Computer Sickness

Όλοι εμείς που συχνάζουμε σε αυτό το blog έχουμε ένα κοινό σημείο. Μπορεί να διαφέρουμε σε όλα τα άλλα: ηλικία, φύλο, εμφάνιση, τόπο διαμονής, απασχόληση, σπουδές, πολιτική τοποθέτηση, χαρακτήρα, γούστα – αλλά ένα πράγμα μας συνδέει: Ο Υπολογιστής.

Πραγματικά, blogger χωρίς υπολογιστή δεν γίνεται. Όλοι συνεργαζόμαστε με αυτά τα «μηχανήματα του Σατανά», όπως τα λένε οι θρησκόληπτοι, τα οποία μερικές φορές αυτονομούνται και γίνονται πραγματικά διαβολικά.

Δέκα έξη χρόνια τώρα γράφω κάθε μήνα στο RAM ιστορίες με κομπιούτερ. Στην αρχή η στήλη μου ονομαζόταν «Alt+Ctrl+Del – από την σκοπιά του απλού χρήστη». Ήταν πολύ της μόδας το Alt+Ctrl+Del εκείνα τα χρόνια, που τα Windows έβγαζαν μπλε οθόνες πιο συχνά από ότι η καλοκαιρινή Ελλάδα μπλε ουρανό. Εκεί ιστορούσα την «πάλη με το θηρίο» γιατί, πραγματικά, πάλη σώμα με σώμα ήταν η σχέση με τους υπολογιστές εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι τον συμμαθητή, φίλο και μέγα γκουρού της Πληροφορικής Μιχάλη Δερτούζο, πως περιγράφει σε ένα βιβλίο του τον εαυτό του να πέφτει στα γόνατα μπροστά στο μηχάνημα, παρακαλώντας το να συνέλθει. Παρηγοριόμουν: αν ο επί δεκαετίες διευθυντής του MIT Laboratory for Computer Science πάθαινε τέτοια χουνέρια – πόσο μάλλον εγώ.

Αργότερα βέβαια η πληροφορική εξελίχθηκε, προχώρησα κι εγώ – σε γνώσεις και σε θέματα – και η στήλη διευρύνθηκε. Πάντα όμως με επίκεντρο την ψηφιακή τεχνολογία. Αρκετά από τα τελευταία κείμενα υπάρχουν στο site μου. Άλλα έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή».

Αλλά τα παθήματά μου αρχίζουν πολύ πριν από τις ιστορίες του RAM. Το 1985 αγόρασα τον πρώτο μου IBM PC XT με δύο τεράστια floppies των 5.25 και χωρίς σκληρό δίσκο. Έγινα DOS expert από ανάγκη. Μετά για να μπω στο Internet χρειάστηκε να μάθω λίγο UNIX. Ευτυχώς από το 1994 μπορούσαμε πια να σερφάρουμε χωρίς εντολές – με λίγα κλικ.

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι την περασμένη νύχτα γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Και να πως:

Το κεντρικό μου desktop computer είναι μία ιδιοκατασκευή (ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, συναρμολόγηση). Τις πιο πολλές δουλειές τις κάνω με τα φορητά (ένα μεγάλο και ένα πολύ μικρό) αλλά το κεντρικό είναι η βάση και η αποθήκη των πάντων. Όλα όσα συμβαίνουν στα φορητά καταλήγουν σε αυτό, για να υπάρχει ένα πλήρες αρχείο. Επίσης έχει όλες τις προεκτάσεις με τα περιφερειακά: εκτυπωτές, σκάνερ, κάμερες, κλπ.

Ο βασικός του σκληρός δίσκος, της Western Digital, είχε ένα ελάττωμα: ήταν πολύ θορυβώδης. Τον ονόμαζα «καβουρντιστήρι», διότι έτσι ακούγονταν. Έχοντας στήσει ένα πολύ αθόρυβο σύστημα (με τροφοδοτικό, ψήκτρες και ανεμιστήρες της Zalman) o ήχος του ακούγονταν πολύ και μου έσπαγε τα νεύρα. Υπήρχαν και μερικά προγράμματα όπως το Window Search (χρησιμότατο!) που συνεχώς ψάχνουν και αρχειοθετούν. Λόγω αυτών, ο δίσκος καβούρντιζε συνέχεια.

Βρήκα λοιπόν μετά από ψάξιμο και τεστ τον πιο αθόρυβο – έναν Seagate – και σκέφθηκα να τον αντικαταστήσω. Υπήρχε και ένα άλλος WD στο σύστημα για backup. Αποφάσισα να τον βγάλω, να αντιγράψω τον πρώτο στον καινούργιο και να τους αλλάξω θέση.

Η δουλειά έγινε με όλα τα σχετικά ειδικά προγράμματα: ο κλώνος του πρώτου δίσκου με το Norton Ghost, η αλλαγή σε active με το Partition Magic, η ταξινόμηση με τα jumper σε θέση Master + Slave, κλπ. Δεν θέλω να σας σκοτίσω με τεχνικές λεπτομέρειες. Πάντως το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν να …διαλυθεί ο υπολογιστής.

Εμφανίστηκαν προβλήματα σε θέσεις μνήμης (svchost.exe) σε mounting, τα πάντα κολλούσαν. Μάταια σκυμμένος μέσα στο κουτί (άλλο πράγμα και η σωματική ταλαιπωρία) άλλαζα και ξανα-άλλαζα όσα μπορούσα να αλλάξω.

Τελικά αναγκάστηκα να βγάλω τον καινούργιο δίσκο και να επαναφέρω το καβουρντιστήρι. Ο νέος δίσκος δεν είναι ανεκτός στο σύστημα ούτε ως δεύτερος – το ίδιο και ο παλιός δεύτερος. Έγινε σύστημα ενός δίσκου! Έχασα όλη την προστασία του Norton Internet Security – διότι αυτό το ηλίθιο λογισμικό, κάθε φορά που του αλλάζεις δίσκο νομίζει ότι το εγκατέστησες σε άλλον υπολογιστή – και με την δεύτερη αλλαγή σου λέει ότι πρέπει να το ξαναπληρώσεις (κι ήταν μόνο ενός μηνός!).

Βέβαια όλα αυτά σημαίνουν καμπανάκι για το παλιό σύστημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει μείνει αρκετά πίσω. Αλλά αυτή τη στυφή γεύση του να πολεμάς επί ώρες με ένα πεισματάρικο μηχάνημα που …σε γράφει, είχα καιρό να την νιώσω.

Και είναι ενδιαφέρον το σύμπτωμα μεταφοράς: με χαλασμένο υπολογιστή (ή αυτοκίνητο) νιώθω εγώ άρρωστος. Τελικά είναι κομμάτι του εαυτού μου;