Μπορώ μόνη μου. Μπορώ!
Γράφει η Lili
Καθόταν και κοίταζε τα παιδιά που παίζανε στο προαύλιο με ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά. Ακούγονταν φωνές, γέλια, ένα σποραδικό κλάμα, μια διαμαρτυρία. Το προαύλιο, προστατευμένο απο τους έξω θορύβους έμοιαζε μελίσσι που ζουζούνιζε κάτω απο τον ζεστό ήλιο.
Η Αννούλα, χλωμή, καθισμένη στο σκαλάκι, όπως κάθε μεσημέρι παρακολουθούσε.
Μόνο.
Ήξερε πια πως μέσα της είχε κάτι χαλασμένο που δεν δούλευε όπως των άλλων παιδιών, αν έτρεχε δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει και θα έπρεπε να πάει πάλι στο νοσοκομείο όπου την τρυπάνε συνέχεια. Όπως την τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν μικρή, αλλά τις βελόνες δεν θα τις ξεχνούσε ποτέ...
Κοίταζε λοιπόν και είχε μάθει να χαίρεται μέσα απο το τρέξιμο των παιδιών.
Δεν είχε φίλους η Αννούλα, γιατι ήταν περίεργη. Σαν Πικατσού, σαν gremlin..
Ήταν λίγο χοντρή από τα πολλά φάρμακα, στραβοχυμένη για τα 6 χρόνια της, είχε χοντρά γυαλιά που μπορεί να έσπαγαν και με λίγα λόγια, δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε όλα αυτά που δημιουργούσαν τις στιγμιαίες παιδικές φιλίες.
«Δεν μ' αγαπάνε τα παιδιά» έλεγε το βράδυ στον μπαμπά της, την ωρα του μπάνιου και κείνος αφηρημένος απαντούσε «σώπα μωρέ τι ανάγκη έχεις εσύ? Παιδιά είστε» και έτσι η Αννούλα σώπαινε…
Και κοίταζε.
Ένα απόγευμα η Αννούλα πήρε από μια μακρινή θεια ένα μεγάλο πακέτο καραμέλες ,μια παρηγοριά που δεν είχε λάβει πρόσκληση για το πάρτι της Κατερίνας, όπου θα υπήρχαν μπαλόνια και θα υπήρχε και κλόουν.
Τα μάτια της γεμάτα λαχταρά γυάλισαν, φέρνοντας μεγαλύτερη αντίθεση στην χλομάδα του προσώπου της...
«Μαμά, να τις πάρω στο σχολείο αύριο?»
Το βράδυ σηκώθηκε και πασπάτεψε τουλάχιστον 5 φορές την τσάντα της με τα αδύναμα χεράκια της για να σιγουρευτεί ότι οι καραμέλες ήταν στην θέση τους.
Ξάπλωσε χαμογελαστή και αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί, στο διάλειμμα έβγαλε το μεγάλο σακούλι με τις καραμέλες και κάθισε στο πεζουλάκι της.
Σιγά σιγά άρχισαν να την πλησιάζουν τα παιδιά και να κάθονται δίπλα της.
Η καρδιά της χτυπούσε στο στήθος της .
Ένα τρελό χαμόγελο κοσμούσε τα χείλη της.
«Θα μου δώσεις;» λέγανε και η Αννούλα άνοιγε το σακούλι και έδινε αργά αργά τα χρυσά κουφέτα. Αργά για να κρατήσει περισσότερο η στιγμή, αργά για να δοθεί η σωστή σημασία στην ιεροτελεστία. Το μισό προαύλιο ήταν γύρω της, το μελίσσι γύρω από την βασίλισσα του, και το αστραφτερό- αν και κουτσό-χαμόγελο έδωσε λίγο χρώμα στα μάγουλα κάτω από τα χοντρά γυαλιά...
Και μετά, συνέβη.
Η άλλη Άννα, αυτή που πάντα τις τράβαγε τις κοτσίδες και την κορόιδευε γιατι είχε παλιά ρούχα, πλησίασε με τις φίλες της. Η Άννα που ήταν τόσο όμορφη που μια φορά η Αννούλα της άγγιξε φευγαλέα τα ολόξανθα μαλλιά της που μύριζαν φράουλα και τσιχλόφουσκα. Η Άννα που είχε πάντα τις πιο ωραίες κούκλες, τα πιο λαμπερά αυτοκόλλητα, η Άννα που είχε τα πάντα, ακόμα και το όνομα της. Και αυτό την Αννούλα την ευχαριστούσε.
Την Αννα από την άλλη, καθόλου.
Από την πρώτη μέρα που συστήθηκε στην τάξη ήταν σαν να κηρύχτηκε πόλεμος.
Άνισος πόλεμος.
«Θα μου δώσεις καραμέλα?» την ρώτησε με ύφος …
Το χεράκι μπήκε στην σακούλα και με ένα χαμόγελο, αποκρίθηκε: «Θα είσαι φίλη μου?»
«Φυσικά!» απάντησε το ροζ στοματάκι με τα πανάκριβα σιδεράκια με ροζ ασορτί λαστιχάκια.
Η Αννούλα έβγαλε 3 καραμέλες, μια για την Αννα, και δυο για τις φίλες της. Άπλωσε το χέρι και παρακολούθησε με ευχαρίστηση όπως ανοίγανε με ανυπομονησία τα χρυσά χαρτιά και πετάγανε αδηφάγα την μαλακή καραμέλα στο στόμα.
Το μάγουλο φούσκωνε, χαμόγελα.
Η Αννα την κοίταξε, χαμογέλασε και της πέταξε το χαρτί στα μούτρα γελώντας.
«Μα είπες ότι θα ήσουν φίλη μου» είπε με παράπονο η μικρή. Η Αννα έφυγε γελώντας. Και μαζί της άρχισαν να γελάνε και όλα τα αλλά παιδιά με τις καραμέλες στο στόμα.
Η μαγεία είχε σπάσει.
Η σακούλα με τις καραμέλες ήταν πια μόνο μια σακούλα καραμέλες. Mια σπασμένη υπόσχεση,…η καρδιά της βούλιαξε.
Άρχισε να βαριανασαίνει και το πρόσωπο της παραμορφώθηκε από θυμό. Άρχισε να τραυλίζει και να φωνάζει: «σταματήστε!» «σταματήστε!» αλλά η φωνή της ήταν κρώξιμο παραφωνίας.
Θύμωσε. «Γιατι γελάνε; Γιατι με κοροϊδεύουν;» Τα γέλια διέκοψε μια φωνή: «Κοιτάτε, κατουρήθηκε!!»
Η κύρια Ελένη, η δασκάλα, είδε τα παιδιά σε κύκλο να γελάνε και σταμάτησε την κουβέντα που είχε με την Κα Σωτηρία, την γυναίκα του επιστάτη. Πλησίασε προς τα σκαλί του προαυλίου και άρχισε να τρέχει όταν μέσα στα γέλια διέκρινε γνώριμες άναρθρες κραυγές που έκαναν την καρδιά της να σφιχτεί.
Πλησιάζοντας είδε την Αννούλα ξεμαλλιασμένη, με μάτια τρομαγμένου ζώου, περικυκλωμένη από παιδιά που κοροϊδεύανε και την σπρώχνανε, γελούσαν δυνατά.
Έτρεξε να σπάσει τον κύκλο, να την σώσει, όταν το πρησμένο, πληγωμένο παιδί την κοίταξε άγρια στα μάτια και φώναξε:
«Φύγε!»
Έμεινε να την κοιτάει αποσβολωμένη.
Το μικρό παιδί παγιδευμένο στο σώμα του, παγιδευμένο και εκτός, πολεμούσε με την αναπνοή του και με τα αισθήματα του ενώ δάκρυα τρέχανε και μουσκεύανε το πρόσωπό του.
Πώς να την σώσει από την ζωή της?
Έμεινε πετρωμένη να δαγκώνει τα χέρια της ενώ λίγα μέτρα πιο κει κειτόταν στο πάτωμα, αγνοημένη, ξεχασμένη η σακούλα με τα πολύχρωμα χρυσόχαρτα και τις καραμέλες.
Το βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της η Κύρια Ελένη έκλαιγε όταν άνοιξε η πόρτα και μια μικρή ασπροφορεμένη μορφή μπήκε στο δωμάτιο.
«Μαμά, κλαις?»
Η Κυρία Ελένη χαμογέλασε βεβιασμένα και σκούπισε τα δάκρυα της.
Ανασηκώθηκε .
«Λίγο, ματάκια μου»
Το κορμάκι σκαρφάλωσε με κόπο στο κρεβάτι και χώθηκε στην αγκαλιά της μάνας του.
Η κυρία Ελένη το έσφιξε πάνω της.
«Γιατι κλαις μαμά?»
«Από ευτυχία μωρό μου. Γιατι είσαι το πιο όμορφο δυνατό κοριτσάκι που ξέρω.»
Το κουρασμένο προσωπάκι ανασήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Όπως την έλουζε το φεγγαροφώς, έδειχνε ακόμα πιο χλωμή, σαν αγγελάκι, σχεδόν όμορφη...
«Συγγνώμη μαμά. Νόμιζα ότι με τις καραμέλες θα με αγαπούσαν . Αλλά οι καραμέλες τους θύμωσαν, τελικά.»
Η κυρα Λένη, έσφιξε αμίλητη το κορμάκι που αφηνόταν στα χέρια της και ενώ το παιδί της αποκοιμιόταν, κοίταξε με απόγνωση προς το φεγγάρι μπροστά στην σκληρή αλήθεια που την χτύπησε σαν χαστούκι μέσα στην απλότητα της...
Ένα φεγγάρι που το ένιωσε για λίγο σαν μάνα έσκυβε πάνω από την κοιμισμένη πόλη, πάνω της και αναστέναξε. Η ζωή ήταν σκληρή, και σήμερα είχε δώσει και στις δυο τους ένα μάθημα.
Θα υπήρχαν κι άλλα. Αυτή ήταν η ζωή.
Σκέφτηκε ότι σε άλλες χώρες, παιδιά πολεμούν με όπλα αντί για κούκλες, σε άλλες χώρες μανάδες βλέπουν τα παιδιά τους να σβήνουν από πείνα. Σήμερα, αυτήν την στιγμή, σε αντίθεση με την δική τους αγκαλιά που ήταν νανουριστική, μια μάνα κρατάει το παιδί της που ξεψυχάει.
Έδιωξε μακριά αυτήν την εικόνα από το μυαλό της και ξανακοίταξε το φεγγάρι.
Σε σύγκριση, το σημερινό δεν ήταν τίποτα.
Αυτή ήταν η ζωή τους.
Παραδόθηκε στην γνώση ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά, ήταν μάχες που έπρεπε να δώσει το παιδί της και ότι μπορούσε μόνο να είναι εκεί , ανήμπορη να καλυτερεύσει το παραμικρό, παρά μόνο να είναι ο βράχος και το λιμάνι για να κουρνιάσει αποκαμωμένη η μικρή της, μετά από κάθε καταιγίδα.
Κατάπιε τα δάκρυα της και κοίταξε το παιδί της με περηφάνια. Φίλησε το κεφαλάκι, έγειρε στο πλάι και αποκοιμηθήκανε αγκαλιά ενώ ο αέρας φύσαγε την κουρτίνα και αποκάλυπτε έναν έναστρο ουρανό.
Σήμερα, ήταν μια δύσκολη μέρα.
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που υποφέρουν από την βλακεία των πολλών αλλά ειδικότερα, αφιερωμένο στον Σωκράτη που παλεύει με χημειοθεραπεία, στο παιδί Νικήτα για την απίστευτη καρδιά του, στην παιδί Νικόλ, στον Κωνσταντίνο, στο παιδί Μαλβίνα, ,στον Ιάσονα και στις μανάδες τους …(και ενίοτε στους πατεράδες τους,… αν είναι ακόμα εκεί)
Καθόταν και κοίταζε τα παιδιά που παίζανε στο προαύλιο με ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά. Ακούγονταν φωνές, γέλια, ένα σποραδικό κλάμα, μια διαμαρτυρία. Το προαύλιο, προστατευμένο απο τους έξω θορύβους έμοιαζε μελίσσι που ζουζούνιζε κάτω απο τον ζεστό ήλιο.Η Αννούλα, χλωμή, καθισμένη στο σκαλάκι, όπως κάθε μεσημέρι παρακολουθούσε.
Μόνο.
Ήξερε πια πως μέσα της είχε κάτι χαλασμένο που δεν δούλευε όπως των άλλων παιδιών, αν έτρεχε δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει και θα έπρεπε να πάει πάλι στο νοσοκομείο όπου την τρυπάνε συνέχεια. Όπως την τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν μικρή, αλλά τις βελόνες δεν θα τις ξεχνούσε ποτέ...
Κοίταζε λοιπόν και είχε μάθει να χαίρεται μέσα απο το τρέξιμο των παιδιών.
Δεν είχε φίλους η Αννούλα, γιατι ήταν περίεργη. Σαν Πικατσού, σαν gremlin..
Ήταν λίγο χοντρή από τα πολλά φάρμακα, στραβοχυμένη για τα 6 χρόνια της, είχε χοντρά γυαλιά που μπορεί να έσπαγαν και με λίγα λόγια, δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε όλα αυτά που δημιουργούσαν τις στιγμιαίες παιδικές φιλίες.
«Δεν μ' αγαπάνε τα παιδιά» έλεγε το βράδυ στον μπαμπά της, την ωρα του μπάνιου και κείνος αφηρημένος απαντούσε «σώπα μωρέ τι ανάγκη έχεις εσύ? Παιδιά είστε» και έτσι η Αννούλα σώπαινε…
Και κοίταζε.
Ένα απόγευμα η Αννούλα πήρε από μια μακρινή θεια ένα μεγάλο πακέτο καραμέλες ,μια παρηγοριά που δεν είχε λάβει πρόσκληση για το πάρτι της Κατερίνας, όπου θα υπήρχαν μπαλόνια και θα υπήρχε και κλόουν.
Τα μάτια της γεμάτα λαχταρά γυάλισαν, φέρνοντας μεγαλύτερη αντίθεση στην χλομάδα του προσώπου της...
«Μαμά, να τις πάρω στο σχολείο αύριο?»
Το βράδυ σηκώθηκε και πασπάτεψε τουλάχιστον 5 φορές την τσάντα της με τα αδύναμα χεράκια της για να σιγουρευτεί ότι οι καραμέλες ήταν στην θέση τους.
Ξάπλωσε χαμογελαστή και αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί, στο διάλειμμα έβγαλε το μεγάλο σακούλι με τις καραμέλες και κάθισε στο πεζουλάκι της.
Σιγά σιγά άρχισαν να την πλησιάζουν τα παιδιά και να κάθονται δίπλα της.
Η καρδιά της χτυπούσε στο στήθος της .
Ένα τρελό χαμόγελο κοσμούσε τα χείλη της.
«Θα μου δώσεις;» λέγανε και η Αννούλα άνοιγε το σακούλι και έδινε αργά αργά τα χρυσά κουφέτα. Αργά για να κρατήσει περισσότερο η στιγμή, αργά για να δοθεί η σωστή σημασία στην ιεροτελεστία. Το μισό προαύλιο ήταν γύρω της, το μελίσσι γύρω από την βασίλισσα του, και το αστραφτερό- αν και κουτσό-χαμόγελο έδωσε λίγο χρώμα στα μάγουλα κάτω από τα χοντρά γυαλιά...
Και μετά, συνέβη.
Η άλλη Άννα, αυτή που πάντα τις τράβαγε τις κοτσίδες και την κορόιδευε γιατι είχε παλιά ρούχα, πλησίασε με τις φίλες της. Η Άννα που ήταν τόσο όμορφη που μια φορά η Αννούλα της άγγιξε φευγαλέα τα ολόξανθα μαλλιά της που μύριζαν φράουλα και τσιχλόφουσκα. Η Άννα που είχε πάντα τις πιο ωραίες κούκλες, τα πιο λαμπερά αυτοκόλλητα, η Άννα που είχε τα πάντα, ακόμα και το όνομα της. Και αυτό την Αννούλα την ευχαριστούσε.
Την Αννα από την άλλη, καθόλου.
Από την πρώτη μέρα που συστήθηκε στην τάξη ήταν σαν να κηρύχτηκε πόλεμος.
Άνισος πόλεμος.
«Θα μου δώσεις καραμέλα?» την ρώτησε με ύφος …
Το χεράκι μπήκε στην σακούλα και με ένα χαμόγελο, αποκρίθηκε: «Θα είσαι φίλη μου?»
«Φυσικά!» απάντησε το ροζ στοματάκι με τα πανάκριβα σιδεράκια με ροζ ασορτί λαστιχάκια.
Η Αννούλα έβγαλε 3 καραμέλες, μια για την Αννα, και δυο για τις φίλες της. Άπλωσε το χέρι και παρακολούθησε με ευχαρίστηση όπως ανοίγανε με ανυπομονησία τα χρυσά χαρτιά και πετάγανε αδηφάγα την μαλακή καραμέλα στο στόμα.
Το μάγουλο φούσκωνε, χαμόγελα.
Η Αννα την κοίταξε, χαμογέλασε και της πέταξε το χαρτί στα μούτρα γελώντας.
«Μα είπες ότι θα ήσουν φίλη μου» είπε με παράπονο η μικρή. Η Αννα έφυγε γελώντας. Και μαζί της άρχισαν να γελάνε και όλα τα αλλά παιδιά με τις καραμέλες στο στόμα.
Η μαγεία είχε σπάσει.
Η σακούλα με τις καραμέλες ήταν πια μόνο μια σακούλα καραμέλες. Mια σπασμένη υπόσχεση,…η καρδιά της βούλιαξε.
Άρχισε να βαριανασαίνει και το πρόσωπο της παραμορφώθηκε από θυμό. Άρχισε να τραυλίζει και να φωνάζει: «σταματήστε!» «σταματήστε!» αλλά η φωνή της ήταν κρώξιμο παραφωνίας.
Θύμωσε. «Γιατι γελάνε; Γιατι με κοροϊδεύουν;» Τα γέλια διέκοψε μια φωνή: «Κοιτάτε, κατουρήθηκε!!»
Η κύρια Ελένη, η δασκάλα, είδε τα παιδιά σε κύκλο να γελάνε και σταμάτησε την κουβέντα που είχε με την Κα Σωτηρία, την γυναίκα του επιστάτη. Πλησίασε προς τα σκαλί του προαυλίου και άρχισε να τρέχει όταν μέσα στα γέλια διέκρινε γνώριμες άναρθρες κραυγές που έκαναν την καρδιά της να σφιχτεί.
Πλησιάζοντας είδε την Αννούλα ξεμαλλιασμένη, με μάτια τρομαγμένου ζώου, περικυκλωμένη από παιδιά που κοροϊδεύανε και την σπρώχνανε, γελούσαν δυνατά.
Έτρεξε να σπάσει τον κύκλο, να την σώσει, όταν το πρησμένο, πληγωμένο παιδί την κοίταξε άγρια στα μάτια και φώναξε:
«Φύγε!»
Έμεινε να την κοιτάει αποσβολωμένη.
Το μικρό παιδί παγιδευμένο στο σώμα του, παγιδευμένο και εκτός, πολεμούσε με την αναπνοή του και με τα αισθήματα του ενώ δάκρυα τρέχανε και μουσκεύανε το πρόσωπό του.
Πώς να την σώσει από την ζωή της?
Έμεινε πετρωμένη να δαγκώνει τα χέρια της ενώ λίγα μέτρα πιο κει κειτόταν στο πάτωμα, αγνοημένη, ξεχασμένη η σακούλα με τα πολύχρωμα χρυσόχαρτα και τις καραμέλες.
Το βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της η Κύρια Ελένη έκλαιγε όταν άνοιξε η πόρτα και μια μικρή ασπροφορεμένη μορφή μπήκε στο δωμάτιο.
«Μαμά, κλαις?»
Η Κυρία Ελένη χαμογέλασε βεβιασμένα και σκούπισε τα δάκρυα της.
Ανασηκώθηκε .
«Λίγο, ματάκια μου»
Το κορμάκι σκαρφάλωσε με κόπο στο κρεβάτι και χώθηκε στην αγκαλιά της μάνας του.
Η κυρία Ελένη το έσφιξε πάνω της.
«Γιατι κλαις μαμά?»
«Από ευτυχία μωρό μου. Γιατι είσαι το πιο όμορφο δυνατό κοριτσάκι που ξέρω.»
Το κουρασμένο προσωπάκι ανασήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Όπως την έλουζε το φεγγαροφώς, έδειχνε ακόμα πιο χλωμή, σαν αγγελάκι, σχεδόν όμορφη...
«Συγγνώμη μαμά. Νόμιζα ότι με τις καραμέλες θα με αγαπούσαν . Αλλά οι καραμέλες τους θύμωσαν, τελικά.»
Η κυρα Λένη, έσφιξε αμίλητη το κορμάκι που αφηνόταν στα χέρια της και ενώ το παιδί της αποκοιμιόταν, κοίταξε με απόγνωση προς το φεγγάρι μπροστά στην σκληρή αλήθεια που την χτύπησε σαν χαστούκι μέσα στην απλότητα της...
Ένα φεγγάρι που το ένιωσε για λίγο σαν μάνα έσκυβε πάνω από την κοιμισμένη πόλη, πάνω της και αναστέναξε. Η ζωή ήταν σκληρή, και σήμερα είχε δώσει και στις δυο τους ένα μάθημα.
Θα υπήρχαν κι άλλα. Αυτή ήταν η ζωή.
Σκέφτηκε ότι σε άλλες χώρες, παιδιά πολεμούν με όπλα αντί για κούκλες, σε άλλες χώρες μανάδες βλέπουν τα παιδιά τους να σβήνουν από πείνα. Σήμερα, αυτήν την στιγμή, σε αντίθεση με την δική τους αγκαλιά που ήταν νανουριστική, μια μάνα κρατάει το παιδί της που ξεψυχάει.
Έδιωξε μακριά αυτήν την εικόνα από το μυαλό της και ξανακοίταξε το φεγγάρι.
Σε σύγκριση, το σημερινό δεν ήταν τίποτα.
Αυτή ήταν η ζωή τους.
Παραδόθηκε στην γνώση ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά, ήταν μάχες που έπρεπε να δώσει το παιδί της και ότι μπορούσε μόνο να είναι εκεί , ανήμπορη να καλυτερεύσει το παραμικρό, παρά μόνο να είναι ο βράχος και το λιμάνι για να κουρνιάσει αποκαμωμένη η μικρή της, μετά από κάθε καταιγίδα.
Κατάπιε τα δάκρυα της και κοίταξε το παιδί της με περηφάνια. Φίλησε το κεφαλάκι, έγειρε στο πλάι και αποκοιμηθήκανε αγκαλιά ενώ ο αέρας φύσαγε την κουρτίνα και αποκάλυπτε έναν έναστρο ουρανό.
Σήμερα, ήταν μια δύσκολη μέρα.
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που υποφέρουν από την βλακεία των πολλών αλλά ειδικότερα, αφιερωμένο στον Σωκράτη που παλεύει με χημειοθεραπεία, στο παιδί Νικήτα για την απίστευτη καρδιά του, στην παιδί Νικόλ, στον Κωνσταντίνο, στο παιδί Μαλβίνα, ,στον Ιάσονα και στις μανάδες τους …(και ενίοτε στους πατεράδες τους,… αν είναι ακόμα εκεί)
133 Comments:
H Lili είναι από τις παλιότερες και καλύτερες παρουσίες στον κόσμο των blogs. Το βιβλίο της A Woman in this City κυκλοφόρησε από τις Eκδόσεις Μαραθιά στην σειρά των bloggers.
Την ευχαριστώ που δέχθηκε να φιλοξενηθεί στο blog μου με μία συγκινητική και σκληρή ιστορία.
Τι σκληρά που είναι τα παιδιά. Θυμάμαι πώς βασανίζαμε στο δημοτικό τους συμμαθητές που απέκλιναν σαφώς απ' τα πρότυπα. Ήταν μια αληθινή ευχαρίστηση. Εντάξει, στο βάθος, στο πολύ βάθος, μπορεί να νιώθαμε και λίγο, πολύ λίγο, άβολα.
