2 – 1 = 0;

Βγήκα από την παράσταση του «2» με πολύ αντιφατικά συναισθήματα. Είχα την αίσθηση πως παρακολούθησα μία απόλυτα επιτυχημένη αποτυχία.

Η αποτυχία μπορεί να οφείλεται σε μένα. Δεν με άγγιξε συναισθηματικά ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν ταυτίστηκα. Δεν με αφορούσε.

Παρακολουθούσα με θαυμασμό την υπέροχη τεχνική, τα εντυπωσιακά πλάνα – σκηνικά, φωτισμούς, προβολές, την απόλυτη κυριαρχία των χορευτών επάνω στο σώμα τους, την έξυπνη και μελετημένη μουσική επένδυση.

Ήταν μία τέλεια παράσταση. Τέτοια δεν έχουμε ξαναδεί από ελληνικό σύνολο στην Αθήνα. Κι από τα ξένα που έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες, ίσως 3-4 να ήταν ισάξια.

Αλλά τότε;

Όλα αυτά τα κατέγραψα εγκεφαλικά, χωρίς να με συγκινήσουν. Γιατί το θέμα δεν μου μίλησε.

Το θέμα είναι η αναζήτηση του ετέρου ημίσεως, που θα έλεγε και ο Πλάτων στο «Συμπόσιο», η προσπάθεια το ένα να γίνει δύο. Μόνο που το έτερο ήμισυ του άντρα που αναζητούσε, ήταν άντρας.
























Στο έργο δεν συμμετέχει γυναίκα – και το μόνο γυναικείο στοιχείο που εμφανίζεται είναι μία χυδαία παρωδία θηλυκού. Μία τερατώδης κούκλα Μπάρμπι επί της οποίας προσπαθούν να ασελγήσουν διάφοροι ατυχείς.

Κυριαρχεί ατμόσφαιρα στρατώνα. Εικοσιτρία ανδρικά σώματα που ντύνονται και ξεντύνονται συνέχεια, πετάνε το τι-σερτ τους κάτω σαν πρόκληση, ιδρώνουν, λαχανιάζουν – και φοράνε κοστούμια μόνο για να παρωδήσουν την ανδρική σοβαρότητα.

Α, ναι υπάρχει και κοινωνική κριτική – κάτι τηλεορασάνθρωποι, ποδοσφαιράνθρωποι και μοντέρνοι εξέκιουτιβ – αλλά αυτά είναι παρεμβολές. Η ωραιότερη σκηνή κατά τη γνώμη μου είναι εκείνη του χαμάμ. Γενικά όπου υπάρχει χιούμορ, λειτουργεί σωστά.

Όμως το κυρίαρχο θέμα είναι το σεξ. Το σεξ καθαρά αντρικό με το πέος στο επίκεντρο των πραγμάτων, το πέος που τραγουδάει: «Love me tender» που αυνανίζεται, που λειτουργεί σαν ηλεκτρική σκούπα…

Και το συναίσθημα; Προσπαθούσα, για να ταυτιστώ, να φανταστώ μία γυναίκα στα ντουέτα της προσέγγισης – είμαι σίγουρος πως η παρουσία της θα είχε μεταμορφώσει το τοπίο.

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ομοφυλόφιλη επιθυμία. Και δεν νομίζω πως είναι μόνο δικό μου. Αποτελεί την εγγενή αδυναμία του «2». Με τον αποκλεισμό της γυναίκας, η σύλληψη δεν δρα πανανθρώπινα. Είμαι σίγουρος ότι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου εκεί στόχευε – δεν ήθελε να φτιάξει ένα έργο για gays – ένα έργο που να μιλάει στο 5% του κοινού. Όμως το αποτέλεσμα δεν πείθει. Η υπέρβαση δεν έγινε.

Μίλησα με αρκετούς θεατές – όλοι εκφράστηκαν με ενθουσιασμό για την ποιότητα της παράστασης, για την ομορφιά των εικόνων και της κίνησης, για την μουσική και τα ευρήματα. Όταν όμως η συζήτηση προχώρησε σε βάθος, είδα την ίδια παγωνιά.

Αλλά και οι κριτικές ή εντυπώσεις που διάβασα, μοιάζουν να παρακάμπτουν αυτό τον σκόπελο: μιλάνε γενικά για την αναζήτηση του Άλλου και σταματάνε εκεί.

Όμως ποιος είναι αυτός ο Άλλος; Ένας φίλος η συνοδοιπόρος; Αποκλείεται – το σεξουαλικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο σε όλη την παράσταση. Μιλάμε λοιπόν για ερωτικό σύντροφο, για σεξουαλικό παρτενέρ. Και εκεί είναι που δεν βγαίνει η εξίσωση.


Για έναν gay, το έργο πρέπει να είναι συγκλονιστικό.

Τόσα ωραία γυμνά σώματα στην σκηνή δίνουν χώρο για ταύτιση, ακόμα και για φαντασίωση.

Οι straight αισθάνονταν αμήχανα.

Τρέφω πάντα ιδιαίτερη δυσπιστία προς τα συμβολικά και αλληγορικά έργα. Αυτά που σου κλείνουν το μάτι («όταν δείχνω αυτό, εννοώ εκείνο») η σε τραβάνε από το μανίκι για να εμπεδώσεις «το μήνυμα». Κι εδώ έχουμε τέτοιες στιγμές, μερικές επιτυχημένες άλλες όχι (πολλές βαλίτσες και σακίδια…).

Μία από τις επιτυχημένες είναι όταν προσάγεται μία λεκάνη αποχωρητηρίου και ο χορευτής πάει να καθίσει. «Τι θέλεις;» ρωτάει μία φωνή. «Να κατουρήσω». «Όρθιος!» είναι η απάντηση.

Αν το πρόβλημα του ανθρώπου που θα ήθελε να κατουράει καθιστός και αναγκάζεται να κατουράει όρθιος, δινόταν με διαφορετικό τρόπο, ίσως να με άγγιζε. Δεν θα ήταν πια η αναζήτηση του Άλλου – αλλά του άλλου Άλλου. Έτσι όμως, με αφήνει απέξω.

Έφυγα με την αίσθηση μία υπέροχης δημιουργίας, που έχασε τον στόχο της. Στυφή γεύση.

(Ελπίζω να μην θεωρηθεί το κείμενο ως ομο-φοβικό. Κρίνω μία παράσταση, όχι μία κλίση. Μην πέσουμε στην εύκολη λύση του «αντικομουνισμού»…).


Οι φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης.