Αχ, Λευτέρη!
Τον Λευτέρη Κρητικάκη δεν χρειάζεται να σας τον συστήσω – όσοι διαβάζετε αυτό το blog τον ξέρετε καλά. Μαζί με την Αφροδίτη – αλλά σε εντελώς άλλο στυλ – πρωταγωνιστεί στα σχόλια. Ήδη στο προηγούμενο blog (nikosdimou) είχε βγει πρώτος στα «σεντόνια». Εδώ στατιστικές δεν έχουμε (πού είσαι broccoli;) αλλά σίγουρα έχει διατηρήσει τον τίτλο.
Εκρηκτικός, δυναμικός, αυθόρμητος, ειλικρινής και συχνά απότομος – είναι μία προσωπικότητα. Η ζωή του από όσο ξέρω (κι από όσο την περιγράφει ο ίδιος στα σχόλιά του) είναι περιπετειώδης και ταραχώδης. Πολλά επαγγέλματα, πολλοί τόποι, πολλές γυναίκες – μία αέναη περιπλάνηση σε τόπο, σε χρόνο και στον εσωτερικό του χώρο. Ελπίζω κάποτε να γράψει την αυτοβιογραφία του με τον ίδιο αυθόρμητο και άμεσο τρόπο που γράφει τα σχόλιά του. Εγγυημένο bestseller!
Λευτέρης Κρητικάκης: ένας σύγχρονος Οδυσσέας (πού είναι ο Καζαντζάκης να τον κάνει Ζορμπά;) «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Τον γνωρίζω δικτυακά από το 1994. Προσωπικά τον αντάμωσα μία φορά, μετά 11 χρόνια, τον Απρίλιο του 2005 στην Αθήνα. Η δικτυακή επαφή μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν αδιάλειπτη.
Το 1995 ο Λευτέρης είχε ξεκινήσει (ακούστε πρωτοπορία!) μία ιστοσελίδα για να πουλάει ασφάλειες στην Κρήτη μέσω Internet. Είχαμε μία σχετική αλληλογραφία που την βρήκα ενδιαφέρουσα και την παρέθεσα σε ένα άρθρο μου στην «Διαφημιστική Εβδομάδα». Αργότερα, μαζί με άλλα άρθρα της σειράς αυτής, μπήκε στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή».
Την παραθέτω εδώ τεκμήριο μίας εποχής και ενός ανθρώπου:
Υπηρεσίες On line
Ο κύριος Λευτέρης Κ. είναι ασφαλιστής στο Ηράκλειο Κρήτης και, πιθανότατα, ο πρώτος Έλληνας ασφαλιστής που έστησε δική του σελίδα στο World Wide Web (δίκτυο Forthnet). Έχουμε από καιρό αλληλογραφία και, όταν απέκτησε την σελίδα του, μου έστειλε ένα e-mail ζητώντας μου να την δω και να του πω την γνώμη μου.
Η σελίδα ήταν σοβαρή και αξιοπρεπής. Είχε ένα ωραίο φόντο και περιλάμβανε όλα τα βασικά στοιχεία - εταιρίες, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Έγραψα στον κ. Λ. Κ. ότι την βρίσκω καλή, αλλά λίγο άτολμη. Θα την ήθελα πιο δυνατή. Αποσπάσματα από την αλληλογραφία μας:
- Ν.Δ.: Συμπαθής η σελίδα αλλά λίγο ...δειλή. Αν θέλετε να διαφημίσετε τις υπηρεσίες σας, θα έπρεπε να περιέχει κάτι πιο δελεαστικό (γιατί όχι και μία On line αίτηση για προσφορά;)
- Λ. Κ.: Επαγγελματικά, στηριζόμουν πάντοτε στην κατ'άτομο εκτίμηση κινδύνου για την κατασκευή προγράμματος. Τετ-α-τετ αυτές οι δουλειές για μένα. Customized εφαρμογή για τον καθένα.
- Ν. Δ.: Αν πάλι δεν είναι επαγγελματική τότε θα χρειαζόταν πιο πολλή «ποικίλη» ύλη.
- Λ. Κ.: Αχ, είναι το πρώτο βήμα. Η πρώτη εικόνα. Απλά, δεν ήθελα να γεμίσω τον τόπο με ταμπέλες "under construction". Έχω και όριο στα Kbytes...
Από τελευταίο μήνυμα μαθαίνω πως ο κ. Λ. Κ. αναμορφώνει την σελίδα του. Αλλά κι εγώ κάθισα και προβληματίστηκα τι θα μπορούσε να βάλει ένας ελεύθερος επαγγελματίας σε μια σελίδα του Web.
H απλούστερη λύση είναι η αρχική επιλογή του κ. Λ. Κ. Μια διακριτική και ευπρεπής παρουσία. Είναι όμως βέβαιο πως αυτό που θα ήταν ίσως αρκετό για μία μεγάλη εταιρία (υπενθύμιση της ύπαρξής της, εμφάνιση κύρους) δεν θα φέρει πολλή δουλειά σε έναν επαγγελματία.
Μερικές ιδέες στην τύχη:
1. Πληροφορίες για την ασφάλιση γενικά - στοιχεία, στατιστικές - δοσμένες με έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο που να σταματάει τον αμέριμνο surfer.
2. Χρήσιμα τηλέφωνα και διευθύνσεις για περίπτωση ατυχήματος - με υπενθύμιση πως η ασφάλεια «Χ» καλύπτει όλα αυτά.
3. Μερικές βασικές πρώτες βοήθειες.
4. Ένα κουίζ με θέμα «πόσο καλά είστε καλυμμένοι».
5. Μερικά άμεσα διαφημιστικά αγκίστρια: π. χ. ξέρετε ότι αν πληρώνετε Ν. δρχ. την ημέρα μπορείτε σε Χ χρόνια να εισπράξετε Ψ χρήματα;
6. Τips για να ασφαλιστείτε καλύτερα η φθηνότερα. Οδηγίες πως να αποφύγετε λάθη η παγίδες. Το «tip της εβδομάδας».
7. Ένα FAQ (frequently asked questions) για τις ασφάλειες. Βασικές ερωτήσεις με σύντομες απαντήσεις.
8. Βιογραφικά του ασφαλιστή - τι σπουδές έχει, τι πείρα (ακόμα και τι hobbies…)
9. Links σε θέματα που σχετίζονται με ασφάλεια - υγεία - επενδύσεις, κλπ.
Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή - παρέχουν κάτι δωρεάν στον επισκέπτη του site και του δημιουργούν μία θετική εικόνα για τον κάτοχό του και τις υπηρεσίες που προσφέρει. Βέβαια, αν ο επισκέπτης δεν είναι κάτοικος Κρήτης, δεν θα μπορεί να εξαργυρωθεί η καλή εικόνα. Επειδή όμως βοηθάει την εταιρία που εκπροσωπεί ο ασφαλιστής μας - μήπως θα μπορούσε να του κάνει sponsoring στη σελίδα;
Όλα αυτά που γράφω (ιδιαίτερα τα κείμενα) γίνονται εύκολα και καταλαμβάνουν πολύ λιγότερα bytes από ένα πλούσιο φόντο. Και βέβαια δεν ισχύουν μόνο για ασφαλιστές αλλά για όλες τις κατηγορίες επαγγελματιών…
Στο Internet θα βρείτε επαγγελματίες που κινούνται σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε αυτό - π.χ. μεταφραστές. Έχουν στην σελίδα τους πλήρες βιογραφικό, συστάσεις, περιγραφή και δείγματα των υπηρεσιών τους και τιμοκατάλογο. Μπορείς να τους αναθέσεις την δουλειά, να στείλεις και να πάρεις το κείμενο on line - και να πληρώσεις ηλεκτρονικά.
Μία σελίδα που πουλάει υπηρεσίες στο Web πρέπει να απαντά στα ερωτήματα: γιατί να τις χρησιμοποιήσω και γιατί με αυτόν (ην). Αν, ας πούμε ήξερα περισσότερα πράγματα για τον κ. Λ. Κ. θα μου ήταν πιο εύκολο να τον εμπιστευθώ.
Αυτά το 1995 - and still going strong!
249 Comments:
Αυτό δεν το περίμενα... με τιμάτε ιδιαίτερα, δεν έχω τι να πω. Όσοι με γνώρισαν από κοντά, είτε με αγάπησαν, είτε με προειδοποίησαν να το βουλώνω μερικές φορές γιατί κάνω ζημιά στον εαυτό μου. Πολλοί μου είπαν "δίνεις συνέχεια τα πάντα και προκαλείς", ή οι γυναίκες εδώ στην Αμερική "ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είσαι pushover" (αυτός που πάντα υποχωρεί, έστω και με γκρίνια). Κι όμως, με το να μην κρατάω τελικά τίποτα για μένα, έζησα μέχρι τώρα πολύ περισσότερο από τους άλλους που κολήσσανε στο πολύτιμό τους σπίτι, τον πολύτιμό τους καναπέ, την πολύτιμή τους καριέρα.
Έλεγα πάντα, "ο ρόλος του στρατηγού είναι αυτός που θέλω, και ψάνχ να βρω μια βασίλισσα". Μου φαίνεται ότι τη βρήκα... κι αν και το βασίλειο έχει περισσότερα προβλήματα για μένα, έτσι μ' αρέσει να είναι... με πολλά ζιζάνια ο κήπος που μου αναθέτει η καρδιά μου, γιατί κάθε ζιζάνιο σου δίνει την έμπνευση να το ξεριζώσεις και να φυτέψεις ένα λουλούδι.
Ευχαριστώ Νίκο για το εξαιρετικό αφιέρωμα, ευχαριστώ όλους για τις κόντρες και συμφωνίες τους (έχω μάθει ήδη πολλά εδώ μέσα κι έχει βρει το πνεύμα ένα καταφύγιο και μια θάλασσα που είναι μοναδική στο δίκτυο, αυτό το blog).
Λευτέρης
It may be that the gulfs will wash us down:
It may be we shall touch the Happy Isles,
And see the great Achilles, whom we knew.
Though much is taken, much abides; and though
We are not now that strength which in old days
Moved earth and heaven; that which we are, we are;
One equal temper of heroic hearts,
Made weak by time and fate, but strong in will
To strive, to seek, to find, and not to yield.
(Ulysses - Lord Alfred Tennyson)
Δε μελέταγα ένα τσουβάλι λίρες? Είπα για τον λούκουμο και... νάτος!!! Ηταν ανοιχτοί οι ουρανοί εκείνη την ώρα, Λευτέρη πώς το κάνεις αυτό?!
Καλημέρα/καλησπέρα,
Το πιο αναπάντεχο ποστ EVER!
!!!!!
Don σου κλέβουν την παράσταση, αλλά μην φύγεις πάλι!)
:)))
ποιά AGB, της πήραμε τα σώβρακα, 100 σχόλια εμείς, 300 να μας απαντήσει ο Λ. κι άλλα 300 σόλο, ε, το κάναμε καλοκαιρινό το μαγαζί!
Πολύ όμορφη η κυρία με το καπέλλο!
Η άλλη φωτό με τον ΝΔ, τρία μούσια - μουστάκια σε παραλλαγή!
Τώρα όμως we put a face to the name κι εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω τις πλακίτσες... Με αφοπλίζει το να είναι χειροπιαστός -καλά, λέμε τώρα, χειροπιαστές οι λίγες φωτο- ο άλλος, ο άνθρωπος πίσω από το πληκτρολόγιο.
Διαδραστικότητα... χμ... Πάρτε ένα μάθημα για τα χτεσινά περί οθόνης και επαφής που λέγαμε, και αύριο με τον κηδεμόνα σας! Γιαβόλ Χερρ Γκάτε!
Τα περί entrepreneurship αργότερα!
ΥΓ- Επιτέλους όμως θα πάψουν να με ρωτούν οι φίλες μου ποιός είναι πια αυτός ο Λευτέρης...
Lefteri, το χρειαζόμασταν αυτό το κείμενο. Αναρωτιέμαι συχνά, αυτός ο εκρηκτικός σχολιαστής πως προέκυψε? Η ζωή σου χαοτική, μα σε βλέπω με το χαμόγελο και μου αρέσει.
Η κοπέλα στη φωτογραφία είναι πολύ συμπαθής. Η επόμενη φωτογραφία είναι σαν να βλέπω τον μπαμπά με τον γιο!
(πολύ γοητευτικός αυτός ο ¨γάτος¨ στα δεξιά, και όσο ωριμάζει τόσο μας συναρπάζει...)
Λευτέρη το άξιζες αυτό το post - γενναιόδωρα απλώνεσαι παντού (και ξέρω πόσο το έχεις πληρώσει). Άσε που είσαι από τους λίγους με το θάρρος της επωνυμίας. Άλλωστε πήγες γυρεύοντας στέλνοντας την φωτογραφία σου προς δημοσίευση.
Θα μπορούσα να έχω κόψει το δεύτερο μέρος του άρθρου μου με τις συμβουλές - αλλά βρήκα ότι έχει (ακόμα) ενδιαφέρον και μπορεί να συζητηθεί και αυτό.
Στο μέλλον θα έχουμε κι άλλα πορτρέτα (όχι απαραιτήτως bloggers). Υπάρχει πιο ενδιαφέρον πράγμα από τους ανθρώπους;
Μνημονεύοντας τον Tennyson (που γενικά δεν τον πάω) θυμήθηκα ένα αντίθετο ποίημα - ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Μιλάει όχι για ιδεαλιστές αλλά για μισθοφόρους.
Epitaph on an Army of Mercenaries
These, in the day when heaven was falling,
The hour when earth's foundations fled,
Followed their mercenary calling,
And took their wages, and are dead.
Their shoulders held the sky suspended;
They stood, and earth's foundations stay;
What God abandoned, these defended,
And saved the sum of things for pay.
A.E. Housman
Φοβερό ποστ.
Ο Κρητικάκης είναι μεγάλη μπλογκοπερσόνα, και άξιζε οπωσδήποτε αφιέρωμα-ποστ,
για το πάθος και μόνο με το οποίο εκφράζει τις -τόσο ενδιαφέρουσες- απόψεις του.
Προβλέπω πολλλλλά replies.
dear L.K.
δεν σου πάει η Αμερική, από τα γραφόμενά σου όμως νομίζω ότιίσως θα έπρεπε να ζεις στην Κορσική ή στην Σαρδηνία (εκτός από την Κρήτη φυσικά που σου πάει "γάντι"...).
doctor
Υ.Γ. Αφροδίτη, θέλεις λίρες τούρκικες ή αγγλικές;;;;
Για σου Λευτέρη!
Τι έκπληξη και αυτή! Αυτός είσαι τελικά; Λεβεντάνθρωπος φαίνεσαι! (τόχετε οι Κρητικοί!)
Σε φανταζόμουνα μεσήλικα με σκεμπέ!
Και μάλιστα πάνω που θα σούστελνα email να τα πούμε καλύτερα.
Πες με μερικά απ' την ζωή σου Λευτέρη, απ' αυτά που ο κ. Δήμου λέει ότι θάκαναν best seller!
Περιμένω εναγωνίως!
doctor said...
dear L.K.
δεν σου πάει η Αμερική, από τα γραφόμενά σου όμως νομίζω ότιίσως θα έπρεπε να ζεις στην Κορσική ή στην Σαρδηνία (εκτός από την Κρήτη φυσικά που σου πάει "γάντι"...).
ΔΙΑΦΩΝΩ! Εκεί υπάρχουν κι άλλοι παρόμοιοι τύποι (None so original) Στις ΗΠΑ είναι unique!
Ουάου! Ευχάριστη έκπληξη...
Ο άνθρωπος πίσω από το όνομα. Λευτέρη, αν και κονταροχτυπηθήκαμε αγρίως στο παρελθόν, σε σχέση με ένα συγκεκριμένο θέμα, είσαι από αυτούς που αργά αλλά σταθερά με κέρδισαν, γιατί λες πάντα την άποψή σου ως έχει και, το κυριότερο, δείχνεις συνέπεια απόψεων, αυτό κι αν είναι σπάνιο.
Ωραία φάτσα! Θετική, με πλατύ χαμόγελο.
Χαίρομαι ιδιαιτέρως λοιπόν για τη ... γνωριμία! Και όπως πολύ σωστά απάντησες σε άλλη σχολιάστρια, ναι, υπάρχει επικοινωνία και στο Διαδίκτυο, που μάλιστα μπορεί να αποκτήσει και σάρκα και οστά, πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα και από το εν λόγω post!
Kαλή μέρα σε όλους!
In the clearing stands a boxer, and a fighter by his trade
And he carries the reminders of every glove that laid him down or cut him
til he cried out in his anger and his shame
I am leaving, I am leaving, but the fighter still remains
Yes he still remains
αφιερωμενο κι οποιος δεν καταλαβαινει δε ξερει που παταει και που πηγαινει...in his anger and his shame
Γεια σου ρε Λευτέρη, λεβεντιά!
Συμφωνώ με όλα τα σχόλια μέχρι τώρα, να προσθέσω κι άλλο ένα στοιχείο: το ήθος.
Όσο και να μου σπάς τα νεύρα πολλές φορές με την επιμονή σου, έχεις σπάνιο ήθος.
Δεν έχεις επιτεθεί ad hominem ποτέ και σε κανέναν - ούτε καν ονόματα σχολιαστών δεν αναφέρεις συνήθως, παρά μόνο επιχειρήματα.
Θαυμάζω το Ζορμπά μέσα σου, σε ζηλεύω ώρες, ώρες.
Εν γένει συμφωνώ και με τις ιδέες σου.
Διαφωνούμε επί μέρους, αλλά μάλλον σε λεπτομέρειες και γούστα.
Ο παραλληλισμός με το Ζορμπά, αν και πετυχημένος όσο αφορά στο αέναο χτισιμογκρέμισμα της ζωής, κάπου σε αδικεί, διότι εσύ έχεις πιο ψαγμένη άποψη, έχεις κουλτούρα και γνώση.
Φτάνεις στο ίδιο modus vivendi με το Ζορμπά, αλλά από πιο δύσκολο δρόμο.
Να 'σαι πάντα καλά,
να μας χαίρεσαι
και να σε χαιρόμαστε!
Παράξενο αίσθημα να βλέπεις την φωτογραφία ενός blogger. Λευτέρη τώρα αν θελήσω ποτέ να σε βρίσω θα έχω μερικούς ενδοιασμούς… Πάντως από τις φωτογραφίες φαίνεσαι πολύ ήρεμος άνθρωπος καμία σχέση με τον παθιασμένο blogger που μας έχεις συνηθίσει.
Δεδομένου ότι ο Λευτέρης ήταν πρωτοπόρος με το e-commerce και έχει μία τάση να αλλάζει περιβάλλον κάθε τόσο η Αμερική είναι ότι πρέπει για αυτόν.
Να μαντέψω πως ο Λευτέρης θα γίνει ποιο ήρεμος και θα γράφει λιγότερο τώρα που έφυγε η “ανωνυμία” του υπολογιστή;
Για όσους δεν το κατάλαβαν αυτό είναι το σύστημα του ΝΔ για να επιτύχει τον στόχο του μινιμαλιστικού blog. Όποιος γράφει πολύ θα δημοσιεύει την φωτογραφία του σε post. Ωχ είμαι γκαντέμης είχα στείλει μία φωτογραφία στον ΝΔ από πάρτι μασκέ ντυμένος cat-woman :)
Mπα, μια χαρά νομίζω πως του ταιριάζει η Αμερική, που όλοι αγαπούμε να μισούμε! Εχει χώρο για όλους, ακόμη και τώρα, που η αίσθηση της ελευθερίας που υπήρχε σε προηγούμενες δεκαετίες έχει περιοριστεί. Εξακολουθεί να είναι το μέρος του πλανήτη όπου μπορεί κανείς να ξεκινήσει από την αρχή. Λίγο είναι αυτό; Και αν έχεις κότσια, αντίληψη, ταλέντα και ικανότητες, οι ευκαιρίες μπορεί να βρίσκονται κρυμμένες στα πιο απίθανα σημεία.
Η Ευρώπη, όσο κι αν την αγαπώ, στα δικά μου μάτια φαντάζει κουρασμένη. Τη θεωρώ ιδανική ως καταφύγιο, για να ηρεμήσει κανείς και να απολαύσει υψηλή ποιότητα ζωής. Για δράση όμως, και πρωτοβουλίες, χωρίς δεύτερη σκέψη, ψηφίζω Η.Π.Α.
Λεύτέρη είσαι πολύ παίδαρος. Τόσο που ίσως και να τα κατάφερνες να μου πουλήσεις ασφαλιστήριο συμβόλαιο!
@ blade runner
Συμφωνώ, δυστυχώς, με τα περί ΗΠΑ -Ευρώπης που γράψατε μόλις.
Λευτέρης Κρητικάκης: Μα είναι ένας Ζορμπάς στο Αμέρικα! Δώστα όλα αγαπητέ Λευτέρη, δείξε την αρχοντιά της ψυχής και μάλιστα της Κρητικής.
Κι εγώ για μεγαλύτερο σε φανταζόμουν, ευχάριστη η έκπληξη των νιάτων σου.
Πότε πρόλαβες Kρητίκαρέ μου τόσα παιδιά εδώ και έξω; Να που μου βγήκε η οικειότητα μετά την εικόνα της φωτό, τί λέγαμε περί οικογένειας του μπλοκ και ανάπτυξης αισθημάτων;
Δεν θέλω απάντηση, σκέφτηκα να ακυρώσω την τελευταία παράγραφο, μα την αφήνω, μόνο για να δείξω τη...στιγμή που προέκυψε.
Να είσαι πάντα καλά Λευτέρη όπου κι αν βρίσκεσαι.
Αντιγράφω ένα σχόλιο του tslyns στο προηγούμενο ποστ - που ανήκει και στο σημερινό - μαζί με την απάντησή μου:
tslyns said...
Για να κανω μια συνδεση με τα .. επομενα :
Αν επικρατησει το μοντελο της καταγραφης προσωπικων στιγμων κινδυνευουμε να χασουμε τους μελλοντικους Λευτέρηδες. Αυτο που εφερε τον Λευτερη εδω ηταν μια εσωτερικη αναγκη να μιλησει, πολλες φορες εκτος θεματος, για την Αμερικη, τις διαφορες με Ελλαδα σε σημαντικα ζητηματα κλπ. Αν τα σχολια επρεπε να ειναι αυστηρα εντος (μινιμαλιστικου) θεματος, ο Λευτερης δεν θα επιτρεποταν να μιλησει ποτε.
Λευτερη, περιττο να προσθεσω οτι σε παω με χιλια.
Nikos Dimou said...
Λάθος tslyns - o Λευτέρης δεν είναι ζήτημα παγκόσμιο, πρωτοσέλιδο, ανήκει στα μικρά θέματα,ένας καθημερινός άνθρωπος!
Είναι μέσα στο νέο στυλ του blog - γι αυτό άλλωστε και μπήκε!
Nikos Dimou said...
Λάθος tslyns - o Λευτέρης δεν είναι ζήτημα παγκόσμιο, πρωτοσέλιδο, ανήκει στα μικρά θέματα,ένας καθημερινός άνθρωπος!
Ναι, αλλά τον Λευτέρη μάλλον τον απασχολούν τα μεγάλα θέματα περισσότερο από τα μικρά.Νομίζω καλό θα ήταν να γίνονται ποστ και με σημαντικά κοινωνικά θέματα αλλά και με μικρά πιο προσωπικά.
Kαλοζωισμένο και γυμνασμένο σε βλέπω Λεύτερη, θα έχεις κάνει αρκετές bench press.
Γενικά είσαι πολύ συμπαθής.
Ειχα διαβάσει την Ψηφιακη Ζωή
και τωρα μαθαίνω οτι ο Λευτερης
ο ασφαλιστής ειναι ο δικός
μας Σχολιαστής.
Δηλωνω και εγω φαν του Κρητικάκειου
Χείμαρρου
Μαθαμε όλοι μας τοσα πραγματα
για την Αμερική,που το αξιζε
αυτο το post.
Ευχομαι να φτιαξει και δικό
του blog (χαλαρό ή ασφαλιστικό..)
Πλακα θα χε μια αναμέτρηση του
με μια Λιάνα Κανέλλη....
:)
Καλησπέρα σε όλους! Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, πάντως για μένα ισχύει: οι φάτσες των γνωστών αγνώστων είναι όπως τις φαντάζομαι πριν τους δω…
"Άσε που είσαι από τους λίγους με το θάρρος της επωνυμίας."
Όταν ήμουν στην Κρήτη και είχαν την απεργία οι σκουπιδιάρηδες, έκανα υπομονή. Καθάριζα μόνος μου το μικρό δρόμο κάτω από το διαμέρισμα, για να μη μυρίζουν τα παιδιά μου τα σκουπίδια.
Περνάω μια μέρα από τη γειτονιά του δημάρχου, πεντακάθαρη!
Τα πήρα. Φόρτωσα την Κυριακή το πρωί τις σακούλες μία μία στο σκούτερ και της άραξα μία μία (με τάξη) στην πόρτα της Νομαρχίας.
Βγαίνει το πρωί το ραδιόφωνο και λέει "ποιος ο βάρβαρος" κλπ. Τους παίρνω τηλέφωνο "εγώ είμαι ο βάρβαρος, ο Κρητικάκης Ελευθέριος του Εμμανουήλ" (το πλέον Κρητικό ονοματεπώνυμο) "και λυπάμαι που δεν τους έβαλα και φωτιά".
Στις ασφάλειες γνώρισα πολύ κόσμο. Οι περισσότεροι πελάτες μου ήταν εργάτες και μ' αγαπούσαν διότι ακόμα και στην καταιγίδα, ερχόμουν με το σκούτερ να τους εξυπηρετήσω.
Τις περιπέτειες δεν τις αναζήτησα ποτέ, αλλά είπα ν' ακολουθήσω την καρδιά μου και να φτιάξω - οπουδήποτε - ένα όμορφο σπίτι με ανθρώπους που τους έχω στην καρδιά μου. Για μια αγάπη. Ουδέποτε φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να πετάξω και να οδηγήσω τόσο πολύ γι' αυτό.
=============================
"Ναι, αλλά τον Λευτέρη μάλλον τον απασχολούν τα μεγάλα θέματα περισσότερο από τα μικρά."
Ξέρεις τι λείπει από μια μικρή Αμερικάνικη πόλη, για να κάνει τους πιτσιρικάδες να θέλουν να πάνε στο σχολείο; Ένα όμορφο μεγάλο κι απίθανο σχολικό κτίριο. Κάτι ν' αγαπήσουν. Τα Ελληνόπουλα δεν πάνε στο σχολείο μανιωδώς και στα φροντιστήρια, με σκοπό να μην είναι άνεργοι στην ηλικία των 55 (κανείς έφηβος δεν μπορεί να σκεφτεί έτσι). Ο λόγος για τον οποίο πάνε, είναι η Ακρόπολη και η ιστορία: μας κάνει να ντρεπόμαστε και λίγο.
================================
Πώς τη γνώρισα την Ινδιάνα (Τσερόκι) που βλέπετε στη φωτογραφία. Πήγα στο Βέγκας (για Σιάτλ πήγαινα, αλλά το πρώτο αεροπλάνο έμεινε από κινητήρα, το δεύτερο έχασε υδραυλικά, οπότε αποφάσισα να μην πάρω το τρίτο). Μετά από 2 βδομάδες πήγα και τη βρήκα στο χωριουδάκι της, το Inola της Οκλαχόμα (που είναι το τέλος του highway 88 και παράγει σανό). 700 μίλια οδήγημα. Από τότε δεν έχουμε χωρίσει ούτε μία μέρα. Οδηγάμε μαζί Σικάγο - Ινόλα κάθε μήνα και κάνουμε όνειρα και σχέδια για το παρόν και το μέλλον.
Αυτή είναι γνήσια ινδιάνικη ψυχή, αν και έχει μεγαλώσει Αμερικάνικα (south): με δυο λόγια, εάν ποτέ ξεκοκιτάξω, θα βγάλει το τόμαχοκ... κι αυτό μ' αρέσει σε μια γυναίκα. Η προστατευτική "ζήλια" (που είναι μια υγιής άμυνα του οργανισμού για την προστασία του σπιτιού σου), που την έχει απορρίψει ο σημερινός κόσμος γιατί είναι "ντεμοντέ", είναι από τα αγκάθια του ρόδου του έρωτα (στη σημερινή εποχή, το ρόδο είναι πλαστικό και τα γκάθια ψεύτικα, σύμφωνα με την πράξη περί ασφαλών παιδικών παιχνιδιών).
Στον Κρητικό σύλλογο (για να εξηγήσω: οι Κρητικοί εδώ σε ρωτάνε "είσαι Κρητικός ή Έλλξηνας";), είχα κάνει πρόταση, αντί να μαζεύουμε λεφτά για κάποια άλλα πράματα, να ιδρύσουμε ένα καταπίστευμα (τραστ) για να σπουδάζουν στην Αμερική φτωχά αλλά ταλαντούχα Κρητικόπουλα. Δεν ξέρω εάν ποτέ γίνει αυτό. Ο Κρητικός σύλλογος των ΗΠΑ είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης.
Να έχετε υπ' όψη ότι το 95% των μελών είναι φτωχοί εργάτες, οι οποίοι συνεισφέρουν από το υστέρημά τους.
================================
"Η Ευρώπη, όσο κι αν την αγαπώ, στα δικά μου μάτια φαντάζει κουρασμένη."
Η Ευρώπη την έγραψε την ιστορία της και τώρα είναι αντίκα (γι' αυτό και οι αντιδράσεις στις όποιες αλλαγές: σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές σε αντίκες).
Σειρά της Αμερικής τώρα, που γράφει ιστορία και για πρώτη φορά για την ανθρωπότητα, αυτή η ιστορία γράφεται σε φιλμ και μικρόφωνο. Μεγάλο πράμα αυτό. Για φανταστείτε να είχαμε τον Αριστοτέλη σε βίντεο...
==================================
"Πες με μερικά απ' την ζωή σου Λευτέρη, απ' αυτά που ο κ. Δήμου λέει ότι θάκαναν best seller!"
Ξέρεις πόσες φορές το έχω ξεκινήσει αυτό; Αλλά με σοβαρές οικονομικές υποχρεώσεις και με ένα μόνο εισόδημα, που να βρεις ησυχία. Το blog αυτό όμως μου έδωσε ακόμα ένα κίνητρο...
Μάρτιος 1998. Φρέσκος στην Αμερική, με ένα Toyota Cellica των 500 δολαρίων. Ξυπνάω πρωί, πάγος στα παράθυρα. Η μεγάλη παγοθύελα στο Σικάγο, 6 Μαρτίου. Κομμένο ρέυμα, δρόμοι, δέντρα κάτω. Παίρνω τ' αμάξι να πάω σπίτι του φίλου μου (είχε ρεύμα).
Δεν ακολούθησα τις οδηγίες της αστυνομίας. Με σχεδόν μηδέν ορατότητα, με ακολούθησαν 8 αυτοκίνητα, που νόμιζαν ότι ήξερα που πάω (τυν τύφλα μου ήξερα...). Μετά από λίγο, κόλησσα μέσα στην αυλή ενός σχολείου, μέσα στον πάγο. Βγαίνω απ' τ' αμάξι κι αρχίζω να περπατάω. Βγαίνει ο οδηγός από το 2ο αυτοκίνητο και μου φωνάζει "hey, where are you going..." λες και περίμεναν όλοι να τους πάω σπίτια τους, εγώ δεν ήξερα που πήγαινα... άντε ν' ακολουθούν όλοι το μετανάστη που έχει χαθεί... του λέω λοιπόν κι εγώ "I usually park here". Για 3 μέρες, το πρώτο μου κατόρθωμα ήταν εμφανές: 8 αυτοκίνητα κολλημένα στον πάγο στην αυλή του σχολείου εκείνου...
Απίθανο το ποίημα του Housman. Κι εγώ κάποτε είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο.
Διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, οι πραγματικοί ήρωες, οι σχεδιαστές και οι εργάτες, παρέμειναν ανώνυμοι. Λέει ας πούμε κάποιος "ο Τρούμαν έχτισε αυτό το φράγμα" ή "ο Παπανδρέου έχτισε αυτό το γεφύρι".
Και λέω κι εγώ "πρέπει και οι δύο να ήταν καλοί μαστόροι και με γερή μέση".
Άλλος χτίζει, άλλος φωτογραφίζεται για την ιστορία... και για τους στρατιώτες, που είχαν κι αυτή την ίδια ψυχή, τα ίδια όνειρα, βάλτους εκεί ένα άγαλμα για όλους μαζί, του "αγνώστου στρατιώτη".
Μισό εκατομμύριο οι νεκροί στο Νταρφούρ, αλλά οι New York Times έχουν πρωτοσέλιδο για μια πισίνα που κάποτε λέει μόνο λευκοί επιτρεπόταν να κολυμπήσουν εκεί...
Άκου ρεζιλίκια. Τους ενδιαφέρουν οι μαύροι, αλλά όχι αυτοί που ζουν στο Νταρφούρ...
================================
Οι διαφορές Ελλάδας με Αμερική; Λιγότερες από τις διαφορές Αμερικής-Γερμανίας: Αμερικάνοι και Έλληνες είναι αντι-κρατικοί, φοροφυγάδες, και αισιόδοξοι. Ποια η διαφορά; Οι Αμερικάνοι δεν λένε την εργασία "δουλειά" (και να το εννοούνε κιόλας) και ήταν τυχεροί να έχουν ένα πιο καινούργιο "βρέφος" σύστημα με το οποίο προσαρμόζονται εύκολα. Δεν υπέστησαν και καταστροφές: οι γιαγιάδες τους δεν φοράνε μαύρα, φοράνε παρδαλά και παίζουν μπίγκο. Τα μαύρα της γιαγιάς, από τους πολέμους και τους νεκρούς, μαυρώνουν την ψυχή του Έλληνα από παιδί. Ο φόβος του πολέμου καθοδηγεί τη ζωή του: "μην τυχόν και δεν πάρεις πτυχίο, θα ψοφήσεις". "Μην τυχόν και κάνεις αυτό που θες, αυτό που σου λέει η καρδιά σου, θα ψοφήσεις". Φόβος. Αυτή είναι η διαφορά. Και για να ξεπεράσει το φόβο ο Έλληνας, το φόβο που του φυτέψανε οι παλιοί, μονολογεί και πολυλογεί... για να ξεχνιέται.
