Την αγαπούσε...
Γράφει η Αφροδίτη
Την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο...
«My name is Luca
I live on the second floor
I live upstairs from you
Yes I think you've seen me before
If you hear something late at night
Some kind of trouble, some kind of fight
Just don't ask me what it was
Just don't ask me what it was...
I think it's because I'm clumsy
I try not to talk too loud
Maybe it's because I'm crazy
I try not to act too proud
They only hit you until you cry
And after that you don't ask why
You just don't argue anymore
You just don't argue anymore...»
Δευτέρα πρωί. Όλες οι καλές κινήσεις σχεδιάζονται Κυριακή βράδυ. Δευτέρα ξεκινάμε, μέχρι το βράδυ ξεφουσκώνουν. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να κάνει κάτι στα σοβαρά. «Δεν πάει άλλο» κουδούνιζε το άδειο της μυαλό...
Τα δίδυμα σχολείο, λαϊκή, νοικοκυριό με το ζόρι, τώρα στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς. Ντρεπόταν πάρα πολύ. Τι γύρευε μες το βρώμικο κτήριο με τους μπαϊλντισμένους αστυνομικούς και τους βαρεμένους πολίτες; Τι να τους έλεγε, ότι τις «έτρωγε» από τον άντρα της σα καμιά γυναικούλα; Ποια, εκείνη, η τριζάτη, που τον είχε βάλει στο βρακί της, που την παρακάλαγε;
Γραφείο Αξ/κού Υπηρεσίας, νέο παλικάρι, φανερά αμήχανος, δεν ξέρει τι να την κάνει. Φωνάζει τον Διοικητή για ενισχύσεις. Εκείνος ψημένος, ψυχρός κι ανάποδος.
«Και πότε και πού σας χτύπησε είπατε;» άστραψε & βρόντηξε.
Τι να του πει, από την πρώτη ώρα;
*******************************************************
Απ’ το πρώτο βράδυ, νύφη ακόμη. Κεριά & ροδοπέταλα, ο άλλος όμως την πέταξε στο κρεβάτι και την πήρε με τόση δύναμη που πονούσε παντού μετά. Πολύ. Όχι, εντάξει, άντρας της ήταν πλέον. «Σε ήθελα πολύ μωρό μου!» και γελάκια.
Κι από τότε, αραιά και πού, τα’ παιρνε στο κρανίο και γινόταν απότομος. Γάβγιζε διαταγές, την έπιανε και την ταρακούναγε, την έβριζε... Όσο πιο πολύ του έλεγε κλαίγοντας «σταμάτα», τόσο πιο άγρια της φερόταν.
Τώρα αυτό γινόταν κάθε μέρα. Βράδιαζε & σφιγγόταν η ψυχή της που θα επέστρεφε σπίτι. Το αφεντικό, το αυτοκίνητο, η μάνα του... Κι εκείνη, όλο και πιο πολύ εκείνη. Που όλα τα έκανε στραβά, που δεν ήξερε τίποτε, που μονίμως τον ενοχλούσε επίτηδες. Σπρωξίματα, μερικά χαστούκια, μετά συγνώμες, μέχρι και πήδημα, να τα ξαναβρούνε...
Κι όσο απλωνόταν εκείνος, τόσο μαζευόταν εκείνη. Κι όσο μαζευόταν εκείνη, τόσο απλωνόταν εκείνος...
Ζάρωνε, φοβόταν, άρχισε να βλέπει ότι όντως έφταιγε. Τόσο καλό άντρα είχε πάρει! Που μοχθούσε για την οικογένειά τους. Που την αγαπούσε, με τον τρόπο του. Δεν είχε παρά μια μέρα να τα κάνει όλα τέλεια. Σπίτι, φαί, παιδιά κοιμισμένα, 3 τηλεκοντρόλ στη θέση τους και τα μπυροπότηρα στην κατάψυξη...
Στο κάτω-κάτω τη σεβόταν, δε χτύπαγε ποτέ πρόσωπο. Της ψιθύριζε: «Αυτό το αγγελικό προσωπάκι δεν το πειράζει κανείς, ούτε εγώ!» και τη φίλαγε με πάθος. Όταν δεν την αγνοούσε δηλαδή.
Δεν κοιμόταν πια, την έπιανε το παράπονο σε άσχετες φάσεις μες τη μέρα και περίμενε να νυχτώσει, να κλάψει μέχρι να μουλιάσει το μαξιλάρι της...
...
Μέχρι χτες. Που δεν άντεχε πλέον να γίνονται αυτά τα έκτροπα μπροστά στα παιδιά. Οι δυο τους ήταν μεγάλοι, θα την έβρισκαν την άκρη, δε μπορεί, μόλις εκείνη θα ξαναγινόταν γυναίκα κι όχι μόνο μαμά. Τα παιδιά όμως...
Κι έτσι το βράδυ με τα πρώτα βρισίδια που της έριξε, του έχωσε ένα γερό χαστούκι. Εκείνη πρώτη. Δε γινόταν, είχε μαζευτεί τεράστιος θυμός και της βγήκε αυθόρμητα. Κι έγινε μετά της τρελής...
Την βούτηξε, την πέταξε στον καναπέ, κι άρχισε φωνάζοντας να τη χτυπάει με δύναμη όπου έβρισκε... Έβαζε τα χέρια της να καλυφτεί και κόντεψε να της τα σπάσει. Την έσυρε μετά απ’ τα μαλλιά ως το κρεβάτι τους, της έριξε ένα τελευταίο χαστούκι που έβγαλε αίμα απ’ το στόμα, και στο τέλος βρίζοντας, σηκώθηκε & έφυγε...
Αν την είχε πάρει, ακόμη και καρφώνοντάς την κάτω, όπως ήταν το σκηνικό τον τελευταίο καιρό, θα γλύκαινε στο τέλος, θα μαλάκωνε. Μπορεί και να την ξανακοίταζε στα μάτια, αν και το απέφευγε κι αυτό...
Έφυγε όμως.... Κι αυτή τη φορά τα σημάδια δεν κρύβονταν. Μώλωπες παντού, ραγισμένο δόντι και σκισμένο χείλος. Δεν ήθελε να χωρίσουν. Δεν άντεχε όμως άλλο. Τα παιδιά σιγά-σιγά ρωτούσαν. Πόσα ψέματα πια να τον καλύπτει;
*****************************************************
«Πού με χτύπησε; Εδώ.. κι εδώ... κι εδώ...», έδειχνε μελανιές πάνω σε μελανιές. Συγκρατούσε με κόπο τα δάκρυα. Τη λυπόντουσαν. Μα ήταν κι έκθεμα, να σπάσει η ρουτίνα. Εμφανίστηκαν κι άλλοι δύο αστυνομικοί. Κι άρχισαν:
«Πρέπει να κάνετε επώνυμη καταγγελία, αφού δείτε εισαγγελέα. Αυτός θα μας δώσει εντολή να τον καλέσουμε εδώ, να μας τα πει κι εκείνος. Αν θέλετε κάνουμε μετά μήνυση. Δικηγόρο έχετε? Θα πρέπει να δούμε και για ιατροδικαστή στην περίπτωση που-»
«Μα τι λέτε, αν τα κάνω όλα αυτά θα με στείλει νοσοκομείο!»
«Τότε κάντε μας μια καταγγελία να τον φέρουμε εδώ για μια σύσταση.»
«Μα θα μάθει ότι τον κατάγγειλα και θα γίνει έξαλλος που τον κάνω ρεζίλι στην αστυνομία! Θέλω μόνο να γραφτεί κάπου ότι μου έκανε αυτό κι αυτό, ώστε αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να υπάρχει κάτι σε βάρος του, να μη μπορεί να μου πάρει τα παιδιά-»
«Δε γίνονται αυτά κυρία μου! Η διαδικασία είναι συγκεκριμένη και το τι θα γίνει με τα παιδιά σας είναι θέμα δικαστηρίου. Μην ξεχνάτε ότι μπορεί κι εκείνος να σας κάνει μήνυση για όλα αυτά.»
«Κι αν με σπάσει στο ξύλο στο ενδιάμεσο;»
«Ε, πάρτε τηλέφωνο το 100 και θα έρθουμε!»
«Την ώρα που θα με σαπίζει;»
«Όχι, δεν προλαβαίνουμε, εκτός αν έρθετε και οι δύο μαζί στο τμήμα.»
Παύση...
«Τουλάχιστον έχετε κάποιο τηλέφωνο από κάποιο κέντρο, να μου πουν τι άλλο μπορώ να κάνω;»
«Δεν έχουμε υπ’ όψιν μας, μισό λεπτό...»
Ώρα μετά, χιλιοτριμμένοι χρυσοί οδηγοί, κιτάπια, μπες-βγες, τζίφος.... Δεν είχαν ιδέα!
«Κοιτάξτε να τα βρείτε με τον άντρα σας, ούτε η πρώτη είστε, ούτε η τελευταία, έχετε και παιδιά...»
Γυρίζοντας σπίτι, αισθανόταν ΤΟΣΟ ηλίθια! Κανείς δε μπορούσε να την προστατέψει. Ίσως αν γινόταν λίγο καλύτερη, αν δεν φώναζαν τόσο και τα παιδιά, αν έχανε λίγο βάρος...
Σκυμμένο το κεφάλι. Είχε ξεχάσει πώς είναι να γελάς. Τον αγαπούσε, γι’ αυτό καθόταν. Όχι, όχι, δεν τον αγαπούσε ακριβώς, αλλά να, για χάρη των παιδιών. Κι ίσως ούτε αυτό... Δεν είχε πού να πάει...Ποιος θα την έπαιρνε για δουλειά με 2 μωρά πάνω της; Και δεν είχε λεφτά, τίποτε, από τότε που παντρεύτηκε τα παράτησε...
Ευτυχώς το έκρυβε καλά. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι το παραμικρό. Απέφευγε τις ερευνητικές ματιές, το έριχνε στο αστείο...Δεν την είχε στείλει και στο ΚΑΤ, έτσι δεν είναι; Τις έτρωγε και στο σπίτι της απ’ τον πατέρα της. Τώρα δίνει κι εκείνη πότε-πότε καμιά σφαλιάρα στα δίδυμα, όταν δεν εννοούν να καταλάβουν.. Όλοι αυτό δεν κάνουν?
Περπατούσε, περπατούσε... Το κεφάλι της την πέθαινε...
Την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο.
Δεν μπορούσε να την βοηθήσει κανείς.
Κι αυτό ήταν σίγουρο.
Έπρεπε να κάτσει στ’ αυγά της. Να μην τον εξαγριώσει άλλο. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Αυτό κι αν ήταν σίγουρο!
«...Yes I think I'm OK
I walked into the door again
Well, if you ask that's what I'll say
And it's not your business anyway
I guess I'd like to be alone
With nothing broken, nothing thrown
Just don't ask me how I am
Just don't ask me how I am.»
Suzanne Vega (Tried & True – best of)
___________________________________________________
Σημείωση Ν. Δ. Υπάρχει η οργάνωση Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης ΕΔΩ και το τηλέφωνο SOS: 8001188881. H εικονογράφηση - επίλογή πλην ενός σκίτσου, της Α. - είναι πίνακας του Dante Gabriel Rossetti, της Kay Wood, εξώφυλλο DVD σχετικής ταινίας και σκίτσo της Κατερίνας Σχοινά.
Την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο...
«My name is Luca
I live on the second floor
I live upstairs from you
Yes I think you've seen me before
If you hear something late at night
Some kind of trouble, some kind of fight
Just don't ask me what it was
Just don't ask me what it was...
I think it's because I'm clumsy
I try not to talk too loud
Maybe it's because I'm crazy
I try not to act too proud
They only hit you until you cry
And after that you don't ask why
You just don't argue anymore
You just don't argue anymore...»
Δευτέρα πρωί. Όλες οι καλές κινήσεις σχεδιάζονται Κυριακή βράδυ. Δευτέρα ξεκινάμε, μέχρι το βράδυ ξεφουσκώνουν. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να κάνει κάτι στα σοβαρά. «Δεν πάει άλλο» κουδούνιζε το άδειο της μυαλό...Τα δίδυμα σχολείο, λαϊκή, νοικοκυριό με το ζόρι, τώρα στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς. Ντρεπόταν πάρα πολύ. Τι γύρευε μες το βρώμικο κτήριο με τους μπαϊλντισμένους αστυνομικούς και τους βαρεμένους πολίτες; Τι να τους έλεγε, ότι τις «έτρωγε» από τον άντρα της σα καμιά γυναικούλα; Ποια, εκείνη, η τριζάτη, που τον είχε βάλει στο βρακί της, που την παρακάλαγε;
Γραφείο Αξ/κού Υπηρεσίας, νέο παλικάρι, φανερά αμήχανος, δεν ξέρει τι να την κάνει. Φωνάζει τον Διοικητή για ενισχύσεις. Εκείνος ψημένος, ψυχρός κι ανάποδος.
«Και πότε και πού σας χτύπησε είπατε;» άστραψε & βρόντηξε.
Τι να του πει, από την πρώτη ώρα;
*******************************************************
Απ’ το πρώτο βράδυ, νύφη ακόμη. Κεριά & ροδοπέταλα, ο άλλος όμως την πέταξε στο κρεβάτι και την πήρε με τόση δύναμη που πονούσε παντού μετά. Πολύ. Όχι, εντάξει, άντρας της ήταν πλέον. «Σε ήθελα πολύ μωρό μου!» και γελάκια.
Κι από τότε, αραιά και πού, τα’ παιρνε στο κρανίο και γινόταν απότομος. Γάβγιζε διαταγές, την έπιανε και την ταρακούναγε, την έβριζε... Όσο πιο πολύ του έλεγε κλαίγοντας «σταμάτα», τόσο πιο άγρια της φερόταν.
Τώρα αυτό γινόταν κάθε μέρα. Βράδιαζε & σφιγγόταν η ψυχή της που θα επέστρεφε σπίτι. Το αφεντικό, το αυτοκίνητο, η μάνα του... Κι εκείνη, όλο και πιο πολύ εκείνη. Που όλα τα έκανε στραβά, που δεν ήξερε τίποτε, που μονίμως τον ενοχλούσε επίτηδες. Σπρωξίματα, μερικά χαστούκια, μετά συγνώμες, μέχρι και πήδημα, να τα ξαναβρούνε...
Κι όσο απλωνόταν εκείνος, τόσο μαζευόταν εκείνη. Κι όσο μαζευόταν εκείνη, τόσο απλωνόταν εκείνος...
Ζάρωνε, φοβόταν, άρχισε να βλέπει ότι όντως έφταιγε. Τόσο καλό άντρα είχε πάρει! Που μοχθούσε για την οικογένειά τους. Που την αγαπούσε, με τον τρόπο του. Δεν είχε παρά μια μέρα να τα κάνει όλα τέλεια. Σπίτι, φαί, παιδιά κοιμισμένα, 3 τηλεκοντρόλ στη θέση τους και τα μπυροπότηρα στην κατάψυξη...
Στο κάτω-κάτω τη σεβόταν, δε χτύπαγε ποτέ πρόσωπο. Της ψιθύριζε: «Αυτό το αγγελικό προσωπάκι δεν το πειράζει κανείς, ούτε εγώ!» και τη φίλαγε με πάθος. Όταν δεν την αγνοούσε δηλαδή.
Δεν κοιμόταν πια, την έπιανε το παράπονο σε άσχετες φάσεις μες τη μέρα και περίμενε να νυχτώσει, να κλάψει μέχρι να μουλιάσει το μαξιλάρι της...
...
Μέχρι χτες. Που δεν άντεχε πλέον να γίνονται αυτά τα έκτροπα μπροστά στα παιδιά. Οι δυο τους ήταν μεγάλοι, θα την έβρισκαν την άκρη, δε μπορεί, μόλις εκείνη θα ξαναγινόταν γυναίκα κι όχι μόνο μαμά. Τα παιδιά όμως...Κι έτσι το βράδυ με τα πρώτα βρισίδια που της έριξε, του έχωσε ένα γερό χαστούκι. Εκείνη πρώτη. Δε γινόταν, είχε μαζευτεί τεράστιος θυμός και της βγήκε αυθόρμητα. Κι έγινε μετά της τρελής...
Την βούτηξε, την πέταξε στον καναπέ, κι άρχισε φωνάζοντας να τη χτυπάει με δύναμη όπου έβρισκε... Έβαζε τα χέρια της να καλυφτεί και κόντεψε να της τα σπάσει. Την έσυρε μετά απ’ τα μαλλιά ως το κρεβάτι τους, της έριξε ένα τελευταίο χαστούκι που έβγαλε αίμα απ’ το στόμα, και στο τέλος βρίζοντας, σηκώθηκε & έφυγε...
Αν την είχε πάρει, ακόμη και καρφώνοντάς την κάτω, όπως ήταν το σκηνικό τον τελευταίο καιρό, θα γλύκαινε στο τέλος, θα μαλάκωνε. Μπορεί και να την ξανακοίταζε στα μάτια, αν και το απέφευγε κι αυτό...
Έφυγε όμως.... Κι αυτή τη φορά τα σημάδια δεν κρύβονταν. Μώλωπες παντού, ραγισμένο δόντι και σκισμένο χείλος. Δεν ήθελε να χωρίσουν. Δεν άντεχε όμως άλλο. Τα παιδιά σιγά-σιγά ρωτούσαν. Πόσα ψέματα πια να τον καλύπτει;
*****************************************************
«Πού με χτύπησε; Εδώ.. κι εδώ... κι εδώ...», έδειχνε μελανιές πάνω σε μελανιές. Συγκρατούσε με κόπο τα δάκρυα. Τη λυπόντουσαν. Μα ήταν κι έκθεμα, να σπάσει η ρουτίνα. Εμφανίστηκαν κι άλλοι δύο αστυνομικοί. Κι άρχισαν:
«Πρέπει να κάνετε επώνυμη καταγγελία, αφού δείτε εισαγγελέα. Αυτός θα μας δώσει εντολή να τον καλέσουμε εδώ, να μας τα πει κι εκείνος. Αν θέλετε κάνουμε μετά μήνυση. Δικηγόρο έχετε? Θα πρέπει να δούμε και για ιατροδικαστή στην περίπτωση που-»
«Μα τι λέτε, αν τα κάνω όλα αυτά θα με στείλει νοσοκομείο!»
«Τότε κάντε μας μια καταγγελία να τον φέρουμε εδώ για μια σύσταση.»
«Μα θα μάθει ότι τον κατάγγειλα και θα γίνει έξαλλος που τον κάνω ρεζίλι στην αστυνομία! Θέλω μόνο να γραφτεί κάπου ότι μου έκανε αυτό κι αυτό, ώστε αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να υπάρχει κάτι σε βάρος του, να μη μπορεί να μου πάρει τα παιδιά-»
«Δε γίνονται αυτά κυρία μου! Η διαδικασία είναι συγκεκριμένη και το τι θα γίνει με τα παιδιά σας είναι θέμα δικαστηρίου. Μην ξεχνάτε ότι μπορεί κι εκείνος να σας κάνει μήνυση για όλα αυτά.»
«Κι αν με σπάσει στο ξύλο στο ενδιάμεσο;»
«Ε, πάρτε τηλέφωνο το 100 και θα έρθουμε!»
«Την ώρα που θα με σαπίζει;»
«Όχι, δεν προλαβαίνουμε, εκτός αν έρθετε και οι δύο μαζί στο τμήμα.»
Παύση...
«Τουλάχιστον έχετε κάποιο τηλέφωνο από κάποιο κέντρο, να μου πουν τι άλλο μπορώ να κάνω;»
«Δεν έχουμε υπ’ όψιν μας, μισό λεπτό...»
Ώρα μετά, χιλιοτριμμένοι χρυσοί οδηγοί, κιτάπια, μπες-βγες, τζίφος.... Δεν είχαν ιδέα!
«Κοιτάξτε να τα βρείτε με τον άντρα σας, ούτε η πρώτη είστε, ούτε η τελευταία, έχετε και παιδιά...»
Γυρίζοντας σπίτι, αισθανόταν ΤΟΣΟ ηλίθια! Κανείς δε μπορούσε να την προστατέψει. Ίσως αν γινόταν λίγο καλύτερη, αν δεν φώναζαν τόσο και τα παιδιά, αν έχανε λίγο βάρος...
Σκυμμένο το κεφάλι. Είχε ξεχάσει πώς είναι να γελάς. Τον αγαπούσε, γι’ αυτό καθόταν. Όχι, όχι, δεν τον αγαπούσε ακριβώς, αλλά να, για χάρη των παιδιών. Κι ίσως ούτε αυτό... Δεν είχε πού να πάει...Ποιος θα την έπαιρνε για δουλειά με 2 μωρά πάνω της; Και δεν είχε λεφτά, τίποτε, από τότε που παντρεύτηκε τα παράτησε...
Ευτυχώς το έκρυβε καλά. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι το παραμικρό. Απέφευγε τις ερευνητικές ματιές, το έριχνε στο αστείο...Δεν την είχε στείλει και στο ΚΑΤ, έτσι δεν είναι; Τις έτρωγε και στο σπίτι της απ’ τον πατέρα της. Τώρα δίνει κι εκείνη πότε-πότε καμιά σφαλιάρα στα δίδυμα, όταν δεν εννοούν να καταλάβουν.. Όλοι αυτό δεν κάνουν?
Περπατούσε, περπατούσε... Το κεφάλι της την πέθαινε...
Την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο.
Δεν μπορούσε να την βοηθήσει κανείς.
Κι αυτό ήταν σίγουρο.
Έπρεπε να κάτσει στ’ αυγά της. Να μην τον εξαγριώσει άλλο. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Αυτό κι αν ήταν σίγουρο!
«...Yes I think I'm OK
I walked into the door again
Well, if you ask that's what I'll say
And it's not your business anyway
I guess I'd like to be alone
With nothing broken, nothing thrown
Just don't ask me how I am
Just don't ask me how I am.»
Suzanne Vega (Tried & True – best of)
___________________________________________________
Σημείωση Ν. Δ. Υπάρχει η οργάνωση Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης ΕΔΩ και το τηλέφωνο SOS: 8001188881. H εικονογράφηση - επίλογή πλην ενός σκίτσου, της Α. - είναι πίνακας του Dante Gabriel Rossetti, της Kay Wood, εξώφυλλο DVD σχετικής ταινίας και σκίτσo της Κατερίνας Σχοινά.
154 Comments:
Πάλι καλά που οι μπάτσοι δεν την έκλεισαν μέσα για εγκατάλειψη ανηλίκου να λέμε...
Α, ναι, "δε χτύπαγε ποτέ πρόσωπο". Φυσικά. Μη χαλάσει τη μόστρα της περιουσίας του.
Αφροδίτη μου,
Δύσκολη ιστορία... καλό είναι να φαίνονται που και που οι σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας μας.
"Domestic and social violence usually starts off with a few angry words and a few hurt feelings that don't get resolved, then escalates into feelings of betrayal, rage and revenge. Inner feelings of rage soon spill over into all aspects of society. Social stress multiplies daily with every new report of political upheaval, child abuse, drug abuse, workplace violence, children bringing guns to school, homelessness, ethnic wars or some other crisis. The root cause of a lot of these social stresses is the inner violence created by dysfunctional communication between the heart and the mind. As social stress increases, we're faced with a choice: Retreat into fear and isolation, become angry and bitter, try to ignore it all, or take responsibility for our own stress reactions. Bobby Jagdev For peace, we must prepare for war."
-Doc Childre-
Δεν μιλάς; Ταπείνωση! Μιλάς;Πάλι ταπείνωση!
Βαρβαρότητα και θρασυδειλία εκ μέρους των ανδρών.
Αναξιοπρέπεια και μαζοχισμός εκ μέρους των γυναικών.
Πολλές έχουν αρχίσει να τρώνε ξύλο πριν τον γάμο και τους ...παντρεύονται!
Ξέρω μια φοιτήτρια. Ναι φοιτήτρια, ανύπαντρη που σπουδάζει, κάνει ...καταλήψεις και ζει μόνη!
Πριν λίγες μέρες κραυγές και βρισιές. Το ξύλο ακουγόταν μέχρι έξω.
Της μίλησαν γείτονες: "Δεν πρέπει να γίνονται αυτά στην εποχή μας. Μην κάθεσαι να τρώς ξύλο κοπέλλα μου. Διώξε τον αν δεν σου φέρεται καλά!"
Μετά δυό μέρες την είδαν αποσβολωμένοι, στο μπαλκόνι να του στέλνει φιλάκια ενώ αυτός περπατούσε στο πεζοδρόμιο...
Ολα ωραία και καλά!
Μετα μερικά χρόνια "θα τρώει ξύλο χάριν των παιδιών"! Τώρα γιατί το τρώει;
Αν τα θύματα δεν αντιδράσουν η κατάσταση θα συνεχίζεται. Τώρα αν το θεωρούν ένδειξη ενδιαφέροντος, πάθους και αγάπης... τότε αυτές πρώτα, χρειάζονται θεραπεία.
Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια από το κείμενό σας. Και δεν έχω υποστεί βία στη ζωή μου- για να μη νομίσετε πως ταυτίζομαι. Είναι τόσο, μα τόσο ανθρώπινο. Πολύ καλά κάνετε και δίνετε τη διεύθυνση του δικτύου κακοποιημένων γυναικών. Μόνο ο εαυτός κάθε γυναίκας που βασανίζεται τόσο πολύ, τόσο φρικτά και τέτοια δίκτυα μπορούν να τις βοηθήσουν. Το θέμα είναι, όπως και το λέτε άλλωστε, πως θα τον δικαιολογούν και θα ρίχνουν όλο το φταίξιμο επάνω τους, αν και ΜΟΝΟ αυτός φταίει, που τις υποβαθμίζει, που τις υποβιβάζει, που, τελικά, ΔΕΝ τις αγαπά, κι ας λέει ό,τι θέλει. Κι επειδή μία στις πέντε γυναίκες κακοποιείται από τον σύντροφό της και μία στις δύο που δολοφονείται από εκείνον δολοφονείται, μπράβο σας κύριε Δήμου που ανοίγετε τα μάτια όλων μας.
Αφροδίτη ελπίζω να είναι λογοτεχνία αυτό γιατί αλλιώς...
Αν είναι, μας κάνεις λιώμα. Αυτές οι γυναίκες δεν έχουν φωνή και φταίμε όλοι γι'αυτό. Ασε που ντρέπομαι για λογαριασμό του τύπου (και της ανύπαρκτης υποστήριξης των "αρχών", μη χ...).
Δε γράφεις, σφάζεις. Και με εκπλήσσει το πόσο διαφορετικά γράφεις κάθε φορά. Ομως δε μπορώ να σου πλέξω εγκώμιο, που το δικαιούσαι βέβαια - ένας Θεός ξέρει πόσο, εδώ μέσα!
Κι αυτό γιατί αυτό που γράφεις δεν προσπερνιέται, ώστε να το δω σαν κείμενο. Εύχομαι μόνο να είναι το τρομερό σου ταλέντο που να έπλασε κι όχι η ακριβής σου πέννα που κατέγραψε.
Δεν ξέρω τι να πω, ίσως μας πεις εσύ αργοτερα αν είναι έτσι ή αλλιώς...
Θα ήθελα αν μη τι άλλο να μάθω τι απέγινε, ακόμη και φαντασία να είναι.
Πάντως δεν ξέρω πώς μπορεί να σταματήσει αυτό. Και πόσες γυναίκες θυματοποιούνται επειδή είναι οι εύκολοι στόχοι...
Συγνώμη, πρέπει να σταματήσω. Δε μου έρχεται καλά να σχολιάζω στο μπλογκ κάτι τόσο δυνατό. Θέλω να το χωνέψω πρώτα.
Αργότερα ίσως...
Αφροδίτη, Κύριε Δήμου,
Ευχαριστώ.
Το πρώτο λάθος έγινε όταν παράτησε τη δουλεία της για να "αφοσιωθεί" στην οικογένεια. Κλασικό λάθος.
Το απόμενο ερώτημα είναι αν αυτά ξεκίνησαν μετα το γάμο, δεν υπάρχε τίποτα πρίν απο αυτόν; Άρχισαν μόλις εδραιωθηκε η "ιδιοκτησία";
Γενικά απ΄ότι γνωρίζω η αστυνομία καταγράφει το περιστατικό ακόμα και με απλή καταγγελία (αυτά απο ένα γνωστό μου ζευγάρι).
Γενικά απαράδεκτος ο τύπος (εγώ θα τον έδερνα προσωπικά ή θα πλήρωνα να τον δείρουν λόγω ηλικίας -καθότι έχω κόρη!!!-) έτσι για να δει τη γλύκα.
