Στιγμιότυπα 1

Αξιοπρέπεια.

Ο γηραιός κύριος πρέπει να ήταν πάνω από ογδόντα. Έβγαινε από τον «Θανόπουλο» στην Κηφισιά, με ασταθές και συρτό βήμα. Όμως το κορμί του όρθιο – κι ας κρατούσε δύο βαριές σακούλες.

Το σημαντικό σε αυτόν ήταν το ντύσιμό του. Σκούρο – πολύ σκούρο – μπλε κοστούμι, άσπρο πουκάμισο, μαντηλάκι και γραβάτα σιέλ με λεπτά καρό. Καλοραμμένα ρούχα έπεφταν επάνω του άψογα.

Ήταν ντάλα μεσημέρι με 34 βαθμούς. Προσφέρθηκα, όπως περνούσε δίπλα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου, να τον πάω. «Όχι, δίπλα μένω». «Θα είχατε πάει κάπου;» τόλμησα να ρωτήσω δείχνοντας το κοστούμι. «Όχι, από το σπίτι έρχομαι».

Ο γηραιός κύριος είχε ντυθεί σαν executive (ή σαν γαμπρός) μόνο για να ψωνίσει.


Ουλι-ακι-τιδα

Με ενοχλούν αφάνταστα τα υποκοριστικά που συνεχώς ακούω από τις πωλήτριες. Φαίνεται πως τους τα διδάσκουν σαν συστατικά ευγένειας και οικειότητας. «Να σας πω την τιμούλα...» μου έλεγε προχθές μία. Στο ταμείο με ρώτησαν να θα πληρώσω με καρτούλα κι αν έχω μία ταυτοτητούλα να τους δείξω. Η συναλλαγή έκλεισε με το: «Βάλτε μία υπογραφούλα».

Μετά έρχονται τα –άκι και οι ακκισμοί. Θέλετε αυτό το παντελονάκι (στα μεγέθη μου μόνο -άκι δεν είναι). Το τι-σερτάκι;

Αλλά δεν είναι μόνο οι πωλήτριες. Προ ημερών άκουσα από το ραδιόφωνο για κάποιο δίσκο ότι είναι «το καλύτερο σινγκλάκι του γκρουπ».

Το τελεσίδικο ήταν πάλι στο ραδιόφωνο: «Στείλτε μας ένα SMS! Γράψτε την λέξη τάδε – κενάκι – και τον αριθμό».

Α – το κενό, το φοβερό κενό, που το τρέμει η φύση, (horror vacui) έγινε κενάκι.