20 Χρόνια Τ. Δ.
Μικρή διατριβή για την Τέλεια Διαδρομή.
Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ (Τ.Δ.) είναι ο τελικός σκοπός κάθε συνειδητής οδήγησης. (Σκοπός της μη-συνειδητής οδήγησης είναι να μας μεταφέρει από το σημείο Α στο Β.) Η Τ.Δ. είναι μία περίπλοκη και λεπτή σύνθεση πολλών παραγόντων. Επιτυγχάνει σπάνια, αλλά, όταν επιτύχει, δίνει συναισθήματα ανάλογα με (και ίσα προς) καλλιτεχνική απόλαυση.
Για την αισθητική αξία της οδήγησης (και μιας Τ.Δ.) έγραψα εκτενώς στο κείμενο «Περί Απολαύσεως και Τέχνης». Τώρα θα προσπαθήσω να συστηματοποιήσω τις σχετικές εμπειρίες μου έτσι που να ξεκαθαρίσει περισσότερο τι είναι η Τ.Δ. και πως πετυχαίνει. 'Ισως η ανάλυσή μου να χρησιμεύσει και σαν οδηγός για τους νεότερους. (Ελπίζω όχι σαν συνταγή στο στιλ: «πως να δέσει σωστά η σάλτσα» ή «πως να επιτύχετε καλύτερο οργασμό»...)
Προϋποθέσεις για μια Τ.Δ. είναι:
1. Ευπρεπές όχημα
2. Ενδιαφέρουσα διαδρομή
3. Σωστές κλιματολογικές συνθήκες
4. Κατάλληλη διάθεση
5. Απομόνωση
6. Μουσική (προαιρετική)
Θα αναλύσουμε κάθε έναν από τους παράγοντες αυτούς.
Το ευπρεπές όχημα δεν πρέπει αναγκαστικά να είναι Porsche. (Φυσικά, βοηθάει - αν είναι!) Μπορεί όμως να είναι ο,τιδήποτε αυτοκίνητο που πηγαίνει, στρίβει και σταματάει αξιοπρεπώς.
Ιδιαίτερα συντείνουν στην απόλαυση το γρήγορο και ακριβές σύστημα διευθύνσεως, οι σωστές σχέσεις ταχυτήτων (προς Θεού! όχι αμάξια με μακρύ διαφορικό!) και τα εύκολα χειριστήρια (λεβιές, διακόπτες κλπ.) Αν ο ήχος του κινητήρα θυμίζει δωδεκακύλινδρη Ferrari (με τα έξη διπλά Weber να ρουφάνε) δικαιούται να είναι θορυβώδης. Αλλιώς, αν στις ψηλές στροφές ηχεί σαν γέρικο τρακτέρ, καλά θα κάνει να είναι όσο γίνεται αθόρυβος. Ιδιαίτερα αν ο οδηγός αρέσκεται στο 6. (μουσική).
Ενδιαφέρουσα διαδρομή είναι αυτή που έχει εναλλαγές και ζωντάνια. Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από την ευθεία. ('Οποιοι έχουν κινηθεί στις μεγάλες Turnpikes των H.Π.A. το ξέρουν). Στροφές λοιπόν και υψομετρικές διαφορές - ανηφοράκια, κατηφόρες - και καμια ευθεία ενδιαμέσως, για εκτόνωση. Ωραίο τοπίο με ποικιλία ύφους (οι μεγάλες πεδιάδες, στέππες, πάμπας, out!).
Για τις κλιματολογικές συνθήκες δεν χρειάζονται πολλά. Κυρίως το ντάλα καλοκαίρι σε ζεστά γεωγραφικά πλάτη είναι αρνητικό για την Τ.Δ. Εκτός αν υπάρχει καλό Air Conditioning. Αλλά και πάλι καλύτερα να αποφεύγει κανείς τις μεγάλες ζέστες. Γιατί ο κλιματισμός - απαραίτητος μέσα στην πόλη - στις μεγάλες διαδρομές δημιουργεί άσκημη τεχνητή ατμόσφαιρα - και απομονώνει τελείως από το περιβάλλον. (Να μην μυρίσει και λίγο θυμάρι - ή καβαλίνα; Οι οσμές μπορούν να εντείνουν πολύ την απόλαυση μιας Τ.Δ., όπως θα δούμε παρακάτω...).
Αντίθετα οι βροχές, το χιόνι και το κρύο μπορούν να δώσουν πολλή ποικιλία στη διαδρομή. Ας αφήσουμε που αδειάζουν οι δρόμοι και μπορεί κανείς να οδηγεί χωρίς τους άσχετους...
Τώρα, για την κατάλληλη διάθεση, τι να πω; Είναι αυτονόητο, πως αν δεν είσαι στα κέφια σου δεν απολαμβάνεις τίποτα. 'Ολα μπορεί να είναι τέλεια - και εσύ σε πλήρη κατάθλιψη. 'Ομως, προσοχή! Η διάθεση αλλάζει - και φτιάχνει - με τη διαδρομή.
Την ωραιότερη Τ.Δ. της ζωής μου την ξεκίνησα με κακοδιαθεσία πενθηφορούντος...
Απομόνωση. Λυπάμαι φίλοι και φίλες συνοδηγοί, αλλά εμένα τουλάχιστον σπάνια με βοηθάει η παρουσία του άλλου. Εκτός αν (έχει συμβεί - εξαίρεση) είναι συντονισμένος απόλυτα. Συνήθως όμως ο συνοδηγός μιλάει εκεί που δεν πρέπει, φοβάται (εκεί που πρέπει), θέλει να σταθείς την ώρα ακριβώς που έχεις ανέβει και γενικά ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΕΤΑΙ ανάμεσα σε σένα, το όχημα, τον δρόμο και τον ρυθμό. Εξ ου και η συμβουλή: αν δεν έχετε βρεί τον Τέλειο Συνοδηγό (Τ.Σ) μην ελπίζετε σε συμμετοχική Τ.Δ. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να σας ταιριάζει σε εκατό πράγματα - στο οδήγημα, τη μουσική και στο μπριτζ δύσκολα βρίσκεις σωστό παρτεναίρ. Στην Τ.Δ. παρτεναίρ σας είναι το αυτοκίνητο. Τίποτα δεν πρέπει να υπεισέρχεται στην μυστική και απόλυτα προσωπική σας σχέση.
Σημασία έχει - παρ'όλο που δεν ανήκει στους βασικούς παράγοντες - και το μήκος της διαδρομής. Δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ σύντομη (δεν προφταίνεις να ζεσταθείς) ούτε υπερβολικά μεγάλη - και, άρα, κουραστική. Ανάλογα με το δρόμο και το όχημα θά έλεγα ανάμεσα σε 200 και 600 χιλιόμετρα.
Άλλο ουσιαστικό στοιχείο είναι η πυκνότητα της κίνησης. (Αυτό κανονικά ανήκει στο 2., στη διαδρομή. Σε πολυσύχναστο δρόμο δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον εσωτερικό σου ρυθμό, εκνευρίζεσαι, κουράζεσαι - και σπάνια απολαμβάνεις.
Βέβαια, όπως καλά γνωρίζουν οι μάγειροι (και οι παραγωγοί εμπορικών ταινιών) το να βάλεις όλα τα συστατικά, δεν σημαίνει τίποτα. Μπορεί η σάλτσα (η ταινία, η Τ.Δ.) να μην επιτύχει. Να λείπει αυτό το «μυστικό συστατικό» (the secret ingredient λένε οι Αγγλοσάξωνες) που δίνει το τέλειο.
Την ωραιότερη Τ.Δ. στη ζωή μου την έκανα μια Κυριακή του Πάσχα. Ημουν στην Κέρκυρα και, για λόγους που δεν αφορούν κανέναν άλλον, ήμουν δυστυχής. Η δυστυχία μου γύρισε σε κατάθλιψη μετά την τελετή της Ανάστασης. (Οχι - δεν φταίει η Κέρκυρα - ή μάλλον φταίει αντίστροφα. 'Ηταν όπως πάντα πανέμορφη!) Αποφάσισα λοιπόν μέσα στη νύχτα, να γυρίσω στην Αθήνα, την άλλη μέρα πρωί-πρωί.
Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή του Πάσχα - και ήμουν το μόνο αυτοκίνητο στο φέρρυ μποτ των εννέα. Ημουν το μόνο ΚΑΙ στο δρόμο - οι Ελληνες κοιμόνταν, η έψηναν το αρνί τους. Η Ελλάδα ήταν ΑΔΕΙΑ, ΩΡΑΙΑ και ΜΥΡΙΖΕ ΠΑΣΧΑ.
Οδηγούσα Porsche Carrera Targa. Ο καιρός ζεστός και αίθριος, το αμάξι ανοιχτό. Ο αέρας ήταν το πιο μεθυστικό πράγμα που έχω δοκιμάσει ποτέ μου. Μύριζε λουλούδια, άνοιξη, χόρτο, θράκα και οβελία. Κάθε φορά που πλησίαζα σε χωριό, η τελευταία μυρωδιά γινόταν εντονότερη. Διέσχισα την μισή Ελλάδα, αγκάλιασα τις μισές της καμπύλες, χύθηκα στις ευθείες της, μύρισα όλο το πασχαλινό της γλέντι. Οπως περνούσε η ώρα, μαζί με τις μυρωδιές έμπαιναν από το ανοιχτό καπό και ακούσματα - νταούλια, κλαρίνα, βιολιά. (Είμαστε στο 76 - δεν γνώριζαν τότε την ντίσκο...) Πρώτη φορά δεν χρειάστηκα κασέτα. Με συνόδευαν οι εκκεντροφόροι του boxer, τα πουλιά και τα όργανα.
Σε ελάχιστη ώρα ήμουν εντελώς μεθυσμένος - από Ελλάδα, 'Ανοιξη και Πάσχα. 'Ηταν η ωραιότερη Πασχαλιά στη ζωή μου - την πέρασα μόνος μέσα στο αυτοκίνητό μου. Γεύτηκα όλους τους μεζέδες της Ελλάδας, ήπια κεράσματα από κάθε χωριό - χωρίς καν να σταματήσω. Από τις αισθήσεις μου πέρασε όλη η χώρα ανθισμένη και γιορτινή. 'Οταν έφθασα στην Αθήνα, μετά από πέντε ώρες οδήγημα (ναι, σωστά διαβάσατε, 5 ώρες - έτρεχα χωρίς να το νιώσω!) ήμουν χορτάτος ξεκούραστος και ευτυχής.
Ήταν Η Τέλεια Διαδρομή της ζωής μου. 'Οχι πως δεν υπήρξαν κι άλλες. Αλλά αυτή, μέχρι τώρα ήταν η κορυφαία.
Η μόνη που την συναγωνίζεται ήταν μια άνοδος στη Θεσσαλονίκη με την Alpine A310. 'Αλλες Τ.Δ.; Μια μετάβαση στην Κέρκυρα με το (καινούργιο τότε) Φίατ 128 (βλέπετε - δεν χρειάζεται να είναι Porsche ή Alpine) μια πρόσφατη Θεσσαλονίκη- Δράμα με το 5Gt Turbo, μια ωραιότατη και γρήγορη σύνδεση Ancona - Lugano με ένα ΒΜW 316 (φτιαγμένο) μια περιήγηση του Lac Leman με ένα ταπεινό νοικιασμένο Ford Fiesta.
Και η χειρότερη; Μαδρίτη - Γρανάδα, λόγω ζέστης. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φούρνος είναι η κοιλάδα της La Mancha ακόμα και τον Σεπτέμβριο!) Και η πρώτη μου άφιξη στην Αγγλία, βράδυ, ανάποδο οδήγημα, η Rover 2000, βροχή...
Εύχομαι πάντως να απολαύσετε στη ζωή σας πολλές Τέλειες Διαδρομές. Εγώ τις κουβαλάω μέσα μου όπως οι βετεράνοι των Μεγάλων Πολέμων τις πολεμικές τους περιπέτειες. Και τις ανασύρω όποτε χρειάζομαι τόνωση του ηθικού.
Ο μόνος τρόπος να τις πετύχετε (κι ας αφήσουμε τις προϋποθέσεις και τις συνταγές) είναι να τις κυνηγήσετε. Πρώτα: Να κάνετε διαδρομές! (Ποτέ δεν πάω με αεροπλάνο όταν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο! Το αεροπλάνο δεν είναι ταξίδι - είναι διεκπεραίωση!) Μετά: Να ζείτε κάθε διαδρομή σας, σαν να ήταν ένα μοναδικό βίωμα. Ακόμα και την πιο συνηθισμένη και ρουτινιέρικη. (Πόσες φορές έχω ανέβει Θεσσαλονίκη; Ε! σχεδόν κάθε δεύτερη είναι Τ.Δ.!)
Το μυστικό είναι: όσο πιο πολλή ΕΝΤΑΣΗ ΖΩΗΣ! Και οι Τ.Δ. είναι ακριβώς αυτό. Ζωή εντεταμένη στο έπακρο.'Ετσι, μέσα σε μία ζωή, να χωρέσουμε όσες γίνεται περισσότερες!
Το κείμενο αυτό, που δημιούργησε ένα concept και έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο μου για την "Θεωρία και ποίηση της αυτοκίνησης", δημοσιεύθηκε στους 4Τ πριν 20 χρόνια - Αύγουστο του 1986. Από τότε υπήρξαν και πολλές άλλες Τ. Δ. (Οι φωτό της νέας Ferrari F599, από το Αγγλικό CAR).
Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ (Τ.Δ.) είναι ο τελικός σκοπός κάθε συνειδητής οδήγησης. (Σκοπός της μη-συνειδητής οδήγησης είναι να μας μεταφέρει από το σημείο Α στο Β.) Η Τ.Δ. είναι μία περίπλοκη και λεπτή σύνθεση πολλών παραγόντων. Επιτυγχάνει σπάνια, αλλά, όταν επιτύχει, δίνει συναισθήματα ανάλογα με (και ίσα προς) καλλιτεχνική απόλαυση.
Για την αισθητική αξία της οδήγησης (και μιας Τ.Δ.) έγραψα εκτενώς στο κείμενο «Περί Απολαύσεως και Τέχνης». Τώρα θα προσπαθήσω να συστηματοποιήσω τις σχετικές εμπειρίες μου έτσι που να ξεκαθαρίσει περισσότερο τι είναι η Τ.Δ. και πως πετυχαίνει. 'Ισως η ανάλυσή μου να χρησιμεύσει και σαν οδηγός για τους νεότερους. (Ελπίζω όχι σαν συνταγή στο στιλ: «πως να δέσει σωστά η σάλτσα» ή «πως να επιτύχετε καλύτερο οργασμό»...)
Προϋποθέσεις για μια Τ.Δ. είναι:
1. Ευπρεπές όχημα
2. Ενδιαφέρουσα διαδρομή
3. Σωστές κλιματολογικές συνθήκες
4. Κατάλληλη διάθεση
5. Απομόνωση
6. Μουσική (προαιρετική)
Θα αναλύσουμε κάθε έναν από τους παράγοντες αυτούς.
Το ευπρεπές όχημα δεν πρέπει αναγκαστικά να είναι Porsche. (Φυσικά, βοηθάει - αν είναι!) Μπορεί όμως να είναι ο,τιδήποτε αυτοκίνητο που πηγαίνει, στρίβει και σταματάει αξιοπρεπώς.
Ιδιαίτερα συντείνουν στην απόλαυση το γρήγορο και ακριβές σύστημα διευθύνσεως, οι σωστές σχέσεις ταχυτήτων (προς Θεού! όχι αμάξια με μακρύ διαφορικό!) και τα εύκολα χειριστήρια (λεβιές, διακόπτες κλπ.) Αν ο ήχος του κινητήρα θυμίζει δωδεκακύλινδρη Ferrari (με τα έξη διπλά Weber να ρουφάνε) δικαιούται να είναι θορυβώδης. Αλλιώς, αν στις ψηλές στροφές ηχεί σαν γέρικο τρακτέρ, καλά θα κάνει να είναι όσο γίνεται αθόρυβος. Ιδιαίτερα αν ο οδηγός αρέσκεται στο 6. (μουσική).
Ενδιαφέρουσα διαδρομή είναι αυτή που έχει εναλλαγές και ζωντάνια. Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από την ευθεία. ('Οποιοι έχουν κινηθεί στις μεγάλες Turnpikes των H.Π.A. το ξέρουν). Στροφές λοιπόν και υψομετρικές διαφορές - ανηφοράκια, κατηφόρες - και καμια ευθεία ενδιαμέσως, για εκτόνωση. Ωραίο τοπίο με ποικιλία ύφους (οι μεγάλες πεδιάδες, στέππες, πάμπας, out!).
Για τις κλιματολογικές συνθήκες δεν χρειάζονται πολλά. Κυρίως το ντάλα καλοκαίρι σε ζεστά γεωγραφικά πλάτη είναι αρνητικό για την Τ.Δ. Εκτός αν υπάρχει καλό Air Conditioning. Αλλά και πάλι καλύτερα να αποφεύγει κανείς τις μεγάλες ζέστες. Γιατί ο κλιματισμός - απαραίτητος μέσα στην πόλη - στις μεγάλες διαδρομές δημιουργεί άσκημη τεχνητή ατμόσφαιρα - και απομονώνει τελείως από το περιβάλλον. (Να μην μυρίσει και λίγο θυμάρι - ή καβαλίνα; Οι οσμές μπορούν να εντείνουν πολύ την απόλαυση μιας Τ.Δ., όπως θα δούμε παρακάτω...).
Αντίθετα οι βροχές, το χιόνι και το κρύο μπορούν να δώσουν πολλή ποικιλία στη διαδρομή. Ας αφήσουμε που αδειάζουν οι δρόμοι και μπορεί κανείς να οδηγεί χωρίς τους άσχετους...
Τώρα, για την κατάλληλη διάθεση, τι να πω; Είναι αυτονόητο, πως αν δεν είσαι στα κέφια σου δεν απολαμβάνεις τίποτα. 'Ολα μπορεί να είναι τέλεια - και εσύ σε πλήρη κατάθλιψη. 'Ομως, προσοχή! Η διάθεση αλλάζει - και φτιάχνει - με τη διαδρομή.
Την ωραιότερη Τ.Δ. της ζωής μου την ξεκίνησα με κακοδιαθεσία πενθηφορούντος...
Απομόνωση. Λυπάμαι φίλοι και φίλες συνοδηγοί, αλλά εμένα τουλάχιστον σπάνια με βοηθάει η παρουσία του άλλου. Εκτός αν (έχει συμβεί - εξαίρεση) είναι συντονισμένος απόλυτα. Συνήθως όμως ο συνοδηγός μιλάει εκεί που δεν πρέπει, φοβάται (εκεί που πρέπει), θέλει να σταθείς την ώρα ακριβώς που έχεις ανέβει και γενικά ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΕΤΑΙ ανάμεσα σε σένα, το όχημα, τον δρόμο και τον ρυθμό. Εξ ου και η συμβουλή: αν δεν έχετε βρεί τον Τέλειο Συνοδηγό (Τ.Σ) μην ελπίζετε σε συμμετοχική Τ.Δ. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να σας ταιριάζει σε εκατό πράγματα - στο οδήγημα, τη μουσική και στο μπριτζ δύσκολα βρίσκεις σωστό παρτεναίρ. Στην Τ.Δ. παρτεναίρ σας είναι το αυτοκίνητο. Τίποτα δεν πρέπει να υπεισέρχεται στην μυστική και απόλυτα προσωπική σας σχέση.
