Χαρχούδεεεες!

Πόσο σας καίνε οι Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές;

Εμένα καθόλου.

(Εδώ που τα λέμε ούτε οι βουλευτικές με παθιάζουν. Κι εκεί έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο – ή και περισσότερα – κόμματα που δεν με εκφράζουν. Επιλέγω, με σφιγμένα δόντια, το μη χείρον).

Αλλά εδώ;

Όπως και πολλοί άλλοι ετεροδημότες αλλού μένω και αλλού ψηφίζω. (Βέβαια η απόσταση ανάμεσα στο αριστοκρατικό Ψυχικό και στην τριτοκοσμική Κυψέλη, όπου πρωτογράφτηκα, είναι ελάχιστη: η άλλη πλευρά των Τουρκοβουνίων).

Τριάντα πέντε χρόνια δεν μένω πια στην Αθήνα. Αλλά τα εκλογικά μου δικαιώματα βαρέθηκα να τα μεταφέρω. Είναι κι ένας λόγος να επισκέπτομαι κάθε τόσο την παλιά μου γειτονιά, όπως άλλοι, το χωριό τους.

Έτσι, άμεσο ενδιαφέρον από την ψηφοφορία δεν έχω. Αλλά ούτε έμμεσο. Τα τελευταία χρόνια η Τοπική Αυτοδιοίκηση με έχει απογοητεύσει περισσότερο κι από την Κεντρική Διακυβέρνηση. Διαφθορά, καιροσκοπισμός, ανικανότητα… στο μάξιμουμ. Βιαστικά, στο τέλος κάθε τετραετίας, γίνονται μερικά έργα βιτρίνας – και τίποτα άλλο. Ούτε το μέγιστο και πιο βασικό θέμα – αυτό των απορριμμάτων – δεν έχουν καταφέρει να διαχειριστούν. Ανακύκλωση μηδέν και οι χωματερές βασιλεύουν. Πάρκινγκ και πράσινο υπόσχονται κάθε φορά - αλλά ούτε στον ύπνο μας δεν τα είδαμε.

Εντάξει – γενικεύω. Υπάρχουν και καλοί δήμαρχοι. Αλλά οι περισσότεροι είναι Χαρχούδες!

Φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν είμαι υποχρεωμένος να ψηφίσω, αφού πέρασα τα εβδομήντα. Θα ψηφίσω για το κέφι μου - όχι επειδή πρέπει.

Εξ ου και ανάλαφρος οδοιπορώ προς τις κάλπες, τραγουδώντας ένα ασμάτιον που δεν είναι στην Λιλιπούπολη:

Αλλού μένω – αλλού ψηφίζω,
Πουθενά δεν ελπίζω.




Τα σκίτσα είναι του Γιάννη Ιωάννου από "Το μεγάλο αφεντικό".