Το Κοινόβιο

Όχι, δεν θα γράψω για το ωραίο βιβλίο του Μάριου Χάκκα – αλλά για το δικό μας κοινόβιο. Έστω κι αν πολλοί αμφισβητούν την «απάνθρωπη τεχνολογία» και οικτίρουν την «μοναξιά του Internet». Εγώ στο Δίκτυο βρήκα την παρέα της ζωής μου.

Μετά από μερικές εβδομάδες, κάθε ένα από τα μέλη αυτής της παρέας άρχισε να αποκτά ένα καθαρά δικό του προφίλ. Συνδυάζοντας τα σχόλια που έκανε, ακόμα κι αν δεν είχε δικό του blog (πολύ περισσότερο όταν είχε) η προσωπικότητά του αναδυόταν όλο και πιο σαφής. Έτσι που όταν αργότερα γνώρισα μερικούς in vivo δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Ήταν ακριβώς όπως τους περίμενα – όπως τους είχα φανταστεί.

Μη μου πείτε ότι δεν θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε ένα σχόλιο του harry (reloaded ή μη) από ένα της paragrafos; ή ένα της blade runner από άλλο της georgia m.; Θα ήταν δυνατόν να μπερδέψει κανείς τον Guerrero762 με τον takis vassilopoulos; Και δεν φωνάζει ένα κείμενο του αρχιπόντικα την προέλευσή του;

Καμιά φορά διαβάζω τα σχόλια από το τέλος στην αρχή: πριν αποκαλυφθεί το όνομα το έχω ήδη μαντέψει.

Μερικοί και μέσα στο blog αμφισβήτησαν ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη επικοινωνία μέσω Διαδικτύου. Όπως η Jane E, προχθές. Έγραψε: «ΝΔ, δε βρίσκετε λίγο επικίνδυνο το να δημιουργείτε σχέσεις εξάρτησης με σάιμπερ προσωπικότητες; Γιατί κακά τα ψέματα κανείς εδώ μέσα δεν είναι αυτό που γράφει. Πώς μπορείτε να πιστέψετε στη φιλία ή στο σ' αγαπώ ενός commenter; Αποδέχομαι την φιλοσοφία της ΝΕΤ επικοινωνίας, των μπλογκς, των φόρουμς, αλλά μόνο σαν απασχόληση, σαν διαφυγή από τη ρουτίνα, σαν παιχνίδι... Μα οι σχέσεις στοργής δε χτίζονται through screen...»

Όμως κάθε μέρα, κάθε ώρα, η άποψή της αποδεικνύεται λανθασμένη. Περιέργως, ο καθένας είναι αυτό που γράφει. Έχουν ήδη χτιστεί πολλές σχέσεις μέσα από την οθόνη – ακόμα και εδώ, σε μας. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο Δίκτυο, παρελαύνουν όλα τα συναισθήματα, γίνονται όλων των ειδών οι επαφές (ΟΚ – πλην μίας...) συμβαίνουν κάθε είδους ψυχικά δρώμενα: Φλερτ, διαφωνία, γοητεία, καυγάς, οργή, γαλήνη, διάλογος, παραμύθιασμα...

Τουλάχιστον 60 ξεκαθαρισμένες προσωπικότητες κατοικούν μόνιμα σε αυτό το κοινόβιο. Γύρω τους άλλες τόσες που μπαινοβγαίνουν τακτικά – κι αυτές όμως με τα σαφέστατα χαρακτηριστικά τους. Είναι και οι επισκέπτες που περνάνε σαν διάττοντες, αφήνουν ένα ή τρία μηνύματα και χάνονται. Η τελευταία έρευνα είχε δείξει ότι 1100 ξεχωριστά πρόσωπα συχνάζουν εδώ.

Η συχνότητα δεν έχει να κάνει με την ποιότητα. Θεωρώ έναν από τους πιο σοβαρούς και αξιόλογους σχολιαστές τον ιώτα σίγμα (το Word μετατρέπει αυτόματα το σίγμα στο ID του σε τελικό: ις). Κι όχι μόνο στα θέματα της ειδικότητάς του (ακόμα και από το avatar του φαίνεται) αλλά και στα πιο απρόσμενα: π. χ. προχθές, στην μπάντα, μας έδωσε μία θαυμάσια εικόνα εκ των έσω.