Σημασία έχει - παρ'όλο που δεν ανήκει στους βασικούς παράγοντες - και το μήκος της διαδρομής. Δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ σύντομη (δεν προφταίνεις να ζεσταθείς) ούτε υπερβολικά μεγάλη - και, άρα, κουραστική. Ανάλογα με το δρόμο και το όχημα θά έλεγα ανάμεσα σε 200 και 600 χιλιόμετρα.
Άλλο ουσιαστικό στοιχείο είναι η πυκνότητα της κίνησης. (Αυτό κανονικά ανήκει στο 2., στη διαδρομή. Σε πολυσύχναστο δρόμο δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον εσωτερικό σου ρυθμό, εκνευρίζεσαι, κουράζεσαι - και σπάνια απολαμβάνεις.
Βέβαια, όπως καλά γνωρίζουν οι μάγειροι (και οι παραγωγοί εμπορικών ταινιών) το να βάλεις όλα τα συστατικά, δεν σημαίνει τίποτα. Μπορεί η σάλτσα (η ταινία, η Τ.Δ.) να μην επιτύχει. Να λείπει αυτό το «μυστικό συστατικό» (the secret ingredient λένε οι Αγγλοσάξωνες) που δίνει το τέλειο.
Την ωραιότερη Τ.Δ. στη ζωή μου την έκανα μια Κυριακή του Πάσχα. Ημουν στην Κέρκυρα και, για λόγους που δεν αφορούν κανέναν άλλον, ήμουν δυστυχής. Η δυστυχία μου γύρισε σε κατάθλιψη μετά την τελετή της Ανάστασης. (Οχι - δεν φταίει η Κέρκυρα - ή μάλλον φταίει αντίστροφα. 'Ηταν όπως πάντα πανέμορφη!) Αποφάσισα λοιπόν μέσα στη νύχτα, να γυρίσω στην Αθήνα, την άλλη μέρα πρωί-πρωί.
Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή του Πάσχα - και ήμουν το μόνο αυτοκίνητο στο φέρρυ μποτ των εννέα. Ημουν το μόνο ΚΑΙ στο δρόμο - οι Ελληνες κοιμόνταν, η έψηναν το αρνί τους. Η Ελλάδα ήταν ΑΔΕΙΑ, ΩΡΑΙΑ και ΜΥΡΙΖΕ ΠΑΣΧΑ.
Οδηγούσα Porsche Carrera Targa. Ο καιρός ζεστός και αίθριος, το αμάξι ανοιχτό. Ο αέρας ήταν το πιο μεθυστικό πράγμα που έχω δοκιμάσει ποτέ μου. Μύριζε λουλούδια, άνοιξη, χόρτο, θράκα και οβελία. Κάθε φορά που πλησίαζα σε χωριό, η τελευταία μυρωδιά γινόταν εντονότερη. Διέσχισα την μισή Ελλάδα, αγκάλιασα τις μισές της καμπύλες, χύθηκα στις ευθείες της, μύρισα όλο το πασχαλινό της γλέντι. Οπως περνούσε η ώρα, μαζί με τις μυρωδιές έμπαιναν από το ανοιχτό καπό και ακούσματα - νταούλια, κλαρίνα, βιολιά. (Είμαστε στο 76 - δεν γνώριζαν τότε την ντίσκο...) Πρώτη φορά δεν χρειάστηκα κασέτα. Με συνόδευαν οι εκκεντροφόροι του boxer, τα πουλιά και τα όργανα.
Σε ελάχιστη ώρα ήμουν εντελώς μεθυσμένος - από Ελλάδα, 'Ανοιξη και Πάσχα. 'Ηταν η ωραιότερη Πασχαλιά στη ζωή μου - την πέρασα μόνος μέσα στο αυτοκίνητό μου. Γεύτηκα όλους τους μεζέδες της Ελλάδας, ήπια κεράσματα από κάθε χωριό - χωρίς καν να σταματήσω. Από τις αισθήσεις μου πέρασε όλη η χώρα ανθισμένη και γιορτινή. 'Οταν έφθασα στην Αθήνα, μετά από πέντε ώρες οδήγημα (ναι, σωστά διαβάσατε, 5 ώρες - έτρεχα χωρίς να το νιώσω!) ήμουν χορτάτος ξεκούραστος και ευτυχής.
Ήταν Η Τέλεια Διαδρομή της ζωής μου. 'Οχι πως δεν υπήρξαν κι άλλες. Αλλά αυτή, μέχρι τώρα ήταν η κορυφαία.
Η μόνη που την συναγωνίζεται ήταν μια άνοδος στη Θεσσαλονίκη με την Alpine A310. 'Αλλες Τ.Δ.; Μια μετάβαση στην Κέρκυρα με το (καινούργιο τότε) Φίατ 128 (βλέπετε - δεν χρειάζεται να είναι Porsche ή Alpine) μια πρόσφατη Θεσσαλονίκη- Δράμα με το 5Gt Turbo, μια ωραιότατη και γρήγορη σύνδεση Ancona - Lugano με ένα ΒΜW 316 (φτιαγμένο) μια περιήγηση του Lac Leman με ένα ταπεινό νοικιασμένο Ford Fiesta.
Και η χειρότερη; Μαδρίτη - Γρανάδα, λόγω ζέστης. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φούρνος είναι η κοιλάδα της La Mancha ακόμα και τον Σεπτέμβριο!) Και η πρώτη μου άφιξη στην Αγγλία, βράδυ, ανάποδο οδήγημα, η Rover 2000, βροχή...
Εύχομαι πάντως να απολαύσετε στη ζωή σας πολλές Τέλειες Διαδρομές. Εγώ τις κουβαλάω μέσα μου όπως οι βετεράνοι των Μεγάλων Πολέμων τις πολεμικές τους περιπέτειες. Και τις ανασύρω όποτε χρειάζομαι τόνωση του ηθικού.
Ο μόνος τρόπος να τις πετύχετε (κι ας αφήσουμε τις προϋποθέσεις και τις συνταγές) είναι να τις κυνηγήσετε. Πρώτα: Να κάνετε διαδρομές! (Ποτέ δεν πάω με αεροπλάνο όταν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο! Το αεροπλάνο δεν είναι ταξίδι - είναι διεκπεραίωση!) Μετά: Να ζείτε κάθε διαδρομή σας, σαν να ήταν ένα μοναδικό βίωμα. Ακόμα και την πιο συνηθισμένη και ρουτινιέρικη. (Πόσες φορές έχω ανέβει Θεσσαλονίκη; Ε! σχεδόν κάθε δεύτερη είναι Τ.Δ.!)
Το μυστικό είναι: όσο πιο πολλή ΕΝΤΑΣΗ ΖΩΗΣ! Και οι Τ.Δ. είναι ακριβώς αυτό. Ζωή εντεταμένη στο έπακρο.'Ετσι, μέσα σε μία ζωή, να χωρέσουμε όσες γίνεται περισσότερες!
Το κείμενο αυτό, που δημιούργησε ένα concept και έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο μου για την "Θεωρία και ποίηση της αυτοκίνησης", δημοσιεύθηκε στους 4Τ πριν 20 χρόνια - Αύγουστο του 1986. Από τότε υπήρξαν και πολλές άλλες Τ. Δ. (Οι φωτό της νέας Ferrari F599, από το Αγγλικό CAR).
107 Comments:
Νομίζω ότι αυτά τα κείμενα, όχι μόνο η Τ.Δ. αλλά και το "Περί Οδηγικής Απολαύσεως και Τέχνης" και ορισμένα ακόμα που συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο "Η Τέλεια Διαδρομή", είναι απ' τα πιο σημαντικά του ΝΔ.
Φυσικά, αν δεν αρέσει η οδήγηση σε κάποιον, δεν θα του πούνε τίποτα.
Αν όμως αρέσει, τότε μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή...
Και καλά, για τη θεωρία της αυτοκίνησης, έχουν γράψει πολλοί, αλλά για την ποίηση;
Νομιζω δε, ότι έχουν αξία παγκόσμια - δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίστοιχό τους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο ΝΔ θα πει ότι υπάρχει και ο LJK Setright.
Έχω την εντύπωση ότι ο αιρετικός Βρετανός ήταν ολίγον άσπρος ελέφαντας, θα δείξει...
BTW, μια από τις χαμένες υποψήφιες Τέλειες Διαδρομές του ΝΔ, αλλά και δικιά μου και χιλιάδων άλλων ξαναγεννήθηκε:
Ασφαλτοστρώθηκε ο Διόνυσος!
(είδατε τι κάνουν οι Δημοτικές εκλογές...)
andy dufresne said...
"Νομίζω ότι αυτά τα κείμενα, είναι απ' τα πιο σημαντικά του ΝΔ.
Φυσικά, αν δεν αρέσει η οδήγηση σε κάποιον, δεν θα του πούνε τίποτα".
To περίεργο είναι ότι τα πιο ενθουσιώδη σχόλια για το βιβλίο γράφτηκαν από δύο ανθρώπουν που δεν οδηγούν. Τον Δημοσθένη Κούρτοβικ και την Μαρία Τσάτσου.
Έχω παρομοιάσει το βιβλίο με το κλασικό The Compleat Angler του Isaac Walton. Θεωρείται από τα σηματικότερα της Αγγλικής Λογοτεχνίας - αλλά είναι ένας οδηγός για ψαράδες...
Καλημέρα η διάθεση σου χάλια αλλά το θέμα super!
Πραγματικά όλοι έχουμε αναζητήσει την τέλεια διαδρομή.
Η δική μου έγινε το 2000.
Αυτοκίνητο: seat leon 1600
Διαδρομή:Αθήνα-Χαλκιδική
Ημέρα:11 Ιουνίου
Άτομα: Ένας και μοναδικός εγώ.
Να σημειώσω οτι όποτε πηγαίνω στην Χαλκιδική(εξοχικό) δεν σταματάω παρά μόνο για βενζίνη.
Υπάρχουν τόσα πολλά που με δένουν εκεί και η λαχτάρα κάθε φορά να βρεθώ εκεί με κάνει να βγάζω σερί την διαδρομή.
Το περίεργο είναι οτι την συγκεκριμένη διαδρομή την έχω κάνει πάρα πολλές φορές αλλά εκείνη την φορά ήταν μοναδικά.
Ξύπνησα κατα τις 3 ιδαίτερα ευδιάθετος και αποφάσισα να φύγω.
Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, μια βερμούδα, ένα μπλουζάκι, αθλητικά παπούτσια ένα καφέ στο θερμό και δρόμο!
Μόλις βγήκα στην Εθνική ένιωσα βασιλιάς.
Μόνος μου.Οδηγούσα με ταχύτητα χωρίς να το έχω καταλάβει.
Δεν θα ξεχάσω πως πλησιάζοντας σε διόδια (αυτά χωρίς τις μπάρες) νόμιζα πως δεν πληρώνεις, μέχρι που ξαφνικά είδα δυο χεράκια να μου κάνουν σήμα να σταματήσω.
Είναι σίγουρο πως αν ο άνθρωπος δεν μου έκανε νόημα θα πέρναγα τα διόδια και δεν θα σταματούσα.
Ξημέρωνε και εγώ συνέχιζα να είμαι ο βασιλιά της ασφάλτου.
Το αυτοκίνητο μου έκανε όλα τα χατήρια και ΄γω ρούφαγα κυριολεκτικά τα τοπία και την διαδρομή.
Ακόμη και σε σημεία με έργα εγώ πέρναγα σφαίρα.
Το κλίμα μέσα στο αυτοκίνητο εξειρετικό.
Χαμηλή μουσική και σε τακτικά χρονικά σημεία άνοιγμα το παράθυρο.
Όταν πέρασα από τα Τέμπη ο ήλιος άρχισε να κάνει την εμφανισή του. Κρυβόταν και εμφανιζόταν κάθε φορά που έπερνα τις στροφές. Ένα παιχνίδι που ούτε παιδί δεν είχα παίξει.
Στην ευθεία της Κατερίνης ντροπή μου θα το πω πάτησα οτι είχα και δεν είχα. Νόμιζα πως οδηγούσα σε αγώνες ταχύτητας και ήμουν τόσο μπροστά από τους υπόλοιπους που αυξομείωνα την ταχύτητα για να με αποθεώσει το κοινό μου.
Παιχνίδια του μυαλού.
Όταν έφτασα στην Χαλκιδική η ζωη δεν είχε ξεκινήσει ακόμη. Ένα τέταρτο πριν τις 8 άνοιγα την είσοδο του σπιτιού με τα έκπληκτα μάτια των συγγενών και της γειτονιάς να προσπαθούν να καταλάβουν τι ώρα είχα ξεκινήσει και πως γινόταν να είμαι κιόλας εκεί.
Ένα δεύτερο καφεδάκι στην αυλή του σπιτιού και περιτρυγυρισμένος από δέντρα και φυτά ολοκλήρωνε την τέλεια διαδρομή με τον καλύτερο τρόπο.
Και οι διακοπές που ακολούθησαν ήταν τέλειες σαν την διαδρομή!
Κύριε Δήμου ξεχάσατε στο ευπρεπές όχημα ξεχάσατε νομίζω να συμπεριλάβεται και τη σωστά διατηρημένο αυτοκίνητο. Το οποίο περιλαμβάνει και το αντίστοιχο σέρβις της εταιρίας να μην σου βγάζει την πίστη (είχατε γράψει κάποτε για αξιολόγηση των σέρβις σε ένα τεύχος του RAM).
Αν και νέος οδηγός έχω κακή εμπειρία από το θέμα σέρβις. Κάτοχος mitsubishi βλέπετε και έχω πάθει την πλάκα μου.
Πάντως για μένα μέχρι στιγμής η πιο τδ ήταν να πάω και να έρθω από την Χαλκίδα. Μικρή διαδρομή για τα κυβικά σας αλλά να έχω το ελαφρυντικό του πρωτάρη.
Τί μου θύμισες Νίκο...
...και τί σύμπτωση!
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 70 που είχε κυκλοφορήσει στους 4Τ η σειρά των άρθρων του Κ.Κ. για τον Π.Ο. (Πραγματικό Οδηγό) ...
Τότε χρησιμοποιούσα ακόμα το αμάξι του πατέρα μου (Ford Zodiac 2800cc με ταχύτητες στο τιμόνι!) και μ'αυτό άρχισα να εφαρμόζω τις συμβουλές του Κ.Κ.
Πρώτη Τ.Δ. Αθήνα-Κέρκυρα (Λευκίμμη) και επιστροφή (Πάσχα του 1974)
Δεύτερη Τ.Δ. Αθήνα-Άη Γιάννης ο Ρώσσος (η Εύβοια έχει καταπληκτικές διαδρομές)
Από τότε σχεδόν κάθε εξόρμηση οικογενειακή και μή είχε για μένα την πρόκληση μιας Τ.Δ.
Νάναι καλά ο Κ.Κ. που με βοήθησε να διαμορφώσω ένα προσωπικό προφίλ και στυλ οδήγησης το οποίο μ'έχει σώσει άπειρες φορές στη ζωή μου από τους "οδηγούς με το καπέλλο"...
Και μια παρατήρηση. Όταν ξαναπήγα στην Εύβοια με ένα αυτόματο αμερικάνικο (Thunderbird) μετά από λίγο καιρό, δεν κατάλαβα τη διαδρομή...!
Καλημέρα από το θερμό Βουκουρέστι για ένα ακόμα επαγγελματικό ταξίδι.
Η αίσθηση της Τ.Δ. επιτείνεται όταν το όχημα είναι μοτοσυκλέττα. Η επικοινωνία με το περιβάλλον είναι εξαιρετικά άμεση, ποιος δεν
εχει νιώσει στις νυκτερινές καλοκαιρινές διαδρομές στο βουνό τις ψυχρές αεροσυρμές όταν διασχίζεις την προέκταση της χαράδρας και την εναλλαγή τους με τον θερμό αέρα του ξέφωτου. Ο δε κινητήρας, αγρίμι ανάμεσα στα πόδια σου γίνεται κινητήρας και της ψυχής σου. Ο συνοδηγός εδώ είναι μια σφικτή αγκαλιά, χωρίς τόσα δικαιώματα αφού δεν μπορεί να γκρινιάξει και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να γίνει ένα με τον οδηγό.
Τώρα όμως μεγάλωσα και συμβιβάστηκα με την τετρακίνηση!
Σε άλλο επίπεδο η Τ.Δ. του κ. Δήμου είναι ευθεία αναφορά στην Τ.Δ. της ζωής μας. Κι εδώ αξίζει να ζούμε με ανοικτά παράθυρα, να αγαπάμε και να τιμάμε το όχημα-σώμα μας είτε πρόκειται για Πόρσε είτε για Φίατ. (Έτσι κι αλλιώς όλοι κρύβουμε μια τίγρη στη μηχανή μας).
Συνοδηγοί ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχουν, ο βίος είναι μοναχικός, ότο στοπ μόνο παίρνουμε.
Ο δε προορισμός ελάχιστη σημασία έχει.
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, σας παρακολουθώ τακτικά αν και παρεμβαίνω σπάνια. Να είστε καλά.
Τελικά την καλύτερη Τ.Δ. μέχρι τώρα την είχα με ένα πρώην ταξί (VW Jetta diesel) με 1.5 εκ. χιλ. στο ρολόι!
Ακούγεται αστείο γιατί δεν ήταν "αξιοπρεπές όχημα" αλλά σε συνδυασμό με την διαδρομή (στενός δρόμος με πολλές στροφές) και την διαφορετική αίσθηση της ροπής του πετρελαιοκινητήρα ήταν αρκετά για κάνουν την διαφορά τότε.
…..ζωή να έχουμε να σας θυμόμαστε. …μη μας αφήσεις χωρίς να φάμε τα κόλλυβα.
ΥΓ: (αφορά το σχόλιο στις Κυρ Αυγ 13, 12:48:41 μμ) (Θεός φυλάξει, τι άλλο έχουμε να διαβάσουμε. Ώστε είσαι ο βασιλιάς της ασφάλτου…) (άσε καλύτερα μη πω τι είσαι. :-) )
Άλλος ένας λόγος για το οποίο οι κηδείες πρέπει να ακολουθούν τα ελλ-ορθ έθιμα. Χορταίνουμε κόλλυβα. Τρελαίνομαι για αυτά.
Υποψήφιες Τ.Δ. εντός Αττικής
1. Βουλιαγμένη-Σούνιο
2. Αγιος Μερκούριος
3. Διόνυσος
4. Ανάβυσσος-Λαύριο, μέσω Καμάριζας
5. Παλιά Εθνική Οδός Αθηνών- Κορίνθου
6. Ανάβαση Πάρνηθας
7. Ανάβαση Λαγού, Άνω Βούλα
8. Κιούρκα-Ιπποκράτειος πολιτεία
9. Κεφαλάρι-Πεντέλη, μέσω Αγίου Τάδε
10. Καπανδρίτι-Ωρωπός, μέσω Αμφιαράειου
Μερικές από τις δικές μου Τέλειες Διαδρομές:
- Άργος-Άστρος-Τυρός, αργά το απόγευμα, με Audi Avant Turbo Quattro. Δεν θυμαμαι μουσική ούτε συνεπιβάτη. Μόνο το υπέροχο σκηνικό.
- Ερατεινή-Λιδωρίκι-Συκιά-Μαυρολιθάρι-Σπερχειάδα-Καρπενήσι, από το πρωί, με Renault Scenic, χωρίς μουσική, με συνοδηγό τη γυναίκα μου, με αρκετές στάσεις σε πηγές και ερημικά σημεία.