(Ο Αμερικάνος είναι τυχεράκιας... δεν γνώρισε πόλεμο, κατοχή, μαζικούς θανάτους και πείνα... ανέκαθεν ήταν οι πλέον καλοταϊσμένοι και φόβο δεν έχουν).
Ο Έλληνας πρέπει να αφήσει καταγής και αμέσως, δύο βαριά σακιά που κουβαλάει: την ενοχή και το φόβο. Διότι και τα δύο είναι άχρηστα.
Ποιους... τους Ελληνοαμερικάνους που έχουν το θράσσος να πηγαίνουν στην Ελλάδα να το παίζουν έξυπνοι; (εγώ όταν πήγα Κρήτη και με ρωτούσανε τι κάνω στην Αμερική, τους είπα "δουλεύω, τι να κάνω"). Αυτοί λοιπόν οι χωριάτες με ολίγα λεφτά (όχι πολλά για Αμερική), άλλο από ψωροπερηφάνεια για τον εαυτό τους δεν έχουν. Πάω για καφέ, αρχίζει ένας (χωρίς να του μιλήσω) και μου λέει για το γιο του, που είναι γιατρός και κάνει λεφτά κλπ κλπ... και γυρνάω κι εγώ και του λέω "σοβαρά; φοβερό, κι εγώ γιατρός είμαι"... "τι γιατρός;", "πρωκτολόγος" του λέω με σοβαρότατο ύφος (ο φίλος μου πήγε να ξεκαρδιστεί, αλλά το κράτησε).
Το γιο του τον γνώρισα (πούλαγα τότε ασφάλειες) κι ήταν μια χαρά παιδί, ούτε αλαζόνας ούτε τίποτα.
Η Ελλάδα, σας το ξαναλέω, είναι μια από τις καλύτερες χώρες και πρέπει να φύγετε από Αθήνα και να μην παντρεύεστε γυναίκες που θέλουν BMW και 3 βίντεο. Άμα ξέρεις να ζήσεις απλά στην Ελλάδα, είναι καλύτερα να χάνεις και λίγο χρόνο κάθε 12μηνο για τα ρεζιλίκια του κράτους (είναι το τίμημα για να ζεις σε όμορφη χώρα), παρά να χάσεις 20 χρόνια να προσαρμοστείς σε ξένη χώρα. Η Ελλάδα (εκτός Αθηνών), Συμφέρει (σαν τον Κωτσόβωλο).
Η Αμερική αξίζει σε μέρη που δεν τα γνωρίζετε. Να σας πω τις πιο βρώμικες, βαρετές και άχαρες πόλεις που έχω ζήσει για λίγο εδώ; Μοντρεάλ και Νέα Ορλεάνη (τρίτη στην κατάταξη το Σαν Φρανσίσκο, με ξερατά στους δρόμους τις νύχτες). Τέταρτη η Νέα Υόρκη (σκουπίδια), πέμπτη η Φιλαδέλφεια. Έκτη σε βρωμιά το κατά τα άλλα όμορφο Σαν Αντόνιο (Τέξας.
Οι πιο καθαρές: Σικάγο και όλες οι πόλεις σε Wisconsin και Minesota, Τούλσα, Ντάλλας, κλπ.
Οι πιο ευγενικοί και φιλόξενοι άνθρωποι, στο Νότο (ναι, οι χωριάτες). Οι πιο αγενείς, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Βοστόνη.
Αλλά αυτά είναι προσωπικές εμπειρίες που επιβεβαιώθηκαν κι από άλλους.
========================
Το πιο ωραίο χωριό της ζωής μου (εκτός από κάτι Αμερικάνικα): Το χωριό της μάνας μου (Ροβολιάρι Φθιώτιδος).
Μια ταινία αριστούργημα που πρέπει να δείτε όλοι: Groundhog day
(αλήθεια, τι θα κάνατε εάν ξυπνούσατε κάθε πρωί και όλοι οι άλλοι γύρω σας ζούσαν την ίδια ακριβώς μέρα, εκτός από σας που ήδη ξέρατε τι θα συμβεί;)
Με μπαλωθιές σε χαιρετώ Λευτέρη Κρητικάκη,
Πούσαι λεβέντης Κρητικός, και δεν σου πάει το -άκη
Ξύπνησα, έστρωσα τα σεντόνια μου στο blog, πάω για δουλειά τώρα.
Ξέρετε πώς κερδίζω τις ψυχές των Αμερικανών όταν ηρεμώ; Με Κρητικές και Ελληνικές γενικά παροιμίες και σοφίες. Λέω στον έφηβο γιο της κοπελιάς "όποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί". Και μου λέει "wow... that's so wise and deep". Αυτοί εδώ δεν έχουν ιστορία, δεν ξέρουν. Τους τα λες και τους αλλάζεις τη ζωή, γιατί αυτές οι λαϊκές σοφίες είναι σχεδιασμένες σαν σπόροι για μια καλύτερη ζωή.
Πάω για δουλειά τώρα, καλή σας μέρα. Περιμένω αφιέρωμα σε άλλους μπλογκογράφους. Διότι εμείς είμαστε όλοι πιο σημαντικοί από τους διεθνείς περσόνες, που είναι γνωστοί μόνο και μόνο, μερικές φορές, γιατί έτυχε να βρίσκονται κοντά σε δημοσιογράφους... (εξαιρείται ο Δήμου, που έπρεπε να είναι πιο γνωστός ακόμα, αλλά οι δημοσιογράφοι δεν τον πάνε γιατί έχει λογική και η λογική δεν πουλάει... ποιος θα αγοράσει εφημερίδα που λέει 1+1=2; ... όλοι θα αγοράσουν εφημερίδα που λέει "σκάνδαλο" ή "χαμός").
Γειά σου Κρητικάκη! Δεν ήξερα τίποτε για σένα πέρα από την παρουσία σου σ' αυτό το μπλογκ, κι όπως έχω πει σε συμπάθησα γιατί είσαι λογικός και λες αλήθειες. Τώρα βλέπω γιατί σε συμπαθούν και οι γυναίκες!
Καλή επιτυχία σε ότι κι αν καταπιάνεσαι!
τι κρίμα που δεν ήταν χριστιανοί οι εφευρέτες του αερόστατου!
Λευτέρη, διαβάζοντας τα σημερινά διαπίστωσα πως οι ζωές μας μοιάζουν πολύ...έφυγα και εγώ από την Ελλάδα πιτσιρίκα, έζησα στην Γαλλία για 8 χρόνια και εδώ και 2.5 χρόνια Αμερική...Α, και είμαι με έναν Ινδιάνο! Black foot!
Να΄σαι καλά και να συνεχίζεις το ταξίδι...δημιούργοντας και καταστρέφοντας, και πάντα μακρυα από την ρουτίνα και την ασφάλεια!
Τα όσα έγραψες για τον "ελληνικό" φοβο και τις ενοχές με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη...Από απόσταση καμμιά φορά βλέπει κανεις τα πράγματα πιο ξεκάθαρα..
Well,well,well…hello Mr. perfect!
Αν και προσωπικά σε γνώριζα εξ όψεως και διαδικτυακά σε μία απλή (όσο απλή μπορεί να την κάνει η τεχνολογία) αναζήτηση στο internet. Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες «φυσιογνωμίες»...θέλεις να ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις:)
Αλλά η συμπαθής κυρία δίπλα σας, διέκοψε τόσο άδοξα τη φαντασίωσή μου, που εν μέρη είχε προκαλέσει με τα σχόλιά του ο γάτος, για τους δύο avant-garde σχολιαστές του μπλόγκ: Αφροδίτη και Κρητικάκη (το επίθετο έχει εδώ κυρίαρχο ρόλο).
Φαντάζεστε ζευγάρι τον Λευτέρη και την Αφροδίτη? Εκείνη θεά – ο Λευτέρης που αναζητά πάντα την τελειότητα...να την βρίσκει επιτέλους...Ο συνδυασμός τους? Ο ορισμός της Εντροπίας! Ευτυχώς που η φύση και η ιστορία προνοεί και στέλνει τον Κρητικάκη στις ΗΠΑ εν έτη...
Μα πιο πολύ απολαμβάνω τη «συμβιβαστική» (όχι συμβατική) σου επιλογή. Τελικά για ν'ανακαλύψουμε τους ανθρώπους της καρδιάς μας, χρειάζεται βαθιά να αντιστρέφουμε τη σκέψη και τις συνήθειές μας.
Την διαφάνεια που σε χαρακτηρίζει πολλοί την εζήλεψαν. Δεν έχουν όμως όλοι την αντοχή να την υπομείνουν, αλλά κυρίως και τη γνώση να την υποστηρίξουν...
Φ*Ο*Β*Ε*Ρ*Ο*
Μας την έκανε την τσαχπινιά του πάλι ο γάτος!
Απίστευτος, δημιουργικός και πρωτοποριακός όπως πάντα!
Και με ανεξάντληντο κουράγιο για καινούρια πράγματα!
Σε παρακολουθώ πάντα να γκρινιάζεις και πάντα την κατάλληλη στιγμή τσουπ τρεχάτε πίσω μου ψαρούκλες!
Απίστευτος!
Γάτε σε παρακολουθώ καιρό, έχω κερδίσει πολλά, παρακαλάω να έχω την δύναμη και την διάθεση ης ψυχής σου όταν θα φτάσω(?) στην ηλικία σου!
Γιατί στην ψυχή είσαι 18(πολλά λέω???) !!!!!!!
Όσον αφορά το Λευτέρη του άξιζε για να γνωρίσουμε καλύτερα ένα τόσο ενδιαφέρον άνθρωπο!
Καλησπέρες!
Φιλιά σε όλους!
Νομίζω ότι το βασικό προτέρημα του Κρητικάκη είναι πως δεν θεωρεί τον εαυτό του Mr Perfect. Όχι ότι δεν έχει (τερατώδη) αυτοπεποίθηση, αλλά έχει αρκετή ειλικρίνεια και χιούμορ για να αναγνωρίζει και να σαρκάζει τις αδυναμίες και τα λάθη του.
Λευτέρης και Αφροδίτη; Νιτρογλυκερίνη και πυροκροτητής. Ούτε ένα 24ωρο δεν θα άντεχαν ο ένας τον άλλο.
Μόνο η Ινδιάνα (χωρίς τόμαχοκ) ίσως καταφέρει να τον πλανέψει (με ξόρκια από τον μάγο της φυλής).
Άκου να έχουμε δύο ελληνο-ινδιάνικα ζευγάρια σε αυτό το blog!
Γεια σου μάγκα Λευτέρη!
Με αγάπη
Παράγραφος
ΥΓ. Και Λευτέρης και κρητικός!
Ωραίος, δεν λέω, ο Λ.Κ., αλλά προς θεού μην τον έχετε γείτονα σας. Θα εγκατασταθεί με το έτσι θέλω στο σαλόνι σας να σας λέει με τις ώρες ιστορίες, φανταστικές και μη, από την ζωή του και να σχολιάζει όλα τα μεγάλα και μικρότερα θέματα της επικαιρότητας. Τα σεντόνια εδώ είναι αμελητέα μπρος στην πραγματική του λογοδιάρροια. Εσείς θα αμπαρώνετε την πόρτα σας και θα σβήνετε τα φώτα, προσπαθώντας να πείσετε ότι είστε απών, αυτός όμως θα μπει από την πίσω πόρτα να πιει καφέ διότι χάλασε η καφετέρια του. Θα κλειδώσετε και αυτή την πόρτα όπως και όλα τα παράθυρα, αλλά, φευ, ξεχάσατε το φεγγίτη του μπάνιου, όπως και αυτός ξέχασε να αγοράσει την εφημερίδα του. Ο θεός να σας φυλάξει. (Έναν τέτοιο τύπο είχα στην δουλειά μου. Έχω το κάτι τις που τραβάει αυτούς τους ανθρώπους. Όποτε τον έβλεπα, έστριβα να πάω στην τουαλέτα. Ώσπου έμαθε και αυτός τον κόλπο και με περίμενε εκεί. Τι έχω τραβήξει δεν περιγράφετε. Τελικά βγήκε στην σύνταξη και έτσι γλίτωσα.) (Τα σέβη μου κύριε Λευτέρη, και ας είμαι κακός.)
πολλα και ενδιαφεροντα μαθαινουμε απο εσενα Λευτερη σήμερα, και ο τροπος που περιγραφεις την αμερικη ειναι πολυ γοητευτικος και ενθουσιώδης. Στην κυπρο επισης μερικοι βγαζουν χωριστρες τύπου "ελληνας ή κυπριος". Και στην αρχαιοτοτητα ηταν ΑΘηναιοι ή Σπαρτιατες (δεν ειχαν καμια σχεση μεταξυ τους στην κουλτουρα). Εσυ φυσικα δεν ξεχνας οτι ολοι ανθρωποι ειμαστε και μαλιστα μια ινδιάνα (αυτοχθον αμερικανα πετυχες εσυ ο ταπεινος μετανάστης..) μπορει να συμπεριφερεται ως γνησια ελληνιδα με την γαργαλιστικη ζηλεια της. Η ζέση σου για οσα ζεις εκει έξω πρεπει να καταληξει σε ενα μπλογκ βρε αδερφέ.
zormpas said:
ΩΡΑΙΑ...μμμ... αφου κι εσείς αλλάζετε τα nicknames κι εμένα από ZOΡΜΠΑ με φωνάζετε KRITIKAKIS ... ε... κι εγώ θα λέω την aphrodite από εδώ και στο εξής lefteris.
ΥΓ:
ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ΑΠΟΥΣΙΑΣΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΛΟΓΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ blogger. HTAN ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Μη μου το χαλάς το "μίστερ πέρφεκτ", κύριε γάτε!
Μία απ τις αγαπημένες μου ατάκες του Λευτέρη είναι ότι «γεννήθηκε με σύνδρομο ανωτερότητας». Απ τις ατάκες που δεν μπορούν να καταφέρουν να ενοχλήσουν! Γι αυτό και προσυπογράφω!
Αυτός δεν είναι ο μινιμαλισμός της ανωτερότητας?:)
με φώναξε κανείς;
εδώ είμαι, 7 time zones δυτικότερα αλλά still here..
δε σκοπεύω να γκαντεμιάσω και αυτό το blog (το ποστ με τις στατιστικές ήταν το τελευταίο του ndimou)!
για την πορεία του blog: το πιο σημαντικό είναι η αφορμή που οδηγεί στη συγγραφή ενός post. Αυτή μπορεί να προέρθει απο κάποιο σχόλιο απο προηγούμενα posts (δίνοντας μια αλληλουχία στα posts - οπως το τρέχον πήρε αφορμή απο το προηγούμενο) ή απο οτιδήποτε κεντρίζει το ενδιαφέρον του οικοδεσπότη whatsoever, μεγάλο ή μικρό.
PS kritikakis rules!
Δεν ξέρω αν ο Λευτέρης είναι ο Mr. Perfect, αλλά το συγκεκριμένο post ήταν το τέλειο δόλωμα - ή έστω η τέλεια ...ποντικοπαγίδα ;)
Για να το δέσω και με το προηγούμενο, νομίζω πως το blog ξαναβρίσκει τον χαρακτήρα του. Και όπως έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερο κέρδος του ήταν και παραμένει η επικοινωνία (και κάποτε και η προσωπική γνωριμία) με αξιόλογους ανθρώπους, συγκεντρωμένους μάλιστα σε έναν ενιαίο χώρο, έστω και virtual (στον "άλλο" μάλλον τους ψάχνουμε με το ...φανάρι).
Γεια σου Λευτέρη!
Ξεκινώντας να διαβάζω το σημερινό post είχα ένα κακό προαίσθημα. Μετά την πρώτη παράγραφο σταμάτησα. Ήταν και η φωτογραφία πρώτη-πρώτη. Είπα να σταματήσω εδώ. Να μην προχωρήσω. Υποψιαζόμουν τι θα ακολουθούσε. Αλλά πώς να σταματήσεις να διαβάζεις Νίκο Δήμου; Αδύνατον! Τελικά υπέκυψα. Κι ο Λευτέρης άρχισε να ξεγυμνώνεται...
Σε αυτό το blog κάθε συμμετέχων έχει κατασκευάσει μια μοναδική προσωπικότητα -αληθινή ή ψεύτικη, δεν έχει σημασία. Κάθε ένας που στέλνει ένα σχόλιο υπογράφει με το στυλ του (το έχει πει και Νίκος Δήμου αυτό). Κάθε σχολιαστής κι ένας μοναδικός μύθος. Και κάθε αναγνώστης έχει πλάσει το δικό του μύθο για κάθε διαφορετικό σχολιαστή. Ένα πρόσωπο απρόσωπο, μα με διακριτά χαρακτηριστικά. Ένα σώμα άυλο, μα με συγκεκριμένη μορφή. Μια προσωπικότητα φανταστική, μα με ουσιαστικά χαρακτηριστικά.
Τον Λευτέρη τον φανταζόμουν αλλιώς. Δεν θα πω πώς. Αυτό αφορά μόνο εμένα. Η εικόνα που είχα σχηματίσει, τώρα πια καταστράφηκε. Τη ζωγραφιά που με κόπο (δύσκολα άντεχα τα σεντόνια του Λευτέρη) είχα καταφέρει να προχωρήσω αρκετά και να της δώσω ένα πιο ξεκάθαρο σχήμα, ο Νίκος Δήμου πήρε ένα κουβά με μπογιά και την μπουγέλωσε. Τόσους μήνες, είχα φτιάξει με τα Lego της φαντασίας μου, τουβλάκι-τουβλάκι, ένα κάστρο με πολεμίστρες και μουσκέτα που έριχναν συνέχεια μπαλοθιές. Και ήρθε ο Νίκος Δήμου και του έδωσε μια κλωτσιά και το ισοπέδωσε...
Από ‘δώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Όποτε γράφει ο Λευτέρης, αυτό το χαμόγελο το πλατύ σαν αετίσιο φτεροκόπημα θα θαμπώνει την εικόνα που (αναγκαστικά) πρέπει να ξαναζωγραφίσω. Το κάστρο πρέπει να το ξαναχτίσω, αλλά πώς τώρα; Η κεντρική πύλη πρέπει να είναι πλατιά σαν το χαμόγελό του. Και στις πολεμίστρες άρχισε να φυτρώνει έρωντας! Αλλά τι κάστρο θα είναι αυτό τότε;
Νίκο Δήμου, μας ξύπνησες όλους. Γιατί;
(Νά’ σαι καλά που μας ξύπνησες!)
Cyberdust
Οτι είναι αγυριστο κεφάλι, σίγουρα. Μου την έχει σπάσει πολλάκις. Αλλά πιεστικός όπως λέτε εσείς; Με τίποτα.
Καρδια παιδιού έχει, δεν είναι ολοφανερο σε κανέναν αυτό;
Πάντως Λευτέρη αν ήσουν γείτονάς μου, θα ήλπιζα η καφετέρια σου να είναι συνέχεια χαλασμένη. Και για να μη παρεξηγηθώ απο τους σεξιστές του μπλογκ, για την κουβέντα Λευτέρη.
Ερώτηση παρατηρητικού και περίεργου ταυτόχρονα!
Στη φώτο με τον Λευτέρη τι κρατάς?
Τσιμπούκι ή πένα?
Stavros Katsaris said...
Στη φώτο με τον Λευτέρη τι κρατάς?
Τσιμπούκι ή πένα?
Μόλις του έχω αφιερώσει το βιβλίο που είναι ανάμεσά μας και κρατάω ακόμα την πένα. (Εγώ να καπνίζω; Περιττή ερώτηση!)
Ο γάτος της φωτογραφίας είναι ο Αλ.
Σόρρυ για την αργοπορία, με την καταιγίδα και τους κεραυνούς είχαν πέσει όλα τα δίκτυα.
Πανάσχημη said...
Καρδια παιδιού έχει, δεν είναι ολοφανερο σε κανέναν αυτό;
Hear! Hear!
Πανάσχημη είσαι πανέξυπνη.
καλησπέρα!
Ελλείψει συναυλίας (είχε ετοιμαστεί κάτι πολύ ιδιαίτερο και όμορφο με Χάρις Αλεξίου, Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη απόψε στο Λυκαβηττό, για τα 15 χρόνια του ΜΕΛΩΔΙΑ, αλλά δεν το επέτρεψε η βροχή, σνιφ...), έμεινα στο σπίτι απόψε.
Καλησπέρα σε όλους! Χαίρομαι ιδιαιτέρως που βλέπω παλιούς γνώριμους και αγαπημένους, να επανακάμπτουν σιγά-σιγά. Οχι ότι οι καινούριοι δεν μπορούν να γίνουν κι αυτοί αγαπημένοι, αλλά να, όλοι μαζί παρέα έχει συγκίνηση και πλάκα κι απ' όλα τα καλά... Το φθινόπωρο μας συσπειρώνει πάλι, χαίρομαι!
@ ND,
"Λευτέρης και Αφροδίτη; Νιτρογλυκερίνη και πυροκροτητής. Ούτε ένα 24ωρο δεν θα άντεχαν ο ένας τον άλλο."
Γιατί καλέ? Με μια καλή λοβοτομή μια χαρά θα μπορούσε να με αντέξει ο άνθρωπος!
ΛΟΛ!
"Μόνο η Ινδιάνα (χωρίς τόμαχοκ) ίσως καταφέρει να τον πλανέψει (με ξόρκια από τον μάγο της φυλής)."
ΕΝΑ είναι το μαγικό Γάτε μου, το λένε και οι παλιές, "Κεράτωνε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις..."...
Αν το κάνω εγώ;(η επόμενη ερώτηση). Μα για τον Λευτέρη μιλάμε εδώ μέσα, δεν είναι?
;)))
@ioannisk,
"Όποιος γράφει πολύ θα δημοσιεύει την φωτογραφία του σε post. Ωχ είμαι γκαντέμης είχα στείλει μία φωτογραφία στον ΝΔ από πάρτι μασκέ ντυμένος cat-woman :)"
ΓΑΤΕ ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΒΓΑΛΕΙΣ ΠΟΣΤ ΚΑΜΜΙΑ ΩΡΑ!!!!
ΣΕ ΠΕΡΑΣΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΤΟΝ ΧΑΛΑΟΥΑ!
(Εμ, με όλο το σεβασμό, ε?!)
ΛΟΛ!
(τουλάχιστον την φωτο ντυμένη ιωαννηςκ σε παρακαλώ κρύφ'την!)
@ihadafarminafrica,
zormpas said:
"ΩΡΑΙΑ...μμμ... αφου κι εσείς αλλάζετε τα nicknames κι εμένα από ZOΡΜΠΑ με φωνάζετε KRITIKAKIS ... ε... κι εγώ θα λέω την aphrodite από εδώ και στο εξής lefteris."
Ζορμπά, αυτό με το να λες τον δεσπότη... Παναγιώτη, το ξέρεις? Γιααα να μαζευόμαστε! (Κυριελεησονειρηνηυμιναμήν!)
:)))))
@Λευτέρη,
(φτ! πάει και το Λιεχτέρ'ς...)
Αφιερωμένο:
1ος κανόνας Λευτέρησβιλλ:
"Μην εκνευρίζεσαι αν ο γείτονάς σου έχει το στέρεο ανοιχτό στις 2 το πρωί. Πάρ'τον στις 4 να του πεις πόσο σου άρεσε!!!"
2ος κανόνας:
"Αν χρειαστώ την άποψή σου θα σου την πω!"
Ελα, ξεκίνα το μπλογκ σου και θα σου κάνω αφιερώσεςι!!!
ΥΓ- πάει, ούτε τώρα μπορώ να μιλήσω για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο...Δε γίνεται Λευτέρη, μου κάνεις κατάληψη! ΛΟΛ!
Cyberdust,
Έτσι ήμουνα μικρός... τώρα άλλαξα κι ηρέμησα λίγο...
Τα Λάθη
... αλλά μια και μεγάλωσε η σκέψη μου και μίκρυνε η φαντασία μου, τα λάθη τώρα τα κάνω κατόπιν προσεκτικών υπολογισμών (παλιά τα έκανα λόγω φαντασίας). Διαπίστωσα ότι τα λάθη που κάνω κατόπιν προσεκτικής και σοβαρής ανάλυσης, είναι πολύ μεγαλύτερα (και κωμικοτραγικά) από τα άλλα λάθη που έκανα αυθόρμητα.
Άμα αποτύχει το πείραμα με την Ινδιάνα, τότε άλλη μια αποτυχία με περιμένει, θα σηκωθώ κι εγώ όμως σαν τον άλλο από τα βράχια και θα ψελίσω στο φορτηγατζή με το δίκανο (που είναι ο χρόνος), "ε, δεν πάθαμε και τίποτα".
Επιτυχία λοιπόν... είναι να βάζεις μεγάλους στόχους και να τους εκπληρώνεις στο ποσοστό που είναι ελάχιστα έστω παραπάνω από το "αρκετό". Όπως οι Έλληνες βιάζουν μερικές φορές τη λογική και πραγματικότητα, έτσι κι εγώ βιάζω τις πιθανότητες.
==============
"ο τροπος που περιγραφεις την αμερικη ειναι πολυ γοητευτικος και ενθουσιώδης."
Αυτή είναι η δική μου Αμερική. Για τον κουμπάρο μου, ισχύει άλλη Αμερική, αυτή που διάλεξε να ζήσει (καλύτερα θα περνούσε στα Τίρανα, χωρίς καμία υπερβολή).
Αλήθεια, Αφροδίτη, το επιχειρηματικό μου δαιμόνιο πήγε άπατο!
(Τέτοιες συμβουλές για το Διαδίκτυο πριν ακόμα αρχίσει...)
Και σοβαρά: Ο Λευτέρης είχε στείλει την φωτογραφία για δημοσίευση (που να ξέρει ότι θα το έκανα). Δεν θα δημοσίευα κανενός την φωτό χωρίς την έγκρισή του.
Πραγματικά και εγώ πολύ το χάρηκα αυτό το ποστ. Το πιο ομορφο μέχρι τώρα ακριβώς γιατί και ο Λευτέρης είναι σπαστικός και όμως τόσο συμπαθής στις φώτο. Άφησε που (εκτός βέβαια από εκείνη την αναφορά στο Ζορμπά) δεν αναφέρεται σε τίποτα λογοτεχνικό και διανοουμενιστικο και μου ανοιγει την καρδιά γιατί όσο να ναι έχω πήξει από τέτοια. Εγω δε συμφωνω με το Ζορμπας παντως, ουτε Οδυσσέας, ούτε κανένας ταξιδευτής. Μου θυμίζει πιο πολύ χαρακτήρα από τη τηλεοπτική σειρά Μυρτώ...τη θυμάστε;
Lefteris said: Πώς τη γνώρισα την Ινδιάνα (Τσερόκι) που βλέπετε στη φωτογραφία. Πήγα στο Βέγκας (για Σιάτλ πήγαινα, αλλά το πρώτο αεροπλάνο έμεινε από κινητήρα, το δεύτερο έχασε υδραυλικά, οπότε αποφάσισα να μην πάρω το τρίτο)…….
Αλήθεια Λευτέρη έχεις σκεφτεί ποτέ εάν η Ινδιάνα σου ήταν δική σου επιλογή ή οδηγήθηκες σε αυτήν την επιλογή;;; Μπορεί να βγήκα λίγο από το θέμα αλλά με απασχολεί εάν η επιλογές είναι δικές μας ή οδηγούμεθα σε αυτές
@ Lefteris Kritikakis
κι οπού κατέχει να μιλεί
με γνώση και με τρόπο,
κάνει και κλαίσιν και γελούν
τα μάτια των ανθρώπω.
Γεια σου ρε Λεύτερη Μεγάλε!
Και εμένα μου αρέσει ο Λευτέρης!
Γεια σου Λευτέρη και από μένα...
Να είσαι καλά εσύ και η Ινδιάνα...
Με τέτοια δημοφιλία Λευτέρη, I see it coming:
L E F T E R I S
F O R P R E S I D E N T !
O Agnew τα έκανε θάλασσα ο Dukakis απέτυχε αλλά εδώ στο blog θα είχες εκλεγεί παμψηφεί!
Ωραια!
Τωρα δωστε του κι εκεινο
το βραβειο του πιο φτηνιαρικου
σχολιου που λεγαμε.
"Kι αν αποτύχει το πείραμα με την ινδιάνα..."
Μη στεναχωριέσαι Λευτέρη μ(ας).
Εμείς είμαστε εδώ! :)))
Blade,
είδες τελικά που δεν μας έκατσε! (Η συναυλία εννοώ;)). Κι εγώ μέσα τελικά χωρίς Σωκράτη(γι αυτόν πάω μόνο)...να αναπολώ το "πείραμα" που δεν μου έκατσε :)))
dem ευχαριστως σου απονέμω το βραβείο που περιγράφεις.
Κι αν σου κάτσει;;;
Δον, το επί 3 επίτηδες?
P.S : Πότε "σχολάει" ο Κρητικάκης και αρχίζει να γράφει?
Να ξέρουμε δλδ θα ρίξει αυτο-βιογραφικά σχόλια σήμερον?
Ο Λευτέρης είναι λεβεντιά. Θέλω να μου δώσει μια συμβουλή που μπορεί να αφορά και άλλους συμπλόγκερς.
Του χρόνου το φθινόπωρο θα ταξιδέψω ένα μήνα Αμερική. Θα πετάξω Νέα Υόρκη και από κει θα νοικιάσω αμάξι. Σε ένα μήνα επιστροφή NYC και πίσω Ελλάδα.
Τι διαδρομή προτείνεις Λευτέρη; Με βάση την εμπειρία σου, τι αξίζει να δει κανείς; Με τι ρυθμούς; Από τι να φοβάται;
Λευτέρη, φρόνιμα!
Σε αυτό το μπλογκ μόνο οι γάτοι και οι ποντικοί μαζεύουν μπλογκο-χαρέμια. Μη μας χαλάς την ...παράδοση :)
.
.
.
Νίκο, καλωσήρθες! Περαστικά για το πόδι, συγχαρητήρια για το post και εύχομαι καλή συνέχεια στο μπλογκ.
Υ.Γ. Μια και άρχισαν να επιστρέφουν οι "παλιοί" - ακόμα και με άλλα nicks - και βλέπω πως ο γάτος αντιμετωπίζει τους αγενείς με ...άψογο στυλ, θα επιχειρήσω μια επαναφορά της "νυχτερινής βάρδιας", έστω και με moderation.
Μickey ότι σου κάτσει σε πλουτίζει (με μία εμπειρία)
AdHoul said...
"Δον, το επί 3 επίτηδες?"
Όχι - κόλλημα του blogger!
Mickey, a hearty welcome!
Αναμένοντας το δεύτερο γύρο του Λευτέρη, να πω ένα γεια στη νυχτερινή βάρδια (ακούς πόντικα;)
Θα περιμένουμε και αφροσέντονο απόψε;
harry πού είσαι;
Λευτέρη, αν έχεις όρεξη και χρόνο να απαντήσεις στα ερωτήματά μας, θα 'θελα να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι.
Είμαι πάντα περίεργος να μαθαίνω τα ελαττώματα ενός ανθρώπου με αυτοπεποίθηση.
Μη μου αρχίσεις με ελαττώματα-προτερήματα, όπως στις συνεντεύξεις ηλιθίων προς ηλιθίους (είμαι ευαίσθητη κλπ).
Τί θα 'θελες πραγματικά ν' αλλάξεις;
Καλησπέρα και από εμένα!
Περίπτωση Κρητικάκης: Η πληθωρικότητα σε όλο της το μεγαλείο, ένα μικρό τρελοκομείο που μπορεί να μιλάει με άνεση επί παντός επιστητού, ο τέλειος ασφαλιστής που δεν θα σου πει ψέματα, αλλά θα σε αναγκάσει να παραδοθείς από τη λογοδιάρροια και να ασφαλίσεις ακόμα και τα κόκαλα του παππού σου!!! Θα μπορούσε άνετα επίσης να είναι door-to-door πωλητής και να εμπορεύεται τα πάντα πείθοντας τις νοικοκυρές σε χρόνο dt.
Για πολύ καιρό προσπερνούσα τα σχόλιά του, όχι τόσο επειδή ήταν μεγάλα, αλλά επειδή τις περισσότερες φορές ήταν άσχετα με το θέμα. Τον τελευταίο καιρό όμως έχω αρχίσει να τα διαβάζω συνειδητοποιώντας ότι ο Κρητικάκης (όπως και η Αφροδίτη) είναι περίπτωση shop in the shop!
Χμμμ...
Καθόμουν και σκεφτόμουν ποιό απ'όλα είναι το πιο "Λευτέρης" χαρακτηριστικό αυτού του ορίτζιναλ ανθρώπου (πέραν των προφανών αξιοθαύμαστων)....
Και νομίζω ότι είναι το ότι σου εμπνέει τη σιγουριά ότι σε οποιοδήποτε πρόβλημα, θα σηκώσει τα μανίκια και θα καταπιαστεί να στο λύσει. Για σένα, κέρασμα.
Ούτε φλώρικα "αχ δεν γίνεται, χρειαζόμαστε ενισχύσεις" ούτε αντε-φεύγικα "τώρα γιατί το ζητάς αυτό, μήπως να ψαχτείς λίγο" κτλ.
