Ελεύθερο Θέμα

Κάποτε – μακάριες εποχές – έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη με ένα υποδόριο χαμόγελο.

Το μάθημα; «Έκθεσις Ιδεών».

Ο καθηγητής μας κοιτούσε καλά-καλά. Εμείς μπροστά του, με ανοιχτά τετράδια και ορθάνοιχτα μάτια, περιμέναμε το θέμα.

Συνήθως έλεγε κάποια ηθικοπλαστική γενικότητα σε μορφή ρητού: «Αγάπα τον πλησίον σου». Ή «Αργία μήτηρ πάσης κακίας». «Τα αγαθά κόποις κτώνται». (Αθάνατε Μποστ, που έγραψες στο καθοίκι: «Τα κακά κόποις κτώνται»).

Ήταν η εποχή ακόμα που γράφαμε στην καθαρεύουσα – άρα και το θέμα έπρεπε να εκφωνηθεί σε ανάλογη διάλεκτο.

Όμως, τις ημέρες που ο καθηγητής έμπαινε στην τάξη με υποδόριο χαμόγελο, συνήθως εκφωνούσε κάτι άλλο: «Θέμα ελεύθερον».

Η καλύτερή μου!

Μπορούσα να αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει.

Και το έκανα. Τόσο που συχνά ο καθηγητής μου έγραφε με κόκκινο μολύβι: «Άριστα. Εξαίρετη έκθεση. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούμε να την διαβάσουμε στην τάξη».

Έτσι ενώ αρίστευα στο μάθημα της έκθεσης (και των Νέων Ελληνικών γενικότερα) πολύ λίγες εκθέσεις μου είχαν διαβαστεί μεγαλόφωνα.

Τι να διαβαστεί; Στην έκθεση με θέμα: «Πως σκέπτομαι τον ιδανικό καθηγητή» είχα γράψει «Να μπορώ να τον φανταστώ να κάνει έρωτα, χωρίς να γελάω ή να αηδιάζω…».

Θέμα ελεύθερον – κι έγραφα ότι πιο αναρχικό ή ποιητικό ή παραδοξολογικό περνούσε από τα κεφάλι ενός δεκαπεντάχρονου.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι το σημερινό post δεν έχει θέμα.

Εκτός αν θέλετε να γράψετε για τις σχολικές σας εμπειρίες και τις αντιδράσεις σας στα θέματα της έκθεσης.

Ωστόσο το θέμα είναι ελεύθερο.

Και θα είναι για μερικές μέρες.

Μπορείτε να γράψετε ό,τι θέλετε – ή ακόμα και τίποτα…