Εγώ πάντως απολαμβάνω (ή μάλλον «στήνω») και τις μινι-τέλειες διαδρομές (μΤΔ). Π.χ. γραφείο-σπίτι μέσα από το δάσος με κλασσική μουσική, σπίτι-σινεμά από τον παλιό εθνικό δρόμο με ελληνικά τραγούδια, σπίτι-ψώνια από τον αυτοκινητόδρομο με μουσική της δεκαετίας του ’60.
Υποψήφιες Τ.Δ. στην Ελλάδα.
1. Γαλαξίδι-Ναύπακτος (προσοχή στον Κλουζώ με το τεράστιο μουστάκι, στο ύψος του Μοναστηρακίου - είναι ικανός να σας πάει αυτόφωρο για 100 χλμ/ώρα)
2. Ναύπλιο-Αστρος-Τυροσαπουνακαίικα-Λεωνίδιο-Κοσμάς-Γεράκι
3. Ολυμπία-Λαγκάδια, ίσως η ομορφότερη διαδρομή όσο αφορά στο πράσινο
4. Οίτυλο-Καρδαμύλη, με στάση στη Στούπα
5. Μακρυνίτσα-Τσαγκαράδα (από ανατολή, όχι από Χάνια)
6. Καστέλλι-Φαλάσαρνα, το 2ο Πήλιο της Ελλάδας
7. Ανάβαση Αχαλαδόκαμπου, παλιά Εθνική για Τρίπολη
8. Ανάβαση Χολομώντα
9. Γραβιά-Αγόριανη, η πίσω πλευρά της Γκιώνας
10. Σπάρτη-Μυστράς-Καλαμάτα, μέσω Ταϋγετου
Tάκη συμφωνώ με τις Τ. Δ. σου - τις έχω αναφέρει κι εγώ στο βιβλίο μου ιδιαίτερα την Κυβέρι-Λεωνίδιο.
Βάλε και Ιτέα-Ναύπακτος...
Όσο για τις "μίνι" Τ. Δ. τις απολαμβάνω κάθε μέρα - το αυτοκίνητο είναι ο τόπος που χαλαρώνω και ακούω μουσική.
Onlycurious - και φυσικά είναι καλύτερες με μηχανή ή με κάμπριο...
Αρον το όχημα σου και οδήγησε...
Η κάπως έτσι. Από άρρωστος, υγιής!
Οταν αισθάνομαι να μην με χωρά ο τόπος, όταν νιώθω εκείνο το πλάκωμα στο στήθος, τότε το μόνο που με χαλαρώνει είναι η οδήγηση. Τα ξεχνάω όλα και αφήνομαι στην πραγματική οθόνη του παρμπριζ να ξετυλίξει μπροστά μου κινηματογραφικά, χορευτικά, αρμονικά την ομορφιά του τοπίου όπου ο σκηνοθέτης είναι αυτό που η ψυχή λαχταρά να γαληνέψει.
Ακόμη είναι στο μυαλό μου σε μια μικρή βόλτα στον Κιθαιρώνα όπου είχε λίγο χιονίσει, και οδηγούσα με το μισό μου κορμί έξω από την ηλιοροφή και να προσπαθώ να βάλω μέσα μου όλες της φύσης τις μυρωδιές και τις εικόνες που απλόχερα μου χάριζε εκείνη τη στιγμή. Μόνος μου στον δρόμο! Μοναδικό! Εγώ και η φύση. Ενα!
Μία από τις πιό τέλειες διαδρομές μου τις έκανα με το αμάξι στο ρελαντί! Με μουσική τον ήχο του αέρα και του χιονιού που έπεφτε στα δέντρα και στα φύλλα.
Δεν χρειάζεται πάντα να είσαι καθιστός!
Μία άλλη, από το οροπέδιο Λασηθίου στον Αγ. Νικόλαο νύχτα, και από εκεί στην Ιεράπετρα, με συνοδηγό που απολάμβανε! Ηταν μοναδική και αυτή.
Τελικά, μήπως η Τ.Δ. είναι κάτι σαν τον έρωτα; Κάθε φορά το ίδιο περίπου σενάριο, μα κάθε φορά και τελείως διαφορετικό και μοναδικό μαζί! Κάθε φορά, η αίσθηση πως ολοκλήρωσες κάτι μεθυστικό. Η αίσθηση της πληρότητας, της ισορροπίας.
Μήπως η χρυσή τομή μεταξύ της ασφάλειας του αυτοκινήτου και της αίσθησης του κινητήρα της μηχανής είναι ο κινητήρας vtec; Μετά τις 4.500 στρφ. το αμάξι δίνει τη θέση του στην μοτοσυκλέτα! Για τέτοιον ήχο/μουσική και αίσθηση μιλώ!
Και κάτι ακόμα!
Τελικά Νίκο, μάλλον κάνεις και εσύ τις αποδράσεις σου! Απλώς δεν τις ονομάζεις διακοπές, αλλά είναι! Με το μαζικό, συμφωνώ. Ούτε εγώ κάνω..
Χάρις στο "τσιπάκι" που μου είχατε εμφυτεύσει περί "τέλειας διαδρομής", αποφάσισα και εκτέλεσα το δρομολόγιο Αθήνα-Δελφοί-Αράχωβα-Καλαμπάκα-Μετέωρα, αυθημερόν, σε μια προσπάθεια να δείξω όσο περισσότερη κεντρική Ελλάδα μπορούσα σε φίλη από το εξωτερικό. Η διαδρομή απολαυστική, η εθνική οδός αν και καλοκαίρι, άδεια, το Punto (μόλις ενός έτους) απέδειξε την ιταλική ψυχή του. Τη μουσική επένδυση δεν την είχα φροντίσει ιδιαίτερα, ήταν 2-3 κασέτες με τα αγαπημένα μου τραγούδια, εναλλασσόμενα με τα τζιτζίκια...
Περιττό να προσθέσω ότι η φίλη μου είχε μείνει άναυδη με τα Μετέωρα και η γράφουσα έκανε τον πιο ξεκούραστο ύπνο της εκείνο το βράδι...
"Αν ο ήχος του κινητήρα θυμίζει δωδεκακύλινδρη Ferrari (με τα έξη διπλά Weber να ρουφάνε) δικαιούται να είναι θορυβώδης..."
Συγγνώμη, αλλά το θεωρώ δείγμα επίδειξης και νεοπλουτισμού. Οι συνοδηγοί και οι περίοικοι δεν είναι υποχρεωμένοι να μάθουν αναγκαστικά ότι κάποιος έχει Φερράρι ή τρακτέρ (με γειά του και χαρά του!)
"...και μπορεί κανείς να οδηγεί χωρίς τους άσχετους..."
Φυσικά άσχετοι είναι πάντα οι άλλοι. Πώς πήραν το δίπλωμα; Εμείς είμαστε οι τέλειοι οδηγοί! Οι μόνοι!
"...μετά από πέντε ώρες οδήγημα (ναι, σωστά διαβάσατε, 5 ώρες - έτρεχα χωρίς να το νιώσω!)..."
Υποθέτω χωρίς οδηγητικό bullying προς τους άλλους οδηγούς (σφήνες, παίξιμο φώτων, αντικανονικά προσπεράσματα, επιθετική οδήγηση)
Ντροπαλές μικρές ατάκες said...
Όσα γράφετε αποδεικνύουν ότι δεν καταλάβατε πολλά πράγματα από το κείμενο. Δείχνετε να έχετε τόση σχέση με την υψηλή τέχνη της οδήγησης, όσο οι σουβλατζήδες με την γαστρονομία...
"σφήνες, παίξιμο φώτων, αντικανονικά προσπεράσματα, επιθετική οδήγηση"
Γνωρίζει άραγε κανείς, όταν ο πίσω ανάβει τα φώτα για να προσπεράσει, για ποιόν λόγο βιάζεται;
Στοιχηματίζω πως ο ίδιος οδηγός, τη μία στιγμή που έστω απολαμβάνει (γιατί άραγε η ενοχή εδώ;, ΝΔ τα έχεις πει και αυτά!) ή την άλλη που βιάζεται για σοβαρό πρόβλημα, θα είναι ο ίδιος που θα σεβαστεί τον πίσω που ανάβει τα φώτα και θα κάνει στην άκρη, σεβόμενος το κοινόχρηστο των δρόμων.
ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ!!!
Ενώ την ποίηση μπορείς να την βρεις σε κάθε δραστηριότητα, ανθρώπινη ή μή, την συναντώ συχνά επηυξημένη και βελτιωμένη.
Με το παρά μπροστά της!
Ας γίνω "ιερόσυλος", τώρα ποια για εμένα το αυτοκίνητο και η οδήγηση είναι ποιο πολύ μπελάς και κούραση παρά απόλαυση.
Πάντως για διαδρομές που ευχαριστιέμαι και τις κάνω για hobby:
Θα συμφωνήσω με τον Andy στις:
Διόνυσος αν εννοεί Διόνυσος - Νέα Μάκρη, την έκανα χθες με άδειο δρόμο και ήταν σκέτη απόλαυση. Ευτυχώς η Πεντέλη ξαναάρχισε να πρασινίζει.
Κεφαλάρι-Πεντέλη, μέσω Αγίου Τάδε. Βασικά μετά τον "Αγίου Τάδε" πριν ο δρόμος είναι στενός και γεμάτος προσκυνητές.
Θα προσθέσω,
- Γενικά οδήγηση στην Αθήνα αυτή την περίοδο.
- Μιας και ο Takis Alevantis είχε αναφέρει το πάρκο του Tervuren: Montgomery - Tervuren στις Βρυξέλλες βράδυ και με ομίχλη, η "ζούγκλα" που διασχίζεις μοιάζει με σκηνικό για thriller για ένα Αθηναίο.
- Και φυσικά Πατήσια - Νέος Κόσμος τον χειμώνα στις 3 το απόγευμα με τα ΜΜΜ σε απεργία.
ioannisk said...
"Ας γίνω "ιερόσυλος", τώρα ποια για εμένα το αυτοκίνητο και η οδήγηση είναι ποιο πολύ μπελάς και κούραση παρά απόλαυση".
Καθόλου ιερόσυλος - όλα τα πράγματα μπορούν να γίνουν μπελάς και κούραση - ακόμα και η τέχνη.
Όπως όλα μπορούν να αξιοποποιηθούν θετικά - ως και η οδήγηση στην κίνηση με ωραία μουσική μπορεί να γίνει ένα διάλειμμα χαλάρωσης...
ΝΔ είπε:
"Όσα γράφετε αποδεικνύουν ότι δεν καταλάβατε πολλά πράγματα από το κείμενο."
Ίσως. Ουδείς τέλειος. Όμως ένα κείμενο από την στιγμή που φεύγει είναι ανοικτό στις ερμηνείες.
ΝΔ είπε
"Δείχνετε να έχετε τόση σχέση με την υψηλή τέχνη της οδήγησης, όσο οι σουβλατζήδες με την γαστρονομία..."
Εκτιμώ, πάντως, τους πραγματικούς γαστρονόμους, οι οποίοι μπορούν να εκτιμήσουν ΚΑΙ ένα πραγματικό καλό σουβλάκι ;-)
Τέλος πάντων μπορεί να μην έχω σχέση με την υψηλή τέχνη της οδήγησης (με την γαστρονομία έχω καλύτερη).
Όμως, λυπάμαι, δεν μπορώ να δεχθώ την λογική που λέει ότι για την δική μου απόλαυση πρέπει οι άλλοι να υποφέρουν και να τους θέτω σε κίνδυνο (το επιχείρημα, που προβάλλουν πολλοί, να μείνουν σπίτια τους, δεν μπορώ να το δεχθώ μου κάνει σε "ελληνική μαγκιά").
Εξάλλου υποθέτω ότι αυτή η "λογική" είναι που συντελεί ώστε να έχουμε υψηλά σκορ ατυχημάτων.
Καλή Κυριακή
@ντροπαλες μικρές ατάκες
Πλήρης παρεξήγηση! Οι οδηγοί για τους οποίους μιλάω είναι αυτοί που δεν προκαλούν ατυχήματα, δεν επιδεικνύουν μάρκες, δεν κάνουν μαγκιές. Τρέχουν σε άδειους δρόμους (το κείμενο το λέει) και απολαμβάνουν την τέχνη της οδήγησης.
Εσείς μιλάτε για τον τυπικό Ελληνάρα οδηγό - εγώ περιγράφω έναν καλλιτέχνη της κίνησης. (Διαβάστε το δοκίμιο στο αρχικό link).
"Εκτιμώ, πάντως, τους πραγματικούς γαστρονόμους, οι οποίοι μπορούν να εκτιμήσουν ΚΑΙ ένα πραγματικό καλό σουβλάκι ;-)"
Αρχίζουμε νομίζω να μπαίνουμε στο σωστό δρόμο και κλίμα! :)
Αυτό είναι φίλε μου που προσπαθεί να μας πει εδώ ο ΝΔ. Χρόνια τώρα!
Το πως δλδ μπορείς να κάνεις τέχνη κάτι που ο πολύς ο κόσμος θεωρεί τόσο πολύ κοινότυπο και για πολλούς δυστυχώς απλοϊκό όσο η οδήγηση ανεβάζοντας ουσιαστικά την ποιότητα της ζωής μας..
Το κάθε τι μπορούμε να το κάνουμε με τέχνη, ποιότητα και να την απολαύσουμε. Ακόμα και την κίνηση που σερβίρουμε ένα ποτό.. Την αρμονία την αναζητούμε πάντα.
Και για όνομα! Γιατί η απόλαυση στην οδήγηση να συνεπάγεται ...κόλλυβα?!!!
Γιατί η απόλαυση είναι συνδεμένη με 200+ χλμ/ώρα, ανευθυνότητα, άγνοια, μη σεβασμό στους άλλους;
Μην τα κάνουμε όλα ένα για ευκολία μας!
Εάν το κατάλληλο υπόβαθρο υπάρχει και μπορείς την οδήγηση να την απολαύσεις ως τέχνη, χορογραφία, τότε είσαι και σε θέση να τα λάβεις όλα υπ όψιν!
Την αρμονία στην κίνηση έστω του αυτοκινήτου όλοι την αναζητούν.
Αισθάνομαι πολύ όμορφα που μία συγγενής μου, στο μόνο αμάξι που μπαίνει είναι το δικό μου! Σε οποιοδήποτε άλλο ως τώρα παίρνει χάπια. Είναι και αυτό μία διάσταση στο θέμα.
Αντε, βρέθηκα κ στο όριο των 3 σχολίων!
@ioannisk - στο Βέλγιο (αλλά και στην Βόρεια Ευρώπη γενικά) η οδήγηση το σούρουπο (ιδίως το χειμώνα) οδηγεί σε σκέψεις για λυκάνθρωπους και κακιές μάγισσες. Επειδή γενικά είναι και επικίνδυνη λόγω ολισθηρότητας και (με εξαίρεση το Βέλγιο) κακής ορατότητας, εγώ δεν σκέπτομαι τέλειες διαδρομές αλλά πότε θα φτάσω σπίτι μου ...
Το αυτοκίνητο έιναι ένα εργαλείο. Με ένα μαχαίρι κάποιος κόβεται και κάποιος άλλος σκαλίζει ένα έργο τέχνης. Με ένα πινέλο ένας βάφει κι άλλος ζωγραφίζει. Μ’ ενα πριόνι ένας κόβει καυσόξυλα και κάποιος άλλος κάνει ένα όμορφο έπιπλο. Μ’ ένα μολύβι ένας μουντζουρώνει κι άλλος γράφει ποιήματα. Κι μ’ ενα αυτοκίνητο ο ένας πάει στη δουλειά του εκνευρίζοντας τους γύρω του κι ο άλλος πετάει στα ουράνια και με την ευγένεια του (π.χ. προς τους πεζούς και τους άλλους οδηγούς) φτιάχνει το κέφι μας και κάνει τον κόσμο ομορφότερο. Με Porsche ή Twingo ...
Ναι ναι, τι πιο όμορφο να γίνεσαι ένα με τα εργαλεία σου, τον κόσμο που σε περιβάλλει, και η ικανότητα να γίνεται φύση σου;
Και τι χαρά να μπορέσεις κάποτε να το μοιραστείς πραγματικά με κάποιον!
Μεγαλε φιλε Νικο, ολο μας τσιγγλας/
searching for the ...ΤΔ
φευγω //με συντροφο ομως
Νικος
Απολαυστικό το σημερινό post, ευχαριστούμε κ.Δήμου.
Έκανα πολλές ωραίες διαδρομές στο Βέλγιο και στην Γερμανία (όπου υπάρχουν δρόμοι χωρίς όριο ταχύτητος!) αλλά την τέλεια διαδρομή μου την προετοιμάζω για το επόμενο καλοκαίρι:
Με μια παρέα συνολικά 4 ατόμων θα πετάξουμε Νέα Υόρκη και από και με αμάξι Florida, Texas, Arizona, Utah, Minnesota, Michigan, Ohio, New York.
Θα διαθέσουμε 45 μέρες. Ένας από την παρέα είναι βαθύς γνώστης τς Αμερικάνικης κουλτούρας και μουσικής. Ανυπομονώ να πάω.
Την καλησπέρα μου σε όλους
Πραγματική ιστορία. Δεκετία του ’50, στο πεδίο βολής του ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι. Ο διοικητής κάνει επιθεώρηση νωρίς το απόγευμα. Όμως διαπιστώνει ότι οι στρατιώτες δεν έχουν φάει!
«Γιατί;» ρωτά εκνευρισμένος. «Γιατί κύριε διοικητά ο οδηγός είχε πάει σε άλλη διαδρομή και άργησε» εξηγεί ένας βαθμοφόρος. «Μα καλά μόνον ένας οδηγός υπάρχει στο τάγμα» εξανίσταται ο διοικητής. «Χμ, χμ, κύριε διοικητά ...» λέει φοβισμένος ο βαθμοφόρος. «Βεβαια υπάρχουν κι άλλοι. Αλλά ο Σπύρος ο Αρμάος, είναι ο μόνος που φέρνει την φασολάδα με την καναδέζα εδώ στο βουνό χωρίς να τη χύνει στο χωματόδρομο!». «Από αύριο θα είναι δικός μου οδηγός» ανακοινώνει επι τόπου ο διοικητής.
Μικρό μνημόσυνο σ’ έναν
πρόωρα χαμένο, πολύ καλό φίλο, ο οποίος χρησιμοποιούσε όλα τα αυτοκίνητα, ακόμη και τα φορτηγά που οδηγούσε, ως εργαλεία καλλιτέχνη.
Τάκη, στην εκπαίδευση οδηγών για Roll Royce ένα τεστ ήταν να οδηγήσουν γρήγορα σε δρόμο με στροφές και ανωμαλίες χωρίς να χύσουν σταγόνα από μία ξέχειλη κούπα...
Ρωτούσε μια μέρα ο παρουσιαστής μιας εκπομπής στο Ράδιο Θες/νίκη: Με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεσθε ότι μεγαλώνετε και γερνάτε; Βροχή τα μηνύματα με τις απαντήσεις. Εγώ όταν ήμουν νεότερος έλεγα: Φθάσαμε κιόλας; (ακόμη και για διαδρομές άνω των 2.000 χλμ. Τώρα λέω: άντε να φθάσουμε γιατί βαρέθηκα.
Αντε τώρα να πετύχω και την Τ.Δ. Πολύ χλωμό μου φαίνεται.
