Συνουσίας προλεγόμενα

Δυο έμμετρες επιστολές προς κυρία
Με τελικό σκοπό τη συνουσία

1.

ΖΗΤΩ Η ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!

Κάθε άνδρας, άσκημος, διάσημος, ή και ωραίος,
αποτελείται, βασικά, από μυαλό, καρδίαν και πέος.

Το τελευταίο οδηγεί στους γνωστούς και περίεργους πήδους,
που εξασφαλίζουν, ανέκαθεν, την διαιώνισιν του είδους.

Έκτος βεβαίως από εκείνα τα οδυνηρά πηδήματα,
πού αντί να σιγουρέψουν το είδος – προκαλούνε οιδήματα.

Εν πάση περιπτώσει, τα τρία αυτά – νους, καρδιά και το τρίτον,
αποτελούν τριάδα αδιαίρετον – και εντελώς αδύνατον θα ήτον

να πεις στον φίλο σου τον Νίκο (όσο κι αν τον σέρνεις από τη μύτη):
«απόψε φέρε το νου και την καρδιά σου – αλλά το... άλλο άφησέ το στο σπίτι».

Τριάδα επαναλαμβάνω αδιαίρετον, αλλά – προσέξτε – ουχί ομοούσιον,
γιατί αυτά πού θέλει το τρίτον, συχνά τα άλλα τα βγάζουνε μούσιον.

*

Ωστόσο, αν αυτά έχουν τη γνώση και το αίσθημα, το έτερον έχει τους μυώνες,
γι' αυτό λένε για τους δυναμικούς: «αυτός παιδί μου, έχει κοχόνες».

Τελικά ή ενεργητικότητα του άνδρα - είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι –
φαίνεται πώς εδρεύει κάπου στη μικρή αύτη κόχη.

Ας αφήσουμε άλλωστε πού τα όργανα αυτά, τα γεννητικά,
προσφέρουν αναψυχή περισσότερη κι από τα καλύτερα αναψυκτικά.

Όθεν είναι αρκούντως περίεργον, μια κυρία πού γνωρίζει τις ψυχές των ανθρώπων,
να προσπαθεί να σε πείσει δια πολλών και περίτεχνων τρόπων,

ότι ναι μεν, βεβαίως, υπάρχουν και αυτά τα εργαλεία,
όμως δεν είναι παρά μπελάς, παγίδα και τεράστια ανωμαλία.

Και πώς το τέλειο θα ήτανε - πράγμα πού το συλλογίζεται από χρόνια,
να ήμασταν όλοι ουδέτεροι και ακίνδυνοι, σαν τα καπόνια.

Και σκέπτομαι αλήθεια, αν αποφάσιζα να γίνω – έστω και τώρα – καστράτος,
Θα με ήθελε πράγματι – ή θα τρεπόταν σε φυγή κατά κράτος;

Θα της άρεσε η φωνή μου που θα την θώπευε με τρυφερότητα σοπράνο
Και πως θα της φαίνονταν τα σπανά μου μάγουλα και τα πενήντα πλαδαρά κιλά παραπάνω;

Κι αναρωτιέμαι: τι εντύπωση θα της έκανα με μακρύ χρυσοποίκιλτο ρούχο,
Που θα με έδειχνε σε όλους ως Κισλάραγα και σαν πρώτο ευνούχο;

Έχω την γνώμη πως όσο κι αν τώρα μιλάει για ουδετερότητα,
Έτσι και βρεθεί μπροστά σε έναν ουδέτερο, θα έσπευδε να αλλάξει υπηκοότητα.

Αλλά και εμένα δεν θα με ενέπνεε καθόλου, μια κυρία βαρύτονος με μύστακα αρειμάνιο,
Φαινόμενο, ομολογώ, ευτυχώς σπάνιο.

Δι ό και προτείνω να αναφωνήσουμε, όπως κάνουν εν Γαλλία: «Ουρά!
Υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ των φύλων – αλλά ΖΗΤΩ η μικρή διαφορά!»

2.

ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ

Θαύμαζα πάντοτε τους ανθρώπους που λένε πώς έχουν «πειθαρχία».
Έννοια για την οποία μέσα μου ουδέποτε ανακάλυψα αντιστοιχία.

Το να θέλω το Ένα και να κάνω το Άλλο, επειδή «έτσι πρέπει»,
είναι, κάτι που δεν κατόρθωσα ποτέ – κι όποιος έχει μάτια βλέπει-.

Όταν θέλω το Ένα, κάνω το Ένα – και το κυριότερο
για να κάνω το Άλλο πρέπει να το θέλω πολύ περισσότερο.

Έχω πάντα την υπόνοια πώς της πειθαρχίας οι οπαδοί,
σίγουρα μας δουλεύουν – και τούτο το λέω επειδή

ξέρω πώς θέλουν περισσότερο το Άλλο και απλώς προσποιούνται -
πως ήθελαν, τάχα, το Ένα – μόνο για να ήρωοποιούνται.

Στην πράξη, ό καθένας κάνει αυτό που θέλει κι όλα τα αλλά είναι, παραμύθια:
«θα’ θελα να σε δω, αλλά, ξέρεις, ή δουλειά...» - θεέ μου, τι φράση ηλίθια!

Και αυτές οι στομφώδεις απαγγελίες – με ύφος ροντήρειων κηρύκων:
«βέβαια άνθρωπος είμαι κι εγώ - αλλά πρώτον παντός, το καθήκον».

Αχ, αυτοί που αναβάλλουν τον πόθο και προγραμματίζουν τα αισθήματα,
άραγε ένιωσαν πάθος ποτέ τους - η έχουνε μόνο παθήματα;

Το παρόν συνετάγη (εις διπλούν) εναντίον μιας δεσποσύνης,
πού μου είπε εχθές τρυφερά (αλλά άνευ ιδιαιτέρας αισχύνης),

πως αύριο δεν θα μπορέσει (αν και θα θελε) ούτε πέντε λεπτά,
πλην όμως μεθαύριο, σίγουρα – κλπ. κλπ.

Βεβαίως θαυμάζω την πειθαρχία της – και αλλά ηχηρά παρόμοια,
ωστόσο ανάμεσα στους δικαίους επαίνους και τα εγκώμια,

θα έπρεπε να της πω κάτι που γνωρίζω εκ πείρας,
πως όταν κλείνει την μία πόρτα - ανοίγει περισσότερας θύρας.

Φοβάμαι δηλαδή ότι, χωρίς να το νιώθει, κρυφά και αφανέρωτα,
μπάζει στο σπίτι της την πειθαρχία, αλλά ταυτόχρονα βγάζει τον έρωτα.

Ο έρωτας είναι μία τρέλα και (αλίμονο) δεν έχει ωράριο.
(Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο Γιάννη Πάριο).

Εφ’ ώ και συνιστώ να προσέχει – γιατί, χωρίς δυσκολία,
την άλλη φορά που θα με «προγραμματίσει» μπορεί να βρίσκομαι στην Βραζιλία…