Δύο ερωτικά δωμάτια

Η ταράτσα και η βεράντα


Ας γυρίσω κι εγώ πίσω σε δύο ερωτικά καλοκαίρια.

Όλες οι γυναίκες που αγάπησα (εκτός από μία) είχαν μικρά ονόματα που άρχιζαν από Μ.

Υπάρχουν οκτώ Μ στη ζωή μου. Δεν έχουν βέβαια την ίδια βαρύτητα ή σημασία. Το πρώτο κράτησε ένα χρόνο, το δεύτερο τρία. Το μεγάλο Μ μόλις έκλεισε τα είκοσι οκτώ.

Ανάλογα και οι πληγές που μου άφησαν έχουν διαφορετικό βάθος. Άλλες πονάνε πάντα, κι άλλες μόνο με τον νοτιά.


ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΡΩΤΟ: Η Μ2 ήταν η πρώτη μεγάλη μου αγάπη. Γερμανίδα, τρυφερή ευαίσθητη και ευφυής, τον καιρό του Μονάχου.

Ήρθε για καλοκαίρι στην Ελλάδα. Άφραγκοι αμφότεροι, που να πάμε;

Ο πατέρας μου βρήκε τη λύση. Είχε έναν γνωστό, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου στην Αιδηψό. Μη φανταστείτε κανένα Παλάς. Ούτε β΄ κατηγορίας. Ένα τρίπατο τσιμεντένιο σπίτι ήταν, όπου έμεναν γερόντια για να κάνουν ιαματικά λουτρά.
(Μόνο τέτοιοι σύχναζαν στην Αιδηψό).

Όμως το σπίτι είχε ταράτσα με θέα την θάλασσα και στην μέση ένα δωμάτιο. Μας το έδωσε.

Δεκαπέντε μέρες δεν θυμάμαι να βγήκαμε πάνω από δύο φορές. Μας έφερναν επάνω φαγητό κι ότι άλλο χρειαζόμασταν και μας τα άφηναν έξω από την πόρτα, στο κεφαλόσκαλο. Δεκαπέντε μέρες κάναμε έρωτα. Συνέχεια. Μόνιμα γυμνοί, σαν πρωτόγονοι (δεν μας έβλεπε κανείς) κυλιόμασταν στα σεντόνια, στις πλάκες, σε μια φρενίτιδα συνεχούς οργασμού. Κοιμόμασταν ζευγαρωμένοι, ξυπνούσαμε και συνεχίζαμε. Μυρίζαμε σεξ, σαν τα ζώα. Εκτός από έρωτα, ύπνο και φαγητό, δεν σκεφθήκαμε ούτε κάναμε τίποτα άλλο.

Γυρίσαμε μαυρισμένοι, σαν να είχαμε κάνει εκατό μπάνια. Ακόμα θυμάμαι πως πονούσαν τα ευαίσθητα μέρη από την πολλή χρήση…

Με την Μ2 χωρίσαμε άσκημα.


**********************************************


Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....



ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η Μ3 ήταν η πρώτη μου σύζυγος. Και πριν παντρευτούμε η μεγάλη αγάπη και των δυο μας, ήταν η Ύδρα.

Το νησί τότε, αρχές της δεκαετίας του 60, ήταν στις μεγάλες του δόξες. Μια διεθνής παροικία συγγραφέων, μουσικών, ζωγράφων κατοικούσε εκεί όλο τον χρόνο. Έτρωγες με τον Leonard Cohen και τραγουδούσες στην «Λαγουδέρα» με τον Jo Dassin.

Ένα καλοκαίρι (με άδεια εγώ από το Ναυτικό) πήγαμε για μία εβδομάδα. Το μόνο δωμάτιο που βρήκαμε ήταν ένα περίεργο κατασκεύασμα. Πρέπει να υπήρξε κάποτε βεράντα, η οποία κλείστηκε για να αξιοποιηθεί. Έξη μέτρα επί ένα και τριάντα. Οι τρεις πλευρές τζαμαρία. Δύο κρεβάτια σε παράταξη εφ ενός ζυγού κι ένας στενός διάδρομος στο πλάι. Μία καρέκλα αν θυμάμαι καλά και κάτι κρεμάστρες στον τοίχο αντί για ντουλάπα.

Άθλιο ενδιαίτημα, στενάχωρο, ζεστό, ολόφωτο (δεν είχε πατζούρια) και αδιάκριτο (ούτε κουρτίνες – κάτι κουρέλια βουαλάζ, δεν κρατούσαν τίποτα κρυφό). Συνθήκες θερμοκηπίου – ανοίγαμε, όσο γινόταν, τα καρφωμένα παράθυρα, να αερίζεται.

Ναι, αλλά ήμασταν ερωτευμένοι και δεν καταλαβαίναμε Χριστό. Πηδώντας (κυριολεκτικά) από το ένα κρεβάτι στο άλλο, χαρήκαμε την ζωή μας όσο ποτέ άλλοτε.

Α, αυτή η γεύση του ψημένου αλατιού πάνω στο δέρμα!


Και με την Μ3 χωρίσαμε άσκημα.


**********************************************

Ένα κερί αρκεί. / Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, / θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Αγάπης, / σαν έρθουν η Σκιές.

Ένα κερί αρκεί. / Η κάμαρη απόψε
να μη έχει φως πολύ. / Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, / και με το λίγο φως -
μέσα στην ρέμβην έτσι / θα οραματισθώ
για νάρθουν της Αγάπης, / για νάρθουν η Σκιές.

_______________________________________________

Με την βοήθεια του Χατζηκυριάκου-Γκίκα και του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη