Γιορτές

«Έρχονται τα Νικολοβάρβαρα!» έλεγε η μητέρα αυτές τις μέρες και όλο το σπίτι ετοιμαζόταν για την γιορτή μου. Του μονάκριβου (μοναχικού) μοναχογιού.

Εκείνα τα χρόνια γενέθλια δεν γνωρίζαμε. Ακουστά είχα πως οι Άγγλοι τα γιορτάζουν και τα λένε «birthdays» (από τις πρώτες Αγγλικές λέξεις που άκουσα). Αλλά εμείς, μόνο τις ονομαστικές γιορτές.

Τα δώρα βέβαια μου άρεσαν (αν και μετά τα έξη μου χρόνια ήρθε η Κατοχή – και τι δώρα να πάρεις...). Αλλά μισούσα τις επισκέψεις. Με ντύνανε σαν μικρό κύριο με ρούχα άβολα και γραβάτα (μπλιάχ – από τότε τις μίσησα) και έπρεπε να δέχομαι φιλιά από χοντρές θείες και φιλικές φάπες από φίλους της οικογένειας. Το μόνο καλό με τις γιορτές ήταν τα παιχνίδια (έξαλλος γινόμουν όταν μου χάριζαν ρούχα) και τα γλυκά. Έκλεβα από εδώ και από κει και τα δάχτυλά μου κόλλαγαν από τα σιρόπια.

Τα παιδικά πάρτι ήταν άγνωστα. Σπάνια θυμάμαι παιδιά στην γιορτή μου – κι όταν υπήρχαν, φορούσαν κι αυτά τα «καλά» τους, που τα στένευαν και τα έσφιγγαν και κάθονταν φρόνιμα δίπλα στους γονείς τους. Περίπτωση να παίξουμε δεν υπήρχε – ούτε καν χώρος.

Φυσικά αμυνόμουν επιτυχώς σε όλες τις προκλήσεις να δώσω παράσταση.

«Ξέρει όλους τους μύθους του La Fontaine απέξω! Έλα Νίκο, πες μας «La cigale et la fourmi»! Απόλυτη μούγκα ο πεντάχρονος.

Κάθε φορά που ξημέρωνε η γιορτή μου, η μητέρα έβαζε στο κουρδιστό γραμμόφωνο ένα δίσκο. Ήταν ένα ελαφρό τραγούδι της εποχής που άρχιζε με τα λόγια: «Ξημερώνει η γιορτή σου...». Ουδείς έδινε σημασία στο ότι το δεύτερο μέρος του στίχου συνέχιζε: «...και μας βρίσκει χωρισμένους».

Μετά τον πρώτο χρόνο της Κατοχής, σταμάτησαν οι γιορτές και οι επισκέψεις και στο τέλος της ήρθαν, αντί για γιορτή, τα Δεκεμβριανά. Έ, τον επόμενο χρόνο «ήμουν πια μεγάλος» και έπαψαν «να με γιορτάζουν». Άλλωστε το σπίτι ήταν σκοτεινό, η οικογένεια διαλυμένη, οι γονείς σπάνια επικοινωνούσαν μεταξύ τους – για γιορτές ήμασταν πια;

Τώρα του Αγίου Νικολάου εξαφανίζομαι, ο τηλεφωνητής γεμίζει μηνύματα από ανθρώπους που με θυμούνται μία φορά τον χρόνο, έρχονται πολλά email, SMS, και (αν είναι δυνατόν!) τηλεγραφήματα. Ακόμα καμία τούρτα, καλάθια με ποτά (που δεν πίνω) και κανένα πανέρι με λουλούδια.

Πάνε πολλά χρόνια που έπαψα να νιώθω ότι γιορτάζω.