Όμως πριν χρόνια είχα την ΤΔ. Θες/νικη – Ιωάννινα μέσω Κόνιτσας, και μετά από τα παράλια της Ηπείρου μέχρι τη Λευκάδα, με ένα Opel Kadett των 82 ίππων. Ισως γιατί περνούσα πρώτη φορά από εκείνα τα μέρη.
Αισθάνομαι απόρρητα με τις μηχανές. Άμα θέλω να οδηγήσω ένα αεροπλάνο, πατάω ένα κλικ στον flight simulator και παίζω με τις ώρες. Έχω προσθαλασσωθεί σε όλα τα αεροδρόμια του Καναδά και της Κάσου. Με τα αυτοκίνητα είναι απόρρητο πάλι αυτό που μου συμβαίνει. Τα μισώ γιατί δεν απογειώνονται, δεν διαθέτουν ουρανομήκες GPS και αφ' υψηλού θέα. Στην ακτίνα όταν ήμουν αλλά και στο νοσοκομείο, εκεί έκλεινα τα μάτια και πετούσα με τα χέρια ανοιχτά πάνω από λίμνες και δάση και την έβρισκα πυκνά-συχνά την ευτυχία και σφιχταγκαλιαζόμασταν.
Τέλεια διαδρομή με αυτοκίνητο;
Μα, η τέλεια διαδρομή γίνεται μόνο καβάλα...
Αγαπημένε ΝικόΔημε,
αν λυπάμαι για κάτι είναι που δεν σας γνώρισα νωρίτερα "απο κοντά", που δεν ευτύχησα να σας γνωρίσω νωρίτερα "από κοντά"{.
Ομως, ποτέ δεν είναι αργά.
Έτσι για την ώρα αρκούμαι στις Τέλειες Στοχαστικές Δικτυακές σας Διαδρομές προσπαθώντας να φανταστώ και μια μικρή βολτούλα κάποτε μαζί σας!
Με απέραντη αγάπη
Παράγραφος
ΥΓ. Περαστικά και να δείτε που αύριο θα είστε περδίκι!
Προϋποθέσεις για μια Τ.Δ. είναι:
1. Ευπρεπές όχημα.
Για μένα είναι το όχημα που μπορεί να σου προσφέρει μεγάλες επιταχύνσεις (όχι απαραίτητα μεγάλες ταχύτητες).
2. ,3. ,4. ,5., και 6.
Η δικιά μου Τ.Δ. είναι χειμωνιάτικο ομιχλώδες βράδυ Κυριακής (μηδέν κίνηση) στους πορτοκαλί (από τις λάμπες υγραερίου) δρόμους του αν. Βερολίνου. Blue mood. Alone. Και Jazz στο ράδιο (απαραίτητη η "καλή" μουσική).
Αποφεύγω τις γυναίκες συνοδηγούς. Μιλάνε πολύ και θέλουν να έχουν γνώμη και για τον τρόπο που οδηγάς.
@ ΝΔ
"Εσείς μιλάτε για τον τυπικό Ελληνάρα οδηγό"
Τέτοιοι οδηγοί υπάρχουν παντού. Ειδικά αυτοί που να κολλάνε από πίσω και αναβοσβήνουν τα φώτα θα βρείτε πολλούς και στους γερμανικούς αυτοκινητοδρόμους. Στατιστικά πάντως και σε αυτό τον τομέα τους περνάμε και με διαφορά.
@ Ντροπαλές μικρές ατάκες
"Πώς πήραν το δίπλωμα;"
Το ότι έχεις πάρει κάποια φορά στη ζωή σου δε σημαίνει ότι είσαι και καλός οδηγός. Τα μαθήματα απλώς σου μαθαίνουν (τουλάχιστον πρέπει) να οδηγείς με ασφάλεια. Αλλά τώρα ανοίγεις μεγάλη κουβέντα στο πως πέρνουν τα διπλώματα στην ελλάδα πολλοί:
-πληρώνοντας (πριν από 5 χρόνια μου προτάθηκε να δώσω 1000 ευρώ, μια φωτογραφία, και να εμφανιστώ στις θεωρητικές εξετάσεις και να πάρω δίπλωμα - προτίμησα τη νόμιμη οδό στη γερμανία που στοίχισε και 100 ευρώ λιγότερο).
-αντικαθιστόντας τα ευρώ με βύσμα (συνήθως της τοπικής αυτοδιοίκησης που είναι και πολύ της μόδας τελευταία).
-με εξετάσεις στις οποίες το κυριότερο προσόν του υποψήφιου οδηγού είναι να ξέρει να παρκάρει (πότε αλήθεια σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε άνθρωπος σε αυτοκινητιστικό κατά τη διάρκεια παρκαρίσματος;;;; Άντε να σπάσεις κάνα φανάρι το πολύ πολύ).
@ioannisk,
ναι, το Διόνυσος-Νέα Μάκρη εννοώ.
Κι εγώ το κάνω αυτές τις μέρες συνέχεια, αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο οδήγησης:
Οδήγηση με συνοδηγό έγκυο 9 μηνών.
Οπότε επιβάλλεται οδήγηση με τον τρόπο που περιγράφει ο ΝΔ για τους οδηγούς Rolls Royce.
Αυγό ανάμεσα στο πόδι και το γκάζι και το φρένο και αγωνιστικές γραμμές, έτσι ώστε να μειώνονται οι κλίσεις και τα πλευρικά g.
Πάντως, έχεις δίκιο, το βουνό έχει αρχίσει να ξαναπρασινίζει, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, μυρίζει θυμάρι, ο δρόμος άδειος, η άσφαλτος καινούρια και με φρεσκοβαμμένες λωρίδες - εποποιία!
Η "τέλεια Διαδρομή" αυτοκινήτου, τραίνου, πλοίου, ποδιών. Αυτά μάλιστα, είναι καλοκαιρινά ποστ κυρ Νίκο.
Η τέλεια διαδρομή είναι η πρώτη μου. Όπως στον έρωτα, οι συναισθηματικές εντυπώσεις της πρώτης είναι τυπωμένες για να επιζήσουν την διάρκεια του χρόνου.
Είμαι στα δεκάξη μου, ήδη έμπειρος ταξιδιώτης με το πλοίο, αποφάσισα να συναντήσω τους γονείς μου ερχόμενος απο Σαντορίνη για τον γύρο της Κρήτης σε πέντε μέρες.
Πως γυρνάς τα βουνά της Κρήτης χωρίς αυτοκίνητο;
Το νοικιάζεις.
Δεν υπήρχαν πολλές οικονομικές εκλογές εκείνα τα χρόνια.
Καταλήξαμε σε ένα VW σκαραβαίο, αερόψυκτο, ενάμισο λίτρο μηχανή με βόμβο ελικοπτέρου και 110 τελική (στην κατηφόρα).
Ο πατέρας πρόθυμος αλλά τα βουνά στα Σφακιά και ο Ομαλός τον κούρασαν σε μια μέρα. Κατάβαση να με αφήσει στην Χώρα και μετά ανάβαση μέχρι τον Ομαλό για να με παραλάβει μετά απο 6-7 ώρες στην είσοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς.
Το βράδυ στα Χανιά, διανυχτέρευση σε δωμάτιο με θέα το λιμανάκι αλλά και με τα μηχανάκια όλο το βράδυ να ουρλιάζουν απο κάτω. Κακό ξενύχτι!
Την επόμενη ημέρα είχαμε οικογενειακό συμβούλιο.
Να προχωρήσουμε ή να εγκαταλείψουμε;
Μετά απο πολλές διαμαρτυρίες του μειοψηφείσαντος η μέρα αρχίζει με νέο οδηγό.
Τι όμορφα να οδηγάς στην Κρήτη και να είναι το πρώτο σου οδήγημα διαρκείας.
Ο πατέρας περήφανος δίπλα και η μητέρα να καλύπτει τα μάτια της σε τακτικά διαστήματα.
Θα είναι ο λαμπρός Κρητικός ήλιος σκέφτηκα στην αρχή.
Ίσως πάλι ανησύχησε με τον βιαστικό τρόπο που οι Κρητικοί με τον τρόμο στα μάτια σηκώνονταν απο τις καρέκλες τους βλέποντας τον σκαθάρι να διασχίζει τα στενά δρομάκια των ορεινών χωριών τους.
Δεν θυμάμαι αν ήταν Ρεθυμνιώτες ή Ηρακλειώτες αλλά την είχαν αράξει στα μισά του δρόμου που περνούσε απο το χωρίο τους, μπροστά απο τους καφενέδες.
Τι παραλίες, έρημες και μαγευτικές στα νότια της Κρήτης με αποκορύφωση το Φραγκοκάστελλο!
Συμπέρασμα για το αυτοκίνητο.
Είχε το πιο νευρικό ντεμπραγιάζ απο αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει και εύκολα θερμαινόμενα φρένα.
Η πιο τρελλή όμως διαδρομή (Τ.Δ.)ήταν χρόνια αργότερα. Τρείς σε ένα φιατάκι με μια νεαρή οδηγός να παίρνει τις στροφές στους γκρεμούς πριν τον Νέο Μαρμαρά με τις μπάντες.
Δεν ήταν για την ικανότητα της οδηγού που ανησύχησα αλλά για το φουκαριάρικο το αυτοκινητάκι που στρίγγλιζαν τα λαστιχάκια του σε κάθε στροφή.
Συμφωνώ καλύτερα σε τέτοιες Τ.Δ. ο οδηγός να είναι μόνος.
Η περιπέτεια σε άγνωστες διαδρομές είναι ένα άλλο στοιχείο της Τ.Δ.
Όπως βλέποντας τις φάλαινες κατεβαίνοντας απο Λος Άντζελες προς Σαν Ντιέγκο.
Η πιο ωραία διαδρομή (Τ.Δ.) μέσα σε πόλη είναι καλοκαιρινό βράδυ στο Manhattan, διασχίζοντας τις γέφυρες και τον FDR, παραλιακό του East River, σ' ένα Corvette convertible, (την Αγάπη) ενός φίλου απο τα παλιά.
-> andy dufresne said...
"Ασφαλτοστρώθηκε ο Διόνυσος!"
Απόλαυσε τον όσο έχεις καιρό.
Αυτοί που σπινάρουν την BMW M3 τους στην Δροσιά με 30 ποτέ δεν θα μάθουν τι σημαίνει Διόνυσος με 90.
Μια και συνήθως κάνω την διαδρομή καθημερινά το καλοκαίρι, κάπου στην στροφή πριν απο την μεγάλη συκιά θα με πετύχετε...
Να μαζεύω τα σύκα πάνω στο καπώ!
Υ.Γ.
Μη τους σουβλατζήδες τάραττε!
Πολλές φορές οι μόνες εντυπώσεις απο Ελλάδα (ιδίως απο Αγγλους μπατιροτουρίστες) είναι τα σουβλάκια που φάγανε, μια και τον υπόλοιπο καιρό τα πίνανε ή ξερνάγανε τα σουβλάκια.
-> andy dufresne said...
"ναι, το Διόνυσος-Νέα Μάκρη εννοώ.
Κι εγώ το κάνω αυτές τις μέρες συνέχεια, αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο οδήγησης:
Οδήγηση με συνοδηγό έγκυο 9 μηνών."
andy,
Δεν θα το συνιστούσα εκτός αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η πιθανότητα να τρέχετε για πρόωρο τοκετό είναι μεγάλη. Πολύ δύσκολο για μια έγκυος. Όσο προσοχή και να δείξει ο οδηγός δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουν επίδραση οι στροφές.
Αυτο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν διάλεξαν να φτιάξουν δρόμο απο την Ραπεντώσα (πισω απο τα μάρμαρα Πεντέλης), κάτω απο το ελικοδρόμιο που βγαίνει κοντά στον Μαραθώνα. Η διαδρομή (χωματόδρομος τώρα) είναι πιο ευθεία και χωρίς τις τρελλές στροφές στην ανάβαση της Ν. Μάκρης.
Υπάρχουν και Τέλειες Διαδρομές με λεωφορείο, τραμ, μετρό. Ταπεινή και σεμνή Τέχνη κι αυτή: του χωρο-χρόνου, πολυαισθητική... Και Παιχνίδι και Ψυχαγωγία. Και η «αυτονομία» αποκτά διαφορετική έννοια: κατεβαίνεις όπου σου καπνίσει χωρίς να ψάχνεις για παρκάρισμα, μπορείς να επιδίδεσαι σε χίλιες δυο παράλληλες δραστηριότητες ενόσω κάποιος άλλος οδηγεί...
Κάποτε η αυτοκινητοδιαδρομή ήταν το πιο ενδιαφέρον τμήμα των διακοπών μου. Οπου και να ήμουν το αυτοκίνητο έξω, που με περίμενε ήταν ακατανίκητη πρόκληση το επόμενο πρωί να ξεκινήσω για ένα άλλο μέρος, που συνήθως έφτανα το απόγευμα. Οπoυ έφτανα! Μου έλεγαν ότι κάνω διακοπές σαν κυνηγημένος και δεν χαλαρώνα ούτε ξεκουραζόμουν. Αργότερα, σε επόμενο στάδιο, πήγαινα (ίσως και να με πήγαιναν τεχνηέντως) διακοπές σε μικρά νησιά, όπου είναι αδύνατον να κάνεις αυτοκινητοδιακοπές. Εκεί χαλάρωνα πραγματικά. Ολη την μέρα στην θάλασσα. Η αλήθεια είναι ότι αυτοκινητοδιακοπές και οικογένεια δεν συνδυάζονται εύκολα. Τώρα αισθάνομαι την ανάγκη πάλι να κάνω μακρυνές μοναχικές διαδρομές με αυτοκίνητο. Τρείς παράγοντες όμως έχουν αλλάξει. Ο ένας προς το καλύτερο και οι δύο προς το χειρότερο.
Το αυτοκίνητο τώρα είναι καλύτερο. Το πρώτο ήταν ένα NSU TT 1200 και το τελευταίο ένα BMW 530i.
Οι δρόμοι είναι πολύ χειρότεροι από απόψεως κίνησης, αστυνόμευσης και κακών οδηγών. Είναι δύσκολο να ευχαριστηθείς μια διαδρομή όταν έχεις 6 νταλίκες μπροστά σου ή συναντάς διαρκώς ημιφορτηγά με ανάγωγους και επικίνδυνους οδηγούς.
Α ναι! Και εγώ μάλλον κουράζομαι γρηγορότερα, έχω γίνει πιο συντηρητικός και έχω λιγότερη υπομονή. Αν και πάντα αισθάνομαι μια αδιόρατη στενοχώρια όταν τελειώνει η διαδρομή ανάμικτη με την ικανοποίηση της αφίξεως.
Συμφωνώ απόλυτα ότι Τ.Δ. με παρέα δεν γίνεται. Εκτός εξαιρέσεων βέβαια. Θυμάμαι ένα ταξίδι με πολύ καλή παρέα, που γύρισα όλη την Κρήτη. Οπου βρισκόμαστε το βράδυ εκεί κοιμόμαστε. Συνήθως όμως δεν είναι έτσι. Υπάρχουν παρατηρήσεις: “Χαμήλωσε τον κλιματισμό ξεπαγιάσαμε”! “Χαμήλωσε την μουσική να πούμε δυό κουβέντες. Μας ξεκούφανε!” “Κλείσε το παράθυρο μου παίρνει τα μαλλιά ο αέρας”. Τελευταία είχα κλασσική μουσική και αναυδος, άκουσα και το αμίμητο από μια αιθέρια ύπαρξη: Τι μουσική είναι αυτή! Σε κηδεία πηγαίνουμε;
@exberliner
H φράση μου "Πώς πήραν το δίπλωμα;" ήταν ειρωνική. Δείχνει τον τυπικό Ελληναρά, που μπορεί να έχει πάρει το δίπλωμα με "λαδιά" και το παίζει "κήνσωρας και επαγγελματίας" θεωρώντας ότι ο δρόμος είναι δικός του και πως οι άλλοι δεν πρέπει να οδηγούν (έστω και έαν έχουν το δίπλωμα με νόμιμο τρόπο). Δεν είναι απορία για τον τρόπο εξέτασης και απονομής διπλωμάτων.
exberliner είπε
"Ειδικά αυτοί που να κολλάνε από πίσω και αναβοσβήνουν τα φώτα θα βρείτε πολλούς και στους γερμανικούς"
Ωωω, αυτό είναι γκρέμισμα προτύπων για όσους δεν ταυτίζουμε την μαγκιά με την ελληνικότητα, αλλά θεωρούμε ότι η θέση μας είναι στην Δύση.
Πώς αντιδρούν οι άλλοι οδηγοί σε αυτό το φαινόμενο; Πώς αντιδρούν οι αρχές; πχ Τροχαία.
Ας μην ξεχνάμε ότι προηγείται ο προπορευόμενος και ότι η αριστερή λωρίδα είναι για προσπεράσεις όχι για κυκλοφορία.
Εννοείται ότι θα κάνω στην άκρη για να περάσει κάποιος "βιαστικός". Όμως, αυτό θα το κάνω στην πρώτη δυνατή ευκαιρία (λαμβάνοντας υπ' όψιν και την δική μου βιασύνη). Όμως, όπως, και εγώ οφείλει και ο άλλος να λάβει υπ' όψιν του ότι οδηγώ στον δρόμο. Η ενασχόληση με το "παίξιμο των φώτων" , το "μόνιμο αριστερό φλας" (μάλλον επιθυμούν να πέσουν στο διάζωμα ή στα αντιθέτως ερχόμενα αυτοκίνητα) και το "κόλλημα των προφυλακτήρων" αντί για την ελλάττωση της ταχύτητας για λίγο δείχνουν μάλλον έναν επικίνδυνο τσαμπουκαλή των δρόμων, παρά έναν καλλιτέχνη της οδήγησης.
Τεράστιο βγήκε το σχόλιο...
mariosp η τέλεια διαδρομή που περιγράφω είναι μία χορογραφία με το μηχανικό συμπλήρωμα του σώματός μου. Σόρυ αλλά με ...τραμ δεν γίνεται!
ND, δεν αντιλέγω ― προσθέτω απλώς άλλη μία ιδιαίτερη Τέχνη. Να ομολογήσω, βεβαίως, ότι η Τέχνη της μετακίνησης με ΜΜΕ απαιτεί εκλεπτυσμένες συνειδησιακές τεχνικές και αυτό την κάνει Τέχνη για Ολίγιστους. Σε αυτό υπολείπεται της Οδηγικής Τέχνης, παρέχει όμως ανάλογες απολαύσεις...
Τι μου θύμησες! 20 χρόνια πριν φοιτητής, 4τροχοί.Από τη μία ο ΚΚ με τον ΠΟ και από την άλλη ο ΝΔ με την ΤΔ.Πως περάσαν τόσα χρόνια;Σας ευχαριστώ που μεγάλωσα μαζί σας.
Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από την ευθεία.
kalhmera kurie dhmou.
an to peite auto se latreis ths route 66 ,den 3erw pws 8a antidrasoun.
aneßeite se mia harley kai kante thn diadromh ,kapou 7000 milia kai to 3anasuzhtame.
gute fahrt.kalo dromo.