Εκεί.
Με ό,τι έχει.
Κι ό,τι δεν έχει (θα το βρει ή θα το φτιάξει).
Μωρέ δεν πα' να σκάει γάιδαρο, αυτή η ποιότητα νομίζω ότι είναι πολύτιμη.
Γιατί έχει το δυναμικό στα δύσκολα (τα οποία είναι ουσιαστικά και κοινά για όλον τον κόσμο) να αναλάβει. Να καθαρίσει. Να στηρίξει. Να παρηγορήσει. Να πιάσει κόσμο από το πέτο, αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
(τώρα το ποιός θα καθαρίσει το χάος που θ'αφήσει πίσω του, δεν ξέρω.... ΛΟΛ!)
(και δεν είναι μόνο οι γυναίκες-σύντροφοι, είναι και οι γυναίκες-κόρες, added value!)
(σκέφτομαι αν καμμιά μέρα πάρει ανάποδες, κι επανέλθει ως Lefteris Re-loaded τι έχει να γίνει!)
(ο άλλος τέως reloaded & νυν greco πού είναι να συνοψίσει?)
(πίσω από έναν τζαμάουα άντρα, κρύβεται μια τρομερή γυναίκα - μην το ξεχνάμε κι αυτό!)
;)
Ααααυτάαααα.
Συκαλάκι?
@Andy,
Aφροσέντονο με ήρωα τον Λευτέρη βραδιάτικα?
ΑΡ ΓΙΟΥ ΝΑΤΣ?
Να φάω κάνα τόμαχωκ στο Δόξα Πατρί?!!!!
ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ!!!
@αφρο,
είσαι μειοψηφία (ελληνίδα με έλληνα) στο doncat και δεν συνειδητοποιείς ότι omorpho prosopo den katalavainei...
Θάλεγα ότι ο Κρητικάκης συνδυάζει τα καλά δύο λαών:
Την πληθωρικότητα, αμεσότητα, συναισθηματισμό των Κρητικών με το professionalism, honesty and no-bullshit attitude των Αμερικάνων.
Τι βρίσκει κανείς σ' αυτό το blog. Τελικά ότι πιάνει ο Δήμου γίνεται χρυσός αλλά δεν μας λέει πως το καταφέρνει. Θέλει μετά και να τον συμπαθήσουν οι συνάδελφοι του συγγραφείς...
Ωραίος ο Λευτέρης...και έχω καταλάβει ότι δεν ζείς στον μικροκοσμό σου σε αντίθεση με τους, θα το έλεγα, περισσότερους Έλληνες και όχι μόνο (υπάρχουν και τόσες μειονότητες). Γέλασα απίστευτα με το πρώτο σου κατόρθωμα στην Αμερική.
Είναι μεγάλο σχολείο η Αμερική. Αν έχεις την εξυπνάδα να το εκμεταλευτείς μαθαίνεις απίστευτα πράγματα. Όμως για του νότιους έχω εντελώς αντίθετη άποψη. Όσους έχω γνωρίσει έχουν υπεροψία ... δεν μπορώ να επεκταθώ σε περιπτώσεις γιατί θα πάρει πολύ χώρο.
α! και κάτι ακόμα...άφησε την Νέα Υόρκη ήσυχη. Το Σικάγο, συμφωνώ, είναι πεντακάθαρο και όμορφο με πολύ πράσινο.
"Του χρόνου το φθινόπωρο θα ταξιδέψω ένα μήνα Αμερική. Θα πετάξω Νέα Υόρκη και από κει θα νοικιάσω αμάξι. Σε ένα μήνα επιστροφή NYC και πίσω Ελλάδα."
Δηλαδή:
α) Νέα Υόρκη --> Syracuse --> Niagara Falls --> Toronto
μετά στο γυρισμό πέρνα πάλι από Νιαγάρα --> Saratoga Springs --> Vermont --> κατέβα μέχρι να πιάσεις παραλία (Κονέκτικατ δηλαδή) και μετά γυρνάς Νέα Υόρκη.
Φθινόπωρο, ε; Τα φύλλα των δέντρων θα σε μαγέψουν με τα χρώματά τους.
===============
Αφροδίτη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ζορό, το έπιασες περίπου, αλλά ως ασφαλιστής εδώ μόνο ακούω, δε μιλάω σχεδόν καθόλου (έτσι είναι το σωστό εδώ, να ακούς).
========================
"Είμαι πάντα περίεργος να μαθαίνω τα ελαττώματα ενός ανθρώπου με αυτοπεποίθηση."
Κάνω τρομακτικά λάθη (προφανή για τους άλλους), διότι νομίζω ότι μπορώ να πετύχω εκεί που οι άλλοι αποτύχανε... κι επειδή το πέτυχα 2-3 φορές, νομίζω ότι θα το πετυχαίνω πάντα. Μέχρι τώρα μου έχει κοστίσει 2 σπίτια (και τώρα μένω στο νοίκι), και 3 stress attacks (με νοσηλεία). Επίσης, μερικές φορές, ενώ πρέπει να κρατάω το στόμα μου κλειστό, το ανοίγω διάπλατα κι ενώ λέω αλήθεια, καλύτερα να μην την έλεγα.
Ξέρεις περιπτώσεις στις οποίες λες "κάποιος πρέπει να τα πει, γιατί θα διορθώσει καταστάσεις, αλλά ποιος θα τολμήσει...", ε, αυτός είμαι εγώ. Στην αρχή κάνω τον ήσυχο και λέω "δεν θα βγάλω εγώ τα κάστανα", μετά αρχίζω και βράζω και στο τέλος τα βγάζω όλα στη φόρα (και τα δικά μου και των άλλων). Κάθαρση! Διορθώνονται οι άλλοι και μετά μου γυρνάνε όλοι την πλάτη.
Άλλο; Δίνω πολλές υποσχέσεις και δεσμεύομαι συνεχώς, και μετά παραμελώ τον εαυτό μου προσπαθώντας να τηρήσω τις υποσχέσεις. Ευτυχώς που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι προδότες, οπότε μέχρι να φτάσει η σειρά τους έχουν φύγει κι έτσι φεύγει κι από μένα ένα βάρος. Αλλά δυστυχώς έχω παραμελήσει και ανθρώπους δικούς μου... και νιώθω όχι ενοχή, αλλά ντροπή.
Τι θέλω ν' αλλάξω; Να κόψω το κάπνισμα. Τίποτ' άλλο. Με το χαρακτήρα μου τα έχω μια χαρά. Με μένα, what you see is what you get.
Στέκει η αρραβωνιαστικιά μου με την πλάτη σε μένα και μιλάει, πάω γω να βάλω νερό να πιω και μέχρι να έρθω, έχει φύγει αυτή και στέκει τώρα εκεί η αδελφή της, την οποία αγκάλιασα από πίσω και φίλησα τρυφερά στο λαιμό. Αυτή δεν αντέδρασε αμέσως, διότι νόμιζε ότι "θά' ναι κάνα Greek έθιμο" (είμαι ο μοναδικός Έλληνας σε όλη την περιοχή, ανάμεσα σε 55.000 κατοίκους). Γυρνάει και με κοιτάει, βάζω εγώ κραυγή και ενώ αυτοί δεν το πήρανε στα σοβαρά και γελάγανε με μένα, εγώ ήμουν έξω στην αυλή, πιο κόκκινος κι από Απάτσι και έκανα 4 ώρες να πάω μέσα...
Αλλά αυτά είναι μικρογκάφες. Οι μεγάλες γκάφες είναι άλλες.
Πολύ μου άρεσε αυτό το "shop in the shop" του Zoros, αν και υποσυνείδητα παραπέμπει σε ...ψώνια :PPP
Άφρο, τι έγινε με τα σεντόνια; Σου τέλειωσε το ...ύφασμα ή το κρατάς για να τυλίξεις τη (φτωχή πλην τίμια) μικρή Αννούλα;
(Ωχ, τώρα που επέστρεψε ο Λευτέρης, θα με σηκώσει κανένας ανεμοστρόβιλος από ...Οκλαχόμα μεριά)
"Κι αν σου κάτσει;;; "
Αυτό θα κοστίσει ακόμα περισσότερο, αλλά θα το αξίζει. Πώς το λέει ο άλλος στην ταινία; "Ε να φάμε και κάτι ρε παιδάκι μου...".
=============================
"Αλήθεια Λευτέρη έχεις σκεφτεί ποτέ εάν η Ινδιάνα σου ήταν δική σου επιλογή ή οδηγήθηκες σε αυτήν την επιλογή;;;"
Εκείνο το βράδυ, ήθελα μόνο να πάω να χορέψω. Τσακώθηκα με τον ταξιτζή γιατί με πήγε αλλού.
Η κοπελιά τσακώθηκε επίσης με τον ταξιτζή της γιατί ήθελε κι αυτή με τη φίλη της να πάνε αλλού.
Εκείνο που θέλω να δω (κι ας πεθάνω), είναι τον Έλληνα μετανάστη να έχει αυτοπεποίθηση όταν έρχεται και να μην φιλάει τα χαντόγκια να του δώσουνε δουλειά. Μια φορά έδωσα το διαμέρισμά μου σε ένα Γάλλο μετανάστη να ζει εκεί τσάμπα κι εγώ μετακόμισα με μια γυναίκα που σχεδόν σιχαινόμουνα. Ένιωσα τεράστια ικανοποίηση όταν πήρε λίγο απάνω του ο χλέμπουρας.
Βλέπω Ελληνόπουλα που έρχονται με όρεξη και ταλέντο και πέφτουν θύματα στα χαντοκάκια (παλιούς Ελληνοαμερικανούς με κόμπλεξ και εστιατόρια) και περνάνε άσχημα. Το δε Greek-American community στο Σικάγο είναι σνομπαρίες. Άμα θέλει κανείς να έρθει εδώ, καλύτερα να έρθει μόνος και να πάει South που είναι ο κόσμος σαν τους Έλληνες και κάνεις εύκολα φίλους (Nashville ειδικά, που είναι και πιο περιποιημένο και οι βλάχοι πιο καλλιεργημένοι από τους rednecks της Οκλαχόμα).
Σικάγο... ωραίο, αλλά έλα με λεφτά και τσαμπουκά, κάνε τη δουλειά σου and watch yourself grow.
Τώρα πάω για δουλειά γιατί αλλιώς θα κάθομαι πάλι ξύπνιος όλη νύχτα... όλοι σας με έχετε κατακτήσει σ' αυτό το posting... γι' αυτό κάθομαι κι εγώ εδώ μέσα και βρίζω μερικές φορές και λοιπά. Αφού ρε το ξέρω ότι είστε Έλληνες κι έχετε καρδιά και ψυχή βαθιά...
Λευτέρης
ΥΓ. Διότι ο Αμερικάνος άμα του την κάνει η γυναίκα, πάει και σπάει πράματα και πίνει κει γίνεται αίσχος, ή πάει στον ψυχολόγο to talk about his feelings. Ενώ ο Έλληνας, ψυχή βαθιά, ακούγεται ο πόνος από μακριά (πώς το έλεγε ο Χατζηχρήστος... "ουσάν του τρέν' της Μαλακάσας κάνς...")
@Λευτέρη,
Παρακαλώ.
Θ'απολαύσουμε ρεσιτάλ... γκάφας?
@Αντυ,
@αφρο,
"είσαι μειοψηφία (ελληνίδα με έλληνα) στο doncat και δεν συνειδητοποιείς ότι omorpho prosopo den katalavainei..."
Βρε χρυσέ μου, ελληνικά ντεν καταλαβαίνει, αλλά το "χεχεχέεε" ηλίθιο χαμογελάκι που θα έχει μετά το σεντόνι ο Λευτέρης, ε, δεν θέλει και πολλή εξήγηση....
(πού είναι το κράνος μου, ήδη είπα πολλά!)
@ΜΙΚΥ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!!!!
Ανεβάζω σιγά-σιγά, προσοχή έργα, Δεν φαίνονται ακόμη όλα τα μπλογκς με όλα τα ποστς, πού χρόνος! (ναι κύριε εξεταστά, είμαι ευαίσθητη και τελειομανής, τι να κάνω)
Ηρθες και μας έφερες σβούρα!!!!
;)))
Καλή δουλειά Λευτέρη
Αυτό το σημερινό! Είπα σήμερα να κάτσω μέσα επειδή εδώ στην Βέροια βρέχει και τώρα που σας μιλάω κάνω chat στο yahoo με 4 bloggers!
Ποιά μοναξιά στο διαδίκτυο και πράσινα άλογα
Να κλείσω, να κλείσω... αλλά πρέπει να το πω αυτό: όταν πήγα πρώτη φορά σε Οκλαχόμα, εκείνο που έβλεπα στα δεξιά μου στα χωράφια, ήταν το φάντασμα του αγέρωχου Ινδιάνου στο άλογό του να τρέχει κι αυτός... αυτό φανταζόμουν (αλλά έπρεπε να χαμηλώσω και το κασσετόφωνο, να κλείσω λίγο το πρόσωπό της μπροστά μου στο interstate, να κοιτάξω λίγο και να οδηγάω, γιατί δεν άκουσα το πρώτο περιπολικό και ήρθε και δεύτερο, με σταματήσανε και με είχανε όξω με τα χέρια στο καπό... είδες πώς κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν έχουν φάει ένα καλό πιάτο φαί στη ζωή τους... -- με κλήση τη γλύτωσα τελικά). Historic Route 66 my ass...
Lefteris said:Αυτοί λοιπόν οι χωριάτες με ολίγα λεφτά (όχι πολλά για Αμερική), άλλο από ψωροπερηφάνεια για τον εαυτό τους δεν έχουν. Πάω για καφέ, αρχίζει ένας (χωρίς να του μιλήσω) και μου λέει για το γιο του, που είναι γιατρός και κάνει λεφτά κλπ κλπ... και γυρνάω κι εγώ και του λέω "σοβαρά; φοβερό, κι εγώ γιατρός είμαι"... "τι γιατρός;", "πρωκτολόγος"…..
Αγαπητέ Λευτέρη με αυτήν την πρόταση νομίζω ότι διαγράφονται όλα όσα γράφεις , το να ειρωνεύεσαι ένα αγράμματο άνθρωπο ό όποιος έφυγε από το χωριό του με τα ρούχα που φορούσε και κατάφερε να κάνει έστω και λίγα λεφτά και με αυτά τα λίγα σπούδασε το παιδί του και τον έκανε επιστήμονα δεν νομίζω ότι είναι και λίγο; άλλωστε όπως γράφεις το παιδί του είναι μια χαρά πράγμα που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον χωριάτη, γιατί λοιπόν να μην είναι περήφανος , παίζει ρόλο ο τρόπος που το λέει.
Φοβάμαι ότι θα συμφωνήσω λίγο με τον Cyberdust , ό αγαπητός Λευτέρης δυστυχώς προσπαθεί να βρεί τον δρόμο του λέγοντας και κάνοντας πολλά και νομίζει ότι κάποιοι άλλοι οι οποίοι έχουν ζήσει μια ποιο νορμάλ ζωή είναι για τα μπάζα.
Θα κλείσω με μια κουβέντα που μου είπε ένας φίλος όταν του έλεγα και του ξαναέλεγα για τα ταξίδια που έχω κάνει « και τι νομίζεις ότι επειδή έχεις κάνει αυτά τα ταξίδια είσαι ποιο ευτυχισμένος από κάποιον που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό του»
ΜΟΛΙΣ ΕΚΑΝΕ ΣΕΙΣΜΟ!!!!!!!!
Λευτερη εχεις παει Moab? (εισαι και κοντα, σχετικα). Αν δεν πηγες, στο συνιστω ανεπιφυλακτα.
Sorry Λευτέρη, με είχες εκνευρίσει όταν είχες πει κάτι για τους εικοσάχρονους (ποιός να τους πάρει στα σοβαρα) και το πήρα προσωπικά... τώρα σε συμπάθησα !
Άντε, να πηγαίνουμε κι εμείς σιγά σιγά μια και ο "τιμώμενος" αποχωρεί. Θα ρίξω δυο cents πάντως (ή μάλλον 500):
Νομίζω πως ο Λευτέρης αντιπροσωπεύει ένα όνειρο που λίγο-πολύ το έχουμε αρκετοί από μας εδώ στο μπλογκ - ενδεχομένως κι ο ίδιος ο οικοδεσπότης: Να πάμε να μετοικήσουμε σε μια άλλη, ανεπτυγμένη χώρα που θα "ταιριάζει" καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μας, μακριά από τη μιζέρια της Ψωροκώσταινας, αλλά χωρίς να καταντήσουμε "γραφικοί" μετανάστες.
Από την άλλη βέβαια, αρκετές διαφορές έχουν πλέον αμβλυνθεί. Για παράδειγμα, στη "Land of the Free" μου έβγαζαν τα παπούτσια στο αεροδρόμιο, ενώ στην Ψωροκώσταινα έχω ήδη δυο ανεξάρτητες γραμμές 1Mbps για ψίχουλα και ένα Shopping Mall εφάμιλλο με εκείνο που χάζευα πριν τέσσερα χρόνια στο Denver. Φυσικά, μπορούμε να βρούμε και άλλα πολλά - περισσότερα μπορεί να μας πει ο ....Θείος από το Σικάγο ;)
Στις υλικές υποδομές είμαστε ακόμα δεκαετίες πίσω (πού είναι οι 11 λωρίδες που είχα μετρήσει ανά κατεύθυνση σε ένα highway στο L.A.), ενώ και τον τόπο μας τον έχουμε του ...πεταματού (αδύνατο να συγκρατήσω την αγανάκτησή μου όταν είδα το χάλι μας στα Μετέωρα, τρία χρόνια μετά τα άψογα National Parks των Νοτιοδυτικών Πολιτειών - ιδανικός συνδυασμός οργάνωσης και σεβασμού στη φύση). Όπως όμως φάνηκε και από τους Ολυμπιακούς του 2004, αν στρωθούμε, μπορούμε! Κι ας είμαστε πολιτικά νάνοι και στρατιωτικά σκουλήκια (παρά τις υπέρογκες δαπάνες μας και τις κορώνες για τις "αξιόμαχες" ένοπλες δυνάμεις μας). Κι ας έχουμε τον Χριστόδουλο και τους άτολμους "σκανταλιάρηδες" πολιτικούς μας. Θα "στρωθούμε" όμως ποτέ για παραπάνω από δυο τέρμινα;
Κάποτε ο Λευτέρης είχε γράψει για την "Παλιά Ευρώπη" και τις πολλές ομοιότητες της Ελλάδας με την Αμερική. Πιστεύω κι εγώ πως ο "σκληρός πυρήνας" της Ευρώπης είναι πλέον πολύ "δυσκίνητος" πολιτικά. Και το κάζο του Ευρωσυντάγματος και οι σοβινιστικές κορώνες και τα απομεινάρια του Ανατολικού Μπλοκ (να μη γράψω τι υπανάπτυξη συνάντησα στη Βουδαπέστη τον Αύγουστο) δείχνουν καθαρά πως η "Παλιά Ευρώπη" δε μπορεί να ξεπεράσει το "κόμπλεξ" της. Μόνο κάτι Φινλανδοί, Ιρλανδοί και Πορτογάλοι θα μπορούσαν να φέρουν ...φρέσκο αέρα. Πιστεύω πως θα μπορούσαν και κάποιοι "άλλοι", αλλά προς το παρόν προτιμούν να ασχολούνται με τα καμώματα του ...Πανάγου.
Προσωπικά, επιχείρησα κάποτε να κάνω το ...βήμα, αλλά έπεσα πάνω στον πρώτο χρόνο μετά την 11η Σεπτεμβρίου (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2002). Η ατμόσφαιρα ήταν "βαριά" και "ανελεύθερη", πλάκωσαν αρκετές ατυχίες με μια γνωστή που είχα εκεί, αλλά πιστεύω πως κυρίως δεν ήμουν "έτοιμος" ή και επαρκώς "γενναίος" (είχα μόλις χωρίσει και έλεγα πως δε με κρατά τίποτα σε αυτό τον τόπο, αλλά μάλλον δεν το είχα πάρει απόφαση). Τουλάχιστον μπόρεσα και έκανα το ταξίδι της ζωής μου ;)
Αν πάντως αποφασίσω ποτέ να ζήσω αλλού (χλωμό το βλέπω πια), μάλλον θα πάω στις ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα στην αγαπημένη μου Καλιφόρνια! Αν και ο Λευτέρης μου συνιστά την Οκλαχόμα ως ...bargain - Free Land με όλη τη σημασία της έκφρασης :))
Συγχαρητήρια στον γάτο για το υπέροχο αφιέρωμα στον "original" Λευτέρη! Μπορεί να μη συμφωνώ πάντα με τις εκφράσεις του, αλλά επί της ουσίας ...ωπ - 500!!!
"... το να ειρωνεύεσαι ένα αγράμματο άνθρωπο..."
Δικό μου το λάθος που δεν ζωγράφισα σωστά το προφίλ όλων αυτών και φυσιολογικά παρεξήγησες:
1. Όταν κάθονται και λένε όλοι τους "ο γιος μου είναι γιατρός" με ύψος ανωτερότητας, το κάνουν για να μειώσουν εσένα, γι' αυτό και ποτέ δεν ξεχνάνε να αναφέρουν ότι κάνει πολλά λεφτά... Το να πιεις καφέ μαζί τους, το θεωρούν οι ίδιοι υποτιμητικό για σένα... (μια και οι ίδιοι έχουν χαμηλή ιδέα για τον εαυτό τους, που τη στολίζουν με ντόλαρς και μετά κατεβαίνουν στην Ελλάδα και ψωροπερηφανεύονται για το κάντιλακ που έχουνε.
2. Αυτοί ακριβώς είναι που κατεβαίνανε κάποτε στην Ελλάδα στα 65 τους χρόνια να "παντρευτούν παρθένα από το χωριό" (δεκαετία του 50-60) και κουβαλούσανε και το κάντιλακ να κάνουν φιγούρα.
3. Αυτοί ήταν (και είναι) που μειώνουν οποιονδήποτε νέο Έλληνα μετανάστη έλθει εδώ για σπουδές ή δουλειά (λες και η αφεντιά τους γεννήθηκε αριστοκρατική).
4. Τους έζησα αρκετά για να ξέρω την πάρτη τους. Έχουν δε τόσο χαμηλή ιδέα για τους νέους Έλληνες μετανάστες, που μόλις σε γνωρίζουν σε ρωτάνε "γυμνάσιο έχεις τελειώσει;". Εμένα μου συνέβη πάνω από 30-40 φορές. Θες να σου πω κι άλλα που λένε όλοι μαζί εν χορό (λες κι έχει γίνει στερεότυπο);
"Τα παιδιά μας είναι σπουδασμένα, δεν είναι σαν τα κ... παιδα στην Ελλάδα"¨
"Εμείς εδώ έχουμε οικογένειες, δεν έχουμε μπουρδέλα"
"Εμείς εδώ κάνουμε περιουσίες κλπ κλπ"
τα υπόλοιπα μπορείς να τα φανταστείς... κάθε τι μικρό στραβό που βρίσκουν στην Ελλάδα ("είχε ουρά στην τράπεζα") το κάνουν ανθελληνικό τροπάριο.
Και νομίζουν κιόλας, ότι αυτοί ξέρουν ακριβώς τι χρειάζεται η Ελλάδα και έπρεπε να την κυβερνάνε, ούτε λίγο ούτε πολύ. Δεν γνώρισα ούτε έναν (ούτε έναν) μετανάστη που δούλευε σερβιτόρος στο Greektown στο Σικάγο να μη μου πει ότι τον κοιτάγανε τα "πεθερικά" σαν να ήταν ένα τίποτα... (διότι ήταν "γκαρσόνι" κι όχι "γιατρός ή δικηγόρος").
Οι Αμερικανοί είναι απλοί άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους, ενώ οι Ελληνοαμερικανοί (που δεν τους ξεχωρίζεις στα πανυγηρια τους από τους μεσανατολίτες), πάσχουν από σύμπλεγμα ταξικής ανωτερότητας έναντι των Ελλήνων στην Ελλάδα. Η φωτεινή εξαίρεση είναι οι Κρητικοί της Αμερικής, οι οποίοι επιμένουν ότι όλοι οι Κρητικοί στην Κρήτη περνάνε καλύτερα και είναι νοικοκύρηδες...
Θες κι άλλα; Αρχομανία στους συλλόγους, τσακωμοί, κοινωνικές επιδείξεις και κοινωνική προβολή και εφφέ, τα πλέον κακομαθημένα τέκνα απ' όλους τους άλλους μετανάστες και... τα' χουν γράψει κι άλλοι. Γι' αυτό και με περάσανε κάποτε για Ελληνοαμερικανό σ' αυτό το blog και με στολίζανε βρισιές... γιατί νομίζανε ότι είμαι κάνας χοντροπατάτας που βγάζει ντόλαρς (δείξε μου ΕΝΑ Ελληνικό εστιατόριο στις ΗΠΑ που δηλώνει πάνω από το 50% των εισπράξεών του στην εφορία) και σπουδάζει τα παιδιά στο Harvard και κάνει το μαγκάκι στους Έλληνες της Ελλάδας γιατί κονόμησε... όπως είναι μύθος το ίντερνετ στο Hilton της Στοκχόλμης, έτσι είναι και περίπου μύθος ο "σκληρά εργαζόμενος Ελληνοαμερικάνος που σπούδασε τρία παιδιά και πρόκοψε".
Το μεγαλύτερο ποσοστό μίσους που έχουν οι Έλληνες της Ελλάδας για τις ΗΠΑ, οφείλεται στην πρόζα και φτηνή επίδειξη που έκαναν οι Ελληνοαμερικάνοι στους συμπατριώτες τους από τη δεκαετία του 60 έως και σήμερα...
(γνωστός μου "σεβαστός" επιχειρηματίας Έλληνας εδώ, που έχει καταδικάσει όλους τους υπαλλήλους του Έλληνες στην πείνα, έδωσε 10.000 δολάρια για να βγει φωτογραφία με το Μπους και να την κορνιζάρει στο γραφείο του, την ίδια στιγμή που είχε κουβαλήσει οικογένεια 4μελή από Ελλάδα να δουλεύουν στο κολομάγαζό του και να μένουν σε στούντιο διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου... το οποίο διαμέρισμα χρησιμοποίησα εγώ μετά για 6 μήνες το 1987-1988).
==============================
" και τι νομίζεις ότι επειδή έχεις κάνει αυτά τα ταξίδια είσαι ποιο ευτυχισμένος από κάποιον που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό του"
Όπως είπα και πριν από λίγες μέρες, ουδέποτε σχεδίαζα να φύγω από την Κρήτη που αγαπούσα. Αλλά μια και έφυγα (για πολλούς και σοβαρότατους λόγους), άρχισα ν' ακολουθώ την καρδιά μου. Δεν ήταν "ταξιδάκια αναψυχής". Αναζήτησης ήταν κι ελπίδας. Κοιμήθηκα στ' αμάξι πολλές φορές φίλε μου...
(και ποτέ δεν είπα "τα ξέρω όλα επειδή πήγα σε 5 χωριά παραπάνω"... αλλά μια και είμαι εδώ, ας τα πω όπως τα βλέπω, μπας κι ακούσει κανείς απ' αυτούς που νομίζουν ότι τα μάθανε όλα μέσω ίντερνετ ή ελευθεροτυπίας).
Αναγκάστηκα να απαντήσω γιατί ένιωσα ότι πήγε προσωπική η επίθεση, αλλά οφειλόταν σε παρεξήγηση. Ελπίζω να καταλαβαίνεις... γιατί νομίζεις ότι τους λέμε "χαντογκάκια"; Άσε που είναι οι μεγαλύτεροι ρατσιστές εδώ... και γενικώς απροσάρμοστοι και κλειστοί στην κοινωνία τους... (εμένα που πήρα Ινδιάνα μ' έχουν πάρει στο δούλεμα όλοι, εκτός από τους Κρητικούς -- οι δε κόρες τους, όταν με κοιτάνε, είναι τα μούτρα τους σαν να φάγανε ένα κιλό λεμόνια).
Λευτέρης
ΥΓ. "ο φτωχός που έκανε λεφτά με σκληρή δουλειά στην Αμερική". Σκληρή δουλειά, βλέπε 8 με 10 ώρες την ημέρα, τα μισά έσοδα λόγω φοροδιαφυγής (να μπορούσα κι εγώ...), οι μισοί υπάλληλοι παράνομοι μεξικάνοι με 3 δολάρια την ώρα μισθό, και κολοφαρδία γιατί αγοράσανε ακίνητα των οποίων η αξία 20πλασιάστηκε τα τελευταία 10 χρόνια, κλπ κλπ. και 5 ώρες την ημέρα Ελληνικό καφενείο, "εκκλησία", σύλλογοι, βαφτίσια, γάμοι, κουτσομπολιά, ξύλο στην κόρη μη βγει από το σπίτι και παντρευτεί κάνα φτωχομπινέ, κλπ κλπ.
Οι μισοί από τους φίλους μου στην Κρήτη δουλεύουνε πολύ περισσότερο ... για το 1/5 των χρημάτων.
Συγγνώμη για το κατεβατό.
"Λευτερη εχεις παει Moab?"
Όχι, αλλά αφού το συνιστάς, να πάω
===============================
"Sorry Λευτέρη, με είχες εκνευρίσει όταν είχες πει κάτι για τους εικοσάχρονους (ποιός να τους πάρει στα σοβαρα)"
Άκου: όταν ήμουν 20, δεν ένιωθα αρκετά ώριμος για να κάτσω στο υποργικό τραπέζι να γράψω νομοσχέδιο. Αλλά από την άλλη, δεν υπάκουσα και ποτέ τον κομματάρχη που θα ερχόταν να μου πει "άντε στο δρόμο για διαδήλωση γιατί κάποιος είπε κάτι".
Τους 20χρονους τους σέβομαι ως 20χρονους. Τα συμφέροντά τους ΔΕΝ προστατεύονται από κομματάρχες, ούτε από "άλλη μια διαδήλωση".
=================================
"αγαπημένη μου Καλιφόρνια"
Ξέρεις πόσο ακριβά είναι εκεί; Αλλά άμα επιμένεις, San Diego (στο LA θα σου τα σπάσουνε γιατί είναι όλοι τους φοβερά υλιστές, ελαφροί κι επιπόλαιοι).
Όχι, ΔΕΝ σου συνιστώ να μας Οκλαχόμα. Αλλά άμα θες κόσμο ευγενικό και με φοβερό χαμόγελο παντού, και γενικά πολύ καλές τιμές και φοβερά χαριτωμένες γυναίκες, τράβα στο Τέξας (απέφυγε τις μεγάλες πόλεις).
=============================
"Για παράδειγμα, στη "Land of the Free" μου έβγαζαν τα παπούτσια στο αεροδρόμιο"
We free you from your shoes... :-) :-)
Τέλος πάντων... η Ελλάδα επειδή είναι μικρή και αμειγής χώρα χωρίς τα φοβερά διοικητικά κόμπλεξ των Γάλλων και Γερμανών, μπορεί να βελτιώνεται πολύ εύκολα και γρήγορα σε όλα τα επίπεδα. Εγώ πιστεύω στη φοβερή αναπτυξιακή δυνατότητα της Ελλάδας και τη θαυμάζω από μακριά.
Νομίζω ότι λίγος Bill Hicks μας χρειάζεται όλους στην παρούσα φάση:
http://video.google.com/videoplay?docid=1366476727111157120
Ωραίο shopping mall ε Mickey; Τώρα θα δεις έξοδα η γυναίκα... αχ Μίκυ, τώρα μου θυμίζεις τον άλλο στην Τροία που ανοίγει την πόρτα και λέει "α, τι ωραίο άλογο, βεβαίως και θα υπογράψω για την παραλαβή".... :-) :-)
Για τον Λευτέρη δεν θα πω πολλά. Τα είπατε όλα εσείς. Σε γενικά πλαίσια συμφωνώ μαζί του αρκεί να μην τον πιάνει η -χωρίς αιτία συνήθως- αντικομμουνιστική μανία. Κατά τα άλλα είναι άνθρωπος με επιχειρήματα.
Και με καλό γούστο θα πρόσθετα (όμορφη γυναίκα Κρητικάκη και ξέρω ότι δεν περίμενες εμένα να σου το πω).
Περιμένουμε αντίστοιχο αφιέρωμα με την αγαπητή Αφροδίτη (έχω ξεκινήσει το blog που μου έλεγες) καθώς και με τον αγαπητό πόντικα (συντοπίτη είχες καιρό να γράψεις αλλά πάλι "έγραψες").
Λοιπόν,
Οφείλω να ομομολογήσω τα ακόλουθα. Τον Λευτέρη τον είχα γνωρίσα φοιτητής ων στο Ηράκλειο. Θα πρέπει να ήταν 92, 93, κάτι τέτοιο. Επίσης οφείλω να ομολογήσω ότι χάρηκα απίστευτα όταν τον "ξανασυνάντησα" διαδικτιακά πλέον μέσω των σχολίων του στο μπλογκ του Νίκου Δήμου. Λευτέρης Κρητικάκης...δεν είναι δυνατόν λέω...από τότε μιλούσε με θαυμασμό για την Αμερική...για την "δική του Αμερική" όπως έγραψε σε προηγούμενο σχόλιο, στο παρόν πόστ.
Από τότε επίσης, άσχετος ακόμη, τον κοίταζα με δέος πρέπει να πω, μιλούσε για το ίντερνετ και τον κόσμο του (μιλάμε για 94 περίπου, εντελώς άγνωστο τότε) και ότι ήθελε να φτιάξει την σελίδα που περιγράφει ο Νίκος Δήμου.
