Στερεότυπα σε ασπρόμαυρο...

Γράφει η Aphrodite

Ποιός δεν ξέρει την «Οικογένεια Addams», την τηλεοπτική & κινηματογραφική επιτυχία με την μακάβρια άποψη που προκαλεί μέχρι γέλιο;

Η τον Grave Digger στον Lucky Luke, το χλεμπονιάρη νεκροθάφτη με τον γύπα στον ώμο και τη μεζούρα ανά χείρας... Που έτσι κι οσμίζεται μονομαχία, παίρνει καλού-κακού τα μέτρα όλων;

Δύο περιπτώσεις που σε τέτοιο πλαίσιο σίγουρα εκλαμβάνονται ως χιούμορ! Μαύρο, αλλά χιούμορ. Στην πραγματική ζωή όμως πόσο χώρο αφήνουμε να μας εκπλήξει ένας νεκροθάφτης με τον εύθυμο, πλακατζή, γκαφατζή χαρακτήρα του; Εκείνος και όλο το επιτελείο του.. μαγαζιού οφείλουν να είναι η σοβαρότης προσωποποιημένη, ε; Χμμμ....

Ιστορία πρώτη:

15-αύγουστος, διακοπές, εθνική οδός. Στα διόδια, βλέπω μπροστά μου μια νεκροφόρα. Κατάμαυρος σεβασμός απ’έξω, κατάλευκη τούρτα από μέσα, νταντελλάκια, κουρτινάκια, καντηλέρια, μόνο η Jackie O έλειπε...

Θα θυμάστε τον Γάτο που λέγαμε για τη νεκροφόρα που είδε μπροστά του οδηγώντας, «σιγά την πρόληψη», «αλλά καλού-κακού... καλύτερα να την προσπερνάς!». Ε, λέω, αφιερωμένο εξαιρετικά, βγήκα αριστερά, κανονικό προσπέρασμα, ξαναμπήκα μεσαία λωρίδα, την άφησα πολύυυ πίσω, όλα καλά...

Σε λίγο, τι να δω, τη νεκροφόρα να έρχεται πατημένη, να με περνάει, να προσπερνάει μέχρι κι άλλους που έκαναν προσπέραση – αναγκάζοντάς τους να «ξαναμπούν» μέσα, και την έχασα στον ορίζοντα... Ε, λέω, κάτι θα του έτυχε του ανθρώπου! (ο συνοδηγός να πάθει κανένα έμφραγμα δεν, να παραπονεθεί δεν, οπότε...)

Στην πορεία όμως, την ξαναβλέπω δεξιά-δεξιά, να πηγαίνει ήρεμα, ως οφείλει, φαντάζομαι, μια νεκροφόρα.Ψιλο-απόρησα, αλλά ευκαιρία να την περάσω δεύτερη φορά... Ο οδηγός της, κινητό στο χέρι, να μιλάει και να χειρονομεί! Ωραία, έμεινε πίσω μου, μαύρος λεκές.

Σε λίγο, εκεί που προσπερνούσα με ταχύτητα ένα «κόμπο» φορτηγών, ακούω κάτι τρελλά μαρσαρίσματα από πίσω. Κοιτάζω, πάλι η νεκροφόρα, να μου έχει κολλήσει στα 2 μέτρα (ρε μεγάλε!), να μου αναβοσβήνει προβόλια και να κορνάρει.... Μόνο η μπέρτα του Batman του έλειπε!

Λέω εδώ κάτι πραγματικά πάει στραβά. Με νεύρα στην τσίτα (σε τέτοιες ταχύτητες και τον άλλον κολλητήρι στο πορτ-μπαγκάζ σου, έχεις σίγουρη συνταγή για καραμπόλα!), του έκανα χώρο. Ψιλο-κοίταξα κι ο οδηγός ήταν μες την τρελλή χαρά, να χαμογελάει, να μας περνάει όλους και τελικά να ξαναμπαίνει δεξιά-δεξιά, κι όλα τραλαλά....