Κακά τα ψέματα, την ΤΔ την κάνει κανείς σε χαμηλές ταχύτητες και με την άνεση του. Οι αγροτική δρόμοι και οι δρόμοι της επαρχίας προσφέρονται άνετα για αυτό, διότι πρώτον τα τοπία είναι υπέροχα και δεύτερον δεν σου επιτρέπουν να αναπτύξεις μεγάλες ταχύτητες. Επιπροσθέτως, όλα αυτές οι ΤΔ γίνονται μόνον με οικογενειακά αυτοκίνητα. Οπότε και δια ταύτα, αυτά τα λόγια περί Πόρσε και Ιγουμενίτσα=Αθ¨ηνα την ¨έκανα σε πέντε ώρες και το ευχαριστήθηκα δεν καταλαβαίνω. Από τα τοπία απολύτως τίποτες δεν μπορέσατε να δείτε, ο νου σας ήταν μονίμως στο λεβγιέ ταχυτήτων και στα πόδια σας. Εάν θέλετε να κάνετε ράλι στους δρόμους και να σπάσετε προσωπικά και παγκόσμια ρεκόρ, να νιώθετε πραγματικά βασιλιάδες τις ασφάλτου, ε λοιπόν, υπάρχουν και οι πίστες ράλι. Οι δρόμοι δεν προσφέρονται για αυτά και ούτε σας φταίνε οι άλλοι να σας υπομένουν. Να προσθέσω, οι δικιά μου ΤΔ είναι Καστοριά = Φλόρινα. Πάνω από 70 είναι αδύνατον και εγκληματικό να τρέξεις, η ευχαρίστηση βρίσκεται στα 50 χλμ-ω.
Αλήθεια μετά την Κέρκυρα υπήρξε τα τελευταία χρόνια κάποια πιό Τέλεια Διαδρομή;
Καλημέρα!
Σκεφτόμουν χθές ότι ο Don στο καινούργιο του blog, δεν είχε φιλοξενήσει κείμενο για την αυτοκίνηση (αν θυμάμαι καλά, το μόνο ήταν το "Έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή;" 02/2006 στο προηγούμενό του).
Μεγάλη η έκπληξη λοιπόν, όταν σήμερα αντίκρησα ένα από τα αγαπημένα θέματα στο συγκεκριμένο τομέα!
Αρκετές οι Τ.Δ. στα χρόνια που οδηγώ, οι περισσότερες μοναχικές, μη προγραμματισμένες, από το πουθενά.. Σε αυτές ανήκει και η χθεσινή (Μεσσήνη - Πύλο - Φοινικούντα) με το "μαμουνόμετρο" - γειά σου ΝΔ!! - σε χαμηλές ενδείξεις λόγω αρκετών κλειστών στροφών και ύπαρξη παρέας (>2 άτομα, οπότε εκεί χάνουμε λίγο, εκτός αν είναι όλοι της ίδιας σχολής και απολαμβάνουν!) και σχετική κίνηση (περισσότερη προσοχή).
Απο τις αγαπημένες και εκεί που λες ότι "κλείνω" σαν οδηγός, με κορυφαίο 4τροχο φίλου, βραδινή ώρα περιφερειακά της Αττικής, την περισσότερη ώρα συνοδηγός, μα με πλήρη κάλυψη αισθήσεων!!
Καλημέρα, έστω και αργά.
Ο βήχας με κράτησε άυπνο τη νύχτα και κοιμήθηκα το πρωί.
Η Τ. Δ. δεν έχει καθορισμένη ταχύτητα - αυτή την ορίζει ο δρόμος, η διάθεση του οδηγού και η ποιόητα του οχήματος.
Με Porsche και εντελώς άδειους δρόμους, οι πέντε ώρες ήταν άνετες.
εγω τη τέλεια διαδρομή την έχω κάνει με ελικόπτερο, σε πανηγύρι
"Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή του Πάσχα - και ήμουν το μόνο αυτοκίνητο στο φέρρυ μποτ των εννέα. Ημουν το μόνο ΚΑΙ στο δρόμο"
Όταν μιλάμε για ταύτιση...
Πριν από ένα μήνα, πηγαίνοντας στην Κέρκυρα, έκανα την διαδρομή Αθήνα -Ηγουμενίτσα και αντιστρόφως. Δεν αισθανόμουνα ότι έτρεχα, μπορώ να πώ μάλιστα ότι με επέρασαν αρκετά αυτοκίνητα και στην διαδρομή Αγρίνιο-Αντίρριο "πήγαινα καροτσάκι" γιατί είχε πολύ κίνηση και πολλά φορτηγά. Και στις δύο περιπτώσεις ο υπολογιστής ταξιδίου έγραφε 5 ώρες και 10 λεπτά. Το κέρδος από το παρελθόν ήταν στην διαδρομή Αθήνα -Κόρινθος που λόγω των έργων o χρόνος έχει συντομευθεί κατά πολύ.
Με την σημερινή κατάσταση του οδικού δικτύου, η απόσταση Ηγουμενίτσα Αθήνα είναι 462 Km, και 5 ώρες σημαίνει μέση ταχύτητα 92,4 Km/h. Με καλό οδηγό, χωρίς κίνηση και καλό αυτοκίνητο είναι ασφαλέστατο. Πριν από (αρκετά) χρόνια, είχα πάρει από την Κέρκυρα το τελευταίο Ferry για Ηγουμενίτσα και έφθασα στην Αθήνα, με άδειους τους δρόμους, 3.30 το πρωϊ. (Με το NSU TT.)
Stavros P (isisdoros) said...
Αλήθεια μετά την Κέρκυρα υπήρξε τα τελευταία χρόνια κάποια πιό Τέλεια Διαδρομή;
TΟ τέλειο δεν έχει υπερθετικό - δεν υπάρχει "πιο τέλεια". Πάντως υπήρξαν πολλές τέλειες. Και στο κείμενο μέσα γράφω για μερικές - και ακόμα προχθές την διαδρομή από την νέα Εθνική Αθηνών Λαμίας προς Άμφισσα (Μπράλλος κλπ) την χάρηκα απόλυτα.
Περί αυτο- και ετερο- κίνησης.
Η απόλαυση στην ετεροκίνηση είναι τουριστική.
Ναι, μπορείς να απολαύσεις το τραμ, το τρένο, το ελικόπτερο, αλλά μιλάμε για άλλου είδους απόλαυση.
Όταν μιλάμε για αυτοκίνηση (αυτοκίνητο, τρένο ή και ελικόπτερο αν ξέρεις να το οδηγείς mainmenu) η απόλαυση έγκειται κυρίως στην αίσθηση της οδήγησης.
Το περιβάλλον είναι το σκηνικό, η "δράση" είναι στο μυαλό, στα χέρια και στα πόδια σου.
Επίσης, η Τ.Δ. δεν γίνεται συνήθως με υψηλές ταχύτητες. Η Τ.Δ. έχει να κάνει με τον επιτυχημένο συντονισμό πολλών πραγμάτων: διάθεση, δρόμος, όχημα, μουσική.
Και μια λέξη κλειδί: χορογραφία...
Καταλαβαίνω από τα σχόλια, ότι πολλοί σχολιαστές ή διαβάζουν τον τίτλο του ποστ και σπεύδουν να σχολιάσουν ή διαβάζουν γρήγορα κι απρόσεκτα το κείμενο (στη συγκεκριμένη περίπτωση και το link που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι το βασικό ποστ) ή στου κουφού την πόρτα...
@cyberdust,
μια μικρή διόρθωση: δεν υπάρχει "πίστα ράλλυ".
Είναι ή πίστα ή ράλλυ.
Στις πίστες γίνονται οι αγώνες ταχύτητας, τα ράλλυ γίνονται σε ειδικές διαδρομές, οι οποίες είναι κανονικοί δρόμοι (ασφάλτινοι ή χωμάτινοι) κλειστοί στην κυκλοφορία μόνο την ημέρα του ράλλυ.
Για το Καστοριά-Φλώρινα θα συμφωνήσω - εκπληκτική διαδρομή.
Στις υποψήφιες Τ.Δ. της Αττικής ξέχασα ίσως την ομορφότερη: Χασιά-Δερβενοχώρια.
Για να επανορθώσω, παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και γεια σας!
Η ετερο-κίνηση είναι τότε μόνο ενδιαφέρουσα όταν έχει ωραίο περιβάλλον (λατρεύω τα μεγάλα πλοία) ή ωραία θέα.
Κατά τα άλλα το να σε μεταφέρουν σαν πακέτο είναι απαίσιο.
Υπάρχει πιο βαρετό μέσο από το αεροπλάνο;
(99% βαρεμάρα και 1% τρόμος - είχε πει ο Ορσον Ουέλλες)
Μόνος και έρημος σε επαρχιακό δρόμο είναι πολύ σπάνια να σου συμβεί, και άμα σας τύχη την ημέρα αυτό, ανάψτε καλού-κακού ένα κεράκι στον άγιο φύλακα σας. Συνήθως συναντάς μία μπετονιέρα και σε σέρνει τα επόμενα 30 λεπτά με ταχύτητα μεταξύ 20 και 40 στις επόμενες στροφές. Έως ότου μπορέσετε να το προσπεράσετε για να πέσετε στην νταλίκα που προπορευόταν, και φτού πάλι από την αρχή. Φαίνετε είμαι πολύ σκράπας οδηγός.
βρε Άντυ ήταν αυτόματο...έβαλα το κέρμα και κουνιόταν.
καλημέρα παιδιά και μην ηθικολογείτε μερικοί στο πως τη βρίσκει ο καθένας. Ποτέ δεν έχω πάθει ατύχημα οδηγόντας μόνος μου, γρήγορα με μουσική. Είναι η απόλυτη συγκέντρωση
όποτε τράκαρα είχα ένα κεφάλι στα σκέλια μου ή τέλος πάντων ένα ξερό κεφάλι δίπλα μου
Κι όμως, από το αεροπλάνο βλέπεις μερικά από τα πιο φανταστικά τοπία. Ανατολή στα 3.000 μέτρα... Σου κόβεται η ανάσα!
Σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη η Ελλάδα είναι ακόμα παράδεισος με άδειους επαρχιακούς δρόμους. Πηγαίνες για ώρες και συναντάς ένα ή δύο αγροτικά.
Ας όψεται η ερήμωση των χωριών και της περιφέρειας.
και τα αεροπλάνα ωραία είναι και τα πλοία, και η μοτοσυκλέτα στις εξοχές (ιδίως στην Αγγλία)...εγώ τελευταία όμως έχω ανακαλύψει την καλύτερη απόλαυση...
ποδήλατο...βέβαια ξέρω πως στην Ελλάδα είναι όνειρο απατηλό...παιδιά δεν υπάρχει κάτι ωραιότερο, για να κλάνεις τις δουλειές σου στην πόλη.
@cyberdust said...
Μόνος και έρημος σε επαρχιακό δρόμο είναι πολύ σπάνια να σου συμβεί
Να υποθέσω ότι δεν έχεις ταξιδέψει (με αυτοκίνητο) στο εξωτερικό;
Η Ελλάδα είναι ο τελευταίος αυτοκινητιστικός παράδεισος.
Αν απομακρυνθείτε λίγο από τις πόλεις, δεν υπάρχει ψυχή.
Στην Ιταλία, στη Γερμανία, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που έχει καλούς δρόμους παίζουμε το εξής παιχνίδι κάποιες φορές:
Είμαστε στη μέση του πουθενά, εκεί που αισθάνεσαι ότι είσαι ο πρώτος που πατά τις ρόδες του μετά από αυτούς που έφτιαξαν το δρόμο.
Ποντάρουμε σε πόσα δευτερόλεπτα θα εμφανιστεί το επόμενο αυτοκίνητο.
Εγώ ποντάρω πάντα σε λιγότερα από 45" και συνήθως κερδίζω.
Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες πανέμορφοι δρόμοι που το στοίχημα μπορεί να παιχτεί όχι με δευτερόλεπτα, όχι με λεπτά, αλλά με ώρες!
Καλημέρα σε όλους και περαστικά στους ασθενείς.
Περί αυτοκίνησης και Τ.Δ.
Η αυτοκίνηση δεν ήταν ποτέ το forte μου. Αν κι έχω διανύσει με αυτοκίνητο αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα - το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν...να φτάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα!
Όμως, δύο φορές παραλίγο να μη συμβεί κι αυτό... Με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι - ευτυχώς χωρίς τραγικές συνέπειες για κανένα.
Την πρώτη φορά με ξύπνησε ένας νταλικέρης που με είδε να έχω μπει στο αντίθετο ρεύμα και τη δεύτερη έσπασα το δεξί καθρεφτάκι σε μια πινακίδα και έξυσα λίγο το φτερό - οπότε ξύπνησα.
Το δις εξαμαρτείν...
Ελπίζω να μην υπάρξει και τρίτη;(
Περί ετεροκίνησης και τέλειας διαδρομής
Με τραίνο στην ευρώπη-interail κατά προτίμηση.
Τ.Δ.: Παρίσι-Βρυξέλλες και Λονδίνο-Εδιμβούργο.
Όλοι αφοσιωθήκατε στη διαδρομή, αλλά από μουσική τπτ...Ξέρει κανείς από ιταλική μουσική παλιά; άκουγα εχθές την εκπομπή του Πετρίδη κι έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Δεν πρόλαβα να συγκρατήσω τίτλους, αν κάποιος έχει υπόψη του (Άντυ;)
MainMenu said...
"Όλοι αφοσιωθήκατε στη διαδρομή, αλλά από μουσική τπτ"
Για την μουσική στο οδήγημα υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια στο βιβλίο μου. Είχαμε συζητήσει κι εδώ παλιότερα και με τον Mickey (την ονομάζει "μουσικοδήγηση") και είχα δημοσιεύσει και ένα ποίημα του 75 για το θέμα.
Νίκο γεια σου!
Μπήκα μόνο για να πω ένα γεια και να σου δώσω μια νοητή αγκαλιά, μια και πρέπει να ξαναφύγω...
Γύρισα από Ιταλία - οι εντυπώσεις σε επόμενη φάση - και τώρα φεύγω για ολιγοήμερες διακοπές κοντά στην Αθήνα. Πρόσβαση σε υπολογιστή δεν είχα, εξού και η πολυήμερη απουσία...
Χαιρετώ όλους όσοι παραμένουν στη μπλογκόσφαιρα, αλλά και όσους θα επιστρέψουν οσονούπω. Μου έλειψε η παρέα μας!
Πολλά πολλά φιλιά, καλά να περνάτε.
@mainmenu,
δυστυχώς δεν γνωρίζω καλά την Ιταλική μουσική, ο don ίσως γνωρίζει περισσότερα.
Εκτός από τους κλασικούς συνθέτες Nino Rota και Ennio Morricone, απ' όσο γνωρίζω, στα '60ς υπήρξε μια σειρά Ιταλών τραγουδοποιών με γλυκές (κατ' άλλους γλυκανάλατες) μελωδίες, όπως ο Renato Carosone, o Lucio Battisti, o Adriano Celentano, o Lucio Dalla, o Fabrizio De Andre (ίσως ο πιο αγαπημένος μου, θυμίζει Dylan και Cohen) και πολλοί άλλοι.
Μπορείς να απευθυνθείς στον Γιάννη Πετρίδη που σίγουρα γνωρίζει τα περισσότερα επί του θέματος.
@mainmenu
Ο Πετρίδης είναι φίλος, μπορώ να του ζητήσω λίστα αν θες. Πρόσφατα, ταξίδεψα στην Ιταλία και το αμόρε αγόρασε περί τα 30 άλμπουμ, κατόπιν καθοδήγησης από τον master.
Μόλις επιστρέψω θα φροντίσω να στη στείλω.
Θα επανέλθω αργότερα, προς το παρόν διαβάζω όλα τα post που έχασα, τόσες μέρες...
WELCOME BLADE!
Έτσι είναι η ζωή - χάνεται μία θεά ανατέλλει η άλλη. Να περιμένουμε post με εντυπώσεις από Ιταλία;
Mainmenu: Ούτε εγώ ξέρω πολλά για Ιταλική μουσική (Andy ξέχασες τον Domenico Modunio) μόνο για Γαλλική. Αλλά αφού υπάρχει προσβαση στον Master...
Αχ, τι καλά, τελικά φεύγω το βραδάκι ή αύριο το πρωί, οπότε έχω κι άλλο χρόνο!
Μου λείψατε...
Λοιπόν, Νίκο, οπωσδήποτε να περιμένεις post για την Ιταλία, εφόσον μου κάνεις την πρόσκληση. Δεν νομίζω να προλάβω σήμερα, θα το έχεις την επόμενη εβδομάδα. Αλλά θα το έχεις.
Δηλώνω σε πρώτη φάση ερωτευμένη με τη Ρώμη. Τι πόλη είναι αυτή! Τη Via Veneto δε, με τα ψηλά της δέντρα στη γωνία με την Piazza Barberini, την κράτησα ως καρτ-ποστάλ στη μνήμη μου.
Andy, για τον Fabrizio De Andre, έχεις απόλυτο δίκιο, ήταν η μουσική υπόκρουση στο δρόμο από Ρώμη για Αμάλφι, και μου έκλεψε την καρδιά!
Κι αυτό το Κάπρι, όλη αυτή η γλυκιά σαν χάδι χλιδή, και το contrast με τα παλιά και φθαρμένα, αλλά αυτοκρατορικής προελεύσεως κτίρια του λιμανιού, τι όμορφη γωνιά της Μεσογείου, τι ποίημα...
Κατά δεύτερον, είμαι ερωτευμένη με την Madonna, που την είδα ζωντανά στο Olimpico της Ρώμης. Χαλάλι ο δίωρος ποδαρόδρομος μέχρι το ξενοδοχείο μετά τη συναυλία. Ηταν τέτοιο το θέαμα, τέτοια η αίσθηση να βλέπεις τη βασίλισα της pop (ναι, τελικά είναι θεά και είναι η dancing queen, με το στέμα φορεμένο και σταθερά πάνω στο κεφάλι της) ζωντανά, να χορεύει, να κινείται πάνω στη σκηνή με τη χάρη εξωτικού ζώου της ζούγκλας, τόσος ο ερωτισμός που αποπνέει, που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς (σπανίως το παθαίνω αυτό με καλλιτέχνες της pop να εξηγούμαστε).
Γενικά, με την Ιταλία ... sono in amorata!!!
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Εγώ έχω ακούσει αρκέτό Λούτσιο Ντάλα, τα κινηματογραφικά Μορικόνε Ρότα, επίσης Ντ' Αντρέ, κτλ αλλά εννοούσα ακριβώς αυτά τα γλυκανάλατα που λέει ο Άντυ την ιζι λισενινγκ μουσικη που έχει αδικηθει πολύ και μια που λεμε για οδηγηση, πιστευω οτι είναι ότι πιο κατάλληλο καθοτι σε βάζει σε κινηματογραφικο ρετρο κλιμα.
Γενικά πόλύ θα γούσταρα κάποιος παλιός, να μας ξεναγήσει και στ ακουσματα της δεκατιας 40 50 απο το ελαφρό ελληνικό τραγούδι. Από τα λίγα που έχω ακούσει μιλάμε για πανέμορφη μουσική που την έφαγε η 'απότομη' ρεμπετικοποίηση της (το μεγαλύτερο κακό για μένα όσο αφορά το σύγχρονο ελληνικό πολίτισμο) τέσπα.
αυτά
μπλεηντ θα χαρώ τη λίστα του Μάστερ, ευχαριστώ πολύ
Nίκο, το κείμενό σου αυτό εξαιρετικό!
Και πόσο με γεμίζει με έμπνευση, τώρα που ετοιμάζομαι κι εγώ στα 33 (ήμουν νια και γέρασα) να πάρω επιτέλους το δίπλωμα, με στόχο να αγοράσω αμέσως μετά ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο, έστω μεταχειρισμένο, για να αρχίσω τις βόλτες!
Οταν πλησιάσει η στιγμή εκείνη, εννοείται πως θα σου ζητήσω καθοδήγηση, σε εμπιστεύομαι ... κάργα.
Για την δε La Mancha, προσυπογράφω. Τέλη Σεπτεμβρίου είχα διασχίσει μέσα σε κλιματιζόμενο πούλμαν μεγάλο κομμάτι της και δεν αντεχόταν!
-> Nikos Dimou said...
"Υπάρχει πιο βαρετό μέσο από το αεροπλάνο;
(99% βαρεμάρα και 1% τρόμος - είχε πει ο Ορσον Ουέλλες)"
Αν είναι μονοκινητήριο ελικοφόρο πετώντας υπερφορτωμένο πάνω απο το Grand Canyon τότε είναι 99% τρόμος και 1% να δίνεις σακούλες για να ξεράσουν οι συνεπιβάτες σου.
Το ίδιο "καθαρτικό" με τις μεγαλύτερες κλίσεις που έχω δει σε κινούμενο είναι ένα ταξίδι με θαλασσοπνίχτη απο Αλλόνησο προς Σκύρο μέσα στην θύελλα και με τα μελτέμια μουσική στο διαπασών.
Καλό Δεκαπενταύγουστο.
Γειά Χαρά!
Πάω για περπάτημα στην ακροθαλασσιά και ρεμβασμό στο ηλιοβασίλεμα πριν νυχτώσει.
Ax Blade... Ρώμη, Φλωρεντία, οι μικρές πόλεις της Τοσκάνης, Βερόνα, Βενετία... όλη η Ιταλία μία ερωμένη.
Θέλω να κάνω άλλη μία βόλτα το ηλιοβασίλεμα στην Via Appia Antica. Όσες φορές πήγα μαγεύτηκα από την αρχή.
Και στην παραλία της Όστια. Και στην Βίλα Αντριάνα...
θα ξαναγυρίσω, ακριβώς γιατί δεν έχω δει όλο το ... χαρέμι!
Εχεις απόλυτο δίκιο να τις ονομάζεις ερωμένες, κι εγώ έτσι ένιωσα. Τι ομορφιά...
Οταν επέστρεψα, ένιωσα τεράστια μελαγχολία, που κατέληξε σε έναν γερό καβγά που τώρα έχω μετανιώσει πικρά. Τι άδικο τέλος για ένα τόσο υπέροχο ταξίδι.
Τοσκάνη, Βερόνα, Βενετία και η υπέροχη Φλωρεντία, οι επόμενοι προορισμοί.
Αλλά και προς τα κάτω. Ταορμίνα την επόμενη φορά, να δούμε και λίγη Σικελία.
Καλησπέρα σε όλες και όλους! Νίκο,ελπίζω να είσαι καλύτερα.'Εχω αρρωστήσει κι εγώ δεκαπενταύγουστο
κι ενώ όλοι γύρω μου δροσίζονταν με παγωμένους καφέδες και μπύρες,εγώ έπινα βραστά βήχοντας σαν γαιδούρι...Όσο για την τέλεια διαδρομή,τι να πρωτοπείς... Οπωσδήποτε με την αγάπη σου στο πλάι, κατα προτίμηση να είναι φθινόπωρο,απαραιτήτως με σπιτικό καφέ στο θερμός(πεντόλιτρο) και μία καρώ κουβερτούλα στο πίσω κάθισμα, η οποία είναι βέβαια τελείως άχρηστη, αλλά πλημμυρίζει το αυτοκίνητο με μιά αίσθηση θαλπωρής και πως "έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε". Για μένα ο τύπος του οχήματος είναι αδιάφορος,αρκεί να είναι δικό σου.Το αυτοκίνητο της τέλειας διαδρομής είναι ένα οικείο σύμπαν και δεν μπορεί να κουβαλάει τις μυρωδιές άλλων.Η διαδρομή αυτή καθαυτή,περιέργως δεν με πολυαπασχολεί αν και φυσικά έχω τις αγαπημένες μου κυρίως στην επαρχία (Ελλάδας και Ευρώπης}
Μουσική: Οχι απαραίτητη άν και είναι όμορφο να ακούς κάτι αγαπημένο τη στιγμή που φτάνεις σε έναν ποθητό τόπο.Must,βέβαια,οι διαφημίσεις σε Ιταλικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς...
@Andy: Μιάς και ανέφερες τους Ιταλούς,τί λές για τον τρελάρα τον Edoardo Bennato? Eίναι φοβερός αλλά μάλλον ακατάλληλος για την οδήγηση. Μιά φορά κοντά στην Καρδαμύλη ούρλιαζα και χοροπηδούσα τόσο πολύ με το Che combinazione,που παραλίγο να βρεθούμε στη θάλασσα...
@ NΔ: Ιταλία...ΑΧ ΒΑΧ...
Αλλά και Γαλλία.Όλη η Γαλλία.
Φιλιά
Σαν καλύτερη «ετεροκίνηση» θυμάμαι δύο διαδρομές. Η πρώτη με το καραβάκι στον Βόσπορο (Μάιος 1981), βλέποντας τα «γιαλί» και ακούγοντας, όταν πλησιάζαμε την στεριά, τον μουεζίνη. Η δεύτερη με το TGV Λωζάνη-Παρίσι. Αν θυμάμαι καλά η ταχύτητα ήταν 400km/h. (Ιούλιος 2002). Τι κρίμα να μην έχουμε τραίνα στην χώρα μας!
Την τελευταία φορά που πήγα στην Ρώμη, Μάρτιος 2006, πήγα περπατώντας από το Circo Massimo, στις κατακόμβες του San Sebastiano, διασχίζοντας την Via Appia Antiqua. Μετά επέστρεψα από τον ίδιο δρόμο, έφθασα μέχρι τον Τίβερη και κατέληξα για φαγητό σε μια trattoria στο Campo dei Fiori . Περίπου 10 km υπέροχη πορεία. Βέβαια έφτασα ξεθεωμένος αλλά άξιος του φαγητού μου.
Στην Villa Andriana σκοπεύω να πάω στο επόμενο ταξίδι τον Οκτώβριο.
Αν έχετε καιρό, και δεν έχετε πάει, προγραμματίστε και ένα ταξίδι στην περιοχή της Umbria και την Assisi. Ειναι περιοχή με μικρές μεσαιωνικές πόλεις, πολύ καλά διατηρημένες, και νομίζεις ότι από τα πέτρινα σπίτια και τα λιθόστρωτα θα ξεπροβάλουν από στιγμή σε στιγμή, ιππότες με πανοπλίες.
Αχ αυτή η Ιταλία! Είναι ένα τεράστιο μουσείο, χωρίς ιστορική διακοπή. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα!
@blade...Οταν επέστρεψα, ένιωσα τεράστια μελαγχολία, που κατέληξε σε έναν γερό καβγά που τώρα έχω μετανιώσει πικρά. Τι άδικο τέλος για ένα τόσο υπέροχο ταξίδι.
......
Παλιά και εξακριβωμένη διαπίστωση: Οι πιο γεροί καυγάδες των διακοπών στα ζευγάρια, την τελευταία ημέρα του ταξιδιού γίνονται.
Κάποιος πρέπει να πληρώσει - η μάλλον σε κάποιον πρέπει να ξεσπάσει- η μελαγχολία της επιστροφής και η επάνοδος στην καθημερινότητα.
Εγώ το έχω εντοπίσει το θέμα και την τελευταία ημέρα το παίζω... πετάει ο γάιδαρος... Πετάει...
Αυτό το master, αν κατάλαβα το νόημά του, πολύ μου άρεσε! Ταιριάζει απόλυτα στις "καταπιεσμένες" (και μη) Ελληνίδες.
Παροράματα: Via Appia Antica, και όχι Antiqua. Συγνώμην.
@x-taramas,
o Edoardo Bennato είναι τρελλός για δέσιμο, πολυτεχνίτης, κοσμοπολίτης κι ερημοσπίτης.
Πάντως έχει ταλέντο, παρότι δεν είναι και πολύ του γούστου μου.
@dion.m.,
ειδικά η πόλη της Αssisi είναι εκπληκτική. Η θέα όταν την πλησιάσεις αλλά και όταν την έχεις σκαρφαλώσει είναι ανεπανάληπτη.
Όσο για τα υπόλοιπα χωριουδάκια της Umbria, είναι, εν γένει, πιο ταπεινά από τα αντίστοιχα της Toscana.
(αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...)
Και βέβαια η Τοσκάνη έχει πολλούς διαφορετικούς τύπους ομορφιάς: τα μεσαιωνικά χωριουδάκια στις κορυφές των λόφων, τις μεγάλες πόλεις (Φλωρεντία, Πίζα, Σιένα κλπ), υπέροχες διαδρομές (ιδιαίτερα στους λόφους γύρω από τη Σιένα, εξαιρετικά ορεινά κομμάτια με πυκνή βλάστηση και βέβαια, ασήκωτη ιστορία.
Δείτε, αν θέλετε, κάτι σχετικό που είχα κάνει το περασμένο Πάσχα.
«...μέσα σε μία ζωή, να χωρέσουμε όσες γίνεται περισσότερες!»
Θα αποτολμήσω να προσθέσω: η «σύμπτυξη» αυτή περιλαμβάνει και τις στιγμές της ζωής τις εντεταμένες λόγω πόνου: κάποιες επιπλέον ζωές δηλαδή. Ίσως δεν θα έπρεπε να τις αποφεύγουμε...
Θα ρωτήσω: υπό αυτό το πρίσμα, πόσο έζησε κάποιος που, ας πούμε, έζησε προστατευμένος από «δυσκολίες» και δεν γνώρισε πόνο;
η τέλεια διαδρομή...:
ξεκινάω την κατηφόρα καλησπερίζοντας τη σκαμνιά όπως πάντα. ο δρόμος τώρα είναι ασφαλτοστρωμένος, παιδάκι, ήτανε όλος πέτρες. και είχε κι ένα πεζούλι με ίσκια για την ανάσα του ανηφορίσματος. δεν υπάρχουν τώρα. μα υπάρχει το αγνάντεμα. το καμπαναριό είναι πάντα εκεί. το βλέπω. και λίγο παραδίπλα το σχολείο μου. φθάνω στον δημόσιο. τώρα αμάξια πολλά και φορτηγά. πριν διαβώ απέναντι μου χαμογελά ο Θείος Παύλος. με πρόσφατο το πρόβλημα στην καρδιά μα όπως πάντα λάτρης του ωραίου και ποιητής της ζωής... ήρθανε και τα παιδιά του από το Βέλγιο και είναι χαρούμενος. Η θεία Αγγέλω ποτίζει τις γλάστρες. ανταλάσσουμε αγάπες. διαβαίνω απέναντι. κοιτώ και ευδαιμονώ και ακόμη και άγνωστοι θαρρούν πως τους χαμογελώ. έχει πολλούς ξένους μα και οι παληοί είναι οικείοι χωρίς ονόματα. σε όλους ρωτώ για την οικογένεια, για τα παιδιά, πώς είναι, χαίρονται. όλοι μου κρένουν με το μικρό μου όνομα. περνάω απ΄ τη ν πλατεία. έχει μείνει μόνον ο πλάτανος. ν΄ ασφυκτιά μέσα στις μίζερες εμπνεύσεις των αριστερών προέδρων του χωριού, έχουμε παράδοση αριστερή που έχει και τα καλά της βέβαια, ας μη γκρινιάζω. μα μου λείπει η πλατεία μας. ευτυχώς κατεβάσανε τους τσίγκους που είχαν για μνημείο σοσιαλιστικού ρεαλισμού και μας παρηγορούνε με μια μαρμάρινη πλάκα, χωρίς ταυτότητα κι αυτή βέβαια. α πα πα, μιζέριασα μαζί τους πάλι, τι σού είναι ο παιδικός θυμός όταν σου κλέβουν την πλατεία των εφηβικών σου πόνων... προχωρώ, συναπαντώ και τη γενιά μου, εκεί τα ονόματα έρχονται εύκολα. χαρά, ευχές , θέρμη του ανήκειν. κοντεύουμε στην εκκλησία. αγκαλιάζω την φωλιά των πελαργών. ναι και φέτος είναι εδώ. όπως πάντα, όπως από τότες που πήγαινα νηπιαγωγείο από τριώ χρονώ και η κυρά Πινιδούλα με δεχότανε γιατί τ΄ αγάπαγα τα γράμματα. Ένας συμμαθητής μου, θερίο ολόκληρο ανοίγει την αγκαλιά του και με σφίγγει. και άλλα λόγια της αγάπης και του ανήκειν. νοιώθω πως το πρόσωπό μου έγινε φεγγάρι πάλι. ευδαιμονίας μόνο. προχωράμε στη σιγαλιά της Παναγίας, έχει αρτοκλασία σήμερα και περιφορά της εικόνας. ήρθαμε νωρίς με τη μαμά να βρούμε τον ιερέα να ορίσουμε για το τρισάγιο. πριν φύγω να προσκυνήσω στον Αη Λιά, στο κοιμητήριο -μια άλλη, μονάκριβη διαδρομή κι αυτή-. Καθόμαστε στο πεζούλι, δίπλα μου μια γλάστρα βασιλικού, τον χαϊδεύω συνεχώς. αγναντεύω τον βουνό μας, μιτσικέλι το λένε. σήμερα σκέφτηκα για πρώτη φορά πως γι΄ αυτό δεν έχω ψάξει την ρίζα του, κι έχω ψάξει κι άλλα γι΄ άλλα... Αρχίζει να σουρουπώνει και να μαζεύονται οι χωριανοί. ανάβω το κεράκι, αφήνω την μητέρα με τον λόγο να μου φέρει σιτάρι που το λατρεύω και παίρνω ξανά τον ίδιο δρόμο. πόσος νά΄ναι; πεντακόσια, εξακόσια μέτρα; αυτή είναι η Διαδρομή της ζωής μου. η Διαδρομή που είμαι Εγώ. το τέλεια μάλλον της περισσεύει....
Χρόνια σας πολλά, καλό δεκαπανταύγουστο!
ΥΓ: το μπλογκ του Heinz τι έπαθε;
Όταν δεν γνωρίσει κάποιος τον πόνο γίνεται "αναίσθητος", αν είναι αυτό δυνατόν μια και η ζωή είναι γεμάτη εκλογές, αποφάσεις και επιπτώσεις απο αυτές τις αποφάσεις, θετικές και αρνητικές μαζί.
Ακόμα και οι πρωτόπλαστοι που πριν την πτώση δεν είχαν την αίσθηση του πόνου της αμαρτίας, βρέθηκαν στο σημείο να είναι αναγκασμένοι απο την φύση να κάνουν μια και μοναδική εκλογή. Την βέβαια συνέχεια του παρόντος όπως το γνώριζαν απαράλλαχτο απο την αρχή της δημιουργίας τους ή την εκλογή ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Ήταν προστατευμένοι απο τον Θεό κι όμως προτίμησαν τα γλυκά πολλά υποσχόμενα λόγια της αμαρτίας.
Πόσες φορές στην ζωή ενός ανθρώπου, οποιουδήποτε ανθρώπου η ιστορία αυτή δεν επαναλαμβάνεται;
Πόσοι δεν είναι πρόθυμοι να ριψοκινδυνεύσουν την περιουσία τους ή την οικογένειά τους για ένα αβέβαιο κέρδος ή μέλλον;
Πόσοι χρησιμοποιούν την λογική του ρίσκου σε σύγκριση προς τα κέρδη όταν παίρνουν τέτοιες σημαντικές αποφάσεις για την ζωή τους;
Δεν είναι αυτό κρίση στο τί είδος αποφάσεις πρέπει κάποιος να παίρνει μια και την ευθύνη για τις αποφάσεις τις έχει το άτομο που αποφασίζει.
Είναι διαπίστωση ότι εκεί που δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει αμαρτία, μια πνευματική κατάσταση της ψυχής που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί σ'αυτό το κόσμο που κυριαρχείται απο την αμαρτία.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει "Η Τέλεια Διαδρομή" "Οι Τέλειες Διακοπές" κτλ όσο υπάρχει ένα τέλος στο "τέλειο".
πος εχω την εντηποσν οτι ο ΝΔ ενοουσε κατι αλο σεχ ας πουμε ....... με ολα αυτα τα παραστατηκα η μηπος κανο λαθος σηγνομη........
Καλημέρα!
@ mariosp said : Θα ρωτήσω: ..., πόσο έζησε κάποιος που, ας πούμε, έζησε προστατευμένος από «δυσκολίες» και δεν γνώρισε πόνο;
Αυτή δεν είναι η αιώνια τραγική αντίφαση της ανθρώπινης ύπαρξης;
Δεν υπάρχει χαρά χωρίς συγκίνηση. Δεν υπάρχει συγκίνηση χωρίς έλλειψη. Δεν έχει νόημα ο Απόλλωνας χωρίς να εξισσοροπείται από τον Διόνυσο. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς πόνο. Η γνώση φέρνει τον πόνο. (Προμηθέας). Αλλά με την γνώση γίνεσαι άνθρωπος!
Αντιγράφω τμήμα από παλιότερο σχόλιο, στο post του ΝΔ «Το ταξίδι» (14-4-2006) :
Υπάρχει ο στίχος... "...μόνο ναυαγός μπορεί να χαρεί κάποιο λιμάνι..."
Χρειαζόμαστε την έλλειψη (πόνο) για να νιώσουμε την ευτυχία και την συγκίνηση της εκπλήρωσής της.
Αυτό πρέπει να είναι το καλύτερο θέμα, αλλά τι να πρωτογράψω... ξεπέρασα ήδη τα 250.000 μίλια στην Αμερική και πολλά τα Σαββατοκύριακα στην Ελλάδα. Χτες οδήγησα (μετακόμιση...) 708 μίλια Οκλαχόμα, Μιζούρι, Ιλλινόι. Με φορτηγό. Άτιμο πράμα το φορτηγό.
Οι καλύτερες διαδρομές ήταν στην Κρήτη, πότε με το Honda AX-1, αργότερα με τη BMW Funduro (ωραίο μηχανάκι, αλλά στην αρχή παράξενη αίσθηση... το AXάκι ήταν πάντα ωραίο...). Με το Μιχάλη. Από χωριό σε χωριό. Άντε και με τη γυναίκα πίσω Πελοπόνησσο από νότια μέχρι Ναύπλιο, μετά Αθήνα, βαπόρι κλπ. Η Ελλάδα έχει απίστευτες διαδρομές για μηχανάκι. Η Αμερική θέλει ευρύχωρο και άνετο αυτοκίνητο (τι καλύτερο από καμιά κάντιλακ... γιατί με το Honda κουράζομαι...).
Το Route 66 απογοήτευση... τίποτα. Αλλά έχω σταμπάρει άλλες διαδρομές, ειδικά ανατολική ακτή (South & North Carolina) που για όσους ενδιαφέρονται, να τους τις πω. Ο ένας φάρος μετά τον άλλο, η μια απίστευτη σκηνή μετά την άλλη, τα χωριά τα περνάς και θες να κάτσεις εκεί όλη σου τη ζωή...
Λευτέρης
ΥΓ. Επίσης, μια παράξενη διαδρομή με αυτοκίνητο στο βυθό πρώην ωκεανού. Δεν κάνω πλάκα. Λος Άντζελες - Λας Βέγκας, Ιούλιος του 1996. Είσαι στην έρημο, κοιτάς γύρω σου (ευθείες 50 μιλίων) και βλέπεις... τις όχθες, και λες "ρε συ στον πάτο είμαι". Ήταν θάλασσα κάποτε... και την ίδια εικόνα έχει σήμερα. Φοβερό!