Κάποιος έδινε το εναρκτήριο σύνθημα αρπάζοντας τα χοντρά γυαλιά του Σ. Σαν προσυνεννοημένοι τον κυκλώναμε, γελούσαμε με τις φωνές και -προπαντός- με την αγωνία και απελπισία του, κάναμε πως του επιστρέφαμε τα γυαλιά για να τα πασάρουμε την τελευταία στιγμή σε κάποιον μέχρι τότε αμέτοχο στο αθώο παιχνίδι μας. Νέα αγωνία για τον Σ.: άραγε ο νέος θα μου δώσει πίσω τα γυαλιά; Κλπ. κλπ.
Και να πεις πως ήμαστε φαντάροι που περιποιούνται τον "νέο"; Αθώα παιδάκια ήμαστε.
H ζωή είναι σκληρή κ. Δήμου. Είναι έτσι. Και τη ζούμε μια κι έξω Χωρίς καμια πρόβα.
Πρέπει να είμαστε εκεί, να παλέψουμε μαζί με το παιδί μας, να παλέψουμε με νύχια και με δόντια. και ίσως μπορέσουμε να το φέρουμε πάλι πίσω. Πίσω στη ζωή, μέσα από χημειοθεραπείες, νοσοκομεία, πόνους. Να το φέρουμε πάλι πίσω. Να το ξαναγεννήσουμε.
Είχα τη δυστυχία να το ζήσω. Είχα την ευτυχία να το φέρω πάλι πίσω...
Συγγνώμη, αλλά οι δάσκαλοι θέλουν ξύλο.
Είμαι απόλυτη σ' αυτό.
Δεν δέχομαι καμία μα καμία δικαιολογία.
Ενίοτε και οι γονείς θέλουν ξύλο-οι γονείς των άλλων παιδιών φυσικά-αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ας έκαναν όμως οι δάσκαλοι και οι διοικήσεις των σχολείων αυτό που πρέπει.
Σήμερα έχουν υποτίθεται τη μόρφωση και τα προσόντα, έχουν και δυνατότητες.
Καλησπέρα!
Μας έσφιξε το στομάχι βρε lili.
Πραγματικά γροθιά στο στομάχι το κείμενο.
Θυμήθηκα.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο γεννήθηκε ο γιος μου.
Λίγες μέρες μετά πυρετός. Νωθρό χωρίς όρεξη.
Εισαγωγή στο Παίδων.Εντατική Νεογνών.
Ουρολοίμωξη.
Αγχος, αγωνία,εξετάσεις!
Κυστεοουρητική παλινδρόμηση.
Τι είναι τώρα αυτό τι πρέπει να κάνουμε?
Εγω προπαθώντας να φανώ ψύχραιμος και να στηρίξω και τη σύντροφο (λοχεία).
Οι γιατροί φειδωλοί, λίγα λόγια.
Μια πολύ καλή γιατρός (Κύπρια) που δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν έχω διαθέσιμο το ονοματεπώνυμο της από την πρώτη στιγμή είχε διαγνώσει σωστά ήταν αυτή που με προσγείωσε.
Η περίπτωση του παιδιού σας κύριε είναι η πιο εύκολη. Είναι υπόθεση ρουτίνας.Μέινετε αν θέλετε λίγο μαζί μου.
Μπήκε μέσα κάποιος άλλος γονιός. Μάλλον συνομήλικος.
Το παιδί σας κύριε δυστυχώς δεν φαίνεται να τα καταφέρνει,θα του δώσουμε κάτι να φύγει ήρεμο...
Τα 'χασα. Ήθελα να εξαφανιστώ. Να χαθώ.
Βγήκα έξω. Κλαίγοντας. Δεν μπορούσα να ακούω.Τώρα ένιωθα χαμένος εγώ. Τον είδα να βγαίνει αργότερα κλαίγοντας γοερά, παραπονεμένα.
"Η περίπτωση του παιδιού σας είναι η πιο εύκολη για μας. Υπόθεση ρουτίνας"
Πόσο δίκιο.
Δέκα μέρες μετά είμασταν σπίτι.
Με οδηγίες και συνεχείς εξετάσεις συνεχίζουμε ακόμη.
Το μυαλό μου όμως έχει μείνει καρφωμένο εκεί.
Το παιδί σας κύριε δεν φαίνεται να τα καταφέρνει,θα του δώσουμε κάτι να φύγει ήρεμο....
Πολύ ωραίο και δυνατό συναισθηματικά κείμενο. Ιδίως για όσους πιστεύουν στο μύθο των αθώων παιδιών, που είναι αγγελούδια κλπ.
Ή των παιδιών που όταν ζουν μέσα σε ευτυχισμένο περιβάλλον δεν αναπτύσσουν κακία για τους άλλους. Που επειδή μυρίζουν ωαρία απ’ έξω δεν είναι σκληρά από μέσα.
Δυστυχώς Άννα, έτσι έιναι η ζωή. Και μακάρι νάταν πάντα αληθινό εκείνο το Νιτσεϊκό πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιό δυνατό. Τις ουλές από τη σκληρότητα του κόσμου όχι μόνο θα τις κουβαλάς μαζί σου για πολλά χρόνια αλλά, αν δεν αποφασίσεις εσύ μόνη σου να τις θεραπεύσεις, είναι πολύ πιθανόν να συμβάλλεις ασυνείδητα στη διαιώνισή τους προκαλώντας τες με τη σειρά σου στους άλλους.
πολύ ωραίο κ συγκινητικό κείμενο.
το ρητό που θέλει τα παιδιά αγνά και άκακα είναι το μεγαλύτερο ψέμα που υπάρχει. η ωμή αλήθεια είναι ότι βιώνουν αισθήματα όπως η κακία, η ζήλεια, η μισαλλοδοξία στην πιο καθαρή μορφή τους και είναι αδίστακτα.
διαφωνώ στην λογική ότι άλλα παιδιά πολεμάνε με όπλα αντι για καραμέλες. οι συγκρίσεις με το χειρότερο δίνουν δικαιολογίες στην αδράνεια και κατ' επέκταση συμβάλουν στην κοινωνική αδικία.
βέβαια τί αγώνα να δώσει ένα κοριτσάκι 6 ετών, είναι σαν να λέμε ένα πουλί με αδύναμα φτερά να επιβιώσει στη ζούγκλα...
Κανένα παιδί δε θα πρεπε να βιώνει τέτοιες καταστάσεις, όπως και πολύ πιο επώδυνες, που σημαδεύουν τη ψυχούλα τους...
Τουλάχιστον, θα πρέπει οι γονείς να έχουν τον τρόπο να στηρίξουν τα παιδιά τους και αυτές οι άσχημες εμπειρίες να τα κάνουν πιο δυνατά.
Όσο αυτό γίνεται...
Ολα αυτα ειναι μαθηματα ζωης για τα παιδια μας. Η ζωη ειναι σκληρη εκει εξω και η δικια μας δουλεια ειναι να τα θωρακισουμε καταλληλα ετσι ωστε να μπορουν να αντιμετωπισουν τις αναποδιες. Μεγαλες και μικρες. Ισως αν μας απασχολουσε λιγο περισοτερο η "κοινωνικη μορφωση" των παιδιων μας και λιγοτερο το αν ξερουν τι ειναι οι "χλωροπλαστες"!! (χρησιμο και αυτο αλλα οχι για την κοινωνικη επιβιωση),αν βοηθουσαμε τα παιδια μας να ερθουν σε επαφη με τον πραγματικο εαυτο τους και τα συναισθηματα τους ,τοτε θα μπορουσαμε να μιλαμε για αυριανους, πραγματικα ωριμους ενηλικες.
Δεν νιώθει κανείς τον πόνο αυτό. Παρά μόνο αν είναι δικός του ή κάποιου δικού του.
Αλλά τα παιδιά αυτά είναι μαχητές και διαμάντια.
Υπέροχο κείμενο. Χρειαζόμαστε γροθιές στο στομάχι που και που για να ξυπνάμε.
Μόνο που την επόμενη ξεχνάμε.
Δυστυχώς...
Νιωθω πιο συναισθηματικός μετά από αυτό το κείμενο.
Κλαίγω πιο εύκολα.
Θυμώνω πιο εύκολα.
Ειμαι συναισθηματικά πεινασμένος, το νιώθω.
Και νιώθω και την απελπισία που έβλεπα στο πρόσωπο της μικρούλας αδελφής μου στην τελευταία της χημειοθεραπεία.
Όμως εγώ δεν είμαι Εκείνη.
Με τρομάζει η ιδέα ότι θέλω συντροφικότητα και δεν μπορώ να την έχω.
Σ’ αγαπώ...
Ωραίο το κείμενο της Lili. Τελικά, μέσα στην αθωότητά τους τα παιδιά μπορούν να φερθούν πολύ σκληρά κάποιες φορές. Δεν σας έχει συμβεί να ακούσετε τις πιο επίπονες αλήθειες από παιδιά;
Κάποτε, μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων, μας είχε πάρει ένας καθηγητής μου στο γυμνάσιο και μας είχε πάει να μοιράσουμε δώρα σε ένα άσυλο ανιάτων (κάπου στην Κυψέλη). Θυμάμαι πώς με είχε πιάσει η ψυχή μου... Πόσο διαφορετικά έβλεπα τα πράγματα από εκείνη την επίσκεψη και μετά... Πόσο τυχερός (και ένοχος) είχα αισθανθεί...
Μπράβο Lili, με την πρώτη εδώ, κέντρο! Τι βασανιστική ευστοχία, τι αποτύπωση... Η σκληράδα, αυτό το ωμό που βγαίνει ακατέργαστο στα παιδιά τα απαίδευτα ακόμη, στα μούτρα των άλλων παιδιών, των λιγότερο τυχερών, που είναι όλα μαλακά γύρω-γύρω κι ακόμη πιο μαλακά μέσα-μέσα... Αχ αυτά τα παιδάκια, χωρίς πανοπλία, τόσο ευάλωτα και τόσο κοντά στα εξευγενισμένα συναισθήματα - με μόνο ένα ζωώδες, τον θυμό της αδικίας...
(που και πάλι στο τέλος τον καταπίνουν, να μην χάσουν έστω την περιφρόνηση, από τα ολότελα...)
Και φυσικά φταίμε όλοι εμείς οι μεγάλοι, γιατί μη μου πει κανείς πως δεν παίρνει χαμπάρι ότι το παιδί του κάνει την σκληράδα / χοντράδα εκείνη τη στιγμή και δεν διαπράττει έγκλημα με το να βαρεθεί να του εξηγήσει και να του μαζέψει το «άγριο» που βγάζει?
Η ότι δεν δίνει ως ενήλικας το κακό παράδειγμα με το να συμπεριφέρεται σαν αγριάνθρωπος ώρες-ώρες, χωρίς τουλάχιστον να εξηγεί στο παιδί που τον παρακολουθεί διψασμένο, ότι παραφέρθηκε κτλ κτλ...
Η ότι δεν βολευόμαστε και δεν αφήνουμε ως γονείς ή δάσκαλοι ή φίλοι ή γείτονες ή... ή... ή... τέτοιες συμπεριφορές να κλιμακώνονται μπροστά στα μάτια μας, αλλά μία λέμε ε, παιδί είναι, θα μεγαλώσει, μία η διάσπορά ευθύνης (δεν είμαι εγώ υπεύθυνος, δεν είμαι εγώ ο γονιός, ας το μαζέψει κάποιος δικός του, ή υπάρχουν τόσοι μεγάλοι εδώ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα?) και πάει, εδραιώνεται το μοντέλο συμπεριφοράς...
Οχι, δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα - αλλά μια τρυφερή, αθώα καρδούλα, και να το κάνει ασυναίσθητα, αν της εξηγήσεις, μια, δυο, τρεις, θα το καταλάβει. Τα παιδιά έχουν ισχυρότατο αίσθημα δικαίου και απλώς χρειάζονται καθοδήγηση να αναπτυχθεί θετικά. Και μάλιστα, ευχής έργον, η «δουλειά» να γίνει μπροστά στο βληθέν παιδάκι, to save face για λογαριασμό του, που αισθάνεται ανήμπορο να χειριστεί τέτοιες επιθέσεις κι ίσως δεν έχει τα εκφραστικά μέσα...
Θέλει μέχρι υποχρεωτικά μαθήματα αγωγής στο σχολείο, για όλα τα παιδάκια, και κουβέντα, και μόλις παίρνει το μάτι ή το αυτί μας το παραμικρό, κουβέντα και ξανά κουβέντα και κόντρα και λίγο ακόμη...
Δεν έχει νόημα να κάνουμε τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου δλδ, μικρογραφίες δικές μας, έστω και σε "καλέκτυπο" (κατά το κακέκτυπο), με αρκετές καλές στιγμές εν μέσω τέτοιων «γωνιών» στον χαρακτήρα τους, για να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε καλή δουλειά.
Οφείλουμε να τα ωθήσουμε προς αυτό που δεν υπήρξαμε ποτέ, στον βαθμό που μπορούμε περισσότερο, να γίνουν πιο αγαπησιάρικα και υποστηρικτικά μεταξύ τους, τονίζοντας την προσφορά, την βοήθεια, την άμιλλα κι ενισχύοντας την συναισθηματική νοημοσύνη κι όχι τις ακαδημαϊκές επιδόσεις και τον ανταγωνισμό!
Σκληρά δεν είναι τα παιδιά, εμείς είμαστε που τα κάνουμε έτσι ώστε να είναι εύκολο να μας μιμηθούν στα χειρότερά μας – τι καλά που βιώνει την έξωθεν αξία της υπεροχής η σκληρή Αννούλα, πατώντας στο πτώμα της αξιοπρέπειας της άλλης Αννούλας.... Πόσο μεγαλίστικη συμπεριφορά με μέσο ένα παιδικό μυαλουδάκι! Ωραία «δουλειά» έγινε ερήμην της – η καρδούλα σκλήρυνε και αυτό δεν γυρίζει εύκολα πίσω, όταν το παιδί απολαμβάνει τα οφέλη του να είσαι δημοφιλής και να έχεις ειδικό βάρος στους συνομιλήκους, έστω και ως bully στο σχολείο...
Και η άλλη Αννούλα, η μαλακή, πόσο να τα βάλει με την σκληράδα χωρίς ενισχύσεις? Και πόσοι από μας δεν έχουμε γίνει αντίστοιχοι στόχοι, λίγο ως πολύ, παρακαλώντας να σταματήσει η επίθεση και να γίνουμε αν όχι αγαπητοί, τουλάχιστον αόρατοι? Και πόσο μας πικραίνει ακόμη και σήμερα! Κι αν έχουμε υπάρξει εμείς οι σκληροί, δεν θα θέλαμε να μας πιάσει κάποιος από το αυτί να μας δώσει κατέυθυνση – με καλό τρόπο? Και να ακολουθήσουμε την εσωτερική μας φωνίτσα που ακόμη και στο χαϊλίκι του νταή, μας έλεγε ότι μάλλον δεν είναι σωστό?
Αραγε οι δάσκαλοι έπιασαν την παρεούλα των «ζόρικων» και τους γονείς τους να συνεργαστούν και να κουβεντιάσουν, μαζί και την πλευρά της αδικημένης Αννας? Τι να σου κάνει μια βασανισμένη μάνα με την αγκαλιά της, όταν την δουλειά της στο δικό της το παιδί την έχει ήδη κάνει και τον αγώνα της τον δίνει καθημερινά? Καποιος πρέπει να μεριμνήσει για τον αγώνα για τις άλλες ψυχούλες, που ταλαιπωρούν τα άλλα παιδάκια χάνοντας χρόνο καλών στιγμών, λοξεύοντας από τον δρόμο της αγάπης & της συμπαράστασης...
Είναι ντροπή ως γονείς να φτάνουμε στο απάνθρωπο «το παιδί σας κινδυνεύει» και το ακόμη χειρότερο "Το παιδί σας κύριε δεν φαίνεται να τα καταφέρνει,θα του δώσουμε κάτι να φύγει ήρεμο...." κι όλα τα άλλα τα τελεσίδικα που δυστυχώς, συμβαίνουν, για να συνειδητοποιούμε ορισμένα πράγματα – όταν είναι αργά, τι να το κάνεις?! Στην χημειοθεραπεία παιδιών π.χ. , οι γονείς είναι αξιοθαύμαστα αξιοπρεπείς και υποστηρικτικοί σε όλα τα παιδάκια, σε βαθμό αυταπάρνησης. Ζουν κι αναπνέουν με τα ιδεώδη της ανθρώπινης ύπαρξης, με τα πιο φιλτραρισμένα, καθαρά, αγνά αισθήματα αλτρουϊσμού. Ενώ εδώ έξω...
Αφού όλοι μας το ξέρουμε πόσο σακατεύουν τέτοιες εμπειρίες τις παιδικές καρδούλες...
Που μερικές είναι χαμένες από χέρι κιόλας...
(Ο μεγαλύτερος πόνος, να είναι ήδη χαμένο ή να χάνεται το παιδί σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε να το αποτρέψεις... και να το φτύνουν οι μόνες αχτίδες φωτός στη ζωή του, τα άλλα παιδάκια!)
Εχουμε χρόνο μεν, η αποστολή μας όμως θέλει δουλειά, από μας εξαρτάται!
(τι περιμένω όμως, τέτοια γαϊδούρια είμαστε – εδώ αντί Υπερ-Ολυμπιακούς και τους λέμε Παραολυμπιακούς, με τις απλές φιλίες ούτε-καν-με-καραμέλλες-εξαγοράσιμες θα ασχολούμαστε τώρα?)
Φούντωσα!
"...Η Άννα που είχε πάντα τις πιο ωραίες κούκλες, τα πιο λαμπερά αυτοκόλλητα, η Άννα που είχε τα πάντα, ακόμα και το όνομα της..."
Να σου πω τι θα συμβεί στην Άννα σε καμιά 25αριά χρόνια, στην Αμερική. Στο δεύτερο γάμο της (ο πρώτος τη φτύνει ακόμα και την κοπάνησε με 20άρα από το κολέγιο), θα είναι μ' έναν που θα της λέει "τράβα μωρή να μου φέρεις καμιά μπύρα" κι αυτή θα τρέχει και θα βρίζει μέσα της... κι ο άντρας της θα λέει "που τη βρήκα τη γριά που της κρέμονται όλα... κοίτα κάτι πιτσιρίκες που περνάνε απ' έξω".
Γιατί μόλις περάσει η φάση "υποστήριξη από μαμά και μπαμπά", κανένας δεν ενδιαφέρεται για σένα εάν είσαι κολόπαιδο. Μόλις βγεις από το σπίτι, πρέπει ν' αποδείξεις ότι αξίζεις την αγάπη των άλλων, αλλιώς ουδεμία υποχρέωση έχουνε να σου δώσουνε σημασία. Τις Άννες τις έχω δει εδώ, μελαγχολικές πίσω από 6 κιλά μακιγιάζ που προσπαθεί να κρύψει καμιά δεκαετία ηλικίας. Ο τσαμπουκάς έχει περάσει και τώρα τρέχουνε (κι οι άντρες τρέχουνε, αλλά με τζάγκουαρ και πιτσιρίκες στο πίσω κάθισμα). Έχει ο καιρός γυρίσματα... I love America.
Λευτέρης
Καλημέρα μέσα από το καμίνι της Αθήνας... τυχεροί αυτοί που κάνουν τώρα διακοπές... κατά προτίμηση σε κάποια χώρα του Βορρά - γιατί αν είναι στην δυτική Ελλάδα...
Φαντάζομαι πως είναι και η Lili ανάμεσα στους απουσιάζοντες. Το κείμενο μου το είχε στείλει πριν δέκα μέρες αλλά δεν ήθελα να το χαραμίσω μέσα στον 15αύγουστο.
Σχετικό είναι, για παιδιά:
Λέει ο Andy:
"Μην με παρεξηγείτε, αλλά μου φαίνεται αδιάφορη η κουβέντα -
είναι απίστευτο να γίνεσαι πατέρας.
Όλα αλλάζουν,
τα πάνω έρχονται κάτω,
τα επείγοντα γίνονται αδιάφορα,
τα βαρετά γίνονται συγκλονιστικά."
Και που είσαι ακόμα Andy... κάτσε να μεγαλώσει να πάει σχολείο και σου λέω εγώ μετά για πότε θ' αρπάζεις την καραμπίνα μόλις ακούς "κάποιος είναι απ' όξω με ένα τσιγαριλίκι". Γιατί τώρα, αγαπητέ Άντυ, έχεις κάτι, μια κόρη. Κι όποιος έχει κάτι, έχει και κάτι να χάσει. Κι όλοι προστατεύουν αυτό που έχουν. Δεν θα περάσουν λίγα χρόνια και θ' αρχίσεις να λες "το τάδε ή το δείνα έπρεπε ν' απαγορεύεται.." και άλλα, οτιδήποτε για να προστατεύσεις την οικογένειά σου. Welcome to the club: έχω τρεις κόρες, 17, 14, και 3.
Να σου ζήσει, να τη βλέπεις και να τη χαίρεσαι.
Λευτέρης
ΥΓ. Επί του θέματος, εγώ ρε παιδιά δεν θυμάμαι τέτοια πράγματα στα σχολεία που πήγα, συνοικιακά κρατικά δημοτικά και γυμνάσια στο Ηράκλειο, αλλά δεν θυμάμαι κοροϊδίες και τα τέτοια μεταξύ μαθητών. Όλοι καλά παιδιά ήμασταν.
Είναι σκληρό αλλά δυστυχώς τα παιδιά δεν είναι παιχνίδια που προσφέρουν μόνο χαρά. Τα παιδιά αρρωσταίνουν, πονάνε πεθαίνουν. Τα παιδιά επίσης γερνάνε. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων.
Μαθαίνουν τα παιδιά να είναι σκηρά, όπως τα μάθεις, αν τα... "σκληραγωγείς", ανταποδίδουν, αν τα αγαπάς σωστά, πάλι ανταποδίδουν, όπως τα μάθεις, όπως τους φέρεσαι, δεν είναι γεννημένοι άγγελοι, ούτε όμως και γεννημένα κτήνη, όπως τα μάθεις, αν αδιαφορείς γι΄αυτά, θα αδιαφορούν, αν τα δέρνεις, θα δέρνουν, αν τα τρομάζάζεις, θα τρομοκρατούν, αν, αν, αν, ειναι αντίγραφα ή καλύτερα αντανάκλαση της κακίας μας ή της καλοσύνης μας, όπως τα μαθεις... Ημασταν κι εμείς παιδιά και βλέπαμε ποια κτηνόφερναν και ποια όχι... (Παναγιά μου, τι κείμενο κι αυτό... παλεύω να γράψω... δεκα χτυπήματα για πετύχω ένα γράμμα..., τα δάχτυλα χορεύουν θλιμμένα την ταραχή μου...)
Θυμήθηκα την Χρυστάλλα, μια πανύψηλη σημμαθήτριά μας, κατάλευκη, με καταλευκο δέρμα, καταλευκα μαλλιά. Ως και τα μάτια της νομιζες ότι ήταν λευκα! Εμενε πάντα μόνη στα τελευταία θρανία, μόνη και αμιλητη...
"Ανακαλύψαμε" ότι υπήρχε όταν μια μέρα εκεί πισω στα τελευταία θρανία αρχισε ξαφνικά άρχισε να κλαιει δυνατά. Γυρίσαμε. Πήγε η δασκάλα κάτω, την παρηγόρησε, την πήρε τρυφερά από το χέρι κι όπως περνουσε ανάμεσα σε μας, σκυφτή, για να πάνε έξω, μύριζε κακά... (κοιτάζαμε με βλέμμα γεμάτο οίκτο - και ο οίκτος ειναι μια μορφή απόρριψης...)
Το στίγμα του "διαφορετικού" το ζούμε κι εμείς ως οικογένεια. Εξαφανίστηκε μια παιδική μου φίλη εξαιτίας της "δαιμονισμένης" κορουλας μου και πάρα πολλές γνωστές και γνωστοί δεν πλησιάζουν σπίτι μας, ούτε καν τηλεφωνούν για να μην... ενοχλήσουν... Ξαδέρφια με τα οποία μοιραστήκαμε χρόνια δυστυχίας, ούτε που μας ξέρουν πια... (Μπας και είναι κληρονομική η επιληψία και... εκτεθούν...)
Κάτι που δεν ξέρει ο κοσμος, αλλά είναι ο φόβος και ο τρόμος των ατόμων με επιληψία (το έμαθα στο πρόσφατο πανευρωπαϊκό συνέδριο για την επιληψία): δεν φοβούνται τόσο πως θα πέσουν και θ΄ ανοίξουν τον κεφάλι τους (ένα μεγάλο ποσοστό πεθαίνει από ατυχήματα), ούτε πως θα κοιμηθούν και δεν θα ξυπνήσουν (σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου) φοβούνται τον εξευτελισμό επειδή κάποτε ακόμα και τα μικρά επιληπτικά επεισόδια συνοδεύονται με ακράτεια ούρων και κοπράνων...
Αντε να βγεις έξω βόλτα, να κανεις παρέα στο σχολείο, να βρεις φίλες και φίλους... Κλεισμάρα, απομόνωση και δυστυχία σε μικρούς και μεγάλους (και στην ανεκτική Ευρώπη). Εκτός αν έχεις λεφτά, οπότε "μπορείς να αγοράσεις λίγη ελπίδα"...
Με συγκίνηση και αγάπη
Παράγραφος
-----------------
και περισσότερη συγκίνση και αγάπη για
"την απελπισία που έβλεπα στο πρόσωπο της μικρούλας αδελφής μου στην τελευταία της χημειοθεραπεία"
Παράγραφος
Όμως έχετε παρατηρήσει, τι έχουν καταφέρει σαν ενήλικες όλα εκείνα τα παιδιά που τα ταλαιπωρούσε μια αδυναμία στα παιδικά τους χρόνια;
Από όσο έχω παρατηρήσει τα πάνε πολύ καλά στην μετέπειτα ζωή τους.
Λες και η μάχες που δίνανε καθημερινά με τον περίγυρό τους, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από τα «αθώα» πειράγματα των συμμαθητών τους, τα έκανε δυνατούς ανθρώπους και πιο έτοιμους για το παιγνίδι της ζωής.
Σαν ανήλικες τους βρίσκεις συχνά πιο φιλοσοφημένους, λες και στις μοναχικές τους ώρες, απομονωμένα από τις παιδικές ομαδικές δραστηριότητες, αυτά άρχισαν να σκέφτονται τον κόσμο που τα περιβάλει......., 15 χρόνια πριν τους άλλους.
Αν και με τέτοια ζέστη, μόλις διάβασα το κείμενο, έχω παγώσει, κρυώνω, τρέμω...Πού είναι, βρε παιδιά, η ανθρωπιά μας; Πού είναι; Πού είναι και δεν μας βρίσκετε ούτε για τα παιδιά μας; Έχω μεγαλώσει σε χωριό, όπου και πήγα σχολείο, ήμουν το παχουλό κοριτσάκι με τα γυαλιά, αλλά εκεί μ' αγαπούσαν. Τα αγόρια με έπαιρναν στις ομάδες τους στα παιχνίδια, για να μη σπάσουν τα γυαλιά μου από την απροσεξία τους, δεν ήθελαν ούτε να με ανταγωνίζονται, με προστάτευαν και μ' αγαπούσαν. Τα κορίτσια, να μην αναφερθώ καλύτερα στην απέχθεια που μου προκαλεί ακόμη η θύμησή τους. Είχα μία που υποτίθεται ήταν η "εχθρός" μου. Έξι χρόνια στο Δημοτικό γύρναγα κάθε μέρα από το σχολείο στενοχωρημένη, αλλά είχα ένα σπίτι να με φροντίζει και να με οπλίζει απέναντι στην κακοήθεια...Το μυαλό μου και η "γλώσσα" μου η αποστομωτική στάθηκαν η μεγάλη μου άμυνα.Ακόμη αυτά είναι η άμυνά μου και η περήφανη σιωπή μου, όταν δεν αξίζει να ασχοληθώ με κακεντρεχείς. Τις προάλλες σε ένα ασανσέρ στα Ζάρα, κάτι πιτσιρίκες πήγαν να μπουν την ώρα που έκλεινε η πόρτα, κρατούσα πράγματα και ήμουν και ψιλό-αφηρημένη και δεν πάτησα το κουμπί για να της βοηθήσω, άκουσα τη μία να ωρύεται, "Ζώον!", μου φώναξε. Δεν έβγαλα άχνα. Τις κοίταξα με απαξία. Ακόμη αναρωτιέμαι ποιος ήταν το ζώον...Όσο για τις Αννούλες του χιονιά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες να τις οπλίσουν με ευγένεια, υπομονή, ανωτερότητα, αγάπη και ανθρωπιά, δεν ξέρω αν μ' αυτά τα όπλα θα επιζήσουν, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν με αξιοπρέπεια και ομορφιά να κοσμούν έναν κόσμο που δεν του αξίζουν...
Όσο πιο ανεκτική είναι η κοινωνία στο διαφορετικό, τόσο περισσότερο καταπολεμά τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Αυτό που περιγράφει η Lili, το bullying όπως το λένε εδώ οι Άγγλοι, είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία εδώ και εδώ και χρόνια υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια στην έρευνα, πρόληψη και καταστολή. Σχεδόν πια είναι βρισιά να πεις ότι κάποιος είναι "bully". Κοριτσάκια σαν την Άννα θα ήταν εδώ τα ίδια απομονωμένα και στην τρίτη "παράβαση" θα άλλαζαν σχολείο.
Δεν συμφωνώ ότι "έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε", πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε κλπ. Θα έχουν όλο το χρόνο να μάθουν την επιβίωση και τη σκληρότητα στην ενήλικη ζωή τους, δεν χρειάζεται να την υποφέρουν και στα μαθητικά τους χρόνια. Γιατί αν είναι έτσι, αν θέλουμε να τα συνηθίσουμε στη σκληρότητα της ζωής από μικρά, ας τα στείλουμε summer camp στο Λίβανο να τη μάθουν καλά.
Η ειρωνεία είναι βόμβα στην ψυχή...
Τα παιδία μπορούν πράγματι να γίνουν απο άγωνοια πολύ σκληρά. Δεν καταλαβαίνουν το κακό που κάνουν και αυτό καπως τα δικαιολογέι αλλά ταυτόχρονα μεταβιβάζει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης στοςυ γονείς και τοςυ δασκάλους τους που πρέπει να τα μάθουν τι σημαίνει σκληρότητα.
να θυμίσω την συμπεριφορά παιδιών απέναντι σε ζώα, με φωτιές στις ουρές, βγάλσιμο ματιών, σπάσιμο ποδιών και άλλα τέτοια που ακούγονται φρικιαστικά και όμως συναίβεναν πριν απο 20-30 χρόνια στις αλάνες της Αθήνας και του Πειραιά.
Η ευθύνη λοιπόν δική μας.
Δεν είναι το διαφορετικό που γίνεται στόχος. Είναι η αδυναμία.
Υπάρχουν άλλες Αννούλες, με τα ίδια χαρακτηριστικά, που είναι κοινωνικές, δημοφιλείς και δυνατές και βλέπεις και κάποια πλάσματα που ο Θεός τα έχει προικίσει με όλα τα καλά, να είναι απομονωμένα και μόνα. Ό,που υπάρχει αδυναμία οι υπόλοιποι επωφελούνται. Η επιβίωση του ισχυρού ισχύει από πολύ νωρίς...
Απλά ένα ερώτημα:
Δεν υπάρχει άραγε άλλος τρόπος να μιλήσει κανείς για την σκληρότητα και την αθωότητα παρά μονάχα γράφοντας ένα μελό σενάριο τύπου " ο καημενούλης Βασιλάκης Καϊλας " ;...
Πιστεύετε σοβαρά ότι ένα σακουλάκι με ... καραμέλες δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως στα σημερινά παιδιά ;
Και εν πάσει περιπτώσει, με ποιό τρόπο βοηθάει ένα τέτοιο κείμενο, βουτηγμένο στα εκ του ασφαλούς δάκρυα ;
Ο κόσμος χρειάζεται πολύ λιγότερη καραμελένια συμπόνοια και περισσότερη έμπρακτη αγάπη.
Πηγαίνετε στα καταθλιπτικά νοσοκομεία λοιπόν και χαηδέψτε αυτά τα παιδιά, υπερασπιστείτε την τραυματισμένη αλήθεια τους. Ετσι απλά. Και πολύ περισσότερο αποτελεσματικά.
Υ.Γ. Και επιτέλους, φτάνει με αυτά τα συνεχή γλυκερά υποκοριστικά ονόματα των παιδιών! Αννούλα, Μαιρούλα, Γιαννάκης, κορούλα κλπ. Κανονικοί άνθρωποι είναι, δικαιούνται να έχουν ένα όνομα που να ακούγεται ολόκληρο. Αννα, Μαρία, Γιάννης, κόρη...Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να αποκλειστούν,αλλά και η ΣΥΝΕΧΗΣ χρήση υποκοριστικών υποβαθμίζει το περιεχόμενο των λέξεων και
υποδηλώνει - κατά την γνώμη μου - μία αντιμετώπιση του παιδιού σαν χαριτωμένο σκυλάκι του καναπέ.
Ξέρετε τί είναι να σου ζωγραφίζει το παιδί σου και να γεμίζει τον ουρανό μαύρα πουλιά λέγοντας:
Όλοι οι μαθητές με κορο.ι.δεύουν και τούτος-ακόμα ένα μαύρο πουλί- και τούτος-ακόμα ένα μαύρο πουλί-και τούτος-ακόμα ένα μαύρο πουλί-και να μαυρίζει ο ουρανός σαν την καρδιά της και τη δική σου και κάθε ένα τους να είναι κι άλλη μαχαιριά και να είναι το τέταρτο σχολείο που αλλάζεις κι άλλο να μην υπάρχει;
Πληγώνουν αυτές οι ιστορίες.
Τα παιδιά είναι τα πιο τρυφερά και πιο σκληρά πλάσματα! Η πρώτη διεκδίκηση της ζωής είναι για την αγάπη των γονέων, γιατί πρώτα από τους γονείς εξαρτάται η επιβίωση και η μετάβαση στην παιδική και εφηβική ηλικία.
Μετά έρχεται η έμφυτη προσπάθεια για αποδοχή και ένταξη στην ομάδα συνομηλίκων. Εκεί χύνεται αίμα... Οποιος μείνει εκτός του κοπαδιού χάθηκε...
Χαρακτηριστικό είναι ότι ανταγωνισμοί υφίστανται μόνο μεταξύ ομοφύλων. Αγόρια ανταγωνίζονται με αγόρια και κορίτσια με κορίτσια.(Ηπιότερα. Στα αγόρια ο παράγων εξουσία κάνει τα πράγματα χειρότερα)
Παιδιά της φύσεως είμαστε...
Αν έχετε καιρό διαβάστε το βιβλίο "Ο Αρχοντας των Μυιγών" του William Golding. (Lord of the flies)
entropia said...
"Δεν υπάρχει άραγε άλλος τρόπος να μιλήσει κανείς για την σκληρότητα και την αθωότητα παρά μονάχα γράφοντας ένα μελό σενάριο;"
entropia καμια φορά η ζωή είναι μελό από μόνη της. Το ερώτημα είναι: κρίνουμε τη ζωή ή την γραφή;
συμφωνώ απολύτως με τον κ. ΝΔ σε ό,τι αφορά το σχόλιο από εντροπία
...πάντα επίκαιρο και "ακανθώδες" το θέμα.
έχω και εγώ δύο παιδιά (αγόρι-κορίτσι) σε προ-εφηβική ηλικία και το "bullying" το ζούμε καθημερινά.
Ειδικά στα κορίτσια είναι ιδιαίτερα λεπτό το θέμα όταν το παιδάκι είναι ευαίσθητο (οποιαδήποτε ευαισθησία σωματική ή ψυχική) και γίνεται αποδέκτης των επιθέσεων των διαφόρων επίδοξων "barbie dolls" που κυκλοφορούν στο σχολείο.
Έχω καταλήξει ότι
1) τα παιδιά απεικονίζουν τη πραγματικότητα της όποιας κοινωνίας μέσα στην οποία ζούν και "μπολιάζονται". Τα περισσότερα έχουν σαν πρότυπα ότι γυαλιστερό (γκλαμουριά) φτηνό και εύπεπτο τους πλασσάρουν να ΜΜΕ σήμερα...
2) τα παιδιά επίσης καθρεφτίζουν την οικογένεια όπου μεγαλώνουν και το τρόπο που συμπεριφέροντα οι μεγάλοι (γονείς και άμεσο περιβάλλον) με τα γούστα, τις προτιμήσεις, την συμπεριφορά κλπ να περνάνε από μάνα σε κόρη, πατέρα σε γυιό.
Ειδικότερα προβλήματα συμπεριφοράς παρουσιάζονται όταν στο οικογενειακό περιβάλλον υπάρχει "πρόβλημα" και αυτό βγαίνει προς τα έξω στις παιδικές συναναστροφές.
3) τα παιδιά μεταφέροντας στις συναναστροφές τους τα πρότυπά τους, συναγωνίζονται στο ποιό παιδάκι θα επιβάλλει το δικό του στους άλλους ψάχνοντας συνήθως για ομοϊδεάτες (μήπως το ίδιο δεν γίνεται και με τους "ενήλικες"?)
4) για να σπάσει αυτός ο από γενεά σε γενεά φαύλος κύκλος πρέπει πρώτα-πρώτα οι γονείς να κάνουν ένα εκ βαθέων αυτοέλεγχο στη δική τους ζωή και καθημερινότητα και μετά να προβούν σε ριζικές αλλαγές (δεν είναι εύκολο, θέλει τόλμη και αγώνα)
5) από την άλλη μεριά πρέπει οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να αναλάβουν σοβαρά την ευθύνη, το ρόλο και το λειτούργημά τους σαν πλάστες παιδικών ψυχών πρωτίστως (δευτερευόντως σαν ανα-μεταδότες γνώσης) και όχι σαν όποιοιδήποτε άλλοι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι.
6) τέλος πρέπει η ίδια η "νεοελληνική" κοινωνία να ξεφύγει από πολλά αρνητικά στοιχεία/πρότυπα που εκάστοτε κληρονομεί και ταυτόχρονα να μην υιοθετεί συλλήβδην ότιδήποτε ξενόφερτο αλλά πρώτα να το περνά από συνειδησιακό/ποιοτικό κόσκινο.
(...μήπως ζητάω πολλά;)
Φυσικό είοναι τα παιδιά να είναι σκληρά. Γιατί θα έπρεπε να είναι διαφορετικά? Δεν μεγαλώνουν στα χέρια ανελεύθερων, καταπιεσμένων, συμπλεγματικών ανθρώπων? Απλώς αναπαράγουν αυτό που βλέπουν και αυτό που πιάνουν με τις κεραίες τους μέσα αλλά και έξω απ' το σπίτι. Όσο οι γονείς είναι ψεύτες, υποκριτές, υπερπροστατευτικοί, άλλο τόσο τα παιδιά θα αναπτύσσουν συμπεριφορά παλιανθρώπου από "τρυφερή" ηλικία. Τα παιδιά δεν έχουν τόσο ανάγκη από συμβουλές και καθοδήγηση, όσο από ουσιαστική αγάπη και συμπαράσταση.
Γονείς, μάθετε από τα παιδιά σας, προτού γίνουν αντίγραφά σας (μιλάω γενικά).
@Nikos Dimou:
Ακριβώς επειδή η ζωή είναι μελό μερικές φορές, δεν υπάρχει λόγος να τη γελοιοποιούμε με επιπλέον
συναισθηματισμούς. Κρίνουμε τη ζωή ως ζωή και τη γραφή ως γραφή.
Αυτό δεν είναι και το πρόβλημα με τις ταινίες του Ξανθόπουλου? Τα θέματά τους στην πραγματικότητα είναι από σοβαρά έως τραγικά."Βγαλμένα από τη ζωή".
Αλλά οι ταινίες του, γελοίες.
Τι θα κρίνουμε?
δεν κρίνουμε όσους δεν είναι παρόντες
γιατί αν κάνουμε τέτοια πράγματα θα μας ρουφιανέψουν στους απόντες τηλεπαρουσιαστές οι άλλοι άνθρωποι που είναι μεν παρόντες αλλά που ούτε αυτούς τους κρίνουμε γιατί μάλλον είναι απόντες.
το αληθινό κείμενο της δεσποινίς Lili υπάρχει στο blog της στο πρώτο ποστ ως σχόλιο και είμαι υπερήφανος που το διάβασα πρώτη!
"Αυτό που περιγράφει η Lili, το bullying όπως το λένε εδώ οι Άγγλοι, είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία εδώ "
Τα παιδιά θέλουν διαπαιδαγώγηση (παιδεία). Στο παρελθόν, όταν τα παιδιά εργαζόταν στις οικογενειακές φάρμες (από καθαρή ανάγκη), είχαν και τρόπους. Θέλουν δουλειά, πειθαρχία. Τα παιδιά αγαπούν την πειθαρχία και τους αρέσει να έχουν πρόγραμμα, αλλιώς "χάνονται" και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Και για όσο η βιομηχανική κοινωνία παρέχει τρόφιμα χωρίς κόπο (και κάθονται τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση και δεν κάνουν τίποτα), τόσο πιο επιθετικά θα είναι.
Από την άλλη, οι σημερινοί "ενήλικες", έχουν καταντήσει τα παιδιά τους άχρηστα. Φοβούνται μην τους πουν τίποτα, γιατί θα τα "στεναχωρήσουν" (χα χα). Στο τέλος, τα παιδιά αποκτούν τον ολοκληρωτικό έλεγχο του σπιτιού και των συναισθημάτων των ενηλίκων, αν είναι δυνατόν! Και καταντούν ανίκανα να ζήσουν με άλλους εκτός από τους γονείς τους (ή κάποιον άλλο που τα ανέχεται). Αποτυχημένα καταντούν. Ούτε να δουλέψουν δεν μπορούν.
Για τράβα τους καμιά άγρια φωνή (αλλά όχι υπερβολές), από νωρίς, να δεις πως πειθαρχούνται και γίνονται και καλοί άνθρωποι και ευτυχισμένοι ενήλικες... αφήσαμε τα κουτσούβελα να ελέγχουν τη ζωή όλων... αν είναι δυνατόν.
Και μετά παραπονιόμαστε που οι μεσογειακοί έχουν την τάση να αφήνουν το Δημόσιο (τη "μαμά") να τους ταϊζει και να διευθύνει τη ζωή τους... αφού τους μεγαλώνουν να είναι άχρηστοι.
Εγώ δεν θυμάμαι bullying στο σχολείο μου, μάλλον διότι η σφαλιάρα από τους δασκάλους έπεφτε σύννεφο σε όλους, αδιακρίτως. Κι αυτό μας έκανε όλους φίλους και συμμάχους (όπως ενωθήκανε οι Άραβες μπροστά στην απειλή των "κοινών" εχθρών Αμερικανών... πριν απ' αυτό, σφαζόταν μεταξύ τους).
Έφτασε τσογλανάκι εδώ να πει στη μάνα του "έχεις νομική υποχρέωση να με φροντίζεις". Κι έπιασε κι η μάνα του, πήγε στα child's services της πολιτείας και δήλωσε ανίκανη για τη φροντίδα του παιδιού και το πήραν το τσογλανάκι και το έστειλαν σε ορφανοτροφείο (και του έφυγε ο τσαμπουκάς).
Έτσι θέλουν.
"Όσο οι γονείς είναι ψεύτες, υποκριτές, υπερπροστατευτικοί, άλλο τόσο τα παιδιά θα αναπτύσσουν συμπεριφορά παλιανθρώπου από "τρυφερή" ηλικία. "
Μπράβο Ταραμά. Αυτό λέω κι εγώ. Συμφωνώ απόλυτα.
-------------------------------
"Αυτό δεν είναι και το πρόβλημα με τις ταινίες του Ξανθόπουλου? "
Είχα δει μια ταινία του, στην οποία ξαφνικά του επιτέθηκε μια αρκούδα.
Τα παιδιά, μέχρι να ενηλικιωθούν, αναζητούν συνεχώς τα όρια τους.
Αναζητούν τη θέση τους ανάμεσα στα άλλα που επίσης αναζητούν το ίδιο.
Σύμφωνα βέβαια με τα πρότυπα ανωτερότητας που έχουν.
Και για να το καταφέρουν να φανούν στα μάτια τους ανώτερα, και μη έχοντας αποκρυσταλλωμένες αξίες και ήθη, χρησιμοποιούν κάθε μέσο νομίζουν πως τα ανεβάζει, κυρίως μέσα τους!
Ολα απλά είναι, ας μην τα πολυφιλοσοφούμε!
Χρέος λοιπόν των γονιών, είναι να διδάξουν εκείνο το ανώτερο, ποιό είναι τελικά, με τι να νιώθουν καλά, τι να επιζητούν.
Για αυτό, τον Αλεξ τον αποκαλούσαν Ρωσάκι. Εδωσαν, έτσι ήθελαν, νόημα αρνητικό στην καταγωγή.
Πως έπρεπε να είχε μεγαλώσει ο Αλεξ για να το αντιμετωπίσει;
Με την εκτίμηση των δικών του, προσωπικών αξιών, που όπως φάνηκε, διέθετε!
Ισως δεν του το καλλιέργησαν σωστά αυτό και το ότι είχε κλίση στη μουσική οι δικοί του το είδαν μάλλον προς το αξιοθέατον της υπόθεσης και κοίτα να δεις τι παιδί έχω εγώ...
Το παιδί όμως ήθελε άλλα! Καταξίωση σε αυτά που γύρω του έβλεπε πως είχαν αξία. Και αφέθηκε.. Και έφυγε. Το φύγανε...
"5) από την άλλη μεριά πρέπει οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να αναλάβουν σοβαρά την ευθύνη, το ρόλο και το λειτούργημά τους σαν πλάστες παιδικών ψυχών πρωτίστως (δευτερευόντως σαν ανα-μεταδότες γνώσης) και όχι σαν όποιοιδήποτε άλλοι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι."
Σορυ που θα το πω, αλλά κονομήσαμε αν περιμένουμε από αυτούς.
Αυτοί περιμένουν με τη σειρά τους να καταξιωθούν μέσα σε πλαίσια ακριβού αμαξιού, σπιτιού, εξοχικού κλπ.
Ολοι παιδιά είμαστε στη βάση...
Οπως και οι γονείς. Δυστυχώς...
ΥΓ: Τη ζωή κρίνουμε ή τη γραφή;
Απ: Νομίζω πως για να γράψει κάποιος κάτι μελό, πάει να πει πως το έζησε. Αρα νομίζω πως είναι το ίδιο...
Τα παιδιά είναι ενστικτωδώς σκληρά, και θα παραμείνουν τέτοια αν δεν κάνουμε κάτι. Η εκπαίδευση είναι για να βελτιώνει τον άνθρωπο, να τον κάνει να τιθασεύσει τις πρωτογενείς ορμές του. Ο πολιτισμός, η ευνομία, είναι κατακτήσεις και όχι αυτόματες λειτουργίες.
"και δήλωσε ανίκανη για τη φροντίδα του παιδιού και το πήραν το τσογλανάκι και το έστειλαν σε ορφανοτροφείο (και του έφυγε ο τσαμπουκάς).
Έτσι θέλουν."
Φίλε Λευτέρη, απολαμβάνω τα κείμενα σου πραγματικά. Αλλά εδώ, που πάλι σωστό σε βρίσκω, θέλω να προσθέσω κάτι σημαντικό.
Μήπως τα βάζεις όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι;
Πχ,
ένα παιδάκι με αυτό θα πει: Οκ, έτσι με θέλουν, έτσι θα γίνω. Ετσι 'λειτουργεί' ο κόσμος.
Ενα άλλο όμως θα πει:
Α, έτσι μου είστε; Θα σας δείξω εγώ!!!
Φοβάμαι για το δεύτερο και για αυτό το επισημαίνω.
Μου έκατσε σαν αντίθεση το ότι από τη μία τα θεωρούμε μικρογραφία μεγάλων, και από την άλλη, όλα είναι ίδια.
Δεν είναι!
Οχι, η ζωή δεν είναι μελό, ούτε δακρύβρεχτο σήριαλ για να περνάμε την ώρα μας αργοκουνώντας το κεφάλι.
Οποιος υποφέρει δεν έχει καμμία ανάγκη από τα εύκολα δάκρυα του οίκτου και της καραμελένιας (λεκτικής) αγάπης.
Ζούμε μέσα σ'αυτόν ακριβώς τον κόσμο, είμαστε κομμάτι του. Υπήρξαμε παιδιά , επίσης. Ολες και όλοι.