Στο τέλος έστριψα, έχοντας αφήσει πίσω μου τη νεκροφόρα (θεωρητικά πάλι την προσπέρασα, high score στους οιωνούς!) μα άρχισα να αναρωτιέμαι, τι στο καλό μπορούσε να συμβαίνει και πήγαινε έτσι αλλοπρόσαλλα;

Τον έπαιρναν στο κινητό «Τρέχααα, μας έμεινε στα χέρια, έχει και ζέστες!» και μετά καπάκι «Ουπς, λάθος, ανένηψε!»; Είχαν μόλις πάρει το αμάξι στο Γραφείο Τελετών και το έστρωνε ο γυιός του αφεντικού; Ακουγε ποδόσφαιρο, σε φάση πήγαινε με 20 χλμ και μετά έτρεχε να προλάβει την... παραλαβή; Υπήρχε κοπέλλα με... τρελλά κέφια και απλώς λόγω θέσης της δεν φαινόταν;...

Τι να πω, από τέτοιους επαγγελματίες περιμένεις μία... μπαστουνορθίαση! Βέβαια, ερχόμενοι σ’επαφή με τον θάνατο σε καθημερινή βάση, κι όχι πάντα σε ομαλές συνθήκες (το να μαζεύεις με το φτυάρι στο Γραμματικό & να τους μεταφέρεις στα χωριά τους ας πούμε, θέλει τιτάνειες αντοχές), αν δεν έχουν κάποιες δικλείδες ασφαλείας δεν θ’αντέξουν πολύ...


*******************************************

Ποιός δεν ξέρει τώρα τις επιτυχημένες «ιατρικές» τηλεοπτικές σειρές, όπως «Ε.R.» και «Grey’s Anatomy», με teams γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, που αντιμετωπίζουν πληθώρα περιστατικών, ενώ από πίσω παίζει η προσωπική ζωή του καθενός; Κι ακόμη και σε ευτυχείς εκβάσεις, όλα καλύπτονται από πέπλο συγκίνησης έως στεναχώριας;

Το ύφος τους: «σας γιατρεύουμε (εντάξει, μας ξεφεύγει κανείς πότε-πότε!), αλλά είμαστε μες τη καντήφλα και σ’όποιον αρέσουμε!». Στην πραγματική ζωή όμως, δεν περιμένουμε έναν γιατρό ευπροσήγορο, αισιόδοξο, χαρούμενο, να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά, κι όχι να μας μεταδίδει... μαυρίλα; Χμμμ....


Ιστορία δεύτερη:

Λίγες μέρες μετά, απόγευμα, σπάει η θεία μου το χέρι της (πολύ άσχημα). Αναλαμβάνω να την τρέξω στο πλησιέστερο Κέντρο Υγείας (στα 30 χλμ). Με το που φτάνουμε, δεκάδες τα περιστατικά να περιμένουν, χοντρά ατυχήματα, οι γιατροί λίγοι, να τρέχουν πάνω-κάτω, με μούτρα ως το πάτωμα, τι να πρωτοκάνουν δηλαδή...

Φτάνει η σειρά μας (φρικαρισμένες!). «Δεν έχουμε ακτινολογικό, πρέπει να πάτε στον ΑΒΓ ιδιώτη, 35 χλμ παρακάτω, για ακτίνες και μετά στον ΧΨΩ ορθοπεδικό, που όμως δεν είναι στο κανονικό του ιατρείο κοντά στον ΑΒΓ, αλλά στην άλλη πόλη, άλλα 30 χλμ....». Στήλες άλατος. Μας βοήθησαν μέσω κινητών να μας περιμένουν, φεύγουμε.

Τσίρκο...

Να μην σας τα πολυλογώ, καταλήξαμε μεσάνυχτα στο Νοσοκομείο της κοντινότερης πόλης (110 χλμ, μηδέν φωτισμός εθνικής, ελεύθερη διέλευση νταλικών, όχι νησίδα με τοιχαλάκι, ωραία!). Η θεία μου πλέον σφάδαζε, την έβαλαν ευτυχώς ως επείγον. Κι όσο με άφησαν μέσα, είδα το θέατρο του παραλόγου.

Ναι, το είχα ξαναζήσει, αλλά μέρα μεσημέρι, στην Αθήνα, με εκατοντάδες άτομα να πρέπει να εξυπηρετηθούν μεν αλλά και δεκάδες γιατρούς να τρέχουν δε. Εκεί γιατροί & νοσηλευτές έτρεχαν για άλλο λόγο: έλειπαν υλικά, μηχανήματα, εξειδικευμένο προσωπικό και υποδομές. (Δεν πρέπει να αρρωσταίνει ο κόσμος στην επαρχία νομίζω).

