενός άγνωστου Γκριζομάλλη κυρίου που τυχαία άκουσα στη τηλεόραση. Ποτέ άλλοτε δεν έζησα Χριστούγεννα τόσο έντονα, γεμάτα, ζωντανά και όμορφα όσο εκείνα ...
Υ.Γ. Όπως έμαθα χρόνια μετά, ο «γκριζομάλλης κύριος» ήταν ο, μακαρίτης πλέον, Γιώργος Χειμωνάς.
Reactor69
"Εχω την εντύπωση πως "κάτι" παρασέρνει τους πάντες γύρω μου σε ξέφρενη πορεία. Ολοι τρέχουν να προλάβουν "κάτι", κι ανάθεμα αν ξέρουν τι!"
Μερικες φορες δεν χρειαζεται να ξερουμε το γιατι.Αφηνουμε την ανθρωπινη φυση να αποφασισει απο μονη της το τι "θελουμε" για να ισσοροπησουμε.Οι γιορτες και τα πανηγυρια εξηπηρετουν ΑΝΑΓΚΕΣ δικες μας.Οταν παψουν να εξηπηρετουν αναγκες θα παψουν και να υπαρχουν.Ο ανεραστος θα καταθεσει τον οβολο του στην τσατσα , ο μπαμπας θα προσπαθησει να εξαγορασει με δωρα την χαμενη (λογο υποχρεωσεων)επαφη με τα παιδια,ο πιστος να ξανακουσει το Λογο του Θεου και να εξομολογηθει για τις τρεχουσες αμαρτιες του, οι σκεπτικιστες να λοιδορησουν τους παραπανω και ο μοναχικος να διασκεδασει με ολους!!!!!
υπεροχη η ιστορια σου κ2825 (τι στο καλο το πιν της πιστωτικης σου ειναι;:))).
Επιβεβαιωνει την παγια αποψη μου πως καθε καλο λογοτεχνικο έργο το συμπληρωνει ένας σωστος οικοδεσπότης (κι οχι ερμηνευτης)
Το πρώτο χριστουγεννιάτικο ή πρωτοχρονιάτικο δώρο από τη μανούλα, τη χρονιά που εγκατασταθήκαμε στον προσφυγικό συνοικισμό.
Με αγάπη - Παράγραφος
ΥΓ. Θα βγει άραγε η παραπομπή;
Πατέεερες! Πατέεερες! Άψογο!
Επιτέλους και να (χαμο)γελάσουμε λιγάκι!
Volvo Amazon;
Τι μου θύμισες.
Ήταν το 1984 και δούλευα σε μια εταιρεία με έδρα την ΑΘήνα και έργα στη Λάρισα.
Επειδή μου χάλασε ένα αυτοκίνητο που μου είχαν δώσει, μου έδωσαν προσωρινά ένα Volvo Amazon, (δεύτερο ή τρίτο αυτοκίνητο κάποιου διευθυντή). Δεν θυμάμαι μοντέλο και έτος, πάντως πρέπει να ήταν τουλάχιστον 15 μπορεί και 20 χρονών αλλά σε καλή κατάσταση.
Το κράτησα για ένα μήνα περίπου.
Αθήνα - Λάρισα 2 ώρες και 45 λεπτά!
Νομίζω πως ήταν από λίγα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει «με προσωπικότητα». Πανέμορφο, πανίσχυρο, καταπληκτικό σαλόνι και η σωστή απόσταση με το συνοδηγό!
Όμως η «σχέση» μας παρ’ ολίγο να τελειώσει «άδοξα».
Ένα Σάββατο απόγευμα (ναι δουλεύαμε και Σάββατα), μόλις είχα γυρίσει από Λάρισα, πέρασα από τα γραφεία της εταιρείας στο Μαρούσι για αναφορά και μετά ξεκινάω για το σπίτι μου.
Με το που πάω να στρίψω από το φανάρι να μπω στην Κηφισίας... μου έσπασε το τιμόνι.
1 ώρα πριν έτρεχα στην Εθνική οδό με 160!
(Εντάξει, το ξέρω έφταιγα, με ένα τόσο παλιό αμάξι δεν έπρεπε να πηγαίνω ούτε με 60, πάντως ήμουν μάλλον τυχερός).
Και παρ' όλα αυτά, αν κι έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα, και δεν είμαι και πολύ φίλος - προτιμώ τις μοτοσικλέτες - αυτό το VOLVO Amazon θα τό ΄χω πάντα στην καρδιά μου.
@Τρολλ,
"Οι γιορτες και τα πανηγυρια εξηπηρετουν ΑΝΑΓΚΕΣ δικες μας."
Μάλλον τους δίνουν παράταση, εκπληρώνοντας επιθυμίες που γεννιούνται μέσα από αυτήν ακριβώς την παράταση.
Γι' αυτό, νομίζω, πως έχουν γίνει τόσο επιφανειακές οι γιορτές. Δεν γιορτάζουμε, απλά προσπαθούμε να ισοφαρίσουμε τις πίκρες που οι ίδιοι αποδεχόμαστε μέσω του τρόπου ζωής μας.
Ο μοναχικός γελάει με την κατάντια τους, και κλαίει που δεν μπορεί να δαγκώσει το λωτό για να μπει στην παρέα!
Καλημέρα!
Σήμερα συνέχεια και τέλος για τις 7 ιστορίες.
Reactor69 Hat gesagt…
"Ο μοναχικός γελάει με την κατάντια τους, και κλαίει που δεν μπορεί να δαγκώσει το λωτό για να μπει στην παρέα! "
....υποκλινομαι.
..με κατι θα πρεπε να διασκεδασει και αυτος χρονιαρες μερες!!!!
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home