Αρα ξέρουμε τι σημαίνει σκληρότητα και καλωσύνη...
Μαθαίνουμε κάθε μέρα την ευκολία της βίας.Ολων των ειδών.
Ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά τα κόλπα της αδιαφορίας και της επιτηδευμένης ψυχρότητας. Οσο για τα παιδιά - είναι οι τέλειοι κλώνοι των δημιουργών τους. Οι περισσότεροι γονείς άλλωστε καυχιούνται γι' αυτό ( όσον αφορά τα χαρακτηριστικά που τους συμφέρουν ).
Ας αναζητήσουμε τέλος πάντων τις κρυμμένες αιτίες της σκληρότητας. Αυτές που ελλοχεύουν κάτω από πράξεις υπερπροστασίας, εξάρτησης, έλλειψης σεβασμού για το δικαίωμα επιλογής. Ας προχωρήσουμε πέρα από τις δακρύβρεχτες δηλώσεις. Υπάρχει πάντα αυτό που μπορούμε να κάνουμε και δεν το κάνουμε. Γιατί;
Κρίνω και κρίνομαι. Αρα υπάρχω. Μαζί σας.
Λευτέρη,
Συμφωνώ σε όλα.
Ιδιαίτερα στο ότι τα παιδιά θέλουν κατευθύνσεις και πειθαρχία. Αν δε θέτουν τους κανόνες οι γονείς, τους θέτουν τα παιδιά. Από τη άλλη πλευρά τα παιδιά φέρνουν στις συναναστροφές τους αυτά που βλέπουν και ακούν στο σπίτι τους. Η βία φέρνει βία και οι φωνές και οι τσακωμοί, τσακωμούς επίσης. Γιατί είναι πιο θορυβώδη τα Ελληνόπουλα από τα παιδιά των βορείων; Εχουν το θόρυβο και τις φωνασκίες στο DNA τους; Οχι βέβαια! Απλώς αναπαράγουν τις συμπεριφορές των γονέων τους. Υστερικοί γονείς με ανασφάλειες δημιουργούν υστερικά και ανασφαλή παιδιά. "Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα".
Μεγάλη αλήθεια!!...
Μου έχει συμβή επανειλημμένως. Βλέπω ανάγωγα και ενοχλητικά παιδιά. Δίνω μια ματιά στους γονείς και καταλαβαίνω αμέσως!...
Κι όμως, ο κόσμος είναι καλός τελικά. Κι εδώ μέσα, αυτό το καταλάβαμε πολλοί.
Εάν δεχτούμε τη χειρότερη περίπτωση, θα μιλούσα (και) για τους απόντες γονείς των άλλων, 'υγειών' παιδιών.
Δύσκολο το θέμα και με πολλές πτυχές.
Προσωπικά διαθέτω πλούσια εμπειρία απο σωματική αδυναμία στα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα με ραιβοιπποποδία, μια πάθηση των ποδιών που απαιτεί εγχειρήσεις σε πολύ μικρή ηλικία και που πάντα αφήνει αδυναμία στους μύς των κάτω άκρων. Μεγάλωσα στη δεκαετία του 70 και του 80, όπου όποιος έπαιζε καλή μπάλα ήταν ο θεός και σε αντίθετη περίπτωση, ασήμαντος.
Δεν μπορώ να πω οτι τα παιδια με αντιμετώπισαν εχθρικά, είχα μια πολύ φυσιολογική και ευχάριστη παιδική ζωή. 'Ισως να βοήθησε και το γεγονός οτι το πρόβλημά μου δεν φαινόταν με την πρώτη ματιά αφού για καλή μου τύχη (μέσα στην ατυχία μου )δεν κούτσαινα όπως συμβαίνει σε πιο βαριές μορφές της πάθησης. Το γεγονός δε οτι δεν έπαιζα μπάλα με ωφέλησε, αφού αγάπησα απο μικρός το διάβασμα και η ατελείωτη ενασχόλησή μου με τα lego της εποχής, με οδήγησαν να καταλάβω απο μικρός οτι θα γινίμουν μηχανολόγος μηχανικός.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι το πόσο σημαντικό είναι να μήν αισθάνεται το ίδιο το παιδί μειονεκτικά ή μή αποδεκτό λόγω της πάθησής του. Θυμάμαι μια φορά σε μια σχολική εκδρομή, όταν τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες, η αφεντιά μου και ένα άλλο πολύ παχύ παιδί (που και λόγω του χαρακτήρα και της κακής διαπαιδαγώγησής του έιχε εξελιχθεί στον "παρία" της τάξης)είχαμε μείνει "εκτός". Τότε είπε απευθυνόμενο στα άλλα παιδιά: "δηλαδή εγώ και ο Ι. είμαστε τα απόβλητα της τάξης;" Ήταν προφανές οτι έτσι αισθανόταν, κι όχι γιατί δεν έπαιζε μπάλα. Εγω πάλι, είχα αντιληφθεί οτι τα παιδιά με αγαπούσαν, απλά δεν με προτιμούσαν στο ποδόσφαιρο γιατί ήθελαν η ομάδα τους να κερδίσει...
Στην τετάρτη δημοτικού, μετά την τρίτη διορθωτική εγχείρηση και 5 εβδομάδες στους γύψους,η δασκάλα έκανε λεπτομερή διάλεξη προς τα παιδιά για προσοχή στο παιχνίδι μαζί μου κατα την αποθεραπεία,και η συμπεριφορά και αλληλεγγύη όλων υπήρξε υποδειγματική.
Πράγμα που σημαίνει οτι η σωστή καθοδήγηση μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα. Δημιουργείται λοιπόν το ζήτημα, φροντίζουν οι γονείς να ευαισθητοποιούν τα καμάρια τους στη σωστή αντιμετώπιση και συμπεριφορά έναντι των άλλων παιδιών και δη με αυτών που διαφέρουν;
Account said <<<< H ζωή είναι σκληρή κ. Δήμου. Είναι έτσι. Και τη ζούμε μια κι έξω Χωρίς καμια πρόβα. >>>>>
Γιατί θα έπρεπε να κάνουμε πρόβες, θέατρο παίζουμε;
Aphrodire said <<<< αντί Υπερ-Ολυμπιακούς τους λέμε Παραολυμπιακούς >>>>>
Nikos Dimou said <<<< entropia καμια φορά η ζωή είναι μελό από μόνη της. Το ερώτημα είναι: κρίνουμε τη ζωή ή την γραφή; >>>>
Αποδεικνύεται ήδη απο τις πιο πάνω ενδεικτικές απαντήσεις/ τοποθετήσεις πως η ζωή απο μόνη της δεν είναι τίποτε, ή καλύτερα είναι αυτή που είναι.
Η γραφή μας, δηλαδή η γλώσσα μας, δηλαδή η σκέψη μας είναι που την κάνει σκληρή, μελό ή/και παράλογη ...
Στο post αυτό έχουμε να κάνουμε με 2 ζητήματα: με την ατυχία της ασθένειας της μικρής Άννας και με το bullying μεταξύ παδιών ...
Για την "δυστυχία" θα αναφέρω τις θεμελιώδεις αρχές του Επίκτητου :
1. Στην εξουσία μας βρίσκονται η αντίληψη, η επιλογή, η άρνηση, η διερώτηση (δικό μου είναι αυτό) με ένα λόγο όσα είναι δικά μας έργα.
2. Δεν βρίσκονται στην εξουσία μας το σώμα, η περιουσία, η φήμη, τα αξιώματα, η αποδοχή ή απόριψη των άλλων (δικό μου αυτό), μ' ένα λόγο όσα δεν είναι δικά μας έργα.
3. Θα δυστυχίσεις εαν αποστρέφεσαι τα πράγματα που δεν βρίσκονται στην εξουσία σου. Πάρε την αποστροφή σου απο αυτά και μετέφερέ την σε εκείνα που εξουσιάζεις και όσα αντιβαίνουν την φύση.
4. Τους ανθρώπους δεν τους ταράζουν οι περιστάσεις αλλά οι κρίσεις τους (η γραφή που λέγαμε;;) για τις περιστάσεις
Τώρα για το bulying, καλά εμείς δεν είμαστε που λέμε να μην γίνουν τα παιδιά μας φυτά και να εκφράζονται;
Απο το περιστατικό φαίνεται απο την μια πως η σκληρή Άννα είχε (δεν μας ενδιαφέρουν οι λόγοι) πολύ μεγάλο μίσος για την μικρή Άννα και πως τα υπόλοιπα παιδιά ήταν επιπόλαια (για ποιές ηλικίες μιλάμε άραγε;) και βρήκαν μια καλή ευκαιρία να "διασκεδάσουν".
Παιδία λείπει πράγματι, ας πούμε εαν κάποιος μας είχε διδάξει απο μικρή ηλικία (εαν ήταν μέσα στον πολιτισμό μας αυτό) τον Επίκτητο (και άλλους στοχαστές) η κατάσταση της μικρής Άννας και της οικογένειάς της ίσως να ήταν καλύτερες.
Τώρα για να το ελαφρύνουμε και λιγάκι, τι περιμένατε απο τις κοπέλλες μας; Μήπως οι γυναίκες γενικά δεν αρέσκονται να μοιράζουν τα συναισθήματά τους, ακόμη και τα αρνητικά; Για το "θηλυκό" η επικοινωνία προηγείται.
Μια πιο "controversial" άποψη είναι πως οι γυναίκες αρέσκονται εκ φύσεως να πολεμάνε με τα στόματα ενω οι άνδρες με τα χέρια ... ένας γνωστός ισχυρίζεται πως ο ανθρώπινος πολιτισμός ξεκίνησε απο τις γυναίκες, κάτι θα ξέρει αυτός ...
entropia & x-taramas.
Συμφωνώ μαζί σας και νομίζω πολλοί ακόμα.
Μια μικρο-ένσταση... Λέει η εντροπία πως τα υποκοριστικά κάνουν τα παιδιά να μοιάζουν με σκυλάκια του καναπέ. Θα έλεγα, τα υποκοριστικά σε ένα κείμενο σαν αυτό, είναι απαραίτητο συστατικό. Γιατί ο Καϊλας ποτέ δεν αποκαλέστηκε ‘Βασίλης’; Όχι γιατί τον είχαν στη συλλογική συνείδηση σαν σκυλάκι του καναπέ... σαν σκυλί του δρόμου τον είχαν. Καλύτερα: σαν σκυλάκι.
Α-λα Disney.
Όταν έγραψα: "κρίνουμε την ζωή ή την γραφή;" εννοούσα: κρίνουμε την επιλογή του θέματος ή τον τρόπο που δόθηκε;
Προσωπικά βρίσκω άριστη την επιλογή του θέματος - αλλά θα επιθυμούσα πιο σφιχτή και πιο στεγνή την αφήγηση. Νομίζω πως τότε θα ήταν και πιο αποτελεσματική.
Όμως δεν επεμβαίνω ποτέ στα κείμενα των φιλοξενούμενων.
Για τα περί γονέων συμφωνώ απόλυτα. Μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η μητέρα της (όμορφης) Άννας. Αδύνατον να είναι κάποια σαν την Παράγραφο...
Πάντως το γεγονός ότι μας έχει ερεθίσει να φτάσουμε ως τον ...Επίκτητο αποδεικνύει ότι το ποστ έκανε θαυμάσια την δουλειά του.
"...Γιατί είναι πιο θορυβώδη τα Ελληνόπουλα από τα παιδιά των βορείων;..."
Έχεις παρατηρήσει επίσης ότι οι γλώσσες των βορείων έχουν πιο πολλά σύμφωνα (ενώ των νοτίων πιο πολλά φωνήεντα). Αυτό από το κρύο, τότε που δεν υπήρχαν καλά θερμαινόμενοι χώροι.
Οι νότιοι και με περισσότερη ηλιοφάνεια πληθυσμοί τείνουν να είναι πιο φωνακλάδες και πιο εκφραστικοί.
Οι Έλληνες γονείς δεν τσακώνονται περισσότερο από τους γονείς στο Τέξας. Πρέπει να προσέχουν πιο πολύ όταν παντρεύονται, για να δουν εάν ταιριάζουν πραγματικά ή εάν ερεθίζουν ο ένας τον άλλο. Έχουμε βέβαια και τη νοοτροπία της Αμερικής του '70 (που ζει τώρα η Ελλάδα), σύμφωνα με την οποία οι σύζυγοι λένε ο ένας στον άλλο "έχω δικαιώματα εγώ" (για υποχρεώσεις δεν μιλάει κανείς). Η εμπειρία μου λέει ότι όποιος φωνάζει συνέχεια για τα δικαιώματά του σε μια ανοικτή κοινωνία, τότε τρέχει ολοταχώς προς τη μετριότητα και την εκτός ελέγχου ζωή.
Στο τέλος, όπως λες, τα παιδιά θα αντιγράψουν συμπεριφορές. Οι παλιοί είχαν μια θαυμάσια λέξη: "ανατροφή". Οι καινούργιοι συμβουλεύονται "ψυχολόγους"
Γάτε, φίλοι,
Χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε σε τόσα - κι όσο σας διαβάζω τόσο συνεχίζω να φουντώνω, όπως και χτες βραδιάτικα που πρωτοδιάβασα το ποστ και τα πήρα στο κρανίο (πάλι) για όλα αυτά που κάνουμε ΣΤΑ παιδιά μας (αντί ΓΙΑ τα παιδιά μας...). Κι όσοι τυχεροί (και κατάκοποι!) μεγαλώνουμε παιδιά, το βλέπουμε πόσο σοβαρό είναι το θέμα και τι ευθύνες έχουμε... It brings you to your knees!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω εδώ τους φίλους account, stavros katsaris, paragrafos, scalidi, despw, χρυσοθήρας & πάντα σκεπτικιστής που μοιράστηκαν κομμάτια ζωής - θέλει κότσια και μπράβο που τα βάλατε στις σωστές τους διαστάσεις, τις ανθρώπινες, τις ουσιαστικές, χωρίς υπεκφυγές και χερχετζέλες... Κι εύχομαι όλα να σας έρχονται δεξιά!
Αυτό που έγραψε ο prometheus δε, την "βόλτα" στο άσυλο, περιμένω να μεγαλώσουν λίγο και οι δικές μου, να τις πάω να δούνε και να βοηθήσουν. Το είχαν κάνει οι δικοί μου, και μάλλον καλό μου έκανε- όχι ότι σε συγκρατεί ως παιδί πάντα, την χαζομάρα σου θα την κάνεις - απλώς δυναμώνει την φωνίτσα μέσα σου...
Σας ευχαριστώ.
(Και νομίζω δεν κάνουμε διαγωνισμό συγγραφής, αλλά ρίχνουμε θέματα που μας αφορούν όλους και κερδίζουμε από την συζήτηση, άδικο έχω?...)
Καλως την πολυταλαντη Λίλη
Μαμα,Συγγραφέα και τραγουδιστρια...
Μια χαρα ειναι το κειμενο...
Eιχε γραψει και ο Μαυρος
Γατος και ο Tero τετοιες
εμπειριες αλλα εδω νομιζω εχουμε
την πρωτη γυναικα μετα τη Rodia
που μιλα
για τετοιες παιδικες αναμνησεις..
η θηλυκη σφραγιδα φαινεται...
οπως ειπε και η Mirage..
:)
το λινκ@ρα σε αυτο που
που χα κανει για τον Alex..
:)
Kαι μια γνωμη απο το Ιστολογιο
ενος Ψυχιάτρου για το τι
εστι bullying
Καλώς την Ergo te lina - μας έλειψες!
Πολύ στην Μέση Ανατολή γύρναγες.
Συμφωνώ και με σένα και με την Αφροδίτη - το κείμενο είναι δ ρ α σ τι κ ό.
Φαίνεται από τις αντιδράσεις.
Παιδες παισειν lupi. Μονο που οταν μεγαλωνουν,γινονται " molto " lupi. Λυση η αυστηρη νομοθεσια & τα παιδαγωγικα μετρα. Οχι αδυνατον,αλλα πολυ δυσκολο για Ψ/κωσταινα. Ευτυχως υπαρχει η παρηγορια απο τον...μεγαλο αρειο Νιτσε. Μια απο τις κορυφαιες φρασεις ολων των εποχων,μαζι με τις " εν οιδα ...", " ανδρων επιφανων... "," νους υγιης..."," διαφωνω με οσα λες... "," I have a dream ..." & τη φραση των Συνταγματων " Καμμια διακριση λογω εθνικοτητας,φυλης,θρησκειας,εκκλησιας,χρωματος,σωματικης καταστασης & σεξουαλικης προτιμησης ". Δηλαδη η αρνηση του...ελληνισμου. Ειδα οτι στο μπλογκ επεσαν γεννητουρια & χαρές,γι' αυτο να μη χαλασω τη καρδια μου με το αντισημιτικο delirium ( tremens ) των..." ελληνων ".Απο Μαρτη καλοκαιρι & απο Αυγουστο...μπλογκαρισμα.
Από εμπειρία δική μου εδώ πέρα (γιατί στην Κρήτη δεν είχα γνωρίσει bullying, εκτός από την παιδικά θρασύδειλη συμπεριφορά ορισμένων τσαμπουκάδων από τα χωριά, των οποίων ο τσαμπουκάς είχε σπάσει κάποτε άγρια από τη Βέρμαχτ*), το bullying σταματάει -- τις περισσότερες φορές -- μόνο όταν ο ίδιος ο bully βρεθεί ανάσκελα στο δρόμο. Οι δάσκαλοι στο δημοτικό (ν' αγιάσει το χέρι τους), μας είχανε μαυρίσει, μπούληδες και μη. Περιέργως, όσοι φάγανε το περισσότερο ξύλο τότε, ήταν και τα άτομα που πιάσανε δουλειά στη ζωή τους πιο γρήγορα από τους άλλους (σύμπτωση μάλλον)...
Το λάθος που κάνουν οι σημερινοί γονείς, είναι ότι προσπαθούν να... μιλήσουν λογικά στα παιδιά (!!!) με βάση λογική ενηλίκων (!!!!!!). Δηλαδή, σαν να πιάσεις έναν πρωτοετή της Αγγλικής και να του μιλάς στη γλώσσα του Σέξπηρ, ή να πιάσεις έναν πρωτοετή μουσικών σπουδών και να του ζητήσεις να συνθέσει όπερα. Αν είναι δυνατόν... παιδιά είναι. Φοβέρα θέλουνε, αγάπη, πειθαρχία, πρόγραμμα, καθαριότητα. Κι άμα παχύνουνε, το βίντεο γκέιμ από το παράθυρο. Σιγά μη μου πει κανείς τώρα "έχω ψυχολογικά προβλήματα γιατί ο μπαμπάς μου πέταξε το Playstation από το μπαλκόνι".
Άμα ήτανε έτσι, όλα τα παιδάκια στο Αφγανιστάν θα είχαν ψυχολογικά προβλήματα (σε γενικές γραμμές, αυτά τα παιδιά στις φτωχές χώρες έχουν πολύ μεγαλύτερες ικανότητες από τις 15χρονες σαπιοκοιλιές που σέρνονται στη δύση από το ένα κομπιούτερ στο άλλο).
Τους βλέπω κι εδώ: έρχεται ο Αφγανός μετανάστης και σε 5 χρόνια (χωρίς να ξέρει τη γλώσσα) έχει 10 βενζινάδικα δικά του. Ενώ ο αναθρεμένος στον καναπέ Αμερικανός, ζει σε παραγκοειδές σαράβαλο και με την τηλεόραση και τα λίπη αγκαλιά.
Κατάντια στην οποία τον καταδίκασαν οι σχιζοφρενείς γονείς του, που νόμισαν ότι πρέπει να μιλάνε στα παιδιά τους όχι σαν γονείς, αλλά σαν ψυχολόγοι.
Τα παιδιά μου εγώ τα θέλω ικανά. Competent. Δυνατά και φιλόδοξα. Γυμνασμένα κι όμορφα. Επιτυχημένα κι επιλεκτικά. Δεν τα θέλω χαμένους... γι' αυτό και τους μιλάω σαν γονιός, όχι σαν ψυχολόγος. Κι ο λόγος του γονέα είναι αυστηρός, αλλά γεμάτος πραγματικά αγάπη (η αγάπη είναι Πράξη, όχι συναίσθημα). Οι ψυχολόγοι, μιλάνε σαν δικηγόροι του υποσυνειδήτου (και άλλες αηδίες, πήγαν τρίτη δέσμη όχι επειδή ήθελαν, αλλά επειδή ήταν κόπανοι στα μαθηματικά).
"Συμφωνώ και με σένα και με την Αφροδίτη - το κείμενο είναι δ ρ α σ τι κ ό.
Φαίνεται από τις αντιδράσεις."
Ναι, ειδικά για τύπους σαν κι εμένα... I'm an angry white man :-) :-)
...τελικά υπάρχει κάποια ελπίδα για τη πορεία και το μέλλον της κοινωνίας μας, κρίνοντας από τα σχόλια και τις απαντήσεις που διαβάζει κανείς εδώ...
και μ'αυτή τη παρήγορη σκέψη,
Καληνύκτα σε όλους.
Προς lefteris Kritikakis
Λευτέρη ελάχιστοι ειναι οι γονείς οι οποίοι έχουν την υπομονή να ακούσουν τα παιδιά τους και να τους διδάξουν με υπομονή τις αξίες. Οι περισσότεροι φωνάζουν, μαλώνουν και βάζουν τιμωρία.
Οι άραβες δεν έχουν ενωθεί, αλλά διασπάστηκαν ακόμη περισσότερο. Μόνο στο Ιράκ, απειλείται με εμφύλιο πόλεμο. Η Ημιμάθεια φίλε λευτέρη, είναι χειρότερη από την αμάθεια.
ο κύριος Σκαπινάκης επιθυμεί να φαίνεται ως μικροαστός χασάπης για να καταλαβαίνουμε οι τηλεθεατές ότι πρόκειται περί χαρτορίχτρας
κι αλίμονο σου άμα πέσεις στα χέρια του και διαγνώσει το γενικευμένο άγχος
τότε θα σου συγγράψει χαπάκια
για να δηλώνει με τον τρόπο του την αδιαφορία για την περίπτωση
αδιαφορία πουλάει. αγοράζεις;
τα λεφτά μου όλα δίνω για έναν χασάπικο με την Εργοτελίνα...κι ο συγκάτοικός μου γουστάρει μόνο πυραύλους σοσιαλιστικούς.
Εχω υπάρξει και εγω θυμα παρομοιας βαρβαρότητας.....
Θυμαμαι αφου τελειωναν όλα επαιρνα το ποδηλατο μου και εφευγα...τρεχοντας...χωρις να κοιτω πισω.
Σκεφτομαι οτι η παιδικη βαρβαροτητα ειναι πολυ πιο σκληρη απο αυτη των ενηλικων...και αυτο το λεω διοτι τα παιδια ειναι παντα απολυτα.
Κοιτάζω γύρω μου αναπηρες προσωπικοτητες,σαν την Αννα της Ιστοριας....σιγουρα αυτοι οι άνθρωποι ( οι πιο πολλοι τουλάχιστον ) μεγάλωσαν σε ασχημο περιβάλλον...ή αλλιως για να θυμηθω κάτι του ΝΔ ,ειναι θυματα της << ΚΑΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ >> . Οι γονεις έχουν τεραστια ευθυνη.Τεραστια!!
Και αναριωτιεμαι....αν ισχυει αυτο που λένε οι παιδοψυχολογοι οτι η προσωπικοτητα του ατομου διαμορφωνεται στα πρωτα έτη ( και φαινεται να ισχυει ) τοτε φαινεται και ο τεραστιος ρόλος του γονεα ...
Ενας κακος γονεας σημαινει πολλες φορες ( οχι πάντα ) μια μελλουσα κατεστραμενη προσωπικοτητα οσον αφορα το παιδι....
Δηλαδη ένας ανθρωπος επειδη έτσι του αρεσει μπορει να φερει στον κοσμο μια αλλη υπαρξη οπου πάλι επειδη έτσι του αρεσει μπορει να περασει όλα τα κομπλεξ πάνω της και να δημιουργησει μια αλλοιωμενη προσωπικοτητα...
Ειναι εξοργιστικο....
Δικαιωμα προς τεκνοποιηση σε όλους?
Ναι.Το αντιθετο θα δημιουργουσε μια άλλη κοινωνια-τερατουργημα...ποιος θα κρινει ποιος θα τεκνοποιησει...
Αρα πάλι επιστεφουμε στο θεμα παιδειας....
Welcome Harry!
Ακόμη ξύπνιος Γάτε?
Ελα, όλοι εδώ είμαστε - και θα σε παρακολουθούμε, να γίνεις γρήγορα καλά...
Να γελάσει λίγο το χειλάκι σου...
Kαλησπερα σε ολους, εκαν νοητες σημειωσεις τι να γραψω και σε ποιον, αλλα δυστυχως δεν θυμαμαι...
για το μελο.
συμφωνω. δεν ηταν επιτηδες, δεν θα μπορουσα να το γραψω διαφορετικα γιατι η ιστορια ειναι εμπνευσμενη απο 3 διαφορετικα παιδια, και το ενα απο αυτα ημουν εγω, αυτη που πηγε με λαχταρα τις καραμελλες στο σχολειο. Οχι δεν ημουν αρρωστη, υπαρχουν στοιχεια-οπως ειπα απο αλλα παιδια και φυσικα, φαντασια.
εχοντας εμενα στο μυαλο και κανωντας σχεδον παντα αυτο οταν θυμωνω- αναπολω το πληγιασμενο κοριτσακι για να το παρηγορησω- οταν θυμωνω στο σημερα, ηταν λογικο να μου βγει μελο αλλα δεν με πειραζει καθολου.
αλλωστε τις τελευταιες μερες, ξαναπαιχτηκε ακριβως το ιδιο εργο στο μπλογκ και στην ζωη μου.
δεν βγαζω νοημα για οσους δεν ξερουν οποτε παω στο ζητουμενο.
τα παιδια εκφραζουν τα καταπιεσμενα συναισθηματα των γονιων τους. σαν καυτη πατατα απο χερι σε χερι( "Η λογικη της καρδιας", τουριξα μια ματια στις διακοπες μου)
δεν μιλαω μονο για θυμο, μεταβαση συναισθηματος εκει που ειναι πιο safe,αλλα για την αμηχανια να αφηνουμε το σωμα να βιωσει, οτιδηποτε, βαζοντας παντα την κριση να ταξινομει και να εκλογικευει το γιατι νιωθουμε θλιψη, θυμο, ενοχληση και την προσπαθεια να ξεμπερδευουμε.
τα παιδια μας
αντιδρουν.
τα παιδια αντιδρουν στο διαφορετικο, φωνακλαδικο παιδι, ακριβως οπως αντιδρουν οι γονεις τους οταν τα ιδια φωναζουν.
γιατι?
γιατι και οι γονεις ενοχλουνται γιατι οι δικοι τους γονεις καταπιεζαν, δεν ακουγαν, ακυρωναν τα θελω των μικρων.
δεν λεω να το κανουμε μπαστε σκυλια αλεστε και να μην υπαρχει σταθεροτητα και guidelines.
Μερικες φορες, οι εξηγησεις ειναι περιτες και η υποχωρηση μετα απο "εντολη" μπερδευει τα παιδια και δεν τους δινει εφοδια.
Λεω να ειμαστε σαν γονεις πιο ενημεφωμενοι στο γιατι μας ενοχλει καποια συμπεριφορα, γιατι θυμωνουμε, τι μας καταθλιβει, και παντα να αναρωτιομαστε αν αυτο που λεμε τωρα, ζηταμε, απαιτουμε, ειναι για το ψυχικο καλο του παιδιου, την υγεια του, η την επιβολη μας.
απο τη αλλη, η φυση παντα "ετρωγε' το διαφορετικο. Κλοσσωπουλα τσιμπανε μεχρι θανατου το καχεκτικο...
Εκτος αν ειναι πολυ πιο δυνατο.
Αλλα και παλι...η ζωη του πιθανον να ειναι εκτος flock.
συγχωρεστε με, ειναι αργα, μολις γυρισα και αντιμετωπιζω ενα σοβαρο προβλημα ( το οποιο αποφευγω να αντιμετωπισω γραφοντας εδω...ποσο διαφανης ειμαι), οποτε αν κατι δεν βγαζει νοημα, η δεν απαντησω γρηγορα...
Να και ένα θέμα που το ξέρω καλά.
Δημοτικό - γυμνάσιο ήμουν το πιο χοντρό παιδί της τάξης. Επί 9 χρόνια έφαγα περισσότερο ξύλο και από αριστερό στη χούντα. 9 χρόνια χωρίς φίλους, χωρίς να ξέρω να μιλάω όπως οι άλλοι -αφού δεν είχα συναναστροφές-, χωρίς να με θέλει καμία κοπέλα ποτέ -άτιμο γυμνάσιο-, με ατελείωτο κλάμα, πλήρη απομόνωση κλπ κλπ.
Τα παιδιά είναι σκληρά. Αυτό κατάλαβα. Μεγαλώνοντας αδυνάτισα -β' λυκείου- και όλα άλλαξαν. Αλλά, πραγματικά δεν θα ξέρω τι να πω στο παιδί μου αν του τύχει κάτι τέτοιο. Δεν καταλαβαίνω τι λέτε για παιδεία, για μη παιδεία, για καλά και κακή ανατροφή, τα παιδιά είναι σκληρά γιατί είναι πιο κοντά στη φύση τους. Πολύ μικρός κατάλαβα ότι είμαστε ζώα -μου το απέδειξε πολύς κόσμος.
Από τότε άλλαξα πολύ. Έγιναν τα περισσότερα από αυτά που ονειρευόμουν. Έκανα πολλούς φίλους που τους έχω ακόμα, είχα πολλές κοπέλες, ήμουν η ψυχή της παρέας, άκουσα πολλάκις την ατάκα που πάντα ήθελα να ακούσω "πάρτι χωρίς τον Άγγελο; τι λες τώρα;" και όλα κύλησαν ομαλά.
Το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι όρεξη για ζωή. Και αυτό δεν το πήρα από τους γονείς μου -το μόνο που μου έλεγαν ήταν "σε ζηλεύουν". Πραγματικά όμως δεν ξέρω τι να συμβουλέψω το παιδί μου (αν ποτέ κάνω).
Σταματάω αν και θα μπορούσα να γράψω διατριβή. Κατά περιόδους την έχω προσπαθήσει αλλά ποτέ δεν την τελειώνω. Γιατί άραγε...
"Οι άραβες δεν έχουν ενωθεί, αλλά διασπάστηκαν ακόμη περισσότερο. Μόνο στο Ιράκ, απειλείται με εμφύλιο πόλεμο. Η Ημιμάθεια φίλε λευτέρη, είναι χειρότερη από την αμάθεια. "
Μπα; Ήταν ενωμένοι πριν και δεν το ήξερα; Ο 7ετής πόλεμος Ιράν-Ιράκ ανύπαρκτος; (στον οποίο αμφότερες πλευρές έστελναν 4χρονα παιδάκια στην πρώτη γραμμή).
Το Ιράκ είναι τεχνητή χώρα. Πότε σχηματίστηκε και από ποιους; (δημιούργημα των Εγγλέζων). Κι από πότε ήταν ενωμένοι οι Σουνίτες με τους Σιίτες, τους Κούρδους κλπ; Και γιατί όρμησε ο Σαντάμ στο Κουβέιτ; Και γιατί η ιστορία και η θρησκεία τους βασίζεται στο σπαθί;
Περί αμάθειας...
"...Εχω υπάρξει και εγω θυμα παρομοιας βαρβαρότητας....."
Ε, και δεν αντέδρασες; Οι μπούληδες αυτό περιμένουν, ότι δεν θα αντιδράσεις.
Και μην αναμασήσει κανείς τα τυπικά "μα έτσι πέφτω στο επίπεδό του". Γιατί άμα ήταν έτσι, τότε και οι πρόγονοί μας δεν θα πολεμούσαν τους Τούρκους από φόβο μην "πέσουν στο επίπεδό τους". Η Γαλλική, η Αμερικανική και η Ελληνική επανάσταση, ήταν νικηφόρες πράξεις βίας κατά των μπούληδων.
Έχω ένα γιο που το Σεπτέμβρη θα πάει στη Β' Γυμνασίου. Τον έχω θωρακίσει όσο πιο πολύ μπορώ , μέχρι και πολεμικές τέχνες κάνει για να τα βγάλει πέρα. Τα μηνύματα για τα παιδιά, έρχονται πολύ νωρίς.: από τη στιγμή που θα τα δεις στο πρώτο παιδικό πάρτυ και είναι 3 χρονών. Αν μιλήσεις και λίγο με τους γονείς καταλαβαίνεις τί περίπου θα συμβεί και στο μέλλον.Είναι πολλές οι φορές που στο σχολείο έχει αναγκαστεί να παίξει ξύλο. Και εγώ τον έχω υποστηρίξει σε αυτό. Γιατί καταλαβαίνω το "δεν πάει άλλο" που έχει πει μέσα του. Τα σχολεία μας είναι μηχανή του κιμά, δυστυχώς. Όχι μόνο για παραδείγματα σαν της Αννούλας ή παιδιών με προβλήματα υγείας ή δυσμορφίες ή αναπηρίες ή ό,τιδήποτε αλλά και για παιδιά που δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά. Η ευθύνη των γονιών τεράστια ( αλήθεια ποιός ξέρει τί είναι ο ποιοτικός χρόνος ; ) των δε δασκάλων κολοσσιαία. Και προβλέπεται χειρότερα στο μέλλον
Υ.Γ. Θα συμφωνήσω με τον κύριο από την Αμερική απόλυτα όσον αφορά την τύχη της ωραίας πλην τερατόψυχης Αννούλας.
Kαλημέρα.
Πάω στο νοσοκομείο για πνευμονο-βρογχικόν τσεκ-απ.
Θα επανέλθω.
1. Το κείμενο της Lili είναι πέρα για περα αληθινό (με την έννοια ότι το έχουμε δει να συμβαίνει, το βεβαιώνουν όλες ο κοινωνιολογικές ερευνες) και στην αληθεια δεν υπάρχει "μελό" αλλά τραγικότητα (τεράστια η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο).
Αλλά και ο τρόπος που αφηγείται το περιστατικό η Lili, είναι άξιος: όχι μονο δεν το προδίδει, αλλά το ανυψώνει και το παραδίδει αυτούσιο στις αισθήσεις και τα συναισθήματά μας. Ταυτιζόμαστε με το κοριτσάκι, συμπασχουμε ίσως νιώθουμε κι ενοχές γιατί μπορεί κάποτε να βρεθήκαμε και από την πλευρά του θυτη...
2. Αναφορικά με το τι ειναι "μελό": πρόκεται για την τεχνιέντως εσκεμμενη πρόκληση συγκίνησης χάριν της συγκίνησης (αυτοσκοπός).
Αντίθετα η τραγικότητα συνορεύει με την ειλικρίνεια και τον βιωμένο πόνο της ζωής, είτε πρωτογενής είναι αυτός (αφήγηση) είτε δευτερογενής (διήγημα).
(διακόπτω κι ελπίζω να επανάλθω)
ΜΕ αγάπη
Παράγραφος
Lefteris Kritikakis ,
Η σύγκριση της ψυχοσύνθεσης ενός παιδιού με την διπλωματία ολόκληρων επαναστατικών κινημάτων είναι νομίζω άτοπη, διότι τα κινήματα χρηματοδοτούνται, έχουν συγκεκριμένους σκοπούς και εξυπηρετούν συμφέροντα και δεν έχουν την ψυχοσύνθεση ενός ατόμου.
Όσον αφορά τους μπούληδες, στόχος τους είναι να φοβηθούμε, αυτό τους ικανοποιεί. Αν δεν φοβηθούμε τότε δεν θα δώσουμε σημασία στις πράξεις τους, ενώ ο κύκλος της βίας που υποστηρίζεις δεν έχει τελειωμό (ανατροφοδοτείται όπως στη μέση ανατολή).
Ελπιζω να σε βρουνε σιδερενιο.
κατι σημαντικο που ξεχασα να γραψω χτες.
Δεν ειμαι τοσο σιγουρη οτι η αναμιξη ρων γονιων ειναι κατι καλο, τα παιδια τα βρισκουν μονα τους αν δεν υπαρχει ο μεγαλος, τουλαχιστον σε μικρες ηλικιες και κατω απο φυσικα, δυσιολογικες συνθηκες(οχι κακοποιημενα παιδια)
Νικο σ' ευχαριστω για την φιλοξενια
Eξετάσεις: ναι μεν αλλά - κάντε και μία αξονική - αλλάξτε αντιβίωση... κλπ.
Έχετε ποτέ χαθεί στην "Σωτηρία";
Μισή ώρα έκανα να βρω την κλινική και άλλη μισή μετά να βρω το αυτοκίνητό μου.
Αν δεν ήταν νοσοκομείο - το τέλειο μέρος για να οργανώσεςι κυνήγι θησαυρού.
(Από ερείπια δε - γεμάτο!).
Αν εμεις που πιστευουμε στο καπιταλισμο/πολιτισμο δεν πηγαινουμε σε νοσοκομεια ( δηλ. σε ιδιωτικα ) τοτε ποιος θα παει ? Η...Παπαρηγα ?
κ. Δήμου περαστικά σας. Τα ελληνικά νοσοκομεία είναι χάλια. Και το περίεργο είναι ότι οι γιατροί που δουλεύουν στο ΙΚΑ, για παράδειγμα, μπορεί να είναι αστέρια αλλά σε ιδιωτικές κλινικές. Δυστυχώς για να έχεις ανθρώπινη μεταχείριση όταν έχεις πρόβλημα υγείας πρέπει να διαθέσεις χρήματα. Που σε τελική ανάλυση χαλάλι.
περαστικά σας κ. ΝΔ. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να αναρρώσετε ταχύτατα...
Nίκο σιδερένιος...
Κανονικά θα πρεπε να
μπει το κείμενο στις 11
του Σεπτέμβρη
τοτε που ανοίγουν τα σχολεία..
...
Τότε περιμενω κείμενο
απο τον Λευτερη...
:)
@Nikitas ..ο ορος bullying χρησιμοποιείται
και για Αψιμαχίες μεταξύ Κρατών...
Και στο Μεσανατολικο κυκλοφορεί...
http://www.marxist.com/MiddleEast/iraq1998.html
Υ.Γ.
Για τον Αλεξ
harry reloaded said...
"Αν εμεις που πιστευουμε στο καπιταλισμο/πολιτισμο δεν πηγαινουμε σε νοσοκομεια ( δηλ. σε ιδιωτικα ) τοτε ποιος θα παει;"
Harry φίλτατε, η σύζυγος είναι διευθύντρια σε νοσοκομείο του ΕΣΥ - και υπερασπίζεται το σπίτι της. Άλλωστε σε ένα σημείο έχει δίκιο - τα δημόσια νοσοκομεία έχουν καλύτερους γιατρούς (αν μάλιστα ξέρεις σε ποιον πας...).
Γινόμαστε Ευρωπαίοι!Διπλασιάζονται δωρεάν οι ταχύτητες στις συνδέσεις DSL
Never comment till the...ESY director sings...Μεχρι την εναρξη της αγωνιστικης περιοδου ( 1/10),θα σας στελνω κυριως ανεκδοτα μου ,Ποντιακα & μη. Να φυγουμε απο το κλιμα " γιάλα-γιάλα-Ναζραλα ".
"Έφτασε τσογλανάκι εδώ να πει στη μάνα του "έχεις νομική υποχρέωση να με φροντίζεις". Κι έπιασε κι η μάνα του, πήγε στα child's services της πολιτείας και δήλωσε ανίκανη για τη φροντίδα του παιδιού και το πήραν το τσογλανάκι και το έστειλαν σε ορφανοτροφείο (και του έφυγε ο τσαμπουκάς).
Έτσι θέλουν."
Το περίεργο είναι ότι τσογλανάκια χαρακτηρίζονται τα παιδιά των άλλων και όχι τα δικά μας. Όταν φτάσουμε να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια οπως έκανε η εν λόγω κυρία πρακτικές ορφανοτροφείου για σκληραγώγηση είναι αποποίηση προυπάρχουσας ευθύνης. Στα γεράματα οι ρόλοι αντιστρέφονται και τώρα το γερόντιο αρχίζει τα κλαψουρίσματα για εγκατάλειψη στο γηροκομείο. Για να είμαι ειλικρινής τότε το διασκεδάζω αφάνταστα.
Μια και μιλάμε για κοριτσάκια μπορείτε να δείτε σε πρώτη αποκλειστική εμφάνιση την Bambina του Andy ΕΔΩ
Γάτε,
γίνε καλά γρήγορα, γιατί θα σου στείλουμε την homeopathy squad και τότε...
μόνο μία λύση σου μένει!
:)))
@lili,
τα παιδιά φυσικά κάτι θα βρουν μόνα τους, κάπως θα πρέπει να ανταπεξέλθουν - το θέμα είναι ΤΙ & ΠΩΣ...
@takis, aggelos,
Μπράβο για το κουράγιο, για αυτό που λένε never give up, never give in. Και τα κότσια να το μοιράζεστε μαζί μας... Οταν γίνετε γονείς, θα ξέρετε πώς να μιλήσετε τα παιδιά σας, είναι τεράστιο φροντιστήριο να έχεις ζήσει τέτοια στο πετσί σου, και να το έχεις βρει μέσα σου να συνεχίσεις χωρίς να σε τσακίσει...
@so far,
"... Είναι πολλές οι φορές που στο σχολείο έχει αναγκαστεί να παίξει ξύλο. Και εγώ τον έχω υποστηρίξει σε αυτό. Γιατί καταλαβαίνω το "δεν πάει άλλο" που έχει πει μέσα του. Τα σχολεία μας είναι μηχανή του κιμά, δυστυχώς. Όχι μόνο για παραδείγματα σαν της Αννούλας ή παιδιών με προβλήματα υγείας ή δυσμορφίες ή αναπηρίες ή ό,τιδήποτε αλλά και για παιδιά που δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά. Η ευθύνη των γονιών τεράστια ( αλήθεια ποιός ξέρει τί είναι ο ποιοτικός χρόνος ; ) των δε δασκάλων κολοσσιαία..."
Άυτή η διαπίστωση και το ότι μερικές φορές δεν πάει άλλο παρά να "εκπαιδεύεις" το παιδί σου να μπορεί να αντιδράσει έστω με αυτόν τον τρόπο, είναι μετά το ποστ, άλλη μία γροθιά στο στομάχι...
Με πονάει πολύ να είμαστε υποτίθεται πιο ανοιχτόμυαλοι από πολλές παλιές γενιές, κι όμως, στο τέλος όλων, να ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια μορφή βίας από μικροί(νέο φρούτο: η σεξουαλική παρενόχληση μέσω κινητών, φωτος, βίντεο...!) κι άρα, να πρέπει να εξοπλιστούμε αναλόγως...
Να υποκύπτουμε στη δύναμη της σφαλιάρας & στο να ορθώσουμε "ανάστημα" γιατί δεν πιάνει μπάζα η καλή κουβέντα... Στον κόσμο, τον δυτικό κόσμο του 2006...
Κι αυτό που οφείλει να είναι το πιο φωτεινό κι ελπιδοφόρο μέρος του κόσμου, να γίνεται κιμαδομηχανή...
Πώς θα δαμάσουμε το θηρίο του bullying αν δεν τα έχουμε βρει μέσα μας και μεταξύ μας οι μεγάλοι δεν ξέρω...
(Εδώ σχολιάζοντας, κι έχουμε γίνει μπίλλιες...)
Κι ένα γράμμα (ΑΑΣ - άσχετο αλλά σχετικό που έλεγε κι ο harry), που δημοσιεύτηκε στο Bullyonline:
"Hi All!
I'm so happy to have found this group...
I work for a well-known world-wide toy distributor.
I have a physical abnormality which makes me different than my co-workers and even the kindest of people can't help but stare. I'm afraid it would make me stand out in a dark room.
Most of my co-workers laugh at me and call me names - and one of them is a real Vixen. I'm never invited to join in any social activities or play on any company games such the winter sports popular in my area.
As it turns out, I am the best one in my company to lead the distributing team during the holiday season and even my boss has had to acknowledge this. I am worried that after this season though, it will be business as usual - being treated like an animal.
All suggestions are welcome!
Sincerely,
Rudolph"
;))))
Φοβερό το killercat Aphrodite.
Θα παίρνω όλα μου τα χάπια!
Για τα ελληνικά νοσοκομεία... και ειδικά τα δημόσια. Μπορεί η βιτρίνα τους να μην είναι super, μπορεί κατά διαστήματα να πήζουν στα ράτζα, και άλλα πολλά, αλλά η εντύπωση μου είναι ότι στην Ελλάδα και ο πιο φτωχός μπορεί να πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και τέλος πάντων να μην πεθάνει στο δρόμο σαν σκυλί. Κάτι το οποίο καθόλου δεν ισχύει σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ, όπου αν δεν πληρώνεις τρελά λεφτά σε (συνήθως ιδιωτικές) ασφάλειες κινδυνεύεις να βρεθείς προ εκπλήξεων.
Λυπάμαι ειλικρινά αν με τούτες τις γραμμές θα βγω "εκτός κλίματος", αλλά είμαι συγκλονισμένος από το μαρτύριο της βιβλικής καταστροφής αυτής της φωτιάς που από χθες το απόγευμα έχει κάψει σχεδόν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην πανέμορφη και καταπράσινη χερσόνησο της Κασσάνδρας στην Χαλκιδική. Ιδιοκτήτες σπιτιών, που έχουν ήδη καεί, σε απελπισία. Άλλοι των οποίων την περιουσία "γλύφει" ήδη η πύρινη λαίλαπα με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Αλαφιασμένοι τουρίστες που μείνανε όλο το βράδυ στις παραλίες για να επιζήσουν.......
Την ίδια ώρα με θλίβει το γεγονός ότι ένας τέτοιος εμπρησμός θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε ένα κράτος όπως η Πατρίδα μας......
Ας χαιρόμαστε τους πολιτικούς, τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης κ.λ.π. που εμείς οι ίδιοι ψηφίζουμε για να κυβερνάνε αυτόν τον τόπο!
Αλλά, και για να μην ξεχνιόμαστε…….: τι είχε δηλώσει για το ζήτημα της FY.R.O.M. ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (όταν όλοι οι “Σκοπιανοφάγοι” είχανε βγει στους δρόμους και τσιρίζανε)? Απλά σε μία δεκαετία θα τα έχουνε ξεχάσει όλα όλοι…….
“Κύριοι αυτή είναι η Ελλάδα”…….δήλωση του Κώστα Σημίτη καταγεγραμμένη στα επίσημα πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων…….Αν θυμάστε……..
"Kαλημέρα.
Πάω στο νοσοκομείο για πνευμονο-βρογχικόν τσεκ-απ.
Θα επανέλθω."
Ευχή μου, ευχή όλων πιστεύω.
Ολες οι εξετάσεις να αποδειχθούν πως ήταν τελικά χαμένος χρόνος!
Μιας και ο λόγος για γιατρούς και νοσοκομεία, ένα έχω να πώ:
στα πλέον υπερσύγχρονα νοσοκομεία της Βοστόνης (Mass General Hospital, Bringham &Woman's Hospital, New England Baaptised Hosp.)δεν υπήρχε μια συσκευή λίγων χιλιάδων δολλαρίων που καταγράφει τις δυναμικές τάσεις στις πατούσες του ασθενούς (δηλ. την ώρα που αυτός περπατάει). Ο λόγος; οι managers των κορυφαίων ιδιωτικών νοσοκομείων στις ΗΠΑ, δεν εγκρίνουν την αγορά εξοπλισμού, αν δεν είναι σίγουροι οτι αυτός θα έχει συγκεκριμένη χρηματική απόδωση (προσέξτε: όχι απλά να "βγάλει" τα λεφτά του).
Επομένως, λόγω της μικρής ζήτησης σε κανένα απο αυτά τα νοσοκομεία που δέχονται ντόπιους VIPs και πλούσιους ασθενείς του εξωτερικού δεν διαθέτουν την εν λόγω συσκευή, αν και κρατικά νοσοκομεία της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης με πολύ μικρότερο κύκλο εργασιών τα διαθέτουν!
Συμπέρασμα; καλή η αγορά και τα κέρδη και η δημιουργία πλούτου, αλλά οταν έχουμε να κάνουμε με την υγεία των πολιτών καλό είναι να υπάρχουν καλά οργανωμένα καιεξοπλισμένα κρατικά νοσοκομεία.