To cut a long story short, με τη θεία όλα ΟΚ. (χωρίς περιττές πολυτέλειες ανακούφισης βέβαια, ε; Ούρλιαζε η γυναίκα!). Μπράβο τους που το έκαναν με την πρώτη και δεν χρειάστηκε να της το... ξανασπάνε και να το ξανα-ανατάσσουν. Ωρα για τελικές ακτινογραφίες και χαρτούρα.

Την είχα σε καροτσάκι, την κοπάνησα και 3-4 φορές (ράμπες ελάχιστες, ασανσέρ χαλασμένα), γύρω διάδρομοι γεμάτοι κούτες, να ξεχειλίζουν καθετήρες, χαρτιά, ορροί εκτεθειμένα σε ο,τιδήποτε, από σκόνη μέχρι έντομα (ναι, είδα κι από αυτά). Πέσαμε και σε μία υπάλληλο πιστοποιητικών, η οποία μόνο που δε μας διαολόστειλε: «Να ξανάρθετε αύριο!». Είδαμε και πάθαμε να της εξηγήσουμε ότι εμείς κάναμε εκατόν-τόσα χιλιόμετρα και θα κάναμε άλλα τόσα στο γυρισμό, οπότε ΔΕΝ θα επιστρέφαμε.. Κι όλ’ αυτά σ’ένα νοσοκομείο τόσο παρατημένο & βρώμικο που ντρεπόμουν...

Γιατροί παιγμένοι λοιπόν, κατα-αγχωμένοι, ξενυχτισμένοι, να χαμογελούν ελάχιστα... Αποτελεσματικοί (εκείνοι ξέρουν ότι θα είσαι οκ, κι αυτό φτάνει), αλλά τι αντοχές να έχουν; Πώς να δουλέψεις με αισιοδοξία, που η «πολιτεία» σε έχει πετάξει στα βαθιά, αλλά εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου χωρίς λάθη; Κι ο ασθενής δεν ενδιαφέρεται αν εσύ δεν αμοίβεσαι καλά ή δεν έχεις γάζες ή κρεβάτια, θέλει να τον γιατρέψεις.

Γιατρεύουν μεν, μηχανικά δε, όταν ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, λίγη ενθάρρυνση είναι τόσο καλοδεχούμενα. Δεν θέλεις βέβαια τον... Mr Bean για χειρουργό σου, όμως...

Μουρτζούφλης γιατρός γίνεται;

Οπότε;

Στην πρώτη ιστορία, το να αναλαμβάνεις τις κηδείες είναι μια ζόρικη δουλειά, κανείς δεν την προτιμά, αλλά κάποιος πρέπει να (σ)την κάνει. Μήπως το χιούμορ είναι κάποια άμυνα για να μην κλατάρουν;

Στη δεύτερη, το να γιατροπορεύεις συνανθρώπους είναι μια δουλειά που πάμπολλοι ζηλεύουν, αλλά λίγοι τα καταφέρνουν. Μήπως η κατεβασμένη μούρη είναι κάποια άμυνα για να μην κλατάρουν;

Μα... τα στερεότυπα;

Κοράκι - σκοτεινός κι αγέλαστος, γιατρός - φωτεινός και γελαστός;

Πόσο αναπτύσσσουμε αντοχές έστω και κόντρα στην φύση της δουλειάς μας για ν’ανταπεξέλθουμε; Κόντρα στην δική μας φύση; Ο χαρακτήρας μας μπαίνει στη δουλειά μας, και η δουλειά μας στο χαρακτήρα μας;

Πόσο εύκολα αφήνουμε τη δουλειά πίσω μας όταν επιστρέφουμε σπίτι, και πόσο την κουβαλάμε μαζί μας; Πόσο επηρρεάζουν τα προσωπικά μας την επαγγελματική μας απόδοση και πόσο ξεχνιόμαστε στην... εργασιοθεραπεία και προσωπική ζωή below zero;

Είναι άλλος ο επαγγελματικός από τον πραγματικό εαυτό μας; Γνωρίζονται αυτοί οι δύο; Συνεργάζονται ή... καλύτερα χώρια;

Ποιός (πέραν του Γάτου!) έχει την πολυτέλεια να διαλύσει κομματάκι-κομματάκι τα όρια δουλειάς-πραγματικής ζωής του;

(Η Morticia Addams μήπως τελικά το διασκέδαζε στην «Εντατική»;)

Ο-έ-ο!