Να τελειώσω με το
Αγάπη που΄γινες δίκοπο μαχαίρι
κάποτε μου δινες μονο τη χαρά...
Μπράβο Αφροδίτη και Νίκο.
Επιτέλους να σπάσει η σιωπή.
1.Σε ποιά εποχή και χώρα της
Ανατολής συμβαίνουν αυτά;..
2.Ποιά Μάνα τον ανέθρεψε;
Ο Ρόλος της Πεθεράς;..
Μήπως παλιά δεν έλεγε ακόμα
και η Μανα στην κόρη:Αντρας
σου είναι να τα βρείτε!...
H Διαπαιδαγώγηση του Αρσενικού
να συγκρατεί τα νεύρα του και
να διοχετεύει αλλού την ενέργεια του
πρεπει να ξεκινα απο τα παιδικα
χρονια...ηδη απο τότε..υφίσταται
η βία κατα των κοριτσιών..
3.Ευτυχώς που που υπάρχει
και ο Ξενώνας Κακοποιημένων Γυναικών
Πολυ ομορφο κειμενο.....
Αυτο που σκεφτηκα διαβαζοντας το είναι πως ειναι δυνατον ένας ανθρωπος να εξαπατηθει απο την αρχικη εικονα του συντροφου του.Τι είναι αυτο που τυφλώνει?Το παθος?Ο ερωτας?Ηδιαθεση για συγχωρεση?
Οταν είχαν γνωριστει στην αρχη αυτο το αντρογυνο ,ο αντρας δεν ήταν καθόλου βιαιος?Η συμπεριφορα του δεν προμηνυε τιποτα απο το μαυρο του χαρακτηρα του?
Μηπως η απαντηση βρισκεται εκτος απο το παθος ( που οπως ειπαμε τυφλωνει ) και στο οτι σε μια ενδεχομενη άρρωστη συμπεριφορα του συντροφου μας κλεινουμε τα ματια και λέμε μέσα μας << θα τον αλλαξω.... >> .Και όμως ο ανθρωπος πολυ δυσκολα αλλαζει.....
<< Απ’ το πρώτο βράδυ, νύφη ακόμη. Κεριά & ροδοπέταλα, ο άλλος όμως την πέταξε στο κρεβάτι και την πήρε με τόση δύναμη που πονούσε παντού μετά. Πολύ. Όχι, εντάξει, άντρας της ήταν πλέον. «Σε ήθελα πολύ μωρό μου!» και γελάκια. >>
Απο αυτη,την πρωτη στιγμη η γυναικα επρεπε να υποψιαστει,και να μην ξεχασει......
Βεβαια ξέρω οτι αυτο δεν γινεται ευκολα ,και δεν ρίχνω το φταιξιμο καθολου στην γυναικα...η γυναικα τον αγαπουσε,ηταν γεμάτη εγκαρτερηση....και η βαρβαρότητα του αντρα καλα καλυμενη μέχρι να εδραιωθει η κυριαρχια του.
Η αθωοτητα και η αγαπη της γυναικας έναντι στην βαρβαροτητα του αντρα.
Η μάχη είναι ανιση,οχι γιατι η βαρβαρότητα έχει πιο γαμψα νύχια απο την αθωοτητα ( το αντιθετο,το λευκο είναι πιο δυνατο ) αλλα γιατι η βαρβαροτητα έχει ένα άλλο όπλο,το οτι είναι ΥΠΟΥΛΗ,και οτι σιγα σιγα εδραιωνεται.Σιγα-σιγα,στην αρχη κάποιες μάυρες κηλιδες και μετα εξαπλωνεται.
Για αυτο τελειωνοντας θέλω να πω πως η μονη ισως προστασια απο το μαυρο είναι η επαγρυπνηση,όσο γινεται με ματια ανοιχτα,όσο και ας μας τυφλωνει οποιο παθος
Η γυναίκα που ανέχεται τη βία, "χάρη των παιδιών της" τάχα, είναι ηθικός αυτουργός την ψυχικής κακοποίησης των παιδιών της.
Καμία ανοχή στη βία!
Σ΄ ευχαριστώ, ΑΦροδίτη μου
Με αγάπη
Παράγραφος
@ dion.m
Με καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που λες
Από τη μία έχουν ευθύνη μικρή έστω οι γυναίκες που δε μιλάνε (που δεν το προσπαθούν καν όπως η γυναίκα της ιστορίας). Από την άλλη οι αρχές δε βοηθάνε και αν και θέλω να πιστεύω πως στα αστικά κέντρα έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα σε σχέση με προηγούμενεσ δεκαετίες σε μικρές κοινωνίες το θέμα μάλλον είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκαλυφθεί και να υποστηριχθεί ο αδύναμος της υπόθεσης....
Μακάρι κάποια στιγμή να μάθουμε να ζούμε σαν πραγματική οικογένεια εντός και εκτός σπιτιου :(
Μας έκανες την καρδιά περιβόλι αφροδίτη αλλά αξίζει να βγαίνουν στην επιφάνεια τέτοια θέματα αλλιώς συμμετέχουμε στη διαιώνισή τους....
Καλημέρες
Μετά το κείμενο της Άφρος, άκουσα ξανά το τραγούδι της Suzzane Vega... Μου φάνηκε πολύ διαφορετικό! Τόσα χρόνια το ακούω, δεν είχα καταλάβει πόσα έκρυβε μέσα του. Πάλι με έκανες να βουρκώσω!
«Αχ κοπέλα μου κάτσε ν’ ακούσεις τα βάσανά μου με τουν άντρα μ». Γειτόνισσα στο σπίτι το πατρικό στο νησί η κυρά-Μαριώ, βασανισμένη και σκυφτή πια από τα χρόνια και τα βάσανα. Δεν της αρνήθηκα. ΄Ηθελε κάπου να τα πει, να ξαλαφρώσει. Κι αρχίζει.
Σα παντρεύτκα τ χρουνιά τ ’40, κι πιρνούσι ου κιρός, δε πέρναγα καθόλ καλά μι τον άντρα μ. ΄Ητανι παράξινους άνθρουπους, στριμμένους κι νευρικός. Μα του πιο χειρότιρου ήτανι που σήκουνι του χέρ τ απάνι μ, κάθε λίγο και λιγάκι, με του παραμικρό. Ιγώ η καημέν, έκανα υπομουνή, μα αυτός του χαβά τ.
Μια φουρά σκάβαμι τ αμπέλια. Πήρε το θκέλι μ ένα βλαστό, που χε δυο σταφύλια απάν και το ξεκόλσα απ του κλήμα. Μ’ αρπάχνει στου ξύλου π ντραλίστικα. Είχα τα πιδια μ μικρά. Μ’ έπιασι απελπισία. Γιομίζου ένα μπουξά μι τα ρούχα των πιδιόνε μ. Βάζου του πιο μικρό πουδαράκια στου σβέρκου μ, του μπουξά στου ένα μ χερ και στου άλλου το πιο μιγάλου πιδί κι έφγα με τν ελπίδα να βρω κάπου μια δλεια κι να γλιτώσου απ τα χέρια τ. Στο δρόμο έκλια σνέχεια και του πιο μιγάλου μ’ αγουράκ μι ρώτσι. «Θα πιθαν’ς μάνα τώρα π κλαις;», «ναι, μακάρ κι τώρα». Του καημένου άρχισι να κλαίει κι να μι παρακαλεί να μη πιθάνου. Το πιο μκρο, που χα πουδαράκια, τριου χρονού ήτανι δεν ήτανι, λέει στου πιο μιγάλου: «Δε πειράζ βρε Νκόλα, άστην τ μάνα να πιθάν, θα φάμε και κόβλια».
Πέσαν όμως όλοι οι συγγενείς να μας τα φτιάξνε. Υπουσχέθκε κι κείνος πως δεν θ’ άπλωνε το χέρι τ ξανά. Κι πήγα πάλι σπίτ μας. Η ζουή στην αρχή ήτανι πιο καλή. Μα το χούι τ, χούι. Το τι τράβηξα μ’ αυτόν τουν άνθρουπο δε λέγεται.
Οταν γυρνούσε απ του χουράφ, με την πρώτ πιρουνιά έβρισκε αφουρμή. Να δεν είνι βρασμένο καλά το φαί, χραπ μια μπουφλιά. Τσιμουδιά ιγώ. Μι παίρνανι τα πιτμέζα, σηκωνόμνα απ του τραπέζ. ΄Ετρωγε κείνους όλο το φαί, έμενα ιγώ νηστικιά. Άλλη φορά έβρισκε αφορμή το φαΐ ήτανι κρύου, άλλουτε καυτό, να σήμιρης το τσίκνουσες και δώστου οι μπουφλιές στα μούτρα. Αδυνάτσα κι γίνκα σα ξωτκιά.
Μια μέρα με ρώτσι η μάνα μ: «Μαρή κόρη μ μπας κι γκαστρουλουέσι κι αδυνάτσες;». Με πήρι του παράπουνου και κάθσα και τα είπα ούλα στ μάνα μ.
«Μαρή σα δε τρέπισι κουτσάμ κουπέλα να κάθησι να σι δέρν αυτό του ζαγάρ», μι ορμήνεψι. Με πονήρεψι η μάνα μ. ΄Αμα βρήκι πάλι αφουρμή για να μη διρ, τουν αρπάχνου απ τ αχαμνά τ και του νι σπρώχνου στ αμπάρ, ίσα να τ κόψου τ μεσ τ. Ε, από κειν τ φουρά κουπέλα μ, όλου και το χούι τ το λγόστιψι.
΄Ετσι πέρασ ούλι μ η ζουή. Μπας και ήτανι και σαν άντρας καλός του βραδ; Ούλου "τσακαλίσα" ήθελε!! Κόρη μ’ ιγώ τ παντρειά μ τινι περιμένου στουν άλλου κόσμου!
.
.
Οι δεκαετίες πέρασαν, πολλές από τότε, μα δυστυχώς λίγα έχουν αλλάξει. Οι αφορμές πάντα υπάρχουν για να βγουν η βία και η μιζέρια στην επιφάνεια. Θα αναλυθούν στο post της Αφροδίτης, η οποία θίγει ένα πρόβλημα κοινωνικό και μεγάλο.
Μία προσθήκη που ίσως παραξενέψει μερικούς. Από στατιστικές (εκτός Ελλάδος) προκύπτει ότι στην περίπτωση βίας μεταξύ συζύγων, ένα 20% των θυμάτων είναι άνδρες.
Βλέπετε πως η ισότητα προχωρεί...
(Στην Ελλάδα βέβαια κανένας άνδρας δεν θα τολμούσε να δηλώσει ότι "πέφτει παντόφλα". Κι όμως συμβαίνει. Και είναι και χειρότερο γιατί η δαρμένη γυνάικα είναι θύμα - ο δαρμένος άνδρας είναι γελοίος και δεν μπορεί να βρει πουθενά υποστήριξη η βοήθεια).
Αφροδίτη με διελυσες.
Το σχόλιο της-του @georgsoul με καλύπτει απόλυτα.Ειναι φοβερό να ζείς ενα καθημερινό εφιάλτη.Να φοβάσαι να ξυπνήσεις γιατί ξέρεις οτι η μέρα σου θα είναι ίσως και χειρότερη από την χθεσινή, αφού το καλύτερο δεν ερχεται.
Αισθάνομαι τυχερή που δεν ανήκω σ΄αυτή την κατηγορία και τύψεις που δεν μπορω να κάνω -κάνουμε-κάτι.
Υπάρχει ένα ΚΕΙΜΕΝΟ του κυρίου Δήμου με τίτλο νομίζω "Το πρωϊνό ξύρισμα". Εκεί, με πολύ έξυπνο τρόπο (από αυτούς που πραγματικά σε κάνουν να ζηλεύεις) καταγράφει με χιούμορ μια άλλη μορφή βίας. Την ψυχολογική. Την βία των ενοχών.
Αφροδίτη μπράβο!
Αφροδίτη, κύριε Δήμου, το κείμενο είναι εκπληκτικό, το θέμα συγκλονιστικό. Έχω ακούσει φίλες μου να διηγούνται ανάλογες ιστορίες, χαμογελώντας, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο ανήκει στο παρελθόν. Για την ιστορία, αστυνομικοί έσωσαν τη μια κοπέλα δύο (2) φορές από τα χέρια του άνδρα της (για να ενδιαφερθούν, σκεφτείτε μόνο τί της έκανε).
Ένας σάκος του μποξ που είναι καλή μητέρα (ή πατέρας), μαγειρεύει, σκουπίζει, καθαρίζει και σιδερώνει, χρειάζεται βοήθεια και συμπαράσταση από το περιβάλλον της/του για να καταλάβει ότι η πρώτη ιδιότητα δεν είναι αναγκαία.
Άλλο να συμβεί μία φορά και άλλο να γίνεται με σύστημα. Η ζωή είναι δύσκολη, οι άνθρωποι που αγαπάς είναι αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι τα προβλήματα πιο εύκολα, αλλά τα ανθρώπινα όρια είναι προσωπική υπόθεση και δεν πρέπει να δοκιμάζονται από κανέναν άλλο, π�
Αφροδίτη, κύριε Δήμου, το κείμενο είναι εκπληκτικό, το θέμα συγκλονιστικό. Έχω ακούσει φίλες μου να διηγούνται ανάλογες ιστορίες, χαμογελώντας, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο ανήκει στο παρελθόν. Για την ιστορία, αστυνομικοί έσωσαν τη μια κοπέλα δύο (2) φορές από τα χέρια του άνδρα της (για να ενδιαφερθούν, σκεφτείτε μόνο τί της έκανε).
Ένας σάκος του μποξ που είναι καλή μητέρα (ή πατέρας), μαγειρεύει, σκουπίζει, καθαρίζει και σιδερώνει, χρειάζεται βοήθεια και συμπαράσταση από το περιβάλλον της/του για να καταλάβει ότι η πρώτη ιδιότητα δεν είναι αναγκαία.
Άλλο να συμβεί μία φορά και άλλο να γίνεται με σύστημα. Η ζωή είναι δύσκολη, οι άνθρωποι που αγαπάς είναι αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι τα προβλήματα πιο εύκολα, αλλά τα ανθρώπινα όρια είναι προσωπική υπόθεση και δεν πρέπει να δοκιμάζονται από κανέναν άλλο, παρά από τον ίδιο τον άνθρωπο. Εξ άλλου, πόσο διαφορετικά μπορεί κάποιος να εκφράζει την αγάπη του;
΄Ημουνα γύρω στα δεκαπέντε. Στο διπλανό διαμέρισμα το ανδρόγυνο μάλλωνε πολύ συχνά. ΄Ενα πρωινό βγαίνουμε με τη μητέρα για ψώνια. Την ίδια στιγμή ανοίγει και η πόρτα η διπλανή. Η γυναίκα με μελανιασμένο και πρισμένο μάτι, χείλια, σε κακό χάλι.
Τί έγινε βρε κορίτσι μου πάλι, ρωτάει η μάνα. Αχ κυρία Πόπη μου, μια από τα ίδια. Ξύλο και πάλι ξύλο. Ντρέπομαι μας ακούγατε. ΄Ομως το βράδυ, ελπίζω να μην μας ακούγατε. Κάναμε έναν έρωτα τρελό!!!
Αρρωστημένη κατάσταση και στους δύο. Φταίνε, ο καθένας έχει το μερίδιό του. Η ανοχή είναι ένοχη.
Mπλόγκερ έγραψε πριν μέρες ότι οι γυναίκες, σε κοντάστ με τους άντρες, θέλουν να βιώνουν ντε και καλά όλο το φάσμα των συναισθημάτων, από κωμωδία μέχρι δράμα. Πολλές φορές μάλιστα, επιδιώκουν τα δράματα. Από κει και το "drama queen" (δεν υπάρχει "drama king"). Άμα αυτή του στόρυ είναι σοβαρή, οφείλει να αναλάβει δράση. Αλλά φαίνεται πως δεν θέλει κάτι τέτοιο. Ίσως μάλιστα επιδιώκει τέτοιες καταστάσεις. Αυτή του στόρυ λέω, δε γενικεύω.
Αν κατι τετοιο συμβαινει οπουδηποτε ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.
Η φυγη ειναι η μονη λυση.
Συνιστω το τηλεφωνο που προτεινει ο Νικος.
Για οσες ειναι με καποιον και νομιζουν οτι βλεπουν καποιο ιχνος βιας, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΠΡΙΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ.
Επιτέλους! Μπράβο, ρε παιδιά, πείτε τα μήπως και βοηθηθεί καμιά γυναίκα ή άνδρας. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο ούτε στον περίγυρό μου έχω διαπιστώσει κάτι σχετικό, αλλά σκέφτομαι ότι στην παραμικρή ένδειξη ελάχιστης βίαιης συμπεριφοράς να μου έδειχνε κάποιος, θα έχω ήδη φύγει. Αυτή λένε οι ειδικοί είναι η μόνη σωστή αντίδραση.
Σε πολύ άσχημο καυγά μου ήρθε να παίξουμε ξύλο. Κι αντί γι αυτό, έσπασα την πόρτα του μπάνιου με γροθιά. Τις έφαγα κιόλας, είχαμε γίνει έξαλλοι και οι δύο.
Ομως μιλάμε για ενα ζευγάρι μονο, χωρίς γάμο ή παιδιά. Φαντάζομαι ότι μετα, ειδικά αν κάνουν παιδιά, κι είναι η ζωή ρουτινα σπίτι-γραφείο, οι εντάσεις θα είναι μεγαλύτερες.
Οχι, πρέπει τελικά να σηκωνεσε και να φευγεις, και να αυτομαστιγώνεσε αν σου φύγει το χέρι, δε μαζεύετε μετα.
Μπράβο Αφροδίτη.
Σίγουρα ήθελε θάρρος να το γράψεις. Δε πιστεύω να - μπα, δε μπορεί. Μπορει;
Χοντρό θέμα. Παλιό όσο κι εμείς. Και πώς να μην είσαι μες την τσίτα καθε μερα, και πως να μη θες να ξεσπασεις στον πιο κοντινό σου άνθρωπο;. Αλλά με λόγια, αυτό απαγορεύεται!
(είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι επαγγελματίας;)
Nyktipolos said...
Υπάρχει ένα ΚΕΙΜΕΝΟ του κυρίου Δήμου με τίτλο νομίζω "Το πρωϊνό ξύρισμα"
Θα το βρείτε με πολλά σχόλια στο παλιό μου blog ΕΔΩ ημερομηνία 14 Ιανουαρίου 2006.
Αλλά και στο site μου (Κείμενα/Σάτιρες). Βέβαια δεν έχει άμεση σχέση με το πολύ σοβαρό και άγριο θέμα που συζητάμε εδώ.
paragrafos said...
Η γυναίκα που ανέχεται τη βία, "χάρη των παιδιών της" τάχα, είναι ηθικός αυτουργός την ψυχικής κακοποίησης των παιδιών της.
Καμία ανοχή στη βία!
Σ΄ ευχαριστώ, ΑΦροδίτη μου
Με αγάπη
Παράγραφος
Πεμ Ιουλ 06, 11:42:39 πμ
-----------------------------
Θα διαφωνήσω, εν μέρει, με τον εαυατό μου!
Λυπάμαι αν στεναχώρησα κάποιες γυναίκες κακοποιημένες.
Ό,τι είπα πρωτύτερα, το είπα εν βρασμώ ψυχής και κυρίως ως κόρη που είχε τύραννο πατέρα.
Απ την οδυνηρή μου πείρα έχω μια συμβουλή:
γυναίκες, όχι ανοχή στη βία των συζύγων!
Όχι στην απόκρυψη της βίας σε βάρος των παιδιών!
Η σιωπή είναι συνεχοχή!
Αν έχετε άντρες που σας κακοποιούν συστηματικά, είναι βέβαιο ότι θα ξυλοφορτώνουν και τα παιδιά σας!
Να τους στείλετε στο διάολο μια ώρα αρχύτερα!!!
Με αποφασιστικότητα και αγάπη
Παράγραφος
Ο γείτονάς μας, γύρω στα 200 κιλά, 1,70 ύψος, έδερνε κάθε μεσημέρι τη γυναίκα του και κάθε βράδυ τα παιδιά του. Η γυναίκα έβγαινε στο μπαλκόνι και φώναζε: "Θα πηδήξω από κάτω!", από το 10ο όροφο. Εκείνος απαντούσε: "Θα σε σκοτώσω!". Το βράδυ που γύριζαν τα παιδιά μετά τις 12 τις έδερνε και φώναζε: "Πουτάνα! Με ποιόν πηδιόσουν;" (Τη μια την είχα δει σ'ένα σκοτεινό παγκάκι κάτω στο πάρκο να φιλιέται με μια κοπέλα)Αστυνομία είχαμε φωνάξει. Έβγαινε η γυναίκα του και έλεγε ότι όλα είναι εντάξει. Πρέπει να ήταν λίγο "πειραγμένη". Ή να κουνήθηκε το μυαλό της απ' το ξύλο. Στο ασανσέρ όποτε την τράκαρα είχε ένα χαμένο βλέμμα, το κεφάλι λίγο λοξά γυρισμένο διαρκώς, άσχημη πολύ και κάτασπρη. Αν την έβλεπες στο δρόμο θα λεγες ότι έχει ξεφύγει από κανένα Ίδρυμα αν δεν υπήρχαν οι σακούλες απ' το σούπερ μάρκετ στα χέρια της και τα 2 παιδιά να την ακολουθούν. Η ιστορία συνεχιζόταν. 3-4 χρόνια. Ένας τοίχος μας χώριζε απ' την τρέλλα. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Μια μέρα είδα κάτω στην είσοδο το κηδειόχαρτό του. Ανακοπή. Στο σπίτι του. Αυθόρμητα εντελώς μου' ρθε η εξής εικόνα: αυτός να κάθεται στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και τη μπύρα στο άλλο, ξαφνικά να αισθάνεται έναν οξύ πόνο στο στήθος. "Ελένη!!!" Να βγαίνει η Ελένη απ' την κουζίνα και να τον βλέπει να μη μπορεί να πάρει ανάσα. Τα παιδιά θα έλειπαν. Να την κοιτάζει με μάτια γουρλωμένα, να μη μπορεί να αρθρώσει λέξη, η πρησμένη μουτσούνα να ζητάει βοήθεια. Κι εκείνη απλά να τον κοιτάει..
Είδα το τραγούδι Luca από μια άλλη οπτική – το νόμισα σαν τραγούδι μοναξιάς, απομόνωσης. Πολύ καλή η εναλλαγή του στην αρχή και τέλος, σαν να αποτελεί σάουντρακ των σκηνών που περιγράφεις, ή οι τελευταίες να κάνουν ένα βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Αυτό, όσον αφορά το ‘τεχνικό’…
Όσον αφορά το θέμα, είναι κάτι που δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμιά πλευρά. Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τη γυναίκα που υπομένει τη βία λέγοντας στον εαυτό της ‘δεν με έστειλε και στο ΚΑΤ’ (τι λέει μωρέ;), ή ‘δε με χτυπά στο πρόσωπο’ (παρντόν;), ούτε και με τον άντρα που δέρνει τη γυναίκα του και μετά της κάνει έρωτα για συγνώμη και πάλι από την αρχή. Πρέπει να βλέπει τη γυναίκα σαν παιχνιδάκι (κρύο-ζέστη) ή να τη μισεί. Άσε που πιστεύω βαθιά ότι ένας τέτοιος άνδρας είναι θρασύδειλος, αν τον πιάσεις και κάνεις να τον χτυπήσεις θα σκύψει και θα παρακαλάει. (Γι’ αυτό, πολύ καλό και το κείμενο της γραβούρα.) Και ίσως η γυναίκα δεν θέλει να παραδεχτεί τι αδύναμο ζώο παντρεύτηκε και κάθεται να παραμυθιάζεται.
Έχω γνωρίσει δύο άτομα που έδερναν τις γυναίκες του, στο εξωτερικό. Ο ένας περιστασιακά, ο άλλος συνεχώς. Άρρωστη κατάσταση, απίστευτα άρρωστη και από τις δύο πλευρές. Ιδίως ο δεύτερος, όταν τον έδιωξε τελικά η γυναίκα του, σερνόταν και ξεφτιλιζόταν – μέχρι να το πάρει απόφαση και να παλεύει σαν ο τελευταίος υπάνθρωπος για όσο το δυνατόν περισσότερα φράγκα (πλούσιος πεθερός).
Είχε κάποτε το θράσος και την κουτοπονηράδα να μου πει «τι να κάνω, τη δέρνω, Έλληνας είμαι». Στο εξωτερικό, αυτό δήθεν είναι απάντηση σε πολλά. «Κι εγώ ή ο πατέρας μου ρε μαλάκα δεν είμαστε Έλληνες;» απάντησα. Δηλαδή να σέρνει ένα λαό στη μαλακία του, αποποιούμενος έτσι κάθε ευθύνη: η κουλτούρα φταίει. Ο μαλάκας που γίνεται ρατσιστής απέναντι στον εαυτό του…
Τα σχόλια του σημερινού θέματος είναι λιγότερα από των προηγούμενων. Ελπίζω πως αυτό σημαίνει ότι το φαινόμενο τείνει να εκλείψει και, άρα δεν αγγίζει πολύ κόσμο.
Συγχαρητήρια στην Αφροδίτη για το κείμενο και στο γάτο για τη φιλοξενία!
Πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι άντρες που καταφεύγουν σε βία έχουν προηγουμένως υποστεί ψυχολογική βία από τις συζύγους τους. Αυτό όμως λέει και δεν λέει κάτι· γιατί την ίδια βία (και μεγαλύτερη) υφίστανται και στον εργασιακό χώρο και στον κοινωνικό τους περίγυρο, ωστόσο εκεί δεν σηκώνουν χέρι. Προφανώς γιατί δεν τους παίρνει…
Εν τέλει, νομίζω ότι θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση, πως η Μαλβίνα είχε δίκιο:
«Ο Γ' Παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες»... :)
Πολύ σοβαρό το θέμα που θίγετε. Νομίζω το πρόβλημα πηγάζει και από τις νοοτροπίες. Για χρόνια ήταν ντροπή να μιλάς γι' αυτά τα πράγματα και 'φυσιολογικό' σχεδόν ο άνδρας να σηκώνει χέρι. Μερικές φορές οι πεθερές προέτρεπαν τον άνδρα να χτυπάει τη γυναίκα του. Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι απαράδεκτα και συμφωνώ ότι η γυναίκα πρέπει να φεύγει πριν δεσμευτεί. Μετά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ζούμε σε μια κοινωνία ανάλγητη που μπορεί να σε ρωτάει πότε θα παντρευτείς και πότε θα κάνεις παιδιά αλλά ποτέ δεν θα σε ρωτήσει αν είσαι ευτυχισμένη μετά το γάμο και πώς περνάς. Το πολύ-πολύ να σε κοιτάξει με καχυποψία. Δεν μπορεί και συ κάπου θα φταις. Γι αυτό νομίζω ότι υπάρχει και ένα άλλο θέμα που πρέπει να δούμε. Ο γάμος ως κοινωνική καταξίωση για τις γυναίκες. Και μη μου πείτε ότι αυτό δεν ισχύει πια. Πόσες και πόσες γυναίκες δεν παντρεύονται κάποιον που μπορεί και να μην τον πολυθέλουν αλλά έχουν περάσει τα 30-35 και θέλουν να κάνουν παιδιά πριν είναι πολύ 'αργά'. ΄Η επειδή πως βρε παιδί μου βρίσκουν όλες έναν άνδρα και συ δεν μπορείς να βρεις; Για να μην αναφερθώ και στο 'σύνδρομο του να ντυθώ νυφούλα κατά τα χολιγουντιανά πρότυπα που επηρεάζουν δυστυχώς τους πάντες΄.
Δεν ήθελα να πάρω θέση όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί η Αφροδίτη (εξ ου και το μπράβο στο πρώτο ποστ) βάζει με το αφήγημά της τα πράγματα στη θέση τους αποδίδοντας τα του καίσαρος τω καίσαρι... Χωρίς να παίρνει θέση περιγράφει μια υπάρχουσα, τραγική κατάσταση. Με σπρώχνει σε αυτό η φράση του κυρίου Δήμου "..το πολύ σοβαρό και άγριο θέμα που συζητάμε εδώ." Θέλω να πω ότι αρνούμε να δω τις γυναίκες ως θύματα ΜΟΝΟΝ αλλά και ως ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΕΣ σε τέτοιες καταστάσεις. Ζούμε στο έτος 2006. Δεν υπάρχει δικαιολογία για καμιά γυναίκα να ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Όχι γιατί είναι εύκολο να φύγεις, αλλά γιατί όσο δύσκολο και να είναι, ακόμα κι αν πρέπει να περάσεις από την κόλαση και εσύ και τα παιδιά σου είναι θέμα αξιοπρέπειας και εκεί εκπτώσεις λόγω δυσκολίας δεν γίνονται.
Στο post που αναφέρει ο ΝΔ και συγκεκριμένα στα σχόλια (18ο αν μέτρησα καλά)υπάρχει ένα κείμενο που λέγεται ΑΝΤΡΑΣ και, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ ανώτερο από το Ξύρισμα.
Καλημέρα Άφρο, συγχαρητήρια για δεύτερη φορά!
civil said...
Τα σχόλια του σημερινού θέματος είναι λιγότερα από των προηγούμενων. Ελπίζω πως αυτό σημαίνει ότι το φαινόμενο τείνει να εκλείψει και, άρα δεν αγγίζει πολύ κόσμο.
Απλά δεν διαφωνεί κανείς με κανέναν
Πάντως, κι εγώ μια φορά χαστούκισα γυναίκα. Είχα φτάσει όχι απλώς στο Αμήν αλλά στο Ίδωμεν το Φως της τρίτης λειτουργίας. Και δεν το μετάνιωσα. Ίσα-ίσα, λέω μακάρι να μου έριχνε αυτή ένα σκαμπίλι αντί όλης της ψυχολογικής βίας. Και, ναι, νομίζω πολλές γυναίκες είναι Τζακ σ’ αυτόν τον τομέα. Υποτιμημένος τομέας - αν και στη λογοτεχνία υπάρχουν πολλές τέτοιες φιγούρες και στερεότυπα. Αν υπήρχε ποινικός κώδικας ψυχολογικής βίας, οι γυναίκες θα είχαν τα πρωτεία (όχι ότι ο άντρας που κάνει τη γυναίκα π.χ. να σταματήσει τη δουλειά για να την έχει του χεριού του, δεν ασκεί πολύ βαριά ψυχολογική βία πάνω της).
aggelos-x-aggelos
παρέλειψες να πεις ότι είναι του ίδιου συγγραφέα. Η άλλη πλευρά της πραγματικότητας...
Από τη θέση του παιδιού που κάποτε υπήρξα, έχω να σας πω ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις τέτοιου είδους σκηνές άσχετα από το αν γίνονται κάθε μέρα ή μια φορά το χρόνο.
Δεν νομίζω πως είμαι σε θέση να πω τι πρέπει να γίνεται και τι όχι, μιας και η συναισθηματική μου εμπλοκή με το ζήτημα με εμποδίζει στο να μη βρίσκω και ελαφρυντικά για την ανοχή.
Συμφωνώ με τη μη-ανοχή όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε σε μια γυναίκα την αδυναμία της(αντικειμενική ή υποκειμενική) να φύγει.
Πολύ δύσκολο θέμα για όσους έχουν προσωπική εμπειρία, μάλλον δυσκολεύομαι να πω πιο πολλά...
Μας τη μαυρίσατε την ψυχούλα, αλλά χαλάλι...
-Αν ενας αντρας τρωει ξυλο απο
την γυναίκα του..λεγεται αντρας;;
θα ρωτησει η κοινωνια;;
-Aν μια γυναίκα το υπομένει
λεγεται αγία,ηρωίδα...
και θα απολαύσει τις γνωστές
χάρες του Ξύλου που βγηκε
απο τον Παράδεισο..
-.."ΟΥ γαρ έστιν ανήρ εκ γυναικός, αλλά γυνή εξ ανδρός· και γαρ ουκ εκτίσθη ανήρ διά την γυναίκα, αλλά γυνή διά τον άνδρα."
Ίνα σωφρονίζουσι τας νέας φιλάνδρους είναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, αγνάς, οικουρούς, αγαθάς, υποτασσομένας τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα μη ο λόγος του Θεού βλασφημήται..
Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά. Ουδείς γάρ την εαυτού σάρκα εμίσησεν, αλλ' εκτρέφει και θάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την Εκκλησίαν·(By Saint Paul)
ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΑΥΤΟΥ ΣΑΡΚΑ;..
Και μια παρομοια ιστορία απο την Mandy
Ουπς, σόρρυ!
Ναι ναι είναι του ίδιου.
Άσχετο. Πως γίνεται να έχει γράψει κάποιος ανώνυμος;
Τα σχόλια δεν είναι λιγότερα... απλώς ο moderator καθυστερεί...
Πάντως, μιλώντας πάλι για το θέμα την γυνακείας βίας (αλίμονο αν πέσεις σε υστερική γυναίκα) ξέρω περιπτώσεις ανδρών που τρώνε στο κεφάλι σκληρά αντικείμενα (όχι μόνο τα παραδοσιακά πιάτα). Και φυσικά θα μπορούσαν να ανταποδόσπυν τα ίσα (ο ένας μάλιστα είναι ντουλάπα) αλλά ακριβώς το γεγονός της σωματικής υπεροχής τους σταματάει. Άσε που δεν είναι εύκολο να δείρεις γυναίκα - εγώ δεν μπορώ. Μιά φορά μάλιστα μία σύντροφος μου είπε: "έπρεπε να μου είχες ρίξει ένα χαστούκι!"
Μην αναρωτιέστε γιατί το ανέχονται όλες αυτές οι δυστυχισμένες κακοποιημένες γυναίκες. Το ανέχονται επειδή όλες, μα όλες,είναι στραπατσαρισμένες ψυχολογικά (αυτό που οι ειδικοί θα έλεγαν χαμηλή αυτοεκτίμηση) είναι απελπισμένες, φοβισμένες, δεν βλέπουν διέξοδο. Δεν είναι θέμα αξιοπρέπειας, ζουν σε έναν απέραντο τρόμο. Γι' αυτό και χρειάζονται το δίκτυο κακοποιημένων γυναικών, επειδή χρειάζονται και έντονη ψυχολογική υποστήριξη.
Οσο γι' αυτά που λέει η attalanti, «Άλλο να συμβεί μία φορά και άλλο να γίνεται με σύστημα» δεν είναι σωστό. Αν συμβεί έστω και μία φορά, θα ξανασυμβεί. Δεν υπάρχει δικαιολογία, δεν υπάρχει συγχώρεση, δεν πρέπει να υπάρχει κατανόηση. Οι άνθρωποι αυτοί, όποιου φύλου, εγκληματούν εναντίον της οικογένειάς τους. Δεν υπάρχουν «αντικειμενικοί» λόγοι. Υπάρχει μόνο η βοήθεια προς τα θύματα να αντιδράσουν.
Αφροδίτη μπράβο...για τον τρόπο και την ευαισθησία με τη οποία άγγιξες το θέμα.
Η άσκηση βίας σε μία σχέση δεν είναι «προνόμιο» μόνο των ανδρών…ειδικά τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες «ρίχνουν ένα χεράκι ξύλο» στο σύζυγό τους.
Από εκεί και πέρα πρέπει να αναφέρουμε και την ψυχολογική βία που ασκεί η γυναίκα στον άντρα…αλλά και ο άνδρας στη γυναίκα…που για μένα είναι και η πιο ύπουλη και αποπνικτική μορφή βίας.
Ένα ερωτηματικό αποτελεί για μένα το γιατί κάποιος παραμένει σε μία «βίαια» σχέση. Η δικαιολογία των παιδιών δεν μου αρκεί γιατί ουσιαστικά τα παιδιά βιώνουν ανεπίτρεπτες καταστάσεις μέσα σε τέτοιες συνθήκες.
Μήπως όμως ευθύνεται και το κοινωνικό σύνολο;
Πριν 4 χρόνια στη Γερμανία…μία κοπέλα από την Κύπρο «τις έτρωγε» συστηματικά από το αγόρι της. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να φύγει από το σπίτι τους δεν βρέθηκε κανείς «φίλος» να τη φιλοξενήσει…και όταν προσφέρθηκα να το κάνω εγώ…ήρθα αντιμέτωπη με το «ελληνοκυπριακό» χωριό της πόλης μας…που έλεγε ότι μπαίνω ανάμεσα στο ζευγάρι! Το πώς μας κοίταζαν και τις δύο…δεν περιγράφεται!
Αυτή η αστυνομία που για να πάρει τα μέτρα της σε τέτοιες καταστάσεις…πρέπει πρώτα να αλλάξει θέση η γη με τον ουρανό…πώς μας φαίνεται;;;
Έχει δει κανείς την ταινία «Secretary» του Steven Shainberg ;;;
φιλιά
Οφείλουμε να μην παραγνωρίσουμε, επίσης, το γεγονός ότι η βία (να ασκείς ή να δέχεσαι) διδάσκεται. Και γι αυτό αναπαράγεται. Η ηρωίδα της ιστορίας οπωσδήποτε είχε κακοποιηθεί από τους γονείς της γι αυτό (έστω όχι συνειδητά) επέλεξε και ΑΥΤΟΝ τον συγκεκριμένο άντρα για σύζυγο και όχι κάποιον άλλο. Διότι στη βία (σωματική, λεκτική, συναισθηματική ή ψυχολογική) είχε ήδη "εθιστεί". Όσες γυναίκες υπομένουν τόσους εξευτελισμούς για "χάρη των παιδιών" μπορούν να είναι βέβαιες (συμφωνώ με την Παράγραφο, Παράγραφε ευχαριστούμε πολύ για το dvd, ήρθε σήμερα στον Πειραιά) ότι τα αγόρια τους μιμούμενα τους πατεράδες τους θα κακοποιούν τις γυναίκες τους και οι κόρες τους θα δέχονται αδιαμαρτύρητα την κακοποίηση των συζύγων τους. Όσες από εμάς δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι εάν κάποιος ασκούσε βία πάνω μας θα αποχωρούσαμε ευθύς από τη σχέση, χρωστούμε - απλώς - θερμές ευχαριστίες στους γονείς μας (ιδιαίτερα στη μητέρα μας). Άυτό τέλος που έγραψε η Αφροδίτη "όσο εκείνος απλωνόταν τόσο εκείνη μαζευόταν και όσο εκείνη μαζευόταν τόσο εκείνος απλωνόταν" μου θύμισε κάτι που μου επαναλάμβανε διαρκώς η δική μου μητέρα: "Όταν εσύ κάνεις ένα βήμα πίσω ο άλλος θα κάνει δύο μπροστά". Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές η λύση του "μυστηρίου" βρίσκεται στις σχέσεις μας με τους γονείς μας.
Την αγαπούσε....?
Είναι δυνατόν να υπάρχει αγάπη στη βία?
Ήταν ξέσπασμα. Δεν θα ξαναγίνει.
Αλήθεια? Γιατί έγινε?
Πάψε είναι μπροστά τα παιδιά!
Μπα? Δηλαδή όταν λείπουν τα παιδιά κάνεις οτι θέλεις?
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε αρκετά προβλήματα.
Οικονομικής φύσεως στην αρχή αλλά και εκπαιδευτικής. Και οι δυο γονείς μου μετά βίας είχαν τελειώσει το δημοτικό.
Είχαν και έχουν αγάπη.
Μεγάλωσα βλέποντας τους να είναι συνεχώς ερωτευμένοι.
Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο όπως αγαπούσα εγώ στην εφηβεία μου.
Είμαι σίγουρος οτι είχαν χτυποκάρδι κάθε φορά που έκαναν έρωτα.
Σήμερα 30 χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι ερωτευμένοι.
Έτσι δεν κατάλαβα ποτέ πως είναι η βία σε ένα σπίτι.
Και έγινα απόλυτος.
Δεν δέχομαι οτι έχει οποιοσδήποτε το δικαίωμα να απλώσει χέρι πάνω σε έναν άνθρωπο.
Τη σιχαίνομαι τη βία.
Έμαθα να είμαι τρυφερός.
Να αγαπάω πραγματικά και να σβήνω το θυμό μου για χάρη της αγάπης μου για έναν άνθρωπο.
Μεγαλώνοντας συνάντησα ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα βίασ και κυριολεκτικά συγκλονιζόμουν κάθε φορά που άκουγα την ιστορία τους.
Αν υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα μην διστάσετε να τηλεφωνήσετε στα τηλέφωνα που έδωσε ο ΝΔ.
Νίκο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Αφροδίτη, την αγάπη μου. Απλά υπέροχο!
Νομίζω πως όποιος είχει μια κάπως πιο άμεση επαφή με το ζήτημα της βίας στο σπίτι, καταλαβαίνει πως είναι πολύ δύσκολο να κρίνει, να χαρακτηρίσει ή να δικαιολογήσει. Υπάρχουν περιπτώσεις που το πράγμα είναι αδιέξοδο. Ιδίως όταν το "θύμα" δεν έχει πραγματικά διέξοδο. Πχ η άνεργη 35άρα μητέρα στο χωριό. Όχι ότι αλλάζει κάτι στην πόλη, αλλά στο χωριό νομίζω είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Δεν θα΄πρεπε να υπάρχει κάποιος κρατικός παράγοντας που να φροντίζει για τέτοιες περιπτώσεις; Δεν θα΄πρεπε να'χει δοθεί από την Πολιτεία μεγαλύτερη σημασία σ' αυτό το ζήτημα; Πολύ ωραία να βγαίνει τέτοιο θέμα στα blogs άντε και κάτι σποτάκια κατά καιρούς στην TV αλλά η ουσία, που βρίσκεται βαθιά στην κουλτούρα του "Ελληνάρα", όπως χιλιάδες άλλα ηλίθια χαρακτηριστικά του, μένουν συνήθως ασχολίαστα.
H γυναίκα σαν το αιώνιο και αθώο θύμα της ανδρικής βαρβαρότητας...Πραγματικά, πιστευει κανείς από εδώ μέσα, σ'αυτήν την τόσο απλοϊκή θεώρηση των πραγμάτων???Ευτυχώς ή δυστυχώς οι ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως οι ερωτικές σχέσεις είναι πολύ πιο περίπλοκες για να χωρέσουν σε τόσο απλοϊκά σχήματα...Σωστά, επισήμανε ο κύριος Δήμου πως ένας μεγάλος αριθμός των θυμάτων βίας, μεταξύ συζύγων είναι άντρες...Αλλά ακόμη και στις περιπτώσεις, που τη σωματική βία, την υφίσταται η γυναίκα, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα???Θα χαρακτήριζα μια τέτοιου είδους σχέση, σαδομαζοχιστική και από τις δύο πλευρές...Ας πάει κάποιος από τους επαγγελματίες "do-gooders" να χωρίσει ένα ζευγάρι, όπου ο άντρας ασκεί βία στη γυναίκα...Θα δει τότε πόσα μπινελικια θα ακούσει όχι μόνο από τον άντρα, αλλά και από τη γυναίκα, το υποτιθέμενο θύμα...Οι ερωτικές σχέσεις είναι πολύ περίπλοκες...Ίσως ο Ντε Σαντ τις καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τους διάφορους σύγχρονους κοινωνικούς λειτουργούς που βιάζονται να βρουν το θύτη και το θύμα...
ΥπΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΟπΩΣ ΓΙΑ πΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΚΑπΟΙΑ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΝΑ ΣΕ πΑΝΤΡΕΥΟΥΝ ΑπΟ ΤΑ 12 ΣΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑπΟ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ ΝΑ ΣΕ ΧΤΥπΑΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΣΕ ΚΟΛΛΑΕΙ AIDS MAZI ME TA ΜΙΣΑ ΑπΟ ΤΑ πΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜπΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΞΕΝΟπΗΔΗΜΑ ΧΩΡΙΣ πΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ ΝΑ ΣΕ ΣΒΕΡΚΩΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑπΟ πΑΝΩ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΩΣ πΡΕπΕΙ ΤΟΥ ΙΜΑΜΗ ΟπΩΣ πΧ ΣΤΗΝ ΝΙΓΗΡΙΑ.
ΑΝ ΛΟΙπΟΝ Η ΚΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟπΟΙΑ ΜΙΛΑΜΕ ΔΕΝ ΔΙΑΒΙΕΙ ΣΤΗΝ ΝΙΓΗΡΙΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩπΗ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΗ.
ΤΟΝ πΑΡΑΤΑΣ ΚΥΡΑ ΜΟΥ. ΝΕΤΑ ΣΚΕΤΑ. ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑ πΑΙΔΙΑ ΣΑΣ. ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ. ΜΑΖΕΥΕΙΣ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΜΕ ΕΝΔΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ ΤΑ πΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΙQ.
ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ: ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥ πΗΔΑΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ πΟΡΤΑ πΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜπΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΜΩΣ. ΣΥΝΗΘΩΣ πΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ πΑΡΟΥΝ ΤΟ πΑΝΩ ΧΕΡΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΤΗΡΙΟ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ.
ΕπΙΣΗΣ ΑπΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΛΥΣΗ: ΑΝ ΔΕΙΣ ΤΑ πΡΩΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΞΑΡΧΗΣ πΑΙΔΙΑ. ΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΤΡΩΣΗ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΔΕΙΣ πΩΣ ΘΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ ΤΟ ΘΕΜΑ.
ΕΧΩ 3 ΤΡΕΙΣ πΕΡΙΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΟΥ πΕΡΙΓΥΡΟ ΣΧΕΤΙΚΕΣ. ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ. Η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ. ΣΤΗΝ πΙΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΔΙΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΚΑΚΩΣΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑπΟ ΤΟ ΕΝΑ ΜΑΤΙ ΚΑΙ πΕΡΙπΟΥ 60% ΑπΟ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑπΕΙΑ. ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ πΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕ ΜΕΤΑ ΚΟπΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΩΝ; ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΛΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ πΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑπΟ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ.
ΤΟ πΙΟ ΩΡΑΙΟ; ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑπΕΙΑ ΤΗΝ πΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ.
ΟΤΑΝ Ο ΘΕΡΑπΕΥΤΗΣ ΤΗΝ ΕΔΙΩΞΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙπΕ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑπΑΕΙ πΑΛΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΑπΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΝΑ πΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΤΗΣ ( ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ) ΕΚΑΜΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΝΕ.
ΘΕΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Giramondo έχω δει το Secretary και ομολογώ ότι μου άνοιξε ένα δρόμο στο μυαλό που ήταν κλειστός στο απόλυτο της "μη βίας" στον έρωτα. Είναι κάποια πράγματα που δεν είμαι σίγουρη αν κάνουμε καλά που τα έχουμε δεδομένα και κρίνουμε. Η κοπέλα στην ταινία φαινόταν να το απολαμβάνει απίστευτα κάθε φορά που το "αφεντικό" της της ανέθετε και μια καινόρια δοκιμασία. Υπάρχουν και τα βίτσια τι να κάνουμε. Η βία είναι κι αυτή ένα από αυτά. Μεγάλο θέμα για μένα και άκρως ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να το καταλάβω.
Επειδή ετέθη και θέμα κακοποίησης ανδρών από τις γυναίκες (τους), θεωρώ ότι σ' αυτή την περίπτωση υφέρπει ένας μαζοχισμός από την πλευρά του άνδρα που ανέχεται μια τέτοια κατάσταση. Δεν είναι το ίδιο με την κακοποίηση γυναίκας από τον άνδρα (της) που συνήθως - στην περίπτωση που περιγράφει η Αφροδίτη - ξεφεύγει από τα πλαίσια του S/M "παιγνιδιού".
Η διεργασία θυματοποίησης της γυναίκας, ώστε να "αποδέχεται" ένα ρόλο σκλάβου - αντικειμένου ηδονής του άνδρα είναι κοινωνική διεργασία, κάτι που πολύ σωστά, αν και ακροθιγώς, υπογραμμίζουν πολλοί συσχολιογράφοι. Γι' αυτό άλλωστε και οι κακοποιούμενες γυναίκες είναι τόσο απροστάτευτες. Ο κακοποιούμενος άνδρας δεν υφίσταται τέτοια διεργασία θυματοποίησης γι' αυτό και οι περίπτωσή τους είναι τελείως διαφορετική.
Και κάτι ακόμη. Ειναι πολύ πιθανόν ο άνδρας πρωταγωνιστής της ιστορίας της Αφροδίτης να είναι λανθάνων ή καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια για την οποία αυτές οι καταστάσεις αποτελούσαν επιστημονική φαντασία. Κι έτσι μου ήταν αδύνατον να φανταστώ κι εγώ ότι πράγματι συμβαίνουν και μάλιστα σε αρκετά μεγάλη συχνότητα. Οι γονείς μου καυγάδιζαν σπανιότατα και υ-περ-βο-λι-κα πολιτισμένα, φώναζαν ελάχιστα και δεν έβριζαν ΠΟΤΕ: η χειρότερη φράση που είχα ακούσει από τα χείλη του πατέρα μου μέχρι τα δώδεκα μου χρόνια ήταν το "αει στο καλό σου", ειπωμένο με ανάμεικτη δόση αγριάδας και παράπονου. Μάλλον εξωπραγματικό περιβάλλον, όπως δυστυχώς διαπίστωσα αργότερα. Κι όμως , οι άντρες στην οικογένεια μου σέβονταν τις γυναίκες, οι οποίες ήξεραν με τον τρόπο τους να τους αναγνωρίζουν έμμεσα ένα μικρό προβάδισμα, όπως απαιτούσε η εποχή.
Τέλος πάντων , μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι η πραγματικότητα ήταν αλλιώτικη. Διαφωνώ κάθετα όμως με όσους προσπαθούν να βρουν ευθύνες και στις δύο πλευρές. Όποιος ανέχεται ή προκαλεί τη βία, βλάπτει τον εαυτό του ή τα παιδιά του αν υπάρχουν. Δεν ευθύνεται το ίδιο με το θύτη. Ο θύτης είναι ο απολίτιστος και ο μόνος ένοχος. Αν αισθάνεσαι ότι το ανθρώπινο πλάσμα που έχεις δίπλα σου ή απέναντι σου δεν είναι άξιο σωστής συμπεριφοράς, σήκω και φύγε. Ή, αν κάτι σου φταίει, ψάξε να το βρεις στον εαυτό σου. Έτσι κάνει ο πολιτισμένος άνθρωπος, δεν σηκώνει το χέρι να χτυπήσει!
Ο πρώην άντρας μου συνήθιζε να μου λέει όταν τον συνέφερε ότι "ο σεβασμός εμπνέεται, δεν επιβάλλεται"( όχι , ευτυχώς, δεν με έδερνε). Κι εγώ του απαντούσα ότι ο σεβασμός προς τους άλλους, επιπροσθέτως, ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ και κάποιοι τον ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ενώ κάποιοι όχι.
Όλα είναι ψέματα, οι ψυχολογίες , οι δικαιολογίες οι βαθιές αναζητήσεις κλπ είναι ψέματα. Η αλήθεια είναι μια και απλή. Όποιος αγαπάει κάποιον τον φροντίζει. Το να μένεις με κάποιον που θέλει το κακό σου είναι προδοσία τόσο ενάντια στον εαυτό σου όσο και ενάντια στα παιδιά σου. Δεν έχει τίποτα να περιμένεις παρά μόνο κλιμάκωση της βίας, οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές.
Τρία χρόνια προσπαθώ να φτειάξω τη σκάλα. Ολο έπεφτε η Βαλεντίνα μέσα στο σπιτάκι της. Ολο μελανιές. Οταν έφερα το μάστορα αρνήθηκε, είπε πως λείπει ... Αλλά μετά πάλι όλο μελανιές.
Υστερα έβγαλαν άδεια διαμονής. Και εκείνη άδεια εργασίας.
Προχθές μου είπε συνομωτικά: Πάω Αλβανία για το διαζύγιο. Δεν χρειάζεται να βάλεις άλλο κάγκελο στη σκάλα.
Τόση βουβαμάρα τρία χρόνια και τόσος πόνος δίπλα μου. Δικαστές, δικηγόροι μπαινοβγαίνουν και όλοι αγαπούν τη Βαλεντίνα. Εξουσία άφθονη να την στηρίξει. Κουφή δύναμη.
Δεν το έκανε κανείς. ΔΕΝ ήταν τόσο απλό όσο ένα κάγκελο στη σκάλα.
Ομως φεύγει να χωρίσει και αυτός φοβάται πιά.
Λυπάμαι για μας. Χαίρομαι για εκείνη που δίνει στον εαυτό της μια ευκαιρία. Χαρείτε αν θέλετε μαζύ της. Λυπηθείτε για μας.Η κουφαμάρα δεν φεύγει.
Αφροδίτη ευχαριστούμε!
Στην ιστοσελίδα του Υ.Δ.Τ/Υλικό αρχείου υπάρχει εγχειρίδιο για αντιμετώπιση της ενδοοικογενιακής βίας και στις τελευταιες του σελίδες υπάρχουν φορείς που μπορεί κάποιος να ζητήσει βοήθεια
Αθήνα, 16/5/2005
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Ελληνική Αστυνομία, εκδίδει εξειδικευμένο εγχειρίδιο για την ενημέρωση του αστυνομικού προσωπικού σε θέματα αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας.
Η έκδοση του εγχειριδίου εντάσσεται στην προσπάθεια για τη διαμόρφωση κατάλληλου πλαισίου διαχείρισης υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας από τις Υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητα που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα περιστατικά.
Στόχος είναι:
Η προστασία των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας, μέσα από την υιοθέτηση κατάλληλων διαδικασιών χειρισμού τέτοιων περιστατικών και την πληρέστερη διερεύνηση της τέλεσης αξιόποινων πράξεων,
Η περαιτέρω ευαισθητοποίηση του προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας, μέσα από την ενημέρωσή του σχετικά με τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης μορφής βίας και της σπουδαιότητας του κατάλληλου χειρισμού τέτοιων περιστατικών και
Ο συστηματικότερος και αποτελεσματικότερος χειρισμός των υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας από τις Υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας στο πλαίσιο της προανάκρισης, μέσα από την εκπαίδευση του προσωπικού.
Το εγχειρίδιο πρόκειται να διανεμηθεί σε όλες τις Αστυνομικές Υπηρεσίες, ενώ το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας θα αποτελέσει και αντικείμενο διδασκαλίας στις Αστυνομικές Σχολές.
Στα περιεχόμενα του εγχειριδίου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:
Στόχοι της αστυνομικής παρέμβασης στις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας
Οδηγίες για το χειρισμό των υποθέσεων
Οδηγίες για την αποτροπή της δευτερογενούς θυματοποίησης του θύματος
Οδηγίες για την προστασία του θύματος
Ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος κ. Γεώργιος Αγγελάκος, σε μήνυμά του, στον πρόλογο του εγχειριδίου, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Οι Αστυνομικές Υπηρεσίες οφείλουν να εγγυηθούν συνθήκες παρέμβασης ανάλογες με τη σοβαρότητα του φαινομένου. Το αστυνομικό προσωπικό καλείται να εφαρμόζει στην πράξη τις ενδεδειγμένες διαδικασίες χειρισμού περιστατικών βίας στην οικογένεια.
Για το σκοπό αυτό εκδίδεται και το παρόν εγχειρίδιο, το οποίο έχουμε τη βεβαιότητα ότι θα αποτελέσει αντικείμενο προσεκτικής μελέτης από τους αστυνομικούς και θα συμβάλει στην περαιτέρω ευαισθητοποίησή τους στην αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας».
Με την ευκαιρία της έκδοσης του εγχειριδίου, ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Γιώργος Βουλγαράκης, δήλωσε: «Η βία στην οικογένεια δεν επιφέρει μόνο σωματικές βλάβες στο θύμα. Επηρεάζει όλα τα μέλη μιας οικογένειας, αφήνει ανεπανόρθωτα τραύματα στις ψυχές των θυμάτων, δημιουργεί απαράδεκτα κοινωνικά στερεότυπα. Η ενημέρωση των θυμάτων για τα δικαιώματά τους, αλλά και η παρέμβαση της αστυνομίας για την προστασία των θυμάτων είναι απαραίτητη. Στόχος του εγχειρίδιου αυτού είναι να ενημερώσει τους αστυνομικούς για τον χειρισμό των περιπτώσεων αυτών, να τους τοποθετήσει στο πλευρό των θυμάτων. Και είμαι αισιόδοξος πως θα λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση».
@svoura said...
Να την κοιτάζει με μάτια γουρλωμένα, να μη μπορεί να αρθρώσει λέξη, η πρησμένη μουτσούνα να ζητάει βοήθεια. Κι εκείνη απλά να τον κοιτάει..