Τον θυμάμαι ακόμη, με την περιβόητη και αθάνατη βέσπα να τριγυρνά στο Ηράκλειο, βρέξει χιονίσει (που λέει ο λόγος δλδ-που να χιονίσει στο Ηράκλειο) και το βαλιτσάκι με το λάπτοπ.
Επίσης, επίσης, έναν άνθρωπο πραγματικά ενθουσιώδη και χαμογελαστό, ικανό να σε κάνει να βγάλεις τις πιο μαύρες σου στις πλέον δύσκολες ώρες.
Πραγματικά χάρηκα Λευτέρη, και ειδικά που σε βλέπω ότι δεν έχεις αλλάξει στο ελάχιστο - εμφανισιακά αλλά και ως ιδιοσυγκρασία.
Και ειλικρινά σου εύχομαι εκτός από υγεία και τα συνήθη συναφή, καλή συνέχεια στην περιπέτεια που διάλεξες.
Θανάσης
Πολυ ανθρωπινο, πολυ συναισθηματικο αυτο το post και ολα τα σχολια επισης.
Αλλαγη. Μου αρεσει πολυ.
Να ομολογησω οτι δεν συμφωνουσα σε αρκετα σχολια του Λευτερη, φαινοταν πολυ απολυτος (το αππεδιδα στο οτι ειναι Κρητικος)...
Τωρα παντως και τον καταλαβαινω καλυτερα και χαιρομαι γι αυτον.
Καλημέρα!
Σήμερα έχω μία τρελή μέρα (με μισό πόδι). Αλλά θα κουβαλάω και το λαπτοπ με ασύρματη σύνδεση, για συνεχές moderation.
Λευτέρη μην ξεχάσεις τα ποσοστά μου!
Δεν είναι οι κομμουνιστές που με ενοχλούν... ήμουν ο πρώτος που τους κουβάλαγα σούπα και ψωμί στο Λιμάνι στο Ηράκλειο που είχαν αράξει οι φουκαράδες... είναι η ελληνική κομμουνιστική αριστερά (κάτι prin.gr και τέτοια) με το φοβερό αρνητισμό τους, την φανατική τους κατήχηση (χειρότεροι κι απ' τους baptists του νότου είναι) και την καταστροφική τους μανία.
Θανάση... ποιος είσαι, θύμησέ μου, kritikakis@sbcglobal.net
Ευχαριστώ και πάλι το Νίκο Δήμου για τη φιλοξενία και το αφιέρωμα. Αυτό που γίνεται εδώ είναι πρωτοπορία. Θα το πάρουν οι Αμερικάνοι να το κάνουν μαζική παραγωγή... (και θα μπούνε μέσα αγρίως, μέχρι να το βελτιώσουν οι Γιαπωνέζοι... διότι οι Αμερικάνοι δεν πάνε ούτε για νερό τους χωρίς meeting με τους MBA, έγκριση από το Compliance Dept., κλπ κλπ... γι' αυτό σου λέω Mickey... διάλεξε φτηνή πολιτεία και κάνε το μικροεπαγγελματία... εξαιρετικά λεφτά και ήσυχη ζωή και έχεις και την πολυτέλεια να λες "τι διάολο κάνω εδώ πέρα...").
Σαν είν' ο τράγος δυνατός
δε τόνε στένει η μάντρα
ο άντρας κάνει τη γενιά
κι όχι η γενιά τον άντρα
Λευτέρη κοιτάω τις ώρες που σχολιάζεις (κι όχι μόνο σήμερα). Από ύπνο πώς πας;
Άκου σούπα και ψωmί στους κομμουνιστές! Η καρδιά παιδιού που είπε και η Πανάσχημη.
Πώντως οι ευχαριστίες είναι αμοιβαίες - ζωντάνεψες το μπλογκ!
"Λευτέρη κοιτάω τις ώρες που σχολιάζεις (κι όχι μόνο σήμερα). Από ύπνο πώς πας;"
Κοιμάμαι 3-4 ώρες την ημέρα εδώ και πολλά χρόνια... κοιμάται κανείς σ' αυτό το τρελοκομείο εδώ πέρα; Τα φωτάκια στους ουρανοξύστες δεν τ' αφήνουν αναμμένα τη νύχτα μόνα τους... δουλεύουν εκεί μέσα. Κι εγώ πετάω πέτρες από προάστεια και χωριά... άκου Inola... ποιος το ξέρει αυτό το χωριό...
"Άκου σούπα και ψωmί στους κομμουνιστές!"
Ρώσοι πρόσφυγες ήταν. Μένανε σε σκηνές, μου σπαράζανε την καρδιά. Πρώτη φορά είδαν στη ζωή τους ασπιρίνη και καφέ. Η σούπα ήταν και λίγο κρύα, καθότι χειμώνας πάνω στη βέσπα...
"Πώντως οι ευχαριστίες είναι αμοιβαίες - ζωντάνεψες το μπλογκ!"
Μάλλον το μπλογκ μας ζωντάνεψε όλους, ή ζωντάνεψε ένστικτα που νομίζαμε ότι είχαν χαθεί από τις χλιαρές συζητήσεις στα καφενεία και τους συλλόγους.
Το blog:
Δεν το περίμενα ότι θα πετύχαινε… έλεγα μέσα μου «αναλαμβάνει έργο πίστης με το πλέον άπιστο μέσο». Διότι πρέπει να πιστεύεις στον άνθρωπο για να ανεβάσεις επικοινωνιακό πίνακα με μόνο μέσο πληκτρολογημένες λέξεις και δίκτυο καινούργιο για τους ανθρώπους. Δηλαδή, να ανέβουμε τώρα όλοι σε ένα διαστημόπλοιο που προωθείται με ιόντα και θα αναλάβει ο καθένας έναν τομέα, χωρίς καν να έχουμε διαβάσει το manual και να λέμε "θα πετύχει".
Το εγχείρημα πέτυχε, λόγω:
α) της υπομονής του Νίκου Δήμου
β) της αντοχής του (διάβασμα, moderation)
γ) της πίστης του στο ότι αν και υπάρχουν χιλιάδες blogs, αυτό θα γίνει ξεχωριστό, γιατί ο κάτοχος καταβάλει εκείνο το μυστικό συστατικό της επιτυχίας: την παραπάνω προσπάθεια.
δ) της ποιότητας των συμμετεχόντων
Η Αφροδίτη κράτησε το ύψος και τον κοραλένιο σκελετό. Ο Νίκος το ήθος. Ο Doctor, ο Αντώνης, ο Blade Runner, ο Resident, η εργοτελίνα, όλοι οι άλλοι, συμβάλανε σε μια παρέα που με τρόπο μαγικό έγινε όντως καλή παρέα… τα περισσότερα άλλα blog αποτύχανε λόγω κακής παρέας…Κι εγώ από την άλλη ξόρκιζα τους… αρνητιστές και πέταγα οβίδες κι άλογα πέρα δώθε (υπηρέτησα στην 80 ΕΑΡΜΕΑ στην Κω) λες και κάτι απειλούσε το blog, να το προστατεύσω.
Διότι, άλλο πράμα ο παραπονούμενος και συναισθηματικός (ο οποίος με το βογκητό του ξυπνάει τα φύλλα να ρουφήξουν οξυγόνο και νερό και να δώσουν ζωή), κι άλλο ο καταστροφικός αρνητιστής, αυτός που στάζει φαρμάκι και προσωπική επίθεση.
Καληνύχτα
Λευτέρης
Dear Abby, Κύριοι Δήμου και Κριτιτικάκη και λοιπά εκλεκτά "μέλη" του μπλογκ, από Ελάδα και κυρίως άπό εξωτερικό. Είμαι 10 χρόνια πίσω στο πατρίδα (έχω κάνει σε ΗΠΑ και Ευρώπη). Μεγάλο λάθος η επιστροφή. Εδώ και αρκετό καιρό, όποτε βλέπω αεροπλάνο μου έρχεται να την κάνω και να εξαφανιστώ (που έλεγε και το σουξέ). Η τάση αυτή δεν μειούνται αλλά διαρκώς αυξάνεται. Είμαι 40 και μπακούρης. Που να πάω να "αποδράσω", για πάντα; Σε ποιά χώρα! Σε πιό μοντέλο! Πασσαπόρτι αμερικάνικο δεν διαθέτω ούτε συγγενείς σε ΗΠΑ ή Ευρώπη, για υποδοχή. Διάβασα και τα γουώρνινγκς του κ. Κριτικάκη για χοτ ντογκ ελληνοαμερικανούς εργοδότες. Να την στήσω έξω από την Ακρόπολη ή το Μουσείο αναζητών την μέλλουσα Αμερικανίδα ή Καναδέζα σύζυγο, ή Αμερικανό εργοδότη με CV στο χέρι; ή να μετοικήσω στας Ευρώπας, αλλά που. Εκεί δεν χρειάζεται γκριν κάρντ. Όμως, μόνον την Αγλλικήν ομιλώ τελείως και ψιλά Γαλλικά. Άρα ποιές είναι οι διαθέσιμες λύσεις για μία περίπτωσιν ωσαν την δική μου (εκτός Αθηνών δεν πάω, ξεχάστε το, Μίστερ Λεφτέρης, έξω, έξω, έξω από δω, τώρα, τώρα, τώρα);
H ιστοσελίδα της Forthnet δεν υπάρχει
πια...
Ο Λευτέρης μπορεί να μην εχει
blog..
αλλα ευρηκα Βιογραφικό
με πιο νεανική
Φωτογραφία
@Λευτέρη:Σε προτιμώ όπως είσαι (χθες και) σήμερα. Κάποιες φορές η απολυτότητά σου σε αδικεί-τώρα σε νιώθω πιο κοντά μου, σε βλέπω σαν αυτό που είσαι, ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, όχι επίπεδος και στερεότυπος.(Βοήθησε το ότι από σήμερα, όταν θα σε συναντώ στα δικτυακά λημέρια του Γάτου, πάντα θα μού'ρχεται στο νου η φυσιογνωμία σου με το γενναιόδωρο χαμόγελο).Νά'σαι πάντα καλά.
@όλους:Είναι το blog μας ένα μωσαϊκό και σήμερα ο Καπετάνιος ζουμάρισε σε μια ψηφίδα, μόνο και μόνο για να καταλάβουμε ότι κι αυτή είναι με τη σειρά της ένα ψηφιδωτό. Kόσμοι μέσα σε κόσμους μέσα σε κόσμους...με κάνει να ονειρεύομαι να σας γνωρίσω καλύτερα, παιδιά-όλους σας.
@ΝΔ: Είναι μόνο ιδέα μου ή όντως εδώ και μερικές εβδομάδες νομίζω, αγαπητέ Γάτε, πως έχετε βρει τον εαυτό σας. Αναβλύζετε ολύμπια ηρεμία, αποστομώνετε τους κακοήθεις με κομψότητα, (αεράτα), φαίνεται να το χαίρεστε περισσότερο από παλιά. Παρελθόν πια οι ανόητοι που χαλούσαν το κλίμα, παρελθόν και οι δικές σας σπασμωδικές και δικαιολογημένα αντιδράσεις(που blog κλείναν-ανοίγαν και ανεβοκατέβαιναν). Νά'ναι η moderation; Νά'ναι η αποφυγή πολιτικής θεματολογίας; Όπως και νά'χει αυτή η όμορφη εξέλιξη και αντιληπτή έγινε και εμείς ανεβαίνουμε όταν σας βλέπουμε ανεβασμένο!
Aχ βρε μαμούνι Εργοτελίνα! Σε σένα έπρεπε να δώσω το αρχείο μου, όχι στο Μουσείο Μπενάκη!
mixalis
μαθαίνω μεγαλώνοντας
(για να μην χρησιμοποιήσω την μισητή λέξη "γηράσκω αεί...").
Το blog αυτό ήταν και είναι για μένα μεγάλο σχολείο.
Ανακαλύπτω πράγματα και ανθρώπους (Α! ρε "απάνθρωπη τεχνολογία!").
Ψάχνω και ψάχνομαι.
Και τώρα στα 70 μου απόκτησα για πρώτη φορά οικογένεια...
Καλημέρα καλημέρα..
Λευτέρη γιά σένα πρέπει νά 'ναι καλησπέρα μάλλον.Το blog πήρε φωτιά, μπράβο σε όλους.Έχετε υπ'όψην σας ότι κρατώ στα χέρια μου φωτογραφικό αρχείο γιά πολλούς bloggers.Κάποια στιγμή θα ζητήσω λύτρα!
Σοβαρά τώρα πολύ καλή κίνηση, καλή αρχή με Λευτέρη-Ξεφτέρη!
Ενα μόνο...νομίζω ότι έχεις παρεξηγήσει την Αθήνα Λευτέρη.
Κι εγώ φευγάτη είμαι, ήμουν και θα είμαι, αλλά αντικειμενικά ή Αθήνα δεν είναι αυτή που θυμάσαι . Προ Ολυμπιακών τουλάχιστον. Αλλά χρειάζεται να επιλέξεις σωστά σημείο διαμονής. Καλή πρόσβαση στα καινούργια ΜΜΜ και την Αττική οδό (Η δε περιφερειακή είναι μία κούκλα κι από κει πάνω έχεις μια εντελώς νέα οπτική της πόλης. Έναν άλλον αέρα).
Και στην Αθήνα μπορείς να ονειρεύεσαι και να μεγαλουργείς, αρκεί να παρακάμπτεις την περπατημένη. Γι αυτό εγώ παίρνω πολύ συχνά τον περιφερειακό;) (Ε, τώρα για το «μεγαλουργείς» κόψε κάτι. Εκτός αν σε λένε Κρητικάκη ή Δήμου. Λολ!)
Stekomai prwi mprosta sto pc kai diabazw ta post. Mia vuxterivn bardia apo ta palia! Apo autes pou mou 'etrwgav' perisu 1 wra apo tn douelia (me apotelesma va feugw 1 wra argotera)... Kalnmera se olous.
"αγαπημένη μου Καλιφόρνια"
Ξέρεις πόσο ακριβά είναι εκεί; Αλλά άμα επιμένεις, San Diego .
Συμφωνώ και επαυξάνω! Αλήθεια πως αντεχει ένας κρητικός το κρύο στο Σικάγο? -30 άκουσα οτι φτάνει!
(Να μας πει το flying smurf πως τα πέρασε στο San Diego, αν ακούει...)
«Κι όμως, με το να μην κρατάω τελικά τίποτα για μένα, έζησα μέχρι τώρα πολύ περισσότερο από τους άλλους που κολλήσανε στο πολύτιμό τους σπίτι, τον πολύτιμό τους καναπέ, την πολύτιμή τους καριέρα.»
Αυτό χρειαζόταν ένα copy-paste και μια επανάληψη!
Είναι και υπαρξιακό...που λέγαμε γάτε;)
Ε, και φυσικά μινιμαλ, très minimal!! Να μην κρατάς για σένα, σημαίνει ότι βρίσκεσαι διαρκώς σε εκκρεμότητα και ζεις τα πάντα με ένταση, ζεις τελικά...δεν «εξασφαλίζεσαι».
Και για να συμπληρώσω το προηγούμενο σχόλιο (και για να αρχίσουμε να συ-μμορφώνουμε στο μανιφέστο του γάτου:)...)
Διαβαζοντας Ελύτη:..."Διαβάζοντας Αθηνά, αισθάνεσαι πόσο απέραντο χώρο καταλαμβάνει το άσκοπο στη ζωή σου και πόσο μια διαφορετική μέτρηση θα κατάφερνε να προσδώσει στα γεγονότα του βίου σου τη συντομία ονείρου"
Χτες μου αφιέρωσαν αυτό το τραγούδι...
και το αντ-αφιερώνω γιατί "κολλάει"(χωρίς δυστυχώς τη θαυμάσια μουσική υπόκρουση)
I hope you never lose your sense of wonder
You get your fill to eat
But always keep that hunger
May you never take one single breath for granted
God forbid love ever leave you empty handed
I hope you still feel small
When you stand by the ocean
Whenever one door closes, I hope one more opens
Promise me you'll give faith a fighting chance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance
I hope you dance
I hope you never fear those mountains in the distance
Never settle for the path of least resistance
Living might mean taking chances
But they're worth taking
Lovin' might be a mistake
But it's worth making
Don't let some hell bent heart
Leave you bitter
When you come close to selling out
Reconsider
Give the heavens above
More than just a passing glance
And when you get the choice to sit it out or dance
I hope you dance
(Time is a real and constant motion always)
I hope you dance
(Rolling us along)
I hope you dance
(Tell me who)
I hope you dance
(Wants to look back on their youth and wonder)
(Where those years have gone)
I hope you still feel small
When you stand by the ocean
Whenever one door closes, I hope one more opens
Promise me you'll give faith a fighting chance
And when you get the choice to sit it out or dance
Dance
I hope you dance
I hope you dance
(Time is a real and constant motion always)
I hope you dance
(Rolling us along)
I hope you dance
(Tell me who)
(Wants to look back on their youth and wonder)
I hope you dance
(Where those years have gone)
(Tell me who)
I hope you dance
(Wants to look back on their youth and wonder)
(Where those years have gone)
"Είναι και υπαρξιακό...που λέγαμε γάτε;)"
Εδώ πέρα το λέμε:
"if you don't have a life, you have a career".
=============================
Ξέρεις τι κόλλημα είναι το σπίτι; Ή το εξοχικό; Πάει ο άλλος και χτίζει εξοχικό και δούλεψε γι' αυτό 20 χρόνια. Και από κει και μετά, πρέπει κάθε χρόνο στις διακοπές να πηγαίνει στο ίδιο μέρος, εκεί που είναι το εξοχικό...
Με τα ίδια λεφτά και στερήσεις θα είχε κάνει το γύρω του κόσμου 10 φορές.
Αλλά αυτά βέβαια είναι γούστα. Δεν κάνω κριτική, ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, αλλά εμένα μου φαίνεται λίγο παράξενο... στο τέλος, καλά κάνει ο κόσμος και χτίζει.
Ιουλία, εξαιρετικά σχόλια τα τελευταία!
Λευτέρη, θα συμφωνήσω 1000% με το κείμενό σου αργά χθες το βράδυ, σχετικά με τους Ελληνες της Αμερικής. Εχω ένα σωρό συγγενείς σε Βοστώνη, Ντιτρόιτ και αλλού, και οι περισσότεροι είναι αυτό ακριβώς που περιγράφεις, δυστυχώς!
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν έχω κάνει ούτε ένα ταξίδι από τότε που επέστρεψα. Στο άμεσο μέλλον θα γίνει φυσικά και αυτό, δεν αντέχω άλλο να το αναβάλω. Αλλά μακρυά από τους Ελληναράδες των Η.Π.Α., με τα dollars και την περισσια βλαχειάς... Μόνο όποιος έχει τέτοιους δεσμούς με τον ένδοξο ελληνισμό της διασποράς, μπορεί να έχει εικόνα... Υπάρχουν φυσικά και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι τόσο λίγες...
Mε τόση Διαφήμιση στην Forthnet
θα πρεπε να κανουν μια εκπτωση
κατα την "ενημερωση" του ndimou.gr!
που όλοι την περιμένουμε....
Nα μεσολαβήσει και ο Λευτερης!
:)
Παιδιά για ένα λεπτό με τους χαντογκάδες. Για καθείστε. Αυτοί είναι μια μερίδα ανθρώπων που πέρασασν τα πάντα για να επιβιώσουν. Που παράτησαν την όποια μικρή σιγουριά της πατρίδας με τον υποστηρικτό δίχτυ της οικογένειας για να μπαρκάρουν και να πάνε παράνομοι. Συμφωνώ μαζί σας ότι κάνουν επίδειξη. Βέβαια χρησιμοποιούν και γλώσσα ανέκδοτο (μαρκέτα=αγορά, πίτσα=ροδάκινο, ρουφιάνος=αυτός που φτιάχνει στέγες, κάρο=αυτοκίνητο, στέκι=μπριζόλα), αλά για ρθείτε στη θέση τους. Δούλεψαν σαν σκυλια, έφτιαξαν περιουσίες, τη γλωσσα δεν την έμαθαν πολύ καλά γι αυτό και τρέμουν μήπως βρεθούν εκτός Ελληνικής κοινότητος με ένα πιθανό γάμο των παιδιών τους με «ξένο.» Αλλά συνέβαλλαν στην αύξηση του πλούτου, και το πιο σπουδαίο στην αύξηση του μορφωτικού επιπέδου με την έμφαση που έδωσαν στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Ηταν οι ιδανικοί μετανάστες. Δυνατό work ethic και μανία με τη μόρφωση. Και όταν έρχεται κάποιος φτωχός καρκινοπαθής από την Ελλάδα, αυτοί κινητοποιούνται ‘άμεσα και για τα νοσήλεια και για τη φιλοξενια των συγγενών. Φυσικά σου τη σπάει η επίδειξη. Ε και; Και ποιος δεν έχει τα ελλατώματά του δηλαδή;
Εγώ έχω αυτή την εντύπωση γι αυτούς τους ανθρώπους. Ηταν αυτοί που τόλμησαν. Που πήραν τεράστια ρίσκα. Που βελτίωσαν τον μέσο όρο.
Χαίρομαι που τους κέρδισε η Αμερική.
Λυπάμαι που τους έχασε η Ελλάδα.
ΥΣ 1. Δεν τα λέω αυτά διότι προέρχομαι από γονείς μετανάστες (προς Θεού δεν το λέω αυτό υποτιμητικά... τιμή μου θα ήταν. Διαφορετικά έφτασα εγώ εδώ.)
ΥΣ 2. Σας διαβάζουν μετανάστες. Πως λέτε να νιώθουν με τόση περιφρόνηση που δείχνουμε;
ioulia τι το ήθελες το "I hope you dance" τώρα που κουτσαίνω!
Ελπίζω πάλι σύντομα να χορέψω. Προς το παρόν είμαι ευτυχής που περπατάω και οδηγώ.
Blade είναι ενδιαφέρον ότι στο εξωτερικό ο Έλληνας δείχνει είτε τον χειρότερο είτε τον καλύτερο εαυτό του. Ο μέοσς όρος σπάνιος - η καμπύλη του Gauss διαψεύδεται.
Και συνήθως δείχνει τον χειρότερο...
Γειά σας! Είμαι νέος στην παρέα σας, την οποία βρίσκω εξαιρετική από πολλές απόψεις κι έρχομαι με τις καλύτερες διαθέσεις για παραγωγική συμμετοχή.
Κ. Δήμου εσείς είστε ο πρωτεργάτης, γι'αυτό και θέλω να σας εκφράσω την εκτίμησή μου γι' αυτό το καταπληκτικό blog που με υπομονή κι επιμονή χτίσατε. Όσο για το Γάτο,τα λόγια μου περιττεύουν...(είμαι υπερβολικά γατόφιλος).
Στο συγκεκριμένο post για το Λευτέρη κράτησα κάτι πολύ σημαντικό: Μια "καλή ζωή" δεν κατακτιέται μέσα σε όρια και πλαίσια, με το κατεστημένο και τις δεδωμένες ιδέες να μας στοιχειώνουν ανελλειπώς. Πώς θα ζήσεις, πού θα ενταχθείς, πώς θα κάνεις καριέρα... Συνήθως είναι τέτοιοι "ανυπότακτοι" και δραστήριοι άνθρωποι, όπως ο Λευτέρης απ' ότι κατάλαβα, που έχουν μια ιστορία πάντα να σου διηγηθούν και μια σαφή άποψη να σου παρουσιάσουν που θα σε κάνει να κοιτάς με θαυμασμό το "αποδεσμευμένο" του χαρακτήρα τους. Μπορεί να μην το θέλουμε όλοι μας κατά βάθος αυτό, αρκεί όμως να ακολουθούμε το προσωπικό μας όνειρο. Λευτέρη, keep walking!
@πανάσχημη
Και μένα οι γονείς μου μετανάστες ήταν. Ο πατέρας μου έζησε 12 χρόνια στη Βοστώνη κι εγώ έχω αμερικανική υπηκοότητα και αμερικανικό διαβατήριο. Ο λόγος που έφυγαν από εκεί, αυστηρώς οικογενειακός και καθόλου δεν είχε να κάνει με το βιοτικό μας επίπεδο στη Βοστώνη, ήταν υψηλότερο εκεί. Και τα πάντα υπόσχονταν καλύτερο μέλλον και για μένα και για τη μικρότερη αδελφή μου. Αλλά έπρεπε να επιστρέψουμε. Πίστεψέ με λοιπόν, δεν τα λέω όλα αυτά αβασάνιστα.
Η επίδειξη πλούτου, η κακογουστιά και η έλλειψη αισθητικής (όχι στο ντεκόρ του σπιτιού μας, αλλά στους τρόπους μας, το άγεσθαι και φέρεσθαι) είναι για μένα κόκκινο πανί. Και δεν μπορώ να δικαιολογήσω τα παραπάνω σε ανθρώπους που ζουν εκεί που όλα συμβαίνουν. Στην κοιτίδα των εξελίξεων, αυτή τη στιγμή, σε όλα τα πεδία. Επιστημονικά, τεχνολογικά, οικονομικά, πολιτιστικά, τα πάντα γεννιούνται στις Η.Π.Α. ή τουλάχιστον τα πλέον ενδιαφέροντα. Καμία επαφή, καμία επιρροή; Τόσα χρόνια εκεί, και η πάμπλουτη ξαδέλφη μου που ασχολείται με τα Κτηματομεσιτικά, δεν ξέρει ούτε έναν συγγραφέα, αλλά έστειλε λιμουζίνα να παραλάβει από το αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης το σκυλάκι ράτσας που παρήγγειλε από το Παρίσι και χρυσοπλήρωσε ντεκορατέρ Γάλλο επίσης, να της διακοσμήσει το mansion... Αυτό το φόβο, δε, να βγουν λίγο από τον κύκλο τους και να αναμιχθούν και με τις υπόλοιπες φυλές που συνθέτουν το μωσαϊκό που λέγεται Η.Π.Α., δεν τον καταλαβαίνω. Συμφωνώ απολύτως με τα όσα λέει ο Λευτέρης, γιατί τους έχω ακούσει να μιλάνε απαξιωτικά και για τους υπόλοιπους ντόπιους Αμερικανούς, και για τους μαύρους, και για τους Ασιάτες και για τους Λατίνους, και για τους Ελληνες της Ελλάδας. Για όλους έχουν κάτι να πουν. Αλλά το τρίπτυχο πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, ιερό... Ε, όχι, τέτοια υποκρισία δεν την συγχωρώ ούτε στον πατέρα μου και τη μητέρα μου... Γιατί να τη συγχωρήσω σε εκείνους; Επειδή είναι επιλεκτικά φιλάνθρωποι; Σε ό,τι αφορά δε τη συμβολή τους στα πολιτιστικά πράγματα, έχω συναντήσει κι Έλληνες της Διασποράς που είναι φωτεινά παραδείγματα ήθους και εξαιρετικού βίου, σε όλους τους τομείς. Αυτοί όμως δεν επιδεικνύονται και δεν ανήκουν σε αυτούς που περιέγραψε χθες βράδυ ο Λευτέρης. Και είναι εξαιρέσεις. Αλλα νομίζω πως έγινε σαφές από την αρχή πως έτσι κι αλλιώς δεν αναφερόμαστε σε αυτούς.
Nikos Dimou said...Με τέτοια δημοφιλία Λευτέρη, I see it coming:
L E F T E R I S
F O R P R E S I D E N T !
΄Εχω την εντύπωση ότι αν θέλατε μέσω του blog σας κ. Δήμου θα μπορούσατε να επηρεάσετε ακόμη και τα αποτελέσματα των επόμενων δημοτικών εκλογών. Και μάλιστα με καλό τρόπο.
Πανάσχημη στο λεξιλόγιο ξέχασες τα "μπιλοζίρια" που έρχονται τον χειμώνα (below zero).
yellow raven welcome!
Δεν είναι μόνο ο Λευτέρης που αποδεικνύει αυτό που γράφεις. Πολλοί εδώ έτσι ζουν - αρχίζοντας από τον δημιουργό του μπλογκ που σπουδάσε φιλοσοφία αλλά άσκησε πολλά άσχετα επαγγέλματα: συγγραφέας, μεταφραστής, διαφημιστής, δημοσιογραφος (έντυπος και ηλεκτρονικός) φωτογραφος, επιχειρηματίας, πληροφορικάριος - για να καταλήξει ...Γάτος.
Nikos Dimou said...
για να καταλήξει ...Γάτος.
Κ. Δήμου μήπως καταλήγοντας Γάτος έχετε κερδίσει άλλες 6 ζωές;
Αν είναι έτσι καλή κατάληξη μου φαίνεται.
zizugataki said...
Εχω την εντύπωση ότι αν θέλατε μέσω του blog σας κ. Δήμου θα μπορούσατε να επηρεάσετε ακόμη και τα αποτελέσματα των επόμενων δημοτικών εκλογών. Και μάλιστα με καλό τρόπο.
Μπα - δεν νομίζω. Και γιατί η εμβέλεια ενός blog είναι μικρή και σκόρπια (σε κάθε δήμο μπορεί να αναλογούν 10 αναγνώστες) και γιατί
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ τον "καλό τρόπο".
(Κι αν τον ήξερα δεν θα τον συνιστούσα στους άλλους - ο καθένας πρέπει να τον βρει μόνος του).
Blade runner
Φυσικά και είναι ρατσιστές όπως είναι και οι περισσότεροι αμόρφωτοι που πρέπει να βρουν καποιον «κάτω από αυτούς» για να νιώσουν καλύτερα. Αλλά δεν συμφωνώ με την επιλεκτική φιλανθρωπία. Οταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια, είναι διότι είναι φτωχός. Εκτός και αν εννοείς ότι δεν δίνουν αλλού παρά μόνο στους Ελληνες. Αλλά αυτό το κάνω και εγω. Δίνω σε μια οργάνωση διότι δεν γίνεται να δίνω σε όλες. Μιλάνε απαξιωτικά αλλά και οι Ελληνες της Ελλάδας μιλάνε περιφρονητικά γι αυτούς. Οπότε πάμε στην κοτα ή το αβγό. Η δε αμορφωσιά είναι ίδιον πολλών, ντόπιων, ξένων, πλουσίων, φτωχών. Δεν περιορίζεται στους νεόπλουτους μετανάστες.
Εγώ τονίζω την εν γένει προσφορά τους με τη σκληρή δουλιά που έριξαν και με την πίεση που άσκησαν στα παιδιά τους να βελτιωθούν. Αυτό είναι το θαύμα της πρώτης φουρνιάς μεσαίας τάξης. Είναι η μόνη μερίδα ανθρώπων που θυμούνται πως είναι να πεινάς, και είναι αποφασισμένοι να μην επιστρέψουν εκεί. Σε όλα τα κράτη είναι αυτή η μερίδα ανθρωπων που έθεσε τα θεμέλια βελτίωσης. Γι αυτό και τους εκτιμώ.
yellow raven
καλωσήρθες στην παρέα μας!
Και να προσθέσω και στη λίστα άλλη μία πολυτεχνίτισα/ερημοσπίτισα, την υποφαινόμενη: Σπούδασα Εντυπη Δημοσιογραφία σε Ιδιωτικό Κολλέγιο, και κατόπιν υπήρξα Δημοσιογράφος σε περιοδικά (Αρχισυντάκτρια και Συντάκρια), Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου σε εταιρία διοργάνωσης Συναυλιών, Υπεύθυνη Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων σε εταιρία Παραγωγής Κινουμένων Σχεδίων, Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου σε Δισκογραφική Εταιρία, ραδιοφωνική παραγωγός, free lancer στον Τομέα των Δημοσίων Σχέσεων, ενώ στο άμεσο μέλλον βαδίζω πρόσω ολοταχώς προς το να ανοίξω δική μου επιχείρηση άσχετη με όλα τα παραπάνω, και ποιος ξέρει τι άλλο θα προκύψει! Το έχουμε ξαναπεί. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει. Ακούγεται τυχοδιωκτικό, αλλά σε κρατάει ζωντανό και ανεξάρτητο. Μπορεί να μην βοηθάει σε όλες τις περιπτώσεις την οικονομική σου ανέλιξη στις ανώτερες βαθμίδες, πάντως ξέρω και πολλούς, που κάνοντας το αντίστοιχο έφτασαν γύρω στα 40-45 να έχουν πολύ υψηλότερα εισοδήματα από άλλους, διατηρώντας παράλληλα και ακμαία τη δημιουργικότητά τους.
zizugataki said...
"Κ. Δήμου μήπως καταλήγοντας Γάτος έχετε κερδίσει άλλες 6 ζωές;
Αν είναι έτσι καλή κατάληξη μου φαίνεται".
Ότι έχω ζήσει επτά ζωές σε μία είανι γεγονός. Τώρα να έχω και άλλες έξη ...ΜΑΚΑΡΙ!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα κ. Δήμου. Για εσάς το γνωρίζω. Απ' τα λίγα όσα έχω μάθει για εσάς, τη ζωή σας έως τώρα(και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσετε έτσι έντονα) και τα βιβλία σας το έχω καταλάβει. Όπως επίσης και από τα γραφόμενα πολλών συμμετεχόντων εδώ.
Αυτό εξάλλου με τράβηξε εδώ στο blog, η ζωντάνια της σκέψης και των απόψεων όλων σας!
Παρεμπιπτόντως, θέλω να ενθαρρύνω κ. Δήμου την ιδέα σας για τον πιθανό προσανατολισμό του blog στα "μικρά καθημερινά", όπως εκφράσατε στο προηγούμενο post. Αυτά τα "μικρά καθημερινά" είναι που μας πλάθουν και δομούν ουσιαστικά τις απόψεις μας για τα "μεγάλα των καιρών".
Γεια σας!