"Υπάρχει ο στίχος... "...μόνο ναυαγός μπορεί να χαρεί κάποιο λιμάνι..."
Κι όμως εγώ πάντα τα χαιρόμουν τα λιμάνια επειδή ήξερα ότι υπήρχαν κάποιοι άλλοι που ήταν ναυαγοί. Αυτή είναι η μαγεία της ανθρωπότητας: οι εμπειρείες των άλλων, οι ίδιοι οι άλλοι.
Λευτέρης
ΥΓ.
Ιστορία σημερινή: Ήρθε ηλεκτρολόγος στο καινούργιο σπίτι να μου φτιάξει μια πρίζα τηλεφώνου. Μου λέει "κάπου σε ξέρω". Μπα, λέω εγώ. Τελικά: με είχε συναντήσει πριν από 20 χρόνια στην Αθήνα (Δάσος Χαϊδαρίου), ο θείος του μου νοικίαζε το διαμέρισμα που έμενα (απέναντι από το ΚΕΒΟΠ). Ο εν λόγω ηλεκτρολόγος, έκτοτε στην Αμερική, έφτασε στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη στον Αμερικανικό στρατό, και μετά έκανε και προσωπικός φρουρός (ιδιωτικός) της Ντόλυ Πάρτον... μετά έφυγε για Σικάγο... ρε μικρός που είναι ο κόσμος...
"'Οταν έφθασα στην Αθήνα, μετά από πέντε ώρες οδήγημα (ναι, σωστά διαβάσατε, 5 ώρες..."
Βρε πως αλλάζουν τα πράγματα από χώρα σε χώρα. Επειδή πάω συχνά Tulsa-Chicago (700 μίλια - 11 ώρες), ή Tulsa-San Antonio (600 μίλια, αλλά καιπάλι 10 ώρες) κλπ, οι πέντε ώρες φαίνονται μάλλον φυσιολογικές... αλλά θα μου πεις, είχα γνωρίσει μια δασκάλα που έκανε 3 φορές τη βδομάδα (ΚΑΘΕ εργάσιμη βδομάδα) από το σπίτι της στο Michigan μέχρι το Evanston (4.5 ώρες) και πάλι πίσω... όταν πήγα Toronto-Montreal-Quebec, έφυγα από Σικάγο και έκανα πρώτη στάση μετά από 5.5 ώρες (για τουαλέτα και βενζίνη)...
Ο Mickey θα με καταλαβαίνει, είχε βρεθεί κάποτε COlorado και ξέρει τι σημαίνει "οδήγηση ωρών" στο Midwest... καθημερινότητα (περνάω το Indiana σε 4.5 ώρες και βλέπω μόνο καλαμπόκι... αίσχος κύριοι...).
Dion.M. said... Το πρώτο ήταν ένα NSU TT 1200
Join the club! Και το δικό μου το ίδιο...όταν όλες οι δεσπονίδες οδηγούσαν Austin Mini μετά φόβου.
Τότε και πολλά χρόνια μετά οι πιο πολλές διαδρομές μου ήταν πάντα Τ.Δ. με μια διαφορά: χωρίς μουσική, μόνο με τον ήχο της μηχανής και τις μυρωδιές της φύσης. Δεν μπόρεσα ποτέ να συμπληρώσω με μουσική άλλες δικές μου δραστηριότητες, μόλις κάποιος μου βάλει ήχο ενεργώ στο ραλαντί...η αρχίζω να κινούμαι στον ρυθμό της αφήνοντας ό,τι άλλο κάνω.
Χρωστούμε χάρη στον Νίκο που έβαλε σε λόγια όλα όσα άπτονται του θέματος...έγραψε Ευαγγέλιο γι'αυτές!
Να προσθέσω λοιπόν ότι και το δικό μου πρώτο ΓΡΗΓΟΡΟ αυτοκίνητο ήταν ένα NSU TT. I was a founding member of the club.
Πρωτοσυνάντησα αυτό το άρθρο πριν 20 χρόνια.Το ξαναβρίσκω πάλι μπροστά μου σήμερα.
Διαβάζαμε τότε για τον πραγματικό οδηγό,την..χαρτόβια και άλλα τέτοια που μονότονα επαναλάμβανε ο καββαθάς.
Εχω πολλά χρόνια που δεν αγοράζω πια τους 4 τροχούς.
Ισως γέρασα,ίσως σάπισα αλλά όλα αυτά δεν μου λένε πια τίποτε.
Κάποια στιγμή πέρασα στην μοτοσυκλέτα και φτάνοντας στις superbikes το αυτοκίνητο αρχίζει και γίνεται πιο βαρετό και απο τα τρόλευ.
Οταν φτάσεις να ξύνεις με το γόνατό σου την άσφαλτο παίζοντας παιγνίδια με το κέντρο βάρους, την τριβή, την φυγόκεντρο και την ισορροπία πάνω σε ελάχιστο πέλμα ελαστικού.
Οταν το παραμικρό λάθος θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και το τελευταίο σου.
Οταν δεν επιταχύνεις απλά αλλά διακτινίζεσαι.
Τότε το αυτοκίνητο καταλήγει μια πολύ βαρετή υπόθεση.
Το έζησα και ξέρω.
Εκτος θέματος αλλά δεν αντέχω να μην το σχολιάσω.
Κάνω ζάπινγκ μεσημεριάτικα και πέφτω πάνω στο alter όπου μια δυστυχής γιαγιά βουρκωμένη μπουσουλάει στα σκαλοπάτια στην τήνο ενώ την καβαλάει στην κυριολεξία ο εγγονός της ο οποίος λέει κατάπιε κάποιο δηλητήριο αλλά η παναγία τον έσωσε.
Απο κοντά και η εκφωνήτρια του καναλιού να περιγράφει με δέος τα θαύματα της..μεγαλόχαρης.
Ως πότε η ελληνική τηλεόραση θα προβάλλει και θα εκθειάζει τον πλήρη ανθρώπινο ευτελισμό;
Ως πότε;
yosemite sam άσχετο το σχόλιό σου
μία Τ. Δ. γίνεται και με μηχανή και με αυτοκίνητο.
το σημαντικό είναι το μπαλέτο της κίνησης
και σε παρακαλώ να μην με μπλέκεις με τον Κ.Κ.
Δεν θα τις πω Τ.Δ. αλλά Α(ξιοσημείωτες) Δ.
Χθες, Άλιμος-Mall. Είχα καιρό να κάνω την διαδρομή μέσω Συντάγματος, Βασ. Σοφίας κλπ. Με μουσική στην διαπασών (την προτιμώ από τους ήχους του 307 μου), χωρίς να βιάζομαι, λες και χόρευα. Χαζεύοντας το τοπίο (τα υπέροχα κτίρια της Βασ. Σοφίας) γλυστρώντας στην σχετικά άδεια άσφαλτο. Ναι λοιπόν, και μία φαινομενικά πληκτική διαδρομή που σκοπό έχει την μετακίνηση από το Α στο Β, μπορούμε να την μετατρέψουμε σε Α.Δ. Τα όρια του μυαλού μας μόνο εμείς τα θέτουμε.
Σήμερα, Αθήνα-Ερυθρές. Με λιγότερη κίνηση, θα μπορούσε να ήταν και Τ.Δ. Με Vangelis, Chariots of Fire, μέχρι να βγω από Εθνική, και μετά Gorecki, Symphony No.3 πάνω στο βουνό, με την μαγευτκή φωνή της Dawn Upshaw. Παρότι θα διασκέδαζα καλύτερα εκεί που πήγα αν είχα και την γυναίκα μου και τα πιτσιρίκια, η διαδρομή δεν θα ήταν η ίδια.
Μετά τιμής, Μάριος.
Nikos Dimou said
«μία Τ. Δ. γίνεται και με μηχανή και με αυτοκίνητο.
το σημαντικό είναι το μπαλέτο της κίνησης»
Ωστόσο:
Με το αυτοκίνητο η ισορροπία της κίνησης είναι δεδομένη.
Με τη μηχανή η ισορροπία της κίνησης είναι το διαρκώς ζητούμενο.
Τέλεια διαδρομή χωρίς την «κατάκτηση» της ισορροπίας δεν νοείται.
Πολύ ωραίο κείμενο. Και μ επολλές προεκτάσεις. Όπως γίνεται πάντα όταν ο Ν.Δ. δημοσιεύει παλιά του κείμενα, ανακαλύπτουμε κατά το δοκούν δύο αναγνώσεις αυτών: μια στενή, κυριολεκτική, απόλυτα μέσα στα όρια που θέτει ο συγγραφέας και μια πιο ανοικτή, μεταφορική. Και οι δύο θεμιτές, αρκεί βέβαια να αφήνει περιθώρια το ίδιο το κείμενο-κάτι που συνηθως συμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο.
Λοιπόν, για να μεταφέρω την εμπειρία μου, συμφωνώ ότι η Τ.Δ. είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων. Όμως ανηκω κι εγώ σ' εκείνους που απολαμβάνουν το αυτοκίνητο για όλα όσα μπορεί να τους προσφέρει κι όχι μόνο ως προέκταση του ίδιου του εαυτού τους. Συνεπώς, έχω απολαύσει διαδρομές που οδηγούσα εγώ κι άλλες που ήμουν συνοδηγός ή και απλή επιβάτις. Το τελευταίο, όταν ο οδηγός είναι καλός και οι συνθήκες-τοπίο, διάθεση, μουσική ή/και συζήτηση-πραγματικά καλές, είναι υπέροχη απόλαυση, πιστέψτε με. Όσοι δεν το έχουν γευθεί, πραγματικά χάνουν.
Εννοείται ότι επίσης έχω απολαύσει διαδρομές που οδηγούσα μόνη κι άλλες που είχα κάποιον μαζί μου.
Απολαμβάνω συχνά ακόμη και απλούστατες διαδρομές, αρκεί ν αέχω τα παιδιά μου μαζί και να είαι οι συνθήκες στοιχειωδώς καλές-α, εννοείται, και να μη βιάζομαι. Μου είναι αδύνατον να θεωρήσω τέλεια μια διαδρομή κατά την οποία βιάζομαι κι αυτό είναι ανεξάρτητο με την ταχύτητα με την οποία τρέχω, η οποία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες:το δρόμο φυσικά αλλά και την ικανότητα μου να είμαι σε επαγρύπνηση και να μπορώ να αντιδράσω σε οποιοδήποτε απρόοπτο μπορεί να προκύψει στο συγκεκριμένο δρόμο κάθε στιγμή.
Πρόσφατα έκανα τη διαδρομή Αθήνα-Νέα Μάκρη μέσω λεωφόρου Μαραθώνος στις τέσσερις και μισή τα ξημερώματα, με απόλυτα σταθερή ταχύτητα εξήντα χιλιομέτρων οδηγώτας δεξιά. Διότι ήμουν απίστευτα νυσταγμένη, κουβαλούσα δυο κοιμισμένα παιδιά και ένιωθα ανίκανη να οδηγήσω γρηγορότερα κι ας ήταν άδειος ο δρόμος κι ας ξέρω απ' έξω τη διαδρομή.
Παρεμπιπτόντως, andy και σωστό, να υποθέσω ότι είμαστε συγχωριανοί στη Νέα Μάκρη;
Επίσης, andy, ποια η σχέση σας με τη Μακρυνίτσα και την Τσαγκαράδα; Ήταν τυχαία η διαδρομή σας; Διότι εγώ έχω σχέση και με τις δύο και μόλις επέστρεψα από εκεί, έχοντας μάλιστα κάνει τη συγκεκριμένη διαδρομή (Μακρυνίτσα-Βόλος-Τσαγκαράδα και επιστροφή Τσαγκαράδα-Βόλος, που είναι η ομορφότερη επαρχιακή πόλη της Ελλάδας βεβαίως,βεβαίως!
Θα πω μια προσωπική ιστορία για να φωτίσω μια άλλη παράμετρο στο θέμα της ασφαλούς οδήγησης και του σεβασμού των άλλων στο δρόμο. Δεν έχει άμεση σχέση με το post αλλά αναφέρθηκαν αρκετοί.
Λοιπόν, πριν από λίγα χρόνια άρχισα να αναπτύσσω κάποια μορφή υψοφοβίας, η οποία στην οδήγηση εκδηλώνεται όταν βρεθώ σε μεγάλο ύψος, χωρίς κανενός είδους ή με ασήμαντο προστατευτικό κιγκλίδωμα και με απότομο γκρεμό ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Tο πως το αντιμετωπίζω είναι θέμα άλλης συζήτησης, θα αναφερθώ μόνο στο περιστατικό που μας αφορά: ήταν προ ετών, στην αρχή εμφάνισης της φοβίας αυτής και μόλις είχα αρχίσει να το συνειδητοποιώ. Κυριακή πρωί, απόφασίζω να πάω με την κόρη μου στη Νέα Μάκρη μέσω Μελισσίων-Πεντέλης. Τη διαδρομή αυτή είχα πολλά χρόνια να την κάνω και νόμιζα ότι ήταν πιο βατή από αυτήν του Διονύσου-η οποία είναι πράγματι πανέμορφη και ευτυχώς την έχω συνηθίσει. Λάθεψα στην εκτίμηση μου και βρέθηκα μπροστά σε γκρεμό. Έπαθα πανικό, πολύ περισσότερο που είχα κι ένα παιδί στο αυτοκίνητο. Ο πανικός που προκαλείται από τέτοιες φοβίες, ως γνωστόν, δύσκολα έως καθόλου ελέγχεται. Προσπάθησα να εκτιμήσω την κατάσταση και να σκεφτώ τι μπορούσα να κάνω, πως θα μπορούσα να προχωρήσω, όταν εμφανίστηκε πίσω μου άλλο αυτοκίνητο. Εγώ ήμουν ήδη στη μέση του οδοστρώματος, πάνω στη λωρίδα-ήταν μια μικρή ευθεία σ' εκείνο το κομμάτι-και πήγαινα με ταχύτητα κάβουρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωη μου την προσοχή με την οποία με αντιμετώπισε ο άλλος οδηγός: προφανώς κατάλαβε τι μου συνέβαινε ή υποψιάστηκε και ούτε αποπειράθηκε να με προσπεράσει-κάτι που θα δυνάμωνε τον πανικό μου-ούτε με πίεσε καθόλου, παρά σεβάστηκε απόλυτα τον τρόπο κίνησης μου μένοντας πίσω μου κι ακολουθώντας πολύ αργά και σταθερά σε διακριτική απόσταση. Ούτε τολμώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να συμβεί έτσι και είχε φερθεί διαφορετικά. Εννοείται ότι η στάση του με κατασυγκίνησε, ένιωσα ευγνωμοσύνη και το θυμάμαι ακόμη με θαυμασμό γι' αυτόν τον άνθρωπο. Κι εγώ με τη σειρά μου προσπαθώ να έχω κατά νου τους άλλους οδηγούς και να είμαι επιεικής με τα λάθη των άλλων, έχοντας κατά νου ότι όλοι οφείλουμε να προσέχουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους στο δρόμο. Βέβαια, τις περισσότερες φορές φαίνεται πότε κάποιος έχει πρόβλημα, του ήρθε μια σκοτοδίνη, ζαλίστηκε ή οτιδήποτε βρε αδερφέ, ή είναι λίγο άπειρος ή έχει κάπως διαφορετικό στυλ οδήγησης, και πότε είναι απλά κάφρος. Με τους κάφρους εννοείται ότι γίνομαι έξαλλη, είναι αυτοί που φαίνεται ότι αδιαφορούν για ότι συμβαίνει γύρω τους. Οδηγούν ας πούμε με σαράντα στην αριστερή, όχι επειδή εμποδίζονται από σοβαρό λόγο να μπούν δεξιά αλλά έτσι, επειδή αδιαφορούν για τα πάντα. Δυστυχώς, κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Καλότυχοι όσοι έζησαν κάποιες ΤΔ. Έστω και μία. Αλλά όσο επιθυμητή και να είναι μια τέτοια εμπειρία, το παράδοξο είναι πως αν την κυνηγάς μάλλον δεν θα την πετύχεις. Το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να φροντίσει ώστε να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋπόθεσεις και κυρίως να είναι ο ίδιος έτοιμος να απολαύσει την κάθε στιγμή. Εγρήγορση των αισθήσεων. Έμφαση στο παρών.
Με αφορμή το κείμενο για τις ΤΔ θυμήθηκα και ένα προηγούμενο σχετικά με τις διακοπές και τις προσδοκίες που σπάνια εκπληρώνονται. Και η προτροπή σας ήταν, αν θυμάμαι καλά, να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερο προσδοκίες για το πως θα περάσουμε σε αυτές. Παρόμοιες αρχές λειτουργούν νομίζω και στο θέμα της οδήγησης και ειδικότερα στις ΤΔ. Μην τις κυνηγάς αλλά να είσαι έτοιμος.
@maria velliou,
στην παραλία Μαραθώνα πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, μπορείς, αν θέλεις, να δεις αυτό.
Με το Πήλιο δεν έχω άλλη σχέση, εκτός από το ότι το θεωρώ το ωραιότερο μέρος στη γειτονιά μας και το επισκέπτομαι όποτε μπορώ (δίκιο έχεις για την Τσαγκαράδα - αλλά την ψυχή μου την αφήνω κάθε φορά στη Φακίστρα...)
andy, γεια!
Εγώ πέρασα τα παιδικά μου αλοκαίρια στη Νέα Μάκρη κι ακόμη εκεί τα περνάω, φεύγω σε λίγη ώρα. Ελπίζω να έχω μια τέλεια διαδρομή, μια που όλοι λείπουν κι η διάθεση μου είναι καλή. Είμαστε κοντοχωριανοί λοιπόν, όχι συγχωριανοί.
Υπέροχη η παραλία Μαραθώνα και κρατιέται ακόμα. Δεν κατάλαβα πως λέγεται ο γείτονας που αναφέρεις ότι καθάριζε την παραλία αλλά είναι τέ-λει-ος. Κάτι τέτοιοι μας σώζουν. Ως έφηβη το έκανα μια-δυο φορές στην παραλία του Ζούμπερι, ελπίζοντας ότι θα ακολουθούσαν κι άλλοι αλλά με πέρασαν για ψώνιο-δε μπορούσα να το κάνω βράδυ, δεν έμενα δίπλα. Μαζεύω όμως πάντα τα σκουπίδια μου-ενίοτε και άλλων. Ευτυχώς σε πολλές από τις οργανωμένες παραλίες το κάνουν αυτοί που τις εκμεταλεύονται-ένα από τα λίγα καλά της κατάστασης αυτής.
Έχω γράψει στο blog μου κάτι γενικότερα για το θέμα περιορισμού της συσκευασίας, αν θέλεις ρίξε μια ματιά, σκέφτομαι ίσως να το σουλουπώσω και να το προτείνω κάποια στιγμή στο Ν.Δ. για post.
Τέλος, δεν θεωρώ την υπέροχη πραγματικά Τσαγκαράδα την ωραιότερη ελληνική πόλη, μια που δε θα τη χαρακτήριζα πόλη, ούτε καν χωριό έτσι όπως είναι απλωμένη. Η Τσαγκαράδα ειναι απλώς ένα κομμάτι παραδείσου τοποθετημένο στη γη.
Η ωραιότερη ελληνική πόλη είναι ο Βόλος, ανεπιφύλακτα!
Πρότυπο όμορφου χωριού θεωρώ τη Μακρυνίτσα, αν και την τραυματίζουν τα τελευταια χρόνια, κάτι με δρόμους που ανοίγουν, κάτι με μαιζονέτες, καφετέριες κ.λ.π.