Εδώ έχουν αναδειχθεί ταλέντα μεγάλης εμβέλειας. Τα «σεντόνια» της Aphrodite (μας είχαν λείψει τελευταία, αλλά την χθεσινή νύχτα μας αποζημίωσε...) έκαναν το blog διάσημο πανελληνίως – και μάλιστα δημιούργησαν τη φήμη πως πίσω από την Αφροδίτη κρύβομαι εγώ και τα γράφω ιδιοχείρως. Πέρα του ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω σαν την Αφροδίτη – δεν είναι το ύφος μου – υπάρχει μία ακόμα συντριπτική απόδειξη: την ώρα που ανεβαίνουν τα σεντόνια, εγώ είμαι τυλιγμένος στα δικά μου. Πολύ σπάνια ξενυχτάω.

Στο δικό μας κοινόβιο, υπαρχουν όλα τα φρούτα. Δεν θα αναφέρω περισσότερα ονόματα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ξεχάσω μερικούς και θα παρεξηγηθώ. Κάνετε όμως μία βόλτα στα σχόλια και κόψτε προσωπικότητες. Τόσους πολλούς διαφορετικούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους μαζί, δεν έχω συναντήσει σε όλη μου τη ζωή!

Κι έρχονται και μου λένε ότι είμαι εξαρτημένος από το blog. Νομίζουν ότι μου αρέσει να γράφω ένα ποστ κάθε μέρα, να περνάω ώρες μπροστά στην οθόνη διαβάζοντας και γράφοντας σχόλια... Λάθος. Αυτά μπορεί κατά καιρούς να γίνονται και αγγαρείες.

Αυτό από το οποίο είμαι εξαρτημένος, είναι αυτός ο υπέροχος κόσμος, αυτοί οι τόσο άμεσοι, αυθόρμητοι και ζωντανοί άνθρωποι. Γι αυτό υπαναχώρησα, γι αυτό ξαναγύρισα και ας με κατηγόρησαν για ασυνέπεια και παλινωδία. Άμα ζήσεις σε αυτό το κοινόβιο και το εγκαταλείψεις, θα αισθάνεσαι πολύ μόνος...

Η Elinor χθες τη νύχτα ρωτούσε: «Δεδομένου του στενού δεσίματος που έχει δημιουργηθεί με τους περισσότερους συν-σχολιαστές σας και φυσικά με τον Νίκο Δήμου... πως καθορίζετε τη σχέση αυτή; μπορεί κατά την άποψη σας να μιλήσουμε για φιλία ή κάτι πιο ειδικό;»

Να απαντήσω για μένα: ναι, είναι μία μορφή φιλίας, μία φιλική διάθεση, μία δυνητική φιλία. Μπορεί να εξελιχθεί (κατά περίπτωση) σε μία πραγματική φιλία – μπορεί και όχι. Εφόσον μιλάμε για άτομα, όλοι οι συνδυασμοί σχέσεων είναι πιθανοί: από τους πλέον ανταγωνιστικούς μέχρι ερωτικούς. Προσωπικά νιώθω για όλους μία τρυφερότητα: «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», ονομάζεται ένα θεατρικό έργο. Ακόμα και αυτοί που με πληγώνουν ή με προσβάλλουν. Όσο περνάει ο χρόνος παύω να αισθάνομαι ανταγωνιστικά με αυτούς που με προκαλούν.

Αλλά κυρίως υπάρχουν οι άλλοι, οι ζεστοί, οι άμεσοι – που ήδη έγιναν φίλοι. Έτσι κι εγώ, ο χρόνια μοναχικός και μονήρης, απέκτησα παρέα, κολλητούς, οικογένεια. Και τόσο στενή! Με πόσους άλλους ανθρώπους ξυπνάς το πρωί και κοιμάσαι το βράδυ, μιλάς 50 ή 100 φορές την ημέρα; Και κάθε μέρα; Με αυτούς χαίρεσαι, λυπάσαι, γελάς, συζητάς. Κάθε μέρα!

Εγώ, που αν αντάλλαζα δύο φράσεις την εβδομάδα, ήταν πολλές!

Ναι το δέχομαι. Είμαι εξαρτημένος από αυτό το κοινόβιο.


Y. Γ. Μερικοί δεν κατάλαβαν ότι η απόφαση να αποκλείσουμε μερικά θέματα από την συζήτηση ήταν κοινή – συμφώνησε δημοκρατικά η πλειοψηφία των μπλόγκερς. Δεν πρόκειται για λογοκρισία, ούτε για φασισμό. Άλλωστε τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές – τα ξανασυζητήσαμε, τα εξαντλήσαμε. Περίπτωση να συμφωνήσουμε δεν υπάρχει, αφού μπαίνουν στην μέση φανατισμοί. Επειδή λοιπόν υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που μας ενδιαφέρουν, αποφασίσαμε να στραφούμε σε αυτά.