Ασχετο, αλλά κάπως έτσι λένε ότι πέθανε ο Στάλιν. Οι συνεργάτες του (Χρουτσώφ, Μπουλγκάνιν, Μαλένκωφ, Μολότωφ κ.λ.π. ήταν παρόντες αλλά, φοβούμενοι ίσως ότι ερχόταν η σειρά τους, κανείς δεν ζήτησε ιατρική βοήθεια παρά μόνο αφού πέθανε) και όταν πέθανε περίμεναν να κάνουν έκπληξη στον Μπέρια..., ο οποίος απουσίαζε.
Yπαρχουν & "προοδευτικοι" ανδρες,αυτοι που δερνουν τη γυναικα τους δικαιολογημενα,μονον οταν φταιει εκεινη...
Κάτι άσχετο και συγγνωμη που το γραφο εδώ αλλα λόγω του ότι το update των post αργεί λιγάκι (χεχ) ανέτρξα στο "Το πρωϊνό ξύρισμα" καθώς και το "ΑΝΤΡΑΣ".
Αναφέρεαι στη σάτιρα πως οι γυναίκες ζουν κατά μέσο όρο 7 χρόνια και η μία εκδοχή είναι πως στην πραγματικότητα είναι αυτές καταπιεστές στην άλλη ότι έχει σχέση με την κοσμοθεώρηση των δύο φύλλων κυρίως μετά την έξοδο από τη δουλειά....
Νομίζω πως έχω κάπου διαβάσει πως η διαφορά αυτή στον προσδοκώμενο χρόνο ζωής έχει να κάνει με την περίοδο και συγκεκριμένα με το ότι η γυναίκα χάνοντας αίμα λόγω της περιόδου ανανεώνεται οργανικά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει κυρίως γιατί το διάβασα αρκετά παλιότερα και δε θυμάμαι και που. Και συγγνώμη που είναι άσχετο με το θέμα του συγκεκριμένου post αλλά είπα να το αναφέρω....
Το κείμενο της αφροδίτης είναι εξαιρετικό, αλλά το θέμα είναι τόσο δυσάρεστο που δεν ενδείκνυται για πολλά λόγια.
Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς, εκφράστηκαν οι ίδιες απόψεις με διαφορετικές αποχρώσεις.
Πιο κοντά αισθάνομαι στην τοποθέτηση της advocatus diaboli στις 02:43:38 μμ.
Είναι απίστευτο ότι το θέμα είναι υπαρκτό το 2000μΧ και μάλιστα απ' ότι διαβάζω οι στατιστικές δεν εκφράζουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, μιας και πολύ μεγάλο ποσοστό ανδρών και γυναικών που κακοποιούνται, δεν το μαρτυράνε ποτέ.
Αν σκεφτεί κανείς δε, ότι υπάρχει και κακοποίηση παιδιών...
Παιδιά εδώ είμαι.
Σας διαβάζω προσεκτικά.
Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που το είδα δημοσιευμένο, ολόκληρο, άρχισα να μουδιάζω. Σα να το διάβαζα για πρώτη φορά (είναι αλλιώς όταν το γράφεις μόνος στον υπολογιστή, όση φόρτιση και να έχεις εκείνη την ώρα, κι άλλο μετά που το βλέπεις σαν ποστ στο μπλογκ που ανοίγουμε κάθε μέρα).
Κι άρχισα να σας διαβάζω, με διαλείμματα όμως γιατί άρχισα να τρομάζω. Να σοκάρομαι, να ντρέπομαι, να θυμώνω, να συγκινούμαι με όλα αυτά που λέτε & λέμε και όλα αυτά που γίνονται και μόνο τα υποψιαζόμαστε.
Εχω στο μυαλό φίλες που τα έχουνε υποστεί και συνεχίζουν, και φίλους που υποφέρουν από αντίστοιχες γυναίκες. Και όχι, δεν είναι ότι λιγόστεψαν τα περιστατικά, ίσα-ίσα που δεν έχουμε πλέον την οικονομική εξάρτηση που είχαμε παλιότερα, είμαστε και χειραφετημένες τρομάρα μας, τρελλαινόμαστε όλοι στο στρες και πλακωνόμαστε επί ίσοις όροις για τα πάντα. Δύο αρχηγοί σε κάθε σπίτι. Απλώς καλυπτόμαστε καλύτερα, ακόμη και στον εαυτό μας...
Να είναι οι αγαπημένοι εντάξει και να είναι όλα γλυκά. Απλό & δύσκολο μαζί.
Να τρώνε τις σάρκες τους χτίζοντας σκαλιέρες θυμού. Σύνθετο & εύκολο μαζί.
Κι άρρωστο, άρρωστο πολύ.
Για όσους με ρωτούν αν είναι αλήθεια ή όχι, να πω απλώς ότι δεν χρειάζεται να πιείς όλη τη μπουκάλα για να καταλάβεις αν το κρασί είναι σκάρτο ή όχι, έτσι δεν είναι? Δε χρειάζεται να σε κάνουν τόπι στο ξύλο για να δεις τι παίζει... Μπορεί και να είναι αλήθεια. Μπορεί και όχι. Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει το ότι υπάρχει εν δυνάμει για την κάθε μια μας, Μαίρη Παναγιωταρά ή Υπουργό (μην ξεχνάμε και την περίπτωσή της που βούϊξαν τα κανάλια) και τους αντίστοιχους «κάθε» άντρες δηλαδή, μια τέτοια τροπή... Κι αυτό είναι τρομαχτικό, ταπεινωτικό, εξευτελιστικό και αν υπαρχουν και παιδιά, τραγικό. Πραγματικά τραγικό. Γιατί τα βάζουμε σε κύκλο βίας και τα εξοικειώνουμε με τον (έως διεστραμμένο) δικό μας τρόπο χειρισμού καταστάσεων. Παντελής απουσία ωριμότητας και αγάπης....
Ακόμη δε μπορώ να βγω από την ιστορία μας. Που ΕΚΕΙΝΟΣ την αγαπούσε πολύ. Συμπαθάτε με.
Επανέρχομαι.
Aphrodite said: "Και όχι, δεν είναι ότι λιγόστεψαν τα περιστατικά, ίσα-ίσα"
Σύμφωνα με τις στατιστικές, η πλειοψηφία των περιστατικών συζυγικής βίας αφορά ζευγάρια ανώτερης κοινωνικής & οικονομικής τάξης.
«My name is Luca
I live on the second floor
I live upstairs from you
Yes I think you've seen me before
If you hear something late at night
Some kind of trouble, some kind of fight
Just don't ask me what it was
Just don't ask me what it was...
..................................
Το ακούγαμε χωρίς συνειρμούς
απο δω και πέρα..η φωνη της
Suzanne Vega
θα μας θυμιζει το ποστ της
Αφροδίτης..
............................
Thank you,Venus...
ακόμα και η μουσική με τους
στίχους προκαλεί αντίθεση
και σκέψεις...
Just don't ask me what it was..
Oι Γυναίκες εκπαιδεύονται να
μην δίνουν πολύ σημασία στη βία...
...................................
Ακουστε το
εδώ))))))
Τά 'χω πάρει στο κρανίο. Το μόνο, που μπορώ να πω σ’ αυτήν τη γυναίκα είναι:
Σήκω και φύγε, όσο είναι ακόμη καιρός! Ούτε σ’ αγαπάει, ούτε σ’ αγάπησε ποτέ. Τι διεστραμμένη αντίληψη της αγάπης! Σε πόθησε, ναι, και το άρρωστο του πάθος βγαίνει μια στα κρεβάτια, μια στα πατώματα. Γαμάει και δέρνει. Αλλά αυτό έχεις μάθει από μικρή, έτσι δεν είναι; Κι ο καλός μπαμπάς τα ίδια δεν έκανε; Και η καλή μαμά ήσυχη δεν καθόταν, χωρίς να βγάζει τσιμουδιά; Αυτά δεν είναι τα πρότυπά σου; Εύκολο είναι να τα ξεριζώσεις; Όχι. Αλλά κούνα λίγο το δαρμένο κεφάλι σου και ξεκόλλα! Δεν είναι μόνο ο πόνος, δεν είναι μόνο η ντροπή, είναι που μπορεί να σε σκοτώσει κιόλας. ΦΥΓΕ!!
Συγκλονιστικό κείμενο!!!
!!!
Αφροδίτη...
!!!
Γροθιά στο στομάχι.
Υπενθύμιση ότι δεν είναι όλα αγάπες και λουλούδια, και ότι τα "έκτροπα" είναι εύκολο να συμβούν όταν δε συγκρατούμε τον εαυτό μας, εμείς οι απλοί.
Τώρα αν κάποιος πιο "σύνθετος" έχει και hidden agenda απωθημένων, θα γίνουν τα πράγματα έτσι όπως μας τα περιέγραψες και συνεχώς θα οξύνονται.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πισωγύρισμα μετά το πρώτο χαστούκι. Δεν ξέρω αν τελικά μπορεί να αλλάξει κάποιος ριζικά.
Ξέρω ότι χρειάζεται πολλή δουλειά και καθόλου εφησυχασμός στη σχέση. Κι όταν βλεπουμε τέτοια, να μην κλείνουμε τα μάτια. Και να προσπαθούμε αν εμείς είμαστε στη σχέση αυτή, να φεύγουμε μόνον όταν έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο.
Το «φεύγω» δε θα λύσει το πρόβλημα. Ο θύτης έχει τη δύναμη κάποια στιγμή να δελεάσει το θύμα ξανά πίσω, εκτός αν το θύμα έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο & πει ΣΤΟΠ!
Μπορεί οι θύτες να είναι θρασύδειλοι. Συνήθως είναι bad to the bone. Τα θύματα όμως οφείλουν να φανούν γενναία για να μην τους «περάσει».
Μας ζεμάτισες Αφροδίτη... (ο-ε-ο που να σε πάρει, ο-ε-ο!!!) :-)
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ - ΣΥΓΓΝΩΜΗ (η πολλή moderation βλάπτει):
Υannis h θα σε διορθώσω. Γραφεις:
"Σύμφωνα με τις στατιστικές, η πλειοψηφία των περιστατικών συζυγικής βίας αφορά ζευγάρια ανώτερης κοινωνικής & οικονομικής τάξης".
Η σωστή φράση θα ήταν "...η πλειοψηφία ΤΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΩΝ περιστατικών..."
Στις χαμηλότερες τάξεις δεν καταγγέλλονται...
(και μία γλωσσική παρατήρηση: όχι η πλειοψηφία - η πλειονότης).
Συγχαρητήρια Αφροδίτη...δεν ξέρω αν τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή αν πρόκειται για φαντασία...είμαι σχεδόν σίγουρη όμως ότι μεγάλο μέρος αυτών είναι η πραγματικότητα...δεν θα μπορούσες να ξέρεις τόσο καλά, τόσο ξεκάθαρα τα συναισθήματα.
Δεν είναι μία επιφανειακή ανάλυση...έτσι είναι τα πράγματα και είναι τόσο, μα τόσο πολύ σημαντικό να ξέρουν οι γυναίκες ότι μπορούν να ζητήσουν βοήθεια, ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα τις βοηθήσουν να γλυτώσουν, ότι δεν θα ρωτήσουν "τι ακριβώς συνέβη;" μόνο και μόνο για να το σχολιάσουν αργότερα, όταν φύγει η γυναίκα ή για να την λυπηθούν. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αντιδρά όποιος πέφτει θύμα βίας. Δεν είναι στην ουσία "εγκλωβισμένος"...όσο κι αν το βλέπει έτσι μέσα στην απελπισία του. Και είναι τρομερή η απελπισία όταν ασκεί κάποιος -που αγαπάς ή αγάπησες κάποτε- βία πάνω σου. Είτε είναι γυναίκα είτε άνδρας. Οσο για την δικαιολογία "για τα παιδιά το δέχομαι και δεν χωρίζω"...αυτό είναι το μεγαλείο της ανευθυνότητας! Η γυναίκα έτσι απλώς καταδικάζει τα παιδιά της...τα μαθαίνει ότι "έτσι είναι η ζωή"...δεχόμαστε τη βία, ασκούμε βία και...δεν τρέχει τίποτα! "Τρέχει" όμως! Και οφείλει η κάθε μάνα να φροντίζει τα παιδιά της, να τα προστατεύει. ΔΕΝ δέχεται τη βία για τα παιδιά της...τη δέχεται επειδή η ίδια έχει πρόβλημα, επειδή η ίδια δεν τολμάει να δεχτεί ότι έχει πρόβλημα. Καμια φορά είναι πιο εύκολο να κλείνουμε τα μάτια, να αρνούμαστε το πρόβλημα...λες κι έτσι θα φύγει. Επειδή όμως δεν θα φύγει, απλώς θα χειροτεύει, η γυναίκα και ειδικά η μάνα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι διαπράτει κι η ίδια ένα έγκλημα με το να δέχεται τη βία...εγκληματεί εναντίον του εαυτού της, αλλά και εναντίον των παιδιών της. Οι οργανώσεις που βοηθούν τις γυναίκες γίνονται όλο και καλύτερες και στη χώρα μας και εκεί πρέπει να απευθυνθεί μία γυναίκα. Εκεί θα της πουν πως να αντιδράσει αποτελεσματικά, θα την συνοδεύσουν ίσως σε ένα αστυνομικό τμήμα, όπου θα την κοιτούν από την κορυφή ως τα νύχια και θα σκέφτονται "τι κάνει αυτή και την δέρνει ο άντρας της;". Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν...και στις οργανώσεις, αλλά και δίπλα μας...απλώς πολλές φορές δεν το βλέπουμε, προτιμούμε να κρύβουμε το πρόβλημα, λες κι έτσι θα φύγει, δεν θα υπάρχει... Δεν θα φύγει όμως...παρά μόνο αν το παραδεχθούμε ως πρόβλημα και το διώξουμε εμείς...
@εργοτελίνα
Κορίτσι μου, εκτός των θέσεών σου, θαυμάζω και τον τόσο πετυχημένο τρόπο σου να μας δίνεις τα κατάλληλα links για κάθε θέμα. Ταλέντο!!!! Σε ευχαριστούμε.
΄Ακουσα το τραγούδι που ντύνει με μουσική το post της Αφροδίτης, τόσο ρεαλιστικά δοσμένο.
...υπάρχουν ομάδες ψυχολογικής στήριξης, όπου μπορεί μία κακοποιημένη γυναίκα να μιλήσει, να ακούσει κι άλλες γυναίκες που έχουν βιώσει το ίδιο...το πρώτο και πιο βασικό βήμα είναι να το παραδεχτείς ως τεράστιο πρόβλημα, να μιλήσεις για τη βία που δέχεσαι, να σταματήσεις να το κρύβεις, να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικών...
Είναι ένα θέμα που πονάει τόσο πολύ...είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε
,,,,Δεν πέρασε πολυς καιρος,,,,,,
ΦIΛOΞENHΘHKAN ΣE IΔPYMA ΓIA «NA MHN TIΣ ΣKOTΩΣOYN OI ΣYZYΓOI TOYΣ»,,,,,
Kαταγγελία - σοκ για κακοποιημένες γυναίκες Βουλευτών αν χτυπούν τις γυναίκες τους,το λαό θα λυπηθουν;;(αλίμονό μας),θέλουν και Πόρσε!
Vrennus said
"Και κάτι ακόμη. Ειναι πολύ πιθανόν ο άνδρας πρωταγωνιστής της ιστορίας της Αφροδίτης να είναι λανθάνων ή καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος."
Και ένας gay φίλος μου σε μια σχέση του με άνδρα , έτρωγε πολύ ξύλο...Λέτε το αγόρι του , να ήταν...λανθάνων ή καταπιεσμένος ετεροφυλόφιλος??
Kai meta 8eloun kapoioi na baloun tous mpatsous sta panepisthmia gia na epiballoun thn ta3h se anohta 20xrona pou panw stis ormonikes diataraxes spane kai kamia porta, dh8en giati probainoun se kakourghma!Giati?Gia na apo8rasyn8oun teleiws kai na rixnoun kai kamia anapodh stis tsoules pou thn eidan kapoies kai pane sta tmhmata goia na kataggeiloun kakometaxeirhsh h' mhpws epeidh den arkoun kapoiooi mwlwpes sta swmata foithtriwn kai prepei na perasoun kai xeirourgeio?Pame kala?Yperasphstika to dikaiwma tou Gouseth na leei osa 8elei, alla oxi kai tis apopseis tou...
Ποιός σε πείραξε κορίτσι μου να'ρθω να τον σκίσω;
Λοιπόν, λίγα και καλά.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι πληγή και υποφέρουν όλοι, με καθε δυνατό συνδυασμό.
Απογοήτευση, μνησικακία, θυμός, πίκρα, όλα τα ποταπά μαζί. Στο τέλος ακόμη και αυτός που ρίχνει δεν είναι εντάξει με τον εαυτό του. Μες την παράκρουσή του το "σύστημα" εξακολουθεί να μην είναι εντάξει - γιατί όταν τον κοιτάζει έχει αυτό το βλέμμα που τα λέει όλα...
Παρ'τα παιδιά και φύγε κυρία μου. Η διώξ'τον απ΄το σπίτι, άλλαξε κλειδαριές, πήγαινε στον ξενώνα, φορτώσου στη μάνα σου, στ'αδέρφια σου, κάντου ασφαλιστικά μέτρα, καταγγελίες, κάνε χαμό, κάν'τον ρόμπα, μοίρασε τη μούρη του φωτοτυπία με τις μελανιές σου από κάτω στη δουλειά του, κάνε κάτι.
Οσο μένεις, τόσο χειρότερα.
Είμαστε απαράδεκτοι ως λαός, ναι, αυτή η νοοτροοπία του να ρίχνουμε και κάνα "μπερντάκι" ξύλο πάει πολύ παλιά. Δεν είμαστε όμως μόνοι μας - κι όσο πιο ισλάμ τόσο χειρότερα - μην αρχίσω τώρα, πάει, το μαγαρίσαμε κι αυτό το ποστ.
Αφροδίτη, ακόμη λιγότερα:
Είσαι Θεά.
Πάει και τελείωσε.
Πέρα & πάνω.
Εγραψες!
(και μην ακούσω καμμιά υστερική φωνίτσα πάλι!)
Και στον κ. Δήμου, μπράβο.
Το σκεφτόμουνα πολύ ώρα. Υποκριτή έλεγα στον εαυτό μου. Ψεύτη, Υποκριτή! Αποφάσισα να ομολογήσω και αν είμαι ένοχος καταδικάστε με.
Ομολογώ!
Ναι! Ναι... Δάσκαλε έχω αμαρτήσει!...
Μια φορά! Απαξ!
Είχα μια σχέση. Κάποτε ήταν πολύ ωραία και πολύ αυθόρμητη. Η επικοινωνία μαζί της ήταν η πιο άνετη που μπορούσε να γίνει. Θυμάμαι στις διακοπές, παίρναμε από ένα βιβλίο μαζί και πηγαίναμε σε ένα καφέ να διαβάσουμε, πριν πάμε για μπάνιο. Μια άσχετη κουβέντα έφθανε να σταματήσουμε να διαβάζουμε και να συζητάμε ώρες. Αυτά τα βιβλία έμεναν στις πρώτες σελίδες.
Κάποτε τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν.
Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δεν αργείς να το καταλάβεις αυτό αν ξέρεις πολύ καλά τον άλλο και υπάρχει επικοινωνία!
Ρωτούσα: Μήπως συμβαίνει κάτι. Μήπως θέλεις να χωρίσουμε. Εχουμε ζήσει με αξιοπρέπεια και αλληλοεκτίμηση. Ας μην καταλήξουμε να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλο. Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια όπως πάντα.
Απάντηση: Από εμένα δεν συμβαίνει τίποτα, εκτός αν εσύ θέλεις να χωρίσουμε και δεν ξέρεις πως.
Εγώ δεν ήθελα να χωρίσουμε αν τα πράγματα ήταν καλά και υπήρχε αλληλοσεβασμός. Αν υπήρχε τρίτος και τα πράγματα ήταν αρρωστημένα και βέβαια ήθελα να χωρίσουμε όσο οδυνηρό και να μου ήταν, Και μου ήταν πολύ οδυνηρό. Αισθανόμουνα όμως από την άλλη πλευρά ότι έτρωγα ανελέητο και συστηματικό δούλεμμα πολύ καιρό, και ότι αυτό δεν μου άξιζε, γιατί δεν επέβαλλα ούτε παρακαλούσα για την παρουσία μου.
Αν και σχεδόν ήμουν βέβαιος ότι κάτι ύποπτο συνέβαινε και μου έλεγε ψέμματα δεν αποφάσιζα να πάρω πρωτοβουλία για τον χωρισμό γιατί, σκέφτόμουνα το ενδεχόμενο να έκανα λάθος και να ήταν μια επιπόλαιη και βιαστική απόφαση! Τέτοιες σχέσεις- στη αρχική της μορφή βέβαια- δεν συναντά κανείς εύκολα. Είμαστε πολύ καιρό μαζί. Δεν χωρίζει κανείς μόνο από υποψίες!
Ενα Σάββατο βράδυ είχαμε ραντεβού. Θα πήγαινα από την Αθήνα στή Σαρωνίδα, που έμενε το καλοκαίρι, και θα συναντιόμαστε.
Ξαφνικά τηλεφώνημα. Κάποιο τυχαίο εμπόδιο –αστείο- και το ραντεβού αναβάλλεται... Θα μείνει σπίτι.
Κατάλαβα...
Αποφάσισα να προσπαθήσω να καταλάβω πως θα εκινείτο και που θα είχε ραντεβού.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήρα κατεύθυνση για Σαρωνίδα.
Οταν πλησίαζα, μπροστά μου εκινείτο ένα αυτοκίνητο. Μέσα δύο άτομα. Η σιλλουέττα της συνοδηγού μου φάνηκε ύποπτη. Το παρακολούθησα. Κάποτε σταμάτησε, και ώ του θαύματος από αριστερά βγαίνει κάποιος , και από δεξιά ...HTAN ΑYTH!
Σταμάτησα και εγώ 20 μέτρα πιο πίσω. Γύρισε και με είδε. Παρόλο το μισοσκόταδο του σούρουπου μου φάνηκε πως είδα τις κόρες των ματιών της να διαστέλλονται. Πάντως το στόμα της άνοιξε ευδιάκριτα.
Της έκανα νόημα με το χέρι: Πλησίασε.
Ηρθε κοντά μου σαν υπνωτισμένη. Ο συνοδός της περίμενε όρθιος δίπλα στο αυτοκίνητό του και κοίταζε.
Στάθηκε απέναντί μου.
-Ηρέμησε θα σου εξηγήσω μου είπε σιγά...
-Οχι! Μου εξηγείς τώρα πολύ καιρό...
Το αριστερό μου χέρι κινήθηκε με ταχύτητα χωρίς εντολή από τον εγκέφαλο. Αμέσως μετά και το δεξί. Ενα χαστούκι στο δεξί μάγουλο, και σχεδόν ταυτόχρονα ένα στο αριστερό . Ο ορισμός του ηχηρού χαστουκιού. Γύρισε και έτρεξε άφωνη προς το αυτοκίνητο του συνοδού της. Αυτός δεν ήξερε τι να κάνει! Τον είδα με την άκρη του ματιού μου, να γυρίζει τρέχοντας γύρω γύρω από τα αυτοκίνητό του, ώσπου αυτή έφθασε, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγαν.
Εγώ έμεινα όρθιος πέντε λεπτά να καταλαγιάσει λίγο η αδρεναλίνη γιατί από την περίσσεια της στον οργανισμό μου, νόμιζα πως πετάω, και μετά μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα.
Νόμιζα ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσει αλλά μετά από μια εβδομάδα με πήρε στο τηλέφωνο.
Δεν την συνάντησα. Μετά από πέντε χρόνια βλεπόμαστε αραιά μόνο σαν φίλοι.
Ισως είναι η τελευταία νέα και ωραία γυναίκα στην γη που θα μπορούσα να δώ σεξουαλικά.
Αυτή συνεχίζει να μου κάνει ...προτάσεις...
Καμμια φορά σκέφτομαι να βάλω το όνομά μου αντί για ψευδώνυμο στο μπλόγκ. Αυτό το ποστ όμως, δεν θα μπορούσα να το γράψω ποτέ επώνυμα.
Η Πορσε ειναι αθωα,οι "ανδρες" ειναι ενοχοι.
Αγαπητοί φίλοι μην αισθάνεστε την ανάγκη μετά τα θερμά συγχαρητήρια στην Αφροδίτη να δίνετε και ένα μικρό πουρμπουάρ στον οικοδεσπότη. Δεν έκανε τίποτα - εκτός από face control στα μηνύματα. Ε, στην "πόρτα" δεν δίνουμε φιλοδώρημα...
....ΔΕΝ την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο... ΔΕΝ αγαπούσε τον ίδιο του τον εαυτό....κι αυτό ήταν σίγουρο...
Όποιος φθάσει στο σημείο να ασκεί βία στον άνθρωπο που αγαπάει ή κάποτε αγάπησε, ζητάει βοήθεια....από κάποιον ειδικό, κάποιον ψυχίατρο που θα τον βοηθήσει να ελέγξει τον θυμό του....από κάποια ομάδα (αν έχει το ταμπού του ψυχιάτρου)...δέχεται το πρόβλημα και απευθύνεται κάπου...φωνάζει «ΒΟΗΘΕΙΑ». Δεν είναι ντροπή να υπάρχει ένα πρόβλημα. Ντροπή είναι να το αρνείσαι, να το κρύβεις, να εγκληματείς εναντίον του συντρόφου σου, του εαυτού σου, των παιδιών σου.
Ευτυχώς υπάρχουν πλέον ομάδες και στην Ελλάδα, όπου μπορεί να απευθυνθεί όποιος αντιμετωπίζει βία στο σπίτι του...είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα...
Πολλές φορές ντρεπόμαστε για αυτό που μας συμβαίνει και δεν μιλάμε γι’αυτό σε κανέναν...καταστρέφουμε έτσι τον εαυτό μας και φυσικά τα παιδιά μας...τα θυσιάζουμε ψυχρά! Ευθύνη δεν έχει μόνο ο πατέρας που χτυπάει τη γυναίκα του, αλλά και η μάνα που επιτρέπει να ζουν τα παιδιά της βιώνοντας στο πετσί τους τη βία. Θα έπρεπε να τα προστατεύσει...οφείλει να τα προστατεύσει...
Μπράβο Αφροδίτη που άγγιξες ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, μπράβο που το «έπιασες» με τέτοια ευαισθησία, τόσο άμεσα, τόσο αληθινά... Όποιος έχει νιώσει αυτή τη βία, σίγουρα θα σε ευχαριστεί...μπορεί να συμβεί στον καθέναν. Κι αυτό σοκάρει. Συνήθως σκεφτόμαστε ότι το «ξύλο» μέσα στο σπίτι το υφίστανται μόνο «καημένες» γυναίκες...ποτέ οι δραστήριες, οι δυναμικές, οι μορφωμένες, οι γυναίκες που προέρχονται από «καλές οικογένειες». Κι όμως, είναι κάτι που συμβαίνει δίπλα μας ή μέσα στο σπίτι μας και το αγνοούμε...γυρνάμε την πλάτη. Είναι πιο εύκολο να το αποφεύγεις από το να το αντιμετωπίζεις κατάματα. Κι εσύ Αφροδίτη έκανες ακριβώς αυτό...το αντιμετώπισες.
Δεν ξέρω αν η ιστορία σου είναι αλήθεια ή ψέματα κι ίσως να μην έχει σημασία. Για να γράψεις όμως τόσο άμεσα, νομίζω ότι την έχεις γευθεί...κι ίσως είναι ένας τρόπος να «ξορκίσεις» το κακό...
"Δεν έκανε τίποτα - εκτός από face control στα μηνύματα. Ε, στην "πόρτα" δεν δίνουμε φιλοδώρημα..."
Από κύριε Νίκο ('ούτε γκαρσόνι να ήμουνα') ... φουσκωτός!
:))
Αοιδός η Αφροδίτη, παρουσιάζει τη νέα της δουλειά "Την Αγαπούσε", θαμώνες εμείς οι υπόλοιποι. Σήμερα, στο γνωστό διαδικτυακό κέντρο DONCAT!
Εκλαμβάνω ως ευφυολόγημα το σχόλιο του cobden @ [Πεμ Ιουλ 06, 05:29:26 μμ], μου δίνει όμως την ευκαιρία να επεξεργαστώ καλύτερα το δικό μου.
Με τη θέση μου εννούσα ότι είναι πολύ πιθανόν η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του άνδρα να τον οδηγούσε να επιβεβαιώνει τον ανδρισμό του (που ο ίδιος αμφισβητεί υποσυνείδητα) αναπαράγοντας με υπερβολικό τρόπο τα στερεότυπα που γνώριζε για την ανδρική συμπεριφορά (να γαμεί και να δέρνει).
Στην περίπτωση του φίλου του cobden, ο εραστής του αναπαράγει τα ίδια στερεότυπα νομίζοντας (υποσυνείδητα) ότι έτσι θα ακυρώσει το γεγονός ότι είναι gay.
Επειδή όπως είπαμε η βία είναι και γυναικεία υπόθεση, θυμήθηκα ότι πριν καμιά 15αριά χρόνια o Evan Dando με τους Lemonheads είχαν κάνει τη δική τους εκδοχή για το "Luca" της Suzanne Vega.
Δεν γνωρίζω αν έχει ψηφιοποιηθεί, το' χω σε 45άρι, Εργοτελίνα για τσέκαρε σε παρακαλώ!
(πιο punk απ' τη Suzanne...)
Maria Velliou said….Αν αισθάνεσαι ότι το ανθρώπινο πλάσμα που έχεις δίπλα σου ή απέναντι σου δεν είναι άξιο σωστής συμπεριφοράς, σήκω και φύγε.
Συγνώμη αλλά όλη η αλήθεια βρίσκεται στην παραπάνω φράση.
Είχα μία φίλη εξαιρετικό και αξιολογότατο άτομο, τις ελεύθερες ώρες της διάβαζε και έγραφε ποιήματα.
Γάμος από έρωτα ,παιδιά δύο, αυτός γύρναγε , έπινε και έδερνε .
Η κοπέλα χωρίς δουλειά, μέγα λάθος, μεγάλωνε τα παιδιά της με αγάπη και και απέραντη τρυφερότητα, παρά το ξύλο που έτρωγε.
Όλοι της έλεγαν το κλασσικό ,κανε υπομονή ,άντρας είναι, θα φτιάξουν τα πράγματα κλπκλπ.
Μέχρι που μία ημέρα πήρε τα παιδιά της , δύο κορίτσια , και έφυγε από το σπίτι.
Πήγε και δούλεψε καθαρίστρια σε μία εταιρεία , τα χρόνια περάσανε ,τα κορίτσια μεγαλώσανε το ένα έχει παντρευτεί, η δε εταιρεία την πήρε από καθαρίστρια και την έβαλε σε γραφείο .
Και το το κερασάκι στην τούρτα, ο τύπος δεν της έδινε διαζύγιο, το έπαιζε μετανιωμένος, γύρνα σ’αγαπαω κλπκλπ, μία μέρα που γύριζε στο σπίτι του μεθυσμένος και είχε ξεχάσει τα κλειδιά του προσπάθησε να ανέβει από το μπαλκόνι με αποτέλεσμα να πέσει και να σκοτωθεί ,ήταν όμως συνταξιούχος με μία αρκετά μεγάλη σύνταξη που φυσικά τώρα την παίρνει η φίλη μου.
Επειδή από μικρός ακούω το κλασικό υπάρχει θεός το λέω έτσι από συνήθεια για να κλείσω.
Δε δίνουμε φιλοδώρημα στην πόρτα;
Φτού!
Είναι πραγματικά λυπηρό να υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που ασκούν βία μέσα στο σπίτι, που βγάζουν πάνω στα αγαπημένα τους πρόσωπα το άγχος της καθημερινότητας. Ίσως πριν από 30-40 χρόνια, τότε που πάρα πολύς κόσμος ήταν αμόρφωτος να θεωρούνταν δικαιολογημένες τέτοιες συμπεριφορές. Αλλά σήμερα;
Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ τι αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι όταν βλέπουν τα σημάδια της βίας τους, ντρέπονται καθόλου για τον εαυτό τους, είναι περήφανοι για το κατόρθωμα να επιτεθούν σε μια γυναίκα ή ένα παιδί που δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν να αμυνθεί, πόσο μάλλον να απαντήσει, ή τους είναι απλώς αδιάφορο, είναι και το ξύλο ένα μέρος της καθημερινότητάς τους;
Για τη βία προς τα παιδιά σίγουρα δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν, γιατί το παιδί εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αντιδράσει. Ίσως αντιδράσει αργότερα όταν μεγαλώσει, βγάζοντας κι αυτό στους γύρω του τον εξευτελισμό που ένιωσε στην παιδική του ηλικία.
Η γυναίκα όμως μπορεί να αντιδράσει. Μπορεί κατ΄ αρχήν να εγκαταλείψει το σύντροφό της. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι θα έχετε στο νου σας πολλά παραδείγματα από γυναίκες που ενώ ήταν θύματα ξυλοδαρμού στις σχέσεις τους, δεν έδιναν τέλος, αφού πάντα επέστρεφαν στο σύντροφό τους, σίγουρες για την αγάπη του. "Ήταν μια κακιά στιγμή" λένε και συνεχίζουν μέχρι την επόμενη κακιά στιγμή. Και όλο και παίρνει θάρρος ο σύντροφος και το χαστούκι γίνεται γροθιά και όλο και περισσότερο εξευτελίζεται η γυναίκα.
Δε δικαιολογώ σε καμία περίπτωση το θύτη, αλλά η βία μέσα στη σχέση είναι κάτι που μπορεί να το αποφύγει το θύμα με το να δώσει τέλος σε μια τόσο άρρωστη σχέση.
Διαφορετικά το ξύλο γίνεται μέρος της σχέσης...
Αγαπητέ Νίκο το face control στα μπορντέλα δεν θεωρήθηκε ποτέ επιτυχής τακτική -;)
Δεν είναι εύκολο να φύγεις από τέτοιες καταστάσεις. Δεν είναι μόνο τα παιδιά, το τι θα πεί ο κόσμος, το αν και πόσο θα σε στηρίξουν φίλοι και συγγενείς. Είναι ότι καταντάς ένα φοβισμένο, τρομοκρατημένο ανθρωπάκι και δεν τολμάς να κάνεις ούτε βήμα.
Γι αυτό χρειαζονται οργανωμένα δίκτυα να σε στηρίξουν ψυχολογικά και να σε βοηθήσουν με όλα τα πρακτικά ζητήματα: να βρεις μια δουλειά, να μπορείς να αφήνεις κάπου τα παιδιά όταν λείπεις, να σου παρέχει δικηγόρο αν δεν έχεις τα χρήματα και λοιπά ουτοπικά.
"Τις έτρωγε και στο σπίτι της απ’ τον πατέρα της. Τώρα δίνει κι εκείνη πότε-πότε καμιά σφαλιάρα στα δίδυμα, όταν δεν εννοούν να καταλάβουν.. Όλοι αυτό δεν κάνουν?"
Μία φράση που πρόσεξα με τη δεύτερη ανάγνωση...και πονάει πάρα πολύ! Γιατί στο τέλος την πληρώνουν πάντα τα παιδιά...
φιλιά
Ε όχι και μπορντέλο το blog...
αλλά ως upside down τι θα λέγατε...
Διαβασα το κειμενο με ενδιαφερον αλλα και αποστασιοποιηση.
Δυστυχως μονο τα θυματα μπορουν να καταλαβουν.Εμεις οι υπολοιποι μονο να συμπασχουμε εικονικα μπορουμε.Δεν εχω πεσει ποτε θυμα βιας,και οσο ξυλο εχω φαει αλλο τοσο εχω δωσει σε χωρους οπου η υπερμετρη ασκηση βιας ειναι αποδεκτη συμπεριφορα και παντα ο αντιπαλος ειναι εξισου ισχυρος και επικινδυνος με εσενα.Π.χ νεανικες παρεες και γηπεδο,χωροι στους οποιους ειχα εντρυφησει στην βια της αγελης.
Περαν τουτου σε προσωπικο επιπεδο δεν τις "εφαγα" ποτε απο τους γονεις μου,ουτε διανοηθηκα ποτε να σηκωσω χερι σε κοπελα ή στη συζυγο μου.
Δεν ξερω κατα ποσο αληθευει αλλα λενε(γενικα κ αοριστα)πως οσοι δερνουν εν οικο ηταν και οι ιδιοι θυματα οικογενειακης βιας.
Τωρα οσον αφορα την βια,οντως οταν αισθανεσαι οτι ο αντιπαλος ειναι αδυναμος τοτε η οργη θεριευει.
Ξέρω μια κυρία που είχε φάει όταν ήταν παιδί πολύ ξύλο από τον πατέρα της - από τον άντρα της ποτέ!
Τα πράγματα άλλαξαν με τα χρόνια κι έγινε πλέον σωματικά εκείνος αδύναμος κι αυτή πιο δυνατή.Μια μέρα που την είχε ανάγκη τον ''έφτυσε'' και του έδωσε εκείνη όσο ξύλο ζητούσε η ψυχή της να (ανταπο)δώσει.
Ποιος σου μαθε,παιδί μου,τόση βία; - είπε απορημένος ο ηλικιωμένος κύριος.
Εσύ,πατέρα,μου την δίδασκες,δε θυμάσαι;! - είπε η κόρη.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο,σκέπτομαι καμιά φορά.
Μαθαίνοντας αυτή την ιστορία ίσως "χαρεί" η Παράγραφος.
Ανέκδοτο εκ της παραγματικότητας:
Είχα κάποτε φίλη μια κυρία, η οποία ήταν πανέξυπνη και πολύ δυναμική. Είχε τον σύζυγό της και δύο παιδιά αγόρια τα οποία υπεραγαπούσε. Τα οικονομικά της οικογένειας τα κράταγε η κυρία. Επαιρνε όλα τα έσοδα και στον άνδρα της έδινε αυτά που κατά την γνώμη της ήταν απαραίτητα για αυτόν και το αυτοκίνητό του. Ολες τις αποφάσεις τις έπαιρνε φυσικά η ίδια. Ο σύζυγος είχε τις αρμοδιότητες ενός παιδιού, δηλαδή τίποτα. Μόνο ως οδηγό τον εμπιστευόταν και αυτό με σκληρή επιτήρηση.
Ενα βράδυ συζητούσαμε την άποψη ότι στις οικογένειες, που η έννοια του πατέρα είναι υποβαθμισμένη, όπως π.χ. περίπτωση αλκοολικού πατέρα, τα αγόρια της οικογένειας που δεν μπορούν να έχουν πρότυπο τον πατέρα, στρέφονται προς την μητέρα και έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν ομοφυλόφιλοι.
Η κυρία -έκανε πως-θορυβήθηκε για τα αγόρια της, γιατί δεν είχε αφήσει κανένα περιθώριο στον άνδρα της.
Γυρίζει λοιπόν και του λέει: Θόδωρε, τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι να μου δώσεις δυό... χαστούκια , να αναβαθμιστείς στα μάτια των παιδιών μην πάθουμε καμμιά ζημιά!
Το είπε για αστείο φυσικά. Ολοι γελάσαμε και ο Θόδωρος γέλασε πικρά.
aphro, aphro, μαχαίρι στην καρδιά κοπελάρα μου πάλι...
H γλαφυρότητά σου είναι δεδομένη, το έχουμε πει δεκάδες φορές, μην επαναλαμβανόμαστε, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ελπίζω να μην αφορά κάποιο κοντινό σου πρόσωπο η ιστορία, γιατί τότε ο πόνος γράφοντάς την θα ήταν διπλός και τρίδιπλος...
Δύο είναι τα πράγματα που με σοκάρουν σε τέτοιες περιπτώσεις (έχω κι εγώ από δαύτες, όπως υποθέτω πάνω-κάτω όλοι μας, στο πολύ πολύ κοντινό μου περιβάλλον:
- Η βαθιά αρρώστια που ταλανίζει την ψυχή αυτού που σηκώνει το χέρι. Το βαθύ σκότος που έχει φωλιάσει στο μυαλό και την ψυχή του και που δύσκολα σβήνει κανείς.
Σε συνδυασμό δε με τη βεβαιότητά του, ότι αγαπάει το θύμα του, ότι "ναι, πραγματικά την αγαπάει"... Τι ανίερη παιδική ηλικία κρύβεται πίσω από αυτό το χέρι που σηκώνεται, τι στο διάολο κάνει αυτό ειδικά το χέρι να σηκώνεται, κι ενός άλλου, που έχει περάσει ίσως από τις ίδιες στενωπούς, ίσως και χειρότερες, μένει στη θέση του; Τι συνδυασμός είναι αυτός, βιωμάτων, ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, που κάνει αυτό το χέρι να σηκώνεται για τόσο απαίσιους λόγους;
-Tην αδυναμία των περισσοτέρων θυμάτων να αντιληφθούν ότι όχι, ό,τι και να έχουν κάνει, ακόμη και τη χειρότερη απιστία του κόσμου, ακόμη και το μεγαλύτερο ατόπημα, κανένας νόμος, φυσικός ή ανθρώπινος, δεν επιτρέπει και δεν δικαιολογεί αυτό το χέρι, που σηκώνεται για τόσο απαίσιους λόγους... Πόσο μάλλον δε για να τις τιμωρήσει επειδή το σπίτι δεν είναι αρκετά καθαρό, για παράδειγμα... 'Η γιατί το παιδί κλαίει όλο το βράδυ... 'Η γιατί έβρεξε χθες ροζ ελέφαντες. Και πάει λέγοντας... Πως είναι δυνατόν μια γυναίκα να μην καταλαβαίνει πως αυτός που στέκει απέναντί της, δεν είναι ο σύντροφος που την αγαπάει, αλλά ένας άρρωστος που δεν έχει πια καμία δύναμη να θεραπεύσει, αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει, με κίνδυνο την ίδια της τη ζωή, ή τη ζωή των παιδιών, όταν υπάρχουν και παιδιά στη μέση;
Εχω μια φίλη, 25 ετών σήμερα. Από τα 17 της μέχρι και πριν 3 χρόνια, είχε δεσμό με έναν τύπο, ευηπόληπτο επιστήμονα, ταλαντούχο ερασιτέχνη καλλιτέχνη επίσης, και πολλά πολλά χρόνια μεγαλύτερο. Είχε τα διπλά της χρόνια και κάτι παραπάνω. Ο τύπος αυτός, αφού την γοήτευσε, ως ο σοφιστικέ άνδρας με την περίσσια πνευματική και άλλη γοητεία που φαινομενικά διέθετε, κάποια στιγμή άρχισε να τη βίαζει συστηματικά και όταν αυτή δεν ήθελε να ανταποκριθεί, να την χτυπάει. Ηταν τέτοια η επιρροή που της ασκούσε, που την είχε πείσει να πιστεύει ότι το κακό ξεκινούσε από κείνη. Πως αυτή ήταν ελαττωματική, και προκαλούσε τη δική του οργή... Πως εκείνη ήταν η άρρωστη, και πως αυτός, που ΤΟΣΟ πολύ την αγαπούσε, την φρόντιζε με τον τρόπο του, με στόχο να τη βοηθήσει να απελευθερωθεί σεξουαλικά και ηθικά... Το κορίτσι, χρόνια μετά, και αφού πέρασε μερικά πολύ δύσκολα χρόνια, κατάφερε να κάνει μια δεύτερη σχέση. Τι είδους; Με έναν τύπο που διατηρούσε άλλη σχέση παράλληλα, και ήθελε η δική τους να μείνει αυστηρά σεξουαλική και κρυφή... Με άλλα λόγια, βρήκε μια δεύτερη σχέση, να αναπαράξει το μοντέλο της πρώτης. Και, ναι, θα μου πείς, τούτος δω δεν τη χτυπάει, αλλά έχει στ'αλήθεια να της προσφέρει, σε επίπεδο αυτοεκτίμησης, τίποτε το καλύτερο αυτή η δεύτερη κατάσταση; Παλεύει η φίλη μου να βρει τον εαυτό της, κάνει και ψυχοθεραπεία, αλλά να σου πω και τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά;
Δεν έχει καταφέρει ακόμη το κορίτσι αυτό να θυμώσει! Κι όσο δεν θυμώνει, να σηκωθεί μια μέρα και να τα κάνει λαμπόγυαλο, έτσι, μόνο και μόνο για να ξεσπάσει, να βρει το τέρας αυτό που ήθελε να το παίξει και Πυγμαλίωνας, και να του καταφέρει το χειρότερο δυνατό πλήγμα που μπορεί, δεν θα ησυχάσει μέσα της. Και το κυριότερο, δεν θα καταφέρει να σεβαστεί τον εαυτό της τόσο, ώστε κάποια στιγμή να αξιώσει για τον εαυτό της μια σχέση ουσιαστική, αληθινή, που να βασίζεται στην αλληλοεκτίμηση, το σεβασμό, το μοίρασμα, τον έρωτα που φέρνει φως, κι όχι σκοτάδι.
Κάπως έτσι ή περίπου έτσι, ξεκινούν πολλές γυναίκες τη ζωή τους, για να καταλήξουν κάποια στιγμή να σέρνονται κουρελιασμένες ψυχικά και ηθικά, πίσω από έναν άντρα που μπορεί για τους φίλους του, την παρέα, και τον κοινωνικό του περίγυρο, να είναι όντως ο καλύτερος του χωριού! Κάπως έτσι, μαθαίνουν ότι η πραγματική ελευθερία μέσα σε μια σχέση είναι κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, παρά μόνο στα βιβλία, τις ταινίες, και τον ποινικό κώδικα. Και αυτή η ύπουλη βεβαιότητα, που εγκαθίσταται σιγά σιγά μέσα τους, δύσκολα ανατρέπεται, γιατί βασίζεται στον τεράστιο φόβο. Και ο φόβος δεν νικάται, ούτε με το διάβασμα, ούτε με τις πολλές τις συζητήσεις.
Δύσκολο θέμα. Και δυσάρεστο. Από τα πλέον δυσάρεστα.
Και ναι, υπάρχουν και άντρες στους οποίους ασκείται ψυχολογική βία του χειρίστου είδους, από κάτι γυναίκες ύαινες. Τις μητέρες τους, τις συντρόφους τους, τις θείες τους, τις αδελφές τους... Αλλά αυτή η βία αποτελεί θέμα άλλου post.
Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τα σχόλια, έχω πολύ καιρό να γράψω στο blog, αλλά επιτέλους εδώ και δύο μέρες έχω πάλι internet στο σπίτι, οπότε τέρμα οι απουσίες...
αφροδιτάκι, σε χαιρετώ κοπελάρα μου, Δον Γάτε, καλησπέρα. Και καλησπέρα σε όλους τους υπόλοιπους!
Ολα καλά με το να φύγει, και πολύ το καθυστέρησε. Ενα όμως δεν μελετάμε καλά φοβάμαι πως: το γνωστό «better the devil you know”.
Αυτόν τον απαράδεκτο δηλαδή τον ξέρει. Οι κινήσεις του είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες. Για να έχει κάτσει τόσο διάστημα έχει βρει τρόπο να αντέχει & να πορεύεται με αυτήν την δεδομένη κατάσταση, κι ας ξέρει ότι προφανώς πρόκειται για πολύ ολισθηρό μονοπάτι.
Επίσης ξέρουμε το ότι παρ’όλα τα ήδη έκτροπα, κάθεται για χάρη των παιδιών και για να μην «χαλάσει» το σπίτι της, που σημαίνει ότι είναι άνθρωπος που δένεται, που βγάζει ρίζες, που αγαπά την οικογένειά του και είναι διατεθειμένος να κάνει πολλά γι αυτήν (παράτησε και δουλειες, εξαρτάται οικονομικά από τον απαράδεκτο...).
Αρα τι την διαβεβαιώνει ότι ο επόμενος (αν υπήρχε ήδη διάδοχη κατάσταση καλών προοπτικών μάλλον θα είχε σηκωθεί να φύγει μια ώρα αρχύτερα), δεν θα δει κάτι πάνω της που σταδιακά θα τον κάνει να φερθεί με τον ίδιο τρόπο?
Προσοχή στο δεύτερο αυτό σημείο της «μελέτης»: δεν βλέπει ότι ο ο άλλος έχει πλήρη ευθύνη για τις πράξεις του.
Εχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι εκείνη τις προκαλεί. Οτι εκείνη είναι υπεύθυνη κι απέτυχε κιόλας να είναι «καλό κορίτσι» και άρα να έχει τον ιδανικό γάμο (και ξέρουμε όλοι όταν χάνουμε, πόσα πιο πολλά ποντάρουμε μπας και «γυρίσει»...) Η ψυχολογική βία πάει πολύ βαθειά...
Φτάνει λοιπόν και στο ακόμη χαμηλότερο σκαλοπάτι, να πιστεύει ότι δεν ορίζει τη μοίρα της, και είναι εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο βίας.
Αυτό που λέμε learned helplessness. Απλό παράδειγμα: έναν σκύλο τον σπας στο ξύλο 3 φορές τη μέρα. Πάει να ξεφύγει, τον τσακίζεις χειρότερα. Σε 2-3 μέρες, με το που σε βλέπει, λουφάζει. Εσύ εκεί, τον κάνεις με τα κρεμμυδάκια κανονικά. Την 6η πχ ημέρα, τον πλησιάζεις, και βλέπεις ότι χωρίς να κάνεις κίνηση για ξυλοκόπημα, ο σκύλος ήδη έχει λουφάξει και κλαίει... Και το χειρότερο? Δεν κάνει καν να φύγει...
Εχει εξατμιστεί ο τσαμπουκάς, που είναι η κινητήρια δύναμη του φευγιού...
Τι κάνουμε γιατρέ μου?
Δωρ@κι για τον Andy,το Ροκά..
προτιμώ βεβαια την pop εκδοχή
..αλλα και αυτό
καλό ειναι..εχει beat...
ενοχλητικό για ..
φίλους της κλασικής
μουσικής..
..:-()..θα απορήσω μάλιστα
αν δεν φάει πόρτα απο
το Face Control.....:-().
)))))))
Eρώτηση: τι μας διαβεβαιώνει ότι ο τύπος δεν είναι ήδη πιο επικίνδυνος απ'όσο διαφαίνεται εδώ και δεν είναι καθ'όλα έτοιμος να το τραβήξει στα άκρα;
Την κακοποιεί με σύστημα και μαλιστα προσέχει το πρόσωπο... Τώρα το είδα. Και έχει συμπεριφορά που διαδοχικά γίνεται χειρότερη, με βήματα.
Οπότε αν καταλάβει ότι αυτή του κανει νερά και κινήσεις απεξάρτησης, μάλλον θα γίνει τόσο θηρίο που θα έχουμε υπόθεση Φραντζή στο τέλος.
Δε νομίζω ότι είναι θρασύδειλος - ή και να είναι, έχει τόννους επιθετικότητας & θράσους από πάνω. Αλλιώς θα είχε σαστίσει τόσο με το χαστούκι, που κάτι θα άλλαζε (όχι, δε φαντάζομαι οτι θα έβαζε και τα κλάμματα, αλλά θα σάστιζε πρώτα, και θα ξέσπαγε μετά).
Αφροδίτη, διευκρινήσεις τώρα!
(τι δουλειές μας άνοιξες σήμερα!)
aphrodite said....
Τις έτρωγε και στο σπίτι της απ’ τον πατέρα της. Τώρα δίνει κι εκείνη πότε-πότε καμιά σφαλιάρα στα δίδυμα, όταν δεν εννοούν να καταλάβουν.. Όλοι αυτό δεν κάνουν?
Εαν μεγαλώσεις μέσα στη βία τη συνηθίζεις.Και μετά την αναπαραγάγεις.
Εεεεε, κύριε Πόρτα.... Τι θα γίνει, με την moderation πάει ο διάλογος τόσην ώρα κι έχω βάλει πρόχειρο διαγώνισμα!
Δε θα παρω καμμία απάντηση για τα κίνητρα του τύπου, θα μείνω έτσι, αδιάβαστος;
Δε φτάνει που δε μας λέει η Αφροδίτη πώς κατέληξε η ιστορία...
@guerrero,
"...Τωρα οσον αφορα την βια,οντως οταν αισθανεσαι οτι ο αντιπαλος ειναι αδυναμος τοτε η οργη θεριευει."
Γιατί? Επειδή δε μπορείς να πλακωθείς σαν ίσος προς ίσον για να εκτονωθείς?
Πες μου, είναι ίσως καίριο...
@Andy
get email
Συνεχίζω να σας διαβάζω και να βλέπω κι άλλες πτυχές, κι άλλες, κι άλλες... Δε φαντάζεστε πόσο το πλουτίζετε...
Τελικά όντως είναι τεράστιο θέμα με προεκτάσεις και κινείται μαζί με έναν άνθρωπο από το παρελθόν του γραμμή μέχρι το μέλλον του.
Επηρρεάζει και τους επόμενους στη σειρά, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, αντί να θρέφει και να αγαπά, στερέι και γιγαντώνει άμυνες....
Τώρα βλεπω ότι ακόμη και να ξεφύγει η "Luca", ο επόμενος, και αρνί να είναι, έχει να τραβήξει τέτοιες συναισθηματικές βαλίτσες που θα κουβαλάει μαζί με τα παιδιά της, που θα του έρθει ο ουρανός σφοντύλι!
@Blade, τηλεπάθεια! Τα μεγάλα πνεύματα... Λοιπόν, μπάλλα στο πόδι μην το ξανασκάσεις, κάνουμε δουλειά εδώ!!! Εγραψες, λεπίδα στο μυαλό, ξυράφι στην ανάλυση!
:)
Συνεχίζουμε!
"Εχει εξατμιστεί ο τσαμπουκάς, που είναι η κινητήρια δύναμη του φευγιού...
Τι κάνουμε γιατρέ μου?"
Αλλάζουμε. Αν πρόκειται μια σχέση να διατηρηθεί, τότε πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης.
Αυτό δεν σημαίνει στα λόγια. Σημαίνει στην πράξη.
- Εγώ πάω για βρούβες. Κοίτα να φάνε τα παιδιά ε; Θα γυρίσω αργότερα.
1, 2, ...10 το μαθαίνει. Μαθαίνει ότι το "αλλιώς" δεν είναι τόσο τρομερό και μπορεί να υπάρξει. Άσε που, μπορεί να του φανεί και καλύτερο.
Και κάτι που δεν είναι δικαιολογία, αντίθετα είναι καμπανάκι κινδύνου:
Κάποιος που κακοποιεί, ίσως να νοιώθει κι ενοχές γι' αυτό που κάνει. Οι ενοχές δημιουργούν οργή. Η οργή, επίθεση.
Έτσι, η κακοποίηση είναι αυτοτροφοδοτούμενη: όσο ο θύτης κακοποιεί, τόσο κακοποιεί κι άλλο (λόγω ενοχών). Αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο. Αν ο τύπος της ιστορίας έχει ένα ενοχικό υπόβαθρο (μπορεί κι όχι βέβαια), είναι επικίνδυνη η φάση.
Αν π.χ. η μαμά του τον χορεύει σε ένα ενοχικό χειρισμό, τότε είναι πιθανόν μια τέτοια περίπτωση.
Αυτό που έγραψα, είναι αυτό που λέει ο Guerrero (τα κακά του μοδα-retion)
Αν οι σχολιαστες γνωριζαν εξ αρχης οτι οι γυναικες του μπλογκ ειναι σχεδον ολες παντρεμενες με παιδια,δεν θα εκτιθονταν με λιγουροφλερταρισματα. Never open your mouth till u know what the shot is...Σαν τον Πατσινο στο Scarface,που σκοτωσε τον καλυτερο φιλο του & εραστη της αδελφης του,μολις εκεινος την παντρευτηκε...
Δεύτερος γύρος:
Αυτή τον αγαπούσε πραγματικά;
Τα παιδιά μόλις μεγάλωναν λίγο και καταλάβαιναν ότι κατι πάει σοβαρά στραβά με τους γονεις τους, εκείνα τότε τι...;
Τι μέλλον θα υπήρχε 10 χρόνια μετά που αυτή θα ήταν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση (αν δεν ήταν στο ΚΑΤ συνεχώς) και τότε θα ήταν που δεν θα έβρισκε δουλειά;
Πόσο μπορούν να βοηθούν οι γύρω μας σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν τις περισσότερες φορές μας γυρνούν την πλάτη στα δύσκολα;
Ποιός θα αναλάμβανε τα παιδιά της, για να βρει δικηγόρο και να ξεκινήσει όλη την διδικασία; Πού θα κοιμόντουσαν όλο αυτό το διάστημα; Για πόσο καιρό θα αναστάτωνε κάποιος τη ζωή του για να τους περιθάλψει;
Η θα γινόντουσαν μπαλλάκι από σπίτι σε σπίτι;
Κι ακόμη κι αν χώριζαν κτλ, ποιός μας εγγυάται ότι ο τύπος δεν θα ξανάκανε τα ίδια μόλις την έβλεπε εφησυχασμένη;
Γιατί δε μπορώ τώρα να πάω για μπύρες με ήσυχο το κεφάλι και καθαρή τη συνειδησή μου;
(την πρώτη που θα δω, θα την παρακαλέσω να μου χώσει ένα γερό χαστούκι να ξεχρεώσω για απόψε και να μπορέσω επιτέλους να φαρμακώσω τη μπύρα μου!
Καληνύχτα και φρόνιμα!
@Αφροδιτη
Δεν ξερω,δεν εχω ψυχολογικες-ψυχιατρικες γνωσεις και ικανοτητες.
Παντως εκεινη την στιγμη,ξερεις οτι κανεις κακο,αλλα δεν μπορεις να σταματησεις.
Π.χ ενας εχει πεσει κατω και μαζι με αλλους 10 τον χτυπας με λυσσα.
Δεν εχεις υποστει βια σαν παιδι,δεν εχεις οικογενειακα,οικονομικα,προσωπικα προβληματα,ερωτικα προβληματα.
Δεν εισαι "αποτυχημενος" με λιγα λογια.Δεν εχεις μαζεμενα και θελεις να τα βγαλεις καπου.
Εκεινο που αναζητας ειναι η βια για την βια.
Γιατι ξερεις οτι η αγριοτητα και ο κινδυνος να πεσεις και εσυ θυμα σε κανουν να αισθανεσαι πιο ζωντανος απο ποτε.
Σαν μια εκρηξη και μια φωτια που τρεφεται απο τον ευατο της.
Σαν οργασμος.
Και ισως ασυνειδητα αισθανεσαι μελος μιας δυνατης αγελης,και πρεπει να δειξεις οτι αξιζεις να εισαι μελος αυτης της αγελης.
Σε προσωπικο επιπεδο,δεν εχω πολλες εμπειριες.Δεν ειμαι καυγατζης,και ισως η εξωτερικη μου εμφανιση αποτρεπει επιδοξους θυτες.
Εκει πλεον υπαρχει λογος και αφορμη,και η βια απλως ερχεται οταν τα πραγματα ξεφευγουν απο τον ελεγχο και την λογικη.
Για την οικογενειακη βια δεν εχω να σου πω τιποτα.Δεν μου ασκηθηκε και δεν την ασκησα ποτε.
Οποτε μιλαμε για εντελως διαφορετικα πραγματα.
Αφροδίτη,
Κι αν η ηρωίδα βάζει τον εαυτό της ανάμεσα στον άντρα της και τα παιδιά, κυματοθραύστη, για να μην προχωρήσει παρακάτω και τα πιάσει στα χέρια του;
Κι έτσι δλδ και φύγει και τα πάρει μαζί της, η οργή του με την πρώτη ευκαιρία ξεσπάσει και στους τρεις τους;
Κι αν μένει όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για τη μάνα της που την γανώνει "άντρας είναι, έ, και λίγο ξύλο όλοι το ρίχνουν" ας πούμε (ξέρω τέτοιες μαμάδες, ακόμη και στην εποχή μας!), κι όλη τη γειτονιά δηλαδή, κι όλο της το σόι ακόμη πιο δηλαδή, από αυτούς πώς ξεφεύγει;
Προτείνω την επόμενη φορά να ξαναγράψεις για Σαντορίνες και γκομενικά, ε κοριτσάκι μου; Αρκετά μας αρρώστησες για μία δόση!
(100+ ; Τέτοια μέρα; Χαλαρά; Νο τσατάκι;)
!!!
Νίκο αγαπημένε ,
Πρέπει να πείσουμε την Αφροδίτη μας , να ... αυτονομήθεί και να ανοίξει δικό της βλογ , δεν συμφωνείς ;
Με τέτοια κείμενα μας κακομαθαίνει και θα ζητάμε όλο και περισσότερα ...
Για να μην αναφερθώ και στο περίσευμα αγάπης που δείχνει με τα σχόλια της στους βλογοφίλους της , στους φίλους του Δον Γάτου.
Συγκλονιστικό κείμενο Αφροδίτη , τί άλλο να πω πλέον...
Δον Γάτε , μην κουράζεσθε, ακόμα και ως πορτιέρης , είσθε ... Όλα τα Λεφτά
Η βία δεν είναι ποτέ αγάπη. Ερωτικό πάθος, ναι ― όχι μόνον μπορεί, αλλά και δύσκολα υπάρχει πάθος χωρίς βία, έστω και ψυχολογική. Αγάπη, όμως, όχι...
Το κείμενο είναι αίσχος και απαράδεκτο :-)) Ότaν έρθεις στο μπλογκ το βράδυ θα τα φας τα χαστούκια σου :-)))
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωοι;
Μερικές φορές αναρωτιέμαι:
Που είναι ο Θεός σε όλα αυτά;
Σίγουρα κάπου είναι, κάποιο σκόπο έχει, γιατί όμως τα αφήνει να γίνονται όλα αυτά;
azrael said...
"Νίκο αγαπημένε , Πρέπει να πείσουμε την Αφροδίτη μας , να ... αυτονομήθεί και να ανοίξει δικό της βλογ , δεν συμφωνείς;"
Μα γιατί να ανοίξει δικό της - εδώ έχει όλες τις ανέσεις, 2000 τακτικούς καθημερινούς επισκέπτες, την ασφάλεια του καλού πορτιέρη και την άνεση να γράφει όποτε θέλει...
Ο Don είναι φιλόξενος - και χαίρεται με τους guest stars του.
Ήδη ετοιμάζει κείμενο της Blade!
Το δίχτυ έχει ένα κάρο πληροφορίες για το θέμα. Εδώ έχει μια λίστα που προβληματίζει πολύ...
http://www.justice.gov.yk.ca/
prog/cor/vs/infoabuse.html
Εχει μαζεμένες πληροφορίες και εύκολα καταάβαίνει κανείς περί τίνος πρόκειται...
Does your partner (or other significant person)...
* Get jealous when you're around other people
* Make fun of you in front of your friends and family
* Destroy, or threaten to destroy, your possessions
* Praise you one minute and put you down the next
* Call you names or threaten you?
* Ignore you or not take you seriously?
* Make you choose between your friends/family and him?
* Blame you when things go wrong?
* Push you around or hit you?
* Threaten to take the children?
* Say abuse is wrong but hit the walls and yells at you?
Do you...
* Have to ask permission to spend money or go out?
* Feel isolated from friends, family, and activities?
* Have to make things right just for him?
* Have to do what he wants ... or else?
* Feel it's your fault when anything goes wrong?
ανάμεσα στ'άλλα... Για να ψαχτούμε λίγο...
ΑΑΣ - Σημερα ειδα σε Φερραρι 456,2 μικρα παιδια στο...καθισμα του συνοδηγου. Δεν θα γινεις οδηγος ποτέ,ρωμιε ρωμιε...
και ποιος σας είπε ότι ο έρωτας είναι μόνο χάδια και τρυφερότητες;
και ποιος σας είπε ότι ο έρωτας δεν πονάει;
και ποιος σας είπε ότι μέρος μας δεν απολαμβάνει τη βία;
και ποιος σας είπε ότι ο ρόλος του θύματος δεν προσφέρει (διεστραμμένη;) ηδονή;
-Δεν σε θέλω στη χαρά μου.
-Δεν σε θέλω στο θάνατό μου.
:Ισοπαλία. μηδέν, μηδέν.
Ζωή είναι αυτή;
και ποιός βιαιοπραγεί σε ποιόν;
μη περιμένεις Αφροδίτη να γράψω περισσότερα...
ένδον σκάπτω. μόνον.
querrero said: "Δεν ξερω κατα ποσο αληθευει αλλα λενε(γενικα κ αοριστα)πως οσοι δερνουν εν οικο ηταν και οι ιδιοι θυματα οικογενειακης βιας."
Ναι, αλήθεια είναι.
Οπως αλήθεια είναι πως κρύβει τάσεις ομοφυλοφιλίας.
Από 'κολλητό' μου που για κάποιους λόγους έχουμε χαθεί, ο σημαντικότερος αυτός. Κακοποιούσε τη σύζυγο. Πατέρας γιαννιώτης, που θα πει, ισχυρογνώμων και φασιστοειδής συμπεριφορά στην οικογένεια, επειδή κάποιος πρέπει στην οικογένεια να είναι το αφεντικό, ο από πάνω! Το ίδιο αναπαράγει και ο γιός.
Ακου να σου πω, ή πας γιατρός ή φεύγεις από το σπίτι ένα πράγμα!
Το τι κακό του έκανε, απερίγραπτο.
Είχε τα βιώματα, πήγε και γιατρός, εκεί να δεις το πόσο αφέντης και 'σωστός' την είδε!
Βρήκε και την κατάλληλη που 'ψάρωσε' με το επάγγελμα και δέσαν όλα...
Κοίτα, μου έλεγε: Εγώ τη γυναίκα την θέλω μικρή (ήταν στα 30, εκείνη τότε 16) για να τη 'διαμορφώσω εγώ όπως ΠΡΕΠΕΙ!!! Ακουσον άκουσον.
Απλά ψαχνόταν για να εκτονωθεί κάποτε σε λάθος άτομο.
Η κοπέλα, τη λέω κοπέλα, όχι γυναίκα. Δεν γίνεσαι γυναίκα με τέτοιον άντρα,
αντικείμενο, σκουπίδι γίνεσαι, κάποια στιγμή επαναστάτησε. 10 χρόνια μετά. Και ας είχε και παιδιά. Λιγότερο κακό της έλεγα κ γω είναι να είσαι ξαφνικά με άλλο με άλλον μπαμπά για αυτά από το να έχουν τέτοια πρότυπα όπως ο 'άντρας' της.
Τώρα; Αν κ έχουν περάσει 2 χρόνια και αν ο 'άντρας' που λέγαμε ήταν όντως σωστός, όταν βρισκόμαστε θα έπρεπε να το έχει ξεχάσει και να λέει πως ναι, έτσι έπρεπε να γίνει τελικά.
Αμ δε! Από τη 1 ώρα, τα 55 λεπτά μιλάει για κείνη, το πόσο 'σκάρτη' είναι! Και μου έλεγε πως οι ομοφυλοφιλικές είναι πιό τίμιες επειδή αποτελούνται από άντρες!!!
Μισογύνης δλδ επιπλέον.
Ουπς! Να και άλλη μία πλευρά του προβλήματος!
Και το χειρότερο. Κάποια στιγμή, είπε στο δερνόμενο του ήμισυ (ναι, ήμισυ είχε μείνει ψυχολογικά, κ ακόμα πιό κάτω) λόγια για μένα, μιάς και είχε καταλάβει ότι ουσιαστικά, φίλος ήμουν με εκείνη πιά και με τα χρόνια.
Ολο μου λέει το πόσο 'σκάρτη' ήταν από την αρχή, πριν το γάμο. Μα γιατί την παντρεύτηκες λοιπόν;
Απ.δική μου: Είχε βρει (αυτός) το μαλάκα.
Απ. δική του: Μα γκαστρώθηκε, με τύλιξε. (Ο εγωισμός έχει άπειρες εκφάνσεις)
Απίστευτο στο πόσο κοινές είναι οι εκφράσεις των δήθεν αντρών και οι τακτικές τους. Πάντα να τη μειώνει σταθερά και μπροστά σε άλλους με τα λόγια του. Ετσι η κοπέλα όλα αυτά τα χρόνια πίστεψε (πόσο αληθινή είσαι Αφροδίτη) πως μάλλον δεν είναι και καμμιά σπουδαία, για αυτό με βαράει είπε μία φορά...
Παρενθετικά: Η κοπέλα είναι αντικειμενικά πανέμορφη! Και ήταν με καταπιεσμένη εξυπνάδα. Μετά το χωρισμό που την είδα, τρόμαξα να την γνωρίσω. Χάρηκα. Και τα παιδιά της επίσης επιτέλους σωστά και αυτά! Οχι τα 'κακομαθημένα' και φωνακλάδικα που ήξερα.
Επειδή πολύ επίκαιρο είναι και το θέμα της παιδικής εγκληματικότητας. Από κάτι τέτοια δεν νομίζετε πως ξεκινούν αυτά;
Ξέρεις Γιώργο μου εμπιστεύτηκε, το πόσο πλέον επικοινωνούν μαζί μου; Επρεπε να τον χωρίσω για να τα γνωρίσω! Και μόνον για αυτό, άξιζε τον κόπο!
Αν ήμουν στη θέση της; Επιστράτευση ΟΛΩΝ των συγγενών και ο καθένας να του δίνει από μία γροθιά. Τι αστυνομικά τμήματα; Αυτά ούτε για έναν κοινό κλέφτη δεν κάνουν. (Αλλο θέμα από μόνο του)
Σε επανάληψη; Τόσο ξύλο που να τον στείλουν νοσοκομείο!
Εξάλλου το έθεσε φίλος εδώ. Θρασύδειλοι είναι...
Είναι ίσως η μόνη περίπτωση που είμαι υπέρ του να απαντήσω με 10 μέρη στο 1 βίας.
Απορρίπτω με το παραμικρό σημάδι της, είτε σωματικής είτε λεκτικής.
Και επίσης, για να μην κολλάμε σε έννοιες, ας μην καταδικάζουμε μόνον την σωματική βία. Υπάρχει και η ψυχολογική που μπορεί να αποβαίνει και χειρότερη. Εδώ θα ήθελα ΝΔ τα ποσοστά αντρών-γυναικών...
Και λίγο γέλιο: Ρεπόρτερ σε ορεινό χωριό. Μα κυρία μου, επιτρέπετε σημερινή εποχή, ο άντρας επάνω στο γαιδούρι και εσείς, φορτωμένη να είστε πεζή να ακολουθείτε;
Απ. Ακου να σου πω κοπελιά με τα φεμινιστικά σου, εγώ το βράδυ τον άντρα μου τον θέλω ξεκούραστο!!!
Λέτε να είναι και τόσο ανέκδοτο;
Δεν ψάχνω άλλες πλευρές της υπόθεσης. Τις θεωρώ ψυχασθένεια. (πχ, σαδομαζοχιστικά, πόνος για ηδονή κλπ). Πχ:
Μαζοχίστρια: Δείρε με, πόνεσε με, μαστίγωσέ με.
Σαδιστής: Οοοοοχι!!!!
Μου είναι αδιανόητο να ασκήσω βία σε ένα πλάσμα τόσο υπέροχο και αιθέριο όπως οι γυναίκες...
Αν δω τη βία σε γυναίκα σαν επιβεβαίωση ανδρισμού, τότε το σωστό θα είναι να αρχίσω να αμφιβάλλω για τον ανδρισμό μου..
Απλό δεν είναι;
ΥΓ: Ακουσα και το my name is Luca από Lemonheads. Πόσο γελοίο είναι να ακούς άντρα να λέει "my name is Luca"... Χώρια που το 'γονιμοποίησαν' το κομμάτι, για να χρησιμοποιούμε και κόσμιες εκφράσεις..
ΥΓ2: ΝΔ, το cd το πήρες;
Το κείμενο έξοχο και συγκλονιστικό. Νομίζω πως πρέπει να προωθηθεί δεόντως στις αρμόδιες υπηρεσίες!
Καθώς είμαι εξαντλημένος και απείχα ολοκληρωτικά σήμερα από τη μπλογκόσφαιρα, δε μπορώ (και δεν έχω) να προσθέσω τίποτα στα επίσης εξαιρετικά - στην πλειονότητά τους - σχόλια. Πάντως από τη στιγμή που το ανακάλυψα, δε μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω το post και τον σχολιασμό.
Θερμά συγχαρητήρια και εύχομαι να ...πιάσει τόπο!
Οκ, υπάρχουν και οι λεγόμενες 'μέγαιρες', που αντί να μαγειρεύουν, μεγαιρεύουν..
Το αντίστοιχο με τον 'άντρα' βιαστή ψυχής κυρίως.
Ηθελα, σαν σε ανέκδοτο έστω, να δω γάμο μεταξύ τους.
Αν και αυτά, σε πρωτοσέλιδα βγαίνουν κάποτε.
Ο άντρας όμως που σέβεται το φύλο του και τον εαυτό του τις αναγνωρίζει και μένει μακριά. Προτιμά εκείνες που σέβονται το δικό τους, και είναι υπέροχες από πάνω ως τα ακροδάκτυλα των ποδιών τους.
Διαφορετικά, αργά η γρήγορα θα ξεσπάσει η βία (που είναι ΚΑΙ από προσβολή στο φύλο τού ενός από τους δύο που θα είναι τελικά βεβήλωση αξιών. Το τελικό στάδιο.
Φρίττω.
Θυμήθηκα και τις ταινίες, what lies beneath και το war of the Roses.
ΥΓ: ΝΔ, μήπως θα πρέπει κάθε νέο θέμα να μην μπαίνει το πρωί; Ετσι, όποιος γράφει τις μικρές ώρες, μετά τις 12, διαβάζεται λιγότερο λόγω moderation.
"...Και είναι και χειρότερο γιατί η δαρμένη γυνάικα είναι θύμα - ο δαρμένος άνδρας είναι γελοίος και δεν μπορεί να βρει πουθενά υποστήριξη η βοήθεια..."
Στις ΗΠΑ πολλές γυναίκες εφαρμόζουν ψυχολογική βία και κακοποίηση (emotional abuse), που αν και αναγνωρίζεται από το νόμο, δεν είναι εύκολο ν' αποδειχτεί. Υπάρχουν και σύλλογοι κακοποιημένων ανδρών. Άμα κάνετε google με "women to avoid" ή "abused husbands" κλπ θα βρείτε αρκετά...
Το συγκεκριμένο τραγούδι της Vega είναι πολύ κοινή κατάσταση εδώ στο South, όπου οι θερμόαιμοι νεαροί παντρεύονται πολύ νωρίς και καταντάνε σε ζευγάρια με ξύλο, φτώχεια και άλλα. Εξ' ου και το divorce rate της πολιτείας (77%), λόγω των γάμων σε πολύ νεαρή ηλικία. Το ξύλο στη γυναίκα δεν είναι ξένο εδώ: "if you find someone not to beat you up, you' re a lucky gal".
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και όλες οι γυναίκες εκτιμούν τον "ευαίσθητο" άνδρα: τον κερατώνουν ασύστολα (διότι, η ποιότητα των γυναικών δεν απέχει και πολύ από την ποιότητα των ανδρών σε οποιαδήποτε κοινωνία).
Την πλάκα βέβαια την έχουν και οι γυναίκες που κακοποιούν σε μεγάλο βαθμό τους καλούς άνδρες, για να καταλήξουν τελικά με κάτι χαμένους που τις βαράνε (κι αυτές τους αγαπάνε... μάλλον γιατί έχει δράση η όλη υπόθεση... έχω δει και περιπτώσεις όπου η γυναίκα προκαλεί το βίαιο άντρα της να της επιτεθεί, γιατί είναι βλαμένη και δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει...).
Από την οικογένεια ξεκινάνε όλα. Τα παιδιά βλέπουν, αποθηκεύουν στο κεφάλι τους και επαναλαμβάνουν τα όσα έζησαν στις δικές τους οικογένειες.
Το τραγούδι της Vega.
Κάτσε να σου πω τη συνέχεια: πας λοιπόν και τη ρωτάς "γιατί μωρή δεν φεύγεις;" και σιγά σιγά ανακαλύπτεις ότι:
Δεν μπορεί να φύγει γιατί δεν έχει λεφτά. Δουλειά καλή δεν μπορεί να πιάσει, γιατί όταν πήγαινε σχολείο δεν διάβαζε, πήγαινε με τον ένα και τον άλλο, ναρκωτικά, αλκοόλ, κλπ και κατέληξε στο τέλος να δουλεύει σερβιτόρα σε πάμφτηνα στέκια με 40-50 δολάρια τη μέρα που δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Σχολείο δεν πήγε, αν και είχε την ευκαιρία, γιατί προτιμούσε να τριγυρνά με τους μηχανόβιους... και στο τέλος παντρεύτηκε ένα μέθυσο όπως ήταν κι αυτή. Ε, τα λάθη πληρώνονται...
FOREST GUMP
Ξαναδείτε την ταινία και πείτε μου ποιοι ήταν οι επιτυχημένοι άνθρωποι στην ταινία και για ποιο λόγο και ποιοι ήταν οι τελείως αποτυχημένοι (και γιατί) που τους μάζεψε ο Forest από το βούρκο. Αυτά δεν είναι ξένα πράγματα για την Αμερικάνικη κοινωνία... αλλά χρησιμεύουν ως αναφορά για όλους τους "εκτός Αμερικής" που νομίζουν ότι οι χίπηδες ήταν "επαναστάτες διανόησης" (!!!! - με τον ίδιο τρόπο που ο Γκουζγκούνης ήταν επανάσταση στην τέχνη).
Λευτέρης
Καλημέρα!
Μεγάλες πιένες το ξύλο... συνεχίζουμε!
Υ. Γ. @somebody: Ο Γιώργος δεν το έφερε ακόμα...
Από e-mail φίλης που θα προτιμούσε να παραμείνει ανώνυμη (απόσπασμα):
«... και μετά το διαζύγιο από τον πρώτο μου σύζυγο (στα 28, έρωτας θυελλώδης αλλά και καταστροφικός) και διάφορες-αδιάφορες σχέσεις, όταν πια είχα απελπιστεί και άρχιζα να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν θα έκανα παιδιά πια (για γάμο το είχα ξεγράψει), εμφανίστηκε ο δικός μου o απαράδεκτος..... ..... ..... μόλις έμεινα έγκυος, εκεί άρχισαν όλα: η ψυχολογική βία και ο εκβιασμός, στην αρχή να το ρίξω («μα έχουμε καιρό» – εγώ 39, εκείνος 48). Μετά, «δε μας φτάνουν τα λεφτά» (πέραν της δουλειάς και των δύο και των δύο απανωτών κληρονομιών, έβγαλε τα κέρατά του στο χρηματιστήριο και σταμάτησε πριν την πτώση) και στο τέλος «δεν το θέλω, πού να το σέρνουμε τώρα, θα μας αλλάξει τη ζωή, κάτσε να το φχαριστηθούμε πρώτα».
Μου έκανε τη ζωή κόλαση. Είχα και πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, δούλευα, καμμία βοήθεια, και ήρθε μία μέρα στο μαιευτήριο , την ημέρα πριν να βγούμε, έφερε λουλούδια και αυτό ήταν όλο....
... δεν βοήθησε ούτε μία φορά, με έβριζε συνέχεια, τι π... με ανέβαζε, τι καρ.... με κατέβαζε, τι φωνές, τι σκηνές, τι να τσακιστώ να φύγω, τι να βρίζει και το παιδί κι εμένα! Τον έπαιρνε αγκαλιά ελάχιστα, ουσιαστικά ο γυιός μας δεν είχε πατέρα. Πάντως εμένα κάθε τρεις και λίγο έβρισκε αφορμή να με ταπεινώνει με τα λόγια του, να με μειώνει, να με προσβάλλει και να μου δείχνει καθαρά πως το παιδί γι αυτόν ήταν ένα λάθος... .... ..... κι εγώ τσίμπαγα και έκανα την κότα, την πάπια, να μην του δίνω αφορμές, πήρα και γυναίκα να με βοηθάει, δούλευα διπλά για να την πληρώνω....
Και τελικά βρήκα γκόμενο. Πολύ απλά, πού φυσικά, πολύ όμορφα. Δεν ψαχνόμουν, ίσα-ίσα. Ελα όμως που μπηκε στη ζωή μου και πλέον δε με νοιάζει τι θα μου πει ο άντρας μου.... .... ..... βρισκόμαστε ελάχιστα, αλλά η σκέψη του και η υποστήριξή του με κρατάει να προχωράω δυνατή και να μην με πειράζουν πια όλα αυτά που μου λέει ο άντρας μου. Ο οποίος έχει αποθρασυνθεί πλέον και μεχρι βρίζει τους φίλους μου έτσι και τύχει να τους δει στο δρόμο. Με έναν κόντεψαν να έρθουν στα χέρια!
.... δε με νοιάζει τι θα γίνει ο γάμος μου, τον έχω ξεγράψει, κι ούτε με τον άλλον πρόκειται να κρατήσει, δεκανίκι είναι κι αυτός. Μου έδωσε όμως τη δύναμη να ξαναπιστέψω στον εαυτό μου, να δω ότι αξίζω τον κόπο και να ανέχομαι καλύτερα την ψυχική κακοποίηση από τον άντρα μου. Και μόλις νοιώσω έτοιμη, θα τον χωρίσω. Εγώ που με έχει του χεριού του και δεν σηκώνω κεφάλι... ... ... προχτές άρχισα να μιλώ με δικηγόρο, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και συνεχίζω, μία μέρα τη φορά, στο να βγω μόνη μου και να κερδίσω πίσω τη ζωή μου. Ο γυιός μου θα καταλάβει, έτσι δεν είναι;»
Κι από άλλη φίλη μου, «ανώνυμη» επίσης:
"... Στο τέλος σήκωσα χέρι κι εγώ. Δεν είναι τίποτα, κι απορούσα γιατί τόσον καιρό δεν το έκανα. Αποκτηνώνεσαι και στην αρχή ξεσπάς όλον τον συσσωρευμένο θυμό. Βέβαια η μυϊκή δύναμη τους δίνει τέτοια υπεροχή στο ξυλοκόπημα, που στο τέλος πάλι εγώ τις έτρωγα χοντρά. Τουλάχιστον σιγά-σιγά προλάβαινα και στον τσακωμό, έκανα εγώ την πρώτη κίνηση μόλις μου άναβαν τα γλομπάκια: «χτύπαγα» πρώτη, τι τηλεκοντρόλ, τι ποτήρια, τι κινητά (αυτά τον έτσουζαν που τα πέταγα γιατί εσπαζαν και έκαναν λεφτά!), όχι να τον δείρω γιατί ήξερα ότι θα τις έτρωγα άσχημα.
Τέσσερις μήνες τράβηξε. Εδώ και ένα μήνα ζω πάλι πίσω στο πατρικό μου και δεν έχω καμμία όρεξη να τα ξαναβρούμε. Ηταν έτσι «αψύς» πριν το γάμο, αλλά μαζί μου είχε αλλάξει, δεν πείραζε τρίχα από το κεφάλι μου. Παραγνωριστήκαμε όμως, αρχίσαν οι ζήλειες, τα ξεσπάσματα... Δεν έχει πισωγύρισμα όταν πέσει το πρώτο χτύπημα.
Συνεχίζω το δικό μου δρόμο. Πολυ κλάμμα, πολύς πόνος, αλλά συνεχίζω. Ευτυχώς που δεν προλάβαμε να κάνουμε και παιδιά. Αστυνομία; Θάστειεύεσαι βέβαια, τους είχα φωνάξει μία μέρα που με είχε κανει μαύρη στο ξύλο, να τον μαζέψουν (ήταν στο διπλανό δωμάτιο και τά’σπαγε) και δεν ήρθαν καν!
Δεν πειράζει. Ολα υπό έλεγχο. Είναι πολύ αρρωστημένη κατάσταση για να συνεχίσω. Και αυτό που με πληγώνει πιο πολύ δεν είναι τι μου έχει κάνει ή το ότι τελειώνουμε έτσι άδοξα. Αλλά το ότι μου έβγαλε στην επιφάνεια έναν εαυτό που δεν ήξερα ότι έχω και δεν θελω να τον έχω. Και αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ!»
Καλημέρα σε όλους!
Έλειπα από την Ελλάδα τις τελευταίες δέκα μέρες και
… μου λείψατε ;)
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά σε πολλά από τα post θα μπορούσα να εκφραστώ ως
«καθ’ ύλην αρμόδιος» (ή τουλάχιστον ως κατ’ όνομα;)
Διαβάζοντας πολλά από αυτά και συγκεκριμένα τα περί συνεδριάσεων συγκλήτου (SIC), περί Δαρβίνου, ακόμα και για τα πάχη μου κ.λ.π. θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς «μα που βρισκόμαστε, στο μεσαίωνα;» :-D
Όσο για το σημερινό πια τι να πω; Χαλαρά – χαλαρά, μας έφαγε η χαλαρότητα. Αμάν βρε Αφροδίτη, δεν έβρισκες κανένα πιο ανάλαφρο θέμα, πιο αεράτο, σαν εκείνο με τις περιπετειώδεις διακοπές.