Η Μακρυνίτσα είναι το "χωριό μου", καθώς, χωρίς να έχουμε κάποια καταγωγή από εκεί, αγόρασαν οι γονείς μου και αναπαλαίωσαν ένα παραδοσιακό σπίτι το '73 και πηγαίναμε τακτικότατα. Είμασταν από τους πρώτους που το έκαναν αυτό. Δυστυχώς πάω πια σπάνια.
Δεν θέλω όμως να κάνω άλλη κατάχρηση, θα έχουμε πιστεύω ευκαιρία να τα ξαναπούμε αυτά.
Αλήθεια, πρέπει να πλησιάζει η εμφάνιση της κορούλας σου! Εύχομαι με το καλό και περιμένουμε φωτογραφίες!
andy dufresne & maria velliou
Πολλά χρόνια πριν γεννηθείτε εσείς πέρναγα τα καλοκαίρια μου στο Μάτι. Στον Άγιο Ανδρέα και την Νέα Μάκρη πήγαινα με το ποδήλατο - μια φορά έφτασα και στον Μαραθώνα.
Τότε στο Μάτι, στην θέση Ζούγκλα, υπήρχαν 3 σπίτια - ούτε ηλεκτρικό, ούτε νερό...
"Διέσχισα την μισή Ελλάδα, αγκάλιασα τις μισές της καμπύλες, χύθηκα στις ευθείες της, μύρισα όλο το πασχαλινό της γλέντι. Οπως περνούσε η ώρα, μαζί με τις μυρωδιές έμπαιναν από το ανοιχτό καπό και ακούσματα - νταούλια, κλαρίνα, βιολιά. (Είμαστε στο 76 - δεν γνώριζαν τότε την ντίσκο...) Πρώτη φορά δεν χρειάστηκα κασέτα. Με συνόδευαν οι εκκεντροφόροι του boxer, τα πουλιά και τα όργανα.
Σε ελάχιστη ώρα ήμουν εντελώς μεθυσμένος - από Ελλάδα, 'Ανοιξη και Πάσχα. 'Ηταν η ωραιότερη Πασχαλιά στη ζωή μου - την πέρασα μόνος μέσα στο αυτοκίνητό μου. Γεύτηκα όλους τους μεζέδες της Ελλάδας, ήπια κεράσματα από κάθε χωριό - χωρίς καν να σταματήσω. Από τις αισθήσεις μου πέρασε όλη η χώρα ανθισμένη και γιορτινή. 'Οταν έφθασα στην Αθήνα, μετά από πέντε ώρες οδήγημα (ναι, σωστά διαβάσατε, 5 ώρες - έτρεχα χωρίς να το νιώσω!) ήμουν χορτάτος ξεκούραστος και ευτυχής."
"Χρόνια παιδικά, όπου ο Δεκαπενταύγουστος ήταν ακόμα γιορτή της Παναγίας - κι όχι απλά η αιχμή των διακοπών."
Aυτήν την Ελλάδα, γλυκιέ μου Δήμου, αυτήν την Ελλάδα, την χριστιανική, την ορθόδοξη, αυτήν που κατάφερε μέσα σε πέντε ώρες να σε απαλλάξηι από την κατάθλιψη και να σε κάνει χαρούμενο και ανανεωμένο, αυτήν την Ελλάδα που τον Δεκαπενταύγουστο γιόρταζε την στοργική μητέρα του κάθε γελαστού ή πικραμένου παιδιού της, και όχι την "μεγάλη έξοδο", αυτήν την Ελλάδα είναι που πυροβολείς ασταμάτητα και με ασίγαστο μένος δεκαετίες τώρα. Και, επιτέλους! κατάφερες να την σκοτώσεις. Βέβαια, μαζί με σένα έβαλαν και πολλοί άλλοι επίσης ένα χεράκι. Σε ρωτάω λοιπόν: Τελικά, είσαι ευτυχής γι' αυτό;
Κύριε Δήμου, ακόμη κι όταν ήμουν εγώ παιδί η περιοχή όλη ήταν πολύ εξοχική-γεννήθηκα το '66 και η οικογένεια είχε το κτήμα από το '57, οπότε ερχόμουν από βρέφος.
Η αλλαγή είναι δραματική τις τελευταίες δεκαετίες. Εγώ περνούσα όλη τη μέρα στους χωματόδρομους ως παιδί, εννοείται καβάλα σ'ένα ποδήλατο, ενώ δεν διανοούμαι το ίδιο για τα παιδιά μου. κι όμως, έχουν μείνει κάποιες γωνιές ακόμη, ελάχιστες πια, που θυμίζουν εκείνη την εποχή. Αναρωτιέμαι πως θα είναι σε δέκα-είκοσι χρόνια και δεν χαίρομαι καθόλου.
Κύριε "άχυρο", ειλικρινά, δηλώνω ότι ο Ν. Δήμου είναι από τους ανθρώπους που, ανεξάρτητα αν συμφωνώ πάντα χίλια τοις εκατό μαζί του, κατά τη γνώμη μου τιμά με το παραπάνω το όνομα "Έλληνας". Και για λίγους μπορώ να το πω αυτό.
Ρε παιδιά,όσον αφορά την οδηγική απόλαυση,η σύγκριση αυτοκινήτου-μοτοσυκλέτας είναι αστεία(και άδικη).
Νομίζω όμως πως για μια Τ.Δ. αυτό δεν είναι το -μοναδικό- ζητούμενο!
Καλές και όμορφες βόλτες,ότι κι'αν επιλέγετε!
Γενικά νόμιζα πως οι Τ.Δ. ήταν συν-πλην αυτές που περιέγραψε με μαεστρία ο Γάτος με... ρόδες (και πέταλα, αναλόγως συνθηκών...) και οι φίλοι. Ασε που έκανα κι εγώ (που ΛΑΤΡΕΥΩ την οδήγηση από μικρή αρκεί να είμαι moi στο τιμόνι) μερικές από τις συγκεκριμένες διαδρομές κι αισθάνθηκα το ίδιο υπέροχα, πραγματικά εικόνες-μυρωδιές-ακούσματα-αυτοκίνητο και μαζί ο εαυτός σου, ένα ενιαίο, απολαυστικό σύνολο, διαδρομές που σου μένουν σαν αυτοτελείς εμπειρίες κι όχι απλή διεκπεραίωση μετακίνησης.
Αλλά μέχρι να πιω λίγο νερό και να γράψω, μου ήρθε στο μυαλό μου το "πιο μέσα" της ιστορίας: όχι οι ΤΔ από άποψη καλής χορογραφίας / πετυχημένης συνταγής / κορυφαίας παράστασης, αυτά τα της πρώτης ανάγνωσης, ούτε καν της δεύτερης.
Μου ήρθε το συναίσθημα του να νοιώθεις πλήρης, ασχέτως του πού, σε αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή στον καναπέ σου.... Οχι δλδ να απολαμβάνεις, να ενθουσιάζεσαι έστω χαμένος μες την εμπειρία (που την... οδηγείς κιόλας εσύ, ηνία και ρόδες κατά βούλησιν!) και βοηθούντος του περιβάλλοντος να απογειώνεσαι, αλλά να σε κατακλύζει κάτι πέρα από το τι δονεί τις αισθήσεις σου εκείνη την –όση- ώρα: ένα πολύ βαθύ συναίσθημα, ψηλά-ψηλά στην κλίμακα ομορφιάς συναισθημάτων, ανεξαρτήτως του πού ακριβώς βρίσκεσαι και τι ακριβώς κάνεις.
Να τις ονομάσω «ΤΔ- το Πάρα Πέρα: η Μέθεξη» (ΤΔ-Μ!)...
Πρώτη ΤΔ-Μ: Καλό και γρήγορο αυτοκίνητο, με δίπλωμα επιτέλους (τρία χρόνια χωρίς... ντροπή μου η κατάπτυστη!), συνοδηγό την επίσης τρελλαμένη κολλητή μου, μετά από χορό μέχρι σχεδόν τελικής πτώσης κάπου στη Βάρκιζα, 3 τα ξημερώματα, με γκομενο-ραντεβού πίσω, σε κλαμπ της Παραλιακής, ήδη τρία τέταρτα καθυστερημένες λόγω κεφιού και παρέας...
Μπαίνουμε μέσα στ’αμάξι, χορευτική μουσική –φυσικά- τέρμα και μια διαδρομή με τις δυό μας ευτυχισμένες στην φιλία & τις πλάκες μας (λες και... συνωμοτούσαμε ενάντια σε όλους τους άλλους, είμασταν εμείς οι δύο, κομπλέ, και τίποτε δεν μας χώριζε).
Στα Λιμανάκια, μας «τσίμπησαν» κάποιοι που έκαναν κόντρες (στα ενδιάμεσα, «τσιμπούσαν» και «προκαλούσαν» σε κόντρα και άσχετους, αν έβλεπαν ότι μπορούσε να «κολλήσει» φάση). Ε, κάτι το αμάξι, κάτι οι δύο κοπέλλες μέσα, βρεθήκαμε να τρέχουμε με τις πόρτες στις ανάποδες στροφές και την άθλια άσφαλτο...
Το μαγικό ήταν το ότι ένοιωσα «ανίκητη» για λίγο, σα να μην υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος για το ο,τιδήποτε, σα να ήταν η νύχτα μόνο για κέφι και χαρές για όλον τον κόσμο (στάλα αλκοόλ δε). Οταν ξεμακρύναμε (τους πήραμε!!!) και πλησιάσαμε στον τόπο του ραντεβού, σε dt συγκριτικά με την διανυθείσα απόσταση, ήμασταν τόσο high που άντε να «προσγειωθούμε» στην προοπτική κάποιου φλερτ... Ε, τους αφήσαμε σύξυλους και συνεχίσαμε!
Ημασταν εμείς, ο δρόμος, το χορταστικό αυτοκίνητο και τα νειάτα μας, αυτά που κάλπαζαν και για εκείνο το ξημέρωμα μας κουβαλούσαν στα φτερά τους, δεν τα βλέπαμε να μας προσπερνούν και να τρέχουμε πίσω ασθμαίνοντας... (Σ. μου λείπεις!)
(... νννναι, ξέρω, κι εμένα τα κόλλυβα είναι αγαπημένος μου μεζές...)
Δεύτερη ΤΔ-Μ: Μπαούλο 4χ4 αυτοκίνητο, πριν λίγες μέρες, εξοχή, μες τα πεύκα μεν, δίπλα η θάλασσα δε, ξαστεριά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα (είχα ήδη μεταμορφωθεί σε κολοκύθα, μετά από ώρες ατελείωτες να τρέχω πίσω από τα παιδιά, γονάτισα κανονικά!), τα «μασχάλιασα» και τα έχωσα με το ζόρι στα καθισματάκια τους, τους έβαλα στην αγκαλιά από 10 παιχνίδια κι ακολουθώντας τους άλλους (κονβόϋ) στην επιστροφή για ύπνο, έβαλα τέρμα ό,τι ντίσκο μου βρισκόταν εκείνη την ώρα, διότι λίγο ακόμη στρουμφάκια και θα τα καρύδωνα- ή με κλασσική και γενικώς ήρεμα, θα αποκοιμιόμουν στο τιμόνι....
Αφού είδα στον καθρέφτη κάτι γουρλωμένα ματάκια («ωχ, αυτή τα πήρε άγρια τώρα!»), πήγα να κλείσω τη μουσική, να απολαύσω λίγο τοπίο. Ομως ακούω ένα «όχι μαμά, μην το δβύνειθ, θα τ-αγουδήθουμε εμείθ!». Σε δευτερόλεπτα, δύο παιδικές φωνίτσες τραγουδούσαν με τη μουσική όλα τα «Ε-ο, έ-ο, η ώρα τρεις», «χορεύω Μάμπο ά-ε-α» και μετά τα πιο παλιά, στιχάκια εδώ, νότες εκεί, και μπήκα πάλι σ’αυτό το συναίσθημα: ήμουν πλήρης. Απίστευτο!
Για λίγην ώρα, πήγα κιόλας από άλλο δρόμο, εντελώς μέσα στο δάσος, με δύο δικά μου μωρουλίνια, την ΑΠΟΛΥΤΗ οικογένειά μου (α ρε άντρες, πολυαγαπημένοι μας, όσο και να σας λατρεύουμε, όσο και να σας έχουμε Θεούς μας, when all is said and done, είμαστε εμείς και τα παιδιά μας ο «πυρήνας»....).
Ασύλληπτο, ξαφνικά «παρέα», κι όχι ευθύνη σκέτη... Να μου έχουν απλώσει γέφυρα και να είμαστε εμείς, τα πεφταστέρια και διάφορα ζωάκια που είδαμε / λαχταρήσαμε με τα προβόλια, σε ένα 20-λεπτο όλο κι όλο διαδρομής... Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο για να χωρέσει εκείνη την ώρα.
Και το παράδοξο: ήμουν μπροστά τους, οδηγούσα, τραγουδούσα, κι εκείνα δεμένα στα καθισματάκια τους, πίσω μου, να τραγουδούν με όλη τους την ψυχή - αλλά ήμασταν περισσότερο μαζί, δεμένες σφαλιχτά, απ’ό,τι όταν τις έχω πολλές φορές αγκαλιά... Μαγεία!
ΤΔ-Μ με φίλη πολυαγαπημένη, ΤΔ-Μ με τις κόρες μου... Φυσικά και υπάρχει και ο πολύτιμος ενδιάμεσος -αρσενικού γένους- κρίκος, αλλά αυτό σηκώνει τζαζοσέντονο/α, κι ακόμη έχει ζέστες!
Εχετε εσείς οι άντρες μια ικανότητα να μας κάνετε να χτυπάμε... πληρότητα ώρες-ώρες (όταν δεν χτυπάμε ενέσεις δλδ) και κάτι ΤΔ σε πολλά επίπεδα... Μέσα, έξω, πάνω σε αυτοκίνητα...
;)
Αφροδίτη - υπέροχες οι διαδρομές σου. Ήξερα πως αυτό το ποστ θα σε ερέθιζε!
Ωστόσο να σου θυμίσω το link στην αρχή του κειμένου μου. Εκεί θα βρεις την προέκταση γι αυτό που έγραψες:
"Να τις ονομάσω «ΤΔ- το Πάρα Πέρα: η Μέθεξη» (ΤΔ-Μ!)..."
Γάτε-on-wheels,
Μα φυσικά ΚΑΙ για κάτι τέτοια κείμενα, που βάζουν σε λέξεις το αίσθημα και το συναίσθημα, σε έχουμε αγαπήσει... Τι να πρωτοκρατήσει κανείς από την περιγραφή σου - κι από όλα σου δλδ όταν γράφεις γι' αυτοκίνητα (κι όχι μόνον!).
Το δε βιβλίο σου "Αυτοκίνητα" πρέπει να διδάσκεται σε όλους τους υποψήφιους σχεδιαστές αυτοκινήτων παγκοσμίως - αλλά άντε να μην χάσει στη μετάφραση...
Ενδεικτικά,
********************
"FERRARI DAYTONA,
Eχει το σχήμα της κίνησης.
Ακίνητη
πάει πιο γρήγορα."
********************
"MERCEDES SSK 1933,
Κίνηση από δύναμη.
Κι ένας ναζιστικός υπερσυμπιεστής
που ουρλιάζει."
********************
Veeery exciting (για να μην πω και kinky…)!
Κάτι που διαπιστώνω πάντως όλο και περισσότερο, είναι το ότι η αυτοκίνηση είναι το τέλειο μέσον για να δείξει κανείς το πόσο πειθαρχημένος είναι, το πόσο σέβεται, εκτιμά, ζυγίζει, περιμένει την κατάλληλη στιγμή και τελικά την αναγάγει στην τέχνη που περιγράφεις.
Η αντίθετα, το πόσο τσαλαβούτας, χύμα, απαίδευτος και ανεύθυνος είναι, και μουτζαλιάζει το δρόμο και την συλλογική εικόνα των οδηγών... (αν δεν πάθει/προκαλέσει ατύχημα – και δεν εννοώ από κακή στιγμή που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας).
Τα αυτοκίνητα τα λατρεύω από μικρή, με ξετρελλαίνει η δύναμη που αποπνέουν, η αίσθηση ελευθερίας αλλά και σύνεσης που οφείλεις να έχεις, το ότι μερικά σε προκαλούν να τα δαμάσεις, άλλα σε έχουν δαμάσει ήδη με το καλημέρα σας, μερικά σε πάνε μόνα τους χαλαρά κι όμορφα και σε στυλ μεγαλεία στη Γαλλία, κι άλλα σε μπαρουτοκαπνίζουν αλλά σε κάνουν να αισθάνεσαι ζωντανός, έτοιμος να σκίσεις γατ... ε, χμ, οκ, όχι γατες, εμ, ναι, χασέδες.... (γελάκι!).
Και κάτι ακόμη: δεν μπορώ να εμπιστευτώ άντρα για τίποτε, αν δεν τον εμπιστεύομαι ως οδηγό.
Τελεία και παύλα.
Αν δεν μπορώ να νοιώθω ασφάλεια με το που κλείνει η πόρτα (τι στιβαρό ένα γκντμπ! Τι αστείο ένα γκλινγκ!) και βάζει το κλειδί στη μηχανή (τι μαγικό το κάθε γουργούρισμα ή μουγκρητό!), ε, έληξε το θέμα.
Δεν είμαι συνοδηγός που επεμβαίνει, αλλά αν τελικά ο άντρας στο τιμόνι είναι κατώτερος των προσδοκιών, δεεεεε.... Πάει πακέτο να πάρει, η ικανότητα οδήγησης με ένα κάρο personality traits!
Ασε, μην πω κι άλλα, πώς έλεγαν παλιά για το Ανατολικό μπλοκ, ότι με μια σοκοφρέτα (ή Kolynos) βγάζεις γκόμενα, ε, εμένα βάλε με σ’αμάξι (κι ακόμη καλύτερα, δώστο μου!) και.... δώσεεεε! (και πάρε, ξέρεις, coffee, tea, me, και γενικώς!)
ΛΟΛ!!!!
Το πρώτο μου σχόλιο στο blog αυτο, που παρακολουθω εδώ και καιρό.
Εκτιμώ ιδιαιτέρως τη δουλειά του Ν.Δ., το χιούμορ, τον κυνισμό και την ευφυή διατύωση των σκέψεων του.
Πιστεύω πως η ΤΔ πρέπει να είναι γωστή στον οδηγό, για να μπορεί να "αφεθεί" και να τη χαρεί.
Η διάθεση νομίζω παίζει μέγιστο ρόλο, διότι είναι το πρίσμα μέσα απο το οποίο φιλτράρουμε τη πραγματικότητα.
Μια απο τισ δικες μου ΤΔ ήταν στο Λονδίνο, Ιούλιο του 2001. Διaδρομή απο το Soho square, northbound Edgeware road πρός st Johns Wood με bmw 320.
Μετά απο ξενύχτι γύρω στις 4,30 το πρωί, να έχει ξημερώσει, μαζί με συνοδηγό, που έχει και τα ίδια μουσικά γούστα...
Άδειοι οι δρόμοι, αίσθηση ελευθερίας, επιτυχίας, χαλάρωσης αλλά και προοπτικης (λόγω επαγγελματικων και προσωπικών συγκυριών)
Χαραγμένη ακόμα βαθιά στο υποσυνείδητο μου, με μια νοσταλγική πιά απόχρωση...
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home