Στην Ελλάδα πράγματι έχουμε εξαιρετικούς γιατρούς στα κρατικά νοσοκομεία, αλλά δυστυχώς οι συνθήκες καθαριότητας στα χειρουργεία(και όχι μόνο ) είναι εφάμιλες τριτοκοσμικών χωρών. Γι αυτό οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις δίνουν και παίρνουν...
Ένα σχόλιο άσχετο με το ποστ, αλλά σχετικό με τα δημόσια νοσοκομεία. Έκαψα το πόδι μου σε έξατμιση μηχανής ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο και την επόμενη πήγα σε δημόσιο νοσοκομείο και μάλιστα χωρίς καμία αρνητική προκατάληψη. Ακολούθησα κατά γράμμα τις συμβουλές του ειδικευόμενου και με το τσιγάρο στο χέρι γιατρού που βρήκα, αλλά οι πόνοι φριχτοί. Χτές πήγα να πάρω και μία δεύτερη γνώμη από ιδιώτη γιατρό ο οποίος μου είπε ότι πρόκειται για έγκαυμα δευτέρου βαθμού, ότι το θεωρούμε 'αφημένο' και ξεκινάμε θεραπεία με αντιβίωση και βλέπουμε. Ήδη το νιώθω καλύτερα. Μπορεί να έτυχα και στην περίπτωση, αλλά δεν το ξαναρισκάρω.
Θερμές και ειλικρινείς ευχές κύριε Δήμου για ταχύτατη ίαση.
Συμφωνώ μαζί σας για τα δημόσια νοσοκομεία κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν πιστεύεις στην ελεύθερη οικονομία ή όχι αλλά με τον τρόπο επιλογής των γιατρών και τον τρόπο λειτουργίας. Επιθυμώ την ύπαρξη και ιδωτικών μονάδων υγείας αλλά κανείς δεν με υποχρεώνει να πάω σ' αυτές εφόσον υπάρχουν καλύτερες δημόσιες.
Αν ικανοποιηθείτε από τους γιατρούς σας κύριε Δήμου, συστήστε μας κι εμάς κάποιον διότι υποφέρουμε από κατι πνευμονολογικά επίσης.
Τώρα, ως προς το θέμα: Λευτέρη, ν' αγιάσει το στόμα σου. Το λέω ως μάνα, ως εκπαιδευτικός κι ως άνθρωπος που και μαθήματα ψυχολογίας έχει κάνει στο πανεπιστήμιο και τις υπηρεσίες ψυχολόγων έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς, ακριβώς διότι ένιωθα εξοικείωση με τη συγκεκριμένη επιστήμη.
Την άποψη μου την είπα πολύ ολιγόλογα από την αρχή, διότι ένιωσα ότι δε χρειαζόταν να πω περισσότερα.
Δυστυχώς, με κάποιο περίεργο τρόπο πάλι, χωρίς να το καταλάβω, πάτησα κάποιο κουμπί λάθος και χάθηκε ολόκληρο κείμενο που έγραψα στον κο Σκαπινάκη, σχετικά με τις προσπάθειες αντιμετώπισης του bullying από τη Σχολή Μωραϊτη, τις οποίες επαινεί, ενώ κατά τη γνώμη μου έχουν αποτύχει πλήρως, κυρίως στον τομέα της πρόληψης. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα αντικαθιστούν με ψυχολογικές μεθόδους την παραδοσιακή σχέση δασκάλου-μαθητή, βγάζοντας την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης από το δάσκαλο. Ο δάσκαλος στο δημοτικό της Σχολής, έχει να "βγάλει" μια ύλη ασχολούμενος με τριαντατρία παιδιά, συνήθως είναι νέος στην ηλικία χωρίς πολλή πείρα και ευχαρίστως παραχωρεί το ρόλο του παιδαγωγού στους ψυχολόγους. Δεν είναι όμως σωστό αυτό, η ψυχολογία στο σχολείο πράπει να λειτουργεί υποστηρικτικά, όχι να υποκαθιστά το δάσκαλο ως διαμορφωτή προσωπικοτήτων και κοινωνικών όντων. Τέλος πάντων, τα λέω αυτά όχι για να κατηγορήσω το συγκεκριμένο σχολείο το οποίο άλλωστε έχω εμπιστευτεί για τα παιδιά μου αλλά για να καταδείξω μια σημαντική πτυχή του θέματος που τείνει να αγνοείται σήμερα που η υπερεξειδίκευση και τα μεταπτυχιακά τείνουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε παραδοσιακές σχέσεις και αξίες. Κανείς γονιός στου Μωραϊτη δεν πιστεύει ότι το σύστημα του σχολείου για την αντιμετώπιση του bullying λειτουργεί, αντίθετα όλοι ξέρουν ότι αν δεν τρέξουν οι ίδιοι το παιδί τους θα ταλαιπωρηθεί. Κι αυτό πάλι δημιουργεί νέα προβλήματα διότι όπως είναι κατανοητό σφάζονται πλέον οι γονείς στη θέση των παιδιών ή ακούγεται ενίοτε ο γονιός που φωνάζει περισσότερο ή που έχει μεγαλύτερη επικοινωνιακή ικανότητα. Άσε που ενίοτε είναι αργά!
Εδώ ας μου επιτραπεί να εξάρω την παρουσία της κας Φωτεινής Ξενάκη από το τμήμα ψυχολογίας του σχολείου που είναι η μόνη από τους ψυχολόγους του δημοτικού που γνώρισα η οποία προσπαθεί να λύνει προβλήματα ουσιαστικά, όταν ενημερωθεί, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να τα διογκώνει.
Να αναφέρω χαρακτηριστικά, σχετικά με την αποτυχία του σχολείου ως προς την πρόληψη, το εξής παράδειγμα: προ διετίας η πέμπτη τάξη του σχολείου εργάστηκε συστηματικά πάνω στο θέμα της ανεκτικότητας και της αποδοχής του "άλλου": τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και με την καθοδήγηση δασκάλων μελέτησαν λογοτεχνικά βιβλία σχετικά με το θέμα, οργάνωσαν παρουσιάσεις και συζητήσεις. Ελάχιστο καιρό μετά την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια, βρέθηκα σε παιδικό πάρτυ όπου μια μικρή ομάδα παιδιών της τάξης αυτής, από τις καλές και δημοφιλείς μαθήτριες που πρέπει να έμοιαζαν αρκετά με την "όμορφη" Άννα της Lili, δημιούργησαν μεγάλο πρόβλημα σε ένα κοριτσάκι φιλιππινέζικης καταγωγής που ήταν καλεσμένο της οικοδέσποινας και το έκαναν να κλαίει γοερά, παρά τη στήριξη που του πρόσφεραν τα άλλα παιδιά. Και μιλάμε για παιδιά της πέμπτης δημοτικού, που υποτίθεται έχουν συνείδηση και για παιδιά που στο σχολείο εθεωρούντο υπεράνω υποψίας!
Συμφωνώ ότι φταίνε τα σπίτια και οι γονείς αλλά και το σχολικο περιβάλλον που πρέπει να διαπαιδαγωγεί μεταδίδοντας το μήνυμα ότι υπάρχουν υγιείς αρχές, που πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους. Και όχι να δημιουργεί ή να καλλιεργεί την αδιαφορία, τους διαχωρισμούς και τις ανισότητες, διατυπώνοντας ταυτοχρόνως μια αόριστη ρητορική και με τους ψυχολόγους να λειτουργούν ως πυροσβέστες όταν ένα πρόβλημα διογκώνεται.
Αυτά, δεν ξέρω αν αδίκησα κανέναν, αν χρειαστεί θα επανέλθω.
"Όσον αφορά τους μπούληδες, στόχος τους είναι να φοβηθούμε, αυτό τους ικανοποιεί."
Συμφωνώ απόλυτα. Γι' αυτό και η αντίδραση φέρνει αποτέλεσμα.
Εκτός θέματος αλλά αγανάκτησα με την βαρβαρότητα. Χθές το απόγευμα στο κρατικό κανάλι ΕΤ3 παρακολούθησα από δύο βάρβαρους, έναν άνδρα (δεν ήταν ο Μαμαλάκης) και μιά γυναίκα, επίδειξη παρασκευής ...αστακομακαρονάδας (είναι απαραίτητο στοιχείο της διατροφής του νεοέλληνα) κατά την οποία επί ώρα και μπροστά στον φακό τεμάχιζαν δύο αστακούς ζωντανούς!...
Πολύ διδακτική εκπομπή με επίπεδο και ποιότητα!...
Αχ Κε Δήμου πως θα καταφέρω να γράψω "δραστικά" κείμενα αλλά με φιλοσοφικό περιεχόμενο; Αφού δεν έχω ταλέντο ... Διότι φιαβάζοντας πάλι το post μου, τι το ήθελα αυτό το "δικό μου αυτό" εκεί στις παραγράφους από τον Επίκτητο; Τώρα όλοι εσείς με το δίκιο σας θα σκεφτήκατε, σιγά αγόρι μου θα σκίσεις κανένα καλτσόν ... δεν στην παίρνει κανένας την φράση δική σου είναι. Όχι μωρέ απο σεβασμό στον μεγάλο Φιλόσοφο ήθελα να φαίνεται πως ακριβώς είναι τα αποσπάσματα απο το "Εγχειρίδιο".
Και ο mirage έχει πολλούς λόγους να την σιχαίνεται αυτήν την φράση "Δικό μου". Διαγράψτε την από την σκέψη σας παρακαλώ ... προσφέρω όλες τις φράσεις "μου" με φιλία/ εκτίμηση και ιδιαίτερα σε εσάς Κε Δήμου για την φιλοξενία.
Lefteris said <<<<< η αγάπη είναι Πράξη, όχι συναίσθημα >>>>
Καλό ... Λευτέρη βλέπω έχεις έναν υγιή δυναμισμό με φιλοσοφικές διαθέσεις. Για ρίξε κάνα σχόλιο και στο blog μου τώρα που προλαβαίνω να γράφω ώστε να πάρει τα πάνω του :)
Lili said <<<<< οι εξηγήσεις ειναι περιτες και η υποχωρηση μετα απο "εντολη" μπερδεύει τα παιδια και δεν τους δινει εφόδια. >>>>
Αμ οι εξηγήσεις δεν είναι ποτέ περιττές! Απλά οι κακομοίριδες οι γονείς δεν είναι ποιά παιδιά να ρωτάνε συνέχεια (όπως κάνουνε εκείνα σαστισμένα μπροστά στο φαινόμενο της ζωής). Έχουν αντιγράψει ό,τι απαντήσεις έχει διαθέσιμες η κουλτούρα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν καθημερινά.
Έτσι έχουν ένα τσουβάλι εντολές και έτοιμες απαντήσεις να αντιπαραθέσουν στην καταιγία ερωτήσεων των παιδιά των. Αντί να διερωτώνται και οι ίδιοι στέλνουν εντολές κάνοντας πως αυτοί τα ξέρουν όλα, αλλά αδυνατώντας να εξηγήσουν. Πόσο οξύ-μωρο ...
Πως και τι να εξηγήσουν αφού ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τις απαντήσεις; ...
Aggelos-x-Aggelos said <<<<< Το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι όρεξη για ζωή. Και αυτό δεν το πήρα από τους γονείς μου -το μόνο που μου έλεγαν ήταν "σε ζηλεύουν". Πραγματικά όμως δεν ξέρω τι να συμβουλέψω το παιδί μου (αν ποτέ κάνω). >>>>>
Άντε που δεν ξέρεις! Πάνω-κάτω μας την έδωσες την συμβουλή! Πολύ καλύτερη απο την διαπίστωση "σε ζηλεύουν". Aλήθεια τι ζήλευαν τα άλλα παιδιά ... τα χάλια σου;
Αλλά πάνω απ΄ όλα μην πληγωθεί το παιδί! Πόσοι και πόσοι γονείς δεν λένε στα παιδιά τους τα ΑΛΛΑ παιδάκια σε ζηλεύουν ή ΕΚΕΙΝΑ είναι ΚΑΚΑ παιδιά! (ε ρε Χριστιανοσύνη το μεγαλείο σου)
Το δικό μας παιδί είναι αγγελούδι. Το παιδί ως ύψιστη ιδέα, κάτι σαν τις Αγελάδες της Ακαδημίας Πλάτωνος (http://philosophical-mirage.blogspot.com/2006/08/blog-post_20.html)!
Το παιδί-ΙΔΕΑ, δεν βρίζει, δεν τσακώνεται, δεν κάνει κοπάνες, αγαπάει τους γονείς του, είναι αξιαγάπητο, όλο χάρι και νάζι, είναι ένα αγγελούδι (πάλι καλά που όσο είναι μικρό ρεύει και χέζει ώστε να τους θυμίζει ότι αποτελείται απο σάρκα & οστά). Και φυσικά όλα αυτά επειδή είναι το δικό ΜΑΣ παιδί. Τα αλλά παιδιά απλά το ζηλεύουν.
Φαντάσου όμως να σου έλεγαν:
Άγγελε δεν είναι στην εξουσία σου τα συναισθήματα των άλλων παιδιών. Τι είναι στην δική σου εξουσία; Είναι να αδυνατίσεις; Είναι να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν; Είναι στην εξουσία σου Άγγελε να γίνεις πιο υγιής; Εφόσον το πάχος είναι στην εξουσία σου Άγγελε και σε απομακρύνει απο αυτά που θέλεις να κάνεις, αποστρέψου το πάχος Άγγελε! Πάλι εαν σου αρέσει μείνε παχύς. Ένα να ξέρεις όμως Άγγελε, θα δυστυχήσεις εαν αποστρέφεσαι ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΧΟΣ σου, τις αρνητικές αντιδράσεις των άλλων παιδιών, διότι δεν έχεις εξουσία πάνω στα συναισθήματά τους, Άγγελε.
Πόση μεγάλη διαφορά θα έκανε να διδάσκονταν ο Επίκτητος (http://en.wikipedia.org/wiki/Epictetus) και οι άλλοι μεγάλοι φιλόσοφοι στην σύγχρονη Ελλάδα!
Είναι απίστευτος ο πνευματικός πλούτος της αρχαίας Ελλάδας και είναι ντροπή για εμάς σήμερα να μην έχουμε διατηρήσει την αρχαία γνώση ενσωματωμένη μέσα στην νεο-Ελληνική κουλτούρα!
Πρώτα ντρέπομαι και θλίβομαι για τον εαυτό μου που δεν γνωρίζω να διαβάζω Αρχαίο ελληνικό κείμενο και δεύτερον που ενώ μου άρεσε η φιλοσοφία από μικρή ηλικία άρχισα να ασχολούμαι μόλις πριν 1-2 χρόνια.
Σημερα δεν λεει για ανεκδοτο.Διαβασα & κατι για Μακεδονια & δημοσια ( οχι γυναικα ) " νοσοκομεια " & ανακατευτηκα. Τους χαριζεις Μερσεντες & σου λενε..δεν εχει κοτσαδορο... Βλεπουμε...απο αυριο. Να γινει " καλα " ( το ανθρωπινως δυνατον δηλαδη για την ηλικια του ) & ο μπλογκερ...
This post has been removed by the author.
άσχετο:
Αυτή η ιστορία του "έχουμε εξαιρετικούς γιατρούς στην Ελλάδα" μάλλον παρηγοριά στον άρρωστο είναι
(όπως κ το "έχουμε εξαιρετικούς πιλότους στην Ολυμπιακή" κλπ).
σχετικό:
Εκτός από κάποιες ακραίες περιπτώσεις που έχουν αναφερθεί, δεν νομίζω ότι το θέμα είναι τόσο τραγικό. Φυσικά τα παιδιά θα κοροιδεύουν κάποιον χοντρό, κάποιον που δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο ή κάποιον που φοράει ματομπούκαλα.
Το να είσαι κοινωνικά αποδεκτός σε τέτοιες ηλικίες δεν έχει πολλή διαφορά από τη διαδικασία που ακολουθείται στους μεγαλύτερους. Απλά τα κριτήρια είναι διαφορετικά. Κάποια στιγμή ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με το κοινωνικό του πρόσωπο. Με μαθηματική βεβαιότητα θα βρει στοιχεία που δεν του αρέσουν ή ακόμα τον κάνουν να ντρέπεται. Μπορεί να τα βελτιώσει ?
Κατά τη γνώμη μου η ηλικία που γίνεται αυτό δεν έχει τόση σημασία όση της δίνουμε εδώ.
Τέλος να επαναλάβω ότι δεν μιλάω για ακραίες καταστάσεις, έντονων ξυλοδαρμών, ασθενειών κλπ.
@ svensken said...
Λυπάμαι ειλικρινά αν με τούτες τις γραμμές θα βγω "εκτός κλίματος", αλλά είμαι συγκλονισμένος από το μαρτύριο της βιβλικής καταστροφής αυτής της φωτιάς που από χθες το απόγευμα έχει κάψει σχεδόν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην πανέμορφη και καταπράσινη χερσόνησο της Κασσάνδρας στην Χαλκιδική.
..................
Μην ανησυχείτε θα κηρυχθούν όλα αναδασωτέα... Οπως στην περίπτωση της Ραφήνας... Οπως πάντα...
Στην περίοδο του εντονότερου καύσωνα του φετεινού καλοκαιριού πάνω από τα μισά πυροσβεστικά αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα λόγω τακτικής συντήρησης...
Ας καμαρώσουμε την δημόσια διοίκηση...
Σε λίγο θα καμαρώνουμε και τις βίλες...
Τα Δημόσια Νοσοκομεία υστερούν σε ξενοδοχειακή υποδομή αλλά έχουν τον καλύτερο ιατρικό εξοπλισμό και τους καλύτερους γιατρούς.
Υπάρχουν βέβαια και οι άσχετοι και επιπόλαιοι όπως παντού. Το θέμα είναι να μπορείς η να ξέρεις να τους αποφύγεις.
Ευχόμαστε ταχείαν ανάρρωση.
Καλησπέρα και καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!
(ΠΟΣΟ μου τη σπάει όταν λένε καλό χειμώνα αυγουστιάτικα...)
Συμφωνώ με τα περισσότερα σχόλια, απλώς ήθελα να προσθέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος, την πίεση να είσαι ΠΑΝΤΑ ο άψογος μαθητής, το ΑΣΤΕΡΙ σε όλα, η τελειότητα προσωποποιημένη.
Στο σχολείο μου (δημόσιο) προηγήθηκε κατά 2 χρόνια ο φωστήρας η αδερφή μου - δεν την έπιανε κανείς! Οπότε εγώ δεν είχα το δικαίωμα να είμαι τίποτε λιγότερο από ίσος, αν όχι να την ξεπερνούσα κιόλας - ξέρετε πόσο ανταγωνιστικά γίνονται τα αγόρια με τα κορίτσια από μια ηλικία κι έπειτα, ειδικά αν ακολουθήσουν ίδια δέσμη (πρώτη)... Να με περάσει η αδερφή μου? Ποτέ!
Κι έτσι όλοι, οικογένεια, φίλοι, συμμαθητές, δάσκαλοι, όλοι περίμεναν θαύματα από μένα, κι αν έκανα κάτι μετριο, έστω και σε ασήμαντο θέμα, ε ρε απογοήτευση... Και δως του "η αδερφή σου και η αδερφή σου"...
Τι πίεση ήταν εκείνη!
Ευτυχώς που μεταξύ μας ως αδέρφια είμασταν εντάξει, αλλιώς θα παίζαμε ξύλο στο σπίτι.
Κι εννοείται ότι έπρεπε να είμαι καλός ΚΑΙ στα σπορ, μια που εκεί είχα έφεση, άρα να είμαι καλός στα μαθήματα από πουσάρισμα, και στα σπορ από τρέλλα μου, το μόνο που έκανα για μένα...
Κι αφού τα κατάφερνα, να μην με πανε και για προεδριλίκια στην Γ' Λυκείου;
Ε, κόντεψε να μου στρίψει! Είχα πλέον εκτεθεί σε όλο το σχολείο, έπρεπε να υπερασπιστώ την... εικόνα μου! Ε ρε μπλέξιμοοοο!
Ετσι βέβαια κι έμπαινα λιγότερο από 3ος στο Πανεπιστήμιο, θα με κρεμάγαν με τ'άντερά μου!
Οπότε... δεν είναι μόνο τα παιδιά με κάποιο πρόβλημα που περνούν χάλια, αλλά και τα άλλα, που "τα παίρνουν" και δημιουργούν του κόσμου τις προσδοκίες σε όλον τον περίγυρο (διαφημίζονταν και οι καθηγητές μου τρομάρα τους, στην πλάτη μου, για να πάρουν ιδιαίτερα!).
Και οι φίλοι μου, μέχρι ν'αρχίσω να διαλέγω πραγματικά και να ξυπνάω, ήταν παιδιά -όχι από κακό- που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το "όνομα". Δεν μου έμεινε κανείς από αυτούς μετά.
Και δεν το συγχωρώ στους γονείς μου που όχι μόνον δεν έβαλαν φρένο στην ιστορία, αλλά πίεζαν χειρότερα, μια που φαινόντουσαν γονείς των σούπερ παιδιών, και άρα, πετυχημένοι στο έργο τους...
Ηρέμησα όταν μπήκα και τους έγραψα όλους και τελείωσα τελευταίος - χρονικά και βαθμολογικά...
Λίλη, ωραίο ποστ. Σκληρό, αλλά βαθύ.
"Μήπως τα βάζεις όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι;"
Προσπαθώ να μην το κάνω, αλλά τι να πρωτοπείς για ένα τέτοιο θέμα σ' ένα blog. Δώστε καλό παράδειγμα στα παιδιά, αυτό είναι όλο. Και κλείστε τη ρημάδα την τηλεόραση που και που, και γράψτε τα παιδιά σε ομαδικές αθλητικές δραστηριότητες με πειθαρχία και στόχους.
Και άλλα πολλά.
@paragrafos
Παράγραφε, το περιστατικό ασφαλώς και μπορεί να είναι αληθινό, με την έννοια που το λές. Γίνονται και θα γίνονται πολύ χειρότερα πράγματα από "αγγελούδια".Και βέβαια στην αλήθεια δεν υπάρχει μελό. Υπάρχει όμως στα κείμενα.
Εμένα για παράδειγμα -και συμφωνώ με την entropia- αυτό που βρήκα μελό δεν ήταν η ιστορία, αλλά ο τρόπος, ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα να με κάνει να μην ταυτιστώ, και επομένως να μην συγκινηθώ. Περισσότερο αισθανόμουν οτι κάποιος είχε βαλθεί να με συγκινήσει, ακριβώς σαν τον ορισμό που δίνεις για το "μελό".
ΟΜΩΣ:
Πράγματι στο παρόν post το θέμα δεν είναι αν το κείμενο είναι μελό ή όχι, αλλά φυσικά αυτό που προσπαθεί να θίξει. Η σκληρότητα και ενίοτε η απανθρωπιά που μπορούν να δείξουν τα παιδιά, το bullying και οι bullηδες, είναι ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ενός προβλήματος που -το πιστεύω ακράδαντα- είναι η ρίζα του κακού για την ανθρωπότητα: ΑΝΕΤΟΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Τα παιδιά είναι οι πάντα αθώοι αποδέκτες των απωθημένων της στραπατσαρισμένης προσωπικότητας και ζωης των γονιών τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι τα δεύτερα κατά σειρά παιδιά είναι ως επί το πλείστον "βελτιωμένες εκδόσεις"...
Όσο ο άνθρωπος είχε να διδάξει στα παιδιά του πως να βρίσκουν τροφή και πως να φυλάγονται απο τα θηρία, τα πράγματα ήταν απλά. Απ τη στιγμή όμως που ο γονιός πρέπει να περάσει στο παιδί ηθική, αξίες, πολιτισμό (όχι με την έννοια της τέχνης), τα πράγματα περιπλέκονται. Τι θα περάσει στο παιδί της μια μάνα που βιώνει καθημερινά την ταπείνωση, και το βλέπει σαν ένα πεδίο άσκησης εξουσίας? Τι θα του περάσει ο πατέρας που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας οτι είναι ο "γαμάω" της υπόθεσης? Από τα εκατό ζευγάρια που κάνουν παιδιά, ζήτημα αν τα δύο ή τα τρία είναι κατάλληλα. Όσο για τις υπεράνω πάσης υποψίας οικογένειες, θα πάθω καμιά κήλη απο τα γέλια. Εκεί γίνεται ο μεγάλος χαμός, αλλά τέλος πάντων, αυτό δεν είναι της παρούσης.
Οι ψυχολόγοι στα σινιέ σχολεία, η επιστροφή στη σφαλιάρα και τα τοιαύτα είναι απλώς παυσίπονα...
Κάποιος είπε οτι τα παιδιά είναι σκληρά γιατί είναι πιό κοντά στη φύση τους. Διαφωνώ. Η φύση μας είναι η καλοσύνη. Τα παιδιά σκληραίνουν όσο πλησιάζουν στον κόσμο μας.
georgesoul said...
"απλώς ήθελα να προσθέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος, την πίεση να είσαι ΠΑΝΤΑ ο άψογος μαθητής, το ΑΣΤΕΡΙ".
Να ένα βάρος που κουβαλάω από παιδί. Τελείωσα το Κολέγιο παίρνοντας περισσότερα βραβεία και διακρίσεις από οποιονδήποτε μαθητή στην ιστορία του - και ο πατέρας μου έκανε σκηνή επειδή το ενδεικτικό μου ήταν με 19 7/10 κι όχι με στρογγυλό 20!
Θα μας πείτε τι έγινε με το τσεκ-απ σας; Ελπίζω όλα καλά.
Μπλογκερ,γινε καλα ( υγεια ειναι...η τεχνη του εφικτου ) ν' αρχισω τα ανεκδοτα. Εχω πραμα. Οταν κοιτας απο ψηλα / μοιαζει η γη με ζωγραφια / κι εσυ την πηρες σοβαρα...Παρτε ενα επικαιρο,να μη μπαγιατεψει...Αν ο Μαυρικης βρει τη κλεμμενη εικονα Παναγιας,η εκκλησια θα τον ανακηρυξει...Αγιο Μαυρικιο ? Αυριο θα σας αποκαλυψω το κρυφο διπλωματικο επεισοδιο μεταξυ Κοντολιζας & Ντορας,λογω της βαρυκοης Ποντιας γραμματεως της Ραις.
Ωραίο κείμενο, μου θύμισε κάτι που είχε πει ο Trey Parker (δημιουργός του South Park):
"People are always talking about how fragile children are, and they're sort of forgetting what little bastards they can be."
show off :P
@Lefteris Kritikakis said...
Και που είσαι ακόμα Andy... κάτσε να μεγαλώσει να πάει σχολείο και σου λέω εγώ μετά για πότε θ' αρπάζεις την καραμπίνα μόλις ακούς "κάποιος είναι απ' όξω με ένα τσιγαριλίκι". Γιατί τώρα, αγαπητέ Άντυ, έχεις κάτι, μια κόρη. Κι όποιος έχει κάτι, έχει και κάτι να χάσει. Κι όλοι προστατεύουν αυτό που έχουν. Δεν θα περάσουν λίγα χρόνια και θ' αρχίσεις να λες "το τάδε ή το δείνα έπρεπε ν' απαγορεύεται.." και άλλα, οτιδήποτε για να προστατεύσεις την οικογένειά σου. Welcome to the club: έχω τρεις κόρες, 17, 14, και 3.
Να σου ζήσει, να τη βλέπεις και να τη χαίρεσαι.
......................
Προσπαθώ να είμαι εναντίον των απαγορεύσεων και θα προσπαθήσω να παραμείνω.
Γνωρίζω ότι είναι εύκολο στη θεωρία και δύσκολο στην πράξη, αλλά εγώ μια φορά θα προσπαθήσω.
Θα προτιμούσα να την προστατεύσω όχι βάζοντάς την σε γυάλα, αλλά μαθαίνοντάς την να ζει δίπλα στον κίνδυνο.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω - ελπίζω να ΄μαστε όλοι καλά να τα συζητάμε, 20-30 χρόνια μετά.
Σε ζηλεύω που έχεις 3 (τρεις) κόρες σε τέτοιες ηλικίες - σου εύχομαι απ' την καρδιά μου να τις χαίρεσαι και σε χαίρονται.
Αγαπητή lili,
απολογούμαι που δεν σχολιάζω το συγκινητικό post σας (αναρωτιέμαι που αρχίζουν και που σταματάν τα αυτοβιογραφικά του στοιχεία),
αλλά δεν μπορώ ακόμα να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο πέρα από την προχθεσινή γέννηση του πρώτου μου παιδιού.
Βρίσκω απλά εδώ την ευκαιρία να πω ότι διάβασα πρόσφατα το βιβλίο σας για τον τοκετό στο σπίτι και προβληματίστηκα.
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι η καλύτερη λύση, αλλά σίγουρα θαυμάζω τη γενναία σας απόφαση να το τολμήσετε.
Εύχομαι να ξεπεραστούν, το συντομότερο,
με τον λιγότερο επίπονο τρόπο
τα προσωπικά προβλήματα που σας ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό
(τα διαβάζω στο blog σας και στεναχωριέμαι).
"Θα προτιμούσα να την προστατεύσω όχι βάζοντάς την σε γυάλα, αλλά μαθαίνοντάς την να ζει δίπλα στον κίνδυνο."
Andy,
Άντε να μάθεις σε 10χρονο κοριτσάκι να προστατευτεί από τους επιθετικούς κινδύνους. Υπάρχουν κίνδυνοι που είναι "παθητικοί" (ένας γκρεμός ας πούμε), και άλλοι που είναι επιθετικοί (μια συμμορία αλήτες).
Θα τα δεις σιγά σιγά... κάτσε πρώτα να σε δω να βρίζεις δημόσιες υπηρεσίες, διαδηλώσεις που δεν σ' αφήνουν να πας τη μικρή στον παιδίατρο (χτύπα ξύλο), μηχανάκια κι αυτοκίνητα που δεν σταματάνε στο STOP, κλπ κλπ... και στο τέλος θ' αναρωτηθείς: Μα καλά, είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ να τρέχουν σαν τρελοί; Είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ να υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι; Είναι;
(όταν κάποιος δεν οδηγάει σαν τρελός μόνο λόγω των απαγορεύσεων και όχι λόγω σωστής αγωγής, τότε είναι γαϊδούρι... κι εσύ θ' αναρωτιέσαι "είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ να είναι γαϊδούρι αυτός ο τύπος;").
"Γνωρίζω ότι είναι εύκολο στη θεωρία και δύσκολο στην πράξη, αλλά εγώ μια φορά θα προσπαθήσω."
Αυτή η προσπάθεια δεν είναι αναγκαία. Όταν η κόρη σου θα είναι 8 μηνών, δεν είναι ακόμα σε ηλικία να της εξηγήσεις τις επιδράσεις του ηλεκτρισμού στο ανθρώπινο σώμα... αλλά μπορείς πολύ απλά να της απαγορεύσεις τις πρίζες (έως ότου μεγαλώσει και μπορεί να καταλάβει). Ε, το ίδιο κάνουμε και με τους "ενηλίκους". Εφ' όσον έχουν μυαλό μύγας και δεν μπορούν να καταλάβουν τις έννοιες "κοινωνική και ατομική ευθύνη", τους βάζουμε απαγορεύσεις και έτσι τη γλυτώνουν και οι υπόλοιποι.
Απλό είναι.
Λευτέρης
Καλημέρα.
Μερικές φορές λυπάμαι που δεν απόκτησα παιδί. (Να, όταν βλέπω την Bambina του Andy...)
Αλλά όταν διαβάζω στο μπλογκ της Lili τον κανιβαλισμό των γονιών πάνω από το κεφάλι του παιδιού - χαίρομαι που τήρησα την υπόσχεσή μου.
Γιος γονιών που ποτέ δεν επικοινώνησαν μεταξύ τους είχα τόσο υποφέρει που στα 15 μου ορκίστηκα να μην κάνω παιδί.
@ Nikos Dimou:
Μακάρι να είχαν περισσότεροι άνθρωποι τη διαύγεια να πάρουν η να τηρήσουν ένα τέτοιον όρκο...
καλημερα
αντι, χαιρομαι που προβληματιστηκατε, αυτος ηταν ο σκοπος και οχι να πεισω καποιον μα κανει το ιδιο η να αποδειξω κατι.
εν αγνοια μας γινονται τοσα "ασχημα" που ενιωσα οτι επρεπε να μαθευτουν, να κανω ενα εναρκτηριο εναυσμα να ψαξει καποιος τι συμβαινει-αν το θελει.
Απορω μονο πως εφτασε το βιβλιο στα χερια σας, δεν διατιθεται στα μαγαζια.
Οσο για οσα γραφτηκαν στο μπλογκ μου χτες.
Ζητω συγγνμη απο τα βαθη της καρδιας μου για το "απλωμα" των απλυτων.
Τα τελευταια 2 χρονια, ζω κατα περιοδους, στιγμες εντασης και παντα αποφευγω να εμπλακω σε καβγα για χαρη του παιδιου.
Χτες εκανα το ιδιο.
Δεν εντιδρουσα στις προκλησεις- χτυπηματα του πρωην συζυγου μου αντ αυτου απαντουσα, εβγαζα το πααπονο, την στεναχωρια μου στο μπλογκ.
Δεν εχω νιωσει ακομα θυμο, ισως τα 2 χρονια ναηταν αρκετα για να συνηθισω αυτην την "φυλακη".
Ειμαι και γω παιδι ανθρωπων που καβγαδιζαν πολυ, ενιοτε πιαστηκαν στα χερια και ενιωθα ενοχες που ο ενας απο τους δυο "εμενε" για χαρη μου.
Μονο που δεν ηταν αληθεια.
Ισως προσπαθω να κανω για το παιδι μου αυτο που υποσχεθηκαν ψευτικα στο παιδι που ημουν.
Να υπομεινω, να παλεψω για κεινη, ασχετως δικου μου συμφεροντος και φυσικα να μην της πω ποτε οτι το εκανα για "χαρη της".
Βλεποντας ομως το πως και τι τροπη παιρνουν τα πραγματα,νιωθω οτι εκανα λαθος.
Επρεπε να μην παλεψω, να αφησω να μας παει το ρευμα και ισως σημερα η κορη μου να μην ειχε μπαμπα αλλα δεν θα ειχε την απορριψη που θα νιωσει σε λιγο καιρο(τελειωτικα γιατι κατα βαθος, επιανε πολλα), ουτε την συγχιση, ουτε τιποτα.
Δεν θελω να σκεφτομαι ακομα τι θα γινει και πως, I cant afford να ειμαι συναισθηματικη(ασχετα αν μου βγαινει), ειναι μια περιοδος αποφασεων.
Νικο, και γω ειχα πει οτι δεν θα κανω παιδι.
Για τους ιδιους λογους φανταζομαι.
Και για το αγχος που φοβομουν οτι θα τραβηξω, τις αγωνιες.
Και αν με ρωτησει καποιος, το παιδι ειναι μεγαλη ευθυνη, βαραινει, τρομαζει.
αυτη η αισθηση δεν αλλαξε(ισως γιατι ειμαι single parent).
Αυτα, οταν σκεφτομαι το παιδι.
αλλα οταν σκεφτομαι την Μαρια μου*
ειναι τελειως διαφορετικο πρισμα.
Ειναι λιγο σαν τους γονεις μου, αλλα στο αναποδο.Αγαπουσαν το παιδι τους, αλλα δεν πολυσυμπαθουσαν εμενα.Οπως γινεται με πολλους γονεις και τους εφηβους γιους τους και κορες φανταζομαι , αν κρινω απο αυτα που βλεπω.(αγαπανε ενα παιδι που ουσιαστικα πλασανε με προσδοκιες, αναμνησεις και λιγη αληθεια, αλλα δεν γωνριζουν το ατομο μεσα του γιατι δεν μαθανε να ακουνε τις φωνουλες. Και αγαπας μονο οτι γνωριζεις πραγματικα, ειδαλλως αγαπας μια φυιαχτη εικονα)
Δεν τρελλαινομαι με την ιδεα της ευθυνης του παιδιου, (οταν χωρισα ειχα μεγαλο προβλημα στο να διατηρησω ισσοροπιες μεταξυ των συναισθηματων αγαπης φοβου ενοχης προσδοκιας, πραγματικοτητας οσον αφορουσε τον πατερα της και φοβου για την "γεφυρα" που καθιστουσε το παιδι με εναν ανθρωπο που μια το ηθελε, μια οχι, μια με απειλουσε οτι θα το παρει κλπ,)
αλλα, λατρευω, λατρευω, λατρευω την Μαρια.Τα καλα, της τα στραβα της, οτι την κανουν να ειναι αυτη που ειναι.
Δεν ειναι ακριβως ετσι, αλλα ο διαχωρισμος(παιδι-ταυτοτητα) αυτος βοηθαει στο να εκφρασω απο την μια τα θετικα και τα αρνητικα συναισθηματα που προξενουνται οχι φυσικα λογω του παιδιου, αλλα της καταστασης στην οποια καλουμαι να το μεγαλωσω και τις συνθηκες και το περιθωριο ελιγμων και ελευθεριας κινησεων.
δεν μπορω να μιλησω για το πως νιωθουν αλλοι γονεις.
Δεν εχω σκοπο να σαλτσωσω σημερα με το θεμα ουτε εδω, ουτε στο δικο μου μπλογκ ηδη πηρε πολλες διαστασεις και δεν μου αρεσει τοσο αυτο το ειδος εκθεσης, αλλα, αν το κανω...σκεφτειτε οτι 'κριση ειναι, θα περασει" .
Τουλαχιστον αυτο κανω και γω.
"ετσι ειναι η ζωη" και προχωραμε.
Αυτοκριτικό
--------------
Ο καλός μου ήταν ορκισμένος εργένης λόγω του ότι δεν πίστευε στο θεσμό της οικογένειας και επαναστατούσε πάντα "με τον εγωισμό των γονιών που χωρίς να ρωτήσουνε τα παιδιά, τα φέρνουν στον κόσμο, και σε τι κόσμο...".
Πίστευε και πιστεύει ακόμα ότι η παιδοποιία, όπως την αποκαλεί ο Μαρωνίτης, είναι κατεξοχήν εγωιστική πράξη, ειδικά στην εποχή της διαδεδομένης αντισύλληψης.
Μου λέει ακόμα και τώρα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι Θα προτιμούσε να ισχύει και για την τεχνογονία ό,τι ισχύει και για την υιοθεσία: αυστηροί κανονισμοί, περιορισμοί κλπ κλπ. "Γιατί να φέρνει στη ζωή ανθρώπους ο κάθε παλιάνθρωπος; Πρέπει να βρεθεί το τεκμήριο της υγιούς τεκνογονίας..."
Ήταν λοιπόν ορκισμένος εργένης και όταν βρεθήκαμε μαζί στοχάστηκε αρκετά το ζήτημα. Κι εγώ το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν (και είναι) να ζήσω μαζί του - δεν με απασχόλησε το ζήτημα του γάμου και των παιδιών. Να όμως που η μανούλα μου ονειρευόταν να με δει παντρεμένη στη εκκλησία κι όχι "έτσι". Και ο καλός μου πάλι μου πρότεινε να παντρευτούμε με όλο το τυπικό: "αφού για μας είναι το ίδιο κι ούτε χαρά θα μας δώσει το τελετουργικό, ούτε λύπη, ας το ακολουθήσουμε για χάρη των αγαπημένων μας...
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Μου είχε πει, τέλος, ότι ο ίδιος δεν θα ήθελε ποτέ να κάνει παιδί, ότι η απόφαση είναι δική μου και πως αν εγώ επιλέξω να κάνουμε παιδί, τότε θα πρέπει να αναλάβω εξολοκλήρου της ευθύνη της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης αφού εκείνος έχει άλλες δουλειές να κάνει... (Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα να μη πεις)
Πώς τα φέρνει η ζωή...
Έχω γράψει ένα συναφές κείμενο στο μπλογκ μου:
Λέξεις αιματοβαμμένες - 20/3/06
http://parakeimena.blogspot.com/2006/03/blog-post_114286542740804081.html
Αγαπημένε μου ΝικόΔημε, σας κατανοώ πλήρως και ομολογώ ότι αν ήξερα πως θα έκανα παιδί και θα τραβούσε σχεδόν επί τρία χρόνια τόσα μαρτύρια, θα προτιμούσα όχι μόνο να άτεκνη, αλλά κι εγώ να μη είχα γεννηθεί ποτέ!
Βέβαια η δική μας περίπτωση (αναφέρομαι στην ασθένεια της κόρη μας) είναι σπανιότατη: τα περιστατικά της ΒΑΡΥΤΑΤΗΣ φαρμακοανθεκτικής, ιδιοπαθούς (δηλ. χωρίς διαγνωσμένη αιτία ή άλλη ασθένεια) παιδικής επιληψίας (από την οποία δεν επιβιώνουν πολλά παιδία) είναι μετρημένα στα δάχτυλα, σε Ελλάδα και Κύπρο. Συνήθως τα παιδιά που έχουν τόσο βαριά επιληψία πάσχουν από κάποια σύνδρομα ή εγκεφαλίτιδες ή καρκίνους ή αιματώματα κλπ. Πού να ξέραμε ότι μας περίμενε τέτοιο λαχείο;
Αυτά περί τεκνοποιίας και μη.
Με αγάπη
Παράγραφος
ΥΓ. Στερνή μου γνώση...
Παράγραφε
"αλλά κι εγώ να μη είχα γεννηθεί ποτέ!"
Μου θύμισες το πιο μαύρο επιτύμβιο που έχω διαβάσει:
"Ενθαδε κείμαι, μη γήμας,
είθε δε και ο πατήρ."
Δεν παντρεύτηκα - μακάρι να μην το είχε κάνει και ο πατέρας μου (δηλαδή να μην είχα γεννηθεί...)
"Να ένα βάρος που κουβαλάω από παιδί. Τελείωσα το Κολέγιο παίρνοντας περισσότερα βραβεία και διακρίσεις από οποιονδήποτε μαθητή στην ιστορία του - και ο πατέρας μου έκανε σκηνή επειδή το ενδεικτικό μου ήταν με 19 7/10 κι όχι με στρογγυλό 20!"
Αν δεν έχεις ζήσει τελικά καταστάσεις, δεν μπορείς να γράψεις!
Μετά από αυτή την ειλικρινή εξομολόγηση, βλέπω και το αληθινό κίνητρο για το κείμενο σου Νίκο που έλεγες σχετικά με την πρόοδο στο άλλο σου blog.
Δευτέρα, Ιανουάριος 09, 2006
Και με τα κεριά, βλέπαμε...
Να έχω λες δίκιο;
Ενώ κάποιοι δεν βλέπουν το προφανές μέσα και στη πιό λαμπρή τη μέρα...
Φοβερό το ότι κράτησες τον όρκο σου. Φαντάζομαι (ή μάλλον δεν θέλω) τις καταστάσεις που σε ώθησαν σε αυτόν. Μάλλον οι γονείς σου λοιπόν αποφάσισαν να μην κάνεις παιδί...
Φοβάμαι για αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..
@ Lili
Αγαπητή φίλη,
μεγάλωσα με έναν πατέρα βίαιο (κατι λέω στο μπλόγκ μου για αυτά), ανισόρροπο και μέθυσο, ο οποίος μονίμως αδιαφορούσε για μενα και όταν τύχαινε καμιά φορά να περάσει από το σπίτι (καθ΄ ότι ήταν συχνά φευγάτος) το μόνο που ήξερε ήταν να μας βρίζει και να ξυλοφορτώνει τη μητέρα και τον αδελφό μου στα καλά καλουμενα.
Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι ήμουν κάπως... τυχερή: ο δικός μου πατέρας ούτε που ήθελε να μας βλέπει και να μας ακούει... και μάλλον αυτό μας... προστάτευσε κάπως, αφού συνήθως ήταν απών, άρα απουσίαζε μαζί του και η βαρβαρότητά του.
Όσο για διακοπες μαζί του: μια φορά μας τις υποσχέθηκε και μας έστησε έξω στο δρόμο του συνοικισμού να τον περιμένουμε σα γαϊδουρια μέσα στον ήλιο, ώρες και ώρες.
Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη μου αυτά που λέτε για το πρώην σύζυγό σας και τις σκηνές που κάνει με αφορμή την κόρη σας, σας εύχομαι ολύψυχα ως κόρη ενός ανισόρροπου πατέρα, να τον ξεφορτωθήκε μια ώρα αρχύτερα για καλό δικό σας και κύρίως για καλό της κόρης σας.
Τέτοια ανώριμα άτομα, τέτοιοι πατεράδες θα έπρεπε για ένα διάστημα να αναγκάζονται να ζουν στη ζουγκλα αγκαλιά με ύαινες, βόες, ασβούς και σκατζοχερια ή σε καμιά φυλακή με βίαιους και βιαστές συγκρατούμενους... Ισως τότε συνειδητοποιουσαν την αξία της ανθρώπινης αγάπης και της αρμονικής οικογενειακής συνύπαρξης.
Με σεβασμό, αγάπη και ειλικρινή συμπαράσταση
Παράγραφος
ΥΓ. Συγχωρέστε με για το θάρρος/θράσος μου. Αν θέλετε μπορώ να σβήσω το σχόλιο.
This post has been removed by the author.
This post has been removed by the author.
αυτο βγαινει απο τα γραπτα μου? Οτι ειναι ανισσοροπος?
ζηλευω τους ανθρωπους γυρω μου που μπορουν να πουν εισαι, που μπορουν να βγαλουν συμπερασμα και να κινηθουν αναλογα.
Εγω παντα κοιταω τα γεγονοτα μεμονωμενα το ενα απο το αλλο και αργω ποολυ να "καταλαβω" Τι ειναι ο άλλος.
αντ'αυτου κοιταω γιατι τα κανει, και ετσι δυσκολευομαι να ταμπουρωθω και να ειμαι εχθρικη.
αν εβγαλα τον πρωην μου σκαρτο, λυπαμαι βαθυτατα.
γιατι δεν ηταν η προθεση μου
γιατι δεν ειναι εδω να πει και ο ιδιος ποσο πολυ τον εχω δυναστευσει, στεναχωρησει , πληγωσει κλπ
γιατι τα γραπτα μου ηταν η στεναχωρια μου( για το παιδι μεν αλλα η στεναχωρια ηταν το θεμα)
και οχι εκεινος.
και κατι που με τρομαζει.
οταν χωρισα, πανω κατω πολλοι ξερανε τι ειχε γινει.
οταν ενιωσα καλυτερα μετακινηθηκα σε αλλους χωρους γιατι δεν ηθελα την σταμπα να με καθοριζει.
μετα τα χτεσινα που ανοιξα το στομα μου, αναρωτιεμαι αν θα ειμαι "αυτη που..." στο μελλον.
Δεν με χαρακτηριζει.
Ειναι μια φαση της ζωης μου που θα περασει, αργα η γρηγορα.
Εκεινον χαρακτηριζει, αυτος ζει σ αυτον τον κοσμο οπου γονιος τρωει το παιδι του και μισει την πρωην του΅΅
και ελπιζω να γινει αυτος ο διαχωρισμος σε οσους διαβασανε.
Για να μην εισπραξω την εικονα του θυματος και πιστεψω τελικα οτι ειμαι...θα με πεθαινε αυτο.
Μου λέει ακόμα και τώρα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι Θα προτιμούσε να ισχύει και για την τεχνογονία
----------------
τεΚνογονία, ήθελα να πω, αλλά ο δαίμων του πληκτρολογίου...
Με αγάπη
Παράγραφος
αυτο το κειμενο ειναι μια ακριβης αντανάκλαση της κοινωνίας μας. Φυσικά κ καταρριπτεται ο μύθος των παιδιών που είναι αγνά και καθάρα από κάθε κακό. Τα παιδιά,γίνονται όλο και περισσότερο θύματα του περιβάλλοντος τους.;Oλα αυτά τα πρότυπα και οι εικόνες περί 'πρέπει' και 'φυσιολογικού' έχουν οδηγήσει την κοινώνια σε μια καταδίκη του διαφορετικού.Πρέπει να είσαι ίδιος με τους άλλους για να επιβιώσεις.Είναι θλιβερό αλλά τα παιδιά,όπως και οι μεγάλοι,μαθαίνουν απο νωρίς οτι όποιος δεν είναι σαν αυτούς,είναι εχθρός,είναι παρείσακτος,πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να αποδειχτεί η υπεροχή του 'φυσιολογικού'. Είναι απαίσιο,είναι υπερβολικά σκληρό για να το πιστέψει κανείς αλλά έτσι είναι.Το πρόβλημα ξεκινάει απο τη βάση της κοινωνίας.Όλο είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους!και φυσικά,να μην ξεχνάμε κ τον νόμο του ισχυροτέρου. Αν κ εγώ πιστεύω οτι είναι καθαρά θέμα μη αποδοχής του διαφορεικού.Τον σχεδόν παράλογο πόλεμο που κηρύσσουν όλοι ,μεγάλοι και μικροί μιμούμενοι τους μεγάλους, απέναντι του.
Audiatur et altera pars.
Διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σ ένα περιοδικό: πριν από λίγα χρόνια, κάποιοι αυτονομιστές στη Β.Αφρική είχαν πιάσει κάτι Γερμανούς τουρίστες αιχμαλώτους. Τούς εξήγησαν αμέσως ότι δεν ήθελαν να τούς κάνουν κακό, ότι η ομηρία τους ήταν ο μόνος τρόπος να γίνουν ακουστά τα αιτήματά τους.
Ένα χρόνο μετά, όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι κι επέστρεψαν στις οικογένειές τους. Όλοι, εκτός από μία, η οποία πέθανε στην ομηρία. Όταν μετέφεραν τη σορό της για ταφή στη Γερμανία, κανείς δε βρέθηκε να πει μια καλή κουβέντα γι αυτήν. Κανείς.
Τι είχε γίνει; Γιατί όλοι επέστρεψαν κι αυτή πέθανε; Γιατί την μισούσαν όλοι;
Όταν τούς έπιασαν, αυτή άρχισε να ουρλιάζει και να μιλάει στον εαυτό της.
Όταν πετούσε αεροπλάνο από πάνω τους, αντί να κρυφτεί, έβγαινε έξω και χοροπήδαγε, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή όλων.
Αρνήθηκε να φορέσει μπούρκα όπως οι άλλοι, έπαθε ηλίαση, και οι υπόλοιποι συνόμηροι έπρεπε να την κουβαλάνε στα χέρια, κάτω από τον καυτερό ήλιο, για χιλιόμετρα.
Δεν κουβάλαγε ποτέ νερό, και έπρεπε να τής δίνουν οι άλλοι, από το λιγοστό δικό τους.
Όταν ήταν ευκαιρία να ελευθερωθεί κάποιος, όλοι συμφώνησαν να φύγει ένας που ήταν καρκινοπαθής, να πάει να πεθάνει σπίτι του. Αυτή χίμηξε πάνω να τους φάει.
Κλπ κλπ κλπ
Η συνύπαρξη στο κοινωνικό σύνολο, απαιτεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά....αλλιώς το σύνολο θα σε απορρίψει, δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα.
καρμεν ομολογω οτι δεν καταλαβαινω ουτε το ποιντ ουτε τον παραλληλισμο, ουτε τιποτα.
εγω ενιωσα οικτο μαυτο που εγραψες, αλλα φανταζομαι κατι αλλο ηθελες να περασεις.
για το θεμα του ποστ και την αθωοτητα των παιδιων
Ο ανθρωπος ειναι αγριο θηριο σε καταστασεις επιβιωσης και θεικο πλασμα σε αρμονικες, καλλιτεχνικες καταστασεις.
Το να λεμε φταινε οι γονεις, φταινε οι δασκαλοι, φταινε τα πρασινα γενια του μπομπ σφουγγαρακη εμενα μου θυμιζει μετατωπιση ευθυνων.
Οταν η κορη μου θα με δει να δινω 50κι στον φτωχο μαθαινει οτι βοηθαμε οσους εχουν αναγκη.
οταν με βλεπει να μην λεω ψεμματα οτι ειναι πιο μικρη για να γλυτωσω το εισιτηριο, μαθαινει την εντιμοτητα.
Οταν μας παρατηρουν ολα αυτα τα παιδια, ακομα καινα δεν εχουμε αμεση επαφη μαζι τους, ΟΛΟΙ μας δειχνουμε ΠΩΣ λειτουργει ο κοσμος.
ας μην ξοδευουμε ενεργεια στο ποιος φταιει, ειναι παραλογο. σαν να λεμε φταιει ο Θεος για την αρρωστια.
Ας στραφει η ενεργεια μας σε πρακτικες λυσεις και εξασκηση συμπονοιας με πρωτη πρωτη την εξαλειψη του δαχτυλου και του ΅φταιει΅΅
Νικο συγγνωμη για τα τοσα πολλα μηνματα πρεπει να σε εχω τρελλανει.
Νομιζω τα εχω πει ολα πλεον.:P
lili said...
"Νικο συγγνωμη για τα τοσα πολλα μηνύματα πρεπει να σε εχω τρελλανει".
Άνετα, Lili, αυτό το blog κινείται συνήθως στα 300άρια. Μόνον ο Αύγουστος και η moderation μας κρατάνε χαμηλά...
Lili μου, με όλο το σεβασμό, δεν καταλαβαίνω το τελευταίο σου σημείωμα, το βρίσκω λίγο αντιφατικό. Από τη μια λες πως όταν μας παρατηρούν αυτά τα παιδιά όλοι μας δείχνουμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Από την άλλη, λες ότι δν έχει νόημα η απόδοση ευθυνών. Μα, εφόσον εμείς δίνουμε το παράδειγμα, όταν τα παιδια φέρονται στραβά σημαίνει ότι δώσαμε στραβό παράδειγμα. Κι αντιστρόφως, αν δώσουμε καλό παράδειγμα, θα φέρονται καλά.
Κι αλίμονο αν δεν αποδίδουμε τις ευθύνες εκεί που πρέπει, αλίμονο αν δεν συζητάμε για το ποιός πρέπει να κάνει τι.
Το να λες ότι φταίει ο Θεός για την αρρώστια προφανώς δεν έχει νόημα. Το να πεις όμως ότι φταίει το κρυολόγημα, το χτύπημα, η έκθεση στον ήλιο, το τσιγάρο , το φαϊ, βοηθά στο να μην το ξανακάνεις και τους άλλους στο να γνωρίζουν τι να αποφύγουν. Είναι τόσο απλό.
Υπάρχουν αυτά που δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, που είναι έξω από τις δυνατότητές μας και εγγεγραμμένα στη φύση μας, "κεραυνοί" κατά τον ΝικόΔημο όπως κληρονομικές, εκφυλιστικές εγκεφαλικές βλάβρες, θανάσιμα δυστυχήματα και ανίατες ασθένειες. Αυτά όσο και να πολεμήσεις, στο τέλος σε νικάνε - μόνο που δεν πρέπει να παραδοθείς (κατά τη γνώμη μου) αμαχητί, επειδή ποτέ κανείς δεν ξέρει. Αλλωστε η επιστήμη είναι όλο εκπληξεις (κι εμάς ως οικογένεια μας έχει εκπληξει και από την καλή και από την ανάποδη).
Υπάρχουν και τα άλλα, αυτά που προκαλούμε εμείς στον ευατό μας και στους άλλους, οι αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας, οι παραλείψεις και αδιαφορίες μας, η άνγνοια και η απάθειά μας, η έλλειψη πρωτοβουλίας και η μοιρολατρία μας, η κακή διαχείριση των συναισθημάτων και των σχέσεών μας με τους άλλους. Εδώ εχουμε καίρια ευθύνη. Οι συμφορές που προκαλούμε σε μας και στους άλλους είναι δικά μας προϊόντα, δικές μας επιλογές. Αν κακομεταχειριζομαι το σύντροφό μου είμαι θύτης και είναι θύμα, φταίω. Αν κακομεταχειρίζομαι το παιδί μου, είμαι θύτης και ειναι θύμα, φταίω και κάτι πρέπει να κάνω για να διοθρώσω την κατάσταση.
Τις τελευταίες μέρες συνέβη κάτι πολύ τραγικό στην Κύπρο μας. Τρία μωράκια 8, 15 και 22 μηνών πέθαναν ύστερα από τριών ημερών συμπτώματα γαστρεντερίτιδας. Αφυδατώθηκαν, λέει η νεκροτομή, και σταμάτησε η καρδιά τους... Και στις τρεις περιπτώσεις καταλογίζονται ευθύνες στους γιατρούς των δημοσίων νοσοκομείων (εκεί πέθαναν τα βρέφη) επειδή αμέλησαν να συμπληρώσουν ενδοφλεβίως τα υγρά που έχασαν τα παιδάκια λόγω εμετών, διάρροιας και υψηλού πυρετου.
Εν έτει 2006, στην Κύπρος αφήνονται τρία παιδάκια στο έλεος της μοίρα τους.
Έτσι παραλίγο να πάθουμε κι εμείς (το πεντάμηνο βρέφος μας τότε) μέσα στο νοσοκομείο, τον πρώτο καιρό, αλλά ήμασταν ΕΚΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΑΝ και πήραμε δραματικές αποφάσεις για να το σώσουμε όταν η ανακαλύψαμε (κάναμε δικές μας εξετάσεις αίματος και ούρων, σε εξωτερικό μικροβιολογικό εργαστήριο ενόσω το παιδί νοσηλευταν στο δημόσιο νοσοκομείο) ότι το παιδί έπαθε σηψαιμία από μολυσμένη συριγγα και... (αυτό δεν μπρορώ να το διηγηθώ, ξεπερνάει τις ψυχικες μου δυνατότητες).
Εν ολίγοις:
υπάρχουν στη ζωή παράγοντες εξωγενείς και απρόβλεπτοι που πέφτουν και μας τσακίζουν σαν κεραυνοί και αιφνίδια μας συντρίβουν.
Υπάρουν όμως και καταθλιπτικες συνθήκες (πόνου και δυστυχίας) που προκαλούμε εμείς σε μας και στους άλλους είτε γιατί ενεργήσαμε και ενεργούμε εσφαλμένα είτε επειδή αμελήσαμε και αμελούμε να ενεργήσουμε με σωφροσύνη.
Οπως λέει κι ο σοφός: τη ζωή μας δεν την χαλάμε μόνο επειδή κάνουμε λάθη αλλά κυρίως επειδή αμελουμε (αδρανούμε) να κάνουμε το σωστό.
Με αγάπη
Παράγραφος
μαρια, δεν ξερω αν θα μπορεσω να το αποδωσω σωστα.
αλλο το τεντωνω το δαχτυλο και ψαχνω φταιχτη, και αλλο παρατηρω-χωρις προσωπικο συναισθημα- ενα φακτ.
Εγω ειπα ενα φακτ.
Δεν αποδωσα κατηγορια οπως δεν θα απεδιδα κατηγορια σε ενα γατι που καταβροχθιζει ενα πουλακι στην φωλια.
με την παρατηρηση,βλεπουμε τι μπορουμε να κανουμε.
με το κατηγωρω αποδιδουμε σαν θεοι ευθυνες και δεν βγαινει τιποτα θετικο απ αυτο.
οσο για το σημειωμα της καρμεν...το μνμα μου ειχε γραφτει πριν δωσει την απαντηση...
(αν και παλι δεν καταλαβαινω...την σκοτωσανε?)
φορανε μπουργκα στην αφρικη?
γιατι να μην φωναζει στα αεροπλανα?
Δεν αισθάνομαι, προσωικά , καθόλου θεός.
Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε.
Με συγκλόνισε το κείμενο της Παραγράφου, η οποία πιστεύω πως τοποθετεί σωστά τα πράγματα.
Πιστεύεις ότι στο παράδειγμα που περιγράφει δεν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, εφόσον υπάρχουν;
@ Lili
Όχι, δεν την σκοτώσανε. Πέθανε από πυρετό.
Με τη μπούργκα εννοώ το μακρύ ένδυμα που φοράνε οι Άραβες, καφτάνι ίσως; Στην έρημο είναι απαραίτητο, ειδάλλως σε ψήνει ο ήλιος.Δε χοροπηδάς στα αεροπλάνα, γιατί μαρτυράς τη θέση των απαγωγέων και θέτεις σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων. Ένιωσες οίκτο προς αυτήν; Για τους άλλους τους φουκαράδες, που είχαν τον πόνο τους, είχαν και την παλαβή να κουβαλάνε, τι ένιωσες;
Με εκνευρίζει αφόρητα αυτή η celebration of victimhood, στην οποία επιδίδονται αφειδώς τα θύματα του byllying, ενώ στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχουν προκαλέσει οι ίδιοι αυτή τη συμπεριφορά εναντίον τους. Παλαιότερα ήταν το bullying στα σχολεία, τώρα έχουμε και το bullying στον επαγγελματικό χώρο....εταιρίες αναγκάζονται να πληρώνουν τρελά ποσά σε εργαζόμεμους-"θύματα". Έχουμε τώρα μια τέτοια συνάδελφο, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Και μάς κάνει τη ζωή πατίνι με τις τρέλες της, και πρέπει να την ανεχόμαστε μπας και φάμε καμμιά αγωγή ομαδικώς. Ασιχτίρ, δηλαδή.
Κοινωνικοποίηση, χαλλόου;
Αυτο που δεν καταλαβαινω εγω ειναι πως τοσο ευκολα μπορει καποιος να πει οτι σκληρα παιδια=κακα παιδια=κακοι γονεις=γονεις που δεν αξιζει να τεκνοποιουν (!!!!!)
καρμεν δεν μπορω να εκφερω γνωμη στα οσα λες γιατι ειναι προσωπικα επαγγελματικα σου.
ενιωσα οικτο ως προς το οτι δεν πηγε κανεις στην κηδεια της.
απο κει και επειτα δεν ειπα τιποτα παραπανω, υφανεις μονη σου :P
Melina said...
Αυτο που δεν καταλαβαινω εγω ειναι πως τοσο ευκολα μπορει καποιος να πει οτι σκληρα παιδια=κακα παιδια=κακοι γονεις=γονεις που δεν αξιζει να τεκνοποιουν (!!!!!)
----------------------
Αγαπητη Μελίνα (έχετε και το όνομα πολυαγαπημένη φίλης) με αφορμή το σχόλιό σας αισθάνθηκα την ανάγκη να δώσω μερικές διευκρινίσεις
Λέτε πως δεν καταλαβαίνετε πώς τόσό εύκολα λέει κάποιος: κακοί γονείς = γονείς που δεν αξίζει να τεκνοποιήσουν
(Η άλλη ισότητα για σκληρά και κακά παιδιά με βρίσκει παντελώς αντίθετη κι εχω τοποθετηθεί (δες το σχόλιο μου της Δευ Αυγ 21, 12:27:13 μμ)
1. Επειδή κανείς άλλος δεν είπε κάτι παρόμοιο (για γονείς και τεκνοποίηση), προφανώς αναφέρεστε στο συναφές σχόλιο που έκανα (Τετ Αυγ 23, 10:23:21 πμ )
2. Αν το διαβάσετε όμως προσεχτικότερα θα δείτε πως ό,τι σχετικό αναφέρει ο σύντροφός μου δεν το λέει σοβαρά αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου, ενώ εσείς το λέτε στα σοβαρα και προβληματίζεστε κι όλας εξίσου σοβαρά!
3. Αναφορικά με τα προσωπικά μου συναισθήματα και βάσει των τραυματικών μου εμπειριών έχω να σας πω ότι ως παιδί βάναυσου οικογενειάρχη θα προτιμουσα να μην είχε γεννηθεί ποτέ ο πατέρα μου. Τέτοια κτήνη δεν πρέπει να γεννιούνται! (Ακόμα και τώρα το εύχομαι που είμαι 35 ετών)
Πάντως, όταν το κτήνος ο πατέρα μου ξυλοφόρτωνε μεθυσμένος την μανούλα και τον αδελφούλη μου, κρυβόμουν σε μια γωνικά και εύχόμουν κάτι άλλο ή καλύτερα προσευχόμουν κάτι άλλο: να πεθάνω καλύτερα παρά να ακούω μια ζωή τις κραυγες και τα κλάματα των βασανισμένων αγαπημένων μου.
4. Ας τοποθετηθώ τώρα στην ισότητά σας: πιστεύω ακράδαντα πως αν υπάρχουν τέτοιοι οικογενειάρχες (και τα ποσοστά κακοποιήσεων λένε ότι υπάρχουν βαναυσοι και παλιάνθρωποι γονείς) αν υπάρχουν τέτοια κτήνη οικογενειάρχες, θα ήταν προτιμότερο να μην τεκνοποιησουν.
Τα παιδιά δεν είναι υπόθεση ενός πηδήματος αλλά ευθύνη μιας ζωής, μιας ολάκερης ζωής.
Πάντα πρόθυμη για συζήτηση
Με αγάπη
Παράγραφος
Παράγραφε, εκφράζω και πάλι τον απόλυτο σεβασμό μου για την κατάθεση σου.
Από την άλλη, ξέρεις φαντάζομαι κι εσύ ότι δεν είναι πάντα εύκολο να διαγνωσθεί εκ των προτέρων ποιός θα γίνει κακός γονιός. Άσε που, αν εφαρμόζονταν αυστηρά κριτήρια, οι περισσότεροι θα βγαίναμε εκτός...
γι' αυτό νομίζω ότι θα ηταν σκόπιμο να λειτουργεί η κοινωνία, η οικογένεια, η κοινότητα, οι φορείς, το κράτος, όλα αυτά στην υπηρεσία του ατόμου και της στενής οικογένειας και προς στήριξη τους. Πολλά θα προλαβαίναμε ή θα διορθώναμε τότε. Ίσως είναι εφικτό, απλά θέλει δουλειά ακόμη.
Maria Velliou said...
Παράγραφε, εκφράζω και πάλι τον απόλυτο σεβασμό μου για την κατάθεση σου.
Από την άλλη, ξέρεις φαντάζομαι κι εσύ ότι δεν είναι πάντα εύκολο να διαγνωσθεί εκ των προτέρων ποιός θα γίνει κακός γονιός. Άσε που, αν εφαρμόζονταν αυστηρά κριτήρια, οι περισσότεροι θα βγαίναμε εκτός...
γι' αυτό νομίζω ότι θα ηταν σκόπιμο να λειτουργεί η κοινωνία, η οικογένεια, η κοινότητα, οι φορείς, το κράτος, όλα αυτά στην υπηρεσία του ατόμου και της στενής οικογένειας και προς στήριξη τους. Πολλά θα προλαβαίναμε ή θα διορθώναμε τότε. Ίσως είναι εφικτό, απλά θέλει δουλειά ακόμη.
-----------------
Αγαπητή Μαρία,
συμφωνώ απολύτως με όσα λες.
Άλλωστε εγώ εκείνο που είπα είναι μια ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ σκέψη.
Λέω: "αν υπάρχουν τέτοιοι οικογενειάρχες (και τα ποσοστά κακοποιήσεων λένε ότι υπάρχουν βαναυσοι και παλιάνθρωποι γονείς) αν υπάρχουν τέτοια κτήνη οικογενειάρχες, θα ήταν προτιμότερο να μην τεκνοποιησουν."
Εκ των υστέρων προκύπτει ποιος είναι βάναυσος και ποιος όχι. Και δεν λέω να απαγορευτεί στον έναν ή τον άλλον κάποιο δικαίωμα. Λέω "θα ήταν προτιμότερο". Δεν εισηγούμαι απαγορεύσεις.
Από νομικής άποψης όμως στέκει (και υφίσταται) η "στέρηση της γονεϊκής φροντίδας" σε περιπτώσεις γονιών βάναυσων. Συνήθως αυτό το μέτρο εφαρμόζεται όταν είναι απελπιστικά αργά...
Με αγάπη
Παράγραφος
Επικοιωνήσαμε με την ευγενέστατη Μελίνα.
Τελικώς το σχόλιό της δεν αναφερόταν σε μένα αλλά σε άλλο σχόλιο.
Μελινα μου, να με συγχωρείς για τις "αδικαιολογητες" διευκρινίσεις που έδωσα.
Σ΄ ευχαριστώ για την συμπαράσταση και τα καλά σου λόγια.
Σου εύχομαι κι εγώ υγεία σε σενα και σε όλους τους αγαπημένους σου.
Με πολλή εκτίμηση και ακόμα πιο πολλή αγάπη
Α.
ΥΓ. Σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρωτοβουλία σου να επικοινωνήσουμε. Μακάρι να είμασταν όλοι σαν και σένα, να είχαμε το ήθος σου.
Αχ η ψυχουλα μου. Μεγάλα βάσανα σε μικρές καρδούλες .Οταν αρρώστησε ξαφνικά η μικρή μου απο μια σπάνια αιματολογική ασθένεια, η ζωή μας ήλθε ανάποδα . Νοσοκομείο Παίδων,( με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό εξαίρετους και ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ) εξετάσεις, άλλοτε και επώδυνες, φάρμακα, αγωνία, απαγορεύσεις για ένα ζωηρό ζωντανό παιδί . Είχε όμως την τύχη, να έχει συμπαραστάτες φίλες- ους και συμμαθητές οι οποίοι την πρόσεχαν, και την εμψύχωναν . Η ίδια παρέα υπάρχει εδώ και 11 χρόνια, με επίκεντρο την κόρη μου .Καλή μαθήτρια , καλή φοιτήτρια, το ίδιο απρόβλεπτη και παρορμητική . Τελειώνει εφέτος με την βοήθεια του Θεού το Παιδαγωγικό Έιδικής Αγωγής .Το οποίο ηταν πρώτη της επιλογή . Και λατρεύει τα παιδιά με ειδικές ανάγκες με τα οποία έχει μια ιδιαίτερη χημεία στις σχέσεις και θέλει να κάνει πολλά γι αυτά . Κατινίτσα
Annoula sta paidika mou xronia htan mia jaderfh mou--ena koritsaki xontro, pou eixe mia ejaisia ais8hsh tou xioumor, kai pou xoreue uperoxa apo 2 xronwn, alla ths opoias h autopepoi8hsh den anaptux8hke pote, prwta logw tou sklhrou aderfou ths ("pali trws?") kai meta twn summa8htwn kai gnwstwn pou pote den jexnagan na sxoliasoun to poso eutrafhs htan. Egw pali, pote mou den thn koroideya gia to baros ths--mprosta ths. Otan, omws, plhsiazan oi meres ths episkeyhs ths apo thn A8hna sto xwrio mas, elega stis files mou "8a er8ei h jaderfh mou me8aurio, jereis, h xontrh." Giati? Gia na sigoureutw oti den 8a me koroideyoun pou thn kanw parea? Gia na jeroun oti den eimai san ki authn? Mpainontas sthn efhbeia, h jaderfh mou paleye me diaites pou (kata th gnwmh mou) paramorfwsan kai to swma ths kai thn yuxh ths. Paleye me th boulimia, ki akoma paleuei (an kai kanonikotath shmera) me thn eikona tou eautou ths kai th gnwmh ths gia to swma ths. Opote blepomaste akouw to idio tropari, parousiasmeno me thn idia autuxia: "Kala, exw adunatisei fobera apo tote pou se eida--koita auto to tzin! Alles duo xwrane edw mesa." Kapote apantousa eilikrina: e, den pas kala--poso allo na adunatiseis? Alla katalaba oti to problhma einai sto mualo ths kai einai toso ba8ia, pou o,ti kai na ths pei kaneis, h arrwstia pote den 8a giatreutei. Ftaiw, ftaine ki alloi... Kai otan twra akouw tis kasetes pou magnhtofwnousame mikres kai diapistwnw poso ejupnh htan, ti dunatothtes eixe, anarwtiemai an h dikh mas hli8iothta einai auto pou thn katestreye, 'h an ton sporo tou komplex ton eixe outws 'h allws.
Omws auto pou me kanei na ta xanw einai otan skeftomai ton summa8hth pou forouse akoustiko (ki autos eukolos stoxos gia peiragmata--ton opoio kaneis mas, pote, den koroideye, ki as htan palabiarhs kai kapws enoxlhtikos), to paidi me to paramorfwnmeno swma logw kapoias gennethsias anwmalias, ta mousoulmanakia pou ezhsan sto xwrio mas gia 1-2 xronia... Kanena problhma. Kai filous eixan, kai oloi tous milagan. Tous xontrous, omws, kai tous koroideuame, kai den tous kalousame sta party mas. Ftanoume, loipon, sto erwthma: mhpws to paxos ferei to stigma "apodeijhs" pws den sebesai to eauto sou, ara dikaiwmatika den se sebontai ki oi alloi? Einai 8ema paideias? Einai biasunh? Einai kalutero dhladh na eisai koufos 'h anaphros ap'to na eisai xontros??
Ma ti sto diaolo? Poso blakes eimaste telika?
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home