Τώρα, για να σοβαρευτούμε λίγο, πρόκειται για καταπληκτικό κείμενο και πολύ αληθινό. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, δυστυχώς, ότι οι άντρες είμαστε πολύ καθάρματα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Το trafficking… Την κόρη του φουκαρά του Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που τη σκότωσε ο φίλος της στο ξύλο…
Και για τα παιδιά που σημαδεύονται για όλη τους τη ζωή; Θυμάμαι πριν από 15 χρόνια περίπου, στο Παρίσι, ήταν σε εξέλιξη μια καμπάνια ενάντια στην οικογενειακή βία και υπήρχαν στο μετρό αφίσες με κακοποιημένα παιδιά με το εξής σύνθημα: «Σας ευχαριστούμε που ανακατεύεστε εκεί που δεν είναι δουλειά σας». Απευθυνόταν στους γείτονες, με την παράκληση, εάν ακούνε δίπλα τους επαναλαμβανόμενα κλάματα , χτυπήματα, κ.λ.π. να ειδοποιούν ένα τετραψήφιο νούμερο για τα περαιτέρω… Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματική ήταν η προσπάθεια.
Τελικά το «home sweet home», για κάποιες δεν είναι και τόσο sweet…
Και μια ανδρική φωνή («ανώνυμου» φίλου):
«Ημουν με μια κοπέλλα τρία χρόνια, την αγαπούσα πολύ. Ηξερα ότι ήταν ευέξαπτη, ότι αρπαζόταν εύκολα, ότι είχε συνεχώς το ζωνάρι της λυμένο. Τέτοια όμορφη, έξυπνη, δυναμική όμως γυναίκα, που σε κέρδιζε αμέσως & σ’έκανε να την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά, δεν έιχα ξαναγνωρίσει. Κεραυνοβόλος έρωτας κι όλα στα κόκκινα. Χρειάζεται να πω ότι ήταν και το καλύτερο κρεβάτι της ζωής μου; Πολλοί οι τσακωμοί, σπάγαμε και μερικά πιάτα, αλλά περνούσαμε καλά. Συννεφάκια στον ορίζοντα απλώς, άντε και καμμιά μπόρα.
Μέχρι που έχασε τη γκλαμουράτη δουλειά της και μέσα σε μία μέρα μεταμορφώθηκε. Ξέσπαγε πάνω μου με το παραμικρό. Φωνές, υστερίες, σπρωξίδια, καμμιά φορά άρπαζε ότι έβρισκε και με χτύπαγε με λύσσα –αμυνόμουν, έβαζα τα χέρια μου μπροστά αλλά ούτε που την ακουμπούσα. Δεν πάει το χέρι μου να χτυπήσω γυναίκα. Την άφηνα να ξεσπάει, κι ας έβραζα μέσα μου. Επαιρνα τ’αμαξι να ξεθυμάνω και γυρνούσα ώρες μετά.
Στο τέλος είχα το 7-χρονο ανηψάκι μου σπίτι, βλέπαμε dvd και αρχίσαμε να πλακωνόμαστε. Μου πέταξε ένα βάζο, έγινε θρύψαλλα στον τοίχο πίσω μας και πήραν μερικά τζαμάκια το παιδί, ευτυχώς στα μαλλιά, τίποτε σοβαρό. Κόντεψα όμως να την σκοτώσω. Ηταν τελικά ο έρωτας της ζωής μου , αλλά εκείνη τη στιγμή είχε πεθάνει για μένα. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Ο κολλητός μου δε, είχε μπλέξει με μία που σφαζόντουσαν μέχρι σημείου ν’ανοίγουν κεφάλια και στο τέλος απλώς υπήρχε αυτό το ψυχρό κλίμα απομόνωσης. Αλλά μετά τα έβρισκαν και πάλι πιτσουνάκια! Μετά το ξύλο, αδιαφορία μέχρι να τα ξαναβρούν, και μετά πάλι ο ίδιος κύκλος. Τον ρώτησα γιατί ρε μεγάλε κάθεσαι; Και μου απαντά (μετά το άντε και γ..., εσένα τι σε κόφτει;) γιατί κατά βάθος είναι καλή κοπέλλα και απλώς το παρατραβάμε κι οι δυο, θα περάσει. !!!!!»
καλημέρα :)
θερμά θερμά θερμά συγχαρητήρια στην Άφρο :) Η Άφρο ανήκει στην συνομοταξία των χαρισματικών λογόψυχων. Οι λογόψυχοι είναι αυτοί που εκφράζουν με τον λόγο την ψυχή. Αυτοί που κατέχουν και κατανοούν καλά και τα δυο, τη ψυχή και το λόγο. (δεν ξέρω αν υπάρχει η λέξη. αν δεν υπάρχει, θέλω την πατέντα!!)
τι άλλο.. έχουν ειπωθεί πολλά.. είναι ένα θέμα που θυμώνει τόσο πολύ, και από τα θέματα που με κάνουν να νιώθω ντρόπη που δεν κάνω κάτι και νιώθω κομμένα τα χέρια μου για να βοηθήσω την κοινωνία μας να το αλλάξει.
Kαλημέρα..μήπως ξέρει κανείς
πως λεγεται το βιβλίο
της πρώην συζύγου
του Νίκου Κωσταντόπουλου..
ειχα ακουσει αποσπασματα του
στην τηλεόραση και μου
φανηκαν πολύ δυνατά..
Δεν παρέλειψαν να μου θυμίσουν τη γνωστή γυμνάστρια με τον ποδοσφαιριστή φίλο της και τον ξυλοδαρμό της, που μετά παντρεύτηκαν μια χαρά, έστησαν οικογένεια, κι ας τους ακουν όλα τα νότια προάστεια με τους τρομακτικούς καυγάδες τους. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, μου είπαν!
**********
Επίσης μου είπε φίλη ένα παλιό ανεκδοτάκι: «Κάθε φορά που τραγουδάει η γυναίκα μου στο μπανιο, βγαίνω στο μπαλκόνι για να μη νομίζουν οι γείτονες ότι την δέρνω!!!»
**********
Τέλος μου έστειλαν μεταξύ άλλων τους στίχους του τραγουδιού "Η πίπα της ειρήνης" που ερμηνεύει ο Μιχάλης Εμιρλής στη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο "Ζω περιμένοντας να ζήσω".
Όπως μαλώνουνε ο σκύλος και η γάτα
Έτσι κι εμείς μαζί δεν κάνουμε χωριό
Και την πληρώνουνε τα βάζα και τα πιάτα
Παν' τα σερβίτσια κι όλο το νοικοκυριό
Σταμάτα να γκρινιάζεις, να χαρείς
Να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης
Έλα ν' ανάψουμε την πίπα της ειρήνης
Κι ότι σου λέω πάψε να παρεξηγείς
Εγώ που κάνω κάθε μέρα το χαμάλη
Να' σαι στη τρίχα, έξω να κυκλοφορείς
Μου λες πως είμαι ένα αχαΐρευτο ρεμάλι
Μου λες πως είμαι ταπεινής καταγωγής
Τότε φορτώνω, μου ανάβουν τα λαμπάκια
Χάνω τον έλεγχο και γίνομαι θηρίο
Φοβάμαι θα σε στείλω εγώ στα θυμαράκια
Κι ο δικαστής εμένα στο ψυχιατρείο
Σταμάτα να γκρινιάζεις, να χαρείς
Να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης
Έλα ν' ανάψουμε την πίπα της ειρήνης
Κι ότι σου λέω πάψε να παρεξηγείς!
Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι σε μία τέτοια σχέση θύτη και θύματος, υπάρχει ψυχοπαθολογική συμπεριφορά ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ. Το καυτό ερώτημα δεν είναι γιατί η κακοποιημένη γυναίκα δεν φεύγει, αλλά γιατί από την αρχή βρίσκει έναν τέτοιο "άνδρα" ελκυστικό (ε, ναι, σε εισαγωγικά, πρώτον γιατί δεν του αξίζει αλλιώς, και δεύτερον για να μην τον μπερδεύουμε με μας τους υπόλοιπους). Εξοργίζομαι με τη σχετικοποίηση των ευθυνών, που πάντα βολεύουν τον θύτη-κτήνος, αλλά είναι αξιοσημείωτο πόσο μετράνε αυτές οι γυναίκες κάποια πράγματα που αφορούν τη σχέση (όπως το σεξ), όταν ουσιαστικά δεν υπάρχει σχέση αφού έχουμε φυσική ή/και ψυχολογική βία.
Για όσους εκπλήσεσθε με αυτή την καταστροφική συμπεριφορά, ρωτήστε έναν ψυχολόγο: είναι κλασική αντίδραση σε κάθε κακοποίηση το θύμα να δικαιολογεί τον αδικαιολόγητο θύτη(π.χ. ο απαχθείς τον απαγωγέα, το παιδί τον ανίκανο "γονέα"). Εκείνο που δεν χωνεύεται με τίποτα είναι πως ένα κάθαρμα είναι ελκυστικό εξαρχής(Μπορούν να μας βοηθήσουν οι κυρίες και δεσποινίδες του blog εδώ;)
Τελικά πιστεύω ότι αν σκαλίσεις την ψυχή και των δυο θα βρεις απαράδεκτους γονείς(Δε θέλω να γίνω αφοριστικός. Αν ένα θύμα που δεν αντέδρασε για χρόνια ολόκληρα είχε θαυμάσια παιδική ηλικία να μας το πει.)Και αν σκάψεις πιο βαθιά θα δεις ένα κληρονομικό καρκίνωμα ψυχοπαθολογίας που μεταδίδεται μέσωω τραυμάτων κληρονομικά από γενιά σε γενιά. Πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να σπάσουν την αλυσίδα.
Τι θα γίνει κυρ-Νίκο μας (κεριά και λιβάνια, ξέρουμε, ξέρουμε!). Δεν ξέρουμε μ'αυτήν την μοντερο-πόρτα τι γράφει ποιός και τι γίνεται!
Ηθελα να πω την εξής απορία που μουήρθε σήμερα καθώς ξυριζόμουν (μέχρι και στο ξύρισμα θυμόμαστε Δήμου... Να το κοιτάξουμε αυτό!)
Κι αν είμαστε εθισμένοι στον άλλον και η σχέση μας, ακόμη και βάναυση, να είναι η δόση μας; Μια παλιά σύντροφος με είχε πρήξει "όταν η αγάπη αντικαθίσταται από το να βλέπεις τον άλλον σαν αντικείμενο, το αποτέλεσμα είναι ο εθισμός".
Και μετά ελεγε οτι "ο εθισμος σε κάνει πρεζόνι γαι τη ντρογκα σου, οχι διψασμένο για την αγάπη του αλλου". Κουλτουριάρα, με είχε στήσει στα 3 μέτρα.
Και τα θυμάμαι ακόμη. Πες-πες, έμειναν. Της απαντούσα περί αντικείμενο του πόθου, σκεύος ηδονής και γινόμασταν μύλος βέβαια! Στο τέλος με παρατησε και μου το ξαναπέταξε φεύγοντας. "Αλλο ήθελα να πω" κατέληξε.
?
Λες να έπρεπε να της είχα αστράψει καμμιά;
Λες;
Κεφτές;
Θα γίνει σήμερα κεφτές ή να πλακωθούμε κι άλλο;
Αναρωτιέμαι αν διάβαζε αυτά τα κείμενα ένας "θύτης" (αποκλείεται;) τι θα μας απαντούσε;;;
Όσοι σηκώνουν χέρι είναι ανθρωπάκια
Όσοι προτιμούν την ύπουλη ψυχολογική βία είναι δειλά ανθρωπάκια
Δεν υπάρχει μια φορά ή πολλές.
Μια φορά να σηκώσεις χέρι μετά δεν κατεβαίνει
Μια λύση υπάρχει. Η καταγγελία και η μήνυση με ότι αυτό συνεπάγεται. Αλλά θα πρέπει να το θέλεις, να το έχεις αποφασίσει.
Κανείς δεν έχει μια συμπεριφορά πλασματική που μπορεί να κρύψει για μεγάλο διάστημα. Πολύ σύντομα το πραγματικό του πρόσωπο διεκδικεί τον "ρόλο" του. Από μια κίνηση, μια λέξη, μια ματιά.
Προνοήστε, μην κλεινετε τα μάτια και γνωρίστε καλά τους ανθρώπους σας από νωρίς, και ποτέ μη πιστέψετε πως μπορείτε να τους αλλάξετε. Κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει, και πόσο μάλλον όταν πιστεύει ότι δεν έχει πρόβλημα.
Ο όποιος θύτης φυσικά και δεν γεννήθηκε έτσι, αλλά με την σιωπή και την ανοχή δημιουργούν νέα θύματα/θύτες. Τα παιδιά τους!
Ο καλός άνθρωπος ποτέ δεν σηκώνει χέρι, ποτέ δεν ασκεί λεκτική, ψυχολογική βία.
Όποιος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα ή τον θυμό του που προκύπτουν π.χ. από μια δύσκολη μέρα και όχι από βιώματα, καλό είναι να ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω να περπατήσει, να ξεθυμάνει. Και όταν ηρεμήσει τότε να ξαναμπεί στο σπίτι του, να δει τον άνθρωπο του και αν κρίνει πως ειναι η καταλληλη στιγμή ή πρέπει τότε να συζητήσουν το προβλημα.
Η αγάπη και ο σεβασμός με την βία δεν συγκλίνουν πουθενά......
Καλή δύναμη !
Aphrodite said ..Αυτό που λέμε learned helplessness. Έχει εξατμιστεί ο τσαμπουκάς, που είναι η κινητήρια δύναμη του φευγιού...
Τι κάνουμε γιατρέ μου?
Δεν εξεταζουμε δεν ψαχνουμε τα πως και τα γιατι απλα ΦΕΥΓΟΥΜΕ.
Ειναι η μονη πραγματικη λυση και χρειαζεται ενα μικρο πρωτο βημα.
Ζηταμε βοηθεια απο οποιον νομιζουμε, το blog, τη γειτονισσα, τη φιλη μας την αδερφη μας, το τηλεφωνο που εδωσε ο Νικος.
Δεν εχει σημασια ποιος φταιει, ειναι γενετικο? ειναι λογω συνθηκων? λογω πατερα του? ανατροφης? κλπ ολα αυτα ειναι λογια που κουδουνιζουν στα αυτια μας. Μετρανε μονο οι πραξεις.
Μην αναλυετε, ΦΥΓΕΤΕ, ειναι learned helplessness, αρα μπορουμε και να την ξε μαθουμε.
Kalispera.
Protaris sto blog.
Mi varate.
Aphrodite, kataigistiki.
Wife abuse / spouse battering / violence at home, dekades istoselides kai terastio provlima.
Dekades fones poy de milane, oute kan psithyrizoun, giati fovoundai.
Tis exo faei. Ki exo riksei. Oxi me afti ti seira.
Oxi pia omos, den einai lysi. Anoigeis tin porta esy kai fevgeis ama tholoseis. Gia na min anoiksei routhouni. Ta lete meta, pio irema.
Violence is never the answer!
Ki oxi monon giati opos eipe o lefteris ti andras eimai ego, alla giati den diorthonei tipote, downward spiral kai pas pato. Pio kato den exei.
Ektos an legesai Frantzis.
Tin agapi mou se oles tis kyries, perasa polla gia na matho oxi mon na tis agapo, alla kai na tis sevomai!
Aphroditi,
Respect!
svoura said...
Αναρωτιέμαι αν διάβαζε αυτά τα κείμενα ένας "θύτης" (αποκλείεται;) τι θα μας απαντούσε;;;
Δεν είναι βέβαιο πως θα αναγνώριζε τον εαυτό του ως "θύτη" - σιγά μην είναι θύτης επειδή δίνει καμιά ξανάστροφη στη γυναίκα του...
(Πόσοι αλκοολικοί αποδέχονται πως είναι τέτοιοι - επειδή "πίνουν ένα ποτηράκι παραπάνω").
έστω όχι ως "θύτη" αλλά δε θα του θύμιζε κάτι; Να σπας δόντια και να έχει μελανιές η γυναίκα σου, κι αυτό να γίνεται κάθε μέρα, δε θα του χτυπούσε καμπανάκι;
Φαντάζομαι όμως τι θα'λεγε.. "Κι εμένα ο πατέρας μου τη φασκέλωνε τη μάνα μου κι έτρωγα κι εγώ καμιά ανάστροφη, ε.. δεν έπαθα και τίποτα!Ολόκληρο παλικάρι έγινα κι οι δικοί μου μια ζωή μαζί την πέρασαν!" Κι εκεί τι του λες;
Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα να γράψω ότι η βία μεταξύ των συζύγων με θύματα άντρες θίγει ένα ελληνικό τραγούδι: Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός κ.τ.λ. (δεν είμαι σίγουρος ούτε για τον τίτλο αλλά ούτε για τους δημιουργούς-εκτελεστές).
ΟΚ είστε υπέρ του DSL και του ελεύθερου έρωτα αλλά κατά του πάχους, του οινοπνεύματος και του τσιγάρου. Το πιάσαμε το υπονοούμενο!!!
Επειδή αναφέρεται συχνά και το θέμα της άσκησης ψυχολογικής βίας, επιτρέψτε μου μια παρατήρηση:
Αυτός/ή που ασκεί ψυχολογική βία το κάνει συνήθως ασυνείδητα και δύσκολα θα το αντιληφθεί εκ των υστέρων ακόμη και αν του υποδειχτεί.
Αυτός/ή που ασκεί σωματική βία το πράττει πάντοτε ενσυνείδητα - εν βρασμώ ίσως, αλλά πάντοτε ενσυνείδητα.
Δεν είναι το ίδιο πράγμα, η σωματική & η ψυχολογική βία, αν και συχνά η μία μπορεί να προκαλέσει την άλλη.
ΝΔ, να είστε βέβαιος ότι ο βίαιος σύντροφος γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι "θύτης", απλώς είναι πεπεισμένος ότι το αντικείμενο της βίας του "το αξίζει", "το προκαλεί" ή, ακόμη χειρότερα, "το έχει ανάγκη".
(Νομίζω ότι η σύγκριση με τον αλκοολικό δεν είναι σωστή)
Δε θα'χε ενδιαφέρον μια ταινία με θέμα τη βία μέσα στο σπίτι αλλά ιδωμένη από τη σκοπιά του "θύτη"; Ενδεχομένως όχι με σκοπό να δικαιολογήσει αλλά να περιγράψει μια άγνωστη για μας (που δε σπάμε βάζα στο κεφάλι του άλλου όταν ο καφές είναι πετιμέζι) ψυχική κατάσταση; Μια τέτοια ταινία ήταν το Woodsman που αφορούσε παιδεραστή (έμεινε λίγο θολό το αν ασκούσε βία σωματική στα παιδιά που κακοποιούσε ή όχι), πάντως εμένα μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν τον δικαιολογούσες τον τύπο με τίποτα, απλώς καταλάβαινες ότι είναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ και φαινόταν να το καταλαβαίνει και ο ίδιος.
Οι θύτες άραγε μετανιώνουν ποτέ; (θα νου πεις βέβαια τι νόημα έχει..)
@mihalis.a.dreamer
Προσωπική άποψη. Η έλξη ορισμένων γυναικών σε τέτοιου τύπου ... "άνδρες", είναι ίσως υποσυνείδητη έλξη προς τη δύναμη που εκπέμπουν. Μέχρι να πέσει φυσικά βαριά πάνω τους... Γιατί είναι άλλο πράγμα να έχεις δίπλα σου έναν άνδρα που νιώθεις ότι μπορεί να σε προστατεύσει (έμφυτη ανάγκη πολλών γυναικών, ιδίως εκείνων που δεν είχαν την τύχη να ανατραφούν από γονείς που να τους διδάξουν να σέβονται την ατομικότητά τους, αλλά αντιθέτως φρόντισαν να αναπαράξουν το γνωστό μοντέλο- η γυναίκα ευάλωτη, ευαίσθητη και τρυφερή, ο άνδρας σκληρός, δυνατός και αρχηγός!!!), και άλλο να έχεις δίπλα σου έναν άνδρα-τραμπούκο, που επιβάλλεται με τη βία, γιατί δεν έχει τα κότσια να δηλώσει την παρουσία του με άλλον τρόπο...
Λάθος, μέγα λάθος. Αλλά όσο κάθετη και να είναι η θέση μου σε αυτή την κτηνωδία, είμαι έξω από το χορό. Δυστυχώς, οι γυναίκες θύματα-κακοποίησης σέρνουν συνήθως αυτό το χορό μόνες τους. Και αν δεν ενδιαφερθούν, όπως πολύ σωστά είπε και ο ζοφερός μεσαίωνας, αυτοί που ... δεν πρέπει κανονικά να ενδιαφέρονται, δηλαδή οι γύρω-γύρω, θα εξακολουθούν να τον σέρνουν μόνες τους.
Κάντε μια βόλτα στα σχολεία. Εκεί θα δείτε τα πρώτα δείγματα της βίας μεταξύ των παιδιών που μεγαλώνοντας θα μεταφέρουν αυτή τη βία στο σπίτι τους, τη σχέση τους κ.ο.κ.
Και για το χιούμορ του πράγματος: Στη στήλη της Ειρήνης Χειρδάρη, στις τελευταίες σελίδες της Lifo, γράφει για τη νέα μόδα (τι νέα δηλαδή, έχει ακμάσει το είδος εδώ και αρκετά χρόνια) της γυναίκας-πόρνης dominatrix. Εκεί καταφεύγουν πολλοί χαρτογιακάδες γιάπηδες, που αφού έχουν φάει τα σκατά τους στην πολυεθνική, φεύγουν κάθε απόγευμα με σφιγμένα δόντια, και το βράδυ πληρώνουν τη dominatrix να τους χτυπάει με το μαστίγιο για να ισιώσουν...
Εκτός θέματος, αλλά και αυτή μια έκφανση της βίας είναι, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ξέρετε, τα περισσότερα προβλήματα ξεκινάνε από το περίφημο "I will do whatever I want" (Θα κάνω ότι γουστάρω).
Η αλήθεια είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ ποτέ δεν έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε. Όλοι μας κάνουμε μόνο ότι μπορούμε να πληρώσουμε. We can only do what we can afford. Όταν λοιπόν έρχεται η όποια περίεργη (ή ο όποιος περίεργος) και λέει "εγώ θα κάνω ότι γουστάρω", τότε του δείχνεις το χάλι του και του λες "αυτό ήταν όλο κι όλο που ήθελες";
Σπάγατε πιάτα; Εδώ αυτό σε βάζει στη φυλακή άνετα. Η καταγγελία και ΜΟΝΟ ((ΧΩΡΙΣ απόδειξη) για κακοποίηση (ακόμα και για ένα σπρώξιμο) σε χώνει στο κελί τουλάχιστον για μια μέρα. Άλλη κουλοτύρα εδώ, όχι μεσογειακή...
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι οι περισσότεροι βίαιοι καυγάδες ξεκινάνε από το PRIDE (περηφάνεια). Ε, να σας πω κάτι: στο γάμο, περηφάνειες δεν χωράνε.
Λευτέρης
ΥΓ. Και για τις γυναίκες κάτι: όταν παρατούσατε και κοροϊδεύατε όλα τα καλά παιδιά (τους καλούς μαθητές με τα πουλοβεράκια, γιατί δεν ήταν "μάγκες") και γιατί δεν ήταν "cool" και μπλέξατε με μαλάκες, καλά να πάθετε. Εδώ έτσι την πατάνε (όχι όλες, αλλά οι περισσότερες).
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής
Σίδερα μασάει, ο κουταλιανός,
τρένα σταματάει, ο κουταλιανός
πέτρες ροκανίζει, ο ...
και βουνά γκρεμίζει ο ...
Κι άν μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι
στο τσαρδί του ο κουταλιανός
τρέμει σαν το ψάρι, στην κυρά του μπρός
αχ πως τη φοβάται ο φτωχός κουταλιανός
τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος
αλλά μην το πείτε κανενός.
Δένεται σε κόμπους ο ...
καταπίνει γλόμπους ο ...
είναι παλικάρι ο ...
τίγρη και λιοντάρι ο ...
Πάντως, δεν θεωρώ ως ατυχή τον παραλληλισμό με τον αλκοολικό.
Λένε την επόμενη μέρα: Δεν το ξαναβάζω στο στόμα μου!
Το λένε ΚΑΘΕ επόμενη μέρα.
Υπάρχουν πολλοί που μετά το ξυλοφόρτωμα κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Αγάπη μου δεν το ξανακάνω.
Κάθε φορά...
@aphro
we do connect, σωστά το επεσήμανες, μετά διάβασα το σχόλιο που εσύ έγραφες όσο εγώ έστελνα το δικό μου, και ήταν σαν να είχαμε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας!
Σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν αν εκτός από τις μερικές χιλιάδες που - ελπίζω - πως θα διαβάσουν αυτό σου το κείμενο, μέσω του blog του Δον Γάτου, το διάβαζαν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων ακόμη. Και συμμετείχαν με την ίδια ευαισθησία στο σχολιασμό του ή έστω στην ανάγνωση των σχολίων. Εχει δύναμη το blogging, και ελπίζω στο μέλλον να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη.
Αφροδίτη μου, καρδούλα μου,
αν και μου μαύρισες την καρδιά, σε... συγχωρώ!!!
Πάντως, αυτό δεν ήταν ποστ αλλα θρίαμβος!
Μακάρι να πιάσει τόπο η τέχνη και ο ιδρώτας σου.
Μακάρι, το χρειάζεται η κοινωνίας μας!
Σ΄ αγαπώ πολύ
και σ΄ ευχαριστώ περισσότερο
η φίλη σου
Α.
Μικρή εξομολόγηση:
Οταν το έγραφα, όπως σας έλεγα στην αρχή, ήταν αλλιώς. Φόρτιση και στεναχώρια και θυμός και παράπονο, ξέρετε πώς είναι όταν συμπάσχεις, όταν μπαίνεις, μα τι λέω, όταν βυθίζεσαι στο θέμα σου. Και ξέρω ότι με καταλαβαίνετε σ’αυτό, μια που όσοι γράφουμε εδώ πέρα, όλο και την έχουμε τη βίδα μας στο γράψιμο. Μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία. Κι όχι το γράψιμο ως άσκηση, αλλά ως κατάθεση.
Οπως ξεδιπλωνόταν ο αντίκτυπος με τα σχόλιά σας, άρχισα να καταλαβαίνω ότι αγγίξαμε φλέβα εδώ. Προσοχή: δε λέω άγγιξα, λέω αγγίξαμε. Μεγάλη διαφορά.
Ας πούμε ότι εγώ απλώς ξεκίνησα το «κόκκινη κλωστή δεμένη…». Το υπόλοιπο «παραμύθι» βγήκε κομμάτι-κομμάτι. Αυτά που καταθέσατε (τι σχόλια, διαμάντια πραγματικά), με προβλημάτισαν τόσο που δεν ξέρω αν θα είμαι ακριβώς η ίδια πλέον. Ολοι βάλαμε ένα χεράκι και φτιάξαμε κάτι μεγαλύτερο απ’ότι θα φανταζόμουν ποτέ.
Ηθελα να μπορώ να σας ευχαριστήσω εδώ στο μπλογκ με «@», τώρα που μάλλον κλείνει τον κύκλο του (ελπίζω να έρθουν κι άλλα σχόλια αργότερα, πολύ πιο ελπιδοφόρα!).
Εναν-έναν.
Πολύ.
Και μετά να μπω στο μπλογκ του κάθε ένα από εσάς -που έχει- και ν’αφήσω κι εκεί το ευχαριστήριο σχολιάκι μου (για τους... άσπιτους, ειδική μνεία στα «@»). Κι ας με κατηγορούσαν για τσατάκι/μελό/νιανιά. Αλλά αναλογιζόμενη το τι βγήκε στο αέρα, είδα ότι είμαι πολύ λίγη για να το κάνω αυτό το “ένα-ένα”. Δεν έχω το θάρρος ν’αντικρύσω μία-μία θωριά.
«The whole is more than the sum of its parts”.
Αξίωμα.
Ισχύει για πολλά.
Για μένα όμως, για το τί πήρα από εσάς, αυτό το ποστ ήταν η επιτομή του αξιώματος. Πόσο γελοίο μου φαίνεται που διάβαζα βιβλία επί βιβλίων για τον ορισμό / πηγές / εφαρμογές... Τι κούφια που ήταν τα τότε με το φως το σήμερα, 07.07.06!
Αυτά.
Πολλή αγάπη κι εύχομαι να σας άφησε κι εσάς κάτι.
(Πρέπει άλλη λέξη να εφεύρω.
Το ευχαριστώ
Μοιάζει ξαφνικά φτωχό).
