Επιστολή προς Don

Νίκο καλησπέρα,

Με λύπη βλέπω την κατάσταση στο blog σου να γίνεται ανυπόφορη. Το χαλλλλαρό mood του καλοκαιριού με το moderation υποσχόταν μια ήρεμη μετάβαση σε ένα πιο «ανθρώπινο» blog. Μετά κάτι στράβωσε. Το moderation σταμάτησε, ξαναεμφανίστηκαν τα trolls, κάποιοι άλλαξαν ύφος (ίσως αυτό να είναι το πραγματικό τους), κάποιοι καβάλησαν το καλάμι.

Εσύ μάς έμαθες ότι το blog σου είναι μια ανοιχτή παρέα με έναν φιλόξενο οικοδεσπότη. Ένα κοινόβιο. Διαφωνώ. Το blog είναι σαν τα λευκώματα της εφηβείας μας. Ένα προσωπικό τετράδιο, που το φυλάμε σαν τα μάτια μας και αφήνουμε να γράψει όποιος, όποτε, όπως, αν και όταν θέλουμε εμείς. Εδώ δεν χωράνε δημοκρατίες και τέτοιες ευαισθησίες. Το λεύκωμά μου είναι δικό μου και το δίνω σε όποιον θέλω εγώ. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να το μουντζουρώνει. Η δε λογοκρισία είναι συνεχής, αδιάλειπτη και σκληρή. Από τα πιο απλά (greeklish; διαγράφονται άμεσα) ως τα πιο σοβαρά (ύβρεις; καρατομούνται). Ο moderator κρατάει ψηλά τη συζήτηση. Αυτός την επαναφέρει όταν ξεστρατίζει.

Ξέρω ότι το moderation είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Αλλά μόνο έτσι κρατιέται ένα blog. Φαντάσου να καλέσεις κόσμο στο σπίτι σου και να αρχίσουν να το κάνουν μπάχαλο. Δεν θα επέμβεις; Δεν θα ηρεμίσεις τα πνεύματα; Δεν θα πετάξεις κάποιους από την πόρτα; Στο σπίτι μου (και στο blog μου) εγώ βάζω τους κανόνες. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, αλλά κανένας απαραίτητος. Όποιος δεν γουστάρει τους κανόνες μου απλά δε μπαίνει σπίτι μου. Π.χ. στο σπίτι μου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα. Όποιος δεν αντέχει, βγαίνει στο μπαλκόνι, είτε έχει καύσωνα, είτε χιονίζει. Όποιος δεν γουστάρει τις γάτες μου, δεν έρχεται στο σπίτι μου. Εδώ δεν χωράνε δημοκρατίες. Δεν θα πάρω τη γνώμη της πλειοψηφίας για το αν θα έχω γάτες στο σπίτι μου.

Θα έχεις απόλυτο δίκιο να εκνευριστείς με αυτά που γράφω και να μου πεις: «δικό μου είναι το blog, όπως θέλω εγώ το χειρίζομαι, δεν σου πέφτει λόγος». Σκέψου όμως την παρέα σου. Όλους αυτούς που παρακολουθούν και υποφέρουν σιωπηλά. Προσωπικά βλέπω το blog σου ως όαση στο ελληνικό internet και στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Λυπάμαι να βλέπω ένα διαμάντι να πλέει στο βούρκο.

Συμπάθα με για τα βαριά λόγια. Είναι λόγια αγανάκτησης. Έπρεπε όμως να τα γράψω, γιατί νομίζω πως θα αρχίσω να αραιώνω τις επισκέψεις μου στο κοινόβιο. Δεν με σηκώνει το κλίμα. Και μου τρώει πάρα πολύ χρόνο. Δεν αξίζει να ξοδεύω τόσες ώρες για το 10% των σχολίων που αξίζουν. Ή μπορεί τελικά να διαβάζω μόνο το αρχικό post και τίποτα άλλο από τα comments.

Όπως και να έχει θα λυπηθώ πραγματικά.

Με μεγάλη εκτίμηση και αγωνία,

Γιάννης

Ιωάννης Σάββας (ισ)


Υ. Γ. του Ν. Δ.: Η επιστολή στάλθηκε πριν από το χθεσινό μπάχαλο. Το προέβλεψε. Φαντάζομαι πως λίγοι θα διαφωνήσουν με τον φίλο Γιάννη - τον σοβαρό μας κτηνίατρο.

Εγώ διαφωνώ μόνο ως προς τα greeklish. Με ενοχλούν αφάνταστα, αλλά τα βλέπω ως κατάσταση ανάγκης. Δεν νομίζω πως αρέσκεται κανείς να τα χρησιμοποιεί. Απλώς θα παρακαλούσα όποιος δεν έχει ελληνικό πληκτρολόγιο να είναι σύντομος. Κουράζουν.

Από κει και πέρα τίθεται θέμα: moderation ή λίστα; Έχοντας υποφέρει με την moderation (για να υπάρχει ροή σχολίων πρέπει να μπαίνεις κάθε ώρα) φλερτάρω με την λίστα. Αλλά και εκεί, για να μην αποκλείεις τους καινούργιους, θα πρέπει κάθε λίγο να εγκρίνεις υποψήφιους.

Ακούω γνώμες. Συνεχίζουμε ως ξέφραγο αμπέλι, βάζουμε moderation, λίστα, ή καταργούμε τα σχόλια; (υπάρχει και αυτό). Όλοι θα πουμε την γνώμη μας και ο σοβαρός Don (φωτογραφία) θα αποφασίσει.