Αναπάντεχη κι ευχάριστη έκπληξη το post αυτό, που με υποδέχτηκε ήδη "φορτωμένο" με σχόλια, μετά από τόσες μέρες που έχω να μπω στο blοg-περνάω "φάση", δεν ξέρω που θα βγει αλλά ευτυχώς δεν τιμωρούνται ακόμη οι απουσίες, η αγάπη μου είναι δεδομένη.
Λοιπόν, πριν ακόμα διαβάσω όλα τα posts, που άλλωστε είναι ήδη πολλά, να πω το εξής που μου έρχεται αυθόρμητα: γοητευτική προσωπικότητα ο Λευτέρης που γνωρίζουμε από τα κείμενα του, εκρηκτική ενίοτε, δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ πάντα μαζί του όμως θα ομολογήσω ότι τον θαυμάζω για ορισμένα πράγματα, τον σέβομαι, κυρίως όμως έχω σχηματίσει εδώ και καιρό την πεποίθηση ότι είναι εξαιρετικά Καλός άνθρωπος, από αυτούς που σπανίζουν. Αυτό νομίζω πως είναι το πολυτιμότερο χαρακτηριστικό του. Μη ρωτάτε πως και γιατί το λέω αυτό αφού δεν τον γνωρίζω, ορισμένα πράγματα δεν κρύβονται.
@πανάσχημη
Πολύ καλά κάνεις που τρέφεις εκτίμηση σε όσους προσπαθούν και κοπιάζουν. Οχι ότι οι υπόλοιποι είναι φυσικά ανάξιοι λόγου, έτσι; Ολοι κάτι έχουμε να προσφέρουμε, ακόμη και όσοι δείχνουν να είναι τεμπέληδες ή επιλέγουν να είναι εκ πεποιθήσεως άνεργοι (ή άεργοι, καλύτερα), κι αυτοί κάτι έχουν να προσφέρουν, με τον δικό τους τρόπο.
Ωστόσο, αυτή την προσπάθεια αυτή η γενιά την έκανε κι εδώ και στο εξωτερικό. Οι συνομήλικοι με μένα (είμαι σήμερα 33 ετών) έχουν, στην πλειοψηφία τους, γονείς που ίσως δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν καν τις βασικές σπουδές. Και οι δικοί μου γονείς το φόβο του πολέμου και της φτώχειας έπρεπε να κατανικήσουν, κι εδώ και στην Αμερική. Κι όμως, όλοι αυτοί οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι δούλεψαν για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, καλύτερη ποιότητα ζωής. Τα παιδιά αυτής της γενιάς είναι πολύ πιο μορφωμένα. Τυπικά, τουλάχιστον. Δεν νομίζω πως οι Ελληνες που έφυγαν για τις Η.Π.Α. ή τη Γερμανία ή την Αυστραλία ή αλλού, προσπάθησαν περισσότερο. Απλώς, η προσπάθεια τους απέδωσε περισσότερο, λόγω του ότι στράφηκαν σε κοινωνίες και οικονομίες πολύ πιο οργανωμένες και ανεπτυγμένες από την Ελλάδα της δεκαετίας του '60.
Οι περισσότεροι Ελληνες της Αμερικής, δε, άνοιξαν σουβλατζίδικα και εστιατόρια. Αν έκαναν το αντίστοιχο εδώ, τα έσοδά τους θα ήταν πολύ χαμηλότερα, αλλά λόγω του ότι το έκαναν στις ΗΠΑ, αξιοποίησαν την ανάγκη που υπήρχε για τέτοιες επιχειρήσεις εκεί. Δεν μιλάμε δηλαδή για κανένα σπάνιο επιχειρηματικό δαιμόνιο... Ο πατέρας μου είναι κομμωτής. Ξέρεις πόσο τον λάτρεψαν οι Αμερικανίδες; Πρώτον, γιατί μιλούσε τα Αγγλικά με την ... εξωτική - για τα δικά τους αυτιά - προφορά του Ελληνα, δεύτερον γιατί ήταν μελαγχροινός, και τρίτον γιατί δεν ήταν gay! Τα ίδια προσόντα εδώ, δεν θα είχαν και καμία ιδιαίτερη τύχη, πιστεύω. Κι ας ήταν εξίσου καλός στη δουλειά του, εδώ και στη Βοστώνη.
ΝΔ, πολύ ωραία ιδέα αυτή με τα posts που μιλάνε για συγκεκριμμένους ανθρώπους και τη ζωή τους.
μην την εγκαταλείψετε
ακόμη και αν δεν έχει κάποιος κάτι συγκεκριμμένο να προσθέσει στο διάλογο, είναι τόσο ωραίο να τα διαβάζεις όλα αυτά
I hope you dance boss!
And if you don’t mind…could I have this dance?:))
Όσο για τη μανία του Έλληνα να χτίζει. Ε, δε θα του την ξεκολλήσει εύκολα ένα Κρητικάτσι... (πες τα Χρυσόστομε).
Μα από κάθε άποψη είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας ! Όταν πάω διακοπές με φίλους (όπου και να πάω!) ακούω τη φράση κλισέ: «τι ωραία θα ήταν να έχω ένα σπίτι εδώ! Αχ, να είχα τα χρήματα!». Και μου ρχεται να απαντήσω ακριβώς αυτό: «Τι ωραία που δεν έχω ένα σπίτι εδώ». Που μπορώ να έρχομαι όποτε θέλω και εάν θέλω. Να φεύγω και να ανακαλύπτω ακόμα ομορφότερα μέρη (γιατί το καινούργιο είναι πάντα ανανεωτικό). Να επανέρχομαι εκεί που με οδηγούν οι αναμνήσεις μου, κι όταν με οδηγούν....
Η έννοια της ιδιοκτησίας είναι πολύ συγκεκριμένη και θα έπρεπε να έχει χρηστικό χαρακτήρα. Έχω ένα μόνιμο (ή σχεδόν;)) κατάλυμα για να μπορώ να συντηρώ μια «ροή» εργασίας. Όταν αυτή απαιτεί τον αυτοματισμό της και save of time. Ο «χώρος» μου είναι ο χώρος που η ψυχή μου αναπαύεται και δημιουργεί. Κι αν μου τον πάρουν... θα έχω αναπτύξει τις δεξιότητες να τον ξαναανακαλύψω. Γιατί όταν δεν προσκολλώμαι, δεν εξαρτώμαι.
Ο χώρος μου θα μπορούσε να είναι το μυαλό μου. Ο χώρος μου θα μπορούσε να είναι το αυτοκίνητό μου, που μου δίνει αυτονομία κινήσεων. Θα μπορούσε να είναι η σκηνή μου σε μια παραλία ( δεν χρειάζεται να νοιώθω χίπης για να την κάνω). Θα μπορούσε να είναι ένα ξένο σπίτι που φιλοξενούμαι, που νοιώθω οικεία...Όλος ο κόσμος είναι το σπίτι μου. Και κάθε ξενιτιά πατρίδα.
Αυτό είναι και το νόημα του «ταξιδεύω». Μετακινούμαι, αλλάζω, ανανεώνομαι και ανανεώνω. Μοιράζομαι, κοινωνώ, ανακαλύπτω. Και όλα τα «μοιράσματα» του Λευτέρη είναι ο χώρος του και ο χώρος μας.
Και μην ξεχνάμε: Το καλύτερο σκάφος?
Είναι το σκάφος του φίλου σου:))
evee ωραία ιδέα αλλά...
το blog θα γίνει πινακοθήκη... ή μέσο προσωπικής προβολής
δεν υπάρχουν πολλοί colorful τύποι σαν τον Λευτέρη
μισώ την τυποποίηση!
Ναι - κατά καιρούς θα υπάρχουν και πορτρέτα...
Καλησπέρα,
Μου άρεσε η αξιοπρέπεια της φωτογραφίας με την απόσταση μεταξύ των δύο φωτογραφιζομένων. Δύο κύριοι, που μιλούσαν για αρκετό καιρό μέσω η-ταχυδρομείου και συναντήθηκαν μία φορά. Το αντίθετο από την κατάχρηση της έννοιας "φίλος", ή της εγγύτητας, που βλέπουμε και ακούμε πολλές φορές.(Ο Χ είναι φίλος μου, επειδή τον είδα μια φορά και είπαμε ένα "γεια").
Διάβασα και το άρθρο σας στο τελευταίο Discovery Science. Δυστυχώς ο φανατισμός θολώνει την κρίση. Κάποιες σκέψεις για την εναλλακτική
εδώ
Καλησπέρα κι από εμένα.
Ενδιαφέρον αφιέρωμα. Πέρυσι που η Αθήνα είχε κατακλυστεί με τις outdoor διαφημίσεις για ασφάλειες μέσω internet, είχα μονολογήσει χωρίς δισταγμό: «Τι super ιδέα!».
Να που ήρθε ο καιρός να μάθω ότι το θέμα είχε προϊστορία…
Μα πως είναι δυνατό να σχολιάζουμε τα «χαντοκάκια»?
Δε βλέπουμε τα μούτρα μας (προσωπεία δηλ)?
Ας αλλάξουν πρώτα οι αυτόχθονες συνήθειες και μετά να την πουν και παραέξω. Κι εκείνοι από μας περιμένουν ν’ακούσουν. Απ’έναν Antenna και ένα Mega κρέμονται νυχθημερόν. Κι όσοι έχουμε πατήσει το πόδι μας στις ΗΠΑ, αυτό έχουμε να καταθέσουμε. Στην εποχή της πληροφορίας...η πληροφορία που πραγματικά θα μας ενδιέφερε, είναι δυσεύρετη ή μάλλον δυσδιάκριτη. Γιατί ακριβώς αλλοιώνεται από τον όγκο της ακατάλληλης πληροφορίας και φτάνει στο τραπέζι ξαναζεσταμένη, χωρίς φρεσκάδα, χωρίς έμπνευση, χωρίς διακριτικά.
Αν σταματούσαν να αλαλάζουν οι Έλληνες στις πλατείες για να υπογραμμίσουν με τον τρόπο αυτό, την εθνική τους υπερηφάνεια, τότε ίσως και τα υπερατλαντικά μηνύματα που στέλνει η ψωροκώσταινα ν’αλλάζαν χαρακτήρα. Εμείς είμαστε οι πρέσβεις κι οι πρεσβευτές αυτού του τόπου. Opinion leaders τους έλεγε η Αφροδίτη. Τίτλος τιμής Θεά, πανδαμάτωρ!
Πιστεύω ότι εδώ σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα και δε χαρακτηρίζουμε ανθρώπους και κυρίως δεν τους ομαδοποιούμε! Άλλωστε κάθε κρητική μας καταδεικνύει και την έμφυτη ανάγκη μας να εντοπίσουμε, μέσα από την ξένη και τη δική μας παθολογία. Δεν νομίζω ότι κανείς πρέπει να το παίρνει προσωπικά εν όσω η αλήθεια είναι ένα ζητούμενο και για κείνον. Όχι και ότι μόνον αλήθειες λέγονται εδώ μέσα...αλλά μικρά φωτάκια πέφτουνε δεξιά κι αριστερά, μήπως και τη συνθέσουν.
Επιτέλους, μπορώ να σχολιάσω! Άνοιξα καινούριο λογαριασμό, μόνο και μόνο για να επισκέπτομαι το doncat και όλη την παρέα. Τόσον καιρό που απλώς σας παρακολουθώ, βουβή λόγω του beta, διαπίστωσα πόσο ωραία με τη θεματολογία έχει αλλάξει και η θεματολογία. Αυτά τα "μικρά" ζητήματα που περνάνε από το χέρι μας, γίνονται τα πιο ουσιώδη, γιατί είναι στο χέρι μας να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Έχω απολαύσει τη σκιαγράφηση του πορτρέτου του ελεύθερου Λευτέρη και απλώς δηλώνω παρών. Ιδιαίτερους χαιρετισμούς στη Θέα Αφροδίτη και τις ευχαριστίες μου στον κ.ΝΔ που έχει αντέξει την γκρίνια μου στα μέιλ μου τόσον καιρό ότι δεν μπορώ να σχολιάσω. Ε, λοιπόν, μπορώ πια!
Επιτέλους Scalidi - άλλο ένα μέλος της παρέας επέστρεψε. (Αν σας λείπει ο Harry μη χαίρεστε... από ότι κατάλαβα είναι ταξίδι και θα επιστρέψει).
Είμαστε όλοι εδώ;
Συνεχίζουμε!
διόρθωση: "πόσο ωραία με τη θεματολογία έχει αλλάξει ΤΟ ΚΛΙΜΑ"
Πανάσχημη,
αυτό που περιγράφουν ο Λευτέρης και η Blade runner δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των Ελλήνων μεταναστών αλλά όλων των μειονοτήτων. Είναι τελικά αναπόφευκτο για έναν οικονομικό μετανάστη (και βεβαίως δεν είναι ντροπή) χωρίς να ξέρει την γλώσσα και κάποια ειδίκευση να ζεί στην κλειστή κοινωνία των μεταναστών της χώρας του.
Οι δε Κινέζοι έχουν βραβείο Όσκαρ σε αυτό. Υπάρχουν Κινέζοι που έχουν γεννηθεί στην Αμερική και δεν έχουν μάθει Αγγλικά.
Τέτοια χαρακτηριστικά έχουν και οι μαύροι (αλλά επείδη είναι πάρα πολλοί δεν μπορείς να μιλήσεις συλλογικά, σίγουρα όμως σε τοπικές κοινωνίες ισχύει), Γιαπώνεζοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Ρώσσοι etc. -Oι γενιές αλλάζουν και ίσως μετά από 2-3 δεκαετίες να γινεί η κοινωνία ποιο ανοικτή - οι μετανάστες 3ης γενιάς δεν έχουν αυτά τα στερεότυπα.
Υ.Γ τώρα βλέπω από το γραφείο μου τον κόσμο που έχει συγκεντρωθει να υποδεχτεί τον Μπούς ... που βρήκε τόσους πολλούς στην ΝΥ ήθελα να ήξερα.
I come from Equador and I like this blog!
@ιουλία
καλή μου, αν ισχύει αυτό που λες, ότι διαμορφώνουν άποψη από το MEGA και τον ANT-1, τότε αυτό ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό που λέμε, δυστυχώς! Οχι να πούμε τώρα πως για τη βλαχιά των συγγενών μου στη Βοστώνη, ευθύνεται η Μενεγάκη, η Ελεονώρα Μελέτη και ο Αρναούτογλου! Δεν γίνεται να ζεις στην πόλη - έδρα των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου ίσως, και να ακούς μόνο ελληνικά τσιφτετέλια και δημοτικά (τα δημοτικά τα αγαπάω, αλλά αρκεί να μην ακούει κανείς ΜΟΝΟ αυτά, εξηγούμαι!). Μου θυμίζει τον Πολύδωρα αυτό, που βγήκε και είπε ότι για τα έκτροπα της Θεσσαλονίκης, ευθύνονται ούτε λίγο ούτε πολύ, τα ... κανάλια! Μην τρελαθούμε τελείως... Εγώ προσωπικά σπανίως ομαδοποιώ ανθρώπους. Αλλά θα μου επιτρέψεις, όταν μιλάω για τα 10 πρώτα ξαδέλφια που έχω στην Αμερική, και τους άλλους τόσους θείους και θείες, που ζουν εκεί από το '60, να έχω ιδία άποψη, Ιουλία! Πίστεψέ με, το μόνο που έχει αλλάξει πάνω τους είναι τα ρούχα τους. Κατά τα άλλα, παραμένουν οι περισσότεροι συντηρητικοί.
Και μία διευκρίνηση: Δεν τα έβαλε κανεις με τα χοτντογκάκια, αλλά με τα χοτντογκάκια που επιδεικνύουν άκομψα τον πλούτο τους. Οπως τα βάζουμε και με καθέναν που επιδεικνύεται, ανεξαρτήτως φυλής, προέλευσης, κοινωνικής τάξης κλπ., έτσι δεν είναι;
σχετικά με την προηγούμενη υποσημείωση. Τελικά δεν ήταν υποστηρικτές του Μπούς αλλά διαδηλωτές.
Γειά σου μεγάλε Λευτέρη, Γάτε και όλοι οι υπόλοιποι!
@george
χαίρομαι που το επισημαίνεις, ότι δηλαδή η 3η γενιά δεν χαρακτηρίζεται από αυτά τα στερεότυπα. Ιδίως από τη στιγμή που ζεις εκεί, η δική σου εικόνα είναι σαφώς πιο αντιπροσωπευτική από τη δική μας εδώ.
Άνθρωποι με προσωπικές ιστορίες, άνθρωποι που ακολουθούν την προσωπική τους πορεία, μένοντας αληθινοί στα πιστεύω τους, ακόμα και αν έχει κόστος, είναι όαση για τα μάτια μας και για την ψυχή μας, στις μέρες μας.
Μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε...
Blade runner
Sorry I am shifting into English but the PC at work is not multilingual. I said what you said. So I copy and paste:
"Σε όλα τα κράτη είναι αυτή η μερίδα ανθρωπων που έθεσε τα θεμέλια βελτίωσης. Γι αυτό και τους εκτιμώ. "
It's the miracle of the first wave of middle classes. In the US, Greece, now China and India and so on and so on.They are the ones that made the BIG difference.
Blade runner
Sorry I am shifting into English but the PC at work is not multilingual. I said what you said. So I copy and paste:
"Σε όλα τα κράτη είναι αυτή η μερίδα ανθρωπων που έθεσε τα θεμέλια βελτίωσης. Γι αυτό και τους εκτιμώ. "
It's the miracle of the first wave of middle classes. In the US, Greece, now China and India and so on and so on.They are the ones that made the BIG difference.
"Απ’έναν Antenna και ένα Mega κρέμονται νυχθημερόν."
Οι λόγοι για τους οποίους οι Αμερικανοί δεν βλέπουν ειδήσεις, είναι ότι οι ειδήσεις είναι ένα σόου: Μια δολοφονία - διαφημίσεις - ένα σκάνδαλο - διαφημίσεις - πόλεμος - διαφημίσεις (και όλα να παρουσιάζονται με "ευχάριστο" ή "ελαφρά ερεθιστικό, αλλά ελκυστικό τρόπο". Ο δυτικός άνθρωπος είναι μεν προηγμένος αλλά και λίγο διαστροφικός, κάθεται και βλέπει πόλεμο πραγματικό και τρώει πίτσα.
Από που να μάθεις τι γίνεται; Ούτε και το BBC είναι αρκετό. Πρέπει να πας εκεί. Τα ΜΜΕ μας δώσανε μια "γενική ιδέα", αλλά χρειάζεται και προσπάθεια προσωπική για να καταλάβει κανείς λίγο παραπάνω.
==============================
Ο συνδυασμός κουστούμι - γραβάτα - ξέζωστο πουκάμισο είναι λίγο παράξενος. Αλλά εάν κανείς προσέχει να έχει το φερμουάρ κλειστό πριν βγει στο Σικάγο (στο κέντρο) το Γενάρη με μείον 20 βαθμούς, δεν θα αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. Το φερμουάρ, άμα το ξεχάσεις ανοιχτό, κολλάει από το κρύο. Μετά ας πούμε μπαίνεις με ύφος αδιάφορο σε κτίριο και πας στην τουαλέτα να ξεκολλήσεις το φερμουάρ. Λες "θα το βρέξω να ζεσταθεί, αλλά όχι πετώντας νερό γιατί θα μουσκέψει το παντελόνι... θα χρησιμοποιήσω λίγο χαρτί υγείας", αλλά το κακό είναι ότι το χαρτί υγείας θρυμματίζεται και κάνει χειρότερη ζημιά μια και τα κομματάκια του μαγκώνουν μέσα στο φερμουάρ.
Εάν ανάγουμε την ιστορία αυτή σε παγκόσμιο επίπεδο, μπορούμε να πούμε ότι οι πληροφορίες μας δίνουν μια πρώτη ιδέα και μπορούν να μας προετοιμάσουν σε γενικές γραμμές, αλλά η εμπειρία μιας κατάστασης (οικονομία, κοινωνία, κλπ), είναι πολύ πιο πλούσια από "στατιστικές". Μιλώντας με "στατιστικές", η Οκλαχόμα έχει δείκτη διαζυγίων 77%, κι αυτό στους αριθμούς φαντάζει σαν τρομακτική κοινωνία, αλλά άμα δεν ξέρεις ότι τα περισσότερα πιτσιρίκια των 16 χρονών ενθουσιάζονται και παντρεύονται (και μετά χωρίζουν, ανεβάζοντας έτσι το νούμερο της στατιστικής στα ύψη), τότε θα σχηματίσεις λάθος ιδέα για την όλη δομή της κοινωνίας...
================================
"Για καθείστε. Αυτοί είναι μια μερίδα ανθρώπων που πέρασασν τα πάντα για να επιβιώσουν. Που παράτησαν την όποια μικρή σιγουριά της πατρίδας με τον υποστηρικτό δίχτυ της οικογένειας για να μπαρκάρουν και να πάνε παράνομοι."
Απς! Λάθος. Για τους περισσότερους:
α) Καμία σιγουριά δεν είχαν στην Ελλάδα: πείνα και δυστυχία στα χωριά τους, έφυγαν όλοι.
β) Καμία μέρα δεν πέρασε στην Αμερική, από την πρώτη κιόλας, να μην τρώνε καλά. Τα έζησα κι εγώ. Όποιες δύσκολες στιγμές πέρασα, τις πέρασα από δικά μου ρίσκα.
γ) Το να κάνεις λεφτά στην Αμερική για επιβίωση, είναι το πιο πανεύκολο πράμα (όσο μεγαλύτερος ο στόχος όμως, τόσο μεγαλύτερος κι ο ανταγωνισμός... στο Σικάγο δεν υπάρχει ανταγωνισμός για τα πρώτα σου 35 χιλιάρικα ετησίως, από και και πάνω αρχίζει). Δεν λέω ότι δεν δουλέψανε, αλλά όχι και να το παίζουν μάγκες σε ένα λαό που βαρέθηκε να ξαναχτίζει μετά από πολέμους και καταστροφές.
==============================
Όπως ας πούμε, βρήκα από το Ίντερνετ μια περιοχή μόλις 40 λεπτά από το κέντρο του Σικάγο και είχε και ωραίο όνομα στο χάρτη: Whiting. Νοικιάζω φτηνό διαμέρισμα και πάω. Που να ήξερα ότι το πλήρες όνομα ήταν American Whiting Oil Company και για 6 μήνες ζούσα ακριβώς δίπλα στο μεγαλύτερο διυλιστήριο των μεσοδυτικών πολιτειών...
==============================
Αγαπητέ Λευτέρη συγνώμη αλλά δεν ήταν προσωπική επίθεση αλλά ο τρόπος που τα έγραφες ήταν λίγο παρεξηγήσιμος , μετά το σχετικό σεντόνι όλα καλά, με αγάπη
Blade runner:
Γι' αυτό κι εγώ όταν πήγαινα στις δεξιώσεις τους, είχα ύφος 1 εκατομμυρίου Καρδιναλίων... όχι φράκο, αλλά κουστούμι Ελληνικό, σκούρο μπλε με γραβάτα.
Μου βάζουν κρασί και λέω κι εγώ "στην Κρήτη έπινα κρασί φτιαγμένο αποκλειστικά και μόνο από παρθένες"
(αλήθεια ήταν... με το θείο μου μαζεύαμε τα σταφύλια και ερχόταν οι 10χρονες πιτσιρίκες από το διπλανό σπίτι και τα πατούσανε στη σκάφη για να φτιάξουμε το μούστο -- αλλά είδες τι εντυπωσιακό ακούγεται;).
Μετά έπιανα κουβέντες όπως "αγόρασα επίπλωση Φιλιππίδη" και άμα με ρωτούσε καμία κότα, απαντούσα "δεν ξέρετε τον Φιλιππίδη..." (ανύπαρκτο πρόσωπο, αλλά έβγαζε γέλιο η κουβέντα).
Άμα δε μου την έβγαινε κάνας χαντογκάς που μιλούσε σε καθαρεύουσα, του απαντούσα "χαριτωμένο συντακτικό έχετε... θα ορκιζόμουν δε ότι από τη διάρκεια του "υ" στο "υμάς", αναφερθήκατε εις αυτούς κι όχι εις ημάς".
==============================
Γνώρισα τη Sylvia και ενώ αυτή δεν έζησε ποτέ τα Ινδιάνικα (εκτός από τα Pow-wow -- έχω φωτογραφίες από το τελευταίο με πάνω από 1000 Ινδιάνους με παραδοσιακά), εγώ την έψαξα τη δουλειά. Οι Ινδιάνοι, όπως κι εγώ, δεν είχαν σύστημα ιδιοκτησίας γης. Η γη δεν ανήκε σε κανέναν. Σωστό αυτό, αφού η ιδιοκτησία γης δεν είναι παρά μία σύμβαση που το μόνο που σημαίνει είναι "αποκλειστική χρήση από ένα άτομο ή μια ομάδα", τίποτα άλλο. Δεν την παίρνεις μαζί σου...
Κι έτσι, απέρριψα την ιδέα της ιδιοκτησίας και η Sylvia απορρούσε που έγινα εγώ πιο πολύ Ινδιάνος απ' αυτήν. Λόγω δε των κυκλοφοριακών μου περιπετειών (αφαίρεση διπλώματος, driving school, κλπ), μου έδωσε το Ινδιάνικό μου όνομα: "Drives too fast".
"Υπάρχουν Κινέζοι που έχουν γεννηθεί στην Αμερική και δεν έχουν μάθει Αγγλικά. "
"Κίνα" στα Κινέζικα σημαίνει το κέντρο του κόσμου. Νομίζουν ότι είναι οι περιούσια φυλή αλλά δεν είναι επιθετικοί. Μοχθηροί ίσως λίγο εδώ στις ΗΠΑ, αλλά εντάξει.
Για τους Ελληνοαμερικάνους, έχουν φρικάρει που η αρχιεπισκοπή λέει "το 80 των γάμων είναι πια μεικτοί". Χάνεται έτσι και η παράδοση των πορσελάνινων φωτιστικών τεραστίου μεγέθους και κιτς... σειρά τώρα οι Ρώσοι... (οι μεγαλύτεροι ρατσιστές μετανάστες, με το σύμπλεγμα της πτώσης της αυτοκρατορίας τους κλπ).
Πάντως, πρέπει να πω ότι υπάρχουν και αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις, και αυτές προέρχονται από τη νέα γενιά, αυτοί που είναι 30-40 χρονών (από την Ελλάδα), που οι περισσότεροι είναι εξαιρετικά παιδιά, με ταλέντο, καλλιέργεια, τρόπους, ευγένεια και όρεξη για δουλειά και μόρφωση. Χαίρομαι να τους γνωρίζω. Δεν είναι σαν τους άλλους τους παλιούς και την πρώτη γενιά παιδιών τους που καταντήσανε "μαδοφάκηδες"...
Η Αμερική δεν έχει από μόνη της κουλτούρα, γιατί είναι χώρα-βρέφος. Κάθε σπίτι, είναι και το πρώτο που χτίστηκε εκεί που βρίσκεται (στο Ηράκλειο όσο σκάβεις στο σαλόνι σου, τόσο βρίσκεις στρώματα πόλεων από κάτω). Εδώ, εάν δεν καλλιεργήσεις μόνος σου τον εαυτό σου, θα καταντήσεις τελείως ακκαλιέργητος, γιατί δεν υπάρχει ιστορία και παράδοση να σε καλλιεργήσει, να σε διαπεδαγωγήσει. Ήρθανε λοιπόν από τα χωριά τους, αμόρφωτοι κι ακαλλιέργητοι, σε μια χώρα που δεν ήταν δυνατόν να είχε πολιτιστική επιρροή πάνω τους (και ποια να διαλέξεις; το Σικάγο έχει 117 διαφορετικές εθνικές κουλτούρες... άντε να περάσεις κι από τους Χάρε Κρίσνα, αν και δεν είναι πολύ δημοφιλείς εδώ γιατί τα σεντόνια δεν είναι καλά για χειμώνα με μείον 30 βαθμούς).
"Αγαπητέ Λευτέρη συγνώμη αλλά δεν ήταν προσωπική επίθεση αλλά ο τρόπος που τα έγραφες ήταν λίγο παρεξηγήσιμος , μετά το σχετικό σεντόνι όλα καλά, με αγάπη"
No hard feelings... φταίω γω που τ πέταξα απότομα χωρίς εξηγήσεις.
@ιουλία
"και μην ξεχνάμε: το καλύτερο σκάφος είναι το σκάφος του φίλου σου".
:) χα,χα,χα! Πολύ καλό και τόσο μα τόσο εύστοχο!
Γιατί δεν χρειάζεται και συντήρηση! Γιατί πες ότι τα συγκέντρωσες τα χρήματα που απαιτούνται για να πάρεις το σκάφος. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Το τρίψιμο και το πέρασμα χ χέρια που θέλει η βαφή, σε ετήσια βάση, για να είναι το πλεούμενο σε καλή κατάσταση, δεν περιγράφεται! Ασε που ακόμη κι αν είναι το μόνο κινητό-ακίνητο που έχεις (στην περίπτωση που έχεις αποφασίσει να μένεις και μέσα, γιατί δεν έχεις σπίτι ή γιατί προτιμάς τη θάλασσα), αποτελεί τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης, και έρχεται η εφορία και σε κοπανάει στα αυτιά...
Το μεγάλο κακό με την ιδιοκτησία είναι αυτό ακριβώς: Υποτίθεται πως χτίζοντας/αγοράζοντας ένα σπίτι, γλυτώνεις από το μπελά του ενοικίου, και από τα έξτρα κόστη. Αρκεί όμως να μην θέλεις κάθε δεύτερη χρονιά να αλλάζεις συσκευές και σαλόνια και πατώματα, να μην πληρώνεις υψηλή φορολογία, να μην αποφασίσεις μετά από μερικά χρόνια ότι το συγκεκριμένο δεν καλύπτει τις ανάγκες σου, άρα νοικιάζουμε αυτό και με το ενοίκιο που εισπράττουμε επιστρέφουμε στο νοίκι, κλπ., κλπ. Μεγάλη περιπέτεια η ιδιοκτησία σπιτιού αν δεν είσαι συνετός και αυτάρκης άνθρωπος.
Από την άλλη, με γοητεύει και αυτή η ελευθερία κινήσεων που περιέγραψες Ιουλία πριν, αλλά και ο Λευτέρης. Η ελευθερία των Ινδιάνων. Οπου γη η πατρίδα μου... Οπου νιώθω καλά, μένω, κι όταν βαρεθώ, φεύγω, την κάνω γι'αλλού, γιατί αυτό να είναι μόνιμο και σταθερό, όταν τίποτε άλλο γύρω μας δεν είναι (οι δουλειές, οι σχέσεις και οι φιλίες - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα γούστα, οι διαθέσεις, η κατάσταση της υγείας μας, τα ενδιαφέροντά μας. Ολα αλλάζουν, γιατί το σπίτι πρέπει να μένει το ίδιο; Νομίζω πως αυτή η ανάγκη παγιώνεται, όσο μεγαλώνει κανείς. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι αλλαγές, έστω εκ των υστέρων, αφού προκύψουν!
Με ανανεώνουν, με κρατούν ζωντανή και ακμαία.
"Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·
αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν
σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι
σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.
Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα,
ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα·
να πάρει ξόμπλι κι [α]ρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει
πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει.
Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει,
εις μιάν αρχή [α' βασανιστεί], καλό το τέλος έχει.
Αφουκραστείτε, το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού'χει γνώση,
για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει.
Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,
κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν,
τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,
κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.
(...)"
Με αγάπη
Παράγραφος
Bananoula,
From Equador?
Are you kidding?!!! And tasty anyway?:))
If so, please join us!
Blade,
Μα αφού είσαι κι εσύ γυρίστρα...you got me. Πάμε να ζήσουμε σε καμιά Ινδιάνικη φυλή? Λολ και σοβαρά:)))
Με τους απόγονους των Ίνκας Κρητικάκη τι παίζει? Εγώ έχω σκοπό να «χτίσω ένα σπίτι» στα υψίπεδα των Άνδεων. Λες να κρατεί η τεχνολογία σε τέτοια μονοπάτια?
Τις βαλίτσες του Ακρηθάκη τις ξέρετε? Κάτι πάντως ήξερε ο άνθρωπος που ζωγράφιζε!:). Το ταξίδι είναι μέσα στην πληροφορία, μέσα στην τέχνη, μέσα μας. Και τότε μόνο μπορεί να βγει και προς τα έξω. Αλλιώς είναι ευσεβής πόθος (ακόμα κι όταν ταξιδεύεις).
Απ’ όσους κατακλύζουν τα αεροδρόμια καθημερινά. Πόσοι πραγματικά ξέρουν να ταξιδεύουν? Η διαίσθησή μου με παραπέμπει στους λιγότερο βαλιτσομένους (light travelers) και τους πιο χαλαρούς (κι ας έχουν ξεχάσει το κινητό σπίτι. Θα πάρουν άλλο! No properties!!) Sorry πλατειάζω...
Σήμερα γνώρισα έναν άλλο Λευτέρη. Επί 2 ώρες μιλούσε ακατάπαυστα για τα επιτεύγματα στην ζωή του. Το πώς έσωσε από βέβαιη καταστροφή δύο και τρία καράβια στην μέση του ειρηνικού ωκεανού, κάνοντας μόνον και μόνον χρήση της απαράμιλλης εξυπνάδας του. Το πώς πάλεψε ατρόμητα με τα στοιχεία της φύσης και πάντα έβγαινε νικητής.
Προς τι αυτό το ποστ? Ποιο το κίνητρο του Λευτέρη να δώσει την φωτογραφία στον ΝΔ με την παράκληση να την δημοσιεύσει? Το πόσο αξίζει ο Λευτέρης αυτό μπορεί να το κρίνει μόνον αυτός μονάχος του, κανείς άλλος. Εάν δεν έχει καταφέρει την (σωστή) αυτοεκτίμηση του έως τώρα, δεν θα την πετύχει ποτέ στην υπόλοιπη ζωή που του έχει απομείνει. Προ πάντων, μη περιμένει την επιβράβευση από άλλους. Αυτή ποτέ δεν ξέρουν όσα ξέρει ο νοικοκύρης.
(Στις ινδιάνικες φυλές που συναναστρέφεσαι, μάθε ότι έχουν αναπτύξει μία ολόκληρη φιλοσοφία γύρο από αυτό το ζήτημα, την οποία ονομάζουν «αναίρεση προσωπικής ιστορίας» (στα αγγλικά περίπου nullifying personal history), δλδ ποτέ δεν μιλάς για το πρόσωπο σου. Τα λάθη που έκανες, τα έκανες για πάρτι σου, όπως και τις επιτυχίες.)
Εγώ κρύβομε πίσω από ένα νικναιμ δίχως νόημα, όπως και τόσοι άλλοι, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αξίζω / αξίζουμε ίσως και περισσότερα, αλλά το ιντερνετ θα είναι το τελευταίο μέσο που θα αναζητούσα να επιβεβαιώσω την αξία μου και να ανεβάσω το υπέρ-τροφικό εγώ μου.
Τα εγκωμιαστικά σχόλια να περιττεύουν. (αυτό και αν είναι Ζεν ΛΟΛ)
Να λοιπόν που έχουμε και τον φθονερό της παρέας.
Cyberdust έγραψε:
"το ιντερνετ θα είναι το τελευταίο μέσο που θα αναζητούσα να επιβεβαιώσω την αξία μου και να ανεβάσω το υπέρ-τροφικό εγώ μου".
Δεν προσβάλετε τον Κριτικάκη - προσβάλετε εμένα. Διότι εγώ αποφάσισα το θέμα, εγώ έγραψα το κείμενο και θέλησα να προβάλω με δική μου πρωτοβουλία έναν άνθρωπο που μόνο επιβεβαίωση δεν χρειάζεται.
Όμως το κίνητρο σας είναι εμφανές: "Εγώ κρύβομε πίσω από ένα νικναιμ δίχως νόημα, όπως και τόσοι άλλοι, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αξίζω / αξίζω ίσως και περισσότερα..."
Κακό πράγμα ο φθόνος, αγαπητέ! Μέχρι στιγμής πάντως το μόνο δείγμα της αξίας σας που έχετε δώσει σε αυτό το blog είναι να αμφισβητείτε τις αξίες των άλλων...
Λάθος ερμηνεία.
Φθόνος? Ποτέ στο ιντερνέτ. Στην πραγματική ζωή, εκεί σφίγγω τα δόντια και το παλεύω. Άλλες φορές νικώ, άλλες νικά αυτό το τέρας.
"Ποτέ στο Internet" - "Internet το τελευταίο μέσο"...
Αν απαξιώνετε τόσο το Internet, Cyberdust, τότε τότε γιατί ασχολείστε με τα περιεχόμενά του.
Εν πάσει περιπτώσει το σχόλιό σας ήταν προσβλητικό για μένα και για όλους μας σε αυτό το blog...
"Όλοι-όλοι αντάμα κι ο ζηλιάρης χώρια..."
Cyberdust said
"Προς τι αυτό το ποστ? Ποιο το κίνητρο του Λευτέρη να δώσει την φωτογραφία στον ΝΔ με την παράκληση να την δημοσιεύσει? "
Aνώνυμε cyberdust, αν ήτανε η ζήλια ψώρα....
Nikos Dimou said in a soft tone:
"Αν απαξιώνετε τόσο το Internet, Cyberdust, τότε τότε γιατί ασχολείστε με τα περιεχόμενά του."
Αγαπητέ κ. Δήμου αν προτείνατε-στα σοβαρά - στον cyberdust να του κάνετε το blogg-ικό πορτρέτο, τι πιστεύετε πως θάλεγε; Όχι; LOL.
cyberdust said...
Τα εγκωμιαστικά σχόλια να περιττεύουν.
Πολύ κυνικό!
"δλδ ποτέ δεν μιλάς για το πρόσωπο σου."
Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι Ινδιάνος και ζητώ ταπεινά συγγνώμη που μου αρέσει να λέω πέντε πράματα για όσα έχω δει, όπως μου αρέσει να ακούω την Αφροδίτη να απλώνει τη δική της ψυχή μπροστά μας, όπως μου αρέσει να διαβάζω το Νίκο Δήμου όταν διηγείται τις προσωπικές του ιστορίες (επιτεύγματα και αστοχίες) με ένα τρόπο που δεν έχω ξαναδεί σε άλλο συγγραφέα παγκοσμίως: απλά, με σωστό σχήμα (δηλαδή σωστό χρώμα, όργανο, χρόνο, πρόσωπα, ακριβή τοποθέτηση όλων στο χώρο και το χρόνο).
Τι το κακό μ' αυτό; Μήπως θα πρέπει να μιλάμε πάντα για άλλους, που είναι είτε λευκοί ελέφαντες, είτε "αναγνωρισμένες αυθεντίες"; Δηλαδή εάν κάποιος δεν περάσει από την Ακαδημία Αθηνών ή από "τίτλους", δεν αξίζει τίποτα; Ή μπας και πρέπει να είμαστε όλοι σαν τις τσιρίζουσες πιτσιρίκες (groupies) που ουρλιάζανε κάθε φορά που έβγαινε ο Τζον Λέννον στη σκηνή;
Δεν ζω με σκελετούς και αγάλματα αγαπητέ. Ας κάτσουν άλλοι να προσκυνάνε... οσφυοκαμψία δεν έχω πάθει ακόμα. Και πολλές φορές βρίσκω αφάνταστα συναρπαστικές τις ιστορίες αυτών που ονομάζετε "απλούς ανθρώπους" (λες και οι "επώνυμοι" δεν πάνε στον καμπινέ... το ένα τρίτο των πελατών μου στην Κρήτη είχε πιο συναρπαστική ιστορία ζωής από τον Τζιμ Μόρισον και δεν είχαν φύγει ποτέ από το νησί).
Το υπερτροφικό εγώ κολλάει όμορφα στους περισσότερους του τύπου Νόαμ Τσόμσκι σήμερα, που δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν "δηλώσεις", που ΟΥΔΕΠΟΤΕ παραδέχτηκαν ότι έκαναν κάποιο λάθος (σε αντίθεση με μένα που αναγνωρίζω ότι οι γκάφες μου ήταν πάντα περισσότερες), και που ούτελίγο ούτε πολύ, θα μας κακοχαρακτηρίσουν κιόλας άμα διαφωνήσουμε (!) λες και αυτοί έχουν μεγαλύτερη αξία από μένα ή από σένα...
Η παρέα επανήλθε κεφάτη - όλα καλά, όλα ανθηρά.
Μια διευκρίνιση: Η "αγαπημένη μου Καλιφόρνια" που χρησιμοποίησα στο τελευταίο μου σχόλιο ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ στο Los Angeles - αλήθεια, πόσοι έχουν δει ή έστω έχουν στο μυαλό τους κάτι παραπάνω από αυτή τη μεγαλούπολη όταν αναφέρονται στην υπέροχη πολιτεία;
Καλιφόρνια δεν είναι μόνο η γκλαμουριά (και η κόκα) του Χόλιγουντ ούτε η Sunset Boulevard και το Beverly Hills. Ούτε πιο ...πέρα οι σέρφερς του Μαλιμπού ή τα πλουσιόσπιτα της Σάντα Μπάρμπρα.
Είναι και (κυρίως είναι για μένα) οι τεράστιες Σεκόγιες (τα μεγαλύτερα ζωντάνα πλάσματα του πλανήτη), το υπέροχο Yosemite (έβγαλα τη νύχτα μέσα στο αμάξι), η ακτογραμμή του Ειρηνικού με τα τόσα όμορφα και όχι τόσο "κοσμικά" μέρη, αλλά και οι πολύ πιο "ανθρώπινες" πόλεις του Σαν Φρανσίσκο (με την εκπληκτική Golden Gate Bridge), του Καρμέλ, του Σακραμέντο...
Και βεβαίως οι άνθρωποι από όλες τις φυλές του κόσμου που συνθέτουν ένα απίθανο (ενίοτε και θεότρελο) μωσαϊκό με τη συνήθως "προοδευτική" νοοτροπία τους (και κυρίως τον τρόπο ζωής τους) στην πιο προηγμένη οικονομία του κόσμου - αλήθεια, η ...Silicon Valley σας λέει κάτι;
"Φθόνος? Ποτέ στο ιντερνέτ. Στην πραγματική ζωή, εκεί σφίγγω τα δόντια και το παλεύω."
Ουδέποτε ένιωσα φθόνο για όλους τους προστατευμένους και καλομαθημένους της ηλικίας μου στην Κρήτη, που έκαναν μαγαζιά με τα λεφτά του μπαμπά (εγώ πλήρωνα τα χρέη του για 14 χρόνια από την τσέπη μου, και δεν είχα ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο... ένα μηχανάκι και 14 ώρες δουλειά την ημέρα... 3 διεθνείς διακρίσεις στο χώρο μου και να έχω δύο παντελόνια, κι από πάνω τους καλοταϊσμένους νεανίες της Κρήτης να μου φλασάρουν το BMW με τα λεφτά του μπαμπά). Ξέρεις γιατί ήρθα εδώ; Γιατί εδώ το BMW δεν είναι τίποτα. Γιατί εδώ ο καλός χαρακτήρας, που σπανίζει στις πόλεις, εκτιμάται περισσότερο από διαμάντια.
Και γιατί τα celebrities εδώ είναι κι αυτοί ένα τίποτα. Εδώ, που μια γριούλα μπορεί να τα βάλει με κολοσσούς στα δικαστήρια και να τους πατήσει κάτω. Μέχρι τώρα, τουλάχιστον... όχι πάντα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις. Εδώ που μια γυναίκα δεν θα σου πει "ο Μάκης έχει Μερσεντές" (εκτός από τις Ελληνοαμερικανίδες).
Ναι ρε φίλε, αξίζω πολύ περισσότερα από το Τζον Λέννον. Δεν έσωνα όλα τα καράβια, αλλά μετακόμισα από το Σικάγο στη μέση του πουθενά, χωρίς να το χρειάζομαι, για μια αγάπη που θεωρητικά την έβρισκα και στη διπλανή πόρτα. Θυσίασα το ένα τρίτο του ήδη μικρού μου εισοδήματος για να υποστηρίζω μια άγνωστη μάνα και το γιο της και έβρισκα περισσότερη χαρά να το κάνω αυτό και να κοιτάω το δάσος έξω στην αυλή και ν' ακούω ονειρικές μουσικές. Αντί για όλα τα εγωιστικά καθίκια που λατρεύουν οι περισσότεροι, που δεν δίνουν τοθ αγγέλου τους νερό και που έχουν ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ: ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. Και τρέχουν οι άλλοι από πίσω και τους προσκυνάνε. Εγώ τους φτύνω. Βρες μου μια μάνα που πολέμησε στην κατοχή, που έδωσε τη ζωή της για τους άλλους, βρες μου τον πατέρα που έχει χοντρύνει και καραφλιάσει για να μεγαλώσει μια οικογένεια, και μένει στην αφάνεια. Αυτούς θα προβάλω, θα τους κάνω άγαλμα. Αυτυοί χτίζουν τη γη, οι άλλοι πλουτίζουν από τους αφελείς και τρώνε από τα έτοιμα και ποτέ τους δεν άπλωσαν χέρι στα θεμέλια... πάντα στον αφρό... διότι εκεί επιπλέει το "αβάσταστα ελαφρό τους είναι".
Λευτέρης
Γενικότερα ένιωσα σαν πατρίδα μου τις απίστευτες φυσικές ομορφιές των Νοτιοδυτικών ΗΠΑ - και ναι, να πάτε στη Moab (στο Arches National Park, τον πρώτο "σταθμό" του ταξιδιού μου) που συνιστά ο tslyns. Και στο Grand Canyon, και στην Αριζόνα με τον κρατήρα του μετεωρίτη ή τους επιβλητικούς κάκτους Saguaro, το Monument Valley, τη λίμνη Powell και τόσα άλλα. Κάντε κάνα ταξίδι σαν εκείνο του Basic (σχεδόν ίδιο και απαράλλαχτο με το δικό μου) και θα ανακαλύψετε μια "άλλη" Αμερική, μακριά από "φανφάρες" και "ανθρώπινα επιτεύγματα" - από τα οποία πάντως θα κρατήσω για πάντα την "ιερή" original Disneyland στο Anaheim ;)
Αν τώρα υποσυνείδητα ταυτίζουμε την Καλιφόρνια με το L.A. ή τις ΗΠΑ με την "κοσμοπολίτικη" (αλλά απαίσια κατά τη γνώμη μου) Νέα Υόρκη και την κιτσαρία του Las Vegas, μάλλον φταίει μια συγκεκριμένη νοοτροπία (και προκατάληψη) που μας έχει διαποτίσει, ειδικά εδώ στο ...Ελλάντα.
Και σίγουρα κάτι σπιταρώνες των θεότρελων θαμώνων του Χόλιγουντ, όσο να 'ναι ανεβάζουν "πλασματικά" τον "μέσο όρο διαβίωσης" στην "Sunny State". Πάντως θα μπορούσα όντως να "διαμένω" κάπου πιο ...φτηνά και να πετάγομαι στους αγαπημένους μου προορισμούς με το αυτοκίνητο ;)
Έτσι κι αλλιώς ΑΥΤΟ νιώθω σαν σπίτι μου, ενώ αν μπορέσω, θα ήθελα να μένω σε ...σκάφος, σαν τον γάτο - από ότι κατάλαβα μάλιστα από την ατάκα της Ιουλίας, θα αποκτήσω και πολλούς "φίλους" :)))
Και άλλο ένα χαρακτηριστικό του Νίκου Δήμου, το κυριότερο ίσως για μένα, που με έκανε να πετάξω όλα τα βιβλία του Τζέιμς Τζόις: Ο Δήμου ΣΕΒΕΤΑΙ το χρόνο μου. Ο James Joyce θα με αναγκάσει να πάω σε ειδική τάξη στο σχολείο για να καταλάβω την πλοκή και μόνο. Δεν σέβεται το χρόνο μου ο Joyce, νομίζει ότι είναι ανώτερος από μένα (δεν είναι). Ο Δήμου με μια ανάγνωση με ευχαριστεί αφάνταστα, με δύο αναγνώσεις με καλλιεργεί. Σεβασμός στην προσωπικότητά μου και στο χρόνο μου και στο μυαλό μου. Το γραπτό του Δήμου ουδέποτε προσβάλει: ποτέ δεν παίζει εναντίον μου. Είναι ευγενές, με όλη τη σημασία της λέξης. Μερικές φορές προκαλεί σε διάλογο, αλλά όχι σε αντιφωνίες, ή σε συζήτηση που θα οδηγήσει σε "ανωτερότητες του ενός έναντι του άλλου". Ρίχνει τις ιστορίες και τις ιδέες στο τραπέζι και έχει ήδη φροντίσει να διαφυλάξει την ακεραιότητα των επισκεπτών του. Διότι είναι νοικοκύρης ο άνθρωπος.
Να σου πούμε σύντροφε Κρητικάκη τη μαντινάδα που λέει ο άλλος συναγωνιστής που δε βρίσκει κουραστική την αγάπη:
όσοι τα κατακρίνουνε
τα ελαττώματά μου
ναρθούν να σε δικάσουνε
αλήτισσα καρδιά μου...
Λευτέρη,
οι στατιστικές ακριβώς γί'αυτο το λόγω είναι, να δούμε πίσω από ένα νούμερο το γιατί ... αν τώρα κάποιοι πριν το γιατί ρίχνουν κεραυνοντοβρές (χαρακτηριστικό της σημερινής θρησκευτικής ηθικής), δικό τους πρόβλημα. Και γιατί κάποιος να βγάλει "κακό" πόρισμα για ένα μέρος που τα διαζύγια είναι στο 77%;
"το υπέροχο Yosemite (έβγαλα τη νύχτα μέσα στο αμάξι)"¨
Το πιστεύεις ότι δεν έχω πάει ακόμα; Κι ας βλέπεις ότι στη φωτογραφία, κοντεύω να γίνω Yosemity Sam... αυτά είναι μέρη απίστευτης ομορφιάς και γαλήνης. Yosemity has a "majesty".
Με προσυπογραφή Νίκου Δήμου που μου είχε πει ότι έχω καλό γούστο στη μουσική, συνιστώ:
Medwyn Goodall: Medicine Woman και από τον ίδιο, το Clan: Celtic Journey
"αλήθεια, η ...Silicon Valley σας λέει κάτι;"
Τα ψεύτικα βυζιά -- και με το συμπάθειο δηλαδή... να μη ρίχνω το επίπεδο του blog, αλλά εκεί είναι "must" και πραγματικότητα... :-) :-)
Είναι πανέμορφη η Καλιφόρνια, με χλωρίδα και πανίδα οικεία για τους Έλληνες, όντως, αλλά οι δουλειές θα σε αναγκάσουν να πας σε πόλη κι εκεί είναι ακριβά τα πράματα. Αλλά και πολύ φασαρία ενός τύπου που δεν καταλαβαίνω... γι' αυτό τελικά προτίμησα το heartland... απλότητα. Μετά από ορισμένα χρόνια, κατάφερε και το μυαλό μου να μη βουλιάζει στο παρελθόν... και κάθε φορά που με ρωτάνε για την Ελλάδα τους λέω "it's the most beautiful place in our galaxy". Ή δανείζομαι τις εκφράσεις των εδώ Κρητικών: "Παντού είναι ωραία και καλά και η Κρήτη είναι βέβαια καλύτερη".
Περιμένω posting για την Αφροδίτη. Διότι θέλω να τη ρωτήσω μερικά πράματα που δεν μπορώ τώρα. Πρώτα πρέπει να ανέβει στο βάθρο και μετά θα σηκώσω το χέρι να υποβάλω ερωτήσεις. Και ξέρω ότι δεν θα απαντήσει, αλλά ξέρω ότι ήταν πάντα βασίλισσα και μου άρεσε αυτό (τις πριγκίπισσες δεν τις πολυπάω, τις βασίλισσες τις λατρεύω).
Λευτέρη υπερβάλλεις, γενικεύεις και χάνεις. Ναι ο James Joyce δεν είναι εύκολος - αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό. Πολλά μεγάλα έργα τέχνης, επιστήμης, φιλοσοφίας απαιτούν προετοιμασία και ιδιαίτερο κόπο - μην τα ισοπεδώνουμε όλα!
Καλησπέρα κι από μένα.
Lefteris Kritikakis said Η Αμερική δεν έχει από μόνη της κουλτούρα, γιατί είναι χώρα-βρέφος.
Συμφωνώ απόλυτα. Θυμήθηκα μια έρευνα που είχε γίνει στην Αμερική πριν από κάποια χρόνια με το ερώτημα γιατί μας "ζηλεύουν" οι άλλες χώρες (ή κάπως έτσι). Στις πιθανές απαντήσεις (που ήταν μεταξύ άλλων ο πλούτος μας, η ισχύς μας κ.λ.π.) ήταν και η πολιτιστική μας κληρονομιά (!) που συγκέντρωνε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ;)
Lefteris
Sorry about the English... a long day at work ...
you said:
Εδώ που μια γυναίκα δεν θα σου πει "ο Μάκης έχει Μερσεντές" (εκτός από τις Ελληνοαμερικανίδες).
My response to you:
Put a lid on it!
OK?
"Λευτέρη υπερβάλλεις, γενικεύεις και χάνεις. Ναι ο James Joyce δεν είναι εύκολος - αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό."
Εκεί που αναφερόμουνα ήταν μάλλον στην προσωπική απήχηση που έχει κάθε ένας απ' αυτούς στον αναγνώστη, στο κοινό. Το κοινό, μπορεί να μην έχει τη δύναμη του "πελάτη", αλλά ως κοινό έχει στα σίγουρα δύναμη και πρέπει ο συγγραφέας να το σέβεται. Με βάση το ότι η επικοινωνία αρχίζει με αμοιβαίο σεβασμό των στοιχειωδών τουλάχιστον αξιών (διαφορετικά είναι δύσκολη). Ο Joyce έγραφε για άλλους ανθρώπους, όχι για μένα. Σαφώς και είναι πολύ σημαντικός, αλλά για ανθρώπους που πρέπει εκ των προτέρων να σεβαστούν πρώτοι τον Joyce και να υποταχθούν πλήρως στο χρόνο που απαιτείται η δύσκολη ανάγνωση.
Αυτή βέβαια είναι η εντύπωσή μου. Δεν είμαι ειδικός στα βιβλία, δεν είμαι συγγραφέας ή άνθρωπος των τεχνών, είμαι ο δύσκολος αναγνώστης που δεν είμαι κατάλληλος για όλα τα βιβλία, γιατί δεν έχω το χρόνο - προς το παρόν - να αφιερώσω.
Από την άλλη όμως, ο Δήμου δεν είναι κι αυτός ο πλέον εύκολος πολλές φορές (το απόλυτο και το τάβλι το βλέπω ακριβώς απέναντί μου στο ράφι και το έχω φοβηθεί... είναι πολύ sharp κι εγώ είμαι πολύ κουρασμένος από άλλα πράγματα).
Κάθε πράμα στον καιρό του. Συγγνώμη για το ξέσπασμα. Μερικές φορές χρειάζεται να ρίξω 100 κιλά για να ισορροπήσω ένα γραμμάριο, εάν το γραμμάριο αυτό έχει τραβήξει ήδη τη ζυγαριά πολύ χαμηλά... ίσως ο cyberdust μου πάτησε ευαίσθητο κουμπί.
Ποιος ο καλύτερος κομπιουτεράς που γνώρισα ποτέ προσωπικά: Γιώργος Παντερμαράκης (παιδικός μου φίλος). Έγραψε στα 16 του πρόγραμμα σε basic χωρίς να έχει υπολογιστή, το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο σε τοπικό διαγωνισμό! Αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε τα μέσα να πάει να σπουδάσει.
Εγώ μπορεί να μην άξιζα ποτέ αναγνώριση γιατί έκανα τη ζωή μου πολύ πολύπλοκη και δεν αφιερώθηκα σε ένα πράγμα, να το κάνω master. Έγινα "πολύ απ' όλα". Αλλά άλλοι όμως, άξιζαν την αναγνώριση και την πρόοδο και κάθονται τώρα κι ακούνε τους άλλους να τους λένε "δεν έχετε δικαίωμα να ομιλείτε γιατί δεν είστε επίσημα αναγνωισμένος με σφραγίδα και χαρτόσημα".
"Drives too fast"?
Μπααα....
"Talks too much"!
(172 σχόλια? Μόνον? Λευτέρη σε βρίσκω ντεφορμέ! Μισό να τα διαβάσω τα σημερινά κι επανέρχομαι!)
;)
"My response to you:
Put a lid on it!
OK? "
Ok, να ζητήσω λοιπόν συγγνώμη. Ήμουν προσβλητικός, politically incorrect και άχαρος σ' αυτό το σχόλιο.
Εδώ που μια γυναίκα δεν θα σου πει "ο Μάκης έχει Μερσεντές" (εκτός από τις Ελληνοαμερικανίδες).
Δεν ξέρω τι γίνεται στα
Σικαγα...αλλα εδω στην Καλιφόρνια μια Αμερικανίδα θα σου πει και τι αυτοκίνητο έχει ο Μάκης, και τι ρολόι φοράει, και τι μισθό βγάζει...Μην το παρακάνουμε, καλή η Αμερική αλλά όχι και έτσι!
"172 σχόλια? Μόνον? Λευτέρη σε βρίσκω ντεφορμέ! Μισό να τα διαβάσω τα σημερινά κι επανέρχομαι!
Τώρα νιώθω ότι δεν σέβομαι τους άλλους όταν μιλάω τόσο πολύ.
Θα είμαι πιο σύντομος στο εξής.
Λευτέρη, δεν καταλαβα,στην αρχη εξυρες την ευκολια του Ν.Δ στα γραπτα του, και μετα ειπες οτι δεν ειναι δα και ευκολος, ι αμ κονφιουζντ
Τι σημαίνει:
Put a lid on it
put a lid on it = κλείστο!
Για να βιβλία: εννοεί ότι μερικά (από τα 60!) είναι εύκολα και άλλα όχι (π. χ. τα φιλοσοφικά).
Lefteris said:
Ok, να ζητήσω λοιπόν συγγνώμη. Ήμουν προσβλητικός, politically incorrect και άχαρος σ' αυτό το σχόλιο.
Thanks handsome!
You can still have coffee at my house anytime you like.
Καλα, ούτε λέξη δεν θα προλάβω να γράψω!
"Θα είμαι πιο σύντομος στο εξής."
ΕΙ!!!
ΟΧΙ ΖΑΒΟΛΙΕΣ!
Γιατί πιο σύντομος πουλάκι μου? Τι σου κάναμε? Δε μας αγαπάς πια? Ελα, βάλε με σε βάθρο (...τι να πω!) και ρώτα, θα βγάλω την κορώνα & θα σου απαντήσω - βγάζοντας μια μεγάλη κορώνα:
ΜΗ ΛΕΥΤΕΡΗΗΗΗ!!!!! ΜΙΛΑ ΜΑΑΑΑΑΣ!!!
Επανέρχομαι (φαντάζομαι...)
@ζόφε,
"do not be noisy, keep it down".
Ξέρεις, "σεμνάααα"....
να πω κατι ασχετο ή σχετικο
τα αρχαια κειμενα σε μεταφραση τα περισσοτερα τα καταλαβαινω συνηθως (εκτος πλατωνα)
τους συγχρονους φιλοσοφους συνηθως οχι! (δεν φτανει η θεωρια ,συνοψιζουν και τη γνωση απο το π.χ μεχρι το σημερα και τρεχα γυρευε)
(ειδικα τυπου νομσκι ή οπως αλλιως τον ελένε αυτόν)
Actually, "put a lid on it" στα Ελληνικά μεταφράζεται καλύτερα ως "βούλωστο". Κανένα πρόβλημα εγώ.
Για το άλλο με το Μάκη και τη Μερσεντές, παρεξηγήθηκα. Ήθελα να πω ότι προσωπικά δεν ήθελα να βρεθώ σε περιοχή που οι άλλοι σε κρίνουν από το αμάξι σου (ή το χρυσό ρολόι). Βέβαια, έχω τη δυνατότητα να πάρω Μερσεντές (με δόσεις), αλλά τι να την κάνω; Τέλος πάντων, ναι, στην Καλιφόρνια ρωτάνε όλα αυτά και γι' αυτό δεν ζω στην Καλιφόρνια, διότι δεν θέλω να πάω σ' ένα μέρος όπου η φορολογία δεν προέρχεται μόνο από το κράτος αλλά και από το άλλο φύλο (όχι πως δεν τραβάνε και λίγα οι γυναίκες εκεί που πρέπει να διατηρούνται σαν την Πάμελα Άντερσον για να είναι αποδεκτές... μιλάμε για κοινωνικό abuse, τρέχουν όλοι και σκοτώνονται στη δουλειά για ένα φλερτάκι, δεν αξίζει τον κόπο).
Νίκο, τα βιβλία σου είναι μοναδικά και φανταστικά, τα φιλοσοφικά είναι όντως πιο δύσκολα στην ανάγνωση και κατανόηση (με ξέρεις πως μπορώ να κολήσω σε μια πρόταση για μέρες). Δεν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο επιπόλαια, σέβομαι το συγγραφέα και λέω "να το διαβάσω προσεκτικά, γιατί αυτός κατέβαλε κόπο να το γράψει". Κι έτσι μερικές φορές εκνευρίζομαι με τους πολύ δύσκολους... γιατί κάθομαι και κολλάω και ξαναδιαβάζω την ίδια σελίδα... μετά, τον βάζω στο βάθρο του και φεύγω από κει... μπορεί να μην έχω πια και την ικανότητα (capacity) να καταλαβαίνω.
@aphrodite
Στις διαταγές σας!
Χμμμ....
Περί σκάφους, εξοχικού κτλ, να συμπληρώσω και το "πισίνα". Φίλος μου έφτιαξε επιτέλους πισίνα (όνειρο ζωής) στο σπίτι του.
Το πρώτο καλοκαίρι, περνούσαν καλά με την οικογένεια και τις βουτιές τους (η καρδούλα του βέβαια το ήξερε πότε θα την αποπλήρωνε...) και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού χαιρόντουσαν που ερχόντουσαν τόσοι φίλοι τους και φίλοι των παιδιών, και ήταν όλοι μαζί παρέα σαν διαφήμιση αναψυκτικού.
Το δεύτερο καλοκαίρι, οι φίλοι είχαν αρχίσει να έρχονται πριν καλά-καλά την ετοιμάσουν την πισίνα. Και πλέον όλοι αυτοί έμεναν όλη μέρα, που σημαίνει ότι δεν τους κερνούσαν απλώς, αλλά τους τάιζαν κανονικά, και πολλές φορές τα παιδιά των φίλων παρέμεναν για sleep-over.
Το τρίτο καλοκαίρι, δεν προλάβαινε η οικογένεια να κάνει ούτε μία βουτιά για να περιποιηθεί τους φίλους (οι οποίοι προ-πισίνας ποτέ δεν τους τηλεφωνούσαν πιο συχνά από μία φορά το μήνα...)
Φέτος ήταν το τέταρτο καλοκαίρι, και ο φίλος μου δεν ετοίμασε καμμία πισίνα. Οι φίλοι απογοητεύτηκαν - δεν προσφέρθηκε βέβαια κανείς να βοηθήσει! Και σιγά-σιγά "έκοψαν".
Οπότε του χρόνου θα βάλει χώμα μέσα στην πισίνα και θα την κάνει ανθόκηπο.
Και θα διαλέγει τους φίλους του καλύτερα νομίζω!!!
**************
Περί στερεότυπων που βλέπω ότι επαναλαμβάνονται με διαφορετικές πτυχές στην επιφάνεια:
Με το που γνωριζόμαστε με κάποιους για πρώτη φορά, και λέμε ποιοί είμαστε, από πού, κτλ κι αρχίζουμε την όποια σχέση μας, ξεκινάει το καλό μέρος: είμαστε πρεσβευτές του ποιοί είμαστε, από πού ερχόμαστε κτλ, μπορούμε πάντα να ξεκινάμε... με το δεξί και να προσπαθούμε "αυτή τη φορά" να είμαστε σωστοί & ώριμοι. Αξιοι του "από πού" μας.
Αρχίζει όμως και το κακό μέρος: είμαστε εσαεί δέσμιοι της εικόνας που θα σχηματίσει ο άλλος, οπότε μόλις κάνουμε κάτι στραβό, αυτό ανάγεται στο όλο πακέτο "προϊστορία, καταγωγή, φόντα, U name it".
Κι έτσι την επόμενη φορά που θα συναντήσουν κάποιον με παρόμοιο ο,τιδήποτε με μας, η τάση να γενικοποιούμε ώστε να βγάζουμε ένα στοιχειώδες νόημα απο τον κόσμο μας, θα τους οδηγήσει στο γκρουπάρισμα που λέμε.
Και το ίδιο κάνουμε κι εμείς γι αυτούς, και το ίδιο υπάρχει ήδη από τις παλιές τους γνωριμίες και και και...
Βέβαια είμαι 1000% σίγουρη πως αν βάλουμε δύο μετανάστες οποιασδήποτε γενιάς, ίδιου φύλου, παρελθόντος κτλ, και τους δούμε κατ'ιδίαν, θα έχουμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους.
Ιδιους ίσως να έχουμε ως συμπεριφορά και μόνον, όταν δεν μπορούν να ενσωματωθούν με την καρδιά τους, ή έχουν άλυτα θέματα ως προσωπικότητες από πίσω, και δεν φταίει το πού ζουν και πώς πήγαν εκεί. Οπότε υιοθετούν μία κοινή στάση, καλή ή κακή, που τους έχει βγάλει μέχρι στιγμής από τα ζόρια.
Τεράστιο θέμα, το κόβω, προτιμώ το τσατ!
:)
Lefteris said:
Ok, να ζητήσω λοιπόν συγγνώμη. Ήμουν προσβλητικός, politically incorrect και άχαρος σ' αυτό το σχόλιο
Λευτέρη, δεν ξέρω γιατί βιάστηκες να ζητήσεις συγνώμη (η οποία έγινε κιόλας αποδεκτή), μια άποψη εξέφρασες, η οποία είχε την αξία της στη γενικότητά της.
Όταν πει κάποιος ότι οι Ελληνίδες είναι λιγότερο απελευθερωμένες από τις Δανέζες (ή Δανές) θά 'χει άδικο; (Πάνω από τις μισές προτιμάνε να κάνουν παιδιά χωρίς να παντρευτούν).
Αντίστοιχα, και οι Ελληνοαμερικανίδες, ενδεχομένως με τους συντηρητικούς γονείς, μπορεί να έχουν κάποια μικροαστικές έμμονες ιδέες. Δεν νομίζω ότι μπορεί να προσβληθεί κανείς απ' αυτό.
Γι' αυτό don't put a lid on it …
Γιατί ενόχλησε τόσο η άποψη του cyberdust?
Πλουραλισμό δε θέλαμε? Τι, δεν θα τον παίζουμε τώρα? Κι εσύ Νίκο τι του την λες? Κι αν ακόμα ζηλεύει...Μη ξεχνάς αυτό είναι κι ένα από τα προνόποια τής Sylvia , κατά Κρητικάκη;). Προσωπικά αν είχα οποιαδήποτε ένσταση θα αδυνατούσα να την καταθέσω εδώ μέσα, γιατί θα σκεφτόμουν ότι θα βγαίναν πολλά νυχάκια...