Αφροδίτη.-
Αφροδίτη, για εμάς τις γυναίκες το παιχνίδι είναι στημένο από τη στιγμή της γέννησής μας.Μας γαλουχούν με αξίες όπως καρτερικότητα, προσφορά, αυτοθυσία. Μας θυματοποιούν και μας ενοχοπιούν.
Η μόνη σωτηρία είναι η οικονομική ανεξαρτησία. Έχοντας δουλειά μπορείς,πολύ δύσκολα πάλι, αλλά μπορείς να πεις το αϊ-σιχτιρ κι εσύ και η κοινωνία σου και να περισώσεις τα κομματάκια της ψυχής σου.
Μετά σε περιμένει η γκετοποίηση της "χωρισμένης"(αν νομίζεις ότι θα σε συγχωρήσουν, που γλίτωσες, είσαι πολύ γελασμένη). Ο ίδιος ο Χριστόδουλος δήλωσε ότι"οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι μια πολύ εγωιστική κατάσταση"(λες και η δική του επιλογή της "αγαμίας" για να ανέλθει στην ιεραρχία δεν είναι εγωιστική κατάσταση.Βλέπεις τους χαλάμε το "πατρις-θρησκεία-οικογένεια").Η μοναξιά είναι δεδομένη, αλλά δεν είναι τόσο άγρια όσο αυτή, που βιώνεις τώρα μέσα στο γάμο σου.
Για τα παιδιά μη φοβάσαι, αν τους μιλάς πάντα με ειλικρίνεια και τα βλέπεις ως συνοδοιπόρους σου, θα καταλάβουν.
Οι δυσκολείες θα είναι πολλές (δυστυχώς είμαστε η πρώτη γενιά γυναικών στην Ελλάδα,που το τολμά), όμως αξίζει τον κόπο να κερδίσεις τον εαυτό σου και τη ζωή σου.
Ena hastouki,
ena hastouki eitan to telos mias shesis(pou itan idi se dyskoli katastasi).
Alla auto to aparadekto evale terma oristiko.
Efiga(kai apo tin Ellada,gia panda)
Adynato gia mena na paradekto:
-tin epanalipsi auton pou evlepa sto patriko mou
-autin tin"krimeni opsi"enos anthropou(pou theorousa)politismenou
Auta,pou eginan prin peripou 40 hronia,gia na min lete oti:
-oi palies genies den andidrousan
-adynato na ksefigis apo to oikogeniako shima vias
I mnimi einai periergo pragma:
Ta eiha ksehasei ola auta,ala diavazondas auto to post vlepo oti panda iparhoun mesa mou
Aphroditi,
para poly oraio keimeno, ksananigei pliges omos
Κορίτσια, δύναμη... τα σχόλιά σας αποπνέουν δύναμη... Ναι στο ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω σου τελικά... Να είσαι το τελευταίο ντόμινο στον κύκλο της κακοποίησης, να μην προχωρήσει δηλητηριάζοντας και τα τόσο φρέσκα ανθρωπάκια... Κι ας τρως γκετοποίηση, κι ας είναι στημένο το παιχνίδι, κι ας χρειαστεί για ν’αλλάξεις ζωή ν’αλλάξεις χώρα... (αυτό κι αν είναι δύναμη!)
Τι στημένο παιχνίδι, τι μαεστρικά στημένο παιχνίδι! Κι η απορία μου η μεγάλη, αφού εμείς οι ίδιες το ξέρουμε, χρόνια τώρα, ποιές επιτέλους είναι αυτές οι γυναίκες που αναπαράγουν στα μυαλά των παιδιών τους το ίδιο σκηνικό? Που τρέφουν άντρες-θύτες και γυναίκες-θύματα? Ξορκίζουν το τι έχουν υποστεί προετοιμάζοντας τους γυιούς για μακελάρηδες (να περάσει η νύφη τα δεινά) και τις κόρες για εξ ορισμού δαρμένες (συμμάχους στο γάμο τους)? Και το ανάποδο, δαρμένους γυιούς και κόρες-τρομοκράτες?
Στερεότυπα, οκ, το δέχομαι. Σίγουρα τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Αλλά μερικά μοτίβα βγάζουν μάτι (και εξαρθρώνουν χέρια, πόδια, ξέρετε...). Και το «απλώς ένα» χαστούκι δεν έχει παρά διαφορά βαθμού από το πλήρες μενού των 6 πιάτων...
Διαβάζοντας συνειδητοποίησα ακόμη πιο έντονα το ότι όταν τελικά Φύγεις, οριστικά και αμετάκλητα, αυτή η πληγή θα μείνει εις τον αιώνα τον άπαντα. Οχι απλώς γιατί ε, τι να γίνει, όλες οι δυσάρεστες εμπειρίες στο «μετά» αφήνουν ουλές (τις οποίες ευτυχώς από απόσταση μπορείς να τις κοιτάξεις κατάματα γιατί τώρα είσαι κάπου καλύτερα)...
Οχι, όχι αυτό... Οχι μόνον αυτό...
Αλλά γιατί στο «πριν» η οθόνη έγραφε «game over». Απ’το ξεκίνημα. Ενώ εσύ είχες την προσμονή της απίθανης σχέσης και τη σακουλάρα με τα κέρματα παραμάσχαλα. Φυσικά και θα τα έριχνες στη σχέση, ένα-ένα, «το νόμισμα εδώ», να παίζεις παρτίδα στην παρτίδα και να μην τελειώνεις... Μέχρι να καταλάβεις ότι το μηχάνημα στόμωσε με τα κέρματα, «game-over» αφού... Κι ό,τι έβλεπες μέχρι τώρα στην οθόνη του ήταν ένα free trial.
Την ψυλλιάστηκες, ήδη όμως ξεψιλιάστηκες...
Και τώρα με τις τσέπες άδειες, να βρεις ταξί να πας σπίτι σου. Κανείς ταρίφας δεν θα σε πάρει εύκολα, έτσι για την ψυχή της μάνας του, χωρίς έστω κάτι στην τσέπη (κανείς επόμενος άντρας δεν θα... Σπανίζουν οι φιλάνθρωποι!). Και σπίτι... Ποιό σπίτι? Ο ηλεκτρονικός κουλοχέρης ήταν στο σαλόνι του σπιτιού σου, τώρα Εφυγες, μα δεν έχεις πού να πας...
Δεν είμαι πολύ καλά σήμερα... Ξαναζώ ένα άλλο, τεράστιο game over, θανάτου.
Πένθος, απώλεια, απουσία. Με αυτή τη σειρά τσακίσματος. Συντρίμμια και το τελευταίο που έμεινε όρθιο... Κι η ασφυξία με σως-βαριοπούλας από πάνω, που αυτό ήταν. Σήμανε λήξη, αυτά. Δεν τα βάζεις με τον θάνατο.
Με μια σχέση όμως? Τελειώνει ποτέ μια σχέση, ακόμη κι όταν... θέσεις εαυτόν εκτός κινήματος? Η σου μένει εκείνο το «κι αν...»? Ο θάνατος, όπως και να το δεις, είναι το μονο τέλος που επιβάλλεται και κανείς δεν μπορεί να το φέρει τούμπα. Το φεύγω όμως? «Κι αν...»?
Χμ... Μάλλον μαθαίνεις να ζεις χωρίς, ε?
Κι ευλογία αν γεμίσεις με καινούρια νομίζω, ε?
************************
Προειδοποίηση: Ερχεται μελούρα. Οι κυνικοί απομακρυνθείτε.
************************
Vrennus, Alexandra, piperoriza, dion m., advocatus diaboli, georgesoul, αρχαίος, εργοτελίνα, takis vasilopoulos, paragrafos, it is, flying smurf, gravoura, paroussa-paroussa, nyktipolos, anonymous, attalanti, username, silk 123, scalidi, thomasoik, svoura, Yannis h, civil, kerasia, zizugataki, aggelos-x-aggelos, μύγα, giramondo, aiglh, stavros katsaris, cobden, ihadafarminarica, maria velliou, aktaion, eleni 63, geogios, harry reloaded, andy Dufresne, synas, kostasper10, xamogelo, fugitive80, vassiliskou, didymakia, kolassas, xaris, upside down, petalida, guerrero 762, georia m., blade runner, stavros p (Isisdoros), Heinz, azrael, kapsokalyvas, petros, koolkiller-ess, στρουθίον, somebody, mickey, lefteris kritikakis, zoferos mesaionas, mary, mihalis a dreamer, peftasteri, konstandinosl, katproko, m.m, φίλοι μου ανώνυμοι, φίλοι που μας διαβάσατε και δεν γράψατε, φίλοι που θα μας διαβάσετε αργότερα, Γάτε,
Μία-μία κι έναν-έναν, σας έχω εδώ. Τις ωραιότερες λέξεις που έγραψα σε μία και μόνη παράγραφο.
Αυτό που δεν έχω είναι η καινούρια λέξη που λέγαμε.
Μπατιράκι μου,
«Ευχαριστώ» μου,
Να σου δώσω μουρουνόλαδο,
Μπας και καρδαμώσεις!....
(με λυωμένες σόλες τι να μας πεις για τη ζωή σου!)
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!
ας το ελαφρύνω κι εγώ απόψε το πράγμα..., :)
στα δώδεκα χρόνια μιας σχέσης μ΄ έναν άνθρωπο για μια μεγάλη περίοδο όταν αμυνόμουνα σπασμωδικά στο εγκεφαλικό του ντελίριο μου (μικρό δείγμα ο προχθεσινός διάλογος, της γάστρας κιόλας τότες...) απαντούσε απαξιωτικά κι έκλεινε το θέμα, "εσύ είσαι για να συναναστρέφεσαι νταλικέρηδες" (...αυτοί δέρνουν μάλλον!) . Πριν απ΄ αυτό όμως καθ΄ ότι άγια φυσιογνωμία και ενάντιος στη βία - όπως κάθε ανώτερος επί της ουσίας άνθρωπος- εκτόνωνε τα μικρά εγκεφαλικά πρελούδια που του ενέμπνεα στα πιατικά μου... Νίλα! τα ρήμαξε μέσα σ΄ ένα χρόνο -τον πρώτο- Μέχρις που μια μέρα είχα την φαεινή έμπνευση με το που τον βλέπω να ανοίγει την πόρτα του ντουλαπιού προλαβαίνω και πιάνω ένα ραγισμένο και του το δίνω. Να, αυτό σπάσε, είναι το ραγισμένο, του λέω. Αυτό ήταν, έκανε στροφή επί τόπου από την κουζίνα και δεν τα ξαναπλησίασε. Τα έσωσα! Βέβαια τον φετινό χειμώνα είχαμε το τελευταίο κρούσμα -και νομίζω αποχαιρετηστήριο...-. Έσπασε τα βάζα με τα γλυκά της ξαδέρφης μου (μεταξύ μας, μάπα τα γλυκά, βάζει γλυκόζη και είναι πλαστικούρες αλλά δεν της το λέω μη τη στεναχωρέσω). Εννοείται πως τα βάζα από τις αδερφές του δεν τα άγγιξε (και ευτυχώς, ειδικά το περγαμόντο είναι όλα τα λεφτά!). Εννοείται πως κράτησα πόζα και δήλωσα πως δεν πρόκειται να συγχωρέσω ποτέ που έσπασε τα βάζα με τα γλυκά της ξαδέρφης μου -σιγά μη δήλωνα αυτά που σας λέω εδώ τώρα!-...
[ γραμμένο όλο τούτο φυσικά και με μια δεύτερη διάθεση: ελπίζοντας πως κάποιοι θα κάνουν και τη δεύτερη ανάγνωση του όλου πράγματος... :) ]
ΥΓ. έχω χαστουκίσει αγόρι, δύο συνεχόμενα. και δυνατά. δεκαοκτώ χρονώ και οι δυό. θυμάμαι σαν και τώρα, έδωσα το πρώτο και πήρα να ανέβω τη σκάλα, το λημέρι ήτανε εσωτερική γκαρσονιέρα με αυλή, -λημέρι τεσσάρων καθώς θα ιδείτε..- , με πήρε στο κατόπι, με φθάνει στα πρώτα σκαλιά, τρώει και το δεύτερο, αυτό πιο δυνατό ακόμη γιατί ήμουνα κι από ύψος πια, μένει αποσβολωμένος κι έφυγα κλαίγοντας. ...επιβεβαιωνόμουνα πως βασανιζότανε με την παιδική μου φίλη και φυσικά δεν μπορούσα να βγάλω άχνα. όμως κι εγώ τα είχα φτιάξει μαζί του ξέροντας καταρχήν πως αυτή τον είχε στο νου της. κολλητός του αγοριού της. της είπα κατά λέξη: ε, εντάξει, θα τα φτιάξω εγώ μαζί του και έτσι θα σου περάσει... -να με μουτζώσω; να με μουτζώσετε; ελεύθερα...!- (ε, μου είχε αρέσει κι ο πισινός του:, ποδοσφαιριστής γαρ!, εδώ τα λέμε όλα εντάξει;!) ...τελικά τον κάνανε κουμπάρο! χεχχεχεχε, κι εγώ γλύτωσα νωρίς από την παιδική μου φίλη! :D
Χμ... Καλύτερα να το ελαφρύνουμε όντως!
Το «χαστούκι» είναι εξ ορισμού ευφάνταστο, σηκώνει πολλά πρόσωπα!
Gadgets του άλλου: κινητά, ασύρματα, τηλεκοντρόλ, laptops, i-pods, palm-ο,τιδήποτε, ακουστικά, πληκτρολόγια, mouse, όλα σπάσιμο (Η Φ-ρ-ί-κ-η! Το πρόσωπό τους εκείνη την ώρα είναι όλα τα λεφτά!), πέταμα κλειδιών αυτοκινήτου σε υδρορροή, ξεπαρκάρισμα αυτοκινήτου σε τοίχο (ξανά & ξανά, να πετύχει το ξεπαρκάρισμα!!!), άδειασμα μπουκαλιών γυναικείου αρώματος στην ντουλάπα με τα κοστούμια & τα πουκάμισα (το άρωμα λεκιάζει και για να ξεμυρίσει... καμμιά φορά ούτε στο καθαριστήριο δεν βγαίνει!), κόψιμο γραββατών στη μέση, ψάρι στις «πτυχές» σηκωμένης κουκούλας κάμπριο για μια βδομάδα (η ψαρίλα μένει για παντα!), γρατζουνιές στο αμάξι με κατσαβίδι, και ναι, το καλύτερο όλων, πέταμα του κινητού του άντρα στο λιμάνι, την ώρα που τον έχεζε το αφεντικό του για κάτι πολύ σημαντικό! (γέλαγε όλη η Ραφήνα!)
:P
Κι αντίστοιχα, «χαστούκι» και το σκίσιμο εσώρουχων της κοπέλλας (είναι δεν είναι αυτή μέσα), σπάσιμο αγαπημένων της μπιμπελό/αναμνηστικών και βέβαια πιατικών, μέχρι ανεξίτηλος μαρκαδόρος σε πίνακές της, σε κάτι που του έχει αδυναμία...
:P
Τελικά ίσως υπάρχει διαχωρισμός στην κλιμάκωση της «υλικής» βίας, ακόμη κι όταν δεν είναι σωματική (γιατί αυτά είναι τα οπτικο-ακουστικά βοηθήματα της «ψυχολογικής βίας): οι γυναίκες επιτίθενται σε πράγματα του άλλου (αν είναι και γομάρι, πώς να...), σε αυτά που τον αυτο-προσδιορίζουν, στα «έξω» για να πλήξουν το «μέσα» από το τείχος...
Οι άντρες ως επί το πλείστον καταφέρονται κατ’ευθείαν σ’αυτήν ή το πολύ-πολύ σε πράγματα με τα οποία είναι συνδεδεμένη συναισθηματικά, κατ’ευθείαν καρδιά...
Η μήπως οι γυναίκες είναι πιο ευφάνταστες και οι πράξεις τους εμπεριέχουν σαφώς εκδίκηση?
Η τελικά εσείς οι άντρες έχετε πάρα πολλά gadgets?....
Πωπώωω, αν το γυρίσουμε στο τι είδαμε/ακούσαμε & έχουμε πάθει/κάνει νομίζω στο τέλος θα γελάσουμε πολύ!
:DDDD
This post has been removed by the author.
Μήπως ξέρει κανείς που μπορεί να βρεθεί η ταινία Burning Beds που αναφέρεται εδώ;
Δεν περίμενα να είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί.
Αν ξέρει κάποιος/α να μου το αναφέρει pls είτε εδώ είτε στο mail μου.
Θα πρέπει να είναι καλύτερη από το 'Νύχτες με τον εχθρό μου' με την Τζούλια Ρόμπερτς ή από το 'Enough' με την Jennifer Lopez (πολύ καλό, συμπίπτει αρκετά με την ιστορία που παρέθεσα).
Μόνο κ μόνο όμως που είναι αληθινή ιστορία...
Σας ευχαριστώ πολύ.
@somebody,
Στο κλασσικό πλέον
www.amazon.com
στα dvd βάζεις το όνομα της farrah fawcett, και βγαίνουν δύο, τα:
1. Extremities
2. Burning Bed
Το πρώτο είναι εξίσου σκληρό, με βιασμό και ψυχολογική βία του σκοτωμού.
Το δεύτερο είναι κάτι σαν το ποστ μας, με το... volume πιο δυνατά...
http://www.amazon.com/exec/
obidos/search-handle-url/
104-3644156-5548702?%
5Fencoding=UTF8&search-
type=ss&index=dvd&field-
keywords=farrah%20fawcett
Το αντίστοιχο
www.amazon.co.uk
έχει μόνον το πρώτο. Το πρόβλημα είναι το φορματ που θα πρέπει να μπορεί να διαβαστεί από τα δικά μας dvd players.
Αν το βρω σε κάποιο videoclub θα σε ειδοποιήσω, οκ?
Εκτός αν το έχει κάποιος φίλος και μας ειδοποιήσει!
Αφροδίτη μας σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Οσο για το format (ζώνη 1 κλπ) δεν υπάρχει πρόβλημα. Από τη στιγμή που βγαίνει αντίγραφο αίρονται οι περιορισμοί ζωνών και άλλων (πχ να μην μπορείς να αποφύγεις τη θέαση των copyright)! :)
Εχε το υπ όψιν σε όποιο άλλο αριστούργημα πέσεις επάνω του!
Το πρόβλημα της συζυγικής βίας παραμένει αλλά θα λιγοστεύει όσο ο νόμος γίνεται πιο αυστηρός και όσο ανοίγουν περισσότερα κέντρα βοήθειας των θυμάτων.
Αυτή η κοινωνική πληγή συμβαίνει σε ζευγάρια όλων των κοινωνικών τάξεων και επιπέδων μορφώσεως, σε όλα τα "πολιτισμένα έθνη", όχι μόνο στα τριτοκοσμικά, τότε και τώρα.
Στις περισσότερες φορές αιτία είναι τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, θύματος και θύτου, έλλειψη αυτοπεποίθησης απο το θύμα να αποχωριστεί την νοσηρή κατάσταση και το θύτη και αδύνατος χαρακτήρας του θύτου να ελέγξει τον θυμό του επιβεβαιώνοντας παιδικά του βιώματα.
Η οικογενειακή βία μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά μερικές φορές, και προξενεί τρομερά ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, γι αυτό πρέπει να προστατευθούν και είναι ευθύνη των γονέων και συγγενών αλλα και της πολιτείας.
Πολύ σπάνια η βία στον σύζυγο δεν θα ξεσπάσει και στα παιδιά.
Η έκτρωση δεν είναι λύση σε μια αρρωστημένη σχέση.
Αλλαγή συμπεριφοράς είναι κι αν δεν υπάρχει ελπίδα, τότε διαζύγιο.
-> Εργοτελίνα said...
"ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΑΥΤΟΥ ΣΑΡΚΑ;.."
Εκείνη την εποχη αγαπητή δεν υπήρχε η ιδέα του μαζοχισμού (Leopold von Sacher-Masoch (1836–1895).
Η ισότητα άνδρα και γυναίκα στην διδασκλία του Χριστού και των Αποστόλων είναι πρωτοφανής για τα ήθη της εποχής εκείνης που οι γυναίκες συνήθως ήταν περιουσία του συζύγου.
Ο Ιησούς Χριστός με το πρώτο θαύμα του στον γάμο της Κανά αγιάζει τον γάμο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει ότι κανείς απο το συζυγικό ζευγάρι δεν είναι το αφεντικό αλλά ο ένας είναι υπηρέτης του άλλου.
Στην σημερινή εποχή, ακόμα και ανάμεσα σε Χριστιανικά
ζευγάρια υπάρχει αυτή η ένταση μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού, μια πολωση που φτάνει μέχρι την έχθρα.
Ο συμβολισμός της τελετής του γάμου σήμερα μας διαφεύγει.
Τα στέφανα είναι τα ίδια ακριβώς και για τους δυό (δεν υπάρχει η διαφορά της εγκόσμιας βασιλικής κορώνας), δεμένα μεταξύ τους σύμβολο αληλένδετης σχέσης στην ζωή και στον θάνατο.
Το μυστήριο του γάμου αποκαλύπτει την ισότητα του γάμου, αλλά έχει και ένα άλλο διπλό συμβολισμό.
Τον άνδρα σαν εικόνα του Χριστού και την γυναίκα σαν εικόνα της Εκκλησίας.
Σε ευχαριστούμε Εργοτελίνα για τα links της Vega και το άρθρο για τίς συζύγους βουλευτών, γιατρών και δικηγόρων, θύματα συζυγικής βίας που καταφέυγουν για προστασία στην ειδική στέγη της Αρχιεπισκοπής.
-> svoura, Giramondo said...
"έχω δει το Secretary και ομολογώ ότι μου άνοιξε ένα δρόμο στο μυαλό που ήταν κλειστός στο απόλυτο της "μη βίας" στον έρωτα."
Αγαπητοί κάποιος έκανε την αρρώστημένη του φαντασία έργο και δικαιολογία στην ερωτική βία.
Στην πραγματικότητα μια τέτοια σχέση ποτέ δεν τελειώνει στο "ζήσαν αυτοί καλά..."
Άρρωστα μυαλά επιζητούν πιο συναρπαστικές άρρωστες καταστάσεις και νέα θύματα.
Οι δύο "ηρωες" της ταινίας τέλειοι υποψήφιοι για ψυχίατρο.
Όταν μια ερωτική σχέση γίνεται μόνο για την εξάσκηση επιβολής βίας και απόλυτης εξουσίας απο τον θύτη στο θύμα, οι επιδείξεις βίας θα φτάσουν στα άκρα με καταστροφικές συνέπειες και για τους δύο, όπως παρατηρεί σωστά η aktaion.
"...Πολύ σπάνια η βία στον σύζυγο δεν θα ξεσπάσει και στα παιδιά."
Το σωστό να λέγεται!!!!
-> Dion.m
Χαστούκι!
Αγχος!
Στεναχώρια!
Πάλι καλά που δεν είχες κανένα ατύχημα οδηγώντας.
Ένας "πολιτισμένος" τρόπος να χωρίσεις ένα δεσμό μετά απο "απιστία":
Στέλνεις ένα μπουκέτο κίτρινα τριαντάφυλλα (χρώμα απιστίας) με το εξής σημείωμα:
"Σ' ευχαριστώ "πρώην αγαπημένη/ε" για όλες τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε μαζί, θα σε θυμάμαι μέχρι την στιγμή που τα τριαντάφυλλα που κρατάς μαραζώσουν όπως η αγάπη μας απο τα χέρια σου.
Μην προσπαθείς να επικοινωνήσεις. Δεν θά 'χω χρόνο για σένα, καιρός είναι να ποτίσω άλλες "τριανταφυλλιές".
-------
Ένα άλλο συγγενικό θέμα που αξίζει ίσως το δικό του post είναι αυτό που μου 'ρθε στο μυαλό με τα λόγια της Αφροδίτης:
"Εχει εξατμιστεί ο τσαμπουκάς, που είναι η κινητήρια δύναμη του φευγιού..."
Γιατί ένα μεγάλο μέρος των γυναικών νοιώθει ερωτική έλξη και όχι φυγόκεντρη προστασία όταν υπάρχει κίνδυνος. Κίνδυνος άρνησης του έρωτα, κίνδυνος απιστίας, κίνδυνος προσβολής της αξιοπρέπειας, κίνδυνος βίας;
Είναι ή έλξη στον κίνδυνο, έλξη στην ταπείνωση, ανάγκη για νεές ερωτικές συγκινήσεις, ή σύγχρονη βαριεστημάρα;
Ερωτική έλξη δεν σημαίνει πάντα ότι αφήνει τον εαυτό της να κάνει μια καταστρεπτική σχέση με το άτομο.
Τρείς εκλογές έχει το θύμα:
Give up, Fight or Run!
Παράδοση, Μάχη ή Φυγή!
Η επιβίωση της άνθρωπινης αξιοπρέπειας αν όχι ζωής είναι η κινητήρια δύναμη της φυγής.
-------
-> Αφροδίτη ...
"...Τωρα οσον αφορα την βια,οντως οταν αισθανεσαι οτι ο αντιπαλος ειναι αδυναμος τοτε η οργη θεριευει."
'Γιατί? Επειδή δε μπορείς να πλακωθείς σαν ίσος προς ίσον για να εκτονωθείς?'
Η Οργή δεν θεριεύει απο μόνη της, γιατί προυπήρχε, τα δεσμά του φόβου για τιμωρία εξαφανίζονται , φόβο να υποστείς σαν ένοχος τις συνέπειες της εγκλήματικής βίας.
Η Αφροδίτη είπε:
"Τώρα βλεπω ότι ακόμη και να ξεφύγει η "Luca", ο επόμενος, και αρνί να είναι, έχει να τραβήξει ... που θα του έρθει ο ουρανός σφοντύλι!
Δικαιολογίες που χειροτερεύουν μια ήδη κακή κατάσταση.
Είναι η παράδοση της Ελευθερίας του ατόμου στην πιο αδικαιολόγητη μορφή.
-------
-> petros said...
"Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Μερικές φορές αναρωτιέμαι:
Που είναι ο Θεός σε όλα αυτά;
Σίγουρα κάπου είναι, κάποιο σκόπο έχει, γιατί όμως τα αφήνει να γίνονται όλα αυτά;"
Μια ακόμη δικαιολογία. Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο σαν άτομο την ελευθερία να βγάλει τα μάτια του.
Άκουσες τον Οιδίποδα να κατηγορεί κανένα Θεό για κάποιο θεικό σκοπό στην τύφλωσή του;
Ο προφήτης Τειρεσίας τον προειδοποίησε αλλά εκείνος, ο άνθρωπος, νομιζε ότι είχε δαμάσει την τύχη του στα χέρια του...
-------
Όταν δεν αντέχεις πια, είσαι άνθρωπος κι έχεις κάποια όρια τότε με πράξη ζωγραφίζεις εικόνα όταν το άλλο πρόσωπο δεν καταλαβαίνει απο λόγια.
Πράξη "βίας" σε γυναίκα που σου χει σπάσει τα ούμπαλα λοιπόν.
Παίρνεις ένα καρυοθράυστη και μια χούφτα καρύδια και τα κάνεις κομματάκια πάνω στην αγαπημένη κάτασπρη φλοκάτη της. Έξοδος και περίπατος μισής ώρας.
Ανώδυνο και αποτελεσματικό το μήνυμα.
Στην κυριολεξία "you broke my nuts".
"Όπως η γυναίκα που ρίχνεται κάποιος να τη βιάσει, θέλω να ειπώ για κείνη τη μανία αποστροφής που γυρίζει σε μια στιγμή σε λύσσα λαχτάρας."
Λιαντίνης,'Ο Νηφομανής'.
Αν έτσι βίαια και καταπιεστικά, ανώμαλα ερωτικά, σκέφτονται για την Ελληνίδα τα είδωλα του "προοδευτικού αριστερού" κουλτουριάρικου καταστημένου τότε τι να σκεφτεί ο σημερινός μαθητής, φοιτητής, αυριανός "οικογενειάρχης", ο βιοπαλαιστής, αυτός που τελείωσε μόλις και μετα βία την υποχρεωτική εκπαίδευση;
"Η μανία αποστροφής της βιαζόμενης γυναίκας που απο μηχανής Διονύσου γίνεται "λύσσα λαχτάρας";
Ρωτήστε κύριοι "καθηγητές" και "ακαδημαικοί" πως νιώθει για χρόνια η γυναίκα που την βιάσαν.
Τι ψυχολογικό τραύμα παθαίνει μια τέτοια ανθρώπινη ύπαρξη!
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home