Συκοφαντίες και Botero

Με το επαναληπτικό σεντονο-σχόλιό του, ο troll Isaac 85 με γύρισε πίσω στις μέρες της Κατοχής.

Όταν δεν είχαμε να φαμε. Όταν πουλήσαμε ό,τι πολύτιμο υπήρχε στο σπίτι (από το πιάνο Bechstein της μητέρας μέχρι τα παλιά προγονικά κοσμήματα) για λίγο λάδι. Όταν ο πατέρας έπρεπε να πηγαίνει κάθε μέρα στο Παλιό Φάληρο (με ή χωρίς συγκοινωνία) γιατί είχε πάρει δυσμενή μετάθεση από τον κατοχικό υπουργό. Μετά την απελευθέρωση ξαναπήρε την θέση του στην διεύθυνση της πρώτης οικονομικής εφορίας Αθηνών (που είχε από το 1938). Τόσο δοσίλογος ήτανε...

Στο Κολέγιο σπούδασα με υποτροφία, λόγω καλών επιδόσεων και οικονομικής αδυναμίας της οικογένειας. Στην Γερμανία δεν είχα καμία υποστήριξη από το Γερμανικό κράτος – αλλά από ένα σημείο και πέρα εργαζόμουνα.

Αυτά για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις. Διότι, όπως είπε και ο Δόκτωρ Bartolo (στους «Γάμους του Figaro»): “Calomniez, calomniez, il en reste toujours quelque chose”. (Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε – πάντα κάτι θα μείνει).

Είναι περίεργο πως οι συκοφάντες δεν βρίσκουν καν κάτι το πιθανοφανές για να λερώσουν – αλλά ισχυρίζονται πράγματα που εύκολα αποδεικνύονται ψευδή.

Πρέπει να φύγω. Σε δεύτερο edit, οι εντυπώσεις από τα χθεσινά ειρωνικά εγκαίνια.


BOTERO RULEZ!

Σπάνια έχω δει πίνακες να ειρωνεύονται ανθρώπους. Όμως οι χυμώδεις και μυθικοί ήρωες του Botero φαίνονταν να καγχάζουν με την κοσμοσύναξη των τεχνόφιλων σνομπ, πολιτικάντηδων και lifestyle idiots, που είχαν μαζευτεί εχθές στα εγκαίνια.

Δεν πάω ποτέ σε τέτοιες τελετές. Δεν έχει νόημα – δεν βλέπεις τα έργα αλλά όλους τους ανθρώπους που δεν θέλεις να δεις. Ειδικά εχθές πήγα για να συναντήσω ένα φίλο από τα φοιτητικά μου χρόνια, τον σκηνοθέτη Peter Schamoni που ήταν εδώ με το συνεργείο του επειδή γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για τον καλλιτέχνη.

Ο Schamoni έχει σχεδόν ειδικευτεί σε τέτοια δουλειά: έχει κάνει παρόμοιες ταινίες, δίωρης διάρκειας, για τους Max Ernst, Hundertwasser, Niki de Saint Phalle και άλλους. Για κάθε τέτοιο έργο δουλεύει ένα με δύο χρόνια, ζει μαζί με τον καλλιτέχνη και δημιουργεί μία πλήρη φιλμική βιογραφία του.

Ούτε με τον φίλο μου μίλησα – ήταν τέτοια η κοσμοσυρροή, που τον έβλεπα από μακριά να δίνει οδηγίες στον κάμεραμαν, αλλά ήταν αδύνατο να τον πλησιάσω.

Αυτό που μου έμεινε, εκτός από τους παντοδύναμους πίνακες, ήταν η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς, που αντιπροσώπευαν την γυμνή φυσική ισχύ, την ζωική ορμή του πρωτόγονου – και το κοινό. Ναι υπήρχαν και μερικοί εύσωμοι επισκέπτες – αλλά ήταν απλώς χοντροί, όχι πρωταρχικές δυνάμεις όπως αυτοί του Botero…