Έτσι για την ιστορία (και για να σχολιαστεί σαν περιστατικό)...μου άρεσε η επιχειρηματολογία του Λευτέρη. Υπερασπίζεται αυτό που πιστεύει κι έχει διεκδικήσει με προσωπική στέρηση (Εκ των υστέρων ωραίο ακούγεται σε όλους, αλλά στη βράση πάνω και μέσα σε μία εντελώς διαφορετικά προσανατολισμένη κοινωνία...δεν νομίζω ότι πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα τον υποστήριζαν). Πως βγαίνεις βρε Αντώνη Λ. και χαριεντίζεσαι; Επειδή η πλειοψηφία θα κατατροπώσει τον «ζηλιάρη»? Αυτά είναι κλισέ. Και τα κλισέ δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίζουν αυτό το χώρο. Γιατί ποίος αναμάρτητος, αζηλίαστος (μη χτυπάς αφεντικό) και γενικά υπεράνω?
Κουράστηκε ο άνθρωπος να διαβάζει επαινετικά σχόλια και είπε να κάνει αντίλογο. Και αρκετά διακριτικό τον βρήκα. Με μια δόση καρυκεύματος - ειρωνείας;)
Ξέρω, ξέρω... ο ένας κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου του άλλου:) θα μου πείτε. Απλά προτείνω να ενοχλούμαστε λιγότερο απ την κρητική και να μην την αφήνουμε να πάει χαμένη, κι ας είναι άδικη. Επιβεβαιώνει την αξία αυτού που αδικείται.
Γιατί δε ζούμε σε κοινωνία ή καλύτερα φόρουμ Αγίων. Όλοι και όλα ζυμώνονται. Σήμερα ο Κρητικάκης δίνει ρεσιτάλ «ερμηνείας», αύριο έχει τα blues του. Όπως όλοι δηλ, τίποτα καινούργιο. Υπογραμμίζουμε οι άνθρωποι από συνήθεια τα καλά σε μια συζήτηση γιατί δεν έχουμε την υπομονή να ακούσουμε και την αδύναμη πλευρά. Ε, λοιπόν αυτό μας πρέπει! Γιατί αν είχαμε διαίσθηση και αγάπη, μπλα, μπλα, μπλα...θα ακούγαμε εδώ μέσα και για αδύνατα σημεία ...Ο καημένος ο Λευτέρης τολμάει να εκθέσει τις «γκάφες» του, κι αυτές χαριτολογώντας για να μην ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα.
Δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε...Ας ακούμε λοιπόν τα «καλά». Έμπνευση φέρνουν κι αυτά...
Χαρώσε Λ.!
Rallousilach a dit:
Να μας πει το flying smurf πως τα πέρασε στο San Diego, αν ακούει...
Dev mporw va pw oti eimai avtikeimevikos gia tis U.S. giati ntav n prwtn mou epafn. To San Diego de pisteuw oti eivai avtiproswpeutiko deigma twv U.S.! Me ta perixwra mporei va ftia3ei mia politeia... Calexico (opws to sugkrotnma mousikns). Apogonteunka giati n pleioynfeia twv touristwv pave ekei gia va diaskedasouv (va liwsouv eivai n avtiproswpeutikn le3n) kai exei tosa polla va kaveis! Me gonteutika apo tn La Jolla... Apogonteutika me Tijuana, alla gonteutika me to Balboa park... Auta ta terastia parka ta opoia mporoume va broume kai stis perissoteres eurwpaikes poleis me ev9ousiazouv. Fagnto: kala me3ikavika kai steak houses...
Eixa peripou 6 wres avamovns sto Cincinnati (N. Kentucky). To blema mou epese stn TV opou katalaba oti edeixve tn fatsa tou Bin Laden kuriolektika ka9e 5 lepta. Ekei pisteya oti eixe pe9avei... la9os omws!
Ioulia με καταπλήξατε! Θυμίζω τι έγραψε ο cyberdust:
"το ιντερνετ θα είναι το τελευταίο μέσο που θα αναζητούσα να επιβεβαιώσω την αξία μου και να ανεβάσω το υπέρ-τροφικό εγώ μου".
Που σημαίνει πως ο Κρητικάκης προβάλει το υεπερτροφικό του εγώ στο Ιντερνετ ΜΕΣΩ ΕΜΟΥ!
Δηλαδή πως με πλήρωσε ή με έπεισε να τον διαφημίσω!
Γι αυτό απαντησα:
"Δεν προσβάλετε τον Κριτικάκη - προσβάλετε εμένα. Διότι εγώ αποφάσισα το θέμα, εγώ έγραψα το κείμενο και θέλησα να προβάλω με δική μου πρωτοβουλία έναν άνθρωπο που μόνο επιβεβαίωση δεν χρειάζεται".
Και εσεις Ιουλία γράψατε: "Και αρκετά διακριτικό τον βρήκα".
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΠΕ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟ;
(... μούμπλε-μούμπλε... αν υποψιαστώ ότι θα συμφωνώ με τον ζόφο απόψε.... 11:32 σχόλιο... Λευτέρη, τι έβαλες στο ποτό μας?)
:)))
(μανία πάντως τα 'ρσενικά με το κλείστο και το βούλωστο... αφού μπορείς να το πεις πιο... σεμνά! τεστοστερόνη, αμάν!)
:)))
Nikos Dimou said...
Ioulia με καταπλήξατε!
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΠΕ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟ;
ΝΔ δικαιολογημένη η αντίδραση.
Μερικοί δε μπορούνε να μην γειώσουν το επίπεδο.
("Είναι στη φύση μου είπε ο σκορπιός..." θυμάστε ?)
Ρεσιτάλ Κρητικάκη. Συμφωνώ με αυτά που λέει. Και για τα βιβλία σας. Εκπέμπουν μία αμεσότητα / μία καθαρότητα, και μία ευχαρίστηση όταν τα διαβάζεις.
Μαθαίνεις, και χωρίς να πονοκεφαλιάζεις.
Κρητικάκη συνέχισε.
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΠΕ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟ;
Χοντρό. Προτείνω όχι lid εδώ, αλλά ολόκληρο flap. Cat-flap, που να χωράει τα αρνιά σου... εεεμ... τι λεω, τους γάτους σου!
Μην το χαλάμε ρε παιδιά... Κυβερνόσκονη, έλα, μαζεύουμε καλούμπα... είναι ώρα νομίζω!
Μιαου...
Χμμ... ναι ήταν προσβλητικό αυτό το "πληρωμένο κονδυλοφόρος", δεν το είχα προσέξει. Ο δε χαρακτηρισμός "διακριτικός" ειχε κι ενα εμοτικον στο πλάι, τουτέστην μάλλον κυνικός-διακριτικός...Αλλωστε πράγματι μερικές φορές δεν αναγνωρίζουμε τι ακριβώς μπορεί να ενοχλήσει ή να προσβάλλει κάποιον και κάνουμε ένα ακόμα πιο γενικόλογο σχόλιο εξ αφορμής ενός σχολίου.(Tous mes regrets!)
Τώρα να τολμίσω να βάλω και το επόμενο σχόλιο ?:))
voila: Πολύ βαρύ φορτίο κουβαλούν όσοι εκτίθενται. (Λατρεμένο μου nick!:)). Είναι μονόδρομος και σε θέλει συνέχεια εκεί. ( Εμένα μου αρέσει να εξαφανίζομαι;)). Δηλαδή να εκτίθεμαι και μετά να εξαφανίζομαι! Λολ (γελώ κι από μόνη, δε χρειάζεται).
Δηλ μ’αρέσει η ειλικρίνεια, τη φτάνω στα άκρα... και μετά εισπράττω αντιδράσεις που χρησιμοποιούν την ίδια αυτή ειλικρίνεια για να την υπερκεράσουν, απαξιώνοντάς την την ίδια στιγμή. Αλλά ένα πράγμα με παρηγορεί και μου δίνει ένα χαμόγελο διαφυγής...Εκείνος που χρησιμοποίησε εις βάρος σου την ειλικρίνειά σου, χωρίς καν να την επεξεργαστεί και να τη γνωρίσει( αλλά απλά να την παπαγαλίσει) είναι ανάξιος τής προσοχής σου. Και τότε φεύγω...χωρίς να επιμείνω σε διασαφηνίσεις.
Με την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της καλό είναι να μην κοντράρεσαι κατά μέτωπο. Αλλά σε ύστερο χρόνο. Φεύγω κρατώντας πάντα την καλύτερη εκδοχή για τους ανθρώπους. Αυτό είναι το μέλημά μου.
Ioulia είμαι σίγουρος ότι δεν πρόσεξες τι είχε γράψει ο cyberdust. Ξέχασες πως το ποστ δεν ήταν του Κρητικάκη - αλλά δικό μου.
Apology accepted.
Mickey που είσαι; Απευθύνομαι στα παλιά σου ένστικτα = πλησιάζει η διακοσάρα (με moderation που ισοδυναμεί με διπλά νούμερα).
Εγώ πάντως δεν είδα καμία "ζήλια" στο γραπτό του cyberdust. Απλά είδα ότι οι πολλές σφαλιάρες από μια underdog κουλτούρα, έχουν το αποτέλεσμά της. "Όλοι πρέπει να είμαστε ανώνυμοι, κρυμμένοι και σιωπηλοί και σεμνοί, εκτός από τον Παπά, το Δήμαρχο και τους Επισήμους". Οι υπόλοιποι, διαμέρισμα και ποντικοφωλιά. Όλοι πρέπει να "βράζουμε" στο ίδιο καζάνι. Εάν κάποιος έχει φιλοδοξία, θα του πούμε "σκάσε ρε, ποιος νομίζεις ότι είσαι" (έτσι τη γ...τε την Ευρώπη... με το να λέτε στα ταλαντούχα παιδιά να σκάσουν... ε, πάρτε τώρα τη Microsoft από την άλλη του Ατλαντικού, οι περισσότεροι προγραμματιστές της οποίας είναι παιδάκια από την Ινδία με το μισό μυαλό απ' αυτό που έχουν τα Ελληνόπουλα που τους λέτε να "σκάσουν" γιατί "δεν είναι τίποτα"). Να σου πω εγώ Cyberdust ποιος δεν είναι τίποτα: κανείς.
Δεν ήξερα ότι η ανωνυμία είναι σεμνότητα. Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι... κι είχα παρεξηγήσει την ΚΚΚ...
Μια και πιστεύεις λοιπόν ότι αυτό που έγινε από το Νίκο Δήμου ήταν αδικαιολόγητη προβολή, ok, πάρε τηλέφωνο τον αγαπημένο σου τραγουδιστή και πες του τα τραγούδια του να τα κρατάει για την πάρτη του και να μην αυτοπροβάλει τον τερατώδη εγωισμό του εκδίδοντας και άλμπουμ... και μαζεύοντας και λεφτά από πάνω... άκου να δεις εγωισμό, που στο γυμνάσιο έπαιρνε τη βάση...
Λευτέρης
ΥΓ. Έρχονται εδώ με αυτό το νεοελληνικό κόμπλεξ κατωτερότητας και ενώ έχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα να βγάζουν 100 χιλιάρικα το χρόνο, λένε "ε, αυτά είναι για άλλους, είναι πολλά για μένα" (αφού τους τα έχεις προσφέρει ήδη!!!). Και πάνε στο εστιατόριο, γίνονται γκαρσόνια, και λένε και σε όλους τους άλλους ότι δεν είναι τίποτα.
Και εγώ αρχικά είχα την απορία του γιατί να προβληθεί ο Λ.Κ. αλλά αμέσως ακυρώθηκε εν τω γεννάσθαι.
Πρώτη αντίδραση: Ωραία, είχαμε τα posts των bloggers, τώρα έχουμε τους ίδιους τους bloggers.
Δεύτερη αντίδραση: Και γιατί δλδ ο Λευτέρης; Το απάντησα άμεσα αυτό.
Τρίτη και ωριμότερη: Ξέρει ο Ν.Δ. τι κάνει. Θα βγουν πολλά εδώ μέσα! Για αυτό η επιλογή στο συγκ/νο πρόσωπο. Που είναι μερικές φορές το πρόσωπο που λατρεύουμε να μισούμε! :)
Ανήκει το post στην κατηγορία εκείνων που λέμε μικρών κ καθημερινών αλλά με μεγάλες αλήθειες.
Μέσα από την "κοινωνική κριτική" ο κάθε ένας προβάλλει ουσιαστικά τον εαυτό του.
Το ζητούμενο του blog!
Τα σχόλια, από εγκωμιαστικά έως να ψοφήσει η αγελάδα του γείτονα.
Πάντως μου άρεσε η αναφορά του cyberdust για τη φιλοσοφία των Ινδιάνων..
Ιουλία, δηλαδη ολοι πρεπει να εκφραζουμε οτι ακριβως μας ερχεται στο νου, την ωρα που μας ερχεται, χωρις κανενα φοβο και παθος, και ας ειναι πατατα ή προσβλητικο για καποιον, γιατι μονο ετσι θα ειμαστε "ειλικρινεις".(καλε εμενα περιγραφεις!?) :-)
Cybertrust παλιοσειρά (στην ειλικρινια) μίλα, σε νιαουρισε ο γατος.
«δηλαδή όλοι πρέπει να εκφράζουμε ότι ακριβώς μας έρχεται στο νου, την ώρα που μας έρχεται, χωρίς κανένα φόβο και πάθος, και ας είναι πατάτα ή προσβλητικό για κάποιον, γιατί μόνο έτσι θα είμαστε "ειλικρινείς"»
Αννούλα, το τελευταίο μου αυτό σχόλιο καμία σχέση δεν είχε με τη σκοτεινή υπόθεση cyber dust;) αλλά με την «φωτεινή» υπόθεση της διαφάνειας όσων τολμούν να εκτίθενται σ’αυτο μπλογκ επώνυμα ( τους βγάζω το καπέλο) αλλά και σε άλλους χώρους...
ΣΧΟΛΙΟ
Έφαγα ένα δίωρο απόψε, μελετώντας όλα τα σχόλια για τον Λευτέρη Κρητικάκη, και τις ιστορίες του.
Και, νιώθω τώρα, μία τη νύχτα, ότι κάτι κέρδισα απόψε σάν άνθρωπος…
Ετεροχρονισμένη 200-αρα (άντε, με επιτοκιο!) για τον Μίκυ....
Τι να κάνουμε Γάτε, τον έχει ρίξει η άτιμη στο κρεβάτι και δεν τον αφήνει στην ησυχία του σήμερα!...
Καταραμένη ίωση!
Περαστικά Μίκυ!
;)
Να πηγαίνω αλλά πριν πηγκαίνω;)
Λευτέρη ίσως σου χρειαστεί όταν θα ανεβάσει το πολυπόθητο Αφροδισιακό ποστ ο γάτος:
Από Ελύτη (εννοείται;)):
«Εάν τρως του παραθαλασσίου σου αμπελώνα ροδίτη κι είναι η ίδια η Αφροδίτη που σε συντροφεύει, καταντά καθαρή αιμομιξία»...
Kato Patissia said... "
νιώθω τώρα, μία τη νύχτα, ότι κάτι κέρδισα απόψε σάν άνθρωπος… "
γενικως ολοι και ολες κατι κερδισαμε σημερα και πρωτος απο ολους ο Λευτέρης:)
"οι περισσότεροι προγραμματιστές της οποίας είναι παιδάκια από την Ινδία με το μισό μυαλό απ' αυτό που έχουν τα Ελληνόπουλα"
Αν κρίνω κι από τα χάλια του Blogger και η Google δεν πρέπει να προσλαμβάνει καλύτερο κόσμο τώρα τελευταία :))
Να πάρει, ούτε να κοιμηθώ δε μπορώ (5 ώρες ύπνο σε σχεδόν τρεις μέρες) παρότι το 'ριξα στο διάβασμα μπας και ξεγελάσω την ίωση. Συμπτωματικά διάβαζα Βιοπληροφορική μπας και ηρεμήσω λιγάκι και σκέφτηκα πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από αυτές τις ιστορίες και θα κάνουμε αυτόματο ...hardware maintenance and recovery - αχ, γάτε, γεννήθηκες ...νωρίς και φοβάμαι πως δε θα τα προλάβεις :P
Anyway, δεν πειράζει για τη διακοσάρα, πάμε αύριο για ...τρακοσάρα, εκτός κι αν προτιμήσω να σχολιάσω τον Θαυμαστό Κόσμο του ...Zoros - το θέμα μου αρέσει και είναι βούτυρο στο ψωμί για τα 333 ;)
Λευτέρη, κάνε ...παιχνίδι!
Υ.Γ. Πείτε ότι θέλετε, αλλά μη μου θίγετε άδικα την "πατρίδα", βρε αδερφέ! Δεν έχει μόνο "σιλικονάτες μπάρμπι" στην Καλιφόρνια. Ούτε καν στο "κοσμικό" Μαλιμπού που έκανα μπάνιο Αυγουστιάτικα δεν τις είδα, προς μεγάλη μου απογοήτευση φυσικά - αν και η Βουδαπέστη με ...αποζημίωσε ;)
Και πριν πάω για μια ακόμα ...μάταιη απόπειρα (ύπνου), να ρωτήσω:
Ιουλία, τι παίρνεις; Θέλω κι εγώ μια από τα ίδια, μπας και συνέλθω καθόλου :))
Υ.Γ. Καλά, μη σας πω τι απίστευτo μήνυμα μου έβγαλε ο Blogger πριν λίγο που πήγα να κάνω preview το σχόλιο - μου φαίνεται πως τους μαζεύουν από τα ...αζήτητα πλέον :PPP
Το αντιγράφω για ...ντοκουμέντο:
blogID=28447674&postID=115857009224212159&postBody=%CE%9A%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD+%CF%80%CE%AC%CF%89+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1+...%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B7+%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1+%28%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%85%29%2C+%CE%BD%CE%B1+%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CF%89%3A%0D%0A%0D%0A%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1%2C+%CF%84%CE%B9+%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82%3B+%CE%98%CE%AD%CE%BB%CF%89+%CE%BA%CE%B9+%CE%B5%CE%B3%CF%8E+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CF%84%CE%B1+%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%2C+%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B8%CF%89+%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85+%3A%29%29%0D%0A%0D%0A%CE%A5.%CE%93.+%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AC%2C+%CE%BC%CE%B7+%CF%83%CE%B1%CF%82+%CF%80%CF%89+%CF%84%CE%B9+%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1+%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CF%8C+%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5+%CE%BF+Blogger+%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD+%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%80%CE%AE%CE%B3%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%81%CE%AF%CE%BE%CF%89+%CF%84%CE%BF+%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF+-+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CF%86%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%89%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CF%84%CE%B1+...%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1+%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CE%BD+%3APPP&iden=Blogger&preview=PreviewGET to /sorry.html not supported.
Invalid method in request blogID=28447674&postID=115857009224212159&postBody=%CE%9A%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD+%CF%80%CE%AC%CF%89+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1+...%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B7+%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1+%28%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%85%29%2C+%CE%BD%CE%B1+%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CF%89%3A%0D%0A%0D%0A%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1%2C+%CF%84%CE%B9+%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82%3B+%CE%98%CE%AD%CE%BB%CF%89+%CE%BA%CE%B9+%CE%B5%CE%B3%CF%8E+%CE%BC%CE%B9%CE%B1+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CF%84%CE%B1+%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%2C+%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B8%CF%89+%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85+%3A%29%29%0D%0A%0D%0A%CE%A5.%CE%93.+%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AC%2C+%CE%BC%CE%B7+%CF%83%CE%B1%CF%82+%CF%80%CF%89+%CF%84%CE%B9+%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1+%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CF%8C+%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5+%CE%BF+Blogger+%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD+%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CF%80%CE%AE%CE%B3%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%81%CE%AF%CE%BE%CF%89+%CF%84%CE%BF+%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF+-+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CF%86%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%89%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CE%B1%CF%80%CF%8C+%CF%84%CE%B1+...%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1+%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CE%BD+%3APPP&iden=Blogger&preview=PreviewGET /sorry.html HTTP/1.1
(να τους πω πώς να το ...φτιάξουν;)
Αχ, Λευτέρη!
μικι, εισαι ενας απο τους συγχρονους φιλοσοφους που αδυνατω να κατανοήσω
Βρε παιδιά, βρε παιδιά: Λιγάκι καταφέραμε και αντέξαμε και βγάλαμε πάλι τα διαμαντάκια τη φυλής.
Είπε ο Δήμου να πρωτοτυπήσει με έναν surprise guest. Όχι διάσημο, αλλά ένα παιδί της διπλανής πόρτας που είχε κάτι να μας πει. Έναν τύπο που αν τον συναντούσαμε σε μιά παρέα θα τον συμπαθούσαμε και θα αλλάζαμε τηλέφωνα και email.
Και αρχίσαμε να μπερδεύουμε την αγένεια με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα.
Εριτίμη Ιουλία, πιστεύω ότι οι κακίες - να υπογραμμίσω οι κακίες, όχι οι διαφωνίες - που αναβλύσαν σε μερικά posts έχουν ένα και μόνο αίτιο. Την προβολή του Κρητικάκη και όχι των πικρόχολων. Να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα δηλαδή. Τι δεν του σούραμε, καλά που λείπει και ο ελληνοφάγος και δεν ασχοληθήκαμε και με την καταγωγή του! Μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να φιγουράρει στο πιο δημοφιλές ελληνικό blog!
Σεβαστή Ιουλία, σας συνιστώ να παρακολουθήσετε τούτο το video. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί.
Σεβάστέ Antonio Liolios
το λινκ και το βιντεολινκ που δωσατε δε δουλευουν. Ξαναποστάρετε τα λινκς λοιπον.
γύρισα αργά, μπήκα αργά, διάβασα όλα τα σχόλια από τις περίπου 7 το απόγευμα και μετά, και ένα έχω να πω, με περισσή χαρά: το blog έχει πάλι πάρει φωτιά!
Φιλιά σε όλους! Και καλή ξεκούραση...
"Λευτέρη, κάνε ...παιχνίδι!"
Κάτσε πρώτα να βρω τρόπο να λέω τα πράματα πιο όμορφα, να επικοινωνώ πιο αποτελεσματικά δηλαδή, έτσι ώστε να βγει καλό ζουμί.
Και να μην κολλάω μόνο στα προβλήματα. Η ζωή έχει και τις χαρές της... μερικές φορές, πρέπει να ασχοληθεί κανείς με τα προβλήματα. Άλλες φορές, που υπάρχει ελεύθερος χρόνος, πρέπει κανείς να ασχολείται με ευχάριστα πράγματα (κι όχι να επιλέγει τα δυσάρεστα θεληματικά).
=================================
"Το πόσο αξίζει ο Λευτέρης αυτό μπορεί να το κρίνει μόνον αυτός μονάχος του, κανείς άλλος."
Κι όμως εσύ προσπάθησες να καθορίσεις την "αξία" μου. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό που λες, μια και ένα κοινωνικό σύνολο, είναι πανίσχυρο και μας κάνει να κάνουμε πράγματα συνεχώς για να ανταποκριθούμε στα πρότυπα και τις προσδοκίες των άλλων. Πάμε σχολείο, πανεπιστήμιο, εργασία, πρέπει να είμαστε έτσι κι αλλιώς, κλπ κλπ. Η "αξία" μας καθορίζεται από τους άλλους και με βάση τα όποια κριτήρια "βαθμολόγησης" έχουν θέσει. Ε, βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας, που συνήθως το φτιάχνουμε έτσι ώστε να "εφαρμόζει" στο κτίριο που ξεκίνησαν οι άλλοι. Πες μου Cyberdust, είναι τα δικά σου κριτήρια διαφορετικά από των άλλων;
Με το να βρεθώ στη μέση του πουθενά, ξέφυγα κατά κάποιο τρόπο από όλο αυτό το πράγμα... το ήξερα ότι θα γυρνούσα πίσω, αλλά είχα πείσει τον εαυτό μου προσωρινά, σ' εκείνη την απομόνωση, ότι ήμουν μέρος της, ότι δεν με άγχωνε πια τίποτα, ότι εκεί στο μικρό χωριουδάκι που αγνοούσε το χρόνο και τις εξελίξεις, εκεί ήταν το σπίτι μου. Αυτή η απομόνωση που έκανε τους άλλους αναίσθητους και "γαϊδούρια", εμένα με καλλιεργούσε. Για πρώτη φορά κατάλαβα για τον εαυτό μου ότι ήμουν πάντα εξαιρετικά χρήσιμος για πολλούς ανθρώπους, αλλά ήμουν και κατά βάση μοναχικός. Γινόμουν χρήσιμος μερικές φορές με σκοπό να τους διώξω ευτυχισμένους με τον εαυτό τους. Μέχρι τώρα μόνο δύο απ' αυτούς με ευχαρίστησαν δημόσια... και δεν το χρειαζόμουν καθόλου. Είπα στον εαυτό μου ότι ήμουν κωλόπαιδο, από τη στιγμή που παρίστανα το "θεό" να λύνω τα προβλήματα άλλων, αλλά όταν έζησα από κοντά άλλους που νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό τους, τότε έδωσα κάποια εύσημα σε μένα: after all, I wasn't bad at all...
Πέρασε ο καιρός και σε κάποια στιγμή, άρχισα να γράφω στο blog.
Σε κάποια άλλη στιγμή, παρουσιάστηκαν τα προβλήματα των άλλων, τα οποία χρηματοδοτούσα για να έχω την ησυχία μου.
Τέλος, σε κάποια άλλη στιγμή, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο Σικάγο, να ξαναβρώ τον κύκλο μου και το "σπίτι" μου, να ξαναμπώ σε ένα άλλο κόσμο, τον κόσμο των ζυμώσεων. Κι από κει σας γράφω τώρα.
Άλλος ένας "κύκλος" έκλεισε για μένα. Αυτή τη φορά άφησε μόνιμα σημάδια πολύ βαθιά, αυτή τη φορά κατάφερε να "διαμορφώσει" κάτι άλλο, πολύ πιο δυνατό. Δεν ήταν όμως η γυναίκα ή το μέρος, ήταν κάποια πράγματα μέσα μου που ξύπνησαν και που πιστεύω ότι θα τα έχω πάντα μέσα μου, ειδικά τις ατέλειωτες ώρες στην αυλή κοιτάζοντας τα σύννεφα να δημιουργούνται γρήγορα τον Απρίλη, σε βίαιες καταιγίδες (κι όλο αυτό, για μένα, ήταν η πεμπτουσία της ησυχίας και γαλήνης).
Το blog έγινε η παρέα μου, ειδικά όταν οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου έγιναν άπληστοι και η πληρωμή των λογαριασμών τους δεν ήταν πια αρκετή. Στο blog κανένας ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτα. Ακόμα κι αυτοί που δεν με πάνε με τίποτα, δεν μου ζητήσανε τίποτα.
Κάθε φορά που θέλω να "ξεφύγω", θα θυμάμαι αυτές τις δυνατές στιγμές.
Τα παραπάνω ΔΕΝ τα έγραψα για μένα. Τα έγραψα για να βρω άλλους εδώ μέσα με κοινά γνωρίσματα με μένα. Να δω κάποιον να γράψει για τον εαυτό του, να ρίξει και την τέχνη κάπου εκεί μέσα, όπου ανήκει και εμπλουτίζει, να κάνω το δεύτερο βήμα (το πρώτο το έκανε ο Δήμου που έχτισε αυτή εδώ την αγορά).
Επί τη ευκαιρία: οι Ισλαμικές χώρες απαιτούν από τον Πάπα να ζητήσει συγγνώμη για τις δηλώσεις του. Όταν βέβαια οι Ισλαμικές χώρες βρίζουν τη δύση, τότε κανείς δεν απαιτεί συγγνώμη απ' αυτούς, οι ίδιοι δε οι Ισλαμιστές θεωρούν αδιανόητο να ζητήσουν συγγνώμη για οτιδήποτε κάνουν (σκοτώνουν, βρίζουν, κλπ, όποτε και όπου θέλουν).
Ο δυτικός πολιτισμός υπό διωγμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε γνώμη, διότι έτσι λένε οι μουλάδες. Κι αν πούμε και κάτι, πρέπει μετά να απολογηθούμε.
Και μετά ρωτάει κανείς γιατί βρήκα ευτυχία σ' αυτό το απομονωμένο χωριουδάκι για ένα χρόνο και κάτι...
Καλημέρα
"Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή μητροπολίτη".
Το τελευταίο σχόλιο του Λευτέρη ήταν "όλα τα λεφτά"!
Είπε:
"Το blog έγινε η παρέα μου, ειδικά όταν οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου έγιναν άπληστοι και η πληρωμή των λογαριασμών τους δεν ήταν πια αρκετή. Στο blog κανένας ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτα. Ακόμα κι αυτοί που δεν με πάνε με τίποτα, δεν μου ζητήσανε τίποτα.
Κάθε φορά που θέλω να "ξεφύγω", θα θυμάμαι αυτές τις δυνατές στιγμές.
Τα παραπάνω ΔΕΝ τα έγραψα για μένα. Τα έγραψα για να βρω άλλους εδώ μέσα με κοινά γνωρίσματα με μένα."
Σε ευχαριστώ Λεφτέρη που δικαιώνεις την ύπαρξη του blog.
Αλήθεια υπάρχει κανείς από σας που να μην έχει την αίσθηση ότι γνωρίζει τον Λευτέρη καλύτερα από το αν έπιναν καφέ σε καφετέριες;.
Πριν από λίγες λωρες, στο Skyway Bridge, διεκόπη όλη η κυκλοφορία διότι ένας άνδρας είχε σκαρφαλώσει και απειλούσε να πέσει. Αν έπεφτε δεν θα ζούσε. Και το υψος μεγάλο και η παλίροια έξω. "Αυτός αποκλείεται να είναι ο Λευτέρης" σκέφτηκα. Ο άνδρας πήδηξε, σώθηκε και ξέφυγε και από την αστυνομία. Και τότε σκέφτηκα "ισως να ήταν και ο Λευτέρης."
Goodnight sweet prince.
May flights of Angels sing Thee to Thy rest.
Ερμηνεία στην παρερμηνεία. Όχι, κύριε ΝΔ, δεν σας είπα κονδυλοφόρο, ακόμα λιγότερο πληρωμένο.
(Ο δάσκαλος έδωσε το σύνθημα «χειροκροτήστε τον Λευτέρη μας» και όλοι υπάκουοι σηκώθηκαν καταενθουσιασμένοι(?). Ένας τόλμησε να πει τον αντίλογο και επισήμαινε την παρωδία, …και μετά έπεσαν τα αστροπελέκια. Αυτό να σας γίνει μάθημα για το μέλλον.)
Η ουσία είναι μία. Τα χειροκροτήματα αλλονών, αγαπητέ Λευτέρη, είναι εξευτελιστικής αξίας. Ακόμα πιο εξευτελιστικής αξίας, στο σημείο να αγγίζει την αρνητική αξία, είναι τα χειροκροτήματα και οι φιλοφρονήσεις σε ένα φόρουμ. Είτε σε χειροκροτήσω με απέραντο ενθουσιασμό, είτε όχι, αυτό θα παραμείνει πάντα άνευ αξίας και σημασίας.
Λευτέρη, Τα μόνα που αξίζουν είναι τα χειροκροτήματα που δίνεις εσύ στον εαυτό σου. Μόνον αυτά είναι άξια, μόνον σε αυτά να βασίζεσαι. Σε περίοδο περισυλλογής, μπορείς να δώσεις συγχαρητήρια στον εαυτό σου? (Εντάξει, για να μην είμαι και τόσο απόλυτος, θα έλεγα να δώσεις σημασία και στην γυναίκα σου και στα παιδιά σου επίσης (εάν είναι άξιοι και ικανοί να σε εκτιμήσουν σωστά)).
"Λευτέρη, Τα μόνα που αξίζουν είναι τα χειροκροτήματα που δίνεις εσύ στον εαυτό σου."
Μακάρι να ήταν έτσι Cyberdust... αλλά μου φαίνεται ότι you missed the point: το posting αυτό μπορεί να ΜΗΝ ήταν για μένα προσωπικά.
"(εάν είναι άξιοι και ικανοί να σε εκτιμήσουν σωστά)."
Και να δεις που τις περισσότερες φορές σ' αυτό τον κόσμο, πρέπει να παλέψεις και γι' αυτό ακόμα. Πρώτα να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο 1 εκατομμύριο πράματα, να παλέψεις για ν' ακούσεις έστω κι ένα ευχαριστώ και μετά να βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο να λέει χίλια ευχαριστώ στον πρώτο άγνωστο που του αγοράζει μια τσίχλα.
Το posting δεν ήταν για μένα, αλλά για όσους είναι σαν κι εμένα κάποιες φορές και καλύτεροι... για κάτι διαφορετικό που έφτασα να αντιπροσωπεύω, ακολουθώντας την καρδιά μου (τώρα στα γεράματα...), μετακομίζοντας από μέρος σε μέρος, searching for a heart of gold και λοιπά. Ρισκάροντας και πετώντας στα σκουπίδια όλα όσα λατρεύει ο "σύγχρονος" άνθρωπος: καριέρα, λεφτά, ασφάλεια, ακίνητη περιουσία, πλούσιους κύκλους. Διότι τα τελευταία τα κάνεις εύκολα εάν ακολουθήσεις το "manual του καλού μεσοαστού". Η καρδιά όμως δεν κοιτάει προσωπικό συμφέρον: είναι φτιαγμένη να κοιτάει προς τα έξω.
Προ τέλους, κανείς δεν αγνοεί κανέναν άλλο. Θα προτιμούσες όλα τα postings να είναι του στυλ "Ο Παπαδιαμάντης", "ο Γούντι Άλλεν", "ας μιλήσουμε για τον Παπαφλέσσα" κλπ κλπ; Μα αυτά ήδη υπάρχουν για όλους αυτούς, βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, αναλύσεις, bless their hearts... εμείς, ποιοι είμαστε; Να κι ένας από μας που είπε "ν' ακολουθήσω την καρδιά μου ΠΡΙΝ να φτάσω στα 65 μου χρόνια και λέω κι εγώ σαν πολλούς άλλους 'καλύτερα να είχα ακολουθήσει την καρδιά μου'". Κι αυτά από έναν άνθρωπο που ήταν συντηρητικός στα 20 του χρόνια...
ΔΕΝ πρόκειται για χειροκροτήματα. Πρόκειται για έκθεση. Ιδού, εδώ είμαι, εκτίθεμαι, private life δεν έχω, κοίτα να δεις τα άσπρα και τα μαύρα μου, πες μου κι εσύ αν έχεις κάτι τέτοια, να το μοιραστούμε, να μπολιάσουμε άλλο ένα δέντρο να δούμε τι θα βγει.
Κι απ' αυτή την άποψη, το blog έγινε ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ και άγγιξε καρδιές, όχι μόνο μια μικρή περιοχή του μυαλού που αγγίζουν συνήθως τα blogs.
Γιατί να μην το βλέπουμε σαν κάτι το "καλό καινούργιο"; Γιατί να ακολουθούμε την πεπατημένη με το φόβο του "μην τυχόν και μας κατακρίνει κανείς"; Γιατί να λέμε συνέχεια "δεν θα κάνουμε τίποτα καινούργιο, γιατί μπορεί κάποιος να μας μαλώσει"...
cyberdust said...
(Ο δάσκαλος έδωσε το σύνθημα «χειροκροτήστε τον Λευτέρη μας» και όλοι υπάκουοι σηκώθηκαν καταενθουσιασμένοι.
Επιμένεις στην κακεντρέχεια: δεν έδωσα το σύνθημα "χειροκροτήστε!". Έκανα μία παρουσίαση του Λευτέρη αρκετά αντικειμενική αναφέροντας και τα ελαττώματά του.
Ούτε είμαι δάσκολος και οι σχολιαστές πρόβατα. Ο καθένας είναι είναι ελεύθερος να διαφωνήσει, να χειροκροτήσει ή να γιουχάρει. Φτάνει να ξέει ποιον γιουχάρει και γιατί!
Αγαπημένε ΝικόΔημε, καλη σας μέρα, με καλή διάθεση και χωρίς διάστρεμμα!
1. Το ξαναλέω! Για σου μάγκα Κρητικέ! (Σ΄ όσους αρέσουμε...)
2. Ως... συνήθως, όταν δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω τα σχόλια ενός ποστ, εκ των υστέρων τα διαβάζω "ανάποδα": από το τέλος προς την αρχή. Εχει πλάκα και φυσικά έντονο ενδιαφέρον. Δοκιμάστε το.
3. Αυτό κάνω και στο παλιό μπλογκ. Αφου ξαναδιαβάσω το Ποστ, πηγαίνω στα σχόλια και τα διαβάζω... αντίστροφα.
4. Τη χαρά της "αντίστροφης" ανάγνωσης την ανακάλυψα πολυ μικρή, όταν με αυτόν τον τρόπο διάβαζα διαφορα παραμύθια και διηγήματα. (Αυτό για τη μανουλα μου ήταν "απαράδεκτο" και πηγή αρκετών διαφωνιών μας.)
Εν πάση περιπτώσει, κάτι άλλο ήθελα να επισημάνω: ότι και τα σχόλια από μόνα τους, κάποτε, φτιάχνουν τη δική τους ιστορία!
Φτάνει να συμμετέχει ενεργά και ο ΝικόΔημος (γιατί χωρίς τη συμμετοχή του "εσείς οι υπόλοιποι συχνά θυμίζετε ξεκούρδιστη... ορχήστρα", παρατήρησε μια φίλη).
Αν επιχειρηθούν κάποιες ελάχιστες παρεμβάσεις, προκύπτει μια άκρως ενδιαφέρουσα στιχομυθία που θα τη ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος θεατρικός συγγραφέας.
Συγγνώμη για τα άσχετα στο σχόλιό μου.
Με αγάπη
Παράγραφος
Λευτέρη: "follow your heart" που λέει κάποια διαφήμιση κι ας μετανιώσεις κάποιες φορές. Οι περισσότερες θα σου χαρίσουν αυτό που πραγματικά ζητάς. Διαφορετικά πρέπει να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς που θα σε "πνίξουν".
Λευτέρη χάρηκα πολύ για τη γνωριμία. :)
Θαυμάζω την αυτοπεποίθησή σου.
Το θάρρος να αμφισβητήσεις και να αφήσεις πίσω αυτά που πολλοί θεωρούν δεδομένα και απαραίτητα.
Την ικανότητα και τη δύναμη να ξεκινάς τη ζωή σου από την αρχή.
Να σηκώνεις τα μανίκια και να παλεύεις, χωρίς γκρίνιες, χωρίς φοβίες.
Αυτό ήταν για μένα ένα από τα διδάγματα αυτού του ποστ.
Ευχαριστούμε κύριε Δήμου.
To Λευτερειο post προέκυψε
ως απαντηση
στα λόγια της Jane
στο κατω μερος του
προηγούμενου Post
Jane said...
ΕΛΕΟΣ!
Γιατί προσπαθείτε τόσο έντονα να νομιμοποιήσετε αυτή τη διαδικτυακή σάχλα που ουσιαστικά υποκαθιστά την ουσιαστική επικοινωνία που γυρεύει η ανθρώπινη ψυχή;
Δε θέλω να σας χαρακτηρίσω net freak, αλλά προς τι η επιμονή...
Απευθύνομαι στον Νίκο Δήμου φυσικά.
Τα μικρά του χρόνου
Πρέπει να κάνω παιδιά οπωσδήποτε. Ξέρεις γιατί; Για παρέα, για συντροφιά. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να έχεις σύντροφο και να γίνεται κομμάτι σου επειδή το αποφάσισες. Τι μας λες! Αυτές οι φανφάρες για την προστασία της νεόδμητης ζωής από τον αόρατο κίνδυνο είναι εγκληματικές επειδή είναι ανόητες. Ρίχνουν νερό στο μύλο της μοναξιάς. Αποτελούν βάναυση καταπίεση αντίστοιχη της σεξουαλικής - αφού πρέπει να μιλήσουμε για σεξ για να μας καταλάβουν οι άνθρωποι και να πάρουν στροφές και να δουν ότι ένα και το αυτό είναι όλα τα ψεύτικα που αναιρούν το βιολογικό μας μέρος. Δεν υπάρχει απειλή που να στοχεύει κάτι άλλο από την βιολογική εξόντωση. Όλες οι απειλές είναι θανάσιμες. Με τα λεφτά αγοράζεις το δικαίωμα να παραλογίζεσαι. Όχι όμως όπως εννοείς τον παραλογισμό, σαν φάρσα. Όχι.
«Ιουλία , τι παίρνεις, να πάρω κι εγώ μια απ τα ίδια?»
Γκουχ, βηχ, εεε… τίποτα καινούργιο λίγο αλμπάνικο χασισάκι, φετεινής εσοδείας και απόσταγμα παραθαλάσσιου ροδίτη:)
Η για να είμαι πιο ακριβής: Παίρνω…day off;) Τους είπα ότι σήμερα κατέβασε ποστ ο γάτος για τον Κρητικάκη και υποκλίθηκαν. (Η σημαία δλδ, ποιος άλλος). Αλλά που να διεκπεραιώσεις εκκρεμότητες με κάτι τέτοια τριπάκια;):))
Πως πάει η ίωση? Εξοικε-ίωση??
paragrafos said... 2. Ως... συνήθως, όταν δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω τα σχόλια ενός ποστ, εκ των υστέρων τα διαβάζω "ανάποδα": από το τέλος προς την αρχή.
Για μένα η ανάγνωση από το τέλος στην αρχή τόσο των εφημερίδων όσο και των περιοδικών (όχι των βιβλίων) αλλά και των σχολίων ενίοτε είναι "το κανονικό". Μου είναι αδύνατον να τα διαβάσω από την αρχή. Αποσυντονίζομαι.
Παράγραφος αυτή την ιδέα την έχω πει πολύ πιο παλιά από σένα και για αυτό συμμορφώσου:))...με το θεατρικό εννοω και μάλιστα έλεγα πως θα έπρεπε να διαβάζονται στο ράδιόφωνο.
Το μονο ανησυχητικό είναι ότι με αριστοτελικές προδιαγραφές ακόμα ίσως και με χολυγουντιανές, άσε πια με Σαιξπηρικες (εκεί 100%) οι φαινόμενοι 'κακοι' των σχολίων θα ήτανε οι ήρωες μιας και η ταύτιση πάντα έρχεται με τον παθοντα. Εκτός κι αν δεχθει ο ΝΔ ή μάλλον παραδεχθεί μια πτώση, μια μεταστροφή, μια 'αναγνώριση' οικείων προσώπων που αγνοούσε
Αχ βρε cyberdust και όλοι εσείς οι ανώνυμοι που γράφετε κακίες, γιατί δεν καταλαβαίνετε το αυτονόητο:
Δεν έχει τόσο σημασία τι λες αλλά πως το λες. Άσε που υπάρχει και το χιούμορ.
Όσο αφορά την προσήλωση μας στον οικοδεσπότη, τι να κάνουμε! Πολλοί εδώ μέσα τον εκτιμάμε, τον αγαπάμε και τον θαυμάζουμε. Τώρα αν μας ξεφύγει και κανα χειροκρότημα παραπάνω, άνθρωποι είμαστε και μεις, έχουμε αδυναμίες!
Αγαπητή anula2 τα sites των links που έδινα δεν δουλεύουν σήμερα! The friability of the internet!
Anula2 try this as a temporary solution
http://users.cis.net/sammy/coverof.htm
Άντε το βρήκα
http://www.noolmusic.com/blogs/YouTube_Music_Videos_60s_70s_-_Dr_Hook_-_Cover_Of_The_Rolling_Stone.shtml
@ zizugataki
Να που δεν υπάρχει λόγος να νιώθω μοναξιά!
@ MainMenu
Είδατε πώς γινεται κανείς λογοκλοπος χωρίς να το καταλάβει!
ΜΕ αγάπη και προς τους δυο σας
Παράγραφος
Το μάτιασα το κλίμα, ήταν στραβός κι ο άνθρωπος και το απόκανε...Βρε παιδιά, γιατί ενοχλούμαστε αν ακούμε καλά πράγματα για έναν άνθρωπο που παρουσιάζει απλώς εμπειρίες ζωής; Δεν έχουμε ζωή και μας κόφτει; Τι να πω, απογοητεύτηκα από τα συμπλέγματά μας. Αντί να μάθουμε δυο πράγματα και να μας βοηθήσουν κι εμάς στην καθημερινότητά μας να είμαστε πιο θαρραλέοι και ανοιχτοί άνθρωποι, και να επιδιώκουμε συνεχώς την ελευθερία μας, κοιτάμε μόνο να προσβάλλουμε του άλλους;
Ο ΙΝΔΙΑΝΟΣ
ΣΙΑΤΛ.. 1 / 2
Βρήκα στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» της Β Γυμνασίου, ένα γράμμα του αρχηγού μιάς Ινδιάνικης φυλής, του Σιάτλ, προς τον πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν ο τελευταίος ζήτησε απο τον Σιάτλ να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γή του. Δόθηκε στη δημοσιότητα απο την Αμερικανική κυβέρνηση το 1976, με την ευκαιρία του εορτασμού 200 χρόνων απο τη διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας ( 4 Ιουλίου 1776 ). Το γράμμα μετάφρασε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος ( απο την εφημερίδα του Madras the Hindu της 29/5/1976 ) και το δημοσίευσε στο ΒΗΜΑ στις 16-1-1977.
Το κείμενο, είναι συγκλονιστικό και προφητικό.
Σκέφτηκα πως θα της άρεσε της αρραβωνιαστικιάς σου, Λευτέρη, να μάθει πως τα παιδιά στο σχολείο στην Ελλάδα ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ απο τους ανθρώπους της φυλής της, την αγάπη για τη φύση. Και στο τέλος, καλούνται να απαντήσουν σε ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ όπως:
--- «Πώς βλέπει ο ερυθρόδερμος τη ζωή στις πολιτείες των λευκών; ( με εκφράσεις του κειμένου )»
--- «Πώς βλέπει ο ερυθρόδερμος τη φύση;»
Δέν είναι σπουδαίο αυτό;
Είναι 2 σελίδες το γράμμα, γιαυτό και δέν το αντιγράφω ολόκληρο εδώ. Αλλα, θα γράψω ένα απόσπασμα, που μου έκανε εντύπωση μέσα στα πολλά άλλα παρόμοια:
- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ –
kato patissia
μην συνεχίσετε - το κείμενο είναι πλαστό... από τις γνωστές πλαστογραφίες όπως ο Παπαλάνγκι κλπ.
Ο ΙΝΔΙΑΝΟΣ
ΣΙΑΤΛ.. 2
Απόσπασμα απο το γράμμα του αρχηγού Σιάτλ :
«...Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι; Πού να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχει γειά στο φαρί σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.
Πουθενά δέν βρίσκεται μιά ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού.
Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω - μπορεί μοναχά για το λόγο αυτόν ο σαματάς να ταράζει τα αυτιά μου. Μα τί μένει απο τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαριασμένο ( καθαρισμένο) απο την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή – τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται τίποτα»
Προχτές μόλις, διάβασα ένα κομματάκι του Πέτρου Μανταίου στην «Ελευθεροτυπία» της 18/9/06 για κάποια μπάζα ασφάλτου (πισσοχάλικα) που πεταξε το Παν/μιο Αθηνών και κάλυψε έναν χωματόδρομο μέσα στα ευκάλυπτα που διασχίζει το άλσος της Πανεπιστημιούπολης.
Γράφει, ο Μανταίος για τους Πανεπιστημιακούς «...Κι’ άμα τους ρωτήσεις : Πού θα μυρίσει, ασυλλόγιστοι, ο περιπατητής το βρεγμένο χώμα στο πρωτοβρόχι; Θα σου απαντήσουν (ενδεχομένως...): Ποιός περιπατητής και ποιό πρωτοβρόχι...»
ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Για να το λέτε εσείς, κ. Δήμου, κάτι θα ξέρετε..
Εγώ, πού να φανταστώ κάτι τέτοιο;
Μήν το βάζετε, δέν θα ενοχληθώ καθόλου.
Αλλα βλέπω ...πως δέν σας πρόλαβα, δυστυχώς..
Δέ βαριέστε.
Συγνώμη Λευτέρη.
ΕΡΩΤΗΜΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
@ΝΔ :
Κύριε Δήμου... συγνώμη, αλλα τώρα με τρώει η περιέργεια!!
ΓΙΑΤΙ λέτε πως είναι πλαστό το κείμενο;
Γνωρίζετε, άν έχει γίνει καμμιά καταγγελία στο ΥΠΕΠΘ για το θέμα αυτό, και τί απάντησε ενδεχομένως εκείνο;
Άν νομίζετε πως δέν θα χαλάσουμε το post για τον Λευτέρη βγαίνοντας εκτός θέματος, δόστε μου μιά διευκρινιστική απάντηση, άν θέλετε.
Γιατι έχω εντυπωσιαστεί απο αυτό το θέμα τώρα!
Kato patissia: Δεκαετία του 60 με το κίνημα των χίπις είχαν κυκλοφορήσει διάφορα κείμενα αποδιδόμενα σε ινδιάνους αρχηγούς, πρωτόγονους πολυνήσιους και άλλους "ευγενείς αγρίους" για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Ρουσω που εξέθεταν τις αρχές μίας άλλης σχέσης με την φύση. Φυσικά ήταν πλαστά γιατί οι πραγματικοί συγγραφείς τους ήταν αγράμματοι...
όσο για το ΥΠΕΠΘ... εδώ παίρνει τα δικά μου κείμενα (χωρίς άδεια) τα πετσοκόβει, τα χρησιμοποιεί και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός...
αλλά είμαστε εντελώς εκτός θέματος!
(Το μεσημέρι έγραψα ένα σχόλιο και μόλις πάτησα το κουμπί για να το στείλω συνειδητοποίησα ότι είχε πέσει ο server στο γραφείο. Το κείμενο φυσικά χάθηκε. Είναι η πολλοστή φορά που το παθαίνω. Κάποτε έχασα έτσι κείμενο που έγραφα επί δύο ώρες, το οποίο μάλιστα είχα υποσχεθεί κάπου. Παρόλ' αυτά δεν μπορώ να βάλω μυαλό και να τα σώζω πρώτα.
Αν κανείς γνωρίζει τρόπο ανάκτησης αυτών των κειμένων, παρακαλώ ας μας ενημερώσει.)
Προς το παρόν, επιχειρώ να αναπαραγάγω:
Λευτέρη, διαβάζοντας το βιογραφικό σου στο οποίο παραπέμπει η Εργοτελίνα, είδα ότι σπούδασες Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Να υποθέσω ότι ήσουν στο τμήμα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής, με Μουτσόπουλο, Βουδούρη, Κωσταρά, Μποζώνη, Βέικο, Πελεγρίνη, Δημητρακόπουλο, Μούκανο, Μπαρτζελιώτη, Σκουτερόπουλο, Νιάρχο...ουφ! Μάλλον εκεί πρέπει να ήσουν διότι το Μ.Ι.Θ.Ε. σχετικά πρόσφατο. Αν ναι, σπουδάσαμε στο ίδιο τμήμα!
Να εξηγήσω τη χαρά μου: το Φιλοσοφικό τμήμα της φιλοσοφικής σχολής του Ε.Κ.Π.Α.-νυν κατεύθυνση Φιλοσοφίας του Φ.Π.Ψ. τμήματος- ήταν και νομίζω είναι ένα τμήμα εξαιρετικά ολιγάριθμο. Συγκέντρωνε, τότε τουλάχιστον, άτομα λίγο "τρελλά" ή freaks της θεωρίας ή ρομαντικούς-ίσως ισχύει και σήμερα. Οι λόγοι, που μάλλον δεν έχουν αρθεί, ήταν οι εξής: η επιλογή του γίνεται μετά την εισαγωγή στη σχολή τότε, στο τμήμα Φ.Π.Ψ. σήμερα. Δεδομένου λοιπόν ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένα πρακτικό κίνητρο για να το επιλέξει κανείς, ούτε επαγγελματική αποκατάσταση πλην της ούτως ή άλλως εγγραφής στην ενιαία επετηρίδα όλων των φιλολόγων, η πλειοψηφία επέλεγε άλλες κατευθύνσεις. Παλιότερα Φιλολογικό ή Ιστορικό, μετά το Ψυχολογικό ή Παιδαγωγικό.
Συνεπώς, το Φιλοσοφικό είχε τότε κατ' έτος γύρω στα εικοσιπέντε (!) άτομα, ενώ τα άλλα τμήματα και κατευθύνσεις με τις μετεγγραφές συγκέντρωναν πάνω από διακόσια πενήντα! Είμαστε λοιπόν λιγάκι αριστοκρατία ή περιθωριακοί, όπως το πάρει κανείς.
Αν πράγματι τέλειωσες αυτό το Φιλοσοφικό, αν θέλεις επιβεβαίωσε. Επειδή από τις φωτό διαπιστώνω ότι είσαι νεώτερος από ότι περίμενα, ίσως είχαμε κοινούς γνωστούς και φίλους, αν δεν είμασταν στο ίδιο έτος-εγώ μπήκα το '84. Κι αν όχι, όμως, σίγουρα έχουμε κοινές εμπειρίες σπουδών, τις οποίες, όπως έγινε φανερό, μοιραζόμαστε με πολύ λίγους ακόμη! Θα χαρώ πολύ να μάθω!
Αλήθεια, είναι αξιοθαύμαστο το πόσο διαφορετικούς δρόμους έχουν ακολουθήσει οι απόφοιτοι αυτού του Φιλοσοφικού. Μια καλή φίλη πρώην συμφοιτήτρια , π.χ.-από την τάξη του '84-διδάσκει από το '90 cognitive science και παράλληλα ασχολείται με έρευνα πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη σε αγγλικό πανεπιστήμιο αλλά και σε συνεργασία με μεγάλες εταιρείες-δε λέω περισσότερα γιατί δεν έχω πάρει την άδεια της.
Λοιπόν, χάρηκα πολύ, που λένε, καλή σου ώρα και ό,τι καλύτεορ σου εύχομαι.
Εννοείται ότι ένιωσα πάλι δυσαρέσκεια από τα σχόλια κάποιων που δεν εννούν να καταλάβουν τις εξής απλές αρχές: τα blogs ανήκουν μόνο στον ιδιοκτήτη τους, ο οποίος δημοσιεύει ό,τι θέλει και φέρει την αποκλειστική ευθύνη. Όλοι εμείς γράφουμε εδώ με την άδεια και την ανοχή του ιδιοκτήτη και με τους κανόνες που αυτός θέτει. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να γράφουμε αν δεν το θέλουμε-ούτε καν να διαβάζουμε. Εφόσον οικειοθελώς το κάνουμε, σεβόμαστε τους παραπάνω όρους. Το γεγονός πως ο Ν.Δ. επιτρέπει μεγάλη ελευθερία και μας προσφέρει τεράστιες δυνατότητες έκφρασης και επικοινωνίας, δεν αναιρεί σε τίποτε τα προηγούμενα. Αφήστε μας λοιπόν να το χαρούμε με την ησυχία μας και πάρτε τη μιζέρια σας πιο πέρα. Ή, όσοι θέλετε, με την άδεια του οικοδεσπότη, αφήστε τη μιζέρια σας στην πόρτα και περάστε με ευγένεια και χαμόγελο. Αμάν πια!
kato patissia
Και εγώ νομίζω ότι το κείμενο είναι πλαστό αλλα η γοητεία της φυλής (της νοοτροπίας τους δηλαδή) ήταν ακαταμάχητη.(Δεν είναι πλέον, έχουν αλλάξει).
Θυμάμαι πως τέλειωνε το έργο "Χορεύοντας με τους λύκους." Στο περίπου είπε ότι ο ήρωας ο John Dunbar είχε ξεκινήσει για να βρει "the American frontier", αλλά τελικά βρήκε τον εαυτό του.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Κύριε Δήμου,
Με μιά πρόχειρη αναζήτηση στο Ίντερνετ, βλέπω πως ...μάλλον έχετε δίκιο!!!
Έχω μείνει κατάπληκτος!
Αλλα επειδή συμφωνώ πως είμαστε εκτός θέματος, δέν συνεχίζω...
Λευτέρη, φυσικά ήθελα να πω "ό,τι καλύτερο". Είμαι ανεκδιήγητη.
Τι ωραίο πράγμα να ξυπνώ πρωί δίπλα στον κόλπο του Μεξικού Λευτέρη μου, και όχι στην Νεα Υόρκη όπoυ τοσο βιαστικά και χαριτωμένα συμπέρανες, (αλλά οπου παω πολύ πολύ συχνά όμως... τι στερεότυπο να βγάλει κανείς από αυτό;) και να διαβάσω την έκρηξη ατομικής ταπεινοφροσύνης.
«Οι ποιότητες που αναφέρεις για μένα είναι κυρίως αντρικές και μέχρι τώρα, οποιαδήποτε γυναίκα έχω βρεθεί μαζί της, σε γάμο ή όχι, αναγνώρισε και δημόσια μερικές φορές ότι δεν μπορούσε να με ανταγωνιστεί σ' αυτά. Ούτε καν σε ρομαντισμό, ποίηση, ευαισθησία, consideration and thoughtfulness και δε συμμαζεύεται. Γυναίκες που νομίζανε ότι ήταν όλα αυτά, έβγαλαν το καπέλο τους στον master.»
Γιατί σου φαίνομαι “man hater» darling και αν κατάλαβα καλά και πιθανώς λεσβία? Επειδή δεν υποκλίθηκα στον “master?” Ούτε το ένα ούτε το άλλο handsome. Λευτέρη στα αλήθεια εκνευρίζομαι όταν άνθρωποι τρώνε τόσα σαχλοειδή «αχ» «βαχ» κατάμουτρα και ακόμα δεν το καταλαβαίνουν το δούλεμα. Τι να καταλάβουν όμως όταν είναι τυφλωμένοι από τους προβολείς του αυτοθαυμασμού;
Μου θύμισες τον Χεράλντο Ριβιέρα που ειπε σε μια από τις ταπεινές του συνεντεύξεις «In one of my honeymoons…I visited etc etc).
Ας αφήσουμε τα “bitter bitch” “man hater” “dyke” κτλ και ας κοιτάξουμε τα κάτωθι: Απο το Business Week online αντιγραφω
1. The female lock on power at Lawrence is emblematic of a stunning gender reversal in American education. From kindergarten to graduate school, boys are fast becoming the second sex. "Girls are on a tear through the educational system," says Thomas G. Mortenson, a senior scholar at the Pell Institute for the Study of Opportunity in Higher Education in Washington. "In the past 30 years, nearly every inch of educational progress has gone to them."
2. Απο το World Health Organization αντιγραφω “In the developed nations of the world, women live on average six to eight years longer than men. Life expectancy for women now exceeds 80 years in at least 35 countries and is approaching this threshold in several other countries.”
Θα μπορούσα να προσθέσω και αποτελέσματα μελετών για αντιληψη γκρίζως περιοχών, για επίπεδα διαφθοράς, αλλά το αφήνω. Νομιζω καταλαβαίνεις.
Φυσικά υπάρχουν και οι σκύλες και όλα αυτά που ανέφερες. Οπως υπάρχουν και οι σκύλοι Λευτέρη μου. Αλλά εδώ μιλάμε για τη μέση γυναίκα. Και αυτά που σου λέω χαρακτηρίζουν πλέον την μέση γυναικα. Οχι αναγκαστικά αυτή που γώρισες εσύ.
Τα σχόλια μου Λευτέρη ήταν γενικά. Εσύ μετέτρεψες τις προσβολές σου σε προσωπικό επίπεδο. Ηταν γερό φάουλ.
Γενικά Λευτέρη θα έλεγα ότι όποιος υπερασπίζεται τον ανδρισμό του (ή την ποιότητα του να είσαι άνδρας) χάνει. Θεωρώ πως το καλύτερο είναι καλλιεργείς και να συνδυάζεις τις αξίες και των δύο φύλων (υπάρχουν και έχουν διαφορές) σε ένα αρμονικό σύνολο... Η ανδρική μου πλευρά έχει μάθει πολλά από την γυναικεία...
"υπάρχουν και οι σκύλοι Λευτέρη μου."
Βεβαίως και υπάρχουν. Το όλο μου κατεβατό, όπως είπα κάπου εκεί μέσα, ήταν μια προσπάθεια ισορροπίας της ζυγαριάς. Άμα βάλεις εσύ 5 κιλά από τη μια πλευρά, πρέπει εγώ να ρίξω 6 κιλά από την άλλη, για να αρχίσει να έρχεται γρήγορα στη μέση και μετά ας αφαιρέσω κι ένα κιλό για να κάτσει στη μέση.
Προσπαθείς να βρεις "ανωτερότητα" στο γυναικείο φύλο με δημοσιεύματα του Newsweek; Έλα χριστέ μου.
Και γιατί πρέπει οι άντρες να είναι συνεχώς σε αμυντική θέση; Δεν έχεις γνωρίσει ποτέ άντρες διαμάντια; Προσωπικά έχω γνωρίσει διαμάντια κι απ' τα δύο φύλα και ουδέποτε θα είχα ποτέ ασχοληθεί με τα "φύλα" εάν δεν είχα έρθει στις ΗΠΑ, που είναι πεδίο μάχης μεταξύ ανδρών και γυναικών (στην Κρήτη δεν θυμάμαι τέτοια ρεζιλίκια).
Μη νομίζεις ότι δεν σε καταλαβαίνω. Από τη μια το Σικάγο (ανδροκρατούμενη πόλη 100%, η πιο "αρσενική" πόλη στον κόσμο) κι από την άλλη η Οκλαχόμα (rednecks).
==============================
"Γενικά Λευτέρη θα έλεγα ότι όποιος υπερασπίζεται τον ανδρισμό του (ή την ποιότητα του να είσαι άνδρας) χάνει. Θεωρώ πως το καλύτερο είναι καλλιεργείς και να συνδυάζεις τις αξίες και των δύο φύλων (υπάρχουν και έχουν διαφορές) σε ένα αρμονικό σύνολο... "
Well, αυτό έκανα σ' όλη μου τη ζωή. "Αρμονικό σύνολο" προσπαθούσα, έστω κι αν οι γυναίκες που γνώρισα στην Αμερική με είδαν περισσότερο σαν "μπαμπά" παρά σαν σύντροφο (διότι με σύγκριναν, κακώς, με τα παιδαρέλια του football και της μαμάς τους που κάνανε date πιο πριν).
Κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί και λίγο τους άντρες, στις επιθέσεις των γυναικών τις τελευταίες δεκαετίες. Έχω δει και άντρες διαμάντια να ταλαιπωρούνται άσχημα... και δεν είχαν όλοι πάντα τη δυνατότητα που είχα εγώ να παρατάω τα πάντα σε 5 δευτερόλεπτα, δημοσίως, και να καταπίνω μια θάλασσα πόνου, μόνος, μέχρι να τακτοποιηθεί η κατάσταση χωρίς ζημιές σε παιδιά και σκυλιά κλπ.
Άμα ήθελα πάντως ένα γενικό συμπέρασμα από δική μου παρατήρηση, αυτό θα ήταν ότι οι άνθρωποι γενικά τείνουν να είναι πιο υπεύθυνοι όταν δεν έχουν "δίχτυα ασφαλείας" στην ίδια περιοχή ή και χώρα. Με δυο λόγια, όταν πρέπει για κάθε σφάλμα που κάνουν, να ανοίξουν το ΔΙΚΟ τους πορτοφόλι (όχι αυτό των γονέων ή συντρόφων).
Η πλήρης ανεξαρτοποίηση και η αντιμετώπιση ευθυνών face to face με πλήρη επίγνωση των συνεπειών σε καλές και κακές καταστάσεις, είναι μεγάλο Σχολείο.
"Η ανδρική μου πλευρά έχει μάθει πολλά από την γυναικεία... "
Εγώ δεν έχω τέτοιες πλευρές, με την έννοια ότι δεν μπορώ να τις διαχωρίσω, διότι ουδέποτε αναγνώρισα "ανδρική" και "γυναικεία" πλευρά. Ίσως το μεγάλο μου λάθος σε σχέσεις ήταν ότι πάντα τοποθετούσα τον εαυτό μου τελευταίο (οι γυναίκες μου το είπαν αυτό) για να φροντίσω μην τυχόν κι αντιμετωπίσουν κάνα πρόβλημα τα γυναικόπαιδα. Έμαθα με τον καιρό, από μία γυναίκα (κι από πολλά έξοδα και προβλήματα υγείας), να συνεργάζομαι κιόλας κι όχι μόνο "κάτσε εσείς εδώ, φάτε πιείτε κι εγώ θα κρατήσω τους οχτρούς απ' όξω".
Νίκο, ευχαριστώ για το νηφάλιο σχόλιο. Είναι που το θέμα στις ΗΠΑ είναι πραγματικά πολεμικό (εδώ μόνο πολυβόλα δεν έχουν βγάλει οι αντίθετες πλευρές).
Στην Ευρώπη, τσακώνονται για τις μπίζνες, τα προσωπικά καλά. Στην Αμερική, τσακώνονται για τα προσωπικά, οι μπίζνες καλές.
Λευτέρη, γεια σου.
Σε είχα ρωτήσει κάτι λίγα σχόλια πιο πάνω και βλέπω πως δεν έχεις απαντήσει ακόμη.
Φυσικά είναι δικαίωμα σου να μην απαντήσεις, θα θεωρούσα όμως ευγενικό τουλάχιστον να γράψεις πως δεν επιθυμείς να απαντήσεις. Η απόλυτη σιωπή μου φαίνεται απαξιωτική, νιώθω να με προσβάλει κάπως και δεν ταιριάζει με την εικόνα που είχα σχηματίσει για το πρόσωπο σου. Ειλικρινά, με έχεις στενοχωρήσει.
Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά εφόσον έχεις διαβάσει το σχόλιο με το ερώτημα.
@ maria velliou
Για τη σχολή, άλλες εποχές για μένα... άργησα πολύ (από 1η δέσμη ξεκίνησα... μαζί με ένα φίλο, ο οποίος τελικά βρέθηκε Μυτιλήνη). Συγγνώμη που δεν είχα χρόνο ν' απαντήσω σ' όλα τα σχόλια όλων, αλλά τώρα τελευταία δουλεύω 12ωρα και πάνω και έχω αρχίσει να συχαίνομαι το πληκτρολόγιο.
Σε πολλούς δεν έχω απαντήσει τίποτα, ούτε καν αυτά που "καιγόμουν" να πω. 2-3 ώρες ύπνο κάθε μέρα...
Μου φαίνεται ότι όταν ξανάρθω Ελλάδα πρέπει να βρεθούμε να τα πούμε.
Λευτέρης
ΟΚ, Λευτέρη, δεκτό.
Απλά διάβασα εκείνο το βιογραφικό και είπα μήπως ανήκες σ'εκείνη τη παρέα. Και παρασύρθηκα.
Άστο αν δεν είσαι σε φάση να το συζητήσεις το θέμα σπουδών, το ξανανοίγεις αν και όταν θες εσύ. Να είσαι καλά και καλή δύναμη.
Τα ξαναλέμε έτσι κι αλλιώς.
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home